block:3001
| ۱ | Q | ای ضیاء الحق حُسام الدّین بیار | * | این سِوُم دفتر که سُنَّت شد سه بار |
| ۱ | N | ای ضیاء الحق حسام الدین بیار | * | این سوم دفتر که سنت شد سه بار |
| ۲ | Q | بر گشا گنجینهٔ اسرار را | * | در سوم دفتر بِهِل اَعْذار را |
| ۲ | N | بر گشا گنجینه‌ی اسرار را | * | در سوم دفتر بهل اعذار را |
| ۳ | Q | قوّتت از قوّتِ حق می‌زهد | * | نه از عُروقی کز حرارت می‌جهد |
| ۳ | N | قوتت از قوت حق می‌زهد | * | نه از عروقی کز حرارت می‌جهد |
| ۴ | Q | این چراغِ شمس کو روشن بود | * | نه از فتیل و پنبه و روغن بود |
| ۴ | N | این چراغ شمس کاو روشن بود | * | نه از فتیل و پنبه و روغن بود |
| ۵ | Q | سقفِ گردون کو چنین دایم بود | * | نه از طناب و اُسْتُنی قایم بود |
| ۵ | N | سقف گردون کاو چنین دایم بود | * | نه از طناب و استنی قایم بود |
| ۶ | Q | قوّتِ جبریل از مَطبَخ نبود | * | بود از دیدارِ خلّاقِ وجود |
| ۶ | N | قوت جبریل از مطبخ نبود | * | بود از دیدار خلاق وجود |
| ۷ | Q | همچنان این قوّتِ اَبْدالِ حق | * | هم ز حق دان نه از طعام و از طبق |
| ۷ | N | همچنان این قوت ابدال حق | * | هم ز حق دان نه از طعام و از طبق |
| ۸ | Q | جسمشان را هم ز نُور اِسْرِشْته‌اند | * | تا ز روح و از مَلَک بگْذشته‌اند |
| ۸ | N | جسمشان را هم ز نور اسرشته‌اند | * | تا ز روح و از ملک بگذشته‌اند |
| ۹ | Q | چونک موصوفی باوصاف جلیل | * | ز آتشِ اَمْراض بگْذر چون خلیل |
| ۹ | N | چون که موصوفی به اوصاف جلیل | * | ز آتش امراض بگذر چون خلیل |
| ۱۰ | Q | گردد آتش بر تو هم بَرْد و سلام | * | ای عناصر مر مِزاجت را غلام |
| ۱۰ | N | گردد آتش بر تو هم برد و سلام | * | ای عناصر مر مزاجت را غلام |
| ۱۱ | Q | هر مزاجی را عناصر مایه است | * | وین مزاجت برتر از هر پایه است |
| ۱۱ | N | هر مزاجی را عناصر مایه است | * | وین مزاجت برتر از هر پایه است |
| ۱۲ | Q | این مزاجت از جهانِ مُنبسِط | * | وصفِ وَحْدت را کنون شد مُلتقِط |
| ۱۲ | N | این مزاجت از جهان منبسط | * | وصف وحدت را کنون شد ملتقط |
| ۱۳ | Q | ای دریغا عرصهٔ اَفْهامِ خلق | * | سخت تنگ آمد ندارد خلقْ حَلقْ |
| ۱۳ | N | ای دریغا عرصه‌ی افهام خلق | * | سخت تنگ آمد ندارد خلق حلق |
| ۱۴ | Q | ای ضیاء الحق بحذقِ رایِ تو | * | حلق بخشد سنگ را حلوای تو |
| ۱۴ | N | ای ضیاء الحق به حذق رای تو | * | حلق بخشد سنگ را حلوای تو |
| ۱۵ | Q | کوهِ طُور اندر تجلّی حَلق یافت | * | تا که مَی نوشید و مَی را بر نتافت |
| ۱۵ | N | کوه طور اندر تجلی حلق یافت | * | تا که می‌نوشید و می را بر نتافت |
| ۱۶ | Q | صارَ دَکَّا مِنْهُ وَ انْشَقَّ الْجَبَل | * | هَلْ رَأَیْتُمْ مِنْ جَبَلْ رَقْصَ الْجَمَل |
| ۱۶ | N | صار دکا منه و انشق الجبل | * | هل رأیتم من جبل رقص الجمل |
| ۱۷ | Q | لقمه‌بخشی آید از هر کس بکس | * | حلق‌بخشی کار یزدانست و بَس |
| ۱۷ | N | لقمه بخشی آید از هر کس به کس | * | حلق بخشی کار یزدان است و بس |
| ۱۸ | Q | حلق بخشد جسم را و روح را | * | حلق بخشد بهرِ هر عُضْوَت جُدا |
| ۱۸ | N | حلق بخشد جسم را و روح را | * | حلق بخشد بهر هر عضوت جدا |
| ۱۹ | Q | این گهی بخشد که اِجْلالی شوی | * | و ز دغا و از دَغَل خالی شوی |
| ۱۹ | N | این گهی بخشد که اجلالی شوی | * | و ز دغا و از دغل خالی شوی |
| ۲۰ | Q | تا نگویی سِرِّ سلطان را بکس | * | تا نریزی قند را پیشِ مگس |
| ۲۰ | N | تا نگویی سر سلطان را به کس | * | تا نریزی قند را پیش مگس |
| ۲۱ | Q | گوشِ آنکس نوشد اسرارِ جلال | * | کو چو سوسن صد زبان افتاد و لال |
| ۲۱ | N | گوش آن کس نوشد اسرار جلال | * | کاو چو سوسن صد زبان افتاد و لال |
| ۲۲ | Q | حلق بخشد خاک را لطفِ خدا | * | تا خورد آب و برُوید صد گیا |
| ۲۲ | N | حلق بخشد خاک را لطف خدا | * | تا خورد آب و بروید صد گیا |
| ۲۳ | Q | باز خاکی را ببخشد حلق و لب | * | تا گیاهش را خورد اندر طلب |
| ۲۳ | N | باز خاکی را ببخشد حلق و لب | * | تا گیاهش را خورد اندر طلب |
| ۲۴ | Q | چون گیاهش خورْد حیوان گشت زفت | * | گشت حیوان لقمهٔ انسان و رفت |
| ۲۴ | N | چون گیاهش خورد حیوان گشت زفت | * | گشت حیوان لقمه‌ی انسان و رفت |
| ۲۵ | Q | باز خاک آمد شد اکّالِ بَشَر | * | چون جُدا شد از بشر رُوح و بصَر |
| ۲۵ | N | باز خاک آمد شد اکال بشر | * | چون جدا شد از بشر روح و بصر |
| ۲۶ | Q | ذرّه‌ها دیدم دهانشان جمله باز | * | گر بگویم خورْدشان گردد دراز |
| ۲۶ | N | ذره‌ها دیدم دهانشان جمله باز | * | گر بگویم خوردشان گردد دراز |
| ۲۷ | Q | برگها را برگ از اِنعام او | * | دایگان را دایه لطفِ عامِ او |
| ۲۷ | N | برگها را برگ از انعام او | * | دایگان را دایه لطف عام او |
| ۲۸ | Q | رزقها را رزقها او می‌دهد | * | زانک گندم بی‌غذایی چون زِهَد |
| ۲۸ | N | رزقها را رزقها او می‌دهد | * | ز انکه گندم بی‌غذایی چون زهد |
| ۲۹ | Q | نیست شرحِ این سخن را مُنتهیَ | * | پاره‌ای گفتم بدانی پاره‌ها |
| ۲۹ | N | نیست شرح این سخن را منتها | * | پاره‌ای گفتم بدانی پاره‌ها |
| ۳۰ | Q | جمله عالَم آکل و مأکول دان | * | باقیان را مُقبِل و مقبول دان |
| ۳۰ | N | جمله عالم آکل و مأکول دان | * | باقیان را مقبل و مقبول دان |
| ۳۱ | Q | این جهان و ساکنانش مُنتشر | * | و آن جهان و سالکانش مُستَمِر |
| ۳۱ | N | این جهان و ساکنانش منتشر | * | و آن جهان و سالکانش مستمر |
| ۳۲ | Q | این جهان و عاشقانش مُنقطِع | * | اهلِ آن عالم مخلَّد مُجتَمِع |
| ۳۲ | N | این جهان و عاشقانش منقطع | * | اهل آن عالم مخلد مجتمع |
| ۳۳ | Q | پس کریم آنست کاو خود را دهد | * | آبِ حیوانی که ماند تا ابد |
| ۳۳ | N | پس کریم آن است کاو خود را دهد | * | آب حیوانی که ماند تا ابد |
| ۳۴ | Q | باقیاتُ الصّالِحات آمد کریم | * | رَسته از صد آفت و اَخطار و بیم |
| ۳۴ | N | باقیات الصالحات آمد کریم | * | رسته از صد آفت و اخطار و بیم |
| ۳۵ | Q | گر هزارانند یک کس بیش نیست | * | چون خیالاتی عَدَدْاندیش نیست |
| ۳۵ | N | گر هزارانند یک کس بیش نیست | * | چون خیالات عدد اندیش نیست |
| ۳۶ | Q | آکل و مأکول را حلقست و نای | * | غالب و مغلوب را عقلست و رای |
| ۳۶ | N | آکل و مأکول را حلق است و نای | * | غالب و مغلوب را عقل است و رای |
| ۳۷ | Q | حلق بخشید او عصای عدل را | * | خورد آن چندان عصا و حَبْل را |
| ۳۷ | N | حلق بخشید او عصای عدل را | * | خورد آن چندان عصا و حبل را* |
| ۳۸ | Q | واندرو افزون نشد ز آن جمله اکل | * | زانک حیوانی نبودش اکل و شکل |
| ۳۸ | N | و اندر او افزون نشد ز آن جمله اکل | * | ز انکه حیوانی نبودش اکل و شکل |
| ۳۹ | Q | مر یقین را چون عصا هم حلق داد | * | تا بخورْد او هر خیالی را که زاد |
| ۳۹ | N | مر یقین را چون عصا هم حلق داد | * | تا بخورد او هر خیالی را که زاد |
| ۴۰ | Q | پس معانی را چو اعیان حَلقهاست | * | رازقِ حلقِ معانی هم خداست |
| ۴۰ | N | پس معانی را چو اعیان حلقهاست | * | رازق حلق معانی هم خداست |
| ۴۱ | Q | پس ز مَه تا ماهی ایچ از خَلق نیست | * | که بجذبِ مایه او را حلق نیست |
| ۴۱ | N | پس ز مه تا ماهی ایچ از خلق نیست | * | که به جذب مایه او را حلق نیست |
| ۴۲ | Q | حلقِ جان از فکرِ تن خالی شود | * | آنگهان روزیش اِجلالی شود |
| ۴۲ | N | حلق جان از فکر تن خالی شود | * | آن گهان روزیش اجلالی شود |
| ۴۳ | Q | شرط تبدیلِ مزاج آمد بِدان | * | کز مزاجِ بَد بود مرگِ بَدان |
| ۴۳ | N | شرط تبدیل مزاج آمد بدان | * | کز مزاج بد بود مرگ بدان |
| ۴۴ | Q | چون مزاجِ آدمی گِل‌خوار شد | * | زرد و بَدرنگ و سقیم و خوار شد |
| ۴۴ | N | چون مزاج آدمی گل خوار شد | * | زرد و بد رنگ و سقیم و خوار شد |
| ۴۵ | Q | چون مزاجِ زشتِ او تبدیل یافت | * | رفت زشتی از رُخش چون شمع تافت |
| ۴۵ | N | چون مزاج زشت او تبدیل یافت | * | رفت زشتی از رخش چون شمع تافت |
| ۴۶ | Q | دایه‌ای کو طفلِ شیر آموز را | * | تا بنعمت خوش کند پَدْفُوز را |
| ۴۶ | N | دایه‌ای کو طفل شیر آموز را | * | تا به نعمت خوش کند پدفوز را |
| ۴۷ | Q | گر ببندد راهِ آن پِستان بَرُو | * | بر گشاید راهِ صد بُستان بَرُو |
| ۴۷ | N | گر ببندد راه آن پستان بر او | * | بر گشاید راه صد بستان بر او |
| ۴۸ | Q | زانک پستان شد حجابِ آن ضعیف | * | از هزاران نعمت و خوان و رعیف |
| ۴۸ | N | ز انکه پستان شد حجاب آن ضعیف | * | از هزاران نعمت و خوان و رعیف |
| ۴۹ | Q | پس حیاتِ ماست موقوفِ فطام | * | اندک اندک جهْد کُن تَمَّ الْکَلام |
| ۴۹ | N | پس حیات ماست موقوف فطام | * | اندک اندک جهد کن تم الکلام |
| ۵۰ | Q | چون جَنین بود آدمی بُد خون غذا | * | از نَجِس پاکی بَرَد مؤمن کَذَی |
| ۵۰ | N | چون جنین بود آدمی بد خون غذا | * | از نجس پاکی برد مومن کذا |
| ۵۱ | Q | از فطامِ خون غذااش شیر شد | * | وز فطامِ شیر لقمه‌گیر شد |
| ۵۱ | N | از فطام خون غذایش شیر شد | * | وز فطام شیر لقمه‌گیر شد |
| ۵۲ | Q | و ز فطامِ لقمه لُقمانی شود | * | طالبِ اِشکار پنهانی شود |
| ۵۲ | N | و ز فطام لقمه لقمانی شود | * | طالب اشکار پنهانی شود |
| ۵۳ | Q | گر جَنین را کس بگفتی در رَحِم | * | هست بیرون عالَمی بس منتظم |
| ۵۳ | N | گر جنین را کس بگفتی در رحم | * | هست بیرون عالمی بس منتظم |
| ۵۴ | Q | یک زمینِ خُرّمی با عرض و طول | * | اندرو صد نعمت و چندین اُکُول |
| ۵۴ | N | یک زمین خرمی با عرض و طول | * | اندر او صد نعمت و چندین اکول |
| ۵۵ | Q | کوهها و بحرها و دشتها | * | بوستان‌ها باغها و کشتها |
| ۵۵ | N | کوهها و بحرها و دشتها | * | بوستان‌ها باغها و کشتها |
| ۵۶ | Q | آسمانی بس بلند و پُر ضیا | * | آفتاب و ماهتاب و صد سُها |
| ۵۶ | N | آسمانی بس بلند و پر ضیا | * | آفتاب و ماهتاب و صد سها |
| ۵۷ | Q | از جَنُوب و از شمال و از دَبُور | * | باغها دارد عروسیها و سُور |
| ۵۷ | N | از جنوب و از شمال و از دبور | * | باغها دارد عروسیها و سور |
| ۵۸ | Q | در صفت ناید عجایبهای آن | * | تو درین ظلمت چه‌ای در امتحان |
| ۵۸ | N | در صفت ناید عجایبهای آن | * | تو در این ظلمت چه‌ای در امتحان |
| ۵۹ | Q | خون خوری در چار میخِ تنگنا | * | در میانِ جنس و اَنْجاس و عَنا |
| ۵۹ | N | خون خوری در چار میخ تنگنا | * | در میان جنس و انجاس و عنا |
| ۶۰ | Q | او بحکمِ حالِ خود مُنکِر بُدی | * | زین رسالت مُعْرِض و کافر شدی |
| ۶۰ | N | او به حکم حال خود منکر بدی | * | زین رسالت معرض و کافر شدی |
| ۶۱ | Q | کین مُحالست و فریبست و غُرور | * | زانک تصویری ندارد وهمِ کور |
| ۶۱ | N | کاین محال است و فریب است و غرور | * | ز انکه تصویری ندارد وهم کور |
| ۶۲ | Q | جنسِ چیزی چون ندید اِدراکِ او | * | نَشْنود ادراکِ مُنْکِرناکِ او |
| ۶۲ | N | جنس چیزی چون ندید ادراک او | * | نشنود ادراک منکرناک او |
| ۶۳ | Q | همچنانک خلقِ عام اندر جهان | * | ز آن جهان اَبْدال می‌گویندشان |
| ۶۳ | N | همچنان که خلق عام اندر جهان | * | ز آن جهان ابدال می‌گویندشان |
| ۶۴ | Q | کاین جهان چاهیست بس تاریک و تنگ | * | هست بیرون عالمی بی‌بُو و رنگ |
| ۶۴ | N | کاین جهان چاهی است بس تاریک و تنگ | * | هست بیرون عالمی بی‌بو و رنگ |
| ۶۵ | Q | هیچ در گوشِ کسی زیشان نرفت | * | کین طَمَع آمد حجابِ ژرف و زفت |
| ۶۵ | N | هیچ در گوش کسی ز ایشان نرفت | * | کاین طمع آمد حجاب ژرف و زفت |
| ۶۶ | Q | گوش را بندد طَمَع از استماع | * | چشم را بندد غرض از اِطّلاع |
| ۶۶ | N | گوش را بندد طمع از استماع | * | چشم را بندد غرض از اطلاع |
| ۶۷ | Q | همچنانک آن جَنین را طمْعِ خون | * | کان غذای اوست در اوطانِ دون |
| ۶۷ | N | همچنان که آن جنین را طمع خون | * | کان غذای اوست در اوطان دون |
| ۶۸ | Q | از حدیثِ این جهان محجوب کرد | * | غیرِ خون او می‌نداند چاشت خورد |
| ۶۸ | N | از حدیث این جهان محجوب کرد | * | غیر خون او می‌نداند چاشت خورد |
block:3002
| ۶۹ | Q | آن شنیدی تو که در هندوستان | * | دید دانایی گروهی دوستان |
| ۶۹ | N | آن شنیدی تو که در هندوستان | * | دید دانایی گروهی دوستان |
| ۷۰ | Q | گرسنه مانده شده بی‌برگ و عُور | * | می‌رسیدند از سفر از راهِ دور |
| ۷۰ | N | گرسنه مانده شده بی‌برگ و عور | * | می‌رسیدند از سفر از راه دور |
| ۷۱ | Q | مِهْرِ داناییش جوشید و بگفت | * | خوش سلامیشان و چون گُلبُن شکفت |
| ۷۱ | N | مهر داناییش جوشید و بگفت | * | خوش سلامیشان و چون گلبن شکفت |
| ۷۲ | Q | گفت دانم کز تَجوُّع و ز خَلا | * | جمع آمد رنجتان زین کربلا |
| ۷۲ | N | گفت دانم کز تجوع و ز خلا | * | جمع آمد رنجتان زین کربلا |
| ۷۳ | Q | لیک اللَّه الله ای قومِ جلیل | * | تا نباشد خورْدتان فرزندِ پیل |
| ۷۳ | N | لیک اللَّه الله ای قوم جلیل | * | تا نباشد خوردتان فرزند پیل |
| ۷۴ | Q | پیل هست این سو که اکنون می‌رَوید | * | پیلزاده مَشْکنید و بشْنوید |
| ۷۴ | N | پیل هست این سو که اکنون می‌روید | * | پیل زاده مشکنید و بشنوید |
| ۷۵ | Q | پیل بچگانند اندر راهتان | * | صیدِ ایشان هست بس دلخواهتان |
| ۷۵ | N | پیل بچگانند اندر راهتان | * | صید ایشان هست بس دل خواهتان |
| ۷۶ | Q | بس و ضعیف‌اند لطیف و بس سمین | * | لیک مادر هست طالب در کمین |
| ۷۶ | N | بس ضعیفند و لطیف و بس سمین | * | لیک مادر هست طالب در کمین |
| ۷۷ | Q | از پیِ فرزند صد فرسنگ راه | * | او بگردد در حنین و آه آه |
| ۷۷ | N | از پی فرزند صد فرسنگ راه | * | او بگردد در حنین و آه آه |
| ۷۸ | Q | آتش و دود آید از خرطومِ او | * | الحَذَر ز آن کودکِ مرحومِ او |
| ۷۸ | N | آتش و دود آید از خرطوم او | * | الحذر ز آن کودک مرحوم او |
| ۷۹ | Q | اولیا اطفالِ حقّ‌اند ای پسر | * | غایبی و حاضری بس با خبر |
| ۷۹ | N | اولیا اطفال حقند ای پسر | * | در حضور و غیبت ایشان با خبر |
| ۸۰ | Q | غایبی منْدیش از نُقصانشان | * | کو کَشَد کین از برای جانشان |
| ۸۰ | N | غایبی مندیش از نقصانشان | * | کاو کشد کین از برای جانشان |
| ۸۱ | Q | گفت اطفالِ من‌اند این اولیا | * | در غریبی فرد از کار و کیا |
| ۸۱ | N | گفت اطفال منند این اولیا | * | در غریبی فرد از کار و کیا |
| ۸۲ | Q | از برای امتحان خوار و یتیم | * | لیک اندر سِر منم یار و ندیم |
| ۸۲ | N | از برای امتحان خوار و یتیم | * | لیک اندر سر منم یار و ندیم |
| ۸۳ | Q | پشت‌دارِ جمله عصمتهای من | * | گوییا هستند خود اجزای من |
| ۸۳ | N | پشت دار جمله عصمتهای من | * | گوییا هستند خود اجزای من |
| ۸۴ | Q | هان و هان این دلق‌پوشانِ من‌اند | * | صد هزار اندر هزار و یک تن‌اند |
| ۸۴ | N | هان و هان این دلق پوشان منند | * | صد هزار اندر هزار و یک تنند |
| ۸۵ | Q | ورنه کَی کردی بیک چوبی هنر | * | موسیی فرعون را زیر و زبر |
| ۸۵ | N | ور نه کی کردی به یک چوبی هنر | * | موسیی فرعون را زیر و زبر |
| ۸۶ | Q | ورنه کَی کردی بیک نفرینِ بَد | * | نوح شرق و غرب را غرقابِ خود |
| ۸۶ | N | ور نه کی کردی به یک نفرین بد | * | نوح شرق و غرب را غرقاب خود |
| ۸۷ | Q | بر نکَنْدی یک دعای لُوطِ راد | * | جمله شهرستانشان را بی‌مراد |
| ۸۷ | N | بر نکندی یک دعای لوط راد | * | جمله شهرستانشان را بی‌مراد |
| ۸۸ | Q | گشت شهرستانِ چون فردوسشان | * | دجلهٔ آبِ سیه رَوْ بین نشان |
| ۸۸ | N | گشت شهرستان چون فردوسشان | * | دجله‌ی آب سیه رو بین نشان |
| ۸۹ | Q | سوی شامست این نشان و این خبر | * | در رهِ قُدسش ببینی در گذر |
| ۸۹ | N | سوی شام است این نشان و این خبر | * | در ره قدسش ببینی در گذر |
| ۹۰ | Q | صد هزاران ز انبیای حق‌پرست | * | خود بهَر قرنی سیاستها بُدست |
| ۹۰ | N | صد هزاران ز انبیای حق پرست | * | خود به هر قرنی سیاستها بده ست |
| ۹۱ | Q | گر بگویم وین بیان افزون شود | * | خود جگر چه بْوُد که کُهها خون شود |
| ۹۱ | N | گر بگویم وین بیان افزون شود | * | خود جگر چه بود که که‌ها خون شود |
| ۹۲ | Q | خون شود کُهها و باز آن بفْسَرَد | * | تو نبینی خون شدن کوری و رَد |
| ۹۲ | N | خون شود که‌ها و باز آن بفسرد | * | تو نبینی خون شدن کوری و رد |
| ۹۳ | Q | طُرفه کوری دُوربینِ تیزچشم | * | لیک از اشتر نبیند غیرِ پشم |
| ۹۳ | N | طرفه کوری دور بین تیز چشم | * | لیک از اشتر نبیند غیر پشم |
| ۹۴ | Q | مو بمو بیند ز صَرْفه‌ی حرصِ انس | * | رقصِ بی‌مقصود دارد همچو خِرس |
| ۹۴ | N | مو به مو بیند ز صرفه‌ی حرص انس | * | رقص بی‌مقصود دارد همچو خرس |
| ۹۵ | Q | رقص آنجا کن که خود را بشْکنی | * | پنبه را از ریشِ شهوت بر کَنی |
| ۹۵ | N | رقص آن جا کن که خود را بشکنی | * | پنبه را از ریش شهوت بر کنی |
| ۹۶ | Q | رقص و جولان بر سرِ میدان کنند | * | رقص اندر خونِ خود مردان کنند |
| ۹۶ | N | رقص و جولان بر سر میدان کنند | * | رقص اندر خون خود مردان کنند |
| ۹۷ | Q | چون رهند از دستِ خود دستی زنند | * | چون جهند از نقصِ خود رقصی کنند |
| ۹۷ | N | چون رهند از دست خود دستی زنند | * | چون جهند از نقص خود رقصی کنند |
| ۹۸ | Q | مطربانشان از درون دف می‌زنند | * | بحرها در شورشان کف می‌زنند |
| ۹۸ | N | مطربانشان از درون دف می‌زنند | * | بحرها در شورشان کف می‌زنند |
| ۹۹ | Q | تو نبینی لیک بهرِ گوششان | * | برگها بر شاخها هم کف‌زنان |
| ۹۹ | N | تو نبینی لیک بهر گوششان | * | برگها بر شاخها هم کف‌زنان |
| ۱۰۰ | Q | تو نبینی برگها را کف زدن | * | گوشِ دل باید نه این گوشِ بَدَن |
| ۱۰۰ | N | تو نبینی برگها را کف زدن | * | گوش دل باید نه این گوش بدن |
| ۱۰۱ | Q | گوشِ سَر بر بند از هزل و دروغ | * | تا ببینی شهرِ جانِ با فروغ |
| ۱۰۱ | N | گوش سر بر بند از هزل و دروغ | * | تا ببینی شهر جان با فروغ |
| ۱۰۲ | Q | سِر کَشَد گوشِ محمّد در سخن | * | کِش بگوید در نُبی حق هُوَ أُذُنٌ |
| ۱۰۲ | N | سر کشد گوش محمد در سخن | * | کش بگوید در نبی حق هُوَ أُذُنٌ |
| ۱۰۳ | Q | سَربسَر گوشست و چشم است این نَبی | * | تازه زو ما مُرْضِعست او ما صَبی |
| ۱۰۳ | N | سربه‌سر گوش است و چشم است این نبی | * | تازه زو ما مرضع است او ما صب‌ی |
| ۱۰۴ | Q | این سخن پایان ندارد باز ران | * | سوی اهلِ پیل و بر آغاز ران |
| ۱۰۴ | N | این سخن پایان ندارد باز ران | * | سوی اهل پیل و بر آغاز ران |
block:3003
| ۱۰۵ | Q | هر دهان را پیل بویی می‌کُنَد | * | گِردِ معدههٔ هر بَشَر بر می‌تَنَد |
| ۱۰۵ | N | هر دهان را پیل بویی می‌کند | * | گرد معده‌ی هر بشر بر می‌تند |
| ۱۰۶ | Q | تا کجا یابد کبابِ پورِ خویش | * | تا نماید انتقام و زورِ خویش |
| ۱۰۶ | N | تا کجا یابد کباب پور خویش | * | تا نماید انتقام و زور خویش |
| ۱۰۷ | Q | گوشتهای بندگانِ حق خوری | * | غِیبتِ ایشان کنی کَیْفَر بَری |
| ۱۰۷ | N | گوشتهای بندگان حق خوری | * | غیبت ایشان کنی کیفر بری |
| ۱۰۸ | Q | هان که بویای دهانتان خالق است | * | کَی برد جان غیر آن کو صادق است |
| ۱۰۸ | N | هان که بویای دهانتان خالق است | * | کی برد جان غیر آن کاو صادق است |
| ۱۰۹ | Q | وای آن افسوسیی کش بوی‌گیر | * | باشد اندر گور مُنکَر یا نکیر |
| ۱۰۹ | N | و ان آن افسوسیی کش بوی گیر | * | باشد اندر گور منکر یا نکیر |
| ۱۱۰ | Q | نی دهان دزدیدن امکان ز آن مِهان | * | نه دهان خوش کردن از دارودِهان |
| ۱۱۰ | N | نی دهان دزدیدن امکان ز آن مهان | * | نه دهان خوش کردن از دارو دهان |
| ۱۱۱ | Q | آب و روغن نیست مر روپوش را | * | راهِ حیلت نیست عقل و هوش را |
| ۱۱۱ | N | آب و روغن نیست مر رو پوش را | * | راه حیلت نیست عقل و هوش را |
| ۱۱۲ | Q | چند کوبد زخمهای گُرْزشان | * | بر سرِ هر ژاژخا و مُرْزشان |
| ۱۱۲ | N | چند کوبد زخمهای گرزشان | * | بر سر هر ژاژخا و مرزشان |
| ۱۱۳ | Q | گُرزِ عزراییل را بنْگر اثر | * | گر نبینی چوب و آهن در صُوَر |
| ۱۱۳ | N | گرز عزراییل را بنگر اثر | * | گر نبینی چوب و آهن در صور |
| ۱۱۴ | Q | هم بصورت می‌نماید گه‌گهی | * | ز آن همان رنجور باشد آگهی |
| ۱۱۴ | N | هم به صورت می‌نماید گه‌گهی | * | ز آن همان رنجور باشد آگهی |
| ۱۱۵ | Q | گوید آن رنجور ای یارانِ من | * | چیست این شمشیر بر سارانِ من |
| ۱۱۵ | N | گوید آن رنجور ای یاران من | * | چیست این شمشیر بر ساران من |
| ۱۱۶ | Q | ما نمی‌بینیم باشد این خیال | * | چه خیالست این کی این هست ارتحال |
| ۱۱۶ | N | ما نمی‌بینیم باشد این خیال | * | چه خیال است این که این هست ارتحال |
| ۱۱۷ | Q | چه خیالست این که این چرخِ نگون | * | از نهیبِ این خیالی شد کنون |
| ۱۱۷ | N | چه خیال است این که این چرخ نگون | * | از نهیب این خیالی شد کنون |
| ۱۱۸ | Q | گُرزها و تیغها محسوس شد | * | پیشِ بیمار و سرش منکوس شد |
| ۱۱۸ | N | گرزها و تیغها محسوس شد | * | پیش بیمار و سرش منکوس شد |
| ۱۱۹ | Q | او همی‌بیند که آن از بهرِ اوست | * | چشمِ دشمن بسته ز آن و چشمِ دوست |
| ۱۱۹ | N | او همی‌بیند که آن از بهر اوست | * | چشم دشمن بسته ز آن و چشم دوست |
| ۱۲۰ | Q | حرصِ دنیا رفت و چشمش تیز شد | * | چشمِ او روشن گهِ خون‌ریز شد |
| ۱۲۰ | N | حرص دنیا رفت و چشمش تیز شد | * | چشم او روشن گه خون‌ریز شد |
| ۱۲۱ | Q | مرغِ بی‌هنگام شد آن چشمِ او | * | از نتیجهٔ کبرِ او و خشمِ او |
| ۱۲۱ | N | مرغ بی‌هنگام شد آن چشم او | * | از نتیجه‌ی کبر او و خشم او |
| ۱۲۲ | Q | سر بریدن واجب آید مرغ را | * | کو بغیرِ وقت جنباند دَرا |
| ۱۲۲ | N | سر بریدن واجب آید مرغ را | * | کاو به غیر وقت جنباند درا |
| ۱۲۳ | Q | هر زمان نزعیست جُزوِ جانْت را | * | بنْگر اندر نزعِ جان ایمانْت را |
| ۱۲۳ | N | هر زمان نزعی است جزو جانت را | * | بنگر اندر نزع جان ایمانت را |
| ۱۲۴ | Q | عُمرِ تو مانندِ هَمیانِ زرست | * | روز و شب مانندِ دیناراشْمَرست |
| ۱۲۴ | N | عمر تو مانند همیان زر است | * | روز و شب مانند دینار اشمر است |
| ۱۲۵ | Q | می‌شمارد می‌دهد زر بی‌وُقوف | * | تا که خالی گردد و آید خُسوف |
| ۱۲۵ | N | می‌شمارد می‌دهد زر بی‌وقوف | * | تا که خالی گردد و آید خسوف |
| ۱۲۶ | Q | گر ز کُه بِسْتانی و نَنْهی بجای | * | اندر آید کوه ز آن دادن ز پای |
| ۱۲۶ | N | گر ز که بستانی و ننهی به جای | * | اندر آید کوه ز آن دادن ز پای |
| ۱۲۷ | Q | پس بنِه بر جای هر دَم را عِوَض | * | تا ز وَ اسْجُدْ وَ اقْتَرِبْ یابی غرض |
| ۱۲۷ | N | پس بنه بر جای هر دم را عوض | * | تا ز وَ اسْجُدْ وَ اقْتَرِبْ یابی غرض |
| ۱۲۸ | Q | در تمامی کارها چندین مکوش | * | جز بکاری که بود در دین مکوش |
| ۱۲۸ | N | در تمامی کارها چندین مکوش | * | جز به کاری که بود در دین مکوش |
| ۱۲۹ | Q | عاقبت تو رفت خواهی ناتمام | * | کارهایت اَبْتَر و نانِ تو خام |
| ۱۲۹ | N | عاقبت تو رفت خواهی ناتمام | * | کارهایت ابتر و نان تو خام |
| ۱۳۰ | Q | و آن عمارت کردنِ گور و لحد | * | نه بسنگست و بچوب و نه لُبَد |
| ۱۳۰ | N | و آن عمارت کردن گور و لحد | * | نه به سنگ است و به چوب و نه لبد |
| ۱۳۱ | Q | بلک خود را در صفا گوری کَنی | * | در مَنی او کُنی دفنِ مَنی |
| ۱۳۱ | N | بلکه خود را در صفا گوری کنی | * | در منی او کنی دفن منی |
| ۱۳۲ | Q | خاکِ او گردی و مدفونِ غمش | * | تا دَمت یابد مددها از دَمش |
| ۱۳۲ | N | خاک او گردی و مدفون غمش | * | تا دمت یابد مددها از دمش |
| ۱۳۳ | Q | گورخانه و قُبّه‌ها و کنگره | * | نبْود از اصحابِ معنی آن سَرَه |
| ۱۳۳ | N | گورخانه و قبه‌ها و کنگره | * | نبود از اصحاب معنی آن سره |
| ۱۳۴ | Q | بنْگر اکنون زنده اطلس‌پوش را | * | هیچ اطلس دست‌گیرد هوش را |
| ۱۳۴ | N | بنگر اکنون زنده اطلس پوش را | * | هیچ اطلس دست‌گیرد هوش را |
| ۱۳۵ | Q | در عذابِ مُنْکَرست آن جانِ او | * | کژدمِ غم در دلِ غَمْدانِ او |
| ۱۳۵ | N | در عذاب منکر است آن جان او | * | کژدم غم در دل غمدان او |
| ۱۳۶ | Q | از برون بر ظاهرش نقش و نگار | * | و ز درون ز اندیشه‌ها او زار زار |
| ۱۳۶ | N | از برون بر ظاهرش نقش و نگار | * | و ز درون ز اندیشه‌ها او زار زار |
| ۱۳۷ | Q | و آن یکی بینی در آن دلقِ کهن | * | چون نبات اندیشه و شکَّر سُخن |
| ۱۳۷ | N | و آن یکی بینی در آن دلق کهن | * | چون نبات اندیشه و شکر سخن |
block:3004
| ۱۳۸ | Q | گفت ناصح بشْنوید این پندِ من | * | تا دل و جانتان نگردد ممتحن |
| ۱۳۸ | N | گفت ناصح بشنوید این پند من | * | تا دل و جانتان نگردد ممتحن |
| ۱۳۹ | Q | با گیاه و برگها قانع شوید | * | در شکارِ پیل‌بچگان کم روید |
| ۱۳۹ | N | با گیاه و برگها قانع شوید | * | در شکار پیل بچگان کم روید |
| ۱۴۰ | Q | من برون کردم ز گردون وامِ نُصْح | * | جز سعادت کَیْ بود انجامِ نُصْح |
| ۱۴۰ | N | من برون کردم ز گردون وام نصح | * | جز سعادت کی بود انجام نصح |
| ۱۴۱ | Q | من بتبلیغِ رسالت آمدم | * | تا رهانم مر شما را از نَدَم |
| ۱۴۱ | N | من به تبلیغ رسالت آمدم | * | تا رهانم مر شما را از ندم |
| ۱۴۲ | Q | هین مبادا که طَمَع رهتان زند | * | طمْعِ برگ از بیخهاتان بر کَنَد |
| ۱۴۲ | N | هین مبادا که طمع رهتان زند | * | طمع برگ از بیخهاتان بر کند |
| ۱۴۳ | Q | این بگفت و خَیر بادی کرد و رفت | * | گشت قحط و جُوعشان در راه زفت |
| ۱۴۳ | N | این بگفت و خیر بادی کرد و رفت | * | گشت قحط و جوعشان در راه زفت |
| ۱۴۴ | Q | ناگهان دیدند سوی جاده‌ای | * | پورِ پیلی فربهی نوزاده‌ای |
| ۱۴۴ | N | ناگهان دیدند سوی جاده‌ای | * | پور پیلی فربهی نوزاده‌ای |
| ۱۴۵ | Q | اندر افتادند چون گرگانِ مست | * | پاک خوردندش فرو شستند دست |
| ۱۴۵ | N | اندر افتادند چون گرگان مست | * | پاک خوردندش فرو شستند دست |
| ۱۴۶ | Q | آن یکی همره نخورد و پند داد | * | که حدیثِ آن فقیرش بود یاد |
| ۱۴۶ | N | آن یکی همره نخورد و پند داد | * | که حدیث آن فقیرش بود یاد |
| ۱۴۷ | Q | از کبابش مانع آمد آن سخن | * | بختِ نو بخشد ترا عقلِ کهن |
| ۱۴۷ | N | از کبابش مانع آمد آن سخن | * | بخت نو بخشد ترا عقل کهن |
| ۱۴۸ | Q | پس بیفتادند و خُفتند آن همه | * | و آن گرسنه چون شُبان اندر رمه |
| ۱۴۸ | N | پس بیفتادند و خفتند آن همه | * | و آن گرسنه چون شبان اندر رمه |
| ۱۴۹ | Q | دید پیلی سهمناکی می‌رسید | * | اوّلا آمد سوی حارس دَوید |
| ۱۴۹ | N | دید پیلی سهمناکی می‌رسید | * | اولا آمد سوی حارس دوید |
| ۱۵۰ | Q | بوی می‌کرد آن دهانش را سه بار | * | هیچ بویی زو نیامد ناگوار |
| ۱۵۰ | N | بوی می‌کرد آن دهانش را سه بار | * | هیچ بویی زو نیامد ناگوار |
| ۱۵۱ | Q | چند باری گردِ او گشت و برفت | * | مر ورا نازرد آن شه‌پیلِ زفت |
| ۱۵۱ | N | چند باری گرد او گشت و برفت | * | مر و را نازرد آن شه پیل زفت |
| ۱۵۲ | Q | مر لبِ هر خفته‌ای را بوی کرد | * | بوی می‌آمد ورا ز آن خُفته مرد |
| ۱۵۲ | N | مر لب هر خفته‌ای را بوی کرد | * | بوی می‌آمد و را ز آن خفته مرد |
| ۱۵۳ | Q | از کبابِ پیلزاده خورده بود | * | بر درانید و بکُشتش پیل زود |
| ۱۵۳ | N | از کباب پیل زاده خورده بود | * | بر درانید و بکشتش پیل زود |
| ۱۵۴ | Q | در زمان او یک بیک را ز آن گروه | * | می‌درانید و نبودش ز آن شکوه |
| ۱۵۴ | N | در زمان او یک به یک را ز آن گروه | * | می‌درانید و نبودش ز آن شکوه |
| ۱۵۵ | Q | بر هوا انداخت هر یک را گزاف | * | تا همی‌زد بر زمین می‌شد شکاف |
| ۱۵۵ | N | بر هوا انداخت هر یک را گزاف | * | تا همی‌زد بر زمین می‌شد شکاف |
| ۱۵۶ | Q | ای خورندهٔ خونِ خلق از راه بَرْد | * | تا نه‌آرد خونِ ایشانت نَبَرْد |
| ۱۵۶ | N | ای خورنده‌ی خون خلق از راه برد | * | تا نیارد خون ایشانت نبرد |
| ۱۵۷ | Q | مالِ ایشان خونِ ایشان دان یقین | * | زانک مال از زور آید در یمین |
| ۱۵۷ | N | مال ایشان خون ایشان دان یقین | * | ز انکه مال از زور آید در یمین |
| ۱۵۸ | Q | مادرِ آن پیل‌بچْگان کین کَشَد | * | پیل‌بچّه‌خواره را کیفر کُشَد |
| ۱۵۸ | N | مادر آن پیل بچگان کین کشد | * | پیل بچه خواره را کیفر کشد |
| ۱۵۹ | Q | پیل‌بچّه می‌خوری ای پاره‌خوار | * | هم بر آرد خصمِ پیل از تو دَمار |
| ۱۵۹ | N | پیل بچه می‌خوری ای پاره خوار | * | هم بر آرد خصم پیل از تو دمار |
| ۱۶۰ | Q | بویْ رسوا کرد مَکراندیش را | * | پیل داند بوی طفلِ خویش را |
| ۱۶۰ | N | بوی رسوا کرد مکر اندیش را | * | پیل داند بوی طفل خویش را |
| ۱۶۱ | Q | آنک یابد بویِ حق را از یَمَن | * | چون نیابد بویِ باطل را ز من |
| ۱۶۱ | N | آن که یابد بوی حق را از یمن | * | چون نیابد بوی باطل را ز من |
| ۱۶۲ | Q | مصطفی چون بُرد بوی از راهِ دور | * | چون نیابد از دهانِ ما بخور |
| ۱۶۲ | N | مصطفی چون برد بوی از راه دور | * | چون نیابد از دهان ما بخور |
| ۱۶۳ | Q | هم بیابد لیک پوشاند ز ما | * | بویِ نیک و بَد بر آید بر سَما |
| ۱۶۳ | N | هم بیابد لیک پوشاند ز ما | * | بوی نیک و بد بر آید بر سما |
| ۱۶۴ | Q | تو همی‌خُسبی و بویِ آن حرام | * | می‌زند بر آسمانِ سبزفام |
| ۱۶۴ | N | تو همی‌خسبی و بوی آن حرام | * | می‌زند بر آسمان سبزفام |
| ۱۶۵ | Q | همرهِ انفاسِ زشتت می‌شود | * | تا ببُوگیرانِ گردون می‌رود |
| ۱۶۵ | N | همره انفاس زشتت می‌شود | * | تا به بوگیران گردون می‌رود |
| ۱۶۶ | Q | بویِ کبر و بویِ حرص و بویِ آز | * | در سخن گفتن بیاید چون پیاز |
| ۱۶۶ | N | بوی کبر و بوی حرص و بوی آز | * | در سخن گفتن بیاید چون پیاز |
| ۱۶۷ | Q | گر خوری سوگند من کَی خورده‌ام | * | از پیاز و سیر تقوی کرده‌ام |
| ۱۶۷ | N | گر خوری سوگند من کی خورده‌ام | * | از پیاز و سیر تقوی کرده‌ام |
| ۱۶۸ | Q | آن دَمِ سوگند غمّازی کند | * | بر دماغِ همنشینان بر زند |
| ۱۶۸ | N | آن دم سوگند غمازی کند | * | بر دماغ همنشینان بر زند |
| ۱۶۹ | Q | بس دعاها رَد شود از بویِ آن | * | آن دلِ کژ می‌نماید در زبان |
| ۱۶۹ | N | بس دعاها رد شود از بوی آن | * | آن دل کژ می‌نماید در زبان |
| ۱۷۰ | Q | اخْسَؤُا آید جوابِ آن دُعا | * | چوبِ رَد باشد جزای هر دغا |
| ۱۷۰ | N | اخْسَؤُا آید جواب آن دعا | * | چوب رد باشد جزای هر دغا |
| ۱۷۱ | Q | گر حدیثت کج بود معنیت راست | * | آن کژی لفظ مقبولِ خداست |
| ۱۷۱ | N | گر حدیثت کج بود معنیت راست | * | آن کجی لفظ مقبول خداست |
block:3005
| ۱۷۲ | Q | آن بِلالِ صدق در بانگِ نماز | * | حَیَّ را هَیَّ همی‌خوانْد از نیاز |
| ۱۷۲ | N | آن بلال صدق در بانگ نماز | * | حی را هی همی‌خواند از نیاز |
| ۱۷۳ | Q | تا بگفتند ای پَیَمبر راست نیست | * | این خطا اکنون که آغازِ بِناست |
| ۱۷۳ | N | تا بگفتند ای پیمبر راست نیست | * | این خطا اکنون که آغاز بناست |
| ۱۷۴ | Q | ای نبیّ و ای رسولِ کِردگار | * | یک مُوذِّن کو بود افصح بیار |
| ۱۷۴ | N | ای نبی و ای رسول کردگار | * | یک موذن کاو بود افصح بیار |
| ۱۷۵ | Q | عیب باشد اوَّلِ دین و صلاح | * | لحن خواندن لفظِ حَیَّ عَلْ فَلاح |
| ۱۷۵ | N | عیب باشد اول دین و صلاح | * | لحن خواندن لفظ حی علی الفلاح |
| ۱۷۶ | Q | خشمِ پیغامبر بجوشید و بگفت | * | یک دو رمزی از عنایاتِ نهفت |
| ۱۷۶ | N | خشم پیغمبر بجوشید و بگفت | * | یک دو رمزی از عنایات نهفت |
| ۱۷۷ | Q | کای خسان نزدِ خدا هَیَّ بلال | * | بهتر از صد حی و خی و قیل و قال |
| ۱۷۷ | N | کای خسان نزد خدا هی بلال | * | بهتر از صد حی و خی و قیل و قال |
| ۱۷۸ | Q | وا مشورانید تا من رازتان | * | وا نگویم آخر و آغازتان |
| ۱۷۸ | N | وامشورانید تا من رازتان | * | وانگویم آخر و آغازتان |
| ۱۷۹ | Q | گر نداری تو دَمِ خوش در دعا | * | رَوْ دعا می‌خواه ز اخوانِ صفا |
| ۱۷۹ | N | گر نداری تو دم خوش در دعا | * | رو دعا می‌خواه ز اخوان صفا |
block:3006
| ۱۸۰ | Q | گفت ای موسی ز من می‌جو پناه | * | با دهانی که نکردی تو گناه |
| ۱۸۰ | N | گفت ای موسی ز من می‌جو پناه | * | با دهانی که نکردی تو گناه |
| ۱۸۱ | Q | گفت موسی من ندارم آن دهان | * | گفت ما را از دهان غیرِ خوان |
| ۱۸۱ | N | گفت موسی من ندارم آن دهان | * | گفت ما را از دهان غیر خوان |
| ۱۸۲ | Q | از دهانِ غیر کَیْ کردی گناه | * | ْاز دهانِ غیر بر خوان کای اله |
| ۱۸۲ | N | از دهان غیر کی کردی گناه | * | از دهان غیر بر خوان کای اله |
| ۱۸۳ | Q | آنچنان کن که دهانها مر ترا | * | در شب و در روزها آرد دعا |
| ۱۸۳ | N | آن چنان کن که دهانها مر ترا | * | در شب و در روزها آرد دعا |
| ۱۸۴ | Q | از دهانی که نکردستی گناه | * | و آن دهانِ غیر باشد عذر خواه |
| ۱۸۴ | N | از دهانی که نکرده‌ستی گناه | * | و آن دهان غیر باشد عذر خواه |
| ۱۸۵ | Q | یا دهانِ خویشتن را پاک کن | * | روحِ خود را چابک و چالاک کن |
| ۱۸۵ | N | یا دهان خویشتن را پاک کن | * | روح خود را چابک و چالاک کن |
| ۱۸۶ | Q | ذکرِحق پاکست چون پاکی رسید | * | رَخْت بر بندد برون آید پلید |
| ۱۸۶ | N | ذکر حق پاک است چون پاکی رسید | * | رخت بر بندد برون آید پلید |
| ۱۸۷ | Q | می‌گریزد ضدّها از ضدّها | * | شب گریزد چون بر افروزد ضیا |
| ۱۸۷ | N | می‌گریزد ضدها از ضدها | * | شب گریزد چون بر افروزد ضیا |
| ۱۸۸ | Q | چون در آید نامِ پاک اندر دهان | * | نه پلیدی ماند و نه اندُهان |
| ۱۸۸ | N | چون در آید نام پاک اندر دهان | * | نی پلیدی ماند و نی اندهان |
block:3007
| ۱۸۹ | Q | آن یکی اللَّه می‌گفتی شبی | * | تا که شیرین می‌شد از ذکرش لبی |
| ۱۸۹ | N | آن یکی اللَّه می‌گفتی شبی | * | تا که شیرین می‌شد از ذکرش لبی |
| ۱۹۰ | Q | گفت شیطان آخر ای بسیار گو | * | این همه اللَّه را لَبَّیْک کو |
| ۱۹۰ | N | گفت شیطان آخر ای بسیار گو | * | این همه اللَّه را لبیک کو |
| ۱۹۱ | Q | می‌نیاید یک جواب از پیشِ تخت | * | چند اللَّه می‌زنی با رویِ سخت |
| ۱۹۱ | N | می‌نیاید یک جواب از پیش تخت | * | چند اللَّه می‌زنی با روی سخت |
| ۱۹۲ | Q | او شکسته دل شد و بنْهاد سَر | * | دید در خواب او خَضِر را در خُضَر |
| ۱۹۲ | N | او شکسته دل شد و بنهاد سر | * | دید در خواب او خضر را در خضر |
| ۱۹۳ | Q | گفت هین از ذکر چون وا مانده‌ای | * | چون پشیمانی از آن کش خوانده‌ای |
| ۱۹۳ | N | گفت هین از ذکر چون وامانده‌ای | * | چون پشیمانی از آن کش خوانده‌ای |
| ۱۹۴ | Q | گفت لَبَّیْکم نمی‌آید جواب | * | ز آن همی‌ترسم که باشم رَدِّ باب |
| ۱۹۴ | N | گفت لبیکم نمی‌آید جواب | * | ز آن همی‌ترسم که باشم رد باب |
| ۱۹۵ | Q | گفت آن اللَّهِ تو لَبَّیْکِ ماست | * | و آن نیاز و درد و سوزت پَیْکِ ماست |
| ۱۹۵ | N | گفت آن اللَّه تو لبیک ماست | * | و آن نیاز و درد و سوزت پیک ماست |
| ۱۹۶ | Q | حیله‌ها و چاره‌جوییهای تو | * | جذبِ ما بود و گشاد این پایِ تو |
| ۱۹۶ | N | حیله‌ها و چاره جوییهای تو | * | جذب ما بود و گشاد این پای تو |
| ۱۹۷ | Q | ترس و عشقِ تو کمندِ لطفِ ماست | * | زیرِ هر یا رَبِّ تو لَبَّیْکهاست |
| ۱۹۷ | N | ترس و عشق تو کمند لطف ماست | * | زیر هر یا رب تو لبیکهاست |
| ۱۹۸ | Q | جانِ جاهل زین دعا جز دُور نیست | * | زانک یا رَب گفتنش دستور نیست |
| ۱۹۸ | N | جان جاهل زین دعا جز دور نیست | * | ز انکه یا رب گفتنش دستور نیست |
| ۱۹۹ | Q | بر دهان و بر دلش قُفلست و بند | * | تا ننالد با خدا وقتِ گزند |
| ۱۹۹ | N | بر دهان و بر دلش قفل است و بند | * | تا ننالد با خدا وقت گزند |
| ۲۰۰ | Q | داد مر فرعون را صد ملک و مال | * | تا بکرد او دَعوی عزّ و جلال |
| ۲۰۰ | N | داد مر فرعون را صد ملک و مال | * | تا بکرد او دعوی عز و جلال |
| ۲۰۱ | Q | در همه عمرش ندید او دردِ سَر | * | تا ننالد سوی حقّ آن بدْگُهَر |
| ۲۰۱ | N | در همه عمرش ندید او درد سر | * | تا ننالد سوی حق آن بد گهر |
| ۲۰۲ | Q | داد او را جمله ملکِ این جهان | * | حق ندادش درد و رنج و اندهان |
| ۲۰۲ | N | داد او را جمله ملک این جهان | * | حق ندادش درد و رنج و اندهان |
| ۲۰۳ | Q | درد آمد بهتر از مُلکِ جهان | * | تا بخوانی مر خدا را در نهان |
| ۲۰۳ | N | درد آمد بهتر از ملک جهان | * | تا بخوانی مر خدا را در نهان |
| ۲۰۴ | Q | خواندنِ بی‌درد از افسردگیست | * | خواندنِ با درد از دل‌بردگیست |
| ۲۰۴ | N | خواندن بی‌درد از افسردگی است | * | خواندن با درد از دل بردگی است |
| ۲۰۵ | Q | آن کشیدن زیرِ لب آواز را | * | یاد کردن مَبدا و آغاز را |
| ۲۰۵ | N | آن کشیدن زیر لب آواز را | * | یاد کردن مبدا و آغاز را |
| ۲۰۶ | Q | آن شده آواز صافی و حزین | * | ای خدا وی مُستغاث و ای مُعین |
| ۲۰۶ | N | آن شده آواز صافی و حزین | * | ای خدا وی مستغاث و ای معین |
| ۲۰۷ | Q | نالهٔ سگ در رَهَش بی‌جذبه نیست | * | زانک هر راغب اسیرِ رَه‌زنیست |
| ۲۰۷ | N | ناله‌ی سگ در رهش بی‌جذبه نیست | * | ز انکه هر راغب اسیر ره زنی است |
| ۲۰۸ | Q | چون سگِ کهفی که از مُردار رَست | * | بر سرِ خوانِ شهنشاهان نشست |
| ۲۰۸ | N | چون سگ کهفی که از مردار رست | * | بر سر خوان شهنشاهان نشست |
| ۲۰۹ | Q | تا قیامت می‌خورد او پیشِ غار | * | آبِ رحمت عارفانه بی‌تَغار |
| ۲۰۹ | N | تا قیامت می‌خورد او پیش غار | * | آب رحمت عارفانه بی‌تغار |
| ۲۱۰ | Q | ای بسا سگ‌پوست کو را نام نیست | * | لیک اندر پرده بی‌آن جام نیست |
| ۲۱۰ | N | ای بسا سگ پوست کاو را نام نیست | * | لیک اندر پرده بی‌آن جام نیست |
| ۲۱۱ | Q | جان بده از بهرِ این جام ای پسر | * | بی‌جهاد و صبر کَیْ باشد ظفر |
| ۲۱۱ | N | جان بده از بهر این جام ای پسر | * | بی‌جهاد و صبر کی باشد ظفر |
| ۲۱۲ | Q | صبر کردن بهرِ این نبْود حَرَج | * | صبر کن کالصَّبْرُ مِفْتاحُ الْفَرَج |
| ۲۱۲ | N | صبر کردن بهر این نبود حرج | * | صبر کن کالصبر مفتاح الفرج |
| ۲۱۳ | Q | زین کمین بی‌صبر و حزمی کس نجست | * | حزم را خود صبر آمد پا و دست |
| ۲۱۳ | N | زین کمین بی‌صبر و حزمی کس نجست | * | حزم را خود صبر آمد پا و دست |
| ۲۱۴ | Q | حزم کن از خورد کین زهرین گیاست | * | حزم کردن زور و نورِ انبیاست |
| ۲۱۴ | N | حزم کن از خورد کاین زهرین گیاست | * | حزم کردن زور و نور انبیاست |
| ۲۱۵ | Q | کاه باشد کو به هر بادی جهد | * | کوه کَیْ مر باد را وَزْنی نهد |
| ۲۱۵ | N | کاه باشد کاو به هر بادی جهد | * | کوه کی مر باد را وزنی نهد |
| ۲۱۶ | Q | هر طرف غولی همی‌خواند ترا | * | کای برادر راه خواهی هین بیا |
| ۲۱۶ | N | هر طرف غولی همی‌خواند ترا | * | کای برادر راه خواهی هین بیا |
| ۲۱۷ | Q | ره نمایم هَمْرَهت باشم رفیق | * | من قلاووزم درین راهِ دقیق |
| ۲۱۷ | N | رهنمایم همرهت باشم رفیق | * | من قلاووزم در این راه دقیق |
| ۲۱۸ | Q | نه قلاووزست و نه ره داند او | * | یُوسُفا کم رَوْ سوی آن گرگ‌خو |
| ۲۱۸ | N | نی قلاووز است و نی ره داند او | * | یوسفا کم رو سوی آن گرگ خو |
| ۲۱۹ | Q | حزم این باشد که نفْریبد ترا | * | چرب و نوش و دامهای این سرا |
| ۲۱۹ | N | حزم این باشد که نفریبد ترا | * | چرب و نوش و دامهای این سرا |
| ۲۲۰ | Q | که نه چَربِش دارد و نه نوش او | * | سِحر خواند می‌دمد در گوش او |
| ۲۲۰ | N | که نه چربش دارد و نی نوش او | * | سحر خواند می‌دمد در گوش او |
| ۲۲۱ | Q | که بیا مهمانِ ما ای روشنی | * | خانه آنِ تُست و تو آنِ منی |
| ۲۲۱ | N | که بیا مهمان ما ای روشنی | * | خانه آن تست و تو آن منی |
| ۲۲۲ | Q | حزم آن باشد که گویی تُخمه‌ام | * | یا سقیمم خستهٔ این دَخمه‌ام |
| ۲۲۲ | N | حزم آن باشد که گویی تخمه‌ام | * | یا سقیمم خسته‌ی این دخمه‌ام |
| ۲۲۳ | Q | یا سَرَم دَردست دردِ سر ببَر | * | یا مرا خواندست آن خالوپسر |
| ۲۲۳ | N | یا سرم درد است درد سر ببر | * | یا مرا خوانده ست آن خالو پسر |
| ۲۲۴ | Q | زانک یک نُوشَت دهد با نیشها | * | که بکارد در تو نوشش ریشها |
| ۲۲۴ | N | ز انکه یک نوشت دهد با نیشها | * | که بکارد در تو نوشش ریشها |
| ۲۲۵ | Q | زرّ اگر پنجاه اگر شصتت دهد | * | ماهیا او گوشت در شَسْتت دهد |
| ۲۲۵ | N | زر اگر پنجاه اگر شصتت دهد | * | ماهیا او گوشت در شستت دهد |
| ۲۲۶ | Q | گر دهد خود کَیْ دهد آن پُر حِیَل | * | جَوْزِ پوسیدست گفتارِ دَغَل |
| ۲۲۶ | N | گر دهد خود کی دهد آن پر حیل | * | جوز پوسیده ست گفتار دغل |
| ۲۲۷ | Q | ژَغْژَغِ آن عقل و مغزت را بَرَد | * | صد هزاران عقل را یک نشْمرد |
| ۲۲۷ | N | ژغژغ آن عقل و مغزت را برد | * | صد هزاران عقل را یک نشمرد |
| ۲۲۸ | Q | یارِ تو خورجینِ تُست و کیسه‌ات | * | گر تو رامینی مجُو جز ویسه‌ات |
| ۲۲۸ | N | یار تو خورجین تست و کیسه‌ات | * | گر تو رامینی مجو جز ویسه‌ات |
| ۲۲۹ | Q | ویسه و معشوقِ تو هم ذاتِ تُست | * | وین برونیها همه آفاتِ تُست |
| ۲۲۹ | N | ویسه و معشوق تو هم ذات تست | * | وین برونیها همه آفات تست |
| ۲۳۰ | Q | حزم آن باشد که چون دعوت کنند | * | تو نگویی مست و خواهانِ منند |
| ۲۳۰ | N | حزم آن باشد که چون دعوت کنند | * | تو نگویی مست و خواهان منند |
| ۲۳۱ | Q | دعوتِ ایشان صفیرِ مرغ دان | * | که کند صیّاد در مَکمَن نهان |
| ۲۳۱ | N | دعوت ایشان صفیر مرغ دان | * | که کند صیاد در مکمن نهان |
| ۲۳۲ | Q | مرغِ مرده پیش بنْهاده که این | * | می‌کند این بانگ و آواز و حنین |
| ۲۳۲ | N | مرغ مرده پیش بنهاده که این | * | می‌کند این بانگ و آواز و حنین |
| ۲۳۳ | Q | مرغ پندارد که جنسِ اوست او | * | جمع آید بر دَرَدشان پوست او |
| ۲۳۳ | N | مرغ پندارد که جنس اوست او | * | جمع آید بر دردشان پوست او |
| ۲۳۴ | Q | جز مگر مرغی که حزمش داد حق | * | تا نگردد گیجِ آن دانه و مَلَق |
| ۲۳۴ | N | جز مگر مرغی که حزمش داد حق | * | تا نگردد گیج آن دانه و ملق |
| ۲۳۵ | Q | هست بی‌حزمی پشیمانی یقین | * | بشْنو این افسانه را در شرح این |
| ۲۳۵ | N | هست بی‌حزمی پشیمانی یقین | * | بشنو این افسانه را در شرح این |
block:3008
| ۲۳۶ | Q | ای برادر بود اندر ما مَضَی | * | شهریی با روستایی آشنا |
| ۲۳۶ | N | ای برادر بود اندر ما مضی | * | شهریی با روستایی آشنا |
| ۲۳۷ | Q | روستایی چون سوی شهر آمدی | * | خرگه اندر کویِ آن شهری زدی |
| ۲۳۷ | N | روستایی چون سوی شهر آمدی | * | خرگه اندر کوی آن شهری زدی |
| ۲۳۸ | Q | دو مَه و سه ماه مهمانش بُدی | * | بر دکانِ او و بر خوانش بُدی |
| ۲۳۸ | N | دو مه و سه ماه مهمانش بدی | * | بر دکان او و بر خوانش بدی |
| ۲۳۹ | Q | هر حوایج را که بودش آن زمان | * | راست کردی مردِ شهری رایگان |
| ۲۳۹ | N | هر حوایج را که بودیش آن زمان | * | راست کردی مرد شهری رایگان |
| ۲۴۰ | Q | رُو بشهری کرد و گفت ای خواجه تو | * | هیچ می‌نایی سوی دِه فُرجه‌جُو |
| ۲۴۰ | N | رو به شهری کرد و گفت ای خواجه تو | * | هیچ می‌نایی سوی ده فرجه جو |
| ۲۴۱ | Q | اللَّه اللَّه جمله فرزندان بیار | * | کین زمانِ گلشنست و نوبهار |
| ۲۴۱ | N | اللَّه اللَّه جمله فرزندان بیار | * | کاین زمان گلشن است و نو بهار |
| ۲۴۲ | Q | یا بتابستان بیا وقتِ ثَمر | * | تا ببندم خدمتت را من کمر |
| ۲۴۲ | N | یا به تابستان بیا وقت ثمر | * | تا ببندم خدمتت را من کمر |
| ۲۴۳ | Q | خَیْل و فرزندان و قَومت را بیار | * | در دهِ ما باش سه ماه و چهار |
| ۲۴۳ | N | خیل و فرزندان و قومت را بیار | * | در ده ما باش سه ماه و چهار |
| ۲۴۴ | Q | که بهاران خِطّهٔ دِه خوش بود | * | کشت‌زار و لالهٔ دلکش بود |
| ۲۴۴ | N | که بهاران خطه‌ی ده خوش بود | * | کشت زار و لاله‌ی دل کش بود |
| ۲۴۵ | Q | وعده دادی شهری او را دفعِ حال | * | تا بر آمد بعدِ وعده هشت سال |
| ۲۴۵ | N | وعده دادی شهری او را دفع حال | * | تا بر آمد بعد وعده هشت سال |
| ۲۴۶ | Q | او بهر سالی همی‌گفتی که کَیْ | * | عزم خواهی کرد کامد ماهِ دَیْ |
| ۲۴۶ | N | او به هر سالی همی‌گفتی که کی | * | عزم خواهی کرد کامد ماه دی |
| ۲۴۷ | Q | او بهانه ساختی کامسالمان | * | از فلان خِطَّه بیامد میهمان |
| ۲۴۷ | N | او بهانه ساختی کامسالمان | * | از فلان خطه بیامد میهمان |
| ۲۴۸ | Q | سالِ دیگر گر توانم وا رهید | * | از مُهِمّات آن طرف خواهم دوید |
| ۲۴۸ | N | سال دیگر گر توانم وارهید | * | از مهمات آن طرف خواهم دوید |
| ۲۴۹ | Q | گفت هستند آن عیالم منتظر | * | بهرِ فرزندانِ تو ای اهلِ بِر |
| ۲۴۹ | N | گفت هستند آن عیالم منتظر | * | بهر فرزندان تو ای اهل بر |
| ۲۵۰ | Q | باز هر سالی چو لگلگ آمدی | * | تا مقیمِ قُبَّهٔ شهری شدی |
| ۲۵۰ | N | باز هر سالی چو لکلک آمدی | * | تا مقیم قبه‌ی شهری شدی |
| ۲۵۱ | Q | خواجه هر سالی ز زَرّ و مالِ خویش | * | خرجِ او کردی گشادی بالِ خویش |
| ۲۵۱ | N | خواجه هر سالی ز زر و مال خویش | * | خرج او کردی گشادی بال خویش |
| ۲۵۲ | Q | آخرین کرّت سه ماه آن پهلوان | * | خوان نهادش بامدادان و شبان |
| ۲۵۲ | N | آخرین کرت سه ماه آن پهلوان | * | خوان نهادش بامدادان و شبان |
| ۲۵۳ | Q | از خجالت باز گفت او خواجه را | * | چند وعده چند بفّریبی مرا |
| ۲۵۳ | N | از خجالت باز گفت او خواجه را | * | چند وعده چند بفریبی مرا |
| ۲۵۴ | Q | گفت خواجه جسم و جانم وصل جُوست | * | لیک هر تحویل اندر حکمِ هوست |
| ۲۵۴ | N | گفت خواجه جسم و جانم وصل جوست | * | لیک هر تحویل اندر حکم هوست |
| ۲۵۵ | Q | آدمی چون کَشتی است و بادبان | * | تا کَیْ آرد باد را آن بادْران |
| ۲۵۵ | N | آدمی چون کشتی است و بادبان | * | تا کی آرد باد را آن باد ران |
| ۲۵۶ | Q | باز سوگندان بدادش کای کریم | * | گیر فرزندان بیا بنْگر نعیم |
| ۲۵۶ | N | باز سوگندان بدادش کای کریم | * | گیر فرزندان بیا بنگر نعیم |
| ۲۵۷ | Q | دستِ او بگْرفت سه کرّت بعهد | * | کالله الله زو بیا بنْمای جَهْد |
| ۲۵۷ | N | دست او بگرفت سه کرت به عهد | * | کالله الله زو بیا بنمای جهد |
| ۲۵۸ | Q | بعدِ دَه سال و بهَر سالی چنین | * | لابه‌ها و وعده‌های شکّرین |
| ۲۵۸ | N | بعد ده سال و به هر سالی چنین | * | لابه‌ها و وعده‌های شکرین |
| ۲۵۹ | Q | کودکانِ خواجه گفتند ای پدر | * | ماه و ابر و سایه هم دارد سفر |
| ۲۵۹ | N | کودکان خواجه گفتند ای پدر | * | ماه و ابر و سایه هم دارد سفر |
| ۲۶۰ | Q | حقّها بر وَیْ تو ثابت کرده‌ای | * | رنجها در کارِ او بس بُرده‌ای |
| ۲۶۰ | N | حقها بر وی تو ثابت کرده‌ای | * | رنجها در کار او بس برده‌ای |
| ۲۶۱ | Q | او همی‌خواهد که بعضی حَقِّ آن | * | واگزارد چون شوی تو میهمان |
| ۲۶۱ | N | او همی‌خواهد که بعضی حق آن | * | واگزارد چون شوی تو میهمان |
| ۲۶۲ | Q | بس وصیَّت کرد ما را او نهان | * | که کشیدش سوی دِه لابه‌کنان |
| ۲۶۲ | N | بس وصیت کرد ما را او نهان | * | که کشیدش سوی ده لابه‌کنان |
| ۲۶۳ | Q | گفت حقَّست این ولی ای سِیبَوَیْه | * | اِتَّقِ مِنْ شَرِّ مَنْ أَحسَنْتْ اِلَیْه |
| ۲۶۳ | N | گفت حق است این ولی ای سیبویه | * | اتق من شر من أحسنت الیه |
| ۲۶۴ | Q | دوستی تخمِ دَمِ آخر بود | * | ترسم از وَحْشت که آن فاسد شود |
| ۲۶۴ | N | دوستی تخم دم آخر بود | * | ترسم از وحشت که آن فاسد شود |
| ۲۶۵ | Q | صحبتی باشد چو شمشیرِ قَطوع | * | همچو دَیْ در بوستان و در زُروع |
| ۲۶۵ | N | صحبتی باشد چو شمشیر قطوع | * | همچو دی در بوستان و در زروع |
| ۲۶۶ | Q | صحبتی باشد چو فصلِ نوبهار | * | زو عمارتها و دخلِ بی‌شمار |
| ۲۶۶ | N | صحبتی باشد چو فصل نو بهار | * | زو عمارتها و دخل بی‌شمار |
| ۲۶۷ | Q | حَزم آن باشد که ظنِّ بَد بَری | * | تا گریزی و شوی از بَد بَری |
| ۲۶۷ | N | حزم آن باشد که ظن بد بری | * | تا گریزی و شوی از بد بری |
| ۲۶۸ | Q | حزم سُوءُ الظَّنّ گفتست آن رسول | * | هر قدم را دام میدان ای فضول |
| ۲۶۸ | N | حزم سوء الظن گفته است آن رسول | * | هر قدم را دام میدان ای فضول |
| ۲۶۹ | Q | رویِ صحرا هست هموار و فراخ | * | هر قدم دامیست کم ران اوستاخ |
| ۲۶۹ | N | روی صحرا هست هموار و فراخ | * | هر قدم دامی است کم ران اوستاخ |
| ۲۷۰ | Q | آن بُز کوهی دود که دام کُو | * | چون بتازد دامش افتد در گلُو |
| ۲۷۰ | N | آن بز کوهی دود که دام کو | * | چون بتازد دامش افتد در گلو |
| ۲۷۱ | Q | آنک می‌گفتی که کُو اینک ببین | * | دشت می‌دیدی نمی‌دیدی کمین |
| ۲۷۱ | N | آن که می‌گفتی که کو اینک ببین | * | دشت می‌دیدی نمی‌دیدی کمین |
| ۲۷۲ | Q | بی‌کمین و دام و صیَّاد ای عَیار | * | دُنْبه کَیْ باشد میانِ کِشت‌زار |
| ۲۷۲ | N | بی‌کمین و دام و صیاد ای عیار | * | دنبه کی باشد میان کشت‌زار |
| ۲۷۳ | Q | آنک گستاخ آمدند اندر زمین | * | استخوان و کَلَّه‌هاشان را ببین |
| ۲۷۳ | N | آن که گستاخ آمدند اندر زمین | * | استخوان و کله‌هاشان را ببین |
| ۲۷۴ | Q | چون بگورستان روی ای مُرتَضَی | * | استخوانشان را بپرس از ما مَضَی |
| ۲۷۴ | N | چون به گورستان روی ای مرتضی | * | استخوانشان را بپرس از ما مضی |
| ۲۷۵ | Q | تا بظاهر بینی آن مستانِ کور | * | چون فرو رفتند در چاهِ غرور |
| ۲۷۵ | N | تا به ظاهر بینی آن مستان کور | * | چون فرو رفتند در چاه غرور |
| ۲۷۶ | Q | چشم اگر داری تو کورانه مَیا | * | ور نداری چشمْ دست آور عَصا |
| ۲۷۶ | N | چشم اگر داری تو کورانه میا | * | ور نداری چشم دست آور عصا |
| ۲۷۷ | Q | آن عصای حزم و استدلال را | * | چون نداری دید می‌کن پیشوا |
| ۲۷۷ | N | آن عصای حزم و استدلال را | * | چون نداری دید می‌کن پیشوا |
| ۲۷۸ | Q | ور عصای حزم و استدلال نیست | * | بی‌عصا کَش بر سَرِ هر ره مه‌ایست |
| ۲۷۸ | N | ور عصای حزم و استدلال نیست | * | بی‌عصا کش بر سر هر ره مه‌ایست |
| ۲۷۹ | Q | گام ز آن سان نِه که نابینا نهد | * | تا که پا از چاه و از سگ وا رهد |
| ۲۷۹ | N | گام ز آن سان نه که نابینا نهد | * | تا که پا از چاه و از سگ وارهد |
| ۲۸۰ | Q | لرزلرزان و بترس و احتیاط | * | می‌نهد پا تا نیُفتد در خُباط |
| ۲۸۰ | N | لرزلرزان و به ترس و احتیاط | * | می‌نهد پا تا نیفتد در خباط |
| ۲۸۱ | Q | ای ز دودی جَسته در ناری شده | * | لقمه جُسته لقمهٔ ماری شده |
| ۲۸۱ | N | ای زدودی جسته در ناری شده | * | لقمه جسته لقمه‌ی ماری شده |
block:3009
| ۲۸۲ | Q | تو نخواندی قصّهٔ اهلِ سَبا | * | یا بخواندی و ندیدی جز صدا |
| ۲۸۲ | N | تو نخواندی قصه‌ی اهل سبا | * | یا بخواندی و ندیدی جز صدا |
| ۲۸۳ | Q | از صدا آن کوه خود آگاه نیست | * | سوی معنی هوشِ کُه را راه نیست |
| ۲۸۳ | N | از صدا آن کوه خود آگاه نیست | * | سوی معنی هوش که را راه نیست |
| ۲۸۴ | Q | او همی بانگی کند بی‌گوش و هوش | * | چون خَمُش کردی تو او هم شد خموش |
| ۲۸۴ | N | او همی بانگی کند بی‌گوش و هوش | * | چون خمش کردی تو او هم شد خموش |
| ۲۸۵ | Q | داد حقّ اهلِ سبا را بس فراغ | * | صد هزاران قصر و ایوانها و باغ |
| ۲۸۵ | N | داد حق اهل سبا را بس فراغ | * | صد هزاران قصر و ایوانها و باغ |
| ۲۸۶ | Q | شکرِ آن نگْزاردند آن بَدْرگان | * | در وفا بودند کمتر از سگان |
| ۲۸۶ | N | شکر آن نگزاردند آن بد رگان | * | در وفا بودند کمتر از سگان |
| ۲۸۷ | Q | مر سگی را لقمهٔ نانی ز دَر | * | چون رسد بر در همی‌بندد کمر |
| ۲۸۷ | N | مر سگی را لقمه‌ی نانی ز در | * | چون رسد بر در همی‌بندد کمر |
| ۲۸۸ | Q | پاسبان و حارسِ دَر می‌شود | * | گر چه بر وَیْ جور و سختی می‌رود |
| ۲۸۸ | N | پاسبان و حارس در می‌شود | * | گر چه بر وی جور و سختی می‌رود |
| ۲۸۹ | Q | هم بر آن دَر باشدش باش و قرار | * | کفر دارد کَرْد غیری اختیار |
| ۲۸۹ | N | هم بر آن در باشدش باش و قرار | * | کفر دارد کرد غیری اختیار |
| ۲۹۰ | Q | ور سگی آید غریبی روز و شب | * | آن سگانش می‌کنند آن دم ادب |
| ۲۹۰ | N | ور سگی آید غریبی روز و شب | * | آن سگانش می‌کنند آن دم ادب |
| ۲۹۱ | Q | که برو آنجا که اوَّل مَنزلست | * | حقّ آن نعمت گروگانِ دلست |
| ۲۹۱ | N | که برو آن جا که اول منزل است | * | حق آن نعمت گروگان دل است |
| ۲۹۲ | Q | می‌گزندش که برَوْ بر جای خویش | * | حقِّ آن نعمت فرو مگْذار بیش |
| ۲۹۲ | N | می‌گزندش که برو بر جای خویش | * | حق آن نعمت فرو مگذار بیش |
| ۲۹۳ | Q | از درِ دل و اهلِ دل آبِ حیات | * | چند نوشیدی و وا شد چشمهات |
| ۲۹۳ | N | از در دل و اهل دل آب حیات | * | چند نوشیدی و وا شد چشمهات |
| ۲۹۴ | Q | بس غذای سُکر و وَجْد و بی‌خودی | * | از درِ اهلِ دلان بر جان زدی |
| ۲۹۴ | N | بس غذای سکر و وجد و بی‌خودی | * | از در اهل دلان بر جان زدی |
| ۲۹۵ | Q | باز این در را رها کردی ز حرص | * | گِرْدِ هر دکّان همی‌گردی ز حرص |
| ۲۹۵ | N | باز این در را رها کردی ز حرص | * | گرد هر دکان همی‌گردی چو خرس |
| ۲۹۶ | Q | بر درِ آن مُنعمانِ چرب‌دیگ | * | می‌دوی بهرِ ثریدِ مُرْدَریگ |
| ۲۹۶ | N | بر در آن منعمان چرب دیگ | * | می‌دوی بهر ثرید مرده‌ریگ |
| ۲۹۷ | Q | چربِش اینجا دان که جان فربه شود | * | کارِ نااومید اینجا به شود |
| ۲۹۷ | N | چربش اینجا دان که جان فربه شود | * | کار نااومید اینجا به شود |
block:3010
| ۲۹۸ | Q | صومعهٔ عیسیست خوانِ اهلِ دل | * | هان و هان ای مبتلا این دَر مهِل |
| ۲۹۸ | N | صومعه‌ی عیساست خوان اهل دل | * | هان و هان ای مبتلا این در مهل |
| ۲۹۹ | Q | جمع گشتندی ز هر اطراف خَلق | * | از ضریر و لنگ و شلّ و اهلِ دَلق |
| ۲۹۹ | N | جمع گشتندی ز هر اطراف خلق | * | از ضریر و لنگ و شل و اهل دلق |
| ۳۰۰ | Q | بر درِ آن صومعه عیسی صَباح | * | تا بدَم اوشان رهاند از جُناح |
| ۳۰۰ | N | بر در آن صومعه عیسی صباح | * | تا به دم اوشان رهاند از جناح |
| ۳۰۱ | Q | او چو فارغ گشتی از اورادِ خویش | * | چاشتگه بیرون شدی آن خوب کیش |
| ۳۰۱ | N | او چو فارغ گشتی از اوراد خویش | * | چاشتگه بیرون شدی آن خوب کیش |
| ۳۰۲ | Q | جَوْق جَوْقی مبتلا دیدی نزار | * | شِسْته بر دَر در امید و انتظار |
| ۳۰۲ | N | جوق جوقی مبتلا دیدی نزار | * | شسته بر در در امید و انتظار |
| ۳۰۳ | Q | گفتی ای اصحابِ آفت از خدا | * | حاجتِ این جملگانتان شد روا |
| ۳۰۳ | N | گفتی ای اصحاب آفت از خدا | * | حاجت این جملگانتان شد روا |
| ۳۰۴ | Q | هین روان گردید بی‌رنج و عنا | * | سوی غفّاری و اکرامِ خدا |
| ۳۰۴ | N | هین روان گردید بی‌رنج و عنا | * | سوی غفاری و اکرام خدا |
| ۳۰۵ | Q | جملگان چون اشترانِ بسته پای | * | که گشایی زانوی ایشان برای |
| ۳۰۵ | N | جملگان چون اشتران بسته پای | * | که گشایی زانوی ایشان به رای |
| ۳۰۶ | Q | خوش دوان و شادمانه سوی خان | * | از دعای او شدندی پا دوان |
| ۳۰۶ | N | خوش دوان و شادمان سوی خان | * | از دعای او شدندی پا دوان |
| ۳۰۷ | Q | آزمودی تو بسی آفاتِ خویش | * | یافتی صحَّت ازین شاهانِ کیش |
| ۳۰۷ | N | آزمودی تو بسی آفات خویش | * | یافتی صحت از این شاهان کیش |
| ۳۰۸ | Q | چند آن لنگی تو رَهْوار شد | * | چند جانت بی‌غم و آزار شد |
| ۳۰۸ | N | چند آن لنگی تو رهوار شد | * | چند جانت بی‌غم و آزار شد |
| ۳۰۹ | Q | ای مغفَّل رشته‌ای بر پای بند | * | تا ز خود هم گُم نگردی ای لَوَند |
| ۳۰۹ | N | ای مغفل رشته‌ای بر پای بند | * | تا ز خود هم گم نگردی ای لوند |
| ۳۱۰ | Q | ناسپاسی و فراموشی تو | * | یاد ناورْد آن عسل نوشی تو |
| ۳۱۰ | N | ناسپاسی و فراموشی تو | * | یاد ناورد آن عسل نوشی تو |
| ۳۱۱ | Q | لاجرم آن راه بر تو بسته شد | * | چون دلِ اهلِ دل از تو خسته شد |
| ۳۱۱ | N | لاجرم آن راه بر تو بسته شد | * | چون دل اهل دل از تو خسته شد |
| ۳۱۲ | Q | زودشان دریاب و استغفار کن | * | همچو ابری گریه‌های زار کن |
| ۳۱۲ | N | زودشان دریاب و استغفار کن | * | همچو ابری گریه‌های زار کن |
| ۳۱۳ | Q | تا گلستانشان سوی تو بشْکفد | * | میوه‌های پخته بر خود وا کَفَد |
| ۳۱۳ | N | تا گلستانشان سوی تو بشکفد | * | میوه‌های پخته بر خود واکفد |
| ۳۱۴ | Q | هم بر آن در گَرْد کم از سگ مباش | * | با سگِ کهف ار شدستی خواجه‌تاش |
| ۳۱۴ | N | هم بر آن در گرد کم از سگ مباش | * | با سگ کهف ار شده‌ستی خواجه‌تاش |
| ۳۱۵ | Q | چون سگان هم مر سگان را ناصحند | * | کی دل اندر خانهٔ اوَّل ببند |
| ۳۱۵ | N | چون سگان هم مر سگان را ناصحند | * | که دل اندر خانه‌ی اول ببند |
| ۳۱۶ | Q | آن درِ اوّل که خوردی استخوان | * | سخت گیر و حق گزار آن را ممان |
| ۳۱۶ | N | آن در اول که خوردی استخوان | * | سخت گیر و حق گزار آن را ممان |
| ۳۱۷ | Q | می‌گزندش تا ز ادب آنجا رود | * | وز مُقامِ اوَّلین مُفْلِح شود |
| ۳۱۷ | N | می‌گزندش کز ادب آن جا رود | * | وز مقام اولین مفلح شود |
| ۳۱۸ | Q | می‌گزندش کای سگِ طاغی بَرو | * | با ولی نعمتت یاغی مشَوْ |
| ۳۱۸ | N | می‌گزندش کای سگ طاغی برو | * | با ولی نعمتت یاغی مشو |
| ۳۱۹ | Q | بر همان دَر همچو حلقه بسته باش | * | پاسبان و چابک و برجَسته باش |
| ۳۱۹ | N | بر همان در همچو حلقه بسته باش | * | پاسبان و چابک و برجسته باش |
| ۳۲۰ | Q | صورتِ نقضِ وفای ما مباش | * | بی‌وفایی را مکن بیهوده فاش |
| ۳۲۰ | N | صورت نقض وفای ما مباش | * | بی‌وفایی را مکن بیهوده فاش |
| ۳۲۱ | Q | مر سگان را چون وفا آمد شعار | * | رَو سگان را ننگ و بَدْنامی میار |
| ۳۲۱ | N | مر سگان را چون وفا آمد شعار | * | رو سگان را ننگ و بد نامی میار |
| ۳۲۲ | Q | بی‌وفایی چون سگان را عار بود | * | بی‌وفایی چون روا داری نمود |
