vol.2

block:2001

title of 2001
۱	N	مدتی این مثنوی تاخیر شد	*	مهلتی بایست تا خون شیر شد
۲	N	تا نزاید بخت نو فرزند نو	*	خون، نگردد شیر شیرین خوش شنو
۲(۲)	N	تا نزاید بخت نو فرزند نو dummy	*	خون، نگردد شیر شیرین خوش شنو
۳	N	چون ضیاء الحق حسام الدین عنان	*	باز گردانید ز اوج آسمان
۴	N	چون به معراج حقایق رفته بود	*	بی‌بهارش غنچه‌ها نشکفته بود
۵	N	چون ز دریا سوی ساحل باز گشت	*	چنگ شعر مثنوی با ساز گشت
۶	N	مثنوی که صیقل ارواح بود	*	باز گشتش روز استفتاح بود
۷	N	مطلع تاریخ این سودا و سود	*	سال اندر ششصد و شصت و دو بود
۸	N	بلبلی ز ینجا برفت و باز گشت	*	بهر صید این معانی باز گشت
۹	N	ساعد شه مسکن این باز باد	*	تا ابد بر خلق این در باز باد
۱۰	N	آفت این در هوا و شهوت است	*	ور نه اینجا شربت اندر شربت است
۱۱	N	این دهان بر بند تا بینی عیان	*	چشم بند آن جهان حلق و دهان
۱۲	N	ای دهان تو خود دهانه‌ی دوزخی	*	وی جهان تو بر مثال برزخی
۱۳	N	نور باقی پهلوی دنیای دون	*	شیر صافی پهلوی جوهای خون
۱۴	N	چون در او گامی زنی بی‌احتیاط	*	شیر تو خون می‌شود از اختلاط
۱۵	N	یک قدم زد آدم اندر ذوق نفس	*	شد فراق صدر جنت طوق نفس
۱۶	N	همچو دیو از وی فرشته می‌گریخت	*	بهر نانی چند آب چشم ریخت
۱۷	N	گر چه یک مو بد گنه کاو جسته بود	*	لیک آن مو در دو دیده رسته بود
۱۸	N	بود آدم دیده‌ی نور قدیم	*	موی در دیده بود کوه عظیم
۱۹	N	گر در آن آدم بکردی مشورت	*	در پشیمانی نگفتی معذرت
۲۰	N	ز آن که با عقلی چو عقلی جفت شد	*	مانع بد فعلی و بد گفت شد
۲۱	N	نفس با نفس دگر چون یار شد	*	عقل جزوی عاطل و بی‌کار شد
۲۲	N	چون ز تنهایی تو نومیدی شوی	*	زیر سایه‌ی یار خورشیدی شوی
۲۳	N	رو بجو یار خدایی را تو زود	*	چون چنان کردی خدا یار تو بود
۲۴	N	آن که در خلوت نظر بر دوخته ست	*	آخر آن را هم ز یار آموخته ست
۲۵	N	خلوت از اغیار باید نه ز یار	*	پوستین بهر دی آمد نه بهار
۲۶	N	عقل با عقل دگر دو تا شود	*	نور افزون گشت و ره پیدا شود
۲۷	N	نفس با نفس دگر خندان شود	*	ظلمت افزون گشت و ره پنهان شود
۲۸	N	یار چشم تست ای مرد شکار	*	از خس و خاشاک او را پاک دار
۲۹	N	هین به جاروب زبان گردی مکن	*	چشم را از خس ره آوردی مکن
۳۰	N	چون که مومن آینه‌ی مومن بود	*	روی او ز آلودگی ایمن بود
۳۱	N	یار آیینه ست جان را در حزن	*	در رخ آیینه‌ای جان دم مزن
۳۲	N	تا نپوشد روی خود را در دمت	*	دم فرو خوردن بباید هر دمت
۳۳	N	کم ز خاکی چون که خاکی یار یافت	*	از بهاری صد هزار انوار یافت
۳۴	N	آن درختی کاو شود با یار جفت	*	از هوای خوش ز سر تا پا شکفت
۳۵	N	در خزان چون دید او یار خلاف	*	در کشید او رو و سر زیر لحاف
۳۶	N	گفت یار بد بلا آشفتن است	*	چون که او آمد طریقم خفتن است
