vol.2

block:2001

title of 2001

۱	N	مدتی این مثنوی تاخیر شد	*	مهلتی بایست تا خون شیر شد
۲	N	تا نزاید بخت نو فرزند نو	*	خون، نگردد شیر شیرین خوش شنو
۲(۲)	N	تا نزاید بخت نو فرزند نو dummy	*	خون، نگردد شیر شیرین خوش شنو
۳	N	چون ضیاء الحق حسام الدین عنان	*	باز گردانید ز اوج آسمان
۴	N	چون به معراج حقایق رفته بود	*	بی‌بهارش غنچه‌ها نشکفته بود
۵	N	چون ز دریا سوی ساحل باز گشت	*	چنگ شعر مثنوی با ساز گشت
۶	N	مثنوی که صیقل ارواح بود	*	باز گشتش روز استفتاح بود
۷	N	مطلع تاریخ این سودا و سود	*	سال اندر ششصد و شصت و دو بود
۸	N	بلبلی ز ینجا برفت و باز گشت	*	بهر صید این معانی باز گشت
۹	N	ساعد شه مسکن این باز باد	*	تا ابد بر خلق این در باز باد
۱۰	N	آفت این در هوا و شهوت است	*	ور نه اینجا شربت اندر شربت است
۱۱	N	این دهان بر بند تا بینی عیان	*	چشم بند آن جهان حلق و دهان
۱۲	N	ای دهان تو خود دهانه‌ی دوزخی	*	وی جهان تو بر مثال برزخی
۱۳	N	نور باقی پهلوی دنیای دون	*	شیر صافی پهلوی جوهای خون
۱۴	N	چون در او گامی زنی بی‌احتیاط	*	شیر تو خون می‌شود از اختلاط
۱۵	N	یک قدم زد آدم اندر ذوق نفس	*	شد فراق صدر جنت طوق نفس
۱۶	N	همچو دیو از وی فرشته می‌گریخت	*	بهر نانی چند آب چشم ریخت
۱۷	N	گر چه یک مو بد گنه کاو جسته بود	*	لیک آن مو در دو دیده رسته بود
۱۸	N	بود آدم دیده‌ی نور قدیم	*	موی در دیده بود کوه عظیم
۱۹	N	گر در آن آدم بکردی مشورت	*	در پشیمانی نگفتی معذرت
۲۰	N	ز آن که با عقلی چو عقلی جفت شد	*	مانع بد فعلی و بد گفت شد
۲۱	N	نفس با نفس دگر چون یار شد	*	عقل جزوی عاطل و بی‌کار شد
۲۲	N	چون ز تنهایی تو نومیدی شوی	*	زیر سایه‌ی یار خورشیدی شوی
۲۳	N	رو بجو یار خدایی را تو زود	*	چون چنان کردی خدا یار تو بود
۲۴	N	آن که در خلوت نظر بر دوخته ست	*	آخر آن را هم ز یار آموخته ست
۲۵	N	خلوت از اغیار باید نه ز یار	*	پوستین بهر دی آمد نه بهار
۲۶	N	عقل با عقل دگر دو تا شود	*	نور افزون گشت و ره پیدا شود
۲۷	N	نفس با نفس دگر خندان شود	*	ظلمت افزون گشت و ره پنهان شود
۲۸	N	یار چشم تست ای مرد شکار	*	از خس و خاشاک او را پاک دار
۲۹	N	هین به جاروب زبان گردی مکن	*	چشم را از خس ره آوردی مکن
۳۰	N	چون که مومن آینه‌ی مومن بود	*	روی او ز آلودگی ایمن بود
۳۱	N	یار آیینه ست جان را در حزن	*	در رخ آیینه‌ای جان دم مزن
۳۲	N	تا نپوشد روی خود را در دمت	*	دم فرو خوردن بباید هر دمت
۳۳	N	کم ز خاکی چون که خاکی یار یافت	*	از بهاری صد هزار انوار یافت
۳۴	N	آن درختی کاو شود با یار جفت	*	از هوای خوش ز سر تا پا شکفت
۳۵	N	در خزان چون دید او یار خلاف	*	در کشید او رو و سر زیر لحاف
۳۶	N	گفت یار بد بلا آشفتن است	*	چون که او آمد طریقم خفتن است
۳۷	N	پس بخسبم باشم از اصحاب کهف	*	به ز دقیانوس باشد خواب کهف
۳۸	N	یقظه شان مصروف دقیانوس بود	*	خوابشان سرمایه‌ی ناموس بود
۳۹	N	خواب بیداری ست چون با دانش است	*	وای بیداری که با نادان نشست
۴۰	N	چون که زاغان خیمه بر بهمن زدند	*	بلبلان پنهان شدند و تن زدند
۴۱	N	ز آنکه بی‌گل‌زار بلبل خامش است	*	غیبت خورشید بیداری کش است
۴۲	N	آفتابا ترک این گلشن کنی	*	تا که تحت الارض را روشن کنی
۴۳	N	آفتاب معرفت را نقل نیست	*	مشرق او غیر جان و عقل نیست
۴۴	N	خاصه خورشید کمالی کان سری ست	*	روز و شب کردار او روشنگری ست
۴۵	N	مطلع شمس آی گر اسکندری	*	بعد از آن هر جا روی نیکوفری
۴۶	N	بعد از آن هر جا روی مشرق شود	*	شرقها بر مغربت عاشق شود
۴۷	N	حس خفاشت سوی مغرب دوان	*	حس در پاشت سوی مشرق روان
۴۸	N	راه حس راه خران است ای سوار	*	ای خران را تو مزاحم شرم دار
۴۹	N	پنج حسی هست جز این پنج حس	*	آن چو زر سرخ و این حسها چو مس
۵۰	N	اندر آن بازار کایشان ماهرند	*	حس مس را چون حس زر کی خرند
۵۱	N	حس ابدان قوت ظلمت می‌خورد	*	حس جان از آفتابی می‌چرد
۵۲	N	ای ببرده رخت حسها سوی غیب	*	دست چون موسی برون آور ز جیب
۵۳	N	ای صفاتت آفتاب معرفت	*	و آفتاب چرخ بند یک صفت
۵۴	N	گاه خورشید و گهی دریا شوی	*	گاه کوه قاف و گه عنقا شوی
۵۵	N	تو نه این باشی نه آن در ذات خویش	*	ای فزون از وهمها و ز بیش بیش
۵۶	N	روح با علم است و با عقل است یار	*	روح را با تازی و ترکی چه کار
۵۷	N	از تو ای بی‌نقش با چندین صور	*	هم مشبه هم موحد خیره‌سر
۵۸	N	گه مشبه را موحد می‌کند	*	گه موحد را صور ره می‌زند
۵۹	N	گه ترا گوید ز مستی بو الحسن	*	یا صغیر السن یا رطب البدن
۶۰	N	گاه نقش خویش ویران می‌کند	*	از پی تنزیه جانان می‌کند
۶۱	N	چشم حس را هست مذهب اعتزال	*	دیده‌ی عقل است سنی در وصال
۶۲	N	سخره‌ی حس‌اند اهل اعتزال	*	خویش را سنی نمایند از ضلال
۶۳	N	هر که در حس ماند او معتزلی ست	*	گر چه گوید سنیم از جاهلی ست
۶۴	N	هر که بیرون شد ز حس سنی وی است	*	اهل بینش چشم عقل خوش پی است
۶۵	N	گر بدیدی حس حیوان شاه را	*	پس بدیدی گاو و خر اللَّه را
۶۶	N	گر نبودی حس دیگر مر ترا	*	جز حس حیوان ز بیرون هوا
۶۷	N	پس بنی آدم مکرم کی بدی	*	کی به حس مشترک محرم شدی
۶۸	N	نامصور یا مصور گفتنت	*	باطل آمد بی‌ز صورت رستنت
۶۹	N	نامصور یا مصور پیش اوست	*	کاو همه مغز است و بیرون شد ز پوست
۷۰	N	گر تو کوری نیست بر اعمی حرج	*	ور نه رو کالصبر مفتاح الفرج
۷۱	N	پرده‌های دیده را داروی صبر	*	هم بسوزد هم بسازد شرح صدر
۷۲	N	آینه‌ی دل چون شود صافی و پاک	*	نقشها بینی برون از آب و خاک
۷۳	N	هم ببینی نقش و هم نقاش را	*	فرش دولت را و هم فراش را
۷۴	N	چون خلیل آمد خیال یار من	*	صورتش بت معنی او بت شکن
۷۵	N	شکر یزدان را که چون شد او پدید	*	در خیالش جان خیال خود بدید
۷۶	N	خاک درگاهت دلم را می‌فریفت	*	خاک بر وی کاو ز خاکت می‌شکیفت
۷۷	N	گفتم ار خوبم پذیرم این از او	*	ور نه خود خندید بر من زشت رو
۷۸	N	چاره آن باشد که خود را بنگرم	*	ور نه او خندد مرا من کی خرم
۷۹	N	او جمیل است و محب للجمال	*	کی جوان نو گزیند پیر زال
۸۰	N	خوب خوبی را کند جذب این بدان	*	طیبات و طیبین بر وی بخوان
۸۱	N	در جهان هر چیز چیزی جذب کرد	*	گرم گرمی را کشید و سرد سرد
۸۲	N	قسم باطل باطلان را می‌کشند	*	باقیان از باقیان هم سر خوشند
۸۳	N	ناریان مر ناریان را جاذب‌اند	*	نوریان مر نوریان را طالب‌اند
۸۴	N	چشم چون بستی ترا تاسه گرفت	*	نور چشم از نور روزن کی شکفت
۸۵	N	تاسه‌ی تو جذب نور چشم بود	*	تا بپیوندد به نور روز زود
۸۶	N	چشم باز ار تاسه گیرد مر ترا	*	دان که چشم دل ببستی بر گشا
۸۷	N	آن تقاضای دو چشم دل شناس	*	کاو همی‌جوید ضیای بی‌قیاس
۸۸	N	چون فراق آن دو نور بی‌ثبات	*	تاسه آوردت گشادی چشمهات
۸۹	N	پس فراق آن دو نور پایدار	*	تاسه می‌آرد مر آن را پاس دار
۹۰	N	او چو می‌خواند مرا من بنگرم	*	لایق جذب‌ام و یا بد پیکرم
۹۱	N	گر لطیفی زشت را در پی کند	*	تسخری باشد که او بر وی کند
۹۲	N	کی ببینم روی خود را ای عجب	*	تا چه رنگم همچو روزم یا چو شب
۹۳	N	نقش جان خویش می‌جستم بسی	*	هیچ می‌ننمود نقشم از کسی
۹۴	N	گفتم آخر آینه از بهر چیست	*	تا بداند هر کسی کاو چیست و کیست
۹۵	N	آینه‌ی آهن برای پوستهاست	*	آینه‌ی سیمای جان سنگین بهاست
۹۶	N	آینه‌ی جان نیست الا روی یار	*	روی آن یاری که باشد ز آن دیار
۹۷	N	گفتم ای دل آینه‌ی کلی بجو	*	رو به دریا کار برناید به جو
۹۸	N	زین طلب بنده به کوی تو رسید	*	درد مریم را به خرما بن کشید
۹۹	N	دیده‌ی تو چون دلم را دیده شد	*	این دل نادیده غرق دیده شد
۱۰۰	N	آینه‌ی کلی ترا دیدم ابد	*	دیدم اندر چشم تو من نقش خود
۱۰۱	N	گفتم آخر خویش را من یافتم	*	در دو چشمش راه روشن یافتم
۱۰۲	N	گفت وهمم کان خیال تست هان	*	ذات خود را از خیال خود بدان
۱۰۳	N	نقش من از چشم تو آواز داد	*	که منم تو تو منی در اتحاد
۱۰۴	N	کاندر این چشم منیر بی‌زوال	*	از حقایق راه کی یابد خیال
۱۰۵	N	در دو چشم غیر من تو نقش خود	*	گر ببینی آن خیالی دان و رد
۱۰۶	N	ز آن که سرمه‌ی نیستی در می‌کشد	*	باده از تصویر شیطان می‌چشد
۱۰۷	N	چشمشان خانه‌ی خیال است و عدم	*	نیستها را هست بیند لاجرم
۱۰۸	N	چشم من چون سرمه دید از ذو الجلال	*	خانه‌ی هستی است نه خانه‌ی خیال
۱۰۹	N	تا یکی مو باشد از تو پیش چشم	*	در خیالت گوهری باشد چو یشم
۱۱۰	N	یشم را آن گه شناسی از گهر	*	کز خیال خود کنی کلی عبر
۱۱۱	N	یک حکایت بشنو ای گوهر شناس	*	تا بدانی تو عیان را از قیاس
۱۱۲	N	ماه روزه گشت در عهد عمر	*	بر سر کوهی دویدند آن نفر

block:2002

title of 2002

۱۱۳	N	تا هلال روزه را گیرند فال	*	آن یکی گفت ای عمر اینک هلال
۱۱۴	N	چون عمر بر آسمان مه را ندید	*	گفت کاین مه از خیال تو دمید
۱۱۵	N	ور نه من بیناترم افلاک را	*	چون نمی‌بینم هلال پاک را
۱۱۶	N	گفت تر کن دست و بر ابرو بمال	*	آن گهان تو بر نگر سوی هلال
۱۱۷	N	چون که او تر کرد ابرو مه ندید	*	گفت ای شه نیست مه شد ناپدید
۱۱۸	N	گفت آری موی ابرو شد کمان	*	سوی تو افکند تیری از گمان
۱۱۹	N	چون یکی مو کج شد او را راه زد	*	تا به دعوی لاف دید ماه زد
۱۲۰	N	موی کج چون پرده‌ی گردون بود	*	چون همه اجزات کج شد چون بود
۱۲۱	N	راست کن اجزات را از راستان	*	سر مکش ای راست رو ز آن آستان
۱۲۲	N	هم ترازو را ترازو راست کرد	*	هم ترازو را ترازو کاست کرد
۱۲۳	N	هر که با ناراستان هم سنگ شد	*	در کمی افتاد و عقلش دنگ شد
۱۲۴	N	رو أَشِدَّاءُ عَلَی الْکُفَّارِ باش	*	خاک بر دل داری اغیار پاش
۱۲۵	N	بر سر اغیار چون شمشیر باش	*	هین مکن روباه بازی شیر باش
۱۲۶	N	تا ز غیرت از تو یاران نگسلند	*	ز آنکه آن خاران عدوی این گلند
۱۲۷	N	آتش اندر زن به گرگان چون سپند	*	ز آن که آن گرگان عدوی یوسفند
۱۲۸	N	جان بابا گویدت ابلیس هین	*	تا به دم بفریبدت دیو لعین
۱۲۹	N	این چنین تلبیس با بابات کرد	*	آدمی را این سیه رخ مات کرد
۱۳۰	N	بر سر شطرنج چست است این غراب	*	تو مبین بازی به چشم نیم خواب
۱۳۱	N	ز آن که فرزین بندها داند بسی	*	که بگیرد در گلویت چون خسی
۱۳۲	N	در گلو ماند خس او سالها	*	چیست آن خس مهر جاه و مالها
۱۳۳	N	مال خس باشد چو هست ای بی‌ثبات	*	در گلویت مانع آب حیات
۱۳۴	N	گر برد مالت عدوی پر فنی	*	ره زنی را برده باشد ره زنی

block:2003

title of 2003

۱۳۵	N	دزدکی از مارگیری مار برد	*	ز ابلهی آن را غنیمت می‌شمرد
۱۳۶	N	وارهید آن مارگیر از زخم مار	*	مار کشت آن دزد او را زار زار
۱۳۷	N	مارگیرش دید پس بشناختش	*	گفت از جان مار من پرداختش
۱۳۸	N	در دعا می‌خواستی جانم از او	*	کش بیابم مار بستانم از او
۱۳۹	N	شکر حق را کان دعا مردود شد	*	من زیان پنداشتم آن سود شد
۱۴۰	N	بس دعاها کان زیان است و هلاک	*	وز کرم می‌نشنود یزدان پاک

block:2004

title of 2004

۱۴۱	N	گشت با عیسی یکی ابله رفیق	*	استخوانها دید در حفره‌ی عمیق
۱۴۲	N	گفت ای همراه آن نام سنی	*	که بد آن تو مرده را زنده کنی
۱۴۳	N	مر مرا آموز تا احسان کنم	*	استخوانها را بد آن با جان کنم
۱۴۴	N	گفت خامش کن که آن کار تو نیست	*	لایق انفاس و گفتار تو نیست
۱۴۵	N	کان نفس خواهد ز باران پاک‌تر	*	وز فرشته در روش دراک‌تر
۱۴۶	N	عمرها بایست تا دم پاک شد	*	تا امین مخزن افلاک شد
۱۴۷	N	خود گرفتی این عصا در دست راست	*	دست را دستان موسی از کجاست
۱۴۸	N	گفت اگر من نیستم اسرار خوان	*	هم تو بر خوان نام را بر استخوان
۱۴۹	N	گفت عیسی یا رب این اسرار چیست	*	میل این ابله در این بیگار چیست
۱۵۰	N	چون غم خود نیست این بیمار را	*	چون غم جان نیست این مردار را
۱۵۱	N	مرده‌ی خود را رها کرده ست او	*	مرده‌ی بیگانه را جوید رفو
۱۵۲	N	گفت حق ادبارگر ادبار جوست	*	خار روییده جزای کشت اوست
۱۵۳	N	آن که تخم خار کارد در جهان	*	هان و هان او را مجو در گلستان
۱۵۴	N	گر گلی گیرد به کف خاری شود	*	ور سوی یاری رود ماری شود
۱۵۵	N	کیمیای زهر و مار است آن شقی	*	بر خلاف کیمیای متقی

block:2005

title of 2005

۱۵۶	N	صوفیی می‌گشت در دور افق	*	تا شبی در خانقاهی شد قنق
۱۵۷	N	یک بهیمه داشت در آخر ببست	*	او به صدر صفه با یاران نشست
۱۵۸	N	پس مراقب گشت با یاران خویش	*	دفتری باشد حضور یار بیش
۱۵۹	N	دفتر صوفی سواد حرف نیست	*	جز دل اسپید همچون برف نیست
۱۶۰	N	زاد دانشمند آثار قلم	*	زاد صوفی چیست آثار قدم
۱۶۱	N	همچو صیادی سوی اشکار شد	*	گام آهو دید بر آثار شد
۱۶۲	N	چند گاهش گام آهو در خور است	*	بعد از آن خود ناف آهو رهبر است
۱۶۳	N	چون که شکر گام کرد و ره برید	*	لاجرم ز آن گام در کامی رسید
۱۶۴	N	رفتن یک منزلی بر بوی ناف	*	بهتر از صد منزل گام و طواف
۱۶۵	N	آن دلی کاو مطلع مهتابهاست	*	بهر عارف فتحت ابوابهاست
۱۶۶	N	با تو دیوار است و با ایشان در است	*	با تو سنگ و با عزیزان گوهر است
۱۶۷	N	آن چه تو در آینه بینی عیان	*	پیر اندر خشت بیند بیش از آن
۱۶۸	N	پیر ایشان‌اند کاین عالم نبود	*	جان ایشان بود در دریای جود
۱۶۹	N	پیش از این تن عمرها بگذاشتند	*	پیشتر از کشت بر برداشتند
۱۷۰	N	پیشتر از نقش جان پذرفته‌اند	*	پیشتر از بحر درها سفته‌اند
۱۷۱	N	مشورت می‌رفت در ایجاد خلق	*	جانشان در بحر قدرت تا به حلق
۱۷۲	N	چون ملایک مانع آن می‌شدند	*	بر ملایک خفیه خنبک می‌زدند
۱۷۳	N	مطلع بر نقش هر که هست شد	*	پیش از آن کاین نفس کل پا بست شد
۱۷۴	N	پیشتر ز افلاک کیوان دیده‌اند	*	پیشتر از دانه‌ها نان دیده‌اند
۱۷۵	N	بی‌دماغ و دل پر از فکرت بدند	*	بی‌سپاه و جنگ بر نصرت زدند
۱۷۶	N	آن عیان نسبت به ایشان فکرت است	*	ور نه خود نسبت به دوران رویت است
۱۷۷	N	فکرت از ماضی و مستقبل بود	*	چون از این دو رست مشکل حل شود
۱۷۸	N	روح از انگور می را دیده است	*	روح از معدوم شی را دیده است
۱۷۹	N	دیده چون بی‌کیف هر با کیف را	*	دیده پیش از کان صحیح و زیف را
۱۸۰	N	پیشتر از خلقت انگورها	*	خورده می‌ها و نموده شورها
۱۸۱	N	در تموز گرم می‌بینند دی	*	در شعاع شمس می‌بینند فی
۱۸۲	N	در دل انگور می را دیده‌اند	*	در فنای محض شی را دیده‌اند
۱۸۳	N	آسمان در دور ایشان جرعه نوش	*	آفتاب از جودشان پوش
۱۸۴	N	چون از ایشان مجتمع بینی دو یار	*	هم یکی باشند و هم ششصد هزار
۱۸۵	N	بر مثال موجها اعدادشان	*	در عدد آورده باشد بادشان
۱۸۶	N	مفترق شد آفتاب جانها	*	در درون روزن ابدان ما
۱۸۷	N	چون نظر در قرص داری خود یکی است	*	و آن که شد محجوب ابدان در شکی است
۱۸۸	N	تفرقه در روح حیوانی بود	*	نفس واحد روح انسانی بود
۱۸۹	N	چون که حق رش علیهم نوره	*	مفترق هرگز نگردد نور او
۱۹۰	N	یک زمان بگذار ای همره ملال	*	تا بگویم وصف خالی ز آن جمال
۱۹۱	N	در بیان ناید جمال حال او	*	هر دو عالم چیست عکس خال او
۱۹۲	N	چون که من از خال خوبش دم زنم	*	نطق می‌خواهد که بشکافد تنم
۱۹۳	N	همچو موری اندر این خرمن خوشم	*	تا فزون از خویش باری می‌کشم

block:2006

title of 2006

۱۹۴	N	کی گذارد آن که رشک روشنی است	*	تا بگویم آن چه فرض و گفتنی است
۱۹۵	N	بحر کف پیش آرد و سدی کند	*	جر کند و ز بعد جر مدی کند
۱۹۶	N	این زمان بشنو چه مانع شد مگر	*	مستمع را رفت دل جای دگر
۱۹۷	N	خاطرش شد سوی صوفی قنق	*	اندر آن سودا فرو شد تا عنق
۱۹۸	N	لازم آمد باز رفتن زین مقال	*	سوی آن افسانه بهر وصف حال
۱۹۹	N	صوفی آن صورت مپندار ای عزیز	*	همچو طفلان تا کی از جوز و مویز
۲۰۰	N	جسم ما جوز و مویز است ای پسر	*	گر تو مردی زین دو چیز اندر گذر
۲۰۱	N	ور تو اندر نگذری اکرام حق	*	بگذراند مر ترا از نه طبق
۲۰۲	N	بشنو اکنون صورت افسانه را	*	لیک هین از که جدا کن دانه را
۲۰۳	N	حلقه‌ی آن صوفیان مستفید	*	چون که در وجد و طرب آخر رسید
۲۰۴	N	خوان بیاوردند بهر میهمان	*	از بهیمه یاد آورد آن زمان
۲۰۵	N	گفت خادم را که در آخر برو	*	راست کن بهر بهیمه کاه و جو
۲۰۶	N	گفت لا حول این چه افزون گفتن است	*	از قدیم این کارها کار من است
۲۰۷	N	گفت تر کن آن جوش را از نخست	*	کان خر پیر است و دندانهاش سست
۲۰۸	N	گفت لاحول این چه می‌گویی مها	*	از من آموزند این ترتیبها
۲۰۹	N	گفت پالانش فرو نه پیش پیش	*	داروی منبل بنه بر پشت ریش
۲۱۰	N	گفت لاحول آخر ای حکمت گزار	*	جنس تو مهمانم آمد صد هزار
۲۱۱	N	جمله راضی رفته‌اند از پیش ما	*	هست مهمان جان ما و خویش ما
۲۱۲	N	گفت آبش ده و لیکن شیر گرم	*	گفت لاحول از توام بگرفت شرم
۲۱۳	N	گفت اندر جو تو کمتر کاه کن	*	گفت لاحول این سخن کوتاه کن
۲۱۴	N	گفت جایش را بروب از سنگ و پشک	*	ور بود تر ریز بر وی خاک خشک
۲۱۵	N	گفت لاحول ای پدر لاحول کن	*	با رسول اهل کمتر گو سخن
۲۱۶	N	گفت بستان شانه پشت خر بخار	*	گفت لاحول ای پدر شرمی بدار
۲۱۷	N	خادم این گفت و میان را بست چست	*	گفت رفتم کاه و جو آرم نخست
۲۱۸	N	رفت و از آخر نکرد او هیچ یاد	*	خواب خرگوشی بدان صوفی بداد
۲۱۹	N	رفت خادم جانب اوباش چند	*	کرد بر اندرز صوفی ریش‌خند
۲۲۰	N	صوفی از ره مانده بود و شد دراز	*	خوابها می‌دید با چشم فراز
۲۲۱	N	کان خرش در چنگ گرگی مانده بود	*	پاره‌ها از پشت و رانش می‌ربود
۲۲۲	N	گفت لاحول این چه مالیخولیاست	*	ای عجب آن خادم مشفق کجاست
۲۲۳	N	باز می‌دید آن خرش در راه رو	*	گه به چاهی می‌فتاد و گه به گو
۲۲۴	N	گونه‌گون می‌دید ناخوش واقعه	*	فاتحه می‌خواند او و القارعه
۲۲۵	N	گفت چاره چیست یاران جسته‌اند	*	رفته‌اند و جمله درها بسته‌اند
۲۲۶	N	باز می‌گفت ای عجب آن خادمک	*	نه که با ما گشت هم نان و نمک
۲۲۷	N	من نکردم با وی الا لطف و لین	*	او چرا با من کند بر عکس کین
۲۲۸	N	هر عداوت را سبب باید سند	*	ور نه جنسیت وفا تلقین کند
۲۲۹	N	باز می‌گفت آدم با لطف وجود	*	کی بر آن ابلیس جوری کرده بود
۲۳۰	N	آدمی مر مار و کژدم را چه کرد	*	کاو همی‌خواهد مر او را مرگ و درد
۲۳۱	N	گرگ را خود خاصیت بدریدن است	*	این حسد در خلق آخر روشن است
۲۳۲	N	باز می‌گفت این گمان بد خطاست	*	بر برادر این چنین ظنم چراست
۲۳۳	N	باز گفتی حزم سوء الظن تست	*	هر که بد ظن نیست کی ماند درست
۲۳۴	N	صوفی اندر وسوسه و آن خر چنان	*	که چنین بادا جز ای دشمنان
۲۳۵	N	آن خر مسکین میان خاک و سنگ	*	کژ شده پالان دریده پالهنگ
۲۳۶	N	خسته از ره جمله‌ی شب بی‌علف	*	گاه در جان کندن و گه در تلف
۲۳۷	N	خر همه شب ذکر می‌کرد ای اله	*	جو رها کردم کم از یک مشت کاه
۲۳۸	N	با زبان حال می‌گفت ای شیوخ	*	رحمتی که سوختم زین خام شوخ
۲۳۹	N	آن چه آن خر دید از رنج و عذاب	*	مرغ خاکی بیند اندر سیل آب
۲۴۰	N	بس به پهلو گشت آن شب تا سحر	*	آن خر بی‌چاره از جوع البقر
۲۴۱	N	روز شد خادم بیامد بامداد	*	زود پالان جست بر پشتش نهاد
۲۴۲	N	خر فروشانه دو سه زخمش بزد	*	کرد با خر آن چه ز آن سگ می‌سزد
۲۴۳	N	خر جهنده گشت از تیزی نیش	*	کو زبان تا خر بگوید حال خویش
۲۴۴	N	چون که صوفی بر نشست و شد روان	*	رو در افتادن گرفت او هر زمان
۲۴۵	N	هر زمانش خلق بر می‌داشتند	*	جمله رنجورش همی‌پنداشتند
۲۴۶	N	آن یکی گوشش همی‌پیچید سخت	*	و آن دگر در زیر گامش جست لخت
۲۴۷	N	و آن دگر در نعل او می‌جست سنگ	*	و آن دگر در چشم او می‌دید زنگ
۲۴۸	N	باز می‌گفتند ای شیخ این ز چیست	*	دی نمی‌گفتی که شکر این خر قوی است
۲۴۹	N	گفت آن خر کاو به شب لاحول خورد	*	جز بدین شیوه نداند راه کرد
۲۵۰	N	چون که قوت خر به شب لاحول بود	*	شب مسبح بود و روز اندر سجود
۲۵۱	N	آدمی خوارند اغلب مردمان	*	از سلام علیک‌شان کم جو امان
۲۵۲	N	خانه‌ی دیو است دلهای همه	*	کم پذیر از دیو مردم دمدمه
۲۵۳	N	از دم دیو آن که او لاحول خورد	*	هم چو آن خر در سر آید در نبرد
۲۵۴	N	هر که در دنیا خورد تلبیس دیو	*	و ز عدوی دوست رو تعظیم و ریو
۲۵۵	N	در ره اسلام و بر پول صراط	*	در سر آید همچو آن خر از خباط
۲۵۶	N	عشوه‌های یار بد منیوش هین	*	دام بین ایمن مرو تو بر زمین
۲۵۷	N	صد هزار ابلیس لاحول آر بین	*	آدما ابلیس را در مار بین
۲۵۸	N	دم دهد گوید ترا ای جان و دوست	*	تا چو قصابی کشد از دوست پوست
۲۵۹	N	دم دهد تا پوستت بیرون کشد	*	و ای او کز دشمنان افیون چشد
۲۶۰	N	سر نهد بر پای تو قصاب‌وار	*	دم دهد تا خونت ریزد زار زار
۲۶۱	N	همچو شیری صید خود را خویش کن	*	ترک عشوه‌ی اجنبی و خویش کن
۲۶۲	N	همچو خادم دان مراعات خسان	*	بی‌کسی بهتر ز عشوه‌ی ناکسان
۲۶۳	N	در زمین مردمان خانه مکن	*	کار خود کن کار بیگانه مکن

block:2007

title of 2007

۲۶۴	N	کیست بیگانه تن خاکی تو	*	کز بر ای اوست غمناکی تو
۲۶۵	N	تا تو تن را چرب و شیرین می‌دهی	*	جوهر خود را نبینی فربهی
۲۶۶	N	گر میان مشک تن را جا شود	*	روز مردن گند او پیدا شود
۲۶۷	N	مشک را بر تن مزن بر دل بمال	*	مشک چه بود نام پاک ذو الجلال
۲۶۸	N	آن منافق مشک بر تن می‌نهد	*	روح را در قعر گلخن می‌نهد
۲۶۹	N	بر زبان نام حق و در جان او	*	گندها از فکر بی‌ایمان او
۲۷۰	N	ذکر با او همچو سبزه‌ی گلخن است	*	بر سر مبر ز گل است و سوسن است
۲۷۱	N	آن نبات آن جا یقین عاریت است	*	جای آن گل مجلس است و عشرت است
۲۷۲	N	طیبات آید به سوی طیبین	*	للخبیثین الخبیثات است هین
۲۷۳	N	کین مدار آنها که از کین گمرهند	*	گورشان پهلوی کین داران نهند
۲۷۴	N	اصل کینه دوزخ است و کین تو	*	جزو آن کل است و خصم دین تو
۲۷۵	N	چون تو جزو دوزخی پس هوش دار	*	جزو سوی کل خود گیرد قرار
۲۷۶	N	تلخ با تلخان یقین ملحق شود	*	کی دم باطل قرین حق شود
۲۷۷	N	ای برادر تو همان اندیشه‌ای	*	ما بقی تو استخوان و ریشه‌ای
۲۷۸	N	گر گل است اندیشه‌ی تو گلشنی	*	ور بود خاری تو هیمه‌ی گلخنی
۲۷۹	N	گر گلابی، بر سر و جیبت زنند	*	ور تو چون بولی برونت افکنند
۲۸۰	N	طبله‌ها در پیش عطاران ببین	*	جنس را با جنس خود کرده قرین
۲۸۱	N	جنسها با جنسها آمیخته	*	زین تجانس زینتی انگیخته
۲۸۲	N	گر در آمیزند عود و شکرش	*	بر گزیند یک یک از یکدیگرش
۲۸۳	N	طبله‌ها بشکست و جانها ریختند	*	نیک و بد در همدگر آمیختند
۲۸۴	N	حق فرستاد انبیا را با ورق	*	تا گزید این دانه‌ها را بر طبق
۲۸۵	N	پیش از ایشان ما همه یکسان بدیم	*	کس ندانستی که ما نیک و بدیم
۲۸۶	N	قلب و نیکو در جهان بودی روان	*	چون همه شب بود و ما چون شب روان
۲۸۷	N	تا بر آمد آفتاب انبیا	*	گفت ای غش دور شو صافی بیا
۲۸۸	N	چشم داند فرق کردن رنگ را	*	چشم داند لعل را و سنگ را
۲۸۹	N	چشم داند گوهر و خاشاک را	*	چشم را ز آن می‌خلد خاشاکها
۲۹۰	N	دشمن روزند این قلابکان	*	عاشق روزند آن زرهای کان
۲۹۱	N	ز آن که روز است آینه‌ی تعریف او	*	تا ببیند اشرفی تشریف او
۲۹۲	N	حق قیامت را لقب ز آن روز کرد	*	روز بنماید جمال سرخ و زرد
۲۹۳	N	پس حقیقت روز سر اولیاست	*	روز پیش ماهشان چون سایه‌هاست
۲۹۴	N	عکس راز مرد حق دانید روز	*	عکس ستاریش شام چشم دوز
۲۹۵	N	ز آن سبب فرمود یزدان‌ وَ الضُّحی	*	وَ الضُّحی‌ نور ضمیر مصطفی
۲۹۶	N	قول دیگر کاین ضحی را خواست دوست	*	هم بر ای آن که این هم عکس اوست
۲۹۷	N	ور نه بر فانی قسم گفتن خطاست	*	خود فنا چه لایق گفت خداست
۲۹۸	N	لا أُحِبُّ الْآفِلِینَ‌ گفت آن خلیل	*	کی فنا خواهد از این رب جلیل
۲۹۹	N	باز وَ اللَّیْلِ* است ستاری او	*	و آن تن خاکی زنگاری او
۳۰۰	N	آفتابش چون بر آمد ز آن فلک	*	با شب تن گفت هین‌ ما وَدَّعَکَ
۳۰۱	N	وصل پیدا گشت از عین بلا	*	ز آن حلاوت شد عبارت‌ ما قَلی
۳۰۲	N	هر عبارت خود نشان حالتی است	*	حال چون دست و عبارت آلتی است
۳۰۳	N	آلت زرگر به دست کفشگر	*	همچو دانه‌ی کشت کرده ریگ در
۳۰۴	N	و آلت اسکاف پیش برزگر	*	پیش سگ کاه استخوان در پیش خر
۳۰۵	N	بود انا الحق در لب منصور نور	*	بود انا الله در لب فرعون زور
۳۰۶	N	شد عصا اندر کف موسی گوا	*	شد عصا اندر کف ساحر هبا
۳۰۷	N	زین سبب عیسی بدان همراه خود	*	در نیاموزید آن اسم صمد
۳۰۸	N	کاو نداند نقص بر آلت نهد	*	سنگ بر گل زن تو آتش کی جهد
۳۰۹	N	دست و آلت همچو سنگ و آهن است	*	جفت باید جفت شرط زادن است
۳۱۰	N	آن که بی‌جفت است و بی‌آلت یکی است	*	در عدد شک است و آن یک بی‌شکی است
۳۱۱	N	آن که دو گفت و سه گفت و بیش ازین	*	متفق باشند در واحد یقین
۳۱۲	N	احولی چون دفع شد یکسان شوند	*	دو سه گویان هم یکی گویان شوند
۳۱۳	N	گر یکی گویی تو در میدان او	*	گرد بر می‌گرد از چوگان او
۳۱۴	N	گوی آن گه راست و بی‌نقصان شود	*	که ز زخم دست شه رقصان شود
۳۱۵	N	گوش دار ای احول اینها را به هوش	*	داروی دیده بکش از راه گوش
۳۱۶	N	پس کلام پاک در دلهای کور	*	می‌نپاید می‌رود تا اصل نور
۳۱۷	N	و آن فسون دیو در دلهای کژ	*	می‌رود چون کفش کژ در پای کژ
۳۱۸	N	گر چه حکمت را به تکرار آوری	*	چون تو نااهلی شود از تو بری
۳۱۹	N	ور چه بنویسی نشانش می‌کنی	*	ور چه می‌لافی بیانش می‌کنی
۳۲۰	N	او ز تو رو در کشد ای پر ستیز	*	بندها را بگسلد وز تو گریز
۳۲۱	N	ور نخوانی و ببیند سوز تو	*	علم باشد مرغ دست‌آموز تو
۳۲۲	N	او نپاید پیش هر نااوستا	*	همچو طاوسی به خانه‌ی روستا