| ۳۲۲ | N | بی‌وفایی چون سگان را عار بود | * | بی‌وفایی چون روا داری نمود |
| ۳۲۳ | Q | حق تعالی فخر آورد از وفا | * | گفت مَنْ أَوْفَی بِعَهْدٍ غَیْرَنا |
| ۳۲۳ | N | حق تعالی فخر آورد از وفا | * | گفت من اوفی بعهد غیرنا |
| ۳۲۴ | Q | بی‌وفایی دان وفا با رَدِّ حق | * | بر حقوقِ حق ندارد کس سَبَق |
| ۳۲۴ | N | بی‌وفایی دان وفا با رد حق | * | بر حقوق حق ندارد کس سبق |
| ۳۲۵ | Q | حقِّ مادر بعد از آن شد کان کریم | * | کرد او را از جَنینِ تو غریم |
| ۳۲۵ | N | حق مادر بعد از آن شد کان کریم | * | کرد او را از جنین تو غریم |
| ۳۲۶ | Q | صورتی کردت درونِ جسمِ او | * | داد در حَمْلش وَرا آرام و خُو |
| ۳۲۶ | N | صورتی کردت درون جسم او | * | داد در حملش و را آرام و خو |
| ۳۲۷ | Q | همچو جُزْوِ متَّصل دید او ترا | * | متّصِل را کرد تدبیرش جُدا |
| ۳۲۷ | N | همچو جزو متصل دید او ترا | * | متصل را کرد تدبیرش جدا |
| ۳۲۸ | Q | حق هزاران صنعت و فن ساختست | * | تا که مادر بر تو مِهْر انداختست |
| ۳۲۸ | N | حق هزاران صنعت و فن ساخته ست | * | تا که مادر بر تو مهر انداخته ست |
| ۳۲۹ | Q | پس حقِ حق سابق از مادر بود | * | هر که آن حق را نداند خَر بود |
| ۳۲۹ | N | پس حق حق سابق از مادر بود | * | هر که آن حق را نداند خر بود |
| ۳۳۰ | Q | آنک مادر آفرید و ضَرَع و شیر | * | با پدر کردش قرین آن خود مگیر |
| ۳۳۰ | N | آن که مادر آفرید و ضرع و شیر | * | با پدر کردش قرین آن خود مگیر |
| ۳۳۱ | Q | ای خداوند قدیم احسانِ تو | * | آنک دانم و آنک نه هم آنِ تو |
| ۳۳۱ | N | ای خداوند قدیم احسان تو | * | آن که دانم و آن که نه هم آن تو |
| ۳۳۲ | Q | تو بفرمودی که حق را یاد کن | * | زانک حقِّ من نمی‌گردد کهن |
| ۳۳۲ | N | تو بفرمودی که حق را یاد کن | * | ز انکه حق من نمی‌گردد کهن |
| ۳۳۳ | Q | یاد کن لطفی که کردم آن صَبُوح | * | با شما از حفظ در کشتی نوح |
| ۳۳۳ | N | یاد کن لطفی که کردم آن صبوح | * | با شما از حفظ در کشتی نوح |
| ۳۳۴ | Q | پیله بابایانتان را آن زمان | * | دادم از طوفان و از موجش امان |
| ۳۳۴ | N | پیله بابایانتان را آن زمان | * | دادم از طوفان و از موجش امان |
| ۳۳۵ | Q | آبِ آتش خُو زمین بگْرفته بود | * | موجِ او مر اوجِ کُه را می‌ربود |
| ۳۳۵ | N | آب آتش خو زمین بگرفته بود | * | موج او مر اوج که را می‌ربود |
| ۳۳۶ | Q | حفظ کردم من نکردم ردّتان | * | در وجودِ جَدِّ جَدِّ جَدّتان |
| ۳۳۶ | N | حفظ کردم من نکردم ردتان | * | در وجود جد جد جدتان |
| ۳۳۷ | Q | چون شدی سَر پُشتِ پایت چون زنم | * | کارگاهِ خویش ضایع چون کنم |
| ۳۳۷ | N | چون شدی سر پشت پایت چون زنم | * | کارگاه خویش ضایع چون کنم |
| ۳۳۸ | Q | چون فدای بی‌وفایان می‌شوی | * | از گمانِ بَد بدان سو می‌روی |
| ۳۳۸ | N | چون فدای بی‌وفایان می‌شوی | * | از گمان بد بدان سو می‌روی |
| ۳۳۹ | Q | من ز سهو و بی‌وفاییها بَری | * | سوی من آیی گمانِ بَد بَری |
| ۳۳۹ | N | من ز سهو و بی‌وفاییها بری | * | سوی من آیی گمان بد بری |
| ۳۴۰ | Q | این گمانِ بَد بر آنجا بَر که تو | * | می‌شوی در پیشِ همچون خود دو تو |
| ۳۴۰ | N | این گمان بد بر آن جا بر که تو | * | می‌شوی در پیش همچون خود دو تو |
| ۳۴۱ | Q | بس گرفتی یار و همراهانِ زفت | * | گر ترا پرسم که کُو گویی که رفت |
| ۳۴۱ | N | بس گرفتی یار و همراهان زفت | * | گر ترا پرسم که کو گویی که رفت |
| ۳۴۲ | Q | یارِ نیکت رفت بر چرخِ بَرین | * | یارِ فِسقت رفت در قعرِ زمین |
| ۳۴۲ | N | یار نیکت رفت بر چرخ برین | * | یار فسقت رفت در قعر زمین |
| ۳۴۳ | Q | تو بماندی در میانه آنچنان | * | بی‌مدد چون آتشی از کاروان |
| ۳۴۳ | N | تو بماندی در میانه آن چنان | * | بی‌مدد چون آتشی از کاروان |
| ۳۴۴ | Q | دامنِ او گیر ای یارِ دلیر | * | کو مُنزَّه باشد از بالا و زیر |
| ۳۴۴ | N | دامن او گیر ای یار دلیر | * | کاو منزه باشد از بالا و زیر |
| ۳۴۵ | Q | نه چو عیسی سوی گردون بر شود | * | نه چو قارون در زمین اندر رود |
| ۳۴۵ | N | نی چو عیسی سوی گردون بر شود | * | نی چو قارون در زمین اندر رود |
| ۳۴۶ | Q | با تو باشد در مکان و بی‌مکان | * | چون بمانی از سَرا و از دکان |
| ۳۴۶ | N | با تو باشد در مکان و بی‌مکان | * | چون بمانی از سرا و از دکان |
| ۳۴۷ | Q | او بر آرد از کدورتها صفا | * | مر جفاهای ترا گیرد وفا |
| ۳۴۷ | N | او بر آرد از کدورتها صفا | * | مر جفاهای ترا گیرد وفا |
| ۳۴۸ | Q | چون جفا آری فرستد گوشمال | * | تا ز نُقْصان وا رَوی سوی کمال |
| ۳۴۸ | N | چون جفا آری فرستد گوشمال | * | تا ز نقصان واروی سوی کمال |
| ۳۴۹ | Q | چون تو وِرْدی ترک کردی در رَوش | * | بر تو قبضی آید از رنج و تَبِش |
| ۳۴۹ | N | چون تو وردی ترک کردی در روش | * | بر تو قبضی آید از رنج و تبش |
| ۳۵۰ | Q | آن ادب کردن بود یعنی مکن | * | هیچ تحویلی از آن عهدِ کَهُن |
| ۳۵۰ | N | آن ادب کردن بود یعنی مکن | * | هیچ تحویلی از آن عهد کهن |
| ۳۵۱ | Q | پیش از آن کین قبض زنجیری شود | * | این که دلگیریست پاگیری شود |
| ۳۵۱ | N | پیش از آن کاین قبض زنجیری شود | * | این که دل گیری است پا گیری شود |
| ۳۵۲ | Q | رنجِ معقولت شود محسوس و فاش | * | تا نگیری این اشارت را بلاش |
| ۳۵۲ | N | رنج معقولت شود محسوس و فاش | * | تا نگیری این اشارت را به لاش |
| ۳۵۳ | Q | در معاصی قبضها دلگیر شد | * | قبضها بعد از اجل زنجیر شد |
| ۳۵۳ | N | در معاصی قبضها دلگیر شد | * | قبضها بعد از اجل زنجیر شد |
| ۳۵۴ | Q | نُعْطِ مَنْ أَعْرَضْ هُنَا عَنْ ذِکْرِنا | * | عِیشةً ضَنْکًا وَ نَجْزِی بِالْعَمَی |
| ۳۵۴ | N | نعط من أعرض هنا عن ذکرنا | * | عیشه ضنکا و نجزی بالعمی |
| ۳۵۵ | Q | دزد چون مالِ کسان را می‌بَرَد | * | قبض و دلتنگی دلش را می‌خَلَد |
| ۳۵۵ | N | دزد چون مال کسان را می‌برد | * | قبض و دل تنگی دلش را می‌خلد |
| ۳۵۶ | Q | او همی‌گوید عجب این قبض چیست | * | قبضِ آن مظلوم کز شَرَّت گریست |
| ۳۵۶ | N | او همی‌گوید عجب این قبض چیست | * | قبض آن مظلوم کز شرت گریست |
| ۳۵۷ | Q | چون بدین قبض التفاتی کم کند | * | بادِ اصرار آتشش را دَم کند |
| ۳۵۷ | N | چون بدین قبض التفاتی کم کند | * | باد اصرار آتشش را دم کند |
| ۳۵۸ | Q | قبضِ دل قبضِ عَوان شد لاجرم | * | گشت محسوس آن معانی زد عَلَم |
| ۳۵۸ | N | قبض دل قبض عوان شد لاجرم | * | گشت محسوس آن معانی زد علم |
| ۳۵۹ | Q | غصّه‌ها زندان شُدست و چارْمیخ | * | غُصّه بیخست و برُوید شاخ بیخ |
| ۳۵۹ | N | غصه‌ها زندان شده‌ست و چار میخ | * | غصه بیخ است و بروید شاخ بیخ |
| ۳۶۰ | Q | بیخ پنهان بود هم شد آشکار | * | قبض و بسطِ اندرون بیخی شمار |
| ۳۶۰ | N | بیخ پنهان بود هم شد آشکار | * | قبض و بسط اندرون بیخی شمار |
| ۳۶۱ | Q | چونک بیخِ بَد بود زودش بزن | * | تا نرُوید زشت خاری در چمن |
| ۳۶۱ | N | چون که بیخ بد بود زودش بزن | * | تا نروید زشت خاری در چمن |
| ۳۶۲ | Q | قبض دیدی چارهٔ آن قبض کن | * | زانک سَرها جمله می‌رُوید ز بُن |
| ۳۶۲ | N | قبض دیدی چاره‌ی آن قبض کن | * | ز انکه سرها جمله می‌روید ز بن |
| ۳۶۳ | Q | بسط دیدی بسطِ خود را آب ده | * | چون بر آید میوه با اصحاب دِه |
| ۳۶۳ | N | بسط دیدی بسط خود را آب ده | * | چون بر آید میوه با اصحاب ده |
block:3011
| ۳۶۴ | Q | آن سَبا ز اهلِ صِبا بودند و خام | * | کارشان کُفرانِ نعمت با کرام |
| ۳۶۴ | N | آن سبا ز اهل صبا بودند و خام | * | کارشان کفران نعمت با کرام |
| ۳۶۵ | Q | باشد آن کفرانِ نعمت در مثال | * | که کنی با مُحْسِنِ خود تو جدال |
| ۳۶۵ | N | باشد آن کفران نعمت در مثال | * | که کنی با محسن خود تو جدال |
| ۳۶۶ | Q | که نمی‌باید مرا این نیکوی | * | من برنجم زین چه رنجه می‌شوی |
| ۳۶۶ | N | که نمی‌باید مرا این نیکوی | * | من برنجم زین چه رنجه می‌شوی |
| ۳۶۷ | Q | لطف کن این نیکوی را دُور کن | * | من نخواهم چشم زودم کور کن |
| ۳۶۷ | N | لطف کن این نیکویی را دور کن | * | من نخواهم چشم زودم کور کن |
| ۳۶۸ | Q | پس سَبا گفتند باعِدْ بیننا | * | شَیْنُنا خَیرٌ لَنا خُذْ زَبْنَنا |
| ۳۶۸ | N | پس سبا گفتند باعد بَیْنَنا | * | شیننا خیر لنا خذ زبننا |
| ۳۶۹ | Q | ما نمی‌خواهیم این ایوان و باغ | * | نه زنانِ خوب و نه امن و فراغ |
| ۳۶۹ | N | ما نمی‌خواهیم این ایوان و باغ | * | نه زنان خوب و نه امن و فراغ |
| ۳۷۰ | Q | شهرها نزدیکِ همدیگر بَدست | * | آن بیابانست خوش کانجا دَدست |
| ۳۷۰ | N | شهرها نزدیک همدیگر بد است | * | آن بیابان است خوش کانجا دد است |
| ۳۷۱ | Q | یَطْلبُ الْإِنسانُ فی الصَّیْفِ الشِّتا | * | فإِذا جاءَ الشِّتاء أَنْکَرَ ذا |
| ۳۷۱ | N | یطلب الإنسان فی الصیف الشتا | * | فإذا جاء الشتاء أنکر ذا |
| ۳۷۲ | Q | فَهْوَ لا یَرْضَی بِحالٍ أَبدا | * | لا بِضیقٍ لا بعَیْشٍ رَغَدا |
| ۳۷۲ | N | فهو لا یرضی بحال أبدا | * | لا بضیق لا بعیش رغدا |
| ۳۷۳ | Q | قُتِلَ الْإِنْسانُ ما أَکْفَرَهُ | * | کُلَّما نالَ هُدًی أَنْکَرَهُ |
| ۳۷۳ | N | قُتِلَ الْإِنْسانُ ما أَکْفَرَهُ | * | کلما نال هدی أنکره |
| ۳۷۴ | Q | نفس زین سانست ز آن شد کُشتنی | * | اُقْتُلوا أَنْفُسکم گفت آن سَنی |
| ۳۷۴ | N | نفس زین سان است ز آن شد کشتنی | * | اقتلوا أنفسکم گفت آن سنی |
| ۳۷۵ | Q | خارِ سه سُویست هر چون کش نهی | * | در خَلَد وز زخمِ او تو کَیْ جهی |
| ۳۷۵ | N | خار سه سویه است هر چون کش نهی | * | در خلد وز زخم او تو کی جهی |
| ۳۷۶ | Q | آتشِ ترکِ هوا در خار زن | * | دست اندر یارِ نیکوکار زن |
| ۳۷۶ | N | آتش ترک هوا در خار زن | * | دست اندر یار نیکو کار زن |
| ۳۷۷ | Q | چون ز حَد بردند اصحابِ سَبا | * | که بپیش ما وَبا به از صَبا |
| ۳۷۷ | N | چون ز حد بردند اصحاب سبا | * | که به پیش ما وبا به از صبا |
| ۳۷۸ | Q | ناصحانشان در نصیحت آمدند | * | از فُسوق و کُفر مانع می‌شدند |
| ۳۷۸ | N | ناصحانشان در نصیحت آمدند | * | از فسوق و کفر مانع می شدند |
| ۳۷۹ | Q | قصدِ خونِ ناصحان می‌داشتند | * | تخمِ فِسْق و کافری می‌کاشتند |
| ۳۷۹ | N | قصد خون ناصحان می‌داشتند | * | تخم فسق و کافری می‌کاشتند |
| ۳۸۰ | Q | چون قضا آید شود تنگ این جهان | * | از قضا حلوا شود رنجِ دهان |
| ۳۸۰ | N | چون قضا آید شود تنگ این جهان | * | از قضا حلوا شود رنج دهان |
| ۳۸۱ | Q | گفت إِذا جاَءَ الْقَضَاء ضَاقَ الْفَضا | * | تُحْجَبُ الْأَبْصَار إِذا جاءَ الْقَضاء |
| ۳۸۱ | N | گفت إِذا جاء القضاء ضاق الفضا | * | تحجب الأبصار إِذا جاء القضاء |
| ۳۸۲ | Q | چشم بسته می‌شود وقتِ قَضا | * | تا نبیند چشم کُحْلِ چشم را |
| ۳۸۲ | N | چشم بسته می‌شود وقت قضا | * | تا نبیند چشم کحل چشم را |
| ۳۸۳ | Q | مکرِ آن فارس چو انگیزید گَرْد | * | آن غُبارت ز اِستغاثت دُور کرد |
| ۳۸۳ | N | مکر آن فارس چو انگیزید گرد | * | آن غبارت ز استغاثت دور کرد |
| ۳۸۴ | Q | سوی فارس رو مرَو سوی غبار | * | ور نه بر تو کوبد آن مکرِ سوار |
| ۳۸۴ | N | سوی فارس رو مرو سوی غبار | * | ور نه بر تو کوبد آن مکر سوار |
| ۳۸۵ | Q | گفت حقّ آن را که این گرگش بخورد | * | دید گَرْدِ گرگ چون زاری نکرد |
| ۳۸۵ | N | گفت حق آن را که این گرگش بخورد | * | دید گرد گرگ چون زاری نکرد |
| ۳۸۶ | Q | او نمی‌دانست گَرْدِ گرگ را | * | با چنین دانش چِرا کرد او چَرا |
| ۳۸۶ | N | او نمی‌دانست گرد گرگ را | * | با چنین دانش چرا کرد او چرا |
| ۳۸۷ | Q | گوسفندان بُویِ گرگِ با گزند | * | می‌بدانند و بهَر سو می‌خَزند |
| ۳۸۷ | N | گوسفندان بوی گرگ با گزند | * | می‌بدانند و به هر سو می‌خزند |
| ۳۸۸ | Q | مغزِ حیوانات بویِ شیر را | * | می‌بداند ترک می‌گوید چَرا |
| ۳۸۸ | N | مغز حیوانات بوی شیر را | * | می‌بداند ترک می‌گوید چرا |
| ۳۸۹ | Q | بویِ شیرِ خشم دیدی باز گرد | * | با مناجات و حذر انباز گرد |
| ۳۸۹ | N | بوی شیر خشم دیدی باز گرد | * | با مناجات و حذر انباز گرد |
| ۳۹۰ | Q | وا نگشتند آن گروه از گَرْدِ گرگ | * | گرگِ محنت بعدِ گَرْد آمد سُتُرگ |
| ۳۹۰ | N | وانگشتند آن گروه از گرد گرگ | * | گرگ محنت بعد گرد آمد سترگ |
| ۳۹۱ | Q | بر درید آن گوسفندان را بخشم | * | که ز چوپانِ خِرَد بستند چشم |
| ۳۹۱ | N | بر درید آن گوسفندان را به خشم | * | که ز چوپان خرد بستند چشم |
| ۳۹۲ | Q | چند چوپانشان بخواند و نامدند | * | خاکِ غم در چشمِ چوپان می‌زدند |
| ۳۹۲ | N | چند چوپانشان بخواند و نامدند | * | خاک غم در چشم چوپان می‌زدند |
| ۳۹۳ | Q | که برَو ما از تو خود چوپان‌تریم | * | چون تَبَع گردیم هر یک سَرْوَریم |
| ۳۹۳ | N | که برو ما از تو خود چوپان‌تریم | * | چون تبع گردیم هر یک سروریم |
| ۳۹۴ | Q | طُعمهٔ گرگیم و آنِ یار نه | * | هیزمِ ناریم و آنِ عار نه |
| ۳۹۴ | N | طعمه‌ی گرگیم و آن یار نه | * | هیزم ناریم و آن عار نه |
| ۳۹۵ | Q | حَمْیتی بُد جاهلیَّت در دماغ | * | بانگِ شومی بر دِمَنشان کرد زاغ |
| ۳۹۵ | N | حمیتی بد جاهلیت در دماغ | * | بانگ شومی بر دمنشان کرد زاغ |
| ۳۹۶ | Q | بهرِ مظلومان همی‌کندند چاه | * | در چَه افتادند و می‌گفتند آه |
| ۳۹۶ | N | بهر مظلومان همی‌کندند چاه | * | در چه افتادند و می‌گفتند آه |
| ۳۹۷ | Q | پوستینِ یُوسَفان بشکافتند | * | آنچ می‌کردند یک یک یافتند |
| ۳۹۷ | N | پوستین یوسفان بشکافتند | * | آن چه می‌کردند یک یک یافتند |
| ۳۹۸ | Q | کیست آن یوسف دلِ حق جُویِ تو | * | چون اسیری بسته اندر کویِ تو |
| ۳۹۸ | N | کیست آن یوسف دل حق جوی تو | * | چون اسیری بسته اندر کوی تو |
| ۳۹۹ | Q | جبرئیلی را بر اُستن بسته‌ای | * | پرّ و بالش را بصد جا خسته‌ای |
| ۳۹۹ | N | جبرئیلی را بر استن بسته‌ای | * | پر و بالش را به صد جا خسته‌ای |
| ۴۰۰ | Q | پیشِ او گوساله بریان آوری | * | کَه کَشی او را بکَهْدان آوری |
| ۴۰۰ | N | پیش او گوساله بریان آوری | * | که کشی او را به کهدان آوری |
| ۴۰۱ | Q | که بخور اینست ما را لُوت و پُوت | * | نیست او را جز لِقاءُ اللَّه قُوت |
| ۴۰۱ | N | که بخور این است ما را لوت و پوت | * | نیست او را جز لقاء اللَّه قوت |
| ۴۰۲ | Q | زین شکنجه و امتحان آن مُبْتلا | * | می‌کند از تو شکایت با خدا |
| ۴۰۲ | N | زین شکنجه و امتحان آن مبتلا | * | می‌کند از تو شکایت با خدا |
| ۴۰۳ | Q | کای خدا افغان ازین گرگِ کهن | * | گویدش نَک وقت آمد صبر کن |
| ۴۰۳ | N | کای خدا افغان از این گرگ کهن | * | گویدش نک وقت آمد صبر کن |
| ۴۰۴ | Q | دادِ تو وا خواهم از هر بی‌خبر | * | داد کی دْهَد جز خدای دادگر |
| ۴۰۴ | N | داد تو واخواهم از هر بی‌خبر | * | داد که دهد جز خدای دادگر |
| ۴۰۵ | Q | او همی‌گوید که صبرم شد فنا | * | در فراقِ رویِ تو یا رَبَّنا |
| ۴۰۵ | N | او همی‌گوید که صبر شد فنا | * | در فراق روی تو یا ربنا |
| ۴۰۶ | Q | اَحْمَدم درمانده در دستِ یهود | * | صالحم افتاده در حَبسِ ثَمود |
| ۴۰۶ | N | احمدم درمانده در دست یهود | * | صالحم افتاده در حبس ثمود |
| ۴۰۷ | Q | ای سعادت‌بخشِ جانِ انبیا | * | یا بکُش یا باز خوانم یا بیا |
| ۴۰۷ | N | ای سعادت بخش جان انبیا | * | یا بکش یا باز خوانم یا بیا |
| ۴۰۸ | Q | با فِراقت کافران را نیست تاب | * | می‌گُوَد یا لَیْتَنی کُنْتُ تُراب |
| ۴۰۸ | N | با فراقت کافران را نیست تاب | * | می‌گود یا لیتنی کنت تراب |
| ۴۰۹ | Q | حالِ او اینست کو خود ز آن سُوست | * | چون بود بی‌تو کسی کانِ توست |
| ۴۰۹ | N | حال او این است کو خود ز آن سو است | * | چون بود بی‌تو کسی کان تو است |
| ۴۱۰ | Q | حق همی‌گوید که آری ای نَزِه | * | لیک بشْنو صبر آر و صَبْر بِه |
| ۴۱۰ | N | حق همی‌گوید که آری ای نزه | * | لیک بشنو صبر آر و صبر به |
| ۴۱۱ | Q | صبح نزدیکست خامُش کم خروش | * | من همی‌کوشم پیِ تو تو مکوش |
| ۴۱۱ | N | صبح نزدیک است خامش کم خروش | * | من همی‌کوشم پی تو تو مکوش |
block:3012
| ۴۱۲ | Q | شد ز حَد هین باز گَرْد ای یارِ گُرْد | * | روستایی خواجه را بین خانه بُرد |
| ۴۱۲ | N | شد ز حد هین باز گرد ای یار گرد | * | روستایی خواجه را بین خانه برد |
| ۴۱۳ | Q | قصهٔ اهلِ سبا یک گوشه نِه | * | آن بگو کان خواجه چون آمد بدِه |
| ۴۱۳ | N | قصه‌ی اهل سبا یک گوشه نه | * | آن بگو کان خواجه چون آمد به ده |
| ۴۱۴ | Q | روستایی در تملُّق شیوه کرد | * | تا که حزمِ خواجه را کالیوه کرد |
| ۴۱۴ | N | روستایی در تملق شیوه کرد | * | تا که حزم خواجه را کالیوه کرد |
| ۴۱۵ | Q | از پیام اندر پیام او خیره شد | * | تا زُلالِ حزمِ خواجه تیره شد |
| ۴۱۵ | N | از پیام اندر پیام او خیره شد | * | تا زلال حزم خواجه تیره شد |
| ۴۱۶ | Q | هم ازینجا کودکانش در پَسَند | * | نَرْتَع و نَلْعَب بشادی می‌زدند |
| ۴۱۶ | N | هم از اینجا کودکانش در پسند | * | نرتع و نلعب به شادی می‌زدند |
| ۴۱۷ | Q | همچو یوسف کش ز تقدیرِ عَجَب | * | نَرْتَع و نَلْعَب ببُرْد از ظلِّ اب |
| ۴۱۷ | N | همچو یوسف کش ز تقدیر عجب | * | نرتع و نلعب ببرد از ظل اب |
| ۴۱۸ | Q | آن نه بازی بلکه جانبازیست آن | * | حیله و مکر و دَغاسازیست آن |
| ۴۱۸ | N | آن نه بازی بلکه جان‌بازی است آن | * | حیله و مکر و دغاسازی است آن |
| ۴۱۹ | Q | هر چه از یارت جُدا اندازد آن | * | مشنو آن را کان زیان دارد زیان |
| ۴۱۹ | N | هر چه از یارت جدا اندازد آن | * | مشنو آن را کان زیان دارد زیان |
| ۴۲۰ | Q | گر بود آن سود صد در صد مگیر | * | بهرِ زر مَگْسِل ز گنجور فقیر |
| ۴۲۰ | N | گر بود آن سود صد در صد مگیر | * | بهر زر مگسل ز گنجور ای فقیر |
| ۴۲۱ | Q | این شنو که چند یزدان زجر کرد | * | گفت اصحابِ نبی را گرم و سرد |
| ۴۲۱ | N | این شنو که چند یزدان زجر کرد | * | گفت اصحاب نبی را گرم و سرد |
| ۴۲۲ | Q | زانک بر بانگِ دُهُل در سالِ تنگ | * | جُمعه را کردند باطل بی‌درنگ |
| ۴۲۲ | N | ز انکه بر بانگ دهل در سال تنگ | * | جمعه را کردند باطل بی‌درنگ |
| ۴۲۳ | Q | تا نباید دیگران ارزان خرند | * | ز آن جَلَب صَرْفه ز ما ایشان بَرند |
| ۴۲۳ | N | تا نباید دیگران ارزان خرند | * | ز آن جلب صرفه ز ما ایشان برند |
| ۴۲۴ | Q | ماند پیغامبر بخلوت در نماز | * | با دو سه درویشِ ثابت پُر نیاز |
| ۴۲۴ | N | ماند پیغمبر به خلوت در نماز | * | با دو سه درویش ثابت پر نیاز |
| ۴۲۵ | Q | گفت طبل و لهو و بازرگانیی | * | چونتان بُبْرید از ربّانیی |
| ۴۲۵ | N | گفت طبل و لهو و بازرگانیی | * | چونتان ببرید از ربانیی |
| ۴۲۶ | Q | قَدْ فَضَضْتُم نَْحوَ قَمْحٍ هائما | * | ثُمَّ خَلَّیْتُمْ نَبیّاَ قائما |
| ۴۲۶ | N | قد فضضتم نحو قمح هائما | * | ثم خلیتم نبیا قائما |
| ۴۲۷ | Q | بهرِ گندم تخمِ باطل کاشتید | * | و آن رسولِ حقّ را بگْذاشتید |
| ۴۲۷ | N | بهر گندم تخم باطل کاشتید | * | و آن رسول حق را بگذاشتید |
| ۴۲۸ | Q | صُحبتِ او خَیْر مِنْ لَهْوست و مال | * | بین کرا بگْذاشتی چشمی بمال |
| ۴۲۸ | N | صحبت او خیر من لهو است و مال | * | بین که را بگذاشتی چشمی بمال |
| ۴۲۹ | Q | خود نشد حرصِ شما را این یقین | * | که منم رزّاق و خَیْرُ الرّازِقین |
| ۴۲۹ | N | خود نشد حرص شما را این یقین | * | که منم رزاق و خیر الرازقین |
| ۴۳۰ | Q | آنک گندم را ز خود روزی دهد | * | کَی توکُّلهات را ضایع نهد |
| ۴۳۰ | N | آن که گندم را ز خود روزی دهد | * | کی توکلهات را ضایع نهد |
| ۴۳۱ | Q | از پیِ گندم جُدا گشتی از آن | * | کی فرستادست گندم ز آسمان |
| ۴۳۱ | N | از پی گندم جدا گشتی از آن | * | کی فرستاده‌ست گندم ز آسمان |
block:3013
| ۴۳۲ | Q | باز گوید بطّ را کز آب خیز | * | تا ببینی دشتها را قندریز |
| ۴۳۲ | N | باز گوید بط را کز آب خیز | * | تا ببینی دشتها را قند ریز |
| ۴۳۳ | Q | بطِّ عاقل گویدش ای باز دُور | * | آب ما را حصن و امنست و سرور |
| ۴۳۳ | N | بط عاقل گویدش ای باز دور | * | آب ما را حصن و امن است و سرور |
| ۴۳۴ | Q | دیو چون باز آمد ای بطّان شتاب | * | هین ببیرون کم رَوید از حصنِ آب |
| ۴۳۴ | N | دیو چون باز آمد ای بطان شتاب | * | هین به بیرون کم روید از حصن آب |
| ۴۳۵ | Q | باز را گویند رَو رَو باز گرد | * | از سَرِ ما دست‌دار ای پای‌مَرْد |
| ۴۳۵ | N | باز را گویند رو رو باز گرد | * | از سر ما دست‌دار ای پای مرد |
| ۴۳۶ | Q | ما بَری از دعوتت دعوت ترا | * | ما ننوشیم این دَمِ تو کافرا |
| ۴۳۶ | N | ما بری از دعوتت دعوت ترا | * | ما ننوشیم این دم تو کافرا |
| ۴۳۷ | Q | حصن ما را قند و قندستان ترا | * | من نخواهم هَدْیه‌ات بِسْتان ترا |
| ۴۳۷ | N | حصن ما را قند و قندستان ترا | * | من نخواهم هدیه‌ات بستان ترا |
| ۴۳۸ | Q | چونک جان باشد نیاید لُوت کم | * | چونک لشکر هست کم ناید عَلَم |
| ۴۳۸ | N | چون که جان باشد نیاید لوت کم | * | چون که لشکر هست کم ناید علم |
| ۴۳۹ | Q | خواجهٔ حازم بسی عذر آورید | * | بس بهانه کرد با دیوِ مَرید |
| ۴۳۹ | N | خواجه‌ی حازم بسی عذر آورید | * | بس بهانه کرد با دیو مرید |
| ۴۴۰ | Q | گفت این دم کارها دارم مُهِم | * | گر بیایم آن نگردد منتظِم |
| ۴۴۰ | N | گفت این دم کارها دارم مهم | * | گر بیایم آن نگردد منتظم |
| ۴۴۱ | Q | شاه کاری ناز کم فرموده است | * | ز انتظارم شاه شب نغْنوده است |
| ۴۴۱ | N | شاه کاری ناز کم فرموده است | * | ز انتظارم شاه شب نغنوده است |
| ۴۴۲ | Q | من نیازم ترکِ امرِ شاه کرد | * | من نتانم شد برِ شه روی‌زرد |
| ۴۴۲ | N | من نیازم ترک امر شاه کرد | * | من نتانم شد بر شه روی زرد |
| ۴۴۳ | Q | هر صباح و هر مسا سرهنگِ خاص | * | می‌رسد از من همی‌جوید مَناص |
| ۴۴۳ | N | هر صباح و هر مسا سرهنگ خاص | * | می‌رسد از من همی‌جوید مناص |
| ۴۴۴ | Q | تو روا داری که آیم سوی ده | * | تا در ابرو افکند سلطان گره |
| ۴۴۴ | N | تو روا داری که آیم سوی ده | * | تا در ابرو افکند سلطان گره |
| ۴۴۵ | Q | بعد از آن درمان خشمش چون کنم | * | زنده خود را زین مگر مدفون کنم |
| ۴۴۵ | N | بعد از آن درمان خشمش چون کنم | * | زنده خود را زین مگر مدفون کنم |
| ۴۴۶ | Q | زین نَمَط او صد بهانه باز گفت | * | حیله‌ها با حکمِ حق نَفْتاد جُفت |
| ۴۴۶ | N | زین نمط او صد بهانه باز گفت | * | حیله‌ها با حکم حق نفتاد جفت |
| ۴۴۷ | Q | گر شود ذرّات عالم حیله پیچ | * | با قضای آسمان هیچند هیچ |
| ۴۴۷ | N | گر شود ذرات عالم حیله پیچ | * | با قضای آسمان هیچند هیچ |
| ۴۴۸ | Q | چون گریزد این زمین از آسمان | * | چون کند او خویش را از وی نهان |
| ۴۴۸ | N | چون گریزد این زمین از آسمان | * | چون کند او خویش را از وی نهان |
| ۴۴۹ | Q | هرچ آید ز آسمان سوی زمین | * | نی مَفِر دارد نه چاره نی کمین |
| ۴۴۹ | N | هر چه آید ز آسمان سوی زمین | * | نی مفر دارد نه چاره نی کمین |
| ۴۵۰ | Q | آتش از خورشید می‌بارد بَرُو | * | او بپیشِ آتشش بنْهاده رُو |
| ۴۵۰ | N | آتش از خورشید می‌بارد بر او | * | او به پیش آتشش بنهاده رو |
| ۴۵۱ | Q | ور همی طوفان کند باران بَرُو | * | شهرها را می‌کند ویران بَرُو |
| ۴۵۱ | N | ور همی طوفان کند باران بر او | * | شهرها را می‌کند ویران بر او |
| ۴۵۲ | Q | او شده تسلیم او ایُّوب‌وار | * | کی اسیرم هرچ می‌خواهی بیار |
| ۴۵۲ | N | او شده تسلیم او ایوب‌وار | * | که اسیرم هر چه می‌خواهی بیار |
| ۴۵۳ | Q | ای که جُزوِ این زمینی سَر مکَش | * | چونک بینی حکمِ یزدان در مکش |
| ۴۵۳ | N | ای که جزو این زمینی سر مکش | * | چون که بینی حکم یزدان در مکش |
| ۴۵۴ | Q | چون خَلَقْناکُمْ شنودی مِنْ تُرابٍ | * | خاک باشی جُست از تو، رُو متاب |
| ۴۵۴ | N | چون خَلَقْناکُمْ شنودی مِنْ تُرابٍ | * | خاک باشی جست از تو، رو متاب |
| ۴۵۵ | Q | بین که اندر خاک تخمی کاشتم | * | گَردِ خاکی و مَنَش افراشتم |
| ۴۵۵ | N | بین که اندر خاک تخمی کاشتم | * | گرد خاکی و منش افراشتم |
| ۴۵۶ | Q | حَمْلهٔ دیگر تو خاکی پیشه گیر | * | تا کنم بر جملهٔ میرانت امیر |
| ۴۵۶ | N | حمله‌ی دیگر تو خاکی پیشه گیر | * | تا کنم بر جمله میرانت امیر |
| ۴۵۷ | Q | آب از بالا بپستی در رود | * | آنگه از پستی ببالا بر رود |
| ۴۵۷ | N | آب از بالا به پستی در رود | * | آن گه از پستی به بالا بر رود |
| ۴۵۸ | Q | گندم از بالا بزیرِ خاک شد | * | بعد از آن او خوشه و چالاک شد |
| ۴۵۸ | N | گندم از بالا به زیر خاک شد | * | بعد از آن او خوشه و چالاک شد |
| ۴۵۹ | Q | دانهٔ هر میوه آمد در زمین | * | بعد از آن سَرها بر آورد از دفین |
| ۴۵۹ | N | دانه‌ی هر میوه آمد در زمین | * | بعد از آن سرها بر آورد از دفین |
| ۴۶۰ | Q | اصلِ نعمتها ز گردون تا بخاک | * | زیر آمد شد غذای جانِ پاک |
| ۴۶۰ | N | اصل نعمتها ز گردون تا به خاک | * | زیر آمد شد غذای جان پاک |
| ۴۶۱ | Q | از تواضع چون ز گردون شد بزیر | * | گشت جُزْوِ آدمی حَیِّ دلیر |
| ۴۶۱ | N | از تواضع چون ز گردون شد به زیر | * | گشت جزو آدمی حی دلیر |
| ۴۶۲ | Q | پس صفاتِ آدمی شد آن جَماد | * | بر فرازِ عرش پرّان گشت شاد |
| ۴۶۲ | N | پس صفات آدمی شد آن جماد | * | بر فراز عرش پران گشت شاد |
| ۴۶۳ | Q | کز جهانِ زنده ز اوّل آمدیم | * | باز از پستی سوی بالا شدیم |
| ۴۶۳ | N | کز جهان زنده ز اول آمدیم | * | باز از پستی سوی بالا شدیم |
| ۴۶۴ | Q | جمله اجزا در تحرّک در سکون | * | ناطقان کِإنّا إِلَیْهِ راجِعُونَ |
| ۴۶۴ | N | جمله اجزا در تحرک در سکون | * | ناطقان کإنا إِلَیْهِ راجِعُونَ |
| ۴۶۵ | Q | ذکر و تسبیحاتِ اجزای نهان | * | غُلْغُلی افکنْد اندر آسمان |
| ۴۶۵ | N | ذکر و تسبیحات اجزای نهان | * | غلغلی افکند اندر آسمان |
| ۴۶۶ | Q | چون قضا آهنگِ نارنجات کرد | * | روستایی شهریی را مات کرد |
| ۴۶۶ | N | چون قضا آهنگ نیرنجات کرد | * | روستایی شهریی را مات کرد |
| ۴۶۷ | Q | با هزاران حزم خواجه مات شد | * | ز آن سفر در مَعْرِضِ آفات شد |
| ۴۶۷ | N | با هزاران حزم خواجه مات شد | * | ز آن سفر در معرض آفات شد |
| ۴۶۸ | Q | اعتمادش بر ثباتِ خویش بود | * | گرچه که بُد نیمِ سَیْلش در ربود |
| ۴۶۸ | N | اعتمادش بر ثبات خویش بود | * | گر چه که بد نیم سیلش در ربود |
| ۴۶۹ | Q | چون قضا بیرون کند از چرخ سَر | * | عاقلان گردند جمله کُور و کر |
| ۴۶۹ | N | چون قضا بیرون کند از چرخ سر | * | عاقلان گردند جمله کور و کر |
| ۴۷۰ | Q | ماهیان افتند از دریا برون | * | دام گیرد مرغِ پرّان را زبون |
| ۴۷۰ | N | ماهیان افتند از دریا برون | * | دام گیرد مرغ پران را زبون |
| ۴۷۱ | Q | تا پری و دیو در شیشه شود | * | بلک هاروتی ببابل در رود |
| ۴۷۱ | N | تا پری و دیو در شیشه شود | * | بلکه هاروتی به بابل در رود |
| ۴۷۲ | Q | جز کسی کاندر قضا اندر گریخت | * | خونِ او را هیچ تربیعی نریخت |
| ۴۷۲ | N | جز کسی کاندر قضای حق گریخت | * | خون او را هیچ تربیعی نریخت |
| ۴۷۳ | Q | غیرِ آنکِ در گریزی در قضا | * | هیچ حیله ندْهدت از وی رها |
| ۴۷۳ | N | غیر آن که در گریزی در قضا | * | هیچ حیله ندهدت از وی رها |
block:3014
| ۴۷۴ | Q | قصهٔ اصحابِ ضَرْوان خوانده‌ای | * | پس چرا در حیله‌جویی مانده‌ای |
| ۴۷۴ | N | قصه‌ی اصحاب ضروان خوانده‌ای | * | پس چرا در حیله جویی مانده‌ای |
| ۴۷۵ | Q | حیله می‌کردند کژدم نیشِ چند | * | که بُرند از روزی درویشِ چند |
| ۴۷۵ | N | حیله می‌کردند کژدم نیش چند | * | که برند از روزی درویش چند |
| ۴۷۶ | Q | شب همه شب می‌سگالیدند مکر | * | رُوی در رُو کرده چندین عَمْرو و بَکرْ |
| ۴۷۶ | N | شب همه شب می‌سگالیدند مکر | * | روی در رو کرده چندین عمرو و بکر |
| ۴۷۷ | Q | خُفْیه می‌گفتند سِرها آن بدان | * | تا نباید که خدا در یابد آن |
| ۴۷۷ | N | خفیه می‌گفتند سرها آن بدان | * | تا نباید که خدا در یابد آن |
| ۴۷۸ | Q | با گِل انداینده اِسْگالیده گِل | * | دستْ کاری می‌کند پنهان ز دِل |
| ۴۷۸ | N | با گل انداینده اسگالیده گل | * | دست کاری می‌کند پنهان ز دل |
| ۴۷۹ | Q | گفت أَلا یَعْلَمْ هَواکَ مَنْ خََلق | * | إِنَّ فی نَجْواکَ صِدْقًا أَمْ مَلَق |
| ۴۷۹ | N | گفت أ لا یعلم هواک من خلق | * | إن فی نجواک صدقا أم ملق |
| ۴۸۰ | Q | کَیْفَ یَغْفُلْ عَنْ ظَعینٍ قَدْ غَدا | * | مَنْ یُعایِنْ أَیْنَ مَثْواهُ غدَا |
| ۴۸۰ | N | کیف یغفل عن ظعین قد غدا | * | من یعاین این مثواه غدا |
| ۴۸۱ | Q | أَیْنَما قَدْ هَبَطا أَوْ صَعِدَا | * | قَدْ تَوَلَّاهُ وَ أَحْصَی عَدَدَا |
| ۴۸۱ | N | أینما قد هبطا أو صعدا | * | قد تولاه و احصی عددا |
| ۴۸۲ | Q | گوش را اکنون ز غفلت پاک کن | * | استماعِ هجرِ آن غمناک کن |
| ۴۸۲ | N | گوش را اکنون ز غفلت پاک کن | * | استماع هجر آن غمناک کن |
| ۴۸۳ | Q | آن زکاتی دان که غمگین را دهی | * | گوش را چون پیشِ دَسْتانش نهی |
| ۴۸۳ | N | آن زکاتی دان که غمگین را دهی | * | گوش را چون پیش دستانش نهی |
| ۴۸۴ | Q | بشْنوی غمهای رنجورانِ دل | * | فاقهٔ جانِ شریف از آب و گِل |
| ۴۸۴ | N | بشنوی غمهای رنجوران دل | * | فاقه‌ی جان شریف از آب و گل |
| ۴۸۵ | Q | خانهٔ پُر دود دارد پُر فَنی | * | مر وَرا بگْشا ز اِصغا رَوزنی |
| ۴۸۵ | N | خانه‌ی پر دود دارد پر فنی | * | مر و را بگشا ز اصغا روزنی |
| ۴۸۶ | Q | گوشِ تو او را چو راهِ دَم شود | * | دودِ تلخ از خانهٔ او کم شود |
| ۴۸۶ | N | گوش تو او را چو راه دم شود | * | دود تلخ از خانه‌ی او کم شود |
| ۴۸۷ | Q | غمگساری کن تو با ما ای رَوی | * | گر بسوی ربِّ أَعْلَی می‌روی |
| ۴۸۷ | N | غم گساری کن تو با ما ای روی | * | گر به سوی رب اعلی می‌روی |
| ۴۸۸ | Q | این ترددّ حبس و زندانی بود | * | که بنگْذارد که جان سویی رود |
| ۴۸۸ | N | این تردد حبس و زندانی بود | * | که بنگذارد که جان سویی رود |
| ۴۸۹ | Q | این بدین سو آن بدان سو می‌کَشَد | * | هر یکی گویا منم راه رَشَد |
| ۴۸۹ | N | این بدین سو آن بدان سو می‌کشد | * | هر یکی گویا منم راه رشد |
| ۴۹۰ | Q | این تردُّد عَقْبهٔ راهِ حقست | * | ای خُنُک آن را که پایش مُطْلَقست |
| ۴۹۰ | N | این تردد عقبه‌ی راه حق است | * | ای خنک آن را که پایش مطلق است |
| ۴۹۱ | Q | بی‌تردُّد می‌رود در راهِ راست | * | ره نمی‌دانی بجُو گامش کجاست |
| ۴۹۱ | N | بی‌تردد می‌رود در راه راست | * | ره نمی‌دانی بجو گامش کجاست |
| ۴۹۲ | Q | گامِ آهو را بگیر و رَو مُعاف | * | تا رسی از گامِ آهو تا بناف |
| ۴۹۲ | N | گام آهو را بگیر و رو معاف | * | تا رسی از گام آهو تا به ناف |
| ۴۹۳ | Q | زین رَوِش بر اوجِ اَنْوَر می‌روی | * | ای برادر گر بر آذَر می‌روی |
| ۴۹۳ | N | زین روش بر اوج انور می‌روی | * | ای برادر گر بر آذر می‌روی |
| ۴۹۴ | Q | نه ز دریا ترس و نه از موج و کف | * | چون شنیدی تو خطابِ لا تَخَفْ |
| ۴۹۴ | N | نی ز دریا ترس و نی از موج و کف | * | چون شنیدی تو خطاب لا تَخَفْ |
| ۴۹۵ | Q | لا تَخَفْ دان چونکه خوفت داد حق | * | نان فرستد چون فرستادت طبق |
| ۴۹۵ | N | لا تَخَفْ دان چون که خوفت داد حق | * | نان فرستد چون فرستادت طبق |
| ۴۹۶ | Q | خوف آن کس راست کو را خَوْف نیست | * | غصهٔ آن کس را کش اینجا طوف نیست |
| ۴۹۶ | N | خوف آن کس راست کاو را خوف نیست | * | غصه‌ی آن کس را کش اینجا طوف نیست |
block:3015
| ۴۹۷ | Q | خواجه در کار آمد و تجهیز ساخت | * | مرغِ عزمش سوی دِه اِشْتاب تاخت |
| ۴۹۷ | N | خواجه در کار آمد و تجهیز ساخت | * | مرغ عزمش سوی ده اشتاب تاخت |
| ۴۹۸ | Q | اهل و فرزندان سفر را ساختند | * | رَخت را بر گاِو عزم انداختند |
| ۴۹۸ | N | اهل و فرزندان سفر را ساختند | * | رخت را بر گاو عزم انداختند |
| ۴۹۹ | Q | شادمانان و شتابان سوی دِه | * | که بَری خوردیم از دِه مژده دِه |
| ۴۹۹ | N | شادمانان و شتابان سوی ده | * | که بری خوردیم از ده مژده ده |
| ۵۰۰ | Q | مقصدِ ما را چراگاهِ خوشست | * | یارِ ما آنجا کریم و دل کشست |
| ۵۰۰ | N | مقصد ما را چراگاه خوش است | * | یار ما آن جا کریم و دل کش است |
| ۵۰۱ | Q | با هزاران آرزومان خوانده است | * | بهرِ ما غَرْسِ کَرَم بْنشانده است |
| ۵۰۱ | N | با هزاران آرزومان خوانده است | * | بهر ما غرس کرم بنشانده است |
| ۵۰۲ | Q | ما ذخیرهٔ دَه زَمِستان دراز | * | از بَرِ او سوی شهر آریم باز |
| ۵۰۲ | N | ما ذخیره‌ی ده زمستان دراز | * | از بر او سوی شهر آریم باز |
| ۵۰۳ | Q | بلک باغ ایثارِ راهِ ما کند | * | در میانِ جانِ خودمان جا کند |
| ۵۰۳ | N | بلکه باغ ایثار راه ما کند | * | در میان جان خودمان جا کند |
| ۵۰۴ | Q | عَجِّلُوا أَصحابَنا کَیْ تَرْبَحُوا | * | عقل می‌گفت از درون لا تَفْرَحُوا |
| ۵۰۴ | N | عجلوا أصحابنا کی تربحوا | * | عقل می‌گفت از درون لا تَفْرَحُوا |
| ۵۰۵ | Q | مِنْ رَبَاحِ اللَّهِ کُونُوا رابِحین | * | إِنَّ رَبّی لا یُحِبُّ الْفَرِحِینَ |
| ۵۰۵ | N | من رباح اللَّه کونوا رابحین | * | إن ربی لا یُحِبُّ الْفَرِحِینَ |
| ۵۰۶ | Q | اِفْرَحُوا هَوْنَاَ بِما آتاکُمُ | * | کُلُّ آتٍ مُشْغِلٍ أَلْهاکُمُ |
| ۵۰۶ | N | افرحوا هونا بما آتاکم | * | کل آت مشغل ألهاکم |
| ۵۰۷ | Q | شاد از وَیْ شَوْ مشَو از غیرِ وی | * | او بهارست و دگرها ماهِ دَی |
| ۵۰۷ | N | شاد از وی شو مشو از غیر وی | * | او بهار است و دگرها ماه دی |
| ۵۰۸ | Q | هرچه غیرِ اوست استدراجِ تُست | * | گرچه تخت و ملکِ تُست و تاجِ تُست |
| ۵۰۸ | N | هر چه غیر اوست استدراج تست | * | گر چه تخت و ملک تست و تاج تست |
| ۵۰۹ | Q | شاد از غم شو که غم دامِ لِقاست | * | اندرین ره سوی پَسْتی ارتقاست |
| ۵۰۹ | N | شاد از غم شو که غم دام لقاست | * | اندر این ره سوی پستی ارتقاست |
| ۵۱۰ | Q | غم یکی گنجست و رنجِ تو چو کان | * | لیک کَیْ درگیرد این در کودکان |
| ۵۱۰ | N | غم یکی گنج است و رنج تو چو کان | * | لیک کی درگیرد این در کودکان |
| ۵۱۱ | Q | کودکان چون نامِ بازی بشنوند | * | جمله با خَرْ گُور هم تگ می‌دوند |
| ۵۱۱ | N | کودکان چون نام بازی بشنوند | * | جمله با خر گور هم تگ می‌دوند |
| ۵۱۲ | Q | ای خَرانِ کُور این سو دامهاست | * | در کمین این سوی خون‌آشامهاست |
| ۵۱۲ | N | ای خران کور این سو دامهاست | * | در کمین این سوی خون آشامهاست |
| ۵۱۳ | Q | تیرها پّران کمان پنهان ز غَیْب | * | بر جوانی می‌رسد صد تیرِ شَیْب |
| ۵۱۳ | N | تیرها پران کمان پنهان ز غیب | * | بر جوانی می‌رسد صد تیر شیب |
| ۵۱۴ | Q | گام در صحرای دل باید نهاد | * | زانک در صحرای گِل نبود گُشاد |
| ۵۱۴ | N | گام در صحرای دل باید نهاد | * | ز انکه در صحرای گل نبود گشاد |
| ۵۱۵ | Q | ایمن آبادست دل ای دوستان | * | چشمه‌ها و گُستان در گُلستان |
| ۵۱۵ | N | ایمن آباد است دل ای دوستان | * | چشمه‌ها و گلستان در گلستان |
| ۵۱۶ | Q | عُجْ إِلَی الْقَلْبِ وَ سِرْ یا ساریِهَ | * | فیهِ أَشْجارٌ وَ عَیْنٌ جارِیَه |
| ۵۱۶ | N | عج إلی القلب و سر یا ساریه | * | فیه أشجار و عین جاریه |
| ۵۱۷ | Q | دِه مرَوْ دِه مَرد را احمق کند | * | عقل را بی‌نور و بی‌رونق کند |
| ۵۱۷ | N | ده مرو ده مرد را احمق کند | * | عقل را بی‌نور و بی‌رونق کند |
| ۵۱۸ | Q | قولِ پیغامبر شنو ای مُجْتَبَی | * | گورِ عقل آمد وطَنْ در روستا |
| ۵۱۸ | N | قول پیغمبر شنو ای مجتبی | * | گور عقل آمد وطن در روستا |
| ۵۱۹ | Q | هرکه در رُستا بود روزی و شام | * | تا بماهی عقلِ او نبْود تمام |
| ۵۱۹ | N | هر که در رستا بود روزی و شام | * | تا به ماهی عقل او نبود تمام |
| ۵۲۰ | Q | تا بماهی احمقی با او بود | * | از حشیشِ دِه جُز اینها چه دْرَوَد |
| ۵۲۰ | N | تا به ماهی احمقی با او بود | * | از حشیش ده جز اینها چه درود |
| ۵۲۱ | Q | وانکه ماهی باشد اندر روستا | * | روزگاری باشدش جهل و عمَی |
| ۵۲۱ | N | و انکه ماهی باشد اندر روستا | * | روزگاری باشدش جهل و عما |
| ۵۲۲ | Q | دِه چه باشد شیخِ واصل ناشُده | * | دست در تقلید و حُجّّت در زده |
| ۵۲۲ | N | ده چه باشد شیخ واصل ناشده | * | دست در تقلید و حجت در زده |
| ۵۲۳ | Q | پیش شهرِ عقلِ کُلّی این حَواس | * | چون خَرانِ چشم بسته در خَراس |
| ۵۲۳ | N | پیش شهر عقل کلی این حواس | * | چون خران چشم بسته در خراس |
| ۵۲۴ | Q | این رها کن صورتِ افسانه گیر | * | هل تو دُرْدانه تو گندم دانه گیر |
| ۵۲۴ | N | این رها کن صورت افسانه گیر | * | هل تو دردانه تو گندم دانه گیر |
| ۵۲۵ | Q | گر بدُر رَه نیست هین بُر می‌ستان | * | گر بدان ره نیستت این سو بِران |
| ۵۲۵ | N | گر به در ره نیست هین بر می‌ستان | * | گر بدان ره نیستت این سو بران |
| ۵۲۶ | Q | ظاهرش گیر ارچه ظاهر کژ پَرَد | * | عاقبت ظاهر سوی باطن بَرَد |
| ۵۲۶ | N | ظاهرش گیر ار چه ظاهر کج بود | * | عاقبت ظاهر سوی باطن رود |
| ۵۲۷ | Q | اوَّلِ هر آدمی خود صورتست | * | بعد از آن جان کو جمالِ سیرتست |
| ۵۲۷ | N | اول هر آدمی خود صورت است | * | بعد از آن جان کاو جمال سیرت است |
| ۵۲۸ | Q | اوَّلِ هر میوه جُز صورت کَیَست | * | بعد از آن لذَّت که معنای وَیَست |
| ۵۲۸ | N | اول هر میوه جز صورت کی است | * | بعد از آن لذت که معنای وی است |
| ۵۲۹ | Q | اوَّلا خرگاه سازند و خرند | * | تُرک را ز آن پس بمهمان آورند |
| ۵۲۹ | N | اولا خرگاه سازند و خرند | * | ترک را ز آن پس به مهمان آورند |
| ۵۳۰ | Q | صورتت خرگاه دان مَعْنِیت تُرک | * | مَعْنِیَتْ ملاَّح دان صورت چو فُلک |
| ۵۳۰ | N | صورتت خرگاه دان معنیت ترک | * | معنیت ملاح دان صورت چو فلک |
| ۵۳۱ | Q | بهرِ حقّ این را رها کن یک نَفَس | * | تا خَرِ خواجه بجنباند جَرَس |
| ۵۳۱ | N | بهر حق این را رها کن یک نفس | * | تا خر خواجه بجنباند جرس |
block:3016
| ۵۳۲ | Q | خواجه و بچگان جهازی ساختند | * | بر سُتوران جانبِ دِه تاختند |
| ۵۳۲ | N | خواجه و بچگان جهازی ساختند | * | بر ستوران جانب ده تاختند |
| ۵۳۳ | Q | شادمانه سوی صحرا راندند | * | سافِرُوا کَیْ تَغْنَمُوا بر خواندند |
| ۵۳۳ | N | شادمانه سوی صحرا راندند | * | سافروا کی تغنموا بر خواندند |
| ۵۳۴ | Q | کز سفرها ماه کَیْخُسْرُو شود | * | بی‌سفرها ماه کی خُسْرُو شود |
| ۵۳۴ | N | کز سفرها ماه کیخسرو شود | * | بی‌سفرها ماه کی خسرو شود |
| ۵۳۵ | Q | از سفر بَیْدَق شود فرزینِ راد | * | وز سفر یابید یوسف صد مُراد |
| ۵۳۵ | N | از سفر بیدق شود فرزین راد | * | وز سفر یابید یوسف صد مراد |
| ۵۳۶ | Q | روز رُوی از آفتابی سوختند | * | شب ز اَخْتر راه می‌آموختند |
| ۵۳۶ | N | روز روی از آفتابی سوختند | * | شب ز اختر راه می‌آموختند |
| ۵۳۷ | Q | خوب گشته پیشِ ایشان راهِ زشت | * | از نشاطِ دِه شده ره چون بهشت |
| ۵۳۷ | N | خوب گشته پیش ایشان راه زشت | * | از نشاط ده شده ره چون بهشت |
| ۵۳۸ | Q | تلخ از شیرین لبان خوش می‌شود | * | خار از گُلزار دلکش می‌شود |
| ۵۳۸ | N | تلخ از شیرین لبان خوش می‌شود | * | خار از گلزار دل کش می‌شود |
| ۵۳۹ | Q | حَنْظَل از معشوق خُرْما می‌شود | * | خانه از همخانه صحرا می‌شود |
| ۵۳۹ | N | حنظل از معشوق خرما می‌شود | * | خانه از هم خانه صحرا می‌شود |
| ۵۴۰ | Q | ای بسا از نازنینان خارْکَش | * | بر امیدِ گُل‌عذارِ ماه‌وَش |
| ۵۴۰ | N | ای بسا از نازنینان خار کش | * | بر امید گل‌عذار ماه‌وش |
| ۵۴۱ | Q | ای بسا حمّال گشته پشت‌ریش | * | از برای دلبرِ مَه‌رویِ خویش |
| ۵۴۱ | N | ای بسا حمال گشته پشت ریش | * | از برای دل بر مه روی خویش |
| ۵۴۲ | Q | کرده آهنگر جمالِ خود سیاه | * | تا که شب آید ببوسد رُویِ ماه |
| ۵۴۲ | N | کرده آهنگر جمال خود سیاه | * | تا که شب آید ببوسد روی ماه |
| ۵۴۳ | Q | خواجه تا شب بر دکانی چارمیخ | * | زانکه سَرْوی در دلش کردست بیخ |
| ۵۴۳ | N | خواجه تا شب بر دکانی چار میخ | * | ز انکه سروی در دلش کردست بیخ |
| ۵۴۴ | Q | تاجری دریا و خشکی می‌رود | * | آن بِهمهْرِ خانه‌شینی می‌دود |
| ۵۴۴ | N | تاجری دریا و خشکی می‌رود | * | آن به مهر خانه‌شینی می‌دود |
| ۵۴۵ | Q | هر کرا با مُرده سودایی بود | * | بر امیدِ زنده‌سیمایی بود |
| ۵۴۵ | N | هر که را با مرده سودایی بود | * | بر امید زنده سیمایی بود |
| ۵۴۶ | Q | آن دُرُوگر رُوی آورده بچوب | * | بر امیدِ خدمتِ مه‌رویِ خوب |
| ۵۴۶ | N | آن دروگر روی آورده به چوب | * | بر امید خدمت مه روی خوب |
| ۵۴۷ | Q | بر امیدِ زنده‌ای کن اجتهاد | * | کو نگردد بعدِ روزی دو جَماد |
| ۵۴۷ | N | بر امید زنده‌ای کن اجتهاد | * | کاو نگردد بعد روزی دو جماد |
| ۵۴۸ | Q | مُٔؤنِسی مگْزین خَسی را از خَسی | * | عاریت باشد دَرُو آن مؤنسی |
| ۵۴۸ | N | مونسی مگزین خسی را از خسی | * | عاریت باشد در او آن مونسی |
| ۵۴۹ | Q | اُنسِ تو با مادر و بابا کجاست | * | گر بجُز حق مؤنسانت را وفاست |
| ۵۴۹ | N | انس تو با مادر و بابا کجاست | * | گر بجز حق مونسانت را وفاست |
| ۵۵۰ | Q | انسِ تو با دایه و لالا چه شد | * | گر کسی شاید بغیرِ حق عَضُد |
| ۵۵۰ | N | انس تو با دایه و لالا چه شد | * | گر کسی شاید به غیر حق عضد |
| ۵۵۱ | Q | اُنسِ تو با شیر و با پِستان نماند | * | نفرتِ تو از دبیرستان نماند |
| ۵۵۱ | N | انس تو با شیر و با پستان نماند | * | نفرت تو از دبیرستان نماند |
| ۵۵۲ | Q | آن شعاعی بود بر دیوارشان | * | جانب خورشید وا رفت آن نشان |
| ۵۵۲ | N | آن شعاعی بود بر دیوارشان | * | جانب خورشید وارفت آن نشان |
| ۵۵۳ | Q | بر هر آن چیزی که افتد آن شعاع | * | تو بر آن هم عاشق آیی ای شجاع |
| ۵۵۳ | N | بر هر آن چیزی که افتد آن شعاع | * | تو بر آن هم عاشق آیی ای شجاع |
| ۵۵۴ | Q | عشق تو بر هرچه آن موجود بود | * | آن ز وَصُفِ حقّ زَرّاندود بود |
| ۵۵۴ | N | عشق تو بر هر چه آن موجود بود | * | آن ز وصف حق زر اندود بود |
| ۵۵۵ | Q | چون زَری با اصل رفت و مس بماند | * | طبع سیر آمد طلاقِ او براند |
| ۵۵۵ | N | چون زری با اصل رفت و مس بماند | * | طبع سیر آمد طلاق او براند |
| ۵۵۶ | Q | از زراندودِ صفاتش پا بکَش | * | از جهالت قَلْب را کم گوی خوش |
| ۵۵۶ | N | از زر اندود صفاتش پا بکش | * | از جهالت قلب را کم گوی خوش |
| ۵۵۷ | Q | کان خوشی در قلبها عارّیتیست | * | زیرِ زینت مایهٔ بی‌زینتیست |
| ۵۵۷ | N | کان خوشی در قلبها عاریتی است | * | زیر زینت مایه‌ی بی‌زینتی است |
| ۵۵۸ | Q | زر ز رُویِ قلب در کان می‌رود | * | سوی آن کان رِو تو هم کان می‌رود |
| ۵۵۸ | N | زر ز روی قلب در کان می‌رود | * | سوی آن کان رو تو هم کان می‌رود |
| ۵۵۹ | Q | نور از دیوار تا خور می‌رود | * | تو بدان خور رَو که در خور می‌رود |
| ۵۵۹ | N | نور از دیوار تا خور می‌رود | * | تو بدان خور رو که در خور می‌رود |
| ۵۶۰ | Q | زین سِپَس بِسْتان تو آب از آسمان | * | چون ندیدی تو وفا در ناوْدان |
| ۵۶۰ | N | زین سپس بستان تو آب از آسمان | * | چون ندیدی تو وفا در ناودان |
| ۵۶۱ | Q | مَعْدِنِ دُنْبه نباشد دامِ گرگ | * | کَی شناسد معدن آن گرگِ سُتُرگ |
| ۵۶۱ | N | معدن دنبه نباشد دام گرگ | * | کی شناسد معدن آن گرگ سترگ |
| ۵۶۲ | Q | زر گمان بردند بسته در گِرِه | * | می‌شتابیدند مغروران بدِه |
| ۵۶۲ | N | زر گمان بردند بسته در گره | * | می‌شتابیدند مغروران به ده |
| ۵۶۳ | Q | همچنین خندان و رقصان می‌شدند | * | سوی آن دولاب چرخی می‌زدند |
| ۵۶۳ | N | همچنین خندان و رقصان می‌شدند | * | سوی آن دولاب چرخی می‌زدند |
| ۵۶۴ | Q | چون همی‌دیدند مرغی می‌پرید | * | جانبِ دِه صبر جامه می‌درید |
| ۵۶۴ | N | چون همی‌دیدند مرغی می‌پرید | * | جانب ده صبر جامه می‌درید |
| ۵۶۵ | Q | هر که می‌آمد ز دِه از سوی او | * | بوسه می‌دادند خوش بر رویِ او |
| ۵۶۵ | N | هر که می‌آمد ز ده از سوی او | * | بوسه می‌دادند خوش بر روی او |
| ۵۶۶ | Q | کو تو رویِ یارِ ما را دیده‌ای | * | پس تو جان را جان و ما را دیده‌ای |
| ۵۶۶ | N | که تو روی یار ما را دیده‌ای | * | پس تو جان را جان و ما را دیده‌ای |
block:3017
| ۵۶۷ | Q | همچو مجنون کو سگی را می‌نواخت | * | بوسه‌اش می‌داد و پیشش می‌گداخت |
| ۵۶۷ | N | همچو مجنون کاو سگی را می‌نواخت | * | بوسه‌اش می‌داد و پیشش می‌گداخت |
| ۵۶۸ | Q | گِرْدِ او می‌گشت خاضع در طواف | * | هم جُلابِ شکَّرش می‌داد صاف |
| ۵۶۸ | N | گرد او می‌گشت خاضع در طواف | * | هم جلاب شکرش می‌داد صاف |
| ۵۶۹ | Q | بو ٱلفُضولی گفت ای مجنونِ خام | * | این چه شَیْدست این که می‌آری مُدام |
| ۵۶۹ | N | بو الفضولی گفت ای مجنون خام | * | این چه شید است این که می‌آری مدام |
| ۵۷۰ | Q | پوزِ سگ دایم پلیدی می‌خورد | * | مَقْعَدِ خود را به لب می‌اُسترد |
| ۵۷۰ | N | پوز سگ دایم پلیدی می‌خورد | * | مقعد خود را به لب می‌استرد |
| ۵۷۱ | Q | عیبهای سگ بسی او بر شمرد | * | عیب‌دان از غیب‌دان بویی نَبُرْد |
| ۵۷۱ | N | عیبهای سگ بسی او بر شمرد | * | عیب دان از غیب دان بویی نبرد |
| ۵۷۲ | Q | گفت مجنون تو همه نقشی و تن | * | اندر آ و بنْگرش از چشمِ من |
| ۵۷۲ | N | گفت مجنون تو همه نقشی و تن | * | اندر آ و بنگرش از چشم من |
| ۵۷۳ | Q | کین طلسْمِ بستهٔ مَوْلیست این | * | پاسبانِ کوچهٔ لَیلْیست این |
| ۵۷۳ | N | کاین طلسم بسته مولی است این | * | پاسبان کوچه‌ی لیلی است این |
| ۵۷۴ | Q | همنشین بین و دل و جان و شناخت | * | کو کجا بگْزید و مَسْکَن‌گاه ساخت |
| ۵۷۴ | N | همتش بین و دل و جان و شناخت | * | کاو کجا بگزید و مسکن گاه ساخت |
| ۵۷۵ | Q | او سگِ فَرُّخ‌رُخِ کهفِ منست | * | بلک او هم‌درد و هم‌لَهْفِ منست |
| ۵۷۵ | N | او سگ فرخ رخ کهف من است | * | بلکه او هم درد و هم لهف من است |
| ۵۷۶ | Q | آن سگی که باشد اندر کویِ او | * | من بشیران کَی دهم یک موی او |
| ۵۷۶ | N | آن سگی که باشد اندر کوی او | * | من به شیران کی دهم یک موی او |
| ۵۷۷ | Q | ای که شیران مر سگانش را غلام | * | گفت اِمکان نیست خامُش و ٱلسَّلام |
| ۵۷۷ | N | ای که شیران مر سگانش را غلام | * | گفت امکان نیست خامش و السلام |
| ۵۷۸ | Q | گر ز صورت بگْذرید ای دوستان | * | جَنّتست و گُلستان در گُلستان |
| ۵۷۸ | N | گر ز صورت بگذرید ای دوستان | * | جنت است و گلستان در گلستان |
| ۵۷۹ | Q | صورتِ خود چون شکستی سوختی | * | صورتِ کُل را شکست آموختی |
| ۵۷۹ | N | صورت خود چون شکستی سوختی | * | صورت کل را شکست آموختی |
| ۵۸۰ | Q | بعد از آن هر صورتی را بشْکنی | * | همچو حَیْدَر بابِ خَیْبَر بر کَنی |
| ۵۸۰ | N | بعد از آن هر صورتی را بشکنی | * | همچو حیدر باب خیبر بر کنی |
| ۵۸۱ | Q | سُغْبهٔ صورت شد آن خواجهٔ سلیم | * | که به ده می‌شد به گفتاری سقیم |
| ۵۸۱ | N | سغبه‌ی صورت شد آن خواجه‌ی سلیم | * | که بدِه می‌شد بگفتاری سقیم |
| ۵۸۲ | Q | سوی دامِ آن تملّق شادمان | * | همچو مرغی سوی دانهٔ امتحان |
| ۵۸۲ | N | سوی دام آن تملق شادمان | * | همچو مرغی سوی دانه‌ی امتحان |
| ۵۸۳ | Q | از کرم دانست مرغ آن دانه را | * | غایتِ حرص است نه جود آن عطا |
| ۵۸۳ | N | از کرم دانست مرغ آن دانه را | * | غایت حرص است نی جود آن عطا |
| ۵۸۴ | Q | مرغکان در طمعِ دانه شادمان | * | سوی آن تزویر پّران و دوان |
| ۵۸۴ | N | مرغکان در طمع دانه شادمان | * | سوی آن تزویر پران و دوان |
| ۵۸۵ | Q | گر ز شادی خواجه آگاهت کنم | * | ترسم ای ره‌رَو که بیگاهت کنم |
| ۵۸۵ | N | گر ز شادی خواجه آگاهت کنم | * | ترسم ای رهرو که بیگاهت کنم |
| ۵۸۶ | Q | مُخْتَصَر کردم چو آمد دِه پدید | * | خود نبود آن دِه رهِ دیگر گُزید |
| ۵۸۶ | N | مختصر کردم چو آمد ده پدید | * | خود نبود آن ده ره دیگر گزید |
| ۵۸۷ | Q | قُربِ ماهی دِه بدِه می‌تاختند | * | زانک راهِ دِه نِکو نشْناختند |
| ۵۸۷ | N | قرب ماهی ده به ده می‌تاختند | * | ز انکه راه ده نکو نشناختند |
| ۵۸۸ | Q | هرکه در ره بی‌قلاوزی رود | * | هر دو روزه راه صد‌ساله شود |
| ۵۸۸ | N | هر که در ره بی‌قلاووزی رود | * | هر دو روزه راه صد ساله شود |
| ۵۸۹ | Q | هرکه تازد سوی کعبه بی‌دلیل | * | همچو این سرگشتگان گردد ذلیل |
| ۵۸۹ | N | هر که تازد سوی کعبه بی‌دلیل | * | همچو این سر گشتگان گردد ذلیل |
| ۵۹۰ | Q | هرکه گیرد پیشهٔ بی‌اوستا | * | ریش‌خندی شد بشهر و روستا |
| ۵۹۰ | N | هر که گیرد پیشه‌ی بی‌اوستا | * | ریش‌خندی شد به شهر و روستا |
| ۵۹۱ | Q | جز که نادر باشد اندر خافِقَیْن | * | آدمی سَر بر زند بی‌والِدَیْن |
| ۵۹۱ | N | جز که نادر باشد اندر خافقین | * | آدمی سر بر زند بی‌والدین |
| ۵۹۲ | Q | مال او یابد که کسبی می‌کند | * | نادری باشد که بر گنجی زند |
| ۵۹۲ | N | مال او یابد که کسبی می‌کند | * | نادری باشد که بر گنجی زند |
| ۵۹۳ | Q | مصطفایی کُو که جسمش جان بود | * | تا که رَحْمَن عَلَّمَ ٱلْقُرْآن بود |
| ۵۹۳ | N | مصطفایی کو که جسمش جان بود | * | تا که رحمن علم القرآن بود |
| ۵۹۴ | Q | اهلِ تن را جمله عَلَّمَ بِالْقَلَمِ | * | واسطه افراشت در بذلِ کرم |
| ۵۹۴ | N | اهل تن را جمله عَلَّمَ بِالْقَلَمِ | * | واسطه افراشت در بذل کرم |
| ۵۹۵ | Q | هر حریصی هست محروم ای پسر | * | چون حریصان تک مرَو آهسته‌تر |
| ۵۹۵ | N | هر حریصی هست محروم ای پسر | * | چون حریصان تک مرو آهسته‌تر |
| ۵۹۶ | Q | اندر آن ره رنجها دیدند و تاب | * | چون عَذابِ مرغِ خاکی در عِذاب |
| ۵۹۶ | N | اندر آن ره رنجها دیدند و تاب | * | چون عذاب مرغ خاکی در عذاب |
| ۵۹۷ | Q | سیر گشته از دِه و از روستا | * | وز شَکَرریزِ چنان نااوستا |
| ۵۹۷ | N | سیر گشته از ده و از روستا | * | وز شکر ریز چنان نااوستا |
block:3018
| ۵۹۸ | Q | بعدِ ماهی چون رسیدند آن طرف | * | بی‌نوا ایشان ستوران بی‌علف |
| ۵۹۸ | N | بعد ماهی چون رسیدند آن طرف | * | بی‌نوا ایشان ستوران بی‌علف |
| ۵۹۹ | Q | روستایی بین که از بَدْ نیّتی | * | می‌کند بَعْدَ الْلَتیّا و ٱلَّتی |
| ۵۹۹ | N | روستایی بین که از بد نیتی | * | می‌کند بعد اللتیا و التی |
| ۶۰۰ | Q | رُوی پنهان می‌کند زیشان بروز | * | تا سوی باغش بنگْشایند پوز |
| ۶۰۰ | N | روی پنهان می‌کند ز ایشان به روز | * | تا سوی باغش بنگشایند پوز |
| ۶۰۱ | Q | آنچنان رُو که همه زَرْق و شَرست | * | از مُسلْمانان نهان اولیترست |
| ۶۰۱ | N | آن چنان رو که همه زرق و شر است | * | از مسلمانان نهان اولیتر است |
| ۶۰۲ | Q | رُویها باشد که دیوان چون مگس | * | بر سَرش بنْشسته باشند چون حَرَس |
| ۶۰۲ | N | رویها باشد که دیوان چون مگس | * | بر سرش بنشسته باشد چون حرس |
| ۶۰۳ | Q | چون ببینی رویِ او در تو فتند | * | یا مَبین آن رُو چو دیدی خوش مخند |
| ۶۰۳ | N | چون ببینی روی او در توفتند | * | یا مبین آن رو چو دیدی خوش مخند |
| ۶۰۴ | Q | در چنان رُویِ خبیثِ عاصیه | * | گفت یزدان نَسفَعَنْ بٱلنَّاصِیَه |
| ۶۰۴ | N | در چنان روی خبیث عاصیه | * | گفت یزدان نسفعا بالناصیه |
| ۶۰۵ | Q | چون بپرسیدند و خانه‌ش یافتند | * | همچو خویشان سوی در بشْتافتند |
| ۶۰۵ | N | چون بپرسیدند و خانه‌ش یافتند | * | همچو خویشان سوی در بشتافتند |
| ۶۰۶ | Q | در فرو بستند اهلِ خانه‌اش | * | خواجه شد زین کژْرَوی دیوانه‌وش |
| ۶۰۶ | N | در فرو بستند اهل خانه‌اش | * | خواجه شد زین کژ روی دیوانه‌وش |
| ۶۰۷ | Q | لیک هنگامِ دُرشتی هم نبود | * | چون در افتادی بچَه تیزی چه سود |
| ۶۰۷ | N | لیک هنگام درشتی هم نبود | * | چون در افتادی به چه تیزی چه سود |
| ۶۰۸ | Q | بر دَرش ماندند ایشان پنج روز | * | شب بسَرْما روز خود خورشید‌سوز |
| ۶۰۸ | N | بر درش ماندند ایشان پنج روز | * | شب به سرما روز خود خورشید سوز |
| ۶۰۹ | Q | نه ز غفلت بود ماندن نه خری | * | بلک بود از اضطرار و بی‌خَری |
| ۶۰۹ | N | نی ز غفلت بود ماندن نی خری | * | بلکه بود از اضطرار و بی‌خوری |
| ۶۱۰ | Q | با لئیمان بسته نیکان ز اضطرار | * | شیر مُرداری خورد از جُوعِ زار |
| ۶۱۰ | N | با لئیمان بسته نیکان ز اضطرار | * | شیر مرداری خورد از جوع زار |
| ۶۱۱ | Q | او همی‌دیدش همی‌کردش سلام | * | که فلانم من مرا اینست نام |
| ۶۱۱ | N | او همی‌دیدش همی‌کردش سلام | * | که فلانم من مرا این است نام |
| ۶۱۲ | Q | گفت باشد من چه دانم تو کیی | * | یا پلیدی یا قرینِ پاکیی |
| ۶۱۲ | N | گفت باشد من چه دانم تو کی‌ای | * | یا پلیدی یا قرین پاکی‌ای |
| ۶۱۳ | Q | گفت این دَم با قیامت شد شبیه | * | تا برادر شد یَفِرَّ مِنْ أَخِیه |
| ۶۱۳ | N | گفت این دم با قیامت شد شبیه | * | تا برادر شد یفر من اخیه |
| ۶۱۴ | Q | شرح می‌کردش که من آنم که تو | * | لُوتها خوردی ز خوانِ من دو تو |
| ۶۱۴ | N | شرح می‌کردش که من آنم که تو | * | لوتها خوردی ز خوان من دو تو |
| ۶۱۵ | Q | آن فلان روزت خریدم آن متاع | * | کُلَّ سِرٍّ جاوَزَ ٱلاِثْنِیْنِ شِاع |
| ۶۱۵ | N | آن فلان روزت خریدم آن متاع | * | کل سر جاوز الاثنین شاع |
| ۶۱۶ | Q | سَرِّ مِهْرِ ما شنیدستند خلق | * | شرم دارد رُو چو نعمت خورد حلَق |
| ۶۱۶ | N | سر مهر ما شنیدستند خلق | * | شرم دارد رو چو نعمت خورد حلق |
| ۶۱۷ | Q | او همی‌گفتش چه گویی تُرّهات | * | نی ترا دانم نه نامِ تو نه جات |
| ۶۱۷ | N | او همی‌گفتش چه گویی ترهات | * | نی ترا دانم نه نام تو نه جات |
| ۶۱۸ | Q | پنجمین شب ابر و بارانی گرفت | * | کاسمان از بارِشش دارد شِگِفت |
| ۶۱۸ | N | پنجمین شب ابر و بارانی گرفت | * | کاسمان از بارشش دارد شگفت |
| ۶۱۹ | Q | چون رسید آن کارْد اندر استخوان | * | حلقه زد خواجه که مهتر را بخوان |
| ۶۱۹ | N | چون رسید آن کارد اندر استخوان | * | حلقه زد خواجه که مهتر را بخوان |
| ۶۲۰ | Q | چون بصد اِلحاح آمد سوی دَر | * | گفت آخر چیست ای جانِ پدر |
| ۶۲۰ | N | چون به صد الحاح آمد سوی در | * | گفت آخر چیست ای جان پدر |
| ۶۲۱ | Q | گفت من آن حقّها بگذاشتم | * | ترک کردم آنچ می‌پنداشتم |
| ۶۲۱ | N | گفت من آن حقها بگذاشتم | * | ترک کردم آن چه می‌پنداشتم |
| ۶۲۲ | Q | پنج ساله رنج دیدم پنج روز | * | جانِ مسکینم درین گرما و سوز |
| ۶۲۲ | N | پنج ساله رنج دیدم پنج روز | * | جان مسکینم در این گرما و سوز |
| ۶۲۳ | Q | یک جفا از خویش و از یار و تبار | * | در گرانی هست چون سیصد هزار |
| ۶۲۳ | N | یک جفا از خویش و از یار و تبار | * | در گرانی هست چون سیصد هزار |
| ۶۲۴ | Q | زانک دل ننْهاد بر جور و جفاش | * | جانش خُوگر بود با لطف و وفاش |
| ۶۲۴ | N | ز انکه دل ننهاد بر جور و جفاش | * | جانش خوگر بود با لطف و وفاش |
| ۶۲۵ | Q | هرچه بر مَرْدُم بلا و شدّتست | * | این یقین دان کز خلافِ عادتست |
| ۶۲۵ | N | هر چه بر مردم بلا و شدت است | * | این یقین دان کز خلاف عادت است |
| ۶۲۶ | Q | گفت ای خورشیدِ مِهْرت در زوال | * | گر تو خونم ریختی کردم حلال |
| ۶۲۶ | N | گفت ای خورشید مهرت در زوال | * | گر تو خونم ریختی کردم حلال |
| ۶۲۷ | Q | امشبِ باران بما ده گوشه‌ای | * | تا بیابی در قیامت توشه‌ای |
| ۶۲۷ | N | امشب باران به ما ده گوشه‌ای | * | تا بیابی در قیامت توشه‌ای |
| ۶۲۸ | Q | گفت یک گوشه‌ست آنِ باغبان | * | هست اینجا گرگ را او پاسبان |
| ۶۲۸ | N | گفت یک گوشه است آن باغبان | * | هست اینجا گرگ را او پاسبان |
| ۶۲۹ | Q | در کَفَش تیر و کمان از بهرِ گرگ | * | تا زند گر آید آن گرگِ سُترگ |
| ۶۲۹ | N | در کفش تیر و کمان از بهر گرگ | * | تا زند گر آید آن گرگ سترگ |
| ۶۳۰ | Q | گر تو آن خدمت کنی جا آنِ تُست | * | ورنه جای دیگری فرمای جُست |
| ۶۳۰ | N | گر تو آن خدمت کنی جا آن تست | * | ور نه جای دیگری فرمای جست |
| ۶۳۱ | Q | گفت صد خدمت کنم تو جای ده | * | آن کمان و تیر در کفَّم بنه |
| ۶۳۱ | N | گفت صد خدمت کنم تو جای ده | * | آن کمان و تیر در کفم بنه |
| ۶۳۲ | Q | من نخسبم حارسی رَز کنم | * | گر بر آرد گرگ سَر تیرش زنم |
| ۶۳۲ | N | من نخسبم حارسی رز کنم | * | گر بر آرد گرگ سر تیرش زنم |
| ۶۳۳ | Q | بهرِ حق مگْذارم امشب ای دُو دِل | * | آبِ باران بر سر و در زیر گِل |
| ۶۳۳ | N | بهر حق مگذارم امشب ای دو دل | * | آب باران بر سر و در زیر گل |
| ۶۳۴ | Q | گوشه‌ای خالی شد و او با عیال | * | رفت آنجا جایِ تنگ و بی‌مَجال |
| ۶۳۴ | N | گوشه‌ای خالی شد و او با عیال | * | رفت آن جا جای تنگ و بی‌مجال |
| ۶۳۵ | Q | چون مَلَخَ بر همدگر گشته سوار | * | از نهیبِ سَیْل اندر کُنجِ غار |
| ۶۳۵ | N | چون ملخ بر همدگر گشته سوار | * | از نهیب سیل اندر کنج غار |
| ۶۳۶ | Q | شب همه شب جمله گویان ای خدا | * | این سزای ما سزای ما سزا |
| ۶۳۶ | N | شب همه شب جمله گویان ای خدا | * | این سزای ما سزای ما سزا |
| ۶۳۷ | Q | این سزای آنک شد یارِ خسان | * | یا کَسی کرد از برای ناکَسان |
| ۶۳۷ | N | این سزای آن که شد یار خسان | * | یا کسی کرد از برای ناکسان |
| ۶۳۸ | Q | این سزای آنک اندر طمعِ خام | * | ترک گوید خدمتِ خاکِ کرام |
| ۶۳۸ | N | این سزای آن که اندر طمع خام | * | ترک گوید خدمت خاک کرام |
| ۶۳۹ | Q | خاکِ پاکان لیسی و دیوارشان | * | بهتر از عام و رَز و گُلزارشان |
| ۶۳۹ | N | خاک پاکان لیسی و دیوارشان | * | بهتر از عام و رز و گلزارشان |
| ۶۴۰ | Q | بندهٔ یک مردِ روشن‌دل شوی | * | به که بر فَرْقِ سَرِ شاهان روی |
