block:1008
| ۲۴۷ | Q | بود بقالی و وی را طوطیی | * | خوش نوایی سَبز و گویا طوطیی |
| ۲۴۷ | N | بود بقالی و وی را طوطیی | * | خوش نوایی سبز و گویا طوطیی |
| ۲۴۸ | Q | بر دکان بودی نگهبانِ دکان | * | نکته گفتی با همه سوداگران |
| ۲۴۸ | N | بر دکان بودی نگهبان دکان | * | نکته گفتی با همه سوداگران |
| ۲۴۹ | Q | در خطابِ آدمی ناطق بُدی | * | در نوای طوطیان حاذق بُدی |
| ۲۴۹ | N | در خطاب آدمی ناطق بدی | * | در نوای طوطیان حاذق بدی |
| ۲۵۰ | Q | جَست از سوی دکان سویی گریخت | * | شیشه‌های روغنِ گُل را بریخت |
| ۲۵۰ | N | جست از سوی دکان سویی گریخت | * | شیشه‌های روغن گل را بریخت |
| ۲۵۱ | Q | از سوی خانه بیامد خواجه‌اش | * | بر دکان بنْشست فارغ خواجه‌وَش |
| ۲۵۱ | N | از سوی خانه بیامد خواجه‌اش | * | بر دکان بنشست فارغ خواجه‌وش |
| ۲۵۲ | Q | دید پرُ روغن دکان و جامه چرب | * | بر سرش زد گشت طوطی کَل ز ضَرْب |
| ۲۵۲ | N | دید پر روغن دکان و جامه چرب | * | بر سرش زد گشت طوطی کل ز ضرب |
| ۲۵۳ | Q | روزکی چندی سخن کوتاه کرد | * | مردِ بقّال از ندامت آه کرد |
| ۲۵۳ | N | روزکی چندی سخن کوتاه کرد | * | مرد بقال از ندامت آه کرد |
| ۲۵۴ | Q | ریش بر میی‌کَنْد و می‌گفت ای دریغ | * | کافتابِ نعمتم شد زیرِ میغ |
| ۲۵۴ | N | ریش بر می‌کند و می‌گفت ای دریغ | * | کافتاب نعمتم شد زیر میغ |
| ۲۵۵ | Q | دستِ من بْشکسته بودی آن زمان | * | که زدم من بر سرِ آن خوش‌زبان |
| ۲۵۵ | N | دست من بشکسته بودی آن زمان | * | که زدم من بر سر آن خوش زبان |
| ۲۵۶ | Q | هَدْیَه‌ها می‌داد هر درویش را | * | تا بیابد نطقِ مرغِ خویش را |
| ۲۵۶ | N | هدیه‌ها می‌داد هر درویش را | * | تا بیابد نطق مرغ خویش را |
| ۲۵۷ | Q | بعدِ سه روز و سه شب حیران و زار | * | بر دکان بنْشسته بُد نومیدوار |
| ۲۵۷ | N | بعد سه روز و سه شب حیران و زار | * | بر دکان بنشسته بد نومید وار |
| ۲۵۸ | Q | می‌نمود آن مرغ را هر گون نهفت | * | تا که باشد اندر آید او بگُفت |
| ۲۵۸ | N | می‌نمود آن مرغ را هر گون شگفت | * | تا که باشد کاندر آید او بگفت |
| ۲۵۹ | Q | جَوْلَقییّ سَر برهنه می‌گذشت | * | با سرِ بی‌مو چو پُشت طاس و طشت |
| ۲۵۹ | N | جولقیی سر برهنه می‌گذشت | * | با سر بی‌مو چو پشت طاس و طشت |
| ۲۶۰ | Q | آمد اندر گفت طوطی آن زمان | * | بانگ بر درویش زد چون عاقلان |
| ۲۶۰ | N | طوطی اندر گفت آمد در زمان | * | بانگ بر درویش زد که هی فلان |
| ۲۶۱ | Q | از چه ای کَل با کَلان آمیختی | * | تو مگر از شیشه روغن ریختی |
| ۲۶۱ | N | از چه ای کل با کلان آمیختی | * | تو مگر از شیشه روغن ریختی |
| ۲۶۲ | Q | از قیاسش خنده آمد خلق را | * | کو چو خود پنداشت صاحب دلق را |
