vol.4

block:4017

title of 4017
۴۰۶	N	گر چه برناید به جهد و زور تو	*	لیک مسجد را بر آرد پور تو
۴۰۷	N	کرده‌ی از کرده‌ی تست ای حکیم	*	مومنان را اتصالی دان قدیم
۴۰۸	N	مومنان معدود لیک ایمان یکی	*	جسمشان معدود لیکن جان یکی
۴۰۹	N	غیر فهم و جان که در گاو و خر است	*	آدمی را عقل و جانی دیگر است
۴۱۰	N	باز غیر جان و عقل آدمی	*	هست جانی در ولی آن دمی
۴۱۱	N	جان حیوانی ندارد اتحاد	*	تو مجو این اتحاد از روح باد
۴۱۲	N	گر خورد این نان نگردد سیر آن	*	ور کشد بار این نگردد او گران
۴۱۳	N	بلکه این شادی کند از مرگ او	*	از حسد میرد چو بیند برگ او
۴۱۴	N	جان گرگان و سگان هر یک جداست	*	متحد جانهای شیران خداست
۴۱۵	N	جمع گفتم جانهاشان من به اسم	*	کان یکی جان صد بود نسبت به جسم
۴۱۶	N	همچو آن یک نور خورشید سما	*	صد بود نسبت به صحن خانه‌ها
۴۱۷	N	لیک یک باشد همه انوارشان	*	چون که برگیری تو دیوار از میان
۴۱۸	N	چون نماند خانه‌ها را قاعده	*	مومنان مانند نفس واحده
۴۱۹	N	فرق و اشکالات آید زین مقال	*	ز انکه نبود مثل این باشد مثال
۴۲۰	N	فرق‌ها بی‌حد بود از شخص شیر	*	تا به شخص آدمی زاد دلیر
۴۲۱	N	لیک در وقت مثال ای خوش نظر	*	اتحاد از روی جان‌بازی نگر
۴۲۲	N	کان دلیر آخر مثال شیر بود	*	نیست مثل شیر در جمله‌ی حدود
۴۲۳	N	متحد نقشی ندارد این سرا	*	تا که مثلی وا نمایم من ترا
۴۲۴	N	هم مثال ناقصی دست آورم	*	تا ز حیرانی خرد را وا خرم
۴۲۵	N	شب به هر خانه چراغی می‌نهند	*	تا به نور آن ز ظلمت می‌رهند
۴۲۶	N	آن چراغ این تن بود نورش چو جان	*	هست محتاج فتیل و این و آن
۴۲۷	N	آن چراغ شش فتیله‌ی این حواس	*	جملگی بر خواب و خور دارد اساس
۴۲۸	N	بی‌خور و بی‌خواب نزید نیم دم	*	با خور و با خواب نزید نیز هم
۴۲۹	N	بی‌فتیل و روغنش نبود بقا	*	با فتیل و روغن او هم بی‌وفا
۴۳۰	N	ز انکه نور علتی‌اش مرگ جوست	*	چون زید که روز روشن مرگ اوست
۴۳۱	N	جمله حسهای بشر هم بی‌بقاست	*	ز انکه پیش نور روز حشر لاست
۴۳۲	N	نور حس و جان بابایان ما	*	نیست کلی فانی و لا چون گیا
۴۳۳	N	لیک مانند ستاره و ماهتاب	*	جمله محوند از شعاع آفتاب
۴۳۴	N	آن چنان که سوز و درد زخم کیک	*	محو گردد چون در آید مار الیک
۴۳۵	N	آن چنان که عور اندر آب جست	*	تا در آب از زخم زنبوران برست
۴۳۶	N	می‌کند زنبور بر بالا طواف	*	چون بر آرد سر ندارندش معاف
۴۳۷	N	آب ذکر حق و زنبور این زمان	*	هست یاد آن فلانه و آن فلان
۴۳۸	N	دم بخور در آب ذکر و صبر کن	*	تا رهی از فکر و وسواس کهن
۴۳۹	N	بعد از آن تو طبع آن آب صفا	*	خود بگیری جملگی سر تا به پا
۴۴۰	N	آن چنانک از آب آن زنبور شر	*	می‌گریزد از تو هم گیرد حذر
۴۴۱	N	بعد از آن خواهی تو دور از آب باش	*	که به سر هم طبع آبی خواجه‌تاش
۴۴۲	N	پس کسانی کز جهان بگذشته‌اند	*	لا نیند و در صفات آغشته‌اند
۴۴۳	N	در صفات حق صفات جمله‌شان	*	همچو اختر پیش آن خور بی‌نشان
۴۴۴	N	گر ز قرآن نقل خواهی ای حرون	*	خوان جمیع هم لدینا محضرون
۴۴۵	N	محضرون معدوم نبود نیک بین	*	تا بقای روحها دانی یقین
۴۴۶	N	روح محجوب از بقا بس در عذاب	*	روح واصل در بقا پاک از حجاب
۴۴۷	N	زین چراغ حس حیوان المراد	*	گفتمت هان تا نجویی اتحاد
۴۴۸	N	روح خود را متصل کن ای فلان	*	زود با ارواح قدس سالکان
۴۴۹	N	صد چراغت گر مرند ار بیستند	*	بس جدایند و یگانه نیستند
۴۵۰	N	ز آن همه جنگند این اصحاب ما	*	جنگ کس نشنید اندر انبیا
۴۵۱	N	ز انکه نور انبیا خورشید بود	*	نور حس ما چراغ و شمع و دود
۴۵۲	N	یک بمیرد یک بماند تا به روز	*	یک بود پژمرده دیگر با فروز
۴۵۳	N	جان حیوانی بود حی از غذا	*	هم بمیرد او به هر نیک و بذی
۴۵۴	N	گر بمیرد این چراغ و طی شود	*	خانه‌ی همسایه مظلم کی شود
۴۵۵	N	نور آن خانه چو بی‌این هم به پاست	*	پس چراغ حس هر خانه جداست
۴۵۶	N	این مثال جان حیوانی بود	*	نه مثال جان ربانی بود
۴۵۷	N	باز از هندوی شب چون ماه زاد	*	در سر هر روزنی نوری فتاد
۴۵۸	N	نور آن صد خانه را تو یک شمر	*	که نماند نور این بی‌آن دگر
۴۵۹	N	تا بود خورشید تابان بر افق	*	هست در هر خانه نور او قنق
۴۶۰	N	باز چون خورشید جان آفل شود	*	نور جمله خانه‌ها زایل شود
۴۶۱	N	این مثال نور آمد مثل نی	*	مر ترا هادی عدو را ره زنی
۴۶۲	N	بر مثال عنکبوت آن زشت خو	*	پرده‌های گنده را بر بافد او
۴۶۳	N	از لعاب خویش پرده‌ی نور کرد	*	دیده‌ی ادراک خود را کور کرد
۴۶۴	N	گردن اسب ار بگیرد بر خورد	*	ور بگیرد پاش بستاند لگد
۴۶۵	N	کم نشین بر اسب توسن بی‌لگام	*	عقل و دین را پیشوا کن و السلام
۴۶۶	N	اندر این آهنگ منگر سست و پست	*	کاندر این ره صبر و شق انفس است

[Prev Block] [Next Block]