block:2030
| ۱۶۰۱ | N | رحمت صد تو بر آن بلقیس باد | * | که خدایش عقل صد مرده بداد |
| ۱۶۰۲ | N | هدهدی نامه بیاورد و نشان | * | از سلیمان چند حرفی با بیان |
| ۱۶۰۳ | N | خواند او آن نکتهای با شمول | * | با حقارت ننگرید اندر رسول |
| ۱۶۰۴ | N | جسم هدهد دید و جان عنقاش دید | * | حس چو کفی دید و دل دریاش دید |
| ۱۶۰۵ | N | عقل با حس زین طلسمات دو رنگ | * | چون محمد با ابو جهلان به جنگ |
| ۱۶۰۶ | N | کافران دیدند احمد را بشر | * | چون ندیدند از وی انْشَقَّ الْقَمَرُ |
| ۱۶۰۷ | N | خاک زن در دیده‌ی حس بین خویش | * | دیده‌ی حس دشمن عقل است و کیش |
| ۱۶۰۸ | N | دیده‌ی حس را خدا اعماش خواند | * | بت پرستش گفت و ضد ماش خواند |
| ۱۶۰۹ | N | ز انکه او کف دید و دریا را ندید | * | ز انکه حالی دید و فردا را ندید |
| ۱۶۱۰ | N | خواجه‌ی فردا و حالی پیش او | * | او نمی‌بیند ز گنجی جز تسو |
| ۱۶۱۱ | N | ذره‌ای ز آن آفتاب آرد پیام | * | آفتاب آن ذره را گردد غلام |
| ۱۶۱۲ | N | قطره‌ای کز بحر وحدت شد سفیر | * | هفت بحر آن قطره را باشد اسیر |
| ۱۶۱۳ | N | گر کف خاکی شود چالاک او | * | پیش خاکش سر نهد افلاک او |
| ۱۶۱۴ | N | خاک آدم چون که شد چالاک حق | * | پیش خاکش سر نهند املاک حق |
| ۱۶۱۵ | N | السَّماءُ انْشَقَّتْ آخر از چه بود | * | از یکی چشمی که خاکی بر گشود |
| ۱۶۱۶ | N | خاک از دردی نشیند زیر آب | * | خاک بین کز عرش بگذشت از شتاب |
| ۱۶۱۷ | N | آن لطافت پس بدان کز آب نیست | * | جز عطای مبدع وهاب نیست |
| ۱۶۱۸ | N | گر کند سفلی هوا و نار را | * | ور ز گل او بگذراند خار را |
| ۱۶۱۹ | N | حاکم است و یَفْعَلُ اللَّهُ ما یشا | * | کاو ز عین درد انگیزد دوا |
| ۱۶۲۰ | N | گر هوا و نار را سفلی کند | * | تیرگی و دردی و ثقلی کند |
| ۱۶۲۱ | N | ور زمین و آب را علوی کند | * | راه گردون را بپا مطوی کند |
| ۱۶۲۲ | N | پس یقین شد که تُعِزُّ مَنْ تشا | * | خاکیی را گفت پرها بر گشا |
| ۱۶۲۳ | N | آتشی را گفت رو ابلیس شو | * | زیر هفتم خاک با تلبیس شو |
| ۱۶۲۴ | N | آدم خاکی برو تو بر سها | * | ای بلیس آتشی رو تا ثری |
| ۱۶۲۵ | N | چار طبع و علت اولی نی‌ام | * | در تصرف دایما من باقی‌ام |
| ۱۶۲۶ | N | کار من بی‌علت است و مستقیم | * | هست تقدیرم نه علت ای سقیم |
| ۱۶۲۷ | N | عادت خود را بگردانم به وقت | * | این غبار از پیش بنشانم به وقت |
| ۱۶۲۸ | N | بحر را گویم که هین پر نار شو | * | گویم آتش را که رو گلزار شو |
| ۱۶۲۹ | N | کوه را گویم سبک شو همچو پشم | * | چرخ را گویم فرو در پیش چشم |
| ۱۶۳۰ | N | گویم ای خورشید مقرون شو به ماه | * | هر دو را سازم چو دو ابر سیاه |
| ۱۶۳۱ | N | چشمه‌ی خورشید را سازیم خشک | * | چشمه‌ی خون را به فن سازیم مشک |
| ۱۶۳۲ | N | آفتاب و مه چو دو گاو سیاه | * | یوغ بر گردن ببنددشان اله |