| ۲۶۲ | N | از قیاسش خنده آمد خلق را | * | کو چو خود پنداشت صاحب دلق را |
| ۲۶۳ | Q | کارِ پاکان را قیاس از خود مگیر | * | گر چه ماند در نبشتن شیر و شیر |
| ۲۶۳ | N | کار پاکان را قیاس از خود مگیر | * | گر چه ماند در نبشتن شیر و شیر |
| ۲۶۴ | Q | جملهٔ عالَم زین سبب گمراه شد | * | کم کسی ز اَبدالِ حقّ آگاه شد |
| ۲۶۴ | N | جمله عالم زین سبب گمراه شد | * | کم کسی ز ابدال حق آگاه شد |
| ۲۶۵ | Q | هَمسَری با انبیا بر داشتند | * | اولیا را همچو خود پنداشتند |
| ۲۶۵ | N | همسری با انبیا برداشتند | * | اولیا را همچو خود پنداشتند |
| ۲۶۶ | Q | گفته اینک ما بَشَر ایشان بشر | * | ما و ایشان بستهٔ خوابیم و خَور |
| ۲۶۶ | N | گفته اینک ما بشر ایشان بشر | * | ما و ایشان بسته‌ی خوابیم و خور |
| ۲۶۷ | Q | این ندانستند ایشان از عَمَی | * | هست فرقی در میان بی‌مُنتها |
| ۲۶۷ | N | این ندانستند ایشان از عمی | * | هست فرقی در میان بی‌منتها |
| ۲۶۸ | Q | هر دو گون زنبور خوردند از مَحَل | * | لیک شد زان نیش و زین دیگر عسل |
| ۲۶۸ | N | هر دو گون زنبور خوردند از محل | * | لیک شد ز ان نیش و زین دیگر عسل |
| ۲۶۹ | Q | هر دو گون آهو گیا خوردند و آب | * | زین یکی سرگین شد و زان مُشکِ ناب |
| ۲۶۹ | N | هر دو گون آهو گیا خوردند و آب | * | زین یکی سرگین شد و ز ان مشک ناب |
| ۲۷۰ | Q | هر دو نَی خوردند از یک آب‌خَور | * | این یکی خالی و آن پر از شکر |
| ۲۷۰ | N | هر دو نی خوردند از یک آب خور | * | این یکی خالی و آن پر از شکر |
| ۲۷۱ | Q | صد هزاران این چنین اشباه بین | * | فرقشان هفتاد ساله راه بین |
| ۲۷۱ | N | صد هزاران این چنین اشباه بین | * | فرقشان هفتاد ساله راه بین |
| ۲۷۲ | Q | این خورد گردد پلیدی زو جُدا | * | آن خورد گردد همه نورِ خدا |
| ۲۷۲ | N | این خورد گردد پلیدی زو جدا | * | آن خورد گردد همه نور خدا |
| ۲۷۳ | Q | این خورد زاید همه بُخل و حسد | * | و آن خورد زاید همه نور احَد |
| ۲۷۳ | N | این خورد زاید همه بخل و حسد | * | و آن خورد زاید همه نور احد |
| ۲۷۴ | Q | این زمینِ پاک و آن شوره‌ست و بَد | * | این فرشتهٔ پاک و آن دیوست و دَد |
| ۲۷۴ | N | این زمین پاک و ان شوره ست و بد | * | این فرشته‌ی پاک و ان دیو است و دد |
| ۲۷۵ | Q | هر دو صورت گر بهم ماند رواست | * | آبِ تلخ و آبِ شیرین را صفاست |
| ۲۷۵ | N | هر دو صورت گر بهم ماند رواست | * | آب تلخ و آب شیرین را صفاست |
| ۲۷۶ | Q | جز که صاحب ذوق کی شْناسد بیاب | * | او شناسد آبِ خوش از شوره آب |
| ۲۷۶ | N | جز که صاحب ذوق کی شناسد بیاب | * | او شناسد آب خوش از شوره آب |
| ۲۷۷ | Q | سِحر را با مُعْجِزه کرده قیاس | * | هر دو را بر مَکر پندارد اساس |
| ۲۷۷ | N | سحر را با معجزه کرده قیاس | * | هر دو را بر مکر پندارد اساس |