| ۶۴۰ | N | بنده‌ی یک مرد روشن دل شوی | * | به که بر فرق سر شاهان روی |
| ۶۴۱ | Q | از ملوکِ خاک جز بانگِ دُهُل | * | تو نخواهی یافت ای پیکِ سُبُل |
| ۶۴۱ | N | از ملوک خاک جز بانگ دهل | * | تو نخواهی یافت ای پیک سبل |
| ۶۴۲ | Q | شهریان خود ره‌زنان نِسْبت برُوح | * | روستایی کیست گیجِ بی‌فُتوح |
| ۶۴۲ | N | شهریان خود ره زنان نسبت به روح | * | روستایی کیست گیج و بی‌فتوح |
| ۶۴۳ | Q | این سزای آنک بی‌تدبیرِ عقل | * | بانگِ غُولی آمدش بگْزید نَقْل |
| ۶۴۳ | N | این سزای آن که بی‌تدبیر عقل | * | بانگ غولی آمدش بگزید نقل |
| ۶۴۴ | Q | چون پشیمانی ز دِل شد تا شَغاف | * | ز آن سِپَس سودی ندارد اعتراف |
| ۶۴۴ | N | چون پشیمانی ز دل شد تا شغاف | * | ز آن سپس سودی ندارد اعتراف |
| ۶۴۵ | Q | آن کمان و تیر اندر دست او | * | گرگ را جویان همه شب سو بسُو |
| ۶۴۵ | N | آن کمان و تیر اندر دست او | * | گرگ را جویان همه شب سو به سو |
| ۶۴۶ | Q | گرگ بر وَیْ خود مُسلَّط چون شَرَر | * | گرگ جویان و ز گرگ او بی‌خبر |
| ۶۴۶ | N | گرگ بروی خود مسلط چون شرر | * | گرگ جویان و ز گرگ او بی‌خبر |
| ۶۴۷ | Q | هر پشه هر کیک چون گرگی شده | * | اندر آن ویرانه‌شان زخمی زده |
| ۶۴۷ | N | هر پشه هر کیک چون گرگی شده | * | اندر آن ویرانه‌شان زخمی زده |
| ۶۴۸ | Q | فرصتِ آن پشّه راندن هم نبود | * | از نهیبِ حملهٔ گرگِ عَنود |
| ۶۴۸ | N | فرصت آن پشه راندن هم نبود | * | از نهیب حمله‌ی گرگ عنود |
| ۶۴۹ | Q | تا نباید گرگ آسیبی زَند | * | روستایی ریشِ خواجه بر کَند |
| ۶۴۹ | N | تا نباید گرگ آسیبی زند | * | روستایی ریش خواجه بر کند |
| ۶۵۰ | Q | این چنین دندان‌کنَان تا نیمشب | * | جانشان از ناف می‌آمد بلب |
| ۶۵۰ | N | این چنین دندان کنان تا نیم شب | * | جانشان از ناف می‌آمد به لب |
| ۶۵۱ | Q | ناگهان تمثالِ گرگ هِشته‌ای | * | سر بر آورد از فرازِ پُشته‌ای |
| ۶۵۱ | N | ناگهان تمثال گرگ هشته‌ای | * | سر بر آورد از فراز پشته‌ای |
| ۶۵۲ | Q | تیر را بگْشاد آن خواجه ز شَست | * | زد بر آن حیوان که تا افتاد پست |
| ۶۵۲ | N | تیر را بگشاد آن خواجه ز شست | * | زد بر آن حیوان که تا افتاد پست |
| ۶۵۳ | Q | اندر افتادن ز حیوان باد جَست | * | روستایی های کرد و کوفت دست |
| ۶۵۳ | N | اندر افتادن ز حیوان باد جست | * | روستایی های کرد و کوفت دست |
| ۶۵۴ | Q | ناجوانمردا که خرکُرهّٔ منست | * | گفت نه این گرگِ چون آهَرْمَنست |
| ۶۵۴ | N | ناجوانمردا که خر کره‌ی من است | * | گفت نی این گرگ چون آهرمن است |
| ۶۵۵ | Q | اندرو اَشْکالِ گرگی ظاهرست | * | شکلِ او از گرگی او مُخْبِرست |
| ۶۵۵ | N | اندر او اشکال گرگی ظاهر است | * | شکل او از گرگی او مخبر است |
| ۶۵۶ | Q | گفت نه بادی که جَست از فَرْجِ وی | * | می‌شناسم همچنانک آبی ز مَیْ |
| ۶۵۶ | N | گفت نی بادی که جست از فرج وی | * | می‌شناسم همچنانک آبی ز می |
| ۶۵۷ | Q | کُشته‌ای خرکُرّه‌ام را در ریاض | * | که مبادت بسط هرگز ز اِنقباض |
| ۶۵۷ | N | کشته‌ای خر کره‌ام را در ریاض | * | که مبادت بسط هرگز ز انقباض |
| ۶۵۸ | Q | گفت نیکوتر تفحُّص کن شبست | * | شخصها در شب ز ناظر مُحْجَبَست |
| ۶۵۸ | N | گفت نیکوتر تفحص کن شب است | * | شخصها در شب ز ناظر محجب است |
| ۶۵۹ | Q | شب غلط بنماید و مُبْدَل بسی | * | دیدِ صایب شب ندارد هر کسی |
| ۶۵۹ | N | شب غلط بنماید و مبدل بسی | * | دید صایب شب ندارد هر کسی |
| ۶۶۰ | Q | هم شب و هم ابر و هم باران ژرف | * | این سه تاریکی غلط آرد شگرف |
| ۶۶۰ | N | هم شب و هم ابر و هم باران ژرف | * | این سه تاریکی غلط آرد شگرف |
| ۶۶۱ | Q | گفت آن بر من چو روزِ روشنست | * | می‌شناسم بادِ خرکرهّٔ منست |
| ۶۶۱ | N | گفت آن بر من چو روز روشن است | * | می‌شناسم باد خر کره‌ی من است |
| ۶۶۲ | Q | در میانِ بیست باد آن باد را | * | می‌شناسم چون مسافر زاد را |
| ۶۶۲ | N | در میان بیست باد آن باد را | * | می‌شناسم چون مسافر زاد را |
| ۶۶۳ | Q | خواجه بر جَست و بیامد ناشِکِفْت | * | روستایی را گریبانش گرفت |
| ۶۶۳ | N | خواجه بر جست و بیامد ناشکفت | * | روستایی را گریبانش گرفت |
| ۶۶۴ | Q | کابْلَهِ طرّار شَیْد آورده‌ای | * | بَنْگ و افْیون هر دو با هم خورده‌ای |
| ۶۶۴ | N | کابله طرار شید آورده‌ای | * | بنگ و افیون هر دو با هم خورده‌ای |
| ۶۶۵ | Q | در سه تاریکی شناسی بادِ خَر | * | چون ندانی مر مرا ای خیره‌سَر |
| ۶۶۵ | N | در سه تاریکی شناسی باد خر | * | چون ندانی مر مرا ای خیره‌سر |
| ۶۶۶ | Q | آنک داند نیمشب گوساله را | * | چون نداند همرهِ ده ساله را |
| ۶۶۶ | N | آن که داند نیم شب گوساله را | * | چون نداند همره ده ساله را |
| ۶۶۷ | Q | خویشتن را عارف و واله کنی | * | خاک در چشمِ مُرَّوت می‌زنی |
| ۶۶۷ | N | خویشتن را واله و عارف کنی | * | خاک در چشم مروت می‌زنی |
| ۶۶۸ | Q | که مرا از خویش هم آگاه نیست | * | در دلم گُنجای جز اللَّه نیست |
| ۶۶۸ | N | که مرا از خویش هم آگاه نیست | * | در دلم گنجای جز اللَّه نیست |
| ۶۶۹ | Q | آنچ دی خوردم از آنم یاد نیست | * | این دل از غیرِ تحیُّر شاد نیست |
| ۶۶۹ | N | آن چه دی خوردم از آنم یاد نیست | * | این دل از غیر تحیر شاد نیست |
| ۶۷۰ | Q | عاقل و مجنونِ حقّم یاد آر | * | در چنین بی‌خویشیَم معذور دار |
| ۶۷۰ | N | عاقل و مجنون حقم یاد آر | * | در چنین بی‌خویشیم معذور دار |
| ۶۷۱ | Q | آنک مُرداری خورد یعنی نبیذ | * | شرع او را سوی معذوران کشید |
| ۶۷۱ | N | آن که مرداری خورد یعنی نبیذ | * | شرع او را سوی معذوران کشید |
| ۶۷۲ | Q | مست و بنگی را طلاق و بَیْع نیست | * | همچو طفلست او مُعاف و مُعْتَفیست |
| ۶۷۲ | N | مست و بنگی را طلاق و بیع نیست | * | همچو طفل است او معاف و معتفی است |
| ۶۷۳ | Q | مستیی کاید ز بُویِ شاهِ فرد | * | صد خُمِ مَی در سَر و مغز آن نکرد |
| ۶۷۳ | N | مستیی کاید ز بوی شاه فرد | * | صد خم می در سر و مغز آن نکرد |
| ۶۷۴ | Q | پس بَرو تکلیف چون باشد روا | * | اسب ساقط گشت و شد بی‌دست و پا |
| ۶۷۴ | N | پس بر او تکلیف چون باشد روا | * | اسب ساقط گشت و شد بی‌دست و پا |
| ۶۷۵ | Q | بار کی نْهَد در جهان خرکُرّه را | * | درس کی دْهَد پارسی بومُرَّه را |
| ۶۷۵ | N | بار که نهد در جهان خر کره را | * | درس که دهد پارسی بو مره را |
| ۶۷۶ | Q | بار بر گیرند چون آمد عَرَج | * | گفت حق لَیْسَ عَلَی الْأَعْمی حَرَجٌ* |
| ۶۷۶ | N | بار بر گیرند چون آمد عرج | * | گفت حق لَیْسَ عَلَی الْأَعْمی حَرَجٌ* |
| ۶۷۷ | Q | سوی خود اعمی شدم از حق بصیر | * | پس مُعافم از قلیل و از کثیر |
| ۶۷۷ | N | سوی خود اعمی شدم از حق بصیر | * | پس معافم از قلیل و از کثیر |
| ۶۷۸ | Q | لافِ درویشی زنی و بی‌خودی | * | های و هویِ مَستیانِ ایزدی |
| ۶۷۸ | N | لاف درویشی زنی و بی‌خودی | * | های و هوی مستیان ایزدی |
| ۶۷۹ | Q | که زمین را من ندانم ز آسمان | * | امتحانت کرد غیرت امتحان |
| ۶۷۹ | N | که زمین را من ندانم ز آسمان | * | امتحانت کرد غیرت امتحان |
| ۶۸۰ | Q | بادِ خرکُرّه چنین رُسوات کرد | * | هستی نَفْیِ ترا اِثبات کرد |
| ۶۸۰ | N | باد خر کره چنین رسوات کرد | * | هستی نفی ترا اثبات کرد |
| ۶۸۱ | Q | این چنین رسوا کند حق شَیْد را | * | این چنین گیرد رمیده صَیْد را |
| ۶۸۱ | N | این چنین رسوا کند حق شید را | * | این چنین گیرد رمیده صید را |
| ۶۸۲ | Q | صد هزاران امتحانست ای پسر | * | هرکه گوید من شدم سرهنگِ دَر |
| ۶۸۲ | N | صد هزاران امتحان است ای پسر | * | هر که گوید من شدم سرهنگ در |
| ۶۸۳ | Q | گر نداند عامه او را ز امتحان | * | پختگانِ راه جویندش نشان |
| ۶۸۳ | N | گر نداند عامه او را ز امتحان | * | پختگان راه جویندش نشان |
| ۶۸۴ | Q | چون کند دعوی خیَّاطی خَسی | * | افکند در پیشِ او شه اطلسی |
| ۶۸۴ | N | چون کند دعوی خیاطی خسی | * | افکند در پیش او شه اطلسی |
| ۶۸۵ | Q | که بُبّر این را بَغَلْطاقِ فراخ | * | ز امتحان پیدا شود او را دو شاخ |
| ۶۸۵ | N | که ببر این را بغلطاق فراخ | * | ز امتحان پیدا شود او را دو شاخ |
| ۶۸۶ | Q | گر نبودی امتحانِ هر بَدی | * | هر مخنَّث در وغا رُستم بُدی |
| ۶۸۶ | N | گر نبودی امتحان هر بدی | * | هر مخنث در وغا رستم بدی |
| ۶۸۷ | Q | خود مخنَّث را زِرهِ پوشیده گیر | * | چون ببیند زخم گردد چون اسیر |
| ۶۸۷ | N | خود مخنث را زره پوشیده گیر | * | چون ببیند زخم گردد چون اسیر |
| ۶۸۸ | Q | مستِ حق هُشیار چون شد از دَبُور | * | مستِ حق ناید بخود از نفخِ صُور |
| ۶۸۸ | N | مست حق هشیار چون شد از دبور | * | مست حق ناید به خود از نفخ صور |
| ۶۸۹ | Q | بادهٔ حق راست باشد نی دروغ | * | دوغ خوردی دوغ خوردی دوغ دوغ |
| ۶۸۹ | N | باده‌ی حق راست باشد نی دروغ | * | دوغ خوردی دوغ خوردی دوغ دوغ |
| ۶۹۰ | Q | ساختی خود را جُنَیْد و بایزید | * | رَو که نشْناسم تبَر را از کلید |
| ۶۹۰ | N | ساختی خود را جنید و بایزید | * | رو که نشناسم تبر را از کلید |
| ۶۹۱ | Q | بَدْرگَی و مَنْبَلی و حرص و آز | * | چون کنی پنهان بشَیْد ای مکرْساز |
| ۶۹۱ | N | بد رگی و منبلی و حرص و آز | * | چون کنی پنهان به شید ای مکر ساز |
| ۶۹۲ | Q | خویش را منصورِ حلَّاجی کنی | * | آتشی در پنبهٔ یاران زنی |
| ۶۹۲ | N | خویش را منصور حلاجی کنی | * | آتشی در پنبه‌ی یاران زنی |
| ۶۹۳ | Q | که بَنْشناسم عُمَر از بو لَهَب | * | بادِ کُرّهٔ خود شناسم نیمشب |
| ۶۹۳ | N | که بنشناسم عمر از بو لهب | * | باد کره‌ی خود شناسم نیم شب |
| ۶۹۴ | Q | ای خری کین از تو خر باوَر کند | * | خویش را بهرِ تو کُور و کَر کند |
| ۶۹۴ | N | ای خری کاین از تو خر باور کند | * | خویش را بهر تو کور و کر کند |
| ۶۹۵ | Q | خویش را از رهروان کمتر شمَر | * | تو حریفِ رَه‌ریانی گُه مخُور |
| ۶۹۵ | N | خویش را از رهروان کمتر شمر | * | تو حریف ره‌ریانی گه مخور |
| ۶۹۶ | Q | باز پَرّ از شَیْد سوی عقل تاز | * | کَی پَرَد بر آسمان پَرِّ مَجاز |
| ۶۹۶ | N | باز پر از شید سوی عقل تاز | * | کی پرد بر آسمان پر مجاز |
| ۶۹۷ | Q | خویشتن را عاشقِ حق ساختی | * | عشق با دیوِ سیاهی باختی |
| ۶۹۷ | N | خویشتن را عاشق حق ساختی | * | عشق با دیو سیاهی باختی |
| ۶۹۸ | Q | عاشق و معشوق را در رَسْتَخیز | * | دُو بدُو بندند و پیش آرند تیز |
| ۶۹۸ | N | عاشق و معشوق را در رستخیز | * | دو بدو بندند و پیش آرند تیز |
| ۶۹۹ | Q | تو چه خود را گیج و بی‌خود کرده‌ای | * | خونِ رز کُو خونِ ما را خورده‌ای |
| ۶۹۹ | N | تو چه خود را گیج و بی‌خود کرده‌ای | * | خون رز کو خون ما را خورده‌ای |
| ۷۰۰ | Q | رَو که نشْناسم ترا از من بجِه | * | عارفِ بی‌خویشم و بُهلولِ دَه |
| ۷۰۰ | N | رو که نشناسم ترا از من بجه | * | عارف بی‌خویشم و بهلول ده |
| ۷۰۱ | Q | تو توَهُّم می‌کنی از قُرْبِ حق | * | که طَبَق‌گر دُور نبْود از طَبَق |
| ۷۰۱ | N | تو توهم می‌کنی از قرب حق | * | که طبق گر دور نبود از طبق |
| ۷۰۲ | Q | این نمی‌بینی که قربِ اولیا | * | صد کرامت دارد و کار و کیا |
| ۷۰۲ | N | این نمی‌بینی که قرب اولیا | * | صد کرامت دارد و کار و کیا |
| ۷۰۳ | Q | آهن از داود مومی می‌شود | * | موم در دستت چو آهن می‌بود |
| ۷۰۳ | N | آهن از داود مومی می‌شود | * | موم در دستت چو آهن می‌بود |
| ۷۰۴ | Q | قربِ خَلْق و رزق بر جمله‌ست عام | * | قربِ وَحْیِ عشق دارند این کِرام |
| ۷۰۴ | N | قرب خلق و رزق بر جمله ست عام | * | قرب وحی عشق دارند این کرام |
| ۷۰۵ | Q | قرب بر انواع باشد ای پدر | * | می‌زند خورشید بر کُهسار و زَر |
| ۷۰۵ | N | قرب بر انواع باشد ای پدر | * | می‌زند خورشید بر کهسار و زر |
| ۷۰۶ | Q | لیک قربی هست با زَر شِید را | * | که از آن آگه نباشد بید را |
| ۷۰۶ | N | لیک قربی هست با زر شید را | * | که از آن آگه نباشد بید را |
| ۷۰۷ | Q | شاخِ خشک و تر قریبِ آفتاب | * | آفتاب از هر دُو کَی دارد حجاب |
| ۷۰۷ | N | شاخ خشک و تر قریب آفتاب | * | آفتاب از هر دو کی دارد حجاب |
| ۷۰۸ | Q | لیک کُو آن قُربتِ شاخِ طَری | * | که ثمارِ پُخته از وَی می‌خوری |
| ۷۰۸ | N | لیک کو آن قربت شاخ طری | * | که ثمار پخته از وی می‌خوری |
| ۷۰۹ | Q | شاخِ خشک از قربتِ آن آفتاب | * | غیرِ زُو تر خشک گشتن گُو بیاب |
| ۷۰۹ | N | شاخ خشک از قربت آن آفتاب | * | غیر زو تر خشک گشتن گو بیاب |
| ۷۱۰ | Q | آنچنان مستی مباش ای بی‌خِرَد | * | که بعقل آید پشیمانی خورد |
| ۷۱۰ | N | آن چنان مستی مباش ای بی‌خرد | * | که به عقل آید پشیمانی خورد |
| ۷۱۱ | Q | بلک از آن مستان که چون مَی می‌خورند | * | عقلهای پخته حسرت می‌بَرند |
| ۷۱۱ | N | بلک از آن مستان که چون می می‌خورند | * | عقلهای پخته حسرت می‌برند |
| ۷۱۲ | Q | ای گرفته همچو گُربه موشِ پیر | * | گر از آن مَی شیرگیری شیر گیر |
| ۷۱۲ | N | ای گرفته همچو گربه موش پیر | * | گر از آن می شیر گیری شیر گیر |
| ۷۱۳ | Q | ای بخورده از خیالی جامِ هیچ | * | همچو مستانِ حقایق بر مپیچ |
| ۷۱۳ | N | ای بخورده از خیالی جام هیچ | * | همچو مستان حقایق بر مپیچ |
| ۷۱۴ | Q | می‌فُتی این سو و آن سو مست‌وار | * | ای تو این سو نیستت ز آن سو گذار |
| ۷۱۴ | N | می‌فتی این سو و آن سو مست‌وار | * | ای تو این سو نیستت ز آن سو گذار |
| ۷۱۵ | Q | گر بدان سو راه یابی بعد از آن | * | گه بدین سو گه بدان سو سَر فشان |
| ۷۱۵ | N | گر بدان سو راه یابی بعد از آن | * | گه بدین سو گه بدان سو سر فشان |
| ۷۱۶ | Q | جمله این سویی از آن سو کَپ مزن | * | چون نداری مرگ هرزه جان مکن |
| ۷۱۶ | N | جمله این سویی از آن سو گپ مزن | * | چون نداری مرگ هرزه جان مکن |
| ۷۱۷ | Q | آن خَضِرْجان کز اجل نهْراسد او | * | شاید ار مخلوق را نشْناسد او |
| ۷۱۷ | N | آن خضر جان کز اجل نهراسد او | * | شاید ار مخلوق را نشناسد او |
| ۷۱۸ | Q | کام از ذوقِ تَوُّهم خوش کنی | * | در دَمی در خیکِ خود پُرّش کنی |
| ۷۱۸ | N | کام از ذوق توهم خوش کنی | * | در دمی در خیک خود پرش کنی |
| ۷۱۹ | Q | پس بیک سوزن تهی گردی ز باد | * | این چنین فربه تنِ عاقل مباد |
| ۷۱۹ | N | پس به یک سوزن تهی گردی ز باد | * | این چنین فربه تن عاقل مباد |
block:3019
| ۷۲۰ | Q | کوزه‌ها سازی ز بَرْف اندر شتا | * | کَی کند چون آب بیند آن وفا |
| ۷۲۰ | N | کوزه‌ها سازی ز برف اندر شتا | * | کی کند چون آب بیند آن وفا |
| ۷۲۱ | Q | آن شغالی رفت اندر خُمِّ رنگ | * | اندر آن خم کرد یک ساعت درنگ |
| ۷۲۱ | N | آن شغالی رفت اندر خم رنگ | * | اندر آن خم کرد یک ساعت درنگ |
| ۷۲۲ | Q | پس بر آمد پوستش رنگین شده | * | که منم طاووسِ عِلّیّین شده |
| ۷۲۲ | N | پس بر آمد پوستش رنگین شده | * | که منم طاوس علیین شده |
| ۷۲۳ | Q | پشمِ رنگین رونقِ خوش یافته | * | آفتاب آن رنگها بر تافته |
| ۷۲۳ | N | پشم رنگین رونق خوش یافته | * | آفتاب آن رنگها بر تافته |
| ۷۲۴ | Q | دید خود را سبز و سرخ و فور و زرد | * | خویشتن را بر شغالان عرضه کرد |
| ۷۲۴ | N | دید خود را سبز و سرخ و فور و زرد | * | خویشتن را بر شغالان عرضه کرد |
| ۷۲۵ | Q | جمله گفتند ای شغالک حال چیست | * | که ترا در سَر نَشاطی مُلْتَویست |
| ۷۲۵ | N | جمله گفتند ای شغالک حال چیست | * | که ترا در سر نشاط ملتویست |
| ۷۲۶ | Q | از نَشاط از ما کرانه کرده‌ای | * | این تکبّر از کجا آورده‌ای |
| ۷۲۶ | N | از نشاط از ما کرانه کرده‌ای | * | این تکبر از کجا آورده‌ای |
| ۷۲۷ | Q | یک شغالی پیشِ او شد کای فلان | * | شَیْد کردی یا شدی از خوش دلان |
| ۷۲۷ | N | یک شغالی پیش او شد کای فلان | * | شید کردی یا شدی از خوش دلان |
| ۷۲۸ | Q | شَیْد کردی تا بمنبر بر جهی | * | تا ز لاف این خلق را حسرت دهی |
| ۷۲۸ | N | شید کردی تا بمنبر بر جهی | * | تا ز لاف این خلق را حسرت دهی |
| ۷۲۹ | Q | بس بکوشیدی ندیدی گرمیی | * | پس ز شَیْد آورده‌ای بی‌شرمیی |
| ۷۲۹ | N | بس بکوشیدی ندیدی گرمیی | * | پس ز شید آورده‌ای بی‌شرمیی |
| ۷۳۰ | Q | گرمی آنِ اولیا و انبیاست | * | باز بی‌شرمی پناهِ هر دَغاست |
| ۷۳۰ | N | گرمی آن اولیا و انبیاست | * | باز بی‌شرمی پناه هر دغاست |
| ۷۳۱ | Q | که التفاتِ خلق سوی خود کَشَند | * | که خوشیم و از درون بس ناخوشند |
| ۷۳۱ | N | که التفات خلق سوی خود کشند | * | که خوشیم و از درون بس ناخوشند |
block:3020
| ۷۳۲ | Q | پوستِ دُنبه یافت شخصی مُسْتهان | * | هر صباحی چرب کردی سَبْلتان |
| ۷۳۲ | N | پوست دنبه یافت شخصی مستهان | * | هر صباحی چرب کردی سبلتان |
| ۷۳۳ | Q | در میانِ مُنْعِمان رفتی که من | * | لُوتِ چربی خورده‌ام در انجمن |
| ۷۳۳ | N | در میان منعمان رفتی که من | * | لوت چربی خورده‌ام در انجمن |
| ۷۳۴ | Q | دست بر سبلت نهادی در نوَید | * | رَمْز یعنی سوی سبلت بنْگرید |
| ۷۳۴ | N | دست بر سبلت نهادی در نوید | * | رمز یعنی سوی سبلت بنگرید |
| ۷۳۵ | Q | کین گواهِ صدق گفتارِ منَست | * | وین نشانِ چرب و شیرین خوردنست |
| ۷۳۵ | N | کاین گواه صدق گفتار من است | * | وین نشان چرب و شیرین خوردن است |
| ۷۳۶ | Q | اِشْکَمش گفتی جوابِ بی‌طنین | * | که أَبادَ اللَّهُ کَیْدَ ٱلکْاذِبین |
| ۷۳۶ | N | اشکمش گفتی جواب بی‌طنین | * | که أباد اللَّه کید الکاذبین |
| ۷۳۷ | Q | لافِ تو ما را بر آتش بر نهاد | * | کان سبیلِ چربِ تو بر کنده باد |
| ۷۳۷ | N | لاف تو ما را بر آتش بر نهاد | * | کان سبیل چرب تو بر کنده باد |
| ۷۳۸ | Q | گر نبودی لافِ زشتت ای گدا | * | یک کریمی رحم افکندی بما |
| ۷۳۸ | N | گر نبودی لاف زشتت ای گدا | * | یک کریمی رحم افکندی به ما |
| ۷۳۹ | Q | ور نمودی عیب و کژ کم باختی | * | یک طبیبی داروی او ساختی |
| ۷۳۹ | N | ور نمودی عیب و کژ کم باختی | * | یک طبیبی داروی او ساختی |
| ۷۴۰ | Q | گفت حق که کژ مُجنْبان گوش و دُم | * | یَنْفَعَنَّ ٱلصَّادِقِینَ صِدْقُهُم |
| ۷۴۰ | N | گفت حق که کژ مجنبان گوش و دم | * | ینفعن الصادقین صدقهم |
| ۷۴۱ | Q | کهف اندر کژ مخُسب ای مُحْتَلِم | * | آنچ داری وا نُما و فَٱسْتَقِمْ |
| ۷۴۱ | N | کهف اندر کژ مخسب ای محتلم | * | آن چه داری وانما و فَاسْتَقِمْ |
| ۷۴۲ | Q | ور نگویی عیب خود باری خَمُش | * | از نُمایش وز دَغَل خود را مکُش |
| ۷۴۲ | N | ور نگویی عیب خود باری خمش | * | از نمایش وز دغل خود را مکش |
| ۷۴۳ | Q | گر تو نقدی یافتی مگْشا دهان | * | هست در ره سنگهای امتحان |
| ۷۴۳ | N | گر تو نقدی یافتی مگشا دهان | * | هست در ره سنگهای امتحان |
| ۷۴۴ | Q | سنگهای امتحان را نیز پیش | * | امتحانها هست در احوالِ خویش |
| ۷۴۴ | N | سنگهای امتحان را نیز پیش | * | امتحانها هست در احوال خویش |
| ۷۴۵ | Q | گفت یزدان از وِلادت تا بحَیْن | * | یُفْتَنُونَ کُلَّ عامٍ مرَّتَیْن |
| ۷۴۵ | N | گفت یزدان از ولادت تا به حین | * | یفتنون کل عام مرتین |
| ۷۴۶ | Q | امتحان بر امتحانست ای پدر | * | هین بکَمْتَر امتحان خود را مخَر |
| ۷۴۶ | N | امتحان بر امتحان است ای پدر | * | هین به کمتر امتحان خود را مخر |
block:3021
| ۷۴۷ | Q | بَلْعَم باعور و ابلیسِ لعین | * | ز امتحان آخرین گشته مَهین |
| ۷۴۷ | N | بلعم باعور و ابلیس لعین | * | ز امتحان آخرین گشته مهین |
| ۷۴۸ | Q | او بدعوی مَیْلِ دولت می‌کند | * | مَعْده‌اش نفرینِ سَبْلت می‌کند |
| ۷۴۸ | N | او به دعوی میل دولت می‌کند | * | معده‌اش نفرین سبلت می‌کند |
| ۷۴۹ | Q | کانچ پنهان می‌کند پیداش کن | * | سوخت ما را ای خدا رسواش کن |
| ۷۴۹ | N | کانچه پنهان می‌کند پیداش کن | * | سوخت ما را ای خدا رسواش کن |
| ۷۵۰ | Q | جمله اجزایِ تنش خصم وِیَند | * | کز بهاری لافد ایشان در دَیَند |
| ۷۵۰ | N | جمله اجزای تنش خصم وی‌اند | * | کز بهاری لافد ایشان در دی‌اند |
| ۷۵۱ | Q | لاف وا دادِ کرمها می‌کُند | * | شاخِ رحمت را ز بُن بر می‌کَنَد |
| ۷۵۱ | N | لاف وا داد کرمها می‌کند | * | شاخ رحمت را ز بن بر می‌کند |
| ۷۵۲ | Q | راستی پیش آر یا خاموش کن | * | و آنگهان رحمت ببین و نوش کن |
| ۷۵۲ | N | راستی پیش آر یا خاموش کن | * | و آن گهان رحمت ببین و نوش کن |
| ۷۵۳ | Q | آن شکم خصمِ سبیلِ او شده | * | دست پنهان در دُعا اندر زده |
| ۷۵۳ | N | آن شکم خصم سبیل او شده | * | دست پنهان در دعا اندر زده |
| ۷۵۴ | Q | کای خدا رسوا کن این لافِ لئام | * | تا بجنبد سوی ما رحمِ کرام |
| ۷۵۴ | N | کای خدا رسوا کن این لاف لئام | * | تا بجنبد سوی ما رحم کرام |
| ۷۵۵ | Q | مستجاب آمد دعای آن شکم | * | سوزشِ حاجت بزد بیرون عَلَم |
| ۷۵۵ | N | مستجاب آمد دعای آن شکم | * | سوزش حاجت بزد بیرون علم |
| ۷۵۶ | Q | گفت حق گر فاسقی و اهلِ صَنَم | * | چون مرا خوانی اجابتها کُنَم |
| ۷۵۶ | N | گفت حق گر فاسقی و اهل صنم | * | چون مرا خوانی اجابتها کنم |
| ۷۵۷ | Q | تو دعا را سخت گیر و می‌شَخُول | * | عاقبت بُرهاندت از دستِ غُول |
| ۷۵۷ | N | تو دعا را سخت گیر و می‌شخول | * | عاقبت برهاندت از دست غول |
| ۷۵۸ | Q | چون شکم خود را بحضرت در سپرد | * | گربه آمد پوستِ آن دُنْبه ببُرد |
| ۷۵۸ | N | چون شکم خود را به حضرت در سپرد | * | گربه آمد پوست آن دنبه ببرد |
| ۷۵۹ | Q | از پسِ گربه دویدند او گریخت | * | کودک از ترسِ عتابش رنگ ریخت |
| ۷۵۹ | N | از پس گربه دویدند او گریخت | * | کودک از ترس عتابش رنگ ریخت |
| ۷۶۰ | Q | آمد اندر انجمن آن طفلِ خرد | * | آبِ رویِ مردِ لافی را ببُرد |
| ۷۶۰ | N | آمد اندر انجمن آن طفل خرد | * | آب روی مرد لافی را ببرد |
| ۷۶۱ | Q | گفت آن دنبه که هر صبحی بدان | * | چرب می‌کردی لبان و سَبْلتان |
| ۷۶۱ | N | گفت آن دنبه که هر صبحی بدان | * | چرب می‌کردی لبان و سبلتان |
| ۷۶۲ | Q | گربه آمد ناگهانش در ربود | * | بس دویدیم و نکرد آن جهد سود |
| ۷۶۲ | N | گربه آمد ناگهانش در ربود | * | بس دویدیم و نکرد آن جهد سود |
| ۷۶۳ | Q | خنده آمد حاضران را از شِگِفت | * | رحمهاشان باز جنبیدن گرفت |
| ۷۶۳ | N | خنده آمد حاضران را از شگفت | * | رحمهاشان باز جنبیدن گرفت |
| ۷۶۴ | Q | دعوتش کردند و سیرش داشتند | * | تخمِ رحمت در زمینش کاشتند |
| ۷۶۴ | N | دعوتش کردند و سیرش داشتند | * | تخم رحمت در زمینش کاشتند |
| ۷۶۵ | Q | او چو ذوقِ راستی دید از کرام | * | بی‌تَکُّبر راستی را شد غلام |
| ۷۶۵ | N | او چو ذوق راستی دید از کرام | * | بی‌تکبر راستی را شد غلام |
block:3022
| ۷۶۶ | Q | آن شغالِ رنگ رنگ آمد نهفت | * | بر بنا گوشِ ملامت‌گر بگفت |
| ۷۶۶ | N | آن شغال رنگ رنگ آمد نهفت | * | بر بنا گوش ملامت‌گر بگفت |
| ۷۶۷ | Q | بنْگر آخر در من و در رنگِ من | * | یک صنم چون من ندارد خود شَمَن |
| ۷۶۷ | N | بنگر آخر در من و در رنگ من | * | یک صنم چون من ندارد خود شمن |
| ۷۶۸ | Q | چون گلستان گشته‌ام صد رنگ و خوش | * | مر مرا سجده کن از من سَر مکَش |
| ۷۶۸ | N | چون گلستان گشته‌ام صد رنگ و خوش | * | مر مرا سجده کن از من سر مکش |
| ۷۶۹ | Q | کرّ و فرّ و آب و تاب و رنگ بین | * | فَخْرِ دنیا خوان مرا و رُکْنِ دین |
| ۷۶۹ | N | کر و فر و آب و تاب و رنگ بین | * | فخر دنیا خوان مرا و رکن دین |
| ۷۷۰ | Q | مَظْهَرِ لطفِ خدایی گشته‌ام | * | لوحِ شرحِ کبریایی گشته‌ام |
| ۷۷۰ | N | مظهر لطف خدایی گشته‌ام | * | لوح شرح کبریایی گشته‌ام |
| ۷۷۱ | Q | ای شغالان هین مخوانیدم شغال | * | کَی شغالی را بود چندین جمال |
| ۷۷۱ | N | ای شغالان هین مخوانیدم شغال | * | کی شغالی را بود چندین جمال |
| ۷۷۲ | Q | آن شغالان آمدند آنجا بجمع | * | همچو پروانه بگِرداگِردِ شمع |
| ۷۷۲ | N | آن شغالان آمدند آن جا به جمع | * | همچو پروانه به گرداگرد شمع |
| ۷۷۳ | Q | پس چه خوانیمت بگو ای جوهری | * | گفت طاوسِ نرِ چون مُشتری |
| ۷۷۳ | N | پس چه خوانیمت بگو ای جوهری | * | گفت طاوس نر چون مشتری |
| ۷۷۴ | Q | پس بگفتندش که طاوسان جان | * | جلوه‌ها دارند اندر گُلِستان |
| ۷۷۴ | N | پس بگفتندش که طاوسان جان | * | جلوه‌ها دارند اندر گلستان |
| ۷۷۵ | Q | تو چنان جلوه کنی گفتا که نی | * | بادیه نارفته چون کوبم مِنی |
| ۷۷۵ | N | تو چنان جلوه کنی گفتا که نی | * | بادیه نارفته چون کوبم منی |
| ۷۷۶ | Q | بانگِ طاووسان کنی گفتا که لا | * | پس نه‌ای طاووس خواجه بُو ٱلْعَلا |
| ۷۷۶ | N | بانگ طاوسان کنی گفتا که لا | * | پس نه‌ای طاوس خواجه بو العلا |
| ۷۷۷ | Q | خلعتِ طاووسان آید ز آسمان | * | کَیْ رسی از رنگ و دعویها بدان |
| ۷۷۷ | N | خلعت طاوس آید ز آسمان | * | کی رسی از رنگ و دعویها بدان |
block:3023
| ۷۷۸ | Q | همچو فرعونی مرصَّع کرده ریش | * | برتر از عیسی پریده از خَریش |
| ۷۷۸ | N | همچو فرعونی مرصع کرده ریش | * | برتر از عیسی پریده از خریش |
| ۷۷۹ | Q | او هم از نسلِ شغالِ ماده‌زاد | * | در خُمِ مالی و جاهی در فتاد |
| ۷۷۹ | N | او هم از نسل شغال ماده زاد | * | در خم مالی و جاهی در فتاد |
| ۷۸۰ | Q | هرکه دید آن جاه و مالش سجده کرد | * | سجدهٔ افسوسیان را او بخورد |
| ۷۸۰ | N | هر که دید آن جاه و مالش سجده کرد | * | سجده‌ی افسوسیان را او بخورد |
| ۷۸۱ | Q | گشت مَسْتک آن گدای ژَنَده دَلْق | * | از سجود و از تحیّرهای خلق |
| ۷۸۱ | N | گشت مستک آن گدای ژنده دلق | * | از سجود و از تحیرهای خلق |
| ۷۸۲ | Q | مال مار آمد که در او زهرهاست | * | و آن قبول و سجدهٔ خلق اژدهاست |
| ۷۸۲ | N | مال مار آمد که در او زهرهاست | * | و آن قبول و سجده‌ی خلق اژدهاست |
| ۷۸۳ | Q | های ای فرعون ناموسی مکن | * | تو شغالی هیچ طاووسی مکن |
| ۷۸۳ | N | های ای فرعون ناموسی مکن | * | تو شغالی هیچ طاوسی مکن |
| ۷۸۴ | Q | سوی طاووسان اگر پیدا شوی | * | عاجزی از جلوه و رسوا شوی |
| ۷۸۴ | N | سوی طاوسان اگر پیدا شوی | * | عاجزی از جلوه و رسوا شوی |
| ۷۸۵ | Q | موسی و هارون چو طاووسان بُدند | * | پَرِّ جلوه بر سَر و رُویت زدند |
| ۷۸۵ | N | موسی و هارون چو طاوسان بدند | * | پر جلوه بر سر و رویت زدند |
| ۷۸۶ | Q | زشتیَت پیدا شد و رسواییَت | * | سَرْنگون افتادی از بالاییَت |
| ۷۸۶ | N | زشتی‌ات پیدا شد و رسوایی‌ات | * | سر نگون افتادی از بالایی‌ات |
| ۷۸۷ | Q | چون مِحَک دیدی سِیَه گشتی چو قَلْب | * | نقشِ شیری رفت و پیدا گشت کَلْب |
| ۷۸۷ | N | چون محک دیدی سیه گشتی چو قلب | * | نقش شیری رفت و پیدا گشت کلب |
| ۷۸۸ | Q | ای سگِ گَرگینِ زشت از حرص و جوش | * | پوستینِ شیر را بر خود مپوش |
| ۷۸۸ | N | ای سگ گرگین زشت از حرص و جوش | * | پوستین شیر را بر خود مپوش |
| ۷۸۹ | Q | غُرّهٔ شیرت بخواهد امتحان | * | نقشِ شیر و آنگه اَخلاقِ سگان |
| ۷۸۹ | N | غره‌ی شیرت بخواهد امتحان | * | نقش شیر و آن گه اخلاق سگان |
block:3024
| ۷۹۰ | Q | گفت یزدان مر نبی را در مساق | * | یک نشانی سهلتر ز اهلِ نفاق |
| ۷۹۰ | N | گفت یزدان مر نبی را در مساق | * | یک نشانی سهلتر ز اهل نفاق |
| ۷۹۱ | Q | گر منافق زفت باشد نغز و هَوْل | * | وا شناسی مر ورا در لحن و قول |
| ۷۹۱ | N | گر منافق زفت باشد نغز و هول | * | واشناسی مر و را در لحن و قول |
| ۷۹۲ | Q | چون سُفالین کوزه‌ها را می‌خری | * | امتحانی می‌کنی ای مُشتری |
| ۷۹۲ | N | چون سفالین کوزه‌ها را می‌خری | * | امتحانی می‌کنی ای مشتری |
| ۷۹۳ | Q | می‌زنی دستی بر آن کوزه چرا | * | تا شناسی از طنین اِشْکسته را |
| ۷۹۳ | N | می‌زنی دستی بر آن کوزه چرا | * | تا شناسی از طنین اشکسته را |
| ۷۹۴ | Q | بانگِ اشکسته دگرگون می‌بود | * | بانگ چاووشست پیشش می‌رود |
| ۷۹۴ | N | بانگ اشکسته دگرگون می‌بود | * | بانگ چاووش است پیشش می‌رود |
| ۷۹۵ | Q | بانگ می‌آید که تعریفش کند | * | همچو مَصْدَر فِعْل تصریفش کند |
| ۷۹۵ | N | بانگ می‌آید که تعریفش کند | * | همچو مصدر فعل تصریفش کند |
| ۷۹۶ | Q | چون حدیثَ امتحان رُویی نمود | * | یادم آمد قصهٔ هاروت زود |
| ۷۹۶ | N | چون حدیث امتحان رویی نمود | * | یادم آمد قصه‌ی هاروت زود |
block:3025
| ۷۹۷ | Q | پیش ازین ز آن گفته بودیم اندکی | * | خود چه گوییم از هزارانش یکی |
| ۷۹۷ | N | پیش از این ز آن گفته بودیم اندکی | * | خود چه گوییم از هزارانش یکی |
| ۷۹۸ | Q | خواستم گفتن در آن تحقیقها | * | تا کنون وا مانْد از تَعویقها |
| ۷۹۸ | N | خواستم گفتن در آن تحقیقها | * | تا کنون واماند از تعویقها |
| ۷۹۹ | Q | حملهٔ دیگر ز بسیارش قلیل | * | گفته آید شرحِ یک عُضْوی ز پیل |
| ۷۹۹ | N | حمله‌ی دیگر ز بسیارش قلیل | * | گفته آید شرح یک عضوی ز پیل |
| ۸۰۰ | Q | گوش کن هاروت را ماروت را | * | ای غلام و چاکران ما رُوت را |
| ۸۰۰ | N | گوش کن هاروت را ماروت را | * | ای غلام و چاکران ماروت را |
| ۸۰۱ | Q | مست بودند از تماشای اله | * | و ز عجایبهای استدراجِ شاه |
| ۸۰۱ | N | مست بودند از تماشای اله | * | و ز عجایبهای استدراج شاه |
| ۸۰۲ | Q | این چنین مستیست ز استدراجِ حق | * | تا چه مستیها کند معراجِ حق |
| ۸۰۲ | N | این چنین مستی است ز استدراج حق | * | تا چه مستیها کند معراج حق |
| ۸۰۳ | Q | دانهٔ دامش چنین مستی نمود | * | خوانِ اِنعامش چها داند گشود |
| ۸۰۳ | N | دانه‌ی دامش چنین مستی نمود | * | خوان انعامش چها داند گشود |
| ۸۰۴ | Q | مست بودند و رهیده از کمند | * | های و هویِ عاشقانه می‌زدند |
| ۸۰۴ | N | مست بودند و رهیده از کمند | * | های و هوی عاشقانه می‌زدند |
| ۸۰۵ | Q | یک کمین و امتحان در راه بود | * | صَرْصَرش چون کاه کُه را می‌ربود |
| ۸۰۵ | N | یک کمین و امتحان در راه بود | * | صرصرش چون کاه که را می‌ربود |
| ۸۰۶ | Q | امتحان می‌کردشان زیر و زبَر | * | کَیْ بود سرمست را ز اینها خبَر |
| ۸۰۶ | N | امتحان می‌کردشان زیر و زبر | * | کی بود سر مست را ز اینها خبر |
| ۸۰۷ | Q | خندق و میدان بپیشِ او یکیست | * | چاه و خندق پیشِ او خوش مَسْلَکیست |
| ۸۰۷ | N | خندق و میدان به پیش او یکی است | * | چاه و خندق پیش او خوش مسلکی است |
| ۸۰۸ | Q | آن بُزِ کوهی بر آن کوهِ بلند | * | بر دَوَد از بهرِ خوردی بی‌گزند |
| ۸۰۸ | N | آن بز کوهی بر آن کوه بلند | * | بر دود از بهر خوردی بی‌گزند |
| ۸۰۹ | Q | تا علف چیند ببیند ناگهان | * | بازیی دیگر ز حکمِ آسمان |
| ۸۰۹ | N | تا علف چیند ببیند ناگهان | * | بازیی دیگر ز حکم آسمان |
| ۸۱۰ | Q | بر کُهی دیگر بر اندازد نظَرْ | * | ماده بُز بیند بر آن کوهِ دگر |
| ۸۱۰ | N | بر کهی دیگر بر اندازد نظر | * | ماده بز بیند بر آن کوه دگر |
| ۸۱۱ | Q | چشمِ او تاریک گردد در زمان | * | بر جهد سرمست زین کُه تا بدان |
| ۸۱۱ | N | چشم او تاریک گردد در زمان | * | بر جهد سر مست زین که تا بدان |
| ۸۱۲ | Q | آنچنان نزدیک بنْماید ورا | * | که دویدن گردِ بالوعه سرا |
| ۸۱۲ | N | آن چنان نزدیک بنماید و را | * | که دویدن گرد بالوعه سرا |
| ۸۱۳ | Q | آن هزاران گز دو گز بنْمایدش | * | تا ز مستی مَیْلِ جَسْتن آیدش |
| ۸۱۳ | N | آن هزاران گز دو گز بنمایدش | * | تا ز مستی میل جستن آیدش |
| ۸۱۴ | Q | چونک بجْهد در فتد اندر میان | * | در میانِ هر دو کوهِ بی‌امان |
| ۸۱۴ | N | چون که بجهد در فتد اندر میان | * | در میان هر دو کوه بی‌امان |
| ۸۱۵ | Q | او ز صیّادان بکُه بگْریخته | * | خود پناهش خونِ او را ریخته |
| ۸۱۵ | N | او ز صیادان به که بگریخته | * | خود پناهش خون او را ریخته |
| ۸۱۶ | Q | شِسْته صیّادان میانِ آن دو کوه | * | انتظارِ این قضای باشِکوه |
| ۸۱۶ | N | شسته صیادان میان آن دو کوه | * | انتظار این قضای باشکوه |
| ۸۱۷ | Q | باشد اغلب صیدِ این بز همچنین | * | ورنه چالاکست و چست و خصم‌بین |
| ۸۱۷ | N | باشد اغلب صید این بز همچنین | * | ور نه چالاک است و چست و خصم بین |
| ۸۱۸ | Q | رُسْتَم ارچه با سَر و سَبْلت بود | * | دامِ پاگیرش یقین شهوت بود |
| ۸۱۸ | N | رستم ار چه با سر و سبلت بود | * | دام پا گیرش یقین شهوت بود |
| ۸۱۹ | Q | همچو من از مستی شهوت ببُر | * | مستی شهوت ببین اندر شُتُر |
| ۸۱۹ | N | همچو من از مستی شهوت ببر | * | مستی شهوت ببین اندر شتر |
| ۸۲۰ | Q | باز این مستی شهوت در جهان | * | پیشِ مستی مَلَک دان مُستهان |
| ۸۲۰ | N | باز این مستی شهوت در جهان | * | پیش مستی ملک دان مستهان |
| ۸۲۱ | Q | مستی آن مستی این بشْکند | * | او بشهوت التفاتی کَیْ کند |
| ۸۲۱ | N | مستی آن مستی این بشکند | * | او به شهوت التفاتی کی کند |
| ۸۲۲ | Q | آب شیرین تا نخوردی آبِ شور | * | خوش بود خوش چون درونِ دیده نور |
| ۸۲۲ | N | آب شیرین تا نخوردی، آب شور | * | خوش بود خوش چون درون دیده نور |
| ۸۲۳ | Q | قطره‌ای از باده‌های آسمان | * | بر کَنَد جان را ز مَیْ و ز ساقیان |
| ۸۲۳ | N | قطره‌ای از باده‌های آسمان | * | بر کند جان را ز می و ز ساقیان |
| ۸۲۴ | Q | تا چه مستیها بود اَمْلاک را | * | و ز جلالت رُوحهای پاک را |
| ۸۲۴ | N | تا چه مستیها بود املاک را | * | و ز جلالت روحهای پاک را |
| ۸۲۵ | Q | که ببُویی دل در آن مَیْ بسته‌اند | * | خُمِّ بادهٔ این جهان بشْکسته‌اند |
| ۸۲۵ | N | که به بویی دل در آن می‌بسته‌اند | * | خم باده‌ی این جهان بشکسته‌اند |
| ۸۲۶ | Q | جز مگر آنها که نومیدند و دُور | * | همچو کُفّاری نهفته در قبور |
| ۸۲۶ | N | جز مگر آنها که نومیدند و دور | * | همچو کفاری نهفته در قبور |
| ۸۲۷ | Q | ناامید از هر دو عالَم گشته‌اند | * | خارهای بی‌نهایت کِشته‌اند |
| ۸۲۷ | N | ناامید از هر دو عالم گشته‌اند | * | خارهای بی‌نهایت کشته‌اند |
| ۸۲۸ | Q | پس ز مَسْتیها بگفتند ای دریغ | * | بر زمین باران بدادیمی چو میغ |
| ۸۲۸ | N | پس ز مستیها بگفتند ای دریغ | * | بر زمین باران بدادیمی چو میغ |
| ۸۲۹ | Q | گستریدیمی درین بی‌داد جا | * | عدل و انصاف و عبادات و وفا |
| ۸۲۹ | N | گستریدیمی در این بی‌داد جا | * | عدل و انصاف و عبادات و وفا |
| ۸۳۰ | Q | این بگفتند و قضا می‌گفت بیست | * | پیشِ پاتان دامِ ناپیدا بَسیست |
| ۸۳۰ | N | این بگفتند و قضا می‌گفت بیست | * | پیش پاتان دام ناپیدا بسی است |
| ۸۳۱ | Q | هین مدَوْ گستاخ در دشتِ بلا | * | هین مران کورانه اندر کَرْبَلا |
| ۸۳۱ | N | هین مدو گستاخ در دشت بلا | * | هین مران کورانه اندر کربلا |
| ۸۳۲ | Q | که ز مُوی و استخوانِ هالکان | * | می‌نیابد راه پایِ سالکان |
| ۸۳۲ | N | که ز موی و استخوان هالکان | * | می‌نیابد راه پای سالکان |
| ۸۳۳ | Q | جملهٔ راه استخوان و موی و پَیْ | * | بس که تیغِ قهر لاشَی کرد شَیْ |
| ۸۳۳ | N | جمله‌ی راه استخوان و موی و پی | * | بس که تیغ قهر لا شی کرد شی |
| ۸۳۴ | Q | گفت حق که بندگانِ جُفتِ عَوْن | * | بر زمین آهسته می‌رانند و هَوْن |
| ۸۳۴ | N | گفت حق که بندگان جفت عون | * | بر زمین آهسته می‌رانند و هون |
| ۸۳۵ | Q | پا برهنه چون رود در خارزار | * | جُز بوَقْفه و فِکرت و پرهیزکار |
| ۸۳۵ | N | پا برهنه چون رود در خارزار | * | جز به وقفه و فکرت و پرهیزکار |
| ۸۳۶ | Q | این قضا می‌گفت لیکن گوششان | * | بسته بود اندر حجابِ جوششان |
| ۸۳۶ | N | این قضا می‌گفت لیکن گوششان | * | بسته بود اندر حجاب جوششان |
| ۸۳۷ | Q | چشمها و گوشها را بسته‌اند | * | جز مر آنها را که از خود رَسْته‌اند |
| ۸۳۷ | N | چشمها و گوشها را بسته‌اند | * | جز مر آنها را که از خود رسته‌اند |
| ۸۳۸ | Q | جز عنایت کِی گشاید چشم را | * | جز مَحَبَّت کِی نشاند خشم را |
| ۸۳۸ | N | جز عنایت کی گشاید چشم را | * | جز محبت کی نشاند خشم را |
| ۸۳۹ | Q | جهدِ بی‌توفیق خود کس را مباد | * | در جهان و اللهُ أَعْلَم بِاؐلسَّداد |
| ۸۳۹ | N | جهد بی‌توفیق خود کس را مباد | * | در جهان و الله أعلم بالسداد |
block:3026
| ۸۴۰ | Q | جهد فرعونی چو بی‌توفیق بود | * | هرچه او می‌دوخت آن تفتیق بود |
| ۸۴۰ | N | جهد فرعونی چو بی‌توفیق بود | * | هر چه او می‌دوخت آن تفتیق بود |
| ۸۴۱ | Q | از منجّم بود در حُکمش هزار | * | وز مُعبِّر نیز و ساحر بی‌شمار |
| ۸۴۱ | N | از منجم بود در حکمش هزار | * | وز معبر نیز و ساحر بی‌شمار |
| ۸۴۲ | Q | مَقْدَمِ موسی نمودندش بخواب | * | که کند فرعون و مُلکش را خراب |
| ۸۴۲ | N | مقدم موسی نمودندش به خواب | * | که کند فرعون و ملکش را خراب |
| ۸۴۳ | Q | با مُعبِّر گفت و با اهلِ نجوم | * | چون بود دفعِ خیال و خوابِ شُوم |
| ۸۴۳ | N | با معبر گفت و با اهل نجوم | * | چون بود دفع خیال و خواب شوم |
| ۸۴۴ | Q | جمله گفتندش که تدبیری کنیم | * | راهِ زادن را چو ره‌زن می‌زنیم |
| ۸۴۴ | N | جمله گفتندش که تدبیری کنیم | * | راه زادن را چو ره زن می‌زنیم |
| ۸۴۵ | Q | تا رسید آن شب که مَوْلِد بود آن | * | رأی این دیدند آن فرعونیان |
| ۸۴۵ | N | تا رسید آن شب که مولد بود آن | * | رای این دیدند آن فرعونیان |
| ۸۴۶ | Q | که برون آرند آن روز از پگاه | * | سوی میدان بزم و تختِ پادشاه |
| ۸۴۶ | N | که برون آرند آن روز از پگاه | * | سوی میدان بزم و تخت پادشاه |
| ۸۴۷ | Q | الصَّلا ای جمله اِسرائیلیان | * | شاه می‌خواند شما را ز آن مکان |
| ۸۴۷ | N | الصلا ای جمله اسرائیلیان | * | شاه می‌خواند شما را ز آن مکان |
| ۸۴۸ | Q | تا شما را رُو نماید بی‌نقاب | * | بر شما احسان کند بهرِ ثواب |
| ۸۴۸ | N | تا شما را رو نماید بی‌نقاب | * | بر شما احسان کند بهر ثواب |
| ۸۴۹ | Q | کان اسیران را بجز دُوری نبود | * | دیدنِ فرعون دستوری نبود |
| ۸۴۹ | N | کان اسیران را بجز دوری نبود | * | دیدن فرعون دستوری نبود |
| ۸۵۰ | Q | گر فتادندی برَه در پیشِ او | * | بهرِ آن یاسه بخُفتندی برُو |
| ۸۵۰ | N | گر فتادندی به ره در پیش او | * | بهر آن یاسه بخفتندی به رو |
| ۸۵۱ | Q | یاسه این بُد که نبیند هیچ اسیر | * | درگَه و بیگه لِقای آن امیر |
| ۸۵۱ | N | یاسه این بد که نبیند هیچ اسیر | * | درگه و بیگه لقای آن امیر |
| ۸۵۲ | Q | بانگِ چاووشان چو در ره بشْنود | * | تا نبیند رُو بدیواری کند |
| ۸۵۲ | N | بانگ چاووشان چو در ره بشنود | * | تا نبیند رو به دیواری کند |
| ۸۵۳ | Q | ور ببیند رُویِ او مُجْرِم بود | * | آنچ بتّر بر سرِ او آن رود |
| ۸۵۳ | N | ور ببیند روی او مجرم بود | * | آن چه بدتر بر سر او آن رود |
| ۸۵۴ | Q | بودشان حرصِ لقای مُمْتَنِع | * | چون حریصست آدمی فیما مُنِع |
| ۸۵۴ | N | بودشان حرص لقای ممتنع | * | چون حریص است آدمی فیما منع |
block:3027
| ۸۵۵ | Q | ای اسیران سوی میدانگه روید | * | کز شهنشه دیدن و جُودست امید |
| ۸۵۵ | N | ای اسیران سوی میدانگه روید | * | کز شهنشه دیدن و جود است امید |
| ۸۵۶ | Q | چون شنیدند مژده اسرائیلیان | * | تشنگان بودند و بس مشتاقِ آن |
| ۸۵۶ | N | چون شنیدند مژده اسرائیلیان | * | تشنگان بودند و بس مشتاق آن |
| ۸۵۷ | Q | حیله را خوردند و آن سو تاختند | * | خویشتن را بهرِ جلوه ساختند |
| ۸۵۷ | N | حیله را خوردند و آن سو تاختند | * | خویشتن را بهر جلوه ساختند |
block:3028
| ۸۵۸ | Q | همچنان کاینجا مُغولِ حیله‌دان | * | گفت می‌جویم کسی از مِصْریان |
| ۸۵۸ | N | همچنان کاینجا مغول حیله‌دان | * | گفت می‌جویم کسی از مصریان |
| ۸۵۹ | Q | مصریان را جمع آرید این طرف | * | تا در آید آنک می‌باید بکف |
| ۸۵۹ | N | مصریان را جمع آرید این طرف | * | تا در آید آن که می‌باید به کف |
| ۸۶۰ | Q | هرکه می‌آمد بگفتا نیست این | * | هین در آ خواجه در آن گوشه نشین |
| ۸۶۰ | N | هر که می‌آمد بگفتا نیست این | * | هین در آ خواجه در آن گوشه نشین |
| ۸۶۱ | Q | تا بدین شیوه همه جمع آمدند | * | گردنِ ایشان بدین حیلت زدند |
| ۸۶۱ | N | تا بدین شیوه همه جمع آمدند | * | گردن ایشان بدین حیلت زدند |
| ۸۶۲ | Q | شومی آنک سوی بانگِ نماز | * | داعی اللَّه را نبردندی نیاز |
| ۸۶۲ | N | شومی آن که سوی بانگ نماز | * | داعی اللَّه را نبردندی نیاز |
| ۸۶۳ | Q | دعوتِ مکّارشان اندر کشید | * | الحَذَر از مکرِ شیطان ای رشید |
| ۸۶۳ | N | دعوت مکارشان اندر کشید | * | الحذر از مکر شیطان ای رشید |
| ۸۶۴ | Q | بانگِ درویشان و محتاجان بنوش | * | تا نگیرد بانگِ مُحتالیت گوش |
| ۸۶۴ | N | بانگ درویشان و محتاجان بنوش | * | تا نگیرد بانگ محتالیت گوش |
| ۸۶۵ | Q | گر گدایان طامع‌اند و زِشت‌خو | * | در شِکَم‌خواران تو صاحب دل بجُو |
| ۸۶۵ | N | گر گدایان طامعند و زشت خو | * | در شکم خواران تو صاحب دل بجو |
| ۸۶۶ | Q | در تگِ دریا گهر با سنگهاست | * | فخرها اندر میانِ ننگهاست |
| ۸۶۶ | N | در تگ دریا گهر با سنگهاست | * | فخرها اندر میان ننگهاست |
| ۸۶۷ | Q | پس بجوشیدند اسرائیلیان | * | از پگه تا جانبِ میدان دوان |
| ۸۶۷ | N | پس بجوشیدند اسرائیلیان | * | از پگه تا جانب میدان دوان |
| ۸۶۸ | Q | چون بحیلتشان بمیدان بُرد او | * | رُویِ خود بنْمودشان بس تازه‌رُو |
| ۸۶۸ | N | چون به حیلتشان بمیدان برد او | * | روی خود بنمودشان بس تازه رو |
| ۸۶۹ | Q | کرد دلداری و بخششها بداد | * | هم عطا هم وعده‌ها کرد آن قُباد |
| ۸۶۹ | N | کرد دل داری و بخششها بداد | * | هم عطا هم وعده‌ها کرد آن قباد |
| ۸۷۰ | Q | بعد از آن گفت از برای جانتان | * | جمله در میدان بخسبید امشبان |
| ۸۷۰ | N | بعد از آن گفت از برای جانتان | * | جمله در میدان بخسبید امشبان |
| ۸۷۱ | Q | پاسخش دادند که خدمت کنیم | * | گر تو خواهی یک مَه اینجا ساکنیم |
| ۸۷۱ | N | پاسخش دادند که خدمت کنیم | * | گر تو خواهی یک مه اینجا ساکنیم |
block:3029
| ۸۷۲ | Q | شَه شبانگه باز آمد شادمان | * | کامشبان حَملست و دُورند از زنان |
| ۸۷۲ | N | شه شبانگه باز آمد شادمان | * | کامشبان حمل است و دورند از زنان |
| ۸۷۳ | Q | خازنش عِمْران هم اندر خدمتش | * | هم بشهر آمد قرینِ صحبتش |
| ۸۷۳ | N | خازنش عمران هم اندر خدمتش | * | هم به شهر آمد قرین صحبتش |
| ۸۷۴ | Q | گفت ای عمران برین در خُسپ تو | * | هین مرَو سوی زن و صحبت مجُو |
| ۸۷۴ | N | گفت ای عمران بر این در خسب تو | * | هین مرو سوی زن و صحبت مجو |
| ۸۷۵ | Q | گفت خُسپم هم برین درگاهِ تو | * | هیچ نَنْدیشم بجز دلخواهِ تو |
| ۸۷۵ | N | گفت خسبم هم بر این درگاه تو | * | هیچ نندیشم بجز دل خواه تو |
| ۸۷۶ | Q | بود عمران هم ز اسرائیلیان | * | لیک مر فرعون را دل بود و جان |
| ۸۷۶ | N | بود عمران هم ز اسرائیلیان | * | لیک مر فرعون را دل بود و جان |
| ۸۷۷ | Q | کَیْ گمان بُردی که او عِصیان کند | * | آنک خوفِ جانِ فرعون آن کند |
| ۸۷۷ | N | کی گمان بردی که او عصیان کند | * | آن که خوف جان فرعون آن کند |
block:3030
| ۸۷۸ | Q | شه برفت و او بر آن درگاه خُفت | * | نیم شب آمد پیِ دیدنْش جُفت |
| ۸۷۸ | N | شه برفت و او بر آن درگاه خفت | * | نیم شب آمد پی دیدنش جفت |
| ۸۷۹ | Q | زن برُو افتاد و بوسید آن لبش | * | بر جهانیدش ز خواب اندر شبش |
| ۸۷۹ | N | زن بر او افتاد و بوسید آن لبش | * | بر جهانیدش ز خواب اندر شبش |
| ۸۸۰ | Q | گشت بیدار او و زن را دید خوش | * | بوسه‌باران کرده از لب بر لبش |
| ۸۸۰ | N | گشت بیدار او و زن را دید خوش | * | بوسه باران کرده از لب بر لبش |
| ۸۸۱ | Q | گفت عمران این زمان چون آمدی | * | گفت از شوق و قضای ایزدی |
| ۸۸۱ | N | گفت عمران این زمان چون آمدی | * | گفت از شوق و قضای ایزدی |
| ۸۸۲ | Q | در کشیدش در کنار از مِهْر مرد | * | بر نیامد با خود آن دَم در نَبَرْد |
| ۸۸۲ | N | در کشیدش در کنار از مهر مرد | * | بر نیامد با خود آن دم در نبرد |
| ۸۸۳ | Q | جُفت شد با او امانت را سپُرد | * | پس بگفت ای زن نه این کاریست خُرد |
| ۸۸۳ | N | جفت شد با او امانت را سپرد | * | پس بگفت ای زن نه این کاری است خرد |
| ۸۸۴ | Q | آهنی بر سنگ زد زاد آتشی | * | آتشی از شاه و مُلکش کین‌کَشی |
| ۸۸۴ | N | آهنی بر سنگ زد زاد آتشی | * | آتشی از شاه و ملکش کین کشی |
| ۸۸۵ | Q | من چو ابرم تو زمین موسی نبات | * | حق شهِ شطرنج و ما ماتیم مات |
| ۸۸۵ | N | من چو ابرم تو زمین موسی نبات | * | حق شه شطرنج و ما ماتیم مات |
| ۸۸۶ | Q | مات و بُرد از شاه میدان ای عروس | * | آن مدان از ما مکن بر ما فسوس |
| ۸۸۶ | N | مات و برد از شاه میدان ای عروس | * | آن مدان از ما مکن بر ما فسوس |
| ۸۸۷ | Q | آنچ این فرعون می‌ترسد ازو | * | هست شد این دَم که گشتم جُفتِ تو |
| ۸۸۷ | N | آن چه این فرعون می‌ترسد از او | * | هست شد این دم که گشتم جفت تو |
block:3031
| ۸۸۸ | Q | وا مگردان هیچ از اینها دَم مزن | * | تا نیاید بر من و تو صد حَزَن |
| ۸۸۸ | N | وامگردان هیچ از اینها دم مزن | * | تا نیاید بر من و تو صد حزن |
| ۸۸۹ | Q | عاقبت پیدا شود آثارِ این | * | چون علامتها رسید ای نازنین |
| ۸۸۹ | N | عاقبت پیدا شود آثار این | * | چون علامتها رسید ای نازنین |
| ۸۹۰ | Q | در زمان از سوی میدان نَعره‌ها | * | می‌رسید از خلق و پُر می‌شد هوا |
| ۸۹۰ | N | در زمان از سوی میدان نعره‌ها | * | می‌رسید از خلق و پر می‌شد هوا |
| ۸۹۱ | Q | شاه از آن هیبت برون جَست آن زمان | * | پابرهنه کین چه غُلغُلهاست هان |
| ۸۹۱ | N | شاه از آن هیبت برون جست آن زمان | * | پا برهنه کاین چه غلغلهاست هان |
| ۸۹۲ | Q | از سوی میدان چه بانگست و غریو | * | کز نهیبش می‌رمد جنّی و دیو |
| ۸۹۲ | N | از سوی میدان چه بانگ است و غریو | * | کز نهیبش می‌رمد جنی و دیو |
| ۸۹۳ | Q | گفت عمران شاهِ ما را عُمر باد | * | قومِ اسرائیلیانند از تو شاد |
| ۸۹۳ | N | گفت عمران شاه ما را عمر باد | * | قوم اسرائیلیان‌اند از تو شاد |
| ۸۹۴ | Q | از عطای شاه شادی می‌کنند | * | رقص می‌آرند و کفها می‌زنند |
| ۸۹۴ | N | از عطای شاه شادی می‌کنند | * | رقص می‌آرند و کفها می‌زنند |
| ۸۹۵ | Q | گفت باشد کین بود امّا و لیک | * | وهم و اندیشه مرا پُر کرد نیک |
| ۸۹۵ | N | گفت باشد کاین بود اما و لیک | * | وهم و اندیشه مرا پر کرد نیک |
block:3032
| ۸۹۶ | Q | این صدا جانِ مرا تَغْییر کرد | * | از غم و اندوهِ تلخم پیر کرد |
| ۸۹۶ | N | این صدا جان مرا تغییر کرد | * | از غم و اندوه تلخم پیر کرد |
| ۸۹۷ | Q | پیش می‌آمد سپس می‌رفت شه | * | جمله شب او همچو حامل وقتِ زَه |
| ۸۹۷ | N | پیش می‌آمد سپس می‌رفت شه | * | جمله شب او همچو حامل وقت زه |
| ۸۹۸ | Q | هر زمان می‌گفت ای عمران مرا | * | سخت از جا بُرده است این نعره‌ها |
| ۸۹۸ | N | هر زمان می‌گفت ای عمران مرا | * | سخت از جا برده است این نعره‌ها |
| ۸۹۹ | Q | زَهْره نه عمرانِ مسکین را که تا | * | باز گوید اختلاطِ جفت را |
| ۸۹۹ | N | زهره نی عمران مسکین را که تا | * | باز گوید اختلاط جفت را |
| ۹۰۰ | Q | که زنِ عمران بعمران در خزید | * | تا که شد استارهٔ موسی پدید |
| ۹۰۰ | N | که زن عمران به عمران در خزید | * | تا که شد استاره‌ی موسی پدید |
| ۹۰۱ | Q | هر پَیَمبر که در آید در رَحِم | * | نَجْمِ او بر چرخ گردد مُنْتَجِم |
| ۹۰۱ | N | هر پیمبر که در آید در رحم | * | نجم او بر چرخ گردد منتجم |
block:3033
| ۹۰۲ | Q | بر فلک پیدا شد آن استاره‌اش | * | کوری فرعون و مکر و چاره‌اش |
| ۹۰۲ | N | بر فلک پیدا شد آن استاره‌اش | * | کوری فرعون و مکر و چاره‌اش |
| ۹۰۳ | Q | روز شد گفتش که ای عمران بَرُو | * | واقفِ آن غلغل و آن بانگ شَوْ |
| ۹۰۳ | N | روز شد گفتش که ای عمران برو | * | واقف آن غلغل و آن بانگ شو |
| ۹۰۴ | Q | راند عمران جانبِ میدان و گفت | * | این چه غُلْغل بود شاهنشه نخفت |
| ۹۰۴ | N | راند عمران جانب میدان و گفت | * | این چه غلغل بود شاهنشه نخفت |
| ۹۰۵ | Q | هر مُنَجَّم سَرْبرهنه جامه چاک | * | همچو اصحابِ عَزا بوسید خاک |
| ۹۰۵ | N | هر منجم سر برهنه جامه چاک | * | همچو اصحاب عزا بوسید خاک |
| ۹۰۶ | Q | همچو اصحابِ عزا آوازشان | * | بُد گرفته از فغان و سازشان |
| ۹۰۶ | N | همچو اصحاب عزا آوازشان | * | بد گرفته از فغان و سازشان |
| ۹۰۷ | Q | ریش و مُو بر کَنده رُو بدْریدگان | * | خاک بر سر کرده پُر خون دیدگان |
| ۹۰۷ | N | ریش و مو بر کنده رو بدریدگان | * | خاک بر سر کرده پر خون دیده‌گان |
| ۹۰۸ | Q | گفت خیرست این چه آشوبست و حال | * | بَد نشانی می‌دهد منحوس سال |
| ۹۰۸ | N | گفت خیر است این چه آشوب است و حال | * | بد نشانی می‌دهد منحوس سال |
| ۹۰۹ | Q | عذر آوردند و گفتند ای امیر | * | کرد ما را دستِ تقدیرش اسیر |
| ۹۰۹ | N | عذر آوردند و گفتند ای امیر | * | کرد ما را دست تقدیرش اسیر |
| ۹۱۰ | Q | این همه کردیم و دولت تیره شد | * | دشمنِ شه هست گشت و چیره شد |
| ۹۱۰ | N | این همه کردیم و دولت تیره شد | * | دشمن شه هست گشت و چیره شد |
| ۹۱۱ | Q | شب ستارهٔ آن پسر آمد عیان | * | کوری ما بر جَبینِ آسمان |
| ۹۱۱ | N | شب ستاره‌ی آن پسر آمد عیان | * | کوری ما بر جبین آسمان |
| ۹۱۲ | Q | زد ستارهٔ آن پَیَمبر بر سما | * | ما ستاره‌بار گشتیم از بُکا |
| ۹۱۲ | N | زد ستاره‌ی آن پیمبر بر سما | * | ما ستاره بار گشتیم از بکا |
| ۹۱۳ | Q | با دلِ خوش شاد عمران وز نفاق | * | دست بر سر می‌برد کاه اؐلْفِراق |
| ۹۱۳ | N | با دل خوش شاد عمران و ز نفاق | * | دست بر سر می‌برد کاه الفراق |
| ۹۱۴ | Q | کرد عمران خویش پُر خشم و تُرُش | * | رفت چون دیوانگان بی‌عقل و هُش |
| ۹۱۴ | N | کرد عمران خویش پر خشم و ترش | * | رفت چون دیوانگان بی‌عقل و هش |
| ۹۱۵ | Q | خویشتن را اعجمی کرد و براند | * | گفتهای بس خَشِن بر جمع خواند |
| ۹۱۵ | N | خویشتن را اعجمی کرد و براند | * | گفتهای بس خشن بر جمع خواند |
| ۹۱۶ | Q | خویشتن را تُرْش و غمگین ساخت او | * | نردهای بازگونه باخت او |
| ۹۱۶ | N | خویشتن را ترش و غمگین ساخت او | * | نردهای باژگونه باخت او |
| ۹۱۷ | Q | گفتشان شاهِ مرا بفْریفتید | * | از خیانت وز طمع نشْکیفتید |
| ۹۱۷ | N | گفتشان شاه مرا بفریفتید | * | از خیانت و ز طمع نشکیفتید |
| ۹۱۸ | Q | سوی میدان شاه را انگیختید | * | آبِ رویِ شاهِ ما را ریختید |
| ۹۱۸ | N | سوی میدان شاه را انگیختید | * | آب روی شاه ما را ریختید |
| ۹۱۹ | Q | دست بر سینه زدید اندر ضمان | * | شاه را ما فارغ آریم از غمان |
| ۹۱۹ | N | دست بر سینه زدید اندر ضمان | * | شاه را ما فارغ آریم از غمان |
| ۹۲۰ | Q | شاه هم بشْنید و گفت ای خاینان | * | من بر آویزم شما را بی‌امان |
| ۹۲۰ | N | شاه هم بشنید و گفت ای خاینان | * | من بر آویزم شما را بی‌امان |
| ۹۲۱ | Q | خویش را در مُضْحَکه انداختم | * | مالها با دشمنان درباختم |
| ۹۲۱ | N | خویش را در مضحکه انداختم | * | مالها با دشمنان درباختم |
| ۹۲۲ | Q | تا که امشب جمله اسرائیلیان | * | دُور ماندند از ملاقاتِ زنان |
| ۹۲۲ | N | تا که امشب جمله اسرائیلیان | * | دور ماندند از ملاقات زنان |
| ۹۲۳ | Q | مال رفت و آبِ رُو و کارْ خام | * | این بود یاری و افعالِ کرام |
| ۹۲۳ | N | مال رفت و آب رو و کار خام | * | این بود یاری و افعال کرام |
| ۹۲۴ | Q | سالها اِدْرار و خلعت می‌بَرید | * | مَملکتها را مسلَّم می‌خورید |
| ۹۲۴ | N | سالها ادرار و خلعت می‌برید | * | مملکتها را مسلم می‌خورید |
| ۹۲۵ | Q | رایتان این بود و فرهنگ و نُجوم | * | طبل خوارانید و مکّارید و شوم |
| ۹۲۵ | N | رایتان این بود و فرهنگ و نجوم | * | طبل خوارانید و مکارید و شوم |
| ۹۲۶ | Q | من شما را بر دَرَم و آتش زنم | * | بینی و گوش و لبانتان بر کَنَم |
| ۹۲۶ | N | من شما را بر درم و آتش زنم | * | بینی و گوش و لبانتان بر کنم |
| ۹۲۷ | Q | من شما را هیزمِ آتش کنم | * | عیشِ رفته بر شما ناخوش کنم |
| ۹۲۷ | N | من شما را هیزم آتش کنم | * | عیش رفته بر شما ناخوش کنم |
| ۹۲۸ | Q | سجده کردند و بگفتند ای خدیو | * | گر یکی کرَّت ز ما چَرْبید دیو |
| ۹۲۸ | N | سجده کردند و بگفتند ای خدیو | * | گر یکی کرت ز ما چربید دیو |
| ۹۲۹ | Q | سالها دفعِ بلاها کرده‌ایم | * | وَهْم حیران ز آنچ ماها کرده‌ایم |
| ۹۲۹ | N | سالها دفع بلاها کرده‌ایم | * | وهم حیران ز آن چه ماها کرده‌ایم |
| ۹۳۰ | Q | فَوْت شد از ما و حَمْلش شد پَدید | * | نُطفه‌اش جَسْت و رَحِم اندر خزید |
| ۹۳۰ | N | فوت شد از ما و حملش شد پدید | * | نطفه‌اش جست و رحم اندر خزید |
| ۹۳۱ | Q | لیک استِغْفارِ این روزِ وِلاد | * | ما نگه داریم ای شاه و قُباد |
| ۹۳۱ | N | لیک استغفار این روز ولاد | * | ما نگه داریم ای شاه و قباد |
| ۹۳۲ | Q | روزِ میلادش رَصَد بندیم ما | * | تا نگردد فوت و نجْهد این قضا |
| ۹۳۲ | N | روز میلادش رصد بندیم ما | * | تا نگردد فوت و نجهد این قضا |
| ۹۳۳ | Q | گر نداریم این نگه ما را بکُش | * | ای غلام رایِ تو افکار و هُش |
| ۹۳۳ | N | گر نداریم این نگه ما را بکش | * | ای غلام رای تو افکار و هش |
| ۹۳۴ | Q | تا بنُه مَه می‌شمرد او روز روز | * | تا نپرَّد تیرِ حکمِ خَصم‌دوز |
| ۹۳۴ | N | تا به نه مه می‌شمرد او روز روز | * | تا نپرد تیر حکم خصم دوز |
| ۹۳۵ | Q | چون مکان و لامکان حمله برد | * | سر نگون آید ز خون خود خورد |
| ۹۳۵ | N | بر قضا هرک او شبیخون آورد | * | سر نگون آید ز خون خود خورد |
| ۹۳۶ | Q | چون زمین با آسمان خصمی کند | * | شوره گردد سر ز مَرْگی بر زند |
| ۹۳۶ | N | چون زمین با آسمان خصمی کند | * | شوره گردد سر ز مرگی بر زند |
| ۹۳۷ | Q | نقش با نقّاش پنجه می‌زند | * | سَبْلتان و ریشِ خود بر می‌کَنَد |
| ۹۳۷ | N | نقش با نقاش پنجه می‌زند | * | سبلتان و ریش خود بر می‌کند |
block:3034
| ۹۳۸ | Q | بعدِ نُه مَه شه برون آورد تخت | * | سوی میدان و منادی کرد سخت |
| ۹۳۸ | N | بعد نه مه شه برون آورد تخت | * | سوی میدان و منادی کرد سخت |
| ۹۳۹ | Q | کای زنان با طفلکان میدان روید | * | جمله اسرائیلیان بیرون شوید |
| ۹۳۹ | N | کای زنان با طفلکان میدان روید | * | جمله اسرائیلیان بیرون شوید |
| ۹۴۰ | Q | آنچنانک پار مردان را رسید | * | خلعت و هر کس از ایشان زر کشید |
| ۹۴۰ | N | آن چنان که پار مردان را رسید | * | خلعت و هر کس از ایشان زر کشید |
| ۹۴۱ | Q | هین زنان امسالِ اقبال شماست | * | تا بیابد هر کسی چیزی که خواست |
| ۹۴۱ | N | هین زنان امسال اقبال شماست | * | تا بیابد هر کسی چیزی که خواست |
| ۹۴۲ | Q | مر زنان را خلعت و صِلَّت دهد | * | کودکان را هم کلاهِ زر نهد |
| ۹۴۲ | N | مر زنان را خلعت و صلت دهد | * | کودکان را هم کلاه زر نهد |
| ۹۴۳ | Q | هرکه او این ماه زاییده‌ست هین | * | گنجها گیرید از شاهِ مَکین |
| ۹۴۳ | N | هر که او این ماه زاییده ست هین | * | گنجها گیرید از شاه مکین |
| ۹۴۴ | Q | آن زنان با طفلکان بیرون شدند | * | شادمان تا خیمهٔ شه آمدند |
| ۹۴۴ | N | آن زنان با طفلکان بیرون شدند | * | شادمان تا خیمه‌ی شه آمدند |
| ۹۴۵ | Q | هر زن نَوْزاده بیرون شد ز شهر | * | سوی میدان غافل از دستان و قهر |
| ۹۴۵ | N | هر زن نو زاده بیرون شد ز شهر | * | سوی میدان غافل از دستان و قهر |
| ۹۴۶ | Q | چون زنان جمله بدو گِرْد آمدند | * | هرچه بود آن نر ز مادر بِسْتدند |
| ۹۴۶ | N | چون زنان جمله بدو گرد آمدند | * | هر چه بود آن نر ز مادر بستدند |
| ۹۴۷ | Q | سر بریدندش که اینست احتیاط | * | تا نرُوید خَصْم و نَفْزاید خُباط |
| ۹۴۷ | N | سر بریدندش که این است احتیاط | * | تا نروید خصم و نفزاید خباط |
block:3035
| ۹۴۸ | Q | خود زنِ عمران که موسی بُرده بود | * | دامن اندر چید از آن آشوب و دود |
| ۹۴۸ | N | خود زن عمران که موسی برده بود | * | دامن اندرچید از آن آشوب و دود |
| ۹۴۹ | Q | آن زنانِ قابله در خانه‌ها | * | بهرِ جاسوسی فرستاد آن دغا |
| ۹۴۹ | N | آن زنان قابله در خانه‌ها | * | بهر جاسوسی فرستاد آن دغا |
| ۹۵۰ | Q | غَمْز کردندش که اینجا کودکیست | * | نامد او مَیْدان که در وهم و شکیست |
| ۹۵۰ | N | غمز کردندش که اینجا کودکی است | * | نامد او میدان که در وهم و شکی است |
| ۹۵۱ | Q | اندرین کوچه یکی زیبا زنیست | * | کودکی دارد و لیکن پُر فَنیست |
| ۹۵۱ | N | اندر این کوچه یکی زیبا زنی است | * | کودکی دارد و لیکن پر فنی است |
| ۹۵۲ | Q | پس عَوانان آمدند او طفل را | * | در تَنُور انداخت از امرِ خدا |
| ۹۵۲ | N | پس عوانان آمدند او طفل را | * | در تنور انداخت از امر خدا |
| ۹۵۳ | Q | وحی آمد سوی زن ز آن با خَبَر | * | که ز اصلِ آن خلیلست این پسر |
| ۹۵۳ | N | وحی آمد سوی زن ز آن با خبر | * | که ز اصل آن خلیل است این پسر |
| ۹۵۴ | Q | عصمتِ یا نَارُ کُونِی بَارِدَا | * | لا تَکُونَ النّارُ حَرًّا شارِدا |
| ۹۵۴ | N | عصمت یا نار کونی باردا | * | لا تکون النار حرا شاردا |
| ۹۵۵ | Q | زن بوَحْی انداخت او را در شَرَر | * | بر تنِ موسی نکرد آتش اثر |
| ۹۵۵ | N | زن به وحی انداخت او را در شرر | * | بر تن موسی نکرد آتش اثر |
| ۹۵۶ | Q | پس عوانان بی‌مراد آن سو شدند | * | باز غمَّازان کز آن واقف بُدند |
| ۹۵۶ | N | پس عوانان بی‌مراد آن سو شدند | * | باز غمازان کز آن واقف بدند |
| ۹۵۷ | Q | با عوانان ماجرا برداشتند | * | پیشِ فرعون از برای دانگِ چند |
| ۹۵۷ | N | با عوانان ماجرا برداشتند | * | پیش فرعون از برای دانگ چند |
| ۹۵۸ | Q | کای عوانان باز گردید آن طرف | * | نیک نیکو بنْگرید اندر غُرَف |
| ۹۵۸ | N | کای عوانان باز گردید آن طرف | * | نیک نیکو بنگرید اندر غرف |
block:3036
