vol.5

block:5005

title of 5005
۱۱۸	N	کافرک را هیکلی بد یادگار	*	یاوه دید آن را و گشت او بی‌قرار
۱۱۹	N	گفت آن حجره که شب جا داشتم	*	هیکل آن جا بی‌خبر بگذاشتم
۱۲۰	N	گر چه شرمین بود شرمش حرص برد	*	حرص اژدرهاست نه چیزی است خرد
۱۲۱	N	از پی هیکل شتاب اندر دوید	*	در وثاق مصطفی و آن را بدید
۱۲۲	N	کان ید اللَّه آن حدث را هم به خود	*	خوش همی‌شوید که دورش چشم بد
۱۲۳	N	هیکلش از یاد رفت و شد پدید	*	اندر او شوری گریبان را درید
۱۲۴	N	می‌زد او دو دست را بر رو و سر	*	کله را می‌کوفت بر دیوار و در
۱۲۵	N	آن چنان که خون ز بینی و سرش	*	شد روان و رحم کرد آن مهترش
۱۲۶	N	نعره‌ها زد خلق جمع آمد بر او	*	گبر گویان ایها الناس احذروا
۱۲۷	N	می‌زد او بر سر که ای بی‌عقل سر	*	می‌زد او بر سینه کای بی‌نور بر
۱۲۸	N	سجده می‌کرد او که ای کل زمین	*	شرمسار است از تو این جزو مهین
۱۲۹	N	تو که کلی خاضع امر ویی	*	من که جزوم ظالم و زشت و غوی
۱۳۰	N	تو که کلی خوار و لرزانی ز حق	*	من که جزوم در خلاف و در سبق
۱۳۱	N	هر زمان می‌کرد رو بر آسمان	*	که ندارم روی ای قبله‌ی جهان
۱۳۲	N	چون ز حد بیرون بلرزید و طپید	*	مصطفایش در کنار خود کشید
۱۳۳	N	ساکنش کرد و بسی بنواختش	*	دیده‌اش بگشاد و داد اشناختش
۱۳۴	N	تا نگرید ابر کی خندد چمن	*	تا نگرید طفل کی جوشد لبن
۱۳۵	N	طفل یک روزه همی‌داند طریق	*	که بگریم تا رسد دایه‌ی شفیق
۱۳۶	N	تو نمی‌دانی که دایه‌ی دایگان	*	کم دهد بی‌گریه شیر او رایگان
۱۳۷	N	گفت‌ وَ لْیَبْکُوا کَثِیراً گوش دار	*	تا بریزد شیر فضل کردگار
۱۳۸	N	گریه‌ی ابر است و سوز آفتاب	*	استن دنیا همین دو رشته تاب
۱۳۹	N	گر نبودی سوز مهر و اشک ابر	*	کی شدی جسم و عرض زفت و سطبر
۱۴۰	N	کی بدی معمور این هر چار فصل	*	گر نبودی این تف و این گریه اصل
۱۴۱	N	سوز مهر و گریه‌ی ابر جهان	*	چون همی‌دارد جهان را خوش دهان
۱۴۲	N	آفتاب عقل را در سوز دار	*	چشم را چون ابر اشک افروز دار
۱۴۳	N	چشم گریان بایدت چون طفل خرد	*	کم خور آن نان را که نان آب تو برد
۱۴۴	N	تن چو با برگ است روز و شب از آن	*	شاخ جان در برگ ریز است و خزان
۱۴۵	N	برگ تن بی‌برگی جان است زود	*	این بباید کاستن و آن را فزود
۱۴۶	N	أَقْرَضُوا اللَّهَ‌ قرض ده زین برگ تن	*	تا بروید در عوض دل در چمن
۱۴۷	N	قرض ده کم کن از این لقمه‌ی تنت	*	تا نماید وجه لا عین رأت
۱۴۸	N	تن ز سرگین خویش چون خالی کند	*	پر ز مشک و در اجلالی کند
۱۴۹	N	این پلیدی بدهد و پاکی برد	*	از یطهرکم تن او بر خورد*
۱۵۰	N	دیو می‌ترساندت که هین و هین	*	زین پشیمان گردی و گردی حزین
۱۵۱	N	گر گذاری زین هوسها تو بدن	*	بس پشیمان و غمین خواهی شدن
۱۵۲	N	این بخور گرم است و داروی مزاج	*	و آن بیاشام از پی نفع و علاج
۱۵۳	N	هم بدین نیت که این تن مرکب است	*	آن چه خو کردست آنش اصوب است
۱۵۴	N	هین مگردان خو که پیش آید خلل	*	در دماغ و دل بزاید صد علل
۱۵۵	N	این چنین تهدیدها آن دیو دون	*	آرد و بر خلق خواند صد فسون
۱۵۶	N	خویش جالینوس سازد در دوا	*	تا فریبد نفس بیمار ترا
۱۵۷	N	کاین ترا سود است از درد و غمی	*	گفت آدم را همین در گندمی
۱۵۸	N	پیش آرد هیهی و هیهات را	*	و ز لویشه پیچد او لبهات را
۱۵۹	N	همچو لبهای فرس در وقت نعل	*	تا نماید سنگ کمتر را چو لعل
۱۶۰	N	گوشهایت گیرد او چون گوش اسب	*	می‌کشاند سوی حرص و سوی کسب
۱۶۱	N	بر زند بر پات نعلی ز اشتباه	*	که بمانی تو ز درد آن ز راه
۱۶۲	N	نعل او هست آن تردد در دو کار	*	این کنم یا آن کنم هین هوش دار
۱۶۳	N	آن بکن که هست مختار نبی	*	آن مکن که کرد مجنون و صبی
۱۶۴	N	حفت الجنة به چه محفوف گشت	*	بالمکاره که از او افزود کشت
۱۶۵	N	صد فسون دارد ز حیلت و ز دها	*	که کند در سله گر هست اژدها
۱۶۶	N	گر بود آب روان بر بنددش	*	ور بود حبر زمان بر خنددش
۱۶۷	N	عقل را با عقل یاری یار کن	*	أَمْرُهُمْ شُوری‌ بخوان و کار کن

[Prev Block] [Next Block]