vol.5

block:5073

title of 5073
۱۷۷۲	N	در حدیث آمد که روز رستخیز	*	امر آید هر یکی تن را که خیز
۱۷۷۳	N	نفخ صور امر است از یزدان پاک	*	که بر آرید ای ذرایر سر ز خاک
۱۷۷۴	N	باز آید جان هر یک در بدن	*	همچو وقت صبح هوش آید به تن
۱۷۷۵	N	جان تن خود را شناسد وقت روز	*	در خراب خود در آید چون کنوز
۱۷۷۶	N	جسم خود بشناسد و در وی رود	*	جان زرگر سوی درزی کی رود
۱۷۷۷	N	جان عالم سوی عالم می‌دود	*	روح ظالم سوی ظالم می‌دود
۱۷۷۸	N	که شناسا کردشان علم اله	*	همچو بره و میش وقت صبحگاه
۱۷۷۹	N	پای کفش خود شناسد در ظلم	*	چون نداند جان تن خود ای صنم
۱۷۸۰	N	صبح حشر کوچک است ای مستجیر	*	حشر اکبر را قیاس از وی بگیر
۱۷۸۱	N	آن چنان که جان بپرد سوی طین	*	نامه پرد تا یسار و تا یمین
۱۷۸۲	N	در کفش بنهند نامه‌ی بخل و جود	*	فسق و تقوی آن چه دی خو کرده بود
۱۷۸۳	N	چون شود بیدار از خواب او سحر	*	باز آید سوی او آن خیر و شر
۱۷۸۴	N	گر ریاضت داده باشد خوی خویش	*	وقت بیداری همان آید به پیش
۱۷۸۵	N	ور بد او دی خام و زشت و در ضلال	*	چون عزا نامه سیه یابد شمال
۱۷۸۶	N	ور بد او دی پاک و با تقوی و دین	*	وقت بیداری برد در ثمین
۱۷۸۷	N	هست ما را خواب و بیداری ما	*	بر نشان مرگ و محشر دو گوا
۱۷۸۸	N	حشر اصغر حشر اکبر را نمود	*	مرگ اصغر مرگ اکبر را زدود
۱۷۸۹	N	لیک این نامه خیال است و نهان	*	و آن شود در حشر اکبر بس عیان
۱۷۹۰	N	این خیال اینجا نهان پیدا اثر	*	زین خیال آن جا برویاند صور
۱۷۹۱	N	در مهندس بین خیال خانه‌ای	*	در دلش چون در زمینی دانه‌ای
۱۷۹۲	N	آن خیال از اندرون آید برون	*	چون زمین که زاید از تخم درون
۱۷۹۳	N	هر خیالی کاو کند در دل وطن	*	روز محشر صورتی خواهد شدن
۱۷۹۴	N	چون خیال آن مهندس در ضمیر	*	چون نبات اندر زمین دانه گیر
۱۷۹۵	N	مخلصم زین هر دو محشر قصه‌ای است	*	مومنان را در بیانش حصه‌ای است
۱۷۹۶	N	چون بر آید آفتاب رستخیز	*	بر جهند از خاک زشت و خوب تیز
۱۷۹۷	N	سوی دیوان قضا پویان شوند	*	نقد نیک و بد به کوره می‌روند
۱۷۹۸	N	نقد نیکو شادمان و ناز ناز	*	نقد قلب اندر زحیر و در گداز
۱۷۹۹	N	لحظه لحظه امتحانها می‌رسد	*	سر دلها می‌نماید در جسد
۱۸۰۰	N	چون ز قندیل آب و روغن گشته فاش	*	یا چو خاکی که بروید سرهاش
۱۸۰۱	N	از پیاز و گندنا و کوکنار	*	سر دی پیدا کند دست بهار
۱۸۰۲	N	آن یکی سر سبز نحن المتقون	*	و آن دگر همچون بنفشه سر نگون
۱۸۰۳	N	چشمها بیرون جهیده از خطر	*	گشته ده چشمه ز بیم مستقر
۱۸۰۴	N	باز مانده دیده‌ها در انتظار	*	تا که نامه ناید از سوی یسار
۱۸۰۵	N	چشم گردان سوی راست و سوی چپ	*	ز انکه نبود بخت نامه‌ی راست زپ
۱۸۰۶	N	نامه‌ای آید به دست بنده‌ای	*	سر سیه از جرم و فسق آگنده‌ای
۱۸۰۷	N	اندر او یک خیر و یک توفیق نه	*	جز که آزار دل صدیق نه
۱۸۰۸	N	پر ز سر تا پای زشتی و گناه	*	تسخر و خنبک زدن بر اهل راه
۱۸۰۹	N	آن دغل کاری و دزدیهای او	*	و آن چو فرعونان انا و انای او
۱۸۱۰	N	چون بخواند نامه‌ی خود آن ثقیل	*	داند او که سوی زندان شد رحیل
۱۸۱۱	N	پس روان گردد چو دزدان سوی دار	*	جرم پیدا بسته راه اعتذار
۱۸۱۲	N	آن هزاران حجت و گفتار بد	*	بر دهانش گشته چون مسمار بد
۱۸۱۳	N	رخت دزدی بر تن و در خانه‌اش	*	گشته پیدا گم شده افسانه‌اش
