vol.3

block:3001

title of 3001
۱	N	ای ضیاء الحق حسام الدین بیار	*	این سوم دفتر که سنت شد سه بار
۲	N	بر گشا گنجینه‌ی اسرار را	*	در سوم دفتر بهل اعذار را
۳	N	قوتت از قوت حق می‌زهد	*	نه از عروقی کز حرارت می‌جهد
۴	N	این چراغ شمس کاو روشن بود	*	نه از فتیل و پنبه و روغن بود
۵	N	سقف گردون کاو چنین دایم بود	*	نه از طناب و استنی قایم بود
۶	N	قوت جبریل از مطبخ نبود	*	بود از دیدار خلاق وجود
۷	N	همچنان این قوت ابدال حق	*	هم ز حق دان نه از طعام و از طبق
۸	N	جسمشان را هم ز نور اسرشته‌اند	*	تا ز روح و از ملک بگذشته‌اند
۹	N	چون که موصوفی به اوصاف جلیل	*	ز آتش امراض بگذر چون خلیل
۱۰	N	گردد آتش بر تو هم برد و سلام	*	ای عناصر مر مزاجت را غلام
۱۱	N	هر مزاجی را عناصر مایه است	*	وین مزاجت برتر از هر پایه است
۱۲	N	این مزاجت از جهان منبسط	*	وصف وحدت را کنون شد ملتقط
۱۳	N	ای دریغا عرصه‌ی افهام خلق	*	سخت تنگ آمد ندارد خلق حلق
۱۴	N	ای ضیاء الحق به حذق رای تو	*	حلق بخشد سنگ را حلوای تو
۱۵	N	کوه طور اندر تجلی حلق یافت	*	تا که می‌نوشید و می را بر نتافت
۱۶	N	صار دکا منه و انشق الجبل	*	هل رأیتم من جبل رقص الجمل
۱۷	N	لقمه بخشی آید از هر کس به کس	*	حلق بخشی کار یزدان است و بس
۱۸	N	حلق بخشد جسم را و روح را	*	حلق بخشد بهر هر عضوت جدا
۱۹	N	این گهی بخشد که اجلالی شوی	*	و ز دغا و از دغل خالی شوی
۲۰	N	تا نگویی سر سلطان را به کس	*	تا نریزی قند را پیش مگس
۲۱	N	گوش آن کس نوشد اسرار جلال	*	کاو چو سوسن صد زبان افتاد و لال
۲۲	N	حلق بخشد خاک را لطف خدا	*	تا خورد آب و بروید صد گیا
۲۳	N	باز خاکی را ببخشد حلق و لب	*	تا گیاهش را خورد اندر طلب
۲۴	N	چون گیاهش خورد حیوان گشت زفت	*	گشت حیوان لقمه‌ی انسان و رفت
۲۵	N	باز خاک آمد شد اکال بشر	*	چون جدا شد از بشر روح و بصر
۲۶	N	ذره‌ها دیدم دهانشان جمله باز	*	گر بگویم خوردشان گردد دراز
۲۷	N	برگها را برگ از انعام او	*	دایگان را دایه لطف عام او
۲۸	N	رزقها را رزقها او می‌دهد	*	ز انکه گندم بی‌غذایی چون زهد
۲۹	N	نیست شرح این سخن را منتها	*	پاره‌ای گفتم بدانی پاره‌ها
۳۰	N	جمله عالم آکل و مأکول دان	*	باقیان را مقبل و مقبول دان
۳۱	N	این جهان و ساکنانش منتشر	*	و آن جهان و سالکانش مستمر
۳۲	N	این جهان و عاشقانش منقطع	*	اهل آن عالم مخلد مجتمع
۳۳	N	پس کریم آن است کاو خود را دهد	*	آب حیوانی که ماند تا ابد
۳۴	N	باقیات الصالحات آمد کریم	*	رسته از صد آفت و اخطار و بیم