block:2008

title of 2008

۳۲۳	N	دین نه آن باز است کاو از شه گریخت	*	سوی آن کمپیر کاو می‌آرد بیخت
۳۲۴	N	تا که تتماجی پزد اولاد را	*	دید آن باز خوش خوش زاد را
۳۲۵	N	پایکش بست و پرش کوتاه کرد	*	ناخنش ببرید و قوتش کاه کرد
۳۲۶	N	گفت نااهلان نکردندت به ساز	*	پر فزود از حد و ناخن شد دراز
۳۲۷	N	دست هر نااهل بیمارت کند	*	سوی مادر آ که تیمارت کند
۳۲۸	N	مهر جاهل را چنین دان ای رفیق	*	کژ رود جاهل همیشه در طریق
۳۲۹	N	روز شه در جستجو بی‌گاه شد	*	سوی آن کمپیر و آن خرگاه شد
۳۳۰	N	دید ناگه باز را در دود و گرد	*	شه بر او بگریست زار و نوحه کرد
۳۳۱	N	گفت هر چند این جز ای کار تست	*	که نباشی در وفای ما درست
۳۳۲	N	چون کنی از خلد زی دوزخ فرار	*	غافل از لا یستوی اصحاب نار
۳۳۳	N	این سزای آن که از شاه خبیر	*	خیره بگریزد به خانه‌ی گنده پیر
۳۳۴	N	باز می‌مالید پر بر دست شاه	*	بی‌زبان می‌گفت من کردم گناه
۳۳۵	N	پس کجا زارد کجا نالد لئیم	*	گر تو نپذیری بجز نیک ای کریم
۳۳۶	N	لطف شه جان را جنایت جو کند	*	ز آنکه شه هر زشت را نیکو کند
۳۳۷	N	رو مکن زشتی که نیکیهای ما	*	زشت آمد پیش آن زیبای ما
۳۳۸	N	خدمت خود را سزا پنداشتی	*	تو لوای جرم از آن افراشتی
۳۳۹	N	چون ترا ذکر و دعا دستور شد	*	ز آن دعاکردن دلت مغرور شد
۳۴۰	N	هم سخن دیدی تو خود را با خدا	*	ای بسا کاو زین گمان افتد جدا
۳۴۱	N	گر چه با تو شه نشیند بر زمین	*	خویشتن بشناس و نیکوتر نشین
۳۴۲	N	باز گفت ای شه پشیمان می‌شوم	*	توبه کردم نو مسلمان می‌شوم
۳۴۳	N	آن که تو مستش کنی و شیر گیر	*	گر ز مستی کج رود عذرش پذیر
۳۴۴	N	گر چه ناخن رفت چون باشی مرا	*	بر کنم من پرچم خورشید را
۳۴۵	N	ور چه پرم رفت چون بنوازیم	*	چرخ بازی گم کند در بازیم
۳۴۶	N	گر کمر بخشیم که را بر کنم	*	گر دهی کلکی علمها بشکنم
۳۴۷	N	آخر از پشه نه کم باشد تنم	*	ملک نمرودی به پر بر هم زنم
۳۴۸	N	در ضعیفی تو مرا بابیل گیر	*	هر یکی خصم مرا چون پیل گیر
۳۴۹	N	قدر فندق افکنم بندق حریق	*	بندقم در فعل صد چون منجنیق
۳۵۰	N	موسی آمد در وغا با یک عصاش	*	زد بر آن فرعون و بر شمشیرهاش
۳۵۱	N	هر رسولی یک تنه کان در زده ست	*	بر همه آفاق تنها بر زده ست
۳۵۲	N	نوح چون شمشیر در خواهید ازو	*	موج طوفان گشت از او شمشیر خو
۳۵۳	N	احمدا خود کیست اسپاه زمین	*	ماه بین بر چرخ و بشکافش جبین
۳۵۴	N	تا بداند سعد و نحس بی‌خبر	*	دور تست این دور نه دور قمر
۳۵۵	N	دور تست ایرا که موسای کلیم	*	آرزو می‌برد زین دورت مقیم
۳۵۶	N	چون که موسی رونق دور تو دید	*	کاندر او صبح تجلی می‌دمید
۳۵۷	N	گفت یا رب آن چه دور رحمت است	*	بر گذشت از رحمت آن جا رویت است
۳۵۸	N	غوطه ده موسای خود را در بحار	*	از میان دوره‌ی احمد بر آر
۳۵۹	N	گفت یا موسی بدان بنمودمت	*	راه آن خلوت بدان بگشودمت
۳۶۰	N	که تو ز آن دوری درین دور ای کلیم	*	پا بکش زیرا دراز است این گلیم
۳۶۱	N	من کریمم نان نمایم بنده را	*	تا بگریاند طمع آن زنده را
۳۶۲	N	بینی طفلی بمالد مادری	*	تا شود بیدار واجوید خوری
۳۶۳	N	کاو گرسنه خفته باشد بی‌خبر	*	و آن دو پستان می‌خلد زو مهر در
۳۶۴	N	کنت کنزا رحمة مخفیة	*	فابتعثت أمة مهدیة
۳۶۵	N	هر کراماتی که می‌جویی به جان	*	او نمودت تا طمع کردی در آن
۳۶۶	N	چند بت بشکست احمد در جهان	*	تا که یا رب گوی گشتند امتان
۳۶۷	N	گر نبودی کوشش احمد تو هم	*	می‌پرستیدی چو اجدادت صنم
۳۶۸	N	این سرت وارست از سجده‌ی صنم	*	تا بدانی حق او را بر امم
۳۶۹	N	گر بگویی شکر این رستن بگو	*	کز بت باطن همت برهاند او
۳۷۰	N	مر سرت را چون رهانید از بتان	*	هم بدان قوت تو دل را وارهان
۳۷۱	N	سر ز شکر دین از آن بر تافتی	*	کز پدر میراث مفت‌اش یافتی
۳۷۲	N	مرد میراثی چه داند قدر مال	*	رستمی جان کند و مجان یافت زال
۳۷۳	N	چون بگریانم بجوشد رحمتم	*	آن خروشنده بنوشد نعمتم
۳۷۴	N	گر نخواهم داد خود ننمایمش	*	چونش کردم بسته دل بگشایمش
۳۷۵	N	رحمتم موقوف آن خوش گریه‌هاست	*	چون گریست از بحر رحمت موج خاست

block:2009

title of 2009

۳۷۶	N	بود شیخی دایما او وامدار	*	از جوانمردی که بود آن نامدار
۳۷۷	N	ده هزاران وام کردی از مهان	*	خرج کردی بر فقیران جهان
۳۷۸	N	هم به وام او خانقاهی ساخته	*	جان و مال و خانقه درباخته
۳۷۹	N	وام او را حق ز هر جا می‌گزارد	*	کرد حق بهر خلیل از ریگ آرد
۳۸۰	N	گفت پیغمبر که در بازارها	*	دو فرشته می‌کنند ایدر دعا
۳۸۱	N	کای خدا تو منفقان را ده خلف	*	ای خدا تو ممسکان را ده تلف
۳۸۲	N	خاصه آن منفق که جان انفاق کرد	*	حلق خود قربانی خلاق کرد
۳۸۳	N	حلق پیش آورد اسماعیل‌وار	*	کارد بر حلقش نیارد کرد کار
۳۸۴	N	پس شهیدان زنده زین رویند و خوش	*	تو بدان قالب بمنگر گبروش
۳۸۵	N	چون خلف دادستشان جان بقا	*	جان ایمن از غم و رنج و شقا
۳۸۶	N	شیخ وامی سالها این کار کرد	*	می‌ستد می‌داد همچون پای مرد
۳۸۷	N	تخمها می‌کاشت تا روز اجل	*	تا بود روز اجل میر اجل
۳۸۸	N	چون که عمر شیخ در آخر رسید	*	در وجود خود نشان مرگ دید
۳۸۹	N	وامداران گرد او بنشسته جمع	*	شیخ بر خود خوش گدازان همچو شمع
۳۹۰	N	وامداران گشته نومید و ترش	*	درد دلها یار شد با درد شش
۳۹۱	N	شیخ گفت این بد گمانان را نگر	*	نیست حق را چار صد دینار زر
۳۹۲	N	کودکی حلوا ز بیرون بانگ زد	*	لاف حلوا بر امید دانگ زد
۳۹۳	N	شیخ اشارت کرد خادم را به سر	*	که برو آن جمله حلوا را بخر
۳۹۴	N	تا غریمان چون که آن حلوا خورند	*	یک زمانی تلخ در من ننگرند
۳۹۵	N	در زمان خادم برون آمد به در	*	تا خرد او جمله حلوا ز ان پسر
۳۹۶	N	گفت او را جمله‌ی حلوا به چند	*	گفت کودک نیم دیناری و اند
۳۹۷	N	گفت نه از صوفیان افزون مجو	*	نیم دینارت دهم دیگر مگو
۳۹۸	N	او طبق بنهاد اندر پیش شیخ	*	تو ببین اسرار سر اندیش شیخ
۳۹۹	N	کرد اشارت با غریمان کین نوال	*	نک تبرک خوش خورید این را حلال
۴۰۰	N	چون طبق خالی شد آن کودک ستد	*	گفت دینارم بده ای با خرد
۴۰۱	N	شیخ گفتا از کجا آرم درم	*	وام دارم می‌روم سوی عدم
۴۰۲	N	کودک از غم زد طبق را بر زمین	*	ناله و گریه بر آورد و حنین
۴۰۳	N	می‌گریست از غبن کودک های های	*	کای مرا بشکسته بودی هر دو پای
۴۰۴	N	کاشکی من گرد گلخن گشتمی	*	بر در این خانقه نگذشتمی
۴۰۵	N	صوفیان طبل خوار لقمه جو	*	سگ دلان و همچو گربه روی شو
۴۰۶	N	از غریو کودک آن جا خیر و شر	*	گرد آمد گشت بر کودک حشر
۴۰۷	N	پیش شیخ آمد که ای شیخ درشت	*	تو یقین دان که مرا استاد کشت
۴۰۸	N	گر روم من پیش او دست تهی	*	او مرا بکشد اجازت می‌دهی
۴۰۹	N	و آن غریمان هم به انکار و جحود	*	رو به شیخ آورده کاین باری چه بود
۴۱۰	N	مال ما خوردی مظالم می‌بری	*	از چه بود این ظلم دیگر بر سری
۴۱۱	N	تا نماز دیگر آن کودک گریست	*	شیخ دیده بست و در وی ننگریست
۴۱۲	N	شیخ فارغ از جفا و از خلاف	*	در کشیده روی چون مه در لحاف
۴۱۳	N	با ازل خوش با اجل خوش شاد کام	*	فارغ از تشنیع و گفت خاص و عام
۴۱۴	N	آن که جان در روی او خندد چو قند	*	از ترش رویی خلقش چه گزند
۴۱۵	N	آن که جان بوسه دهد بر چشم او	*	کی خورد غم از فلک وز خشم او
۴۱۶	N	در شب مهتاب مه را بر سماک	*	از سگان و عوعو ایشان چه باک
۴۱۷	N	سگ وظیفه‌ی خود به جا می‌آورد	*	مه وظیفه‌ی خود به رخ می‌گسترد
۴۱۸	N	کارک خود می‌گزارد هر کسی	*	آب نگذارد صفا بهر خسی
۴۱۹	N	خس خسانه می‌رود بر روی آب	*	آب صافی می‌رود بی‌اضطراب
۴۲۰	N	مصطفی مه می‌شکافد نیم شب	*	ژاژ می‌خاید ز کینه بو لهب
۴۲۱	N	آن مسیحا مرده زنده می‌کند	*	و آن جهود از خشم سبلت می‌کند
۴۲۲	N	بانگ سگ هرگز رسد در گوش ماه	*	خاصه ماهی کاو بود خاص اله
۴۲۳	N	می‌خورد شه بر لب جو تا سحر	*	در سماع از بانگ چغزان بی‌خبر
۴۲۴	N	هم شدی توزیع کودک دانگ چند	*	همت شیخ آن سخا را کرد بند
۴۲۵	N	تا کسی ندهد به کودک هیچ چیز	*	قوت پیران از این بیش است نیز
۴۲۶	N	شد نماز دیگر آمد خادمی	*	یک طبق بر کف ز پیش حاتمی
۴۲۷	N	صاحب مالی و حالی پیش پیر	*	هدیه بفرستاد کز وی بد خبیر
۴۲۸	N	چار صد دینار بر گوشه‌ی طبق	*	نیم دینار دگر اندر ورق
۴۲۹	N	خادم آمد شیخ را اکرام کرد	*	و آن طبق بنهاد پیش شیخ فرد
۴۳۰	N	چون طبق را از غطا واکرد رو	*	خلق دیدند آن کرامت را از او
۴۳۱	N	آه و افغان از همه برخاست زود	*	کای سر شیخان و شاهان این چه بود
۴۳۲	N	این چه سر است این چه سلطانی است باز	*	ای خداوند خداوندان راز
۴۳۳	N	ما ندانستیم ما را عفو کن	*	بس پراکنده که رفت از ما سخن
۴۳۴	N	ما که کورانه عصاها می‌زنیم	*	لاجرم قندیلها را بشکنیم
۴۳۵	N	ما چو کران ناشنیده یک خطاب	*	هرزه گویان از قیاس خود جواب
۴۳۶	N	ما ز موسی پند نگرفتیم کاو	*	گشت از انکار خضری زرد رو
۴۳۷	N	با چنان چشمی که بالا می‌شتافت	*	نور چشمش آسمان را می‌شکافت
۴۳۸	N	کرده با چشمت تعصب موسیا	*	از حماقت چشم موش آسیا
۴۳۹	N	شیخ فرمود آن همه گفتار و قال	*	من بحل کردم شما را آن حلال
۴۴۰	N	سر این آن بود کز حق خواستم	*	لاجرم بنمود راه راستم
۴۴۱	N	گفت آن دینار اگر چه اندک است	*	لیک موقوف غریو کودک است
۴۴۲	N	تا نگرید کودک حلوا فروش	*	بحر رحمت در نمی‌آید به جوش
۴۴۳	N	ای برادر طفل طفل چشم تست	*	کام خود موقوف زاری دان درست
۴۴۴	N	گر همی‌خواهی که آن خلعت رسد	*	پس بگریان طفل دیده بر جسد

block:2010

title of 2010

۴۴۵	N	زاهدی را گفت یاری در عمل	*	کم گری تا چشم را ناید خلل
۴۴۶	N	گفت زاهد از دو بیرون نیست حال	*	چشم بیند یا نبیند آن جمال
۴۴۷	N	گر ببیند نور حق خود چه غم است	*	در وصال حق دو دیده چه کم است
۴۴۸	N	ور نخواهد دید حق را گو برو	*	این چنین چشم شقی گو کور شو
۴۴۹	N	غم مخور از دیده کان عیسی تراست	*	چپ مرو تا بخشدت دو چشم راست
۴۵۰	N	عیسی روح تو با تو حاضر است	*	نصرت از وی خواه کاو خوش ناصر است
۴۵۱	N	لیک بیگار تن پر استخوان	*	بر دل عیسی منه تو هر زمان
۴۵۲	N	همچو آن ابله که اندر داستان	*	ذکر او کردیم بهر راستان
۴۵۳	N	زندگی تن مجو از عیسی‌ات	*	کام فرعونی مخواه از موسی‌ات
۴۵۴	N	بر دل خود کم نه اندیشه‌ی معاش	*	عیش کم ناید تو بر درگاه باش
۴۵۵	N	این بدن خرگاه آمد روح را	*	یا مثال کشتیی مر نوح را
۴۵۶	N	ترک چون باشد بیابد خرگهی	*	خاصه چون باشد عزیز درگهی

block:2011

title of 2011

۴۵۷	N	خواند عیسی نام حق بر استخوان	*	از برای التماس آن جوان
۴۵۸	N	حکم یزدان از پی آن خام مرد	*	صورت آن استخوان را زنده کرد
۴۵۹	N	از میان بر جست یک شیر سیاه	*	پنجه‌ای زد کرد نقشش را تباه
۴۶۰	N	کله‌اش بر کند مغزش ریخت زود	*	مغز جوزی کاندر او مغزی نبود
۴۶۱	N	گر و را مغزی بدی اشکستنش	*	خود نبودی نقص الا بر تنش
۴۶۲	N	گفت عیسی چون شتابش کوفتی	*	گفت ز آن رو که تو زو آشوفتی
۴۶۳	N	گفت عیسی چون نخوردی خون مرد	*	گفت در قسمت نبودم رزق خورد
۴۶۴	N	ای بسا کس همچو آن شیر ژیان	*	صید خود ناخورده رفته از جهان
۴۶۵	N	قسمتش کاهی نه و حرصش چو کوه	*	وجه نه و کرده تحصیل وجوه
۴۶۶	N	ای میسر کرده بر ما در جهان	*	سخره و بیگار ما را وارهان
۴۶۷	N	طعمه بنموده به ما و آن بوده شست	*	آن چنان بنما به ما آن را که هست
۴۶۸	N	گفت آن شیر ای مسیحا این شکار	*	بود خالص از برای اعتبار
۴۶۹	N	گر مرا روزی بدی اندر جهان	*	خود چه کاراستی مرا با مردگان
۴۷۰	N	این سزای آن که یابد آب صاف	*	همچو خر در جو بمیزد از گزاف
۴۷۱	N	گر بداند قیمت آن جوی خر	*	او بجای پا نهد در جوی سر
۴۷۲	N	او بیابد آن چنان پیغمبری	*	میر آبی زندگانی پروری
۴۷۳	N	چون نمیرد پیش او کز امر کُنْ	*	ای امیر آب ما را زنده کن
۴۷۴	N	هین سگ نفس ترا زنده مخواه	*	کاو عدوی جان تست از دیرگاه
۴۷۵	N	خاک بر سر استخوانی را که آن	*	مانع این سگ بود از صید جان
۴۷۶	N	سگ نه‌ای بر استخوان چون عاشقی	*	دیوچه‌وار از چه بر خون عاشقی
۴۷۷	N	آن چه چشم است آن که بیناییش نیست	*	ز امتحانها جز که رسواییش نیست
۴۷۸	N	سهو باشد ظنها را گاه گاه	*	این چه ظن است این که کور آمد ز راه
۴۷۹	N	دیده آ بر دیگران نوحه‌گری	*	مدتی بنشین و بر خود می‌گری
۴۸۰	N	ز ابر گریان شاخ سبز و تر شود	*	ز آنکه شمع از گریه روشن‌تر شود
۴۸۱	N	هر کجا نوحه کنند آن جا نشین	*	ز آنکه تو اولیتری اندر حنین
۴۸۲	N	ز آن که ایشان در فراق فانی‌اند	*	غافل از لعل بقای کانی‌اند
۴۸۳	N	ز آن که بر دل نقش تقلید است بند	*	رو به آب چشم بندش را برند
۴۸۴	N	ز آن که تقلید آفت هر نیکویی است	*	که بود تقلید اگر کوه قوی است
۴۸۵	N	گر ضریری لمترست و تیز خشم	*	گوشت پاره‌ش دان چو او را نیست چشم
۴۸۶	N	گر سخن گوید ز مو باریکتر	*	آن سرش را ز آن سخن نبود خبر
۴۸۷	N	مستیی دارد ز گفت خود و لیک	*	از بر وی تا به می راهی است نیک
۴۸۸	N	همچو جوی است او نه او آبی خورد	*	آب از او بر آب خواران بگذرد
۴۸۹	N	آب در جو ز آن نمی‌گیرد قرار	*	ز آن که آن جو نیست تشنه و آب خوار
۴۹۰	N	همچو نایی ناله‌ی زاری کند	*	لیک بیگار خریداری کند
۴۹۱	N	نوحه‌گر باشد مقلد در حدیث	*	جز طمع نبود مراد آن خبیث
۴۹۲	N	نوحه‌گر گوید حدیث سوزناک	*	لیک کو سوز دل و دامان چاک
۴۹۳	N	از محقق تا مقلد فرق‌هاست	*	کاین چو داود است و آن دیگر صداست
۴۹۴	N	منبع گفتار این سوزی بود	*	و آن مقلد کهنه آموزی بود
۴۹۵	N	هین مشو غره بدان گفت حزین	*	بار بر گاو است و بر گردون حنین
۴۹۶	N	هم مقلد نیست محروم از ثواب	*	نوحه‌گر را مزد باشد در حساب
۴۹۷	N	کافر و مومن خدا گویند لیک	*	در میان هر دو فرقی هست نیک
۴۹۸	N	آن گدا گوید خدا از بهر نان	*	متقی گوید خدا از عین جان
۴۹۹	N	گر بدانستی گدا از گفت خویش	*	پیش چشم او نه کم ماندی نه پیش
۵۰۰	N	سالها گوید خدا آن نان خواه	*	همچو خر مصحف کشد از بهر کاه
۵۰۱	N	گر بدل در تافتی گفت لبش	*	ذره ذره گشته بودی قالبش
۵۰۲	N	نام دیوی ره برد در ساحری	*	تو به نام حق پشیزی می‌بری

block:2012

title of 2012

۵۰۳	N	روستایی گاو در آخر ببست	*	شیر گاوش خورد و بر جایش نشست
۵۰۴	N	روستایی شد در آخر سوی گاو	*	گاو را می‌جست شب آن کنج کاو
۵۰۵	N	دست می‌مالید بر اعضای شیر	*	پشت و پهلو گاه بالا گاه زیر
۵۰۶	N	گفت شیر ار روشنی افزون شدی	*	زهره‌اش بدریدی و دل خون شدی
۵۰۷	N	این چنین گستاخ ز آن می‌خاردم	*	کاو درین شب گاو می‌پنداردم
۵۰۸	N	حق همی‌گوید که ای مغرور کور	*	نه ز نامم پاره پاره گشت طور
۵۰۹	N	که لو انزلنا کتابا للجبل	*	لانصدع ثم انقطع ثم ارتحل
۵۱۰	N	از من ار کوه احد واقف بدی	*	پاره گشتی و دلش پر خون شدی
۵۱۱	N	از پدر وز مادر این بشنیده‌ای	*	لاجرم غافل در این پیچیده‌ای
۵۱۲	N	گر تو بی‌تقلید از این واقف شوی	*	بی‌نشان از لطف چون هاتف شوی
۵۱۳	N	بشنو این قصه پی تهدید را	*	تا بدانی آفت تقلید را

block:2013

title of 2013

۵۱۴	N	صوفیی در خانقاه از ره رسید	*	مرکب خود برد و در آخر کشید
۵۱۵	N	آب کش داد و علف از دست خویش	*	نه چنان صوفی که ما گفتیم پیش
۵۱۶	N	احتیاطش کرد از سهو و خباط	*	چون قضا آید چه سود است احتیاط
۵۱۷	N	صوفیان در جوع بودند و فقیر	*	کاد فقر أن یعی کفرا یبیر
۵۱۸	N	ای توانگر که تو سیری هین مخند	*	بر کجی آن فقیر دردمند
۵۱۹	N	از سر تقصیر آن صوفی رمه	*	خر فروشی در گرفتند آن همه
۵۲۰	N	کز ضرورت هست مرداری مباح	*	بس فسادی کز ضرورت شد صلاح
۵۲۱	N	هم در آن دم آن خرک بفروختند	*	لوت آوردند و شمع افروختند
۵۲۲	N	ولوله افتاد اندر خانقه	*	کامشبان لوت و سماع است و شره
۵۲۳	N	چند از این صبر و از این سه روزه چند	*	چند از این زنبیل و این دریوزه چند
۵۲۴	N	ما هم از خلقیم و جان داریم ما	*	دولت امشب میهمان داریم ما
۵۲۵	N	تخم باطل را از آن می‌کاشتند	*	کان که آن جان نیست جان پنداشتند
۵۲۶	N	و آن مسافر نیز از راه دراز	*	خسته بود و دید آن اقبال و ناز
۵۲۷	N	صوفیانش یک به یک بنواختند	*	نرد خدمتهای خوش می‌باختند
۵۲۸	N	گفت چون می‌دید میلانشان به وی	*	گر طرب امشب نخواهم کرد کی
۵۲۹	N	لوت خوردند و سماع آغاز کرد	*	خانقه تا سقف شد پر دود و گرد
۵۳۰	N	دود مطبخ گرد آن پا کوفتن	*	ز اشتیاق و وجد جان آشوفتن
۵۳۱	N	گاه دست افشان قدم می‌کوفتند	*	گه به سجده صفه را می‌روفتند
۵۳۲	N	دیر یابد صوفی آز از روزگار	*	ز آن سبب صوفی بود بسیار خوار
۵۳۳	N	جز مگر آن صوفیی کز نور حق	*	سیر خورد او فارغ است از ننگ دق
۵۳۴	N	از هزاران اندکی زین صوفیند	*	باقیان در دولت او می‌زیند
۵۳۵	N	چون سماع آمد از اول تا کران	*	مطرب آغازید یک ضرب گران
۵۳۶	N	خر برفت و خر برفت آغاز کرد	*	زین حراره جمله را انباز کرد
۵۳۷	N	زین حراره پای کوبان تا سحر	*	کف‌زنان خر رفت و خر رفت ای پسر
۵۳۸	N	از ره تقلید آن صوفی همین	*	خر برفت آغاز کرد اندر حنین
۵۳۹	N	چون گذشت آن نوش و جوش و آن سماع	*	روز گشت و جمله گفتند الوداع
۵۴۰	N	خانقه خالی شد و صوفی بماند	*	گرد از رخت آن مسافر می‌فشاند
۵۴۱	N	رخت از حجره برون آورد او	*	تا به خر بر بندد آن همراه جو
۵۴۲	N	تا رسد در همرهان او می‌شتافت	*	رفت در آخر خر خود را نیافت
۵۴۳	N	گفت آن خادم به آبش برده است	*	ز انکه خر دوش آب کمتر خورده است
۵۴۴	N	خادم آمد گفت صوفی خر کجاست	*	گفت خادم ریش بین جنگی بخاست
۵۴۵	N	گفت من خر را به تو بسپرده‌ام	*	من ترا بر خر موکل کرده‌ام
۵۴۶	N	از تو خواهم آن چه من دادم به تو	*	باز ده آن چه فرستادم به تو
۵۴۷	N	بحث با توجیه کن حجت میار	*	آن چه بسپردم ترا واپس سپار
۵۴۸	N	گفت پیغمبر که دستت هر چه برد	*	بایدش در عاقبت واپس سپرد
۵۴۹	N	ور نه‌ای از سرکشی راضی بدین	*	نک من و تو خانه‌ی قاضی دین
۵۵۰	N	گفت من مغلوب بودم صوفیان	*	حمله آوردند و بودم بیم جان
۵۵۱	N	تو جگر بندی میان گربگان	*	اندر اندازی و جویی ز آن نشان
۵۵۲	N	در میان صد گرسنه گرده‌ای	*	پیش صد سگ گربه‌ی پژمرده‌ای
۵۵۳	N	گفت گیرم کز تو ظلما بستدند	*	قاصد خون من مسکین شدند
۵۵۴	N	تو نیایی و نگویی مر مرا	*	که خرت را می‌برند ای بی‌نوا
۵۵۵	N	تا خر از هر که بود من واخرم	*	ور نه توزیعی کنند ایشان زرم
۵۵۶	N	صد تدارک بود چون حاضر بدند	*	این زمان هر یک به اقلیمی شدند
۵۵۷	N	من که را گیرم که را قاضی برم	*	این قضا خود از تو آمد بر سرم
۵۵۸	N	چون نیایی و نگویی ای غریب	*	پیش آمد این چنین ظلمی مهیب
۵۵۹	N	گفت و الله آمدم من بارها	*	تا ترا واقف کنم زین کارها
۵۶۰	N	تو همی‌گفتی که خر رفت ای پسر	*	از همه گویندگان با ذوق‌تر
۵۶۱	N	باز می‌گشتم که او خود واقف است	*	زین قضا راضی است مردی عارف است
۵۶۲	N	گفت آن را جمله می‌گفتند خوش	*	مر مرا هم ذوق آمد گفتنش
۵۶۳	N	مر مرا تقلیدشان بر باد داد	*	که دو صد لعنت بر آن تقلید باد
۵۶۴	N	خاصه تقلید چنین بی‌حاصلان	*	خشم ابراهیم با بر آفلان
۵۶۵	N	عکس ذوق آن جماعت می‌زدی	*	وین دلم ز آن عکس ذوقی می‌شدی
۵۶۶	N	عکس چندان باید از یاران خوش	*	که شوی از بحر بی‌عکس آب کش
۵۶۷	N	عکس کاول زد تو آن تقلید دان	*	چون پیاپی شد شود تحقیق آن
۵۶۸	N	تا نشد تحقیق از یاران مبر	*	از صدف مگسل نگشت آن قطره در
۵۶۹	N	صاف خواهی چشم و عقل و سمع را	*	بر دران تو پرده‌های طمع را
۵۷۰	N	ز انکه آن تقلید صوفی از طمع	*	عقل او بر بست از نور و لمع
۵۷۱	N	طمع لوت و طمع آن ذوق و سماع	*	مانع آمد عقل او را ز اطلاع
۵۷۲	N	گر طمع در آینه برخاستی	*	در نفاق آن آینه چون ماستی
۵۷۳	N	گر ترازو را طمع بودی به مال	*	راست کی گفتی ترازو وصف حال
۵۷۴	N	هر نبیی گفت با قوم از صفا	*	من نخواهم مزد پیغام از شما
۵۷۵	N	من دلیلم حق شما را مشتری	*	داد حق دلالیم هر دو سری
۵۷۶	N	چیست مزد کار من دیدار یار	*	گر چه خود بو بکر بخشد چل هزار
۵۷۷	N	چل هزار او نباشد مزد من	*	کی بود شبه شبه در عدن
۵۷۸	N	یک حکایت گویمت بشنو به هوش	*	تا بدانی که طمع شد بند گوش
۵۷۹	N	هر که را باشد طمع الکن شود	*	با طمع کی چشم و دل روشن شود
۵۸۰	N	پیش چشم او خیال جاه و زر	*	همچنان باشد که موی اندر بصر
۵۸۱	N	جز مگر مستی که از حق پر بود	*	گر چه بدهی گنجها او حر بود
۵۸۲	N	هر که از دیدار برخوردار شد	*	این جهان در چشم او مردار شد
۵۸۳	N	لیک آن صوفی ز مستی دور بود	*	لاجرم در حرص او شب کور بود
۵۸۴	N	صد حکایت بشنود مدهوش حرص	*	در نیاید نکته‌ای در گوش حرص

block:2014

title of 2014

۵۸۵	N	بود شخصی مفلسی بی‌خان و مان	*	مانده در زندان و بند بی‌امان
۵۸۶	N	لقمه‌ی زندانیان خوردی گزاف	*	بر دل خلق از طمع چون کوه قاف
۵۸۷	N	زهره نه کس را که لقمه‌ی نان خورد	*	ز انکه آن لقمه‌ربا کاوش برد
۵۸۸	N	هر که دور از دعوت رحمان بود	*	او گدا چشم است اگر سلطان بود
۵۸۹	N	مر مروت را نهاده زیر پا	*	گشته زندان دوزخی ز آن نان ربا
۵۹۰	N	گر گریزی بر امید راحتی	*	ز آن طرف هم پیشت آید آفتی
۵۹۱	N	هیچ کنجی بی‌دد و بی‌دام نیست	*	جز به خلوت‌گاه حق آرام نیست
۵۹۲	N	کنج زندان جهان ناگزیر	*	نیست بی‌پا مزد و بی‌دق الحصیر
۵۹۳	N	و الله ار سوراخ موشی در روی	*	مبتلای گربه چنگالی شوی
۵۹۴	N	آدمی را فربهی هست از خیال	*	گر خیالاتش بود صاحب جمال
۵۹۵	N	ور خیالاتش نماید ناخوشی	*	می‌گدازد همچو موم از آتشی
۵۹۶	N	در میان مار و کژدم گر ترا	*	با خیالات خوشان دارد خدا
۵۹۷	N	مار و کژدم مر ترا مونس بود	*	کان خیالت کیمیای مس بود
۵۹۸	N	صبر شیرین از خیال خوش شده ست	*	کان خیالات فرج پیش آمده ست
۵۹۹	N	آن فرج آید ز ایمان در ضمیر	*	ضعف ایمان ناامیدی و زحیر
۶۰۰	N	صبر از ایمان بیابد سر کله	*	حیث لا صبر فلا إیمان له
۶۰۱	N	گفت پیغمبر خداش ایمان نداد	*	هر که را صبری نباشد در نهاد
۶۰۲	N	آن یکی در چشم تو باشد چو مار	*	هم وی اندر چشم آن دیگر نگار
۶۰۳	N	ز انکه در چشمت خیال کفر اوست	*	و آن خیال مومنی در چشم دوست
۶۰۴	N	کاندر این یک شخص هر دو فعل هست	*	گاه ماهی باشد او و گاه شست
۶۰۵	N	نیم او مومن بود نیمیش گبر	*	نیم او حرص آوری نیمیش صبر
۶۰۶	N	گفت یزدانت فمنکم مومن	*	باز منکم کافر گبر کهن
۶۰۷	N	همچو گاوی نیمه‌ی چپش سیاه	*	نیمه‌ی دیگر سپید همچو ماه
۶۰۸	N	هر که این نیمه ببیند رد کند	*	هر که آن نیمه ببیند کد کند
۶۰۹	N	یوسف اندر چشم اخوان چون ستور	*	هم وی اندر چشم یعقوبی چو حور
۶۱۰	N	از خیال بد مر او را زشت دید	*	چشم فرع و چشم اصلی ناپدید
۶۱۱	N	چشم ظاهر سایه‌ی آن چشم دان	*	هر چه آن بیند بگردد این بد آن
۶۱۲	N	تو مکانی اصل تو در لامکان	*	این دکان بر بند و بگشا آن دکان
۶۱۳	N	شش جهت مگریز زیرا در جهات	*	ششدره است و ششدره مات است مات