| ۲۷۸ | Q | ساحرانِ موسی از اِستیزه را | * | بر گرفته چون عصای او عصا |
| ۲۷۸ | N | ساحران موسی از استیزه را | * | بر گرفته چون عصای او عصا |
| ۲۷۹ | Q | زین عصا تا آن عصا فرقیست ژرف | * | زین عمل تا آن عمل راهی شگرف |
| ۲۷۹ | N | زین عصا تا آن عصا فرقی است ژرف | * | زین عمل تا آن عمل راهی شگرف |
| ۲۸۰ | Q | لَعنةُ الله این عمل را در قفا | * | رَحمةُ الله آن عمل را در وفا |
| ۲۸۰ | N | لعنة الله این عمل را در قفا | * | رحمه الله آن عمل را در وفا |
| ۲۸۱ | Q | کافران اندر مِری بوزینه‌طبع | * | آفتی آمد درونِ سینه طبع |
| ۲۸۱ | N | کافران اندر مری بوزینه طبع | * | آفتی آمد درون سینه طبع |
| ۲۸۲ | Q | هر چه مردم می‌کند بوزینه هَمْ | * | آن کند کز مرد بیند دَم بدَم |
| ۲۸۲ | N | هر چه مردم می‌کند بوزینه هم | * | آن کند کز مرد بیند دم‌به‌دم |
| ۲۸۳ | Q | او گمان بُرده که من کردم چو او | * | فرق را کَی داند آن اِستیزه رُو |
| ۲۸۳ | N | او گمان برده که من کژدم چو او | * | فرق را کی داند آن استیزه رو |
| ۲۸۴ | Q | این کند از امر و او بهرِ ستیز | * | بر سَرِ استیزه‌رویان خاک ریز |
| ۲۸۴ | N | این کند از امر و او بهر ستیز | * | بر سر استیزه رویان خاک ریز |
| ۲۸۵ | Q | آن مُنافِق با مُوافق در نماز | * | از پَیِ اِستیزه آید نه نیاز |
| ۲۸۵ | N | آن منافق با موافق در نماز | * | از پی استیزه آید نی نیاز |
| ۲۸۶ | Q | در نماز و روزه و حجّ و زکات | * | با منافق مومنان در بُرد و مات |
| ۲۸۶ | N | در نماز و روزه و حج و زکات | * | با منافق مومنان در برد و مات |
| ۲۸۷ | Q | مومنان را بُرد باشد عاقبت | * | بر منافق مات اندر آخرت |
| ۲۸۷ | N | مومنان را برد باشد عاقبت | * | بر منافق مات اندر آخرت |
| ۲۸۸ | Q | گر چه هر دو بر سَرِ یک بازی‌اند | * | هر دو با هم مَروزی و رازی‌اند |
| ۲۸۸ | N | گر چه هر دو بر سر یک بازی‌اند | * | هر دو با هم مروزی و رازی‌اند |
| ۲۸۹ | Q | هر یکی سوی مَقامِ خود رود | * | هر یکی بر وَفَقِ نامِ خود رود |
| ۲۸۹ | N | هر یکی سوی مقام خود رود | * | هر یکی بر وفق نام خود رود |
| ۲۹۰ | Q | مؤمنش خوانند جانش خَوش شود | * | ور منافق تیز و پُر آتش شود |
| ۲۹۰ | N | مومنش خوانند جانش خوش شود | * | ور منافق تیز و پر آتش شود |
| ۲۹۱ | Q | نامِ او محبوب از ذات وی است | * | نامِ این مبغوض از آفات وی است |
| ۲۹۱ | N | نام او محبوب از ذات وی است | * | نام این مبغوض از آفات وی است |
| ۲۹۲ | Q | میم و واو و میم و نون تشریف نیست | * | لفظِ مؤمن جز پَی تعریف نیست |
| ۲۹۲ | N | میم و واو و میم و نون تشریف نیست | * | لفظ مومن جز پی تعریف نیست |
| ۲۹۳ | Q | گر منافق خوانیش این نامِ دون | * | همچو کژدم می‌خَلَد در اندرون |