۳۷	N	پس بخسبم باشم از اصحاب کهف	*	به ز دقیانوس باشد خواب کهف
۳۸	N	یقظه شان مصروف دقیانوس بود	*	خوابشان سرمایه‌ی ناموس بود
۳۹	N	خواب بیداری ست چون با دانش است	*	وای بیداری که با نادان نشست
۴۰	N	چون که زاغان خیمه بر بهمن زدند	*	بلبلان پنهان شدند و تن زدند
۴۱	N	ز آنکه بی‌گل‌زار بلبل خامش است	*	غیبت خورشید بیداری کش است
۴۲	N	آفتابا ترک این گلشن کنی	*	تا که تحت الارض را روشن کنی
۴۳	N	آفتاب معرفت را نقل نیست	*	مشرق او غیر جان و عقل نیست
۴۴	N	خاصه خورشید کمالی کان سری ست	*	روز و شب کردار او روشنگری ست
۴۵	N	مطلع شمس آی گر اسکندری	*	بعد از آن هر جا روی نیکوفری
۴۶	N	بعد از آن هر جا روی مشرق شود	*	شرقها بر مغربت عاشق شود
۴۷	N	حس خفاشت سوی مغرب دوان	*	حس در پاشت سوی مشرق روان
۴۸	N	راه حس راه خران است ای سوار	*	ای خران را تو مزاحم شرم دار
۴۹	N	پنج حسی هست جز این پنج حس	*	آن چو زر سرخ و این حسها چو مس
۵۰	N	اندر آن بازار کایشان ماهرند	*	حس مس را چون حس زر کی خرند
۵۱	N	حس ابدان قوت ظلمت می‌خورد	*	حس جان از آفتابی می‌چرد
۵۲	N	ای ببرده رخت حسها سوی غیب	*	دست چون موسی برون آور ز جیب
۵۳	N	ای صفاتت آفتاب معرفت	*	و آفتاب چرخ بند یک صفت
۵۴	N	گاه خورشید و گهی دریا شوی	*	گاه کوه قاف و گه عنقا شوی
۵۵	N	تو نه این باشی نه آن در ذات خویش	*	ای فزون از وهمها و ز بیش بیش
۵۶	N	روح با علم است و با عقل است یار	*	روح را با تازی و ترکی چه کار
۵۷	N	از تو ای بی‌نقش با چندین صور	*	هم مشبه هم موحد خیره‌سر
۵۸	N	گه مشبه را موحد می‌کند	*	گه موحد را صور ره می‌زند
۵۹	N	گه ترا گوید ز مستی بو الحسن	*	یا صغیر السن یا رطب البدن
۶۰	N	گاه نقش خویش ویران می‌کند	*	از پی تنزیه جانان می‌کند
۶۱	N	چشم حس را هست مذهب اعتزال	*	دیده‌ی عقل است سنی در وصال
۶۲	N	سخره‌ی حس‌اند اهل اعتزال	*	خویش را سنی نمایند از ضلال
۶۳	N	هر که در حس ماند او معتزلی ست	*	گر چه گوید سنیم از جاهلی ست
۶۴	N	هر که بیرون شد ز حس سنی وی است	*	اهل بینش چشم عقل خوش پی است
۶۵	N	گر بدیدی حس حیوان شاه را	*	پس بدیدی گاو و خر اللَّه را
۶۶	N	گر نبودی حس دیگر مر ترا	*	جز حس حیوان ز بیرون هوا
۶۷	N	پس بنی آدم مکرم کی بدی	*	کی به حس مشترک محرم شدی
۶۸	N	نامصور یا مصور گفتنت	*	باطل آمد بی‌ز صورت رستنت
۶۹	N	نامصور یا مصور پیش اوست	*	کاو همه مغز است و بیرون شد ز پوست
۷۰	N	گر تو کوری نیست بر اعمی حرج	*	ور نه رو کالصبر مفتاح الفرج
۷۱	N	پرده‌های دیده را داروی صبر	*	هم بسوزد هم بسازد شرح صدر
۷۲	N	آینه‌ی دل چون شود صافی و پاک	*	نقشها بینی برون از آب و خاک
۷۳	N	هم ببینی نقش و هم نقاش را	*	فرش دولت را و هم فراش را
۷۴	N	چون خلیل آمد خیال یار من	*	صورتش بت معنی او بت شکن
۷۵	N	شکر یزدان را که چون شد او پدید	*	در خیالش جان خیال خود بدید
