block:2008
| ۳۲۳ | Q | دین نه آن بازیست کاو از شه گریخت | * | سوی آن کمپیر کاو می‌آرْد بیخت |
| ۳۲۳ | N | دین نه آن باز است کاو از شه گریخت | * | سوی آن کمپیر کاو می‌آرد بیخت |
| ۳۲۴ | Q | تا که تُتْماجی پزد اولاد را | * | دید آن بازِ خوشِ خوش‌زاد را |
| ۳۲۴ | N | تا که تتماجی پزد اولاد را | * | دید آن باز خوش خوش زاد را |
| ۳۲۵ | Q | پایکش بَست و پَرش کوتاه کرد | * | ناخنش بُبرید و قُوتش کاه کرد |
| ۳۲۵ | N | پایکش بست و پرش کوتاه کرد | * | ناخنش ببرید و قوتش کاه کرد |
| ۳۲۶ | Q | گفت نااهلان نکردندت بساز | * | پَر فزود از حدّ و ناخن شد دراز |
| ۳۲۶ | N | گفت نااهلان نکردندت به ساز | * | پر فزود از حد و ناخن شد دراز |
| ۳۲۷ | Q | دستِ هر نااهل بیمارت کند | * | سوی مادر آ که تیمارت کند |
| ۳۲۷ | N | دست هر نااهل بیمارت کند | * | سوی مادر آ که تیمارت کند |
| ۳۲۸ | Q | مِهْرِ جاهل را چنین دان ای رفیق | * | کژ رود جاهل همیشه در طریق |
| ۳۲۸ | N | مهر جاهل را چنین دان ای رفیق | * | کژ رود جاهل همیشه در طریق |
| ۳۲۹ | Q | رُوزِ شه در جست‌وجو بیگاه شد | * | سوی آن کمپیر و آن خرگاه شد |
| ۳۲۹ | N | روز شه در جستجو بیگاه شد | * | سوی آن کمپیر و آن خرگاه شد |
| ۳۳۰ | Q | دید ناگه باز را در دود و گرد | * | شه بر او بگْریست زار و نوحه کرد |
| ۳۳۰ | N | دید ناگه باز را در دود و گرد | * | شه بر او بگریست زار و نوحه کرد |
| ۳۳۱ | Q | گفت هر چند این جزای کارِ تُست | * | که نباشی در وفای ما دُرُست |
| ۳۳۱ | N | گفت هر چند این جز ای کار تست | * | که نباشی در وفای ما درست |
| ۳۳۲ | Q | چون کنی از خُلْد زی دوزخ فرار | * | غافل از لا یَسْتَوِی اَصحابِ نار |
| ۳۳۲ | N | چون کنی از خلد زی دوزخ فرار | * | غافل از لا یستوی اصحاب نار |
| ۳۳۳ | Q | این سزای آنک از شاهِ خبیر | * | خیره بگْریزد بخانهٔ گَنده‌پیر |
| ۳۳۳ | N | این سزای آن که از شاه خبیر | * | خیره بگریزد به خانه‌ی گنده پیر |
| ۳۳۴ | Q | باز می‌مالید پَر بر دستِ شاه | * | بی‌زبان می‌گفت من کردم گناه |
| ۳۳۴ | N | باز می‌مالید پر بر دست شاه | * | بی‌زبان می‌گفت من کردم گناه |
| ۳۳۵ | Q | پس کجا زارَد کجا نالد لئیم | * | گر تو نپْذیری بجز نیک ای کریم |
| ۳۳۵ | N | پس کجا زارد کجا نالد لئیم | * | گر تو نپذیری بجز نیک ای کریم |
| ۳۳۶ | Q | لطفِ شه جان را جنایت‌جُو کند | * | زانک شه هر زشت را نیکو کند |
| ۳۳۶ | N | لطف شه جان را جنایت جو کند | * | ز آنکه شه هر زشت را نیکو کند |
| ۳۳۷ | Q | رَوْ مکن زشتی که نیکیهای ما | * | زشت آمد پیشِ آن زیبای ما |
| ۳۳۷ | N | رو مکن زشتی که نیکیهای ما | * | زشت آمد پیش آن زیبای ما |
| ۳۳۸ | Q | خدمتِ خود را سزا پنداشتی | * | تو لوای جُرم از آن افراشتی |
| ۳۳۸ | N | خدمت خود را سزا پنداشتی | * | تو لوای جرم از آن افراشتی |
| ۳۳۹ | Q | چون ترا ذکر و دعا دَستور شد | * | ز آن دعاکردن دلت مغرور شد |
| ۳۳۹ | N | چون ترا ذکر و دعا دستور شد | * | ز آن دعاکردن دلت مغرور شد |
| ۳۴۰ | Q | هم سخن دیدی تو خود را با خدا | * | ای بسا کو زین گمان افتد جُدا |