block:2015

title of 2015

۶۱۴	N	با وکیل قاضی ادراک‌مند	*	اهل زندان در شکایت آمدند
۶۱۵	N	که سلام ما به قاضی بر کنون	*	باز گو آزار ما زین مرد دون
۶۱۶	N	کاندر این زندان بماند او مستمر	*	یاوه تاز و طبل‌خوار است و مضر
۶۱۷	N	چون مگس حاضر شود در هر طعام	*	از وقاحت بی‌صلا و بی‌سلام
۶۱۸	N	پیش او هیچ است لوت شصت کس	*	کر کند خود را اگر گوییش بس
۶۱۹	N	مرد زندان را نیاید لقمه‌ای	*	ور به صد حیلت گشاید طعمه‌ای
۶۲۰	N	در زمان پیش آید آن دوزخ گلو	*	حجتش این که خدا گفتا کُلُوا*
۶۲۱	N	زین چنین قحط سه ساله داد داد	*	ظل مولانا ابد پاینده باد
۶۲۲	N	یا ز زندان تا رود این گاومیش	*	یا وظیفه کن ز وقفی لقمه‌ایش
۶۲۳	N	ای ز تو خوش هم ذکور و هم اناث	*	داد کن المستغاث المستغاث
۶۲۴	N	سوی قاضی شد وکیل با نمک	*	گفت با قاضی شکایت یک به یک
۶۲۵	N	خواند او را قاضی از زندان به پیش	*	پس تفحص کرد از اعیان خویش
۶۲۶	N	گشت ثابت پیش قاضی آن همه	*	که نمودند از شکایت آن رمه
۶۲۷	N	گفت قاضی خیز از این زندان برو	*	سوی خانه‌ی مرده‌ریگ خویش شو
۶۲۸	N	گفت خان و مان من احسان تست	*	همچو کافر جنتم زندان تست
۶۲۹	N	گر ز زندانم برانی تو به رد	*	خود بمیرم من ز تقصیری و کد
۶۳۰	N	همچو ابلیسی که می‌گفت ای سلام	*	رب أنظرنی إلی یوم القیام
۶۳۱	N	کاندر این زندان دنیا من خوشم	*	تا که دشمن زادگان را می‌کشم
۶۳۲	N	هر که او را قوت ایمانی بود	*	و ز برای زاد ره نانی بود
۶۳۳	N	می‌ستانم گه به مکر و گه به ریو	*	تا بر آرند از پشیمانی غریو
۶۳۴	N	گه به درویشی کنم تهدیدشان	*	گه به زلف و خال بندم دیدشان
۶۳۵	N	قوت ایمانی در این زندان کم است	*	وان که هست از قصد این سگ در خم است
۶۳۶	N	از نماز و صوم و صد بی‌چارگی	*	قوت ذوق آید برد یک بارگی
۶۳۷	N	أستعیذ اللَّه من شیطانه	*	قد هلکنا آه من طغیانه
۶۳۸	N	یک سگ است و در هزاران می‌رود	*	هر که در وی رفت او او می‌شود
۶۳۹	N	هر که سردت کرد می‌دان کاو در اوست	*	دیو پنهان گشته اندر زیر پوست
۶۴۰	N	چون نیابد صورت آید در خیال	*	تا کشاند آن خیالت در وبال
۶۴۱	N	گه خیال فرجه و گاهی دکان	*	گه خیال علم و گاهی خان و مان
۶۴۲	N	هان بگو لاحولها اندر زمان	*	از زبان تنها نه بلک از عین جان
۶۴۳	N	گفت قاضی مفلسی را وانما	*	گفت اینک اهل زندانت گوا
۶۴۴	N	گفت ایشان متهم باشند چون	*	می‌گریزند از تو می‌گریند خون
۶۴۵	N	از تو می‌خواهند هم تا وارهند	*	زین غرض باطل گواهی می‌دهند
۶۴۶	N	جمله اهل محکمه گفتند ما	*	هم بر ادبار و بر افلاسش گوا
۶۴۷	N	هر که را پرسید قاضی حال او	*	گفت مولا دست ازین مفلس بشو
۶۴۸	N	گفت قاضی کش بگردانید فاش	*	گرد شهر این مفلس است و بس قلاش
۶۴۹	N	کو به کو او را مناداها زنید	*	طبل افلاسش عیان هر جا زنید
۶۵۰	N	هیچ کس نسیه بنفروشد بدو	*	قرض ندهد هیچ کس او را تسو
۶۵۱	N	هر که دعوی آردش اینجا به فن	*	بیش زندانش نخواهم کرد من
۶۵۲	N	پیش من افلاس او ثابت شده است	*	نقد و کالا نیستش چیزی به دست
۶۵۳	N	آدمی در حبس دنیا ز آن بود	*	تا بود کافلاس او ثابت شود
۶۵۴	N	مفلسی دیو را یزدان ما	*	هم منادی کرد در قرآن ما
۶۵۵	N	کاو دغا و مفلس است و بد سخن	*	هیچ با او شرکت و سودا مکن
۶۵۶	N	ور کنی او را بهانه آوری	*	مفلس است او صرفه از وی کی بری
۶۵۷	N	حاضر آوردند چون فتنه فروخت	*	اشتر کردی که هیزم می‌فروخت
۶۵۸	N	کرد بی‌چاره بسی فریاد کرد	*	هم موکل را به دانگی شاد کرد
۶۵۹	N	اشترش بردند از هنگام چاشت	*	تا شب و افغان او سودی نداشت
۶۶۰	N	بر شتر بنشست آن قحط گران	*	صاحب اشتر پی اشتر دوان
۶۶۱	N	سو به سو و کو به کو می‌تاختند	*	تا همه شهرش عیان بشناختند
۶۶۲	N	پیش هر حمام و هر بازارگاه	*	کرده مردم جمله در شکلش نگاه
۶۶۳	N	ده منادی گر بلند آوازیان	*	کرد و ترک و رومیان و تازیان
۶۶۴	N	مفلس است این و ندارد هیچ چیز	*	قرض تا ندهد کس او را یک پشیز
۶۶۵	N	ظاهر و باطن ندارد حبه‌ای	*	مفلسی قلبی دغایی دبه‌ای
۶۶۶	N	هان و هان با او حریفی کم کنید	*	چون که کاو آرد گره محکم کنید
۶۶۷	N	ور به حکم آرید این پژمرده را	*	من نخواهم کرد زندان مرده را
۶۶۸	N	خوش دم است او و گلویش بس فراخ	*	با شعار نو دثار شاخ شاخ
۶۶۹	N	گر بپوشد بهر مکر آن جامه را	*	عاریه است او و فریبد عامه را
۶۷۰	N	حرف حکمت بر زبان ناحکیم	*	حله‌های عاریت دان ای سلیم
۶۷۱	N	گر چه دزدی حله‌ای پوشیده است	*	دست تو چون گیرد آن ببریده دست
۶۷۲	N	چون شبانه از شتر آمد به زیر	*	کرد گفتش منزلم دور است و دیر
۶۷۳	N	بر نشستی اشترم را از پگاه	*	جو رها کردم کم از اخراج کاه
۶۷۴	N	گفت تا اکنون چه می‌کردیم پس	*	هوش تو کو، نیست اندر خانه کس
۶۷۵	N	طبل افلاسم به چرخ سابعه	*	رفت و تو نشنیده‌ای بد واقعه
۶۷۶	N	گوش تو پر بوده است از طمع خام	*	پس طمع کر می‌کند کور ای غلام
۶۷۷	N	تا کلوخ و سنگ بشنید این بیان	*	مفلس است و مفلس است این قلتبان
۶۷۸	N	تا به شب گفتند و در صاحب شتر	*	بر نزد کاو از طمع پر بود پر
۶۷۹	N	هست بر سمع و بصر مهر خدا	*	در حجب بس صورت است و بس صدا
۶۸۰	N	آن چه او خواهد رساند آن به چشم	*	از جمال و از کمال و از کرشم
۶۸۱	N	و انچه او خواهد رساند آن به گوش	*	از سماع و از بشارت وز خروش
۶۸۲	N	کون پر چاره ست و هیچت چاره نی	*	تا که نگشاید خدایت روزنی
۶۸۳	N	گر چه تو هستی کنون غافل از آن	*	وقت حاجت حق کند آن را عیان
۶۸۴	N	گفت پیغمبر که یزدان مجید	*	از پی هر درد درمان آفرید
۶۸۵	N	لیک ز آن درمان نبینی رنگ و بو	*	بهر درد خویش بی‌فرمان او
۶۸۶	N	چشم را ای چاره جو در لامکان	*	هین بنه چون چشم کشته سوی جان
۶۸۷	N	این جهان از بی‌جهت پیدا شده ست	*	که ز بی‌جایی جهان را جا شده ست
۶۸۸	N	باز گرد از هست سوی نیستی	*	طالب ربی و ربانیستی
۶۸۹	N	جای دخل است این عدم از وی مرم	*	جای خرج است این وجود بیش و کم
۶۹۰	N	کارگاه صنع حق چون نیستی است	*	پس برون کارگه بی‌قیمتی است
۶۹۱	N	یاد ده ما را سخنهای دقیق	*	که ترا رحم آورد آن ای رفیق
۶۹۲	N	هم دعا از تو اجابت هم ز تو	*	ایمنی از تو مهابت هم ز تو
۶۹۳	N	گر خطا گفتیم اصلاحش تو کن	*	مصلحی تو ای تو سلطان سخن
۶۹۴	N	کیمیا داری که تبدیلش کنی	*	گر چه جوی خون بود نیلش کنی
۶۹۵	N	این چنین میناگریها کار تست	*	این چنین اکسیرها اسرار تست
۶۹۶	N	آب را و خاک را بر هم زدی	*	ز آب و گل نقش تن آدم زدی
۶۹۷	N	نسبتش دادی و جفت و خال و عم	*	با هزار اندیشه و شادی و غم
۶۹۸	N	باز بعضی را رهایی داده‌ای	*	زین غم و شادی جدایی داده‌ای
۶۹۹	N	برده‌ای از خویش و پیوند و سرشت	*	کرده‌ای در چشم او هر خوب زشت
۷۰۰	N	هر چه محسوس است او رد می‌کند	*	و انچه ناپیداست مسند می‌کند
۷۰۱	N	عشق او پیدا و معشوقش نهان	*	یار بیرون فتنه‌ی او در جهان
۷۰۲	N	این رها کن عشقهای صورتی	*	نیست بر صورت نه بر روی ستی
۷۰۳	N	آن چه معشوق است صورت نیست آن	*	خواه عشق این جهان خواه آن جهان
۷۰۴	N	آن چه بر صورت تو عاشق گشته‌ای	*	چون برون شد جان چرایش هشته‌ای
۷۰۵	N	صورتش بر جاست این سیری ز چیست	*	عاشقا واجو که معشوق تو کیست
۷۰۶	N	آن چه محسوس است اگر معشوقه است	*	عاشق استی هر که او را حس هست
۷۰۷	N	چون وفا آن عشق افزون می‌کند	*	کی وفا صورت دگرگون می‌کند
۷۰۸	N	پرتو خورشید بر دیوار تافت	*	تابش عاریتی دیوار یافت
۷۰۹	N	بر کلوخی دل چه بندی ای سلیم	*	واطلب اصلی که تابد او مقیم
۷۱۰	N	ای که تو هم عاشقی بر عقل خویش	*	خویش بر صورت پرستان دیده بیش
۷۱۱	N	پرتو عقل است آن بر حس تو	*	عاریت میدان ذهب بر مس تو
۷۱۲	N	چون زر اندود است خوبی در بشر	*	ور نه چون شد شاهد تو پیر خر
۷۱۳	N	چون فرشته بود همچون دیو شد	*	کان ملاحت اندر او عاریه بد
۷۱۴	N	اندک اندک می‌ستانند آن جمال	*	اندک اندک خشک می‌گردد نهال
۷۱۵	N	رو نُعَمِّرْهُ نُنَکِّسْهُ‌ بخوان	*	دل طلب کن دل منه بر استخوان
۷۱۶	N	کان جمال دل جمال باقی است	*	دولتش از آب حیوان ساقی است
۷۱۷	N	خود هم او آب است و هم ساقی و مست	*	هر سه یک شد چون طلسم تو شکست
۷۱۸	N	آن یکی را تو ندانی از قیاس	*	بندگی کن ژاژ کم خا ناشناس
۷۱۹	N	معنی تو صورت است و عاریت	*	بر مناسب شادی و بر قافیت
۷۲۰	N	معنی آن باشد که بستاند ترا	*	بی‌نیاز از نقش گرداند ترا
۷۲۱	N	معنی آن نبود که کور و کر کند	*	مرد را بر نقش عاشق‌تر کند
۷۲۲	N	کور را قسمت خیال غم فزاست	*	بهره‌ی چشم این خیالات فناست
۷۲۳	N	حرف قرآن را ضریران معدن‌اند	*	خر نبینند و به پالان بر زنند
۷۲۴	N	چون تو بینایی پی خر رو که جست	*	چند پالان دوزی ای پالان پرست
۷۲۵	N	خر چو هست آید یقین پالان ترا	*	کم نگردد نان چو باشد جان ترا
۷۲۶	N	پشت خر دکان و مال و مکسب است	*	در قلبت مایه‌ی صد قالب است
۷۲۷	N	خر برهنه بر نشین ای بو الفضول	*	خر برهنه نه که راکب شد رسول
۷۲۸	N	النَّبیّ قد رکب معروریا	*	و النَّبیّ قیل سافر ماشیا
۷۲۹	N	شد خر نفس تو بر میخیش بند	*	چند بگریزد ز کار و بار چند
۷۳۰	N	بار صبر و شکر او را بردنی است	*	خواه در صد سال و خواهی سی و بیست
۷۳۱	N	هیچ وازر وزر غیری بر نداشت	*	هیچ کس ندرود تا چیزی نکاشت
۷۳۲	N	طمع خام است آن مخور خام ای پسر	*	خام خوردن علت آرد در بشر
۷۳۳	N	کان فلانی یافت گنجی ناگهان	*	من همان خواهم نه کار و نه دکان
۷۳۴	N	کار بخت است آن و آن هم نادر است	*	کسب باید کرد تا تن قادر است
۷۳۵	N	کسب کردن گنج را مانع کی است	*	پا مکش از کار آن خود در پی است
۷۳۶	N	تا نگردی تو گرفتار اگر	*	که اگر این کردمی یا آن دگر
۷۳۷	N	کز اگر گفتن رسول با وفاق	*	منع کرد و گفت آن هست از نفاق
۷۳۸	N	کان منافق در اگر گفتن بمرد	*	وز اگر گفتن بجز حسرت نبرد

block:2016

title of 2016

۷۳۹	N	آن غریبی خانه می‌جست از شتاب	*	دوستی بردش سوی خانه‌ی خراب
۷۴۰	N	گفت او این را اگر سقفی بدی	*	پهلوی من مر ترا مسکن شدی
۷۴۱	N	هم عیال تو بیاسودی اگر	*	در میانه داشتی حجره‌ی دگر
۷۴۲	N	گفت آری پهلوی یاران خوش است	*	لیک ای جان در اگر نتوان نشست
۷۴۳	N	این همه عالم طلب‌کار خوشند	*	وز خوش تزویر اندر آتشند
۷۴۴	N	طالب زر گشته جمله پیر و خام	*	لیک قلب از زر نداند چشم عام
۷۴۵	N	پرتوی بر قلب زد خالص ببین	*	بی‌محک زر را مکن از ظن گزین
۷۴۶	N	گر محک داری گزین کن ور نه رو	*	نزد دانا خویشتن را کن گرو
۷۴۷	N	یا محک باید میان جان خویش	*	ور ندانی ره مرو تنها تو پیش
۷۴۸	N	بانگ غولان هست بانگ آشنا	*	آشنایی که کشد سوی فنا
۷۴۹	N	بانگ می‌دارد که هان ای کاروان	*	سوی من آیید نک راه و نشان
۷۵۰	N	نام هر یک می‌برد غول ای فلان	*	تا کند آن خواجه را از آفلان
۷۵۱	N	چون رسد آن جا ببیند گرگ و شیر	*	عمر ضایع راه دور و روز دیر
۷۵۲	N	چون بود آن بانگ غول آخر بگو	*	مال خواهم جاه خواهم و آبرو
۷۵۳	N	از درون خویش این آوازها	*	منع کن تا کشف گردد رازها
۷۵۴	N	ذکر حق کن بانگ غولان را بسوز	*	چشم نرگس را از این کرکس بدوز
۷۵۵	N	صبح کاذب را ز صادق واشناس	*	رنگ می را باز دان از رنگ کاس
۷۵۶	N	تا بود کز دیده‌گان هفت رنگ	*	دیده‌ای پیدا کند صبر و درنگ
۷۵۷	N	رنگها بینی بجز این رنگها	*	گوهران بینی به جای سنگها
۷۵۸	N	گوهر چه بلکه دریایی شوی	*	آفتاب چرخ پیمایی شوی
۷۵۹	N	کار کن در کارگه باشد نهان	*	تو برو در کارگه بینش عیان
۷۶۰	N	کار چون بر کار کن پرده تنید	*	خارج آن کار نتوانیش دید
۷۶۱	N	کارگه چون جای باش عامل است	*	آن که بیرون است از وی غافل است
۷۶۲	N	پس در آ در کارگه یعنی عدم	*	تا ببینی صنع و صانع را بهم
۷۶۳	N	کارگه چون جای روشن دیده‌گی است	*	پس برون کارگه پوشیدگی است
۷۶۴	N	رو به هستی داشت فرعون عنود	*	لاجرم از کارگاهش کور بود
۷۶۵	N	لاجرم می‌خواست تبدیل قدر	*	تا قضا را باز گرداند ز در
۷۶۶	N	خود قضا بر سبلت آن حیله‌مند	*	زیر لب می‌کرد هر دم ریش‌خند
۷۶۷	N	صد هزاران طفل کشت او بی‌گناه	*	تا بگردد حکم و تقدیر اله
۷۶۸	N	تا که موسای نبی ناید برون	*	کرد در گردن هزاران ظلم و خون
۷۶۹	N	آن همه خون کرد و موسی زاده شد	*	و ز برای قهر او آماده شد
۷۷۰	N	گر بدیدی کارگاه لا یزال	*	دست و پایش خشک گشتی ز احتیال
۷۷۱	N	اندرون خانه‌اش موسی معاف	*	و ز برون می‌کشت طفلان را گزاف
۷۷۲	N	همچو صاحب نفس کاو تن پرورد	*	بر دگر کس ظن حقدی می‌برد
۷۷۳	N	کاین عدو و آن حسود و دشمن است	*	خود حسود و دشمن او آن تن است
۷۷۴	N	او چو موسی و تنش فرعون او	*	او به بیرون می‌دود که کو عدو
۷۷۵	N	نفسش اندر خانه‌ی تن نازنین	*	بر دگر کس دست می‌خاید به کین

block:2017

title of 2017

۷۷۶	N	آن یکی از خشم مادر را بکشت	*	هم به زخم خنجر و هم زخم مشت
۷۷۷	N	آن یکی گفتش که از بد گوهری	*	یاد ناوردی تو حق مادری
۷۷۸	N	هی تو مادر را چرا کشتی بگو	*	او چه کرد آخر بگو ای زشت خو
۷۷۹	N	گفت کاری کرد کان عار وی است	*	کشتمش کان خاک ستار وی است
۷۸۰	N	گفت آن کس را بکش ای محتشم	*	گفت پس هر روز مردی را کشم
۷۸۱	N	کشتم او را رستم از خونهای خلق	*	نای او برم به است از نای خلق
۷۸۲	N	نفس تست آن مادر بد خاصیت	*	که فساد اوست در هر ناحیت
۷۸۳	N	هین بکش او را که بهر آن دنی	*	هر دمی قصد عزیزی می‌کنی
۷۸۴	N	از وی این دنیای خوش بر تست تنگ	*	از پی او با حق و با خلق جنگ
۷۸۵	N	نفس کشتی باز رستی ز اعتذار	*	کس ترا دشمن نماند در دیار
۷۸۶	N	گر شکال آرد کسی بر گفت ما	*	از برای انبیا و اولیا
۷۸۷	N	کانبیا را نه که نفس کشته بود	*	پس چراشان دشمنان بود و حسود
۷۸۸	N	گوش کن تو ای طلب‌کار صواب	*	بشنو این اشکال و شبهت را جواب
۷۸۹	N	دشمن خود بوده‌اند آن منکران	*	زخم بر خود می‌زدند ایشان چنان
۷۹۰	N	دشمن آن باشد که قصد جان کند	*	دشمن آن نبود که خود جان می‌کند
۷۹۱	N	نیست خفاشک عدوی آفتاب	*	او عدوی خویش آمد در حجاب
۷۹۲	N	تابش خورشید او را می‌کشد	*	رنج او خورشید هرگز کی کشد
۷۹۳	N	دشمن آن باشد کز او آید عذاب	*	مانع آید لعل را از آفتاب
۷۹۴	N	مانع خویشند جمله‌ی کافران	*	از شعاع جوهر پیغمبران
۷۹۵	N	کی حجاب چشم آن فردند خلق	*	چشم خود را کور و کژ کردند خلق
۷۹۶	N	چون غلام هندویی کاو کین کشد	*	از ستیزه‌ی خواجه خود را می‌کشد
۷۹۷	N	سر نگون می‌افتد از بام سرا	*	تا زیانی کرده باشد خواجه را
۷۹۸	N	گر شود بیمار دشمن با طبیب	*	ور کند کودک عداوت با ادیب
۷۹۹	N	در حقیقت ره زن جان خودند	*	راه عقل و جان خود را خود زدند
۸۰۰	N	گازری گر خشم گیرد ز آفتاب	*	ماهیی گر خشم می‌گیرد ز آب
۸۰۱	N	تو یکی بنگر که را دارد زیان	*	عاقبت که بود سیاه اختر از آن
۸۰۲	N	گر ترا حق آفریند زشت رو	*	هان مشو هم زشت رو هم زشت خو
۸۰۳	N	ور برد کفشت مرو در سنگلاخ	*	ور دو شاخ استت مشو تو چار شاخ
۸۰۴	N	تو حسودی کز فلان من کمترم	*	می‌فزاید کمتری در اخترم
۸۰۵	N	خود حسد نقصان و عیبی دیگر است	*	بلکه از جمله کمیها بدتر است
۸۰۶	N	آن بلیس از ننگ و عار کمتری	*	خویش را افکند در صد ابتری
۸۰۷	N	از حسد می‌خواست تا بالا بود	*	خود چه بالا بلکه خون‌پالا بود
۸۰۸	N	آن ابو جهل از محمد ننگ داشت	*	وز حسد خود را به بالا می‌فراشت
۸۰۹	N	بو الحکم نامش بد و بو جهل شد	*	ای بسا اهل از حسد نااهل شد
۸۱۰	N	من ندیدم در جهان جست و جو	*	هیچ اهلیت به از خوی نکو
۸۱۱	N	انبیا را واسطه ز آن کرد حق	*	تا پدید آید حسدها در قلق
۸۱۲	N	ز انکه کس را از خدا عاری نبود	*	حاسد حق هیچ دیاری نبود
۸۱۳	N	آن کسی کش مثل خود پنداشتی	*	ز آن سبب با او حسد برداشتی
۸۱۴	N	چون مقرر شد بزرگی رسول	*	پس حسد ناید کسی را از قبول
۸۱۵	N	پس به هر دوری ولیی قایم است	*	تا قیامت آزمایش دایم است
۸۱۶	N	هر که را خوی نکو باشد برست	*	هر کسی کاو شیشه دل باشد شکست
۸۱۷	N	پس امام حی قایم آن ولی است	*	خواه از نسل عمر خواه از علی است
۸۱۸	N	مهدی و هادی وی است ای راه جو	*	هم نهان و هم نشسته پیش رو
۸۱۹	N	او چو نور است و خرد جبریل اوست	*	و آن ولی کم از او قندیل اوست
۸۲۰	N	و انکه زین قندیل کم مشکات ماست	*	نور را در مرتبه ترتیبهاست
۸۲۱	N	ز انکه هفصد پرده دارد نور حق	*	پرده‌های نور دان چندین طبق
۸۲۲	N	از پس هر پرده قومی را مقام	*	صف صف‌اند این پرده‌هاشان تا امام
۸۲۳	N	اهل صف آخرین از ضعف خویش	*	چشمشان طاقت ندارد نور بیش
۸۲۴	N	و آن صف پیش از ضعیفی بصر	*	تاب نارد روشنایی بیشتر
۸۲۵	N	روشنیی کاو حیات اول است	*	رنج جان و فتنه‌ی این احول است
۸۲۶	N	احولیها اندک اندک کم شود	*	چون ز هفصد بگذرد او یم شود
۸۲۷	N	آتشی کاصلاح آهن یا زر است	*	کی صلاح آبی و سیب تر است
۸۲۸	N	سیب و آبی خامیی دارد خفیف	*	نه چو آهن تابشی خواهد لطیف
۸۲۹	N	لیک آهن را لطیف آن شعله‌هاست	*	کاو جذوب تابش آن اژدهاست
۸۳۰	N	هست آن آهن فقیر سخت کش	*	زیر پتک و آتش است او سرخ و خوش
۸۳۱	N	حاجب آتش بود بی‌واسطه	*	در دل آتش رود بی‌رابطه
۸۳۲	N	بی‌حجاب آب و فرزندان آب	*	پختگی ز آتش نیابند و خطاب
۸۳۳	N	واسطه دیگی بود یا تابه‌ای	*	همچو پا را در روش پا تابه‌ای
۸۳۴	N	یا مکانی در میان تا آن هوا	*	می‌شود سوزان و می‌آرد بما
۸۳۵	N	پس فقیر آن است کاو بی‌واسطه ست	*	شعله‌ها را با وجودش رابطه ست
۸۳۶	N	پس دل عالم وی است ایرا که تن	*	می‌رسد از واسطه‌ی این دل به فن
۸۳۷	N	دل نباشد، تن چه داند گفت‌وگو	*	دل نجوید، تن چه داند جستجو
۸۳۸	N	پس نظرگاه شعاع آن آهن است	*	پس نظرگاه خدا دل نی تن است
۸۳۹	N	باز این دلهای جزوی چون تن است	*	با دل صاحب دلی کاو معدن است
۸۴۰	N	بس مثال و شرح خواهد این کلام	*	لیک ترسم تا نلغزد وهم عام
۸۴۱	N	تا نگردد نیکویی ما بدی	*	اینکه گفتم هم نبد جز بی‌خودی
۸۴۲	N	پای کج را کفش کج بهتر بود	*	مر گدا را دستگه بر در بود

block:2018

title of 2018

۸۴۳	N	پادشاهی دو غلام ارزان خرید	*	با یکی ز آن دو سخن گفت و شنید
۸۴۴	N	یافتش زیرک دل و شیرین جواب	*	از لب شکر چه زاید شکر آب
۸۴۵	N	آدمی مخفی است در زیر زبان	*	این زبان پرده است بر درگاه جان
۸۴۶	N	چون که بادی پرده را در هم کشید	*	سر صحن خانه شد بر ما پدید
۸۴۷	N	کاندر آن خانه گهر یا گندم است	*	گنج زر یا جمله مار و کژدم است
۸۴۸	N	یا در او گنج است و ماری بر کران	*	ز انکه نبود گنج زر بی‌پاسبان
۸۴۹	N	بی‌تامل او سخن گفتی چنان	*	کز پس پانصد تامل دیگران
۸۵۰	N	گفتی اندر باطنش دریاستی	*	جمله دریا گوهر گویاستی
۸۵۱	N	نور هر گوهر کز او تابان شدی	*	حق و باطل را از او فرقان شدی
۸۵۲	N	نور فرقان فرق کردی بهر ما	*	ذره ذره حق و باطل را جدا
۸۵۳	N	نور گوهر نور چشم ما شدی	*	هم سؤال و هم جواب از ما بدی
۸۵۴	N	چشم کژ کردی دو دیدی قرص ماه	*	چون سؤال است این نظر در اشتباه
۸۵۵	N	راست گردان چشم را در ماهتاب	*	تا یکی بینی تو مه را نک جواب
۸۵۶	N	فکرتت که کژ مبین نیکو نگر	*	هست آن فکرت شعاع آن گهر
۸۵۷	N	هر جوابی کان ز گوش آید به دل	*	چشم گفت از من شنو آن را بهل
۸۵۸	N	گوش دلاله ست و چشم اهل وصال	*	چشم صاحب حال و گوش اصحاب قال
۸۵۹	N	در شنود گوش تبدیل صفات	*	در عیان دیدها تبدیل ذات
۸۶۰	N	ز آتش ار علمت یقین شد از سخن	*	پختگی جو در یقین منزل مکن
۸۶۱	N	تا نسوزی نیست آن عین الیقین	*	این یقین خواهی در آتش در نشین
۸۶۲	N	گوش چون نافذ بود دیده شود	*	ور نه قل در گوش پیچیده شود
۸۶۳	N	این سخن پایان ندارد باز گرد	*	تا که شه با آن غلامانش چه کرد

block:2019

title of 2019

۸۶۴	N	آن غلامک را چو دید اهل ذکا	*	آن دگر را کرد اشارت که بیا
۸۶۵	N	کاف رحمت گفتمش تصغیر نیست	*	جد چو گوید طفلکم تحقیر نیست
۸۶۶	N	چون بیامد آن دوم در پیش شاه	*	بود او گنده دهان دندان سیاه
۸۶۷	N	گر چه شه ناخوش شد از گفتار او	*	جستجویی کرد هم ز اسرار او
۸۶۸	N	گفت با این شکل و این گند دهان	*	دور بنشین لیک آن سو تر مران
۸۶۹	N	که تو اهل نامه و رقعه بدی	*	نه جلیس و یار و هم بقعه بدی
۸۷۰	N	تا علاج آن دهان تو کنیم	*	تو حبیب و ما طبیب پر فنیم
۸۷۱	N	بهر کیکی نو گلیمی سوختن	*	نیست لایق از تو دیده دوختن
۸۷۲	N	با همه بنشین دو سه دستان بگو	*	تا ببینم صورت عقلت نکو
۸۷۳	N	آن ذکی را پس فرستاد او به کار	*	سوی حمامی که رو خود را بخار
۸۷۴	N	وین دگر را گفت خه تو زیرکی	*	صد غلامی در حقیقت نه یکی
۸۷۵	N	آن نه‌ای که خواجه‌تاش تو نمود	*	از تو ما را سرد می‌کرد آن حسود
۸۷۶	N	گفت او دزد و کژ است و کژنشین	*	حیز و نامرد و چنان است و چنین
۸۷۷	N	گفت پیوسته بده ست او راست گو	*	راست گویی من ندیده ستم چو او
۸۷۸	N	راست گویی در نهادش خلقتی است	*	هر چه گوید من نگویم تهمتی است
۸۷۹	N	کژ ندانم آن نکو اندیش را	*	متهم دارم وجود خویش را
۸۸۰	N	باشد او در من ببیند عیبها	*	من نبینم در وجود خود شها
۸۸۱	N	هر کسی گر عیب خود دیدی ز پیش	*	کی بدی فارغ خود از اصلاح خویش
۸۸۲	N	غافلند این خلق از خود ای پدر	*	لاجرم گویند عیب همدگر
۸۸۳	N	من نبینم روی خود را ای شمن	*	من ببینم روی تو تو روی من
۸۸۴	N	آن کسی که او ببیند روی خویش	*	نور او از نور خلقان است بیش
۸۸۵	N	گر بمیرد دید او باقی بود	*	ز انکه دیدش دید خلاقی بود
۸۸۶	N	نور حسی نبود آن نوری که او	*	روی خود محسوس بیند پیش رو
۸۸۷	N	گفت اکنون عیبهای او بگو	*	آن چنان که گفت او از عیب تو
۸۸۸	N	تا بدانم که تو غم خوار منی	*	کدخدای ملکت و کار منی
۸۸۹	N	گفت ای شه من بگویم عیبهاش	*	گر چه هست او مر مرا خوش خواجه‌تاش
۸۹۰	N	عیب او مهر و وفا و مردمی	*	عیب او صدق و ذکا و هم دمی
۸۹۱	N	کمترین عیبش جوانمردی و داد	*	آن جوانمردی که جان را هم بداد
۸۹۲	N	صد هزاران جان خدا کرده پدید	*	چه جوانمردی بود کان را ندید
۸۹۳	N	ور بدیدی کی به جان بخلش بدی	*	بهر یک جان کی چنین غمگین شدی
۸۹۴	N	بر لب جو بخل آب آن را بود	*	کاو ز جوی آب نابینا بود
۸۹۵	N	گفت پیغمبر که هر که از یقین	*	داند او پاداش خود در یوم دین
۸۹۶	N	که یکی را ده عوض می‌آیدش	*	هر زمان جودی دگرگون زایدش
۸۹۷	N	جود جمله از عوضها دیدن است	*	پس عوض دیدن ضد ترسیدن است
۸۹۸	N	بخل نادیدن بود اعواض را	*	شاد دارد دید در خواض را
۸۹۹	N	پس به عالم هیچ کس نبود بخیل	*	ز انکه کس چیزی نبازد بی‌بدیل
۹۰۰	N	پس سخا از چشم آمد نه ز دست	*	دید دارد کار جز بینا نرست
۹۰۱	N	عیب دیگر این که خود بین نیست او	*	هست او در هستی خود عیب جو
۹۰۲	N	عیب گوی و عیب جوی خود بده ست	*	با همه نیکو و با خود بد بده ست
۹۰۳	N	گفت شه جلدی مکن در مدح یار	*	مدح خود در ضمن مدح او میار
۹۰۴	N	ز انکه من در امتحان آرم و را	*	شرمساری آیدت در ما ورا

block:2020

title of 2020

۹۰۵	N	گفت نه و الله و بالله العظیم	*	مالِکَ الْمُلْکِ‌ و به رحمان و رحیم
۹۰۶	N	آن خدایی که فرستاد انبیا	*	نه به حاجت بل به فضل و کبریا
۹۰۷	N	آن خداوندی که از خاک ذلیل	*	آفرید او شهسواران جلیل
۹۰۸	N	پاکشان کرد از مزاج خاکیان	*	بگذرانید از تک افلاکیان
۹۰۹	N	بر گرفت از نار و نور صاف ساخت	*	وانگه او بر جمله‌ی انوار تاخت
۹۱۰	N	آن سنا برقی که بر ارواح تافت	*	تا که آدم معرفت ز آن نور یافت
۹۱۱	N	آن کز آدم رست و دست شیث چید	*	پس خلیفه‌ش کرد آدم کان بدید
۹۱۲	N	نوح از آن گوهر که برخوردار بود	*	در هوای بحر جان دربار بود
۹۱۳	N	جان ابراهیم از آن انوار زفت	*	بی‌حذر در شعله‌های نار رفت
۹۱۴	N	چون که اسماعیل در جویش فتاد	*	پیش دشنه‌ی آب دارش سر نهاد
۹۱۵	N	جان داود از شعاعش گرم شد	*	آهن اندر دست بافش نرم شد
۹۱۶	N	چون سلیمان بد وصالش را رضیع	*	دیو گشتش بنده فرمان و مطیع
۹۱۷	N	در قضا یعقوب چون بنهاد سر	*	چشم روشن کرد از بوی پسر
۹۱۸	N	یوسف مه رو چو دید آن آفتاب	*	شد چنان بیدار در تعبیر خواب
۹۱۹	N	چون عصا از دست موسی آب خورد	*	ملکت فرعون را یک لقمه کرد
۹۲۰	N	نردبانش عیسی مریم چو یافت	*	بر فراز گنبد چارم شتافت
۹۲۱	N	چون محمد یافت آن ملک و نعیم	*	قرص مه را کرد او در دم دو نیم
۹۲۲	N	چون ابو بکر آیت توفیق شد	*	با چنان شه صاحب و صدیق شد
۹۲۳	N	چون عمر شیدای آن معشوق شد	*	حق و باطل را چو دل فاروق شد
۹۲۴	N	چون که عثمان آن عیان را عین گشت	*	نور فایض بود و ذی النورین گشت
۹۲۵	N	چون ز رویش مرتضی شد در فشان	*	گشت او شیر خدا در مرج جان
۹۲۶	N	چون جنید از جند او دید آن مدد	*	خود مقاماتش فزون شد از عدد
۹۲۷	N	بایزید اندر مزیدش راه دید	*	نام قطب العارفین از حق شنید
۹۲۸	N	چون که کرخی کرخ او را شد حرص	*	شد خلیفه‌ی عشق و ربانی نفس
۹۲۹	N	پور ادهم مرکب آن سو راند شاد	*	گشت او سلطان سلطانان داد
۹۳۰	N	و آن شقیق از شق آن راه شگرف	*	گشت او خورشید رای و تیز طرف
۹۳۱	N	صد هزاران پادشاهان نهان	*	سر فرازانند ز آن سوی جهان
۹۳۲	N	نامشان از رشک حق پنهان بماند	*	هر گدایی نامشان را بر نخواند
۹۳۳	N	حق آن نور و حق نورانیان	*	کاندر آن بحرند همچون ماهیان
۹۳۴	N	بحر جان و جان بحر ار گویمش	*	نیست لایق نام نو می‌جویمش
۹۳۵	N	حق آن آنی که این و آن از اوست	*	مغزها نسبت بدو باشد چو پوست
۹۳۶	N	که صفات خواجه‌تاش و یار من	*	هست صد چندان که این گفتار من
۹۳۷	N	آن چه می‌دانم ز وصف آن ندیم	*	باورت ناید چه گویم ای کریم
۹۳۸	N	شاه گفت اکنون از آن خود بگو	*	چند گویی آن این و آن او
۹۳۹	N	تو چه داری و چه حاصل کرده‌ای	*	از تگ دریا چه در آورده‌ای
۹۴۰	N	روز مرگ این حس تو باطل شود	*	نور جان داری که یار دل شود
۹۴۱	N	در لحد کاین چشم را خاک آگند	*	هستت آن چه گور را روشن کند
۹۴۲	N	آن زمان که دست و پایت بر درد	*	پر و بالت هست تا جان بر پرد
۹۴۳	N	آن زمان کاین جان حیوانی نماند	*	جان باقی بایدت بر جا نشاند
۹۴۴	N	شرط من جا بالحسن نه کردن است	*	این حسن را سوی حضرت بردن است
۹۴۵	N	جوهری داری ز انسان یا خری	*	این عرضها که فنا شد چون بری
۹۴۶	N	این عرضهای نماز و روزه را	*	چون که لا یبقی زمانین انتفی
۹۴۷	N	نقل نتوان کرد مر اعراض را	*	لیک از جوهر برند امراض را
۹۴۸	N	تا مبدل گشت جوهر زین عرض	*	چون ز پرهیزی که زایل شد مرض
۹۴۹	N	گشت پرهیز عرض جوهر به جهد	*	شد دهان تلخ از پرهیز شهد
۹۵۰	N	از زراعت خاکها شد سنبله	*	داروی مو کرد مو را سلسله
۹۵۱	N	آن نکاح زن عرض بد شد فنا	*	جوهر فرزند حاصل شد ز ما
۹۵۲	N	جفت کردن اسب و اشتر را عرض	*	جوهر کره بزاییدن غرض
۹۵۳	N	هست آن بستان نشاندن هم عرض	*	گشت جوهر کشت بستان نک غرض
۹۵۴	N	هم عرض دان کیمیا بردن بکار	*	جوهری ز آن کیمیا گر شد بیار
۹۵۵	N	صیقلی کردن عرض باشد شها	*	زین عرض جوهر همی‌زاید صفا
۹۵۶	N	پس مگو که من عملها کرده‌ام	*	دخل آن اعراض را بنما مرم
۹۵۷	N	این صفت کردن عرض باشد خمش	*	سایه‌ی بز را پی قربان مکش
۹۵۸	N	گفت شاها بی‌قنوط عقل نیست	*	گر تو فرمایی عرض را نقل نیست
۹۵۹	N	پادشاها جز که یاس بنده نیست	*	گر عرض کان رفت باز آینده نیست
۹۶۰	N	گر نبودی مر عرض را نقل و حشر	*	فعل بودی باطل و اقوال فشر
۹۶۱	N	این عرضها نقل شد لونی دگر	*	حشر هر فانی بود کونی دگر
۹۶۲	N	نقل هر چیزی بود هم لایقش	*	لایق گله بود هم سایقش
۹۶۳	N	وقت محشر هر عرض را صورتی است	*	صورت هر یک عرض را نوبتی است
۹۶۴	N	بنگر اندر خود نه تو بودی عرض	*	جنبش جفتی و جفتی با غرض
۹۶۵	N	بنگر اندر خانه و کاشانه‌ها	*	در مهندس بود چون افسانه‌ها
۹۶۶	N	آن فلان خانه که ما دیدیم خوش	*	بود موزون صفه و سقف و درش
۹۶۷	N	از مهندس آن عرض و اندیشه‌ها	*	آلت آورد و ستون از بیشه‌ها
۹۶۸	N	چیست اصل و مایه‌ی هر پیشه‌ای	*	جز خیال و جز عرض و اندیشه‌ای
۹۶۹	N	جمله اجزای جهان را بی‌غرض	*	درنگر حاصل نشد جز از عرض
۹۷۰	N	اول فکر آخر آمد در عمل	*	بنیت عالم چنان دان در ازل
۹۷۱	N	میوه‌ها در فکر دل اول بود	*	در عمل ظاهر به آخر می‌شود
۹۷۲	N	چون عمل کردی شجر بنشاندی	*	اندر آخر حرف اول خواندی
۹۷۳	N	گر چه شاخ و برگ و بیخش اول است	*	آن همه از بهر میوه مرسل است
۹۷۴	N	پس سری که مغز آن افلاک بود	*	اندر آخر خواجه‌ی لولاک بود
۹۷۵	N	نقل اعراض است این بحث و مقال	*	نقل اعراض است این شیر و شگال
۹۷۶	N	جمله عالم خود عرض بودند تا	*	اندر این معنی بیامد هَلْ أَتی
۹۷۷	N	این عرضها از چه زاید از صور	*	وین صور هم از چه زاید از فکر
۹۷۸	N	این جهان یک فکرت است از عقل کل	*	عقل چون شاه است و صورتها رسل
۹۷۹	N	عالم اول جهان امتحان	*	عالم ثانی جزای این و آن
۹۸۰	N	چاکرت شاها جنایت می‌کند	*	آن عرض زنجیر و زندان می‌شود
۹۸۱	N	بنده‌ات چون خدمت شایسته کرد	*	آن عرض نه خلعتی شد در نبرد
۹۸۲	N	این عرض با جوهر آن بیضه است و طیر	*	این از آن و آن از این زاید به سیر
۹۸۳	N	گفت شاهنشه چنین گیر المراد	*	این عرضهای تو یک جوهر نزاد
۹۸۴	N	گفت مخفی داشته ست آن را خرد	*	تا بود غیب این جهان نیک و بد
۹۸۵	N	ز انکه گر پیدا شدی اشکال فکر	*	کافر و مومن نگفتی جز که ذکر
۹۸۶	N	پس عیان بودی نه غیب ای شاه این	*	نقش دین و کفر بودی بر جبین
۹۸۷	N	کی درین عالم بت و بتگر بدی	*	چون کسی را زهره‌ی تسخر بدی
۹۸۸	N	پس قیامت بودی این دنیای ما	*	در قیامت کی کند جرم و خطا
۹۸۹	N	گفت شه پوشید حق پاداش بد	*	لیک از عامه نه از خاصان خود
۹۹۰	N	گر به دامی افکنم من یک امیر	*	از امیران خفیه دارم نه از وزیر
۹۹۱	N	حق به من بنمود پس پاداش کار	*	وز صورهای عملها صد هزار
۹۹۲	N	تو نشانی ده که من دانم تمام	*	ماه را بر من نمی‌پوشد غمام
۹۹۳	N	گفت پس از گفت من مقصود چیست	*	چون تو می‌دانی که آن چه بود چیست
۹۹۴	N	گفت شه حکمت در اظهار جهان	*	آن که دانسته برون آید عیان
۹۹۵	N	آن چه می‌دانست تا پیدا نکرد	*	بر جهان ننهاد رنج طلق و درد
۹۹۶	N	یک زمان بی‌کار نتوانی نشست	*	تا بدی یا نیکیی از تو نجست
۹۹۷	N	این تقاضاهای کار از بهر آن	*	شد موکل تا شود سرت عیان
۹۹۸	N	پس کلابه‌ی تن کجا ساکن شود	*	چون سر رشته‌ی ضمیرش می‌کشد
۹۹۹	N	تاسه‌ی تو شد نشان آن کشش	*	بر تو بی‌کاری بود چون جان کنش
۱۰۰۰	N	این جهان و آن جهان زاید ابد	*	هر سبب مادر اثر از وی ولد
۱۰۰۱	N	چون اثر زایید آن هم شد سبب	*	تا بزاید او اثرهای عجب
۱۰۰۲	N	این سببها نسل بر نسل است لیک	*	دیده‌ای باید منور نیک نیک
۱۰۰۳	N	شاه با او در سخن اینجا رسید	*	یا بدید از وی نشانی یا ندید
۱۰۰۴	N	گر بدید آن شاه جویا دور نیست	*	لیک ما را ذکر آن دستور نبست
۱۰۰۵	N	چون ز گرمابه بیامد آن غلام	*	سوی خویشش خواند آن شاه و همام
۱۰۰۶	N	گفت صحا لک نعیم دایم	*	بس لطیفی و ظریف و خوب رو
۱۰۰۷	N	ای دریغا گر نبودی در تو آن	*	که همی‌گوید برای تو فلان
۱۰۰۸	N	شاد گشتی هر که رویت دیده‌یی	*	دیدنت ملک جهان ارزیدیی
۱۰۰۹	N	گفت رمزی ز آن بگو ای پادشاه	*	کز برای من بگفت آن دین تباه
۱۰۱۰	N	گفت اول وصف دو روییت کرد	*	کاشکارا تو دوایی خفیه درد
۱۰۱۱	N	خبث یارش را چو از شه گوش کرد	*	در زمان دریای خشمش جوش کرد
۱۰۱۲	N	کف بر آورد آن غلام و سرخ گشت	*	تا که موج هجو او از حد گذشت
۱۰۱۳	N	کاو ز اول دم که با من یار بود	*	همچو سگ در قحط بس گه خوار بود
۱۰۱۴	N	چون دمادم کرد هجوش چون جرس	*	دست بر لب زد شهنشاهش که بس
۱۰۱۵	N	گفت دانستم ترا از وی بدان	*	از تو جان گنده ست و از یارت دهان
۱۰۱۶	N	پس نشین ای گنده جان از دور تو	*	تا امیر او باشد و مأمور تو
۱۰۱۷	N	در حدیث آمد که تسبیح از ریا	*	همچو سبزه‌ی گولخن دان ای کیا
۱۰۱۸	N	پس بدان که صورت خوب و نکو	*	با خصال بد نیرزد یک تسو
۱۰۱۹	N	ور بود صورت حقیر و ناپذیر	*	چون بود خلقش نکو در پاش میر
۱۰۲۰	N	صورت ظاهر فنا گردد بدان	*	عالم معنی بماند جاودان
۱۰۲۱	N	چند بازی عشق با نقش سبو	*	بگذر از نقش سبو رو آب جو
۱۰۲۲	N	صورتش دیدی ز معنی غافلی	*	از صدف دری گزین گر عاقلی
۱۰۲۳	N	این صدفهای قوالب در جهان	*	گر چه جمله زنده‌اند از بحر جان
۱۰۲۴	N	لیک اندر هر صدف نبود گهر	*	چشم بگشا در دل هر یک نگر
۱۰۲۵	N	کان چه دارد وین چه دارد می‌گزین	*	ز انکه کمیاب است آن در ثمین
۱۰۲۶	N	گر به صورت می‌روی کوهی به شکل	*	در بزرگی هست صد چندان که لعل
۱۰۲۷	N	هم به صورت دست و پا و پشم تو	*	هست صد چندان که نقش چشم تو
۱۰۲۸	N	لیک پوشیده نباشد بر تو این	*	کز همه اعضا دو چشم آمد گزین
۱۰۲۹	N	از یک اندیشه که آید در درون	*	صد جهان گردد به یک دم سر نگون
۱۰۳۰	N	جسم سلطان گر به صورت یک بود	*	صد هزاران لشکرش در پی دود
۱۰۳۱	N	باز شکل و صورت شاه صفی	*	هست محکوم یکی فکر خفی
۱۰۳۲	N	خلق بی‌پایان ز یک اندیشه بین	*	گشته چون سیلی روانه بر زمین
۱۰۳۳	N	هست آن اندیشه پیش خلق خرد	*	لیک چون سیلی جهان را خورد و برد
۱۰۳۴	N	پس چو می‌بینی که از اندیشه‌ای	*	قایم است اندر جهان هر پیشه‌ای
۱۰۳۵	N	خانه‌ها و قصرها و شهرها	*	کوهها و دشتها و نهرها
۱۰۳۶	N	هم زمین و بحر و هم مهر و فلک	*	زنده از وی همچو کز دریا سمک
۱۰۳۷	N	پس چرا از ابلهی پیش تو کور	*	تن سلیمان است و اندیشه چو مور
۱۰۳۸	N	می‌نماید پیش چشمت که بزرگ	*	هست اندیشه چو موش و کوه گرگ
۱۰۳۹	N	عالم اندر چشم تو هول و عظیم	*	ز ابر و رعد و چرخ داری لرز و بیم
۱۰۴۰	N	وز جهان فکرتی ای کم ز خر	*	ایمن و غافل چو سنگ بی‌خبر
۱۰۴۱	N	ز انکه نقشی وز خرد بی‌بهره‌ای	*	آدمی خو نیستی خر کره‌ای
۱۰۴۲	N	سایه را تو شخص می‌بینی ز جهل	*	شخص از آن شد نزد تو بازی و سهل
۱۰۴۳	N	باش تا روزی که آن فکر و خیال	*	بر گشاید بی‌حجابی پر و بال
۱۰۴۴	N	کوهها بینی شده چون پشم نرم	*	نیست گشته این زمین سرد و گرم
۱۰۴۵	N	نه سما بینی نه اختر نه وجود	*	جز خدای واحد حی ودود
۱۰۴۶	N	یک فسانه راست آمد یا دروغ	*	تا دهد مر راستیها را فروغ