| ۲۹۳ | N | گر منافق خوانی‌اش این نام دون | * | همچو کژدم می‌خلد در اندرون |
| ۲۹۴ | Q | گرنه این نام اشتقاقِ دوزخست | * | پس چرا در وی مذاقِ دوزخست |
| ۲۹۴ | N | گرنه این نام اشتقاق دوزخ است | * | پس چرا در وی مذاق دوزخ است |
| ۲۹۵ | Q | زشتیِ آن نامِ بَد از حرف نیست | * | تلخیِ آن آبِ بحر از ظَرْف نیست |
| ۲۹۵ | N | زشتی آن نام بد از حرف نیست | * | تلخی آن آب بحر از ظرف نیست |
| ۲۹۶ | Q | حرفْ ظرف آمد درو معنی چو آب | * | بحرِ معنی عِنْدَهُ أُمُّ الْکِتاب |
| ۲۹۶ | N | حرف ظرف آمد در او معنی چو آب | * | بحر معنی عِنْدَهُ أُمُّ الْکِتابِ |
| ۲۹۷ | Q | بحرِ تلخ و بحرِ شیرین در جهان | * | در میانشان بَرْزَخٌ لا یَبْغِیان |
| ۲۹۷ | N | بحر تلخ و بحر شیرین در جهان | * | در میانشان بَرْزَخٌ لا یَبْغِیانِ |
| ۲۹۸ | Q | وانگه این هر دو ز یک اصلی روان | * | بر گذر زین هر دو رَوْ تا اصلِ آن |
| ۲۹۸ | N | وانگه این هر دو ز یک اصلی روان | * | بر گذر زین هر دو رو تا اصل آن |
| ۲۹۹ | Q | زرّ قلب و زرّ نیکو در عِیار | * | بی‌مِحک هرگز ندانی ز اعتبار |
| ۲۹۹ | N | زر قلب و زر نیکو در عیار | * | بی‌محک هرگز ندانی ز اعتبار |
| ۳۰۰ | Q | هر کرا در جان خدا بْنهد مِحَک | * | هر یقین را باز داند او ز شَک |
| ۳۰۰ | N | هر که را در جان خدا بنهد محک | * | هر یقین را باز داند او ز شک |
| ۳۰۱ | Q | در دهانِ زنده خاشاکی جُهد | * | آنگه آرامد که بیرونش نَهد |
| ۳۰۱ | N | در دهان زنده خاشاکی جهد | * | آن گه آرامد که بیرونش نهد |
| ۳۰۲ | Q | در هزاران لقمه یک خاشاکِ خُرْد | * | چون در آمد حِسِّ زنده پی بُبْرد |
| ۳۰۲ | N | در هزاران لقمه یک خاشاک خرد | * | چون در آمد حس زنده پی ببرد |
| ۳۰۳ | Q | حِسّ دنیا نردبانِ این جهان | * | حِسِّ دینی نردبانِ آسمان |
| ۳۰۳ | N | حس دنیا نردبان این جهان | * | حس دینی نردبان آسمان |
| ۳۰۴ | Q | صحّتِ این حِس بجویید از طبیب | * | صحّتِ آن حِس بخواهید از حبیب |
| ۳۰۴ | N | صحت این حس بجویید از طبیب | * | صحت آن حس بخواهید از حبیب |
| ۳۰۵ | Q | صحَّتِ این حِس ز معمورئ تن | * | صحَّتِ آن حس ز تخریبِ بدن |
| ۳۰۵ | N | صحت این حس ز معموری تن | * | صحت آن حس ز تخریب بدن |
| ۳۰۶ | Q | راهِ جان مر جسم را ویران کند | * | بعد از آن ویرانی آبادان کند |
| ۳۰۶ | N | راه جان مر جسم را ویران کند | * | بعد از آن ویرانی آبادان کند |
| ۳۰۷ | Q | کرد ویران خانه بهرِ گنجِ زر | * | وز همان گنجش کند معمورتر |
| ۳۰۷ | N | کرد ویران خانه بهر گنج زر | * | وز همان گنجش کند معمورتر |
| ۳۰۸ | Q | آب را بْبرید و جُو را پاک کرد | * | بعد ازان در جُو روان کرد آب خَورد |
| ۳۰۸ | N | آب را ببرید و جو را پاک کرد | * | بعد از آن در جو روان کرد آب خورد |
