vol.2

block:2020

قسم غلام در صدق و وفای یار خود از طهارت ظنّ خود
۹۰۵	N	گفت نه و الله و بالله العظیم	*	مالِکَ الْمُلْکِ‌ و به رحمان و رحیم
۹۰۶	N	آن خدایی که فرستاد انبیا	*	نه به حاجت بل به فضل و کبریا
۹۰۷	N	آن خداوندی که از خاک ذلیل	*	آفرید او شهسواران جلیل
۹۰۸	N	پاکشان کرد از مزاج خاکیان	*	بگذرانید از تک افلاکیان
۹۰۹	N	بر گرفت از نار و نور صاف ساخت	*	وانگه او بر جمله‌ی انوار تاخت
۹۱۰	N	آن سنا برقی که بر ارواح تافت	*	تا که آدم معرفت ز آن نور یافت
۹۱۱	N	آن کز آدم رست و دست شیث چید	*	پس خلیفه‌ش کرد آدم کان بدید
۹۱۲	N	نوح از آن گوهر که برخوردار بود	*	در هوای بحر جان دربار بود
۹۱۳	N	جان ابراهیم از آن انوار زفت	*	بی‌حذر در شعله‌های نار رفت
۹۱۴	N	چون که اسماعیل در جویش فتاد	*	پیش دشنه‌ی آب دارش سر نهاد
۹۱۵	N	جان داود از شعاعش گرم شد	*	آهن اندر دست بافش نرم شد
۹۱۶	N	چون سلیمان بد وصالش را رضیع	*	دیو گشتش بنده فرمان و مطیع
۹۱۷	N	در قضا یعقوب چون بنهاد سر	*	چشم روشن کرد از بوی پسر
۹۱۸	N	یوسف مه رو چو دید آن آفتاب	*	شد چنان بیدار در تعبیر خواب
۹۱۹	N	چون عصا از دست موسی آب خورد	*	ملکت فرعون را یک لقمه کرد
۹۲۰	N	نردبانش عیسی مریم چو یافت	*	بر فراز گنبد چارم شتافت
۹۲۱	N	چون محمد یافت آن ملک و نعیم	*	قرص مه را کرد او در دم دو نیم
۹۲۲	N	چون ابو بکر آیت توفیق شد	*	با چنان شه صاحب و صدیق شد
۹۲۳	N	چون عمر شیدای آن معشوق شد	*	حق و باطل را چو دل فاروق شد
۹۲۴	N	چون که عثمان آن عیان را عین گشت	*	نور فایض بود و ذی النورین گشت
۹۲۵	N	چون ز رویش مرتضی شد در فشان	*	گشت او شیر خدا در مرج جان
۹۲۶	N	چون جنید از جند او دید آن مدد	*	خود مقاماتش فزون شد از عدد
۹۲۷	N	بایزید اندر مزیدش راه دید	*	نام قطب العارفین از حق شنید
۹۲۸	N	چون که کرخی کرخ او را شد حرص	*	شد خلیفه‌ی عشق و ربانی نفس
۹۲۹	N	پور ادهم مرکب آن سو راند شاد	*	گشت او سلطان سلطانان داد
۹۳۰	N	و آن شقیق از شق آن راه شگرف	*	گشت او خورشید رای و تیز طرف
۹۳۱	N	صد هزاران پادشاهان نهان	*	سر فرازانند ز آن سوی جهان
۹۳۲	N	نامشان از رشک حق پنهان بماند	*	هر گدایی نامشان را بر نخواند
۹۳۳	N	حق آن نور و حق نورانیان	*	کاندر آن بحرند همچون ماهیان
۹۳۴	N	بحر جان و جان بحر ار گویمش	*	نیست لایق نام نو می‌جویمش
۹۳۵	N	حق آن آنی که این و آن از اوست	*	مغزها نسبت بدو باشد چو پوست
۹۳۶	N	که صفات خواجه‌تاش و یار من	*	هست صد چندان که این گفتار من
۹۳۷	N	آن چه می‌دانم ز وصف آن ندیم	*	باورت ناید چه گویم ای کریم
۹۳۸	N	شاه گفت اکنون از آن خود بگو	*	چند گویی آن این و آن او
۹۳۹	N	تو چه داری و چه حاصل کرده‌ای	*	از تگ دریا چه در آورده‌ای