block:2021

title of 2021

۱۰۴۷	N	پادشاهی بنده‌ای را از کرم	*	بر گزیده بود بر جمله حشم
۱۰۴۸	N	جامگی او وظیفه‌ی چل امیر	*	ده یک قدرش ندیدی صد وزیر
۱۰۴۹	N	از کمال طالع و اقبال و بخت	*	او ایازی بود و شه محمود وقت
۱۰۵۰	N	روح او با روح شه در اصل خویش	*	پیش از این تن بوده هم پیوند و خویش
۱۰۵۱	N	کار آن دارد که پیش از تن بده ست	*	بگذر از اینها که نو حادث شده ست
۱۰۵۲	N	کار عارف راست کاو نه احول است	*	چشم او بر کشتهای اول است
۱۰۵۳	N	آن چه گندم کاشتندش و آن چه جو	*	چشم او آن جاست روز و شب گرو
۱۰۵۴	N	آنچ آبست است شب جز آن نزاد	*	حیله‌ها و مکرها باد است باد
۱۰۵۵	N	کی کند دل خوش به حیلتهای گش	*	آن که بیند حیله‌ی حق بر سرش
۱۰۵۶	N	او درون دام دامی می‌نهد	*	جان تو نه این جهد نه آن جهد
۱۰۵۷	N	گر بروید ور بریزد صد گیاه	*	عاقبت بر روید آن کشته‌ی اله
۱۰۵۸	N	کشت نو کارید بر کشت نخست	*	این دوم فانی است و آن اول درست
۱۰۵۹	N	تخم اول کامل و بگزیده است	*	تخم ثانی فاسد و پوسیده است
۱۰۶۰	N	افکن این تدبیر خود را پیش دوست	*	گر چه تدبیرت هم از تدبیر اوست
۱۰۶۱	N	کار آن دارد که حق افراشته ست	*	آخر آن روید که اول کاشته ست
۱۰۶۲	N	هر چه کاری از برای او بکار	*	چون اسیر دوستی ای دوستدار
۱۰۶۳	N	گرد نفس دزد و کار او مپیچ	*	هر چه آن نه کار حق هیچ است هیچ
۱۰۶۴	N	پیش از آن که روز دین پیدا شود	*	نزد مالک دزد شب رسوا شود
۱۰۶۵	N	رخت دزدیده به تدبیر و فنش	*	مانده روز داوری بر گردنش
۱۰۶۶	N	صد هزاران عقل با هم بر جهند	*	تا به غیر دام او دامی نهند
۱۰۶۷	N	دام خود را سخت‌تر یابند و بس	*	کی نماید قوتی با باد خس
۱۰۶۸	N	گر تو گویی فایده‌ی هستی چه بود	*	در سؤالت فایده هست ای عنود
۱۰۶۹	N	گر ندارد این سؤالت فایده	*	چه شنویم این را عبث بی‌عایده
۱۰۷۰	N	ور سؤالت را بسی فاییده‌هاست	*	پس جهان بی‌فایده آخر چراست
۱۰۷۱	N	ور جهان از یک جهت بی‌فایده ست	*	از جهتهای دگر پر عایده ست
۱۰۷۲	N	فایده‌ی تو گر مرا فاییده نیست	*	مر ترا چون فایده ست از وی مه ایست
۱۰۷۳	N	حسن یوسف عالمی را فایده	*	گر چه بر اخوان عبث بد زایده
۱۰۷۴	N	لحن داودی چنان محبوب بود	*	لیک بر محروم بانگ چوب بود
۱۰۷۵	N	آب نیل از آب حیوان بد فزون	*	لیک بر محروم و منکر بود خون
۱۰۷۶	N	هست بر مومن شهیدی زندگی	*	بر منافق مردن است و ژندگی
۱۰۷۷	N	چیست در عالم بگو یک نعمتی	*	که نه محرومند از وی امتی
۱۰۷۸	N	گاو و خر را فایده چه در شکر	*	هست هر جان را یکی قوتی دگر
۱۰۷۹	N	لیک گر آن قوت بر وی عارضی است	*	پس نصیحت کردن او را رایضی است
۱۰۸۰	N	چون کسی کاو از مرض گل داشت دوست	*	گر چه پندارد که آن خود قوت اوست
۱۰۸۱	N	قوت اصلی را فرامش کرده است	*	روی در قوت مرض آورده است
۱۰۸۲	N	نوش را بگذاشته سم خورده است	*	قوت علت همچو چوبش کرده است
۱۰۸۳	N	قوت اصلی بشر نور خداست	*	قوت حیوانی مر او را ناسزاست
۱۰۸۴	N	لیک از علت در این افتاد دل	*	که خورد او روز و شب زین آب و گل
۱۰۸۵	N	روی زرد و پای سست و دل سبک	*	کو غذای و السما ذاتِ الْحُبُکِ
۱۰۸۶	N	آن غذای خاصگان دولت است	*	خوردن آن بی‌گلو و آلت است
۱۰۸۷	N	شد غذای آفتاب از نور عرش	*	مر حسود و دیو را از دود فرش
۱۰۸۸	N	در شهیدان‌ یُرْزَقُونَ‌ فرمود حق	*	آن غذا را نه دهان بد نه طبق
۱۰۸۹	N	دل ز هر یاری غذایی می‌خورد	*	دل ز هر علمی صفایی می‌برد
۱۰۹۰	N	صورت هر آدمی چون کاسه‌ای است	*	چشم از معنی او حساسه‌ای است
۱۰۹۱	N	از لقای هر کسی چیزی خوری	*	و ز قران هر قرین چیزی بری
۱۰۹۲	N	چون ستاره با ستاره شد قرین	*	لایق هر دو اثر زاید یقین
۱۰۹۳	N	چون قران مرد و زن زاید بشر	*	وز قران سنگ و آهن شد شرر
۱۰۹۴	N	و ز قران خاک با بارانها	*	میوه‌ها و سبزه و ریحانها
۱۰۹۵	N	و ز قران سبزه‌ها با آدمی	*	دل خوشی و بی‌غمی و خرمی
۱۰۹۶	N	وز قران خرمی با جان ما	*	می‌بزاید خوبی و احسان ما
۱۰۹۷	N	قابل خوردن شود اجسام ما	*	چون بر آید از تفرج کام ما
۱۰۹۸	N	سرخ رویی از قران خون بود	*	خون ز خورشید خوش گلگون بود
۱۰۹۹	N	بهترین رنگها سرخی بود	*	و آن ز خورشید است و از وی می‌رسد
۱۱۰۰	N	هر زمینی کان قرین شد با زحل	*	شوره گشت و کشت را نبود محل
۱۱۰۱	N	قوت اندر فعل آید ز اتفاق	*	چون قران دیو با اهل نفاق
۱۱۰۲	N	این معانی راست از چرخ نهم	*	بی‌همه طاق و طرم طاق و طرم
۱۱۰۳	N	خلق را طاق و طرم عاریت است	*	امر را طاق و طرم ماهیت است
۱۱۰۴	N	از پی طاق و طرم خواری کشند	*	بر امید عز در خواری خوشند
۱۱۰۵	N	بر امید عز ده روزه‌ی خدوک	*	گردن خود کرده‌اند از غم چو دوک
۱۱۰۶	N	چون نمی‌آیند اینجا که منم	*	کاندر این عز آفتاب روشنم
۱۱۰۷	N	مشرق خورشید برج قیرگون	*	آفتاب ما ز مشرقها برون
۱۱۰۸	N	مشرق او نسبت ذرات او	*	نه بر آمد نه فرو شد ذات او
۱۱۰۹	N	ما که واپس ماند ذرات وی‌ایم	*	در دو عالم آفتابی بی‌فی‌ایم
۱۱۱۰	N	باز گرد شمس می‌گردم عجب	*	هم ز فر شمس باشد این سبب
۱۱۱۱	N	شمس باشد بر سببها مطلع	*	هم از او حبل سببها منقطع
۱۱۱۲	N	صد هزاران بار ببریدم امید	*	از که از شمس این شما باور کنید
۱۱۱۳	N	تو مرا باور مکن کز آفتاب	*	صبر دارم من و یا ماهی ز آب
۱۱۱۴	N	ور شوم نومید نومیدی من	*	عین صنع آفتاب است ای حسن
۱۱۱۵	N	عین صنع از نفس صانع چون برد	*	هیچ هست از غیر هستی چون چرد
۱۱۱۶	N	جمله هستیها از این روضه چرند	*	گر براق و تازیان ور خود خرند
۱۱۱۷	N	و انکه گردشها از آن دریا ندید	*	هر دم آرد رو به صحرایی جدید
۱۱۱۸	N	او ز بحر عذب آب شور خورد	*	تا که آب شور او را کور کرد
۱۱۱۹	N	بحر می‌گوید به دست راست خور	*	ز آب من ای کور تا یابی بصر
۱۱۲۰	N	هست دست راست اینجا ظن راست	*	کاو بداند نیک و بد را کز کجاست
۱۱۲۱	N	نیزه گردانی است ای نیزه که تو	*	راست می‌گردی گهی گاهی دو تو
۱۱۲۲	N	ما ز عشق شمس دین بی‌ناخنیم	*	ور نه ما آن کور را بینا کنیم
۱۱۲۳	N	هان ضیاء الحق حسام الدین تو زود	*	داروش کن کوری چشم حسود
۱۱۲۴	N	توتیای کبریای تیز فعل	*	داروی ظلمت کش استیز فعل
۱۱۲۵	N	آن که گر بر چشم اعمی بر زند	*	ظلمت صد ساله را زو بر کند
۱۱۲۶	N	جمله کوران را دوا کن جز حسود	*	کز حسودی بر تو می‌آرد جحود
۱۱۲۷	N	مر حسودت را اگر چه آن منم	*	جان مده تا همچنین جان می‌کنم
۱۱۲۸	N	آن که او باشد حسود آفتاب	*	و انکه می‌رنجد ز بود آفتاب
۱۱۲۹	N	اینت درد بی‌دوا کاو راست آه	*	اینت افتاده ابد در قعر چاه
۱۱۳۰	N	نفی خورشید ازل بایست او	*	کی بر آید این مراد او بگو
۱۱۳۱	N	باز آن باشد که باز آید به شاه	*	باز کور است آن که شد گم کرده راه
۱۱۳۲	N	راه را گم کرد و در ویران فتاد	*	باز در ویران بر جغدان فتاد
۱۱۳۳	N	او همه نور است از نور رضا	*	لیک کورش کرد سرهنگ قضا
۱۱۳۴	N	خاک در چشمش زد و از راه برد	*	در میان جغد و ویرانش سپرد
۱۱۳۵	N	بر سری جغدانش بر سر می‌زنند	*	پر و بال نازنینش می‌کنند
۱۱۳۶	N	ولوله افتاد در جغدان که ها	*	باز آمد تا بگیرد جای ما
۱۱۳۷	N	چون سگان کوی پر خشم و مهیب	*	اندر افتادند در دلق غریب
۱۱۳۸	N	باز گوید من چه در خوردم به جغد	*	صد چنین ویران فدا کردم به جغد
۱۱۳۹	N	من نخواهم بود اینجا می‌روم	*	سوی شاهنشاه راجع می‌شوم
۱۱۴۰	N	خویشتن مکشید ای جغدان که من	*	نه مقیمم می‌روم سوی وطن
۱۱۴۱	N	این خراب آباد در چشم شماست	*	ور نه ما را ساعد شه باز جاست
۱۱۴۲	N	جغد گفتا باز حیلت می‌کند	*	تا ز خان و مان شما را بر کند
۱۱۴۳	N	خانه‌های ما بگیرد او به مکر	*	بر کند ما را به سالوسی ز وکر
۱۱۴۴	N	می‌نماید سیری این حیلت پرست	*	و الله از جمله‌ی حریصان بدتر است
۱۱۴۵	N	او خورد از حرص طین را همچو دبس	*	دنبه مسپارید ای یاران به خرس
۱۱۴۶	N	لاف از شه می‌زند وز دست شاه	*	تا برد او ما سلیمان را ز راه
۱۱۴۷	N	خود چه جنس شاه باشد مرغکی	*	مشنوش گر عقل داری اندکی
۱۱۴۸	N	جنس شاه است او و یا جنس وزیر	*	هیچ باشد لایق لوزینه سیر
۱۱۴۹	N	آن چه می‌گوید ز مکر و فعل و فن	*	هست سلطان با حشم جویای من
۱۱۵۰	N	اینت مالیخولیای ناپذیر	*	اینت لاف خام و دام گول گیر
۱۱۵۱	N	هر که این باور کند از ابلهی است	*	مرغک لاغر چه در خورد شهی است
۱۱۵۲	N	کمترین جغد ار زند بر مغز او	*	مر و را یاری‌گری از شاه کو
۱۱۵۳	N	گفت باز ار یک پر من بشکند	*	بیخ جغدستان شهنشه بر کند
۱۱۵۴	N	جغد چه بود خود اگر بازی مرا	*	دل برنجاند کند با من جفا
۱۱۵۵	N	شه کند توده به هر شیب و فراز	*	صد هزاران خرمن از سرهای باز
۱۱۵۶	N	پاسبان من عنایات وی است	*	هر کجا که من روم شه در پی است
۱۱۵۷	N	در دل سلطان خیال من مقیم	*	بی‌خیال من دل سلطان سقیم
۱۱۵۸	N	چون بپراند مرا شه در روش	*	می‌پرم بر اوج دل چون پرتوش
۱۱۵۹	N	همچو ماه و آفتابی می‌پرم	*	پرده‌های آسمانها می‌درم
۱۱۶۰	N	روشنی عقلها از فکرتم	*	انفطار آسمان از فطرتم
۱۱۶۱	N	بازم و حیران شود در من هما	*	جغد که بود تا بداند سر ما
۱۱۶۲	N	شه برای من ز زندان یاد کرد	*	صد هزاران بسته را آزاد کرد
۱۱۶۳	N	یک دمم با جغدها دمساز کرد	*	از دم من جغدها را باز کرد
۱۱۶۴	N	ای خنک جغدی که در پرواز من	*	فهم کرد از نیک بختی راز من
۱۱۶۵	N	در من آویزید تا نازان شوید	*	گر چه جغدانید شهبازان شوید
۱۱۶۶	N	آن که باشد با چنان شاهی حبیب	*	هر کجا افتد چرا باشد غریب
۱۱۶۷	N	هر که باشد شاه دردش را دوا	*	گر چو نی نالد نباشد بی‌نوا
۱۱۶۸	N	مالک ملکم نیم من طبل خوار	*	طبل بازم می‌زند شه از کنار
۱۱۶۹	N	طبل باز من ندای‌ ارْجِعِی	*	حق گواه من به رغم مدعی
۱۱۷۰	N	من نیم جنس شهنشه دور از او	*	لیک دارم در تجلی نور از او
۱۱۷۱	N	نیست جنسیت ز روی شکل و ذات	*	آب جنس خاک آمد در نبات
۱۱۷۲	N	باد جنس آتش آمد در قوام	*	طبع را جنس آمده ست آخر مدام
۱۱۷۳	N	جنس ما چون نیست جنس شاه ما	*	مای ما شد بهر مای او فنا
۱۱۷۴	N	چون فنا شد مای ما او ماند فرد	*	پیش پای اسب او گردم چو گرد
۱۱۷۵	N	خاک شد جان و نشانیهای او	*	هست بر خاکش نشان پای او
۱۱۷۶	N	خاک پایش شو برای این نشان	*	تا شوی تاج سر گردن کشان
۱۱۷۷	N	تا که نفریبد شما را شکل من	*	نقل من نوشید پیش از نقل من
۱۱۷۸	N	ای بسا کس را که صورت راه زد	*	قصد صورت کرد و بر اللَّه زد
۱۱۷۹	N	آخر این جان با بدن پیوسته است	*	هیچ این جان با بدن مانند هست
۱۱۸۰	N	تاب نور چشم با پیه است جفت	*	نور دل در قطره‌ی خونی نهفت
۱۱۸۱	N	شادی اندر گرده و غم در جگر	*	عقل چون شمعی درون مغز سر
۱۱۸۲	N	این تعلقها نه بی‌کیف است و چون	*	عقلها در دانش چونی زبون
۱۱۸۳	N	جان کل با جان جزو آسیب کرد	*	جان از او دری ستد در جیب کرد
۱۱۸۴	N	همچو مریم جان از آن آسیب جیب	*	حامله شد از مسیح دل فریب
۱۱۸۵	N	آن مسیحی نه که بر خشک و تر است	*	آن مسیحی کز مساحت برتر است
۱۱۸۶	N	پس ز جان جان چو حامل گشت جان	*	از چنین جانی شود حامل جهان
۱۱۸۷	N	پس جهان زاید جهان دیگری	*	این حشر را وا نماید محشری
۱۱۸۸	N	تا قیامت گر بگویم بشمرم	*	من ز شرح این قیامت قاصرم
۱۱۸۹	N	این سخنها خود به معنی یا ربی است	*	حرفها دام دم شیرین لبی است
۱۱۹۰	N	چون کند تقصیر پس چون تن زند	*	چون که لبیکش به یا رب می‌رسد
۱۱۹۱	N	هست لبیکی که نتوانی شنید	*	لیک سر تا پای بتوانی چشید

block:2022

title of 2022

۱۱۹۲	N	بر لب جو بود دیواری بلند	*	بر سر دیوار تشنه‌ی دردمند
۱۱۹۳	N	مانعش از آب آن دیوار بود	*	از پی آب او چو ماهی زار بود
۱۱۹۴	N	ناگهان انداخت او خشتی در آب	*	بانگ آب آمد به گوشش چون خطاب
۱۱۹۵	N	چون خطاب یار شیرین لذیذ	*	مست کرد آن بانگ آبش چون نبیذ
۱۱۹۶	N	از صفای بانگ آب آن ممتحن	*	گشت خشت انداز ز آن جا خشت‌کن
۱۱۹۷	N	آب می‌زد بانگ یعنی هی ترا	*	فایده چه زین زدن خشتی مرا
۱۱۹۸	N	تشنه گفت آیا مرا دو فایده است	*	من از این صنعت ندارم هیچ دست
۱۱۹۹	N	فایده‌ی اول سماع بانگ آب	*	کاو بود مر تشنگان را چون رباب
۱۲۰۰	N	بانگ او چون بانگ اسرافیل شد	*	مرده را زین زندگی تحویل شد
۱۲۰۱	N	یا چو بانگ رعد ایام بهار	*	باغ می‌یابد از او چندین نگار
۱۲۰۲	N	یا چو بر درویش ایام زکات	*	یا چو بر محبوس پیغام نجات
۱۲۰۳	N	چون دم رحمان بود کان از یمن	*	می‌رسد سوی محمد بی‌دهن
۱۲۰۴	N	یا چو بوی احمد مرسل بود	*	کان به عاصی در شفاعت می‌رسد
۱۲۰۵	N	یا چو بوی یوسف خوب لطیف	*	می‌زند بر جان یعقوب نحیف
۱۲۰۶	N	فایده‌ی دیگر که هر خشتی کز این	*	بر کنم آیم سوی ماء معین
۱۲۰۷	N	کز کمی خشت دیوار بلند	*	پست‌تر گردد به هر دفعه که کند
۱۲۰۸	N	پستی دیوار قربی می‌شود	*	فصل او درمان وصلی می‌بود
۱۲۰۹	N	سجده آمد کندن خشت لزب	*	موجب قربی که‌ وَ اسْجُدْ وَ اقْتَرِبْ
۱۲۱۰	N	تا که این دیوار عالی گردن است	*	مانع این سر فرود آوردن است
۱۲۱۱	N	سجده نتوان کرد بر آب حیات	*	تا نیابم زین تن خاکی نجات
۱۲۱۲	N	بر سر دیوار هر کاو تشنه‌تر	*	زودتر بر می‌کند خشت و مدر
۱۲۱۳	N	هر که عاشق تر بود بر بانگ آب	*	او کلوخ زفت تر کند از حجاب
۱۲۱۴	N	او ز بانگ آب پر می تا عنق	*	نشنود بیگانه جز بانگ بلق
۱۲۱۵	N	ای خنک آن را که او ایام پیش	*	مغتنم دارد گزارد وام خویش
۱۲۱۶	N	اندر آن ایام کش قدرت بود	*	صحت و زور دل و قوت بود
۱۲۱۷	N	و آن جوانی همچو باغ سبز و تر	*	می‌رساند بی‌دریغی بار و بر
۱۲۱۸	N	چشمه‌های قوت و شهوت روان	*	سبز می‌گردد زمین تن بدان
۱۲۱۹	N	خانه‌ی معمور و سقفش بس بلند	*	معتدل ارکان و بی‌تخلیط و بند
۱۲۲۰	N	پیش از آن که ایام پیری در رسد	*	گردنت بندد به‌ حَبْلٌ مِنْ مَسَدٍ
۱۲۲۱	N	خاک شوره گردد و ریزان و سست	*	هرگز از شوره نبات خوش نرست
۱۲۲۲	N	آب زور و آب شهوت منقطع	*	او ز خویش و دیگران نامنتفع
۱۲۲۳	N	ابروان چون پالدم زیر آمده	*	چشم را نم آمده تاری شده
۱۲۲۴	N	از تشنج رو چو پشت سوسمار	*	رفته نطق و طعم و دندانها ز کار
۱۲۲۵	N	روز بی‌گه لاشه لنگ و ره دراز	*	کارگه ویران عمل رفته ز ساز
۱۲۲۶	N	بیخهای خوی بد محکم شده	*	قوت بر کندن آن کم شده

block:2023

title of 2023

۱۲۲۷	N	همچو آن شخص درشت خوش سخن	*	در میان ره نشاند او خار بن
۱۲۲۸	N	ره گذریانش ملامت‌گر شدند	*	بس بگفتندش بکن این را نکند
۱۲۲۹	N	هر دمی آن خار بن افزون شدی	*	پای خلق از زخم آن پر خون شدی
۱۲۳۰	N	جامه‌های خلق بدریدی ز خار	*	پای درویشان بخستی زار زار
۱۲۳۱	N	چون به جد حاکم بدو گفت این بکن	*	گفت آری بر کنم روزیش من
۱۲۳۲	N	مدتی فردا و فردا وعده داد	*	شد درخت خار او محکم نهاد
۱۲۳۳	N	گفت روزی حاکمش ای وعده کژ	*	پیش آ در کار ما واپس مغز
۱۲۳۴	N	گفت الایام یا عم بیننا	*	گفت عجل لا تماطل دیننا
۱۲۳۵	N	تو که می‌گویی که فردا این بدان	*	که به هر روزی که می‌آید زمان
۱۲۳۶	N	آن درخت بد جوان‌تر می‌شود	*	وین کننده پیر و مضطر می‌شود
۱۲۳۷	N	خار بن در قوت و برخاستن	*	خار کن در پیری و در کاستن
۱۲۳۸	N	خار بن هر روز و هر دم سبز و تر	*	خار کن هر روز زار و خشکتر
۱۲۳۹	N	او جوانتر می‌شود تو پیرتر	*	زود باش و روزگار خود مبر
۱۲۴۰	N	خار بن دان هر یکی خوی بدت	*	بارها در پای خار آخر زدت
۱۲۴۱	N	بارها از خوی خود خسته شدی	*	حس نداری سخت بی‌حس آمدی
۱۲۴۲	N	گر ز خسته گشتن دیگر کسان	*	که ز خلق زشت تو هست آن رسان
۱۲۴۳	N	غافلی باری ز زخم خود نه‌ای	*	تو عذاب خویش و هر بیگانه‌ای
۱۲۴۴	N	یا تبر برگیر و مردانه بزن	*	تو علی‌وار این در خیبر بکن
۱۲۴۵	N	یا به گلبن وصل کن این خار را	*	وصل کن با نار نور یار را
۱۲۴۶	N	تا که نور او کشد نار تو را	*	وصل او گلشن کند خار تو را
۱۲۴۷	N	تو مثال دوزخی او مومن است	*	کشتن آتش به مومن ممکن است
۱۲۴۸	N	مصطفی فرمود از گفت جحیم	*	کاو به مومن لابه گر گردد ز بیم
۱۲۴۹	N	گویدش بگذر ز من ای شاه زود	*	هین که نورت سوز نارم را ربود
۱۲۵۰	N	پس هلاک نار نور مومن است	*	ز انکه بی‌ضد دفع ضد لا یمکن است
۱۲۵۱	N	نار ضد نور باشد روز عدل	*	کان ز قهر انگیخته شد این ز فضل
۱۲۵۲	N	گر همی‌خواهی تو دفع شر نار	*	آب رحمت بر دل آتش گمار
۱۲۵۳	N	چشمه‌ی آن آب رحمت مومن است	*	آب حیوان روح پاک محسن است
۱۲۵۴	N	بس گریزان است نفس تو از او	*	ز انکه تو از آتشی او آب جو
۱۲۵۵	N	ز آب آتش ز آن گریزان می‌شود	*	کاتشش از آب ویران می‌شود
۱۲۵۶	N	حس و فکر تو همه از آتش است	*	حس شیخ و فکر او نور خوش است
۱۲۵۷	N	آب نور او چو بر آتش چکد	*	چک چک از آتش بر آید بر جهد
۱۲۵۸	N	چون کند چک چک تو گویش مرگ و درد	*	تا شود این دوزخ نفس تو سرد
۱۲۵۹	N	تا نسوزد او گلستان تو را	*	تا نسوزد عدل و احسان تو را
۱۲۶۰	N	بعد از آن چیزی که کاری بر دهد	*	لاله و نسرین و سیسنبر دهد
۱۲۶۱	N	باز پهنا می‌رویم از راه راست	*	باز گرد ای خواجه راه ما کجاست
۱۲۶۲	N	اندر آن تقریر بودیم ای حسود	*	که خرت لنگ است و منزل دور زود
۱۲۶۳	N	سال بی‌گه گشت وقت کشت نی	*	جز سیه رویی و فعل زشت نی
۱۲۶۴	N	کرم در بیخ درخت تن فتاد	*	بایدش بر کند و در آتش نهاد
۱۲۶۵	N	هین و هین ای راه رو بی‌گاه شد	*	آفتاب عمر سوی چاه شد
۱۲۶۶	N	این دو روزک را که زورت هست زود	*	پیر افشانی بکن از راه جود
۱۲۶۷	N	این قدر تخمی که مانده ستت بباز	*	تا بروید زین دو دم عمر دراز
۱۲۶۸	N	تا نمرده ست این چراغ با گهر	*	هین فتیله‌اش ساز و روغن زودتر
۱۲۶۹	N	هین مگو فردا که فرداها گذشت	*	تا به کلی نگذرد ایام کشت
۱۲۷۰	N	پند من بشنو که تن بند قوی است	*	کهنه بیرون کن گرت میل نوی است
۱۲۷۱	N	لب ببند و کف پر زر بر گشا	*	بخل تن بگذار و پیش آور سخا
۱۲۷۲	N	ترک شهوتها و لذتها سخاست	*	هر که در شهوت فرو شد بر نخاست
۱۲۷۳	N	این سخا شاخی است از سرو بهشت	*	وای او کز کف چنین شاخی بهشت
۱۲۷۴	N	عروة الوثقی است این ترک هوا	*	بر کشد این شاخ جان را بر سما
۱۲۷۵	N	تا برد شاخ سخا ای خوب کیش	*	مر ترا بالا کشان تا اصل خویش
۱۲۷۶	N	یوسف حسنی و این عالم چو چاه	*	وین رسن صبر است بر امر اله
۱۲۷۷	N	یوسفا آمد رسن در زن دو دست	*	از رسن غافل مشو بی‌گه شده ست
۱۲۷۸	N	حمد لله کین رسن آویختند	*	فضل و رحمت را بهم آمیختند
۱۲۷۹	N	تا ببینی عالم جان جدید	*	عالم بس آشکار ناپدید
۱۲۸۰	N	این جهان نیست چون هستان شده	*	و آن جهان هست بس پنهان شده
۱۲۸۱	N	خاک بر باد است و بازی می‌کند	*	کژنمایی پرده سازی می‌کند
۱۲۸۲	N	اینکه بر کار است بی‌کار است و پوست	*	و انکه پنهان است مغز و اصل اوست
۱۲۸۳	N	خاک همچون آلتی در دست باد	*	باد را دان عالی و عالی نژاد
۱۲۸۴	N	چشم خاکی را به خاک افتد نظر	*	باد بین چشمی بود نوعی دگر
۱۲۸۵	N	اسب داند اسب را کاو هست یار	*	هم سواری داند احوال سوار
۱۲۸۶	N	چشم حس اسب است و نور حق سوار	*	بی‌سواره اسب خود ناید به کار
۱۲۸۷	N	پس ادب کن اسب را از خوی بد	*	ور نه پیش شاه باشد اسب رد
۱۲۸۸	N	چشم اسب از چشم شه رهبر بود	*	چشم او بی‌چشم شه مضطر بود
۱۲۸۹	N	چشم اسبان جز گیاه و جز چرا	*	هر کجا خوانی بگوید نه چرا
۱۲۹۰	N	نور حق بر نور حس راکب شود	*	آن گهی جان سوی حق راغب شود
۱۲۹۱	N	اسب بی‌راکب چه داند رسم راه	*	شاه باید تا بداند شاه راه
۱۲۹۲	N	سوی حسی رو که نورش راکب است	*	حس را آن نور نیکو صاحب است
۱۲۹۳	N	نور حس را نور حق تزیین بود	*	معنی‌ نُورٌ عَلی‌ نُورٍ این بود
۱۲۹۴	N	نور حسی می‌کشد سوی ثری	*	نور حقش می‌برد سوی علی
۱۲۹۵	N	ز انکه محسوسات دونتر عالمی است	*	نور حق دریا و حس چون شبنمی است
۱۲۹۶	N	لیک پیدا نیست آن راکب بر او	*	جز به آثار و به گفتار نکو
۱۲۹۷	N	نور حسی کاو غلیظ است و گران	*	هست پنهان در سواد دیده‌گان
۱۲۹۸	N	چون که نور حس نمی‌بینی ز چشم	*	چون ببینی نور آن دینی ز چشم
۱۲۹۹	N	نور حس با این غلیظی مختفی است	*	چون خفی نبود ضیایی کان صفی است
۱۳۰۰	N	این جهان چون خس به دست باد غیب	*	عاجزی پیش گرفت و داد غیب
۱۳۰۱	N	گه بلندش می‌کند گاهیش پست	*	گه درستش می‌کند گاهی شکست
۱۳۰۲	N	گه یمینش می‌برد گاهی یسار	*	گه گلستانش کند گاهیش خار
۱۳۰۳	N	دست پنهان و قلم بین خط گزار	*	اسب در جولان و ناپیدا سوار
۱۳۰۴	N	تیر پران بین و ناپیدا کمان	*	جانها پیدا و پنهان جان جان
۱۳۰۵	N	تیر را مشکن که این تیر شهی است	*	تیر پرتابی ز شصت آگهی است
۱۳۰۶	N	ما رَمَیْتَ إِذْ رَمَیْتَ‌ گفت حق	*	کار حق بر کارها دارد سبق
۱۳۰۷	N	خشم خود بشکن تو مشکن تیر را	*	چشم خشمت خون شمارد شیر را
۱۳۰۸	N	بوسه ده بر تیر و پیش شاه بر	*	تیر خون آلود از خون تو تر
۱۳۰۹	N	آن چه پیدا عاجز و بسته و زبون	*	و آن چه ناپیدا چنان تند و حرون
۱۳۱۰	N	ما شکاریم این چنین دامی کراست	*	گوی چوگانیم چوگانی کجاست
۱۳۱۱	N	می‌درد می‌دوزد این خیاط کو	*	می‌دمد می‌سوزد این نفاط کو
۱۳۱۲	N	ساعتی کافر کند صدیق را	*	ساعتی زاهد کند زندیق را
۱۳۱۳	N	ز انکه مخلص در خطر باشد ز دام	*	تا ز خود خالص نگردد او تمام
۱۳۱۴	N	ز انکه در راهست و ره زن بی‌حد است	*	آن رهد کاو در امان ایزد است
۱۳۱۵	N	آینه‌ی خالص نگشت او مخلص است	*	مرغ را نگرفته است او مقنص است
۱۳۱۶	N	چون که مخلص گشت مخلص باز رست	*	در مقام امن رفت و برد دست
۱۳۱۷	N	هیچ آیینه دگر آهن نشد	*	هیچ نانی گندم خرمن نشد
۱۳۱۸	N	هیچ انگوری دگر غوره نشد	*	هیچ میوه‌ی پخته با کوره نشد
۱۳۱۹	N	پخته گرد و از تغیر دور شو	*	رو چو برهان محقق نور شو
۱۳۲۰	N	چون ز خود رستی همه برهان شدی	*	چون که بنده نیست شد سلطان شدی
۱۳۲۱	N	ور عیان خواهی صلاح دین نمود	*	دیده‌ها را کرد بینا و گشود
۱۳۲۲	N	فقر را از چشم و از سیمای او	*	دید هر چشمی که دارد نور هو
۱۳۲۳	N	شیخ فعال است بی‌آلت چو حق	*	با مریدان داده بی‌گفتی سبق
۱۳۲۴	N	دل به دست او چو موم نرم رام	*	مهر او گه ننگ سازد گاه نام
۱۳۲۵	N	مهر مومش حاکی انگشتری است	*	باز آن نقش نگین حاکی کیست
۱۳۲۶	N	حاکی اندیشه‌ی آن زرگر است	*	سلسله‌ی هر حلقه اندر دیگر است
۱۳۲۷	N	این صدا در کوه دلها بانگ کی ست	*	گه پرست از بانگ این که گه تهی است
۱۳۲۸	N	هر کجا هست او حکیم است اوستاد	*	بانگ او زین کوه دل خالی مباد
۱۳۲۹	N	هست که کاوا مثنا می‌کند	*	هست که کآواز صد تا می‌کند
۱۳۳۰	N	می‌زهاند کوه از آن آواز و قال	*	صد هزاران چشمه‌ی آب زلال
۱۳۳۱	N	چون ز کوه آن لطف بیرون می‌شود	*	آبها در چشمه‌ها خون می‌شود
۱۳۳۲	N	ز آن شهنشاه همایون نعل بود	*	که سراسر طور سینا لعل بود
۱۳۳۳	N	جان پذیرفت و خرد اجزای کوه	*	ما کم از سنگیم آخر ای گروه
۱۳۳۴	N	نه ز جان یک چشمه جوشان می‌شود	*	نه بدن از سبز پوشان می‌شود
۱۳۳۵	N	نه صدای بانگ مشتاقی در او	*	نه صفای جرعه‌ی ساقی در او
۱۳۳۶	N	کو حمیت تا ز تیشه و ز کلند	*	این چنین که را بکلی بر کنند
۱۳۳۷	N	بو که بر اجزای او تابد مهی	*	بو که در وی تاب مه یابد رهی
۱۳۳۸	N	چون قیامت کوهها را بر کند	*	پس قیامت این کرم کی می‌کند
۱۳۳۹	N	این قیامت ز آن قیامت کی کم است	*	آن قیامت زخم و این چون مرهم است
۱۳۴۰	N	هر که دید این مرهم از زخم ایمن است	*	هر بدی کاین حسن دید او محسن است
۱۳۴۱	N	ای خنک زشتی که خویش شد حریف	*	و ای گل رویی که جفتش شد خریف
۱۳۴۲	N	نان مرده چون حریف جان شود	*	زنده گردد نان و عین آن شود
۱۳۴۳	N	هیزم تیره حریف نار شد	*	تیرگی رفت و همه انوار شد
۱۳۴۴	N	در نمک‌لان چون خر مرده فتاد	*	آن خری و مردگی یک سو نهاد
۱۳۴۵	N	صبغة الله هست خم رنگ هو	*	پیسها یک رنگ گردد اندر او
۱۳۴۶	N	چون در آن خم افتد و گوییش قم	*	از طرب گوید منم خم لا تلم
۱۳۴۷	N	آن منم خم خود انا الحق گفتن است	*	رنگ آتش دارد الا آهن است
۱۳۴۸	N	رنگ آهن محو رنگ آتش است	*	ز آتشی می‌لافد و خامش‌وش است
۱۳۴۹	N	چون به سرخی گشت همچون زر کان	*	پس انا النار است لافش بی‌زبان
۱۳۵۰	N	شد ز رنگ و طبع آتش محتشم	*	گوید او من آتشم من آتشم
۱۳۵۱	N	آتشم من گر ترا شک است و ظن	*	آزمون کن دست را بر من بزن
۱۳۵۲	N	آتشم من بر تو گر شد مشتبه	*	روی خود بر روی من یک دم بنه
۱۳۵۳	N	آدمی چون نور گیرد از خدا	*	هست مسجود ملایک ز اجتبا
۱۳۵۴	N	نیز مسجود کسی کاو چون ملک	*	رسته باشد جانش از طغیان و شک
۱۳۵۵	N	آتش چه آهن چه لب ببند	*	ریش تشبیه مشبه را مخند
۱۳۵۶	N	پای در دریا منه کم گوی از آن	*	بر لب دریا خمش کن لب گزان
۱۳۵۷	N	گر چه صد چون من ندارد تاب بحر	*	لیک می‌نشکیبم از غرقاب بحر
۱۳۵۸	N	جان و عقل من فدای بحر باد	*	خونبهای عقل و جان این بحر داد
۱۳۵۹	N	تا که پایم می‌رود رانم در او	*	چون نماند پا چو بطانم در او
۱۳۶۰	N	بی‌ادب حاضر ز غایب خوشتر است	*	حلقه گر چه کژ بود نه بر در است
۱۳۶۱	N	ای تن آلوده به گرد حوض گرد	*	پاک کی گردد برون حوض مرد
۱۳۶۲	N	پاک کاو از حوض مهجور اوفتاد	*	او ز پاکی خویش هم دور اوفتاد
۱۳۶۳	N	پاکی این حوض بی‌پایان بود	*	پاکی اجسام کم میزان بود
۱۳۶۴	N	ز انکه دل حوض است لیکن در کمین	*	سوی دریا راه پنهان دارد این
۱۳۶۵	N	پاکی محدود تو خواهد مدد	*	ور نه اندر خرج کم گردد عدد
۱۳۶۶	N	آب گفت آلوده را در من شتاب	*	گفت آلوده که دارم شرم از آب
۱۳۶۷	N	گفت آب این شرم بی‌من کی رود	*	بی‌من این آلوده زایل کی شود
۱۳۶۸	N	ز آب هر آلوده کاو پنهان شود	*	الحیاء یمنع الإیمان بود
۱۳۶۹	N	دل ز پایه‌ی حوض تن گلناک شد	*	تن ز آب حوض دلها پاک شد
۱۳۷۰	N	گرد پایه‌ی حوض دل گرد ای پسر	*	هان ز پایه‌ی حوض تن می‌کن حذر
۱۳۷۱	N	بحر تن بر بحر دل بر هم زنان	*	در میانشان‌ بَرْزَخٌ لا یَبْغِیانِ
۱۳۷۲	N	گر تو باشی راست ور باشی تو کژ	*	پیشتر می‌غژ بدو واپس مغژ
۱۳۷۳	N	پیش مگر خطر باشد به جان	*	لیک نشکیبد از او با همتان
۱۳۷۴	N	شاه چون شیرین‌تر از شکر بود	*	جان به شیرینی رود خوشتر بود
۱۳۷۵	N	ای ملامت گر سلامت مر ترا	*	ای سلامت جو تویی واهی العری
۱۳۷۶	N	جان من کوره ست با آتش خوش است	*	کوره را این بس که خانه‌ی آتش است
۱۳۷۷	N	همچو کوره عشق را سوزیدنی است	*	هر که او زین کور باشد کوره نیست
۱۳۷۸	N	برگ بی‌برگی ترا چون برگ شد	*	جان باقی یافتی و مرگ شد
۱۳۷۹	N	چون ترا غم شادی افزودن گرفت	*	روضه‌ی جانت گل و سوسن گرفت
۱۳۸۰	N	آن چه خوف دیگران آن امن تست	*	بط قوی از بحر و مرغ خانه سست
۱۳۸۱	N	باز دیوانه شدم من ای طبیب	*	باز سودایی شدم من ای حبیب
۱۳۸۲	N	حلقه‌های سلسله‌ی تو ذو فنون	*	هر یکی حلقه دهد دیگر جنون
۱۳۸۳	N	داد هر حلقه فنونی دیگر است	*	پس مرا هر دم جنونی دیگر است
۱۳۸۴	N	پس فنون باشد جنون این شد مثل	*	خاصه در زنجیر این میر اجل
۱۳۸۵	N	آن چنان دیوانگی بگسست بند	*	که همه دیوانگان پندم دهند