| ۳۴۰ | N | هم سخن دیدی تو خود را با خدا | * | ای بسا کاو زین گمان افتد جدا |
| ۳۴۱ | Q | گرچه با تو شه نشیند بر زمین | * | خویشتن بشناس و نیکوتر نشین |
| ۳۴۱ | N | گر چه با تو شه نشیند بر زمین | * | خویشتن بشناس و نیکوتر نشین |
| ۳۴۲ | Q | باز گفت ای شه پشیمان می‌شوم | * | توبه کردم نو مسلمان می‌شوم |
| ۳۴۲ | N | باز گفت ای شه پشیمان می‌شوم | * | توبه کردم نو مسلمان می‌شوم |
| ۳۴۳ | Q | آنک تو مستش کنی و شیرگیر | * | گر ز مستی کج رود عذرش پذیر |
| ۳۴۳ | N | آن که تو مستش کنی و شیر گیر | * | گر ز مستی کج رود عذرش پذیر |
| ۳۴۴ | Q | گرچه ناخن رفت چون باشی مرا | * | بر کَنَم من پرچم خورشید را |
| ۳۴۴ | N | گر چه ناخن رفت چون باشی مرا | * | بر کنم من پرچم خورشید را |
| ۳۴۵ | Q | ورچه پَرّم رفت چون بنوازیَم | * | چرخ بازی گُم کند در بازیَم |
| ۳۴۵ | N | ور چه پرم رفت چون بنوازیم | * | چرخ بازی گم کند در بازیم |
| ۳۴۶ | Q | گر کمر بخشیم کُه را بر کَنَم | * | گر دهی کِلکی عَلَمها بشکنم |
| ۳۴۶ | N | گر کمر بخشیم که را بر کنم | * | گر دهی کلکی علمها بشکنم |
| ۳۴۷ | Q | آخر از پشه نه کم باشد تنم | * | مُلکِ نمرودی بپَر برهم زنم |
| ۳۴۷ | N | آخر از پشه نه کم باشد تنم | * | ملک نمرودی به پر بر هم زنم |
| ۳۴۸ | Q | در ضعیفی تو مرا بابیل گیر | * | هر یکی خصمِ مرا چون پیل گیر |
| ۳۴۸ | N | در ضعیفی تو مرا بابیل گیر | * | هر یکی خصم مرا چون پیل گیر |
| ۳۴۹ | Q | قدرِ فُنْدُق افکنم بُنْدُق حریق | * | بُنْدُقم در فِعْل صد چون منجنیق |
| ۳۴۹ | N | قدر فندق افکنم بندق حریق | * | بندقم در فعل صد چون منجنیق |
| ۳۵۰ | Q | موسی آمد در وغا با یک عصاش | * | زد بر آن فرعون و بر شمشیرهاش |
| ۳۵۰ | N | موسی آمد در وغا با یک عصاش | * | زد بر آن فرعون و بر شمشیرهاش |
| ۳۵۱ | Q | هر رسولی یک تنه کان در زدَست | * | بر همه آفاق تنها بر زدَست |
| ۳۵۱ | N | هر رسولی یک تنه کان در زده ست | * | بر همه آفاق تنها بر زده ست |
| ۳۵۲ | Q | نوح چون شمشیر در خواهید ازو | * | موجِ طوفان گشت از او شمشیرخُو |
| ۳۵۲ | N | نوح چون شمشیر در خواهید ازو | * | موج طوفان گشت از او شمشیر خو |
| ۳۵۳ | Q | احمدا خود کیست اِسپاهِ زمین | * | ماه بین بر چرخ و بشکافش جبین |
| ۳۵۳ | N | احمدا خود کیست اسپاه زمین | * | ماه بین بر چرخ و بشکافش جبین |
| ۳۵۴ | Q | تا بداند سَعْد و نَحْسِ بی‌خبر | * | دَوْرِ تُست این دَوْر نه دَوْرِ قمر |
| ۳۵۴ | N | تا بداند سعد و نحس بی‌خبر | * | دور تست این دور نه دور قمر |
| ۳۵۵ | Q | دَوْرِ تُست ایرا که موسیِ کلیم | * | آرزو می‌بُرد زین دَوْرت مُقیم |
| ۳۵۵ | N | دور تست ایرا که موسای کلیم | * | آرزو می‌برد زین دورت مقیم |
| ۳۵۶ | Q | چونک موسی رونقِ دَوْرِ تو دید | * | کاندرو صُبحِ تجلّی می‌دمید |
| ۳۵۶ | N | چون که موسی رونق دور تو دید | * | کاندر او صبح تجلی می‌دمید |
| ۳۵۷ | Q | گفت یا ربّ آن چه دَوْرِ رحمتست | * | آن گذشت از رحمت آنجا رؤیتست |
| ۳۵۷ | N | گفت یا رب آن چه دور رحمت است | * | بر گذشت از رحمت آن جا رویت است |
