vol.2

block:2031

title of 2031
۱۶۳۳	N	مقریی می‌خواند از روی کتاب	*	ماؤُکُمْ غَوْراً ز چشمه بندم آب
۱۶۳۴	N	آب را در غورها پنهان کنم	*	چشمه‌ها را خشک و خشکستان کنم
۱۶۳۵	N	آب را در چشمه کی آرد دگر	*	جز من بی‌مثل با فضل و خطر
۱۶۳۶	N	فلسفی منطقی مستهان	*	می‌گذشت از سوی مکتب آن زمان
۱۶۳۷	N	چون که بشنید آیت او از ناپسند	*	گفت آریم آب را ما با کلند
۱۶۳۸	N	ما بزخم بیل و تیزی تبر	*	آب را آریم از پستی ز بر
۱۶۳۹	N	شب بخفت و دید او یک شیر مرد	*	زد طپانچه هر دو چشمش کور کرد
۱۶۴۰	N	گفت زین دو چشمه‌ی چشم ای شقی	*	با تبر نوری بر آر ار صادقی
۱۶۴۱	N	روز بر جست و دو چشم کور دید	*	نور فایض از دو چشمش ناپدید
۱۶۴۲	N	گر بنالیدی و مستغفر شدی	*	نور رفته از کرم ظاهر شدی
۱۶۴۳	N	لیک استغفار هم در دست نیست	*	ذوق توبه نقل هر سر مست نیست
۱۶۴۴	N	زشتی اعمال و شومی جحود	*	راه توبه بر دل او بسته بود
۱۶۴۵	N	دل به سختی همچو روی سنگ گشت	*	چون شکافد توبه آن را بهر کشت
۱۶۴۶	N	چون شعیبی کو که تا او را دعا	*	بهر کشتن خاک سازد کوه را
۱۶۴۷	N	از نیاز و اعتقاد آن خلیل	*	گشت ممکن امر صعب و مستحیل
۱۶۴۸	N	یا به دریوزه‌ی مقوقس از رسول	*	سنگ‌لاخی مزرعی شد با اصول
۱۶۴۹	N	همچنین بر عکس آن انکار مرد	*	مس کند زر را و صلحی را نبرد
۱۶۵۰	N	کهربای مسخ آمد این دغا	*	خاک قابل را کند سنگ و حصا
۱۶۵۱	N	هر دلی را سجده هم دستور نیست	*	مزد رحمت قسم هر مزدور نیست
۱۶۵۲	N	هین بپشت آن مکن جرم و گناه	*	که کنم توبه در آیم در پناه
۱۶۵۳	N	می‌بباید تاب و آبی توبه را	*	شرط شد برق و سحابی توبه را
۱۶۵۴	N	آتش و آبی بباید میوه را	*	واجب آید ابر و برق این شیوه را
۱۶۵۵	N	تا نباشد برق دل و ابر دو چشم	*	کی نشیند آتش تهدید و خشم
۱۶۵۶	N	کی بروید سبزه‌ی ذوق وصال	*	کی بجوشد چشمه‌ها ز آب زلال
۱۶۵۷	N	کی گلستان راز گوید با چمن	*	کی بنفشه عهد بندد با سمن
۱۶۵۸	N	کی چناری کف گشاید در دعا	*	کی درختی سر فشاند در هوا
۱۶۵۹	N	کی شکوفه آستین پر نثار	*	بر فشاندن گیرد ایام بهار
۱۶۶۰	N	کی فروزد لاله را رخ همچو خون	*	کی گل از کیسه بر آرد زر برون
۱۶۶۱	N	کی بیاید بلبل و گل بو کند	*	کی چو طالب فاخته کوکو کند
۱۶۶۲	N	کی بگوید لکلک آن لک لک به جان	*	لک چه باشد ملک تست ای مستعان
۱۶۶۳	N	کی نماید خاک اسرار ضمیر	*	کی شود بی‌آسمان بستان منیر
۱۶۶۴	N	از کجا آورده‌اند آن حله‌ها	*	من کریم من رحیم کلها
۱۶۶۵	N	آن لطافتها نشان شاهدی است	*	آن نشان پای مرد عابدی است
۱۶۶۶	N	آن شود شاد از نشان کاو دید شاه	*	چون ندید او را نباشد انتباه
۱۶۶۷	N	روح آن کس کاو به هنگام‌ أَ لَسْتُ	*	دید رب خویش و شد بی‌خویش و مست
۱۶۶۸	N	او شناسد بوی می کاو می بخورد	*	چون نخورد او می چه داند بوی کرد
۱۶۶۹	N	ز انکه حکمت همچو ناقه‌ی ضاله است	*	همچو دلاله شهان را داله است
۱۶۷۰	N	تو ببینی خواب در یک خوش لقا	*	کاو دهد وعده و نشانی مر ترا
۱۶۷۱	N	که مراد تو شود اینک نشان	*	که بپیش آید ترا فردا فلان
۱۶۷۲	N	یک نشانی آن که او باشد سوار	*	یک نشانی که ترا گیرد کنار
۱۶۷۳	N	یک نشانی که بخندد پیش تو	*	یک نشان که دست بندد پیش تو
۱۶۷۴	N	یک نشانی آن که این خواب از هوس	*	چون شود فردا نگویی پیش کس
۱۶۷۵	N	ز ان نشان با والد یحیی بگفت	*	که نیایی تا سه روز اصلا به گفت
۱۶۷۶	N	تا سه شب خامش کن از نیک و بدت	*	این نشان باشد که یحیی آیدت