block:2024

title of 2024

۱۳۸۶	N	این چنین ذو النون مصری را فتاد	*	کاندر او شور و جنونی نو بزاد
۱۳۸۷	N	شور چندان شد که تا فوق فلک	*	می‌رسید از وی جگرها را نمک
۱۳۸۸	N	هین منه تو شور خود ای شوره خاک	*	پهلوی شور خداوندان پاک
۱۳۸۹	N	خلق را تاب جنون او نبود	*	آتش او ریشهاشان می‌ربود
۱۳۹۰	N	چون که در ریش عوام آتش فتاد	*	بند کردندش به زندانی نهاد
۱۳۹۱	N	نیست امکان واکشیدن این لگام	*	گر چه زین ره تنگ می‌آیند عام
۱۳۹۲	N	دیده این شاهان ز عامه خوف جان	*	کاین گره کورند و شاهان بی‌نشان
۱۳۹۳	N	چون که حکم اندر کف رندان بود	*	لاجرم ذو النون در زندان بود
۱۳۹۴	N	یک سواره می‌رود شاه عظیم	*	در کف طفلان چنین در یتیم
۱۳۹۵	N	در چه دریا نهان در قطره‌ای	*	آفتابی مخفی اندر ذره‌ای
۱۳۹۶	N	آفتابی خویش را ذره نمود	*	و اندک اندک روی خود را بر گشود
۱۳۹۷	N	جمله‌ی ذرات در وی محو شد	*	عالم از وی مست گشت و صحو شد
۱۳۹۸	N	چون قلم در دست غداری بود	*	بی‌گمان منصور بر داری بود
۱۳۹۹	N	چون سفیهان راست این کار و کیا	*	لازم آمد یقتلون الأنبیا*
۱۴۰۰	N	انبیا را گفته قومی راه گم	*	از سفه‌ إِنَّا تَطَیَّرْنا بِکُمْ
۱۴۰۱	N	جهل ترسا بین امان انگیخته	*	ز آن خداوندی که گشت آویخته
۱۴۰۲	N	چون به قول اوست مصلوب جهود	*	پس مر او را امن کی تاند نمود
۱۴۰۳	N	چون دل آن شاه ز ایشان خون بود	*	عصمت‌ وَ أَنْتَ فِیهِمْ‌ چون بود
۱۴۰۴	N	زر خالص را و زرگر را خطر	*	باشد از قلاب خاین بیشتر
۱۴۰۵	N	یوسفان از رشک زشتان مخفیند	*	کز عدو خوبان در آتش می‌زیند
۱۴۰۶	N	یوسفان از مکر اخوان در چه‌اند	*	کز حسد یوسف به گرگان می‌دهند
۱۴۰۷	N	از حسد بر یوسف مصری چه رفت	*	این حسد اندر کمین گرگی است زفت
۱۴۰۸	N	لاجرم زین گرگ یعقوب حلیم	*	داشت بر یوسف همیشه خوف و بیم
۱۴۰۹	N	گرگ ظاهر گرد یوسف خود نگشت	*	این حسد در فعل از گرگان گذشت
۱۴۱۰	N	رحم کرد این گرگ و ز عذر لبق	*	آمده که‌ إِنَّا ذَهَبْنا نَسْتَبِقُ
۱۴۱۱	N	صد هزاران گرگ را این مکر نیست	*	عاقبت رسوا شود این گرگ بیست
۱۴۱۲	N	ز انکه حشر حاسدان روز گزند	*	بی‌گمان بر صورت گرگان کنند
۱۴۱۳	N	حشر پر حرص خس مردار خوار	*	صورت خوکی بود روز شمار
۱۴۱۴	N	زانیان را گند اندام نهان	*	خمر خواران را بود گند دهان
۱۴۱۵	N	گند مخفی کان به دلها می‌رسید	*	گشت اندر حشر محسوس و پدید
۱۴۱۶	N	بیشه‌ای آمد وجود آدمی	*	بر حذر شو زین وجود ار ز آن دمی
۱۴۱۷	N	در وجود ما هزاران گرگ و خوک	*	صالح و ناصالح و خوب و خشوک
۱۴۱۸	N	حکم آن خور است کان غالبتر است	*	چون که زر بیش از مس آید آن زر است
۱۴۱۹	N	سیرتی کان بر وجودت غالب است	*	هم بر آن تصویر حشرت واجب است
۱۴۲۰	N	ساعتی گرگی در آید در بشر	*	ساعتی یوسف رخی همچون قمر
۱۴۲۱	N	می‌رود از سینه‌ها در سینه‌ها	*	از ره پنهان صلاح و کینه‌ها
۱۴۲۲	N	بلکه خود از آدمی در گاو و خر	*	می‌رود دانایی و علم و هنر
۱۴۲۳	N	اسب سکسک می‌شود رهوار و رام	*	خرس بازی می‌کند بر هم سلام
۱۴۲۴	N	رفت اندر سگ ز آدمیان هوس	*	تا شبان شد یا شکاری یا حرس
۱۴۲۵	N	در سگ اصحاب خوبی ز ان وفود	*	رفت تا جویای اللَّه گشته بود
۱۴۲۶	N	هر زمان در سینه نوعی سر کند	*	گاه دیو و گه ملک گه دام و دد
۱۴۲۷	N	ز آن عجب بیشه که شیر آگه است	*	تا به دام سینه‌ها پنهان ره است
۱۴۲۸	N	دزدیی کن از درون مرجان جان	*	ای کم از سگ از درون عارفان
۱۴۲۹	N	چون که دزدی باری آن در لطیف	*	چون که حامل می‌شوی باری شریف

block:2025

title of 2025

۱۴۳۰	N	دوستان در قصه‌ی ذو النون شدند	*	سوی زندان و در آن رایی زدند
۱۴۳۱	N	کاین مگر قاصد کند یا حکمتی است	*	او در این دین قبله‌ای و آیتی است
۱۴۳۲	N	دور دور از عقل چون دریای او	*	تا جنون باشد سفه فرمای او
۱۴۳۳	N	حاش لله از کمال جاه او	*	کابر بیماری بپوشد ماه او
۱۴۳۴	N	او ز شر عامه اندر خانه شد	*	او ز ننگ عاقلان دیوانه شد
۱۴۳۵	N	او ز عار عقل کند تن پرست	*	قاصدا رفته ست و دیوانه شده ست
۱۴۳۶	N	که ببندیدم قوی و ز ساز گاو	*	بر سر و پشتم بزن وین را مکاو
۱۴۳۷	N	تا ز زخم لخت یابم من حیات	*	چون قتیل از گاو موسی ای ثقات
۱۴۳۸	N	تا ز زخم لخت گاوی خوش شوم	*	همچو کشته‌ی گاو موسی گش شوم
۱۴۳۹	N	زنده شد کشته ز زخم دم گاو	*	همچو مس از کیمیا شد زر ساو
۱۴۴۰	N	کشته بر جست و بگفت اسرار را	*	وا نمود آن زمره‌ی خون‌خوار را
۱۴۴۱	N	گفت روشن کاین جماعت کشته‌اند	*	کاین زمان در خصمی‌ام آشفته‌اند
۱۴۴۲	N	چون که کشته گردد این جسم گران	*	زنده گردد هستی اسرار دان
۱۴۴۳	N	جان او بیند بهشت و نار را	*	باز داند جمله‌ی اسرار را
۱۴۴۴	N	وا نماید خونیان دیو را	*	وا نماید دام خدعه و ریو را
۱۴۴۵	N	گاو کشتن هست از شرط طریق	*	تا شود از زخم دمش جان مفیق
۱۴۴۶	N	گاو نفس خویش را زوتر بکش	*	تا شود روح خفی زنده و بهش

block:2026

title of 2026

۱۴۴۷	N	چون رسیدند آن نفر نزدیک او	*	بانگ بر زد هی کیانید اتقوا
۱۴۴۸	N	با ادب گفتند ما از دوستان	*	بهر پرسش آمدیم اینجا به جان
۱۴۴۹	N	چونی ای دریای عقل ذو فنون	*	این چه بهتان است بر عقلت جنون
۱۴۵۰	N	دود گلخن کی رسد در آفتاب	*	چون شود عنقا شکسته از غراب
۱۴۵۱	N	وامگیر از ما بیان کن این سخن	*	ما محبانیم با ما این مکن
۱۴۵۲	N	مر محبان را نشاید دور کرد	*	یا به رو پوش و دغل مغرور کرد
۱۴۵۳	N	راز را اندر میان آور شها	*	رو مکن در ابر پنهانی مها
۱۴۵۴	N	ما محب و صادق و دل خسته‌ایم	*	در دو عالم دل به تو در بسته‌ایم
۱۴۵۵	N	فحش آغازید و دشنام از گزاف	*	گفت او دیوانگانه زی و قاف
۱۴۵۶	N	بر جهید و سنگ پران کرد و چوب	*	جملگی بگریختند از بیم کوب
۱۴۵۷	N	قهقهه خندید و جنبانید سر	*	گفت باد ریش این یاران نگر
۱۴۵۸	N	دوستان بین، کو نشان دوستان	*	دوستان را رنج باشد همچو جان
۱۴۵۹	N	کی کران گیرد ز رنج دوست دوست	*	رنج مغز و دوستی آن را چو پوست
۱۴۶۰	N	نه نشان دوستی شد سر خوشی	*	در بلا و آفت و محنت کشی
۱۴۶۱	N	دوست همچون زر بلا چون آتش است	*	زر خالص در دل آتش خوش است

block:2027

title of 2027

۱۴۶۲	N	نه که لقمان را که بنده‌ی پاک بود	*	روز و شب در بندگی چالاک بود
۱۴۶۳	N	خواجه‌اش می‌داشتی در کار پیش	*	بهترش دیدی ز فرزندان خویش
۱۴۶۴	N	ز انکه لقمان گر چه بنده زاد بود	*	خواجه بود و از هوا آزاد بود
۱۴۶۵	N	گفت شاهی شیخ را اندر سخن	*	چیزی از بخشش ز من درخواست کن
۱۴۶۶	N	گفت ای شه شرم ناید مر ترا	*	که چنین گویی مرا زین برتر آ
۱۴۶۷	N	من دو بنده دارم و ایشان حقیر	*	و آن دو بر تو حاکمانند و امیر
۱۴۶۸	N	گفت شه آن دو چه‌اند این زلت است	*	گفت آن یک خشم و دیگر شهوت است
۱۴۶۹	N	شاه آن دان کاو ز شاهی فارغ است	*	بی‌مه و خورشید نورش بازغ است
۱۴۷۰	N	مخزن آن دارد که مخزن ذات اوست	*	هستی او دارد که با هستی عدوست
۱۴۷۱	N	خواجه‌ی لقمان به ظاهر خواجه‌وش	*	در حقیقت بنده، لقمان خواجه‌اش
۱۴۷۲	N	در جهان باژگونه زین بسی است	*	در نظرشان گوهری کم از خسی است
۱۴۷۳	N	مر بیابان را مفازه نام شد	*	نام و رنگی عقلشان را دام شد
۱۴۷۴	N	یک گره را خود معرف جامه است	*	در قبا گویند کاو از عامه است
۱۴۷۵	N	یک گره را ظاهر سالوس زهد	*	نور باید تا بود جاسوس زهد
۱۴۷۶	N	نور باید پاک از تقلید و غول	*	تا شناسد مرد را بی‌فعل و قول
۱۴۷۷	N	در رود در قلب او از راه عقل	*	نقد او بیند نباشد بند نقل
۱۴۷۸	N	بندگان خاص علام الغیوب	*	در جهان جان جواسیس القلوب
۱۴۷۹	N	در درون دل در آید چون خیال	*	پیش او مکشوف باشد سر حال
۱۴۸۰	N	در تن گنجشک چه بود برگ و ساز	*	که شود پوشیده آن بر عقل باز
۱۴۸۱	N	آن که واقف گشت بر اسرار هو	*	سر مخلوقات چه بود پیش او
۱۴۸۲	N	آن که بر افلاک رفتارش بود	*	بر زمین رفتن چه دشوارش بود
۱۴۸۳	N	در کف داود کاهن گشت موم	*	موم چه بود در کف او ای ظلوم
۱۴۸۴	N	بود لقمان بنده شکلی خواجه‌ای	*	بندگی بر ظاهرش دیباجه‌ای
۱۴۸۵	N	چون رود خواجه به جای ناشناس	*	در غلام خویش پوشاند لباس
۱۴۸۶	N	او بپوشد جامه‌های آن غلام	*	مر غلام خویش را سازد امام
۱۴۸۷	N	در پیش چون بندگان در ره شود	*	تا نباید زو کسی آگه شود
۱۴۸۸	N	گوید ای بنده تو رو بر صدر شین	*	من بگیرم کفش چون بنده‌ی کهین
۱۴۸۹	N	تو درشتی کن مرا دشنام ده	*	مر مرا تو هیچ توقیری منه
۱۴۹۰	N	ترک خدمت خدمت تو داشتم	*	تا به غربت تخم حیلت کاشتم
۱۴۹۱	N	خواجگان این بندگیها کرده‌اند	*	تا گمان آید که ایشان برده‌اند
۱۴۹۲	N	چشم پر بودند و سیر از خواجگی	*	کارها را کرده‌اند آمادگی
۱۴۹۳	N	وین غلامان هوا بر عکس آن	*	خویشتن بنموده خواجه‌ی عقل و جان
۱۴۹۴	N	آید از خواجه ره افکندگی	*	ناید از بنده بغیر بندگی
۱۴۹۵	N	پس از آن عالم بدین عالم چنان	*	تعبیت‌ها هست بر عکس این بدان
۱۴۹۶	N	خواجه‌ی لقمان از این حال نهان	*	بود واقف دیده بود از وی نشان
۱۴۹۷	N	راز می‌دانست و خوش می‌راند خر	*	از برای مصلحت آن راهبر
۱۴۹۸	N	مر و را آزاد کردی از نخست	*	لیک خشنودی لقمان را بجست
۱۴۹۹	N	ز انکه لقمان را مراد این بود تا	*	کس نداند سر آن شیر و فتی
۱۵۰۰	N	چه عجب گر سر ز بد پنهان کنی	*	این عجب که سر ز خود پنهان کنی
۱۵۰۱	N	کار پنهان کن تو از چشمان خود	*	تا بود کارت سلیم از چشم بد
۱۵۰۲	N	خویش را تسلیم کن بر دام مزد	*	و انگه از خود بی‌ز خود چیزی بدزد
۱۵۰۳	N	می‌دهند افیون به مرد زخم‌مند	*	تا که پیکان از تنش بیرون کنند
۱۵۰۴	N	وقت مرگ از رنج او را می‌درند	*	او بدان مشغول شد جان می‌برند
۱۵۰۵	N	چون به هر فکری که دل خواهی سپرد	*	از تو چیزی در نهان خواهند برد
۱۵۰۶	N	هر چه اندیشی و تحصیلی کنی	*	می‌درآید دزد از آن سو کایمنی
۱۵۰۷	N	پس بدان مشغول شو کان بهتر است	*	تا ز تو چیزی برد کان بهتر است
۱۵۰۸	N	بار بازرگان چو در آب اوفتد	*	دست اندر کاله‌ی بهتر زند
۱۵۰۹	N	چون که چیزی فوت خواهد شد در آب	*	ترک کمتر گوی و بهتر را بیاب

block:2028

title of 2028

۱۵۱۰	N	هر طعامی کاوریدندی به وی	*	کس سوی لقمان فرستادی ز پی
۱۵۱۱	N	تا که لقمان دست سوی آن برد	*	قاصدا تا خواجه پس خوردش خورد
۱۵۱۲	N	سور او خوردی و شور انگیختی	*	هر طعامی کاو نخوردی ریختی
۱۵۱۳	N	ور بخوردی بی‌دل و بی‌اشتها	*	این بود پیوندی بی‌انتها
۱۵۱۴	N	خربزه آورده بودند ارمغان	*	گفت رو فرزند لقمان را بخوان
۱۵۱۵	N	چون برید و داد او را یک برین	*	همچو شکر خوردش و چون انگبین
۱۵۱۶	N	از خوشی که خورد داد او را دوم	*	تا رسید آن گرچها تا هفدهم
۱۵۱۷	N	ماند گرچی گفت این را من خورم	*	تا چه شیرین خربزه ست این بنگرم
۱۵۱۸	N	او چنین خوش می‌خورد کز ذوق او	*	طبعها شد مشتهی و لقمه جو
۱۵۱۹	N	چون بخورد از تلخیش آتش فروخت	*	هم زبان کرد آبله هم حلق سوخت
۱۵۲۰	N	ساعتی بی‌خود شد از تلخی آن	*	بعد از آن گفتش که ای جان و جهان
۱۵۲۱	N	نوش چون کردی تو چندین زهر را	*	لطف چون انگاشتی این قهر را
۱۵۲۲	N	این چه صبر است این صبوری از چه روست	*	یا مگر پیش تو این جانت عدوست
۱۵۲۳	N	چون نیاوردی به حیلت حجتی	*	که مرا عذری است بس کن ساعتی
۱۵۲۴	N	گفت من از دست نعمت بخش تو	*	خورده‌ام چندان که از شرمم دو تو
۱۵۲۵	N	شرمم آمد که یکی تلخ از کفت	*	من ننوشم ای تو صاحب معرفت
۱۵۲۶	N	چون همه اجزام از انعام تو	*	رسته‌اند و غرق دانه و دام تو
۱۵۲۷	N	گر ز یک تلخی کنم فریاد و داد	*	خاک صد ره بر سر اجزام باد
۱۵۲۸	N	لذت دست شکر بخشت بداشت	*	اندر این بطیخ تلخی کی گذاشت
۱۵۲۹	N	از محبت تلخها شیرین شود	*	از محبت مسها زرین شود
۱۵۳۰	N	از محبت دردها صافی شود	*	از محبت دردها شافی شود
۱۵۳۱	N	از محبت مرده زنده می‌کنند	*	از محبت شاه بنده می‌کنند
۱۵۳۲	N	این محبت هم نتیجه‌ی دانش است	*	کی گزافه بر چنین تختی نشست
۱۵۳۳	N	دانش ناقص کجا این عشق زاد	*	عشق زاید ناقص اما بر جماد
۱۵۳۴	N	بر جمادی رنگ مطلوبی چو دید	*	از صفیری بانگ محبوبی شنید
۱۵۳۵	N	دانش ناقص نداند فرق را	*	لاجرم خورشید داند برق را
۱۵۳۶	N	چون که ملعون خواند ناقص را رسول	*	بود در تاویل نقصان عقول
۱۵۳۷	N	ز انکه ناقص تن بود مرحوم رحم	*	نیست بر مرحوم لایق لعن و زخم
۱۵۳۸	N	نقص عقل است آن که بد رنجوری است	*	موجب لعنت سزای دوری است
۱۵۳۹	N	ز انکه تکمیل خردها دور نیست	*	لیک تکمیل بدن مقدور نیست
۱۵۴۰	N	کفر و فرعونی هر گبر بعید	*	جمله از نقصان عقل آمد پدید
۱۵۴۱	N	بهر نقصان بدن آمد فرج	*	در نبی که ما علی الاعمی حرج
۱۵۴۲	N	برق آفل باشد و بس بی‌وفا	*	آفل از باقی ندانی بی‌صفا
۱۵۴۳	N	برق خندد بر که می‌خندد بگو	*	بر کسی که دل نهد بر نور او
۱۵۴۴	N	نورهای چرخ ببریده پی است	*	آن چو لا شرقی و لا غربی کی است
۱۵۴۵	N	برق را چون یخطف الأبصار دان	*	نور باقی را همه انصار دان
۱۵۴۶	N	بر کف دریا فرس را راندن	*	نامه‌ای در نور برقی خواندن
۱۵۴۷	N	از حریصی عاقبت نادیدن است	*	بر دل و بر عقل خود خندیدن است
۱۵۴۸	N	عاقبت بین است عقل از خاصیت	*	نفس باشد کاو نبیند عاقبت
۱۵۴۹	N	عقل کاو مغلوب نفس او نفس شد	*	مشتری مات زحل شد نحس شد
۱۵۵۰	N	هم درین نحسی بگردان این نظر	*	در کسی که کرد نحست درنگر
۱۵۵۱	N	آن نظر که بنگرد این جر و مد	*	او ز نحسی سوی سعدی نقب زد
۱۵۵۲	N	ز آن همی‌گرداندت حالی به حال	*	ضد به ضد پیدا کنان در انتقال
۱۵۵۳	N	تا که خوفت زاید از ذات الشمال	*	لذت ذات الیمین یرجی الرجال
۱۵۵۴	N	تا دو پر باشی که مرغ یک پره	*	عاجز آید از پریدن ای سره
۱۵۵۵	N	یا رها کن تا نیایم در کلام	*	یا بده دستور تا گویم تمام
۱۵۵۶	N	ور نه این خواهی نه آن فرمان تراست	*	کس چه داند مر ترا مقصد کجاست
۱۵۵۷	N	جان ابراهیم باید تا به نور	*	بیند اندر نار فردوس و قصور
۱۵۵۸	N	پایه پایه بر رود بر ماه و خور	*	تا نماند همچو حلقه بند در
۱۵۵۹	N	چون خلیل از آسمان هفتمین	*	بگذرد که‌ لا أُحِبُّ الْآفِلِینَ
۱۵۶۰	N	این جهان تن غلط انداز شد	*	جز مر آن را کاو ز شهوت باز شد

block:2029

title of 2029

۱۵۶۱	N	قصه‌ی شاه و امیران و حسد	*	بر غلام خاص و سلطان خرد
۱۵۶۲	N	دور ماند از جر جرار کلام	*	باز باید گشت و کرد آن را تمام
۱۵۶۳	N	باغبان ملک با اقبال و بخت	*	چون درختی را نداند از درخت
۱۵۶۴	N	آن درختی را که تلخ و رد بود	*	و آن درختی که یکش هفصد بود
۱۵۶۵	N	کی برابر دارد اندر تربیت	*	چون ببیندشان به چشم عاقبت
۱۵۶۶	N	کان درختان را نهایت چیست بر	*	گر چه یکسانند این دم در نظر
۱۵۶۷	N	شیخ کاو ینظر بنور اللَّه شد	*	از نهایت وز نخست آگاه شد
۱۵۶۸	N	چشم آخر بین ببست از بهر حق	*	چشم آخر بین گشاد اندر سبق
۱۵۶۹	N	آن حسودان بد درختان بوده‌اند	*	تلخ گوهر شور بختان بوده‌اند
۱۵۷۰	N	از حسد جوشان و کف می‌ریختند	*	در نهانی مکر می‌انگیختند
۱۵۷۱	N	تا غلام خاص را گردن زنند	*	بیخ او را از زمانه بر کنند
۱۵۷۲	N	چون شود فانی چو جانش شاه بود	*	بیخ او در عصمت اللَّه بود
۱۵۷۳	N	شاه از آن اسرار واقف آمده	*	همچو بو بکر ربابی تن زده
۱۵۷۴	N	در تماشای دل بد گوهران	*	می‌زدی خنبک بر آن کوزه‌گران
۱۵۷۵	N	مکر می‌سازند قومی حیله‌مند	*	تا که شه را در فقاعی در کنند
۱۵۷۶	N	پادشاهی بس عظیمی بی‌کران	*	در فقاعی کی بگنجد ای خران
۱۵۷۷	N	از برای شاه دامی دوختند	*	آخر این تدبیر از او آموختند
۱۵۷۸	N	نحس شاگردی که با استاد خویش	*	همسری آغازد و آید به پیش
۱۵۷۹	N	با کدام استاد استاد جهان	*	پیش او یکسان و هویدا و نهان
۱۵۸۰	N	چشم او ینظر بنور اللَّه شده	*	پرده‌های جهل را خارق بده
۱۵۸۱	N	از دل سوراخ چون کهنه گلیم	*	پرده‌ای بندد به پیش آن حکیم
۱۵۸۲	N	پرده می‌خندد بر او با صد دهان	*	هر دهانی گشته اشکافی بر آن
۱۵۸۳	N	گوید آن استاد مر شاگرد را	*	ای کم از سگ نیستت با من وفا
۱۵۸۴	N	خود مرا استا مگیر آهن گسل	*	همچو خود شاگرد گیر و کوردل
۱۵۸۵	N	نه از منت یاری است در جان و روان	*	بی‌منت آبی نمی‌گردد روان
۱۵۸۶	N	پس دل من کارگاه بخت تست	*	چه شکنی این کارگاه ای نادرست
۱۵۸۷	N	گویی‌اش پنهان زنم آتش زنه	*	نه به قلب از قلب باشد روزنه
۱۵۸۸	N	آخر از روزن ببیند فکر تو	*	دل گواهی می‌دهد زین ذکر تو
۱۵۸۹	N	گیر در رویت نمالد از کرم	*	هر چه گویی خندد و گوید نعم
۱۵۹۰	N	او نمی‌خندد ز ذوق مالشت	*	او همی‌خندد بر آن اسگالشت
۱۵۹۱	N	پس خداعی را خداعی شد جزا	*	کاسه زن کوزه بخور اینک سزا
۱۵۹۲	N	گر بدی با تو و را خنده‌ی رضا	*	صد هزاران گل شکفتی مر ترا
۱۵۹۳	N	چون دل او در رضا آرد عمل	*	آفتابی دان که آید در حمل
۱۵۹۴	N	زو بخندد هم نهار و هم بهار	*	در هم آمیزد شکوفه و سبزه‌زار
۱۵۹۵	N	صد هزاران بلبل و قمری نوا	*	افکنند اندر جهان بی‌نوا
۱۵۹۶	N	چون که برگ روح خود زرد و سیاه	*	می‌ببینی چون ندانی خشم شاه
۱۵۹۷	N	آفتاب شاه در برج عتاب	*	می‌کند روها سیه همچون کباب
۱۵۹۸	N	آن عطارد را ورقها جان ماست	*	آن سپیدی و آن سیه میزان ماست
۱۵۹۹	N	باز منشوری نویسد سرخ و سبز	*	تا رهند ارواح از سودا و عجز
۱۶۰۰	N	سرخ و سبز افتاد نسخ نو بهار	*	چون خط قوس و قزح در اعتبار

block:2030

title of 2030

۱۶۰۱	N	رحمت صد تو بر آن بلقیس باد	*	که خدایش عقل صد مرده بداد
۱۶۰۲	N	هدهدی نامه بیاورد و نشان	*	از سلیمان چند حرفی با بیان
۱۶۰۳	N	خواند او آن نکتهای با شمول	*	با حقارت ننگرید اندر رسول
۱۶۰۴	N	جسم هدهد دید و جان عنقاش دید	*	حس چو کفی دید و دل دریاش دید
۱۶۰۵	N	عقل با حس زین طلسمات دو رنگ	*	چون محمد با ابو جهلان به جنگ
۱۶۰۶	N	کافران دیدند احمد را بشر	*	چون ندیدند از وی‌ انْشَقَّ الْقَمَرُ
۱۶۰۷	N	خاک زن در دیده‌ی حس بین خویش	*	دیده‌ی حس دشمن عقل است و کیش
۱۶۰۸	N	دیده‌ی حس را خدا اعماش خواند	*	بت پرستش گفت و ضد ماش خواند
۱۶۰۹	N	ز انکه او کف دید و دریا را ندید	*	ز انکه حالی دید و فردا را ندید
۱۶۱۰	N	خواجه‌ی فردا و حالی پیش او	*	او نمی‌بیند ز گنجی جز تسو
۱۶۱۱	N	ذره‌ای ز آن آفتاب آرد پیام	*	آفتاب آن ذره را گردد غلام
۱۶۱۲	N	قطره‌ای کز بحر وحدت شد سفیر	*	هفت بحر آن قطره را باشد اسیر
۱۶۱۳	N	گر کف خاکی شود چالاک او	*	پیش خاکش سر نهد افلاک او
۱۶۱۴	N	خاک آدم چون که شد چالاک حق	*	پیش خاکش سر نهند املاک حق
۱۶۱۵	N	السَّماءُ انْشَقَّتْ‌ آخر از چه بود	*	از یکی چشمی که خاکی بر گشود
۱۶۱۶	N	خاک از دردی نشیند زیر آب	*	خاک بین کز عرش بگذشت از شتاب
۱۶۱۷	N	آن لطافت پس بدان کز آب نیست	*	جز عطای مبدع وهاب نیست
۱۶۱۸	N	گر کند سفلی هوا و نار را	*	ور ز گل او بگذراند خار را
۱۶۱۹	N	حاکم است و یَفْعَلُ اللَّهُ ما یشا	*	کاو ز عین درد انگیزد دوا
۱۶۲۰	N	گر هوا و نار را سفلی کند	*	تیرگی و دردی و ثقلی کند
۱۶۲۱	N	ور زمین و آب را علوی کند	*	راه گردون را بپا مطوی کند
۱۶۲۲	N	پس یقین شد که‌ تُعِزُّ مَنْ‌ تشا	*	خاکیی را گفت پرها بر گشا
۱۶۲۳	N	آتشی را گفت رو ابلیس شو	*	زیر هفتم خاک با تلبیس شو
۱۶۲۴	N	آدم خاکی برو تو بر سها	*	ای بلیس آتشی رو تا ثری
۱۶۲۵	N	چار طبع و علت اولی نی‌ام	*	در تصرف دایما من باقی‌ام
۱۶۲۶	N	کار من بی‌علت است و مستقیم	*	هست تقدیرم نه علت ای سقیم
۱۶۲۷	N	عادت خود را بگردانم به وقت	*	این غبار از پیش بنشانم به وقت
۱۶۲۸	N	بحر را گویم که هین پر نار شو	*	گویم آتش را که رو گلزار شو
۱۶۲۹	N	کوه را گویم سبک شو همچو پشم	*	چرخ را گویم فرو در پیش چشم
۱۶۳۰	N	گویم ای خورشید مقرون شو به ماه	*	هر دو را سازم چو دو ابر سیاه
۱۶۳۱	N	چشمه‌ی خورشید را سازیم خشک	*	چشمه‌ی خون را به فن سازیم مشک
۱۶۳۲	N	آفتاب و مه چو دو گاو سیاه	*	یوغ بر گردن ببنددشان اله