۹۴۰	N	روز مرگ این حس تو باطل شود	*	نور جان داری که یار دل شود
۹۴۱	N	در لحد کاین چشم را خاک آگند	*	هستت آن چه گور را روشن کند
۹۴۲	N	آن زمان که دست و پایت بر درد	*	پر و بالت هست تا جان بر پرد
۹۴۳	N	آن زمان کاین جان حیوانی نماند	*	جان باقی بایدت بر جا نشاند
۹۴۴	N	شرط من جا بالحسن نه کردن است	*	این حسن را سوی حضرت بردن است
۹۴۵	N	جوهری داری ز انسان یا خری	*	این عرضها که فنا شد چون بری
۹۴۶	N	این عرضهای نماز و روزه را	*	چون که لا یبقی زمانین انتفی
۹۴۷	N	نقل نتوان کرد مر اعراض را	*	لیک از جوهر برند امراض را
۹۴۸	N	تا مبدل گشت جوهر زین عرض	*	چون ز پرهیزی که زایل شد مرض
۹۴۹	N	گشت پرهیز عرض جوهر به جهد	*	شد دهان تلخ از پرهیز شهد
۹۵۰	N	از زراعت خاکها شد سنبله	*	داروی مو کرد مو را سلسله
۹۵۱	N	آن نکاح زن عرض بد شد فنا	*	جوهر فرزند حاصل شد ز ما
۹۵۲	N	جفت کردن اسب و اشتر را عرض	*	جوهر کره بزاییدن غرض
۹۵۳	N	هست آن بستان نشاندن هم عرض	*	گشت جوهر کشت بستان نک غرض
۹۵۴	N	هم عرض دان کیمیا بردن بکار	*	جوهری ز آن کیمیا گر شد بیار
۹۵۵	N	صیقلی کردن عرض باشد شها	*	زین عرض جوهر همی‌زاید صفا
۹۵۶	N	پس مگو که من عملها کرده‌ام	*	دخل آن اعراض را بنما مرم
۹۵۷	N	این صفت کردن عرض باشد خمش	*	سایه‌ی بز را پی قربان مکش
۹۵۸	N	گفت شاها بی‌قنوط عقل نیست	*	گر تو فرمایی عرض را نقل نیست
۹۵۹	N	پادشاها جز که یاس بنده نیست	*	گر عرض کان رفت باز آینده نیست
۹۶۰	N	گر نبودی مر عرض را نقل و حشر	*	فعل بودی باطل و اقوال فشر
۹۶۱	N	این عرضها نقل شد لونی دگر	*	حشر هر فانی بود کونی دگر
۹۶۲	N	نقل هر چیزی بود هم لایقش	*	لایق گله بود هم سایقش
۹۶۳	N	وقت محشر هر عرض را صورتی است	*	صورت هر یک عرض را نوبتی است
۹۶۴	N	بنگر اندر خود نه تو بودی عرض	*	جنبش جفتی و جفتی با غرض
۹۶۵	N	بنگر اندر خانه و کاشانه‌ها	*	در مهندس بود چون افسانه‌ها
۹۶۶	N	آن فلان خانه که ما دیدیم خوش	*	بود موزون صفه و سقف و درش
۹۶۷	N	از مهندس آن عرض و اندیشه‌ها	*	آلت آورد و ستون از بیشه‌ها
۹۶۸	N	چیست اصل و مایه‌ی هر پیشه‌ای	*	جز خیال و جز عرض و اندیشه‌ای
۹۶۹	N	جمله اجزای جهان را بی‌غرض	*	درنگر حاصل نشد جز از عرض
۹۷۰	N	اول فکر آخر آمد در عمل	*	بنیت عالم چنان دان در ازل
۹۷۱	N	میوه‌ها در فکر دل اول بود	*	در عمل ظاهر به آخر می‌شود
۹۷۲	N	چون عمل کردی شجر بنشاندی	*	اندر آخر حرف اول خواندی
۹۷۳	N	گر چه شاخ و برگ و بیخش اول است	*	آن همه از بهر میوه مرسل است
۹۷۴	N	پس سری که مغز آن افلاک بود	*	اندر آخر خواجه‌ی لولاک بود
۹۷۵	N	نقل اعراض است این بحث و مقال	*	نقل اعراض است این شیر و شگال
