vol.2

block:2023

فرمودن والی کی این خاربُن را کی نشاندۀ بر سَر راه بر کَن
۱۲۲۷	N	همچو آن شخص درشت خوش سخن	*	در میان ره نشاند او خار بن
۱۲۲۸	N	ره گذریانش ملامت‌گر شدند	*	بس بگفتندش بکن این را نکند
۱۲۲۹	N	هر دمی آن خار بن افزون شدی	*	پای خلق از زخم آن پر خون شدی
۱۲۳۰	N	جامه‌های خلق بدریدی ز خار	*	پای درویشان بخستی زار زار
۱۲۳۱	N	چون به جد حاکم بدو گفت این بکن	*	گفت آری بر کنم روزیش من
۱۲۳۲	N	مدتی فردا و فردا وعده داد	*	شد درخت خار او محکم نهاد
۱۲۳۳	N	گفت روزی حاکمش ای وعده کژ	*	پیش آ در کار ما واپس مغز
۱۲۳۴	N	گفت الایام یا عم بیننا	*	گفت عجل لا تماطل دیننا
۱۲۳۵	N	تو که می‌گویی که فردا این بدان	*	که به هر روزی که می‌آید زمان
۱۲۳۶	N	آن درخت بد جوان‌تر می‌شود	*	وین کننده پیر و مضطر می‌شود
۱۲۳۷	N	خار بن در قوت و برخاستن	*	خار کن در پیری و در کاستن
۱۲۳۸	N	خار بن هر روز و هر دم سبز و تر	*	خار کن هر روز زار و خشکتر
۱۲۳۹	N	او جوانتر می‌شود تو پیرتر	*	زود باش و روزگار خود مبر
۱۲۴۰	N	خار بن دان هر یکی خوی بدت	*	بارها در پای خار آخر زدت
۱۲۴۱	N	بارها از خوی خود خسته شدی	*	حس نداری سخت بی‌حس آمدی
۱۲۴۲	N	گر ز خسته گشتن دیگر کسان	*	که ز خلق زشت تو هست آن رسان
۱۲۴۳	N	غافلی باری ز زخم خود نه‌ای	*	تو عذاب خویش و هر بیگانه‌ای
۱۲۴۴	N	یا تبر برگیر و مردانه بزن	*	تو علی‌وار این در خیبر بکن
۱۲۴۵	N	یا به گلبن وصل کن این خار را	*	وصل کن با نار نور یار را
۱۲۴۶	N	تا که نور او کشد نار تو را	*	وصل او گلشن کند خار تو را
۱۲۴۷	N	تو مثال دوزخی او مومن است	*	کشتن آتش به مومن ممکن است
۱۲۴۸	N	مصطفی فرمود از گفت جحیم	*	کاو به مومن لابه گر گردد ز بیم
۱۲۴۹	N	گویدش بگذر ز من ای شاه زود	*	هین که نورت سوز نارم را ربود
۱۲۵۰	N	پس هلاک نار نور مومن است	*	ز انکه بی‌ضد دفع ضد لا یمکن است
۱۲۵۱	N	نار ضد نور باشد روز عدل	*	کان ز قهر انگیخته شد این ز فضل
۱۲۵۲	N	گر همی‌خواهی تو دفع شر نار	*	آب رحمت بر دل آتش گمار
۱۲۵۳	N	چشمه‌ی آن آب رحمت مومن است	*	آب حیوان روح پاک محسن است
۱۲۵۴	N	بس گریزان است نفس تو از او	*	ز انکه تو از آتشی او آب جو
۱۲۵۵	N	ز آب آتش ز آن گریزان می‌شود	*	کاتشش از آب ویران می‌شود
۱۲۵۶	N	حس و فکر تو همه از آتش است	*	حس شیخ و فکر او نور خوش است
۱۲۵۷	N	آب نور او چو بر آتش چکد	*	چک چک از آتش بر آید بر جهد
۱۲۵۸	N	چون کند چک چک تو گویش مرگ و درد	*	تا شود این دوزخ نفس تو سرد