block:2031

title of 2031

۱۶۳۳	N	مقریی می‌خواند از روی کتاب	*	ماؤُکُمْ غَوْراً ز چشمه بندم آب
۱۶۳۴	N	آب را در غورها پنهان کنم	*	چشمه‌ها را خشک و خشکستان کنم
۱۶۳۵	N	آب را در چشمه کی آرد دگر	*	جز من بی‌مثل با فضل و خطر
۱۶۳۶	N	فلسفی منطقی مستهان	*	می‌گذشت از سوی مکتب آن زمان
۱۶۳۷	N	چون که بشنید آیت او از ناپسند	*	گفت آریم آب را ما با کلند
۱۶۳۸	N	ما بزخم بیل و تیزی تبر	*	آب را آریم از پستی ز بر
۱۶۳۹	N	شب بخفت و دید او یک شیر مرد	*	زد طپانچه هر دو چشمش کور کرد
۱۶۴۰	N	گفت زین دو چشمه‌ی چشم ای شقی	*	با تبر نوری بر آر ار صادقی
۱۶۴۱	N	روز بر جست و دو چشم کور دید	*	نور فایض از دو چشمش ناپدید
۱۶۴۲	N	گر بنالیدی و مستغفر شدی	*	نور رفته از کرم ظاهر شدی
۱۶۴۳	N	لیک استغفار هم در دست نیست	*	ذوق توبه نقل هر سر مست نیست
۱۶۴۴	N	زشتی اعمال و شومی جحود	*	راه توبه بر دل او بسته بود
۱۶۴۵	N	دل به سختی همچو روی سنگ گشت	*	چون شکافد توبه آن را بهر کشت
۱۶۴۶	N	چون شعیبی کو که تا او را دعا	*	بهر کشتن خاک سازد کوه را
۱۶۴۷	N	از نیاز و اعتقاد آن خلیل	*	گشت ممکن امر صعب و مستحیل
۱۶۴۸	N	یا به دریوزه‌ی مقوقس از رسول	*	سنگ‌لاخی مزرعی شد با اصول
۱۶۴۹	N	همچنین بر عکس آن انکار مرد	*	مس کند زر را و صلحی را نبرد
۱۶۵۰	N	کهربای مسخ آمد این دغا	*	خاک قابل را کند سنگ و حصا
۱۶۵۱	N	هر دلی را سجده هم دستور نیست	*	مزد رحمت قسم هر مزدور نیست
۱۶۵۲	N	هین بپشت آن مکن جرم و گناه	*	که کنم توبه در آیم در پناه
۱۶۵۳	N	می‌بباید تاب و آبی توبه را	*	شرط شد برق و سحابی توبه را
۱۶۵۴	N	آتش و آبی بباید میوه را	*	واجب آید ابر و برق این شیوه را
۱۶۵۵	N	تا نباشد برق دل و ابر دو چشم	*	کی نشیند آتش تهدید و خشم
۱۶۵۶	N	کی بروید سبزه‌ی ذوق وصال	*	کی بجوشد چشمه‌ها ز آب زلال
۱۶۵۷	N	کی گلستان راز گوید با چمن	*	کی بنفشه عهد بندد با سمن
۱۶۵۸	N	کی چناری کف گشاید در دعا	*	کی درختی سر فشاند در هوا
۱۶۵۹	N	کی شکوفه آستین پر نثار	*	بر فشاندن گیرد ایام بهار
۱۶۶۰	N	کی فروزد لاله را رخ همچو خون	*	کی گل از کیسه بر آرد زر برون
۱۶۶۱	N	کی بیاید بلبل و گل بو کند	*	کی چو طالب فاخته کوکو کند
۱۶۶۲	N	کی بگوید لکلک آن لک لک به جان	*	لک چه باشد ملک تست ای مستعان
۱۶۶۳	N	کی نماید خاک اسرار ضمیر	*	کی شود بی‌آسمان بستان منیر
۱۶۶۴	N	از کجا آورده‌اند آن حله‌ها	*	من کریم من رحیم کلها
۱۶۶۵	N	آن لطافتها نشان شاهدی است	*	آن نشان پای مرد عابدی است
۱۶۶۶	N	آن شود شاد از نشان کاو دید شاه	*	چون ندید او را نباشد انتباه
۱۶۶۷	N	روح آن کس کاو به هنگام‌ أَ لَسْتُ	*	دید رب خویش و شد بی‌خویش و مست
۱۶۶۸	N	او شناسد بوی می کاو می بخورد	*	چون نخورد او می چه داند بوی کرد
۱۶۶۹	N	ز انکه حکمت همچو ناقه‌ی ضاله است	*	همچو دلاله شهان را داله است
۱۶۷۰	N	تو ببینی خواب در یک خوش لقا	*	کاو دهد وعده و نشانی مر ترا
۱۶۷۱	N	که مراد تو شود اینک نشان	*	که بپیش آید ترا فردا فلان
۱۶۷۲	N	یک نشانی آن که او باشد سوار	*	یک نشانی که ترا گیرد کنار
۱۶۷۳	N	یک نشانی که بخندد پیش تو	*	یک نشان که دست بندد پیش تو
۱۶۷۴	N	یک نشانی آن که این خواب از هوس	*	چون شود فردا نگویی پیش کس
۱۶۷۵	N	ز ان نشان با والد یحیی بگفت	*	که نیایی تا سه روز اصلا به گفت
۱۶۷۶	N	تا سه شب خامش کن از نیک و بدت	*	این نشان باشد که یحیی آیدت
۱۶۷۷	N	دم مزن سه روز اندر گفت‌وگو	*	کاین سکوت است آیت مقصود تو
۱۶۷۸	N	هین میاور این نشان را تو به گفت	*	وین سخن را دار اندر دل نهفت
۱۶۷۹	N	این نشانها گویدش همچون شکر	*	این چه باشد صد نشانی دگر
۱۶۸۰	N	این نشان آن بود کان ملک و جاه	*	که همی‌جویی بیابی از اله
۱۶۸۱	N	آن که می‌گریی به شبهای دراز	*	و انکه می‌سوزی سحرگه در نیاز
۱۶۸۲	N	آن که بی‌آن روز تو تاریک شد	*	همچو دوکی گردنت باریک شد
۱۶۸۳	N	و آن چه دادی هر چه داری در زکات	*	چون زکات پاک بازان رختهات
۱۶۸۴	N	رختها دادی و خواب و رنگ رو	*	سر فدا کردی و گشتی همچو مو
۱۶۸۵	N	چند در آتش نشستی همچو عود	*	چند پیش تیغ رفتی همچو خود
۱۶۸۶	N	زین چنین بی‌چارگیها صد هزار	*	خوی عشاق است و ناید در شمار
۱۶۸۷	N	چون که شب این خواب دیدی روز شد	*	از امیدش روز تو پیروز شد
۱۶۸۸	N	چشم گردان کرده‌ای بر چپ و راست	*	کان نشان و آن علامتها کجاست
۱۶۸۹	N	بر مثال برگ می‌لرزی که وای	*	گر رود روز و نشان ناید به جای
۱۶۹۰	N	می‌دوی در کوی و بازار و سرا	*	چون کسی کاو گم کند گوساله را
۱۶۹۱	N	خواجه خیر است این دوادو چیستت	*	گم شده اینجا که داری کیستت
۱۶۹۲	N	گویی‌اش خیر است لیکن خیر من	*	کس نشاید که بداند غیر من
۱۶۹۳	N	گر بگویم نک نشانم فوت شد	*	چون نشان شد فوت وقت موت شد
۱۶۹۴	N	بنگری در روی هر مرد سوار	*	گویدت منگر مرا دیوانه‌وار
۱۶۹۵	N	گویی‌اش من صاحبی گم کرده‌ام	*	رو به جستجوی او آورده‌ام
۱۶۹۶	N	دولتت پاینده بادا ای سوار	*	رحم کن بر عاشقان معذور دار
۱۶۹۷	N	چون طلب کردی به جد آمد نظر	*	جد خطا نکند چنین آمد خبر
۱۶۹۸	N	ناگهان آمد سواری نیک بخت	*	پس گرفت اندر کنارت سخت سخت
۱۶۹۹	N	تو شدی بی‌هوش و افتادی به طاق	*	بی‌خبر گفت اینت سالوس و نفاق
۱۷۰۰	N	او چه می‌بیند در او این شور چیست	*	او نداند کان نشان وصل کیست
۱۷۰۱	N	این نشان در حق او باشد که دید	*	آن دگر را کی نشان آید پدید
۱۷۰۲	N	هر زمان کز وی نشانی می‌رسید	*	شخص را جانی به جانی می‌رسید
۱۷۰۳	N	ماهی بی‌چاره را پیش آمد آب	*	این نشانها تِلْکَ آیاتُ الْکِتابِ
۱۷۰۴	N	پس نشانیها که اندر انبیاست	*	خاص آن جان را بود کاو آشناست
۱۷۰۵	N	این سخن ناقص بماند و بی‌قرار	*	دل ندارم بی‌دلم معذور دار
۱۷۰۶	N	ذره‌ها را کی تواند کس شمرد	*	خاصه آن کاو عشق عقل او ببرد
۱۷۰۷	N	می‌شمارم برگهای باغ را	*	می‌شمارم بانگ کبک و زاغ را
۱۷۰۸	N	در شمار اندر نیاید لیک من	*	می‌شمارم بهر رشد ممتحن
۱۷۰۹	N	نحس کیوان یا که سعد مشتری	*	ناید اندر حصر گر چه بشمری
۱۷۱۰	N	لیک هم بعضی از این هر دو اثر	*	شرح باید کرد یعنی نفع و ضر
۱۷۱۱	N	تا شود معلوم آثار قضا	*	شمه ای مر اهل سعد و نحس را
۱۷۱۲	N	طالع آن کس که باشد مشتری	*	شاد گردد از نشاط و سروری
۱۷۱۳	N	و انکه را طالع زحل از هر شرور	*	احتیاطش لازم آید در امور
۱۷۱۴	N	گر بگویم آن زحل استاره را	*	ز آتشش سوزد مر آن بی‌چاره را
۱۷۱۵	N	اذْکُرُوا اللَّهَ* شاه ما دستور داد	*	اندر آتش دید ما را نور داد
۱۷۱۶	N	گفت اگر چه پاکم از ذکر شما	*	نیست لایق مر مرا تصویرها
۱۷۱۷	N	لیک هرگز مست تصویر و خیال	*	در نیابد ذات ما را بی‌مثال
۱۷۱۸	N	ذکر جسمانه خیال ناقص است	*	وصف شاهانه از آنها خالص است
۱۷۱۹	N	شاه را گوید کسی جولاه نیست	*	این چه مدح است این مگر آگاه نیست

block:2032

title of 2032

۱۷۲۰	N	دید موسی یک شبانی را به راه	*	کاو همی‌گفت ای خدا و ای اله
۱۷۲۱	N	تو کجایی تا شوم من چاکرت	*	چارقت دوزم کنم شانه سرت
۱۷۲۲	N	جامه‌ات شویم شپشهایت کشم	*	شیر پیشت آورم ای محتشم
۱۷۲۳	N	دستکت بوسم بمالم پایکت	*	وقت خواب آید بروبم جایکت
۱۷۲۴	N	ای فدای تو همه بزهای من	*	ای به یادت هیهی و هیهای من
۱۷۲۵	N	این نمط بی‌هوده می‌گفت آن شبان	*	گفت موسی با کی است این ای فلان
۱۷۲۶	N	گفت با آن کس که ما را آفرید	*	این زمین و چرخ از او آمد پدید
۱۷۲۷	N	گفت موسی های خیره‌سر شدی	*	خود مسلمان ناشده کافر شدی
۱۷۲۸	N	این چه ژاژست و چه کفر است و فشار	*	پنبه‌ای اندر دهان خود فشار
۱۷۲۹	N	گند کفر تو جهان را گنده کرد	*	کفر تو دیبای دین را ژنده کرد
۱۷۳۰	N	چارق و پا تابه لایق مر تراست	*	آفتابی را چنینها کی رواست
۱۷۳۱	N	گر نبندی زین سخن تو حلق را	*	آتشی آید بسوزد خلق را
۱۷۳۲	N	آتشی گر نامده ست این دود چیست	*	جان سیه گشته روان مردود چیست
۱۷۳۳	N	گر همی‌دانی که یزدان داور است	*	ژاژ و گستاخی ترا چون باور است
۱۷۳۴	N	دوستی بی‌خرد خود دشمنی است	*	حق تعالی زین چنین خدمت غنی است
۱۷۳۵	N	با که می‌گویی تو این با عم و خال	*	جسم و حاجت در صفات ذو الجلال
۱۷۳۶	N	شیر او نوشد که در نشو و نماست	*	چارق او پوشد که او محتاج پاست
۱۷۳۷	N	ور برای بنده‌ش است این گفت‌وگو	*	آن که حق گفت او من است و من خود او
۱۷۳۸	N	آن که گفت انی مرضت لم تعد	*	من شدم رنجور او تنها نشد
۱۷۳۹	N	آن که بی‌یسمع و بی‌یبصر شده ست	*	در حق آن بنده این هم بی‌هده ست
۱۷۴۰	N	بی‌ادب گفتن سخن با خاص حق	*	دل بمیراند سیه دارد ورق
۱۷۴۱	N	گر تو مردی را بخوانی فاطمه	*	گر چه یک جنسند مرد و زن همه
۱۷۴۲	N	قصد خون تو کند تا ممکن است	*	گر چه خوش خو و حلیم و ساکن است
۱۷۴۳	N	فاطمه مدح است در حق زنان	*	مرد را گویی بود زخم سنان
۱۷۴۴	N	دست و پا در حق ما استایش است	*	در حق پاکی حق آلایش است
۱۷۴۵	N	لَمْ یَلِدْ لَمْ یُولَدْ او را لایق است	*	والد و مولود را او خالق است
۱۷۴۶	N	هر چه جسم آمد ولادت وصف اوست	*	هر چه مولود است او زین سوی جوست
۱۷۴۷	N	ز انکه از کون و فساد است و مهین	*	حادث است و محدثی خواهد یقین
۱۷۴۸	N	گفت ای موسی دهانم دوختی	*	و ز پشیمانی تو جانم سوختی
۱۷۴۹	N	جامه را بدرید و آهی کرد تفت	*	سر نهاد اندر بیابانی و رفت

block:2033

title of 2033

۱۷۵۰	N	وحی آمد سوی موسی از خدا	*	بنده‌ی ما را ز ما کردی جدا
۱۷۵۱	N	تو برای وصل کردن آمدی	*	نی برای فصل کردن آمدی
۱۷۵۲	N	تا توانی پا منه اندر فراق	*	أبغض الأشیاء عندی الطلاق
۱۷۵۳	N	هر کسی را سیرتی بنهاده‌ام	*	هر کسی را اصطلاحی داده‌ام
۱۷۵۴	N	در حق او مدح و در حق تو ذم	*	در حق او شهد و در حق تو سم
۱۷۵۵	N	ما بری از پاک و ناپاکی همه	*	از گران جانی و چالاکی همه
۱۷۵۶	N	من نکردم امر تا سودی کنم	*	بلکه تا بر بندگان جودی کنم
۱۷۵۷	N	هندوان را اصطلاح هند مدح	*	سندیان را اصطلاح سند مدح
۱۷۵۸	N	من نگردم پاک از تسبیحشان	*	پاک هم ایشان شوند و در فشان
۱۷۵۹	N	ما زبان را ننگریم و قال را	*	ما روان را بنگریم و حال را
۱۷۶۰	N	ناظر قلبیم اگر خاشع بود	*	گر چه گفت لفظ ناخاضع رود
۱۷۶۱	N	ز انکه دل جوهر بود گفتن عرض	*	پس طفیل آمد عرض جوهر غرض
۱۷۶۲	N	چند ازین الفاظ و اضمار و مجاز	*	سوز خواهم سوز با آن سوز ساز
۱۷۶۳	N	آتشی از عشق در جان بر فروز	*	سربه‌سر فکر و عبارت را بسوز
۱۷۶۴	N	موسیا آداب دانان دیگرند	*	سوخته جان و روانان دیگرند
۱۷۶۵	N	عاشقان را هر نفس سوزیدنی ست	*	بر ده ویران خراج و عشر نیست
۱۷۶۶	N	گر خطا گوید و را خاطی مگو	*	گر بود پر خون شهید او را مشو
۱۷۶۷	N	خون شهیدان را ز آب اولی‌تر است	*	این خطا از صد ثواب اولی‌تر است
۱۷۶۸	N	در درون کعبه رسم قبله نیست	*	چه غم ار غواص را پاچیله نیست
۱۷۶۹	N	تو ز سر مستان قلاووزی مجو	*	جامه چاکان را چه فرمایی رفو
۱۷۷۰	N	ملت عشق از همه دینها جداست	*	عاشقان را ملت و مذهب خداست
۱۷۷۱	N	لعل را گر مهر نبود باک نیست	*	عشق در دریای غم غمناک نیست

block:2034

title of 2034

۱۷۷۲	N	بعد از آن در سر موسی حق نهفت	*	رازهایی کان نمی‌آید به گفت
۱۷۷۳	N	بر دل موسی سخنها ریختند	*	دیدن و گفتن به هم آمیختند
۱۷۷۴	N	چند بی‌خود گشت و چند آمد به خود	*	چند پرید از ازل سوی ابد
۱۷۷۵	N	بعد از این گر شرح گویم ابلهی است	*	ز انکه شرح این ورای آگهی است
۱۷۷۶	N	ور بگویم عقلها را بر کند	*	ور نویسم بس قلمها بشکند
۱۷۷۷	N	چون که موسی این عتاب از حق شنید	*	در بیابان در پی چوپان دوید
۱۷۷۸	N	بر نشان پای آن سر گشته راند	*	گرد از پرده‌ی بیابان بر فشاند
۱۷۷۹	N	گام پای مردم شوریده خود	*	هم ز گام دیگران پیدا بود
۱۷۸۰	N	یک قدم چون رخ ز بالا تا نشیب	*	یک قدم چون پیل رفته بر وریب
۱۷۸۱	N	گاه چون موجی بر افرازان علم	*	گاه چون ماهی روانه بر شکم
۱۷۸۲	N	گاه بر خاکی نبشته حال خود	*	همچو رمالی که رملی بر زند
۱۷۸۳	N	عاقبت دریافت او را و بدید	*	گفت مژده ده که دستوری رسید
۱۷۸۴	N	هیچ آدابی و ترتیبی مجو	*	هر چه می‌خواهد دل تنگت بگو
۱۷۸۵	N	کفر تو دین است و دینت نور جان	*	ایمنی و ز تو جهانی در امان
۱۷۸۶	N	ای معاف‌ یَفْعَلُ اللَّهُ ما یشا	*	بی‌محابا رو زبان را بر گشا
۱۷۸۷	N	گفت ای موسی از آن بگذشته‌ام	*	من کنون در خون دل آغشته‌ام
۱۷۸۸	N	من ز سدره‌ی منتهی بگذشته‌ام	*	صد هزاران ساله ز آن سو رفته‌ام
۱۷۸۹	N	تازیانه بر زدی اسبم بگشت	*	گنبدی کرد و ز گردون بر گذشت
۱۷۹۰	N	محرم ناسوت ما لاهوت باد	*	آفرین بر دست و بر بازوت باد
۱۷۹۱	N	حال من اکنون برون از گفتن است	*	این چه می‌گویم نه احوال من است
۱۷۹۲	N	نقش می‌بینی که در آیینه‌ای است	*	نقش تست آن نقش آن آیینه نیست
۱۷۹۳	N	دم که مرد نایی اندر نای کرد	*	در خور نای است نه در خورد مرد
۱۷۹۴	N	هان و هان گر حمد گویی گر سپاس	*	همچو نافرجام آن چوپان شناس
۱۷۹۵	N	حمد تو نسبت بدان گر بهتر است	*	لیک آن نسبت به حق هم ابتر است
۱۷۹۶	N	چند گویی چون غطا برداشتند	*	کاین نبوده ست آن که می‌پنداشتند
۱۷۹۷	N	این قبول ذکر تو از رحمت است	*	چون نماز مستحاضه رخصت است
۱۷۹۸	N	با نماز او بیالوده ست خون	*	ذکر تو آلوده‌ی تشبیه و چون
۱۷۹۹	N	خون پلید است و به آبی می‌رود	*	لیک باطن را نجاستها بود
۱۸۰۰	N	کان به غیر آب لطف کردگار	*	کم نگردد از درون مرد کار
۱۸۰۱	N	در سجودت کاش رو گردانی‌ای	*	معنی سبحان ربی دانی‌ای
۱۸۰۲	N	کای سجودم چون وجودم ناسزا	*	مر بدی را تو نکویی ده جزا
۱۸۰۳	N	این زمین از حلم حق دارد اثر	*	تا نجاست برد و گلها داد بر
۱۸۰۴	N	تا بپوشد او پلیدیهای ما	*	در عوض بر روید از وی غنچه‌ها
۱۸۰۵	N	پس چو کافر دید کاو در داد و جود	*	کمتر و بی‌مایه تر از خاک بود
۱۸۰۶	N	از وجود او گل و میوه نرست	*	جز فساد جمله پاکیها نجست
۱۸۰۷	N	گفت واپس رفته‌ام من در ذهاب	*	حسرتا یا لیتنی کنت تراب
۱۸۰۸	N	کاش از خاکی سفر نگزیدمی	*	همچو خاکی دانه‌ای می‌چیدمی
۱۸۰۹	N	چون سفر کردم مرا راه آزمود	*	زین سفر کردن ره آوردم چه بود
۱۸۱۰	N	ز آن همه میلش سوی خاک است کاو	*	در سفر سودی نبیند پیش رو
۱۸۱۱	N	روی واپس کردنش آن حرص و آز	*	روی در ره کردنش صدق و نیاز
۱۸۱۲	N	هر گیا را کش بود میل علا	*	در مزید است و حیات و در نما
۱۸۱۳	N	چون که گردانید سر سوی زمین	*	در کمی و خشکی و نقص و غبین
۱۸۱۴	N	میل روحت چون سوی بالا بود	*	در تزاید مرجعت آن جا بود
۱۸۱۵	N	ور نگون ساری سرت سوی زمین	*	آفلی حق لا یحب الآفلین

block:2035

title of 2035

۱۸۱۶	N	گفت موسی ای کریم کارساز	*	ای که یک دم ذکر تو عمر دراز
۱۸۱۷	N	نقش کژمژ دیدم اندر آب و گل	*	چون ملایک اعتراضی کرد دل
۱۸۱۸	N	که چه مقصود است نقشی ساختن	*	و اندر او تخم فساد انداختن
۱۸۱۹	N	آتش ظلم و فساد افروختن	*	مسجد و سجده کنان را سوختن
۱۸۲۰	N	مایه‌ی خونابه و زردآبه را	*	جوش دادن از برای لابه را
۱۸۲۱	N	من یقین دانم که عین حکمت است	*	لیک مقصودم عیان و رویت است
۱۸۲۲	N	آن یقین می‌گویدم خاموش کن	*	حرص رویت گویدم نه جوش کن
۱۸۲۳	N	مر ملایک را نمودی سر خویش	*	کاین چنین نوشی همی‌ارزد به نیش
۱۸۲۴	N	عرضه کردی نور آدم را عیان	*	بر ملایک گشت مشکلها بیان
۱۸۲۵	N	حشر تو گوید که سر مرگ چیست	*	میوه‌ها گویند سر برگ چیست
۱۸۲۶	N	سر خون و نطفه حسن آدمی است	*	سابق هر بیشیی آخر کمی است
۱۸۲۷	N	لوح را اول بشوید بی‌وقوف	*	آن گهی بروی نویسد او حروف
۱۸۲۸	N	خون کند دل را و اشک مستهان	*	بر نویسد بر وی اسرار آن گهان
۱۸۲۹	N	وقت شستن لوح را باید شناخت	*	که مر آن را دفتری خواهند ساخت
۱۸۳۰	N	چون اساس خانه‌ای می‌افگنند	*	اولین بنیاد را بر می‌کنند
۱۸۳۱	N	گل بر آرند اول از قعر زمین	*	تا به آخر بر کشی ماء معین
۱۸۳۲	N	از حجامت کودکان گریند زار	*	که نمی‌دانند ایشان سر کار
۱۸۳۳	N	مرد خود زر می‌دهد حجام را	*	می‌نوازد نیش خون آشام را
۱۸۳۴	N	می‌دود حمال زی بار گران	*	می‌رباید بار را از دیگران
۱۸۳۵	N	جنگ حمالان برای بار بین	*	این چنین است اجتهاد کار بین
۱۸۳۶	N	چون گرانیها اساس راحت است	*	تلخها هم پیشوای نعمت است
۱۸۳۷	N	حفت الجنة بمکروهاتنا	*	حفت النیران من شهواتنا
۱۸۳۸	N	تخم مایه‌ی آتشت شاخ تر است	*	سوخته‌ی آتش قرین کوثر است
۱۸۳۹	N	هر که در زندان قرین محنتی است	*	آن جزای لقمه‌ای و شهوتی است
۱۸۴۰	N	هر که در قصری قرین دولتی است	*	آن جزای کارزار و محنتی است
۱۸۴۱	N	هر که را دیدی به زر و سیم فرد	*	دان که اندر کسب کردن صبر کرد
۱۸۴۲	N	بی‌سبب بیند چو دیده شد گذار	*	تو که در حسی سبب را گوش دار
۱۸۴۳	N	آن که بیرون از طبایع جان اوست	*	منصب خرق سببها آن اوست
۱۸۴۴	N	بی‌سبب بیند نه از آب و گیا	*	چشم چشمه‌ی معجزات انبیا
۱۸۴۵	N	این سبب همچون طبیب است و علیل	*	این سبب همچون چراغ است و فتیل
۱۸۴۶	N	شب چراغت را فتیل نو بتاب	*	پاک دان زینها چراغ آفتاب
۱۸۴۷	N	رو تو کهگل ساز بهر سقف خان	*	سقف گردون را ز کهگل پاک دان
۱۸۴۸	N	اه که چون دل دار ما غم سوز شد	*	خلوت شب در گذشت و روز شد
۱۸۴۹	N	جز به شب جلوه نباشد ماه را	*	جز به درد دل مجو دل خواه را
۱۸۵۰	N	ترک عیسی کرده خر پرورده‌ای	*	لاجرم چون خر برون پرده‌ای
۱۸۵۱	N	طالع عیسی است علم و معرفت	*	طالع خر نیست ای تو خر صفت
۱۸۵۲	N	ناله‌ی خر بشنوی رحم آیدت	*	پس ندانی خر خری فرمایدت
۱۸۵۳	N	رحم بر عیسی کن و بر خر مکن	*	طبع را بر عقل خود سرور مکن
۱۸۵۴	N	طبع را هل تا بگرید زار زار	*	تو از او بستان و وام جان گزار
۱۸۵۵	N	سالها خربنده بودی بس بود	*	ز انکه خربنده ز خر واپس بود
۱۸۵۶	N	ز اخروهن مرادش نفس تست	*	کاو به آخر باید و عقلت نخست
۱۸۵۷	N	هم مزاج خر شده ست این عقل پست	*	فکرش این که چون علف آرم بدست
۱۸۵۸	N	آن خر عیسی مزاج دل گرفت	*	در مقام عاقلان منزل گرفت
۱۸۵۹	N	ز انکه غالب عقل بود و خر ضعیف	*	از سوار زفت گردد خر نحیف
۱۸۶۰	N	و ز ضعیفی عقل تو ای خر بها	*	این خر پژمرده گشته ست اژدها
۱۸۶۱	N	گر ز عیسی گشته‌ای رنجور دل	*	هم از او صحت رسد او را مهل
۱۸۶۲	N	چونی ای عیسای عیسی دم ز رنج	*	که نبود اندر جهان بی‌مار گنج
۱۸۶۳	N	چونی ای عیسی ز دیدار جهود	*	چونی ای یوسف ز مکار حسود
۱۸۶۴	N	تو شب و روز از پی این قوم غمر	*	چون شب و روزی مدد بخشای عمر
۱۸۶۵	N	چونی از صفراییان بی‌هنر	*	چه هنر زاید ز صفرا درد سر
۱۸۶۶	N	تو همان کن که کند خورشید شرق	*	ما نفاق و حیله و دزدی و زرق
۱۸۶۷	N	تو عسل ما سرکه در دنیا و دین	*	دفع این صفرا بود سرکنگبین
۱۸۶۸	N	سرکه افزودیم ما قوم زحیر	*	تو عسل بفزا کرم را وامگیر
۱۸۶۹	N	این سزید از ما چنان آمد ز ما	*	ریگ اندر چشم چه فزاید عما
۱۸۷۰	N	آن سزد از تو أیا کحل عزیز	*	که بیابد از تو هر ناچیز چیز
۱۸۷۱	N	ز آتش این ظالمانت دل کباب	*	از تو جمله اهد قومی بد خطاب
۱۸۷۲	N	کان عودی در تو گر آتش زنند	*	این جهان از عطر و ریحان آگنند
۱۸۷۳	N	تو نه آن عودی کز آتش کم شود	*	تو نه آن روحی که اسیر غم شود
۱۸۷۴	N	عود سوزد کان عود از سوز دور	*	باد کی حمله برد بر اصل نور
۱۸۷۵	N	ای ز تو مر آسمانها را صفا	*	ای جفای تو نکوتر از وفا
۱۸۷۶	N	ز انکه از عاقل جفایی گر رود	*	از وفای جاهلان آن به بود
۱۸۷۷	N	گفت پیغمبر عداوت از خرد	*	بهتر از مهری که از جاهل رسد

block:2036

title of 2036

۱۸۷۸	N	عاقلی بر اسب می‌آمد سوار	*	در دهان خفته‌ای می‌رفت مار
۱۸۷۹	N	آن سوار آن را بدید و می‌شتافت	*	تا رماند مار را فرصت نیافت
۱۸۸۰	N	چون که از عقلش فراوان بد مدد	*	چند دبوسی قوی بر خفته زد
۱۸۸۱	N	برد او را زخم آن دبوس سخت	*	زو گریزان تا به زیر یک درخت
۱۸۸۲	N	سیب پوسیده بسی بد ریخته	*	گفت از این خور ای به درد آویخته
۱۸۸۳	N	سیب چندان مر و را در خورد داد	*	کز دهانش باز بیرون می‌فتاد
۱۸۸۴	N	بانگ می‌زد کای امیر آخر چرا	*	قصد من کردی تو نادیده جفا
۱۸۸۵	N	گر ترا ز اصل است با جانم ستیز	*	تیغ زن یک بارگی خونم بریز
۱۸۸۶	N	شوم ساعت که شدم بر تو پدید	*	ای خنک آن را که روی تو ندید
۱۸۸۷	N	بی‌جنایت بی‌گنه بی‌بیش و کم	*	ملحدان جایز ندارند این ستم
۱۸۸۸	N	می‌جهد خون از دهانم با سخن	*	ای خدا آخر مکافاتش تو کن
۱۸۸۹	N	هر زمان می‌گفت او نفرین نو	*	اوش می‌زد کاندر این صحرا بدو
۱۸۹۰	N	زخم دبوس و سوار همچو باد	*	می‌دوید و باز در رو می‌فتاد
۱۸۹۱	N	ممتلی و خوابناک و سست بد	*	پا و رویش صد هزاران زخم شد
۱۸۹۲	N	تا شبانگه می‌کشید و می‌گشاد	*	تا ز صفرا قی شدن بر وی فتاد
۱۸۹۳	N	زو بر آمد خورده‌ها زشت و نکو	*	مار با آن خورده بیرون جست از او
۱۸۹۴	N	چون بدید از خود برون آن مار را	*	سجده آورد آن نکو کردار را
۱۸۹۵	N	سهم آن مار سیاه زشت زفت	*	چون بدید آن دردها از وی برفت
۱۸۹۶	N	گفت خود تو جبرییل رحمتی	*	یا خدایی که ولی نعمتی
۱۸۹۷	N	ای مبارک ساعتی که دیدی‌ام	*	مرده بودم جان نو بخشیدی‌ام
۱۸۹۸	N	تو مرا جویان مثال مادران	*	من گریزان از تو مانند خران
۱۸۹۹	N	خر گریزد از خداوند از خری	*	صاحبش در پی ز نیکو گوهری
۱۹۰۰	N	نه از پی سود و زیان می‌جویدش	*	لیک تا در گرگش ندرد یا ددش
۱۹۰۱	N	ای خنک آن را که بیند روی تو	*	یا در افتد ناگهان در کوی تو
۱۹۰۲	N	ای روان پاک بستوده ترا	*	چند گفتم ژاژ و بی‌هوده ترا
۱۹۰۳	N	ای خداوند و شهنشاه و امیر	*	من نگفتم جهل من گفت آن مگیر
۱۹۰۴	N	شمه‌ای زین حال اگر دانستمی	*	گفتن بی‌هوده کی تانستمی
۱۹۰۵	N	بس ثنایت گفتمی ای خوش خصال	*	گر مرا یک رمز می‌گفتی ز حال
۱۹۰۶	N	لیک خامش کرده می‌آشوفتی	*	خامشانه بر سرم می‌کوفتی
۱۹۰۷	N	شد سرم کالیوه عقل از سر بجست	*	خاصه این سر را که مغزش کمتر است
۱۹۰۸	N	عفو کن ای خوب روی خوب کار	*	آن چه گفتم از جنون اندر گذار
۱۹۰۹	N	گفت اگر من گفتمی رمزی از آن	*	زهره‌ی تو آب گشتی آن زمان
۱۹۱۰	N	گر ترا من گفتمی اوصاف مار	*	ترس از جانت بر آوردی دمار
۱۹۱۱	N	مصطفی فرمود اگر گویم به راست	*	شرح آن دشمن که در جان شماست
۱۹۱۲	N	زهره‌های پر دلان هم بر درد	*	نه رود ره نه غم کاری خورد
۱۹۱۳	N	نه دلش را تاب ماند در نیاز	*	نه تنش را قوت روزه و نماز
۱۹۱۴	N	همچو موشی پیش گربه لا شود	*	همچو بره پیش گرگ از جا رود
۱۹۱۵	N	اندر او نه حیله ماند نه روش	*	پس کنم ناگفته تان من پرورش
۱۹۱۶	N	همچو بو بکر ربابی تن زنم	*	دست چون داود در آهن زنم
۱۹۱۷	N	تا محال از دست من حالی شود	*	مرغ پر برکنده را بالی شود
۱۹۱۸	N	چون‌ یَدُ اللَّهِ فَوْقَ أَیْدِیهِمْ‌ بود	*	دست ما را دست خود فرمود احد
۱۹۱۹	N	پس مرا دست دراز آمد یقین	*	بر گذشته ز آسمان هفتمین
۱۹۲۰	N	دست من بنمود بر گردون هنر	*	مقریا بر خوان که‌ انْشَقَّ الْقَمَرُ
۱۹۲۱	N	این صفت هم بهر ضعف عقلهاست	*	با ضعیفان شرح قدرت کی رواست
۱۹۲۲	N	خود بدانی چون بر آری سر ز خواب	*	ختم شد و الله أعلم بالصواب
۱۹۲۳	N	مر ترا نه قوت خوردن بدی	*	نه ره و پروای قی کردن بدی
۱۹۲۴	N	می‌شنیدم فحش و خر می‌راندم	*	رب یسر زیر لب می‌خواندم
۱۹۲۵	N	از سبب گفتن مرا دستور نه	*	ترک تو گفتن مرا مقدور نه
۱۹۲۶	N	هر زمان می‌گفتم از درد درون	*	اهد قومی إنهم لا یعلمون
۱۹۲۷	N	سجده‌ها می‌کرد آن رسته ز رنج	*	کای سعادت ای مرا اقبال و گنج
۱۹۲۸	N	از خدا یابی جزاها ای شریف	*	قوت شکرت ندارد این ضعیف
۱۹۲۹	N	شکر حق گوید ترا ای پیشوا	*	آن لب و چانه ندارم و آن نوا
۱۹۳۰	N	دشمنی عاقلان زین‌سان بود	*	زهر ایشان ابتهاج جان بود
۱۹۳۱	N	دوستی ابله بود رنج و ضلال	*	این حکایت بشنو از بهر مثال

block:2037

title of 2037

۱۹۳۲	N	اژدهایی خرس را در می‌کشید	*	شیر مردی رفت و فریادش رسید
۱۹۳۳	N	شیر مردانند در عالم مدد	*	آن زمان کافغان مظلومان رسد
۱۹۳۴	N	بانگ مظلومان ز هر جا بشنوند	*	آن طرف چون رحمت حق می‌دوند
۱۹۳۵	N	آن ستونهای خللهای جهان	*	آن طبیبان مرضهای نهان
۱۹۳۶	N	محض مهر و داوری و رحمتند	*	همچو حق بی‌علت و بی‌رشوتند
۱۹۳۷	N	این چه یاری می‌کنی یک بارگیش	*	گوید از بهر غم و بی‌چارگیش
۱۹۳۸	N	مهربانی شد شکار شیر مرد	*	در جهان دارو نجوید غیر درد
۱۹۳۹	N	هر کجا دردی دوا آن جا رود	*	هر کجا پستی است آب آن جا دود
۱۹۴۰	N	آب رحمت بایدت رو پست شو	*	و آن گهان خور خمر رحمت مست شو
۱۹۴۱	N	رحمت اندر رحمت آمد تا به سر	*	بر یکی رحمت فرومای ای پسر
۱۹۴۲	N	چرخ را در زیر پا آر ای شجاع	*	بشنو از فوق فلک بانگ سماع
۱۹۴۳	N	پنبه‌ی وسواس بیرون کن ز گوش	*	تا به گوشت آید از گردون خروش
۱۹۴۴	N	پاک کن دو چشم را از موی عیب	*	تا ببینی باغ و سروستان غیب
۱۹۴۵	N	دفع کن از مغز و از بینی زکام	*	تا که ریح اللَّه در آید در مشام
۱۹۴۶	N	هیچ مگذار از تب و صفرا اثر	*	تا بیابی از جهان طعم شکر
۱۹۴۷	N	داروی مردی کن و عنین مپوی	*	تا برون آیند صد گون خوب روی
۱۹۴۸	N	کنده‌ی تن را ز پای جان بکن	*	تا کند جولان به گرد آن چمن
۱۹۴۹	N	غل بخل از دست و گردن دور کن	*	بخت نو دریاب در چرخ کهن
۱۹۵۰	N	ور نمی‌تانی به کعبه‌ی لطف پر	*	عرضه کن بی‌چارگی بر چاره‌گر
۱۹۵۱	N	زاری و گریه قوی سرمایه‌ای است	*	رحمت کلی قوی‌تر دایه‌ای است
۱۹۵۲	N	دایه و مادر بهانه جو بود	*	تا که کی آن طفل او گریان شود
۱۹۵۳	N	طفل حاجات شما را آفرید	*	تا بنالید و شود شیرش پدید
۱۹۵۴	N	گفت‌ ادْعُوا اللَّهَ‌ بی‌زاری مباش	*	تا بجوشد شیرهای مهرهاش
۱۹۵۵	N	هوی هوی باد و شیر افشان ابر	*	در غم مااند یک ساعت تو صبر
۱۹۵۶	N	فِی السَّماءِ رِزْقُکُمْ‌ بشنیده‌ای	*	اندر این پستی چه بر چفسیده‌ای
۱۹۵۷	N	ترس و نومیدیت دان آواز غول	*	می‌کشد گوش تو تا قعر سفول
۱۹۵۸	N	هر ندایی که ترا بالا کشید	*	آن ندا می‌دان که از بالا رسید
۱۹۵۹	N	هر ندایی که ترا حرص آورد	*	بانگ گرگی دان که او مردم درد
۱۹۶۰	N	این بلندی نیست از روی مکان	*	این بلندیهاست سوی عقل و جان
۱۹۶۱	N	هر سبب بالاتر آمد از اثر	*	سنگ و آهن فایق آمد بر شرر
۱۹۶۲	N	آن فلانی فوق آن سرکش نشست	*	گر چه در صورت به پهلویش نشست
۱۹۶۳	N	فوقی آن جاست از روی شرف	*	جای دور از صدر باشد مستخف
۱۹۶۴	N	سنگ و آهن زین جهت که سابق است	*	در عمل فوقی این دو لایق است
۱۹۶۵	N	و آن شرر از روی مقصودی خویش	*	ز آهن و سنگ است زین رو پیش و بیش
۱۹۶۶	N	سنگ و آهن اول و پایان شرر	*	لیک این هر دو تنند و جان شرر
۱۹۶۷	N	آن شرر گر در زمان واپس‌تر است	*	در صفت از سنگ و آهن برتر است
۱۹۶۸	N	در زمان شاخ از ثمر سابق‌تر است	*	در هنر از شاخ او فایق‌تر است
۱۹۶۹	N	چون که مقصود از شجر آمد ثمر	*	پس ثمر اول بود و آخر شجر
۱۹۷۰	N	خرس چون فریاد کرد از اژدها	*	شیر مردی کرد از جنگش جدا
۱۹۷۱	N	حیلت و مردی بهم دادند پشت	*	اژدها را او بدین قوت بکشت
۱۹۷۲	N	اژدها را هست قوت حیله نیست	*	نیز فوق حیله‌ی تو حیله‌ای است
۱۹۷۳	N	حیله‌ی خود را چو دیدی باز رو	*	کز کجا آمد سوی آغاز رو
۱۹۷۴	N	هر چه در پستی است آمد از علا	*	چشم را سوی بلندی نه هلا
۱۹۷۵	N	روشنی بخشد نظر اندر علی	*	گر چه اول خیرگی آرد بلی
۱۹۷۶	N	چشم را در روشنایی خوی کن	*	گر نه خفاشی نظر آن سوی کن
۱۹۷۷	N	عاقبت بینی نشان نور تست	*	شهوت حالی حقیقت گور تست
۱۹۷۸	N	عاقبت بینی که صد بازی بدید	*	مثل آن نبود که یک بازی شنید
۱۹۷۹	N	ز آن یکی بازی چنان مغرور شد	*	کز تکبر ز اوستادان دور شد
۱۹۸۰	N	سامری‌وار آن هنر در خود چو دید	*	او ز موسی از تکبر سر کشید
۱۹۸۱	N	او ز موسی آن هنر آموخته	*	وز معلم چشم را بر دوخته
۱۹۸۲	N	لاجرم موسی دگر بازی نمود	*	تا که آن بازی و جانش را ربود
۱۹۸۳	N	ای بسا دانش که اندر سر دود	*	تا شود سرور بدان خود سر رود
۱۹۸۴	N	سر نخواهی که رود تو پای باش	*	در پناه قطب صاحب رای باش
۱۹۸۵	N	گر چه شاهی خویش فوق او مبین	*	گر چه شهدی جز نبات او مچین
۱۹۸۶	N	فکر تو نقش است و فکر اوست جان	*	نقد تو قلب است و نقد اوست کان
۱۹۸۷	N	او تویی خود را بجو در اوی او	*	کو و کو گو فاخته شو سوی او
۱۹۸۸	N	ور نخواهی خدمت ابنای جنس	*	در دهان اژدهایی همچو خرس
۱۹۸۹	N	بو که استادی رهاند مر ترا	*	و ز خطر بیرون کشاند مر ترا
۱۹۹۰	N	زاریی می‌کن چو زورت نیست هین	*	چون که کوری سر مکش از راه بین
۱۹۹۱	N	تو کم از خرسی نمی‌نالی ز درد	*	خرس رست از درد چون فریاد کرد
۱۹۹۲	N	ای خدا این سنگ دل را موم کن	*	ناله‌ی ما را خوش و مرحوم کن

