block:3197
| ۴۰۸۸ | N | گفت ای یاران از آن دیوان نی‌ام | * | که ز لا حولی ضعیف آید پیم |
| ۴۰۸۹ | N | کودکی کاو حارس کشتی بدی | * | طبلکی در دفع مرغان می‌زدی |
| ۴۰۹۰ | N | تا رمیدی مرغ ز آن طبلک ز کشت | * | کشت از مرغان بد بی‌خوف گشت |
| ۴۰۹۱ | N | چون که سلطان شاه محمود کریم | * | بر گذر زد آن طرف خیمه‌ی عظیم |
| ۴۰۹۲ | N | با سپاهی همچو استاره‌ی اثیر | * | انبه و پیروز و صفدر ملک گیر |
| ۴۰۹۳ | N | اشتری بد کاو بدی حمال کوس | * | بختیی بد پیش رو همچون خروس |
| ۴۰۹۴ | N | بانگ کوس و طبل بر وی روز و شب | * | می‌زدی اندر رجوع و در طلب |
| ۴۰۹۵ | N | اندر آن مزرع در آمد آن شتر | * | کودک آن طبلک بزد در حفظ بر |
| ۴۰۹۶ | N | عاقلی گفتش مزن طبلک که او | * | پخته‌ی طبل است و با آتش است خو |
| ۴۰۹۷ | N | پیش او چه بود تبوراک تو طفل | * | که کشد او طبل سلطان بیست کفل |
| ۴۰۹۸ | N | عاشقم من کشته‌ی قربان لا | * | جان من نوبتگه طبل بلا |
| ۴۰۹۹ | N | خود تبوراک است این تهدیدها | * | پیش آن چه دیده است این دیدها |
| ۴۱۰۰ | N | ای حریفان من از آنها نیستم | * | کز خیالاتی در این ره بیستم |
| ۴۱۰۱ | N | من چو اسماعیلیانم بی‌حذر | * | بل چو اسماعیل آزادم ز سر |
| ۴۱۰۲ | N | فارغم از طمطراق و از ریا | * | قل تعالوا گفت جانم را بیا |
| ۴۱۰۳ | N | گفت پیغمبر که جاد فی السلف | * | بالعطیة من تیقن بالخلف |
| ۴۱۰۴ | N | هر که بیند مر عطا را صد عوض | * | زود در بازد عطا را زین غرض |
| ۴۱۰۵ | N | جمله در بازار از آن گشتند بند | * | تا چو سود افتاد مال خود دهند |
| ۴۱۰۶ | N | زر در انبانها نشسته منتظر | * | تا که سود آید به بذل آید مصر |
| ۴۱۰۷ | N | چون ببیند کاله‌ای در ربح بیش | * | سرد گردد عشقش از کالای خویش |
| ۴۱۰۸ | N | گرم ز آن مانده است با آن کاو ندید | * | کاله‌های خویش را ربح و مزید |
| ۴۱۰۹ | N | همچنین علم و هنرها و حرف | * | چون ندید افزون از آنها در شرف |
| ۴۱۱۰ | N | تا به از جان نیست جان باشد عزیز | * | چون به آمد نام جان شد چیز لیز |
| ۴۱۱۱ | N | لعبت مرده بود جان طفل را | * | تا نگشت او در بزرگی طفل‌زا |
| ۴۱۱۲ | N | این تصور وین تخیل لعبت است | * | تا تو طفلی پس بدانت حاجت است |
| ۴۱۱۳ | N | چون ز طفلی رست جان شد در وصال | * | فارغ از حس است و تصویر و خیال |
| ۴۱۱۴ | N | نیست محرم تا بگویم بی‌نفاق | * | تن زدم و الله أعلم بالوفاق |
| ۴۱۱۵ | N | مال و تن برفند ریزان فنا | * | حق خریدارش که اللَّه اشتری |
| ۴۱۱۶ | N | برفها ز آن از ثمن اولی‌ستت | * | که تویی در شک یقینی نیستت |
| ۴۱۱۷ | N | وین عجب ظن است در تو ای مهین | * | که نمی‌پرد به بستان یقین |
| ۴۱۱۸ | N | هر گمان تشنه‌ی یقین است ای پسر | * | می‌زند اندر تزاید بال و پر |
| ۴۱۱۹ | N | چون رسد در علم پس بر پا شود | * | مر یقین را علم او بویا شود |
| ۴۱۲۰ | N | ز انکه هست اندر طریق مفتتن | * | علم کمتر از یقین و فوق ظن |
| ۴۱۲۱ | N | علم جویای یقین باشد بدان | * | و آن یقین جویای دید است و عیان |
| ۴۱۲۲ | N | اندر ألهیکم بجو این را کنون | * | از پس کَلَّا پس لَوْ تَعْلَمُونَ |