۱۲۵۹	N	تا نسوزد او گلستان تو را	*	تا نسوزد عدل و احسان تو را
۱۲۶۰	N	بعد از آن چیزی که کاری بر دهد	*	لاله و نسرین و سیسنبر دهد
۱۲۶۱	N	باز پهنا می‌رویم از راه راست	*	باز گرد ای خواجه راه ما کجاست
۱۲۶۲	N	اندر آن تقریر بودیم ای حسود	*	که خرت لنگ است و منزل دور زود
۱۲۶۳	N	سال بی‌گه گشت وقت کشت نی	*	جز سیه رویی و فعل زشت نی
۱۲۶۴	N	کرم در بیخ درخت تن فتاد	*	بایدش بر کند و در آتش نهاد
۱۲۶۵	N	هین و هین ای راه رو بی‌گاه شد	*	آفتاب عمر سوی چاه شد
۱۲۶۶	N	این دو روزک را که زورت هست زود	*	پیر افشانی بکن از راه جود
۱۲۶۷	N	این قدر تخمی که مانده ستت بباز	*	تا بروید زین دو دم عمر دراز
۱۲۶۸	N	تا نمرده ست این چراغ با گهر	*	هین فتیله‌اش ساز و روغن زودتر
۱۲۶۹	N	هین مگو فردا که فرداها گذشت	*	تا به کلی نگذرد ایام کشت
۱۲۷۰	N	پند من بشنو که تن بند قوی است	*	کهنه بیرون کن گرت میل نوی است
۱۲۷۱	N	لب ببند و کف پر زر بر گشا	*	بخل تن بگذار و پیش آور سخا
۱۲۷۲	N	ترک شهوتها و لذتها سخاست	*	هر که در شهوت فرو شد بر نخاست
۱۲۷۳	N	این سخا شاخی است از سرو بهشت	*	وای او کز کف چنین شاخی بهشت
۱۲۷۴	N	عروة الوثقی است این ترک هوا	*	بر کشد این شاخ جان را بر سما
۱۲۷۵	N	تا برد شاخ سخا ای خوب کیش	*	مر ترا بالا کشان تا اصل خویش
۱۲۷۶	N	یوسف حسنی و این عالم چو چاه	*	وین رسن صبر است بر امر اله
۱۲۷۷	N	یوسفا آمد رسن در زن دو دست	*	از رسن غافل مشو بی‌گه شده ست
۱۲۷۸	N	حمد لله کین رسن آویختند	*	فضل و رحمت را بهم آمیختند
۱۲۷۹	N	تا ببینی عالم جان جدید	*	عالم بس آشکار ناپدید
۱۲۸۰	N	این جهان نیست چون هستان شده	*	و آن جهان هست بس پنهان شده
۱۲۸۱	N	خاک بر باد است و بازی می‌کند	*	کژنمایی پرده سازی می‌کند
۱۲۸۲	N	اینکه بر کار است بی‌کار است و پوست	*	و انکه پنهان است مغز و اصل اوست
۱۲۸۳	N	خاک همچون آلتی در دست باد	*	باد را دان عالی و عالی نژاد
۱۲۸۴	N	چشم خاکی را به خاک افتد نظر	*	باد بین چشمی بود نوعی دگر
۱۲۸۵	N	اسب داند اسب را کاو هست یار	*	هم سواری داند احوال سوار
۱۲۸۶	N	چشم حس اسب است و نور حق سوار	*	بی‌سواره اسب خود ناید به کار
۱۲۸۷	N	پس ادب کن اسب را از خوی بد	*	ور نه پیش شاه باشد اسب رد
۱۲۸۸	N	چشم اسب از چشم شه رهبر بود	*	چشم او بی‌چشم شه مضطر بود
۱۲۸۹	N	چشم اسبان جز گیاه و جز چرا	*	هر کجا خوانی بگوید نه چرا
۱۲۹۰	N	نور حق بر نور حس راکب شود	*	آن گهی جان سوی حق راغب شود
