|
|
|
مالِکِ يَومِ الدّينِ : ـ اشارت است بدوام ملک احديت وبقاء جبروت الهيت. يعنی که هر مَلکی را روزی مملکت بآخر رسد و زوال پذيرد و ملکش بسر آيد و حالش بگردد، و ملک الله بر دوام است امروز و فردا، که هرگز بسر نيايد و زوال نپذيرد. در هر دو عالم هيچ چيز و هيچکس از ملک و سلطان وی بيرون نيست و کس را چون ملک وی ملک نيست. امروز ربّ العالمين و فردا مالک يوم الدّين، و کس را نبود از خلقان چنين. عجبا ـ کار رهی چون ميداند؟ که در کونين مِلک و ملک الله راست بی شريک و بی انباز و بی حاجت و بی نياز، پس اختيار رهی از کجاست؟ آنرا که ملک نيست حکم نيست، و آنرا که حکم نيست اختيار نيست، و ربّک يخلق ما يشاء و يختار ما کان لهم الخيرة.
و گفته اند : معنی دين اينجا شمار است وپاداش ـ ميگويد مالک ومتولّی حساب بندگان منم تا کس را بر عيوب ايشان وقوف نيفتد که شرمسار شوند، هرچند که حساب کردن راندن قهر است، اما پرده از روی کار نگرفتن در حساب عين کرم است، خواهد تا کرم نمايد پس از آنک قهر راند. اينست سنّت خدای جلّ جلاله هر جای که ضربت قهر زند مرهم کرم برنهد.
|
33
|
1
|