۱۶۷۷	N	دم مزن سه روز اندر گفت‌وگو	*	کاین سکوت است آیت مقصود تو
۱۶۷۸	N	هین میاور این نشان را تو به گفت	*	وین سخن را دار اندر دل نهفت
۱۶۷۹	N	این نشانها گویدش همچون شکر	*	این چه باشد صد نشانی دگر
۱۶۸۰	N	این نشان آن بود کان ملک و جاه	*	که همی‌جویی بیابی از اله
۱۶۸۱	N	آن که می‌گریی به شبهای دراز	*	و انکه می‌سوزی سحرگه در نیاز
۱۶۸۲	N	آن که بی‌آن روز تو تاریک شد	*	همچو دوکی گردنت باریک شد
۱۶۸۳	N	و آن چه دادی هر چه داری در زکات	*	چون زکات پاک بازان رختهات
۱۶۸۴	N	رختها دادی و خواب و رنگ رو	*	سر فدا کردی و گشتی همچو مو
۱۶۸۵	N	چند در آتش نشستی همچو عود	*	چند پیش تیغ رفتی همچو خود
۱۶۸۶	N	زین چنین بی‌چارگیها صد هزار	*	خوی عشاق است و ناید در شمار
۱۶۸۷	N	چون که شب این خواب دیدی روز شد	*	از امیدش روز تو پیروز شد
۱۶۸۸	N	چشم گردان کرده‌ای بر چپ و راست	*	کان نشان و آن علامتها کجاست
۱۶۸۹	N	بر مثال برگ می‌لرزی که وای	*	گر رود روز و نشان ناید به جای
۱۶۹۰	N	می‌دوی در کوی و بازار و سرا	*	چون کسی کاو گم کند گوساله را
۱۶۹۱	N	خواجه خیر است این دوادو چیستت	*	گم شده اینجا که داری کیستت
۱۶۹۲	N	گویی‌اش خیر است لیکن خیر من	*	کس نشاید که بداند غیر من
۱۶۹۳	N	گر بگویم نک نشانم فوت شد	*	چون نشان شد فوت وقت موت شد
۱۶۹۴	N	بنگری در روی هر مرد سوار	*	گویدت منگر مرا دیوانه‌وار
۱۶۹۵	N	گویی‌اش من صاحبی گم کرده‌ام	*	رو به جستجوی او آورده‌ام
۱۶۹۶	N	دولتت پاینده بادا ای سوار	*	رحم کن بر عاشقان معذور دار
۱۶۹۷	N	چون طلب کردی به جد آمد نظر	*	جد خطا نکند چنین آمد خبر
۱۶۹۸	N	ناگهان آمد سواری نیک بخت	*	پس گرفت اندر کنارت سخت سخت
۱۶۹۹	N	تو شدی بی‌هوش و افتادی به طاق	*	بی‌خبر گفت اینت سالوس و نفاق
۱۷۰۰	N	او چه می‌بیند در او این شور چیست	*	او نداند کان نشان وصل کیست
۱۷۰۱	N	این نشان در حق او باشد که دید	*	آن دگر را کی نشان آید پدید
۱۷۰۲	N	هر زمان کز وی نشانی می‌رسید	*	شخص را جانی به جانی می‌رسید
۱۷۰۳	N	ماهی بی‌چاره را پیش آمد آب	*	این نشانها تِلْکَ آیاتُ الْکِتابِ
۱۷۰۴	N	پس نشانیها که اندر انبیاست	*	خاص آن جان را بود کاو آشناست
۱۷۰۵	N	این سخن ناقص بماند و بی‌قرار	*	دل ندارم بی‌دلم معذور دار
۱۷۰۶	N	ذره‌ها را کی تواند کس شمرد	*	خاصه آن کاو عشق عقل او ببرد
۱۷۰۷	N	می‌شمارم برگهای باغ را	*	می‌شمارم بانگ کبک و زاغ را
۱۷۰۸	N	در شمار اندر نیاید لیک من	*	می‌شمارم بهر رشد ممتحن
۱۷۰۹	N	نحس کیوان یا که سعد مشتری	*	ناید اندر حصر گر چه بشمری
۱۷۱۰	N	لیک هم بعضی از این هر دو اثر	*	شرح باید کرد یعنی نفع و ضر
۱۷۱۱	N	تا شود معلوم آثار قضا	*	شمه ای مر اهل سعد و نحس را
۱۷۱۲	N	طالع آن کس که باشد مشتری	*	شاد گردد از نشاط و سروری
۱۷۱۳	N	و انکه را طالع زحل از هر شرور	*	احتیاطش لازم آید در امور
۱۷۱۴	N	گر بگویم آن زحل استاره را	*	ز آتشش سوزد مر آن بی‌چاره را
۱۷۱۵	N	اذْکُرُوا اللَّهَ* شاه ما دستور داد	*	اندر آتش دید ما را نور داد
۱۷۱۶	N	گفت اگر چه پاکم از ذکر شما	*	نیست لایق مر مرا تصویرها
۱۷۱۷	N	لیک هرگز مست تصویر و خیال	*	در نیابد ذات ما را بی‌مثال
۱۷۱۸	N	ذکر جسمانه خیال ناقص است	*	وصف شاهانه از آنها خالص است
۱۷۱۹	N	شاه را گوید کسی جولاه نیست	*	این چه مدح است این مگر آگاه نیست

[Prev Block] [Next Block]