۱۲۹۱	N	اسب بی‌راکب چه داند رسم راه	*	شاه باید تا بداند شاه راه
۱۲۹۲	N	سوی حسی رو که نورش راکب است	*	حس را آن نور نیکو صاحب است
۱۲۹۳	N	نور حس را نور حق تزیین بود	*	معنی‌ نُورٌ عَلی‌ نُورٍ این بود
۱۲۹۴	N	نور حسی می‌کشد سوی ثری	*	نور حقش می‌برد سوی علی
۱۲۹۵	N	ز انکه محسوسات دونتر عالمی است	*	نور حق دریا و حس چون شبنمی است
۱۲۹۶	N	لیک پیدا نیست آن راکب بر او	*	جز به آثار و به گفتار نکو
۱۲۹۷	N	نور حسی کاو غلیظ است و گران	*	هست پنهان در سواد دیده‌گان
۱۲۹۸	N	چون که نور حس نمی‌بینی ز چشم	*	چون ببینی نور آن دینی ز چشم
۱۲۹۹	N	نور حس با این غلیظی مختفی است	*	چون خفی نبود ضیایی کان صفی است
۱۳۰۰	N	این جهان چون خس به دست باد غیب	*	عاجزی پیش گرفت و داد غیب
۱۳۰۱	N	گه بلندش می‌کند گاهیش پست	*	گه درستش می‌کند گاهی شکست
۱۳۰۲	N	گه یمینش می‌برد گاهی یسار	*	گه گلستانش کند گاهیش خار
۱۳۰۳	N	دست پنهان و قلم بین خط گزار	*	اسب در جولان و ناپیدا سوار
۱۳۰۴	N	تیر پران بین و ناپیدا کمان	*	جانها پیدا و پنهان جان جان
۱۳۰۵	N	تیر را مشکن که این تیر شهی است	*	تیر پرتابی ز شصت آگهی است
۱۳۰۶	N	ما رَمَیْتَ إِذْ رَمَیْتَ‌ گفت حق	*	کار حق بر کارها دارد سبق
۱۳۰۷	N	خشم خود بشکن تو مشکن تیر را	*	چشم خشمت خون شمارد شیر را
۱۳۰۸	N	بوسه ده بر تیر و پیش شاه بر	*	تیر خون آلود از خون تو تر
۱۳۰۹	N	آن چه پیدا عاجز و بسته و زبون	*	و آن چه ناپیدا چنان تند و حرون
۱۳۱۰	N	ما شکاریم این چنین دامی کراست	*	گوی چوگانیم چوگانی کجاست
۱۳۱۱	N	می‌درد می‌دوزد این خیاط کو	*	می‌دمد می‌سوزد این نفاط کو
۱۳۱۲	N	ساعتی کافر کند صدیق را	*	ساعتی زاهد کند زندیق را
۱۳۱۳	N	ز انکه مخلص در خطر باشد ز دام	*	تا ز خود خالص نگردد او تمام
۱۳۱۴	N	ز انکه در راهست و ره زن بی‌حد است	*	آن رهد کاو در امان ایزد است
۱۳۱۵	N	آینه‌ی خالص نگشت او مخلص است	*	مرغ را نگرفته است او مقنص است
۱۳۱۶	N	چون که مخلص گشت مخلص باز رست	*	در مقام امن رفت و برد دست
۱۳۱۷	N	هیچ آیینه دگر آهن نشد	*	هیچ نانی گندم خرمن نشد
۱۳۱۸	N	هیچ انگوری دگر غوره نشد	*	هیچ میوه‌ی پخته با کوره نشد
۱۳۱۹	N	پخته گرد و از تغیر دور شو	*	رو چو برهان محقق نور شو
۱۳۲۰	N	چون ز خود رستی همه برهان شدی	*	چون که بنده نیست شد سلطان شدی
۱۳۲۱	N	ور عیان خواهی صلاح دین نمود	*	دیده‌ها را کرد بینا و گشود
