block:3211
| ۴۳۴۵ | Q | بشْنو اکنون قصّهٔ آن بانگِ سخت | * | که نرفت از جا بَدان آن نیکبخت |
| ۴۳۴۵ | N | بشنو اکنون قصه‌ی آن بانگ سخت | * | که بدان از جا نرفت آن نیک بخت |
| ۴۳۴۶ | Q | گفت چون ترسم چو هست این طبلِ عید | * | تا دُهُل ترسد که زخم او را رسید |
| ۴۳۴۶ | N | گفت چون ترسم چو هست این طبل عید | * | تا دهل ترسد که زخم او را رسید |
| ۴۳۴۷ | Q | ای دُهُلهای تهی بی‌قُلوب | * | قِسْمتان از عیدِ جان شد زخمِ چوب |
| ۴۳۴۷ | N | ای دهلهای تهی بی‌قلوب | * | قسمتان از عید جان شد زخم چوب |
| ۴۳۴۸ | Q | شد قیامت عید و بی‌دینان دُهُل | * | ما چو اهلِ عید خندان همچو گُل |
| ۴۳۴۸ | N | شد قیامت عید و بی‌دینان دهل | * | ما چو اهل عید خندان همچو گل |
| ۴۳۴۹ | Q | بشْنو اکنون این دهل چون بانگ زد | * | دیگِ دَوْلتْبا چگونه می‌پزد |
| ۴۳۴۹ | N | بشنو اکنون این دهل چون بانگ زد | * | دیگ دولتبا چگونه می‌پزد |
| ۴۳۵۰ | Q | چونک بشْنود آن دهل آن مردِ دید | * | گفت چون ترسد دلم از طبلِ عید |
| ۴۳۵۰ | N | چون که بشنود آن دهل آن مرد دید | * | گفت چون ترسد دلم از طبل عید |
| ۴۳۵۱ | Q | گفت با خود هین مَلْرزان دل کزین | * | مُرد جانِ بَدْدلانِ بی‌یقین |
| ۴۳۵۱ | N | گفت با خود هین ملرزان دل کز این | * | مرد جان بد دلان بی‌یقین |
| ۴۳۵۲ | Q | وقتِ آن آمد که حَیْدَرْوار من | * | مُلک گیرم یا بپردازم بَدَن |
| ۴۳۵۲ | N | وقت آن آمد که حیدروار من | * | ملک گیرم یا بپردازم بدن |
| ۴۳۵۳ | Q | بر جهید و بانگ بر زد کای کیا | * | حاضرم اینک اگر مَرْدی بیا |
| ۴۳۵۳ | N | بر جهید و بانگ بر زد کای کیا | * | حاضرم اینک اگر مردی بیا |
| ۴۳۵۴ | Q | در زمان بشْکست ز آواز آن طِلِسْم | * | زر همی‌ریزید هر سو قِسْم قِسْم |
| ۴۳۵۴ | N | در زمان بشکست ز آواز آن طلسم | * | زر همی‌ریزید هر سو قسم قسم |
| ۴۳۵۵ | Q | ریخت چندان زر که ترسید آن پسر | * | تا نگیرد زر ز پُرّی راهِ دَر |
| ۴۳۵۵ | N | ریخت چندان زر که ترسید آن پسر | * | تا نگیرد زر ز پری راه در |
| ۴۳۵۶ | Q | بعد از آن برخاست آن شیرِ عتید | * | تا سَحَرگه زَرْ ببیرون می‌کشید |
| ۴۳۵۶ | N | بعد از آن برخاست آن شیر عتید | * | تا سحرگه زر به بیرون می‌کشید |
| ۴۳۵۷ | Q | دفن می‌کرد و همی‌آمد بزَر | * | با جُوال و تُوبره بارِ دگر |
| ۴۳۵۷ | N | دفن می‌کرد و همی‌آمد به زر | * | با جوال و توبره بار دگر |
| ۴۳۵۸ | Q | گنجها بنْهاد آن جانباز از آن | * | کوری ترسانی واپس خَزان |
| ۴۳۵۸ | N | گنجها بنهاد آن جانباز از آن | * | کوری ترسانی واپس خزان |
| ۴۳۵۹ | Q | این زرِ ظاهر بخاطر آمدست | * | در دلِ هر کورِ دُورِ زَرْپَرَست |
| ۴۳۵۹ | N | این زر ظاهر به خاطر آمده‌ست | * | در دل هر کور دور زر پرست |
| ۴۳۶۰ | Q | کودکان اِسْفالها را بشْکنند | * | نامِ زَرْ بنْهند و در دامن کنند |
| ۴۳۶۰ | N | کودکان اسفالها را بشکنند | * | نام زر بنهند و در دامن کنند |
