vol.4

block:4079

title of 4079
۲۱۰۲	N	با مریدان آن فقیر محتشم	*	بایزید آمد که نک یزدان منم
۲۱۰۳	N	گفت مستانه عیان آن ذو فنون	*	لا اله الا انا ها فاعبدون
۲۱۰۴	N	چون گذشت آن حال گفتندش صباح	*	تو چنین گفتی و این نبود صلاح
۲۱۰۵	N	گفت این بار ار کنم من مشغله	*	کاردها بر من زنید آن دم هله
۲۱۰۶	N	حق منزه از تن و من با تنم	*	چون چنین گویم بباید کشتنم
۲۱۰۷	N	چون وصیت کرد آن آزاد مرد	*	هر مریدی کاردی آماده کرد
۲۱۰۸	N	مست گشت او باز از آن سغراق زفت	*	آن وصیتهاش از خاطر برفت
۲۱۰۹	N	نقل آمد عقل او آواره شد	*	صبح آمد شمع او بی‌چاره شد
۲۱۱۰	N	عقل چون شحنه‌ست چون سلطان رسید	*	شحنه‌ی بی‌چاره در کنجی خزید
۲۱۱۱	N	عقل سایه‌ی حق بود حق آفتاب	*	سایه را با آفتاب او چه تاب
۲۱۱۲	N	چون پری غالب شود بر آدمی	*	گم شود از مرد وصف مردمی
۲۱۱۳	N	هر چه گوید آن پری گفته بود	*	زین سری ز آن آن سری گفته بود
۲۱۱۴	N	چون پری را این دم و قانون بود	*	کردگار آن پری خود چون بود
۲۱۱۵	N	اوی او رفته پری خود او شده	*	ترک بی‌الهام تازی گو شده
۲۱۱۶	N	چون بخود آید نداند یک لغت	*	چون پری را هست این ذات و صفت
۲۱۱۷	N	پس خداوند پری و آدمی	*	از پری کی باشدش آخر کمی
۲۱۱۸	N	شیر گیر ار خون نره شیر خورد	*	تو بگویی او نکرد آن باده کرد
۲۱۱۹	N	ور سخن پردازد از زر کهن	*	تو بگویی باده گفته است آن سخن
۲۱۲۰	N	باده‌ای را می بود این شر و شور	*	نور حق را نیست آن فرهنگ و زور
۲۱۲۱	N	که ترا از تو بکل خالی کند	*	تو شوی پست او سخن عالی کند
۲۱۲۲	N	گر چه قرآن از لب پیغمبر است	*	هر که گوید حق نگفت او کافر است
۲۱۲۳	N	چون همای بی‌خودی پرواز کرد	*	آن سخن را بایزید آغاز کرد
۲۱۲۴	N	عقل را سیل تحیر در ربود	*	ز آن قوی‌تر گفت کاول گفته بود
۲۱۲۵	N	نیست اندر جبه‌ام الا خدا	*	چند جویی بر زمین و بر سما
۲۱۲۶	N	آن مریدان جمله دیوانه شدند	*	کاردها در جسم پاکش می‌زدند
۲۱۲۷	N	هر یکی چون ملحدان گرد کوه	*	کارد می‌زد پیر خود را بی‌ستوه
۲۱۲۸	N	هر که اندر شیخ تیغی می‌خلید	*	باژگونه از تن خود می‌درید
۲۱۲۹	N	یک اثر نه بر تن آن ذو فنون	*	و آن مریدان خسته و غرقاب خون
۲۱۳۰	N	هر که او سوی گلویش زخم برد	*	حلق خود ببریده دید و زار مرد
۲۱۳۱	N	و انکه او را زخم اندر سینه زد	*	سینه‌اش بشکافت و شد مرده‌ی ابد
۲۱۳۲	N	و آن که آگه بود از آن صاحب قران	*	دل ندادش که زند زخم گران
۲۱۳۳	N	نیم دانش دست او را بسته کرد	*	جان ببرد الا که خود را خسته کرد
۲۱۳۴	N	روز گشت و آن مریدان کاسته	*	نوحه‌ها از خانه‌شان برخاسته
۲۱۳۵	N	پیش او آمد هزاران مرد و زن	*	کای دو عالم درج در یک پیرهن
۲۱۳۶	N	این تن تو گر تن مردم بدی	*	چون تن مردم ز خنجر گم شدی
۲۱۳۷	N	با خودی با بی‌خودی دوچار زد	*	با خود اندر دیده‌ی خود خار زد
۲۱۳۸	N	ای زده بر بی‌خودان تو ذو الفقار	*	بر تن خود می‌زنی آن هوش دار
۲۱۳۹	N	ز انکه بی‌خود فانی است و ایمن است	*	تا ابد در ایمنی او ساکن است
۲۱۴۰	N	نقش او فانی و او شد آینه	*	غیر نقش روی غیر آن جای نه
۲۱۴۱	N	گر کنی تف سوی روی خود کنی	*	ور زنی بر آینه بر خود زنی
۲۱۴۲	N	ور ببینی روی زشت آن هم تویی	*	ور ببینی عیسی و مریم تویی
۲۱۴۳	N	او نه این است و نه آن او ساده است	*	نقش تو در پیش تو بنهاده است
۲۱۴۴	N	چون رسید اینجا سخن لب در ببست	*	چون رسید اینجا قلم در هم شکست
۲۱۴۵	N	لب ببند ار چه فصاحت دست داد	*	دم مزن و الله اعلم بالرشاد
۲۱۴۶	N	بر کنار بامی ای مست مدام	*	پست بنشین یا فرود آ و السلام
۲۱۴۷	N	هر زمانی که شدی تو کامران	*	آن دم خوش را کنار بام دان
۲۱۴۸	N	بر زمان خوش هراسان باش تو	*	همچو گنجش خفیه کن نه فاش تو
۲۱۴۹	N	تا نیاید بر ولا ناگه بلا	*	ترس ترسان رو در آن مکمن هلا
۲۱۵۰	N	ترس جان در وقت شادی از زوال	*	ز آن کنار بام غیب است ارتحال
۲۱۵۱	N	گر نمی‌بینی کنار بام راز	*	روح می‌بیند که هستش اهتزاز
۲۱۵۲	N	هر نکالی ناگهان کان آمده ست	*	بر کنار کنگره‌ی شادی بده ست
۲۱۵۳	N	جز کنار بام خود نبود سقوط	*	اعتبار از قوم نوح و قوم لوط

[Prev Block] [Next Block]