block:3015
| ۴۹۷ | Q | خواجه در کار آمد و تجهیز ساخت | * | مرغِ عزمش سوی دِه اِشْتاب تاخت |
| ۴۹۷ | N | خواجه در کار آمد و تجهیز ساخت | * | مرغ عزمش سوی ده اشتاب تاخت |
| ۴۹۸ | Q | اهل و فرزندان سفر را ساختند | * | رَخت را بر گاِو عزم انداختند |
| ۴۹۸ | N | اهل و فرزندان سفر را ساختند | * | رخت را بر گاو عزم انداختند |
| ۴۹۹ | Q | شادمانان و شتابان سوی دِه | * | که بَری خوردیم از دِه مژده دِه |
| ۴۹۹ | N | شادمانان و شتابان سوی ده | * | که بری خوردیم از ده مژده ده |
| ۵۰۰ | Q | مقصدِ ما را چراگاهِ خوشست | * | یارِ ما آنجا کریم و دل کشست |
| ۵۰۰ | N | مقصد ما را چراگاه خوش است | * | یار ما آن جا کریم و دل کش است |
| ۵۰۱ | Q | با هزاران آرزومان خوانده است | * | بهرِ ما غَرْسِ کَرَم بْنشانده است |
| ۵۰۱ | N | با هزاران آرزومان خوانده است | * | بهر ما غرس کرم بنشانده است |
| ۵۰۲ | Q | ما ذخیرهٔ دَه زَمِستان دراز | * | از بَرِ او سوی شهر آریم باز |
| ۵۰۲ | N | ما ذخیره‌ی ده زمستان دراز | * | از بر او سوی شهر آریم باز |
| ۵۰۳ | Q | بلک باغ ایثارِ راهِ ما کند | * | در میانِ جانِ خودمان جا کند |
| ۵۰۳ | N | بلکه باغ ایثار راه ما کند | * | در میان جان خودمان جا کند |
| ۵۰۴ | Q | عَجِّلُوا أَصحابَنا کَیْ تَرْبَحُوا | * | عقل می‌گفت از درون لا تَفْرَحُوا |
| ۵۰۴ | N | عجلوا أصحابنا کی تربحوا | * | عقل می‌گفت از درون لا تَفْرَحُوا |
| ۵۰۵ | Q | مِنْ رَبَاحِ اللَّهِ کُونُوا رابِحین | * | إِنَّ رَبّی لا یُحِبُّ الْفَرِحِینَ |
| ۵۰۵ | N | من رباح اللَّه کونوا رابحین | * | إن ربی لا یُحِبُّ الْفَرِحِینَ |
| ۵۰۶ | Q | اِفْرَحُوا هَوْنَاَ بِما آتاکُمُ | * | کُلُّ آتٍ مُشْغِلٍ أَلْهاکُمُ |
| ۵۰۶ | N | افرحوا هونا بما آتاکم | * | کل آت مشغل ألهاکم |
| ۵۰۷ | Q | شاد از وَیْ شَوْ مشَو از غیرِ وی | * | او بهارست و دگرها ماهِ دَی |
| ۵۰۷ | N | شاد از وی شو مشو از غیر وی | * | او بهار است و دگرها ماه دی |
| ۵۰۸ | Q | هرچه غیرِ اوست استدراجِ تُست | * | گرچه تخت و ملکِ تُست و تاجِ تُست |
| ۵۰۸ | N | هر چه غیر اوست استدراج تست | * | گر چه تخت و ملک تست و تاج تست |
| ۵۰۹ | Q | شاد از غم شو که غم دامِ لِقاست | * | اندرین ره سوی پَسْتی ارتقاست |
| ۵۰۹ | N | شاد از غم شو که غم دام لقاست | * | اندر این ره سوی پستی ارتقاست |
| ۵۱۰ | Q | غم یکی گنجست و رنجِ تو چو کان | * | لیک کَیْ درگیرد این در کودکان |
| ۵۱۰ | N | غم یکی گنج است و رنج تو چو کان | * | لیک کی درگیرد این در کودکان |
| ۵۱۱ | Q | کودکان چون نامِ بازی بشنوند | * | جمله با خَرْ گُور هم تگ می‌دوند |
| ۵۱۱ | N | کودکان چون نام بازی بشنوند | * | جمله با خر گور هم تگ می‌دوند |
| ۵۱۲ | Q | ای خَرانِ کُور این سو دامهاست | * | در کمین این سوی خون‌آشامهاست |
| ۵۱۲ | N | ای خران کور این سو دامهاست | * | در کمین این سوی خون آشامهاست |
| ۵۱۳ | Q | تیرها پّران کمان پنهان ز غَیْب | * | بر جوانی می‌رسد صد تیرِ شَیْب |
| ۵۱۳ | N | تیرها پران کمان پنهان ز غیب | * | بر جوانی می‌رسد صد تیر شیب |
| ۵۱۴ | Q | گام در صحرای دل باید نهاد | * | زانک در صحرای گِل نبود گُشاد |
