block:1113
| ۲۳۴۲ | Q | گفت ای زن تو زنی یا بُو اؐلْحَزَن | * | فقْر فخر آمد مرا بر سَر مزن |
| ۲۳۴۲ | N | گفت ای زن تو زنی یا بو الحزن | * | فقر فخر آمد مرا بر سر مزن |
| ۲۳۴۳ | Q | مال و زر سَر را بود همچون کلاه | * | کَل بود او کز کُلَه سازد پناه |
| ۲۳۴۳ | N | مال و زر سر را بود همچون کلاه | * | کل بود او کز کله سازد پناه |
| ۲۳۴۴ | Q | آنک زلفِ جَعد و رَعنا باشدش | * | چون کلاهش رفت خوشتر آیدش |
| ۲۳۴۴ | N | آن که زلف جعد و رعنا باشدش | * | چون کلاهش رفت خوشتر آیدش |
| ۲۳۴۵ | Q | مَردِ حق باشد به مانندِ بصَر | * | پس برهنه‌ش به که پوشیده نظر |
| ۲۳۴۵ | N | مرد حق باشد به مانند بصر | * | پس برهنه‌ش به که پوشیده نظر |
| ۲۳۴۶ | Q | وقتِ عرضه کردن آن بَرده‌فروش | * | بر کَنَد از بنده جامهٔ عیب‌پوش |
| ۲۳۴۶ | N | وقت عرضه کردن آن برده فروش | * | بر کند از بنده جامه‌ی عیب پوش |
| ۲۳۴۷ | Q | ور بود عیبی برهنه‌ش کَی کند | * | بل بجامه خُدعهٔ با وَی کند |
| ۲۳۴۷ | N | ور بود عیبی برهنه کی کند | * | بل به جامه خدعه‌ای با وی کند |
| ۲۳۴۸ | Q | گوید این شرمنده است از نیک و بَد | * | از برهنه کردن او از تو رَمَد |
| ۲۳۴۸ | N | گوید این شرمنده است از نیک و بد | * | از برهنه کردن او از تو رمد |
| ۲۳۴۹ | Q | خواجه در عیبست غرقه تا بگوش | * | خواجه را مالست و مالش عیب‌پوش |
| ۲۳۴۹ | N | خواجه در عیب است غرقه تا به گوش | * | خواجه را مال است و مالش عیب پوش |
| ۲۳۵۰ | Q | کز طمع عیبش نبیند طامِعی | * | گشت دلها را طمعها جامعی |
| ۲۳۵۰ | N | کز طمع عیبش نبیند طامعی | * | گشت دلها را طمعها جامعی |
| ۲۳۵۱ | Q | ور گدا گوید سخن چون زرِّ کان | * | ره نیابد کالهٔ او در دکان |
| ۲۳۵۱ | N | ور گدا گوید سخن چون زر کان | * | ره نیابد کاله‌ی او در دکان |
| ۲۳۵۲ | Q | کارِ درویشی ورای فهمِ تُست | * | سوی درویشی بمَنْگر سُست سُست |
| ۲۳۵۲ | N | کار درویشی ورای فهم تست | * | سوی درویشی بمنگر سست سست |
| ۲۳۵۳ | Q | زانک درویشان ورای مِلک و مال | * | روزیی دارند ژرف از ذواؐلجلال |
| ۲۳۵۳ | N | ز آن که درویشان ورای ملک و مال | * | روزیی دارند ژرف از ذو الجلال |
| ۲۳۵۴ | Q | حق تعالی عادلست و عادلان | * | کَیْ کنند اِستَمگری بر بی‌دلان |
| ۲۳۵۴ | N | حق تعالی عادل است و عادلان | * | کی کنند استمگری بر بی‌دلان |
| ۲۳۵۵ | Q | آن یکی را نعمت و کالا دهند | * | وین دگر را بر سَرِ آتش نهند |
| ۲۳۵۵ | N | آن یکی را نعمت و کالا دهند | * | وین دگر را بر سر آتش نهند |
| ۲۳۵۶ | Q | آتشش سوزا که دارد این گُمان | * | بر خدا و خالقِ هر دُو جهان |
| ۲۳۵۶ | N | آتشش سوزا که دارد این گمان | * | بر خدای خالق هر دو جهان |
| ۲۳۵۷ | Q | فَقْر فَخْری از گزافست و مَجاز | * | نه هزاران عزِّ پنهانست و ناز |
| ۲۳۵۷ | N | فقر فخری از گزاف است و مجاز | * | نی هزاران عز پنهان است و ناز |
| ۲۳۵۸ | Q | از غضب بر من لقبها راندی | * | یارگیر و مارگیرم خواندی |
| ۲۳۵۸ | N | از غضب بر من لقبها راندی | * | یارگیر و مار گیرم خواندی |
| ۲۳۵۹ | Q | گر بگیرم بر کَنم دندان مار | * | تاش از سر کوفتن نبود ضِرار |
| ۲۳۵۹ | N | گر بگیرم بر کنم دندان مار | * | تاش از سر کوفتن نبود ضرار |
| ۲۳۶۰ | Q | زانک آن دندان عدوِّ جانِ اوست | * | من عدُو را می‌کُنم زین علم دوست |
| ۲۳۶۰ | N | ز آن که آن دندان عدوی جان اوست | * | من عدو را می‌کنم زین علم دوست |
| ۲۳۶۱ | Q | از طمعِ هرگز نخوانم من فسون | * | این طمع را کرده‌ام من سرْنگون |
| ۲۳۶۱ | N | از طمع هرگز نخوانم من فسون | * | این طمع را کرده‌ام من سر نگون |
| ۲۳۶۲ | Q | حاشَ لِلّٰه طمعِ من از خلق نیست | * | از قناعت در دلِ من عالَمیست |
| ۲۳۶۲ | N | حاش لله طمع من از خلق نیست | * | از قناعت در دل من عالمی است |
| ۲۳۶۳ | Q | بر سَرِ اَمْرُودْبُن بینی چنان | * | ز آن فرود آ تا نماند آن گمان |
| ۲۳۶۳ | N | بر سر امرودبن بینی چنان | * | ز آن فرود آ تا نماند آن گمان |
| ۲۳۶۴ | Q | چون که برگردی تو سرگشته شوی | * | خانه را گردنده بینی و آن توی |
| ۲۳۶۴ | N | چون که بر گردی و سر گشته شوی | * | خانه را گردنده بینی و آن توی |