| ۹۵۹ | Q | باز وَحْی آمد که در آبش فگن | * | رُوی در اومید دار و مُو مکَن |
| ۹۵۹ | N | باز وحی آمد که در آبش فگن | * | روی در اومید دار و مو مکن |
| ۹۶۰ | Q | در فگن در نیلش و کُن اعتماد | * | من ترا با وَیْ رسانم رُو سپید |
| ۹۶۰ | N | در فگن در نیلش و کن اعتماد | * | من ترا با وی رسانم رو سپید |
| ۹۶۱ | Q | این سخن پایان ندارد مکرهاش | * | جمله می‌پیچید هم در ساق و پاش |
| ۹۶۱ | N | این سخن پایان ندارد مکرهاش | * | جمله می‌پیچید هم در ساق و پاش |
| ۹۶۲ | Q | صد هزاران طفل می‌کُشت او برون | * | موسی اندر صدرِ خانه در درون |
| ۹۶۲ | N | صد هزاران طفل می‌کشت او برون | * | موسی اندر صدر خانه در درون |
| ۹۶۳ | Q | از جُنون می‌کُشت هر جا بُد جَنین | * | از حِیَل آن کورچشمِ دُورْبین |
| ۹۶۳ | N | از جنون می‌کشت هر جا بد جنین | * | از حیل آن کور چشم دور بین |
| ۹۶۴ | Q | اژدها بُد مکرِ فرعونِ عَنود | * | مکرِ شاهانِ جهان را خورده بود |
| ۹۶۴ | N | اژدها بد مکر فرعون عنود | * | مکر شاهان جهان را خورده بود |
| ۹۶۵ | Q | لیک ازو فرعون‌تر آمد پَدید | * | هم ورا هم مکرِ او را در کشید |
| ۹۶۵ | N | لیک از او فرعون‌تر آمد پدید | * | هم و را هم مکر او را در کشید |
| ۹۶۶ | Q | اژدها بود و عصا شد اژدها | * | این بخورد آن را بتوفیق خدا |
| ۹۶۶ | N | اژدها بود و عصا شد اژدها | * | این بخورد آن را به توفیق خدا |
| ۹۶۷ | Q | دست شد بالای دست این تا کجا | * | تا بیَزْدان که إلَیهِ اؐلْمُنْتَهَی |
| ۹۶۷ | N | دست شد بالای دست این تا کجا | * | تا به یزدان که إلیه المنتهی |
| ۹۶۸ | Q | کان یکی دریاست بی‌غَوْر و کران | * | جمله دریاها چو سیلی پیشِ آن |
| ۹۶۸ | N | کان یکی دریاست بی‌غور و کران | * | جمله دریاها چو سیلی پیش آن |
| ۹۶۹ | Q | حیله‌ها و چاره‌ها گر اژدهاست | * | پیشِ إلَّا اللَُّه آنها جمله لاست |
| ۹۶۹ | N | حیله‌ها و چاره‌ها گر اژدهاست | * | پیش إلا اللَّه آنها جمله لاست |
| ۹۷۰ | Q | چون رسید اینجا بیانم سَر نهاد | * | محو شد و اؐللهُ أَعْلَم بِالرَّشاد |
| ۹۷۰ | N | چون رسید اینجا بیانم سر نهاد | * | محو شد و الله اعلم بالرشاد |
| ۹۷۱ | Q | آنچ در فرعون بود اندر تو هَست | * | لیک اژْدَرهات محبوسِ چَهَست |
| ۹۷۱ | N | آن چه در فرعون بود آن در تو هست | * | لیک اژدرهات محبوس چه است |
| ۹۷۲ | Q | ای دریغ این جمله احوالِ توست | * | تو بر آن فرعون بر خواهیش بَست |
| ۹۷۲ | N | ای دریغ این جمله احوال تو است | * | تو بر آن فرعون بر خواهیش بست |
| ۹۷۳ | Q | گر ز تو گویند وَحْشت زایدت | * | ور ز دیگر آفسان بنْمایدت |
| ۹۷۳ | N | گر ز تو گویند وحشت زایدت | * | ور ز دیگر آن فسانه آیدت |
| ۹۷۴ | Q | چه خرابت می‌کند نفسِ لعین | * | دُور می‌اندازدت سخت این قرین |
| ۹۷۴ | N | چه خرابت می‌کند نفس لعین | * | دور می‌اندازدت سخت این قرین |
| ۹۷۵ | Q | آتشت را هیزم فرعون نیست | * | ورنه چون فرعون او شُعله‌زَنیست |
| ۹۷۵ | N | آتشت را هیزم فرعون نیست | * | ور نه چون فرعون او شعله زنی است |
block:3037
| ۹۷۶ | Q | یک حکایت بشنو از تاریخ‌گوی | * | تا بَری زین رازِ سَرْپوشیده بُوی |
| ۹۷۶ | N | یک حکایت بشنو از تاریخ گوی | * | تا بری زین راز سر پوشیده بوی |
| ۹۷۷ | Q | مارگیری رفت سوی کوهسار | * | تا بگیرد او باَفْسونهاش مار |
| ۹۷۷ | N | مارگیری رفت سوی کوهسار | * | تا بگیرد او به افسونهاش مار |
| ۹۷۸ | Q | گر گِران و گر شتابنده بود | * | آنک جوینده‌ست یابنده بود |
| ۹۷۸ | N | گر گران و گر شتابنده بود | * | آن که جوینده ست یابنده بود |
| ۹۷۹ | Q | در طلب زن دایما تو هر دو دست | * | که طلب در راه نیکو رَهْبَرست |
| ۹۷۹ | N | در طلب زن دایما تو هر دو دست | * | که طلب در راه نیکو رهبر است |
| ۹۸۰ | Q | لنگ و لُوک و خُفته‌شَکْل و بی‌ادب | * | سوی او می‌غیژ و او را می‌طلب |
| ۹۸۰ | N | لنگ و لوک و خفته شکل و بی‌ادب | * | سوی او می‌غیژ و او را می‌طلب |
| ۹۸۱ | Q | گَه بگفت و گَه بخاموشی و گَه | * | بُوی کردن گیر هر سو بُویِ شَه |
| ۹۸۱ | N | گه بگفت و گه به خاموشی و گه | * | بوی کردن گیر هر سو بوی شه |
| ۹۸۲ | Q | گفت آن یعقوب با اولادِ خویش | * | جُستنِ یوسف کُنید از حَدّ بیش |
| ۹۸۲ | N | گفت آن یعقوب با اولاد خویش | * | جستن یوسف کنید از حد بیش |
| ۹۸۳ | Q | هر حِسِ خود را در این جُستن بجِد | * | هر طرف رانید شکلِ مُسْتَعِد |
| ۹۸۳ | N | هر حس خود را در این جستن به جد | * | هر طرف رانید شکل مستعد |
| ۹۸۴ | Q | گفت از رَوْحِ خدا لا تَیْأَسُوا | * | همچو گم کرده پسر رَو سو بسو |
| ۹۸۴ | N | گفت از روح خدا لا تَیْأَسُوا | * | همچو گم کرده پسر رو سو به سو |
| ۹۸۵ | Q | از رهِ حِسِّ دهان پُرسان شوید | * | گوش را بر چارراهِ آن نهید |
| ۹۸۵ | N | از ره حس دهان پرسان شوید | * | گوش را بر چار راه آن نهید |
| ۹۸۶ | Q | هر کجا بُویِ خوش آید بُو بَرید | * | سوی آن سِر کاشنای آن سَرید |
| ۹۸۶ | N | هر کجا بوی خوش آید بو برید | * | سوی آن سر کاشنای آن سرید |
| ۹۸۷ | Q | هر کجا لطفی ببینی از کسی | * | سوی اصلِ لطف ره یابی عَسی |
| ۹۸۷ | N | هر کجا لطفی ببینی از کسی | * | سوی اصل لطف ره یابی عسی |
| ۹۸۸ | Q | این همه خوشها ز دریاییست ژرف | * | جُزْو را بگْذار و بر کُل دار طَرْف |
| ۹۸۸ | N | این همه جوها ز دریایی است ژرف | * | جزو را بگذار و بر کل دار طرف |
| ۹۸۹ | Q | جنگهای خلق بهرِ خوبیَست | * | برگِ بی‌برگی نشانِ طُوبیَست |
| ۹۸۹ | N | جنگهای خلق بهر خوبی است | * | برگ بی‌برگی نشان طوبی است |
| ۹۹۰ | Q | خشمهای خلق بهرِ آشتیست | * | دامِ راحت دایما بی‌راحتیست |
| ۹۹۰ | N | خشمهای خلق بهر آشتی است | * | دام راحت دایما بی‌راحتی است |
| ۹۹۱ | Q | هر زدن بهرِ نوازش را بود | * | هر گِله از شُکر آگه می‌کند |
| ۹۹۱ | N | هر زدن بهر نوازش را بود | * | هر گله از شکر آگه می‌کند |
| ۹۹۲ | Q | بُوی بَر از جُزْو تا کُلّ ای کریم | * | بوی بَر از ضِدّ تا ضِدّ ای حکیم |
| ۹۹۲ | N | بوی بر از جزو تا کل ای کریم | * | بوی بر از ضد تا ضد ای حکیم |
| ۹۹۳ | Q | جنگها می‌آشتی آرد دُرُست | * | مارگیر از بهرِ یاری مار جُست |
| ۹۹۳ | N | جنگها می‌آشتی آرد درست | * | مارگیر از بهر یاری مار جست |
| ۹۹۴ | Q | بهرِ یاری مار جوید آدمی | * | غم خورد بهرِ حریفِ بی‌غمی |
| ۹۹۴ | N | بهر یاری مار جوید آدمی | * | غم خورد بهر حریف بی‌غمی |
| ۹۹۵ | Q | او همی‌جُستی یکی ماری شگرف | * | گِرْدِ کوهستان و در ایّامِ برف |
| ۹۹۵ | N | او همی‌جستی یکی ماری شگرف | * | گرد کوهستان و در ایام برف |
| ۹۹۶ | Q | اژدهایی مرده دید آنجا عظیم | * | که دلش از شکلِ او شد پُر ز بیم |
| ۹۹۶ | N | اژدهایی مرده دید آن جا عظیم | * | که دلش از شکل او شد پر ز بیم |
| ۹۹۷ | Q | مارگیر اندر زمستانِ شدید | * | مار می‌جُست اژدهایی مرده دید |
| ۹۹۷ | N | مارگیر اندر زمستان شدید | * | مار می‌جست اژدهایی مرده دید |
| ۹۹۸ | Q | مارگیر از بهرِ حیرانی خلق | * | مار گیرد اینْت نادانی خلق |
| ۹۹۸ | N | مارگیر از بهر حیرانی خلق | * | مار گیرد اینت نادانی خلق |
| ۹۹۹ | Q | آدمی کوهیست چون مفتون شود | * | کوه اندر مار حیران چون شود |
| ۹۹۹ | N | آدمی کوهی است چون مفتون شود | * | کوه اندر مار حیران چون شود |
| ۱۰۰۰ | Q | خویشتن نشْناخت مسکین آدمی | * | از فُزونی آمد و شد در کمی |
| ۱۰۰۰ | N | خویشتن نشناخت مسکین آدمی | * | از فزونی آمد و شد در کمی |
| ۱۰۰۱ | Q | خویشتن را آدمی ارزان فروخت | * | بود اطلس خویش بر دلقی بدوخت |
| ۱۰۰۱ | N | خویشتن را آدمی ارزان فروخت | * | بود اطلس خویش بر دلقی بدوخت |
| ۱۰۰۲ | Q | صد هزاران مار و کُه حیران اوست | * | او چرا حیران شُده‌ست و مارْدوست |
| ۱۰۰۲ | N | صد هزاران مار و که حیران اوست | * | او چرا حیران شده ست و مار دوست |
| ۱۰۰۳ | Q | مارگیر آن اژدها را بر گرفت | * | سوی بغداد آمد از بهرِ شگفت |
| ۱۰۰۳ | N | مارگیر آن اژدها را بر گرفت | * | سوی بغداد آمد از بهر شگفت |
| ۱۰۰۴ | Q | اژدهایی چون سُتونِ خانه‌ای | * | می‌کشیدش از پیِ دانگانه‌ای |
| ۱۰۰۴ | N | اژدهایی چون ستون خانه‌ای | * | می‌کشیدش از پی دانگانه‌ای |
| ۱۰۰۵ | Q | کاژدهای مرده‌ای آورده‌ام | * | در شکارش من جگرها خورده‌ام |
| ۱۰۰۵ | N | کاژدهای مرده‌ای آورده‌ام | * | در شکارش من جگرها خورده‌ام |
| ۱۰۰۶ | Q | او همی مرده گمان بُردش ولیک | * | زنده بود و او ندیدش نیک نیک |
| ۱۰۰۶ | N | او همی مرده گمان بردش و لیک | * | زنده بود و او ندیدش نیک نیک |
| ۱۰۰۷ | Q | او ز سَرْماها و برف افسرده بود | * | زنده بود و شکلِ مرده می‌نمود |
| ۱۰۰۷ | N | او ز سرماها و برف افسرده بود | * | زنده بود و شکل مرده می‌نمود |
| ۱۰۰۸ | Q | عالَم افسرده‌ست و نامِ او جَماد | * | جامد افسرده بُوَد ای اوستاد |
| ۱۰۰۸ | N | عالم افسرده ست و نام او جماد | * | جامد افسرده بود ای اوستاد |
| ۱۰۰۹ | Q | باش تا خورشیدِ حَشْر آید عیان | * | تا ببینی جُنبشِ جسمِ جهان |
| ۱۰۰۹ | N | باش تا خورشید حشر آید عیان | * | تا ببینی جنبش جسم جهان |
| ۱۰۱۰ | Q | چون عصای موسی اینجا مار شد | * | عقل را از ساکنان اِخبار شد |
| ۱۰۱۰ | N | چون عصای موسی اینجا مار شد | * | عقل را از ساکنان اخبار شد |
| ۱۰۱۱ | Q | پارهٔ خاکِ ترا چون مَرْد ساخت | * | خاکها را جملگی شاید شناخت |
| ۱۰۱۱ | N | پاره‌ی خاک ترا چون مرد ساخت | * | خاکها را جملگی شاید شناخت |
| ۱۰۱۲ | Q | مرده زین سُواَند وز آن سُو زنده‌اند | * | خامُش اینجا و آن طرف گوینده‌اند |
| ۱۰۱۲ | N | مرده زین سویند وز آن سو زنده‌اند | * | خامش اینجا و آن طرف گوینده‌اند |
| ۱۰۱۳ | Q | چون از آن سُوشان فرستد سوی ما | * | آن عصا گردد سوی ما اژدها |
| ۱۰۱۳ | N | چون از آن سوشان فرستد سوی ما | * | آن عصا گردد سوی ما اژدها |
| ۱۰۱۴ | Q | کوهها هم لَحْنِ داودی کند | * | جوهرِ آهن بکف مومی بود |
| ۱۰۱۴ | N | کوهها هم لحن داودی کند | * | جوهر آهن به کف مومی بود |
| ۱۰۱۵ | Q | باد حمّالِ سلیمانی شود | * | بحر با موسی سخن‌دانی شود |
| ۱۰۱۵ | N | باد حمال سلیمانی شود | * | بحر با موسی سخن دانی شود |
| ۱۰۱۶ | Q | ماه با احمد اشارت‌بین شود | * | استُن حنّانه آید در رشَد |
| ۱۰۱۶ | N | ماه با احمد اشارت بین شود | * | نار ابراهیم را نسرین شود |
| ۱۰۱۷ | Q | no data | * | no data |
| ۱۰۱۷ | N | خاک قارون را چو ماری در کشد | * | استن حنانه آید در رشد |
| ۱۰۱۸ | Q | سنگ بر احمد سلامی می‌کند | * | کوه یَحْیَی را پیامی می‌کند |
| ۱۰۱۸ | N | سنگ بر احمد سلامی می‌کند | * | کوه یحیی را پیامی می‌کند |
| ۱۰۱۹ | Q | ما سمیعیم و بصیریم و خوشیم | * | با شما نامَحْرَمان ما خامُشیم |
| ۱۰۱۹ | N | ما سمیعیم و بصیریم و خوشیم | * | با شما نامحرمان ما خامشیم |
| ۱۰۲۰ | Q | چون شما سوی جَمادی می‌روید | * | مَحْرَمِ جانِ جَمادان چون شوید |
| ۱۰۲۰ | N | چون شما سوی جمادی می‌روید | * | محرم جان جمادان چون شوید |
| ۱۰۲۱ | Q | از جمادی عالَمِ جانها روید | * | غُلغُلِ اجزای عالم بشْنوید |
| ۱۰۲۱ | N | از جمادی عالم جانها روید | * | غلغل اجزای عالم بشنوید |
| ۱۰۲۲ | Q | فاش تسبیحِ جمادات آیدت | * | وسوسهٔ تاویلها نرْبایدت |
| ۱۰۲۲ | N | فاش تسبیح جمادات آیدت | * | وسوسه‌ی تاویلها نربایدت |
| ۱۰۲۳ | Q | چون ندارد جانِ تو قندیلها | * | بهرِ بینش کرده‌ای تاویلها |
| ۱۰۲۳ | N | چون ندارد جان تو قندیلها | * | بهر بینش کرده ای تاویلها |
| ۱۰۲۴ | Q | که غَرَض تسبیحِ ظاهر کَی بود | * | دعوی دیدن خیالِ غَیْ بود |
| ۱۰۲۴ | N | که غرض تسبیح ظاهر کی بود | * | دعوی دیدن خیال غی بود |
| ۱۰۲۵ | Q | بلک مر بیننده را دیدارِ آن | * | وقتِ عِبْرت می‌کند تسبیح‌خوان |
| ۱۰۲۵ | N | بلکه مر بیننده را دیدار آن | * | وقت عبرت می‌کند تسبیح خوان |
| ۱۰۲۶ | Q | پس چو از تسبیح یادت می‌دهد | * | آن دلالت همچو گفتن می‌بود |
| ۱۰۲۶ | N | پس چو از تسبیح یادت می‌دهد | * | آن دلالت همچو گفتن می‌بود |
| ۱۰۲۷ | Q | این بود تاویلِ اهلِ اعتزال | * | و آنِ آنکس کو ندارد نورِ حال |
| ۱۰۲۷ | N | این بود تاویل اهل اعتزال | * | و آن آن کس کاو ندارد نور حال |
| ۱۰۲۸ | Q | چون ز حِس بیرون نیامد آدمی | * | باشد از تصویرِ غیبی اعجمی |
| ۱۰۲۸ | N | چون ز حس بیرون نیامد آدمی | * | باشد از تصویر غیبی اعجمی |
| ۱۰۲۹ | Q | این سخن پایان ندارد مارگیر | * | می‌کشید آن مار را با صد زحیر |
| ۱۰۲۹ | N | این سخن پایان ندارد مارگیر | * | می‌کشید آن مار را با صد زحیر |
| ۱۰۳۰ | Q | تا ببغداد آمد آن هنگامه‌جُو | * | تا نهد هنگامه‌ای بر چارْسو |
| ۱۰۳۰ | N | تا به بغداد آمد آن هنگامه جو | * | تا نهد هنگامه‌ای بر چار سو |
| ۱۰۳۱ | Q | بر لبِ شَط مَرد هنگامه نهاد | * | غُلغله در شهرِ بغداد اوفتاد |
| ۱۰۳۱ | N | بر لب شط مرد هنگامه نهاد | * | غلغله در شهر بغداد اوفتاد |
| ۱۰۳۲ | Q | مارگیری اژدها آورده است | * | بُو اؐلعجب نادر شکاری کرده است |
| ۱۰۳۲ | N | مارگیری اژدها آورده است | * | بو العجب نادر شکاری کرده است |
| ۱۰۳۳ | Q | جمع آمد صد هزاران خام‌ریش | * | صیدِ او گشته چو او از ابْلَهیش |
| ۱۰۳۳ | N | جمع آمد صد هزاران خام ریش | * | صید او گشته چو او از ابلهیش |
| ۱۰۳۴ | Q | منتظر ایشان و هَم او منتظِر | * | تا که جمع آیند خلقِ مُنْتَشِر |
| ۱۰۳۴ | N | منتظر ایشان و هم او منتظر | * | تا که جمع آیند خلق منتشر |
| ۱۰۳۵ | Q | مردمِ هنگامه افزون‌تر شود | * | کدْیه و توزیع نیکوتر رود |
| ۱۰۳۵ | N | مردم هنگامه افزون‌تر شود | * | کدیه و توزیع نیکوتر رود |
| ۱۰۳۶ | Q | جمع آمد صد هزاران ژاژْخا | * | حلقه کرده پُشتِ پا بر پُشتِ پا |
| ۱۰۳۶ | N | جمع آمد صد هزاران ژاژخا | * | حلقه کرده پشت پا بر پشت پا |
| ۱۰۳۷ | Q | مرد را از زن خبر نه ز اِزدحام | * | رفته دَرْهَم چون قیامت خاص و عام |
| ۱۰۳۷ | N | مرد را از زن خبر نی ز ازدحام | * | رفته در هم چون قیامت خاص و عام |
| ۱۰۳۸ | Q | چون همی حُرّاقه جنبانید او | * | می‌کشیدند اهلِ هنگامه گُلو |
| ۱۰۳۸ | N | چون همی حراقه جنبانید او | * | می‌کشیدند اهل هنگامه گلو |
| ۱۰۳۹ | Q | و اژدها کز زَمْهَریر افسرده بود | * | زیرِ صد گونه پلاس و پرده بود |
| ۱۰۳۹ | N | و اژدها کز زمهریر افسرده بود | * | زیر صد گونه پلاس و پرده بود |
| ۱۰۴۰ | Q | بسته بودش با رَسَنهای غلیظ | * | احتیاطی کرده بودش آن حفیظ |
| ۱۰۴۰ | N | بسته بودش با رسنهای غلیظ | * | احتیاطی کرده بودش آن حفیظ |
| ۱۰۴۱ | Q | در درنگِ انتظار و اتّفاق | * | تافت بر آن مار خورشیدِ عِراق |
| ۱۰۴۱ | N | در درنگ انتظار و اتفاق | * | تافت بر آن مار خورشید عراق |
| ۱۰۴۲ | Q | آفتابِ گرم‌سیرش گرم کرد | * | رفت از اَعْضای او اَخْلاطِ سَرْد |
| ۱۰۴۲ | N | آفتاب گرم سیرش گرم کرد | * | رفت از اعضای او اخلاط سرد |
| ۱۰۴۳ | Q | مُرده بود و زنده گشت او از شِگفْت | * | اژدها بر خویش جنبیدن گرفت |
| ۱۰۴۳ | N | مرده بود و زنده گشت او از شگفت | * | اژدها بر خویش جنبیدن گرفت |
| ۱۰۴۴ | Q | خلق را از جُنبشِ آن مُرده مار | * | گشتشان آن یک تحیُّر صد هزار |
| ۱۰۴۴ | N | خلق را از جنبش آن مرده مار | * | گشتشان آن یک تحیر صد هزار |
| ۱۰۴۵ | Q | با تحیُّر نعره‌ها انگیختند | * | جملگان از جنبشش بگْریختند |
| ۱۰۴۵ | N | با تحیر نعره‌ها انگیختند | * | جملگان از جنبشش بگریختند |
| ۱۰۴۶ | Q | می‌سُکُست او بند وز آن بانگِ بلند | * | هر طرف می‌رفت چاقاچاقِ بند |
| ۱۰۴۶ | N | می‌گسست او بند وز آن بانگ بلند | * | هر طرف می‌رفت چاقاچاق بند |
| ۱۰۴۷ | Q | بندها بسْکُست و بیرون شد ز زیر | * | اژدهایی زشتِ غُرّان همچو شیر |
| ۱۰۴۷ | N | بندها بگسست و بیرون شد ز زیر | * | اژدهایی زشت غران همچو شیر |
| ۱۰۴۸ | Q | در هزیمت بس خلایق کُشته شد | * | از فتاده کُشتگان صد پُشته شد |
| ۱۰۴۸ | N | در هزیمت بس خلایق کشته شد | * | از فتاده کشتگان صد پشته شد |
| ۱۰۴۹ | Q | مارگیر از ترس بر جا خشک گشت | * | که چه آوردم من از کُهسار و دشت |
| ۱۰۴۹ | N | مارگیر از ترس بر جا خشک گشت | * | که چه آوردم من از کهسار و دشت |
| ۱۰۵۰ | Q | گرگ را بیدار کرد آن کُور میش | * | رفت نادان سوی عزراییلِ خویش |
| ۱۰۵۰ | N | گرگ را بیدار کرد آن کور میش | * | رفت نادان سوی عزراییل خویش |
| ۱۰۵۱ | Q | اژدها یک لقمه کرد آن گیج را | * | سهل باشد خون‌خوری حَجّاج را |
| ۱۰۵۱ | N | اژدها یک لقمه کرد آن گیج را | * | سهل باشد خون خوری حجاج را |
| ۱۰۵۲ | Q | خویش را بر اُسْتُنی پیچید و بست | * | استخوانِ خورده را در هم شکست |
| ۱۰۵۲ | N | خویش را بر استنی پیچید و بست | * | استخوان خورده را در هم شکست |
| ۱۰۵۳ | Q | نَفْست اژدرهاست او کَی مرده است | * | از غم بی‌آلتی افسرده است |
| ۱۰۵۳ | N | نفست اژدرهاست او کی مرده است | * | از غم بی‌آلتی افسرده است |
| ۱۰۵۴ | Q | گر بیابد آلتِ فرعون او | * | که باَمْرِ او همی‌رفت آبِ جُو |
| ۱۰۵۴ | N | گر بیابد آلت فرعون او | * | که به امر او همی‌رفت آب جو |
| ۱۰۵۵ | Q | آنگه او بنیادِ فرعونی کُنَد | * | راهِ صد موسی و صد هارون زند |
| ۱۰۵۵ | N | آن گه او بنیاد فرعونی کند | * | راه صد موسی و صد هارون زند |
| ۱۰۵۶ | Q | کِرمکست آن اژدها از دستِ فَقْر | * | پشّه‌ای گردد ز جاه و مال صَقْر |
| ۱۰۵۶ | N | کرمک است آن اژدها از دست فقر | * | پشه ای گردد ز جاه و مال صقر |
| ۱۰۵۷ | Q | اژدها را دار در برفِ فراق | * | هین مَکَش او را بخورشیدِ عراق |
| ۱۰۵۷ | N | اژدها را دار در برف فراق | * | هین مکش او را به خورشید عراق |
| ۱۰۵۸ | Q | تا فسرده می‌بود آن اژدهات | * | لقمهٔ اویی چو او یابد نجات |
| ۱۰۵۸ | N | تا فسرده می‌بود آن اژدهات | * | لقمه‌ی اویی چو او یابد نجات |
| ۱۰۵۹ | Q | مات کن او را و ایمِن شو ز مات | * | رحم کَم کُن نیست او ز اهلِ صِلات |
| ۱۰۵۹ | N | مات کن او را و ایمن شو ز مات | * | رحم کم کن نیست او ز اهل صلات |
| ۱۰۶۰ | Q | کان تَفِ خورشیدِ شهوت بر زند | * | آن خُفاشِ مُرْدَه‌ریگت پَر زند |
| ۱۰۶۰ | N | کان تف خورشید شهوت بر زند | * | آن خفاش مرده‌ریگت پر زند |
| ۱۰۶۱ | Q | می‌کشانش در جهاد و در قتال | * | مَرْدوار اؐللَّهُ یَجْزِیکَ اؐلْوِصال |
| ۱۰۶۱ | N | می‌کشانش در جهاد و در قتال | * | مردوار اللَّه یجزیک الوصال |
| ۱۰۶۲ | Q | چونک آن مرد اژدها را آورید | * | در هوای گرم و خوش شد آن مَرید |
| ۱۰۶۲ | N | چون که آن مرد اژدها را آورید | * | در هوای گرم و خوش شد آن مرید |
| ۱۰۶۳ | Q | لاجرم آن فتنه‌ها کرد ای عزیز | * | بیست همچندان که ما گفتیم نیز |
| ۱۰۶۳ | N | لاجرم آن فتنه‌ها کرد ای عزیز | * | بیست همچندان که ما گفتیم نیز |
| ۱۰۶۴ | Q | تو طَمَع داری که او را بی‌جفا | * | بسته داری در وَقار و در وفا |
| ۱۰۶۴ | N | تو طمع داری که او را بی‌جفا | * | بسته داری در وقار و در وفا |
| ۱۰۶۵ | Q | هر خسی را این تَمنَّی کَیْ رسد | * | موسیی باید که اژْدَرها کُشد |
| ۱۰۶۵ | N | هر خسی را این تمنا کی رسد | * | موسیی باید که اژدرها کشد |
| ۱۰۶۶ | Q | صد هزاران خلق ز اژْدرهای او | * | در هزیمت کُشته شد از رایِ او |
| ۱۰۶۶ | N | صد هزاران خلق ز اژدرهای او | * | در هزیمت کشته شد از رای او |
block:3038
| ۱۰۶۷ | Q | گفت فرعونش چرا تو ای کَلیم | * | خلق را کُشتی و افکندی تو بیم |
| ۱۰۶۷ | N | گفت فرعونش چرا تو ای کلیم | * | خلق را کشتی و افکندی تو بیم |
| ۱۰۶۸ | Q | در هزیمت از تو افتادند خلق | * | در هزیمت کُشته شد مَرْدُم ز زَلْق |
| ۱۰۶۸ | N | در هزیمت از تو افتادند خلق | * | در هزیمت کشته شد مردم ز زلق |
| ۱۰۶۹ | Q | لاجرم مردم ترا دشمن گرفت | * | کینِ تو در سینه مرد و زن گرفت |
| ۱۰۶۹ | N | لاجرم مردم ترا دشمن گرفت | * | کین تو در سینه مرد و زن گرفت |
| ۱۰۷۰ | Q | خلق را می‌خواندی بر عکس شُد | * | از خلافت مردمان را نیست بُد |
| ۱۰۷۰ | N | خلق را می‌خواندی بر عکس شد | * | از خلافت مردمان را نیست بد |
| ۱۰۷۱ | Q | من هم از شَرَّت اگر پَس می‌خَزَم | * | در مکافاتِ تو دیگی می‌پَزَم |
| ۱۰۷۱ | N | من هم از شرت اگر پس می‌خزم | * | در مکافات تو دیگی می‌پزم |
| ۱۰۷۲ | Q | دل ازین بر کَن که بفْریبی مرا | * | یا بجُز فَیْ پس رَوی گردد ترا |
| ۱۰۷۲ | N | دل از این بر کن که بفریبی مرا | * | یا بجز فی پس روی گردد ترا |
| ۱۰۷۳ | Q | تو بدان غرَّه مشَوْ کِش ساختی | * | در دلِ خلقان هراس انداختی |
| ۱۰۷۳ | N | تو بدان غره مشو کش ساختی | * | در دل خلقان هراس انداختی |
| ۱۰۷۴ | Q | صد چنین آری و هم رسوا شوی | * | خوار گردی ضُحْکهٔ غوغا شوی |
| ۱۰۷۴ | N | صد چنین آری و هم رسوا شوی | * | خوار گردی ضحکه‌ی غوغا شوی |
| ۱۰۷۵ | Q | همچو تو سالوس بسیاران بُدند | * | عاقبت در مِصْرِ ما رسوا شدند |
| ۱۰۷۵ | N | همچو تو سالوس بسیاران بدند | * | عاقبت در مصر ما رسوا شدند |
block:3039
| ۱۰۷۶ | Q | گفت با امرِ حقم اِشراک نیست | * | گر بریزد خونم امرش باک نیست |
| ۱۰۷۶ | N | گفت با امر حقم اشراک نیست | * | گر بریزد خونم امرش باک نیست |
| ۱۰۷۷ | Q | راضیم من شاکرم من ای حریف | * | این طرف رسوا و پیشِ حق شریف |
| ۱۰۷۷ | N | راضیم من شاکرم من ای حریف | * | این طرف رسوا و پیش حق شریف |
| ۱۰۷۸ | Q | پیشِ خلقان خوار و زار و ریش‌خند | * | پیشِ حق محبوب و مطلوب و پسند |
| ۱۰۷۸ | N | پیش خلقان خوار و زار و ریش‌خند | * | پیش حق محبوب و مطلوب و پسند |
| ۱۰۷۹ | Q | از سخن می‌گویم این وَرْنه خدا | * | از سیه‌رُویان کند فردا ترا |
| ۱۰۷۹ | N | از سخن می‌گویم این ور نی خدا | * | از سیه رویان کند فردا ترا |
| ۱۰۸۰ | Q | عزَّت آنِ اوست و آنِ بندگانْش | * | ز آدم و ابلیس برمی‌خوان نشانْش |
| ۱۰۸۰ | N | عزت آن اوست و آن بندگانش | * | ز آدم و ابلیس برمی‌خوان نشانش |
| ۱۰۸۱ | Q | شرحِ حق پایان ندارد همچو حق | * | هین دهان بر بند و بر گردان وَرَق |
| ۱۰۸۱ | N | شرح حق پایان ندارد همچو حق | * | هین دهان بر بند و بر گردان ورق |
block:3040
| ۱۰۸۲ | Q | گفت فرعونش ورق در حکمِ ماست | * | دفتر و دیوانِ حکم این دَم مراست |
| ۱۰۸۲ | N | گفت فرعونش ورق در حکم ماست | * | دفتر و دیوان حکم این دم مراست |
| ۱۰۸۳ | Q | مر مرا بخْریده‌اند اهلِ جهان | * | از همه عاقلتری تو ای فلان |
| ۱۰۸۳ | N | مر مرا بخریده‌اند اهل جهان | * | از همه عاقلتری تو ای فلان |
| ۱۰۸۴ | Q | موسیا خود را خریدی هین برَو | * | خویشتن کم بین به خود غرَّه مشو |
| ۱۰۸۴ | N | موسیا خود را خریدی هین برو | * | خویشتن کم بین به خود غره مشو |
| ۱۰۸۵ | Q | جمع آرم ساحرانِ دَهر را | * | تا که جهلِ تو نمایم شهر را |
| ۱۰۸۵ | N | جمع آرم ساحران دهر را | * | تا که جهل تو نمایم شهر را |
| ۱۰۸۶ | Q | این نخواهد شد بروزی و دو روز | * | مُهلتم دِه تا چهل روزِ تَموز |
| ۱۰۸۶ | N | این نخواهد شد به روزی و دو روز | * | مهلتم ده تا چهل روز تموز |
block:3041
| ۱۰۸۷ | Q | گفت موسی این مرا دستور نیست | * | بنده‌ام اِمهالِ تو مأمور نیست |
| ۱۰۸۷ | N | گفت موسی این مرا دستور نیست | * | بنده‌ام امهال تو مأمور نیست |
| ۱۰۸۸ | Q | گر تو چیری و مرا خود یار نیست | * | بنده فرمانم بدانم کار نیست |
| ۱۰۸۸ | N | گر تو چیری و مرا خود یار نیست | * | بنده فرمانم بدانم کار نیست |
| ۱۰۸۹ | Q | می‌زنم با تو بجِد تا زنده‌ام | * | من چه کارهٔ نُصْرتم من بنده‌ام |
| ۱۰۸۹ | N | می‌زنم با تو به جد تا زنده‌ام | * | من چه کاره‌ی نصرتم من بنده‌ام |
| ۱۰۹۰ | Q | می‌زنم تا در رسد حکمِ خدا | * | او کند هر خصم از خصمی جُدا |
| ۱۰۹۰ | N | می‌زنم تا در رسد حکم خدا | * | او کند هر خصم از خصمی جدا |
block:3042
| ۱۰۹۱ | Q | گفت نِه نِه مهلتی باید نهاد | * | عِشْوَه‌ها کم دِه تو کَمْ پیمای باد |
| ۱۰۹۱ | N | گفت نی نی مهلتی باید نهاد | * | عشوه‌ها کم ده تو کم پیمای باد |
| ۱۰۹۲ | Q | حق تعالی وَحْی کردش در زمان | * | مُهْلتش ده متَّسِع مَهْراس از آن |
| ۱۰۹۲ | N | حق تعالی وحی کردش در زمان | * | مهلتش ده متسع مهراس از آن |
| ۱۰۹۳ | Q | این چهل روزش بده مُهلت بطَوْع | * | تا سگالد مکرها او نوع نوع |
| ۱۰۹۳ | N | این چهل روزش بده مهلت به طوع | * | تا سگالد مکرها او نوع نوع |
| ۱۰۹۴ | Q | تا بکوشد او کِنی من خُفته‌ام | * | تیز رَوْ گُو پیش ره بگْرفته‌ام |
| ۱۰۹۴ | N | تا بکوشد او که نه من خفته‌ام | * | تیز رو گو پیش ره بگرفته‌ام |
| ۱۰۹۵ | Q | حیله‌هاشان را همه بَرْهَم زنم | * | وآنچ افزایند من بر کَم زنم |
| ۱۰۹۵ | N | حیله‌هاشان را همه بر هم زنم | * | و آن چه افزایند من بر کم زنم |
| ۱۰۹۶ | Q | آب را آرند و من آتش کنم | * | نوش و خوش گیرند و من ناخوش کنم |
| ۱۰۹۶ | N | آب را آرند و من آتش کنم | * | نوش و خوش گیرند و من ناخوش کنم |
| ۱۰۹۷ | Q | مِهْر پیوندند و من ویران کنم | * | آنک اندر وَهْم نارند آن کنم |
| ۱۰۹۷ | N | مهر پیوندند و من ویران کنم | * | آن که اندر وهم نارند آن کنم |
| ۱۰۹۸ | Q | تو مترس و مهلتش دِه دُم‌دراز | * | گو سپه گِرد آر و صد حیلت بساز |
| ۱۰۹۸ | N | تو مترس و مهلتش ده دم دراز | * | گو سپه گرد آر و صد حیلت بساز |
block:3043
| ۱۰۹۹ | Q | گفت امر آمد برَوْ مهلت ترا | * | من بجایِ خود شدم رَستی ز ما |
| ۱۰۹۹ | N | گفت امر آمد برو مهلت ترا | * | من بجای خود شدم رستی ز ما |
| ۱۱۰۰ | Q | او همی‌شد و اژدها اندر عَقِب | * | چون سگِ صیّاد دانا و مُحِب |
| ۱۱۰۰ | N | او همی‌شد و اژدها اندر عقب | * | چون سگ صیاد دانا و محب |
| ۱۱۰۱ | Q | چون سگِ صیّاد جُنبان کرده دُم | * | سنگ را می‌کرد ریگ او زیرِ سُم |
| ۱۱۰۱ | N | چون سگ صیاد جنبان کرده دم | * | سنگ را می‌کرد ریگ او زیر سم |
| ۱۱۰۲ | Q | سنگ و آهن را بدَم درمی‌کشید | * | خُرْد می‌خایید آهن را پَدید |
| ۱۱۰۲ | N | سنگ و آهن را به دم درمی‌کشید | * | خرد می‌خایید آهن را پدید |
| ۱۱۰۳ | Q | در هوا می‌کرد خود بالای بُرج | * | که هزیمت می‌شد از وی رُوم و گُرج |
| ۱۱۰۳ | N | در هوا می‌کرد خود بالای برج | * | که هزیمت می‌شد از وی روم و گرج |
| ۱۱۰۴ | Q | کفْک می‌انداخت چون اُشتر ز کام | * | قطره‌ای بر هرکه زد می‌شد جُذام |
| ۱۱۰۴ | N | کفک می‌انداخت چون اشتر ز کام | * | قطره‌ای بر هر که زد می‌شد جذام |
| ۱۱۰۵ | Q | ژَغژعِ دندانِ او دل می‌شکست | * | جان شیرانِ سیه می‌شد ز دست |
| ۱۱۰۵ | N | ژغژغ دندان او دل می‌شکست | * | جان شیران سیه می‌شد ز دست |
| ۱۱۰۶ | Q | چون بقومِ خود رسید آن مُجْتَبَی | * | شِدْقِ او بگْرفت باز او شد عصا |
| ۱۱۰۶ | N | چون به قوم خود رسید آن مجتبی | * | شدق او بگرفت باز او شد عصا |
| ۱۱۰۷ | Q | تکیه بر وَیْ کرد و می‌گفت ای عجب | * | پیشِ ما خورشید و پیشِ خصم شب |
| ۱۱۰۷ | N | تکیه بر وی کرد و می‌گفت ای عجب | * | پیش ما خورشید و پیش خصم شب |
| ۱۱۰۸ | Q | ای عجب چون می‌نبیند این سپاه | * | عالَمی پُر آفتابِ چاشتگاه |
| ۱۱۰۸ | N | ای عجب چون می‌نبیند این سپاه | * | عالمی پر آفتاب چاشتگاه |
| ۱۱۰۹ | Q | چشم باز و گوش باز و این ذُکا | * | خیره‌ام در چشم‌بندی خدا |
| ۱۱۰۹ | N | چشم باز و گوش باز و این ذکا | * | خیره‌ام در چشم بندی خدا |
| ۱۱۱۰ | Q | من ازیشان خیره ایشان هم ز من | * | از بهاری خارْ ایشان من سَمَن |
| ۱۱۱۰ | N | من از ایشان خیره ایشان هم ز من | * | از بهاری خار ایشان من سمن |
| ۱۱۱۱ | Q | پیششان بُردم بسی جامِ رحیق | * | سنگ شد آبش بپیشِ این فریق |
| ۱۱۱۱ | N | پیششان بردم بسی جام رحیق | * | سنگ شد آبش به پیش این فریق |
| ۱۱۱۲ | Q | دستهٔ گُل بستم و بُردم بپیش | * | هر گلی چون خار گشت و نوش نیش |
| ۱۱۱۲ | N | دسته‌ی گل بستم و بردم به پیش | * | هر گلی چون خار گشت و نوش نیش |
| ۱۱۱۳ | Q | آن نصیبِ جانِ بی‌خویشان بود | * | چونک با خویش‌اند پیدا کَی شود |
| ۱۱۱۳ | N | آن نصیب جان بی‌خویشان بود | * | چون که با خویشند پیدا کی شود |
| ۱۱۱۴ | Q | خفتهٔ بیدار باید پیشِ ما | * | تا ببیداری ببیند خوابها |
| ۱۱۱۴ | N | خفته‌ی بیدار باید پیش ما | * | تا به بیداری ببیند خوابها |
| ۱۱۱۵ | Q | دشمنِ این خوابِ خوش شد فکرِ خلق | * | تا نخسبد فکرتش بستست حلق |
| ۱۱۱۵ | N | دشمن این خواب خوش شد فکر خلق | * | تا نخسبد فکرتش بسته ست حلق |
| ۱۱۱۶ | Q | حیرتی باید که رُوبد فکر را | * | خورده حیرت فکر را و ذکر را |
| ۱۱۱۶ | N | حیرتی باید که روبد فکر را | * | خورده حیرت فکر را و ذکر را |
| ۱۱۱۷ | Q | هر که کاملتر بود او در هنر | * | او بمعنی پَسْ بصورت پیشتر |
| ۱۱۱۷ | N | هر که کاملتر بود او در هنر | * | او به معنی پس به صورت پیشتر |
| ۱۱۱۸ | Q | راجِعُون گفت و رُجوع این‌سان بود | * | که گَلَه وا گردد و خانه رود |
| ۱۱۱۸ | N | راجعون گفت و رجوع این‌سان بود | * | که گله واگردد و خانه رود |
| ۱۱۱۹ | Q | چونک وا گردید گَلَّه از وُرُود | * | پس فتد آن بُز که پیش‌آهنگ بود |
| ۱۱۱۹ | N | چون که واگردید گله از ورود | * | پس فتد آن بز که پیش آهنگ بود |
| ۱۱۲۰ | Q | پیش افتد آن بزِ لنگِ پَسین | * | أَضْحَکَ اؐلرُّجْعَی وُجُوهَ الْعابِسین |
| ۱۱۲۰ | N | پیش افتد آن بز لنگ پسین | * | أضحک الرجعی وجوه العابسین |
| ۱۱۲۱ | Q | از گزافه کَیْ شدند این قوم لنگ | * | فخر را دادند و بخْریدند ننگ |
| ۱۱۲۱ | N | از گزافه کی شدند این قوم لنگ | * | فخر را دادند و بخریدند ننگ |
| ۱۱۲۲ | Q | پا شکسته می‌روند این قوم حَج | * | از حَرَجْ راهیست پنهان تا فَرَج |
| ۱۱۲۲ | N | پا شکسته می‌روند این قوم حج | * | از حرج راهی است پنهان تا فرج |
| ۱۱۲۳ | Q | دل ز دانشها بشُستند این فریق | * | زانک این دانش نداند آن طریق |
| ۱۱۲۳ | N | دل ز دانشها بشستند این فریق | * | ز انکه این دانش نداند آن طریق |
| ۱۱۲۴ | Q | دانشی باید که اصلش ز آن سَرست | * | زانک هر فرعی باَصْلش رَهْبَرست |
| ۱۱۲۴ | N | دانشی باید که اصلش ز آن سر است | * | ز انکه هر فرعی به اصلش رهبر است |
| ۱۱۲۵ | Q | هر پَری بر عَرْضِ دریا کَی پَرَد | * | تا لَدُن علم لَدُنّی می‌بَرَد |
| ۱۱۲۵ | N | هر پری بر عرض دریا کی پرد | * | تا لدن علم لدنی می‌برد |
| ۱۱۲۶ | Q | پس چرا علمی بیاموزی بمَرْد | * | کِش بباید سینه را ز آن پاک کرد |
| ۱۱۲۶ | N | پس چرا علمی بیاموزی به مرد | * | کش بباید سینه را ز آن پاک کرد |
| ۱۱۲۷ | Q | پس مجُو پیشی ازین سَرْ لنگ باش | * | وقتِ واگشتن تو پیش آهنگ باش |
| ۱۱۲۷ | N | پس مجو پیشی از این سر لنگ باش | * | وقت واگشتن تو پیش آهنگ باش |
| ۱۱۲۸ | Q | آخِرُونَ اؐلسَّابِقُون باش ای ظریف | * | بر شجر سابق بود میوهٔ طریف |
| ۱۱۲۸ | N | آخرون السابقون باش ای ظریف | * | بر شجر سابق بود میوه‌ی طریف |
| ۱۱۲۹ | Q | گرچه میوه آخر آید در وجود | * | اوَّلست او زانک او مقصود بود |
| ۱۱۲۹ | N | گر چه میوه آخر آید در وجود | * | اول است او ز انکه او مقصود بود |
| ۱۱۳۰ | Q | چون ملایک گوی لا عِلْمَ لَنا | * | تا بگیرد دستِ تو عَلَّمْتَنا |
| ۱۱۳۰ | N | چون ملایک گوی لا عِلْمَ لَنا | * | تا بگیرد دست تو عَلَّمْتَنا |
| ۱۱۳۱ | Q | گر درین مکتب ندانی تو هِجا | * | همچو احمد پُرّی از نورِ حجَی |
| ۱۱۳۱ | N | گر درین مکتب ندانی تو هجا | * | همچو احمد پری از نور حجی |
| ۱۱۳۲ | Q | گر نباشی نامدار اندر بلاد | * | گُم نه‌ای اللَّهُ أَعْلَم بِاؐلْعِباد |
| ۱۱۳۲ | N | گر نباشی نامدار اندر بلاد | * | کم نه‌ای و اللَّه أعلم بالعباد |
| ۱۱۳۳ | Q | اندر آن ویران که آن معروف نیست | * | از برای حفظ گنجینهٔ زریست |
| ۱۱۳۳ | N | اندر آن ویران که آن معروف نیست | * | از برای حفظ گنجینه‌ی زری است |
| ۱۱۳۴ | Q | موضعِ معروف کَیْ بنْهند گنج | * | زین قِبَل آمد فَرَج در زیرِ رنج |
| ۱۱۳۴ | N | موضع معروف کی بنهند گنج | * | زین قبل آمد فرج در زیر رنج |
| ۱۱۳۵ | Q | خاطر آرد بس شِکال اینجا ولیک | * | بسْکُلَد اِشکال را اُستورِ نیک |
| ۱۱۳۵ | N | خاطر آرد بس شکال اینجا و لیک | * | بسکلد اشکال را استور نیک |
| ۱۱۳۶ | Q | هست عشقش آتشی اِشکال‌سوز | * | هر خیالی را بروبد نورِ روز |
| ۱۱۳۶ | N | هست عشقش آتشی اشکال سوز | * | هر خیالی را بروبد نور روز |
| ۱۱۳۷ | Q | هم از آن سُو جُو جواب ای مرتضَی | * | کین سؤال آمد از آن سو مر ترا |
| ۱۱۳۷ | N | هم از آن سو جو جواب ای مرتضی | * | کاین سؤال آمد از آن سو مر ترا |
| ۱۱۳۸ | Q | گوشهٔ بی‌گوشهٔ دل شه‌رهیست | * | تابِ لا شَرْقی و لا غَرْب از مَهیست |
| ۱۱۳۸ | N | گوشه‌ی بی‌گوشه‌ی دل شه رهی است | * | تاب لا شرقی و لا غرب از مهی است |
| ۱۱۳۹ | Q | تو ازین سو و از آن سو چون گدا | * | ای کُهِ معنی چه می‌جویی صدا |
| ۱۱۳۹ | N | تو از این سو و از آن سو چون گدا | * | ای که معنی چه می‌جویی صدا |
| ۱۱۴۰ | Q | هم از آن سو جُو که وقتِ دردْ تو | * | می‌شوی در ذکرِ یا رَبّی دوتو |
| ۱۱۴۰ | N | هم از آن سو جو که وقت درد تو | * | می‌شوی در ذکر یا ربی دو تو |
| ۱۱۴۱ | Q | وقتِ درد و مرگ آن سو می‌نَمی | * | چونک دردت رفت چونی اعجمی |
| ۱۱۴۱ | N | وقت درد و مرگ از آن سو می‌نمی | * | چون که دردت رفت چونی اعجمی |
| ۱۱۴۲ | Q | وقتِ محنت گشته‌ای اللَّه گو | * | چونک محنت رفت گویی راه کو |
| ۱۱۴۲ | N | وقت محنت گشته‌ای اللَّه گو | * | چون که محنت رفت گویی راه کو |
| ۱۱۴۳ | Q | این از آن آمد که حق را بی‌گمان | * | هرکه بشْناسد بود دایم بر آن |
| ۱۱۴۳ | N | این از آن آمد که حق را بی‌گمان | * | هر که بشناسد بود دایم بر آن |
| ۱۱۴۴ | Q | وانک در عقل و گمان هستش حجاب | * | گاه پوشیده‌ست و گه بدْریده جَیْب |
| ۱۱۴۴ | N | و انکه در عقل و گمان هستش حجاب | * | گاه پوشیده ست و گه بدریده جیب |
| ۱۱۴۵ | Q | عقلِ جُزوی گاه چیره گه نگون | * | عقلِ کُلّی ایمن از رَیْب اؐلْمَنُون |
| ۱۱۴۵ | N | عقل جزوی گاه چیره گه نگون | * | عقل کلی ایمن از ریب المنون |
| ۱۱۴۶ | Q | عقل بفْروش و هنر حیرت بخَر | * | رَوْ بخواری نه بُخارا ای پسر |
| ۱۱۴۶ | N | عقل بفروش و هنر، حیرت بخر | * | رو به خواری نه بخارا ای پسر |
| ۱۱۴۷ | Q | ما چه خود را در سخن آغشته‌ایم | * | کز حکایت ما حکایت گشته‌ایم |
| ۱۱۴۷ | N | ما چه خود را در سخن آغشته‌ایم | * | کز حکایت ما حکایت گشته‌ایم |
| ۱۱۴۸ | Q | من عدم و افْسانه گردم در حنین | * | تا تقلُّب یابم اندر ساجِدین |
| ۱۱۴۸ | N | من عدم و افسانه گردم در حنین | * | تا تقلب یابم اندر ساجدین |
| ۱۱۴۹ | Q | این حکایت نیست پیشِ مردِ کار | * | وصفِ حالست و حُضورِ یارِ غار |
| ۱۱۴۹ | N | این حکایت نیست پیش مرد کار | * | وصف حال است و حضور یار غار |
| ۱۱۵۰ | Q | آن اساطیر اوَّلین که گفت عاق | * | حرفِ قُرآن را بُد آثارِ نفاق |
| ۱۱۵۰ | N | آن اساطیر اولین که گفت عاق | * | حرف قرآن را بد آثار نفاق |
| ۱۱۵۱ | Q | لامکانی که درو نورِ خداست | * | ماضی و مُستقبل و حال از کجاست |
| ۱۱۵۱ | N | لامکانی که در او نور خداست | * | ماضی و مستقبل و حال از کجاست |
| ۱۱۵۲ | Q | ماضی و مُستقبلش نِسْبَت بتوست | * | هر دو یک چیزند پنداری که دوست |
| ۱۱۵۲ | N | ماضی و مستقبلش نسبت به توست | * | هر دو یک چیزند پنداری که دوست |
| ۱۱۵۳ | Q | یک تنی او را پدر ما را پسر | * | بام زیرِ زَیْد و بر عَمْرو آن زبر |
| ۱۱۵۳ | N | یک تنی او را پدر ما را پسر | * | بام زیر زید و بر عمرو آن زبر |
| ۱۱۵۴ | Q | نسبتِ زیر و زبر شد ز آن دو کس | * | سقف سوی خویش یک چیزست بس |
| ۱۱۵۴ | N | نسبت زیر و زبر شد ز آن دو کس | * | سقف سوی خویش یک چیز است و بس |
| ۱۱۵۵ | Q | نیست مثلِ آن مثالست این سخن | * | قاصر از معنای نو حرفِ کهن |
| ۱۱۵۵ | N | نیست مثل آن مثال است این سخن | * | قاصر از معنای نو حرف کهن |
| ۱۱۵۶ | Q | چون لبِ جُو نیست مَشکا لب ببند | * | بی‌لب و ساحل بُده‌ست این بحرِ قند |
| ۱۱۵۶ | N | چون لب جو نیست مشکا لب ببند | * | بی‌لب و ساحل بده‌ست این بحر قند |
block:3044
| ۱۱۵۷ | Q | چونک موسی باز گشت و او بماند | * | اهلِ رای و مشورت را پیش خواند |
| ۱۱۵۷ | N | چون که موسی باز گشت و او بماند | * | اهل رای و مشورت را پیش خواند |
| ۱۱۵۸ | Q | آنچنان دیدند کز اطرافِ مصر | * | جمع آردشان شه و صرّافِ مصر |
| ۱۱۵۸ | N | آن چنان دیدند کز اطراف مصر | * | جمع آردشان شه و صراف مصر |
| ۱۱۵۹ | Q | او بسی مردم فرستاد آن زمان | * | هر نواحی بهرِ جمعِ جادوان |
| ۱۱۵۹ | N | او بسی مردم فرستاد آن زمان | * | هر نواحی بهر جمع جادوان |
| ۱۱۶۰ | Q | هر طرف که ساحری بُد نامدار | * | کرد پرّان سوی او دَه پیکِ کار |
| ۱۱۶۰ | N | هر طرف که ساحری بد نامدار | * | کرد پران سوی او ده پیک کار |
| ۱۱۶۱ | Q | دُو جوان بودند ساحر مُشْتَهِر | * | سِحْرِ ایشان در دلِ مَه مُسْتَمِر |
| ۱۱۶۱ | N | دو جوان بودند ساحر مشتهر | * | سحر ایشان در دل مه مستمر |
| ۱۱۶۲ | Q | شیر دوشیده ز مَه فاش آشکار | * | در سفرها رفته بر خُمّی سوار |
| ۱۱۶۲ | N | شیر دوشیده ز مه فاش آشکار | * | در سفرها رفته بر خمی سوار |
| ۱۱۶۳ | Q | شکلِ کرباسی نموده ماهتاب | * | آن بپیموده فروشیده شتاب |
| ۱۱۶۳ | N | شکل کرباسی نموده ماهتاب | * | آن بپیموده فروشیده شتاب |
| ۱۱۶۴ | Q | سیم بُرده مشتری آگه شده | * | دست از حسرت برُخها بر زَده |
| ۱۱۶۴ | N | سیم برده مشتری آگه شده | * | دست از حسرت به رخها بر زده |
| ۱۱۶۵ | Q | صد هزاران همچنین در جادوی | * | بوده مُنشی و نبوده چون رَوی |
| ۱۱۶۵ | N | صد هزاران همچنین در جادوی | * | بوده منشی و نبوده چون روی |
| ۱۱۶۶ | Q | چون بدیشان آمد آن پیغامِ شاه | * | کز شما شاهست اکنون چاره خواه |
| ۱۱۶۶ | N | چون بدیشان آمد آن پیغام شاه | * | کز شما شاه است اکنون چاره خواه |
| ۱۱۶۷ | Q | از پیِ آنکِ دُو درویش آمدند | * | بر شه و بر قصرِ او مَوْکِب زدند |
| ۱۱۶۷ | N | از پی آن که دو درویش آمدند | * | بر شه و بر قصر او موکب زدند |
| ۱۱۶۸ | Q | نیست با ایشان بغیرِ یک عصا | * | که همی‌گردد باَمْرش اژدها |
| ۱۱۶۸ | N | نیست با ایشان بغیر یک عصا | * | که همی‌گردد به امرش اژدها |
| ۱۱۶۹ | Q | شاه و لشکر جمله بیچاره شدند | * | زین دو کس جمله بافْغان آمدند |
| ۱۱۶۹ | N | شاه و لشکر جمله بیچاره شدند | * | زین دو کس جمله به افغان آمدند |
| ۱۱۷۰ | Q | چاره‌ای می‌باید اندر ساحری | * | تا بود که زین دو ساحر جان بَری |
| ۱۱۷۰ | N | چاره‌ای می‌باید اندر ساحری | * | تا بود که زین دو ساحر جان بری |
| ۱۱۷۱ | Q | آن دو ساحر را چو این پیغام داد | * | ترس و مِهْری در دلِ هر دو فتاد |
| ۱۱۷۱ | N | آن دو ساحر را چو این پیغام داد | * | ترس و مهری در دل هر دو فتاد |
| ۱۱۷۲ | Q | عِرْقِ جنسیَّت چو جُنبیدن گرفت | * | سَر بزانو بر نهادند از شِگِفت |
| ۱۱۷۲ | N | عرق جنسیت چو جنبیدن گرفت | * | سر به زانو بر نهادند از شگفت |
| ۱۱۷۳ | Q | چون دبیرستانِ صوفی زانُوَست | * | حَلِّ مُشکِل را دو زانو جادُوَست |
| ۱۱۷۳ | N | چون دبیرستان صوفی زانو است | * | حل مشکل را دو زانو جادو است |
block:3045
| ۱۱۷۴ | Q | بعد از آن گفتند ای مادر بیا | * | گورِ بابا کُو تو ما را ره نما |
| ۱۱۷۴ | N | بعد از آن گفتند ای مادر بیا | * | گور بابا کو تو ما را ره نما |
| ۱۱۷۵ | Q | بُرْدشان بر گورِ او بنْمود راه | * | پس سه روزه داشتند از بهرِ شاه |
| ۱۱۷۵ | N | بردشان بر گور او بنمود راه | * | پس سه روزه داشتند از بهر شاه |
| ۱۱۷۶ | Q | بعد از آن گفتند ای بابا بما | * | شاه پیغامی فرستاد از وَجا |
| ۱۱۷۶ | N | بعد از آن گفتند ای بابا بما | * | شاه پیغامی فرستاد از وجا |
| ۱۱۷۷ | Q | که دو مَرد او را بتَنگ آورده‌اند | * | آبِ رُویش پیشِ لشکر بُرده‌اند |
| ۱۱۷۷ | N | که دو مرد او را به تنگ آورده‌اند | * | آب رویش پیش لشکر برده‌اند |
| ۱۱۷۸ | Q | نیست با ایشان سلاح و لشکری | * | جز عصا و در عصا شُور و شَری |
| ۱۱۷۸ | N | نیست با ایشان سلاح و لشکری | * | جز عصا و در عصا شور و شری |
| ۱۱۷۹ | Q | تو جهانِ راستان در رَفته‌ای | * | گرچه در صورت بخاکیِ خفته‌ای |
| ۱۱۷۹ | N | تو جهان راستان در رفته‌ای | * | گر چه در صورت به خاکی خفته‌ای |
| ۱۱۸۰ | Q | آن اگر سحرست ما را ده خبر | * | ور خدایی باشد ای جانِ پدر |
| ۱۱۸۰ | N | آن اگر سحر است ما را ده خبر | * | ور خدایی باشد ای جان پدر |
| ۱۱۸۱ | Q | هم خبر ده تا که ما سجده کنیم | * | خویشتن بر کیمیایی بر زنیم |
| ۱۱۸۱ | N | هم خبر ده تا که ما سجده کنیم | * | خویشتن بر کیمیایی بر زنیم |
| ۱۱۸۲ | Q | نااُمیدانیم و اومیدی رسید | * | راندگانیم و کرَم ما را کشید |
| ۱۱۸۲ | N | ناامیدانیم و اومیدی رسید | * | راندگانیم و کرم ما را کشید |
block:3046
| ۱۱۸۳ | Q | گفتشان در خوابْ کِای اولادِ من | * | نیست ممکن ظاهر این را دم مزن |
| ۱۱۸۳ | N | بانگ زد کای جان و فرزندان من | * | هست پیدا گفتن این را مرتهن |
| ۱۱۸۴ | Q | فاش و مطلق گفتنم دستور نیست | * | لیک راز از پیشِ چشمم دُور نیست |
| ۱۱۸۴ | N | فاش و مطلق گفتنم دستور نیست | * | لیک راز از پیش چشمم دور نیست |
| ۱۱۸۵ | Q | لیک بنْمایم نشانی با شما | * | تا شود پیدا شما را این خفا |
| ۱۱۸۵ | N | لیک بنمایم نشانی با شما | * | تا شود پیدا شما را این خفا |
| ۱۱۸۶ | Q | نورِ چشمانم چو آنجا گه روید | * | از مقامِ خُفتنش آگه شوید |
| ۱۱۸۶ | N | نور چشمانم چو آن جا گه روید | * | از مقام خفتنش آگه شوید |
| ۱۱۸۷ | Q | آن زمان که خفته باشد آن حکیم | * | آن عصا را قصد کن بگْذار بیم |
| ۱۱۸۷ | N | آن زمان که خفته باشد آن حکیم | * | آن عصا را قصد کن بگذار بیم |
| ۱۱۸۸ | Q | گر بدزدی و توانی ساحرست | * | چارهٔ ساحر برِ تو حاضرست |
| ۱۱۸۸ | N | گر بدزدی و توانی ساحر است | * | چاره‌ی ساحر بر تو حاضر است |
| ۱۱۸۹ | Q | ور نتانی هان و هان آن ایزدیست | * | او رسولِ ذو اؐلْجلال و مُهتدیست |
| ۱۱۸۹ | N | ور نتانی هان و هان آن ایزدی است | * | او رسول ذو الجلال و مهتدی است |
| ۱۱۹۰ | Q | گر جهان فرعون گیرد شرق و غرب | * | سَرْنگون آید خدا را گاه حَرْب |
| ۱۱۹۰ | N | گر جهان فرعون گیرد شرق و غرب | * | سر نگون آید خدا را گاه حرب |
| ۱۱۹۱ | Q | این نشانِ راست دادم جانِ باب | * | بر نویس اللَّهُ أَعْلَم بِاؐلصَّواب |
| ۱۱۹۱ | N | این نشان راست دادم جان باب | * | بر نویس اللَّه اعلم بالصواب |
| ۱۱۹۲ | Q | جانِ بابا چون بخسبد ساحری | * | سِحر و مکرش را نباشد رَهْبَری |
| ۱۱۹۲ | N | جان بابا چون بخسبد ساحری | * | سحر و مکرش را نباشد رهبری |
| ۱۱۹۳ | Q | چونک چوپان خفت گرگ ایمن شود | * | چونک خفت آن جهدِ او ساکن شود |
| ۱۱۹۳ | N | چون که چوپان خفت گرگ ایمن شود | * | چون که خفت آن جهد او ساکن شود |
| ۱۱۹۴ | Q | لیک حیوانی که چوپانش خداست | * | گرگ را آنجا امید و ره کجاست |
| ۱۱۹۴ | N | لیک حیوانی که چوپانش خداست | * | گرگ را آن جا امید و ره کجاست |
| ۱۱۹۵ | Q | جادویی که حق کند حقَّست و راست | * | جادویی خواندن مر آن حق را خطاست |
| ۱۱۹۵ | N | جادویی که حق کند حق است و راست | * | جادویی خواندن مر آن حق را خطاست |
| ۱۱۹۶ | Q | جانِ بابا این نشانِ قاطعَست | * | گر بمیرد نیز حقّش رافعَست |
| ۱۱۹۶ | N | جان بابا این نشان قاطع است | * | گر بمیرد نیز حقش رافع است |
block:3047
| ۱۱۹۷ | Q | مصطفی را وعده کرد اَلْطافِ حق | * | گر بمیری تو نمیرد این سَبَق |
| ۱۱۹۷ | N | مصطفی را وعده کرد الطاف حق | * | گر بمیری تو نمیرد این سبق |
| ۱۱۹۸ | Q | من کتاب و مُعْجِزه‌ت را رافعم | * | بیش و کم کُن را ز قُرآن مانعم |
| ۱۱۹۸ | N | من کتاب و معجزه‌ات را رافعم | * | بیش و کم کن را ز قرآن مانعم |
| ۱۱۹۹ | Q | من تو را اندر دو عالم حافظم | * | طاعنان را از حدیثت رافضم |
| ۱۱۹۹ | N | من تو را اندر دو عالم حافظم | * | طاعنان را از حدیثت رافضم |
| ۱۲۰۰ | Q | کس نتاند بیش و کم کردن دَرُو | * | تو به از من حافظی دیگر مجُو |
| ۱۲۰۰ | N | کس نتاند بیش و کم کردن در او | * | تو به از من حافظی دیگر مجو |
| ۱۲۰۱ | Q | رونقت را روز روز افزون کنم | * | نامِ تو بر زرّ و بر نُقْره زنم |
| ۱۲۰۱ | N | رونقت را روز روز افزون کنم | * | نام تو بر زر و بر نقره زنم |
| ۱۲۰۲ | Q | منبر و محراب سازم بهرِ تو | * | در مَحَبَّت قهرِ من شد قهرِ تو |
| ۱۲۰۲ | N | منبر و محراب سازم بهر تو | * | در محبت قهر من شد قهر تو |
| ۱۲۰۳ | Q | نامِ تو از ترس پنهان می‌گُوَند | * | چون نماز آرند پنهان می‌شوند |
| ۱۲۰۳ | N | نام تو از ترس پنهان می‌گوند | * | چون نماز آرند پنهان می‌شوند |
| ۱۲۰۴ | Q | از هراس و ترسِ کُفَّارِ لعین | * | دینْت پنهان می‌شود زیرِ زمین |
| ۱۲۰۴ | N | از هراس و ترس کفار لعین | * | دینت پنهان می‌شود زیر زمین |
| ۱۲۰۵ | Q | من مناره پُر کنم آفاق را | * | کور گردانم دو چشمِ عاق را |
| ۱۲۰۵ | N | من مناره پر کنم آفاق را | * | کور گردانم دو چشم عاق را |
| ۱۲۰۶ | Q | چاکرانت شهرها گیرند و جاه | * | دینِ تو گیرد ز ماهی تا بماه |
| ۱۲۰۶ | N | چاکرانت شهرها گیرند و جاه | * | دین تو گیرد ز ماهی تا به ماه |
| ۱۲۰۷ | Q | تا قیامت باقیش داریم ما | * | تو مترس از نسخِ دین ای مُصْطَفَی |
| ۱۲۰۷ | N | تا قیامت باقیش داریم ما | * | تو مترس از نسخ دین ای مصطفا |
| ۱۲۰۸ | Q | ای رسولِ ما تو جادو نیستی | * | صادقی هم خرْقهٔ موسیستی |
| ۱۲۰۸ | N | ای رسول ما تو جادو نیستی | * | صادقی هم خرقه‌ی موسیستی |
| ۱۲۰۹ | Q | هست قُرآن مر ترا همچون عصا | * | کفرها را در کَشَد چون اژدها |
| ۱۲۰۹ | N | هست قرآن مر ترا همچون عصا | * | کفرها را در کشد چون اژدها |
| ۱۲۱۰ | Q | تو اگر در زیرِ خاکی خُفته‌ای | * | چون عصایش دان تو آنچِ گفتهای |
| ۱۲۱۰ | N | تو اگر در زیر خاکی خفته‌ای | * | چون عصایش دان تو آن چه گفتهای |
| ۱۲۱۱ | Q | قاصدان را بر عصایت دست نی | * | تو بخسب ای شَه مبارک خُفتنی |
| ۱۲۱۱ | N | قاصدان را بر عصایت دست نی | * | تو بخسب ای شه مبارک خفتنی |
| ۱۲۱۲ | N | تن بخفته نور تو بر آسمان | * | بهر پیکار تو زه کرده کمان |
| ۱۲۱۳ | N | فلسفی و آن چه پوزش می‌کند | * | قوس نورت تیر دوزش می‌کند |
| ۱۲۱۴ | N | آن چنان کرد و از آن افزون که گفت | * | او بخفت و بخت و اقبالش نخفت |
| ۱۲۱۵ | N | جان بابا چون که ساحر خواب شد | * | کار او بی‌رونق و بی‌تاب شد |
| ۱۲۱۶ | N | هر دو بوسیدند گورش را و رفت | * | تا به مصر از بهر این پیکار زفت |
| ۱۲۱۷ | N | چون به مصر از بهر آن کار آمدند | * | طالب موسی و خانه‌ی او شدند |
| ۱۲۱۸ | N | اتفاق افتاد کان روز ورود | * | موسی اندر زیر نخلی خفته بود |
| ۱۲۱۹ | N | پس نشان دادندشان مردم بدو | * | که برو آن سوی نخلستان بجو |
| ۱۲۲۰ | N | چون بیامد دید در خرما بنان | * | خفته‌ای که بود بیدار جهان |
| ۱۲۲۱ | N | بهر نازش بسته او دو چشم سر | * | عرش و فرشش جمله در زیر نظر |
| ۱۲۲۲ | N | ای بسا بیدار چشم خفته دل | * | خود چه بیند دید اهل آب و گل |
| ۱۲۲۳ | N | آن که دل بیدار دارد، چشم سر | * | گر بخسبد بر گشاید صد بصر |
| ۱۲۲۴ | N | گر تو اهل دل نه ای بیدار باش | * | طالب دل باش و در پیکار باش |
| ۱۲۲۵ | N | ور دلت بیدار شد می‌خسب خوش | * | نیست غایب ناظرت از هفت و شش |
| ۱۲۲۶ | N | گفت پیغمبر که خسبد چشم من | * | لیک کی خسبد دلم اندر وسن |
| ۱۲۲۷ | N | شاه بیدار است حارس خفته‌گیر | * | جان فدای خفتگان دل بصیر |
| ۱۲۲۸ | N | وصف بیداری دل ای معنوی | * | در نگنجد در هزاران مثنوی |
| ۱۲۲۹ | N | چون بدیدندش که خفته ست او دراز | * | بهر دزدی عصا کردند ساز |
| ۱۲۳۰ | N | ساحران قصد عصا کردند زود | * | کز پسش باید شدن وانگه ربود |
| ۱۲۳۱ | N | اندکی چون پیشتر کردند ساز | * | اندر آمد آن عصا در اهتزاز |
| ۱۲۳۲ | N | آن چنان بر خود بلرزید آن عصا | * | کان دو بر جا خشک گشتند از وجا |
| ۱۲۳۳ | N | بعد از آن شد اژدها و حمله کرد | * | هر دوان بگریختند و روی زرد |
| ۱۲۳۴ | N | رو در افتادن گرفتند از نهیب | * | غلط غلطان منهزم در هر نشیب |
| ۱۲۳۵ | N | پس یقین شان شد که هست از آسمان | * | ز انکه می‌دیدند حد ساحران |
| ۱۲۳۶ | N | بعد از آن اطلاق و تبشان شد پدید | * | کارشان تا نزع و جان کندن رسید |
| ۱۲۳۷ | N | پس فرستادند مردی در زمان | * | سوی موسی از برای عذر آن |
| ۱۲۳۸ | N | که امتحان کردیم و ما را کی رسد | * | امتحان تو اگر نبود حسد |
| ۱۲۳۹ | N | مجرم شاهیم ما را عفو خواه | * | ای تو خاص الخاص درگاه اله |
| ۱۲۴۰ | N | عفو کرد و در زمان نیکو شدند | * | پیش موسی بر زمین سر می‌زدند |
| ۱۲۴۱ | N | گفت موسی عفو کردم ای کرام | * | گشت بر دوزخ تن و جانتان حرام |
| ۱۲۴۲ | N | من شما را خود ندیدم ای دو یار | * | اعجمی سازید خود را ز اعتذار |
| ۱۲۴۳ | N | همچنان بیگانه شکل و آشنا | * | در نبرد آیید بهر پادشا |
| ۱۲۴۴ | N | پس زمین را بوسه دادند و شدند | * | انتظار وقت و فرصت می‌بدند |
block:3048
| ۱۲۴۵ | Q | تا بفرعون آمدند آن ساحران | * | دادشان تشریفهای بس گران |
| ۱۲۴۵ | N | تا به فرعون آمدند آن ساحران | * | دادشان تشریفهای بس گران |
| ۱۲۴۶ | Q | وعده‌هاشان کرد و پیشین هم بداد | * | بندگان و اسپان و نقد و جنس و زاد |
| ۱۲۴۶ | N | وعده‌هاشان کرد و پیشین هم بداد | * | بندگان و اسبان و نقد و جنس و زاد |
| ۱۲۴۷ | Q | بعد از آن می‌گفت هین ای سابقان | * | گر فزون آیید اندر امتحان |
| ۱۲۴۷ | N | بعد از آن می‌گفت هین ای سابقان | * | گر فزون آیید اندر امتحان |
| ۱۲۴۸ | Q | بر فشانم بر شما چندان عطا | * | که بدرَّد پردهٔ جود و سَخا |
| ۱۲۴۸ | N | بر فشانم بر شما چندان عطا | * | که بدرد پرده‌ی جود و سخا |
| ۱۲۴۹ | Q | پس بگفتندش باقبالِ تو شاه | * | غالب آییم و شود کارش تَباه |
| ۱۲۴۹ | N | پس بگفتندش به اقبال تو شاه | * | غالب آییم و شود کارش تباه |
| ۱۲۵۰ | Q | ما درین فن صفْدَریم و پَهلوان | * | کس ندارد پایِ ما اندر جهان |
| ۱۲۵۰ | N | ما در این فن صفدریم و پهلوان | * | کس ندارد پای ما اندر جهان |
| ۱۲۵۱ | Q | ذکرِ موسی بندِ خاطرها شُده‌ست | * | کین حکایتهاست که پیشین بُده‌ست |
| ۱۲۵۱ | N | ذکر موسی بند خاطرها شده‌ست | * | کاین حکایتهاست که پیشین بده‌ست |
| ۱۲۵۲ | Q | ذکرِ موسی بهرِ رُوپوشست لیک | * | نورِ موسی نقدِ تُست ای مردِ نیک |
| ۱۲۵۲ | N | ذکر موسی بهر رو پوش است لیک | * | نور موسی نقد تست ای مرد نیک |
| ۱۲۵۳ | Q | موسی و فرعون در هستی تُست | * | باید این دو خصم را در خویش جُست |
| ۱۲۵۳ | N | موسی و فرعون در هستی تست | * | باید این دو خصم را در خویش جست |
| ۱۲۵۴ | Q | تا قیامت هست از موسی نتاج | * | نور دیگر نیست دیگر شُد سِراج |
| ۱۲۵۴ | N | تا قیامت هست از موسی نتاج | * | نور دیگر نیست دیگر شد سراج |
| ۱۲۵۵ | Q | این سُفال و این پُلیته دیگرست | * | لیک نورش نیست دیگر ز آن سَرست |
| ۱۲۵۵ | N | این سفال و این پلیته دیگر است | * | لیک نورش نیست دیگر ز آن سر است |
| ۱۲۵۶ | Q | گر نظر در شیشه داری گُم شوی | * | زانکه از شیشه است اَعْدادِ دُوی |
| ۱۲۵۶ | N | گر نظر در شیشه داری گم شوی | * | ز انکه از شیشه است اعداد دوی |
| ۱۲۵۷ | Q | ور نظر بر نور داری وا رهی | * | از دُوی و اَعْدادِ جسمِ مُنتهی |
| ۱۲۵۷ | N | ور نظر بر نور داری وارهی | * | از دوی و اعداد جسم منتهی |
| ۱۲۵۸ | Q | از نظرگاهست ای مغزِ وُجود | * | اختلافِ مومن و گَبْر و جُهود |
| ۱۲۵۸ | N | از نظرگاه است ای مغز وجود | * | اختلاف مومن و گبر و جهود |
block:3049
| ۱۲۵۹ | Q | پیل اندر خانهٔ تاریک بود | * | عَرْضه را آورده بودندش هُنود |
| ۱۲۵۹ | N | پیل اندر خانه‌ی تاریک بود | * | عرضه را آورده بودندش هنود |
| ۱۲۶۰ | Q | از برای دیدنش مردم بسی | * | اندر آن ظُلمت همی‌شد هر کسی |
| ۱۲۶۰ | N | از برای دیدنش مردم بسی | * | اندر آن ظلمت همی‌شد هر کسی |
| ۱۲۶۱ | Q | دیدنش با چشم چون ممکن نبود | * | اندر آن تاریکیَش کف می‌بسود |
| ۱۲۶۱ | N | دیدنش با چشم چون ممکن نبود | * | اندر آن تاریکی‌اش کف می‌بسود |
| ۱۲۶۲ | Q | آن یکی را کَفْ بخرطوم اوفتاد | * | گفت همچون ناودانست این نهاد |
| ۱۲۶۲ | N | آن یکی را کف به خرطوم اوفتاد | * | گفت همچون ناودان است این نهاد |
| ۱۲۶۳ | Q | آن یکی را دست بر گوشش رسید | * | آن بَرُو چون بادْبیزن شد پَدید |
| ۱۲۶۳ | N | آن یکی را دست بر گوشش رسید | * | آن بر او چون باد بیزن شد پدید |
| ۱۲۶۴ | Q | آن یکی را کف چو بر پایش بسُود | * | گفت شکل پیل دیدم چون عَمود |
| ۱۲۶۴ | N | آن یکی را کف چو بر پایش بسود | * | گفت شکل پیل دیدم چون عمود |
| ۱۲۶۵ | Q | آن یکی بر پشتِ او بنهاد دست | * | گفت خود این پیل چون تختی بُدست |
| ۱۲۶۵ | N | آن یکی بر پشت او بنهاد دست | * | گفت خود این پیل چون تختی بده ست |
| ۱۲۶۶ | Q | همچنین هر یک بجُزوی که رسید | * | فهمِ آن می‌کرد هر جا می‌شنید |
| ۱۲۶۶ | N | همچنین هر یک به جزوی که رسید | * | فهم آن می‌کرد هر جا می‌شنید |
| ۱۲۶۷ | Q | از نظرگه گفتشان شد مختلف | * | آن یکی دالش لقب داد این الف |
| ۱۲۶۷ | N | از نظرگه گفتشان شد مختلف | * | آن یکی دالش لقب داد این الف |
| ۱۲۶۸ | Q | در کفِ هر کس اگر شمعی بُدی | * | اختلاف از گفتشان بیرون شدی |
| ۱۲۶۸ | N | در کف هر کس اگر شمعی بدی | * | اختلاف از گفتشان بیرون شدی |
| ۱۲۶۹ | Q | چشمِ حِس همچون کف دستست و بس | * | نیست کف را بر همهٔ او دست‌رَس |
| ۱۲۶۹ | N | چشم حس همچون کف دست است و بس | * | نیست کف را بر همه‌ی او دست‌رس |
| ۱۲۷۰ | Q | چشمِ دریا دیگرست و کف دگر | * | کف بِهِل وز دیدهٔ دریا نگر |
| ۱۲۷۰ | N | چشم دریا دیگر است و کف دگر | * | کف بهل وز دیده‌ی دریا نگر |
| ۱۲۷۱ | Q | جُنبشِ کفها ز دریا روز و شَب | * | کف همی‌بینی و دریا نه عجَب |
| ۱۲۷۱ | N | جنبش کفها ز دریا روز و شب | * | کف همی‌بینی و دریا نی عجب |
| ۱۲۷۲ | Q | ما چو کشتیها بهم بر می‌زنیم | * | تیره چشمیم و در آبِ روشنیم |
| ۱۲۷۲ | N | ما چو کشتیها بهم بر می‌زنیم | * | تیره چشمیم و در آب روشنیم |
| ۱۲۷۳ | Q | ای تو در کشتی تن رفته بخواب | * | آب را دیدی نگر در آبِ آب |
| ۱۲۷۳ | N | ای تو در کشتی تن رفته به خواب | * | آب را دیدی نگر در آب آب |
| ۱۲۷۴ | Q | آب را آبیست کو می‌راندش | * | رُوح را رُوحیست کو می‌خواندش |
| ۱۲۷۴ | N | آب را آبی است کاو می‌راندش | * | روح را روحی است کاو می‌خواندش |
| ۱۲۷۵ | Q | موسی و عیسی کجا بُد کافتاب | * | کِشتِ موجودات را می‌داد آب |
| ۱۲۷۵ | N | موسی و عیسی کجا بد کافتاب | * | کشت موجودات را می‌داد آب |
| ۱۲۷۶ | Q | آدم و حّوا کجا بود آن زمان | * | که خدا افکند این زهِ در کمان |
| ۱۲۷۶ | N | آدم و حوا کجا بود آن زمان | * | که خدا افکند این زه در کمان |
| ۱۲۷۷ | Q | این سخن هم ناقص است و اَبْتَرست | * | آن سخن که نیست ناقص آن سَرست |
| ۱۲۷۷ | N | این سخن هم ناقص است و ابتر است | * | آن سخن که نیست ناقص آن سر است |
| ۱۲۷۸ | Q | گر بگوید ز آن بلَغْزد پای تو | * | ور نگوید هیچ از آن ای وای تو |
| ۱۲۷۸ | N | گر بگوید ز آن بلغزد پای تو | * | ور نگوید هیچ از آن ای وای تو |
| ۱۲۷۹ | Q | ور بگوید در مثالِ صورتی | * | بر همان صورت بچَفْسی ای فتی |
| ۱۲۷۹ | N | ور بگوید در مثال صورتی | * | بر همان صورت بچسبی ای فتی |
| ۱۲۸۰ | Q | بسته پایی چون گیا اندر زمین | * | سر بجُنبانی ببادی بی‌یقین |
| ۱۲۸۰ | N | بسته پایی چون گیا اندر زمین | * | سر بجنبانی به بادی بی‌یقین |
| ۱۲۸۱ | Q | لیک پایت نیست تا نَقَلی کُنی | * | یا مگر پا را ازین گِل بر کَنی |
| ۱۲۸۱ | N | لیک پایت نیست تا نقلی کنی | * | یا مگر پا را از این گل بر کنی |
| ۱۲۸۲ | Q | چون کَنی پا را حیاتت زین گِلست | * | این حیاتت را رَوِش بس مُشکلست |
| ۱۲۸۲ | N | چون کنی پا را حیاتت زین گل است | * | این حیاتت را روش بس مشکل است |
| ۱۲۸۳ | Q | چون حیات از حق بگیری ای رَوی | * | پس شوی مستغنی از گِل می‌روی |
| ۱۲۸۳ | N | چون حیات از حق بگیری ای روی | * | پس شوی مستغنی از گل می‌روی |
| ۱۲۸۴ | Q | شیرخواره چون ز دایه بسکُلَد | * | لُوت‌خواره شد مرو را می‌هِلَد |
| ۱۲۸۴ | N | شیر خواره چون ز دایه بگسلد | * | لوت‌خواره شد مر او را می‌هلد |
| ۱۲۸۵ | Q | بستهٔ شیرِ زمینی چون حبوب | * | جُو فِطامِ خویش از قُوت ٱلْقُلُوب |
| ۱۲۸۵ | N | بسته‌ی شیر زمینی چون حبوب | * | جو فطام خویش از قوت القلوب |
| ۱۲۸۶ | Q | حرفِ حِکْمت خور که شد نورِ سَتیر | * | ای تو نورِ بی‌حُجُب را ناپَذیر |
| ۱۲۸۶ | N | حرف حکمت خور که شد نور ستیر | * | ای تو نور بی‌حجب را ناپذیر |
| ۱۲۸۷ | Q | تا پذیرا گردی ای جان نور را | * | تا ببینی بی‌حُجُب مَسْتور را |
| ۱۲۸۷ | N | تا پذیرا گردی ای جان نور را | * | تا ببینی بی‌حجب مستور را |
| ۱۲۸۸ | Q | چون ستاره سَیْر بر گردون کنی | * | بلک بی‌گردون سفر بی‌چون کنی |
| ۱۲۸۸ | N | چون ستاره سیر بر گردون کنی | * | بلکه بی‌گردون سفر بی‌چون کنی |
| ۱۲۸۹ | Q | آنچنان کز نیست در هست آمدی | * | هین بگو چون آمدی مست آمدی |
| ۱۲۸۹ | N | آن چنان کز نیست در هست آمدی | * | هین بگو چون آمدی مست آمدی |
| ۱۲۹۰ | Q | راههای آمدن یادت نماند | * | لیک رمزی بر تو بر خواهیم خواند |
