vol.3

block:3212

title of 3212
۴۳۷۷	N	آن بخاری نیز خود بر شمع زد	*	گشته بود از عشقش آسان آن کبد
۴۳۷۸	N	آه سوزانش سوی گردون شده	*	در دل صدر جهان مهر آمده
۴۳۷۹	N	گفته با خود در سحرگه کای احد	*	حال آن آواره‌ی ما چون بود
۴۳۸۰	N	او گناهی کرد و ما دیدیم لیک	*	رحمت ما را نمی‌دانست نیک
۴۳۸۱	N	خاطر مجرم ز ما ترسان شود	*	لیک صد اومید در ترسش بود
۴۳۸۲	N	من بترسانم وقیح یاوه را	*	آن که ترسد من چه ترسانم و را
۴۳۸۳	N	بهر دیگ سرد آذر می‌رود	*	نه بدان کز جوش از سر می‌رود
۴۳۸۴	N	ایمنان را من بترسانم به علم	*	خایفان را ترس بردارم به حلم
۴۳۸۵	N	پاره دوزم پاره در موضع نهم	*	هر کسی را شربت اندر خور دهم
۴۳۸۶	N	هست سر مرد چون بیخ درخت	*	ز آن بروید برگهاش از چوب سخت
۴۳۸۷	N	در خور آن بیخ رسته برگها	*	در درخت و در نفوس و در نهی
۴۳۸۸	N	بر فلک پرهاست ز اشجار وفا	*	أصلها ثابت و فرعه فی السما
۴۳۸۹	N	چون برست از عشق پر بر آسمان	*	چون نروید در دل صدر جهان
۴۳۹۰	N	موج می‌زد در دلش عفو گنه	*	که ز هر دل تا دل آمد روزنه
۴۳۹۱	N	که ز دل تا دل یقین روزن بود	*	نه جدا و دور چون دو تن بود
۴۳۹۲	N	متصل نبود سفال دو چراغ	*	نورشان ممزوج باشد در مساغ
۴۳۹۳	N	هیچ عاشق خود نباشد وصل جو	*	که نه معشوقش بود جویای او
۴۳۹۴	N	لیک عشق عاشقان تن زه کند	*	عشق معشوقان خوش و فربه کند
۴۳۹۵	N	چون در این دل برق مهر دوست جست	*	اندر آن دل دوستی می‌دان که هست
۴۳۹۶	N	در دل تو مهر حق چون شد دو تو	*	هست حق را بی‌گمانی مهر تو
۴۳۹۷	N	هیچ بانگ کف زدن ناید به در	*	از یکی دست تو بی‌دستی دگر
۴۳۹۸	N	تشنه می‌نالد که ای آب گوار	*	آب هم نالد که کو آن آب خوار
۴۳۹۹	N	جذب آب است این عطش در جان ما	*	ما از آن او و او هم آن ما
۴۴۰۰	N	حکمت حق در قضا و در قدر	*	کرد ما را عاشقان همدگر
۴۴۰۱	N	جمله اجزای جهان ز آن حکم پیش	*	جفت جفت و عاشقان جفت خویش
۴۴۰۲	N	هست هر جزوی ز عالم جفت خواه	*	راست همچون کهربا و برگ کاه
۴۴۰۳	N	آسمان گوید زمین را مرحبا	*	با توام چون آهن و آهن ربا
۴۴۰۴	N	آسمان مرد و زمین زن در خرد	*	هر چه آن انداخت این می‌پرورد
۴۴۰۵	N	چون نماند گرمی‌اش بفرستد او	*	چون نماند تری و نم بدهد او
۴۴۰۶	N	برج خاکی خاک ارضی را مدد	*	برج آبی ترّیش اندر دمد
۴۴۰۷	N	برج بادی ابر سوی او برد	*	تا بخارات وخم را بر کشد
۴۴۰۸	N	برج آتش گرمی خورشید از او	*	همچو تابه‌ی سرخ ز آتش پشت و رو
۴۴۰۹	N	هست سر گردان فلک اندر زمن	*	همچو مردان گرد مکسب بهر زن
۴۴۱۰	N	وین زمین کدبانویی‌ها می‌کند	*	بر ولادات و رضاعش می‌تند
۴۴۱۱	N	پس زمین و چرخ را دان هوشمند	*	چون که کار هوشمندان می‌کنند
۴۴۱۲	N	گر نه از هم این دو دل بر می‌مزند	*	پس چرا چون جفت در هم می‌خزند
۴۴۱۳	N	بی‌زمین کی گل بروید و ارغوان	*	پس چه زاید ز آب و تاب آسمان
۴۴۱۴	N	بهر آن میل است در ماده به نر	*	تا بود تکمیل کار همدگر
۴۴۱۵	N	میل اندر مرد و زن حق ز آن نهاد	*	تا بقا یابد جهان زین اتحاد
۴۴۱۶	N	میل هر جزوی به جزوی هم نهد	*	ز اتحاد هر دو تولیدی زهد
۴۴۱۷	N	شب چنین با روز اندر اعتناق	*	مختلف در صورت اما اتفاق
۴۴۱۸	N	روز و شب ظاهر دو ضد و دشمنند	*	لیک هر دو یک حقیقت می‌تنند
۴۴۱۹	N	هر یکی خواهان دگر را همچو خویش	*	از پی تکمیل فعل و کار خویش
۴۴۲۰	N	ز انکه بی‌شب دخل نبود طبع را	*	پس چه اندر خرج آرد روزها

[Prev Block] [Next Block]