block:2038

title of 2038

۱۹۹۳	N	بود کوری کاو همی‌گفت الامان	*	من دو کوری دارم ای اهل زمان
۱۹۹۴	N	پس دو باره رحمتم آرید هان	*	چون دو کوری دارم و من در میان
۱۹۹۵	N	گفت یک کوریت می‌بینیم ما	*	آن دگر کوری چه باشد وانما
۱۹۹۶	N	گفت زشت آوازم و ناخوش نوا	*	زشت آوازی و کوری شد دوتا
۱۹۹۷	N	بانگ زشتم مایه‌ی غم می‌شود	*	مهر خلق از بانگ من کم می‌شود
۱۹۹۸	N	زشت آوازم به هر جا که رود	*	مایه‌ی خشم و غم و کین می‌شود
۱۹۹۹	N	بر دو کوری رحم را دوتا کنید	*	این چنین ناگنج را گنجا کنید
۲۰۰۰	N	زشتی آواز کم شد زین گله	*	خلق شد بر وی به رحمت یک دله
۲۰۰۱	N	کرد نیکو چون بگفت او راز را	*	لطف آواز دلش آواز را
۲۰۰۲	N	و انکه آواز دلش هم بد بود	*	آن سه کوری دوری سرمد بود
۲۰۰۳	N	لیک وهابان که بی‌علت دهند	*	بو که دستی بر سر زشتش نهند
۲۰۰۴	N	چون که آوازش خوش و مظلوم شد	*	زو دل سنگین دلان چون موم شد
۲۰۰۵	N	ناله‌ی کافر چو زشت است و شهیق	*	ز آن نمی‌گردد اجابت را رفیق
۲۰۰۶	N	اخْسَؤُا بر زشت آواز آمده ست	*	کاو ز خون خلق چون سگ بود مست
۲۰۰۷	N	چون که ناله‌ی خرس رحمت کش بود	*	ناله‌ات نبود چنین ناخوش بود
۲۰۰۸	N	دان که با یوسف تو گرگی کرده‌ای	*	یا ز خون بی‌گناهی خورده‌ای
۲۰۰۹	N	توبه کن و ز خورده استفراغ کن	*	ور جراحت کهنه شد رو داغ کن

block:2039

title of 2039

۲۰۱۰	N	خرس هم از اژدها چون وارهید	*	و آن کرم ز آن مرد مردانه بدید
۲۰۱۱	N	چون سگ اصحاب کهف آن خرس زار	*	شد ملازم در پی آن بردبار
۲۰۱۲	N	آن مسلمان سر نهاد از خستگی	*	خرس حارس گشت از دل بستگی
۲۰۱۳	N	آن یکی بگذشت و گفتش حال چیست	*	ای برادر مر ترا این خرس کیست
۲۰۱۴	N	قصه واگفت و حدیث اژدها	*	گفت بر خرسی منه دل ابلها
۲۰۱۵	N	دوستی ابله بتر از دشمنی است	*	او بهر حیله که دانی راندنی است
۲۰۱۶	N	گفت و الله از حسودی گفت این	*	ور نه خرسی چه نگری این مهر بین
۲۰۱۷	N	گفت مهر ابلهان عشوه‌ده است	*	این حسودی من از مهرش به است
۲۰۱۸	N	هی بیا با من بران این خرس را	*	خرس را مگزین مهل هم جنس را
۲۰۱۹	N	گفت رو رو کار خود کن ای حسود	*	گفت کارم این بد و رزقت نبود
۲۰۲۰	N	من کم از خرسی نباشم ای شریف	*	ترک او کن تا منت باشم حریف
۲۰۲۱	N	بر تو دل می‌لرزدم ز اندیشه‌ای	*	با چنین خرسی مرو در بیشه‌ای
۲۰۲۲	N	این دلم هرگز نلرزید از گزاف	*	نور حق است این نه دعوی و نه لاف
۲۰۲۳	N	مومنم ینظر بنور اللَّه شده	*	هان و هان بگریز از این آتشکده
۲۰۲۴	N	این همه گفت و به گوشش در نرفت	*	بد گمانی مرد را سدی است زفت
۲۰۲۵	N	دست او بگرفت و دست از وی کشید	*	گفت رفتم چون نه‌ای یار رشید
۲۰۲۶	N	گفت رو بر من تو غم خواره مباش	*	بو الفضولا معرفت کمتر تراش
۲۰۲۷	N	باز گفتش من عدوی تو نی‌ام	*	لطف باشد گر بیایی در پی‌ام
۲۰۲۸	N	گفت خوابستم مرا بگذار و رو	*	گفت آخر یار را منقاد شو
۲۰۲۹	N	تا بخسبی در پناه عاقلی	*	در جوار دوستی صاحب دلی
۲۰۳۰	N	در خیال افتاد مرد از جد او	*	خشمگین شد زود گردانید رو
۲۰۳۱	N	کاین مگر قصد من آمد خونی است	*	یا طمع دارد گدا و تونی است
۲۰۳۲	N	یا گرو بسته ست با یاران بدین	*	که بترساند مرا زین هم نشین
۲۰۳۳	N	خود نیامد هیچ از خبث سرش	*	یک گمان نیک اندر خاطرش
۲۰۳۴	N	ظن نیکش جملگی بر خرس بود	*	او مگر مر خرس را هم جنس بود
۲۰۳۵	N	عاقلی را از سگی تهمت نهاد	*	خرس را دانست اهل مهر و داد

block:2040

title of 2040

۲۰۳۶	N	گفت موسی با یکی مست خیال	*	کای بد اندیش از شقاوت وز ضلال
۲۰۳۷	N	صد گمانت بود در پیغمبریم	*	با چنین برهان و این خلق کریم
۲۰۳۸	N	صد هزاران معجزه دیدی ز من	*	صد خیالت می‌فزود و شک و ظن
۲۰۳۹	N	از خیال و وسوسه تنگ آمدی	*	طعن بر پیغمبری‌ام می‌زدی
۲۰۴۰	N	گرد از دریا بر آوردم عیان	*	تا رهیدیت از شر فرعونیان
۲۰۴۱	N	ز آسمان چل سال کاسه و خوان رسید	*	وز دعایم جویی از سنگی دوید
۲۰۴۲	N	این و صد چندین و چندین گرم و سرد	*	از تو ای سرد آن توهم کم نکرد
۲۰۴۳	N	بانگ زد گوساله‌ای از جادویی	*	سجده کردی که خدای من تویی

block:2041

title of 2041

۲۰۴۴	N	آن توهمهات را سیلاب برد	*	زیرکی باردت را خواب برد
۲۰۴۵	N	چون نبودی بد گمان در حق او	*	چون نهادی سر چنان ای زشت رو
۲۰۴۶	N	چون خیالت نامد از تزویر او	*	وز فساد سحر احمق‌گیر او
۲۰۴۷	N	سامریی خود که باشد ای سگان	*	که خدایی بر تراشد در جهان
۲۰۴۸	N	چون در این تزویر او یکدل شدی	*	وز همه اشکالها عاطل شدی
۲۰۴۹	N	گاو می‌شاید خدایی را به لاف	*	در رسولی‌ام تو چون کردی خلاف
۲۰۵۰	N	پیش گاوی سجده کردی از خری	*	گشت عقلت صید سحر سامری
۲۰۵۱	N	چشم دزدیدی ز نور ذو الجلال	*	اینت جهل وافر و عین ضلال
۲۰۵۲	N	شه بر آن عقل و گزینش که تراست	*	چون تو کان جهل را کشتن سزاست
۲۰۵۳	N	گاو زرین بانگ کرد آخر چه گفت	*	کاحمقان را این همه رغبت شگفت
۲۰۵۴	N	ز آن عجبتر دیده‌اید از من بسی	*	لیک حق را کی پذیرد هر خسی
۲۰۵۵	N	باطلان را چه رباید باطلی	*	عاطلان را چه خوش آید عاطلی
۲۰۵۶	N	ز انکه هر جنسی رباید جنس خود	*	گاو سوی شیر نر کی رو نهد
۲۰۵۷	N	گرگ بر یوسف کجا عشق آورد	*	جز مگر از مکر تا او را خورد
۲۰۵۸	N	چون ز گرگی وارهد محرم شود	*	چون سگ کهف از بنی آدم شود
۲۰۵۹	N	چون ابو بکر از محمد برد بو	*	گفت هذا لیس وجه کاذب
۲۰۶۰	N	چون نبد بو جهل از اصحاب درد	*	دید صد شق قمر باور نکرد
۲۰۶۱	N	دردمندی کش ز بام افتاد طشت	*	زو نهان کردیم حق پنهان نگشت
۲۰۶۲	N	و انکه او جاهل بد از دردش بعید	*	چند بنمودند و او آن را ندید
۲۰۶۳	N	آینه‌ی دل صاف باید تا در او	*	واشناسی صورت زشت از نکو
۲۰۶۴	N	آن مسلمان ترک ابله کرد و تفت	*	زیر لب لاحول‌گویان باز رفت
۲۰۶۵	N	گفت چون از جد و پندم وز جدال	*	در دل او بیش می‌زاید خیال
۲۰۶۶	N	پس ره پند و نصیحت بسته شد	*	امر أَعْرِضْ عَنْهُمْ* پیوسته شد
۲۰۶۷	N	چون دوایت می‌فزاید درد پس	*	قصه با طالب بگو بر خوان‌ عَبَسَ
۲۰۶۸	N	چون که اعمی طالب حق آمده ست	*	بهر فقر او را نشاید سینه خست
۲۰۶۹	N	تو حریصی بر رشاد مهتران	*	تا بیاموزند عام از سروران
۲۰۷۰	N	احمدا دیدی که قومی از ملوک	*	مستمع گشتند گشتی خوش که بوک
۲۰۷۱	N	این رئیسان یار دین گردند خوش	*	بر عرب اینها سرند و بر حبش
۲۰۷۲	N	بگذرد این صیت از بصره و تبوک	*	ز انکه الناس علی دین الملوک
۲۰۷۳	N	زین سبب تو از ضریر مهتدی	*	رو بگردانیدی و تنگ آمدی
۲۰۷۴	N	که در این فرصت کم افتد این مناخ	*	تو ز یارانی و وقت تو فراخ
۲۰۷۵	N	مزدحم می‌گردیم در وقت تنگ	*	این نصیحت می‌کنم نه از خشم و جنگ
۲۰۷۶	N	احمدا نزد خدا این یک ضریر	*	بهتر از صد قیصر است و صد وزیر
۲۰۷۷	N	یاد الناس معادن هین بیار	*	معدنی باشد فزون از صد هزار
۲۰۷۸	N	معدن لعل و عقیق مکتنس	*	بهتر است از صد هزاران کان مس
۲۰۷۹	N	احمدا اینجا ندارد مال سود	*	سینه باید پر ز عشق و درد و دود
۲۰۸۰	N	اعمی روشن دل آمد در مبند	*	پند او را ده که حق اوست پند
۲۰۸۱	N	گر دو سه ابله ترا منکر شدند	*	تلخ کی گردی چو هستی کان قند
۲۰۸۲	N	گر دو سه ابله ترا تهمت نهند	*	حق برای تو گواهی می‌دهد
۲۰۸۳	N	گفت از اقرار عالم فارغم	*	آن که حق باشد گواه او را چه غم
۲۰۸۴	N	گر خفاشی را ز خورشیدی خوری است	*	آن دلیل آمد که آن خورشید نیست
۲۰۸۵	N	نفرت خفاشکان باشد دلیل	*	که منم خورشید تابان جلیل
۲۰۸۶	N	گر گلابی را جعل راغب شود	*	آن دلیل ناگلابی می‌کند
۲۰۸۷	N	گر شود قلبی خریدار محک	*	در محکی‌اش در آید نقص و شک
۲۰۸۸	N	دزد شب خواهد نه روز این را بدان	*	شب نی‌ام روزم که تابم در جهان
۲۰۸۹	N	فارقم فاروقم و غلبیروار	*	تا که کاه از من نمی‌یابد گذار
۲۰۹۰	N	آرد را پیدا کنم من از سبوس	*	تا نمایم کاین نقوش است آن نفوس
۲۰۹۱	N	من چو میزان خدایم در جهان	*	وانمایم هر سبک را از گران
۲۰۹۲	N	گاو را داند خدا گوساله‌ای	*	خر خریداری و در خور کاله‌ای
۲۰۹۳	N	من نه گاوم تا که گوساله‌م خرد	*	من نه خارم کاشتری از من چرد
۲۰۹۴	N	او گمان دارد که با من جور کرد	*	بلکه از آیینه‌ی من روفت گرد

block:2042

title of 2042

۲۰۹۵	N	گفت جالینوس با اصحاب خود	*	مر مرا تا آن فلان دارو دهد
۲۰۹۶	N	پس بدو گفت آن یکی ای ذو فنون	*	این دوا خواهند از بهر جنون
۲۰۹۷	N	دور از عقل تو این دیگر مگو	*	گفت در من کرد یک دیوانه رو
۲۰۹۸	N	ساعتی در روی من خوش بنگرید	*	چشمکم زد آستین من درید
۲۰۹۹	N	گر نه جنسیت بدی در من از او	*	کی رخ آوردی به من آن زشت رو
۲۱۰۰	N	گر ندیدی جنس خود کی آمدی	*	کی به غیر جنس خود را بر زدی
۲۱۰۱	N	چون دو کس بر هم زند بی‌هیچ شک	*	در میانشان هست قدر مشترک
۲۱۰۲	N	کی پرد مرغی مگر با جنس خود	*	صحبت ناجنس گور است و لحد

block:2043

title of 2043

۲۱۰۳	N	آن حکیمی گفت دیدم هم تکی	*	در بیابان زاغ را با لکلکی
۲۱۰۴	N	در عجب ماندم بجستم حالشان	*	تا چه قدر مشترک یابم نشان
۲۱۰۵	N	چون شدم نزدیک، من حیران و دنگ	*	خود بدیدم هر دوان بودند لنگ
۲۱۰۶	N	خاصه شهبازی که او عرشی بود	*	با یکی جغدی که او فرشی بود
۲۱۰۷	N	آن یکی خورشید علیین بود	*	وین دگر خفاش کز سجین بود
۲۱۰۸	N	آن یکی نوری ز هر عیبی بری	*	وین یکی کوری گدای هر دری
۲۱۰۹	N	آن یکی ماهی که بر پروین زند	*	وین یکی کرمی که در سرگین زید
۲۱۱۰	N	آن یکی یوسف رخی عیسی نفس	*	وین یکی گرگی و یا خر با جرس
۲۱۱۱	N	آن یکی پران شده در لا مکان	*	وین یکی در کاهدان همچون سگان
۲۱۱۲	N	با زبان معنوی گل با جعل	*	این همی‌گوید که ای گنده بغل
۲۱۱۳	N	گر گریزانی ز گلشن بی‌گمان	*	هست آن نفرت کمال گلستان
۲۱۱۴	N	غیرت من بر سر تو دور باش	*	می‌زند کای خس از اینجا دور باش
۲۱۱۵	N	ور بیامیزی تو با من ای دنی	*	این گمان آید که از کان منی
۲۱۱۶	N	بلبلان را جای می‌زیبد چمن	*	مر جعل را در چمین خوشتر وطن
۲۱۱۷	N	حق مرا چون از پلیدی پاک داشت	*	چون سزد بر من پلیدی را گماشت
۲۱۱۸	N	یک رگم ز ایشان بد و آن را برید	*	در من آن بد رگ کجا خواهد رسید؟
۲۱۱۹	N	یک نشان آدم آن بود از ازل	*	که ملایک سر نهندش از محل
۲۱۲۰	N	یک نشان دیگر آن که آن بلیس	*	ننهدش سر که منم شاه و رئیس
۲۱۲۱	N	پس اگر ابلیس هم ساجد شدی	*	او نبودی آدم او غیری بدی
۲۱۲۲	N	هم سجود هر ملک میزان اوست	*	هم جحود آن عدو برهان اوست
۲۱۲۳	N	هم گواه اوست اقرار ملک	*	هم گواه اوست کفران سگک

block:2044

title of 2044

۲۱۲۴	N	شخص خفت و خرس می‌راندش مگس	*	وز ستیز آمد مگس زو باز پس
۲۱۲۵	N	چند بارش راند از روی جوان	*	آن مگس زو باز می‌آمد دوان
۲۱۲۶	N	خشمگین شد با مگس خرس و برفت	*	بر گرفت از کوه سنگی سخت زفت
۲۱۲۷	N	سنگ آورد و مگس را دید باز	*	بر رخ خفته گرفته جای ساز
۲۱۲۸	N	بر گرفت آن آسیا سنگ و بزد	*	بر مگس تا آن مگس واپس خزد
۲۱۲۹	N	سنگ روی خفته را خشخاش کرد	*	این مثل بر جمله عالم فاش کرد
۲۱۳۰	N	مهر ابله مهر خرس آمد یقین	*	کین او مهر است و مهر اوست کین
۲۱۳۱	N	عهد او سست است و ویران و ضعیف	*	گفت او زفت و وفای او نحیف
۲۱۳۲	N	گر خورد سوگند هم باور مکن	*	بشکند سوگند، مرد کژ سخن
۲۱۳۳	N	چون که بی‌سوگند گفتش بد دروغ	*	تو میفت از مکر و سوگندش به دوغ
۲۱۳۴	N	نفس او میر است و عقل او اسیر	*	صد هزاران مصحفش خود خورده‌گیر
۲۱۳۵	N	چون که بی‌سوگند پیمان بشکند	*	گر خورد سوگند هم آن بشکند
۲۱۳۶	N	ز آن که نفس آشفته‌تر گردد از آن	*	که کنی بندش به سوگند گران
۲۱۳۷	N	چون اسیری بند بر حاکم نهد	*	حاکم آن را بر درد بیرون جهد
۲۱۳۸	N	بر سرش کوبد ز خشم آن بند را	*	می‌زند بر روی او سوگند را
۲۱۳۹	N	تو ز اوفوا بالعقودش دست شو	*	احْفَظُوا أَیْمانَکُمْ‌ با او مگو
۲۱۴۰	N	و آن که حق را ساخت در پیمان سند	*	تن کند چون تار و گرد او تند

block:2045

title of 2045

۲۱۴۱	N	از صحابه خواجه‌ای بیمار شد	*	و اندر آن بیماریش چون تار شد
۲۱۴۲	N	مصطفی آمد عیادت سوی او	*	چون همه لطف و کرم بد خوی او
۲۱۴۳	N	در عیادت رفتن تو فایده است	*	فایده آن باز با تو عایده است
۲۱۴۴	N	فایده اوّل که آن شخص علیل	*	بوک قطبی باشد و شاه جلیل
۲۱۴۵	N	ور نباشد قطب یار ره بود	*	شه نباشد فارس اسپه بود
۲۱۴۶	N	پس صله یاران ره لازم شمار	*	هر که باشد گر پیاده گر سوار
۲۱۴۷	N	ور عدو باشد همین احسان نکوست	*	که به احسان بس عدو گشته است دوست
۲۱۴۸	N	ور نگردد دوست کینش کم شود	*	ز آن که احسان کینه را مرهم شود
۲۱۴۹	N	بس فواید هست غیر این و لیک	*	از درازی خایفم ای یار نیک
۲۱۵۰	N	حاصل این آمد که یار جمع باش	*	هم چو بتگر از حجر یاری تراش
۲۱۵۱	N	ز آن که انبوهی و جمع کاروان	*	ره زنان را بشکند پشت و سنان
۲۱۵۲	N	چون دو چشم دل نداری ای عنود	*	که نمی‌دانی تو هیزم را ز عود
۲۱۵۳	N	چون که گنجی هست در عالم مرنج	*	هیچ ویران را مدان خالی ز گنج
۲۱۵۴	N	قصد هر درویش می‌کن از گزاف	*	چون نشان یابی بجد می‌کن طواف
۲۱۵۵	N	چون تو را آن چشم باطن بین نبود	*	گنج می‌پندار اندر هر وجود

block:2046

title of 2046

۲۱۵۶	N	آمد از حق سوی موسی این عتاب	*	کای طلوع ماه دیده تو ز جیب
۲۱۵۷	N	مشرقت کردم ز نور ایزدی	*	من حقم رنجور گشتم نامدی
۲۱۵۸	N	گفت سبحانا! تو پاکی از زیان	*	این چه رمز است این بکن یا رب بیان
۲۱۵۹	N	باز فرمودش که در رنجوریم	*	چون نپرسیدی تو از روی کرم
۲۱۶۰	N	گفت یا رب نیست نقصانی تو را	*	عقل گم شد این سخن را بر گشا
۲۱۶۱	N	گفت آری بنده خاص گزین	*	گشت رنجور او منم نیکو ببین
۲۱۶۲	N	هست معذوریش معذوری من	*	هست رنجوریش رنجوری من
۲۱۶۳	N	هر که خواهد همنشینی خدا	*	تا نشیند در حضور اولیا
۲۱۶۴	N	از حضور اولیا گر بسکلی	*	تو هلاکی ز آن که جزوی بی‌کلی
۲۱۶۵	N	هر که را دیو از کریمان وابرد	*	بی‌کسش یابد سرش را او خورد
۲۱۶۶	N	یک بدست از جمع رفتن یک زمان	*	مکر دیو است بشنو و نیکو بدان

block:2047

title of 2047

۲۱۶۷	N	باغبانی چون نظر در باغ کرد	*	دید چون دزدان به باغ خود سه مرد
۲۱۶۸	N	یک فقیه و یک شریف و صوفیی	*	هر یکی شوخی بدی لایوفیی
۲۱۶۹	N	گفت با اینها مرا صد حجت است	*	لیک جمع‌اند و جماعت قوت است
۲۱۷۰	N	بر نیایم یک تنه با سه نفر	*	پس ببرمشان نخست از همدگر
۲۱۷۱	N	هر یکی را من به سویی افکنم	*	چون که تنها شد سبیلش بر کنم
۲۱۷۲	N	حیله کرد و کرد صوفی را به راه	*	تا کند یارانش را با او تباه
۲۱۷۳	N	گفت صوفی را برو سوی وثاق	*	یک گلیم آور برای این رفاق
۲۱۷۴	N	رفت صوفی گفت خلوت با دو یار	*	تو فقیهی وین شریف نامدار
۲۱۷۵	N	ما به فتوی تو نانی می‌خوریم	*	ما به پر دانش تو می‌پریم
۲۱۷۶	N	وین دگر شه زاده و سلطان ماست	*	سید است از خاندان مصطفاست
۲۱۷۷	N	کیست آن صوفی شکم خوار خسیس	*	تا بود با چون شما شاهان جلیس
۲۱۷۸	N	چون بیاید مر و را پنبه کنید	*	هفته‌ای بر باغ و راغ من زنید
۲۱۷۹	N	باغ چه بود جان من آن شماست	*	ای شما بوده مرا چون چشم راست
۲۱۸۰	N	وسوسه کرد و مر ایشان را فریفت	*	آه کز یاران نمی‌باید شکیفت
۲۱۸۱	N	چون به ره کردند صوفی را و رفت	*	خصم شد اندر پیش با چوب زفت
۲۱۸۲	N	گفت ای سگ! صوفیی باشد که تیز	*	اندر آیی باغ ما تو از ستیز
۲۱۸۳	N	این جنیدت ره نمود و بایزید	*	از کدامین شیخ و پیرت این رسید
۲۱۸۴	N	کوفت صوفی را چو تنها یافتش	*	نیم کشتش کرد و سر بشکافتش
۲۱۸۵	N	گفت صوفی آن من بگذشت لیک	*	ای رفیقان پاس خود دارید نیک
۲۱۸۶	N	مر مرا اغیار دانستید هان	*	نیستم اغیارتر زین قلتبان
۲۱۸۷	N	این چه من خوردم شما را خوردنی است	*	وین چنین شربت جزای هر دنی است
۲۱۸۸	N	این جهان کوه است و گفت‌وگوی تو	*	از صدا هم باز آید سوی تو
۲۱۸۹	N	چون ز صوفی گشت فارغ باغبان	*	یک بهانه کرد ز آن پس جنس آن
۲۱۹۰	N	کای شریف من برو سوی وثاق	*	که ز بهر چاشت پختم من رقاق
۲۱۹۱	N	بر در خانه بگو قیماز را	*	تا بیارد آن رقاق و قاز را
۲۱۹۲	N	چون به ره کردش بگفت ای تیز بین	*	تو فقیهی ظاهر است این و یقین
۲۱۹۳	N	او شریفی می‌کند دعوی سرد	*	مادر او را که داند تا که کرد
۲۱۹۴	N	بر زن و بر فعل زن دل می‌نهید	*	عقل ناقص و آن گهانی اعتماد
۲۱۹۵	N	خویشتن را بر علی و بر نبی	*	بسته است اندر زمانه بس غبی
۲۱۹۶	N	هر که باشد از زنا و زانیان	*	این برد ظن در حق ربانیان
۲۱۹۷	N	هر که بر گردد سرش از چرخها	*	همچو خود گردنده بیند خانه را
۲۱۹۸	N	آن چه گفت آن باغبان بو الفضول	*	حال او بد، دور از اولاد رسول
۲۱۹۹	N	گر نبودی او نتیجه مرتدان	*	کی چنین گفتی برای خاندان
۲۲۰۰	N	خواند افسونها شنید آن را فقیه	*	در پیش رفت آن ستمکار سفیه
۲۲۰۱	N	گفت ای خر اندر این باغت که خواند	*	دزدی از پیغمبرت میراث ماند
۲۲۰۲	N	شیر را بچه همی‌ماند بدو	*	تو به پیغمبر به چه مانی بگو
۲۲۰۳	N	با شریف آن کرد مرد ملتجی	*	که کند با آل یاسین خارجی
۲۲۰۴	N	تا چه کین دارند دایم دیو و غول	*	چون یزید و شمر با آل رسول
۲۲۰۵	N	شد شریف از زخم آن ظالم خراب	*	با فقیه او گفت ما جستیم از آب
۲۲۰۶	N	پای دار اکنون که ماندی فرد و کم	*	چون دهل شو! زخم می‌خور بر شکم!
۲۲۰۷	N	گر شریف و لایق و هم دم نی‌ام	*	از چنین ظالم تو را من کم نی‌ام
۲۲۰۸	N	شد از او فارغ بیامد کای فقیه	*	چه فقیهی؟ ای تو ننگ هر سفیه
۲۲۰۹	N	فتوی‌ات این است ای ببریده دست	*	کاندر آیی و نگویی امر هست؟
۲۲۱۰	N	این چنین رخصت بخواندی در وسیط	*	یا بدست این مسئله اندر محیط
۲۲۱۱	N	گفت حق استت بزن دستت رسید	*	این سزای آن که از یاران برید

block:2048

title of 2048

۲۲۱۲	N	این عیادت از برای این صله است	*	وین صله از صد محبت حامله است
۲۲۱۳	N	در عیادت شد رسول بی‌ندید	*	آن صحابی را به حال نزع دید
۲۲۱۴	N	چون شوی دور از حضور اولیا	*	در حقیقت گشته‌ای دور از خدا
۲۲۱۵	N	چون نتیجه هجر همراهان غم است	*	کی فراق روی شاهان ز آن کم است
۲۲۱۶	N	سایه شاهان طلب هر دم شتاب	*	تا شوی ز آن سایه بهتر ز آفتاب
۲۲۱۷	N	گر سفر داری بدین نیت برو	*	ور حضر باشد از این غافل مشو

block:2049

title of 2049

۲۲۱۸	N	سوی مکه شیخ امت بایزید	*	از برای حج و عمره می‌دوید
۲۲۱۹	N	او به هر شهری که رفتی از نخست	*	مر عزیزان را بکردی باز جست
۲۲۲۰	N	گرد می‌گشتی که اندر شهر کیست	*	کاو بر ارکان بصیرت متکی است
۲۲۲۱	N	گفت حق اندر سفر هر جا روی	*	باید اول طالب مردی شوی
۲۲۲۲	N	قصد گنجی کن که این سود و زیان	*	در تبع آید تو آن را فرع دان
۲۲۲۳	N	هر که کارد قصد گندم باشدش	*	کاه خود اندر تبع می‌آیدش
۲۲۲۴	N	که بکاری بر نیاید گندمی	*	مردمی جو مردمی جو مردمی
۲۲۲۵	N	قصد کعبه کن چو وقت حج بود	*	چون که رفتی مکه هم دیده شود
۲۲۲۶	N	قصد در معراج دید دوست بود	*	در تبع عرش و ملایک هم نمود

block:2050

title of 2050

۲۲۲۷	N	خانه‌ی نو ساخت روزی نو مرید	*	پیر آمد خانه‌ی او را بدید
۲۲۲۸	N	گفت شیخ آن نو مرید خویش را	*	امتحان کرد آن نکو اندیش را
۲۲۲۹	N	روزن از بهر چه کردی ای رفیق	*	گفت تا نور اندر آید زین طریق
۲۲۳۰	N	گفت آن فرع است این باید نیاز	*	تا از این ره بشنوی بانگ نماز
۲۲۳۱	N	بایزید اندر سفر جستی بسی	*	تا بیابد خضر وقت خود کسی
۲۲۳۲	N	دید پیری با قدی همچون هلال	*	دید در وی فر و گفتار رجال
۲۲۳۳	N	دیده نابینا و دل چون آفتاب	*	همچو پیلی دیده هندستان به خواب
۲۲۳۴	N	چشم بسته خفته بیند صد طرب	*	چون گشاید آن نبیند ای عجب
۲۲۳۵	N	بس عجب در خواب روشن می‌شود	*	دل درون خواب روزن می‌شود
۲۲۳۶	N	آن که بیدار است و بیند خواب خوش	*	عارف است او خاک او در دیده کش
۲۲۳۷	N	پیش او بنشست و می‌پرسید حال	*	یافتش درویش و هم صاحب عیال
۲۲۳۸	N	گفت عزم تو کجا ای بایزید	*	رخت غربت را کجا خواهی کشید
۲۲۳۹	N	گفت قصد کعبه دارم از پگه	*	گفت هین با خود چه داری زاد ره
۲۲۴۰	N	گفت دارم از درم نقره دویست	*	نک ببسته سخت در گوشه‌ی ردی است
۲۲۴۱	N	گفت طوفی کن به گردم هفت بار	*	وین نکوتر از طواف حج شمار
۲۲۴۲	N	و آن درمها پیش من نه‌ای جواد	*	دان که حج کردی و حاصل شد مراد
۲۲۴۳	N	عمره کردی عمر باقی یافتی	*	صاف گشتی بر صفا بشتافتی
۲۲۴۴	N	حق آن حقی که جانت دیده است	*	که مرا بر بیت خود بگزیده است
۲۲۴۵	N	کعبه هر چندی که خانه‌ی بر اوست	*	خلقت من نیز خانه‌ی سر اوست
۲۲۴۶	N	تا بکرد آن کعبه را در وی نرفت	*	و اندر این خانه بجز آن حی نرفت
۲۲۴۷	N	چون مرا دیدی خدا را دیده‌ای	*	گرد کعبه‌ی صدق بر گردیده‌ای
۲۲۴۸	N	خدمت من طاعت و حمد خداست	*	تا نپنداری که حق از من جداست
۲۲۴۹	N	چشم نیکو باز کن در من نگر	*	تا ببینی نور حق اندر بشر
۲۲۵۰	N	بایزید آن نکته‌ها را هوش داشت	*	همچو زرین حلقه‌اش در گوش داشت
۲۲۵۱	N	آمد از وی بایزید اندر مزید	*	منتهی در منتها آخر رسید

block:2051

title of 2051

۲۲۵۲	N	چون پیمبر دید آن بیمار را	*	خوش نوازش کرد یار غار را
۲۲۵۳	N	زنده شد او چون پیمبر را بدید	*	گوییا آن دم مر او را آفرید
۲۲۵۴	N	گفت بیماری مرا این بخت داد	*	کامد این سلطان بر من بامداد
۲۲۵۵	N	تا مرا صحت رسید و عاقبت	*	از قدوم این شه بی‌حاشیت
۲۲۵۶	N	ای خجسته رنج و بیماری و تب	*	ای مبارک درد و بیداری شب
۲۲۵۷	N	نک مرا در پیری از لطف و کرم	*	حق چنین رنجوریی داد و سقم
۲۲۵۸	N	درد پشتم داد هم تا من ز خواب	*	بر جهم هر نیم شب لا بد شتاب
۲۲۵۹	N	تا نخسبم جمله شب چون گاومیش	*	دردها بخشید حق از لطف خویش
۲۲۶۰	N	زین شکست آن رحم شاهان جوش کرد	*	دوزخ از تهدید من خاموش کرد
۲۲۶۱	N	رنج گنج آمد که رحمتها در اوست	*	مغز تازه شد چو بخراشید پوست
۲۲۶۲	N	ای برادر موضع تاریک و سرد	*	صبر کردن بر غم و سستی و درد
۲۲۶۳	N	چشمه‌ی حیوان و جام مستی است	*	کان بلندیها همه در پستی است
۲۲۶۴	N	آن بهاران مضمر است اندر خزان	*	در بهار است آن خزان مگریز از آن
۲۲۶۵	N	همره غم باش و با وحشت بساز	*	می‌طلب در مرگ خود عمر دراز
۲۲۶۶	N	آن چه گوید نفس تو کاینجا بد است	*	مشنوش چون کار او ضد آمده ست
۲۲۶۷	N	تو خلافش کن که از پیغمبران	*	این چنین آمد وصیت در جهان
۲۲۶۸	N	مشورت در کارها واجب شود	*	تا پشیمانی در آخر کم بود
۲۲۶۹	N	گفت امت مشورت با کی کنیم	*	انبیا گفتند با عقل امیم
۲۲۷۰	N	گفت گر کودک در آید یا زنی	*	کاو ندارد عقل و رای روشنی
۲۲۷۱	N	گفت با او مشورت کن و انچه گفت	*	تو خلاف آن کن و در راه افت
۲۲۷۲	N	نفس خود را زن شناس از زن بتر	*	ز انکه زن جزوی است نفست کل شر
۲۲۷۳	N	مشورت با نفس خود گر می‌کنی	*	هر چه گوید کن خلاف آن دنی
۲۲۷۴	N	گر نماز و روزه می‌فرمایدت	*	نفس مکار است مکری زایدت
۲۲۷۵	N	مشورت با نفس خویش اندر فعال	*	هر چه گوید عکس آن باشد کمال
۲۲۷۶	N	بر نیایی با وی و استیز او	*	رو بر یاری بگیر آمیز او
۲۲۷۷	N	عقل قوت گیرد از عقل دگر	*	نی شکر کامل شود از نیشکر
۲۲۷۸	N	من ز مکر نفس دیدم چیزها	*	کاو برد از سحر خود تمییزها
۲۲۷۹	N	وعده‌ها بدهد ترا تازه به دست	*	که هزاران بار آنها را شکست
۲۲۸۰	N	عمر اگر صد سال خود مهلت دهد	*	اوت هر روزی بهانه‌ی نو نهد
۲۲۸۱	N	گرم گوید وعده‌های سرد را	*	جادویی مردی ببندد مرد را
۲۲۸۲	N	ای ضیاء الحق حسام الدین بیا	*	که نروید بی‌تو از شوره گیا
۲۲۸۳	N	از فلک آویخته شد پرده‌ای	*	از پی نفرین دل آزرده‌ای
۲۲۸۴	N	این قضا را هم قضا داند علاج	*	عقل خلقان در قضا گیج است گیج
۲۲۸۵	N	اژدها گشته ست آن مار سیاه	*	آن که کرمی بود افتاده به راه
۲۲۸۶	N	اژدها و مار اندر دست تو	*	شد عصا ای جان موسی مست تو
۲۲۸۷	N	حکم خذها لا تخف دادت خدا	*	تا به دستت اژدها گردد عصا
۲۲۸۸	N	هین ید بیضا نما ای پادشاه	*	صبح نو بگشا ز شبهای سیاه
۲۲۸۹	N	دوزخی افروخت در وی دم فسون	*	ای دم تو از دم دریا فزون
۲۲۹۰	N	بحر مکار است بنموده کفی	*	دوزخ است از مکر بنموده تفی
۲۲۹۱	N	ز آن نماید مختصر در چشم تو	*	تا زبون بینیش جنبد خشم تو
۲۲۹۲	N	همچنان که لشکر انبوه بود	*	مر پیمبر را به چشم اندک نمود
۲۲۹۳	N	تا بر ایشان زد پیمبر بی‌خطر	*	ور فزون دیدی از آن کردی حذر
۲۲۹۴	N	آن عنایت بود و اهل آن بدی	*	احمدا ور نه تو بد دل می‌شدی
۲۲۹۵	N	کم نمود او را و اصحاب و را	*	آن جهاد ظاهر و باطن خدا
۲۲۹۶	N	تا میسر کرد یسری را بر او	*	تا ز عسری او بگردانید رو
۲۲۹۷	N	کم نمودن مر و را پیروز بود	*	که حقش یار و طریق آموز بود
۲۲۹۸	N	آن که حق پشتش نباشد از ظفر	*	وای اگر گربش نماید شیر نر
۲۲۹۹	N	وای اگر صدرا یکی بیند ز دور	*	تا به چالش اندر آید از غرور
۲۳۰۰	N	ز آن نماید ذو الفقاری حربه‌ای	*	ز آن نماید شیر نر چون گربه‌ای
۲۳۰۱	N	تا دلیر اندر فتد احمق به جنگ	*	و اندر آردشان بدین حیلت به چنگ
۲۳۰۲	N	تا به پای خویش باشند آمده	*	آن فلیوان جانب آتش‌کده
۲۳۰۳	N	کاه برگی می‌نماید تا تو زود	*	پف کنی کاو را برانی از وجود
۲۳۰۴	N	هین که آن که کوهها بر کنده است	*	زو جهان گریان و او در خنده است
۲۳۰۵	N	می‌نماید تا به کعب این آب جو	*	صد چو عاج ابن عنق شد غرق او
۲۳۰۶	N	می‌نماید موج خونش تل مشک	*	می‌نماید قعر دریا خاک خشک
۲۳۰۷	N	خشک دید آن بحر را فرعون کور	*	تا در او راند از سر مردی و زور
۲۳۰۸	N	چون در آید در تگ دریا بود	*	دیده‌ی فرعون کی بینا بود
۲۳۰۹	N	دیده بینا از لقای حق شود	*	حق کجا هم راز هر احمق شود
۲۳۱۰	N	قند بیند خود شود زهر قتول	*	راه بیند خود بود آن بانگ غول
۲۳۱۱	N	ای فلک در فتنه‌ی آخر زمان	*	تیز می‌گردی بده آخر زمان
۲۳۱۲	N	خنجر تیزی تو اندر قصد ما	*	نیش زهر آلوده‌ای در فصد ما
۲۳۱۳	N	ای فلک از رحم حق آموز رحم	*	بر دل موران مزن چون مار زخم
۲۳۱۴	N	حق آن که چرخه‌ی چرخ ترا	*	کرد گردان بر فراز این سرا
۲۳۱۵	N	که دگرگون گردی و رحمت کنی	*	پیش از آن که بیخ ما را بر کنی
۲۳۱۶	N	حق آن که دایگی کردی نخست	*	تا نهال ما ز آب و خاک رست
۲۳۱۷	N	حق آن شه که ترا صاف آفرید	*	کرد چندان مشعله در تو پدید
۲۳۱۸	N	آن چنان معمور و باقی داشتت	*	تا که دهری از ازل پنداشتت
۲۳۱۹	N	شکر دانستیم آغاز ترا	*	انبیا گفتند آن راز ترا
۲۳۲۰	N	آدمی داند که خانه حادث است	*	عنکبوتی نه که در وی عابث است
۲۳۲۱	N	پشه کی داند که این باغ از کی است	*	کاو بهاران زاد و مرگش در دی است
۲۳۲۲	N	کرم کاندر چوب زاید سست حال	*	کی بداند چوب را وقت نهال
۲۳۲۳	N	ور بداند کرم از ماهیتش	*	عقل باشد کرم باشد صورتش
۲۳۲۴	N	عقل خود را می‌نماید رنگها	*	چون پری دور است از آن فرسنگ‌ها
۲۳۲۵	N	از ملک بالاست چه جای پری	*	تو مگس پری به پستی می‌پری
۲۳۲۶	N	گر چه عقلت سوی بالا می‌پرد	*	مرغ تقلیدت به پستی می‌چرد
۲۳۲۷	N	علم تقلیدی وبال جان ماست	*	عاریه ست و ما نشسته کان ماست
۲۳۲۸	N	زین خرد جاهل همی باید شدن	*	دست در دیوانگی باید زدن
۲۳۲۹	N	هر چه بینی سود خود ز آن می‌گریز	*	زهر نوش و آب حیوان را بریز
۲۳۳۰	N	هر که بستاند ترا دشنام ده	*	سود و سرمایه به مفلس وام ده
۲۳۳۱	N	ایمنی بگذار و جای خوف باش	*	بگذر از ناموس و رسوا باش و فاش
۲۳۳۲	N	آزمودم عقل دور اندیش را	*	بعد از این دیوانه سازم خویش را