| ۱۲۹۰ | N | راههای آمدن یادت نماند | * | لیک رمزی بر تو بر خواهیم خواند |
| ۱۲۹۱ | Q | هوش را بگْذار و آنگ هوش دار | * | گوش را بر بند و آنگ گوش دار |
| ۱۲۹۱ | N | هوش را بگذار و آن گه هوش دار | * | گوش را بر بند و آن گه گوش دار |
| ۱۲۹۲ | Q | نه نگویم زانک خامی تو هنوز | * | در بهاری تو ندیدستی تَموز |
| ۱۲۹۲ | N | نی نگویم ز انکه خامی تو هنوز | * | در بهاری تو ندیدستی تموز |
| ۱۲۹۳ | Q | این جهان همچون درختست ای کرام | * | ما بَرُو چون میوه‌های نیم خام |
| ۱۲۹۳ | N | این جهان همچون درخت است ای کرام | * | ما بر او چون میوه‌های نیم خام |
| ۱۲۹۴ | Q | سخت گیرد خامها مر شاخ را | * | زانک در خامی نشاید کاخ را |
| ۱۲۹۴ | N | سخت گیرد خامها مر شاخ را | * | ز انکه در خامی نشاید کاخ را |
| ۱۲۹۵ | Q | چون بپُخْت و گشت شیرین لب‌گزان | * | سُست گیرد شاخها را بعد از آن |
| ۱۲۹۵ | N | چون بپخت و گشت شیرین لب‌گزان | * | سست گیرد شاخها را بعد از آن |
| ۱۲۹۶ | Q | چون از آن اقبال شیرین شد دهان | * | سَرد شد بر آدمی مُلْکِ جهان |
| ۱۲۹۶ | N | چون از آن اقبال شیرین شد دهان | * | سرد شد بر آدمی ملک جهان |
| ۱۲۹۷ | Q | سخت‌گیری و تعصُّب خامی است | * | تا جَنینی کارْ خون‌آشامی است |
| ۱۲۹۷ | N | سخت گیری و تعصب خامی است | * | تا جنینی کار خون آشامی است |
| ۱۲۹۸ | Q | چیزِ دیگر مانْد امَّا گفتنش | * | با تو رُوحُ ٱلْقُدْس گوید بی‌منش |
| ۱۲۹۸ | N | چیز دیگر ماند اما گفتنش | * | با تو روح القدس گوید بی‌منش |
| ۱۲۹۹ | Q | نه تو گویی هم بگوشِ خویشتن | * | نه من و نه غیرِ من ای هم تو من |
| ۱۲۹۹ | N | نی تو گویی هم بگوش خویشتن | * | نه من و نه غیر من ای هم تو من |
| ۱۳۰۰ | Q | همچو آن وقتی که خواب اندر رَوی | * | تو ز پیشِ خود به پیشِ خود شوی |
| ۱۳۰۰ | N | همچو آن وقتی که خواب اندر روی | * | تو ز پیش خود به پیش خود شوی |
| ۱۳۰۱ | Q | بشْنْوی از خویش و پنداری فلان | * | با تو اندر خواب گفتست آن نهان |
| ۱۳۰۱ | N | بشنوی از خویش و پنداری فلان | * | با تو اندر خواب گفته ست آن نهان |
| ۱۳۰۲ | Q | تو یکی تُو نیستی ای خوش‌رفیق | * | بلک گردونی و دریای عمیق |
| ۱۳۰۲ | N | تو یکی تو نیستی ای خوش رفیق | * | بلکه گردونی و دریای عمیق |
| ۱۳۰۳ | Q | آن تُوِ زَفْتَت که آن نهصد تُوَست | * | قُلزمست و غرقه‌گاهِ صد تُوَست |
| ۱۳۰۳ | N | آن تو زفتت که آن نه صد تو است | * | قلزم است و غرقه‌گاه صد تو است |
| ۱۳۰۴ | Q | خود چه جایِ حدِّ بیداریست و خواب | * | دَم مزن و اللَّهُ أَعْلَم بِٱلصَّواب |
| ۱۳۰۴ | N | خود چه جای حد بیداری است و خواب | * | دم مزن و اللَّه أعلم بالصواب |
| ۱۳۰۵ | Q | دَم مزن تا بشنوی از دم زنان | * | آنچ نامد در زبان و در بیان |
| ۱۳۰۵ | N | دم مزن تا بشنوی از دم زنان | * | آن چه نامد در زبان و در بیان |
| ۱۳۰۶ | Q | دَم مزن تا بشْنوی ز آن آفتاب | * | آنچ نامد در کتاب و در خطاب |
| ۱۳۰۶ | N | دم مزن تا بشنوی ز آن آفتاب | * | آن چه نامد در کتاب و در خطاب |
| ۱۳۰۷ | Q | دَم مزن تا دَم زند بهرِ تو رُوح | * | آشنا بگْذار در کشتی نُوح |
| ۱۳۰۷ | N | دم مزن تا دم زند بهر تو روح | * | آشنا بگذار در کشتی نوح |
| ۱۳۰۸ | Q | همچو کَنْعان کاشنا می‌کرد او | * | که نخواهم کشتی نُوحِ عدو |
| ۱۳۰۸ | N | همچو کنعان کاشنا می‌کرد او | * | که نخواهم کشتی نوح عدو |
| ۱۳۰۹ | Q | هَی بیا در کشتی بابا نشین | * | تا نگردی غرقِ طوفان ای مهین |
| ۱۳۰۹ | N | هی بیا در کشتی بابا نشین | * | تا نگردی غرق طوفان ای مهین |
| ۱۳۱۰ | Q | گفت نه من آشنا آموختم | * | من بجز شمعِ تو شمع افروختم |
| ۱۳۱۰ | N | گفت نی من آشنا آموختم | * | من بجز شمع تو شمع افروختم |
| ۱۳۱۱ | Q | هین مکن کین موج طوفانِ بلاست | * | دست و پا و آشنا امروزْ لاست |
| ۱۳۱۱ | N | هین مکن کاین موج طوفان بلاست | * | دست و پا و آشنا امروز لاست |
| ۱۳۱۲ | Q | بادِ قهرست و بلای شمع کُش | * | جز که شمعِ حق نمی‌پاید خَمُش |
| ۱۳۱۲ | N | باد قهر است و بلای شمع کش | * | جز که شمع حق نمی‌پاید خمش |
| ۱۳۱۳ | Q | گفت نه رفتم بر آن کوهِ بلند | * | عاصمَست آن کُه مرا از هر گزند |
| ۱۳۱۳ | N | گفت نی رفتم بر آن کوه بلند | * | عاصم است آن که مرا از هر گزند |
| ۱۳۱۴ | Q | هین مکن که کوه کاهست این زمان | * | جز حبیبِ خویش را ندْهد امان |
| ۱۳۱۴ | N | هین مکن که کوه کاه است این زمان | * | جز حبیب خویش را ندهد امان |
| ۱۳۱۵ | Q | گفت من کَیْ پندِ تو بشْنوده‌ام | * | که طَمَع کردی که من زین دُوده‌ام |
| ۱۳۱۵ | N | گفت من کی پند تو بشنوده‌ام | * | که طمع کردی که من زین دوده‌ام |
| ۱۳۱۶ | Q | خوش نیامد گفتِ تو هرگز مرا | * | من بَری‌ام از تو در هر دو سَرا |
| ۱۳۱۶ | N | خوش نیامد گفت تو هرگز مرا | * | من بری‌ام از تو در هر دو سرا |
| ۱۳۱۷ | Q | هین مکن بابا که روزِ ناز نیست | * | مر خدا را خویشی و انباز نیست |
| ۱۳۱۷ | N | هین مکن بابا که روز ناز نیست | * | مر خدا را خویشی و انباز نیست |
| ۱۳۱۸ | Q | تا کنون کردی و این دم نازُکیست | * | اندرین درگاه گیرا نازِ کیست |
| ۱۳۱۸ | N | تا کنون کردی و این دم نازکی است | * | اندر این درگاه گیرا ناز کیست |
| ۱۳۱۹ | Q | لَمْ یَلِدْ لَمْ یُولَدْست او از قِدَم | * | نه پدر دارد نه فرزند و نه عَم |
| ۱۳۱۹ | N | لَمْ یَلِدْ لَمْ یُولَدْ است او از قدم | * | نی پدر دارد نه فرزند و نه عم |
| ۱۳۲۰ | Q | نازِ فرزندان کجا خواهد کشید | * | نازِ بابایان کجا خواهد شنید |
| ۱۳۲۰ | N | ناز فرزندان کجا خواهد کشید | * | ناز بابایان کجا خواهد شنید |
| ۱۳۲۱ | Q | نیستم مَوُلود پیرا کم بناز | * | نیستم والد جُوانا کم گُراز |
| ۱۳۲۱ | N | نیستم مولود پیرا کم بناز | * | نیستم والد جوانا کم گراز |
| ۱۳۲۲ | Q | نیستم شوهر نیَم من شهوتی | * | ناز را بگْذار اینجا ای سَتی |
| ۱۳۲۲ | N | نیستم شوهر نیم من شهوتی | * | ناز را بگذار اینجا ای ستی |
| ۱۳۲۳ | Q | جز خضوع و بندگی و اضطرار | * | اندرین حضرت ندارد اعتبار |
| ۱۳۲۳ | N | جز خضوع و بندگی و اضطرار | * | اندر این حضرت ندارد اعتبار |
| ۱۳۲۴ | Q | گفت بابا سالها این گفتهای | * | باز می‌گویی بجَهْل آشفته‌ای |
| ۱۳۲۴ | N | گفت بابا سالها این گفتهای | * | باز می گویی به جهل آشفته‌ای |
| ۱۳۲۵ | Q | چند ازاینها گفتهای با هر کسی | * | تا جوابِ سَرد بشْنودی بسی |
| ۱۳۲۵ | N | چند از اینها گفتهای با هر کسی | * | تا جواب سرد بشنودی بسی |
| ۱۳۲۶ | Q | این دمِ سردِ تو در گوشم نرفت | * | خاصه اکنون که شدم دانا و زفت |
| ۱۳۲۶ | N | این دم سرد تو در گوشم نرفت | * | خاصه اکنون که شدم دانا و زفت |
| ۱۳۲۷ | Q | گفت بابا چه زیان دارد اگر | * | بشنوی یکبار تو پندِ پدر |
| ۱۳۲۷ | N | گفت بابا چه زیان دارد اگر | * | بشنوی یک بار تو پند پدر |
| ۱۳۲۸ | Q | همچنین می‌گفت او پندِ لطیف | * | همچنان می‌گفت او دفعِ عنیف |
| ۱۳۲۸ | N | همچنین می‌گفت او پند لطیف | * | همچنان می‌گفت او دفع عنیف |
| ۱۳۲۹ | Q | نه پدر از نُصْحِ کَنْعان سِیر شد | * | نه دَمی در گوشِ آن اِدبیر شد |
| ۱۳۲۹ | N | نه پدر از نصح کنعان سیر شد | * | نه دمی در گوش آن ادبیر شد |
| ۱۳۳۰ | Q | اندرین گفتن بُدند و موجِ تیز | * | بر سَرِ کنعان زد و شد ریز ریز |
| ۱۳۳۰ | N | اندر این گفتن بدند و موج تیز | * | بر سر کنعان زد و شد ریز ریز |
| ۱۳۳۱ | Q | نوح گفت ای پادشاهِ بُردْبار | * | مر مرا خر مُرد و سَیْلت بُرد بار |
| ۱۳۳۱ | N | نوح گفت ای پادشاه بردبار | * | مر مرا خر مرد و سیلت برد بار |
| ۱۳۳۲ | Q | وعده کردی مر مرا تو بارها | * | که بیابد اهْلت از طوفان رها |
| ۱۳۳۲ | N | وعده کردی مر مرا تو بارها | * | که بیابد اهلت از طوفان رها |
| ۱۳۳۳ | Q | دل نهادم بر اُمیدت من سلیم | * | پس چرا بِرْبود سیْل از من گِلیم |
| ۱۳۳۳ | N | دل نهادم بر امیدت من سلیم | * | پس چرا بربود سیل از من گلیم |
| ۱۳۳۴ | Q | گفت او از اهل و خویشانت نبود | * | خود ندیدی تو سپیدی او کبود |
| ۱۳۳۴ | N | گفت او از اهل و خویشانت نبود | * | خود ندیدی تو سپیدی او کبود |
| ۱۳۳۵ | Q | چونک دندانِ تو کِرمش در فتاد | * | نیست دندان برکَنَش ای اوستاد |
| ۱۳۳۵ | N | چون که دندان تو کرمش در فتاد | * | نیست دندان برکنش ای اوستاد |
| ۱۳۳۶ | Q | تا که باقی تن نگردد زار ازو | * | گرچه بود آنِ تو شَوْ بیزار ازو |
| ۱۳۳۶ | N | تا که باقی تن نگردد زار از او | * | گر چه بود آن تو شو بیزار از او |
| ۱۳۳۷ | Q | گفت بیزارم ز غیرِ ذاتِ تو | * | غیر نبْود آنک او شد ماتِ تو |
| ۱۳۳۷ | N | گفت بیزارم ز غیر ذات تو | * | غیر نبود آن که او شد مات تو |
| ۱۳۳۸ | Q | تو همی‌دانی که چونم با تو من | * | بیست چندانم که با باران چمن |
| ۱۳۳۸ | N | تو همی‌دانی که چونم با تو من | * | بیست چندانم که با باران چمن |
| ۱۳۳۹ | Q | زنده از تو شاد از تو عایلی | * | مُغْتَذِی بی‌واسطه و بی‌حایلی |
| ۱۳۳۹ | N | زنده از تو شاد از تو عایلی | * | مغتذی بی‌واسطه و بی‌حایلی |
| ۱۳۴۰ | Q | مُتّصل نه مُنفصل نه ای کمال | * | بلک بی‌چون و چگونه و اعتلال |
| ۱۳۴۰ | N | متصل نه منفصل نه ای کمال | * | بلکه بی‌چون و چگونه و اعتلال |
| ۱۳۴۱ | Q | ماهیانیم و تو دریای حیات | * | زنده‌ایم از لطفت ای نیکو صفات |
| ۱۳۴۱ | N | ماهیانیم و تو دریای حیات | * | زنده‌ایم از لطفت ای نیکو صفات |
| ۱۳۴۲ | Q | تو نگُنجی در کنارِ فِکرتی | * | نی بمعلولی قرین چون علَّتی |
| ۱۳۴۲ | N | تو نگنجی در کنار فکرتی | * | نه به معلولی قرین چون علتی |
| ۱۳۴۳ | Q | پیش ازین طوفان و بعدِ این مرا | * | تو مُخاطَب بوده‌ای در ماجرا |
| ۱۳۴۳ | N | پیش از این طوفان و بعد از این مرا | * | تو مخاطب بوده‌ای در ماجرا |
| ۱۳۴۴ | Q | با تو می‌گفتم نه با ایشان سخن | * | ای سخن بخشِ نَو و آنِ کهن |
| ۱۳۴۴ | N | با تو می‌گفتم نه با ایشان سخن | * | ای سخن بخش نو و آن کهن |
| ۱۳۴۵ | Q | نه که عاشق روز و شب گوید سُخَن | * | گاه با اَطْلال و گاهی با دِمَن |
| ۱۳۴۵ | N | نی که عاشق روز و شب گوید سخن | * | گاه با اطلال و گاهی با دمن |
| ۱۳۴۶ | Q | رُوی با اَطلال کرده ظاهرا | * | او کرا می‌گوید آن مِدْحَت کرا |
| ۱۳۴۶ | N | روی با اطلال کرده ظاهرا | * | او که را می‌گوید آن مدحت که را |
| ۱۳۴۷ | Q | شُکْر طوفان را کنون بگْماشتی | * | واسطهٔ اَطلال را برداشتی |
| ۱۳۴۷ | N | شکر طوفان را کنون بگماشتی | * | واسطه‌ی اطلال را برداشتی |
| ۱۳۴۸ | Q | زانک اطلالِ لئیم و بَد بُدند | * | نه ندایی نه صدایی می‌زدند |
| ۱۳۴۸ | N | ز انکه اطلال لئیم و بد بدند | * | نه ندایی نه صدایی می‌زدند |
| ۱۳۴۹ | Q | من چنان اطلال خواهم در خطاب | * | کز صدا چون کوه وا گوید جواب |
| ۱۳۴۹ | N | من چنان اطلال خواهم در خطاب | * | کز صدا چون کوه واگوید جواب |
| ۱۳۵۰ | Q | تا مُثنّا بشْنوم من نامِ تو | * | عاشقم بر نامِ جان‌آرامِ تو |
| ۱۳۵۰ | N | تا مثنا بشنوم من نام تو | * | عاشقم بر نام جان آرام تو |
| ۱۳۵۱ | Q | هر نبی ز آن دوست دارد کوه را | * | تا مُثنَّا بشنود نامِ ترا |
| ۱۳۵۱ | N | هر نبی ز آن دوست دارد کوه را | * | تا مثنا بشنود نام ترا |
| ۱۳۵۲ | Q | آن کُهِ پستِ مثالِ سنگلاخ | * | موش را شاید نه ما را در مُناخ |
| ۱۳۵۲ | N | آن که پست مثال سنگلاخ | * | موش را شاید نه ما را در مناخ |
| ۱۳۵۳ | Q | من بگویم او نگردد یارِ من | * | بی‌صدا ماند دَمِ گفتارِ من |
| ۱۳۵۳ | N | من بگویم او نگردد یار من | * | بی‌صدا ماند دم گفتار من |
| ۱۳۵۴ | Q | با زمین آن به که هموارش کُنی | * | نیست هَمْدَم با قَدَم یارش کُنی |
| ۱۳۵۴ | N | با زمین آن به که هموارش کنی | * | نیست هم دم با قدم یارش کنی |
| ۱۳۵۵ | Q | گفت ای نوح ار تو خواهی جمله را | * | حشر گردانم بر آرم از ثَرﱝ |
| ۱۳۵۵ | N | گفت ای نوح ار تو خواهی جمله را | * | حشر گردانم بر آرم از ثرا |
| ۱۳۵۶ | Q | بهرِ کنعانی دلِ تو نشْکنم | * | لیک از احوال آگه می‌کُنم |
| ۱۳۵۶ | N | بهر کنعانی دل تو نشکنم | * | لیک از احوال آگه می‌کنم |
| ۱۳۵۷ | Q | گفت نه نه راضیَم که تو مرا | * | هم کنی غرقه اگر باید ترا |
| ۱۳۵۷ | N | گفت نی نی راضی‌ام که تو مرا | * | هم کنی غرقه اگر باید ترا |
| ۱۳۵۸ | Q | هر زمانم غرقه می‌کن من خوشم | * | حُکمِ تو جانست چون جان می‌کَشَم |
| ۱۳۵۸ | N | هر زمانم غرقه می‌کن من خوشم | * | حکم تو جان است چون جان می‌کشم |
| ۱۳۵۹ | Q | ننْگرم کس را و گر هم بنگرم | * | او بهانه باشد و تو مَنْظَرم |
| ۱۳۵۹ | N | ننگرم کس را و گر هم بنگرم | * | او بهانه باشد و تو منظرم |
| ۱۳۶۰ | Q | عاشقِ صنعِ تُوَم در شُکر و صبر | * | عاشقِ مصنوع کَیْ باشم چو گبر |
| ۱۳۶۰ | N | عاشق صنع توام در شکر و صبر | * | عاشق مصنوع کی باشم چو گبر |
| ۱۳۶۱ | Q | عاشق صُنعِ خدا با فَر بود | * | عاشقِ مصنوعِ او کافر بود |
| ۱۳۶۱ | N | عاشق صنع خدا با فر بود | * | عاشق مصنوع او کافر بود |
block:3050
| ۱۳۶۲ | Q | دی سؤالی کرد سائل مر مرا | * | زانک عاشق بود او بر ماجرا |
| ۱۳۶۲ | N | دی سؤالی کرد سائل مر مرا | * | ز انکه عاشق بود او بر ماجرا |
| ۱۳۶۳ | Q | گفت نکتهٔ ٱلرِّضا بِٱلکْفُر کُفْر | * | این پَیَمبر گفت و گفتِ اوست مُهْر |
| ۱۳۶۳ | N | گفت نکته‌ی الرضا بالکفر کفر | * | این پیمبر گفت و گفت اوست مهر |
| ۱۳۶۴ | Q | باز فرمود او که اندر هر قضا | * | مر مسلمان را رضا باید رضا |
| ۱۳۶۴ | N | باز فرمود او که اندر هر قضا | * | مر مسلمان را رضا باید رضا |
| ۱۳۶۵ | Q | نه قضای حق بود کُفر و نفاق | * | گر بدین راضی شوم باشد شِقاق |
| ۱۳۶۵ | N | نه قضای حق بود کفر و نفاق؟ | * | گر بدین راضی شوم باشد شقاق |
| ۱۳۶۶ | Q | ور نَیم راضی بود آن هم زیان | * | پس چه چاره باشدم اندر میان |
| ۱۳۶۶ | N | ور نیم راضی بود آن هم زیان | * | پس چه چاره باشدم اندر میان |
| ۱۳۶۷ | Q | گفتمش این کفر مَقْضی نه قضاست | * | هست آثارِ قضا این کفر راست |
| ۱۳۶۷ | N | گفتمش این کفر مقضی نه قضاست | * | هست آثار قضا این کفر راست |
| ۱۳۶۸ | Q | پس قضا را خواجه از مَقْضی بدان | * | تا شِکالت دفع گردد در زمان |
| ۱۳۶۸ | N | پس قضا را خواجه از مقضی بدان | * | تا شکالت دفع گردد در زمان |
| ۱۳۶۹ | Q | راضیَم در کفر ز آن رُو که قضاست | * | نه ازین رُو که نزاع و خُبثِ ماست |
| ۱۳۶۹ | N | راضیم در کفر ز آن رو که قضاست | * | نه از این رو که نزاع و خبث ماست |
| ۱۳۷۰ | Q | کفر از رُویِ قضا خود کفر نیست | * | حقّ را کافر مخوان اینجا مه‌ایست |
| ۱۳۷۰ | N | کفر از روی قضا هم کفر نیست | * | حق را کافر مخوان اینجا مه ایست |
| ۱۳۷۱ | Q | کفر جَهلست و قضای کفر عِلْم | * | هر دو کَیْ یک باشد آخر حِلم و خِلم |
| ۱۳۷۱ | N | کفر جهل است و قضای کفر علم | * | هر دو کی یک باشد آخر حلم و خلم |
| ۱۳۷۲ | Q | زشتی خط زشتی نقّاش نیست | * | بلک از وی زشت را بنْمودنیست |
| ۱۳۷۲ | N | زشتی خط زشتی نقاش نیست | * | بلکه از وی زشت را بنمودنی است |
| ۱۳۷۳ | Q | قُوّتِ نقّاش باشد آنک او | * | هم تواند زشت کردن هم نِکو |
| ۱۳۷۳ | N | قوت نقاش باشد آن که او | * | هم تواند زشت کردن هم نکو |
| ۱۳۷۴ | Q | گر گشایم بحثِ این را من بساز | * | تا سؤال و تا جواب آید دراز |
| ۱۳۷۴ | N | گر گشایم بحث این را من به ساز | * | تا سؤال و تا جواب آید دراز |
| ۱۳۷۵ | Q | ذوقِ نکتهٔ عشق از من می‌رود | * | نقشِ خدمت نقشِ دیگر می‌شود |
| ۱۳۷۵ | N | ذوق نکته‌ی عشق از من می‌رود | * | نقش خدمت نقش دیگر می‌شود |
block:3051
| ۱۳۷۶ | Q | آن یکی مردِ دُو مُو آمد شتاب | * | پیشِ یک آیینه‌دارِ مُسْتطاب |
| ۱۳۷۶ | N | آن یکی مرد دو مو آمد شتاب | * | پیش یک آیینه‌دار مستطاب |
| ۱۳۷۷ | Q | گفت از ریشم سپیدی کن جُدا | * | که عروسِ نَو گُزیدم ای فَتَی |
| ۱۳۷۷ | N | گفت از ریشم سپیدی کن جدا | * | که عروس نو گزیدم ای فتی |
| ۱۳۷۸ | Q | ریشِ او بُبْرید و کُل پیشش نهاد | * | گفت تو بگْزین مرا کاری فتاد |
| ۱۳۷۸ | N | ریش او ببرید و کل پیشش نهاد | * | گفت تو بگزین مرا کاری فتاد |
| ۱۳۷۹ | Q | این سؤال و آن جوابست آن گُزین | * | که سرِ اینها ندارد دردِ دین |
| ۱۳۷۹ | N | این سؤال و آن جواب است آن گزین | * | که سر اینها ندارد درد دین |
| ۱۳۸۰ | Q | آن یکی زد سیلیی مر زَیْد را | * | حمله کرد او هم برای کَیْد را |
| ۱۳۸۰ | N | آن یکی زد سیلیی مر زید را | * | حمله کرد او هم برای کید را |
| ۱۳۸۱ | Q | گفت سیلی‌زن سؤالت می‌کنم | * | پس جوابم گوی و آنگ می‌زنم |
| ۱۳۸۱ | N | گفت سیلی زن سؤالت می‌کنم | * | پس جوابم گوی و آن گه می‌زنم |
| ۱۳۸۲ | Q | بر قفای تو زدم آمد طَراق | * | یک سؤالی دارم اینجا در وِفاق |
| ۱۳۸۲ | N | بر قفای تو زدم آمد طراق | * | یک سؤالی دارم اینجا در وفاق |
| ۱۳۸۳ | Q | این طراق از دستِ من بودست یا | * | از قَفاگاهِ تو ای فخْرِ کیا |
| ۱۳۸۳ | N | این طراق از دست من بوده‌ست یا | * | از قفا گاه تو ای فخر کیا |
| ۱۳۸۴ | Q | گفت از درد این فراغت نیستم | * | که درین فکر و تفکُّر بیستم |
| ۱۳۸۴ | N | گفت از درد این فراغت نیستم | * | که در این فکر و تفکر بیستم |
| ۱۳۸۵ | Q | تو که بی‌دردی همی‌اندیش این | * | نیست صاحب‌دَرْد را این فکر هین |
| ۱۳۸۵ | N | تو که بی‌دردی همی‌اندیش این | * | نیست صاحب درد را این فکر هین |
block:3052
| ۱۳۸۶ | Q | در صحابه کم بُدی حافظ کسی | * | گرچه شوقی بود جانشان را بسی |
| ۱۳۸۶ | N | در صحابه کم بدی حافظ کسی | * | گر چه شوقی بود جانشان را بسی |
| ۱۳۸۷ | Q | زانک چون مغزش در آگند و رسید | * | پوستها شد بس رقیق و واکَفید |
| ۱۳۸۷ | N | ز انکه چون مغزش در آگند و رسید | * | پوستها شد بس رقیق و واکفید |
| ۱۳۸۸ | Q | قِشرِ جَوْز و فُسْتَق و بادام هم | * | مغز چون آگْندشان شد پوست کم |
| ۱۳۸۸ | N | قشر جوز و فستق و بادام هم | * | مغز چون آگندشان شد پوست کم |
| ۱۳۸۹ | Q | مغزِ علم افزود کم شد پوستش | * | زانک عاشق را بسوزد دوستش |
| ۱۳۸۹ | N | مغز علم افزود کم شد پوستش | * | ز انکه عاشق را بسوزد دوستش |
| ۱۳۹۰ | Q | وصفِ مطلوبی چو ضِدَّ طالبیست | * | وَحْی و برقِ نور سوزندهٔ نَبیست |
| ۱۳۹۰ | N | وصف مطلوبی چو ضد طالبی است | * | وحی و برق نور سوزنده‌ی نبی است |
| ۱۳۹۱ | Q | چون تجلّی کرد اوصافِ قدیم | * | پس بسوزد وصفِ حادث را گلیم |
| ۱۳۹۱ | N | چون تجلی کرد اوصاف قدیم | * | پس بسوزد وصف حادث را گلیم |
| ۱۳۹۲ | Q | رُبعِ قرآن هرکرا محفوظ بود | * | جَلَّ فِینَا از صحابه می‌شنود |
| ۱۳۹۲ | N | ربع قرآن هر که را محفوظ بود | * | جل فینا از صحابه می‌شنود |
| ۱۳۹۳ | Q | جمعِ صورت با چنین معنی ژرف | * | نیست ممکن جز ز سلطانی شگرف |
| ۱۳۹۳ | N | جمع صورت با چنین معنی ژرف | * | نیست ممکن جز ز سلطانی شگرف |
| ۱۳۹۴ | Q | در چنین مستی مُراعاتِ ادب | * | خود نباشد ور بود باشد عَجَب |
| ۱۳۹۴ | N | در چنین مستی مراعات ادب | * | خود نباشد ور بود باشد عجب |
| ۱۳۹۵ | Q | اندر استغنا مُراعاتِ نیاز | * | جمع ضِدَّیْنَست چون گردِ و دراز |
| ۱۳۹۵ | N | اندر استغنا مراعات نیاز | * | جمع ضدین است چون گرد و دراز |
| ۱۳۹۶ | Q | خود عصا معشوقِ عُمْیان می‌بود | * | کور خود صندوقِ قرآن می‌بود |
| ۱۳۹۶ | N | خود عصا معشوق عمیان می‌بود | * | کور خود صندوق قرآن می‌بود |
| ۱۳۹۷ | Q | گفت کوران خود صنادیقند پُر | * | از حُروفِ مُصْحَف و ذکر و نُذُر |
| ۱۳۹۷ | N | گفت کوران خود صنادیقند پر | * | از حروف مصحف و ذکر و نذر |
| ۱۳۹۸ | Q | باز صندوقی پُر از قرآن به است | * | زانک صندوقی بود خالی بِدست |
| ۱۳۹۸ | N | باز صندوقی پر از قرآن به است | * | ز آن که صندوقی بود خالی به دست |
| ۱۳۹۹ | Q | باز صندوقی که خالی شد ز بار | * | به ز صندوقی که پُر موشست و مار |
| ۱۳۹۹ | N | باز صندوقی که خالی شد ز بار | * | به ز صندوقی که پر موش است و مار |
| ۱۴۰۰ | Q | حاصل اندر وصل چون افتاد مَرْد | * | گشت دلّاله بپیش مَرْد سَرْد |
| ۱۴۰۰ | N | حاصل اندر وصل چون افتاد مرد | * | گشت دلاله به پیش مرد سرد |
| ۱۴۰۱ | Q | چون بمطلوبت رسیدی ای ملیح | * | شد طلب‌کاری علم اکنون قبیح |
| ۱۴۰۱ | N | چون به مطلوبت رسیدی ای ملیح | * | شد طلب کاری علم اکنون قبیح |
| ۱۴۰۲ | Q | چون شدی بر بامهای آسمان | * | سرد باشد جُست و جُویِ نردبان |
| ۱۴۰۲ | N | چون شدی بر بامهای آسمان | * | سرد باشد جست و جوی نردبان |
| ۱۴۰۳ | Q | جز برای یاری و تعلیمِ غَیْر | * | سرد باشد راهِ خیر از بَعْدِ خیر |
| ۱۴۰۳ | N | جز برای یاری و تعلیم غیر | * | سرد باشد راه خیر از بعد خیر |
| ۱۴۰۴ | Q | آینهٔ روشن که شد صاف و مَلی | * | جهل باشد بر نهادن صَیْقلی |
| ۱۴۰۴ | N | آینه‌ی روشن که شد صاف و جلی | * | جهل باشد بر نهادن صیقلی |
| ۱۴۰۵ | Q | پیشِ سلطان خوش نشسته در قبول | * | زشت باشد جُستنِ نامه و رسول |
| ۱۴۰۵ | N | پیش سلطان خوش نشسته در قبول | * | زشت باشد جستن نامه و رسول |
block:3053
| ۱۴۰۶ | Q | آن یکی را یار پیشِ خود نشاند | * | نامه بیرون کرد و پیشِ یار خواند |
| ۱۴۰۶ | N | آن یکی را یار پیش خود نشاند | * | نامه بیرون کرد و پیش یار خواند |
| ۱۴۰۷ | Q | بیتها در نامه و مدح و ثنا | * | زاری و مسکینی و بس لابه‌ها |
| ۱۴۰۷ | N | بیتها در نامه و مدح و ثنا | * | زاری و مسکینی و بس لابه‌ها |
| ۱۴۰۸ | Q | گفت معشوق این اگر بهرِ منست | * | گاهِ وصل این عُمْر ضایع کردنست |
| ۱۴۰۸ | N | گفت معشوق این اگر بهر من است | * | گاه وصل این عمر ضایع کردن است |
| ۱۴۰۹ | Q | من بپیشت حاضر و تو نامه‌خوان | * | نیست این باری نشانِ عاشقان |
| ۱۴۰۹ | N | من به پیشت حاضر و تو نامه خوان | * | نیست این باری نشان عاشقان |
| ۱۴۱۰ | Q | گفت اینجا حاضری امّا ولیک | * | من نمی‌یابم نصیبِ خویش نیک |
| ۱۴۱۰ | N | گفت اینجا حاضری اما و لیک | * | من نمی‌یابم نصیب خویش نیک |
| ۱۴۱۱ | Q | آنچ می‌دیدم ز تو پارینه سال | * | نیست این دَم گرچه می‌بینم وصِال |
| ۱۴۱۱ | N | آن چه می‌دیدم ز تو پارینه سال | * | نیست این دم گر چه می‌بینم وصال |
| ۱۴۱۲ | Q | من ازین چشمه زُلالی خورده‌ام | * | دیده و دل ز آب تازه کرده‌ام |
| ۱۴۱۲ | N | من از این چشمه زلالی خورده‌ام | * | دیده و دل ز آب تازه کرده‌ام |
| ۱۴۱۳ | Q | چشمه می‌بینم و لیکن آب نی | * | راهِ آبم را مگر زد ره‌زنی |
| ۱۴۱۳ | N | چشمه می‌بینم و لیکن آب نی | * | راه آبم را مگر زد ره زنی |
| ۱۴۱۴ | Q | گفت پس من نیستم معشوقِ تو | * | من ببُلْغار و مُرادت در قُتُو |
| ۱۴۱۴ | N | گفت پس من نیستم معشوق تو | * | من به بلغار و مرادت در قتو |
| ۱۴۱۵ | Q | عاشقی تو بر من و بر حالتی | * | حالت اندر دست نبود یا فَتی |
| ۱۴۱۵ | N | عاشقی تو بر من و بر حالتی | * | حالت اندر دست نبود یا فتی |
| ۱۴۱۶ | Q | پس نَیم کُلّی مطلوبِ تو من | * | جُزْوِ مقصودم ترا اندر زمن |
| ۱۴۱۶ | N | پس نیم کلی مطلوب تو من | * | جزو مقصودم ترا اندر زمن |
| ۱۴۱۷ | Q | خانهٔ معشوقه‌ام معشوق نی | * | عشق بر نَقْدست بر صندوق نی |
| ۱۴۱۷ | N | خانه‌ی معشوقه‌ام معشوق نی | * | عشق بر نقد است بر صندوق نی |
| ۱۴۱۸ | Q | هست معشوق آنک او یک تُو بود | * | مُبْتدا و مُنتهایت او بود |
| ۱۴۱۸ | N | هست معشوق آن که او یک تو بود | * | مبتدا و منتهایت او بود |
| ۱۴۱۹ | Q | چون بیابی‌اش نمانی مُنْتظِر | * | هم هُوَیْدا او بود هم نیز سِر |
| ۱۴۱۹ | N | چون بیابی‌اش نمانی منتظر | * | هم هویدا او بود هم نیز سر |
| ۱۴۲۰ | Q | میرِ احوالست نه موقوفِ حال | * | بندهٔ آن ماه باشد ماه و سال |
| ۱۴۲۰ | N | میر احوال است نه موقوف حال | * | بنده‌ی آن ماه باشد ماه و سال |
| ۱۴۲۱ | Q | چون بگوید حال را فرمان کند | * | چون بخواهد جسمها را جان کُنَد |
| ۱۴۲۱ | N | چون بگوید حال را فرمان کند | * | چون بخواهد جسمها را جان کند |
| ۱۴۲۲ | Q | منتها نبود که موقوفست او | * | مُنْتظِر بنْشسته باشد حال‌جُو |
| ۱۴۲۲ | N | منتها نبود که موقوف است او | * | منتظر بنشسته باشد حال جو |
| ۱۴۲۳ | Q | کیمیای حال باشد دستِ او | * | دست جُنباند شود مِس مَستِ او |
| ۱۴۲۳ | N | کیمیای حال باشد دست او | * | دست جنباند شود مس مست او |
| ۱۴۲۴ | Q | گر بخواهد مرگ هم شیرین شود | * | خار و نَشْتَر نرگس و نسرین شود |
| ۱۴۲۴ | N | گر بخواهد مرگ هم شیرین شود | * | خار و نشتر نرگس و نسرین شود |
| ۱۴۲۵ | Q | آنک او موقوفِ حالست آدمیست | * | گه بحال افزون و گاهی در کمیست |
| ۱۴۲۵ | N | آن که او موقوف حال است آدمی است | * | گه به حال افزون و گاهی در کمی است |
| ۱۴۲۶ | Q | صوفی اِبْنُ ٱْلوَقت باشد در مثال | * | لیک صافی فارغست از وقت و حال |
| ۱۴۲۶ | N | صوفی ابن الوقت باشد در مثال | * | لیک صافی فارغ است از وقت و حال |
| ۱۴۲۷ | Q | حالها موقوفِ عزم و رایِ او | * | زنده از نفخِ مَسیح‌آسای او |
| ۱۴۲۷ | N | حالها موقوف عزم و رای او | * | زنده از نفخ مسیح آسای او |
| ۱۴۲۸ | Q | عاشقِ حالی نه عاشق بر مَنی | * | بر اُمیدِ حال بر من می‌تَنی |
| ۱۴۲۸ | N | عاشق حالی نه عاشق بر منی | * | بر امید حال بر من می‌تنی |
| ۱۴۲۹ | Q | آنک یک دَم کم دَمی کامل بود | * | نیست معبودِ خلیل آفل بود |
| ۱۴۲۹ | N | آن که یک دم کم دمی کامل بود | * | نیست معبود خلیل آفل بود |
| ۱۴۳۰ | Q | وانک آفل باشد و گه آن و این | * | نیست دلبر لا أُحِبُّ الْآفِلِینَ |
| ۱۴۳۰ | N | و انکه آفل باشد و گه آن و این | * | نیست دل بر لا أُحِبُّ الْآفِلِینَ |
| ۱۴۳۱ | Q | آنک او گاهی خوش و گه ناخوشست | * | یک زمانی آب و یک دم آتشست |
| ۱۴۳۱ | N | آن که او گاهی خوش و گه ناخوش است | * | یک زمانی آب و یک دم آتش است |
| ۱۴۳۲ | Q | بُرجِ مَه باشد ولیکن ماه نه | * | نقشِ بُت باشد ولی آگاه نه |
| ۱۴۳۲ | N | برج مه باشد و لیکن ماه نی | * | نقش بت باشد ولی آگاه نی |
| ۱۴۳۳ | Q | هست صوفی صَفاجو ابن وقت | * | وقت را همچون پدر بگْرفته سخت |
| ۱۴۳۳ | N | هست صوفی صفا جو ابن وقت | * | وقت را همچون پدر بگرفته سخت |
| ۱۴۳۴ | Q | هست صافی غرقِ عشق ذو الجلال | * | ابنِ کس نه فارغ از اوقات و حال |
| ۱۴۳۴ | N | هست صافی غرق نور ذو الجلال | * | ابن کس نی فارغ از اوقات و حال |
| ۱۴۳۵ | Q | غرقهٔ نوری که او لَمْ یُولَدْست | * | لَمْ یَلِدْ لَمْ یُولَدْ آنِ ایزدست |
| ۱۴۳۵ | N | غرقه‌ی نوری که او لَمْ یُولَدْ است | * | لَمْ یَلِدْ لَمْ یُولَدْ آن ایزد است |
| ۱۴۳۶ | Q | رَو چنین عشقی بجُو گر زنده‌ای | * | ورنه وقتِ مختلف را بنده‌ای |
| ۱۴۳۶ | N | رو چنین عشقی بجو گر زنده‌ای | * | ور نه وقت مختلف را بنده‌ای |
| ۱۴۳۷ | Q | مَنْگر اندر نقشِ زشت و خوبِ خویش | * | بنْگر اندر عشق و در مطلوبِ خویش |
| ۱۴۳۷ | N | منگر اندر نقش زشت و خوب خویش | * | بنگر اندر عشق و در مطلوب خویش |
| ۱۴۳۸ | Q | مَنْگر آنک تو حقیری یا ضعیف | * | بنگر اندر هَّمتِ خود ای شریف |
| ۱۴۳۸ | N | منگر آن که تو حقیری یا ضعیف | * | بنگر اندر همت خود ای شریف |
| ۱۴۳۹ | Q | تو بِهر حالی که باشی می‌طلب | * | آب می‌جُو دایما ای خُشک‌لب |
| ۱۴۳۹ | N | تو به هر حالی که باشی می‌طلب | * | آب می‌جو دایما ای خشک لب |
| ۱۴۴۰ | Q | کان لبِ خشکت گواهی می‌دهد | * | کو بآخِر بر سرِ مَنْبَع رسد |
| ۱۴۴۰ | N | کان لب خشکت گواهی می‌دهد | * | کاو به آخر بر سر منبع رسد |
| ۱۴۴۱ | Q | خُشکی لب هست پیغامی ز آب | * | که بمات آرد یقین این اضطراب |
| ۱۴۴۱ | N | خشکی لب هست پیغامی ز آب | * | که به مات آرد یقین این اضطراب |
| ۱۴۴۲ | Q | کین طلب‌کاری مبارک جُنبشیست | * | این طلب در راهِ حق مانع‌کُشیست |
| ۱۴۴۲ | N | کاین طلب کاری مبارک جنبشی است | * | این طلب در راه حق مانع‌کشی است |
| ۱۴۴۳ | Q | این طلب مفتاحِ مُطْلوباتِ تُست | * | این سپاه و نُصرتِ رایاتِ تُست |
| ۱۴۴۳ | N | این طلب مفتاح مطلوبات تست | * | این سپاه و نصرت رایات تست |
| ۱۴۴۴ | Q | این طلب همچون خروسی در صِیاح | * | می‌زند نعره که می‌آید صَباح |
| ۱۴۴۴ | N | طلب همچون خروسی در صیاح | * | می‌زند نعره که می‌آید صباح |
| ۱۴۴۵ | Q | گرچه آلت نیستت تو می‌طلب | * | نیست آلت حاجت اندر راهِ رَب |
| ۱۴۴۵ | N | گر چه آلت نیستت تو می‌طلب | * | نیست آلت حاجت اندر راه رب |
| ۱۴۴۶ | Q | هر کرا بینی طلب‌کار ای پسر | * | یارِ او شَوْ پیشِ او اندازْ سَر |
| ۱۴۴۶ | N | هر که را بینی طلب کار ای پسر | * | یار او شو پیش او انداز سر |
| ۱۴۴۷ | Q | کز جِوارِ طالبان طالب شوی | * | و ز ظِلالِ غالبان غالب شوی |
| ۱۴۴۷ | N | کز جوار طالبان طالب شوی | * | و ز ظلال غالبان غالب شوی |
| ۱۴۴۸ | Q | گر یکی موری سلیمانی بجُست | * | مَنْگر اندر جُستنِ او سُست سُست |
| ۱۴۴۸ | N | گر یکی موری سلیمانی بجست | * | منگر اندر جستن او سست سست |
| ۱۴۴۹ | Q | هرچه داری تو ز مال و پیشه‌ای | * | نه طلب بود اوَّل و اندیشه‌ای |
| ۱۴۴۹ | N | هر چه داری تو ز مال و پیشه‌ای | * | نه طلب بود اول و اندیشه‌ای |
block:3054
| ۱۴۵۰ | Q | آن یکی در عهدِ داوودِ نبی | * | نزدِ هر دانا و پیشِ هر غَبی |
| ۱۴۵۰ | N | آن یکی در عهد داود نبی | * | نزد هر دانا و پیش هر غبی |
| ۱۴۵۱ | Q | این دعا می‌کرد دایم کای خدا | * | ثَرْوتی بی‌رنج روزی کن مرا |
| ۱۴۵۱ | N | این دعا می‌کرد دایم کای خدا | * | ثروتی بی‌رنج روزی کن مرا |
| ۱۴۵۲ | Q | چون مرا تو آفریدی کاهلی | * | زخم‌خواری سُست جُنْبی مَنْبَلی |
| ۱۴۵۲ | N | چون مرا تو آفریدی کاهلی | * | زخم خواری سست جنبی منبلی |
| ۱۴۵۳ | Q | بر خرانِ پشت‌ریشِ بی‌مُراد | * | بارِ اسپان و اَسَتَران نتْوان نهاد |
| ۱۴۵۳ | N | بر خران پشت ریش بی‌مراد | * | بار اسبان و استران نتوان نهاد |
| ۱۴۵۴ | Q | کاهلم چون آفریدی ای مَلی | * | روزیَم دِه هم ز راهِ کاهلی |
| ۱۴۵۴ | N | کاهلم چون آفریدی ای ملی | * | روزیم ده هم ز راه کاهلی |
| ۱۴۵۵ | Q | کاهلم من سایه خُسبم در وجود | * | خفتم اندر سایهٔ این فضل و جود |
| ۱۴۵۵ | N | کاهلم من سایه خسبم در وجود | * | خفتم اندر سایه‌ی این فضل و جود |
| ۱۴۵۶ | Q | کاهلان و سایه خُسپان را مگر | * | روزیی بنْوشته‌ای نوعی دگر |
| ۱۴۵۶ | N | کاهلان و سایه خسبان را مگر | * | روزیی بنوشته‌ای نوعی دگر |
| ۱۴۵۷ | Q | هرکرا پایست جوید روزیی | * | هرکرا پا نیست کن دلسوزیی |
| ۱۴۵۷ | N | هر که را پای است جوید روزیی | * | هر که را پا نیست کن دل سوزیی |
| ۱۴۵۸ | Q | رزق را می‌ران بسوی آن حزین | * | ابر را باران بسوی هر زمین |
| ۱۴۵۸ | N | رزق را می‌ران به سوی آن حزین | * | ابر را می‌کش به سوی هر زمین |
| ۱۴۵۹ | Q | چون زمین را پا نباشد جُودِ تو | * | ابر را راند بسوی او دُو تو |
| ۱۴۵۹ | N | چون زمین را پا نباشد جود تو | * | ابر را راند به سوی او دو تو |
| ۱۴۶۰ | Q | طفل را چون پا نباشد مادرش | * | آید و ریزد وظیفه بر سَرش |
| ۱۴۶۰ | N | طفل را چون پا نباشد مادرش | * | آید و ریزد وظیفه بر سرش |
| ۱۴۶۱ | Q | روزیی خواهم بناگه بی‌تَعَب | * | که ندارم من ز کوششِ جز طلب |
| ۱۴۶۱ | N | روزیی خواهم به ناگه بی‌تعب | * | که ندارم من ز کوشش جز طلب |
| ۱۴۶۲ | Q | مدَّتِ بسیار می‌کرد این دعا | * | روز تا شب شب همه شب تا ضُحَی |
| ۱۴۶۲ | N | مدت بسیار می‌کرد این دعا | * | روز تا شب شب همه شب تا ضحی |
| ۱۴۶۳ | Q | خلق می‌خندید بر گفتارِ او | * | بر طَمَع خامی و بر پیکارِ او |
| ۱۴۶۳ | N | خلق می‌خندید بر گفتار او | * | بر طمع خامی و بر پیکار او |
| ۱۴۶۴ | Q | که چه می‌گوید عجب این سُست ریش | * | یا کسی دادست بنگِ بی‌هُشیش |
| ۱۴۶۴ | N | که چه می‌گوید عجب این سست ریش | * | یا کسی داده‌ست بنگ بی‌هشیش |
| ۱۴۶۵ | Q | راهِ روزی کسب و رنجست و تعب | * | هر کسی را پیشه‌ای داد و طلب |
| ۱۴۶۵ | N | راه روزی کسب و رنج است و تعب | * | هر کسی را پیشه‌ای داد و طلب |
| ۱۴۶۶ | Q | اُطْلُبُوا ٱلْأَرْزاقَ فی أَسبابِها | * | اُدْخُلُوا ٱلٰأَوْطانَ مِنْ أَبوابِها |
| ۱۴۶۶ | N | اطلبوا الأرزاق فی أسبابها | * | ادخلوا الأوطان من أبوابها |
| ۱۴۶۷ | Q | شاه و سلطان و رسولِ حق کنون | * | هست داودِ نبی ذو فُنون |
| ۱۴۶۷ | N | شاه و سلطان و رسول حق کنون | * | هست داود نبی ذو فنون |
| ۱۴۶۸ | Q | با چنان عِزّی و نازی کاندروست | * | که گزیدستش عنایتهای دوست |
| ۱۴۶۸ | N | با چنان عزی و نازی کاندر اوست | * | که گزیدستش عنایتهای دوست |
| ۱۴۶۹ | Q | مُعجزاتش بی‌شمار و بی‌عدد | * | موجِ بخشایش مدد اندر مدد |
| ۱۴۶۹ | N | معجزاتش بی‌شمار و بی‌عدد | * | موج بخشایش مدد اندر مدد |
| ۱۴۷۰ | Q | هیچ کس را خود ز آدم تا کنون | * | کَی بُده‌ست آوازِ صد چون ارغنون |
| ۱۴۷۰ | N | هیچ کس را خود ز آدم تا کنون | * | کی بده‌ست آواز صد چون ارغنون |
| ۱۴۷۱ | Q | که بهَر وعظی بمیراند دویست | * | آدمی را صوتِ خوبش کرد نیست |
| ۱۴۷۱ | N | که به هر وعظی بمیراند دویست | * | آدمی را صوت خویش کرد نیست |
| ۱۴۷۲ | Q | شیر و آهو جمع گردد آن زمان | * | سوی تذکیرش مُغفَّل این از آن |
| ۱۴۷۲ | N | شیر و آهو جمع گردد آن زمان | * | سوی تذکیرش مغفل این از آن |
| ۱۴۷۳ | Q | کوه و مرغان هم‌رسایل با دَمش | * | هر دو اندر وقتِ دعوت مَحْرَمش |
| ۱۴۷۳ | N | کوه و مرغان هم رسایل با دمش | * | هر دو اندر وقت دعوت محرمش |
| ۱۴۷۴ | Q | این و صد چندین مرورا معجزات | * | نورِ رُویش بی‌جِهات و در جِهات |
| ۱۴۷۴ | N | این و صد چندین مر او را معجزات | * | نور رویش بی‌جهات و در جهات |
| ۱۴۷۵ | Q | با همه تمکین خدا روزی او | * | کرده باشد بسته اندر جُست و جُو |
| ۱۴۷۵ | N | با همه تمکین خدا روزی او | * | کرده باشد بسته اندر جستجو |
| ۱۴۷۶ | Q | بی‌زِرِه‌بافی و رنجی روزیَش | * | می‌نیاید با همه پیروزیَش |
| ۱۴۷۶ | N | بی‌زره بافی و رنجی روزی‌اش | * | می‌نیاید با همه پیروزی‌اش |
| ۱۴۷۷ | Q | این چنین مخذولِ واپس مانده‌ای | * | خانه کندهٔ دُون و گردون رانده‌ای |
| ۱۴۷۷ | N | این چنین مخذول واپس مانده‌ای | * | خانه کنده‌ی دون و گردون رانده‌ای |
| ۱۴۷۸ | Q | این چنین مُدْبِر همی‌خواهد که زود | * | بی‌تجارت پُر کند دامن ز سود |
| ۱۴۷۸ | N | این چنین مدبر همی‌خواهد که زود | * | بی‌تجارت پر کند دامن ز سود |
| ۱۴۷۹ | Q | این چنین گیجی بیامد در میان | * | که بر آیم بر فلک بی‌نردبان |
| ۱۴۷۹ | N | این چنین گیجی بیامد در میان | * | که بر آیم بر فلک بی‌نردبان |
| ۱۴۸۰ | Q | این همی‌گفتش بتَسْخَر رو بگیر | * | که رسیدت روزی و آمد بَشیر |
| ۱۴۸۰ | N | این همی‌گفتش به تسخر رو بگیر | * | که رسیدت روزی و آمد بشیر |
| ۱۴۸۱ | Q | و آن همی‌خندید ما را هم بده | * | زانچ یابی هدیه‌ای سالارِ دِه |
| ۱۴۸۱ | N | و آن همی‌خندید ما را هم بده | * | ز انچه یابی هدیه‌ای سالار ده |
| ۱۴۸۲ | Q | او ازین تشنیعِ مردم وین فُسوس | * | کم نمی‌کرد از دعا و چاپلوس |
| ۱۴۸۲ | N | او از این تشنیع مردم وین فسوس | * | کم نمی‌کرد از دعا و چاپلوس |
| ۱۴۸۳ | Q | تا که شد در شهر معروف و شهیر | * | کو ز اَنْبانِ تهی جوید پنیر |
| ۱۴۸۳ | N | تا که شد در شهر معروف و شهیر | * | کاو ز انبان تهی جوید پنیر |
| ۱۴۸۴ | Q | شد مَثَل در خام‌طبعی آن گدا | * | او ازین خواهش نمی‌آمد جُدا |
| ۱۴۸۴ | N | شد مثل در خام طبعی آن گدا | * | او از این خواهش نمی‌آمد جدا |
block:3055
| ۱۴۸۵ | Q | تا که روزی ناگهان در چاشتگاه | * | این دعا می‌کرد با زاری و آه |
| ۱۴۸۵ | N | تا که روزی ناگهان در چاشت گاه | * | این دعا می‌کرد با زاری و آه |
| ۱۴۸۶ | Q | ناگهان در خانه‌اش گاوی دوید | * | شاخ زد بشْکست دَرْبَنْد و کلید |
| ۱۴۸۶ | N | ناگهان در خانه‌اش گاوی دوید | * | شاخ زد بشکست در بند و کلید |
| ۱۴۸۷ | Q | گاو گستاخ اندر آن خانه بجَست | * | مرد در جَست و قوایمهاش بست |
| ۱۴۸۷ | N | گاو گستاخ اندر آن خانه بجست | * | مرد در جست و قوایمهاش بست |
| ۱۴۸۸ | Q | پس گلوی گاو ببْرید آن زمان | * | بی‌توقُّف بی‌تامُّل بی‌امان |
| ۱۴۸۸ | N | پس گلوی گاو ببرید آن زمان | * | بی‌توقف بی‌تامل بی‌امان |
| ۱۴۸۹ | Q | چون سرش ببْرید شد سوی قَصاب | * | تا اهِابَش بر کَنَد در دَم شتاب |
| ۱۴۸۹ | N | چون سرش ببرید شد سوی قصاب | * | تا اهابش بر کند در دم شتاب |
block:3056
| ۱۴۹۰ | Q | ای تقاضاگر درون همچون جَنین | * | چون تقاضا می‌کنی اِتمامِ این |
| ۱۴۹۰ | N | ای تقاضاگر درون همچون جنین | * | چون تقاضا می‌کنی اتمام این |
| ۱۴۹۱ | Q | سهل گردان ره نما توفیق دِه | * | یا تقاضا را بِهل بر ما منِه |
| ۱۴۹۱ | N | سهل گردان ره نما توفیق ده | * | یا تقاضا را بهل بر ما منه |
| ۱۴۹۲ | Q | چون ز مُفلس زر تقاضا می‌کنی | * | زر بِبَخشَش در سِر ای شاه غَنی |
| ۱۴۹۲ | N | چون ز مفلس زر تقاضا می‌کنی | * | زر ببخشش در سر ای شاه غنی |
| ۱۴۹۳ | Q | بی‌تو نظم و قافیه شام و سَحَر | * | زَهْره کَیْ دارد که آید در نظر |
| ۱۴۹۳ | N | بی‌تو نظم و قافیه شام و سحر | * | زهره کی دارد که آید در نظر |
| ۱۴۹۴ | Q | نظم و تجنیس و قوافی ای علیم | * | بندهٔ امر تواند از ترس و بیم |
| ۱۴۹۴ | N | نظم و تجنیس و قوافی ای علیم | * | بنده‌ی امر تواند از ترس و بیم |
| ۱۴۹۵ | Q | چون مُسَبّح کرده‌ای هر چیز را | * | ذاتِ بی‌تمییز و با تمییز را |
| ۱۴۹۵ | N | چون مسبح کرده‌ای هر چیز را | * | ذات بی‌تمییز و با تمییز را |
| ۱۴۹۶ | Q | هر یکی تسبیح بر نوعی دگر | * | گوید و از حالِ آن این بی‌خبر |
| ۱۴۹۶ | N | هر یکی تسبیح بر نوعی دگر | * | گوید و از حال آن این بی‌خبر |
| ۱۴۹۷ | Q | آدمی مُنْکِر ز تسبیحِ جَماد | * | و آن جماد اندر عبادت اوستاد |
| ۱۴۹۷ | N | آدمی منکر ز تسبیح جماد | * | و آن جماد اندر عبادت اوستاد |
| ۱۴۹۸ | Q | بلک هفتاد و دو مِلَّت هر یکی | * | بی‌خبر از یکدگر و اندر شکی |
| ۱۴۹۸ | N | بلکه هفتاد و دو ملت هر یکی | * | بی‌خبر از یکدگر و اندر شکی |
| ۱۴۹۹ | Q | چون دو ناطق را ز حالِ همدگر | * | نیست آگه چون بود دیوار و دَر |
| ۱۴۹۹ | N | چون دو ناطق را ز حال همدگر | * | نیست آگه چون بود دیوار و در |
| ۱۵۰۰ | Q | چون من از تسبیحِ ناطق غافلم | * | چون بداند سُبحهٔ صامت دلم |
| ۱۵۰۰ | N | چون من از تسبیح ناطق غافلم | * | چون بداند سبحه‌ی صامت دلم |
| ۱۵۰۱ | Q | هست سُنّی را یکی تسبیحِ خاص | * | هست جبری را ضِدِ آن در مَناص |
| ۱۵۰۱ | N | سنی از تسبیح جبری بی‌خبر | * | جبری از تسبیح سنی بی‌اثر |
| ۱۵۰۲ | Q | سُنّی از تسبیحِ جَبَری بی‌خبر | * | جبری از تسبیحِ سُنّی بی‌اثر |
| ۱۵۰۲ | N | هست سنی را یکی تسبیح خاص | * | هست جبری را ضد آن در مناص |
| ۱۵۰۳ | Q | این همی‌گوید که آن ضالّست و گُم | * | بی‌خبر از حالِ او وز اَمرِ قُمْ |
| ۱۵۰۳ | N | این همی‌گوید که آن ضالست و گم | * | بی‌خبر از حال او وز امر قُمْ |
| ۱۵۰۴ | Q | و آن همی‌گوید که این را چه خبر | * | جنگشان افکند یزدان از قَدَر |
| ۱۵۰۴ | N | و آن همی‌گوید که این را چه خبر | * | جنگشان افکند یزدان از قدر |
| ۱۵۰۵ | Q | گوهرِ هر یک هُوَیْدا می‌کند | * | جِنْس از ناجِنْس پیدا می‌کند |
| ۱۵۰۵ | N | گوهر هر یک هویدا می‌کند | * | جنس از ناجنس پیدا می‌کند |
| ۱۵۰۶ | Q | قهر را از لطف داند هر کسی | * | خواه دانا خواه نادان یا خَسی |
| ۱۵۰۶ | N | قهر را از لطف داند هر کسی | * | خواه دانا خواه نادان یا خسی |
| ۱۵۰۷ | Q | لیک لطفی قهر در پنهان شده | * | یا که قهری در دلِ لطف آمده |
| ۱۵۰۷ | N | لیک لطفی قهر در پنهان شده | * | یا که قهری در دل لطف آمده |
| ۱۵۰۸ | Q | کم کسی داند مگر ربّانیی | * | کِش بود در دل مِحَکَّ جانیی |
| ۱۵۰۸ | N | کم کسی داند مگر ربانیی | * | کش بود در دل محک جانیی |
| ۱۵۰۹ | Q | باقیان زین دو گمانی می‌بَرند | * | سوی لانهٔ خود بیک پَر می‌پَرند |
| ۱۵۰۹ | N | باقیان زین دو گمانی می‌برند | * | سوی لانه‌ی خود به یک پر می‌پرند |
block:3057
| ۱۵۱۰ | Q | علم را دو پَر گُمان را یک پَرست | * | ناقص آمد ظنْ بپرواز اَبْتَرست |
| ۱۵۱۰ | N | علم را دو پر گمان را یک پر است | * | ناقص آمد ظن به پرواز ابتر است |
| ۱۵۱۱ | Q | مرغِ یک پَر زود افتد سَرْنگون | * | باز بر پرَّد دو گامی یا فزون |
| ۱۵۱۱ | N | مرغ یک پر زود افتد سر نگون | * | باز بر پرد دو گامی یا فزون |
| ۱۵۱۲ | Q | اُفت و خیزان می‌رود مرغِ گُمان | * | با یکی پَر بر اُمیدِ آشیان |
| ۱۵۱۲ | N | افت و خیزان می‌رود مرغ گمان | * | با یکی پر بر امید آشیان |
| ۱۵۱۳ | Q | چون ز ظن وا رَست علمش رو نمود | * | شد دو پَرّ آن مرغِ یک پَر پَر گشود |
| ۱۵۱۳ | N | چون ز ظن وارست علمش رو نمود | * | شد دو پر آن مرغ یک پر پر گشود |
| ۱۵۱۴ | Q | بعد از آن یَمْشِی سَوِیَّاً مستقیم | * | نه عَلَی وَجْهِهْ مُکِبَّا أَوْ سَقیم |
| ۱۵۱۴ | N | بعد از آن یمشی سویا مستقیم | * | نی علی وجهه مکبا او سقیم |
| ۱۵۱۵ | Q | با دو پَر بر می‌پرد چون جبرئیل | * | بی‌گمان و بی‌مگر بی‌قال و قیل |
| ۱۵۱۵ | N | با دو پر بر می‌پرد چون جبرئیل | * | بی‌گمان و بی‌مگر بی‌قال و قیل |
| ۱۵۱۶ | Q | گر همهٔ عالم بگویندش تُوی | * | بر رهِ یزدان و دینِ مُسْتَوی |
| ۱۵۱۶ | N | گر همه‌ی عالم بگویندش توی | * | بر ره یزدان و دین مستوی |
| ۱۵۱۷ | Q | او نگردد گرم‌تر از گفتشان | * | جانِ طاقِ او نگردد جُفتشان |
| ۱۵۱۷ | N | او نگردد گرم‌تر از گفتشان | * | جان طاق او نگردد جفتشان |
| ۱۵۱۸ | Q | ور همه گویند او را گُمرهی | * | کوه پنداری و تو برگِ کَهی |
| ۱۵۱۸ | N | ور همه گویند او را گمرهی | * | کوه پنداری و تو برگ کهی |
| ۱۵۱۹ | Q | او نَیُفْتد در گمان از طَعْنشان | * | او نگردد دردمند از ظَعْنشان |
| ۱۵۱۹ | N | او نیفتد در گمان از طعنشان | * | او نگردد دردمند از ظعنشان |
| ۱۵۲۰ | Q | بلک گر دریا و کوه آید بگفت | * | گویدش با گُمرهی گشتی تو جُفت |
| ۱۵۲۰ | N | بلکه گر دریا و کوه آید به گفت | * | گویدش با گمرهی گشتی تو جفت |
| ۱۵۲۱ | Q | هیچ یک ذرَّه نیفتد در خیال | * | یا به طعنِ طاعنان رنجورحال |
| ۱۵۲۱ | N | هیچ یک ذره نیفتد در خیال | * | یا به طعن طاعنان رنجور حال |
block:3058
| ۱۵۲۲ | Q | کودکانِ مَکْتَبی از اوستاد | * | رنج دیدند از ملال و اجتهاد |
| ۱۵۲۲ | N | کودکان مکتبی از اوستاد | * | رنج دیدند از ملال و اجتهاد |
| ۱۵۲۳ | Q | مشورت کردند در تعویقِ کار | * | تا مُعلِّم در فتد در اضطرار |
| ۱۵۲۳ | N | مشورت کردند در تعویق کار | * | تا معلم در فتد در اضطرار |
| ۱۵۲۴ | Q | چون نمی‌آید ورا رنجوریی | * | که بگیرد چند روز او دُوریی |
| ۱۵۲۴ | N | چون نمی‌آید و را رنجوریی | * | که بگیرد چند روز او دوریی |
| ۱۵۲۵ | Q | تا رهیم از حبس و تنگی و ز کار | * | هست او چون سنگِ خارا بر قرار |
| ۱۵۲۵ | N | تا رهیم از حبس و تنگی و ز کار | * | هست او چون سنگ خارا برقرار |
| ۱۵۲۶ | Q | آن یکی زیرکتر این تدبیر کرد | * | که بگوید اوستا چونی تو زرد |
| ۱۵۲۶ | N | آن یکی زیرکتر این تدبیر کرد | * | که بگوید اوستا چونی تو زرد |
| ۱۵۲۷ | Q | خیر باشد رنگِ تو بر جای نیست | * | این اثر یا از هَوا یا از تَبیست |
| ۱۵۲۷ | N | خیر باشد رنگ تو بر جای نیست | * | این اثر یا از هوا یا از تبی است |
| ۱۵۲۸ | Q | اندکی اندر خیال افتد ازین | * | تو برادر هم مدد کن این چنین |
| ۱۵۲۸ | N | اندکی اندر خیال افتد از این | * | تو برادر هم مدد کن این چنین |
| ۱۵۲۹ | Q | چون در آیی از درِ مکتب بگو | * | خیر باشد اوستا احوالِ تو |
| ۱۵۲۹ | N | چون در آیی از در مکتب بگو | * | خیر باشد اوستا احوال تو |
| ۱۵۳۰ | Q | آن خیالش اندکی افزون شود | * | کز خیالی عاقلی مجنون شود |
| ۱۵۳۰ | N | آن خیالش اندکی افزون شود | * | کز خیالی عاقلی مجنون شود |
| ۱۵۳۱ | Q | آن سوم و آن چارم و پنجم چنین | * | در پیِ ما غم نمایند و حنین |
| ۱۵۳۱ | N | آن سوم و آن چارم و پنجم چنین | * | در پی ما غم نمایند و حنین |
| ۱۵۳۲ | Q | تا چو سی کودک تَواتُر این خبر | * | متَّفِق گویند یابد مُسْتَقَر |
| ۱۵۳۲ | N | تا چو سی کودک تواتر این خبر | * | متفق گویند یابد مستقر |
| ۱۵۳۳ | Q | هر یکی گفتش که شاباش ای ذکی | * | باد بَخْتَت بر عنایت مُتَّکی |
| ۱۵۳۳ | N | هر یکی گفتش که شاباش ای ذکی | * | باد بختت بر عنایت متکی |
| ۱۵۳۴ | Q | متّفق گشتند در عهد وثیق | * | که نگرداند سخن را یک رفیق |
| ۱۵۳۴ | N | متفق گشتند در عهد وثیق | * | که نگرداند سخن را یک رفیق |
| ۱۵۳۵ | Q | بعد از آن سوگند داد او جمله را | * | تا که غمّازی نگوید ماجرا |
| ۱۵۳۵ | N | بعد از آن سوگند داد او جمله را | * | تا که غمازی نگوید ماجرا |
| ۱۵۳۶ | Q | رایِ آن کودک بچَرْبید از همه | * | عقلِ او در پیش می‌رفت از رَمَه |
| ۱۵۳۶ | N | رای آن کودک بچربید از همه | * | عقل او در پیش می‌رفت از رمه |
| ۱۵۳۷ | Q | آن تفاوت هست در عقلِ بَشَر | * | که میانِ شاهِدان اندر صُوَر |
| ۱۵۳۷ | N | آن تفاوت هست در عقل بشر | * | که میان شاهدان اندر صور |
| ۱۵۳۸ | Q | زین قِبَل فرمود احمد در مقال | * | در زبان پنهان بود حُسنِ رِجال |
| ۱۵۳۸ | N | زین قبل فرمود احمد در مقال | * | در زبان پنهان بود حسن رجال |
block:3059
| ۱۵۳۹ | Q | اختلافِ عقلها در اصل بود | * | بر وِفاقِ سُنّیان باید شنود |
| ۱۵۳۹ | N | اختلاف عقلها در اصل بود | * | بر وفاق سنیان باید شنود |
| ۱۵۴۰ | Q | بر خلافِ قولِ اهلِ اعتزال | * | که عقول از اصل دارند اعتدال |
| ۱۵۴۰ | N | بر خلاف قول اهل اعتزال | * | که عقول از اصل دارند اعتدال |
| ۱۵۴۱ | Q | تَجْرِبَه و تعلیم بیش و کم کند | * | تا یکی را از یکی اعْلَم کند |
| ۱۵۴۱ | N | تجربه و تعلیم بیش و کم کند | * | تا یکی را از یکی اعلم کند |
| ۱۵۴۲ | Q | باطلست این زانک رایِ کودکی | * | که ندارد تجرُبه در مَسْلکی |
| ۱۵۴۲ | N | باطل است این ز انکه رای کودکی | * | که ندارد تجربه در مسلکی |
| ۱۵۴۳ | Q | بردمید اندیشه‌ای ز آن طفلِ خُرد | * | پیر با صد تجربه بویی نبُرد |
| ۱۵۴۳ | N | بردمید اندیشه‌ای ز آن طفل خرد | * | پیر با صد تجربه بویی نبرد |
| ۱۵۴۴ | Q | خود فزون آن به که آن از فِطْرتست | * | تا ز افزونی که جهد و فکرتست |
| ۱۵۴۴ | N | خود فزون آن به که آن از فطرت است | * | تا ز افزونی که جهد و فکرت است |
| ۱۵۴۵ | Q | تو بگو دادهٔ خدا بهتر بود | * | یا که لنگی راهوارانه رود |
| ۱۵۴۵ | N | تو بگو داده‌ی خدا بهتر بود | * | یا که لنگی راهوارانه رود |
block:3060
| ۱۵۴۶ | Q | روز گشت و آمدند آن کودکان | * | بر همین فکرت ز خانه تا دکان |
| ۱۵۴۶ | N | روز گشت و آمدند آن کودکان | * | بر همین فکرت ز خانه تا دکان |
| ۱۵۴۷ | Q | جمله اِستادند بیرون منتظِر | * | تا در آید اوَّل آن یارِ مُصِر |
| ۱۵۴۷ | N | جمله استادند بیرون منتظر | * | تا در آید اول آن یار مصر |
| ۱۵۴۸ | Q | زانک مَنْبَع او بُدست این رای را | * | سَر اِمام آید همیشه پای را |
| ۱۵۴۸ | N | ز انکه منبع او بده‌ست این رای را | * | سر امام آید همیشه پای را |
| ۱۵۴۹ | Q | ای مقلّد تو مجو پیشی بر آن | * | کو بود منبع ز نورِ آسمان |
| ۱۵۴۹ | N | ای مقلد تو مجو پیشی بر آن | * | کاو بود منبع ز نور آسمان |
| ۱۵۵۰ | Q | او در آمد گفت اُستا را سلام | * | خیر باشد رنگِ رویت زردفام |
| ۱۵۵۰ | N | او در آمد گفت استا را سلام | * | خیر باشد رنگ رویت زردفام |
| ۱۵۵۱ | Q | گفت اُستا نیست رنجی مر مرا | * | تو برَوْ بنْشین مگو یاوه هلا |
| ۱۵۵۱ | N | گفت استا نیست رنجی مر مرا | * | تو برو بنشین مگو یاوه هلا |
| ۱۵۵۲ | Q | نفْی کرد امّا غبارِ وهَمِ بَد | * | اندکی اندر دلش ناگاه زَد |
| ۱۵۵۲ | N | نفی کرد اما غبار وهم بد | * | اندکی اندر دلش ناگاه زد |
| ۱۵۵۳ | Q | اندر آمد دیگری گفت این چنین | * | اندکی آن وهم افزون شد بدین |
| ۱۵۵۳ | N | اندر آمد دیگری گفت این چنین | * | اندکی آن وهم افزون شد بدین |
| ۱۵۵۴ | Q | همچنین تا وَهمِ او قُوَّت گرفت | * | مانْد اندر حالِ خود بس در شِگِفت |
| ۱۵۵۴ | N | همچنین تا وهم او قوت گرفت | * | ماند اندر حال خود بس در شگفت |
block:3061
| ۱۵۵۵ | Q | سجدهٔ خلق از زن و از طفل و مرد | * | زد دلِ فرعون را رنجور کرد |
| ۱۵۵۵ | N | سجده‌ی خلق از زن و از طفل و مرد | * | زد دل فرعون را رنجور کرد |
| ۱۵۵۶ | Q | گفتنِ هر یک خداوند و مَلِک | * | آنچنان کردش ز وَهْمی مُنْهَتِک |
| ۱۵۵۶ | N | گفتن هر یک خداوند و ملک | * | آن چنان کردش ز وهمی منهتک |
| ۱۵۵۷ | Q | که بدعوی اِلٰهی شد دلیر | * | اژدها گشت و نمی‌شد هیچ سیر |
| ۱۵۵۷ | N | که بدعوی الهی شد دلیر | * | اژدها گشت و نمی‌شد هیچ سیر |
| ۱۵۵۸ | Q | عقلِ جُزْوی آفتش وهمست و ظَن | * | زانک در ظُلمات شد او را وَطَن |
| ۱۵۵۸ | N | عقل جزوی آفتش وهم است و ظن | * | ز انکه در ظلمات شد او را وطن |
| ۱۵۵۹ | Q | بر زمین گر نیمِ گز راهی بود | * | آدمی بی‌وَهْمْ آمِن می‌رود |
| ۱۵۵۹ | N | بر زمین گر نیم گز راهی بود | * | آدمی بی‌وهم ایمن می‌رود |
| ۱۵۶۰ | Q | بر سرِ دیوارِ عالی گر رَوی | * | گر دو گز عَرْضش بود کژ می‌شوی |
| ۱۵۶۰ | N | بر سر دیوار عالی گر روی | * | گر دو گز عرضش بود کج می‌شوی |
| ۱۵۶۱ | Q | بلک می‌اُفتی ز لرزهٔ دل بوَهم | * | ترسِ وَهْمی را نکو بنْگر بفهم |
| ۱۵۶۱ | N | بلکه می‌افتی ز لرزه‌ی دل به وهم | * | ترس وهمی را نکو بنگر بفهم |
block:3062
| ۱۵۶۲ | Q | گشت اُستا سُست از وَهم و ز بیم | * | بر جهید و می‌کشانید او گلیم |
| ۱۵۶۲ | N | گشت استا سست از وهم و ز بیم | * | بر جهید و می‌کشانید او گلیم |
| ۱۵۶۳ | Q | خشمگین با زن که مِهرِ اوست سُست | * | من بدین حالم نپُرسید و نجُست |
| ۱۵۶۳ | N | خشمگین با زن که مهر اوست سست | * | من بدین حالم نپرسید و نجست |
| ۱۵۶۴ | Q | خود مرا آگه نکرد از رنگِ من | * | قصد دارد تا رهد از ننگِ من |
| ۱۵۶۴ | N | خود مرا آگه نکرد از رنگ من | * | قصد دارد تا رهد از ننگ من |
| ۱۵۶۵ | Q | او به حسُن و جلوهٔ خود مست گشت | * | بی‌خبر کز بام افتادم چو طشت |
| ۱۵۶۵ | N | او به حسن و جلوه‌ی خود مست گشت | * | بی‌خبر کز بام افتادم چو طشت |
| ۱۵۶۶ | Q | آمد و در را بتُندی وا گشاد | * | کودکان اندر پیِ آن اوستاد |
| ۱۵۶۶ | N | آمد و در را به تندی واگشاد | * | کودکان اندر پی آن اوستاد |
| ۱۵۶۷ | Q | گفت زن خیرست چون زود آمدی | * | که مبادا ذاتِ نیکت را بَدی |
| ۱۵۶۷ | N | گفت زن خیر است چون زود آمدی | * | که مبادا ذات نیکت را بدی |
| ۱۵۶۸ | Q | گفت کوری رنگ و حال من ببین | * | از غمم بیگانگان اندر حنین |
| ۱۵۶۸ | N | گفت کوری رنگ و حال من ببین | * | از غمم بیگانگان اندر حنین |
| ۱۵۶۹ | Q | تو درونِ خانه از بُغض و نفاق | * | می‌نبینی حالِ من در احتراق |
| ۱۵۶۹ | N | تو درون خانه از بغض و نفاق | * | می‌نبینی حال من در احتراق |
| ۱۵۷۰ | Q | گفت زن ای خواجه عیبی نیستت | * | وهم و ظِنِّ لاشِ بیمعنیستت |
| ۱۵۷۰ | N | گفت زن ای خواجه عیبی نیستت | * | وهم و ظن لاش بیمعنیستت |
| ۱۵۷۱ | Q | گفتش ای غَر تو هنوزی در لجاج | * | می‌نبینی این تغیُّر و اِرْتجاج |
| ۱۵۷۱ | N | گفتش ای غر تو هنوزی در لجاج | * | می‌نبینی این تغیر و ارتجاج |
| ۱۵۷۲ | Q | گر تو کور و کَر شدی ما را چه جُرم | * | ما درین رنجیم و در اندوه و گُرم |
| ۱۵۷۲ | N | گر تو کور و کر شدی ما را چه جرم | * | ما در این رنجیم و در اندوه و گرم |
| ۱۵۷۳ | Q | گفت ای خواجه بیارم آینه | * | تا بدانی که ندارم من گنه |
| ۱۵۷۳ | N | گفت ای خواجه بیارم آینه | * | تا بدانی که ندارم من گنه |
| ۱۵۷۴ | Q | گفت رَو مَه تو رَهی مَه آینه‌ت | * | دایما در بُغْض و کینی و عَنَت |
| ۱۵۷۴ | N | گفت رو نه تو رهی نه آینه‌ت | * | دایما در بغض و کینی و عنت |
| ۱۵۷۵ | Q | جامهٔ خواب مرا زو گستران | * | تا بخسپم که سَرِ من شد گران |
| ۱۵۷۵ | N | جامه‌ی خواب مرا رو گستران | * | تا بخسبم که سر من شد گران |
| ۱۵۷۶ | Q | زن توقُّف کرد مردش بانگ زد | * | کای عَدُو زُوتَر ترا این می‌سزد |
| ۱۵۷۶ | N | زن توقف کرد مردش بانگ زد | * | کای عدو زوتر ترا این می‌سزد |
block:3063
| ۱۵۷۷ | Q | جامه خواب آورد و گسترد آن عجوز | * | گفت امکان نه و باطن پُر ز سوز |
| ۱۵۷۷ | N | جامه خواب آورد و گسترد آن عجوز | * | گفت امکان نی و باطن پر ز سوز |
| ۱۵۷۸ | Q | گر بگویم مُتَّهَم دارد مرا | * | ور نگویم جِد شود این ماجرا |
| ۱۵۷۸ | N | گر بگویم متهم دارد مرا | * | ور نگویم جد شود این ماجرا |
| ۱۵۷۹ | Q | فالِ بَد رنجور گرداند همی | * | آدمی را که نبودستش غمی |
| ۱۵۷۹ | N | فال بد رنجور گرداند همی | * | آدمی را که نبودستش غمی |
| ۱۵۸۰ | Q | قول پیغامبر قَبُولُهْ یُفُرَضُ | * | إِنْ تَمارَضْتُم لَدَیْنا تَمْرَضُوا |
| ۱۵۸۰ | N | قول پیغمبر قبوله یفرض | * | ان تمارضتم لدینا تمرضوا |
| ۱۵۸۱ | Q | گر بگویم او خیالی بر زند | * | فعل دارد زن که خلوت می‌کند |
| ۱۵۸۱ | N | گر بگویم او خیالی بر زند | * | فعل دارد زن که خلوت می‌کند |
| ۱۵۸۲ | Q | مر مرا از خانه بیرون می‌کند | * | بهرِ فِسْقی فعل و افسون می‌کند |
| ۱۵۸۲ | N | مر مرا از خانه بیرون می‌کند | * | بهر فسقی فعل و افسون می‌کند |
| ۱۵۸۳ | Q | جامه خوابش کرد و اُستاد اوفتاد | * | آه آه و ناله از وَیْ می‌بزاد |
| ۱۵۸۳ | N | جامه خوابش کرد و استاد اوفتاد | * | آه آه و ناله از وی می‌بزاد |
| ۱۵۸۴ | Q | کودکان آنجا نشستند و نهان | * | درس می‌خواندند با صد اندُهان |
| ۱۵۸۴ | N | کودکان آن جا نشستند و نهان | * | درس می‌خواندند با صد اندهان |
| ۱۵۸۵ | Q | کین همه کردیم و ما زندانییم | * | بَد بِنایی بود ما بَد بانییم |
| ۱۵۸۵ | N | کاین همه کردیم و ما زندانییم | * | بد بنایی بود ما بد بانییم |
block:3064
| ۱۵۸۶ | Q | گفت آن زیرک که ای قومِ پَسَنْد | * | درس خوانید و کنید آوا بلند |
| ۱۵۸۶ | N | گفت آن زیرک که ای قوم پسند | * | درس خوانید و کنید آوا بلند |
| ۱۵۸۷ | Q | چون همی‌خواندند گفت ای کودکان | * | بانگِ ما استاد را دارد زیان |
| ۱۵۸۷ | N | چون همی‌خواندند گفت ای کودکان | * | بانگ ما استاد را دارد زیان |
| ۱۵۸۸ | Q | دردِ سَر افزاید اُستا را ز بانگ | * | ارزد این کو درد یابد بهرِ دانگ |
| ۱۵۸۸ | N | درد سر افزاید استا را ز بانگ | * | ارزد این کاو درد یابد بهر دانگ؟ |
| ۱۵۸۹ | Q | گفت اُستا راست می‌گوید روید | * | دردِ سر افزون شدم بیرون شوید |
| ۱۵۸۹ | N | گفت استا راست می‌گوید روید | * | درد سر افزون شدم بیرون شوید |
block:3065
| ۱۵۹۰ | Q | سجده کردند و بگفتند ای کریم | * | دور بادا از تو رنجوری و بیم |
| ۱۵۹۰ | N | سجده کردند و بگفتند ای کریم | * | دور بادا از تو رنجوری و بیم |
| ۱۵۹۱ | Q | پس برون جَستند سوی خانه‌ها | * | همچو مرغان در هوای دانه‌ها |
| ۱۵۹۱ | N | پس برون جستند سوی خانه‌ها | * | همچو مرغان در هوای دانه‌ها |
| ۱۵۹۲ | Q | مادرانشان خشمگین گشتند و گفت | * | روزِ کُتّاب و شما با لهو جُفت |
| ۱۵۹۲ | N | مادرانشان خشمگین گشتند و گفت | * | روز کتاب و شما با لهو جفت |
| ۱۵۹۳ | Q | عذر آوردند کای مادر تو بیست | * | این گناه از ما و از تقصیر نیست |
| ۱۵۹۳ | N | عذر آوردند کای مادر تو بیست | * | این گناه از ما و از تقصیر نیست |
| ۱۵۹۴ | Q | از قضای آسمان اُستادِ ما | * | گشت رنجور و سقیم و مُبْتلا |
| ۱۵۹۴ | N | از قضای آسمان استاد ما | * | گشت رنجور و سقیم و مبتلا |
| ۱۵۹۵ | Q | مادران گفتند مکرست و دروغ | * | صد دروغ آرید بهرِ طمعِ دوغ |
| ۱۵۹۵ | N | مادران گفتند مکر است و دروغ | * | صد دروغ آرید بهر طمع دوغ |
| ۱۵۹۶ | Q | ما صباح آییم پیشِ اوستا | * | تا ببینیم اصلِ این مکرِ شما |
| ۱۵۹۶ | N | ما صباح آییم پیش اوستا | * | تا ببینیم اصل این مکر شما |
| ۱۵۹۷ | Q | کودکان گفتند بِسمِ اللَّه رَوید | * | بر دروغ و صدقِ ما واقف شوید |
| ۱۵۹۷ | N | کودکان گفتند بسم اللَّه روید | * | بر دروغ و صدق ما واقف شوید |
block:3066
| ۱۵۹۸ | Q | بامدادان آمدند آن مادران | * | خُفته اُستا همچو بیمارِ گران |
| ۱۵۹۸ | N | بامدادان آمدند آن مادران | * | خفته استا همچو بیمار گران |
| ۱۵۹۹ | Q | هم عَرَق کرده ز بسیاری لِحاف | * | سر ببسته رُو کشیده در سِجاف |
| ۱۵۹۹ | N | هم عرق کرده ز بسیاری لحاف | * | سر ببسته رو کشیده در سجاف |
| ۱۶۰۰ | Q | آه آهی می‌کند آهسته او | * | جملگان گشتند هم لاحَوْل گُو |
| ۱۶۰۰ | N | آه آهی می‌کند آهسته او | * | جملگان گشتند هم لاحول گو |
| ۱۶۰۱ | Q | خیر باشد اوستاد این دردِ سر | * | جانِ تو ما را نبودست زین خبر |
| ۱۶۰۱ | N | خیر باشد اوستاد این درد سر | * | جان تو ما را نبوده زین خبر |
| ۱۶۰۲ | Q | گفت من هم بی‌خبر بودم ازین | * | آگهم مادْر غَران کردند هین |
| ۱۶۰۲ | N | گفت من هم بی‌خبر بودم از این | * | آگهم مادر غران کردند هین |
| ۱۶۰۳ | Q | من بُدم غافل بشُغْلِ قال و قیل | * | بود در باطن چنین رنجی ثقیل |
| ۱۶۰۳ | N | من بدم غافل به شغل قال و قیل | * | بود در باطن چنین رنجی ثقیل |
| ۱۶۰۴ | Q | چون بجِد مشغول باشد آدمی | * | او ز دیدِ رنجِ خود باشد عَمی |
| ۱۶۰۴ | N | چون به جد مشغول باشد آدمی | * | او ز دید رنج خود باشد عمی |
| ۱۶۰۵ | Q | از زنانِ مصرْ یوسف شد سَمَر | * | که ز مشغولی بشد زیشان خبر |