۱۳۲۲	N	فقر را از چشم و از سیمای او	*	دید هر چشمی که دارد نور هو
۱۳۲۳	N	شیخ فعال است بی‌آلت چو حق	*	با مریدان داده بی‌گفتی سبق
۱۳۲۴	N	دل به دست او چو موم نرم رام	*	مهر او گه ننگ سازد گاه نام
۱۳۲۵	N	مهر مومش حاکی انگشتری است	*	باز آن نقش نگین حاکی کیست
۱۳۲۶	N	حاکی اندیشه‌ی آن زرگر است	*	سلسله‌ی هر حلقه اندر دیگر است
۱۳۲۷	N	این صدا در کوه دلها بانگ کی ست	*	گه پرست از بانگ این که گه تهی است
۱۳۲۸	N	هر کجا هست او حکیم است اوستاد	*	بانگ او زین کوه دل خالی مباد
۱۳۲۹	N	هست که کاوا مثنا می‌کند	*	هست که کآواز صد تا می‌کند
۱۳۳۰	N	می‌زهاند کوه از آن آواز و قال	*	صد هزاران چشمه‌ی آب زلال
۱۳۳۱	N	چون ز کوه آن لطف بیرون می‌شود	*	آبها در چشمه‌ها خون می‌شود
۱۳۳۲	N	ز آن شهنشاه همایون نعل بود	*	که سراسر طور سینا لعل بود
۱۳۳۳	N	جان پذیرفت و خرد اجزای کوه	*	ما کم از سنگیم آخر ای گروه
۱۳۳۴	N	نه ز جان یک چشمه جوشان می‌شود	*	نه بدن از سبز پوشان می‌شود
۱۳۳۵	N	نه صدای بانگ مشتاقی در او	*	نه صفای جرعه‌ی ساقی در او
۱۳۳۶	N	کو حمیت تا ز تیشه و ز کلند	*	این چنین که را بکلی بر کنند
۱۳۳۷	N	بو که بر اجزای او تابد مهی	*	بو که در وی تاب مه یابد رهی
۱۳۳۸	N	چون قیامت کوهها را بر کند	*	پس قیامت این کرم کی می‌کند
۱۳۳۹	N	این قیامت ز آن قیامت کی کم است	*	آن قیامت زخم و این چون مرهم است
۱۳۴۰	N	هر که دید این مرهم از زخم ایمن است	*	هر بدی کاین حسن دید او محسن است
۱۳۴۱	N	ای خنک زشتی که خویش شد حریف	*	و ای گل رویی که جفتش شد خریف
۱۳۴۲	N	نان مرده چون حریف جان شود	*	زنده گردد نان و عین آن شود
۱۳۴۳	N	هیزم تیره حریف نار شد	*	تیرگی رفت و همه انوار شد
۱۳۴۴	N	در نمک‌لان چون خر مرده فتاد	*	آن خری و مردگی یک سو نهاد
۱۳۴۵	N	صبغة الله هست خم رنگ هو	*	پیسها یک رنگ گردد اندر او
۱۳۴۶	N	چون در آن خم افتد و گوییش قم	*	از طرب گوید منم خم لا تلم
۱۳۴۷	N	آن منم خم خود انا الحق گفتن است	*	رنگ آتش دارد الا آهن است
۱۳۴۸	N	رنگ آهن محو رنگ آتش است	*	ز آتشی می‌لافد و خامش‌وش است
۱۳۴۹	N	چون به سرخی گشت همچون زر کان	*	پس انا النار است لافش بی‌زبان
۱۳۵۰	N	شد ز رنگ و طبع آتش محتشم	*	گوید او من آتشم من آتشم
۱۳۵۱	N	آتشم من گر ترا شک است و ظن	*	آزمون کن دست را بر من بزن
۱۳۵۲	N	آتشم من بر تو گر شد مشتبه	*	روی خود بر روی من یک دم بنه
۱۳۵۳	N	آدمی چون نور گیرد از خدا	*	هست مسجود ملایک ز اجتبا