۹۷۶	N	جمله عالم خود عرض بودند تا	*	اندر این معنی بیامد هَلْ أَتی
۹۷۷	N	این عرضها از چه زاید از صور	*	وین صور هم از چه زاید از فکر
۹۷۸	N	این جهان یک فکرت است از عقل کل	*	عقل چون شاه است و صورتها رسل
۹۷۹	N	عالم اول جهان امتحان	*	عالم ثانی جزای این و آن
۹۸۰	N	چاکرت شاها جنایت می‌کند	*	آن عرض زنجیر و زندان می‌شود
۹۸۱	N	بنده‌ات چون خدمت شایسته کرد	*	آن عرض نه خلعتی شد در نبرد
۹۸۲	N	این عرض با جوهر آن بیضه است و طیر	*	این از آن و آن از این زاید به سیر
۹۸۳	N	گفت شاهنشه چنین گیر المراد	*	این عرضهای تو یک جوهر نزاد
۹۸۴	N	گفت مخفی داشته ست آن را خرد	*	تا بود غیب این جهان نیک و بد
۹۸۵	N	ز انکه گر پیدا شدی اشکال فکر	*	کافر و مومن نگفتی جز که ذکر
۹۸۶	N	پس عیان بودی نه غیب ای شاه این	*	نقش دین و کفر بودی بر جبین
۹۸۷	N	کی درین عالم بت و بتگر بدی	*	چون کسی را زهره‌ی تسخر بدی
۹۸۸	N	پس قیامت بودی این دنیای ما	*	در قیامت کی کند جرم و خطا
۹۸۹	N	گفت شه پوشید حق پاداش بد	*	لیک از عامه نه از خاصان خود
۹۹۰	N	گر به دامی افکنم من یک امیر	*	از امیران خفیه دارم نه از وزیر
۹۹۱	N	حق به من بنمود پس پاداش کار	*	وز صورهای عملها صد هزار
۹۹۲	N	تو نشانی ده که من دانم تمام	*	ماه را بر من نمی‌پوشد غمام
۹۹۳	N	گفت پس از گفت من مقصود چیست	*	چون تو می‌دانی که آن چه بود چیست
۹۹۴	N	گفت شه حکمت در اظهار جهان	*	آن که دانسته برون آید عیان
۹۹۵	N	آن چه می‌دانست تا پیدا نکرد	*	بر جهان ننهاد رنج طلق و درد
۹۹۶	N	یک زمان بی‌کار نتوانی نشست	*	تا بدی یا نیکیی از تو نجست
۹۹۷	N	این تقاضاهای کار از بهر آن	*	شد موکل تا شود سرت عیان
۹۹۸	N	پس کلابه‌ی تن کجا ساکن شود	*	چون سر رشته‌ی ضمیرش می‌کشد
۹۹۹	N	تاسه‌ی تو شد نشان آن کشش	*	بر تو بی‌کاری بود چون جان کنش
۱۰۰۰	N	این جهان و آن جهان زاید ابد	*	هر سبب مادر اثر از وی ولد
۱۰۰۱	N	چون اثر زایید آن هم شد سبب	*	تا بزاید او اثرهای عجب
۱۰۰۲	N	این سببها نسل بر نسل است لیک	*	دیده‌ای باید منور نیک نیک
۱۰۰۳	N	شاه با او در سخن اینجا رسید	*	یا بدید از وی نشانی یا ندید
۱۰۰۴	N	گر بدید آن شاه جویا دور نیست	*	لیک ما را ذکر آن دستور نبست
۱۰۰۵	N	چون ز گرمابه بیامد آن غلام	*	سوی خویشش خواند آن شاه و همام
۱۰۰۶	N	گفت صحا لک نعیم دایم	*	بس لطیفی و ظریف و خوب رو
۱۰۰۷	N	ای دریغا گر نبودی در تو آن	*	که همی‌گوید برای تو فلان
۱۰۰۸	N	شاد گشتی هر که رویت دیده‌یی	*	دیدنت ملک جهان ارزیدیی
۱۰۰۹	N	گفت رمزی ز آن بگو ای پادشاه	*	کز برای من بگفت آن دین تباه
۱۰۱۰	N	گفت اول وصف دو روییت کرد	*	کاشکارا تو دوایی خفیه درد
۱۰۱۱	N	خبث یارش را چو از شه گوش کرد	*	در زمان دریای خشمش جوش کرد
