vol.5

block:5037

title of 5037
۷۸۰	N	ای مبدل کرده خاکی را به زر	*	خاک دیگر را بکرده بو البشر
۷۸۱	N	کار تو تبدیل اعیان و عطا	*	کار من سهو است و نسیان و خطا
۷۸۲	N	سهو و نسیان را مبدل کن به علم	*	من همه خلمم مرا کن صبر و حلم
۷۸۳	N	ای که خاک شوره را تو نان کنی	*	وی که نان مرده را تو جان کنی
۷۸۴	N	ای که جان خیره را رهبر کنی	*	وی که بی‌ره را تو پیغمبر کنی
۷۸۵	N	می‌کنی جزو زمین را آسمان	*	می‌فزایی در زمین از اختران
۷۸۶	N	هر که سازد زین جهان آب حیات	*	زوترش از دیگران آید ممات
۷۸۷	N	دیده‌ی دل کاو به گردون بنگریست	*	دید کاینجا هر دمی میناگری است
۷۸۸	N	قلب اعیان است و اکسیری محیط	*	ائتلاف خرقه‌ی تن بی‌مخیط
۷۸۹	N	تو از آن روزی که در هست آمدی	*	آتشی یا باد یا خاکی بدی
۷۹۰	N	گر بر آن حالت ترا بودی بقا	*	کی رسیدی مر ترا این ارتقا
۷۹۱	N	از مبدل هستی اول نماند	*	هستی بهتر به جای آن نشاند
۷۹۲	N	همچنین تا صد هزاران هستها	*	بعد یکدیگر دوم به ز ابتدا
۷۹۳	N	از مبدل بین وسایط را بمان	*	کز وسایط دور گردی ز اصل آن
۷۹۴	N	واسطه هر جا فزون شد وصل جست	*	واسطه‌ی کم ذوق وصل افزون‌تر است
۷۹۵	N	از سبب دانی شود کم حیرتت	*	حیرت تو ره دهد در حضرتت
۷۹۶	N	این بقاها از فناها یافتی	*	از فنایش رو چرا بر تافتی
۷۹۷	N	ز آن فناها چه زیان بودت که تا	*	بر بقا چسبیده‌ای ای نافقا
۷۹۸	N	چون دوم از اولینت بهتر است	*	پس فنا جو و مبدل را پرست
۷۹۹	N	صد هزاران حشر دیدی ای عنود	*	تا کنون هر لحظه از بدو وجود
۸۰۰	N	از جمادی بی‌خبر سوی نما	*	و ز نما سوی حیات و ابتلا
۸۰۱	N	باز سوی عقل و تمییزات خوش	*	باز سوی خارج این پنج و شش
۸۰۲	N	تا لب بحر این نشان پایهاست	*	پس نشان پا درون بحر لاست
۸۰۳	N	ز انکه منزلهای خشکی ز احتیاط	*	هست دهها و وطنها و رباط
۸۰۴	N	باز منزلهای دریا در وقوف	*	وقت موج و حبس بی‌عرصه و سقوف
۸۰۵	N	نیست پیدا آن مراحل را سنام	*	نه نشان است آن منازل را نه نام
۸۰۶	N	هست صد چندان میان منزلین	*	آن طرف که از نما تا روح عین
۸۰۷	N	در فناها این بقا را دیده‌ای	*	بر بقای جسم چون چفسیده‌ای
۸۰۸	N	هین بده ای زاغ این جان باز باش	*	پیش تبدیل خدا جان‌باز باش
۸۰۹	N	تازه می‌گیر و کهن را می‌سپار	*	که هر امسالت فزون است از سه پار
۸۱۰	N	گر نباشی نخل وار ایثار کن	*	کهنه بر کهنه نه و انبار کن
۸۱۱	N	کهنه و گندیده و پوسیده را	*	تحفه می‌بر بهر هر نادیده را
۸۱۲	N	آن که نو دید او خریدار تو نیست	*	صید حق است او گرفتار تو نیست
۸۱۳	N	هر کجا باشند جوق مرغ کور	*	بر تو جمع آیند ای سیلاب شور
۸۱۴	N	تا فزاید کوری از شورابها	*	ز انکه آب شور افزاید عمی
۸۱۵	N	اهل دنیا ز آن سبب اعمی دلند	*	شارب شورابه‌ی آب و گلند
۸۱۶	N	شور می‌ده کور می‌خر در جهان	*	چون نداری آب حیوان در نهان
۸۱۷	N	با چنین حالت بقا خواهی و یاد	*	همچو زنگی در سیه رویی تو شاد
۸۱۸	N	در سیاهی زنگ از آن آسوده است	*	کو ز زاد و اصل زنگی بوده است
۸۱۹	N	آن که روزی شاهد و خوش رو بود	*	گر سیه گردد تدارک جو بود
۸۲۰	N	مرغ پرنده چو ماند در زمین	*	باشد اندر غصه و درد و حنین
۸۲۱	N	مرغ خانه بر زمین خوش می‌رود	*	دانه چین و شاد و شاطر می‌دود
۸۲۲	N	ز انکه او از اصل بی‌پرواز بود	*	و آن دگر پرنده و پرواز بود

[Prev Block] [Next Block]