۱۳۵۴	N	نیز مسجود کسی کاو چون ملک	*	رسته باشد جانش از طغیان و شک
۱۳۵۵	N	آتش چه آهن چه لب ببند	*	ریش تشبیه مشبه را مخند
۱۳۵۶	N	پای در دریا منه کم گوی از آن	*	بر لب دریا خمش کن لب گزان
۱۳۵۷	N	گر چه صد چون من ندارد تاب بحر	*	لیک می‌نشکیبم از غرقاب بحر
۱۳۵۸	N	جان و عقل من فدای بحر باد	*	خونبهای عقل و جان این بحر داد
۱۳۵۹	N	تا که پایم می‌رود رانم در او	*	چون نماند پا چو بطانم در او
۱۳۶۰	N	بی‌ادب حاضر ز غایب خوشتر است	*	حلقه گر چه کژ بود نه بر در است
۱۳۶۱	N	ای تن آلوده به گرد حوض گرد	*	پاک کی گردد برون حوض مرد
۱۳۶۲	N	پاک کاو از حوض مهجور اوفتاد	*	او ز پاکی خویش هم دور اوفتاد
۱۳۶۳	N	پاکی این حوض بی‌پایان بود	*	پاکی اجسام کم میزان بود
۱۳۶۴	N	ز انکه دل حوض است لیکن در کمین	*	سوی دریا راه پنهان دارد این
۱۳۶۵	N	پاکی محدود تو خواهد مدد	*	ور نه اندر خرج کم گردد عدد
۱۳۶۶	N	آب گفت آلوده را در من شتاب	*	گفت آلوده که دارم شرم از آب
۱۳۶۷	N	گفت آب این شرم بی‌من کی رود	*	بی‌من این آلوده زایل کی شود
۱۳۶۸	N	ز آب هر آلوده کاو پنهان شود	*	الحیاء یمنع الإیمان بود
۱۳۶۹	N	دل ز پایه‌ی حوض تن گلناک شد	*	تن ز آب حوض دلها پاک شد
۱۳۷۰	N	گرد پایه‌ی حوض دل گرد ای پسر	*	هان ز پایه‌ی حوض تن می‌کن حذر
۱۳۷۱	N	بحر تن بر بحر دل بر هم زنان	*	در میانشان‌ بَرْزَخٌ لا یَبْغِیانِ
۱۳۷۲	N	گر تو باشی راست ور باشی تو کژ	*	پیشتر می‌غژ بدو واپس مغژ
۱۳۷۳	N	پیش مگر خطر باشد به جان	*	لیک نشکیبد از او با همتان
۱۳۷۴	N	شاه چون شیرین‌تر از شکر بود	*	جان به شیرینی رود خوشتر بود
۱۳۷۵	N	ای ملامت گر سلامت مر ترا	*	ای سلامت جو تویی واهی العری
۱۳۷۶	N	جان من کوره ست با آتش خوش است	*	کوره را این بس که خانه‌ی آتش است
۱۳۷۷	N	همچو کوره عشق را سوزیدنی است	*	هر که او زین کور باشد کوره نیست
۱۳۷۸	N	برگ بی‌برگی ترا چون برگ شد	*	جان باقی یافتی و مرگ شد
۱۳۷۹	N	چون ترا غم شادی افزودن گرفت	*	روضه‌ی جانت گل و سوسن گرفت
۱۳۸۰	N	آن چه خوف دیگران آن امن تست	*	بط قوی از بحر و مرغ خانه سست
۱۳۸۱	N	باز دیوانه شدم من ای طبیب	*	باز سودایی شدم من ای حبیب
۱۳۸۲	N	حلقه‌های سلسله‌ی تو ذو فنون	*	هر یکی حلقه دهد دیگر جنون
۱۳۸۳	N	داد هر حلقه فنونی دیگر است	*	پس مرا هر دم جنونی دیگر است
۱۳۸۴	N	پس فنون باشد جنون این شد مثل	*	خاصه در زنجیر این میر اجل
۱۳۸۵	N	آن چنان دیوانگی بگسست بند	*	که همه دیوانگان پندم دهند

[Prev Block] [Next Block]