block:2052

title of 2052

۲۳۳۳	N	گفت با دلقک شبی سید اجل	*	قحبه‌ای را خواستی تو از عجل
۲۳۳۴	N	با من این را باز می‌بایست گفت	*	تا یکی مستور کردیمیت جفت
۲۳۳۵	N	گفت نه مستور صالح خواستم	*	قحبه گشتند و ز غم تن کاستم
۲۳۳۶	N	خواستم این قحبه را بی‌معرفت	*	تا ببینم چون شود این عاقبت
۲۳۳۷	N	عقل را من آزمودم هم بسی	*	زین سپس جویم جنون را مغرسی

block:2053

title of 2053

۲۳۳۸	N	آن یکی می‌گفت خواهم عاقلی	*	مشورت آرم بدو در مشکلی
۲۳۳۹	N	آن یکی گفتش که اندر شهر ما	*	نیست عاقل جز که آن مجنون‌نما
۲۳۴۰	N	بر نیی گشته سواره نک فلان	*	می‌دواند در میان کودکان
۲۳۴۱	N	صاحب رای است و آتش پاره‌ای	*	آسمان قدر است و اختر باره‌ای
۲۳۴۲	N	فر او کروبیان را جان شده ست	*	او در این دیوانگی پنهان شده ست
۲۳۴۳	N	لیک هر دیوانه را جان نشمری	*	سر منه گوساله را چون سامری
۲۳۴۴	N	چون ولیی آشکارا با تو گفت	*	صد هزاران غیب و اسرار نهفت
۲۳۴۵	N	مر ترا آن فهم و آن دانش نبود	*	واندانستی تو سرگین را ز عود
۲۳۴۶	N	از جنون خود را ولی چون پرده ساخت	*	مر و را ای کور کی خواهی شناخت
۲۳۴۷	N	گر ترا باز است آن دیده‌ی یقین	*	زیر هر سنگی یکی سرهنگ بین
۲۳۴۸	N	پیش آن چشمی که باز و رهبر است	*	هر گلیمی را کلیمی در بر است
۲۳۴۹	N	مر ولی را هم ولی شهره کند	*	هر که را او خواست با بهره کند
۲۳۵۰	N	کس نداند از خرد او را شناخت	*	چون که او مر خویش را دیوانه ساخت
۲۳۵۱	N	چون بدزدد دزد بینایی ز کور	*	هیچ یابد دزد را او در عبور
۲۳۵۲	N	کور نشناسد که دزد او که بود	*	گر چه خود بر وی زند دزد عنود
۲۳۵۳	N	چون گزد سگ کور صاحب ژنده را	*	کی شناسد آن سگ درنده را

block:2054

title of 2054

۲۳۵۴	N	یک سگی در کوی بر کور گدا	*	حمله می‌آورد چون شیر وغا
۲۳۵۵	N	سگ کند آهنگ درویشان به خشم	*	در کشد مه خاک درویشان به چشم
۲۳۵۶	N	کور عاجز شد ز بانگ و بیم سگ	*	اندر آمد کور در تعظیم سگ
۲۳۵۷	N	کای امیر صید و ای شیر شکار	*	دست دست تست دست از من بدار
۲۳۵۸	N	کز ضرورت دم خر را آن حکیم	*	کرد تعظیم و لقب دادش کریم
۲۳۵۹	N	گفت او هم از ضرورت کای اسد	*	از چو من لاغر شکارت چه رسد
۲۳۶۰	N	گور می‌گیرند یارانت به دشت	*	کور می‌گیری تو در کوچه به گشت
۲۳۶۱	N	گور می‌جویند یارانت به صید	*	کور می‌جویی تو در کوچه به کید
۲۳۶۲	N	آن سگ عالم شکار گور کرد	*	وین سگ بی‌مایه قصد کور کرد
۲۳۶۳	N	علم چون آموخت سگ رست از ضلال	*	می‌کند در بیشه‌ها صید حلال
۲۳۶۴	N	سگ چو عالم گشت شد چالاک زحف	*	سگ چو عارف گشت شد ز اصحاب کهف
۲۳۶۵	N	سگ شناسا شد که میر صید کیست	*	ای خدا آن نور اشناسنده چیست
۲۳۶۶	N	کور نشناسد نه از بی‌چشمی است	*	بلکه این ز آن است کز جهل است مست
۲۳۶۷	N	نیست خود بی‌چشم تر کور از زمین	*	این زمین از فضل حق شد خصم بین
۲۳۶۸	N	نور موسی دید و موسی را نواخت	*	خسف قارون کرد و قارون را شناخت
۲۳۶۹	N	رجف کرد اندر هلاک هر دعی	*	فهم کرد از حق که‌ یا أَرْضُ ابْلَعِی
۲۳۷۰	N	خاک و آب و باد و نار با شرر	*	بی‌خبر با ما و با حق با خبر
۲۳۷۱	N	ما بعکس آن ز غیر حق خبیر	*	بی‌خبر از حق و از چندین نذیر
۲۳۷۲	N	لاجرم‌ أَشْفَقْنَ مِنْها جمله‌شان	*	کند شد ز آمیز حیوان حمله‌شان
۲۳۷۳	N	گفته بیزاریم جمله زین حیات	*	کاو بود با خلق حی با حق موات
۲۳۷۴	N	چون بماند از خلق گردد او یتیم	*	انس حق را قلب می‌باید سلیم
۲۳۷۵	N	چون ز کوری دزد دزدد کاله‌ای	*	می‌کند آن کور عمیا ناله‌ای
۲۳۷۶	N	تا نگوید دزد او را کان منم	*	کز تو دزدیدم که دزد پر فنم
۲۳۷۷	N	کی شناسد کور دزد خویش را	*	چون ندارد نور چشم و آن ضیا
۲۳۷۸	N	چون بگوید هم بگیر او را تو سخت	*	تا بگوید او علامتهای رخت
۲۳۷۹	N	پس جهاد اکبر آمد عصر دزد	*	تا بگوید که چه دزدیده است مزد
۲۳۸۰	N	اولا کحل دیده‌ات	*	چون ستانی باز یابی تبصرت
۲۳۸۱	N	کاله‌ی حکمت که گم کرده‌ی دل است	*	پیش اهل دل یقین آن حاصل است
۲۳۸۲	N	کوردل با جان و با سمع و بصر	*	می‌نداند دزد شیطان را ز اثر
۲۳۸۳	N	ز اهل دل جو از جماد آن را مجو	*	که جماد آمد خلایق پیش او
۲۳۸۴	N	مشورت جوینده آمد نزد او	*	کای اب کودک شده رازی بگو
۲۳۸۵	N	گفت رو زین حلقه کاین در باز نیست	*	باز گرد امروز روز راز نیست
۲۳۸۶	N	گر مکان را ره بدی در لامکان	*	همچو شیخان بودمی من بر دکان

block:2055

title of 2055

۲۳۸۷	N	محتسب در نیم شب جایی رسید	*	در بن دیوار مستی خفته دید
۲۳۸۸	N	گفت هی مستی چه خورده ستی بگو	*	گفت از این خوردم که هست اندر سبو
۲۳۸۹	N	گفت آخر در سبو واگو که چیست	*	گفت از آن که خورده‌ام گفت این خفی است
۲۳۹۰	N	گفت آن چه خورده‌ای آن چیست آن	*	گفت آن که در سبو مخفی است آن
۲۳۹۱	N	دور می‌شد این سؤال و این جواب	*	ماند چون خر محتسب اندر خلاب
۲۳۹۲	N	گفت او را محتسب هین آه کن	*	مست هو هو کرد هنگام سخن
۲۳۹۳	N	گفت گفتم آه کن هو می‌کنی	*	گفت من شاد و تو از غم دم زنی
۲۳۹۴	N	آه از درد و غم و بی‌دادی است	*	هوی هوی می خوران از شادی است
۲۳۹۵	N	محتسب گفت این ندانم خیز خیز	*	معرفت متراش و بگذار این ستیز
۲۳۹۶	N	گفت رو تو از کجا من از کجا	*	گفت مستی خیز تا زندان بیا
۲۳۹۷	N	گفت مست ای محتسب بگذار و رو	*	از برهنه کی توان بردن گرو
۲۳۹۸	N	گر مرا خود قوت رفتن بدی	*	خانه‌ی خود رفتمی وین کی شدی
۲۳۹۹	N	من اگر با عقل و با امکانمی	*	همچو شیخان بر سر دکانمی

block:2056

title of 2056

۲۴۰۰	N	گفت آن طالب که آخر یک نفس	*	ای سواره بر نی این سو ران فرس
۲۴۰۱	N	راند سوی او که هین زوتر بگو	*	کاسب من بس توسن است و تند خو
۲۴۰۲	N	تا لگد بر تو نکوبد زود باش	*	از چه می‌پرسی بیانش کن تو فاش
۲۴۰۳	N	او مجال راز دل گفتن ندید	*	زو برون شو کرد و در لاغش کشید
۲۴۰۴	N	گفت می‌خواهم در این کوچه زنی	*	کیست لایق از برای چون منی
۲۴۰۵	N	گفت سه گونه زن‌اند اندر جهان	*	آن دو رنج و این یکی گنج روان
۲۴۰۶	N	آن یکی را چون بخواهی کل تراست	*	و آن دگر نیمی ترا نیمی جداست
۲۴۰۷	N	و آن سوم هیچ او ترا نبود بدان	*	این شنودی دور شو رفتم روان
۲۴۰۸	N	تا ترا اسبم نپراند لگد	*	که بیفتی بر نخیزی تا ابد
۲۴۰۹	N	شیخ راند اندر میان کودکان	*	بانگ زد بار دگر او را جوان
۲۴۱۰	N	که بیا آخر بگو تفسیر این	*	این زنان سه نوع گفتی بر گزین
۲۴۱۱	N	راند سوی او و گفتش بکر خاص	*	کل ترا باشد ز غم یابی خلاص
۲۴۱۲	N	و انکه نیمی آن تو بیوه بود	*	و انکه هیچست آن عیال با ولد
۲۴۱۳	N	چون ز شوی اولش کودک بود	*	مهر و کل خاطرش آن سو رود
۲۴۱۴	N	دور شو تا اسب نندازد لگد	*	سم اسب توسنم بر تو رسد
۲۴۱۵	N	های و هویی کرد شیخ و باز راند	*	کودکان را باز سوی خویش خواند
۲۴۱۶	N	باز بانگش کرد آن سایل بیا	*	یک سؤالم ماند ای شاه کیا
۲۴۱۷	N	باز راند این سو بگو زودتر چه بود	*	که ز میدان آن بچه گویم ربود
۲۴۱۸	N	گفت ای شه با چنین عقل و ادب	*	این چه شیداست این چه فعل است ای عجب
۲۴۱۹	N	تو ورای عقل کلی در بیان	*	آفتابی در جنون چونی نهان
۲۴۲۰	N	گفت این اوباش رایی می‌زنند	*	تا در این شهر خودم قاضی کنند
۲۴۲۱	N	دفع می‌گفتم مرا گفتند نی	*	نیست چون تو عالمی صاحب فنی
۲۴۲۲	N	با وجود تو حرام است و خبیث	*	که کم از تو در قضا گوید حدیث
۲۴۲۳	N	در شریعت نیست دستوری که ما	*	کمتر از تو شه کنیم و پیشوا
۲۴۲۴	N	زین ضرورت گیج و دیوانه شدم	*	لیک در باطن همانم که بدم
۲۴۲۵	N	عقل من گنج است و من ویرانه‌ام	*	گنج اگر پیدا کنم دیوانه‌ام
۲۴۲۶	N	اوست دیوانه که دیوانه نشد	*	این عسس را دید و در خانه نشد
۲۴۲۷	N	دانش من جوهر آمد نه عرض	*	این بهایی نیست بهر هر غرض
۲۴۲۸	N	کان قندم نیستان شکرم	*	هم ز من می‌روید و من می‌خورم
۲۴۲۹	N	علم تقلیدی و تعلیمی است آن	*	کز نفورش مستمع دارد فغان
۲۴۳۰	N	چون پی دانه نه بهر روشنی است	*	همچو طالب علم دنیای دنی است
۲۴۳۱	N	طالب علم است بهر عام و خاص	*	نی که تا یابد از این عالم خلاص
۲۴۳۲	N	همچو موشی هر طرف سوراخ کرد	*	چون که نورش راند از در گشت سرد
۲۴۳۳	N	چون که سوی دشت و نورش ره نبود	*	هم در آن ظلمات جهدی می‌نمود
۲۴۳۴	N	گر خدایش پر دهد پر خرد	*	برهد از موشی و چون مرغان پرد
۲۴۳۵	N	ور نجوید پر بماند زیر خاک	*	ناامید از رفتن راه سماک
۲۴۳۶	N	علم گفتاری که آن بی‌جان بود	*	عاشق روی خریداران بود
۲۴۳۷	N	گر چه باشد وقت بحث علم زفت	*	چون خریدارش نباشد مرد و رفت
۲۴۳۸	N	مشتری من خدای است او مرا	*	می‌کشد بالا که اللَّه اشتری
۲۴۳۹	N	خونبهای من جمال ذو الجلال	*	خونبهای خود خورم کسب حلال
۲۴۴۰	N	این خریداران مفلس را بهل	*	چه خریداری کند یک مشت گل
۲۴۴۱	N	گل مخور گل را مخر گل را مجو	*	ز انکه گل خوار است دایم زرد رو
۲۴۴۲	N	دل بخور تا دایما باشی جوان	*	از تجلی چهره‌ات چون ارغوان
۲۴۴۳	N	یا رب این بخشش نه حد کار ماست	*	لطف تو لطف خفی را خود سزاست
۲۴۴۴	N	دست گیر از دست ما ما را بخر	*	پرده را بردار و پرده‌ی ما مدر
۲۴۴۵	N	باز خر ما را از این نفس پلید	*	کاردش تا استخوان ما رسید
۲۴۴۶	N	از چو ما بی‌چارگان این بند سخت	*	کی گشاید ای شه بی‌تاج و تخت
۲۴۴۷	N	این چنین قفل گران را ای ودود	*	کی تواند جز که فضل تو گشود
۲۴۴۸	N	ما ز خود سوی که گردانیم سر	*	چون تویی از ما به ما نزدیکتر
۲۴۴۹	N	این دعا هم بخشش و تعلیم تست	*	گر نه در گلخن گلستان از چه رست
۲۴۵۰	N	در میان خون و روده فهم و عقل	*	جز ز اکرام تو نتوان کرد نقل
۲۴۵۱	N	از دو پاره‌ی پیه این نور روان	*	موج نورش می‌زند بر آسمان
۲۴۵۲	N	گوشت پاره که زبان آمد از او	*	می‌رود سیلاب حکمت همچو جو
۲۴۵۳	N	سوی سوراخی که نامش گوشهاست	*	تا بباغ جان که میوه‌اش هوشهاست
۲۴۵۴	N	شاه راه باغ جانها شرع اوست	*	باغ و بستانهای عالم فرع اوست
۲۴۵۵	N	اصل و سرچشمه‌ی خوشی آن است آن	*	زود تَجْرِی تَحْتَهَا الْأَنْهارُ* خوان

block:2057

title of 2057

۲۴۵۶	N	گفت پیغمبر مر آن بیمار را	*	چون عیادت کرد یار زار را
۲۴۵۷	N	که مگر نوعی دعایی کرده‌ای	*	از جهالت زهربایی خورده‌ای
۲۴۵۸	N	یاد آور چه دعا می‌گفته‌ای	*	چون ز مکر نفس می‌آشفته‌ای
۲۴۵۹	N	گفت یادم نیست الا همتی	*	دار با من یادم آید ساعتی
۲۴۶۰	N	از حضور نور بخش مصطفا	*	پیش خاطر آمد او را آن دعا
۲۴۶۱	N	همت پیغمبر روشن‌کده	*	پیش خاطر آمدش آن گم شده
۲۴۶۲	N	تافت ز آن روزن که از دل تا دل است	*	روشنی که فرق حق و باطل است
۲۴۶۳	N	گفت اینک یادم آمد ای رسول	*	آن دعا که گفته‌ام من بو الفضول
۲۴۶۴	N	چون گرفتار گنه می‌آمدم	*	غرقه دست اندر حشایش می‌زدم
۲۴۶۵	N	از تو تهدید و وعیدی می‌رسید	*	مجرمان را از عذاب بس شدید
۲۴۶۶	N	مضطرب می‌گشتم و چاره نبود	*	بند محکم بود و قفل ناگشود
۲۴۶۷	N	نی مقام صبر و نه راه گریز	*	نی امید توبه نه جای ستیز
۲۴۶۸	N	من چو هاروت و چو ماروت از حزن	*	آه می‌کردم که ای خلاق من
۲۴۶۹	N	از خطر هاروت و ماروت آشکار	*	چاه بابل را بکردند اختیار
۲۴۷۰	N	تا عذاب آخرت اینجا کشند	*	گربزند و عاقل و ساحروش‌اند
۲۴۷۱	N	نیک کردند و بجای خویش بود	*	سهلتر باشد ز آتش رنج دود
۲۴۷۲	N	حد ندارد وصف رنج آن جهان	*	سهل باشد رنج دنیا پیش آن
۲۴۷۳	N	ای خنک آن کاو جهادی می‌کند	*	بر بدن زجری و دادی می‌کند
۲۴۷۴	N	تا ز رنج آن جهانی وارهد	*	بر خود این رنج عبادت می‌نهد
۲۴۷۵	N	من همی‌گفتم که یا رب آن عذاب	*	هم در این عالم بران بر من شتاب
۲۴۷۶	N	تا در آن عالم فراغت باشدم	*	در چنین درخواست حلقه می‌زدم
۲۴۷۷	N	این چنین رنجوریی پیدام شد	*	جان من از رنج بی‌آرام شد
۲۴۷۸	N	مانده‌ام از ذکر و از اوراد خود	*	بی‌خبر گشتم ز خویش و نیک و بد
۲۴۷۹	N	گر نمی‌دیدم کنون من روی تو	*	ای خجسته وی مبارک بوی تو
۲۴۸۰	N	می‌شدم از دست من یک بارگی	*	کردیم شاهانه این غم خوارگی
۲۴۸۱	N	گفت هی‌هی این دعا دیگر مکن	*	بر مکن تو خویش را از بیخ و بن
۲۴۸۲	N	تو چه طاقت داری ای مور نژند	*	که نهد بر تو چنان کوه بلند
۲۴۸۳	N	گفت توبه کردم ای سلطان که من	*	از سر جلدی نه لافم هیچ فن
۲۴۸۴	N	این جهان تیه است و تو موسی و ما	*	از گنه در تیه مانده مبتلا
۲۴۸۵	N	سالها ره می‌رویم و در اخیر	*	همچنان در منزل اول اسیر
۲۴۸۶	N	گر دل موسی ز ما راضی بدی	*	تیه را راه و کران پیدا شدی
۲۴۸۷	N	ور به کل بیزار بودی او ز ما	*	کی رسیدی خوانمان هیچ از سما
۲۴۸۸	N	کی ز سنگی چشمه‌ها جوشان شدی	*	در بیابان‌مان امان جان شدی
۲۴۸۹	N	بل به جای خوان خود آتش آمدی	*	اندر این منزل لهب بر ما زدی
۲۴۹۰	N	چون دو دل شد موسی اندر کار ما	*	گاه خصم ماست گاهی یار ما
۲۴۹۱	N	خشمش آتش می‌زند در رخت ما	*	حلم او رد می‌کند تیر بلا
۲۴۹۲	N	کی بود که حلم گردد خشم نیز	*	نیست این نادر ز لطفت ای عزیز
۲۴۹۳	N	مدح حاضر وحشت است از بهر این	*	نام موسی می‌برم قاصد چنین
۲۴۹۴	N	ور نه موسی کی روا دارد که من	*	پیش تو یاد آورم از هیچ تن
۲۴۹۵	N	عهد ما بشکست صد بار و هزار	*	عهد تو چون کوه ثابت برقرار
۲۴۹۶	N	عهد ما کاه و به هر بادی زبون	*	عهد تو کوه و ز صد که هم فزون
۲۴۹۷	N	حق آن قوت که بر تلوین ما	*	رحمتی کن ای امیر لونها
۲۴۹۸	N	خویش را دیدیم و رسوایی خویش	*	امتحان ما مکن ای شاه بیش
۲۴۹۹	N	تا فضیحت‌های دیگر را نهان	*	کرده باشی ای کریم مستعان
۲۵۰۰	N	بی‌حدی تو در جمال و در کمال	*	در کژی ما بی‌حدیم و در ضلال
۲۵۰۱	N	بی‌حدی خویش بگمار ای کریم	*	بر کژی بی‌حد مشتی لئیم
۲۵۰۲	N	هین که از تقطیع ما یک تار ماند	*	مصر بودیم و یکی دیوار ماند
۲۵۰۳	N	البقیه البقیه ای خدیو	*	تا نگردد شاد کلی جان دیو
۲۵۰۴	N	بهر ما نه بهر آن لطف نخست	*	که تو کردی گمرهان را باز جست
۲۵۰۵	N	چون نمودی قدرتت بنمای رحم	*	ای نهاده رحمها در لحم و شحم
۲۵۰۶	N	این دعا گر خشم افزاید ترا	*	تو دعا تعلیم فرما مهترا
۲۵۰۷	N	آن چنان کادم بیفتاد از بهشت	*	رجعتش دادی که رست از دیو زشت
۲۵۰۸	N	دیو که بود کاو ز آدم بگذرد	*	بر چنین نطعی از او بازی برد
۲۵۰۹	N	در حقیقت نفع آدم شد همه	*	لعنت حاسد شده آن دمدمه
۲۵۱۰	N	بازیی دید و دو صد بازی ندید	*	پس ستون خانه‌ی خود را برید
۲۵۱۱	N	آتشی زد شب به کشت دیگران	*	باد آتش را به کشت او بران
۲۵۱۲	N	چشم بندی بود لعنت دیو را	*	تا زیان خصم دید آن ریو را
۲۵۱۳	N	لعنت این باشد که کژبینش کند	*	حاسد و خود بین و پر کینش کند
۲۵۱۴	N	تا نداند که هر آن که کرد بد	*	عاقبت باز آید و بر وی زند
۲۵۱۵	N	جمله فرزین بندها بیند بعکس	*	مات بر وی گردد و نقصان و وکس
۲۵۱۶	N	ز انکه گر او هیچ بیند خویش را	*	مهلک و ناسور بیند ریش را
۲۵۱۷	N	درد خیزد زین چنین دیدن درون	*	درد او را از حجاب آرد برون
۲۵۱۸	N	تا نگیرد مادران را درد زه	*	طفل در زادن نیابد هیچ ره
۲۵۱۹	N	این امانت در دل و دل حامله ست	*	این نصیحتها مثال قابله ست
۲۵۲۰	N	قابله گوید که زن را درد نیست	*	درد باید درد کودک را رهی است
۲۵۲۱	N	آن که او بی‌درد باشد ره زن است	*	ز انکه بی‌دردی انا الحق گفتن است
۲۵۲۲	N	آن انا بی‌وقت گفتن لعنت است	*	آن انا در وقت گفتن رحمت است
۲۵۲۳	N	آن انا منصور رحمت شد یقین	*	آن انا فرعون لعنت شد ببین
۲۵۲۴	N	لاجرم هر مرغ بی‌هنگام را	*	سر بریدن واجب است اعلام را
۲۵۲۵	N	سر بریدن چیست کشتن نفس را	*	در جهاد و ترک گفتن نفس را
۲۵۲۶	N	آن چنان که نیش کژدم بر کنی	*	تا که یابد او ز کشتن ایمنی
۲۵۲۷	N	بر کنی دندان پر زهری ز مار	*	تا رهد مار از بلای سنگسار
۲۵۲۸	N	هیچ نکشد نفس را جز ظل پیر	*	دامن آن نفس کش را سخت گیر
۲۵۲۹	N	چون بگیری سخت آن توفیق هوست	*	در تو هر قوت که آید جذب اوست
۲۵۳۰	N	ما رَمَیْتَ إِذْ رَمَیْتَ‌ راست دان	*	هر چه کارد جان بود از جان جان
۲۵۳۱	N	دست گیرنده وی است و بردبار	*	دم‌به‌دم آن دم از او امید دار
۲۵۳۲	N	نیست غم گر دیر بی‌او مانده‌ای	*	دیرگیر و سخت‌گیرش خوانده‌ای
۲۵۳۳	N	دیر گیرد سخت گیرد رحمتش	*	یک دمت غایب ندارد حضرتش
۲۵۳۴	N	گر تو خواهی شرح این وصل و ولا	*	از سر اندیشه می‌خوان و الضحی
۲۵۳۵	N	ور تو گویی هم بدیها از وی است	*	لیک آن نقصان فضل او کی است
۲۵۳۶	N	آن بدی دادن کمال اوست هم	*	من مثالی گویمت ای محتشم
۲۵۳۷	N	کرد نقاشی دو گونه نقشها	*	نقشهای صاف و نقشی بی‌صفا
۲۵۳۸	N	نقش یوسف کرد و حور خوش سرشت	*	نقش عفریتان و ابلیسان زشت
۲۵۳۹	N	هر دو گونه نقش استادی اوست	*	زشتی او نیست آن رادی اوست
۲۵۴۰	N	زشت را در غایت زشتی کند	*	جمله زشتیها به گردش بر تند
۲۵۴۱	N	تا کمال دانشش پیدا شود	*	منکر استادی‌اش رسوا شود
۲۵۴۲	N	ور نداند زشت کردن ناقص است	*	زین سبب خلاق گبر و مخلص است
۲۵۴۳	N	پس از این رو کفر و ایمان شاهداند	*	بر خداوندیش و هر دو ساجداند
۲۵۴۴	N	لیک مومن دان که‌ طَوْعاً* ساجد است	*	ز انکه جویای رضا و قاصد است
۲۵۴۵	N	هست‌ کَرْهاً* گبر هم یزدان پرست	*	لیک قصد او مرادی دیگر است
۲۵۴۶	N	قلعه‌ی سلطان عمارت می‌کند	*	لیک دعوی امارت می‌کند
۲۵۴۷	N	گشته یاغی تا که ملک او بود	*	عاقبت خود قلعه سلطانی شود
۲۵۴۸	N	مومن آن قلعه برای پادشاه	*	می‌کند معمور نه از بهر جاه
۲۵۴۹	N	زشت گوید ای شه زشت آفرین	*	قادری بر خوب و بر زشت مهین
۲۵۵۰	N	خوب گوید ای شه حسن و بها	*	پاک گردانیدیم از عیبها

block:2058

title of 2058

۲۵۵۱	N	گفت پیغمبر مر آن بیمار را	*	این بگو کای سهل کن دشوار را
۲۵۵۲	N	آتنا فی دار دنیانا حسن	*	آتنا فی دار عقبانا حسن
۲۵۵۳	N	راه را بر ما چو بستان کن لطیف	*	منزل ما خود تو باشی ای شریف
۲۵۵۴	N	مومنان در حشر گویند ای ملک	*	نی که دوزخ بود راه مشترک
۲۵۵۵	N	مومن و کافر بر او یابد گذار	*	ما ندیدیم اندر این ره دود و نار
۲۵۵۶	N	نک بهشت و بارگاه ایمنی	*	پس کجا بود آن گذرگاه دنی
۲۵۵۷	N	پس ملک گوید که آن روضه‌ی خضر	*	که فلان جا دیده‌اید اندر گذر
۲۵۵۸	N	دوزخ آن بود و سیاستگاه سخت	*	بر شما شد باغ و بستان و درخت
۲۵۵۹	N	چون شما این نفس دوزخ خوی را	*	آتشی گبر فتنه جوی را
۲۵۶۰	N	جهدها کردید و او شد پر صفا	*	نار را کشتید از بهر خدا
۲۵۶۱	N	آتش شهوت که شعله می‌زدی	*	سبزه‌ی تقوی شد و نور هدی
۲۵۶۲	N	آتش خشم از شما هم حلم شد	*	ظلمت جهل از شما هم علم شد
۲۵۶۳	N	آتش حرص از شما ایثار شد	*	و آن حسد چون خار بد گلزار شد
۲۵۶۴	N	چون شما این جمله آتشهای خویش	*	بهر حق کشتید جمله پیش پیش
۲۵۶۵	N	نفس ناری را چو باغی ساختید	*	اندر او تخم وفا انداختید
۲۵۶۶	N	بلبلان ذکر و تسبیح اندر او	*	خوش سرایان در چمن بر طرف جو
۲۵۶۷	N	داعی حق را اجابت کرده‌اید	*	در جحیم نفس آب آورده‌اید
۲۵۶۸	N	دوزخ ما نیز در حق شما	*	سبزه گشت و گلشن و برگ و نوا
۲۵۶۹	N	چیست احسان را مکافات ای پسر	*	لطف و احسان و ثواب معتبر
۲۵۷۰	N	نی شما گفتید ما قربانی‌ایم	*	پیش اوصاف بقا ما فانی‌ایم
۲۵۷۱	N	ما اگر قلاش و گر دیوانه‌ایم	*	مست آن ساقی و آن پیمانه‌ایم
۲۵۷۲	N	بر خط و فرمان او سر می‌نهیم	*	جان شیرین را گروگان می‌دهیم
۲۵۷۳	N	تا خیال دوست در اسرار ماست	*	چاکری و جان سپاری کار ماست
۲۵۷۴	N	هر کجا شمع بلا افروختند	*	صد هزاران جان عاشق سوختند
۲۵۷۵	N	عاشقانی کز درون خانه‌اند	*	شمع روی یار را پروانه‌اند
۲۵۷۶	N	ای دل آن جا رو که با تو روشن‌اند	*	وز بلاها مر ترا چون جوشن‌اند
۲۵۷۷	N	ز آن میان جان ترا جا می‌کنند	*	تا ترا پر باده چون جامی کنند
۲۵۷۸	N	در میان جان ایشان خانه گیر	*	در فلک خانه کن ای بدر منیر
۲۵۷۹	N	چون عطارد دفتر دل واکنند	*	تا که بر تو سرها پیدا کنند
۲۵۸۰	N	پیش خویشان باش چون آواره‌ای	*	بر مه کامل زن ار مه پاره‌ای
۲۵۸۱	N	جزو را از کل خود پرهیز چیست	*	با مخالف این همه آمیز چیست
۲۵۸۲	N	جنس را بین نوع گشته در روش	*	غیبها بین گشته عین از پرتوش
۲۵۸۳	N	تا چون زن عشوه خری ای بی‌خرد	*	از دروغ و عشوه کی یابی مدد
۲۵۸۴	N	چاپلوس و لفظ شیرین و فریب	*	می‌ستانی می‌نهی چون زر به جیب
۲۵۸۵	N	مر ترا دشنام و سیلی شهان	*	بهتر آید از ثنای گمرهان
۲۵۸۶	N	صفع شاهان خور مخور شهد خسان	*	تا کسی گردی ز اقبال کسان
۲۵۸۷	N	ز آنک از ایشان خلعت و دولت رسد	*	در پناه روح جان گردد جسد
۲۵۸۸	N	هر کجا بینی برهنه و بی‌نوا	*	دان که او بگریخته ست از اوستا
۲۵۸۹	N	تا چنان گردد که می‌خواهد دلش	*	آن دل کور بد بی‌حاصلش
۲۵۹۰	N	گر چنان گشتی که استا خواستی	*	خویش را و خویش را آراستی
۲۵۹۱	N	هر که از استا گریزد در جهان	*	او ز دولت می‌گریزد این بدان
۲۵۹۲	N	پیشه‌ای آموختی در کسب تن	*	چنگ اندر پیشه‌ی دینی بزن
۲۵۹۳	N	در جهان پوشیده گشتی و غنی	*	چون برون آیی از اینجا چون کنی
۲۵۹۴	N	پیشه‌ای آموز کاندر آخرت	*	اندر آید دخل کسب مغفرت
۲۵۹۵	N	آن جهان شهری است پر بازار و کسب	*	تا نپنداری که کسب اینجاست حسب
۲۵۹۶	N	حق تعالی گفت کاین کسب جهان	*	پیش آن کسب است لعب کودکان*
۲۵۹۷	N	همچو آن طفلی که بر طفلی تند	*	شکل صحبت کن مساسی می‌کند
۲۵۹۸	N	کودکان سازند در بازی دکان	*	سود نبود جز که تعبیر زبان
۲۵۹۹	N	شب شود در خانه آید گرسنه	*	کودکان رفته بمانده یک تنه
۲۶۰۰	N	این جهان بازی‌گه است و مرگ شب	*	باز گردی کیسه خالی پر تعب
۲۶۰۱	N	کسب دین عشق است و جذب اندرون	*	قابلیت نور حق دان ای حرون
۲۶۰۲	N	کسب فانی خواهدت این نفس خس	*	چند کسب خس کنی بگذار بس
۲۶۰۳	N	نفس خس گر جویدت کسب شریف	*	حیله و مکری بود آن را ردیف

block:2059

title of 2059

۲۶۰۴	N	در خبر آمد که آن معاویه	*	خفته بد در قصر در یک زاویه
۲۶۰۵	N	قصر را از اندرون در بسته بود	*	کز زیارتهای مردم خسته بود
۲۶۰۶	N	ناگهان مردی و را بیدار کرد	*	چشم چون بگشاد پنهان گشت مرد
۲۶۰۷	N	گفت اندر قصر کس را ره نبود	*	کیست کاین گستاخی و جرات نمود
۲۶۰۸	N	گرد برگشت و طلب کرد آن زمان	*	تا بیابد ز آن نهان گشته نشان
۲۶۰۹	N	از پس در مدبری را دید کاو	*	در در و پرده نهان می‌کرد رو
۲۶۱۰	N	گفت هی تو کیستی نام تو چیست	*	گفت نامم فاش ابلیس شقی است
۲۶۱۱	N	گفت بیدارم چرا کردی به جد	*	راست گو با من مگو بر عکس و ضد

block:2060

title of 2060

block:2061

title of 2061

block:2062

title of 2062

block:2063

title of 2063

block:2064

title of 2064

block:2065

title of 2065

block:2066

title of 2066

block:2067

title of 2067

block:2068

title of 2068

block:2069

title of 2069

block:2070

title of 2070

block:2071

title of 2071

block:2072

title of 2072

block:2073

title of 2073

block:2074

title of 2074

block:2075

title of 2075

block:2076

title of 2076

block:2077

title of 2077

block:2078

title of 2078

block:2079

title of 2079

block:2080

title of 2080

block:2081

title of 2081

block:2082

title of 2082

block:2083

title of 2083

block:2084

title of 2084

block:2085

title of 2085

block:2086

title of 2086

block:2087

title of 2087

block:2088

title of 2088

block:2089

title of 2089

block:2090

title of 2090

block:2091

title of 2091

block:2092

title of 2092

block:2093

title of 2093

block:2094

title of 2094

block:2095

title of 2095

block:2096

title of 2096

block:2097

title of 2097

block:2098

title of 2098

block:2099

title of 2099

block:2100

title of 2100

block:2101

title of 2101

block:2102

title of 2102