۱۰۱۲	N	کف بر آورد آن غلام و سرخ گشت	*	تا که موج هجو او از حد گذشت
۱۰۱۳	N	کاو ز اول دم که با من یار بود	*	همچو سگ در قحط بس گه خوار بود
۱۰۱۴	N	چون دمادم کرد هجوش چون جرس	*	دست بر لب زد شهنشاهش که بس
۱۰۱۵	N	گفت دانستم ترا از وی بدان	*	از تو جان گنده ست و از یارت دهان
۱۰۱۶	N	پس نشین ای گنده جان از دور تو	*	تا امیر او باشد و مأمور تو
۱۰۱۷	N	در حدیث آمد که تسبیح از ریا	*	همچو سبزه‌ی گولخن دان ای کیا
۱۰۱۸	N	پس بدان که صورت خوب و نکو	*	با خصال بد نیرزد یک تسو
۱۰۱۹	N	ور بود صورت حقیر و ناپذیر	*	چون بود خلقش نکو در پاش میر
۱۰۲۰	N	صورت ظاهر فنا گردد بدان	*	عالم معنی بماند جاودان
۱۰۲۱	N	چند بازی عشق با نقش سبو	*	بگذر از نقش سبو رو آب جو
۱۰۲۲	N	صورتش دیدی ز معنی غافلی	*	از صدف دری گزین گر عاقلی
۱۰۲۳	N	این صدفهای قوالب در جهان	*	گر چه جمله زنده‌اند از بحر جان
۱۰۲۴	N	لیک اندر هر صدف نبود گهر	*	چشم بگشا در دل هر یک نگر
۱۰۲۵	N	کان چه دارد وین چه دارد می‌گزین	*	ز انکه کمیاب است آن در ثمین
۱۰۲۶	N	گر به صورت می‌روی کوهی به شکل	*	در بزرگی هست صد چندان که لعل
۱۰۲۷	N	هم به صورت دست و پا و پشم تو	*	هست صد چندان که نقش چشم تو
۱۰۲۸	N	لیک پوشیده نباشد بر تو این	*	کز همه اعضا دو چشم آمد گزین
۱۰۲۹	N	از یک اندیشه که آید در درون	*	صد جهان گردد به یک دم سر نگون
۱۰۳۰	N	جسم سلطان گر به صورت یک بود	*	صد هزاران لشکرش در پی دود
۱۰۳۱	N	باز شکل و صورت شاه صفی	*	هست محکوم یکی فکر خفی
۱۰۳۲	N	خلق بی‌پایان ز یک اندیشه بین	*	گشته چون سیلی روانه بر زمین
۱۰۳۳	N	هست آن اندیشه پیش خلق خرد	*	لیک چون سیلی جهان را خورد و برد
۱۰۳۴	N	پس چو می‌بینی که از اندیشه‌ای	*	قایم است اندر جهان هر پیشه‌ای
۱۰۳۵	N	خانه‌ها و قصرها و شهرها	*	کوهها و دشتها و نهرها
۱۰۳۶	N	هم زمین و بحر و هم مهر و فلک	*	زنده از وی همچو کز دریا سمک
۱۰۳۷	N	پس چرا از ابلهی پیش تو کور	*	تن سلیمان است و اندیشه چو مور
۱۰۳۸	N	می‌نماید پیش چشمت که بزرگ	*	هست اندیشه چو موش و کوه گرگ
۱۰۳۹	N	عالم اندر چشم تو هول و عظیم	*	ز ابر و رعد و چرخ داری لرز و بیم
۱۰۴۰	N	وز جهان فکرتی ای کم ز خر	*	ایمن و غافل چو سنگ بی‌خبر
۱۰۴۱	N	ز انکه نقشی وز خرد بی‌بهره‌ای	*	آدمی خو نیستی خر کره‌ای
۱۰۴۲	N	سایه را تو شخص می‌بینی ز جهل	*	شخص از آن شد نزد تو بازی و سهل
۱۰۴۳	N	باش تا روزی که آن فکر و خیال	*	بر گشاید بی‌حجابی پر و بال
۱۰۴۴	N	کوهها بینی شده چون پشم نرم	*	نیست گشته این زمین سرد و گرم
۱۰۴۵	N	نه سما بینی نه اختر نه وجود	*	جز خدای واحد حی ودود
۱۰۴۶	N	یک فسانه راست آمد یا دروغ	*	تا دهد مر راستیها را فروغ

[Prev Block] [Next Block]