۷۶	N	خاک درگاهت دلم را می‌فریفت	*	خاک بر وی کاو ز خاکت می‌شکیفت
۷۷	N	گفتم ار خوبم پذیرم این از او	*	ور نه خود خندید بر من زشت رو
۷۸	N	چاره آن باشد که خود را بنگرم	*	ور نه او خندد مرا من کی خرم
۷۹	N	او جمیل است و محب للجمال	*	کی جوان نو گزیند پیر زال
۸۰	N	خوب خوبی را کند جذب این بدان	*	طیبات و طیبین بر وی بخوان
۸۱	N	در جهان هر چیز چیزی جذب کرد	*	گرم گرمی را کشید و سرد سرد
۸۲	N	قسم باطل باطلان را می‌کشند	*	باقیان از باقیان هم سر خوشند
۸۳	N	ناریان مر ناریان را جاذب‌اند	*	نوریان مر نوریان را طالب‌اند
۸۴	N	چشم چون بستی ترا تاسه گرفت	*	نور چشم از نور روزن کی شکفت
۸۵	N	تاسه‌ی تو جذب نور چشم بود	*	تا بپیوندد به نور روز زود
۸۶	N	چشم باز ار تاسه گیرد مر ترا	*	دان که چشم دل ببستی بر گشا
۸۷	N	آن تقاضای دو چشم دل شناس	*	کاو همی‌جوید ضیای بی‌قیاس
۸۸	N	چون فراق آن دو نور بی‌ثبات	*	تاسه آوردت گشادی چشمهات
۸۹	N	پس فراق آن دو نور پایدار	*	تاسه می‌آرد مر آن را پاس دار
۹۰	N	او چو می‌خواند مرا من بنگرم	*	لایق جذب‌ام و یا بد پیکرم
۹۱	N	گر لطیفی زشت را در پی کند	*	تسخری باشد که او بر وی کند
۹۲	N	کی ببینم روی خود را ای عجب	*	تا چه رنگم همچو روزم یا چو شب
۹۳	N	نقش جان خویش می‌جستم بسی	*	هیچ می‌ننمود نقشم از کسی
۹۴	N	گفتم آخر آینه از بهر چیست	*	تا بداند هر کسی کاو چیست و کیست
۹۵	N	آینه‌ی آهن برای پوستهاست	*	آینه‌ی سیمای جان سنگین بهاست
۹۶	N	آینه‌ی جان نیست الا روی یار	*	روی آن یاری که باشد ز آن دیار
۹۷	N	گفتم ای دل آینه‌ی کلی بجو	*	رو به دریا کار برناید به جو
۹۸	N	زین طلب بنده به کوی تو رسید	*	درد مریم را به خرما بن کشید
۹۹	N	دیده‌ی تو چون دلم را دیده شد	*	این دل نادیده غرق دیده شد
۱۰۰	N	آینه‌ی کلی ترا دیدم ابد	*	دیدم اندر چشم تو من نقش خود
۱۰۱	N	گفتم آخر خویش را من یافتم	*	در دو چشمش راه روشن یافتم
۱۰۲	N	گفت وهمم کان خیال تست هان	*	ذات خود را از خیال خود بدان
۱۰۳	N	نقش من از چشم تو آواز داد	*	که منم تو تو منی در اتحاد
۱۰۴	N	کاندر این چشم منیر بی‌زوال	*	از حقایق راه کی یابد خیال
۱۰۵	N	در دو چشم غیر من تو نقش خود	*	گر ببینی آن خیالی دان و رد
۱۰۶	N	ز آن که سرمه‌ی نیستی در می‌کشد	*	باده از تصویر شیطان می‌چشد
۱۰۷	N	چشمشان خانه‌ی خیال است و عدم	*	نیستها را هست بیند لاجرم
۱۰۸	N	چشم من چون سرمه دید از ذو الجلال	*	خانه‌ی هستی است نه خانه‌ی خیال
۱۰۹	N	تا یکی مو باشد از تو پیش چشم	*	در خیالت گوهری باشد چو یشم
۱۱۰	N	یشم را آن گه شناسی از گهر	*	کز خیال خود کنی کلی عبر
۱۱۱	N	یک حکایت بشنو ای گوهر شناس	*	تا بدانی تو عیان را از قیاس
۱۱۲	N	ماه روزه گشت در عهد عمر	*	بر سر کوهی دویدند آن نفر

[Next Block]