۳۵	N	گر هزارانند یک کس بیش نیست	*	چون خیالات عدد اندیش نیست
۳۶	N	آکل و مأکول را حلق است و نای	*	غالب و مغلوب را عقل است و رای
۳۷	N	حلق بخشید او عصای عدل را	*	خورد آن چندان عصا و حبل را*
۳۸	N	و اندر او افزون نشد ز آن جمله اکل	*	ز انکه حیوانی نبودش اکل و شکل
۳۹	N	مر یقین را چون عصا هم حلق داد	*	تا بخورد او هر خیالی را که زاد
۴۰	N	پس معانی را چو اعیان حلقهاست	*	رازق حلق معانی هم خداست
۴۱	N	پس ز مه تا ماهی ایچ از خلق نیست	*	که به جذب مایه او را حلق نیست
۴۲	N	حلق جان از فکر تن خالی شود	*	آن گهان روزیش اجلالی شود
۴۳	N	شرط تبدیل مزاج آمد بدان	*	کز مزاج بد بود مرگ بدان
۴۴	N	چون مزاج آدمی گل خوار شد	*	زرد و بد رنگ و سقیم و خوار شد
۴۵	N	چون مزاج زشت او تبدیل یافت	*	رفت زشتی از رخش چون شمع تافت
۴۶	N	دایه‌ای کو طفل شیر آموز را	*	تا به نعمت خوش کند پدفوز را
۴۷	N	گر ببندد راه آن پستان بر او	*	بر گشاید راه صد بستان بر او
۴۸	N	ز انکه پستان شد حجاب آن ضعیف	*	از هزاران نعمت و خوان و رعیف
۴۹	N	پس حیات ماست موقوف فطام	*	اندک اندک جهد کن تم الکلام
۵۰	N	چون جنین بود آدمی بد خون غذا	*	از نجس پاکی برد مومن کذا
۵۱	N	از فطام خون غذایش شیر شد	*	وز فطام شیر لقمه‌گیر شد
۵۲	N	و ز فطام لقمه لقمانی شود	*	طالب اشکار پنهانی شود
۵۳	N	گر جنین را کس بگفتی در رحم	*	هست بیرون عالمی بس منتظم
۵۴	N	یک زمین خرمی با عرض و طول	*	اندر او صد نعمت و چندین اکول
۵۵	N	کوهها و بحرها و دشتها	*	بوستان‌ها باغ‌ها و کشت‌ها
۵۶	N	آسمانی بس بلند و پر ضیا	*	آفتاب و ماهتاب و صد سها
۵۷	N	از جنوب و از شمال و از دبور	*	باغها دارد عروسیها و سور
۵۸	N	در صفت ناید عجایبهای آن	*	تو در این ظلمت چه‌ای در امتحان
۵۹	N	خون خوری در چار میخ تنگنا	*	در میان جنس و انجاس و عنا
۶۰	N	او به حکم حال خود منکر بدی	*	زین رسالت معرض و کافر شدی
۶۱	N	کاین محال است و فریب است و غرور	*	ز انکه تصویری ندارد وهم کور
۶۲	N	جنس چیزی چون ندید ادراک او	*	نشنود ادراک منکرناک او
۶۳	N	همچنان که خلق عام اندر جهان	*	ز آن جهان ابدال می‌گویندشان
۶۴	N	کاین جهان چاهی است بس تاریک و تنگ	*	هست بیرون عالمی بی‌بو و رنگ
۶۵	N	هیچ در گوش کسی ز ایشان نرفت	*	کاین طمع آمد حجاب ژرف و زفت
۶۶	N	گوش را بندد طمع از استماع	*	چشم را بندد غرض از اطلاع
۶۷	N	همچنان که آن جنین را طمع خون	*	کان غذای اوست در اوطان دون
۶۸	N	از حدیث این جهان محجوب کرد	*	غیر خون او می‌نداند چاشت خورد

[Next Block]