| ۴۳۶۱ | Q | اندر آن بازی چو گویی نامِ زَرْ | * | آن کند در خاطرِ کودک گذر |
| ۴۳۶۱ | N | اندر آن بازی چو گویی نام زر | * | آن کند در خاطر کودک گذر |
| ۴۳۶۲ | Q | بل زَرِْ مَضروبِ ضربِ ایزدی | * | کو نگردد کاسد آمد سرمدی |
| ۴۳۶۲ | N | بل زر مضروب ضرب ایزدی | * | کاو نگردد کاسد آمد سرمدی |
| ۴۳۶۳ | Q | آن زری کین زر از آن زر تاب یافت | * | گوهر و تا بندگی و آب یافت |
| ۴۳۶۳ | N | آن زری کاین زر از آن زر تاب یافت | * | گوهر و تا بندگی و آب یافت |
| ۴۳۶۴ | Q | آن زری که دل ازو گردد غنی | * | غالب آید بر قَمر در روشنی |
| ۴۳۶۴ | N | آن زری که دل از او گردد غنی | * | غالب آید بر قمر در روشنی |
| ۴۳۶۵ | Q | شمع بود آن مسجد و پروانه او | * | خویشتن درباخت آن پروانه‌خُو |
| ۴۳۶۵ | N | شمع بود آن مسجد و پروانه او | * | خویشتن درباخت آن پروانه‌خو |
| ۴۳۶۶ | Q | پَر بسوخت او را ولیکن ساختش | * | بس مبارک آمد آن انداختش |
| ۴۳۶۶ | N | پر بسوخت او را و لیکن ساختش | * | بس مبارک آمد آن انداختش |
| ۴۳۶۷ | Q | همچو موسی بود آن مسعودْبخت | * | کاتشی دید او بسوی آن درخت |
| ۴۳۶۷ | N | همچو موسی بود آن مسعود بخت | * | کاتشی دید او به سوی آن درخت |
| ۴۳۶۸ | Q | چون عنایتها بَرُو موفور بود | * | نار می‌پنداشت و آن خود نور بود |
| ۴۳۶۸ | N | چون عنایتها بر او موفور بود | * | نار می‌پنداشت و آن خود نور بود |
| ۴۳۶۹ | Q | مَردِ حق را چون ببینی ای پسر | * | تو گمان داری بَرُو نارِ بَشَر |
| ۴۳۶۹ | N | مرد حق را چون ببینی ای پسر | * | تو گمان داری بر او نار بشر |
| ۴۳۷۰ | Q | تو ز خود می‌آیی و آن در تُواست | * | نار و خارِ ظنِّ باطل این سُواست |
| ۴۳۷۰ | N | تو ز خود می‌آیی و آن در تو است | * | نار و خار ظن باطل این سو است |
| ۴۳۷۱ | Q | او درختِ موسی است و پُر ضِیا | * | نور خوان نارش مخوان باری بیا |
| ۴۳۷۱ | N | او درخت موسی است و پر ضیا | * | نور خوان نارش مخوان باری بیا |
| ۴۳۷۲ | Q | نه فطامِ این جهان ناری نمود | * | سالکان رفتند و آن خود نور بود |
| ۴۳۷۲ | N | نه فطام این جهان ناری نمود | * | سالکان رفتند و آن خود نور بود |
| ۴۳۷۳ | Q | پس بدان که شمعِ دین بَر می‌شود | * | این نه همچون شمعِ آتشها بود |
| ۴۳۷۳ | N | پس بدان که شمع دین بر می‌شود | * | این نه همچون شمع آتشها بود |
| ۴۳۷۴ | Q | این نماید نور و سوزد یار را | * | و آن بصورت نار و گُل زُوّار را |
| ۴۳۷۴ | N | این نماید نور و سوزد یار را | * | و آن به صورت نار و گل زوار را |
| ۴۳۷۵ | Q | این چو سازنده ولی سوزنده‌ای | * | و آن گهِ وُصْلت دل‌افروزنده‌ای |
| ۴۳۷۵ | N | این چو سازنده ولی سوزنده‌ای | * | و آن گه وصلت دل افروزنده‌ای |
| ۴۳۷۶ | Q | شکلِ شُعلهٔ نورِ پاکِ سازْوار | * | حاضران را نور و دُوران را چو نار |
| ۴۳۷۶ | N | شکل شعله‌ی نور پاک سازوار | * | حاضران را نور و دوران را چو نار |