| ۱۶۰۵ | N | از زنان مصر یوسف شد سمر | * | که ز مشغولی بشد ز ایشان خبر |
| ۱۶۰۶ | Q | پاره پاره کرده ساعدهای خویش | * | رُوح واله که نه پس بیند نه پیش |
| ۱۶۰۶ | N | پاره پاره کرده ساعدهای خویش | * | روح واله که نه پس بیند نه پیش |
| ۱۶۰۷ | Q | ای بسا مردِ شجاع اندر حِراب | * | که ببُرَّد دست یا پایش ضِراب |
| ۱۶۰۷ | N | ای بسا مرد شجاع اندر حراب | * | که ببرد دست یا پایش ضراب |
| ۱۶۰۸ | Q | او همان دست آوَرَد در گیر و دار | * | بر گمانِ آنک هست او برقرار |
| ۱۶۰۸ | N | او همان دست آورد در گیرودار | * | بر گمان آن که هست او برقرار |
| ۱۶۰۹ | Q | خود ببیند دست رفته در ضَرَر | * | خون ازو بسیار رفته بی‌خبر |
| ۱۶۰۹ | N | خود ببیند دست رفته در ضرر | * | خون از او بسیار رفته بی‌خبر |
block:3067
| ۱۶۱۰ | Q | تا بدانی که تن آمد چون لباس | * | رَو بجُو لابس لباسی را مَلیس |
| ۱۶۱۰ | N | تا بدانی که تن آمد چون لباس | * | رو بجو لابس لباسی را ملیس |
| ۱۶۱۱ | Q | رُوح را توحیدِ اللَّه خوشترست | * | غیر ظاهر دست و پای دیگرست |
| ۱۶۱۱ | N | روح را توحید اللَّه خوشتر است | * | غیر ظاهر دست و پای دیگر است |
| ۱۶۱۲ | Q | دست و پا در خواب بینی و ائتلاف | * | آن حقیقت دان مدانش از گزاف |
| ۱۶۱۲ | N | دست و پا در خواب بینی و ائتلاف | * | آن حقیقت دان مدانش از گزاف |
| ۱۶۱۳ | Q | آن تویی که بی‌بَدَن داری بَدَن | * | پس مترس از جسم و جان بیرون شدن |
| ۱۶۱۳ | N | آن تویی که بی‌بدن داری بدن | * | پس مترس از جسم و جان بیرون شدن |
block:3068
| ۱۶۱۴ | Q | بود درویشی بکُهساری مُقیم | * | خلوت او را بود هم خواب و ندیم |
| ۱۶۱۴ | N | بود درویشی به کهساری مقیم | * | خلوت او را بود هم خواب و ندیم |
| ۱۶۱۵ | Q | چون ز خالق می‌رسید او را شُمول | * | بود از انفاسِ مرد و زن مَلول |
| ۱۶۱۵ | N | چون ز خالق می‌رسید او را شمول | * | بود از انفاس مرد و زن ملول |
| ۱۶۱۶ | Q | همچنانکِ سهل شد ما را حَضَر | * | سهل شد هم قومِ دیگر را سَفَر |
| ۱۶۱۶ | N | همچنان که سهل شد ما را حضر | * | سهل شد هم قوم دیگر را سفر |
| ۱۶۱۷ | Q | آنچنانک عاشقی بر سَرْوَری | * | عاشقست آن خواجه بر آهنگری |
| ۱۶۱۷ | N | آن چنان که عاشقی بر سروری | * | عاشق است آن خواجه بر آهنگری |
| ۱۶۱۸ | Q | هر کسی را بهرِ کاری ساختند | * | مَیْلِ آن را در دلش انداختند |
| ۱۶۱۸ | N | هر کسی را بهر کاری ساختند | * | میل آن را در دلش انداختند |
| ۱۶۱۹ | Q | دست و پا بی‌میل جُنبان کَیْ شود | * | خار و خَس بی‌آب و بادی کَیْ رود |
| ۱۶۱۹ | N | دست و پا بی‌میل جنبان کی شود | * | خار و خس بی‌آب و بادی کی رود |
| ۱۶۲۰ | Q | گر ببینی میلِ خود سوی سَما | * | پَرِّ دولت بر گشا همچون هُما |
| ۱۶۲۰ | N | گر ببینی میل خود سوی سما | * | پر دولت بر گشا همچون هما |
| ۱۶۲۱ | Q | ور ببینی میلِ خود سوی زمین | * | نوحه می‌کن هیچ منْشین از حنین |
| ۱۶۲۱ | N | ور ببینی میل خود سوی زمین | * | نوحه می‌کن هیچ منشین از حنین |
| ۱۶۲۲ | Q | عاقلان خود نوحه‌ها پیشین کنند | * | جاهلان آخر بسَر بَر می‌زنند |
| ۱۶۲۲ | N | عاقلان خود نوحه‌ها پیشین کنند | * | جاهلان آخر به سر بر می‌زنند |
| ۱۶۲۳ | Q | ز ابتدای کار آخِر را ببین | * | تا نباشی تو پشیمان یومِ دین |
| ۱۶۲۳ | N | ز ابتدای کار آخر را ببین | * | تا نباشی تو پشیمان یوم دین |
block:3069
| ۱۶۲۴ | Q | آن یکی آمد بپیش زرگری | * | که ترازو ده که بر سَنْجم زری |
| ۱۶۲۴ | N | آن یکی آمد به پیش زرگری | * | که ترازو ده که بر سنجم زری |
| ۱۶۲۵ | Q | گفت خواجه رَو مرا غربال نیست | * | گفت میزان ده بدین تَسْخر مه‌ایست |
| ۱۶۲۵ | N | گفت خواجه رو مرا غربال نیست | * | گفت میزان ده بدین تسخر مه‌ایست |
| ۱۶۲۶ | Q | گفت جاروبی ندارم در دکان | * | گفت بس بس این مَضاحک را بمان |
| ۱۶۲۶ | N | گفت جاروبی ندارم در دکان | * | گفت بس بس این مضاحک را بمان |
| ۱۶۲۷ | Q | من ترازویی که می‌خواهم بدِه | * | خویشتن را کَر مکن هر سو مَجِه |
| ۱۶۲۷ | N | من ترازویی که می‌خواهم بده | * | خویشتن را کر مکن هر سو مجه |
| ۱۶۲۸ | Q | گفت بشْنیدم سخن کَر نیستم | * | تا نپنداری که بی‌معنیستم |
| ۱۶۲۸ | N | گفت بشنیدم سخن کر نیستم | * | تا نپنداری که بی‌معنیستم |
| ۱۶۲۹ | Q | این شنیدم لیک پیری مُرْتَعِش | * | دست لرزان جسمِ تو نامُنْتَعِش |
| ۱۶۲۹ | N | این شنیدم لیک پیری مرتعش | * | دست لرزان جسم تو نامنتعش |
| ۱۶۳۰ | Q | و آن زرِ تو هم قراضهٔ خُرْد و مُرْد | * | دست لرزد پس بریزد زرِّ خُرْد |
| ۱۶۳۰ | N | و آن زر تو هم قراضه‌ی خرد و مرد | * | دست لرزد پس بریزد زر خرد |
| ۱۶۳۱ | Q | پس بگویی خواجه جاروبی بیار | * | تا بجویم زرِّ خود را در غبار |
| ۱۶۳۱ | N | پس بگویی خواجه جاروبی بیار | * | تا بجویم زر خود را در غبار |
| ۱۶۳۲ | Q | چون بروبی خاک را جمع آوری | * | گوییَم غَلبیر خواهم ای جَری |
| ۱۶۳۲ | N | چون بروبی خاک را جمع آوری | * | گوییم غلبیر خواهم ای جری |
| ۱۶۳۳ | Q | من ز اوَّل دیدم آخر را تمام | * | جایِ دیگر رَوْ از اینجا و السّلام |
| ۱۶۳۳ | N | من ز اول دیدم آخر را تمام | * | جای دیگر رو از اینجا و السلام |
block:3070
| ۱۶۳۴ | Q | اندر آن کُه بود اشجار و ثِمار | * | بس مُرودِ کوهی آنجا بی‌شمار |
| ۱۶۳۴ | N | اندر آن که بود اشجار و ثمار | * | بس مرود کوهی آن جا بی‌شمار |
| ۱۶۳۵ | Q | گفت آن درویش یا رَب با تو من | * | عهد کردم زین نچینم در زمن |
| ۱۶۳۵ | N | گفت آن درویش یا رب با تو من | * | عهد کردم زین نچینم در زمن |
| ۱۶۳۶ | Q | جز از آن میوه که باد انداختش | * | من نچینم از درختِ مُنْتَعَش |
| ۱۶۳۶ | N | جز از آن میوه که باد انداختش | * | من نچینم از درخت منتعش |
| ۱۶۳۷ | Q | مدّتی بر نذرِ خود بودش وفا | * | تا در آمد امتحاناتِ قضا |
| ۱۶۳۷ | N | مدتی بر نذر خود بودش وفا | * | تا در آمد امتحانات قضا |
| ۱۶۳۸ | Q | زین سبب فرمود اِستثنا کنید | * | گر خدا خواهد بپیمان بر زنید |
| ۱۶۳۸ | N | زین سبب فرمود استثنا کنید | * | گر خدا خواهد به پیمان بر زنید |
| ۱۶۳۹ | Q | هر زمان دل را دگر میلی دهم | * | هر نَفَس بر دل دگر داغی نهم |
| ۱۶۳۹ | N | هر زمان دل را دگر میلی دهم | * | هر نفس بر دل دگر داغی نهم |
| ۱۶۴۰ | Q | کُلَّ إِصْباحٍ لَنا شَأْنٌ جدید | * | کُلُّ شَیْءٍ عنْ مُرادی لا یَحِید |
| ۱۶۴۰ | N | کل اصباح لنا شأن جدید | * | کل شی‌ء عن مرادی لا یحید |
| ۱۶۴۱ | Q | در حدیث آمد که دل همچون پَریست | * | در بیابانی اسیرِ صَرْصَریست |
| ۱۶۴۱ | N | در حدیث آمد که دل همچون پری است | * | در بیابانی اسیر صرصری است |
| ۱۶۴۲ | Q | باد پَر را هر طرف راند گزاف | * | گه چپ و گه راست با صد اختلاف |
| ۱۶۴۲ | N | باد پر را هر طرف راند گزاف | * | گه چپ و گه راست با صد اختلاف |
| ۱۶۴۳ | Q | در حدیثِ دیگر این دل دان چنان | * | کآبِ جوشان ز آتش اندر قازغان |
| ۱۶۴۳ | N | در حدیث دیگر این دل دان چنان | * | کآب جوشان ز آتش اندر قازغان |
| ۱۶۴۴ | Q | هر زمان دل را دگر رایی بود | * | آن نه از وَیْ لیک از جایی بود |
| ۱۶۴۴ | N | هر زمان دل را دگر رایی بود | * | آن نه از وی لیک از جایی بود |
| ۱۶۴۵ | Q | پس چرا ایمِن شوی بر رایِ دل | * | عهد بندی تا شوی آخر خَجِل |
| ۱۶۴۵ | N | پس چرا ایمن شوی بر رای دل | * | عهد بندی تا شوی آخر خجل |
| ۱۶۴۶ | Q | این هم از تاثیر حُکمست و قَدَر | * | چاه می‌بینی و نتْوانی حَذَر |
| ۱۶۴۶ | N | این هم از تاثیر حکم است و قدر | * | چاه می‌بینی و نتوانی حذر |
| ۱۶۴۷ | Q | نیست خود از مرغِ پرّان این عجب | * | که نبیند دام و افتد در عَطَب |
| ۱۶۴۷ | N | نیست خود از مرغ پران این عجب | * | که نبیند دام و افتد در عطب |
| ۱۶۴۸ | Q | این عجب که دام بیند هم وَتَد | * | گر بخواهد ور نخواهد می‌فتد |
| ۱۶۴۸ | N | این عجب که دام بیند هم وتد | * | گر بخواهد ور نخواهد می‌فتد |
| ۱۶۴۹ | Q | چشم باز و گوش باز و دامْ پیش | * | سوی دامی می‌پرد با پَرِّ خویش |
| ۱۶۴۹ | N | چشم باز و گوش باز و دام پیش | * | سوی دامی می‌پرد با پر خویش |
block:3071
| ۱۶۵۰ | Q | بینی اندر دلق مِهتر زاده‌ای | * | سر برهنه در بلا افتاده‌ای |
| ۱۶۵۰ | N | بینی اندر دلق مهتر زاده‌ای | * | سر برهنه در بلا افتاده‌ای |
| ۱۶۵۱ | Q | در هوای نابکاری سوخته | * | اَقْمِشه و املاکِ خود بفْروخته |
| ۱۶۵۱ | N | در هوای نابکاری سوخته | * | اقمشه و املاک خود بفروخته |
| ۱۶۵۲ | Q | خان و مان رفته شده بَدنام و خوار | * | کامِ دشمن می‌رود اِدبیرْوار |
| ۱۶۵۲ | N | خان و مان رفته شده بد نام و خوار | * | کام دشمن می‌رود ادباروار |
| ۱۶۵۳ | Q | زاهدی بیند بگوید ای کیا | * | همَّتی می‌دار از بهرِ خدا |
| ۱۶۵۳ | N | زاهدی بیند بگوید ای کیا | * | همتی می‌دار از بهر خدا |
| ۱۶۵۴ | Q | کاندرین ادبارِ زشت افتاده‌ام | * | مال و زرّ و نعمت از کف داده‌ام |
| ۱۶۵۴ | N | کاندر این ادبار زشت افتاده‌ام | * | مال و زر و نعمت از کف داده‌ام |
| ۱۶۵۵ | Q | همّتی تا بُو که من زین وا رهم | * | زین گِلِ تیره بود که بر جهم |
| ۱۶۵۵ | N | همتی تا بو که من زین وارهم | * | زین گل تیره بود که بر جهم |
| ۱۶۵۶ | Q | این دعا می‌خواهد او از عام و خاص | * | کاؐلخلاصَ و اؐلخلاصَ و اؐلخلاص |
| ۱۶۵۶ | N | این دعا می‌خواهد او از عام و خاص | * | کالخلاص و الخلاص و الخلاص |
| ۱۶۵۷ | Q | دست باز و پای باز و بند نی | * | نه موکَّل بر سَرش نه آهنی |
| ۱۶۵۷ | N | دست باز و پای باز و بند نی | * | نی موکل بر سرش نی آهنی |
| ۱۶۵۸ | Q | از کدامین بند می‌جویی خلاص | * | وز کدامین حَبْس می‌جویی مَناص |
| ۱۶۵۸ | N | از کدامین بند می‌جویی خلاص | * | و از کدامین حبس می‌جویی مناص |
| ۱۶۵۹ | Q | بندِ تقدیر و قضای مختفی | * | کی نبیند آن بجز جانِ صَفی |
| ۱۶۵۹ | N | بند تقدیر و قضای مختفی | * | که نبیند آن بجز جان صفی |
| ۱۶۶۰ | Q | گرچه پیدا نیست آن در مَکْمَنست | * | بتَّر از زندان و بندِ آهنست |
| ۱۶۶۰ | N | گر چه پیدا نیست آن در مکمن است | * | بدتر از زندان و بند آهن است |
| ۱۶۶۱ | Q | زانک آهنگر مر آن را بشْکند | * | حُفره‌گر هم خشتِ زندان بر کَند |
| ۱۶۶۱ | N | ز انکه آهنگر مر آن را بشکند | * | حفره‌گر هم خشت زندان بر کند |
| ۱۶۶۲ | Q | ای عجب این بندِ پنهانِ گران | * | عاجز از تکسیرِ آن آهنگران |
| ۱۶۶۲ | N | ای عجب این بند پنهان گران | * | عاجز از تکسیر آن آهنگران |
| ۱۶۶۳ | Q | دیدنِ آن بند احمد را رسد | * | بر گلوی بسته حَبْلٌ مِنْ مَسَدٍ |
| ۱۶۶۳ | N | دیدن آن بند احمد را رسد | * | بر گلوی بسته حَبْلٌ مِنْ مَسَدٍ |
| ۱۶۶۴ | Q | دید بر پشتِ عیالِ بو لَهَب | * | تنگِ هیزم گفت حَمّالهٔ حَطَب |
| ۱۶۶۴ | N | دید بر پشت عیال بو لهب | * | تنگ هیزم گفت حماله‌ی حطب |
| ۱۶۶۵ | Q | حبل و هیزم را جز او چشمی ندید | * | که پدید آید برُو هر ناپدید |
| ۱۶۶۵ | N | حبل و هیزم را جز او چشمی ندید | * | که پدید آید بر او هر ناپدید |
| ۱۶۶۶ | Q | باقیانش جمله تاویلی کنند | * | کین ز بیهوشیست و ایشان هوشمند |
| ۱۶۶۶ | N | باقیانش جمله تاویلی کنند | * | کاین ز بی‌هوشی است و ایشان هوشمند |
| ۱۶۶۷ | Q | لیک از تاثیرِ آن پُشتش دو تو | * | گشته و نالان شده او پیشِ تو |
| ۱۶۶۷ | N | لیک از تاثیر آن پشتش دو تو | * | گشته و نالان شده او پیش تو |
| ۱۶۶۸ | Q | که دعایی همَّتی تا وا رهم | * | تا ازین بندِ نهان بیرون جهم |
| ۱۶۶۸ | N | که دعایی همتی تا وارهم | * | تا از این بند نهان بیرون جهم |
| ۱۶۶۹ | Q | آنک بیند این علامتها پدید | * | چون نداند او شقی را از سعید |
| ۱۶۶۹ | N | آن که بیند این علامتها پدید | * | چون نداند او شقی را از سعید |
| ۱۶۷۰ | Q | داند و پوشد باَمْرِ ذو الجلال | * | که نباشد کشفِ رازِ حق حلال |
| ۱۶۷۰ | N | داند و پوشد به امر ذو الجلال | * | که نباشد کشف راز حق حلال |
| ۱۶۷۱ | Q | این سخن پایان ندارد آن فقیر | * | از مجاعت شد زبون و تن اسیر |
| ۱۶۷۱ | N | این سخن پایان ندارد آن فقیر | * | از مجاعت شد زبون و تن اسیر |
block:3072
| ۱۶۷۲ | Q | پنج روز آن باد امرودی نریخت | * | ز آتشِ جُوعش صَبوری می‌گریخت |
| ۱۶۷۲ | N | پنج روز آن باد امرودی نریخت | * | ز آتش جوعش صبوری می‌گریخت |
| ۱۶۷۳ | Q | بر سرِ شاخی مُرودی چند دید | * | باز صبری کرد و خود را وا کشید |
| ۱۶۷۳ | N | بر سر شاخی مرودی چند دید | * | باز صبری کرد و خود را واکشید |
| ۱۶۷۴ | Q | باد آمد شاخ را سر زیر کرد | * | طبع را بر خوردنِ آن چیر کرد |
| ۱۶۷۴ | N | باد آمد شاخ را سر زیر کرد | * | طبع را بر خوردن آن چیر کرد |
| ۱۶۷۵ | Q | جوع و ضعف و قُوَّتِ جذب قضا | * | کرد زاهد را ز نَذْرش بی‌وفا |
| ۱۶۷۵ | N | جوع و ضعف و قوت جذب قضا | * | کرد زاهد را ز نذرش بی‌وفا |
| ۱۶۷۶ | Q | چونک از امرودْبُن میوه سُکُست | * | گشت اندر نذر و عهدِ خویش سُست |
| ۱۶۷۶ | N | چون که از امرودبن میوه سکست | * | گشت اندر نذر و عهد خویش سست |
| ۱۶۷۷ | Q | هم در آن دَم گوشمالِ حق رسید | * | چشمِ او بگْشاد و گوش او کشید |
| ۱۶۷۷ | N | هم در آن دم گوشمال حق رسید | * | چشم او بگشاد و گوش او کشید |
block:3073
| ۱۶۷۸ | Q | بیست از دزدان بُدند آنجا و بیش | * | بخش می‌کردند مَسروقاتِ خویش |
| ۱۶۷۸ | N | بیست از دزدان بدند آن جا و بیش | * | بخش می‌کردند مسروقات خویش |
| ۱۶۷۹ | Q | شحنه را غمّاز آگه کرده بود | * | مردمِ شحنه بر افتادند زود |
| ۱۶۷۹ | N | شحنه را غماز آگه کرده بود | * | مردم شحنه بر افتادند زود |
| ۱۶۸۰ | Q | هم بدان جا پایِ چپ و دستِ راست | * | جمله را ببْرید و غوغایی بخاست |
| ۱۶۸۰ | N | هم بدان جا پای چپ و دست راست | * | جمله را ببرید و غوغایی بخاست |
| ۱۶۸۱ | Q | دستِ زاهد هم بریده شد غَلَط | * | پاش را می‌خواست هم کردن سَقَط |
| ۱۶۸۱ | N | دست زاهد هم بریده شد غلط | * | پاش را می‌خواست هم کردن سقط |
| ۱۶۸۲ | Q | در زمان آمد سواری بس گُزین | * | بانگ بر زد بر عَوان کای سگ ببین |
| ۱۶۸۲ | N | در زمان آمد سواری بس گزین | * | بانگ بر زد بر عوان کای سگ ببین |
| ۱۶۸۳ | Q | این فلان شیخست و اَبْدالِ خدا | * | دستِ او را تو چرا کردی جُدا |
| ۱۶۸۳ | N | این فلان شیخ است و ابدال خدا | * | دست او را تو چرا کردی جدا |
| ۱۶۸۴ | Q | آن عوان بدْرید جامه تیز رفت | * | پیشِ شحنه داد آگاهیش تَفْت |
| ۱۶۸۴ | N | آن عوان بدرید جامه تیز رفت | * | پیش شحنه داد آگاهیش تفت |
| ۱۶۸۵ | Q | شحنه آمد پا برهنه عذرخواه | * | که ندانستم خدا بر من گواه |
| ۱۶۸۵ | N | شحنه آمد پا برهنه عذر خواه | * | که ندانستم خدا بر من گواه |
| ۱۶۸۶ | Q | هین بحِل کن مر مرا زین کارِ زشت | * | ای کریم و سَرْوَرِ اهلِ بهشت |
| ۱۶۸۶ | N | هین بحل کن مر مرا زین کار زشت | * | ای کریم و سرور اهل بهشت |
| ۱۶۸۷ | Q | گفت می‌دانم سبب این نیش را | * | می‌شناسم من گناهِ خویش را |
| ۱۶۸۷ | N | گفت می‌دانم سبب این نیش را | * | می‌شناسم من گناه خویش را |
| ۱۶۸۸ | Q | من شکستم حُرمتِ اَیْمانِ او | * | پس یمینم بُرد دادستانِ او |
| ۱۶۸۸ | N | من شکستم حرمت ایمان او | * | پس یمینم برد دادستان او |
| ۱۶۸۹ | Q | من شکستم عهد و دانستم بَدست | * | تا رسید آن شومی جُرأت بدست |
| ۱۶۸۹ | N | من شکستم عهد و دانستم بد است | * | تا رسید آن شومی جرات به دست |
| ۱۶۹۰ | Q | دستِ ما و پایِ ما و مغز و پوست | * | باد ای والی فدای حکمِ دوست |
| ۱۶۹۰ | N | دست ما و پای ما و مغز و پوست | * | باد ای والی فدای حکم دوست |
| ۱۶۹۱ | Q | قسمِ من بود این ترا کردم حلال | * | تو ندانستی ترا نبْود وبال |
| ۱۶۹۱ | N | قسم من بود این ترا کردم حلال | * | تو ندانستی ترا نبود وبال |
| ۱۶۹۲ | Q | وانک او دانست او فرمان‌رواست | * | با خدا سامانِ پیچیدن کجاست |
| ۱۶۹۲ | N | و انکه او دانست او فرمان رواست | * | با خدا سامان پیچیدن کجاست |
| ۱۶۹۳ | Q | ای بسا مرغی پریده دانه‌جُو | * | که بُریده حلقِ او هم حلقِ او |
| ۱۶۹۳ | N | ای بسا مرغی پریده دانه جو | * | که بریده حلق او هم حلق او |
| ۱۶۹۴ | Q | ای بسا مرغی ز مِعْده و ز مَغَص | * | بر کنارِ بام محبوسِ قَفص |
| ۱۶۹۴ | N | ای بسا مرغی ز معده و ز مغص | * | بر کنار بام محبوس قفص |
| ۱۶۹۵ | Q | ای بسا ماهی در آبِ دُورْدَست | * | گشته از حرصِ گلو مأخوذِ شَسْت |
| ۱۶۹۵ | N | ای بسا ماهی در آب دور دست | * | گشته از حرص گلو مأخوذ شست |
| ۱۶۹۶ | Q | ای بسا مستور در پرده بُده | * | شومی فرج و گلو رُسوا شده |
| ۱۶۹۶ | N | ای بسا مستور در پرده بده | * | شومی فرج و گلو رسوا شده |
| ۱۶۹۷ | Q | ای بسا قاضی حَبْرِ نیک‌خُو | * | از گلو و رِشْوتی او زَردْرُو |
| ۱۶۹۷ | N | ای بسا قاضی حبر نیک خو | * | از گلو و رشوتی او زرد رو |
| ۱۶۹۸ | Q | بلک در هاروت و ماروت آن شراب | * | از عُروجِ چرخشان شد سَدِّ باب |
| ۱۶۹۸ | N | بلکه در هاروت و ماروت آن شراب | * | از عروج چرخشان شد سد باب |
| ۱۶۹۹ | Q | بایزید از بهرِ این کرد احتراز | * | دید در خود کاهلی اندر نماز |
| ۱۶۹۹ | N | بایزید از بهر این کرد احتراز | * | دید در خود کاهلی اندر نماز |
| ۱۷۰۰ | Q | از سبب اندیشه کرد آن ذو لُباب | * | دید علّت خوردنِ بسیار از آب |
| ۱۷۰۰ | N | از سبب اندیشه کرد آن ذو لباب | * | دید علت خوردن بسیار از آب |
| ۱۷۰۱ | Q | گفت تا سالی نخواهم خورد آب | * | آنچنان کرد و خدایش داد تاب |
| ۱۷۰۱ | N | گفت تا سالی نخواهم خورد آب | * | آن چنان کرد و خدایش داد تاب |
| ۱۷۰۲ | Q | این کمینه جهدِ او بُد بهرِ دین | * | گشت او سلطان و قُطْبُ اؐلعارفین |
| ۱۷۰۲ | N | این کمینه جهد او بد بهر دین | * | گشت او سلطان و قطب العارفین |
| ۱۷۰۳ | Q | چون بُریده شد برای حَلْق دست | * | مردِ زاهد را دَرِ شَکْوَی ببست |
| ۱۷۰۳ | N | چون بریده شد برای حلق دست | * | مرد زاهد را در شکوی ببست |
| ۱۷۰۴ | Q | شیخِ اَقْطَع گشت نامش پیشِ خلق | * | کرد معروفش بدین آفاتِ حلق |
| ۱۷۰۴ | N | شیخ اقطع گشت نامش پیش خلق | * | کرد معروفش بدین آفات حلق |
block:3074
| ۱۷۰۵ | Q | در عَریش او را یکی زایر بیافت | * | کو بهَر دو دست می زنبیل بافت |
| ۱۷۰۵ | N | در عریش او را یکی زایر بیافت | * | کاو به هر دو دست می زنبیل بافت |
| ۱۷۰۶ | Q | گفت او را ای عَدُوِّ جانِ خویش | * | در عریشم آمدی سَر کرده پیش |
| ۱۷۰۶ | N | گفت او را ای عدوی جان خویش | * | در عریشم آمدی سر کرده پیش |
| ۱۷۰۷ | Q | این چرا کردی شتاب اندر سِباق | * | گفت از اِفْراط مِهْر و اشتیاق |
| ۱۷۰۷ | N | این چرا کردی شتاب اندر سباق | * | گفت از افراط مهر و اشتیاق |
| ۱۷۰۸ | Q | پس تبسُّم کرد و گفت اکنون بیا | * | لیک مخفی دار این را ای کیا |
| ۱۷۰۸ | N | پس تبسم کرد و گفت اکنون بیا | * | لیک مخفی دار این را ای کیا |
| ۱۷۰۹ | Q | تا نمیرم من مگو این با کسی | * | نه قرینی نه حبیبی نه خَسی |
| ۱۷۰۹ | N | تا نمیرم من مگو این با کسی | * | نه قرینی نه حبیبی نه خسی |
| ۱۷۱۰ | Q | بعد از آن قومی دگر از روزنش | * | مُطَّلِع گشتند بر بافیدنش |
| ۱۷۱۰ | N | بعد از آن قومی دگر از روزنش | * | مطلع گشتند بر بافیدنش |
| ۱۷۱۱ | Q | گفت حِکْمت را تو دانی کردگار | * | من کنم پنهان تو کردی آشکار |
| ۱۷۱۱ | N | گفت حکمت را تو دانی کردگار | * | من کنم پنهان تو کردی آشکار |
| ۱۷۱۲ | Q | آمد اِلهامش که یکچندی بُدند | * | که درین غم بر تو مُنکِر می‌شدند |
| ۱۷۱۲ | N | آمد الهامش که یک چندی بدند | * | که در این غم بر تو منکر می‌شدند |
| ۱۷۱۳ | Q | که مگر سالوس بود او در طریق | * | که خدا رُسواش کرد اندر فریق |
| ۱۷۱۳ | N | که مگر سالوس بود او در طریق | * | که خدا رسواش کرد اندر فریق |
| ۱۷۱۴ | Q | من نخواهم کان رَمَه کافر شوند | * | در ضلالت در گمانِ بَد روند |
| ۱۷۱۴ | N | من نخواهم کان رمه کافر شوند | * | در ضلالت در گمان بد روند |
| ۱۷۱۵ | Q | این کرامت را بکردیم آشکار | * | که دهیمت دست اندر وقتِ کار |
| ۱۷۱۵ | N | این کرامت را بکردیم آشکار | * | که دهیمت دست اندر وقت کار |
| ۱۷۱۶ | Q | تا که آن بیچارگانِ بَدْگمان | * | رَد نگردند از جنابِ آسمان |
| ۱۷۱۶ | N | تا که آن بیچارگان بد گمان | * | رد نگردند از جناب آسمان |
| ۱۷۱۷ | Q | من ترا بی‌این کرامتها ز پیش | * | خود تَسلّی دادمی از ذاتِ خویش |
| ۱۷۱۷ | N | من ترا بی‌این کرامتها ز پیش | * | خود تسلی دادمی از ذات خویش |
| ۱۷۱۸ | Q | این کرامت بهرِ ایشان دادمت | * | وین چراغ از بهرِ آن بنْهادمت |
| ۱۷۱۸ | N | این کرامت بهر ایشان دادمت | * | وین چراغ از بهر آن بنهادمت |
| ۱۷۱۹ | Q | تو از آن بگْذشته‌ای کز مرگِ تن | * | ترسی و تفریقِ اجزای بَدَن |
| ۱۷۱۹ | N | تو از آن بگذشته‌ای کز مرگ تن | * | ترسی و تفریق اجزای بدن |
| ۱۷۲۰ | Q | وَهْمِ تفریقِ سر و پا از تو رفت | * | دفعِ وَهْم اِسْپَر رسیدت نیک زفت |
| ۱۷۲۰ | N | وهم تفریق سر و پا از تو رفت | * | دفع وهم اسپر رسیدت نیک زفت |
block:3075
| ۱۷۲۱ | Q | ساحران را نه که فرعونِ لعین | * | کرد تهدید سیاست بر زمین |
| ۱۷۲۱ | N | ساحران را نه که فرعون لعین | * | کرد تهدید سیاست بر زمین |
| ۱۷۲۲ | Q | که ببُرّم دست و پاتان از خِلاف | * | پس در آویزم ندارمْتان مُعاف |
| ۱۷۲۲ | N | که ببرم دست و پاتان از خلاف | * | پس در آویزم ندارمتان معاف |
| ۱۷۲۳ | Q | او همی‌پنداشت کایشان در همان | * | وهم و تخویفند و وَسْواس و گمان |
| ۱۷۲۳ | N | او همی‌پنداشت کایشان در همان | * | وهم و تخویفند و وسواس و گمان |
| ۱۷۲۴ | Q | که بُوَدشان لرزه و تخویف و ترس | * | از تَوهُّمها و تهدیداتِ نَفْس |
| ۱۷۲۴ | N | که بودشان لرزه و تخویف و ترس | * | از توهمها و تهدیدات نفس |
| ۱۷۲۵ | Q | او نمی‌دانست کایشان رَسته‌اند | * | بر دریچهٔ نورِ دل بنْشسته‌اند |
| ۱۷۲۵ | N | او نمی‌دانست کایشان رسته‌اند | * | بر دریچه‌ی نور دل بنشسته‌اند |
| ۱۷۲۶ | Q | این جهان خوابست اندر ظن مه‌ایست | * | گر رَوَد در خواب دستی باک نیست |
| ۱۷۲۶ | N | سایه‌ی خود را ز خود دانسته‌اند | * | چابک و چست و گش و برجسته‌اند |
| ۱۷۲۷ | Q | گر بخواب اندر سَرَت ببْرید گاز | * | هم سَرَت بر جاست هم عُمرت دراز |
| ۱۷۲۷ | N | هاون گردون اگر صد بارشان | * | خرد کوبد اندر این گلزارشان |
| ۱۷۲۸ | Q | گر ببینی خواب در خود را دو نیم | * | تن‌دُرُستی چون بخیزی نی سقیم |
| ۱۷۲۸ | N | اصل این ترکیب را چون دیده‌اند | * | از فروع وهم کم ترسیده‌اند |
| ۱۷۲۹ | Q | حاصل اندر خوابْ نُقصانِ بَدَن | * | نیست باک و نه دو صد پاره شُدَن |
| ۱۷۲۹ | N | این جهان خواب است اندر ظن مه‌ایست | * | گر رود در خواب دستی باک نیست |
| ۱۷۳۰ | Q | این جهان را که بصورت قایمست | * | گفت پیغامبر که حُلمِ نایمست |
| ۱۷۳۰ | N | گر به خواب اندر سرت ببرید گاز | * | هم سرت بر جاست هم عمرت دراز |
| ۱۷۳۱ | Q | از رهِ تقلید تو کردی قبول | * | سالکان این دیده پیدا بی‌رسول |
| ۱۷۳۱ | N | گر ببینی خواب در خود را دو نیم | * | تن درستی چون بخیزی نی سقیم |
| ۱۷۳۲ | Q | روز در خوابی مگو کین خواب نیست | * | سایه فَرْعست اصل جز مَهْتاب نیست |
| ۱۷۳۲ | N | حاصل اندر خواب نقصان بدن | * | نیست باک و نی دو صد پاره شدن |
| ۱۷۳۳ | Q | خواب و بیداریت آن دان ای عَضُد | * | که ببیند خفته کو در خواب شد |
| ۱۷۳۳ | N | این جهان را که به صورت قائم است | * | گفت پیغمبر که حلم نائم است |
| ۱۷۳۴ | Q | او گمان بُرده که این دَم خفته‌ام | * | بی‌خبر ز آن کوست در خوابِ دُوَم |
| ۱۷۳۴ | N | از ره تقلید تو کردی قبول | * | سالکان این دیده پیدا بی‌رسول |
| ۱۷۳۵ | Q | هاونِ گردون اگر صد بارشان | * | خُرد کوبد اندرین گِلْزارشان |
| ۱۷۳۵ | N | روز در خوابی مگو کاین خواب نیست | * | سایه فرع است اصل جز مهتاب نیست |
| ۱۷۳۶ | Q | اصلِ این ترکیب را چون دیده‌اند | * | از فُروعِ وَهْم کم ترسیده‌اند |
| ۱۷۳۶ | N | خواب و بیداریت آن دان ای عضد | * | که ببیند خفته کاو در خواب شد |
| ۱۷۳۷ | Q | سایهٔ خود را ز خود دانسته‌اند | * | چابک و چُست و گَش و برجسته‌اند |
| ۱۷۳۷ | N | او گمان برده که این دم خفته‌ام | * | بی‌خبر ز آن کاوست در خواب دوم |
| ۱۷۳۸ | Q | کوزه‌گر گر کوزه‌ای را بشْکند | * | چون بخواهد باز خود قایم کند |
| ۱۷۳۸ | N | کوزه‌گر گر کوزه‌ای را بشکند | * | چون بخواهد باز خود قایم کند |
| ۱۷۳۹ | Q | کُور را هر گام باشد ترسِ چاه | * | با هزاران ترس می‌آید براه |
| ۱۷۳۹ | N | کور را هر گام باشد ترس چاه | * | با هزاران ترس می‌آید به راه |
| ۱۷۴۰ | Q | مردِ بینا دید عَرْضِ راه را | * | پس بداند او مَغاک و چاه را |
| ۱۷۴۰ | N | مرد بینا دید عرض راه را | * | پس بداند او مغاک و چاه را |
| ۱۷۴۱ | Q | پا و زانواش نلرزد هر دَمی | * | رُو تُرُش کَیْ دارد او از هر غمی |
| ۱۷۴۱ | N | پا و زانویش نلرزد هر دمی | * | رو ترش کی دارد او از هر غمی |
| ۱۷۴۲ | Q | خیز فرعونا که ما آن نیستیم | * | که بهَر بانگی و غُولی بیستیم |
| ۱۷۴۲ | N | خیز فرعونا که ما آن نیستیم | * | که به هر بانگی و غولی بیستیم |
| ۱۷۴۳ | Q | خرقهٔ ما را بِدَر دوزنده هست | * | ورنه خود ما را برهنه‌تر به است |
| ۱۷۴۳ | N | خرقه‌ی ما را بدر دوزنده هست | * | ور نه خود ما را برهنه‌تر به است |
| ۱۷۴۴ | Q | بی‌لباس این خوب را اندر کنار | * | خوش در آریم ای عَدُوِّ نابکار |
| ۱۷۴۴ | N | بی‌لباس این خوب را اندر کنار | * | خوش در آریم ای عدوی نابکار |
| ۱۷۴۵ | Q | خوشتر از تجرید از تن و ز مِزاج | * | نیست ای فرعونِ بی‌الهام گیج |
| ۱۷۴۵ | N | خوشتر از تجرید از تن و ز مزاج | * | نیست ای فرعون بی‌الهام گیج |
block:3076
| ۱۷۴۶ | Q | گفت اَسْتَر با شُتُر کای خوش رفیق | * | در فراز و شیب و در راهِ دقیق |
| ۱۷۴۶ | N | گفت استر با شتر کای خوش رفیق | * | در فراز و شیب و در راه دقیق |
| ۱۷۴۷ | Q | تو نه‌آیی در سَر و خوش می‌روی | * | من همی‌آیم بسَر در چون غَوی |
| ۱۷۴۷ | N | تو نیایی در سر و خوش می‌روی | * | من همی‌آیم به سر در چون غوی |
| ۱۷۴۸ | Q | من همی‌اُفتم برُو در هر دَمی | * | خواه در خشکی و خواه اندر نَمی |
| ۱۷۴۸ | N | من همی‌افتم به رو در هر دمی | * | خواه در خشکی و خواه اندر نمی |
| ۱۷۴۹ | Q | این سبب را باز گو با من که چیست | * | تا بدانم من که چون باید بزیست |
| ۱۷۴۹ | N | این سبب را باز گو با من که چیست | * | تا بدانم من که چون باید بزیست |
| ۱۷۵۰ | Q | گفت چشمِ من ز تو روشن‌ترست | * | بعد از آن هم از بلندی ناظرست |
| ۱۷۵۰ | N | گفت چشم من ز تو روشن‌تر است | * | بعد از آن هم از بلندی ناظر است |
| ۱۷۵۱ | Q | چون بر آیم بر سرِ کوهی بلند | * | آخرِ عَقْبه ببینم هوشمند |
| ۱۷۵۱ | N | چون بر آیم بر سر کوهی بلند | * | آخر عقبه ببینم هوشمند |
| ۱۷۵۲ | Q | پس همه پستیِ و بالایی راه | * | دیده‌ام را وا نماید هم الٰه |
| ۱۷۵۲ | N | پس همه پستی و بالایی راه | * | دیده‌ام را وانماید هم اله |
| ۱۷۵۳ | Q | هر قَدَم را ازِ سر بینِش نهم | * | از عِثار و اوفتادن وا رهم |
| ۱۷۵۳ | N | هر قدم را از سر بینش نهم | * | از عثار و اوفتادن وارهم |
| ۱۷۵۴ | Q | تو نبینی پیشِ خود یک دو سه گام | * | دانه بینی و نبینی رنجِ دام |
| ۱۷۵۴ | N | تو نبینی پیش خود یک دو سه گام | * | دانه بینی و نبینی رنج دام |
| ۱۷۵۵ | Q | یَسْتَوِی اؐلْأَعْمَی لَدَیْکُمْ وَ اؐلْبَصِیر | * | فی اؐلْمُقامِ وَ اؐلنُّزُولِ وَ اؐلْمَسِیر |
| ۱۷۵۵ | N | یستوی الأعمی لدیکم و البصیر | * | فی المقام و النزول و المسیر |
| ۱۷۵۶ | Q | چون جَنین را در شِکَم حق جان دهد | * | جذبِ اَجْزا در مزاجِ او نهد |
| ۱۷۵۶ | N | چون جنین را در شکم حق جان دهد | * | جذب اجزا در مزاج او نهد |
| ۱۷۵۷ | Q | از خورِش او جذبِ اجزا می‌کُنَد | * | تار و پودِ جسمِ خود را می‌تَنَد |
| ۱۷۵۷ | N | از خورش او جذب اجزا می‌کند | * | تار و پود جسم خود را می‌تند |
| ۱۷۵۸ | Q | تا چهل سالش بجذبِ جُزْوها | * | حق حریصش کرده باشد در نَما |
| ۱۷۵۸ | N | تا چهل سالش به جذب جزوها | * | حق حریصش کرده باشد در نما |
| ۱۷۵۹ | Q | جذبِ اجزا رُوح را تعلیم کرد | * | چون نداند جذبِ اجزا شاهِ فرد |
| ۱۷۵۹ | N | جذب اجزا روح را تعلیم کرد | * | چون نداند جذب اجزا شاه فرد |
| ۱۷۶۰ | Q | جامعِ این ذرّه‌ها خورشید بود | * | بی‌غذا اجزات را داند رُبود |
| ۱۷۶۰ | N | جامع این ذره‌ها خورشید بود | * | بی‌غذا اجزات را داند ربود |
| ۱۷۶۱ | Q | آن زمانی که در آیی تو ز خواب | * | هوش و حسِّ رفته را خواند شتاب |
| ۱۷۶۱ | N | آن زمانی که در آیی تو ز خواب | * | هوش و حس رفته را خواند شتاب |
| ۱۷۶۲ | Q | تا بدانی کان ازو غایب نشد | * | باز آید چون بفرماید که عُد |
| ۱۷۶۲ | N | تا بدانی کان از او غایب نشد | * | باز آید چون بفرماید که عد |
block:3077
| ۱۷۶۳ | Q | هین عُزَیرا در نگر اندر خَرَت | * | که بپوسیدست و ریزیده بَرَت |
| ۱۷۶۳ | N | هین عزیرا در نگر اندر خرت | * | که بپوسیده ست و ریزیده برت |
| ۱۷۶۴ | Q | پیشِ تو گِرْد آوریم اجزاش را | * | آن سَر و دُمّ و دو گوش و پاش را |
| ۱۷۶۴ | N | پیش تو گردآوریم اجزاش را | * | آن سر و دم و دو گوش و پاش را |
| ۱۷۶۵ | Q | دست نه و جُزْو بر هم می‌نهد | * | پاره‌ها را اجتماعی می‌دهد |
| ۱۷۶۵ | N | دست نی و جزو بر هم می‌نهد | * | پاره‌ها را اجتماعی می‌دهد |
| ۱۷۶۶ | Q | در نگر در صنعتِ پاره‌زنی | * | کو همی‌دوزد کهن بی‌سوزنی |
| ۱۷۶۶ | N | درنگر در صنعت پاره زنی | * | کاو همی‌دوزد کهن بی‌سوزنی |
| ۱۷۶۷ | Q | ریسمان و سوزنی نه وقتِ خَرْز | * | آنچنان دوزد که پیدا نیست دَرْز |
| ۱۷۶۷ | N | ریسمان و سوزنی نی وقت خرز | * | آن چنان دوزد که پیدا نیست درز |
| ۱۷۶۸ | Q | چشم بگشا حَشْر را پیدا ببین | * | تا نماند شُبهه‌ات در یومِ دین |
| ۱۷۶۸ | N | چشم بگشا حشر را پیدا ببین | * | تا نماند شبهه‌ات در یوم دین |
| ۱۷۶۹ | Q | تا ببینی جامعی‌ام را تمام | * | تا نلرزی وقتِ مُردن ز اِهْتمام |
| ۱۷۶۹ | N | تا ببینی جامعی‌ام را تمام | * | تا نلرزی وقت مردن ز اهتمام |
| ۱۷۷۰ | Q | همچنانک وقتِ خُفتن ایمنی | * | از فواتِ جمله حِسهای تنی |
| ۱۷۷۰ | N | همچنان که وقت خفتن ایمنی | * | از فوات جمله حسهای تنی |
| ۱۷۷۱ | Q | بر حواسِّ خود نلرزی وقتِ خواب | * | گرچه می‌گردد پریشان و خراب |
| ۱۷۷۱ | N | بر حواس خود نلرزی وقت خواب | * | گر چه می‌گردد پریشان و خراب |
block:3078
| ۱۷۷۲ | Q | بود شیخی رَهنمایی پیش ازین | * | آسمانی شمع بر رویِ زمین |
| ۱۷۷۲ | N | بود شیخی رهنمایی پیش از این | * | آسمانی شمع بر روی زمین |
| ۱۷۷۳ | Q | چون پَیَمبر در میانِ اُمّتان | * | دَرْ گُشای روضهٔ دار اؐلْجِنان |
| ۱۷۷۳ | N | چون پیمبر در میان امتان | * | در گشای روضه‌ی دار الجنان |
| ۱۷۷۴ | Q | گفت پیغامبر که شیخِ رفته پیش | * | چون نبی باشد میانِ قومِ خویش |
| ۱۷۷۴ | N | گفت پیغمبر که شیخ رفته پیش | * | چون نبی باشد میان قوم خویش |
| ۱۷۷۵ | Q | یک صباحی گفتش اهلِ بیتِ او | * | سخت دل چونی بگو ای نیک‌خو |
| ۱۷۷۵ | N | یک صباحی گفتش اهل بیت او | * | سخت دل چونی بگو ای نیک خو |
| ۱۷۷۶ | Q | ما ز مَرْگ و هجرِ فرزندانِ تو | * | نوحه می‌داریم با پُشتِ دو تو |
| ۱۷۷۶ | N | ما ز مرگ و هجر فرزندان تو | * | نوحه می‌داریم با پشت دو تو |
| ۱۷۷۷ | Q | تو نمی‌گریی نمی‌زاری چرا | * | یا که رحمت نیست در دلای کیا |
| ۱۷۷۷ | N | تو نمی‌گریی نمی‌زاری چرا | * | یا که رحمت نیست اندر دل ترا |
| ۱۷۷۸ | Q | چون ترا رحمی نباشد در درون | * | پس چه اومیدستمان از تو کنون |
| ۱۷۷۸ | N | چون ترا رحمی نباشد در درون | * | پس چه اومیدستمان از تو کنون |
| ۱۷۷۹ | Q | ما باومیدِ تُویم ای پیشوا | * | که بنگْذاری تو ما را در فَنا |
| ۱۷۷۹ | N | ما به اومید توایم ای پیشوا | * | که بنگذاری تو ما را در فنا |
| ۱۷۸۰ | Q | چون بیارایند روزِ حَشْر تَخت | * | خود شفیعِ ما تویی آن روزِ سخت |
| ۱۷۸۰ | N | چون بیارایند روز حشر تخت | * | خود شفیع ما تویی آن روز سخت |
| ۱۷۸۱ | Q | در چنان روز و شبِ بی‌زینهار | * | ما بِاکْرامِ تُویم اومیدوار |
| ۱۷۸۱ | N | در چنان روز و شب بی‌زینهار | * | ما به اکرام توایم اومیدوار |
| ۱۷۸۲ | Q | دستِ ما و دامنِ تُست آن زمان | * | که نماند هیچ مُجْرِم را امان |
| ۱۷۸۲ | N | دست ما و دامن تست آن زمان | * | که نماند هیچ مجرم را امان |
| ۱۷۸۳ | Q | گفت پیغامبر که روزِ رستخیز | * | کَیْ گذارم مُجْرمان را اشک‌ریز |
| ۱۷۸۳ | N | گفت پیغمبر که روز رستخیز | * | کی گذارم مجرمان را اشک ریز |
| ۱۷۸۴ | Q | من شفیعِ عاصیان باشم بجان | * | تا رهانمشان ز اِشْکنجهٔ گران |
| ۱۷۸۴ | N | من شفیع عاصیان باشم به جان | * | تا رهانمشان ز اشکنجه‌ی گران |
| ۱۷۸۵ | Q | عاصیان و اَهْلِ کبایر را بجَهْد | * | وا رهانم از عتابِ نقضِ عهد |
| ۱۷۸۵ | N | عاصیان و اهل کبایر را به جهد | * | وا رهانم از عتاب نقض عهد |
| ۱۷۸۶ | Q | صالحانِ اُمَّتم خود فارغ‌اند | * | از شفاعتهای من روزِ گزند |
| ۱۷۸۶ | N | صالحان امتم خود فارغند | * | از شفاعتهای من روز گزند |
| ۱۷۸۷ | Q | بلک ایشان را شفاعتها بود | * | گفتشان چون حکمِ نافذ می‌رود |
| ۱۷۸۷ | N | بلکه ایشان را شفاعتها بود | * | گفتشان چون حکم نافذ می‌رود |
| ۱۷۸۸ | Q | هیچ وازر وِزْرِ غیری بر نداشت | * | من نیَم وازر خدایم بر فراشت |
| ۱۷۸۸ | N | هیچ وازر وزر غیری بر نداشت | * | من نیم وازر خدایم بر فراشت |
| ۱۷۸۹ | Q | آنک بی‌وِزْرست شیخست ای جوان | * | در قبولِ حق چو اندر کف کمان |
| ۱۷۸۹ | N | آن که بی‌وزر است شیخ است ای جوان | * | در قبول حق چو اندر کف کمان |
| ۱۷۹۰ | Q | شیخ کی بْوَد پیر یعنی مُو سپید | * | معنی این مُو بِدان ای کژامید |
| ۱۷۹۰ | N | شیخ که بود پیر یعنی مو سپید | * | معنی این مو بدان ای بی‌امید |
| ۱۷۹۱ | Q | هست آن مویِ سیَه هستی او | * | تا ز هستی‌اَشْ نماند تای مو |
| ۱۷۹۱ | N | هست آن موی سیه هستی او | * | تا ز هستی‌اش نماند تای مو |
| ۱۷۹۲ | Q | چونک هستی‌اش نماند پیر اوست | * | گر سِیَه مُو باشد او یا خود دُو مُوست |
| ۱۷۹۲ | N | چون که هستی‌اش نماند پیر اوست | * | گر سیه مو باشد او یا خود دو موست |
| ۱۷۹۳ | Q | هست آن مویِ سیَه وَصْفِ بَشر | * | نیست آن مو مویِ ریش و مویِ سَر |
| ۱۷۹۳ | N | هست آن موی سیه وصف بشر | * | نیست آن مو موی ریش و موی سر |
| ۱۷۹۴ | Q | عیسی اندر مهد بر دارد نفیر | * | که جوان ناگشته ما شیخیم و پیر |
| ۱۷۹۴ | N | عیسی اندر مهد بر دارد نفیر | * | که جوان ناگشته ما شیخیم و پیر |
| ۱۷۹۵ | Q | گر رهید از بعضِ اوصافِ بشر | * | شیخ نبْود کَهْل باشد ای پسر |
| ۱۷۹۵ | N | گر رهید از بعض اوصاف بشر | * | شیخ نبود کهل باشد ای پسر |
| ۱۷۹۶ | Q | چون یکی مویِ سیه کان وصفِ ماست | * | نیست بر وَیْ شیخ و مقبولِ خداست |
| ۱۷۹۶ | N | چون یکی موی سیه کان وصف ماست | * | نیست بر وی شیخ و مقبول خداست |
| ۱۷۹۷ | Q | چون بود مویش سپید ار با خودست | * | او نه پیرست و نه خاص ایزدست |
| ۱۷۹۷ | N | چون بود مویش سپید ار با خود است | * | او نه پیر است و نه خاص ایزد است |
| ۱۷۹۸ | Q | ور سرِ مویی ز وَصفش باقیَست | * | او نه از عرش است او آفاقیَست |
| ۱۷۹۸ | N | ور سر مویی ز وصفش باقی است | * | او نه از عرش است او آفاقی است |
block:3079
| ۱۷۹۹ | Q | شیخ گفت او را مپندار ای رفیق | * | که ندارم رحم و مِهر و دل شفیق |
| ۱۷۹۹ | N | شیخ گفت او را مپندار ای رفیق | * | که ندارم رحم و مهر و دل شفیق |
| ۱۸۰۰ | Q | بر همهٔ کُفّار ما را رحمتَست | * | گرچه جانِ جمله کافرْ نعمتست |
| ۱۸۰۰ | N | بر همه‌ی کفار ما را رحمت است | * | گر چه جان جمله کافر نعمت است |
| ۱۸۰۱ | Q | بر سگانم رحمت و بخشایش است | * | که چرا از سنگهاشان مالِش است |
| ۱۸۰۱ | N | بر سگانم رحمت و بخشایش است | * | که چرا از سنگهاشان مالش است |
| ۱۸۰۲ | Q | آن سگی که می‌گزد گویم دعا | * | که ازین خُو وا رهانش ای خدا |
| ۱۸۰۲ | N | آن سگی که می‌گزد گویم دعا | * | که از این خو وارهانش ای خدا |
| ۱۸۰۳ | Q | این سگان را هم در آن اندیشه‌دار | * | که نباشند از خلایق سنگسار |
| ۱۸۰۳ | N | این سگان را هم در آن اندیشه دار | * | که نباشند از خلایق سنگسار |
| ۱۸۰۴ | Q | ز آن بیاورد اولیا را بر زمین | * | تا کُنَدشان رَحْمَةً لِلْعالَمِینَ |
| ۱۸۰۴ | N | ز آن بیاورد اولیا را بر زمین | * | تا کندشان رَحْمَةً لِلْعالَمِینَ |
| ۱۸۰۵ | Q | خلق را خواند سوی درگاهِ خاص | * | حقّ را خواند که وافر کن خلاص |
| ۱۸۰۵ | N | خلق را خواند سوی درگاه خاص | * | حق را خواند که وافر کن خلاص |
| ۱۸۰۶ | Q | جهد بنْماید ازین سو بهرِ پند | * | چون نشد گوید خدایا دَر مبند |
| ۱۸۰۶ | N | جهد بنماید از این سو بهر پند | * | چون نشد گوید خدایا در مبند |
| ۱۸۰۷ | Q | رحمتِ جُزْوی بود مر عام را | * | رحمتِ کُلّی بود هُمّام را |
| ۱۸۰۷ | N | رحمت جزوی بود مر عام را | * | رحمت کلی بود همام را |
| ۱۸۰۸ | Q | رحمتِ جُزْوش قرین گشته بکُل | * | رحمتِ دریا بود هادی سُبُل |
| ۱۸۰۸ | N | رحمت جزوش قرین گشته به کل | * | رحمت دریا بود هادی سبل |
| ۱۸۰۹ | Q | رحمتِ جزوی بکُل پیوسته شَو | * | رحمتِ کُل را تو هادی بین و رَوْ |
| ۱۸۰۹ | N | رحمت جزوی به کل پیوسته شو | * | رحمت کل را تو هادی بین و رو |
| ۱۸۱۰ | Q | تا که جزوست او نداند راهِ بحر | * | هر غدیری را کند ز اَشْباهِ بحر |
| ۱۸۱۰ | N | تا که جزو است او نداند راه بحر | * | هر غدیری را کند ز اشباه بحر |
| ۱۸۱۱ | Q | چون نداند راهِ یَم کَیْ ره بَرَد | * | سوی دریا خلق را چون آورد |
| ۱۸۱۱ | N | چون نداند راه یم کی ره برد | * | سوی دریا خلق را چون آورد |
| ۱۸۱۲ | Q | مُتَّصل گردد ببحر آنگاه او | * | ره بَرَد تا بحر همچون سیل و جُو |
| ۱۸۱۲ | N | متصل گردد به بحر آن گاه او | * | ره برد تا بحر همچون سیل و جو |
| ۱۸۱۳ | Q | ور کند دعوت بتقلیدی بود | * | نه از عیان و وَحْی و تاییدی بود |
| ۱۸۱۳ | N | ور کند دعوت به تقلیدی بود | * | نه از عیان و وحی و تاییدی بود |
| ۱۸۱۴ | Q | گفت پس چون رَحْم داری بر همه | * | همچو چوپانی بگِرْدِ این رَمه |
| ۱۸۱۴ | N | گفت پس چون رحم داری بر همه | * | همچو چوپانی به گرد این رمه |
| ۱۸۱۵ | Q | چون نداری نوحه بر فرزندِ خویش | * | چونک فصّادِ اَجَلْشان زد بنیش |
| ۱۸۱۵ | N | چون نداری نوحه بر فرزند خویش | * | چون که فصاد اجلشان زد به نیش |
| ۱۸۱۶ | Q | چون گواهِ رَحْم اشکِ دیده‌هاست | * | دیدهٔ تو بی‌نَم و گِرْیه چراست |
| ۱۸۱۶ | N | چون گواه رحم اشک دیده‌هاست | * | دیده‌ی تو بینم و گریه چراست |
| ۱۸۱۷ | Q | رُو بزن کرد و بگفتش ای عجوز | * | خود نباشد فصلِ دَی همچون تَموز |
| ۱۸۱۷ | N | رو به زن کرد و بگفتش ای عجوز | * | خود نباشد فصل دی همچون تموز |
| ۱۸۱۸ | Q | جمله گر مُردند ایشان گر حَی‌ْاند | * | غایب و پنهان ز چشمِ دل کَی‌ْاند |
| ۱۸۱۸ | N | جمله گر مردند ایشان گر حی‌اند | * | غایب و پنهان ز چشم دل کی‌اند |
| ۱۸۱۹ | Q | من چو بینمشان معیَّن پیشِ خویش | * | از چه رُو رُو را کنم همچون تو ریش |
| ۱۸۱۹ | N | من چو بینمشان معین پیش خویش | * | از چه رو رو را کنم همچون تو ریش |
| ۱۸۲۰ | Q | گرچه بیرون‌اند از دَوْرِ زمان | * | با من‌اند و گِردِ من بازی‌کُنان |
| ۱۸۲۰ | N | گر چه بیرونند از دور زمان | * | با من‌اند و گرد من بازی‌کنان |
| ۱۸۲۱ | Q | گریه از هجران بود یا از فراق | * | با عزیزانم وصالست و عناق |
| ۱۸۲۱ | N | گریه از هجران بود یا از فراق | * | با عزیزانم وصال است و عناق |
| ۱۸۲۲ | Q | خلق اندر خواب می‌بینندشان | * | من ببیداری همی‌بینم عیان |
| ۱۸۲۲ | N | خلق اندر خواب می‌بینندشان | * | من به بیداری همی‌بینم عیان |
| ۱۸۲۳ | Q | زین جهان خود را دَمی پنهان کنم | * | برگِ حِس را از درخت افشان کنم |
| ۱۸۲۳ | N | زین جهان خود را دمی پنهان کنم | * | برگ حس را از درخت افشان کنم |
| ۱۸۲۴ | Q | حِسّ اسیرِ عقل باشد ای فلان | * | عقل اسیرِ روح باشد هم بِدان |
| ۱۸۲۴ | N | حس اسیر عقل باشد ای فلان | * | عقل اسیر روح باشد هم بدان |
| ۱۸۲۵ | Q | دستِ بستهٔ عقل را جان باز کرد | * | کارهای بسته را هم ساز کرد |
| ۱۸۲۵ | N | دست بسته‌ی عقل را جان باز کرد | * | کارهای بسته را هم ساز کرد |
| ۱۸۲۶ | Q | حِسّها و اندیشه بر آبِ صَفا | * | همچو خَس بگْرفته رویِ آب را |
| ۱۸۲۶ | N | حسها و اندیشه بر آب صفا | * | همچو خس بگرفته روی آب را |
| ۱۸۲۷ | Q | دستِ عقل آن خَس بیکسو می‌بَرَد | * | آب پیدا می‌شود پیشِ خِرَد |
| ۱۸۲۷ | N | دست عقل آن خس به یک سو می‌برد | * | آب پیدا می‌شود پیش خرد |
| ۱۸۲۸ | Q | خس بس انبُه بود بر جُو چون حَباب | * | خس چو یکسو رفت پیدا گشت آب |
| ۱۸۲۸ | N | خس بس انبه بود بر جو چون حباب | * | خس چو یک سو رفت پیدا گشت آب |
| ۱۸۲۹ | Q | چونک دستِ عقل نگْشاید خدا | * | خس فزاید از هوا بر آبِ ما |
| ۱۸۲۹ | N | چون که دست عقل نگشاید خدا | * | خس فزاید از هوا بر آب ما |
| ۱۸۳۰ | Q | آب را هر دَم کند پوشیده او | * | آن هوا خندان و گریان عقلِ تو |
| ۱۸۳۰ | N | آب را هر دم کند پوشیده او | * | آن هوا خندان و گریان عقل تو |
| ۱۸۳۱ | Q | چونک تَقْوَی بست دو دستِ هوا | * | حق گشاید هر دو دستِ عقل را |
| ۱۸۳۱ | N | چون که تقوی بست دو دست هوا | * | حق گشاید هر دو دست عقل را |
| ۱۸۳۲ | Q | پس حواسِّ چیره محکومِ تو شد | * | چون خِرَد سالار و مخدومِ تو شد |
| ۱۸۳۲ | N | پس حواس چیره محکوم تو شد | * | چون خرد سالار و مخدوم تو شد |
| ۱۸۳۳ | Q | حسّ را بی‌خواب خواب اندر کند | * | تا که غَیبْها ز جان سَر بر زند |
| ۱۸۳۳ | N | حس را بی‌خواب خواب اندر کند | * | تا که غیبها ز جان سر بر زند |
| ۱۸۳۴ | Q | هم ببیداری ببیند خوابها | * | هم ز گردون بر گشاید بابها |
| ۱۸۳۴ | N | هم به بیداری ببیند خوابها | * | هم ز گردون بر گشاید بابها |
block:3080
| ۱۸۳۵ | Q | دید در ایّام آن شیخِ فقیر | * | مصحفی در خانهٔ پیری ضریر |
| ۱۸۳۵ | N | دید در ایام آن شیخ فقیر | * | مصحفی در خانه‌ی پیری ضریر |
| ۱۸۳۶ | Q | پیشِ او مهمان شد او وقتِ تموز | * | هر دو زاهد جمع گشته چند روز |
| ۱۸۳۶ | N | پیش او مهمان شد او وقت تموز | * | هر دو زاهد جمع گشته چند روز |
| ۱۸۳۷ | Q | گفت اینجا ای عجب مصحف چراست | * | چونک نابیناست این درویشِ راست |
| ۱۸۳۷ | N | گفت اینجا ای عجب مصحف چراست | * | چون که نابیناست این درویش راست |
| ۱۸۳۸ | Q | اندرین اندیشه تشویشش فزود | * | که جز او را نیست اینجا باش و بود |
| ۱۸۳۸ | N | اندر این اندیشه تشویشش فزود | * | که جز او را نیست اینجا باش و بود |
| ۱۸۳۹ | Q | اوست تنها مُصْحفی آویخته | * | من نیَم گستاخ یا آمیخته |
| ۱۸۳۹ | N | اوست تنها مصحفی آویخته | * | من نیم گستاخ یا آمیخته |
| ۱۸۴۰ | Q | تا بپرسم نه خَمُش صبری کنم | * | تا بصبری بر مُرادی بر زنم |
| ۱۸۴۰ | N | تا بپرسم نی خمش صبری کنم | * | تا به صبری بر مرادی بر زنم |
| ۱۸۴۱ | Q | صبر کرد و بود چندی در حَرَج | * | کشف شد کالصَّبْرُ مِفْتاحُ اؐلْفَرَج |
| ۱۸۴۱ | N | صبر کرد و بود چندی در حرج | * | کشف شد کالصبر مفتاح الفرج |
block:3081
| ۱۸۴۲ | Q | رفت لُقمان سوی داودِ صفا | * | دید کو می‌کرد ز آهن حَلْقه‌ها |
| ۱۸۴۲ | N | رفت لقمان سوی داود صفا | * | دید کاو می‌کرد ز آهن حلقه‌ها |
| ۱۸۴۳ | Q | جمله را با همدگر در می‌فگند | * | ز آهنِ پولاد آن شاهِ بلند |
| ۱۸۴۳ | N | جمله را با هم دگر در می‌فگند | * | ز آهن پولاد آن شاه بلند |
| ۱۸۴۴ | Q | صنعتِ زرّادْ او کم دیده بود | * | در عجب می‌مانْد و وسواسش فزود |
| ۱۸۴۴ | N | صنعت زراد او کم دیده بود | * | در عجب می‌ماند و وسواسش فزود |
| ۱۸۴۵ | Q | کین چه شاید بود وا پرسم ازو | * | که چه می‌سازی ز حلقهٔ تو بتو |
| ۱۸۴۵ | N | کاین چه شاید بود واپرسم از او | * | که چه می‌سازی ز حلقه‌ی تو به تو |
| ۱۸۴۶ | Q | باز با خود گفت صبر اولیترست | * | صبر تا مقصود زُوتر رَهْبَرست |
| ۱۸۴۶ | N | باز با خود گفت صبر اولیتر است | * | صبر تا مقصود زوتر رهبر است |
| ۱۸۴۷ | Q | چون نپرسی زودتر کشفت شود | * | مرغِ صبر از جمله پرّان‌تر بود |
| ۱۸۴۷ | N | چون نپرسی زودتر کشفت شود | * | مرغ صبر از جمله پران‌تر بود |
| ۱۸۴۸ | Q | ور بپرسی دیرتر حاصل شود | * | سهل از بی‌صبریَت مُشکِل شود |
| ۱۸۴۸ | N | ور بپرسی دیرتر حاصل شود | * | سهل از بی‌صبری‌ات مشکل شود |
| ۱۸۴۹ | Q | چونک لقمان تن بزد هم در زمان | * | شد تمام از صنعتِ داود آن |
| ۱۸۴۹ | N | چون که لقمان تن بزد هم در زمان | * | شد تمام از صنعت داود آن |
| ۱۸۵۰ | Q | پس زِرِه سازید و در پوشید او | * | پیشِ لُقمانِ کریم صَبْرخُو |
| ۱۸۵۰ | N | پس زره سازید و در پوشید او | * | پیش لقمان کریم صبر خو |
| ۱۸۵۱ | Q | گفت این نیکو لباسست ای فَتَی | * | در مُصافّ و جنگ دفعِ زخم را |
| ۱۸۵۱ | N | گفت این نیکو لباس است ای فتی | * | در مصاف و جنگ دفع زخم را |
| ۱۸۵۲ | Q | گفت لقمان صبر هم نیکودَمیست | * | که پناه و دافعِ هر جا غَمیست |
| ۱۸۵۲ | N | گفت لقمان صبر هم نیکو دمی است | * | که پناه و دافع هر جا غمی است |
| ۱۸۵۳ | Q | صبر را با حق قرین کرد ای فلان | * | آخرِ وَ اؐلْعَصْر را آگه بخوان |
| ۱۸۵۳ | N | صبر را با حق قرین کرد ای فلان | * | آخر و العصر را آگه بخوان |
| ۱۸۵۴ | Q | صد هزاران کیمیا حقّ آفرید | * | کیمیایی همچو صبر آدم ندید |
| ۱۸۵۴ | N | صد هزاران کیمیا حق آفرید | * | کیمیایی همچو صبر آدم ندید |
block:3082
| ۱۸۵۵ | Q | مردِ مهمان صبر کرد و ناگهان | * | کشف گشتش حالِ مُشکل در زمان |
| ۱۸۵۵ | N | مرد مهمان صبر کرد و ناگهان | * | کشف گشتش حال مشکل در زمان |
| ۱۸۵۶ | Q | نیم شب آوازِ قُرآن را شنید | * | جَست از خواب آن عجایب را بدید |
| ۱۸۵۶ | N | نیم شب آواز قرآن را شنید | * | جست از خواب آن عجایب را بدید |
| ۱۸۵۷ | Q | که ز مُصْحَف کور می‌خواندی دُرُست | * | گشت بی‌صبر و ازو آن حال جُست |
| ۱۸۵۷ | N | که ز مصحف کور می‌خواندی درست | * | گشت بی‌صبر و از او آن حال جست |
| ۱۸۵۸ | Q | گفت آیا ای عجب با چشمِ کور | * | چون همی‌خوانی همی‌بینی سُطور |
| ۱۸۵۸ | N | گفت آیا ای عجب با چشم کور | * | چون همی‌خوانی همی‌بینی سطور |
| ۱۸۵۹ | Q | آنچ می‌خوانی بر آن افتاده‌ای | * | دست را بر حرفِ آن بنْهاده‌ای |
| ۱۸۵۹ | N | آن چه می‌خوانی بر آن افتاده‌ای | * | دست را بر حرف آن بنهاده‌ای |
| ۱۸۶۰ | Q | اِصْبَعَت در سَیْر پیدا می‌کند | * | که نظر بر حرف داری مُسْتَنَد |
| ۱۸۶۰ | N | اصبعت در سیر پیدا می‌کند | * | که نظر بر حرف داری مستند |
| ۱۸۶۱ | Q | گفت ای گشته ز جهلِ تن جُدا | * | این عجب می‌داری از صُنعِ خدا |
| ۱۸۶۱ | N | گفت ای گشته ز جهل تن جدا | * | این عجب می‌داری از صنع خدا |
| ۱۸۶۲ | Q | من ز حَق در خواستم کای مُسْتعان | * | بر قراءت من حریصم همچو جان |
| ۱۸۶۲ | N | من ز حق در خواستم کای مستعان | * | بر قرائت من حریصم همچو جان |
| ۱۸۶۳ | Q | نیستم حافظ مرا نوری بده | * | در دُو دیده وقتِ خواندن بی‌گِرِه |
| ۱۸۶۳ | N | نیستم حافظ مرا نوری بده | * | در دو دیده وقت خواندن بی‌گره |
| ۱۸۶۴ | Q | باز ده دو دیده‌ام را آن زمان | * | که بگیرم مصحف و خوانم عیان |
| ۱۸۶۴ | N | باز ده دو دیده‌ام را آن زمان | * | که بگیرم مصحف و خوانم عیان |
| ۱۸۶۵ | Q | آمد از حضرت ندا کای مَردِ کار | * | ای بهَر رنجی بما اومیدوار |
| ۱۸۶۵ | N | آمد از حضرت ندا کای مرد کار | * | ای به هر رنجی به ما اومیدوار |
| ۱۸۶۶ | Q | حُسْنِ ظنَّست و امیدی خوش ترا | * | که ترا گوید به هر دَم برتر آ |
| ۱۸۶۶ | N | حسن ظن است و امیدی خوش ترا | * | که ترا گوید به هر دم برتر آ |
| ۱۸۶۷ | Q | هر زمان که قصدِ خواندن باشدت | * | یا ز مُصْحَفها قراءت بایدت |
| ۱۸۶۷ | N | هر زمان که قصد خواندن باشدت | * | یا ز مصحفها قرائت بایدت |
| ۱۸۶۸ | Q | من در آن دَم وا دهم چشم ترا | * | تا فرو خوانی مُعظَّم جَوْهَرا |
| ۱۸۶۸ | N | من در آن دم وادهم چشم ترا | * | تا فرو خوانی معظم جوهرا |
| ۱۸۶۹ | Q | همچنان کرد و هر آن گاهی که من | * | وا گُشایم مصحف اندر خواندن |
| ۱۸۶۹ | N | همچنان کرد و هر آن گاهی که من | * | واگشایم مصحف اندر خواندن |
| ۱۸۷۰ | Q | آن خبیری که نشد غافل ز کار | * | آن گرامی پادشاه و کِردِگار |
| ۱۸۷۰ | N | آن خبیری که نشد غافل ز کار | * | آن گرامی پادشاه و کردگار |
| ۱۸۷۱ | Q | باز بخشد بینشم آن شاهِ فرد | * | در زمان همچون چراغِ شب نَوَرْد |
| ۱۸۷۱ | N | باز بخشد بینشم آن شاه فرد | * | در زمان همچون چراغ شب نورد |
| ۱۸۷۲ | Q | زین سبب نبْود ولی را اعتراض | * | هرچ بسْتاند فرستد اعتیاض |
| ۱۸۷۲ | N | زین سبب نبود ولی را اعتراض | * | هر چه بستاند فرستد اعتیاض |
| ۱۸۷۳ | Q | گر بسوزد باغت انگورت دهد | * | در میانِ ماتَمی سُورت دهد |
| ۱۸۷۳ | N | گر بسوزد باغت انگورت دهد | * | در میان ماتمی سورت دهد |
| ۱۸۷۴ | Q | آن شَلِ بی‌دست را دستی دهد | * | کانِ غمها را دلِ مستی دهد |
| ۱۸۷۴ | N | آن شل بی‌دست را دستی دهد | * | کان غمها را دل مستی دهد |
| ۱۸۷۵ | Q | لا نُسَلِّم و اعتراض از ما برفت | * | چون عوض می‌آید از مفقود زفت |
| ۱۸۷۵ | N | لا نسلم و اعتراض از ما برفت | * | چون عوض می‌آید از مفقود زفت |
| ۱۸۷۶ | Q | چونک بی‌آتش مرا گرمی رسد | * | راضیَم گر آتشش ما را کُشد |
| ۱۸۷۶ | N | چون که بی‌آتش مرا گرمی رسد | * | راضیم گر آتش ما را کشد |
| ۱۸۷۷ | Q | بی‌چراغی چون دهد او روشنی | * | گر چراغت شد چه افغان می‌کنی |
| ۱۸۷۷ | N | بی‌چراغی چون دهد او روشنی | * | گر چراغت شد چه افغان می‌کنی |
block:3083
| ۱۸۷۸ | Q | بشْنو اکنون قصّهٔ آن رهروان | * | که ندارند اعتراضی در جهان |
| ۱۸۷۸ | N | بشنو اکنون قصه‌ی آن رهروان | * | که ندارند اعتراضی در جهان |
| ۱۸۷۹ | Q | ز اولیا اهلِ دُعا خود دیگرند | * | که گهی دوزند و گاهی می‌درند |
| ۱۸۷۹ | N | ز اولیا اهل دعا خود دیگرند | * | که گهی دوزند و گاهی می‌درند |
| ۱۸۸۰ | Q | قومِ دیگر می‌شناسم ز اولیا | * | که دهانشان بسته باشد از دعا |
| ۱۸۸۰ | N | قوم دیگر می‌شناسم ز اولیا | * | که دهانشان بسته باشد از دعا |
| ۱۸۸۱ | Q | از رضا که هست رامِ آن کرام | * | جُستنِ دفعِ قضاشان شد حرام |
| ۱۸۸۱ | N | از رضا که هست رام آن کرام | * | جستن دفع قضاشان شد حرام |
| ۱۸۸۲ | Q | در قضا ذوقی همی‌بینند خاص | * | کُفْرشان آید طلب کردن خلاص |
| ۱۸۸۲ | N | در قضا ذوقی همی‌بینند خاص | * | کفرشان آید طلب کردن خلاص |
| ۱۸۸۳ | Q | حُسْنِ ظنّی بر دلِ ایشان گشود | * | که نپوشند از غمی جامهٔ کبود |
| ۱۸۸۳ | N | حسن ظنی بر دل ایشان گشود | * | که نپوشند از غمی جامه‌ی کبود |
block:3084
| ۱۸۸۴ | Q | گفت بُهْلول آن یکی درویش را | * | چونی ای درویش واقف کن مرا |
| ۱۸۸۴ | N | گفت بهلول آن یکی درویش را | * | چونی ای درویش واقف کن مرا |
| ۱۸۸۵ | Q | گفت چون باشد کسی که جاودان | * | بر مرادِ او رود کارِ جهان |
| ۱۸۸۵ | N | گفت چون باشد کسی که جاودان | * | بر مراد او رود کار جهان |
| ۱۸۸۶ | Q | سَیْل و جُوها بر مرادِ او روند | * | اختران ز آن سان که خواهد آن شوند |
| ۱۸۸۶ | N | سیل و جوها بر مراد او روند | * | اختران ز آن سان که خواهد آن شوند |
| ۱۸۸۷ | Q | زندگی و مرگ سرهنگانِ او | * | بر مرادِ او روانه کو بکو |
| ۱۸۸۷ | N | زندگی و مرگ، سرهنگان او | * | بر مراد او روانه کو به کو |
| ۱۸۸۸ | Q | هر کجا خواهد فرستد تَعْزِیَت | * | هر کجا خواهد ببخشد تَهْنِیَت |
| ۱۸۸۸ | N | هر کجا خواهد فرستد تعزیت | * | هر کجا خواهد ببخشد تهنیت |
| ۱۸۸۹ | Q | سالکانِ راه هم بر کامِ او | * | ماندگان از راه هم در دام او |
| ۱۸۸۹ | N | سالکان راه هم بر کام او | * | ماندگان از راه هم در دام او |
| ۱۸۹۰ | Q | هیچ دندانی نخندد در جهان | * | بی‌رضا و امرِ آن فرمان‌روان |
| ۱۸۹۰ | N | هیچ دندانی نخندد در جهان | * | بی‌رضا و امر آن فرمان‌روان |
| ۱۸۹۱ | Q | گفت ای شه راست گفتی همچنین | * | در فر و سیمای تو پیداست این |
| ۱۸۹۱ | N | گفت ای شه راست گفتی همچنین | * | در فر و سیمای تو پیداست این |
| ۱۸۹۲ | Q | این و صد چندینی ای صادق ولیک | * | شرح کن این را بیان کن نیک نیک |
| ۱۸۹۲ | N | این و صد چندینی ای صادق و لیک | * | شرح کن این را بیان کن نیک نیک |
| ۱۸۹۳ | Q | آنچنانک فاضل و مردِ فُضول | * | چون بگوشِ او رسد آرد قبول |
| ۱۸۹۳ | N | آن چنان که فاضل و مرد فضول | * | چون به گوش او رسد آرد قبول |
| ۱۸۹۴ | Q | آنچنانش شرح کن اندر کلام | * | که از آن بهره بیابد عقلِ عام |
| ۱۸۹۴ | N | آن چنانش شرح کن اندر کلام | * | که از آن بهره بیابد عقل عام |
| ۱۸۹۵ | Q | ناطقِ کامل چو خوان‌باشی بود | * | خوانْش بَرْ هر گونهٔ آشی بود |
| ۱۸۹۵ | N | ناطق کامل چو خوان باشی بود | * | خوانش پر هر گونه‌ی آشی بود |
| ۱۸۹۶ | Q | که نماند هیچ مهمان بی‌نوا | * | هر کسی یابد غذای خود جُدا |
| ۱۸۹۶ | N | که نماند هیچ مهمان بی‌نوا | * | هر کسی یابد غذای خود جدا |
| ۱۸۹۷ | Q | همچو قرآن که بمعنی هفت تُوست | * | خاص را و عام را مَطْعَم دَرُوست |
| ۱۸۹۷ | N | همچو قرآن که به معنی هفت توست | * | خاص را و عام را مطعم در اوست |
| ۱۸۹۸ | Q | گفت این باری یقین شد پیشِ عام | * | که جهان در امرِ یزدانست رام |
| ۱۸۹۸ | N | گفت این باری یقین شد پیش عام | * | که جهان در امر یزدان است رام |
| ۱۸۹۹ | Q | هیچ برگی در نیُفتد از درخت | * | بی‌قضا و حکمِ آن سلطانِ بَخت |
| ۱۸۹۹ | N | هیچ برگی در نیفتد از درخت | * | بی‌قضا و حکم آن سلطان بخت |
| ۱۹۰۰ | Q | از دهان لقمه نشد سوی گلو | * | تا نگوید لقمه را حق که اُدْخُلوا |
| ۱۹۰۰ | N | از دهان لقمه نشد سوی گلو | * | تا نگوید لقمه را حق که ادخلوا |
| ۱۹۰۱ | Q | میل و رغبت کان زمامِ آدمیست | * | جُنبشِ آن رامِ امرِ آن غَنیست |
| ۱۹۰۱ | N | میل و رغبت کان زمام آدمی است | * | جنبش آن رام امر آن غنی است |
| ۱۹۰۲ | Q | در زمینها و آسمانها ذرّه‌ای | * | پَر نجُنباند نگردد پَرّه‌ای |
| ۱۹۰۲ | N | در زمینها و آسمانها ذره‌ای | * | پر نجنباند نگردد پره‌ای |
| ۱۹۰۳ | Q | جز بفرمانِ قدیمِ نافذش | * | شرح نتْوان کرد و جَلْدی نیست خوش |
| ۱۹۰۳ | N | جز به فرمان قدیم نافذش | * | شرح نتوان کرد و جلدی نیست خوش |
| ۱۹۰۴ | Q | کی شْمَرَد برگِ درختان را تمام | * | بی‌نهایت کَیْ شود در نُطق رام |
| ۱۹۰۴ | N | که شمرد برگ درختان را تمام | * | بی‌نهایت کی شود در نطق رام |
| ۱۹۰۵ | Q | این قَدَر بشْنو که چون کُلّی کار | * | می‌نگردد جز بامرِ کردگار |
| ۱۹۰۵ | N | این قدر بشنو که چون کلی کار | * | می‌نگردد جز به امر کردگار |
| ۱۹۰۶ | Q | چون قضای حق رضای بنده شد | * | حکمِ او را بنده‌ای خواهنده شد |
| ۱۹۰۶ | N | چون قضای حق رضای بنده شد | * | حکم او را بنده‌ای خواهنده شد |
| ۱۹۰۷ | Q | نی تکلّف نه پیِ مُزد و ثواب | * | بلک طبعِ او چنین شد مُستطاب |
| ۱۹۰۷ | N | نی تکلف نه پی مزد و ثواب | * | بلکه طبع او چنین شد مستطاب |
| ۱۹۰۸ | Q | زندگی خود نخواهد بهرِ خود | * | نه پیِ ذوقِ حیات مُسْتَلَذ |
| ۱۹۰۸ | N | زندگی خود نخواهد بهر خود | * | نی پی ذوق حیات مستلذ |
| ۱۹۰۹ | Q | هر کجا امرِ قِدَم را مَسْلَکیست | * | زندگی و مُردگی پیشش یکیست |
| ۱۹۰۹ | N | هر کجا امر قدم را مسلکی است | * | زندگی و مردگی پیشش یکی است |
| ۱۹۱۰ | Q | بهرِ یزدان می‌زِیَد نی بهرِ گنج | * | بهرِ یزدان می‌مُرْد نه از خوف رنج |
| ۱۹۱۰ | N | بهر یزدان می‌زید نی بهر گنج | * | بهر یزدان می‌مرد نه از خوف و رنج |
| ۱۹۱۱ | Q | هست ایمانش برای خواستِ او | * | نه برای جَنَّت و اشجار و جُو |
| ۱۹۱۱ | N | هست ایمانش برای خواست او | * | نه برای جنت و اشجار و جو |
| ۱۹۱۲ | Q | ترکِ کفرش هم برای حق بود | * | نه ز بیمِ آنک در آتش رود |
| ۱۹۱۲ | N | ترک کفرش هم برای حق بود | * | نه ز بیم آن که در آتش رود |
| ۱۹۱۳ | Q | این چنین آمد ز اَصْل آن خویِ او | * | نه ریاضت نه بجُست و جویِ او |
| ۱۹۱۳ | N | این چنین آمد ز اصل آن خوی او | * | نه ریاضت نه به جست و جوی او |
| ۱۹۱۴ | Q | آنگهان خندد که او بیند رضا | * | همچو حلوای شکَر او را قضا |
| ۱۹۱۴ | N | آن گهان خندد که او بیند رضا | * | همچو حلوای شکر او را قضا |
| ۱۹۱۵ | Q | بنده‌ای کش خوی و خِلقت این بود | * | نه جهان بر امر و فرمانش رود |
| ۱۹۱۵ | N | بنده‌ای کش خوی و خلقت این بود | * | نه جهان بر امر و فرمانش رود؟ |
| ۱۹۱۶ | Q | پس چرا لابه کند او یا دُعا | * | که بگردان ای خداوند این قضا |
| ۱۹۱۶ | N | پس چرا لابه کند او یا دعا | * | که بگردان ای خداوند این قضا |
| ۱۹۱۷ | Q | مرگِ او و مرگِ فرزندان او | * | بهرِ حق پیشش چو حلوا در گلو |
| ۱۹۱۷ | N | مرگ او و مرگ فرزندان او | * | بهر حق پیشش چو حلوا در گلو |
| ۱۹۱۸ | Q | نزعِ فرزندان برِ آن با وَفا | * | چون قطایف پیشِ شیخِ بی‌نوا |
| ۱۹۱۸ | N | نزع فرزندان بر آن با وفا | * | چون قطایف پیش شیخ بی‌نوا |