| ۳۵۸ | Q | غوطه ده موسیِ خود را در بحار | * | از میانِ دَوْره‌ٔ احمد بر آر |
| ۳۵۸ | N | غوطه ده موسای خود را در بحار | * | از میان دوره‌ی احمد بر آر |
| ۳۵۹ | Q | گفت یا موسی بدان بنمودمت | * | راهِ آن خلوت بدان بگشودمت |
| ۳۵۹ | N | گفت یا موسی بدان بنمودمت | * | راه آن خلوت بدان بگشودمت |
| ۳۶۰ | Q | که تو زآن دَوْری درین دَوْر ای کلیم | * | پا بکَش زیرا درازست این گلیم |
| ۳۶۰ | N | که تو ز آن دوری درین دور ای کلیم | * | پا بکش زیرا دراز است این گلیم |
| ۳۶۱ | Q | من کریمم نان نمایم بنده را | * | تا بگریاند طمع آن زنده را |
| ۳۶۱ | N | من کریمم نان نمایم بنده را | * | تا بگریاند طمع آن زنده را |
| ۳۶۲ | Q | بینیِ طفلی بمالد مادری | * | تا شود بیدار وا جوید خَوری |
| ۳۶۲ | N | بینی طفلی بمالد مادری | * | تا شود بیدار واجوید خوری |
| ۳۶۳ | Q | کو گرسنه خُفته باشد بی‌خبر | * | وآن دو پستان می‌خلد زو مهر دَر |
| ۳۶۳ | N | کاو گرسنه خفته باشد بی‌خبر | * | و آن دو پستان می‌خلد زو مهر در |
| ۳۶۴ | Q | کُنْتُ کنزًا رَحْمةً مَخْفیّةً | * | فاؐبْتَعَثْتُ أُمّةً مَهْدِیّةً |
| ۳۶۴ | N | کنت کنزا رحمة مخفیة | * | فابتعثت أمة مهدیة |
| ۳۶۵ | Q | هر کراماتی که می‌جویی بجان | * | او نمودت تا طمع کردی در آن |
| ۳۶۵ | N | هر کراماتی که می‌جویی به جان | * | او نمودت تا طمع کردی در آن |
| ۳۶۶ | Q | چند بُت بشکست احمد در جهان | * | تا که یا رَب گوی گشتند اُمَّتان |
| ۳۶۶ | N | چند بت بشکست احمد در جهان | * | تا که یا رب گوی گشتند امتان |
| ۳۶۷ | Q | گر نبودی کوششِ احمد تو هم | * | می‌پرستیدی چو اَجْدادت صنم |
| ۳۶۷ | N | گر نبودی کوشش احمد تو هم | * | می‌پرستیدی چو اجدادت صنم |
| ۳۶۸ | Q | این سَرت وا رَست از سَجده‌ٔ صَنم | * | تا بدانی حقِّ او را بر اُمَم |
| ۳۶۸ | N | این سرت وارست از سجده‌ی صنم | * | تا بدانی حق او را بر امم |
| ۳۶۹ | Q | گر بگویی شُکرِ این رَستن بگو | * | کز بُتِ باطن هَمَت برهاند او |
| ۳۶۹ | N | گر بگویی شکر این رستن بگو | * | کز بت باطن همت برهاند او |
| ۳۷۰ | Q | مر سَرت را چون رهانید از بتان | * | هم بدان قُوَّت تو دل را وا رهان |
| ۳۷۰ | N | مر سرت را چون رهانید از بتان | * | هم بدان قوت تو دل را وارهان |
| ۳۷۱ | Q | سر ز شکرِ دین از آن بر تافتی | * | کز پدر میراث مُفْتش یافتی |
| ۳۷۱ | N | سر ز شکر دین از آن بر تافتی | * | کز پدر میراث مفت‌اش یافتی |
| ۳۷۲ | Q | مردِ میراثی چه داند قدرِ مال | * | رُستمی جان کَنْد و مَجّان یافت زال |
| ۳۷۲ | N | مرد میراثی چه داند قدر مال | * | رستمی جان کند و مجان یافت زال |
| ۳۷۳ | Q | چون بگریانم بجوشد رحمتم | * | آن خروشنده بنوشد نعمتم |
| ۳۷۳ | N | چون بگریانم بجوشد رحمتم | * | آن خروشنده بنوشد نعمتم |
| ۳۷۴ | Q | گر نخواهم داد خود ننمایمش | * | چُونش کردم بَسته دل بگشایمش |
| ۳۷۴ | N | گر نخواهم داد خود ننمایمش | * | چونش کردم بسته دل بگشایمش |
| ۳۷۵ | Q | رحمتم موقوفِ آن خوش گریه‌هاست | * | چون گریست از بحرِ رحمت موج خاست |
| ۳۷۵ | N | رحمتم موقوف آن خوش گریه‌هاست | * | چون گریست از بحر رحمت موج خاست |