vol.4

block:4066

title of 4066
۱۷۳۹	N	آن یکی با دلق آمد از عراق	*	باز پرسیدند یاران از فراق
۱۷۴۰	N	گفت آری بد فراق الا سفر	*	بود بر من بس مبارک مژده‌ور
۱۷۴۱	N	که خلیفه داد ده خلعت مرا	*	که قرینش باد صد مدح و ثنا
۱۷۴۲	N	شکرها و مدحها بر می‌شمرد	*	تا که شکر از حد و اندازه ببرد
۱۷۴۳	N	پس بگفتندش که احوال نژند	*	بر دروغ تو گواهی می‌دهند
۱۷۴۴	N	تن برهنه سر برهنه سوخته	*	شکر را دزدیده یا آموخته
۱۷۴۵	N	کو نشان شکر و حمد میر تو	*	بر سر و بر پای بی‌توفیر تو
۱۷۴۶	N	گر زبانت مدح آن شه می‌تند	*	هفت اندامت شکایت می‌کند
۱۷۴۷	N	در سخای آن شه و سلطان جود	*	مر ترا کفشی و شلواری نبود
۱۷۴۸	N	گفت من ایثار کردم آن چه داد	*	میر تقصیری نکرد از افتقاد
۱۷۴۹	N	بستدم جمله‌ی عطاها از امیر	*	بخش کردم بر یتیم و بر فقیر
۱۷۵۰	N	مال دادم بستدم عمر دراز	*	در جزا زیرا که بودم پاک باز
۱۷۵۱	N	پس بگفتندش مبارک مال رفت	*	چیست اندر باطنت این دود و تفت
۱۷۵۲	N	صد کراهت در درون تو چو خار	*	کی بود انده نشان ابتشار
۱۷۵۳	N	کو نشان عشق و ایثار و رضا	*	گر درست است آن چه گفتی ما مضی
۱۷۵۴	N	خود گرفتم مال گم شد میل کو	*	سیل اگر بگذشت جای سیل کو
۱۷۵۵	N	چشم تو گر بد سیاه و جان فزا	*	گر نماند او جان فزا ازرق چرا
۱۷۵۶	N	کو نشان پاک بازی ای ترش	*	بوی لاف کژ همی‌آید خمش
۱۷۵۷	N	صد نشان باشد درون ایثار را	*	صد علامت هست نیکو کار را
۱۷۵۸	N	مال در ایثار اگر گردد تلف	*	در درون صد زندگی آید خلف
۱۷۵۹	N	در زمین حق زراعت کردنی	*	تخمهای پاک آن گه دخل نی
۱۷۶۰	N	گر نروید خوشه از روضات هو	*	پس چه واسع باشد ارض اللَّه بگو
۱۷۶۱	N	چون که این ارض فنا بی‌ریع نیست	*	چون بود ارض اللَّه آن مستوسعی است
۱۷۶۲	N	این زمین را ریع او خود بی‌حد است	*	دانه ای را کمترین خود هفصد است
۱۷۶۳	N	حمد گفتی کو نشان حامدون	*	نه برونت هست اثر نه اندرون
۱۷۶۴	N	حمد عارف مر خدا را راست است	*	که گواه حمد او شد پا و دست
۱۷۶۵	N	از چه تاریک جسمش بر کشید	*	و ز تگ زندان دنیایش خرید
۱۷۶۶	N	اطلس تقوی و نور موتلف	*	آیت حمد است او را بر کتف
۱۷۶۷	N	وا رهیده از جهان عاریه	*	ساکن گلزار و عَیْنٌ جارِیَةٌ
۱۷۶۸	N	بر سریر سر عالی همتش	*	مجلس و جاه و مقام و رتبتش
۱۷۶۹	N	مقعد صدقی که صدیقان در او	*	جمله سر سبزند و شاد و تازه رو
۱۷۷۰	N	حمدشان چون حمد گلشن از بهار	*	صد نشانی دارد و صد گیر و دار
۱۷۷۱	N	بر بهارش چشمه و نخل و گیاه	*	و آن گلستان و نگارستان گواه
۱۷۷۲	N	شاهد شاهد هزاران هر طرف	*	در گواهی همچو گوهر بر صدف
۱۷۷۳	N	بوی سر بد بیاید از دمت	*	وز سر و رو تابد ای لافی غمت
۱۷۷۴	N	بو شناسانند حاذق در مصاف	*	تو به جلدی‌های و هو کم کن گزاف
۱۷۷۵	N	تو ملاف از مشک کان بوی پیاز	*	از دم تو می‌کند مکشوف راز
۱۷۷۶	N	گل شکر خوردم همی‌گویی و بوی	*	می‌زند از سیر که یافه مگوی
۱۷۷۷	N	هست دل ماننده‌ی خانه‌ی کلان	*	خانه‌ی دل را نهان همسایگان
۱۷۷۸	N	از شکاف روزن و دیوارها	*	مطلع گردند بر اسرارها
۱۷۷۹	N	از شکافی که ندارد هیچ وهم	*	صاحب خانه ندارد هیچ سهم
۱۷۸۰	N	از نبی بر خوان که دیو و قوم او	*	می‌برند از حال انسی خفیه بو
۱۷۸۱	N	از رهی که انس از آن آگاه نیست	*	ز انکه زین محسوس و زین اشباه نیست
۱۷۸۲	N	در میان ناقدان زرقی متن	*	با محک ای قلب دون لافی مزن
۱۷۸۳	N	مر محک را ره بود در نقد و قلب	*	که خدایش کرد امیر جسم و قلب
۱۷۸۴	N	چون شیاطین با غلیظیهای خویش	*	واقفند از سر ما و فکر و کیش
۱۷۸۵	N	مسلکی دارند دزدیده درون	*	ما ز دزدیهای ایشان سر نگون
۱۷۸۶	N	دم‌به‌دم خبط و زیانی می‌کنند	*	صاحب نقب و شکاف روزنند
۱۷۸۷	N	پس چرا جانهای روشن در جهان	*	بی‌خبر باشند از حال نهان
۱۷۸۸	N	در سرایت کمتر از دیوان شدند	*	روحها که خیمه بر گردون زدند
۱۷۸۹	N	دیو دزدانه سوی گردون رود	*	از شهاب محرق او مطعون شود*
۱۷۹۰	N	سر نگون از چرخ زیر افتد چنان	*	که شقی در جنگ از زخم سنان
۱۷۹۱	N	آن ز رشک روحهای دل پسند	*	از فلکشان سر نگون می‌افگنند
۱۷۹۲	N	تو اگر شلی و لنگ و کور و کر	*	این گمان بر روحهای مه مبر
۱۷۹۳	N	شرم دار و لاف کم زن جان مکن	*	که بسی جاسوس هست آن سوی تن

[Prev Block] [Next Block]