| ۱۹۱۹ | Q | پس چرا گوید دعا الّا مگر | * | در دعا بیند رضای دادگر |
| ۱۹۱۹ | N | پس چرا گوید دعا الا مگر | * | در دعا بیند رضای دادگر |
| ۱۹۲۰ | Q | آن شفاعت و آن دعا نه از رحمِ خود | * | می‌کند آن بندهٔ صاحب رَشَد |
| ۱۹۲۰ | N | آن شفاعت و آن دعا نه از رحم خود | * | می‌کند آن بنده‌ی صاحب رشد |
| ۱۹۲۱ | Q | رحمِ خود را او همان دم سوختست | * | که چراغِ عشق حقِّ افروختست |
| ۱۹۲۱ | N | رحم خود را او همان دم سوخته است | * | که چراغ عشق حق افروخته ست |
| ۱۹۲۲ | Q | دوزخِ اوصافِ او عشقست و او | * | سوخت مر اوصافِ خود را مو بمو |
| ۱۹۲۲ | N | دوزخ اوصاف او عشق است و او | * | سوخت مر اوصاف خود را مو به مو |
| ۱۹۲۳ | Q | هر طَرُوقی این فَرُوقی کَی شناخت | * | جز دَقُوقی تا درین دولت بتاخت |
| ۱۹۲۳ | N | هر طروقی این فروقی کی شناخت | * | جز دقوقی تا در این دولت بتاخت |
block:3085
| ۱۹۲۴ | Q | آن دَقُوقی داشت خوش دیباجه‌ای | * | عاشق و صاحب کرامت خواجه‌ای |
| ۱۹۲۴ | N | آن دقوقی داشت خوش دیباجه‌ای | * | عاشق و صاحب کرامت خواجه‌ای |
| ۱۹۲۵ | Q | در زمین می‌شد چو مه بر آسمان | * | شب‌روان را گشته زو روشن روان |
| ۱۹۲۵ | N | بر زمین می‌شد چو مه بر آسمان | * | شب روان را گشته زو روشن روان |
| ۱۹۲۶ | Q | در مقامی مَسْکَنی کم ساختی | * | کم دو روز اندر دهی انداختی |
| ۱۹۲۶ | N | در مقامی مسکنی کم ساختی | * | کم دو روز اندر دهی انداختی |
| ۱۹۲۷ | Q | گفت در یک خانه گر باشم دو روز | * | عشقِ آن مَسْکَن کند در من فُروز |
| ۱۹۲۷ | N | گفت در یک خانه گر باشم دو روز | * | عشق آن مسکن کند در من فروز |
| ۱۹۲۸ | Q | غِرَّةُ اؐلْمَسْکَنْ أُحاذِرْهُ أَنا | * | اُنْقُلی یا نَفْس سِیری لِلْغِنا |
| ۱۹۲۸ | N | غرة المسکن أحاذره أنا | * | انقلی یا نفس سافر للغنا |
| ۱۹۲۹ | Q | لا أُعَوِّدْ خُلْقَ قَلْبِی بِاؐلْمَکان | * | کَیْ یکُونَ خَالِصاً فی اؐلْاِمْتِحان |
| ۱۹۲۹ | N | لا أعود خلق قلبی بالمکان | * | کی یکون خالصا فی الامتحان |
| ۱۹۳۰ | Q | روز اندر سَیْر بُد شب در نماز | * | چشم اندر شاه باز او همچو باز |
| ۱۹۳۰ | N | روز اندر سیر بد شب در نماز | * | چشم اندر شاه باز او همچو باز |
| ۱۹۳۱ | Q | مُنْقطع از خلق نه از بَد خُوی | * | مُنفرد از مرد و زن نه از دُوی |
| ۱۹۳۱ | N | منقطع از خلق نه از بد خویی | * | منفرد از مرد و زن نی از دویی |
| ۱۹۳۲ | Q | مُشْفِقی بر خلق و نافع همچو آب | * | خوش شفیعی و دعااش مُستجاب |
| ۱۹۳۲ | N | مشفقی بر خلق و نافع همچو آب | * | خوش شفیعی و دعایش مستجاب |
| ۱۹۳۳ | Q | نیک و بَدْ را مهربان و مُسْتَقَر | * | بهتر از مادر شهی‌تر از پدر |
| ۱۹۳۳ | N | نیک و بد را مهربان و مستقر | * | بهتر از مادر شهی‌تر از پدر |
| ۱۹۳۴ | Q | گفت پیغامبر شما را ای مِهان | * | چون پدر هستم شفیق و مهربان |
| ۱۹۳۴ | N | گفت پیغمبر شما را ای مهان | * | چون پدر هستم شفیق و مهربان |
| ۱۹۳۵ | Q | ز آن سبب که جمله اجزای منید | * | جُزْو را از کُل چرا بر می‌کَنید |
| ۱۹۳۵ | N | ز آن سبب که جمله اجزای منید | * | جزو را از کل چرا بر می‌کنید |
| ۱۹۳۶ | Q | جُزْو از کُل قطع شد بی‌کار شد | * | عُضْو از تن قطع شد مُردار شد |
| ۱۹۳۶ | N | جزو از کل قطع شد بی‌کار شد | * | عضو از تن قطع شد مردار شد |
| ۱۹۳۷ | Q | تا نپیوندد بکُل بارِ دگر | * | مرده باشد نبْودش از جان خبر |
| ۱۹۳۷ | N | تا نپیوندد به کل بار دگر | * | مرده باشد نبودش از جان خبر |
| ۱۹۳۸ | Q | ور بجُنبد نیست آن را خود سَنَد | * | عُضوِ نَو ببْریده هم جُنْبِش کند |
| ۱۹۳۸ | N | ور بجنبد نیست آن را خود سند | * | عضو نو ببریده هم جنبش کند |
| ۱۹۳۹ | Q | جُزْو ازین کُل گر بُرَد یک سو رود | * | این نه آن کُلَّست کو ناقص شود |
| ۱۹۳۹ | N | جزو ازین کل گر برد یک سو رود | * | این نه آن کل است کاو ناقص شود |
| ۱۹۴۰ | Q | قطع و وصلِ او نیاید در مَقال | * | چیزِ ناقص گفته شد بهرِ مثال |
| ۱۹۴۰ | N | قطع و وصل او نیاید در مقال | * | چیز ناقص گفته شد بهر مثال |
block:3086
| ۱۹۴۱ | Q | مر علی را در مثالی شیر خواند | * | شیر مثلِ او نباشد گرچه راند |
| ۱۹۴۱ | N | مر علی را در مثالی شیر خواند | * | شیر مثل او نباشد گر چه راند |
| ۱۹۴۲ | Q | از مثال و مِثْل و فرقِ آن بِران | * | جانبِ قصهٔ دقوقی ای جوان |
| ۱۹۴۲ | N | از مثال و مثل و فرق آن بران | * | جانب قصه‌ی دقوقی ای جوان |
| ۱۹۴۳ | Q | آنک در فَتْوَی امامِ خلق بود | * | گویِ تقوی از فرشته می‌ربود |
| ۱۹۴۳ | N | آن که در فتوی امام خلق بود | * | گوی تقوی از فرشته می‌ربود |
| ۱۹۴۴ | Q | آنک اندر سَیْر مَه را مات کرد | * | هم ز دین داری او دین رشک خورد |
| ۱۹۴۴ | N | آن که اندر سیر مه را مات کرد | * | هم ز دین داری او دین رشک خورد |
| ۱۹۴۵ | Q | با چنین تقوی و اَوراد و قیام | * | طالبِ خاصّانِ حق بودی مُدام |
| ۱۹۴۵ | N | با چنین تقوی و اوراد و قیام | * | طالب خاصان حق بودی مدام |
| ۱۹۴۶ | Q | در سفر مُعْظَم مرادش آن بُدی | * | که دَمی بر بندهٔ خاصّی زدی |
| ۱۹۴۶ | N | در سفر معظم مرادش آن بدی | * | که دمی بر بنده‌ی خاصی زدی |
| ۱۹۴۷ | Q | این همی‌گفتی چو می‌رفتی براه | * | کن قرینِ خاصّگانم ای الٰه |
| ۱۹۴۷ | N | این همی‌گفتی چو می‌رفتی به راه | * | کن قرین خاصگانم ای اله |
| ۱۹۴۸ | Q | یا رَب آنها را که بشْناسد دلم | * | بنده و بَسته میان و مُجْمِلم |
| ۱۹۴۸ | N | یا رب آنها را که بشناسد دلم | * | بنده و بسته میان و مجملم |
| ۱۹۴۹ | Q | و آنک نشْناسم تو ای یزدانِ جان | * | بر منِ محجوبشان کُن مهربان |
| ۱۹۴۹ | N | و انکه نشناسم تو ای یزدان جان | * | بر من محجوبشان کن مهربان |
| ۱۹۵۰ | Q | حضرتش گفتی که ای صدرِ مِهین | * | این چه عشقست و چه استسقاست این |
| ۱۹۵۰ | N | حضرتش گفتی که ای صدر مهین | * | این چه عشق است و چه استسقاست این |
| ۱۹۵۱ | Q | مِهْرِ من داری چه می‌جویی دگر | * | چون خدا با تُست چون جویی بَشَر |
| ۱۹۵۱ | N | مهر من داری چه می‌جویی دگر | * | چون خدا با تست چون جویی بشر |
| ۱۹۵۲ | Q | او بگفتی یا رب ای دانای راز | * | تو گشودی در دلم راهِ نیاز |
| ۱۹۵۲ | N | او بگفتی یا رب ای دانای راز | * | تو گشودی در دلم راه نیاز |
| ۱۹۵۳ | Q | در میانِ بحر اگر بنْشسته‌ام | * | طمع در آبِ سبو هم بسته‌ام |
| ۱۹۵۳ | N | در میان بحر اگر بنشسته‌ام | * | طمع در آب سبو هم بسته‌ام |
| ۱۹۵۴ | Q | همچو داودم نَوَد نَعْجه مراست | * | طمع در نَعْجهٔ حریفم هم بجاست |
| ۱۹۵۴ | N | همچو داودم نود نعجه مراست | * | طمع در نعجه‌ی حریفم هم بجاست |
| ۱۹۵۵ | Q | حرص اندر عشقِ تو فَخرست و جاه | * | حرص اندر غیرِ تو ننگ و تباه |
| ۱۹۵۵ | N | حرص اندر عشق تو فخر است و جاه | * | حرص اندر غیر تو ننگ و تباه |
| ۱۹۵۶ | Q | شهوت و حرصِ نران پیشی بود | * | و آنِ هیزان ننگ و بدکیشی بود |
| ۱۹۵۶ | N | شهوت و حرص نران پیشی بود | * | و آن هیزان ننگ و بد کیشی بود |
| ۱۹۵۷ | Q | حرصِ مردان از رهِ پیشی بود | * | در مُخنَّث حرص سوی پس رود |
| ۱۹۵۷ | N | حرص مردان از ره پیشی بود | * | در مخنث حرص سوی پس رود |
| ۱۹۵۸ | Q | آن یکی حرص از کمالِ مردی است | * | و آن دگر حرص افتضاح و سردی است |
| ۱۹۵۸ | N | آن یکی حرص از کمال مردی است | * | و آن دگر حرص افتضاح و سردی است |
| ۱۹۵۹ | Q | آه سِرّی هست اینجا بس نهان | * | که سوی خِضْری شود موسی دوان |
| ۱۹۵۹ | N | آه سری هست اینجا بس نهان | * | که سوی خضری شود موسی دوان |
| ۱۹۶۰ | Q | همچو مستسقی کز آبش سِیر نیست | * | بر هر آنچ یافتی بالله مه‌ایست |
| ۱۹۶۰ | N | همچو مستسقی کز آبش سیر نیست | * | بر هر آن چه یافتی بالله مایست |
| ۱۹۶۱ | Q | بی‌نهایت حضرتست این بارگاه | * | صَدْر را بگْذار صَدْرِ تُست راه |
| ۱۹۶۱ | N | بی‌نهایت حضرت است این بارگاه | * | صدر را بگذار صدر تست راه |
block:3087
| ۱۹۶۲ | Q | از کَلیمِ حق بیاموز ای کریم | * | بین چه می‌گوید ز مُشتاقی کَلیم |
| ۱۹۶۲ | N | از کلیم حق بیاموز ای کریم | * | بین چه می‌گوید ز مشتاقی کلیم |
| ۱۹۶۳ | Q | با چنین جاه و چنین پیغامبری | * | طالبِ خِضْرم ز خودبینی بَری |
| ۱۹۶۳ | N | با چنین جاه و چنین پیغمبری | * | طالب خضرم ز خود بینی بری |
| ۱۹۶۴ | Q | موسیا تو قومِ خود را هِشته‌ای | * | در پیِ نیکوپیی سَرْگشته‌ای |
| ۱۹۶۴ | N | موسیا تو قوم خود را هشته‌ای | * | در پی نیکو پیی سر گشته‌ای |
| ۱۹۶۵ | Q | کَیْقُبادی رَسته از خوف و رجا | * | چند گردی چند جویی تا کجا |
| ۱۹۶۵ | N | کیقبادی رسته از خوف و رجا | * | چند گردی چند جویی تا کجا |
| ۱۹۶۶ | Q | آنِ تو با تُست و تو واقف برین | * | آسمانا چند پیمایی زمین |
| ۱۹۶۶ | N | آن تو با تست و تو واقف بر این | * | آسمانا چند پیمایی زمین |
| ۱۹۶۷ | Q | گفت موسی این ملامت کم کنید | * | آفتاب و ماه را کم رَه زنید |
| ۱۹۶۷ | N | گفت موسی این ملامت کم کنید | * | آفتاب و ماه را کم ره زنید |
| ۱۹۶۸ | Q | می‌روم تا مَجْمَع البَحْرَیْنِ من | * | تا شوم مصحوبِ سلطانِ زَمَن |
| ۱۹۶۸ | N | می‌روم تا مجمع البحرین من | * | تا شوم مصحوب سلطان زمن |
| ۱۹۶۹ | Q | أَجْعَلُ اؐلْخِضْرَ لِأَمری سَبَبا | * | ذاکَ أَوْ أَمضِی و أَسْرِی حُقُباً |
| ۱۹۶۹ | N | اجعل الخضر لأمری سببا | * | ذاک أو أمضی و أسری حُقُباً |
| ۱۹۷۰ | Q | سالها پَرّم بپَرّ و بالها | * | سالها چه بْوَد هزاران سالها |
| ۱۹۷۰ | N | سالها پرم به پر و بالها | * | سالها چه بود هزاران سالها |
| ۱۹۷۱ | Q | می‌روم یعنی نمی‌ارزد بدان | * | عشقِ جانان کم مَدان از عشقِ نان |
| ۱۹۷۱ | N | می‌روم یعنی نمی‌ارزد بدان | * | عشق جانان کم مدان از عشق نان |
| ۱۹۷۲ | Q | این سخن پایان ندارد ای عمو | * | داستانِ آن دقوقی را بگو |
| ۱۹۷۲ | N | این سخن پایان ندارد ای عمو | * | داستان آن دقوقی را بگو |
block:3088
| ۱۹۷۳ | Q | آن دقوقی رَحْمَةُ اللَّه عَلَیْه | * | گفت سافَرْتُ مَدًی فی خَافِقَیْه |
| ۱۹۷۳ | N | آن دقوقی رحمة اللَّه علیه | * | گفت سافرت مدی فی خافقیه |
| ۱۹۷۴ | Q | سال و مَه رفتم سفر از عشقِ ماه | * | بی‌خبر از راه حیران در الٰه |
| ۱۹۷۴ | N | سال و مه رفتم سفر از عشق ماه | * | بی‌خبر از راه حیران در اله |
| ۱۹۷۵ | Q | پا برهنه می‌روی بر خار و سنگ | * | گفت من حیرانم و بی‌خویش و دَنگ |
| ۱۹۷۵ | N | پا برهنه می‌روی بر خار و سنگ | * | گفت من حیرانم و بی‌خویش و دنگ |
| ۱۹۷۶ | Q | تو مبین این پایها را بر زمین | * | زآنک بر دل می‌رود عاشق یقین |
| ۱۹۷۶ | N | تو مبین این پایها را بر زمین | * | ز انکه بر دل می‌رود عاشق یقین |
| ۱۹۷۷ | Q | از ره و منزل ز کوتاه و دراز | * | دل چه داند اوست مستِ دلنواز |
| ۱۹۷۷ | N | از ره و منزل ز کوتاه و دراز | * | دل چه داند اوست مست دلنواز |
| ۱۹۷۸ | Q | آن دراز و کوته اوصافِ تَنست | * | رفتنِ ارواح دیگر رفتنست |
| ۱۹۷۸ | N | آن دراز و کوته اوصاف تن است | * | رفتن ارواح دیگر رفتن است |
| ۱۹۷۹ | Q | تو سفر کردی ز نُطْفه تا بعَقْل | * | نه بگامی بود نه منزل نه نَقْل |
| ۱۹۷۹ | N | تو سفر کردی ز نطفه تا به عقل | * | نی به گامی بود نی منزل نه نقل |
| ۱۹۸۰ | Q | سَیْرِ جان بی‌چون بود در دَوْر و دَیْر | * | جسمِ ما از جان بیاموزید سَیْر |
| ۱۹۸۰ | N | سیر جان بی‌چون بود در دور و دیر | * | جسم ما از جان بیاموزید سیر |
| ۱۹۸۱ | Q | سَیْر جسمانه رها کرد او کنون | * | می‌رود بی‌چون نهان در شکلِ چون |
| ۱۹۸۱ | N | سیر جسمانه رها کرد او کنون | * | می‌رود بی‌چون نهان در شکل چون |
| ۱۹۸۲ | Q | گفت روزی می‌شدم مشتاق‌وار | * | تا ببینم در بَشَر انوارِ یار |
| ۱۹۸۲ | N | گفت روزی می‌شدم مشتاق‌وار | * | تا ببینم در بشر انوار یار |
| ۱۹۸۳ | Q | تا ببینم قُلْزُمی در قطره‌ای | * | آفتابی دَرْج اندر ذرّه‌ای |
| ۱۹۸۳ | N | تا ببینم قلزمی در قطره‌ای | * | آفتابی درج اندر ذره‌ای |
| ۱۹۸۴ | Q | چون رسیدم سوی یک ساحل بگام | * | بود بیگه گشته روز و وقتِ شام |
| ۱۹۸۴ | N | چون رسیدم سوی یک ساحل به گام | * | بود بیگه گشته روز و وقت شام |
block:3089
| ۱۹۸۵ | Q | هفت شمع از دُور دیدم ناگهان | * | اندر آن ساحل شتابیدم بدان |
| ۱۹۸۵ | N | هفت شمع از دور دیدم ناگهان | * | اندر آن ساحل شتابیدم بدان |
| ۱۹۸۶ | Q | نورِ شعلهٔ هر یکی شمعی از آن | * | بر شده خوش تا عنانِ آسمان |
| ۱۹۸۶ | N | نور شعله‌ی هر یکی شمعی از آن | * | بر شده خوش تا عنان آسمان |
| ۱۹۸۷ | Q | خیره گشتم خیرگی هم خیره گشت | * | موجِ حیرت عقل را از سَر گذشت |
| ۱۹۸۷ | N | خیره گشتم خیرگی هم خیره گشت | * | موج حیرت عقل را از سر گذشت |
| ۱۹۸۸ | Q | این چگونه شمعها افروختست | * | کین دو دیدهٔ خلق از اینها دوختست |
| ۱۹۸۸ | N | این چگونه شمعها افروخته ست | * | کاین دو دیده‌ی خلق از اینها دوخته ست |
| ۱۹۸۹ | Q | خلق جویانِ چراغی گشته بود | * | پیشِ آن شمعی که بر مَه می‌فزود |
| ۱۹۸۹ | N | خلق جویان چراغی گشته بود | * | پیش آن شمعی که بر مه می‌فزود |
| ۱۹۹۰ | Q | چشم‌بندی بُد عجب بر دیده‌ها | * | بَنْدشان می‌کرد یَهْدِی مَنْ یَشا |
| ۱۹۹۰ | N | چشم بندی بد عجب بر دیده‌ها | * | بندشان می‌کرد یَهْدِی مَنْ یَشاءُ |
block:3090
| ۱۹۹۱ | Q | باز می‌دیدم که می‌شد هفت یک | * | می‌شکافد نورِ او جَیْبِ فلک |
| ۱۹۹۱ | N | باز می‌دیدم که می‌شد هفت یک | * | می‌شکافد نور او جیب فلک |
| ۱۹۹۲ | Q | باز آن یک بارِ دیگر هفت شد | * | مستی و حیرانی من زفت شد |
| ۱۹۹۲ | N | باز آن یک بار دیگر هفت شد | * | مستی و حیرانی من زفت شد |
| ۱۹۹۳ | Q | اتّصالاتی میانِ شَمْعها | * | که نیاید بر زبان و گفتِ ما |
| ۱۹۹۳ | N | اتصالاتی میان شمعها | * | که نیاید بر زبان و گفت ما |
| ۱۹۹۴ | Q | آنک یک دیدن کند اِدراکِ آن | * | سالها نتْوان نمودن از زبان |
| ۱۹۹۴ | N | آن که یک دیدن کند ادراک آن | * | سالها نتوان نمودن از زبان |
| ۱۹۹۵ | Q | آنک یک دَم بیندش اِدراکِ هوش | * | سالها نتْوان شنودن آن بگوش |
| ۱۹۹۵ | N | آن که یک دم بیندش ادراک هوش | * | سالها نتوان شنودن آن بگوش |
| ۱۹۹۶ | Q | چونک پایانی ندارد رَوْ إِلَیْک | * | زانک لا أُحصِی ثَنَاءً ما عَلَیْک |
| ۱۹۹۶ | N | چون که پایانی ندارد رو الیک | * | ز انکه لا أحصی ثناء ما علیک |
| ۱۹۹۷ | Q | پیشتر رفتم دوان کان شمعها | * | تا چه چیزست از نشانِ کبریا |
| ۱۹۹۷ | N | پیشتر رفتم دوان کان شمعها | * | تا چه چیز است از نشان کبریا |
| ۱۹۹۸ | Q | می‌شدم بی‌خویش و مدهوش و خراب | * | تا بیُفتادم ز تَعجیل و شتاب |
| ۱۹۹۸ | N | می‌شدم بی‌خویش و مدهوش و خراب | * | تا بیفتادم ز تعجیل و شتاب |
| ۱۹۹۹ | Q | ساعتی بیهوش و بی‌عقل اندرین | * | اوفتادم بر سرِ خاکِ زمین |
| ۱۹۹۹ | N | ساعتی بیهوش و بی‌عقل اندر این | * | اوفتادم بر سر خاک زمین |
| ۲۰۰۰ | Q | باز با هوش آمدم برخاستم | * | در رَوِش گویی نه سر نه پاستم |
| ۲۰۰۰ | N | باز با هوش آمدم برخاستم | * | در روش گویی نه سر نی پاستم |
block:3091
| ۲۰۰۱ | Q | هفت شمع اندر نظر شد هفت مرد | * | نُورشان می‌شد بسَقْفِ لاژورد |
| ۲۰۰۱ | N | هفت شمع اندر نظر شد هفت مرد | * | نورشان می‌شد به سقف لاجورد |
| ۲۰۰۲ | Q | پیشِ آن انوار نورِ روز دُرد | * | از صلابت نورها را می‌سُتُرد |
| ۲۰۰۲ | N | پیش آن انوار نور روز درد | * | از صلابت نورها را می‌سترد |
block:3092
| ۲۰۰۳ | Q | باز هر یک مَرد شد شکلِ درخت | * | چشمم از سبزی ایشان نیکبخت |
| ۲۰۰۳ | N | باز هر یک مرد شد شکل درخت | * | چشمم از سبزی ایشان نیک بخت |
| ۲۰۰۴ | Q | ز انبُهی برگ پیدا نیست شاخ | * | برگ هم گُم گشته از میوهٔ فراخ |
| ۲۰۰۴ | N | ز انبهی برگ پیدا نیست شاخ | * | برگ هم گم گشته از میوه‌ی فراخ |
| ۲۰۰۵ | Q | هر درختی شاخ بر سِدْره زده | * | سِدْره چه بْوَد از خَلا بیرون شده |
| ۲۰۰۵ | N | هر درختی شاخ بر سدره زده | * | سدره چه بود از خلا بیرون شده |
| ۲۰۰۶ | Q | بیخِ هر یک رفته در قعرِ زمین | * | زیرتر از گاو و ماهی بُد یقین |
| ۲۰۰۶ | N | بیخ هر یک رفته در قعر زمین | * | زیرتر از گاو و ماهی بد یقین |
| ۲۰۰۷ | Q | بیخشان از شاخ خندان‌رُوی‌تر | * | عقل از آن اَشْکالشان زیر و زبر |
| ۲۰۰۷ | N | بیخشان از شاخ خندان‌روی‌تر | * | عقل از آن اشکالشان زیر و زبر |
| ۲۰۰۸ | Q | میوه‌ای که بر شکافیدی ز زُور | * | همچو آب از میوه جَستی برقِ نور |
| ۲۰۰۸ | N | میوه‌ای که بر شکافیدی ز زور | * | همچو آب از میوه جستی برق نور |
block:3093
| ۲۰۰۹ | Q | این عجبتر که بریشان می‌گذشت | * | صد هزاران خَلْق از صحرا و دشت |
| ۲۰۰۹ | N | این عجبتر که بر ایشان می‌گذشت | * | صد هزاران خلق از صحرا و دشت |
| ۲۰۱۰ | Q | ز آرزوی سایه جان می‌باختند | * | از گلیمی سایه‌بان می‌ساختند |
| ۲۰۱۰ | N | ز آرزوی سایه جان می‌باختند | * | از گلیمی سایه‌بان می‌ساختند |
| ۲۰۱۱ | Q | سایهٔ آن را نمی‌دیدند هیچ | * | صد تَفُو بر دیده‌های پیچ پیچ |
| ۲۰۱۱ | N | سایه‌ی آن را نمی‌دیدند هیچ | * | صد تفو بر دیده‌های پیچ پیچ |
| ۲۰۱۲ | Q | خَتْم کرده قهرِ حق بر دیده‌ها | * | که نبیند ماه را بیند سُها |
| ۲۰۱۲ | N | ختم کرده قهر حق بر دیده‌ها | * | که نبیند ماه را بیند سها |
| ۲۰۱۳ | Q | ذرّه‌ای را بیند و خورشید نه | * | لیک از لطف و کرم نومید نه |
| ۲۰۱۳ | N | ذره‌ای را بیند و خورشید نه | * | لیک از لطف و کرم نومید نه |
| ۲۰۱۴ | Q | کاروانها بی‌نوا وین میوه‌ها | * | پُخته می‌ریزد چه سِحرست ای خدا |
| ۲۰۱۴ | N | کاروانها بی‌نوا و این میوه‌ها | * | پخته می‌ریزد چه سحر است ای خدا |
| ۲۰۱۵ | Q | سیبِ پوسیده هی چیدند خلق | * | درهم افتاده بیَغْما خشک حلق |
| ۲۰۱۵ | N | سیب پوسیده هی چیدند خلق | * | درهم‌افتاده به یغما خشک حلق |
| ۲۰۱۶ | Q | گفته هر برگ و شکوفهٔ آن غُصون | * | دَم بدَم یا لَیْتَ قَوْمِی یَعْلَمُونَ |
| ۲۰۱۶ | N | گفته هر برگ و شکوفه‌ی آن غصون | * | دم‌به‌دم یا لَیْتَ قَوْمِی یَعْلَمُونَ |
| ۲۰۱۷ | Q | بانگ می‌آمد ز سوی هر درخت | * | سوی ما آیید خلقِ شُوربخت |
| ۲۰۱۷ | N | بانگ می‌آمد ز سوی هر درخت | * | سوی ما آیید خلق شور بخت |
| ۲۰۱۸ | Q | بانگ می‌آمد ز غیرت بر شجر | * | چشمشان بستیم کَلَّا لا وَزَرَ |
| ۲۰۱۸ | N | بانگ می‌آمد ز غیرت بر شجر | * | چشمشان بستیم کَلَّا لا وَزَرَ |
| ۲۰۱۹ | Q | گر کسی می‌گفتشان کین سو روید | * | تا ازین اشجار مُسْتَسْعَد شوید |
| ۲۰۱۹ | N | گر کسی می‌گفتشان کاین سو روید | * | تا از این اشجار مستسعد شوید |
| ۲۰۲۰ | Q | جمله می‌گفتند کین مسکینِ مست | * | از قضاء اللَّه دیوانه شُدست |
| ۲۰۲۰ | N | جمله می‌گفتند کاین مسکین مست | * | از قضاء اللَّه دیوانه شده‌ست |
| ۲۰۲۱ | Q | مغزِ این مسکین ز سَوْدای دراز | * | وز ریاضت گشت فاسد چون پیاز |
| ۲۰۲۱ | N | مغز این مسکین ز سودای دراز | * | وز ریاضت گشت فاسد چون پیاز |
| ۲۰۲۲ | Q | او عَجَب می‌مانْد یا رَب حال چیست | * | خلق را این پرده و اِضلال چیست |
| ۲۰۲۲ | N | او عجب می‌ماند یا رب حال چیست | * | خلق را این پرده و اضلال چیست |
| ۲۰۲۳ | Q | خلقِ گوناگونِ با صد رای و عقل | * | یک قَدَم آن سو نمی‌آرند نَقْل |
| ۲۰۲۳ | N | خلق گوناگون با صد رای و عقل | * | یک قدم آن سو نمی‌آرند نقل |
| ۲۰۲۴ | Q | عاقلان و زیرکانشان ز اِتّفاق | * | گشته مُنْکِر زین چنین باغی و عاق |
| ۲۰۲۴ | N | عاقلان و زیرکانشان ز اتفاق | * | گشته منکر زین چنین باغی و عاق |
| ۲۰۲۵ | Q | یا منم دیوانه و خیره شده | * | دیو چیزی مر مرا بر سر زده |
| ۲۰۲۵ | N | یا منم دیوانه و خیره شده | * | دیو چیزی مر مرا بر سر زده |
| ۲۰۲۶ | Q | چشم می‌مالم بهَر لحظه که من | * | خواب می‌بینم خیال اندر زَمَن |
| ۲۰۲۶ | N | چشم می‌مالم به هر لحظه که من | * | خواب می‌بینم خیال اندر زمن |
| ۲۰۲۷ | Q | خواب چه بْوَد بر درختان می‌روم | * | میوه‌هاشان می‌خورم چون نگْرَوَم |
| ۲۰۲۷ | N | خواب چه بود بر درختان می‌روم | * | میوه‌هاشان می‌خورم چون نگروم |
| ۲۰۲۸ | Q | باز چون من بنْگرم در مُنکران | * | که همی‌گیرند زین بُستان کران |
| ۲۰۲۸ | N | باز چون من بنگرم در منکران | * | که همی‌گیرند زین بستان کران |
| ۲۰۲۹ | Q | با کمالِ احتیاج و افتقار | * | ز آرزوی نیمْ غُوره جانسپار |
| ۲۰۲۹ | N | با کمال احتیاج و افتقار | * | ز آرزوی نیم غوره جان سپار |
| ۲۰۳۰ | Q | ز اشتیاق و حرصِ یک برگِ درخت | * | می‌زنند این بی‌نوایان آهِ سخت |
| ۲۰۳۰ | N | ز اشتیاق و حرص یک برگ درخت | * | می‌زنند این بی‌نوایان آه سخت |
| ۲۰۳۱ | Q | در هزیمت زین درخت و زین ثمار | * | این خلایق صد هزار اندر هزار |
| ۲۰۳۱ | N | در هزیمت زین درخت و زین ثمار | * | این خلایق صد هزار اندر هزار |
| ۲۰۳۲ | Q | باز می‌گویم عَجَب من بی‌خودم | * | دست در شاخِ خیالی در زدم |
| ۲۰۳۲ | N | باز می‌گویم عجب من بی‌خودم | * | دست در شاخ خیالی در زدم |
| ۲۰۳۳ | Q | حتی إِِذا مَا اسْتَیْأَسَ الرُّسُلُ بگو | * | تا بظَنُّوا أَنَّهُمْ قَدْ کُذِبُوا |
| ۲۰۳۳ | N | حتی إِذ ما اسْتَیْأَسَ الرُّسُلُ بگو | * | تا یظنوا أَنَّهُمْ قَدْ کُذِبُوا |
| ۲۰۳۴ | Q | این قرآت خوان که تخفیف کذب | * | این بود که خویش بیند مُحَتجِب |
| ۲۰۳۴ | N | این قرائت خوان که تخفیف کذب | * | این بود که خویش بیند محتجب |
| ۲۰۳۵ | Q | در گمان افتاد جانِ انبیا | * | ز اتّفاقِ مُنْکرِی اَشْقیا |
| ۲۰۳۵ | N | در گمان افتاد جان انبیا | * | ز اتفاق منکری اشقیا |
| ۲۰۳۶ | Q | جآاهُمْ بَعْدَ التَّشَکُّک نَصْرُنا | * | تَرْکشان گو بر درختِ جان بر آ |
| ۲۰۳۶ | N | جاءهم بعد التشکک نصرنا | * | ترکشان گو بر درخت جان بر آ |
| ۲۰۳۷ | Q | می‌خور و می‌ده بدان کش روزیَست | * | هر دم و هر لحظه سحر آموزیَست |
| ۲۰۳۷ | N | می‌خور و می‌ده بدان کش روزی است | * | هر دم و هر لحظه سحر آموزی است |
| ۲۰۳۸ | Q | خلق گویان ای عجب این بانگ چیست | * | چون که صحْرا از درخت و بَر تهیست |
| ۲۰۳۸ | N | خلق گویان ای عجب این بانگ چیست | * | چون که صحرا از درخت و بر تهی است |
| ۲۰۳۹ | Q | گیج گشتیم از دَمِ سَوْداییان | * | که بنزدیکِ شما باغست و خوان |
| ۲۰۳۹ | N | گیج گشتیم از دم سوداییان | * | که به نزدیک شما باغ است و خوان |
| ۲۰۴۰ | Q | چشم می‌مالیم اینجا باغ نیست | * | یا بیابانست یا مُشکل رهیست |
| ۲۰۴۰ | N | چشم می‌مالیم اینجا باغ نیست | * | یا بیابان است یا مشکل رهی است |
| ۲۰۴۱ | Q | ای عجب چندین دراز این گفت‌وگو | * | چون بود بیهوده ور خود هست کو |
| ۲۰۴۱ | N | ای عجب چندین دراز این گفت‌وگو | * | چون بود بیهوده ور خود هست کو |
| ۲۰۴۲ | Q | من همی‌گویم چو ایشان ای عجب | * | این چنین مُهری چرا زد صُنعِ رَب |
| ۲۰۴۲ | N | من همی‌گویم چو ایشان ای عجب | * | این چنین مهری چرا زد صنع رب |
| ۲۰۴۳ | Q | زین تنازعها محمّد در عجب | * | در تعجّب نیز مانده بُو لَهَب |
| ۲۰۴۳ | N | زین تنازعها محمد در عجب | * | در تعجب نیز مانده بو لهب |
| ۲۰۴۴ | Q | زین عجب تا آن عجب فرقیست ژرف | * | تا چه خواهد کرد سلطانِ شگرف |
| ۲۰۴۴ | N | زین عجب تا آن عجب فرقی است ژرف | * | تا چه خواهد کرد سلطان شگرف |
| ۲۰۴۵ | Q | ای دقوقی تیزتر ران هین خموش | * | چند گویی چند چون قحطست گوش |
| ۲۰۴۵ | N | ای دقوقی تیزتر ران هین خموش | * | چند گویی چند چون قحط است گوش |
block:3094
| ۲۰۴۶ | Q | گفت راندم پیشتر من نیکبخت | * | باز شد آن هفت جمله یک درخت |
| ۲۰۴۶ | N | گفت راندم پیشتر من نیک بخت | * | باز شد آن هفت جمله یک درخت |
| ۲۰۴۷ | Q | هفت می‌شد فرد می‌شد هر دَمی | * | من چه سان می‌گشتم از حیرت همی |
| ۲۰۴۷ | N | هفت می‌شد فرد می‌شد هر دمی | * | من چسان می‌گشتم از حیرت همی |
| ۲۰۴۸ | Q | بعد از آن دیدم درختان در نماز | * | صف کشیده چون جماعت کرده ساز |
| ۲۰۴۸ | N | بعد از آن دیدم درختان در نماز | * | صف کشیده چون جماعت کرده ساز |
| ۲۰۴۹ | Q | یک درخت از پیش مانندِ اِمام | * | دیگران اندر پسِ او در قیام |
| ۲۰۴۹ | N | یک درخت از پیش مانند امام | * | دیگران اندر پس او در قیام |
| ۲۰۵۰ | Q | آن قیام و آن رکوع و آن سجود | * | از درختان بس شِگِفْتم می‌نمود |
| ۲۰۵۰ | N | آن قیام و آن رکوع و آن سجود | * | از درختان بس شگفتم می‌نمود |
| ۲۰۵۱ | Q | یاد کردم قولِ حق را آن زمان | * | گفت النَّجم و شَجَر را یَسْجُدان |
| ۲۰۵۱ | N | یاد کردم قول حق را آن زمان | * | گفت النجم و شجر را یسجدان |
| ۲۰۵۲ | Q | این درختان را نه زانو نه میان | * | این چه ترتیب نمازست آنچنان |
| ۲۰۵۲ | N | این درختان را نه زانو نه میان | * | این چه ترتیب نماز است آن چنان |
| ۲۰۵۳ | Q | آمد اِلهامِ خدا کای با فُروز | * | می عجب داری ز کارِ ما هنوز |
| ۲۰۵۳ | N | آمد الهام خدا کای با فروز | * | می عجب داری ز کار ما هنوز |
block:3095
| ۲۰۵۴ | Q | بعدِ دیری گشت آنها هفت مرد | * | جمله در قعده پیِ یزدانِ فرد |
| ۲۰۵۴ | N | بعد دیری گشت آنها هفت مرد | * | جمله در قعده پی یزدان فرد |
| ۲۰۵۵ | Q | چشم می‌مالم که آن هفت ارسلان | * | تا کیانند و چه دارند از جهان |
| ۲۰۵۵ | N | چشم می‌مالم که آن هفت ارسلان | * | تا کیانند و چه دارند از جهان |
| ۲۰۵۶ | Q | چون نزدیکی رسیدم من ز راه | * | کردم ایشان را سلام از انتباه |
| ۲۰۵۶ | N | چون به نزدیکی رسیدم من ز راه | * | کردم ایشان را سلام از انتباه |
| ۲۰۵۷ | Q | قوم گفتندم جوابِ آن سلام | * | ای دقوقی مَفْخَر و تاجِ کرام |
| ۲۰۵۷ | N | قوم گفتندم جواب آن سلام | * | ای دقوقی مفخر و تاج کرام |
| ۲۰۵۸ | Q | گفتم آخر چون مرا بشْناختند | * | پیش ازین بر من نظر ننداختند |
| ۲۰۵۸ | N | گفتم آخر چون مرا بشناختند | * | پیش از این بر من نظر ننداختند |
| ۲۰۵۹ | Q | از ضمیرِ من بدانستند زود | * | یکدگر را بنگریدند از فرود |
| ۲۰۵۹ | N | از ضمیر من بدانستند زود | * | یکدگر را بنگریدند از فرود |
| ۲۰۶۰ | Q | پاسخم دادند خندان کای عزیز | * | این بپوشیدست اکنون بر تو نیز |
| ۲۰۶۰ | N | پاسخم دادند خندان کای عزیز | * | این بپوشیده ست اکنون بر تو نیز |
| ۲۰۶۱ | Q | بر دلی کو در تحیُّر با خداست | * | کَی شود پوشیده رازِ چپ و راست |
| ۲۰۶۱ | N | بر دلی کاو در تحیر با خداست | * | کی شود پوشیده راز چپ و راست |
| ۲۰۶۲ | Q | گفتم ار سوی حقایق بشْکفند | * | چون ز اِسْمِ حرفِ رَسْمی واقفند |
| ۲۰۶۲ | N | گفتم ار سوی حقایق بشکفند | * | چون ز اسم حرف رسمی واقفند |
| ۲۰۶۳ | Q | گفت اگر اسمی شود غیب از ولی | * | آن ز استغراق دان نه از جاهلی |
| ۲۰۶۳ | N | گفت اگر اسمی شود غیب از ولی | * | آن ز استغراق دان نز جاهلی |
| ۲۰۶۴ | Q | بعد از آن گفتند ما را آرزوست | * | اقتدا کردن بتو ای پاک‌دوست |
| ۲۰۶۴ | N | بعد از آن گفتند ما را آرزوست | * | اقتدا کردن به تو ای پاک دوست |
| ۲۰۶۵ | Q | گفتم آری لیک یک ساعت که من | * | مُشکلاتی دارم از دَوْرِ زَمَن |
| ۲۰۶۵ | N | گفتم آری لیک یک ساعت که من | * | مشکلاتی دارم از دور زمن |
| ۲۰۶۶ | Q | تا شود آن حل بصحبتهای پاک | * | که بصحبت رُوید انگوری ز خاک |
| ۲۰۶۶ | N | تا شود آن حل به صحبتهای پاک | * | که به صحبت روید انگوری ز خاک |
| ۲۰۶۷ | Q | دانهٔ پُرمغز با خاکِ دُژَم | * | خلوتی و صحبتی کرد از کرم |
| ۲۰۶۷ | N | دانه‌ی پر مغز با خاک دژم | * | خلوتی و صحبتی کرد از کرم |
| ۲۰۶۸ | Q | خویشتن در خاک کُلّی محو کرد | * | تا نماندش رنگ و بو و سرخ و زرد |
| ۲۰۶۸ | N | خویشتن در خاک کلی محو کرد | * | تا نماندش رنگ و بو و سرخ و زرد |
| ۲۰۶۹ | Q | از پسِ آن محو قبضِ او نماند | * | پَر گشاد و بسط شد مَرْکَب برانْد |
| ۲۰۶۹ | N | از پس آن محو قبض او نماند | * | پر گشاد و بسط شد مرکب براند |
| ۲۰۷۰ | Q | پیشِ اصلِ خویش چون بی‌خویش شد | * | رفت صورت جلوهٔ معنیش شد |
| ۲۰۷۰ | N | پیش اصل خویش چون بی‌خویش شد | * | رفت صورت جلوه‌ی معنیش شد |
| ۲۰۷۱ | Q | سَر چنین کردند هین فرمان تراست | * | تَفِّ دل از سَر چنین کردن بخاست |
| ۲۰۷۱ | N | سر چنین کردند هین فرمان تراست | * | تف دل از سر چنین کردن بخاست |
| ۲۰۷۲ | Q | ساعتی با آن گروهِ مُجْتَبَی | * | چون مُراقب گشتم و از خود جُدا |
| ۲۰۷۲ | N | ساعتی با آن گروه مجتبی | * | چون مراقب گشتم و از خود جدا |
| ۲۰۷۳ | Q | هم در آن ساعت ز ساعت رَست جان | * | زانک ساعت پیر گرداند جوان |
| ۲۰۷۳ | N | هم در آن ساعت ز ساعت رست جان | * | ز انکه ساعت پیر گرداند جوان |
| ۲۰۷۴ | Q | جمله تلوینها ز ساعت خاستست | * | رَست از تلوین که از ساعت بِرَست |
| ۲۰۷۴ | N | جمله تلوینها ز ساعت خاسته ست | * | رست از تلوین که از ساعت برست |
| ۲۰۷۵ | Q | چون ز ساعت ساعتی بیرون شوی | * | چون نماند مَحْرَمِ بی‌چون شوی |
| ۲۰۷۵ | N | چون ز ساعت ساعتی بیرون شوی | * | چون نماند محرم بی‌چون شوی |
| ۲۰۷۶ | Q | ساعت از بی‌ساعتی آگاه نیست | * | زانکس آن سو جز تحیّر راه نیست |
| ۲۰۷۶ | N | ساعت از بی‌ساعتی آگاه نیست | * | ز آن کس آن سو جز تحیر راه نیست |
| ۲۰۷۷ | Q | هر نفر را بر طویلهٔ خاصِ او | * | بسته‌اند اندر جهانِ جُست و جو |
| ۲۰۷۷ | N | هر نفر را بر طویله‌ی خاص او | * | بسته‌اند اندر جهان جستجو |
| ۲۰۷۸ | Q | مُنْتَصِب بر هر طویله رایضی | * | جز بدستوری نیاید رافضی |
| ۲۰۷۸ | N | منتصب بر هر طویله رایضی | * | جز به دستوری نیاید رافضی |
| ۲۰۷۹ | Q | از هوس گر از طویله بسْکُلَد | * | در طویلهٔ دیگران سَر در کند |
| ۲۰۷۹ | N | از هوس گر از طویله بگسلد | * | در طویله‌ی دیگران سر در کند |
| ۲۰۸۰ | Q | در زمان آخُورچیانِ چُستِ خوش | * | گوشهٔ اَفْسارِ او گیرند و کَش |
| ۲۰۸۰ | N | در زمان آخورچیان چست خوش | * | گوشه‌ی افسار او گیرند و کش |
| ۲۰۸۱ | Q | حافظان را گر نبینی ای عَیار | * | اختیارت را ببین بی‌اختیار |
| ۲۰۸۱ | N | حافظان را گر نبینی ای عیار | * | اختیارت را ببین بی‌اختیار |
| ۲۰۸۲ | Q | اختیاری می‌کنی و دست و پا | * | بر گشادستت چرا حَبْسی چرا |
| ۲۰۸۲ | N | اختیاری می‌کنی و دست و پا | * | بر گشاده ستت چرا حبسی چرا |
| ۲۰۸۳ | Q | رُوی در انکارِ حافظ بُرده‌ای | * | نام تهدیداتِ نَفْسش کرده‌ای |
| ۲۰۸۳ | N | روی در انکار حافظ برده‌ای | * | نام تهدیدات نفسش کرده‌ای |
block:3096
| ۲۰۸۴ | Q | این سخن پایان ندارد تیز دَوْ | * | هین نماز آمد دقوقی پیش رَوْ |
| ۲۰۸۴ | N | این سخن پایان ندارد تیز دو | * | هین نماز آمد دقوقی پیش رو |
| ۲۰۸۵ | Q | این یگانه هین دوگانه برگزار | * | تا مزیَّن گردد از تو روزگار |
| ۲۰۸۵ | N | این یگانه هین دوگانه برگزار | * | تا مزین گردد از تو روزگار |
| ۲۰۸۶ | Q | ای امامِ چشم‌روشن در صَلا | * | چشمِ روشن باید ایدَرْ پیشوا |
| ۲۰۸۶ | N | ای امام چشم روشن در صلا | * | چشم روشن باید اندر پیشوا |
| ۲۰۸۷ | Q | در شریعت هست مکروه ای کیا | * | در امامت پیش کردن کور را |
| ۲۰۸۷ | N | در شریعت هست مکروه ای کیا | * | در امامت پیش کردن کور را |
| ۲۰۸۸ | Q | گرچه حافظ باشد و چُست و فقیه | * | چشم روشن به وگر باشد سفیه |
| ۲۰۸۸ | N | گر چه حافظ باشد و چست و فقیه | * | چشم روشن به و گر باشد سفیه |
| ۲۰۸۹ | Q | کور را پرهیز نبود از قَذَر | * | چشم باشد اصلِ پرهیز و حذر |
| ۲۰۸۹ | N | کور را پرهیز نبود از قذر | * | چشم باشد اصل پرهیز و حذر |
| ۲۰۹۰ | Q | او پلیدی را نبیند در عُبور | * | هیچ مومن را مبادا چشمِ کور |
| ۲۰۹۰ | N | او پلیدی را نبیند در عبور | * | هیچ مومن را مبادا چشم کور |
| ۲۰۹۱ | Q | کورِ ظاهر در نجاسهٔ ظاهرست | * | کورِ باطن در نجاسات سِرست |
| ۲۰۹۱ | N | کور ظاهر در نجاسه‌ی ظاهر است | * | کور باطن در نجاسات سر است |
| ۲۰۹۲ | Q | این نجاسهٔ ظاهر از آبی رود | * | آن نجاسهٔ باطن افزون می‌شود |
| ۲۰۹۲ | N | این نجاسه‌ی ظاهر از آبی رود | * | آن نجاسه‌ی باطن افزون می‌شود |
| ۲۰۹۳ | Q | جز به آبِ چشم نتْوان شُستن آن | * | چون نجاساتِ بواطن شد عیان |
| ۲۰۹۳ | N | جز به آب چشم نتوان شستن آن | * | چون نجاسات بواطن شد عیان |
| ۲۰۹۴ | Q | چون نَجَس خواندست کافر را خدا | * | آن نجاست نیست بر ظاهر وَرا |
| ۲۰۹۴ | N | چون نجس خوانده ست کافر را خدا | * | آن نجاست نیست بر ظاهر و را |
| ۲۰۹۵ | Q | ظاهرِ کافر مُلَّوث نیست زین | * | آن نجاست هست در اخلاق و دین |
| ۲۰۹۵ | N | ظاهر کافر ملوث نیست زین | * | آن نجاست هست در اخلاق و دین |
| ۲۰۹۶ | Q | این نجاست بُویش آید بیست گام | * | و آن نجاست بُویش از رَی تا بشام |
| ۲۰۹۶ | N | این نجاست بویش آید بیست گام | * | و آن نجاست بویش از ری تا به شام |
| ۲۰۹۷ | Q | بلکه بُویش آسمانها بر رود | * | بر دماغِ حُور و رِضْوان بر شود |
| ۲۰۹۷ | N | بلکه بویش آسمانها بر رود | * | بر دماغ حور و رضوان بر شود |
| ۲۰۹۸ | Q | اینچ می‌گویم بقدرِ فهمِ تُست | * | مُردَم اندر حسرتِ فهم دُرُست |
| ۲۰۹۸ | N | این چه می‌گویم به قدر فهم تست | * | مردم اندر حسرت فهم درست |
| ۲۰۹۹ | Q | فهم آبست و وجودِ تن سبو | * | چون سبو بشْکست ریزد آب ازو |
| ۲۰۹۹ | N | فهم آب است و وجود تن سبو | * | چون سبو بشکست ریزد آب از او |
| ۲۱۰۰ | Q | این سبو را پنج سوراخست ژَرْف | * | اندرو نه آب ماند خود نه برف |
| ۲۱۰۰ | N | این سبو را پنج سوراخ است ژرف | * | اندر او نه آب ماند خود نه برف |
| ۲۱۰۱ | Q | أمرِ غُضُّوا غَضّةَّ أَبصارَکُمْ | * | هم شنیدی راست ننهادی تو سُم |
| ۲۱۰۱ | N | أمر غضوا غضه أبصارکم | * | هم شنیدی راست ننهادی تو سم |
| ۲۱۰۲ | Q | از دهانت نطق فهمت را برد | * | گوش چون ریگست فهمت را خورد |
| ۲۱۰۲ | N | از دهانت نطق فهمت را برد | * | گوش چون ریگ است فهمت را خورد |
| ۲۱۰۳ | Q | همچنین سوراخهای دیگرت | * | می‌کشاند آبِ فهمِ مُضْمَرت |
| ۲۱۰۳ | N | همچنین سوراخهای دیگرت | * | می‌کشاند آب فهم مضمرت |
| ۲۱۰۴ | Q | گر ز دریا آب را بیرون کنی | * | بی‌عوض آن بحر را هامون کنی |
| ۲۱۰۴ | N | گر ز دریا آب را بیرون کنی | * | بی‌عوض آن بحر را هامون کنی |
| ۲۱۰۵ | Q | بیگهست ار نه بگویم حال را | * | مَدْخَلِ اَعْواض را و اَبْدال را |
| ۲۱۰۵ | N | بیگه است ار نه بگویم حال را | * | مدخل اعواض را و ابدال را |
| ۲۱۰۶ | Q | کان عوضها و بدلها بحر را | * | از کجا آید ز بَعْدِ خرجها |
| ۲۱۰۶ | N | کان عوضها و بدلها بحر را | * | از کجا آید ز بعد خرجها |
| ۲۱۰۷ | Q | صد هزاران جانور زو می‌خورند | * | ابرها هم از برونش می‌برند |
| ۲۱۰۷ | N | صد هزاران جانور زو می‌خورند | * | ابرها هم از برونش می‌برند |
| ۲۱۰۸ | Q | باز دریا آن عوضها می‌کَشَد | * | از کجا دانند اصحابِ رَشَد |
| ۲۱۰۸ | N | باز دریا آن عوضها می‌کشد | * | از کجا، دانند اصحاب رشد |
| ۲۱۰۹ | Q | قصَّه‌ها آغاز کردیم از شتاب | * | ماند بی‌مَخْلَص درونِ این کتاب |
| ۲۱۰۹ | N | قصه‌ها آغاز کردیم از شتاب | * | ماند بی‌مخلص درون این کتاب |
| ۲۱۱۰ | Q | ای ضیاء الحق حُسام الدّینِ راد | * | که فلک و اَرْکان چو تو شاهی نزاد |
| ۲۱۱۰ | N | ای ضیاء الحق حسام الدین راد | * | که فلک و ارکان چو تو شاهی نزاد |
| ۲۱۱۱ | Q | تو بنادِر آمدی در جان و دل | * | ای دل و جان از قدومِ تو خَجِل |
| ۲۱۱۱ | N | تو به نادر آمدی در جان و دل | * | ای دل و جان از قدوم تو خجل |
| ۲۱۱۲ | Q | چند کردم مدحِ قومِ ما مَضَی | * | قصدِ من ز آنها تو بودی ز اِقتضا |
| ۲۱۱۲ | N | چند کردم مدح قوم ما مضی | * | قصد من ز آنها تو بودی ز اقتضا |
| ۲۱۱۳ | Q | خانهٔ خود را شناسد خود دعا | * | تو بنامِ هر که خواهی کن ثنا |
| ۲۱۱۳ | N | خانه‌ی خود را شناسد خود دعا | * | تو به نام هر که خواهی کن ثنا |
| ۲۱۱۴ | Q | بهرِ کتمانِ مدیح از نامَحَل | * | حق نهادست این حکایات و مَثَل |
| ۲۱۱۴ | N | بهر کتمان مدیح از نامحل | * | حق نهاده ست این حکایات و مثل |
| ۲۱۱۵ | Q | گر چه آن مدح از تو هم آمد خجل | * | لیک بپْذیرد خدا جَهدُ اُلمُقِل |
| ۲۱۱۵ | N | گر چه آن مدح از تو هم آمد خجل | * | لیک بپذیرد خدا جهد المقل |
| ۲۱۱۶ | Q | حق پذیرد کسره‌ای دارد مُعاف | * | کز دو دیدهٔ کور دو قطره کفاف |
| ۲۱۱۶ | N | حق پذیرد کسره ای دارد معاف | * | کز دو دیده‌ی کور دو قطره کفاف |
| ۲۱۱۷ | Q | مرغ و ماهی داند آن ابهام را | * | که ستودم مُجْمَل این خوش‌نام را |
| ۲۱۱۷ | N | مرغ و ماهی داند آن ابهام را | * | که ستودم مجمل این خوش نام را |
| ۲۱۱۸ | Q | تا برو آهِ حسودان کم وَزَد | * | تا خیالش را بدندان کم گزد |
| ۲۱۱۸ | N | تا بر او آه حسودان کم وزد | * | تا خیالش را به دندان کم گزد |
| ۲۱۱۹ | Q | خود خیالش را کجا یابد حسود | * | در وثاقِ موش طوطی کَی غُنُود |
| ۲۱۱۹ | N | خود خیالش را کجا یابد حسود | * | در وثاق موش طوطی کی غنود |
| ۲۱۲۰ | Q | آن خیالِ او بود از احتیال | * | مویِ ابروی ویَست آن نه هلال |
| ۲۱۲۰ | N | آن خیال او بود از احتیال | * | موی ابروی وی است آن نی هلال |
| ۲۱۲۱ | Q | مدحِ تو گویم برون از پنج و هفت | * | بر نویس اکنون دقوقی پیش رفت |
| ۲۱۲۱ | N | مدح تو گویم برون از پنج و هفت | * | بر نویس اکنون دقوقی پیش رفت |
block:3097
| ۲۱۲۲ | Q | در تحیّات و سلامُ الصَّالحین | * | مدحِ جُملهٔ انبیا آمد عجین |
| ۲۱۲۲ | N | در تحیات و سلام الصالحین | * | مدح جمله‌ی انبیا آمد عجین |
| ۲۱۲۳ | Q | مدحها شد جملگی آمیخته | * | کوزه‌ها در یک لَگَن در ریخته |
| ۲۱۲۳ | N | مدحها شد جملگی آمیخته | * | کوزه‌ها در یک لگن در ریخته |
| ۲۱۲۴ | Q | زانک خود ممدوح جز یک بیش نیست | * | کیشها زین رُوی جز یک کیش نیست |
| ۲۱۲۴ | N | ز انکه خود ممدوح جز یک بیش نیست | * | کیشها زین روی جز یک کیش نیست |
| ۲۱۲۵ | Q | دان که هر مدحی به نورِ حق رود | * | بر صُوَر و اشخاص عاریَّت بود |
| ۲۱۲۵ | N | دان که هر مدحی به نور حق رود | * | بر صور و اشخاص عاریت بود |
| ۲۱۲۶ | Q | مدحها جز مُسْتَحِق را کَیْ کنند | * | لیک بر پنداشت گُم ره می‌شوند |
| ۲۱۲۶ | N | مدحها جز مستحق را کی کنند | * | لیک بر پنداشت گمره می‌شوند |
| ۲۱۲۷ | Q | همچو نوری تافته بر حایطی | * | حایط آن انوار را چون رابطی |
| ۲۱۲۷ | N | همچو نوری تافته بر حایطی | * | حایط آن انوار را چون رابطی |
| ۲۱۲۸ | Q | لاجرم چون سایه سوی اصل راند | * | ضالْ مَه گُم کرد و ز اِسْتایِش بماند |
| ۲۱۲۸ | N | لاجرم چون سایه سوی اصل راند | * | ضال مه گم کرد و ز استایش بماند |
| ۲۱۲۹ | Q | یا ز چاهی عکسِ ماهی وا نمود | * | سر بچَه در کرد و آن را می‌ستود |
| ۲۱۲۹ | N | یا ز چاهی عکس ماهی وانمود | * | سر به چه در کرد و آن را می‌ستود |
| ۲۱۳۰ | Q | در حقیقت مادحِ ماهست او | * | گرچه جَهْلِ او بعکسش کرد رُو |
| ۲۱۳۰ | N | در حقیقت مادح ماه است او | * | گر چه جهل او به عکسش کرد رو |
| ۲۱۳۱ | Q | مدحِ او مَه راست نه آن عکس را | * | کفر شد آن چون غَلَط شد ماجَرا |
| ۲۱۳۱ | N | مدح او مه راست نی آن عکس را | * | کفر شد آن چون غلط شد ماجرا |
| ۲۱۳۲ | Q | کز شقاوت گشت گُم رَه آن دلیر | * | مَه ببالا بُود و او پنداشت زیر |
| ۲۱۳۲ | N | کز شقاوت گشت گمره آن دلیر | * | مه به بالا بود و او پنداشت زیر |
| ۲۱۳۳ | Q | زین بُتان خَلقان پریشان می‌شوند | * | شهوتِ رانده پشیمان می‌شوند |
| ۲۱۳۳ | N | زین بتان خلقان پریشان می‌شوند | * | شهوت رانده پشیمان می‌شوند |
| ۲۱۳۴ | Q | زانک شهوت با خیالی رانده است | * | وز حقیقت دورتر وا مانده است |
| ۲۱۳۴ | N | ز انکه شهوت با خیالی رانده است | * | وز حقیقت دورتر وامانده است |
| ۲۱۳۵ | Q | با خیالی مَیْلِ تو چون پَر بود | * | تا بدان پَر بر حقیقت بر شود |
| ۲۱۳۵ | N | با خیالی میل تو چون پر بود | * | تا بدان پر بر حقیقت بر شود |
| ۲۱۳۶ | Q | چون براندی شهوتی پَرّت بریخت | * | لنگ گشتی و آن خیال از تو گریخت |
| ۲۱۳۶ | N | چون براندی شهوتی پرت بریخت | * | لنگ گشتی و آن خیال از تو گریخت |
| ۲۱۳۷ | Q | پر نگه‌دار و چنین شهوت مران | * | تا پَرِ مَیْلت بَرَد سوی جِنان |
| ۲۱۳۷ | N | پر نگه دار و چنین شهوت مران | * | تا پر میلت برد سوی جنان |
| ۲۱۳۸ | Q | خلق پندارند عشرت می‌کُنَند | * | بر خیالی پّرِ خود بر می‌کَنَند |
| ۲۱۳۸ | N | خلق پندارند عشرت می‌کنند | * | بر خیالی پر خود بر می‌کنند |
| ۲۱۳۹ | Q | وامدارِ شرح ِاین نکته شدم | * | مُهلتم ده مُعْسِرم ز آن تَن زدم |
| ۲۱۳۹ | N | وام دار شرح این نکته شدم | * | مهلتم ده معسرم ز آن تن زدم |
block:3098
| ۲۱۴۰ | Q | پیش در شد آن دقوقی در نماز | * | قوم همچون اطلس آمد او طراز |
| ۲۱۴۰ | N | پیش در شد آن دقوقی در نماز | * | قوم همچون اطلس آمد او طراز |
| ۲۱۴۱ | Q | اقتدا کردند آن شاهان قَطار | * | در پیِ آن مقتدای نامدار |
| ۲۱۴۱ | N | اقتدا کردند آن شاهان قطار | * | در پی آن مقتدای نامدار |
| ۲۱۴۲ | Q | چونک با تکبیرها مقرون شدند | * | همچو قربان از جهان بیرون شدند |
| ۲۱۴۲ | N | چون که با تکبیرها مقرون شدند | * | همچو قربان از جهان بیرون شدند |
| ۲۱۴۳ | Q | معنی تکبیر اینست ای امام | * | کای خدا پیشِ تو ما قربان شدیم |
| ۲۱۴۳ | N | معنی تکبیر این است ای امام | * | کای خدا پیش تو ما قربان شدیم |
| ۲۱۴۴ | Q | وقتِ ذَبْح اللَّهُ اکبر می‌کنی | * | همچنین در ذَبحِ نفسِ کُشتنی |
| ۲۱۴۴ | N | وقت ذبح اللَّه اکبر می‌کنی | * | همچنین در ذبح نفس کشتنی |
| ۲۱۴۵ | Q | تن چو اسماعیل و جان همچون خلیل | * | کرد جان تکبیر بر جسمِ نَبیل |
| ۲۱۴۵ | N | تن چو اسماعیل و جان همچون خلیل | * | کرد جان تکبیر بر جسم نبیل |
| ۲۱۴۶ | Q | گشت کُشته تن ز شهوتها و آز | * | شد ببِسْم اللَّه بِسْمِل در نماز |
| ۲۱۴۶ | N | گشت کشته تن ز شهوتها و آز | * | شد به بسم اللَّه بسمل در نماز |
| ۲۱۴۷ | Q | چون قیامت پیشِ حق صفها زده | * | در حساب و در مناجات آمده |
| ۲۱۴۷ | N | چون قیامت پیش حق صفها زده | * | در حساب و در مناجات آمده |
| ۲۱۴۸ | Q | ایستاده پیشِ یزدان اشک‌ریز | * | بر مثالِ راست‌خیزِ رَسْتَخَیز |
| ۲۱۴۸ | N | ایستاده پیش یزدان اشک ریز | * | بر مثال راست خیز رستخیز |
| ۲۱۴۹ | Q | حق همی‌گوید چه آوردی مرا | * | اندرین مُهلت که دادم من ترا |
| ۲۱۴۹ | N | حق همی‌گوید چه آوردی مرا | * | اندر این مهلت که دادم من ترا |
| ۲۱۵۰ | Q | عمرِ خود را در چه پایان برده‌ای | * | قُوت و قُوَّت در چه فانی کرده‌ای |
| ۲۱۵۰ | N | عمر خود را در چه پایان برده‌ای | * | قوت و قوت در چه فانی کرده‌ای |
| ۲۱۵۱ | Q | گوهرِ دیده کجا فرسوده‌ای | * | پنج حِس را در کجا پالوده‌ای |
| ۲۱۵۱ | N | گوهر دیده کجا فرسوده‌ای | * | پنج حس را در کجا پالوده‌ای |
| ۲۱۵۲ | Q | چشم و گوش و هوش و گوهرهای عرش | * | خرج کردی چه خریدی تو ز فَرش |
| ۲۱۵۲ | N | چشم و گوش و هوش و گوهرهای عرش | * | خرج کردی چه خریدی تو ز فرش |
| ۲۱۵۳ | Q | دست و پا دادمْت چون بیل و کلند | * | من ببخشیدم ز خود آن کَیْ شدند |
| ۲۱۵۳ | N | دست و پا دادمت چون بیل و کلند | * | من ببخشیدم ز خود آن کی شدند |
| ۲۱۵۴ | Q | همچنین پیغامهای دَرْدگین | * | صد هزاران آید از حضرت چنین |
| ۲۱۵۴ | N | همچنین پیغامهای دردگین | * | صد هزاران آید از حضرت چنین |
| ۲۱۵۵ | Q | در قیام این گفتها دارد رجوع | * | و ز خجالت شد دو تا او در رکوع |
| ۲۱۵۵ | N | در قیام این گفتها دارد رجوع | * | و ز خجالت شد دو تا او در رکوع |
| ۲۱۵۶ | Q | قوّتِ استادن از خجلت نماند | * | در رکوع از شرم تسبیحی بخواند |
| ۲۱۵۶ | N | قوت استادن از خجلت نماند | * | در رکوع از شرم تسبیحی بخواند |
| ۲۱۵۷ | Q | باز فرمان می‌رسد بر دار سَر | * | از رکوع و پاسخِ حق بر شُمَر |
| ۲۱۵۷ | N | باز فرمان می‌رسد بردار سر | * | از رکوع و پاسخ حق بر شمر |
| ۲۱۵۸ | Q | سر بر آرد از رکوع آن شرمسار | * | باز اندر رُو فتد آن خام‌کار |
| ۲۱۵۸ | N | سر بر آرد از رکوع آن شرمسار | * | باز اندر رو فتد آن خام کار |
| ۲۱۵۹ | Q | باز فرمان آیدش بردار سَر | * | از سجود و وا ده از کرده خبَر |
| ۲۱۵۹ | N | باز فرمان آیدش بردار سر | * | از سجود و واده از کرده خبر |
| ۲۱۶۰ | Q | سر بر آرد او دگر ره شرمسار | * | اندر افتد باز در رُو همچو مار |
| ۲۱۶۰ | N | سر بر آرد او دگر ره شرمسار | * | اندر افتد باز در رو همچو مار |
| ۲۱۶۱ | Q | باز گوید سر بر آر و باز گو | * | که بخواهم جُست از تو مُو بمُو |
| ۲۱۶۱ | N | باز گوید سر بر آر و باز گو | * | که بخواهم جست از تو مو به مو |
| ۲۱۶۲ | Q | قوَّتِ پا ایستادن نبودش | * | که خطابِ هیبتی بر جان زدش |
| ۲۱۶۲ | N | قوت پا ایستادن نبودش | * | که خطاب هیبتی بر جان زدش |
| ۲۱۶۳ | Q | پس نشیند قَعْده ز آن بارِ گران | * | حضرتش گوید سخن‌گو با بیان |
| ۲۱۶۳ | N | پس نشیند قعده ز آن بار گران | * | حضرتش گوید سخن گو با بیان |
| ۲۱۶۴ | Q | نعمتت دادم بگو شُکرت چه بود | * | دادمت سرمایه هین بنْمای سود |
| ۲۱۶۴ | N | نعمتت دادم بگو شکرت چه بود | * | دادمت سرمایه هین بنمای سود |
| ۲۱۶۵ | Q | رُو بدستِ راست آرد در سلام | * | سوی جانِ انبیا و آنِ کرام |
| ۲۱۶۵ | N | رو به دست راست آرد در سلام | * | سوی جان انبیا و آن کرام |
| ۲۱۶۶ | Q | یعنی ای شاهان شفاعت کین لئیم | * | سخت در گِل ماندش پای و گلیم |
| ۲۱۶۶ | N | یعنی ای شاهان شفاعت کاین لئیم | * | سخت در گل ماندش پای و گلیم |
block:3099
| ۲۱۶۷ | Q | انبیا گویند روزِ چاره رفت | * | چاره آنجا بود و دست‌افزارِ زفت |
| ۲۱۶۷ | N | انبیا گویند روز چاره رفت | * | چاره آن جا بود و دست‌افزار زفت |
| ۲۱۶۸ | Q | مرغِ بی‌هنگامی ای بدبخت رَو | * | ترکِ ما گو خونِ ما اندر مشَوْ |
| ۲۱۶۸ | N | مرغ بی‌هنگامی ای بد بخت رو | * | ترک ما گو خون ما اندر مشو |
| ۲۱۶۹ | Q | رُو بگرداند بسوی دستِ چپ | * | در تبار و خویش گویندش که خَپْ |
| ۲۱۶۹ | N | رو بگرداند به سوی دست چپ | * | در تبار و خویش گویندش که خپ |
| ۲۱۷۰ | Q | هین جوابِ خویش گو با کردگار | * | ما کییم ای خواجه دست از ما بدار |
| ۲۱۷۰ | N | هین جواب خویش گو با کردگار | * | ما که‌ایم ای خواجه دست از ما بدار |
| ۲۱۷۱ | Q | نه ازین سو نه از آن سو چاره شد | * | جانِ آن بیچاره‌دل صد پاره شد |
| ۲۱۷۱ | N | نه ازین سو نه از آن سو چاره شد | * | جان آن بیچاره دل صد پاره شد |
| ۲۱۷۲ | Q | از همه نومید شد مسکین کیا | * | پس بر آرد هر دُو دست اندر دُعا |
| ۲۱۷۲ | N | از همه نومید شد مسکین کیا | * | پس بر آرد هر دو دست اندر دعا |
| ۲۱۷۳ | Q | کز همه نومید گشتم ای خدا | * | اوَّل و آخر تُویی و مُنْتها |
| ۲۱۷۳ | N | کز همه نومید گشتم ای خدا | * | اول و آخر تویی و منتها |
| ۲۱۷۴ | Q | در نماز این خوش اشارتها ببین | * | تا بدانی کیین بخواهد شد یقین |
| ۲۱۷۴ | N | در نماز این خوش اشارتها ببین | * | تا بدانی کاین بخواهد شد یقین |
| ۲۱۷۵ | Q | بچَّه بیرون آر از بیضهٔ نماز | * | سَر مزن چو مرغِ بی‌تعظیم و ساز |
| ۲۱۷۵ | N | بچه بیرون آر از بیضه‌ی نماز | * | سر مزن چو مرغ بی‌تعظیم و ساز |
block:3100
| ۲۱۷۶ | Q | آن دقوقی در امامت کرد ساز | * | اندر آن ساحل در آمد در نماز |
| ۲۱۷۶ | N | آن دقوقی در امامت کرد ساز | * | اندر آن ساحل در آمد در نماز |
| ۲۱۷۷ | Q | و آن جماعت در پیِ او در قیام | * | اینت زیبا قوم و بگْزیده امام |
| ۲۱۷۷ | N | و آن جماعت در پی او در قیام | * | اینت زیبا قوم و بگزیده امام |
| ۲۱۷۸ | Q | ناگهان چشمش سوی دریا فتاد | * | چون شنید از سوی دریا داد داد |
| ۲۱۷۸ | N | ناگهان چشمش سوی دریا فتاد | * | چون شنید از سوی دریا داد داد |
| ۲۱۷۹ | Q | در میانِ موجْ دید او کشتیی | * | در قضا و در بلا و زشتیی |
| ۲۱۷۹ | N | در میان موج دید او کشتیی | * | در قضا و در بلا و زشتیی |
| ۲۱۸۰ | Q | هم شب و هم ابر و هم موجِ عظیم | * | این سه تاریکی و از غرقابْ بیم |
| ۲۱۸۰ | N | هم شب و هم ابر و هم موج عظیم | * | این سه تاریکی و از غرقاب بیم |
| ۲۱۸۱ | Q | تُندبادی همچو عزراییل خاست | * | موجها آشوفت اندر چپّ و راست |
| ۲۱۸۱ | N | تند بادی همچو عزراییل خاست | * | موجها آشوفت اندر چپ و راست |
| ۲۱۸۲ | Q | اهلِ کشتی از مهابت کاسته | * | نعرهٔ وا ویلها برخاسته |
| ۲۱۸۲ | N | اهل کشتی از مهابت کاسته | * | نعره‌ی وا ویلها برخاسته |
| ۲۱۸۳ | Q | دستها در نوحه بر سر می‌زدند | * | کافر و مُلْحِد همه مُخْلِص شدند |
| ۲۱۸۳ | N | دستها در نوحه بر سر می‌زدند | * | کافر و ملحد همه مخلص شدند |
| ۲۱۸۴ | Q | با خدا با صد تضرُّع آن زمان | * | عهدها و نذرها کرده بجان |
| ۲۱۸۴ | N | با خدا با صد تضرع آن زمان | * | عهدها و نذرها کرده به جان |
| ۲۱۸۵ | Q | سَرْ برهنه در سجود آنها که هیچ | * | رُویشان قِبْله ندید از پیچ پیچ |
| ۲۱۸۵ | N | سر برهنه در سجود آنها که هیچ | * | رویشان قبله ندید از پیچ پیچ |
| ۲۱۸۶ | Q | گفته که بی‌فایده‌ست این بندگی | * | آن زمان دیده در آن صد زندگی |
| ۲۱۸۶ | N | گفته که بی‌فایده ست این بندگی | * | آن زمان دیده در آن صد زندگی |
| ۲۱۸۷ | Q | از همه اُومید ببْریده تمام | * | دوستان و خال و عم بابا و مام |
| ۲۱۸۷ | N | از همه اومید ببریده تمام | * | دوستان و خال و عم بابا و مام |
| ۲۱۸۸ | Q | زاهد و فاسق شد آن دم مُتَّقی | * | همچو در هنگامِ جان کندن شقی |
| ۲۱۸۸ | N | زاهد و فاسق شد آن دم متقی | * | همچو در هنگام جان کندن شقی |
| ۲۱۸۹ | Q | نه ز چپشان چاره بود و نه ز راست | * | حیله‌ها چون مُرد هنگامِ دعاست |
| ۲۱۸۹ | N | نی ز چپشان چاره بود و نی ز راست | * | حیله‌ها چون مرد هنگام دعاست |
| ۲۱۹۰ | Q | در دعا ایشان و در زاری و آه | * | بر فلک ز ایشان شده دودِ سیاه |
| ۲۱۹۰ | N | در دعا ایشان و در زاری و آه | * | بر فلک ز ایشان شده دود سیاه |
| ۲۱۹۱ | Q | دیو آن دم از عداوت بَیْن بَیْن | * | بانگ زد کای سگ پرستان عِلّتَیْن |
| ۲۱۹۱ | N | دیو آن دم از عداوت بین بین | * | بانگ زد کای سگ پرستان علتین |
| ۲۱۹۲ | Q | مرگ و جَسْک ای اهلِ انکار و نفاق | * | عاقبت خواهد بُدن این اتّفاق |
| ۲۱۹۲ | N | مرگ و جسک ای اهل انکار و نفاق | * | عاقبت خواهد بدن این اتفاق |
| ۲۱۹۳ | Q | چشمتان تر باشد از بَعْدِ خلاص | * | که شوید از بهرِ شهوت دیوِ خاص |
| ۲۱۹۳ | N | چشمتان تر باشد از بعد خلاص | * | که شوید از بهر شهوت دیو خاص |
| ۲۱۹۴ | Q | یادتان ناید که روزی در خَطَر | * | دستتان بگرفت یزدان از قَدَر |
| ۲۱۹۴ | N | یادتان ناید که روزی در خطر | * | دستتان بگرفت یزدان از قدر |
| ۲۱۹۵ | Q | این همی‌آمد ندا از دیو لیک | * | این سخن را نشْنود جز گوشِ نیک |
| ۲۱۹۵ | N | این همی‌آمد ندا از دیو لیک | * | این سخن را نشنود جز گوش نیک |
| ۲۱۹۶ | Q | راست فرمودست با ما مُصْطفی | * | قُطْب و شاهنشاه و دریای صَفا |
| ۲۱۹۶ | N | راست فرموده ست با ما مصطفی | * | قطب و شاهنشاه و دریای صفا |
| ۲۱۹۷ | Q | کانچ جاهل دید خواهد عاقبت | * | عاقلان بینند ز اوَّل مَرْتبت |
| ۲۱۹۷ | N | کانچه جاهل دید خواهد عاقبت | * | عاقلان بینند ز اول مرتبت |
| ۲۱۹۸ | Q | کارها ز آغاز اگر غیبست و سِر | * | عاقل اول دید و آخر آن مصر |
| ۲۱۹۸ | N | کارها ز آغاز اگر غیب است و سر | * | عاقل اول دید و آخر آن مصر |
| ۲۱۹۹ | Q | اوَّلش پوشیده باشد و آخر آن | * | عاقل و جاهل ببیند در عیان |
| ۲۱۹۹ | N | اولش پوشیده باشد و آخر آن | * | عاقل و جاهل ببیند در عیان |
| ۲۲۰۰ | Q | گر نبینی واقعهٔ غَیْب ای عَنود | * | حزم را سیلاب کَیْ اندر رُبود |
| ۲۲۰۰ | N | گر نبینی واقعه‌ی غیب ای عنود | * | حزم را سیلاب کی اندر ربود |
| ۲۲۰۱ | Q | حزم چه بْوَد بَدْگمانی بر جهان | * | دَم‌بدم بیند بلای ناگهان |
| ۲۲۰۱ | N | حزم چه بود بد گمانی بر جهان | * | دم‌به‌دم بیند بلای ناگهان |
block:3101
| ۲۲۰۲ | Q | آن چنانک ناگهان شیری رسید | * | مَرد را برْبود و در بیشه کشید |
| ۲۲۰۲ | N | آن چنان که ناگهان شیری رسید | * | مرد را بربود و در بیشه کشید |
| ۲۲۰۳ | Q | او چه اندیشد در آن بُردن ببین | * | تو همان اندیش ای اُستادِ دین |
| ۲۲۰۳ | N | او چه اندیشد در آن بردن ببین | * | تو همان اندیش ای استاد دین |
| ۲۲۰۴ | Q | می‌کَشَد شیرِ قضا در بیشه‌ها | * | جانِ ما مشغولِ کار و پیشه‌ها |
| ۲۲۰۴ | N | می‌کشد شیر قضا در بیشه‌ها | * | جان ما مشغول کار و پیشه‌ها |
| ۲۲۰۵ | Q | آنچنانک از فقر می‌ترسند خلق | * | زیرِ آبِ شور رفته تا بحلق |
| ۲۲۰۵ | N | آن چنان کز فقر می‌ترسند خلق | * | زیر آب شور رفته تا به حلق |
| ۲۲۰۶ | Q | گر بترسندی از آن فَقْرآفرین | * | گنجهاشان کشف گشتی در زمین |
| ۲۲۰۶ | N | گر بترسندی از آن فقر آفرین | * | گنجهاشان کشف گشتی در زمین |
| ۲۲۰۷ | Q | جمله‌شان از خوفِ غم در عَینِ غم | * | در پیِ هستی فتاده در عدم |
| ۲۲۰۷ | N | جمله‌شان از خوف غم در عین غم | * | در پی هستی فتاده در عدم |
block:3102
| ۲۲۰۸ | Q | چون دقوقی آن قیامت را بدید | * | رحمِ او جوشید و اشکِ او دوید |
| ۲۲۰۸ | N | چون دقوقی آن قیامت را بدید | * | رحم او جوشید و اشک او دوید |
| ۲۲۰۹ | Q | گفت یا رَب مَنْگر اندر فعلشان | * | دستشان گیر ای شهِ نیکو نشان |
| ۲۲۰۹ | N | گفت یا رب منگر اندر فعلشان | * | دستشان گیر ای شه نیکو نشان |
| ۲۲۱۰ | Q | خوش سلامتشان بساحل باز بَر | * | ای رسیده دستِ تو در بحر و بَر |
| ۲۲۱۰ | N | خوش سلامتشان به ساحل باز بر | * | ای رسیده دست تو در بحر و بر |
| ۲۲۱۱ | Q | ای کریم و ای رحیمِ سَرْمَدی | * | در گذار از بَدْسگالان این بَدی |
| ۲۲۱۱ | N | ای کریم و ای رحیم سرمدی | * | در گذار از بد سگالان این بدی |
| ۲۲۱۲ | Q | ای بداده رایگان صد چشم و گوش | * | بی‌ز رشْوت بخش کرده عقل و هوش |
| ۲۲۱۲ | N | ای بداده رایگان صد چشم و گوش | * | بی‌ز رشوت بخش کرده عقل و هوش |
| ۲۲۱۳ | Q | پیش از استحقاق بخشیده عطا | * | دیده از ما جمله کفران و خَطا |
| ۲۲۱۳ | N | پیش از استحقاق بخشیده عطا | * | دیده از ما جمله کفران و خطا |
| ۲۲۱۴ | Q | ای عظیم از ما گناهانِ عظیم | * | تو توانی عفو کردن در حریم |
| ۲۲۱۴ | N | ای عظیم از ما گناهان عظیم | * | تو توانی عفو کردن در حریم |
| ۲۲۱۵ | Q | ما ز آز و حرص خود را سوختیم | * | وین دعا را هم ز تو آموختیم |
| ۲۲۱۵ | N | ما ز آز و حرص خود را سوختیم | * | وین دعا را هم ز تو آموختیم |
| ۲۲۱۶ | Q | حُرمتِ آن که دُعا آموختی | * | در چنین ظلمت چراغ افروختی |
| ۲۲۱۶ | N | حرمت آن که دعا آموختی | * | در چنین ظلمت چراغ افروختی |
| ۲۲۱۷ | Q | همچنین می‌رفت بر لفظش دُعا | * | آن زمان چون مادرانِ با وفا |
| ۲۲۱۷ | N | همچنین می‌رفت بر لفظش دعا | * | آن زمان چون مادران با وفا |
| ۲۲۱۸ | Q | اشک می‌رفت از دو چشمش و آن دعا | * | بی‌خود از وی می‌برآمد بر سَما |
| ۲۲۱۸ | N | اشک می‌رفت از دو چشمش و آن دعا | * | بی‌خود از وی می‌برآمد بر سما |
| ۲۲۱۹ | Q | آن دعای بی‌خود آن خود دیگرست | * | آن دُعا زو نیست گفتِ داورست |
| ۲۲۱۹ | N | آن دعای بی‌خود آن خود دیگر است | * | آن دعا ز او نیست گفت داور است |
| ۲۲۲۰ | Q | آن دعا حق می‌کند چون او فناست | * | آن دعا و آن اجابت از خداست |
| ۲۲۲۰ | N | آن دعا حق می‌کند چون او فناست | * | آن دعا و آن اجابت از خداست |
| ۲۲۲۱ | Q | واسطهٔ مخلوق نه اندر میان | * | بی‌خبر ز آن لابه کردن جسم و جان |
| ۲۲۲۱ | N | واسطه‌ی مخلوق نی اندر میان | * | بی‌خبر ز آن لابه کردن جسم و جان |
| ۲۲۲۲ | Q | بندگانِ حق رحیم و بُردبار | * | خویِ حق دارند در اِصلاحِ کار |
| ۲۲۲۲ | N | بندگان حق رحیم و بردبار | * | خوی حق دارند در اصلاح کار |
| ۲۲۲۳ | Q | مهربان بی‌رشْوتان یاری گران | * | در مقامِ سخت و در روزِ گران |
| ۲۲۲۳ | N | مهربان بی‌رشوتان یاریگران | * | در مقام سخت و در روز گران |
| ۲۲۲۴ | Q | هین بجُو این قوم را ای مُبْتَلا | * | هین غنیمت دارشان پیش از بلا |
| ۲۲۲۴ | N | هین بجو این قوم را ای مبتلا | * | هین غنیمت دارشان پیش از بلا |
| ۲۲۲۵ | Q | رَست کشتی از دَمِ آن پهلوان | * | و اَهْلِ کشتی را بجهدِ خود گمان |
| ۲۲۲۵ | N | رست کشتی از دم آن پهلوان | * | و اهل کشتی را به جهد خود گمان |
| ۲۲۲۶ | Q | که مگر بازوی ایشان در حذَر | * | بر هدف انداخت تیری از هُنَر |
| ۲۲۲۶ | N | که مگر بازوی ایشان در حذر | * | بر هدف انداخت تیری از هنر |
| ۲۲۲۷ | Q | پا رَهاند رُوبهان را در شکار | * | و آن ز دُم دانند روباهان غِرار |
| ۲۲۲۷ | N | پا رهاند روبهان را در شکار | * | و آن ز دم دانند روباهان غرار |
| ۲۲۲۸ | Q | عشقها با دُمِّ خود بازند کین | * | می‌رهاند جانِ ما را در کمین |
| ۲۲۲۸ | N | عشقها با دم خود بازند کاین | * | می‌رهاند جان ما را در کمین |
| ۲۲۲۹ | Q | روبها پا را نگه دار از کلوخ | * | پا چو نبود دُم چه سود ای چشم‌شوخ |
| ۲۲۲۹ | N | روبها پا را نگه دار از کلوخ | * | پا چو نبود دم چه سود ای چشم شوخ |
| ۲۲۳۰ | Q | ما چو روباهیم و پایِ ما کرام | * | می‌رهاندمان ز صد گون انتقام |
| ۲۲۳۰ | N | ما چو روباهیم و پای ما کرام | * | می‌رهاندمان ز صد گون انتقام |
| ۲۲۳۱ | Q | حیلهٔ باریکِ ما چون دُمِّ ماست | * | عشقها بازیم با دُم چپّ و راست |
| ۲۲۳۱ | N | حیله‌ی باریک ما چون دم ماست | * | عشقها بازیم با دم چپ و راست |