| ۳۰۹ | Q | پوست را بشْکافت و پیکان را کشید | * | پوستِ تازه بعد از آتش بر دمید |
| ۳۰۹ | N | پوست را بشکافت و پیکان را کشید | * | پوست تازه بعد از آتش بردمید |
| ۳۱۰ | Q | قلعه ویران کرد و از کافر سِتَد | * | بعد ازان بر ساختش صد بُرج و سَد |
| ۳۱۰ | N | قلعه ویران کرد و از کافر ستد | * | بعد از آن بر ساختش صد برج و سد |
| ۳۱۱ | Q | کارِ بی‌چون را که کیفّیت نَهد | * | اینکه گفتم این ضرورت می‌دهَد |
| ۳۱۱ | N | کار بی‌چون را که کیفیت نهد | * | این که گفتم هم ضرورت می‌دهد |
| ۳۱۲ | Q | گَه چنین بنْماید و گَه ضِدِّ این | * | جز که حیرانی نباشد کارِ دین |
| ۳۱۲ | N | گه چنین بنماید و گه ضد این | * | جز که حیرانی نباشد کار دین |
| ۳۱۳ | Q | نه چنان حیران که پشتش سوی اوست | * | بل چنان حیران و غرق و مستِ دوست |
| ۳۱۳ | N | نی چنان حیران که پشتش سوی اوست | * | بل چنین حیران و غرق و مست دوست |
| ۳۱۴ | Q | آن یکی را روی او شد سوی دوست | * | و آن یکی را روی او خود روی اوست |
| ۳۱۴ | N | آن یکی را روی او شد سوی دوست | * | و آن یکی را روی او خود روی دوست |
| ۳۱۵ | Q | روی هر یک می‌نگر می‌دار پاس | * | بُو که گردی تو ز خدمت روشِناس |
| ۳۱۵ | N | روی هر یک می‌نگر می‌دار پاس | * | بو که گردی تو ز خدمت رو شناس |
| ۳۱۶ | Q | چون بسی ابلیسِ آدم‌رُوی هست | * | پس بهَر دستی نشاید داد دست |
| ۳۱۶ | N | چون بسی ابلیس آدم روی هست | * | پس به هر دستی نشاید داد دست |
| ۳۱۷ | Q | زانکه صیَّاد آورد بانگِ صفیر | * | تا فریبد مرغ را آن مرغ‌گیر |
| ۳۱۷ | N | ز انکه صیاد آورد بانگ صفیر | * | تا فریبد مرغ را آن مرغ گیر |
| ۳۱۸ | Q | بشْنود آن مرغ بانگِ جنسِ خویش | * | از هوا آید بیابد دام و نیش |
| ۳۱۸ | N | بشنود آن مرغ بانگ جنس خویش | * | از هوا آید بیابد دام و نیش |
| ۳۱۹ | Q | حرفِ درویشان بُدزدد مردِ دون | * | تا بخواند بر سلیمی زان فسون |
| ۳۱۹ | N | حرف درویشان بدزدد مرد دون | * | تا بخواند بر سلیمی ز ان فسون |
| ۳۲۰ | Q | کارِ مردان روشنی و گرمیَست | * | کارِ دونان حیله و بی‌شرمیَست |
| ۳۲۰ | N | کار مردان روشنی و گرمی است | * | کار دونان حیله و بی‌شرمی است |
| ۳۲۱ | Q | شیرِ پشمین از برای گَدْ کنند | * | بُو مُسَیْلمِ را لقب احمد کنند |
| ۳۲۱ | N | شیر پشمین از برای کد کنند | * | بو مسیلم را لقب احمد کنند |
| ۳۲۲ | Q | بو مُسیلم را لقب کذَّاب ماند | * | مر محَّمد را اُولًو ٱلأَلباب ماند |
| ۳۲۲ | N | بو مسیلم را لقب کذاب ماند | * | مر محمد را اولو الالباب ماند |
| ۳۲۳ | Q | آن شرابِ حق خِتامش مُشکِ ناب | * | باده را خَتْمش بود گَنْد و عذاب |
| ۳۲۳ | N | آن شراب حق ختامش مشک ناب | * | باده را ختمش بود گند و عذاب |