| ۵۱۴ | N | گام در صحرای دل باید نهاد | * | ز انکه در صحرای گل نبود گشاد |
| ۵۱۵ | Q | ایمن آبادست دل ای دوستان | * | چشمه‌ها و گُستان در گُلستان |
| ۵۱۵ | N | ایمن آباد است دل ای دوستان | * | چشمه‌ها و گلستان در گلستان |
| ۵۱۶ | Q | عُجْ إِلَی الْقَلْبِ وَ سِرْ یا ساریِهَ | * | فیهِ أَشْجارٌ وَ عَیْنٌ جارِیَه |
| ۵۱۶ | N | عج إلی القلب و سر یا ساریه | * | فیه أشجار و عین جاریه |
| ۵۱۷ | Q | دِه مرَوْ دِه مَرد را احمق کند | * | عقل را بی‌نور و بی‌رونق کند |
| ۵۱۷ | N | ده مرو ده مرد را احمق کند | * | عقل را بی‌نور و بی‌رونق کند |
| ۵۱۸ | Q | قولِ پیغامبر شنو ای مُجْتَبَی | * | گورِ عقل آمد وطَنْ در روستا |
| ۵۱۸ | N | قول پیغمبر شنو ای مجتبی | * | گور عقل آمد وطن در روستا |
| ۵۱۹ | Q | هرکه در رُستا بود روزی و شام | * | تا بماهی عقلِ او نبْود تمام |
| ۵۱۹ | N | هر که در رستا بود روزی و شام | * | تا به ماهی عقل او نبود تمام |
| ۵۲۰ | Q | تا بماهی احمقی با او بود | * | از حشیشِ دِه جُز اینها چه دْرَوَد |
| ۵۲۰ | N | تا به ماهی احمقی با او بود | * | از حشیش ده جز اینها چه درود |
| ۵۲۱ | Q | وانکه ماهی باشد اندر روستا | * | روزگاری باشدش جهل و عمَی |
| ۵۲۱ | N | و انکه ماهی باشد اندر روستا | * | روزگاری باشدش جهل و عما |
| ۵۲۲ | Q | دِه چه باشد شیخِ واصل ناشُده | * | دست در تقلید و حُجّّت در زده |
| ۵۲۲ | N | ده چه باشد شیخ واصل ناشده | * | دست در تقلید و حجت در زده |
| ۵۲۳ | Q | پیش شهرِ عقلِ کُلّی این حَواس | * | چون خَرانِ چشم بسته در خَراس |
| ۵۲۳ | N | پیش شهر عقل کلی این حواس | * | چون خران چشم بسته در خراس |
| ۵۲۴ | Q | این رها کن صورتِ افسانه گیر | * | هل تو دُرْدانه تو گندم دانه گیر |
| ۵۲۴ | N | این رها کن صورت افسانه گیر | * | هل تو دردانه تو گندم دانه گیر |
| ۵۲۵ | Q | گر بدُر رَه نیست هین بُر می‌ستان | * | گر بدان ره نیستت این سو بِران |
| ۵۲۵ | N | گر به در ره نیست هین بر می‌ستان | * | گر بدان ره نیستت این سو بران |
| ۵۲۶ | Q | ظاهرش گیر ارچه ظاهر کژ پَرَد | * | عاقبت ظاهر سوی باطن بَرَد |
| ۵۲۶ | N | ظاهرش گیر ار چه ظاهر کج بود | * | عاقبت ظاهر سوی باطن رود |
| ۵۲۷ | Q | اوَّلِ هر آدمی خود صورتست | * | بعد از آن جان کو جمالِ سیرتست |
| ۵۲۷ | N | اول هر آدمی خود صورت است | * | بعد از آن جان کاو جمال سیرت است |
| ۵۲۸ | Q | اوَّلِ هر میوه جُز صورت کَیَست | * | بعد از آن لذَّت که معنای وَیَست |
| ۵۲۸ | N | اول هر میوه جز صورت کی است | * | بعد از آن لذت که معنای وی است |
| ۵۲۹ | Q | اوَّلا خرگاه سازند و خرند | * | تُرک را ز آن پس بمهمان آورند |
| ۵۲۹ | N | اولا خرگاه سازند و خرند | * | ترک را ز آن پس به مهمان آورند |
| ۵۳۰ | Q | صورتت خرگاه دان مَعْنِیت تُرک | * | مَعْنِیَتْ ملاَّح دان صورت چو فُلک |
| ۵۳۰ | N | صورتت خرگاه دان معنیت ترک | * | معنیت ملاح دان صورت چو فلک |
| ۵۳۱ | Q | بهرِ حقّ این را رها کن یک نَفَس | * | تا خَرِ خواجه بجنباند جَرَس |
| ۵۳۱ | N | بهر حق این را رها کن یک نفس | * | تا خر خواجه بجنباند جرس |