۱۸۱۴	N	پس روان گردد به زندان سعیر	*	که نباشد خار را ز آتش گزیر
۱۸۱۵	N	چون موکل آن ملایک پیش و پس	*	بوده پنهان گشته پیدا چون عسس
۱۸۱۶	N	می‌برندش می‌سپوزندش به نیش	*	که برو ای سگ به کهدانهای خویش
۱۸۱۷	N	می‌کشد پا بر سر هر راه او	*	تا بود که بر جهد ز آن چاه او
۱۸۱۸	N	منتظر می‌ایستد تن می‌زند	*	در امیدی روی واپس می‌کند
۱۸۱۹	N	اشک می‌بارد چو باران خزان	*	خشک اومیدی چه دارد او جز آن
۱۸۲۰	N	هر زمانی روی واپس می‌کند	*	رو به درگاه مقدس می‌کند
۱۸۲۱	N	پس ز حق امر آید از اقلیم نور	*	که بگوییدش که ای بطال عور
۱۸۲۲	N	انتظار چیستی ای کان شر	*	رو چه واپس می‌کنی ای خیره‌سر
۱۸۲۳	N	نامه‌ات آن است کت آمد به دست	*	ای خدا آزار و ای شیطان‌پرست
۱۸۲۴	N	چون بدیدی نامه‌ی کردار خویش	*	چه نگری پس بین جزای کار خویش
۱۸۲۵	N	بی‌هده چه مول مولی می‌زنی	*	در چنین چه کو امید روشنی
۱۸۲۶	N	نه ترا از روی ظاهر طاعتی	*	نه ترا در سر و باطن نیتی
۱۸۲۷	N	نه ترا شبها مناجات و قیام	*	نه ترا در روز پرهیز و صیام
۱۸۲۸	N	نه ترا حفظ زبان ز آزار کس	*	نه نظر کردن به عبرت پیش و پس
۱۸۲۹	N	پیش چه بود یاد مرگ و نزع خویش	*	پس چه باشد مردن یاران ز پیش
۱۸۳۰	N	نه ترا بر ظلم توبه‌ی پر خروش	*	ای دغا گندم نمای جو فروش
۱۸۳۱	N	چون ترازوی تو کژ بود و دغا	*	راست چون جویی ترازوی جزا
۱۸۳۲	N	چون که پای چپ بدی در غدر و کاست	*	نامه چون آید ترا در دست راست
۱۸۳۳	N	چون جزا سایه‌ست ای قد تو خم	*	سایه‌ی تو کژ فتد در پیش هم
۱۸۳۴	N	زین قبل آید خطابات درشت	*	که شود که را از آن هم گوژ پشت
۱۸۳۵	N	بنده گوید آن چه فرمودی بیان	*	صد چنانم صد چنانم صد چنان
۱۸۳۶	N	خود تو پوشیدی بترها را به حلم	*	ور نه می‌دانی فضیحت‌ها به علم
۱۸۳۷	N	لیک بیرون از جهاد و فعل خویش	*	از ورای خیر و شر و کفر و کیش
۱۸۳۸	N	وز نیاز عاجزانه‌ی خویشتن	*	وز خیال و وهم من یا صد چو من
۱۸۳۹	N	بودم اومیدی به محض لطف تو	*	از ورای راست باشی یا عتو
۱۸۴۰	N	بخشش محضی ز لطف بی‌عوض	*	بودم اومید ای کریم بی‌غرض
۱۸۴۱	N	رو سپس کردم بدان محض کرم	*	سوی فعل خویشتن می‌ننگرم
۱۸۴۲	N	سوی آن اومید کردم روی خویش	*	که وجودم داده‌ای از پیش پیش
۱۸۴۳	N	خلعت هستی بدادی رایگان	*	من همیشه معتمد بودم بر آن
۱۸۴۴	N	چون شمارد جرم خود را و خطا	*	محض بخشایش در آید در عطا
۱۸۴۵	N	کای ملایک باز آریدش به ما	*	که بده‌ستش چشم دل سوی رجا
۱۸۴۶	N	لاابالی‌وار آزادش کنیم	*	و آن خطاها را همه خط بر زنیم
۱۸۴۷	N	لاابالی مر کسی را شد مباح	*	کش زبان نبود ز غدر و از صلاح
۱۸۴۸	N	آتشی خوش بر فروزیم از کرم	*	تا نماند جرم و زلت بیش و کم
۱۸۴۹	N	آتشی کز شعله‌اش کمتر شرار	*	می‌بسوزد جرم و جبر و اختیار
۱۸۵۰	N	شعله در بنگاه انسانی زنیم	*	خار را گلزار روحانی کنیم
۱۸۵۱	N	ما فرستادیم از چرخ نهم	*	کیمیا یُصْلِحْ لَکُمْ أَعْمالَکُمْ
۱۸۵۲	N	خود چه باشد پیش نور مستقر	*	کر و فر اختیار بو البشر
۱۸۵۳	N	گوشت پاره آلت گویای او	*	پیه پاره منظر بینای او
۱۸۵۴	N	مسمع او آن دو پاره استخوان	*	مدرکش دو قطره خون یعنی جنان
۱۸۵۵	N	کرمکی و از قذر آگنده‌ای	*	طمطراقی در جهان افکنده‌ای
۱۸۵۶	N	از منی بودی منی را واگذار	*	ای ایاز آن پوستین را یاد دار

[Prev Block] [Next Block]