| ۴۱۲۳ | N | می‌کشد دانش به بینش ای علیم | * | گر یقین گشتی ببینندی جحیم |
| ۴۱۲۴ | N | دید زاید از یقین بی‌امتهال | * | آن چنانک از ظن، می‌زاید خیال |
| ۴۱۲۵ | N | اندر ألهیکم بیان این ببین | * | که شود عِلْمَ الْیَقِینِ عَیْنَ الْیَقِینِ |
| ۴۱۲۶ | N | از گمان و از یقین بالاترم | * | و ز ملامت بر نمی‌گردد سرم |
| ۴۱۲۷ | N | چون دهانم خورد از حلوای او | * | چشم روشن گشتم و بینای او |
| ۴۱۲۸ | N | پا نهم گستاخ چون خانه روم | * | پا نلرزانم نه کورانه روم |
| ۴۱۲۹ | N | آن چه گل را گفت حق خندانش کرد | * | با دل من گفت و صد چندانش کرد |
| ۴۱۳۰ | N | آن چه زد بر سرو و قدش راست کرد | * | و انچه از وی نرگس و نسرین بخورد |
| ۴۱۳۱ | N | آن چه نی را کرد شیرین جان و دل | * | و انچه خاکی یافت زو نقش چگل |
| ۴۱۳۲ | N | آن چه ابرو را چنان طرار ساخت | * | چهره را گلگونه و گلنار ساخت |
| ۴۱۳۳ | N | مر زبان را داد صد افسون‌گری | * | و انکه کان را داد زر جعفری |
| ۴۱۳۴ | N | چون در زرادخانه باز شد | * | غمزه‌های چشم تیر انداز شد |
| ۴۱۳۵ | N | بر دلم زد تیر و سوداییم کرد | * | عاشق شکر و شکر خاییم کرد |
| ۴۱۳۶ | N | عاشق آنم که هر آن آن اوست | * | عقل و جان جاندار یک مرجان اوست |
| ۴۱۳۷ | N | من نلافم ور بلافم همچو آب | * | نیست در آتش کشی‌ام اضطراب |
| ۴۱۳۸ | N | چون بدزدم چون حفیظ مخزن اوست | * | چون نباشم سخت رو پشت من اوست |
| ۴۱۳۹ | N | هر که از خورشید باشد پشت گرم | * | سخت رو باشد نه بیم او را نه شرم |
| ۴۱۴۰ | N | همچو روی آفتاب بی‌حذر | * | گشت رویش خصم سوز و پرده در |
| ۴۱۴۱ | N | هر پیمبر سخت رو بد در جهان | * | یک سواره کوفت بر جیش شهان |
| ۴۱۴۲ | N | رو نگردانید از ترس و غمی | * | یک تنه تنها بزد بر عالمی |
| ۴۱۴۳ | N | سنگ باشد سخت رو و چشم شوخ | * | او نترسد از جهان پر کلوخ |
| ۴۱۴۴ | N | کان کلوخ از خشت زن یک لخت شد | * | سنگ از صنع خدایی سخت شد |
| ۴۱۴۵ | N | گوسفندان گر برونند از حساب | * | ز انبهیشان کی بترسد آن قصاب |
| ۴۱۴۶ | N | کلکم راع نبی چون راعی است | * | خلق مانند رمه او ساعی است |
| ۴۱۴۷ | N | از رمه چوپان نترسد در نبرد | * | لیکشان حافظ بود از گرم و سرد |
| ۴۱۴۸ | N | گر زند بانگی ز قهر او بر رمه | * | دان ز مهر است آن که دارد بر همه |
| ۴۱۴۹ | N | هر زمان گوید به گوشم بخت نو | * | که ترا غمگین کنم غمگین مشو |
| ۴۱۵۰ | N | من ترا غمگین و گریان ز آن کنم | * | تا کت از چشم بدان پنهان کنم |
| ۴۱۵۱ | N | تلخ گردانم ز غمها خوی تو | * | تا بگردد چشم بد از روی تو |
| ۴۱۵۲ | N | نه تو صیادی و جویای منی | * | بنده و افکنده‌ی رای منی |
| ۴۱۵۳ | N | حیله اندیشی که در من در رسی | * | در فراق و جستن من بی‌کسی |
| ۴۱۵۴ | N | چاره می‌جوید پی من درد تو | * | می‌شنودم دوش آه سرد تو |
| ۴۱۵۵ | N | من توانم هم که بی‌این انتظار | * | ره دهم بنمایمت راه گذار |
| ۴۱۵۶ | N | تا از این گرداب دوران وارهی | * | بر سر گنج وصالم پا نهی |
| ۴۱۵۷ | N | لیک شیرینی و لذات مقر | * | هست بر اندازه‌ی رنج سفر |
| ۴۱۵۸ | N | آن گه از شهر و ز خویشان بر خوری | * | کز غریبی رنج و محنتها بری |