vol.2

block:2007

title of 2007
۲۶۴	N	کیست بیگانه تن خاکی تو	*	کز بر ای اوست غمناکی تو
۲۶۵	N	تا تو تن را چرب و شیرین می‌دهی	*	جوهر خود را نبینی فربهی
۲۶۶	N	گر میان مشک تن را جا شود	*	روز مردن گند او پیدا شود
۲۶۷	N	مشک را بر تن مزن بر دل بمال	*	مشک چه بود نام پاک ذو الجلال
۲۶۸	N	آن منافق مشک بر تن می‌نهد	*	روح را در قعر گلخن می‌نهد
۲۶۹	N	بر زبان نام حق و در جان او	*	گندها از فکر بی‌ایمان او
۲۷۰	N	ذکر با او همچو سبزه‌ی گلخن است	*	بر سر مبر ز گل است و سوسن است
۲۷۱	N	آن نبات آن جا یقین عاریت است	*	جای آن گل مجلس است و عشرت است
۲۷۲	N	طیبات آید به سوی طیبین	*	للخبیثین الخبیثات است هین
۲۷۳	N	کین مدار آنها که از کین گمرهند	*	گورشان پهلوی کین داران نهند
۲۷۴	N	اصل کینه دوزخ است و کین تو	*	جزو آن کل است و خصم دین تو
۲۷۵	N	چون تو جزو دوزخی پس هوش دار	*	جزو سوی کل خود گیرد قرار
۲۷۶	N	تلخ با تلخان یقین ملحق شود	*	کی دم باطل قرین حق شود
۲۷۷	N	ای برادر تو همان اندیشه‌ای	*	ما بقی تو استخوان و ریشه‌ای
۲۷۸	N	گر گل است اندیشه‌ی تو گلشنی	*	ور بود خاری تو هیمه‌ی گلخنی
۲۷۹	N	گر گلابی، بر سر و جیبت زنند	*	ور تو چون بولی برونت افکنند
۲۸۰	N	طبله‌ها در پیش عطاران ببین	*	جنس را با جنس خود کرده قرین
۲۸۱	N	جنسها با جنسها آمیخته	*	زین تجانس زینتی انگیخته
۲۸۲	N	گر در آمیزند عود و شکرش	*	بر گزیند یک یک از یکدیگرش
۲۸۳	N	طبله‌ها بشکست و جانها ریختند	*	نیک و بد در همدگر آمیختند
۲۸۴	N	حق فرستاد انبیا را با ورق	*	تا گزید این دانه‌ها را بر طبق
۲۸۵	N	پیش از ایشان ما همه یکسان بدیم	*	کس ندانستی که ما نیک و بدیم
۲۸۶	N	قلب و نیکو در جهان بودی روان	*	چون همه شب بود و ما چون شب روان
۲۸۷	N	تا بر آمد آفتاب انبیا	*	گفت ای غش دور شو صافی بیا
۲۸۸	N	چشم داند فرق کردن رنگ را	*	چشم داند لعل را و سنگ را
۲۸۹	N	چشم داند گوهر و خاشاک را	*	چشم را ز آن می‌خلد خاشاکها
۲۹۰	N	دشمن روزند این قلابکان	*	عاشق روزند آن زرهای کان
۲۹۱	N	ز آن که روز است آینه‌ی تعریف او	*	تا ببیند اشرفی تشریف او
۲۹۲	N	حق قیامت را لقب ز آن روز کرد	*	روز بنماید جمال سرخ و زرد
۲۹۳	N	پس حقیقت روز سر اولیاست	*	روز پیش ماهشان چون سایه‌هاست
۲۹۴	N	عکس راز مرد حق دانید روز	*	عکس ستاریش شام چشم دوز
۲۹۵	N	ز آن سبب فرمود یزدان‌ وَ الضُّحی	*	وَ الضُّحی‌ نور ضمیر مصطفی
۲۹۶	N	قول دیگر کاین ضحی را خواست دوست	*	هم بر ای آن که این هم عکس اوست
۲۹۷	N	ور نه بر فانی قسم گفتن خطاست	*	خود فنا چه لایق گفت خداست
۲۹۸	N	لا أُحِبُّ الْآفِلِینَ‌ گفت آن خلیل	*	کی فنا خواهد از این رب جلیل
۲۹۹	N	باز وَ اللَّیْلِ* است ستاری او	*	و آن تن خاکی زنگاری او
۳۰۰	N	آفتابش چون بر آمد ز آن فلک	*	با شب تن گفت هین‌ ما وَدَّعَکَ
۳۰۱	N	وصل پیدا گشت از عین بلا	*	ز آن حلاوت شد عبارت‌ ما قَلی
۳۰۲	N	هر عبارت خود نشان حالتی است	*	حال چون دست و عبارت آلتی است
۳۰۳	N	آلت زرگر به دست کفشگر	*	همچو دانه‌ی کشت کرده ریگ در
۳۰۴	N	و آلت اسکاف پیش برزگر	*	پیش سگ کاه استخوان در پیش خر
۳۰۵	N	بود انا الحق در لب منصور نور	*	بود انا الله در لب فرعون زور
۳۰۶	N	شد عصا اندر کف موسی گوا	*	شد عصا اندر کف ساحر هبا
۳۰۷	N	زین سبب عیسی بدان همراه خود	*	در نیاموزید آن اسم صمد
۳۰۸	N	کاو نداند نقص بر آلت نهد	*	سنگ بر گل زن تو آتش کی جهد
۳۰۹	N	دست و آلت همچو سنگ و آهن است	*	جفت باید جفت شرط زادن است
۳۱۰	N	آن که بی‌جفت است و بی‌آلت یکی است	*	در عدد شک است و آن یک بی‌شکی است
۳۱۱	N	آن که دو گفت و سه گفت و بیش ازین	*	متفق باشند در واحد یقین
۳۱۲	N	احولی چون دفع شد یکسان شوند	*	دو سه گویان هم یکی گویان شوند
۳۱۳	N	گر یکی گویی تو در میدان او	*	گرد بر می‌گرد از چوگان او
۳۱۴	N	گوی آن گه راست و بی‌نقصان شود	*	که ز زخم دست شه رقصان شود
۳۱۵	N	گوش دار ای احول اینها را به هوش	*	داروی دیده بکش از راه گوش
۳۱۶	N	پس کلام پاک در دلهای کور	*	می‌نپاید می‌رود تا اصل نور
۳۱۷	N	و آن فسون دیو در دلهای کژ	*	می‌رود چون کفش کژ در پای کژ
۳۱۸	N	گر چه حکمت را به تکرار آوری	*	چون تو نااهلی شود از تو بری
۳۱۹	N	ور چه بنویسی نشانش می‌کنی	*	ور چه می‌لافی بیانش می‌کنی
۳۲۰	N	او ز تو رو در کشد ای پر ستیز	*	بندها را بگسلد وز تو گریز
۳۲۱	N	ور نخوانی و ببیند سوز تو	*	علم باشد مرغ دست‌آموز تو
۳۲۲	N	او نپاید پیش هر نااوستا	*	همچو طاوسی به خانه‌ی روستا

[Prev Block] [Next Block]