| ۲۲۳۲ | Q | دُم بجنبانیم ز استدلال و مَکر | * | تا که حیران مانَد از ما زَیْد و بَکْر |
| ۲۲۳۲ | N | دم بجنبانیم ز استدلال و مکر | * | تا که حیران ماند از ما زید و بکر |
| ۲۲۳۳ | Q | طالبِ حیرانی خلقان شدیم | * | دستِ طمع اندر الوهیَّت زدیم |
| ۲۲۳۳ | N | طالب حیرانی خلقان شدیم | * | دست طمع اندر الوهیت زدیم |
| ۲۲۳۴ | Q | تا بافسون مالکِ دلها شویم | * | این نمی‌بینیم ما کاندر گَویم |
| ۲۲۳۴ | N | تا به افسون مالک دلها شویم | * | این نمی‌بینیم ما کاندر گویم |
| ۲۲۳۵ | Q | در گَوی و در چَهی ای قلتبان | * | دست وا دار از سبالِ دیگران |
| ۲۲۳۵ | N | در گوی و در چهی ای قلتبان | * | دست وادار از سبال دیگران |
| ۲۲۳۶ | Q | چون ببُستانی رسی زیبا و خوش | * | بعد از آن دامانِ خلقان گیر و کَش |
| ۲۲۳۶ | N | چون به بستانی رسی زیبا و خوش | * | بعد از آن دامان خلقان گیر و کش |
| ۲۲۳۷ | Q | ای مُقیمِ حبسِ چار و پنج و شش | * | نغز جایی دیگران را هم بکَش |
| ۲۲۳۷ | N | ای مقیم حبس چار و پنج و شش | * | نغز جایی دیگران را هم بکش |
| ۲۲۳۸ | Q | ای چو خَرْبنده حریفِ کُونِ خَر | * | بوسه‌گاهی یافتی ما را ببَر |
| ۲۲۳۸ | N | ای چو خربنده حریف کون خر | * | بوسه‌گاهی یافتی ما را ببر |
| ۲۲۳۹ | Q | چون ندادت بندگی دوست دست | * | میلِ شاهی از کُجااَتْ خاستست |
| ۲۲۳۹ | N | چون ندادت بندگی دوست دست | * | میل شاهی از کجایت خاسته‌ست |
| ۲۲۴۰ | Q | در هوای آنک گویندت زهی | * | بسته‌ای در گردنِ جانت زِهی |
| ۲۲۴۰ | N | در هوای آن که گویندت زهی | * | بسته‌ای در گردن جانت زهی |
| ۲۲۴۱ | Q | روبها این دُمِّ حیلت را بِهِل | * | وقف کن دل بر خداوندانِ دل |
| ۲۲۴۱ | N | روبها این دم حیلت را بهل | * | وقف کن دل بر خداوندان دل |
| ۲۲۴۲ | Q | در پناهِ شیر کم ناید کباب | * | روبها تو سوی جیفه کم شتاب |
| ۲۲۴۲ | N | در پناه شیر کم ناید کباب | * | روبها تو سوی جیفه کم شتاب |
| ۲۲۴۳ | Q | تو دلا منظورِ حقّ آنگه شوی | * | که چو جُزْوی سوی کُلِّ خود روی |
| ۲۲۴۳ | N | تو دلا منظور حق آن گه شوی | * | که چو جزوی سوی کل خود روی |
| ۲۲۴۴ | Q | حق همی‌گوید نظرمان بر دلست | * | نیست بر صورت که آن آب و گِلست |
| ۲۲۴۴ | N | حق همی‌گوید نظرمان بر دل است | * | نیست بر صورت که آن آب و گل است |
| ۲۲۴۵ | Q | تو همی‌گویی مرا دل نیز هست | * | دل فرازِ عرش باشد نه بپَست |
| ۲۲۴۵ | N | تو همی‌گویی مرا دل نیز هست | * | دل فراز عرش باشد نی به پست |
| ۲۲۴۶ | Q | در گلِ تیره یقین هم آب هست | * | لیک ز آن آبت نشاید آب‌دست |
| ۲۲۴۶ | N | در گل تیره یقین هم آب هست | * | لیک ز آن آبت نشاید آب دست |
| ۲۲۴۷ | Q | زانک گر آبست مغلوبِ گِلست | * | پس دلِ خود را مگو کین هم دلست |
| ۲۲۴۷ | N | ز انکه گر آب است مغلوب گل است | * | پس دل خود را مگو کاین هم دل است |
| ۲۲۴۸ | Q | آن دلی کز آسمانها برتَرست | * | آن دلِ اَبْدال یا پیغمبرست |
| ۲۲۴۸ | N | آن دلی کز آسمانها برتر است | * | آن دل ابدال یا پیغمبر است |
| ۲۲۴۹ | Q | پاک گشته آن ز گِل صافی شده | * | در فزونی آمده وافی شده |
| ۲۲۴۹ | N | پاک گشته آن ز گل صافی شده | * | در فزونی آمده وافی شده |
| ۲۲۵۰ | Q | ترکِ گِل کرده سوی بحر آمده | * | رَسته از زندانِ گِل بحری شده |
| ۲۲۵۰ | N | ترک گل کرده سوی بحر آمده | * | رسته از زندان گل بحری شده |
| ۲۲۵۱ | Q | آبِ ما محبوسِ گلِ ماندست هین | * | بحرِ رحمت جذب کُن ما را ز طین |
| ۲۲۵۱ | N | آب ما محبوس گل مانده ست هین | * | بحر رحمت جذب کن ما را ز طین |
| ۲۲۵۲ | Q | بحر گوید من ترا در خود کشم | * | لیک می‌لافی که من آبِ خوشم |
| ۲۲۵۲ | N | بحر گوید من ترا در خود کشم | * | لیک می‌لافی که من آب خوشم |
| ۲۲۵۳ | Q | لافِ تو محروم می‌دارد ترا | * | ترکِ آن پنداشت کن در من در آ |
| ۲۲۵۳ | N | لاف تو محروم می‌دارد ترا | * | ترک آن پنداشت کن در من در آ |
| ۲۲۵۴ | Q | آبِ گِل خواهد که در دریا رود | * | گِل گرفته پایِ آب و می‌کشد |
| ۲۲۵۴ | N | آب گل خواهد که در دریا رود | * | گل گرفته پای آب و می‌کشد |
| ۲۲۵۵ | Q | گر رهاند پایِ خود از دستِ گِل | * | گِل بماند خُشک و او شد مُسْتَقِل |
| ۲۲۵۵ | N | گر رهاند پای خود از دست گل | * | گل بماند خشک و او شد مستقل |
| ۲۲۵۶ | Q | آن کشیدن چیست از گِل آب را | * | جذبِ تو نقُل و شرابِ ناب را |
| ۲۲۵۶ | N | آن کشیدن چیست از گل آب را | * | جذب تو نقل و شراب ناب را |
| ۲۲۵۷ | Q | همچنین هر شهوتی اندر جهان | * | خواه مال و خواه جان و خواه نان |
| ۲۲۵۷ | N | همچنین هر شهوتی اندر جهان | * | خواه مال و خواه جان و خواه نان |
| ۲۲۵۸ | Q | هر یکی زینها ترا مستی کُند | * | چون نیابی آن خُمارت می‌زند |
| ۲۲۵۸ | N | هر یکی زینها ترا مستی کند | * | چون نیابی آن خمارت می‌زند |
| ۲۲۵۹ | Q | این خُمارِ غم دلیلِ آن شدست | * | که بد آن مفقود مستی‌ات بُدست |
| ۲۲۵۹ | N | این خمار غم دلیل آن شده ست | * | که بد آن مفقود مستی‌ات بده ست |
| ۲۲۶۰ | Q | جز به اندازهٔ ضرورت زین مگیر | * | تا نگردد غالب و بر تو امیر |
| ۲۲۶۰ | N | جز به اندازه‌ی ضرورت زین مگیر | * | تا نگردد غالب و بر تو امیر |
| ۲۲۶۱ | Q | سر کشیدی تو که من صاحب دلم | * | حاجتِ غیری ندارم واصلم |
| ۲۲۶۱ | N | سر کشیدی تو که من صاحب دلم | * | حاجت غیری ندارم واصلم |
| ۲۲۶۲ | Q | آنچنانک آب در گِل سَر کشد | * | که منم آب و چرا جُویم مدَد |
| ۲۲۶۲ | N | آن چنان که آب در گل سر کشد | * | که منم آب و چرا جویم مدد |
| ۲۲۶۳ | Q | دل تو این آلوده را پنداشتی | * | لاجرم دل ز اهْلِ دل برداشتی |
| ۲۲۶۳ | N | دل تو این آلوده را پنداشتی | * | لاجرم دل ز اهل دل برداشتی |
| ۲۲۶۴ | Q | خود روا داری که آن دل باشد این | * | کو بود در عشقِ شیر و انگبین |
| ۲۲۶۴ | N | خود روا داری که آن دل باشد این | * | کاو بود در عشق شیر و انگبین |
| ۲۲۶۵ | Q | لطفِ شیر و انگبین عکس دلست | * | هر خوشی را آن خوش از دل حاصلست |
| ۲۲۶۵ | N | لطف شیر و انگبین عکس دل است | * | هر خوشی را آن خوش از دل حاصل است |
| ۲۲۶۶ | Q | پس بود دل جوهر و عالَم عَرَض | * | سایهٔ دل چون بود دل را غرض |
| ۲۲۶۶ | N | پس بود دل جوهر و عالم عرض | * | سایه‌ی دل چون بود دل را غرض |
| ۲۲۶۷ | Q | آن دلی کو عاشقِ مالست و جاه | * | یا زبونِ این گِل و آبِ سیاه |
| ۲۲۶۷ | N | آن دلی کاو عاشق مال است و جاه | * | یا زبون این گل و آب سیاه |
| ۲۲۶۸ | Q | یا خیالاتی که در ظُلْمات او | * | می‌پرستدشان برای گفت‌وگو |
| ۲۲۶۸ | N | یا خیالاتی که در ظلمات او | * | می‌پرستدشان برای گفت‌وگو |
| ۲۲۶۹ | Q | دل نباشد غیرِ آن دریای نور | * | دل نظرگاهِ خدا و آنگاه کُور |
| ۲۲۶۹ | N | دل نباشد غیر آن دریای نور | * | دل نظر گاه خدا و آن گاه کور |
| ۲۲۷۰ | Q | نه دل اندر صد هزاران خاص و عام | * | در یکی باشد کدامست آن کدام |
| ۲۲۷۰ | N | نی دل اندر صد هزاران خاص و عام | * | در یکی باشد کدام است آن کدام |
| ۲۲۷۱ | Q | ریزهٔ دل را بِهلِ دل را بجُو | * | تا شود آن ریزه چون کوهی ازو |
| ۲۲۷۱ | N | ریزه‌ی دل را بهل دل را بجو | * | تا شود آن ریزه چون کوهی از او |
| ۲۲۷۲ | Q | دل مُحیط است اندرین خطهٔ وجود | * | زر همی‌افشاند از احسان و جُود |
| ۲۲۷۲ | N | دل محیط است اندر این خطه‌ی وجود | * | زر همی‌افشاند از احسان و جود |
| ۲۲۷۳ | Q | از سلامِ حق سلامتها نثار | * | می‌کند بر اهلِ عالم ز اختیار |
| ۲۲۷۳ | N | از سلام حق سلامتها نثار | * | می‌کند بر اهل عالم ز اختیار |
| ۲۲۷۴ | Q | هرکرا دامن دُرُست است و مُعَد | * | آن نثارِ دل بدانکس می‌رسَد |
| ۲۲۷۴ | N | هر که را دامن درست است و معد | * | آن نثار دل بدان کس می‌رسد |
| ۲۲۷۵ | Q | دامنِ تو آن نیازست و حضُور | * | هین منه در دامن آن سنگِ فُجور |
| ۲۲۷۵ | N | دامن تو آن نیاز است و حضور | * | هین منه در دامن آن سنگ فجور |
| ۲۲۷۶ | Q | تا ندرَّد دامنت ز آن سنگها | * | تا بدانی نقد را از رنگها |
| ۲۲۷۶ | N | تا ندرد دامنت ز آن سنگها | * | تا بدانی نقد را از رنگها |
| ۲۲۷۷ | Q | سنگ پُر کردی تو دامن از جهان | * | هم ز سنگِ سیم و زر چون کودکان |
| ۲۲۷۷ | N | سنگ پر کردی تو دامن از جهان | * | هم ز سنگ سیم و زر چون کودکان |
| ۲۲۷۸ | Q | از خیالِ سیم و زر چون زر نبود | * | دامنِ صِدْقت درید و غم فزود |
| ۲۲۷۸ | N | از خیال سیم و زر چون زر نبود | * | دامن صدقت درید و غم فزود |
| ۲۲۷۹ | Q | کَی نماید کودکان را سنگ سنگ | * | تا نگیرد عقل دامنشان بچنگ |
| ۲۲۷۹ | N | کی نماید کودکان را سنگ سنگ | * | تا نگیرد عقل دامنشان به چنگ |
| ۲۲۸۰ | Q | پیر عقل آمد نه آن مُویِ سپید | * | مو نمی‌گنجد درین بخت و امید |
| ۲۲۸۰ | N | پیر عقل آمد نه آن موی سپید | * | مو نمی‌گنجد در این بخت و امید |
block:3103
| ۲۲۸۱ | Q | چون رهید آن کشتی و آمد بکام | * | شد نمازِ آن جماعت هم تمام |
| ۲۲۸۱ | N | چون رهید آن کشتی و آمد به کام | * | شد نماز آن جماعت هم تمام |
| ۲۲۸۲ | Q | فُجْفُجی افتادشان با همدگر | * | کین فُضولی کیست از ما ای پدر |
| ۲۲۸۲ | N | فجفجی افتادشان با همدگر | * | کاین فضولی کیست از ما ای پدر |
| ۲۲۸۳ | Q | هر یکی با آن دگر گفتند سِر | * | از پسِ پُشتِ دقوقی مستِتر |
| ۲۲۸۳ | N | هر یکی با آن دگر گفتند سر | * | از پس پشت دقوقی مستتر |
| ۲۲۸۴ | Q | گفت هر یک من نکردستم کنون | * | این دعا نه از برون نه از درون |
| ۲۲۸۴ | N | گفت هر یک من نکردستم کنون | * | این دعا نی از برون نی از درون |
| ۲۲۸۵ | Q | گفت مانا این امامِ ما ز دَرْد | * | بو ٱلفُضولانه مُناجاتی بکرد |
| ۲۲۸۵ | N | گفت مانا کاین امام ما ز درد | * | بو الفضولانه مناجاتی بکرد |
| ۲۲۸۶ | Q | گفت آن دیگر که ای یارِ یقین | * | مر مرا هم می‌نماید این چنین |
| ۲۲۸۶ | N | گفت آن دیگر که ای یار یقین | * | مر مرا هم می‌نماید این چنین |
| ۲۲۸۷ | Q | او فضولی بوده است از انقباض | * | کرد بر مُخْتارِ مُطْلَق اعتراض |
| ۲۲۸۷ | N | او فضولی بوده است از انقباض | * | کرد بر مختار مطلق اعتراض |
| ۲۲۸۸ | Q | چون نگه کردم سِپَس تا بنْگرم | * | که چه می گویند آن اهلِ کرم |
| ۲۲۸۸ | N | چون نگه کردم سپس تا بنگرم | * | که چه می گویند آن اهل کرم |
| ۲۲۸۹ | Q | یک از ایشان را ندیدم در مقام | * | رفته بودند از مقامِ خود تمام |
| ۲۲۸۹ | N | یک از ایشان را ندیدم در مقام | * | رفته بودند از مقام خود تمام |
| ۲۲۹۰ | Q | نه بچپ نه راست نه بالا نه زیر | * | چشمِ تیزِ من نشد بر قوم چیر |
| ۲۲۹۰ | N | نی بچپ نی راست نی بالا نه زیر | * | چشم تیز من نشد بر قوم چیر |
| ۲۲۹۱ | Q | دُرّها بودند گویی آب گشت | * | نه نشانِ پا و نه گَرْدی بدَشت |
| ۲۲۹۱ | N | درها بودند گویی آب گشت | * | نی نشان پا و نی گردی به دشت |
| ۲۲۹۲ | Q | در قِبابِ حق شدند آن دَم همه | * | در کدامین روضه رفتند آن رمه |
| ۲۲۹۲ | N | در قباب حق شدند آن دم همه | * | در کدامین روضه رفتند آن رمه |
| ۲۲۹۳ | Q | در تحیّر ماندم کین قوم را | * | چون بپوشانید حق بر چشمِ ما |
| ۲۲۹۳ | N | در تحیر ماندم کاین قوم را | * | چون بپوشانید حق بر چشم ما |
| ۲۲۹۴ | Q | آنچنان پنهان شدند از چشمِ او | * | مثلِ غَوْطهٔ ماهیان در آبِ جُو |
| ۲۲۹۴ | N | آن چنان پنهان شدند از چشم او | * | مثل غوطه‌ی ماهیان در آب جو |
| ۲۲۹۵ | Q | سالها در حسرتِ ایشان بماند | * | عمرها در شوقِ ایشان اشک راند |
| ۲۲۹۵ | N | سالها در حسرت ایشان بماند | * | عمرها در شوق ایشان اشک راند |
| ۲۲۹۶ | Q | تو بگویی مردِ حقّ اندر نَظر | * | کَیْ در آرد با خدا ذکرِ بَشَر |
| ۲۲۹۶ | N | تو بگویی مرد حق اندر نظر | * | کی در آرد با خدا ذکر بشر |
| ۲۲۹۷ | Q | خر ازین می‌خُسبد اینجا ای فُلان | * | که بشر دیدی تو ایشان را نه جان |
| ۲۲۹۷ | N | خر از این می‌خسبد این جا ای فلان | * | که بشر دیدی تو ایشان را نه جان |
| ۲۲۹۸ | Q | کار ازین ویران شدست ای مردِ خام | * | که بشر دیدی مر ایشا را چو عام |
| ۲۲۹۸ | N | کار از این ویران شده ست ای مرد خام | * | که بشر دیدی مر اینها را چو عام |
| ۲۲۹۹ | Q | تو همان دیدی که ابلیسِ لعین | * | گفت من از آتشم آدم ز طین |
| ۲۲۹۹ | N | تو همان دیدی که ابلیس لعین | * | گفت من از آتشم آدم ز طین |
| ۲۳۰۰ | Q | چشمِ ابلیسانه را یک دم ببند | * | چند بینی صورت آخر چند چند |
| ۲۳۰۰ | N | چشم ابلیسانه را یک دم ببند | * | چند بینی صورت آخر چند چند |
| ۲۳۰۱ | Q | ای دقوقی با دو چشمِ همچو جُو | * | هین مبُر اومید ایشان را بجُو |
| ۲۳۰۱ | N | ای دقوقی با دو چشم همچو جو | * | هین مبر اومید ایشان را بجو |
| ۲۳۰۲ | Q | هین بجو که رُکنِ دولت جُستن است | * | هر گشادی در دل اندر بَستن است |
| ۲۳۰۲ | N | هین بجو که رکن دولت جستن است | * | هر گشادی در دل اندر بستن است |
| ۲۳۰۳ | Q | از همهٔ کارِ جهان پرداخته | * | کُو و کُو می‌گو بجان چون فاخته |
| ۲۳۰۳ | N | از همه‌ی کار جهان پرداخته | * | کو و کو می‌گو به جان چون فاخته |
| ۲۳۰۴ | Q | نیک بنگر اندرین ای مُحْتَجِب | * | که دعا را بست حق بر أَسْتَجِبْ |
| ۲۳۰۴ | N | نیک بنگر اندر این ای محتجب | * | که دعا را بست حق بر أَسْتَجِبْ |
| ۲۳۰۵ | Q | هر کرا دل پاک شد از اعتلال | * | آن دعااش می‌رود تا ذو ٱلجلال |
| ۲۳۰۵ | N | هر که را دل پاک شد از اعتلال | * | آن دعایش می‌رود تا ذو الجلال |
block:3104
| ۲۳۰۶ | Q | یادم آمد آن حکایت کان فقیر | * | روز و شب می‌کرد افغان و نفیر |
| ۲۳۰۶ | N | یادم آمد آن حکایت کان فقیر | * | روز و شب می‌کرد افغان و نفیر |
| ۲۳۰۷ | Q | وز خدا می‌خواست روزی حلال | * | بی‌شکار و رنج و کسب و انتقال |
| ۲۳۰۷ | N | وز خدا می‌خواست روزی حلال | * | بی‌شکار و رنج و کسب و انتقال |
| ۲۳۰۸ | Q | پیش ازین گفتیم بعضی حالِ او | * | لیک تَعْویق آمد و شد پنج تو |
| ۲۳۰۸ | N | پیش از این گفتیم بعضی حال او | * | لیک تعویق آمد و شد پنج تو |
| ۲۳۰۹ | Q | هم بگوییمش کجا خواهد گریخت | * | چون ز ابرِ فضلِ حق حکمت بریخت |
| ۲۳۰۹ | N | هم بگوییمش کجا خواهد گریخت | * | چون ز ابر فضل حق حکمت بریخت |
| ۲۳۱۰ | Q | صاحبِ گاوش بدید و گفت هین | * | ای به ظُلمت گاوِ من گشته رهین |
| ۲۳۱۰ | N | صاحب گاوش بدید و گفت هین | * | ای به ظلمت گاو من گشته رهین |
| ۲۳۱۱ | Q | هین چرا کُشتی بگو گاوِ مرا | * | ابلهِ طّرار انصاف اندر آ |
| ۲۳۱۱ | N | هین چرا کشتی بگو گاو مرا | * | ابله طرار انصاف اندر آ |
| ۲۳۱۲ | Q | گفت من روزی ز حق می‌خواستم | * | قِبله را از لابه می‌آراستم |
| ۲۳۱۲ | N | گفت من روزی ز حق می‌خواستم | * | قبله را از لابه می‌آراستم |
| ۲۳۱۳ | Q | آن دعای کهنه‌ام شد مُستجاب | * | روزی من بود کُشتم نَک جواب |
| ۲۳۱۳ | N | آن دعای کهنه‌ام شد مستجاب | * | روزی من بود کشتم نک جواب |
| ۲۳۱۴ | Q | او ز خشم آمد گریبانش گرفت | * | چند مُشتی زد برُویش ناشِکِفت |
| ۲۳۱۴ | N | او ز خشم آمد گریبانش گرفت | * | چند مشتی زد به رویش ناشکفت |
block:3105
| ۲۳۱۵ | Q | می‌کشیدش تا بداودِ نبی | * | که بیا ای ظالمِ گیجِ غَبی |
| ۲۳۱۵ | N | می‌کشیدش تا به داود نبی | * | که بیا ای ظالم گیج غبی |
| ۲۳۱۶ | Q | حُجّتِ بارد رها کن ای دَغا | * | عقل در تن آور و با خویش آ |
| ۲۳۱۶ | N | حجت بارد رها کن ای دغا | * | عقل در تن آور و با خویش آ |
| ۲۳۱۷ | Q | این چه می گویی دعا چه بْوَد مَخند | * | بر سر و ریشِ من و خویش ای لَوَند |
| ۲۳۱۷ | N | این چه می گویی دعا چه بود مخند | * | بر سر و ریش من و خویش ای لوند |
| ۲۳۱۸ | Q | گفت من با حق دعاها کرده‌ام | * | اندرین لابه بسی خون خورده‌ام |
| ۲۳۱۸ | N | گفت من با حق دعاها کرده‌ام | * | اندر این لابه بسی خون خورده‌ام |
| ۲۳۱۹ | Q | من یقین دارم دعا شد مستجاب | * | سر بزن بر سنگ ای مُنْکَر خطاب |
| ۲۳۱۹ | N | من یقین دارم دعا شد مستجاب | * | سر بزن بر سنگ ای منکر خطاب |
| ۲۳۲۰ | Q | گفت گِرْد آیید هین یا مُسْلِمین | * | ژاژ بینید و فشارِ این مَهین |
| ۲۳۲۰ | N | گفت گرد آیید هین یا مسلمین | * | ژاژ بینید و فشار این مهین |
| ۲۳۲۱ | Q | ای مسلمانان دعا مالِ مرا | * | چون از آنِ او کند بهرِ خدا |
| ۲۳۲۱ | N | ای مسلمانان دعا مال مرا | * | چون از آن او کند بهر خدا |
| ۲۳۲۲ | Q | گر چنین بودی همه عالَم بدین | * | یک دعا املاک بردندی بکین |
| ۲۳۲۲ | N | گر چنین بودی همه عالم بدین | * | یک دعا املاک بردندی به کین |
| ۲۳۲۳ | Q | گر چنین بودی گدایانِ ضریر | * | محتشم گشته بُدندی و امیر |
| ۲۳۲۳ | N | گر چنین بودی گدایان ضریر | * | محتشم گشته بدندی و امیر |
| ۲۳۲۴ | Q | روز و شب اندر دعااند و ثنا | * | لابه‌گویان که تو دِه‌مان ای خدا |
| ۲۳۲۴ | N | روز و شب اندر دعایند و ثنا | * | لابه‌گویان که تومان ده ای خدا |
| ۲۳۲۵ | Q | تا تو ندْهی هیچ کس ندْهد یقین | * | ای گشاینده تو بگْشا بند این |
| ۲۳۲۵ | N | تا تو ندهی هیچ کس ندهد یقین | * | ای گشاینده تو بگشا بند این |
| ۲۳۲۶ | Q | مَکْسبِ کوران بود لابه و دُعا | * | جز لبِ نانی نیابند از عَطا |
| ۲۳۲۶ | N | مکسب کوران بود لابه و دعا | * | جز لب نانی نیابند از عطا |
| ۲۳۲۷ | Q | خلق گفتند این مُسلْمان راست‌گوست | * | وین فروشندهٔ دعاها ظلم‌جُوست |
| ۲۳۲۷ | N | خلق گفتند این مسلمان راست گوست | * | وین فروشنده‌ی دعاها ظلم جوست |
| ۲۳۲۸ | Q | این دُعا کَیْ باشد از اسبابِ مِلک | * | کَیْ کشید این را شریعت خود بِسلْک |
| ۲۳۲۸ | N | این دعا کی باشد از اسباب ملک | * | کی کشید این را شریعت خود به سلک |
| ۲۳۲۹ | Q | بَیْع و بخشش یا وصیَّت یا عطا | * | یا ز جنسِ این شود مِلکی ترا |
| ۲۳۲۹ | N | بیع و بخشش یا وصیت یا عطا | * | یا ز جنس این شود ملکی ترا |
| ۲۳۳۰ | Q | در کدامین دفترست این شرعِ نَو | * | گاو را تو باز ده یا حَبْس رَو |
| ۲۳۳۰ | N | در کدامین دفتر است این شرع نو | * | گاو را تو باز ده یا حبس رو |
| ۲۳۳۱ | Q | او بسوی آسمان می‌کرد رُو | * | واقعهٔ ما را نداند غیرِ تو |
| ۲۳۳۱ | N | او به سوی آسمان می‌کرد رو | * | واقعه‌ی ما را نداند غیر تو |
| ۲۳۳۲ | Q | در دلِ من آن دعا انداختی | * | صد امید اندر دلم افراختی |
| ۲۳۳۲ | N | در دل من آن دعا انداختی | * | صد امید اندر دلم افراختی |
| ۲۳۳۳ | Q | من نمی‌کردم گزافه آن دعا | * | همچو یوسف دیده بودم خوابها |
| ۲۳۳۳ | N | من نمی‌کردم گزافه آن دعا | * | همچو یوسف دیده بودم خوابها |
| ۲۳۳۴ | Q | دید یوسف آفتاب و اختران | * | پیشِ او سجده‌کنان چون چاکران |
| ۲۳۳۴ | N | دید یوسف آفتاب و اختران | * | پیش او سجده کنان چون چاکران |
| ۲۳۳۵ | Q | اعتمادش بود بر خوابِ دُرُست | * | در چَه و زندان جز آن را می‌نجُست |
| ۲۳۳۵ | N | اعتمادش بود بر خواب درست | * | در چه و زندان جز آن را می‌نجست |
| ۲۳۳۶ | Q | ز اعتمادِ آن نبودش هیچ غم | * | از غلامی و ز مَلام و بیش و کم |
| ۲۳۳۶ | N | ز اعتماد آن نبودش هیچ غم | * | از غلامی و ز ملام و بیش و کم |
| ۲۳۳۷ | Q | اعتمادی داشت او بر خوابِ خویش | * | که چو شمعی می‌فروزیدش ز پیش |
| ۲۳۳۷ | N | اعتمادی داشت او بر خواب خویش | * | که چو شمعی می‌فروزیدش ز پیش |
| ۲۳۳۸ | Q | چون در افکندند یوسف را بچاه | * | بانگ آمد سمعِ او را از الٰه |
| ۲۳۳۸ | N | چون در افکندند یوسف را به چاه | * | بانگ آمد سمع او را از اله |
| ۲۳۳۹ | Q | که تو روزی شه شوی ای پهلوان | * | تا بمالی این جفا در رُویشان |
| ۲۳۳۹ | N | که تو روزی شه شوی ای پهلوان | * | تا بمالی این جفا در رویشان |
| ۲۳۴۰ | Q | قایلِ این بانگ ناید در نَظْر | * | لیک دل بشْناخت قایل را ز اَثَر |
| ۲۳۴۰ | N | قایل این بانگ ناید در نظر | * | لیک دل بشناخت قایل را ز اثر |
| ۲۳۴۱ | Q | قُوَّتی و راحتی و مُسْنَدی | * | در میانِ جان فتادش ز آن نِدا |
| ۲۳۴۱ | N | قوتی و راحتی و مسندی | * | در میان جان فتادش ز آن ندی |
| ۲۳۴۲ | Q | چاه شد بر وَیْ بدان بانگِ جلیل | * | گلشن و بزمی چو آتش بر خلیل |
| ۲۳۴۲ | N | چاه شد بر وی بدان بانگ جلیل | * | گلشن و بزمی چو آتش بر خلیل |
| ۲۳۴۳ | Q | هر جفا که بعد از آتش می‌رسید | * | او بدان قوَّت بشادی می‌کشید |
| ۲۳۴۳ | N | هر جفا که بعد از آتش می‌رسید | * | او بدان قوت به شادی می‌کشید |
| ۲۳۴۴ | Q | همچنانک ذوقِ آن بانگ أَ لَسْتُ | * | در دلِ هر مومنی تا حشر هست |
| ۲۳۴۴ | N | همچنان که ذوق آن بانگ أَ لَسْتُ | * | در دل هر مومنی تا حشر هست |
| ۲۳۴۵ | Q | تا نباشد بر بلاشان اعتراض | * | نه ز امر و نهْیِ حَقْشان انقباض |
| ۲۳۴۵ | N | تا نباشد بر بلاشان اعتراض | * | نی ز امر و نهی حقشان انقباض |
| ۲۳۴۶ | Q | لقمهٔ حُکمی که تلخی می‌نهد | * | گلشکر آن را گُوارِش می‌دهد |
| ۲۳۴۶ | N | لقمه‌ی حکمی که تلخی می‌نهد | * | گل شکر آن را گوارش می‌دهد |
| ۲۳۴۷ | Q | گلشکر آن را که نبْود مُسْتَنَد | * | لقمه را ز اِنکار او قَیْ می‌کند |
| ۲۳۴۷ | N | گل شکر آن را که نبود مستند | * | لقمه را ز انکار او قی می‌کند |
| ۲۳۴۸ | Q | هرکه خوابی دید از روزِ أَلَسْتُ | * | مست باشد در رهِ طاعات مست |
| ۲۳۴۸ | N | هر که خوابی دید از روز أَ لَسْتُ | * | مست باشد در ره طاعات مست |
| ۲۳۴۹ | Q | می‌کَشَد چون اشترِ مست این جوال | * | بی‌فتور و بی‌گمان و بی‌ملال |
| ۲۳۴۹ | N | می‌کشد چون اشتر مست این جوال | * | بی‌فتور و بی‌گمان و بی‌ملال |
| ۲۳۵۰ | Q | کَفْکِ تصدیقش بِگردِ پوزِ او | * | شد گواهِ مستی و دلسوزِ او |
| ۲۳۵۰ | N | کفک تصدیقش به گرد پوز او | * | شد گواه مستی و دل سوز او |
| ۲۳۵۱ | Q | اشتر از قوَّت چو شیرِ نر شده | * | زیرِ ثقلِ بار اندک‌خور شده |
| ۲۳۵۱ | N | اشتر از قوت چو شیر نر شده | * | زیر ثقل بار اندک خور شده |
| ۲۳۵۲ | Q | ز آرزوی ناقه صد فاقه بُرُو | * | می‌نماید کوه پیشش تارِ مُو |
| ۲۳۵۲ | N | ز آرزوی ناقه صد فاقه بر او | * | می‌نماید کوه پیشش تار مو |
| ۲۳۵۳ | Q | در أَلَسْتُ آنکو چنین خوابی ندید | * | اندرین دنیا نشد بنده و مُرید |
| ۲۳۵۳ | N | در أَ لَسْتُ آن کاو چنین خوابی ندید | * | اندر این دنیا نشد بنده و مرید |
| ۲۳۵۴ | Q | ور بشد اندر تردُّد صد دِله | * | یک زمان شُکرستش و سالی گِله |
| ۲۳۵۴ | N | ور بشد اندر تردد صد دله | * | یک زمان شکر استش و سالی گله |
| ۲۳۵۵ | Q | پای پیش و پای پس در راهِ دین | * | می‌نهد با صد تردُّد بی‌یقین |
| ۲۳۵۵ | N | پای پیش و پای پس در راه دین | * | می‌نهد با صد تردد بی‌یقین |
| ۲۳۵۶ | Q | وام دارِ شرحِ اینم نَک گِرَو | * | ور شتابستت ز أَلَمْ نَشْرَحْ شنو |
| ۲۳۵۶ | N | وام دار شرح اینم نک گرو | * | ور شتاب استت ز أَ لَمْ نَشْرَحْ شنو |
| ۲۳۵۷ | Q | چون ندارد شرحِ این معنی کران | * | خر بسوی مُدَّعی گاو ران |
| ۲۳۵۷ | N | چون ندارد شرح این معنی کران | * | خر به سوی مدعی گاو ران |
| ۲۳۵۸ | Q | گفت کوُرم خواند زین جُرم آن دغا | * | بس بلیسانه قیاسست ای خدا |
| ۲۳۵۸ | N | گفت کورم خواند زین جرم آن دغا | * | بس بلیسانه قیاس است ای خدا |
| ۲۳۵۹ | Q | من دعا کورانه کَیْ می‌کرده‌ام | * | جز بخالق کْدیه کَیْ آورده‌ام |
| ۲۳۵۹ | N | من دعا کورانه کی می‌کرده‌ام | * | جز به خالق کدیه کی آورده‌ام |
| ۲۳۶۰ | Q | کور از خلقان طَمَع دارد ز جهل | * | من ز تو کز تُست هر دشوار سهل |
| ۲۳۶۰ | N | کور از خلقان طمع دارد ز جهل | * | من ز تو کز تست هر دشوار سهل |
| ۲۳۶۱ | Q | آن یکی کورم ز کوران بشْمرید | * | او نیازِ جان و اخلاصم ندید |
| ۲۳۶۱ | N | آن یکی کورم ز کوران بشمرید | * | او نیاز جان و اخلاصم ندید |
| ۲۳۶۲ | Q | کوری عشقست این کوری من | * | حُبّ یُعْمِی و یُصِمّست ای حَسَن |
| ۲۳۶۲ | N | کوری عشق است این کوری من | * | حب یعمی و یصم است ای حسن |
| ۲۳۶۳ | Q | کورم از غیرِ خدا بینا بدو | * | مُقْتضای عشق این باشد نکو |
| ۲۳۶۳ | N | کورم از غیر خدا بینا بدو | * | مقتضای عشق این باشد بگو |
| ۲۳۶۴ | Q | تو که بینایی ز کورانم مَدار | * | دایرم بر گِردِ لطفت ای مَدار |
| ۲۳۶۴ | N | تو که بینایی ز کورانم مدار | * | دایرم بر گرد لطفت ای مدار |
| ۲۳۶۵ | Q | آن چنانک یوسفِ صدِّیق را | * | خواب بنْمودی و گشتش مُتّکا |
| ۲۳۶۵ | N | آن چنان که یوسف صدیق را | * | خواب بنمودی و گشتش متکا |
| ۲۳۶۶ | Q | مر مرا لطفِ تو هم خوابی نمود | * | آن دعای بی‌حَدم بازی نبود |
| ۲۳۶۶ | N | مر مرا لطف تو هم خوابی نمود | * | آن دعای بی‌حدم بازی نبود |
| ۲۳۶۷ | Q | می‌نداند خلق اسرارِ مرا | * | ژاژ می‌دانند گفتارِ مرا |
| ۲۳۶۷ | N | می‌نداند خلق اسرار مرا | * | ژاژ می‌دانند گفتار مرا |
| ۲۳۶۸ | Q | حقّشان است و کی داند رازِ غیب | * | غیرِ علّامِ سِر و ستّارِ عَیْب |
| ۲۳۶۸ | N | حقشان است و که داند راز غیب | * | غیر علام سر و ستار عیب |
| ۲۳۶۹ | Q | خصم گفتش رُو بمن کن حق بگو | * | رُو چه سوی آسمان کردی عَمُو |
| ۲۳۶۹ | N | خصم گفتش رو به من کن حق بگو | * | رو چه سوی آسمان کردی عمو |
| ۲۳۷۰ | Q | شَیْد می‌آری غلط می‌افگنی | * | لافِ عشق و لافِ قربت می‌زنی |
| ۲۳۷۰ | N | شید می‌آری غلط می‌افگنی | * | لاف عشق و لاف قربت می‌زنی |
| ۲۳۷۱ | Q | با کدامین رُوی چون دل مُرده‌ای | * | رُوی سوی آسمانها کرده‌ای |
| ۲۳۷۱ | N | با کدامین روی چون دل مرده‌ای | * | روی سوی آسمانها کرده‌ای |
| ۲۳۷۲ | Q | غُلْغُلی در شهر افتاده ازین | * | آن مُسْلمان می‌نهد رُو بر زمین |
| ۲۳۷۲ | N | غلغلی در شهر افتاده از این | * | آن مسلمان می‌نهد رو بر زمین |
| ۲۳۷۳ | Q | کای خدا این بنده را رسوا مکن | * | گر بَدم هم سِرِّ من پیدا مکن |
| ۲۳۷۳ | N | کای خدا این بنده را رسوا مکن | * | گر بدم هم سر من پیدا مکن |
| ۲۳۷۴ | Q | تو همی‌دانی و شبهای دراز | * | که همی‌خواندم تو را با صد نیاز |
| ۲۳۷۴ | N | تو همی‌دانی و شبهای دراز | * | که همی‌خواندم تو را با صد نیاز |
| ۲۳۷۵ | Q | پیشِ خلق این را اگر خود قدر نیست | * | پیشِ تو همچون چراغِ روشنیست |
| ۲۳۷۵ | N | پیش خلق این را اگر خود قدر نیست | * | پیش تو همچون چراغ روشنی است |
block:3106
| ۲۳۷۶ | Q | چونک داودِ نبی آمد برون | * | گفت هین چونست این احوال چون |
| ۲۳۷۶ | N | چون که داود نبی آمد برون | * | گفت هین چون است این احوال چون |
| ۲۳۷۷ | Q | مدَّعی گفت ای نبیُّ اللَّه داد | * | گاوِ من در خانهٔ او در فتاد |
| ۲۳۷۷ | N | مدعی گفت ای نبی اللَّه داد | * | گاو من در خانه‌ی او در فتاد |
| ۲۳۷۸ | Q | کُشت گاوم را بپُرسش که چرا | * | گاوِ من کُشت او بیان کن ماجَرا |
| ۲۳۷۸ | N | کشت گاوم را بپرسش که چرا | * | گاو من کشت او بیان کن ماجرا |
| ۲۳۷۹ | Q | گفت داودش بگو ای بو ٱلکرم | * | چون تلف کردی تو مِلکِ محترم |
| ۲۳۷۹ | N | گفت داودش بگو ای بو الکرم | * | چون تلف کردی تو ملک محترم |
| ۲۳۸۰ | Q | هین پراکنده مگو حُجَّت بیار | * | تا بیک سو گردد این دعوی و کار |
| ۲۳۸۰ | N | هین پراکنده مگو حجت بیار | * | تا به یک سو گردد این دعوی و کار |
| ۲۳۸۱ | Q | گفت ای داود بودم هفت سال | * | روز و شب اندر دعا و در سؤال |
| ۲۳۸۱ | N | گفت ای داود بودم هفت سال | * | روز و شب اندر دعا و در سؤال |
| ۲۳۸۲ | Q | این همی‌جُستم ز یَزْدان کای خدا | * | روزیی خواهم حلال و بی‌عَنا |
| ۲۳۸۲ | N | این همی‌جستم ز یزدان کای خدا | * | روزیی خواهم حلال و بی‌عنا |
| ۲۳۸۳ | Q | مرد و زن بر نالهٔ من واقف‌اند | * | کودکان این ماجرا را واصف‌اند |
| ۲۳۸۳ | N | مرد و زن بر ناله‌ی من واقف‌اند | * | کودکان این ماجرا را واصف‌اند |
| ۲۳۸۴ | Q | تو بپرس از هرکه خواهی این خبر | * | تا بگوید بی‌شکنجه بی‌ضرر |
| ۲۳۸۴ | N | تو بپرس از هر که خواهی این خبر | * | تا بگوید بی‌شکنجه بی‌ضرر |
| ۲۳۸۵ | Q | هم هُوَیدا پرس و هم پنهان ز خلق | * | که چه می‌گفت این گدای ژنده دلق |
| ۲۳۸۵ | N | هم هویدا پرس و هم پنهان ز خلق | * | که چه می‌گفت این گدای ژنده دلق |
| ۲۳۸۶ | Q | بعدِ این جملهٔ دعا و این فغان | * | گاوی اندر خانه دیدم ناگهان |
| ۲۳۸۶ | N | بعد این جمله‌ی دعا و این فغان | * | گاوی اندر خانه دیدم ناگهان |
| ۲۳۸۷ | Q | چشمِ من تاریک شد نی بهرِ لُوت | * | شادی آن که قبول آمد قُنوت |
| ۲۳۸۷ | N | چشم من تاریک شد نی بهر لوت | * | شادی آن که قبول آمد قنوت |
| ۲۳۸۸ | Q | کشتم آن را تا دهم در شکرِ آن | * | که دعای من شنود آن غیب‌دان |
| ۲۳۸۸ | N | کشتم آن را تا دهم در شکر آن | * | که دعای من شنود آن غیب دان |
block:3107
| ۲۳۸۹ | Q | گفت داود این سخنها را بشْو | * | حُجَّتِ شرعی درین دعوی بگو |
| ۲۳۸۹ | N | گفت داود این سخنها را بشو | * | حجت شرعی در این دعوی بگو |
| ۲۳۹۰ | Q | تو روا داری که من بی‌حُجَّتی | * | بنْهم اندر شهر باطل سُنَّتی |
| ۲۳۹۰ | N | تو روا داری که من بی‌حجتی | * | بنهم اندر شهر باطل سنتی |
| ۲۳۹۱ | Q | این که بخشیدت خریدی وارثی | * | رَیْع را چون می‌ستانی حارثی |
| ۲۳۹۱ | N | این که بخشیدت خریدی وارثی | * | ریع را چون می‌ستانی حارثی |
| ۲۳۹۲ | Q | کسب را همچون زراعت دان عمو | * | تا نکاری دخل نبْود ز آنِ تو |
| ۲۳۹۲ | N | کسب را همچون زراعت دان عمو | * | تا نکاری دخل نبود ز آن تو |
| ۲۳۹۳ | Q | کانچ کاری بَدْروی آن آنِ تُست | * | ورنه این بی‌داد بر تو شد دُرُست |
| ۲۳۹۳ | N | کانچه کاری بدروی آن آن تست | * | ور نه این بی‌داد بر تو شد درست |
| ۲۳۹۴ | Q | رَوْ بده مالِ مسلمان کژ مگو | * | رَو بجُو وام و بده باطل مجُو |
| ۲۳۹۴ | N | رو بده مال مسلمان کژ مگو | * | رو بجو وام و بده باطل مجو |
| ۲۳۹۵ | Q | گفت ای شه تو همین می‌گوییَم | * | که همی‌گویند اصحابِ سِتَم |
| ۲۳۹۵ | N | گفت ای شه تو همین می‌گویی‌ام | * | که همی‌گویند اصحاب ستم |
block:3108
| ۲۳۹۶ | Q | سجده کرد و گفت کای دانای سوز | * | در دل داود انداز آن فُروز |
| ۲۳۹۶ | N | سجده کرد و گفت کای دانای سوز | * | در دل داود انداز آن فروز |
| ۲۳۹۷ | Q | در دلش نِه آنچ تو اندر دلم | * | اندر افکندی براز ای مُفْضِلم |
| ۲۳۹۷ | N | در دلش نه آن چه تو اندر دلم | * | اندر افکندی به راز ای مفضلم |
| ۲۳۹۸ | Q | این بگفت و گریه در شد های های | * | تا دلِ داود بیرون شد ز جای |
| ۲۳۹۸ | N | این بگفت و گریه در شد های های | * | تا دل داود بیرون شد ز جای |
| ۲۳۹۹ | Q | گفت هین امروز ای خواهانِ گاو | * | مُهلتم ده وین دعاوی را مکاو |
| ۲۳۹۹ | N | گفت هین امروز ای خواهان گاو | * | مهلتم ده وین دعاوی را مکاو |
| ۲۴۰۰ | Q | تا روم من سوی خلوت در نماز | * | پرسم این احوال از دانای راز |
| ۲۴۰۰ | N | تا روم من سوی خلوت در نماز | * | پرسم این احوال از دانای راز |
| ۲۴۰۱ | Q | خُوی دارم در نماز این التفات | * | معنی قُرّةُ عَیْنی فی ٱلصَّلوة |
| ۲۴۰۱ | N | خوی دارم در نماز این التفات | * | معنی قرة عینی فی الصلات |
| ۲۴۰۲ | Q | رَوزنِ جانم گشادست از صَفا | * | می‌رسد بی‌واسطه نامهٔ خدا |
| ۲۴۰۲ | N | روزن جانم گشاده ست از صفا | * | می‌رسد بی‌واسطه نامه‌ی خدا |
| ۲۴۰۳ | Q | نامه و باران و نور از روزنم | * | می‌فتد در خانه‌ام از مَعْدنم |
| ۲۴۰۳ | N | نامه و باران و نور از روزنم | * | می‌فتد در خانه‌ام از معدنم |
| ۲۴۰۴ | Q | دوزخست آن خانه کان بی‌روزنست | * | اصلِ دین ای بنده روزن کردنست |
| ۲۴۰۴ | N | دوزخ است آن خانه کان بی‌روزن است | * | اصل دین ای بنده روزن کردن است |
| ۲۴۰۵ | Q | تیشهٔ هر بیشه‌ای کم زن بیا | * | تیشه زن در کندنِ روزن هلا |
| ۲۴۰۵ | N | تیشه‌ی هر بیشه‌ای کم زن بیا | * | تیشه زن در کندن روزن هلا |
| ۲۴۰۶ | Q | یا نمی‌دانی که نورِ آفتاب | * | عکسِ خورشیدِ برونست از حجاب |
| ۲۴۰۶ | N | یا نمی‌دانی که نور آفتاب | * | عکس خورشید برون است از حجاب |
| ۲۴۰۷ | Q | نورْ این دانی که حیوان دید هم | * | پس چه کَرَّمْنا بود بر آدمم |
| ۲۴۰۷ | N | نور این دانی که حیوان دید هم | * | پس چه کَرَّمْنا بود بر آدمم |
| ۲۴۰۸ | Q | من چو خورشیدم درونِ نور غرق | * | می‌ندانم کرد خویش از نور فرق |
| ۲۴۰۸ | N | من چو خورشیدم درون نور غرق | * | می‌ندانم کرد خویش از نور فرق |
| ۲۴۰۹ | Q | رفتنم سوی نماز و آن خلا | * | بهرِ تعلیمست ره مر خلق را |
| ۲۴۰۹ | N | رفتنم سوی نماز و آن خلا | * | بهر تعلیم است ره مر خلق را |
| ۲۴۱۰ | Q | کژ نهم تا راست گردد این جهان | * | حَرْب و خُدْعه این بود ای پهلوان |
| ۲۴۱۰ | N | کژ نهم تا راست گردد این جهان | * | حرب و خدعه این بود ای پهلوان |
| ۲۴۱۱ | Q | نیست دستوری و گرنه ریختی | * | گَرْد از دریای راز انگیختی |
| ۲۴۱۱ | N | نیست دستوری و گر نه ریختی | * | گرد از دریای راز انگیختی |
| ۲۴۱۲ | Q | همچنین داود می‌گفت این نَسَق | * | خواست گشتن عقلِ خلقان مُحْتَرَقْ |
| ۲۴۱۲ | N | همچنین می‌گفت داود این نسق | * | خواست گشتن عقل خلقان محترق |
| ۲۴۱۳ | Q | پس گریبانش کشید از پس یکی | * | که ندارم در یکی‌اش من شکی |
| ۲۴۱۳ | N | پس گریبانش کشید از پس یکی | * | که ندارم در یکی‌اش من شکی |
| ۲۴۱۴ | Q | با خود آمد گفت را کوتاه کرد | * | لب ببست و عزمِ خلوتگاه کرد |
| ۲۴۱۴ | N | با خود آمد گفت را کوتاه کرد | * | لب ببست و عزم خلوتگاه کرد |
block:3109
| ۲۴۱۵ | Q | در فرو بَست و برفت آنگه شتاب | * | سوی محراب و دعای مُسْتجاب |
| ۲۴۱۵ | N | در فرو بست و برفت آن گه شتاب | * | سوی محراب و دعای مستجاب |
| ۲۴۱۶ | Q | حق نمودش آنچ بنْمودش تمام | * | گشت واقف بر سزای انتقام |
| ۲۴۱۶ | N | حق نمودش آن چه بنمودش تمام | * | گشت واقف بر سزای انتقام |
| ۲۴۱۷ | Q | روزِ دیگر جمله خصمان آمدند | * | پیشِ داودِ پَیَمبر صف زدند |
| ۲۴۱۷ | N | روز دیگر جمله خصمان آمدند | * | پیش داود پیمبر صف زدند |
| ۲۴۱۸ | Q | همچنان آن ماجراها باز رفت | * | زود زد آن مُدَّعی تشنیع زفت |
| ۲۴۱۸ | N | همچنان آن ماجراها باز رفت | * | زود زد آن مدعی تشنیع زفت |
block:3110
| ۲۴۱۹ | Q | گفت داودش خَمُش کن رَو بِهِل | * | این مسلمان را ز گاوت کن بحِل |
| ۲۴۱۹ | N | گفت داودش خمش کن رو بهل | * | این مسلمان را ز گاوت کن بحل |
| ۲۴۲۰ | Q | چون خدا پوشید بر تو ای جوان | * | رَو خمش کن حقِّ سّتاری بدان |
| ۲۴۲۰ | N | چون خدا پوشید بر تو ای جوان | * | رو خمش کن حق ستاری بدان |
| ۲۴۲۱ | Q | گفت وا ویلی چه حکمست این چه داد | * | از پیِ من شرعِ نو خواهی نهاد |
| ۲۴۲۱ | N | گفت وا ویلا چه حکم است این چه داد | * | از پی من شرع نو خواهی نهاد |
| ۲۴۲۲ | Q | رفته است آوازهٔ عدلت چنان | * | که مُعَّطر شد زمین و آسمان |
| ۲۴۲۲ | N | رفته است آوازه‌ی عدلت چنان | * | که معطر شد زمین و آسمان |
| ۲۴۲۳ | Q | بر سگانِ کور این اِسْتَم نرفت | * | زین تعّدی سنگ و کُه بشْکافت تفت |
| ۲۴۲۳ | N | بر سگان کور این استم نرفت | * | زین تعدی سنگ و که بشکافت تفت |
| ۲۴۲۴ | Q | همچنین تشنیع می‌زد بر مَلا | * | کالصّلا هنگامِ ظلمست الصّلا |
| ۲۴۲۴ | N | همچنین تشنیع می‌زد بر ملا | * | کالصلا هنگام ظلم است الصلا |
block:3111
| ۲۴۲۵ | Q | بعد از آن داود گفتش کای عَنود | * | جمله مالِ خویش او را بخش زود |
| ۲۴۲۵ | N | بعد از آن داود گفتش کای عنود | * | جمله مال خویش او را بخش زود |
| ۲۴۲۶ | Q | ورنه کارت سخت گردد گفتمت | * | تا نگردد ظاهر از وی اِسْتَمت |
| ۲۴۲۶ | N | ور نه کارت سخت گردد گفتمت | * | تا نگردد ظاهر از وی استمت |
| ۲۴۲۷ | Q | خاک بر سر کرد و جامه بر درید | * | که بهَر دم می‌کنی ظلمی مزید |
| ۲۴۲۷ | N | خاک بر سر کرد و جامه بر درید | * | که به هر دم می‌کنی ظلمی مزید |
| ۲۴۲۸ | Q | یک دمی دیگر برین تشنیع راند | * | باز داودش به پیشِ خویش خواند |
| ۲۴۲۸ | N | یک دمی دیگر بر این تشنیع راند | * | باز داودش به پیش خویش خواند |
| ۲۴۲۹ | Q | گفت چون بختت نبود ای بخت‌کور | * | ظلمت آمد اندک اندک در ظهور |
| ۲۴۲۹ | N | گفت چون بختت نبود ای بخت کور | * | ظلمت آمد اندک اندک در ظهور |
| ۲۴۳۰ | Q | ریده‌ای آنگاه صدر و پیشگاه | * | ای دریغ از چون تو خر خاشاک و کاه |
| ۲۴۳۰ | N | ریده‌ای آن گاه صدر و پیشگاه | * | ای دریغ از چون تو خر خاشاک و کاه |
| ۲۴۳۱ | Q | رَوْ که فرزندانِ تو با جُفتِ تو | * | بندگانِ او شدند افزون مگو |
| ۲۴۳۱ | N | رو که فرزندان تو با جفت تو | * | بندگان او شدند افزون مگو |
| ۲۴۳۲ | Q | سنگ بر سینه همی‌زد با دو دست | * | می‌دوید از جهلِ خود بالا و پست |
| ۲۴۳۲ | N | سنگ بر سینه همی‌زد با دو دست | * | می‌دوید از جهل خود بالا و پست |
| ۲۴۳۳ | Q | خلق هم اندر ملامت آمدند | * | کز ضمیرِ کارِ او غافل بُدند |
| ۲۴۳۳ | N | خلق هم اندر ملامت آمدند | * | کز ضمیر کار او غافل بدند |
| ۲۴۳۴ | Q | ظالم از مظلوم کَی داند کسی | * | کو بود سُخرهٔ هوا همچون خسی |
| ۲۴۳۴ | N | ظالم از مظلوم کی داند کسی | * | کاو بود سخره‌ی هوا همچون خسی |
| ۲۴۳۵ | Q | ظالم از مظلوم آن کس پَی بَرَد | * | کو سَرِ نفسِ ظلومِ خود بُرَد |
| ۲۴۳۵ | N | ظالم از مظلوم آن کس پی برد | * | کاو سر نفس ظلوم خود برد |
| ۲۴۳۶ | Q | ورنه آن ظالم که نفس است از درون | * | خصم مظلومان باشد او از جُنون |
| ۲۴۳۶ | N | ور نه آن ظالم که نفس است از درون | * | خصم مظلومان بود او از جنون |
| ۲۴۳۷ | Q | سگ هماره حمله بر مسکین کند | * | تا تواند زخم بر مسکین زند |
| ۲۴۳۷ | N | سگ هماره حمله بر مسکین کند | * | تا تواند زخم بر مسکین زند |
| ۲۴۳۸ | Q | شرم شیران راست نه سگ را بدان | * | که نگیرد صید از همسایگان |
| ۲۴۳۸ | N | شرم شیران راست نی سگ را بدان | * | که نگیرد صید از همسایگان |
| ۲۴۳۹ | Q | عامهٔ مظلوم‌کُش ظالم‌پَرَست | * | از کمین سَگشان سوی داود جَست |
| ۲۴۳۹ | N | عامه‌ی مظلوم کش ظالم پرست | * | از کمین سگسان سوی داود جست |
| ۲۴۴۰ | Q | رُوی در داود کردند آن فریق | * | کای نبیّ مُجْتَبَی بر ما شفیق |
| ۲۴۴۰ | N | روی در داود کردند آن فریق | * | کای نبی مجتبی بر ما شفیق |
| ۲۴۴۱ | Q | این نشاید از تو کین ظلمیست فاش | * | قهر کردی بی‌گناهی را بلاش |
| ۲۴۴۱ | N | این نشاید از تو کاین ظلمی است فاش | * | قهر کردی بی‌گناهی را به لاش |
block:3112
| ۲۴۴۲ | Q | گفت ای یاران زمانِ آن رسید | * | کان سِرِ مکتومِ او گردد پدید |
| ۲۴۴۲ | N | گفت ای یاران زمان آن رسید | * | کان سر مکتوم او گردد پدید |
| ۲۴۴۳ | Q | جمله برخیزید تا بیرون رویم | * | تا بر آن سِرِّ نهان واقف شویم |
| ۲۴۴۳ | N | جمله برخیزید تا بیرون رویم | * | تا بر آن سر نهان واقف شویم |
| ۲۴۴۴ | Q | در فلان صحرا درختی هست زَفت | * | شاخهااش اَنبُه و بسیار و چَفت |
| ۲۴۴۴ | N | در فلان صحرا درختی هست زفت | * | شاخهایش انبه و بسیار و چفت |
| ۲۴۴۵ | Q | سخت راسخ خیمه گاه و میخِ او | * | بُویِ خون می‌آیدم از بیخِ او |
| ۲۴۴۵ | N | سخت راسخ خیمه گاه و میخ او | * | بوی خون می‌آیدم از بیخ او |
| ۲۴۴۶ | Q | خون شدست اندر بُنِ آن خوش درخت | * | خواجه را کُشتست این منحوس بَخت |
| ۲۴۴۶ | N | خون شده ست اندر بن آن خوش درخت | * | خواجه را کشته ست این منحوس بخت |
| ۲۴۴۷ | Q | تا کنون حلمِ خدا پوشید آن | * | آخر از ناشکری آن قلتبان |
| ۲۴۴۷ | N | تا کنون حلم خدا پوشید آن | * | آخر از ناشکری آن قلتبان |
| ۲۴۴۸ | Q | که عیالِ خواجه را روزی ندید | * | نه بنوروز و نه موسمهای عید |
| ۲۴۴۸ | N | که عیال خواجه را روزی ندید | * | نی به نوروز و نه موسمهای عید |
| ۲۴۴۹ | Q | بی‌نوایان را بیک لقمه نجُست | * | یاد ناورد او ز حَقهای نُخُست |
| ۲۴۴۹ | N | بی‌نوایان را به یک لقمه نجست | * | یاد ناورد او ز حقهای نخست |
| ۲۴۵۰ | Q | تا کنون از بهرِ یک گاو این لعین | * | می‌زند فرزندِ او را بر زمین |
| ۲۴۵۰ | N | تا کنون از بهر یک گاو این لعین | * | می‌زند فرزند او را بر زمین |
| ۲۴۵۱ | Q | او بخود برداشت پرده از گناه | * | ورنه می‌پوشید جُرمش را الٰه |
| ۲۴۵۱ | N | او به خود برداشت پرده از گناه | * | ور نه می‌پوشید جرمش را اله |
| ۲۴۵۲ | Q | کافر و فاسق درین دَورِ گزند | * | پردهٔ خود را بخود بر می‌درند |
| ۲۴۵۲ | N | کافر و فاسق در این دور گزند | * | پرده‌ی خود را به خود بر می‌درند |
| ۲۴۵۳ | Q | ظلم مستورست در اسرارِ جان | * | می‌نهد ظالم بپیشِ مردمان |
| ۲۴۵۳ | N | ظلم مستور است در اسرار جان | * | می‌نهد ظالم به پیش مردمان |
| ۲۴۵۴ | Q | که ببینیدم که دارم شاخها | * | گاوِ دوزخ را ببینید از ملا |
| ۲۴۵۴ | N | که ببینیدم که دارم شاخها | * | گاو دوزخ را ببینید از ملا |
block:3113
| ۲۴۵۵ | Q | پس همینجا دست و پایت در گزند | * | بر ضمیرِ تو گواهی می‌دهند |
| ۲۴۵۵ | N | پس هم اینجا دست و پایت در گزند | * | بر ضمیر تو گواهی می‌دهند |
| ۲۴۵۶ | Q | چون موکَّل می‌شود بر تو ضمیر | * | که بگو تو اعتقادت وا مگیر |
| ۲۴۵۶ | N | چون موکل می‌شود بر تو ضمیر | * | که بگو تو اعتقادت وامگیر |
| ۲۴۵۷ | Q | خاصه در هنگامِ خشم و گفت‌وگو | * | می‌کند ظاهر سِرت را مو بمُو |
| ۲۴۵۷ | N | خاصه در هنگام خشم و گفت‌وگو | * | می‌کند ظاهر سرت را مو به مو |
| ۲۴۵۸ | Q | چون موکَّل می‌شود ظلم و جفا | * | که هُوَیْدا کن مرا ای دَست و پا |
| ۲۴۵۸ | N | چون موکل می‌شود ظلم و جفا | * | که هویدا کن مرا ای دست و پا |
| ۲۴۵۹ | Q | چون همی‌گیرد گواهِ سِر لگام | * | خاصه وقتِ جُوش و خشم و انتقام |
| ۲۴۵۹ | N | چون همی‌گیرد گواه سر لگام | * | خاصه وقت جوش و خشم و انتقام |
| ۲۴۶۰ | Q | پس همان کس کین موکَّل می‌کند | * | تا لوای راز بر صحرا زند |
| ۲۴۶۰ | N | پس همان کس کاین موکل می‌کند | * | تا لوای راز بر صحرا زند |
| ۲۴۶۱ | Q | پس موکَّلهای دیگر روزِ حَشْر | * | هم تواند آفرید از بهرِ نَشْر |
| ۲۴۶۱ | N | پس موکلهای دیگر روز حشر | * | هم تواند آفرید از بهر نشر |
| ۲۴۶۲ | Q | ای بدَه دست آمده در ظلم و کین | * | گوهرت پیداست حاجت نیست این |
| ۲۴۶۲ | N | ای به ده دست آمده در ظلم و کین | * | گوهرت پیداست حاجت نیست این |
| ۲۴۶۳ | Q | نیست حاجت شُهره گشتن در گزند | * | بر ضمیرِ آتشینَت واقف‌اند |
| ۲۴۶۳ | N | نیست حاجت شهره گشتن در گزند | * | بر ضمیر آتشینت واقفند |
| ۲۴۶۴ | Q | نفسِ تو هر دم بر آرد صد شرار | * | که ببینیدم منم ز اصحابِ نار |
| ۲۴۶۴ | N | نفس تو هر دم بر آرد صد شرار | * | که ببینیدم منم ز اصحاب نار |
| ۲۴۶۵ | Q | جُزْوِ نارم سوی کُلِّ خود روم | * | من نه نورم که سوی حضرت شوم |
| ۲۴۶۵ | N | جزو نارم سوی کل خود روم | * | من نه نورم که سوی حضرت شوم |
| ۲۴۶۶ | Q | همچنان کین ظالم حق ناشِناس | * | بهرِ گاوی کرد چندین التباس |
| ۲۴۶۶ | N | همچنان کاین ظالم حق ناشناس | * | بهر گاوی کرد چندین التباس |
| ۲۴۶۷ | Q | او ازو صد گاو بُرد و صد شُتُر | * | نفسْ اینست ای پدر از وی ببُر |
| ۲۴۶۷ | N | او از او صد گاو برد و صد شتر | * | نفس این است ای پدر از وی ببر |
| ۲۴۶۸ | Q | نیز روزی با خدا زاری نکرد | * | یا رَبی نامد ازو روزی بدرد |
| ۲۴۶۸ | N | نیز روزی با خدا زاری نکرد | * | یا ربی نامد از او روزی به درد |
| ۲۴۶۹ | Q | کای خدا خصمِ مرا خشنود کُن | * | گر منش کردم زیان تو سود کن |
| ۲۴۶۹ | N | کای خدا خصم مرا خشنود کن | * | گر منش کردم زیان تو سود کن |
| ۲۴۷۰ | Q | گر خطا کُشتم دِیَت بر عاقله‌ست | * | عاقلهٔ جانم تو بودی از أَلَسْتُ |
| ۲۴۷۰ | N | گر خطا کشتم دیت بر عاقله است | * | عاقله‌ی جانم تو بودی از أَ لَسْتُ |
| ۲۴۷۱ | Q | سنگ می‌ندْهد باستِغفار دُر | * | این بود انصافِ نفس ای جانِ حُر |
| ۲۴۷۱ | N | سنگ می‌ندهد به استغفار در | * | این بود انصاف نفس ای جان حر |
block:3114
| ۲۴۷۲ | Q | چون بُرون رفتند سوی آن درخت | * | گفت دستش را سِپَس بندید سخت |
| ۲۴۷۲ | N | چون برون رفتند سوی آن درخت | * | گفت دستش را سپس بندید سخت |
| ۲۴۷۳ | Q | تا گناه و جرمِ او پیدا کنم | * | تا لوای عدل بر صحرا زنم |
| ۲۴۷۳ | N | تا گناه و جرم او پیدا کنم | * | تا لوای عدل بر صحرا زنم |
| ۲۴۷۴ | Q | گفت ای سگ جدِّ او را کُشته‌ای | * | تو غلامی خواجه زین رُو گشته‌ای |
| ۲۴۷۴ | N | گفت ای سگ جد او را کشته‌ای | * | تو غلامی خواجه زین رو گشته‌ای |
| ۲۴۷۵ | Q | خواجه را کُشتی و بُردی مال او | * | کرد یزدان آشکارا حالِ او |
| ۲۴۷۵ | N | خواجه را کشتی و بردی مال او | * | کرد یزدان آشکارا حال او |
| ۲۴۷۶ | Q | آن زنت او را کنیزک بوده است | * | با همین خواجه جفا بنْموده است |
| ۲۴۷۶ | N | آن زنت او را کنیزک بوده است | * | با همین خواجه جفا بنموده است |
| ۲۴۷۷ | Q | هرچه زو زایید ماده یا که نَر | * | مُلکِ وارث باشد آنها سر بسر |
| ۲۴۷۷ | N | هر چه زو زایید ماده یا که نر | * | ملک وارث باشد آنها سربسر |
| ۲۴۷۸ | Q | تو غلامی کسب و کارت مُلکِ اوست | * | شرعْ جُستی شرعْ بِسْتان رَو نکوست |
| ۲۴۷۸ | N | تو غلامی کسب و کارت ملک اوست | * | شرع جستی شرع بستان رو نکوست |
| ۲۴۷۹ | Q | خواجه را کُشتی باِسْتَم زار زار | * | هم برینجا خواجه گویان زینهار |
| ۲۴۷۹ | N | خواجه را کشتی به استم زار زار | * | هم بر اینجا خواجه گویان زینهار |
| ۲۴۸۰ | Q | کارْد از اِشْتاب کردی زیرِ خاک | * | از خیالی که بدیدی سهمناک |
| ۲۴۸۰ | N | کارد از اشتاب کردی زیر خاک | * | از خیالی که بدیدی سهمناک |
| ۲۴۸۱ | Q | نک سرش با کارد در زیرِ زمین | * | باز کاوید این زمین را همچنین |
| ۲۴۸۱ | N | نک سرش با کارد در زیر زمین | * | باز کاوید این زمین را همچنین |
| ۲۴۸۲ | Q | نامِ این سگ هم نبشته کارد بَرْ | * | کرد با خواجه چنین مکر و ضرر |
| ۲۴۸۲ | N | نام این سگ هم نبشته کارد بر | * | کرد با خواجه چنین مکر و ضرر |
| ۲۴۸۳ | Q | همچنان کردند چون بشْکافتند | * | در زمین آن کارد و سر را یافتند |
| ۲۴۸۳ | N | همچنان کردند چون بشکافتند | * | در زمین آن کارد و سر را یافتند |
| ۲۴۸۴ | Q | وَلْوَله در خلق افتاد آن زمان | * | هر یکی زُنَّار ببْرید از میان |
| ۲۴۸۴ | N | ولوله در خلق افتاد آن زمان | * | هر یکی زنار ببرید از میان |
| ۲۴۸۵ | Q | بعد از آن گفتش بیا ای دادْخواه | * | دادِ خود بِسْتان بدان رُویِ سیاه |
| ۲۴۸۵ | N | بعد از آن گفتش بیا ای داد خواه | * | داد خود بستان بدان روی سیاه |
block:3115
| ۲۴۸۶ | Q | هم بدان تیغش بفرمود او قصاص | * | کَی کند مکرش ز عِلْمِ حق خلاص |
| ۲۴۸۶ | N | هم بدان تیغش بفرمود او قصاص | * | کی کند مکرش ز علم حق خلاص |
| ۲۴۸۷ | Q | حِلمِ حق گرچه مُواساها کند | * | لیک چون از حد بشد پیدا کند |
| ۲۴۸۷ | N | حلم حق گر چه مواساها کند | * | لیک چون از حد بشد پیدا کند |
| ۲۴۸۸ | Q | خون نخسپد در فتد در هر دلی | * | مَیْلِ جُست و جوی کشفِ مُشکلی |
| ۲۴۸۸ | N | خون نخسبد در فتد در هر دلی | * | میل جست و جوی کشف مشکلی |
| ۲۴۸۹ | Q | اقتضای داوری ربِّ دین | * | سر بر آرد از ضمیرِ آن و این |
| ۲۴۸۹ | N | اقتضای داوری رب دین | * | سر بر آرد از ضمیر آن و این |
| ۲۴۹۰ | Q | کان فلان چون شد چه شد حالش چه گشت | * | همچنانک جوشد از گِلزار کَشْت |
| ۲۴۹۰ | N | کان فلان چون شد چه شد حالش چه گشت | * | همچنان که جوشد از گلزار کشت |
| ۲۴۹۱ | Q | جُوشِشِ خون باشد آن وا جُستها | * | خارِشِ دلها و بحث و ماجرا |
| ۲۴۹۱ | N | جوشش خون باشد آن واجستها | * | خارش دلها و بحث و ماجرا |
| ۲۴۹۲ | Q | چونک پیدا گشت سرِّ کارِ او | * | مُعجزهٔ داود شد فاش و دُو تو |
| ۲۴۹۲ | N | چون که پیدا گشت سر کار او | * | معجزه‌ی داود شد فاش و دو تو |
| ۲۴۹۳ | Q | خلق جمله سَرْبرهنه آمدند | * | سر بسجده بر زمینها می‌زدند |
| ۲۴۹۳ | N | خلق جمله سر برهنه آمدند | * | سر به سجده بر زمینها می‌زدند |
| ۲۴۹۴ | Q | ما همه کورانِ اصلی بوده‌ایم | * | از تو ما صد گون عجایب دیده‌ایم |
| ۲۴۹۴ | N | ما همه کوران اصلی بوده‌ایم | * | از تو ما صد گون عجایب دیده‌ایم |
| ۲۴۹۵ | Q | سنگ با تو در سخن آمد شهیر | * | کز برای غَزْوِ طالوتم بگیر |
| ۲۴۹۵ | N | سنگ با تو در سخن آمد شهیر | * | کز برای غزو طالوتم بگیر |
| ۲۴۹۶ | Q | تو بسه سنگ و فَلاخَن آمدی | * | صد هزاران مرد را برهم زدی |
| ۲۴۹۶ | N | تو به سه سنگ و فلاخن آمدی | * | صد هزاران مرد را برهم زدی |
| ۲۴۹۷ | Q | سنگهایت صد هزاران پاره شد | * | هر یکی هر خصم را خون‌خواره شد |
| ۲۴۹۷ | N | سنگهایت صد هزاران پاره شد | * | هر یکی هر خصم را خون‌خواره شد |
| ۲۴۹۸ | Q | آهن اندر دستِ تو چون موم شد | * | چون زِرِه‌سازی ترا معلوم شد |
| ۲۴۹۸ | N | آهن اندر دست تو چون موم شد | * | چون زره سازی تو را معلوم شد |
| ۲۴۹۹ | Q | کوهها با تو رسائل شد شَکور | * | با تو می‌خوانند چون مُقری زَبُور |
| ۲۴۹۹ | N | کوهها با تو رسائل شد شکور | * | با تو می‌خوانند چون مقری زبور |
| ۲۵۰۰ | Q | صد هزاران چشمِ دل بگْشاده شد | * | از دَمِ تو غیب را آماده شد |
| ۲۵۰۰ | N | صد هزاران چشم دل بگشاده شد | * | از دم تو غیب را آماده شد |
| ۲۵۰۱ | Q | و آن قوی‌تر ز آن همه کین دایمست | * | زندگی بخشی که سَرْمَد قایمست |
| ۲۵۰۱ | N | و آن قوی‌تر ز آن همه کاین دایم است | * | زندگی بخشی که سرمد قایم است |
| ۲۵۰۲ | Q | جانِ جملهٔ معجزات اینست خود | * | کو ببخشد مرده را جانِ ابد |
| ۲۵۰۲ | N | جان جمله‌ی معجزات این است خود | * | کاو ببخشد مرده را جان ابد |
| ۲۵۰۳ | Q | کُشته شد ظالم جهانی زنده شد | * | هر یکی از نو خدا را بنده شد |
| ۲۵۰۳ | N | کشته شد ظالم جهانی زنده شد | * | هر یکی از نو خدا را بنده شد |
block:3116
| ۲۵۰۴ | Q | نفسِ خود را کُش جهان را زنده کن | * | خواجه را کُشتست او را بنده کن |
| ۲۵۰۴ | N | نفس خود را کش جهان را زنده کن | * | خواجه را کشته ست او را بنده کن |
| ۲۵۰۵ | Q | مُدَّعی گاو نفسِ تُست هین | * | خویشتن را خواجه کردست و مِهین |
| ۲۵۰۵ | N | مدعی گاو نفس تست هین | * | خویشتن را خواجه کرده ست و مهین |
| ۲۵۰۶ | Q | آن کُشندهٔ گاو عقلِ تُست رَوْ | * | بر کشندهٔ گاوِ تن مُنْکِر مشَو |
| ۲۵۰۶ | N | آن کشنده‌ی گاو عقل تست رو | * | بر کشنده‌ی گاو تن منکر مشو |
| ۲۵۰۷ | Q | عقلْ اسیرست و همی‌خواهد ز حَق | * | روزی بی‌رنج و نعمت بر طبق |
| ۲۵۰۷ | N | عقل اسیر است و همی‌خواهد ز حق | * | روزی بی‌رنج و نعمت بر طبق |
| ۲۵۰۸ | Q | روزی بی‌رنجِ او موقوفِ چیست | * | آنک بکْشد گاو را کاصلِ بَدیست |
| ۲۵۰۸ | N | روزی بی‌رنج او موقوف چیست | * | آن که بکشد گاو را کاصل بدی است |
| ۲۵۰۹ | Q | نفس گوید چون کُشی تو گاوِ من | * | زانک گاوِ نفس باشد نقشِ تن |
| ۲۵۰۹ | N | نفس گوید چون کشی تو گاو من | * | ز انکه گاو نفس باشد نقش تن |
| ۲۵۱۰ | Q | خواجه‌زادهٔ عقل مانده بی‌نوا | * | نفسِ خونی خواجه گشت و پیشوا |
| ۲۵۱۰ | N | خواجه زاده‌ی عقل مانده بی‌نوا | * | نفس خونی خواجه گشت و پیشوا |
| ۲۵۱۱ | Q | روزی بی‌رنج می‌دانی که چیست | * | قُوتِ اَرواحست و ارزاقِ نَبیست |
| ۲۵۱۱ | N | روزی بی‌رنج می‌دانی که چیست | * | قوت ارواح است و ارزاق نبی است |
| ۲۵۱۲ | Q | لیک موقوفست بر قربانِ گاو | * | گنج اندر گاو دان ای کُنج‌کاو |
| ۲۵۱۲ | N | لیک موقوف است بر قربان گاو | * | گنج اندر گاو دان ای کنج کاو |
| ۲۵۱۳ | Q | دوش چیزی خورده‌ام وَرْ نه تمام | * | دادمی در دستِ فهمِ تو زِمام |
| ۲۵۱۳ | N | دوش چیزی خورده‌ام ور نی تمام | * | دادمی در دست فهم تو زمام |
| ۲۵۱۴ | Q | دوش چیزی خورده‌ام افسانه است | * | هرچه می‌آید ز پنهان خانه است |
| ۲۵۱۴ | N | دوش چیزی خورده‌ام افسانه است | * | هر چه می‌آید ز پنهان خانه است |
| ۲۵۱۵ | Q | چشم بر اسباب از چه دوختیم | * | گر ز خوش‌چشمان کَرِشْم آموختیم |
| ۲۵۱۵ | N | چشم بر اسباب از چه دوختیم | * | گر ز خوش چشمان کرشم آموختیم |
| ۲۵۱۶ | Q | هست بر اسباب اسبابی دگر | * | در سبب مَنْگر در آن افکن نظر |
| ۲۵۱۶ | N | هست بر اسباب اسبابی دگر | * | در سبب منگر در آن افکن نظر |
| ۲۵۱۷ | Q | انبیا در قطعِ اسباب آمدند | * | معجزاتِ خویش بر کیوان زدند |
| ۲۵۱۷ | N | انبیا در قطع اسباب آمدند | * | معجزات خویش بر کیوان زدند |
| ۲۵۱۸ | Q | بی‌سبب مر بحر را بشْکافتند | * | بی‌زراعت چاشِ گندم یافتند |
| ۲۵۱۸ | N | بی‌سبب مر بحر را بشکافتند | * | بی‌زراعت چاش گندم یافتند |
| ۲۵۱۹ | Q | ریگها هم آرد شد از سَعْیشان | * | پشمِ بُز ابریشم آمد کَش کَشان |
| ۲۵۱۹ | N | ریگها هم آرد شد از سعیشان | * | پشم بز ابریشم آمد کش کشان |
| ۲۵۲۰ | Q | جمله قرآن هست در قطعِ سبب | * | عِزِّ درویش و هلاکِ بو لَهَب |
| ۲۵۲۰ | N | جمله قرآن هست در قطع سبب | * | عز درویش و هلاک بو لهب |
| ۲۵۲۱ | Q | مرغِ بابیلی دو سه سنگ افکند | * | لشکرِ زفتِ حَبَش را بشْکند |
| ۲۵۲۱ | N | مرغ بابیلی دو سه سنگ افکند | * | لشکر زفت حبش را بشکند |
| ۲۵۲۲ | Q | پیل را سوراخْ سوراخ افکند | * | سنگِ مرغی کو ببالا پَر زند |
| ۲۵۲۲ | N | پیل را سوراخ سوراخ افکند | * | سنگ مرغی کاو به بالا پر زند |
| ۲۵۲۳ | Q | دُمِّ گاوِ کُشته بر مقتول زن | * | تا شود زنده همان دَم در کفن |
| ۲۵۲۳ | N | دم گاو کشته بر مقتول زن | * | تا شود زنده همان دم در کفن |
| ۲۵۲۴ | Q | حَلْق ببْریده جِهَد از جای خویش | * | خونِ خود جُوید ز خون‌پالای خویش |
| ۲۵۲۴ | N | حلق ببریده جهد از جای خویش | * | خون خود جوید ز خون پالای خویش |
| ۲۵۲۵ | Q | همچنین ز آغازِ قرآن تا تمام | * | رفضِ اسبابَست و علّت و اؐلسّلام |
| ۲۵۲۵ | N | همچنین ز آغاز قرآن تا تمام | * | رفض اسباب است و علت و السلام |
| ۲۵۲۶ | Q | کشفِ این نه از عقلِ کارافزا شود | * | بندگی کُن تا ترا پیدا شود |
| ۲۵۲۶ | N | کشف این نه از عقل کار افزا بود | * | بندگی کن تا ترا پیدا شود |
| ۲۵۲۷ | Q | بندِ معقولات آمد فَلْسَفی | * | شَهْسوارِ عقلِ عقل آمد صفی |
| ۲۵۲۷ | N | بند معقولات آمد فلسفی | * | شهسوار عقل عقل آمد صفی |
| ۲۵۲۸ | Q | عقلِ عقلت مغز و عقلِ تُست پوست | * | معدهٔ حیوان همیشه پوست جُوست |
| ۲۵۲۸ | N | عقل عقلت مغز و عقل تست پوست | * | معده‌ی حیوان همیشه پوست جوست |
| ۲۵۲۹ | Q | مغْزجُوی از پوست دارد صد ملال | * | مغز نغزان را حلال آمد حلال |
| ۲۵۲۹ | N | مغز جوی از پوست دارد صد ملال | * | مغز نغزان را حلال آمد حلال |
| ۲۵۳۰ | Q | چونک قشرِ عقل صد برهان دهد | * | عقلِ کُل کَیْ گام بی‌ایقان نهد |
| ۲۵۳۰ | N | چون که قشر عقل صد برهان دهد | * | عقل کل کی گام بی‌ایقان نهد |
| ۲۵۳۱ | Q | عقلْ دفترها کند یکسر سیاه | * | عقلِ عقل آفاق دارد پُر ز ماه |
| ۲۵۳۱ | N | عقل دفترها کند یک سره سیاه | * | عقل عقل آفاق دارد پر ز ماه |
| ۲۵۳۲ | Q | از سیاهی و سپیدی فارغست | * | نورِ ماهش بر دل و جان بازغست |
| ۲۵۳۲ | N | از سیاهی وز سپیدی فارغ است | * | نور ماهش بر دل و جان بازغ است |
| ۲۵۳۳ | Q | این سیاه و این سپیدْ اَرْ قدر یافت | * | ز آن شبِ قدرست کاختَرْوار تافت |
| ۲۵۳۳ | N | این سیاه و این سپیدار قدر یافت | * | ز آن شب قدر است کاختروار تافت |
| ۲۵۳۴ | Q | قیمتِ همیان و کیسه از زرست | * | بی ز زر آن همیان و کیسه اَبْتَرست |
| ۲۵۳۴ | N | قیمت همیان و کیسه از زر است | * | بی‌زر آن همیان و کیسه ابتر است |
| ۲۵۳۵ | Q | همچنانک قدرِ تن از جان بود | * | قدرِ جان از پَرتوِ جانان بود |
| ۲۵۳۵ | N | همچنان که قدر تن از جان بود | * | قدر جان از پرتو جانان بود |
| ۲۵۳۶ | Q | گر بُدی جان زنده بی‌پَرتَو کنون | * | هیچ گفتی کافران را مَیِّتُونَ |
| ۲۵۳۶ | N | گر بدی جان زنده بی‌پرتو کنون | * | هیچ گفتی کافران را مَیِّتُونَ |
| ۲۵۳۷ | Q | هین بگو که ناطقه جُو می‌کَنَد | * | تا بقَرْنی بعدِ ما آبی رسد |
| ۲۵۳۷ | N | هین بگو که ناطقه جو می‌کند | * | تا به قرنی بعد ما آبی رسد |
| ۲۵۳۸ | Q | گرچه هر قرنی سخن آری بود | * | لیک گفتِ سالفان یاری بود |
| ۲۵۳۸ | N | گر چه هر قرنی سخن آری بود | * | لیک گفت سالفان یاری بود |
| ۲۵۳۹ | Q | نه که هم تَوْریٰت و انجیل و زَبُور | * | شد گواهِ صِدْقِ قرآن ای شکور |
| ۲۵۳۹ | N | نی که هم تورات و انجیل و زبور | * | شد گواه صدق قرآن ای شکور |
| ۲۵۴۰ | Q | روزی بی‌رنج جُو و بی‌حساب | * | کز بهشتت آورد جبریل سیب |
| ۲۵۴۰ | N | روزی بی‌رنج جو و بی‌حسیب | * | کز بهشتت آورد جبریل سیب |
| ۲۵۴۱ | Q | بلک رزقی از خداوندِ بهشت | * | بی‌صُداعِ باغبان بی‌رنجِ کِشت |
| ۲۵۴۱ | N | بلکه رزقی از خداوند بهشت | * | بی‌صداع باغبان بی‌رنج کشت |
| ۲۵۴۲ | Q | زانک نفعِ نان در آن نان دادِ اوست | * | بدْهدت آن نفع بی‌تَوْسیطِ پوست |
| ۲۵۴۲ | N | ز انکه نفع نان در آن نان داد اوست | * | بدهدت آن نفع بی‌توسیط پوست |
| ۲۵۴۳ | Q | ذوق پنهان نقشِ نان چون سفره‌ایست | * | نانِ بی‌سفره ولی را بهره‌ایست |
| ۲۵۴۳ | N | ذوق پنهان نقش نان چون سفره‌ای است | * | نان بی‌سفره ولی را بهره‌ای است |
| ۲۵۴۴ | Q | رزقِ جانی کَی بَری با سعی و جُست | * | جز بعدلِ شیخ کو داودِ تُست |
| ۲۵۴۴ | N | رزق جانی کی بری با سعی و جست | * | جز به عدل شیخ کاو داود تست |
| ۲۵۴۵ | Q | نفس چون با شیخ بیند گامِ تو | * | از بُنِ دندان شود او رامِ تو |
| ۲۵۴۵ | N | نفس چون با شیخ بیند گام تو | * | از بن دندان شود او رام تو |
| ۲۵۴۶ | Q | صاحبِ آن گاو رام آنگاه شد | * | کز دَمِ داود او آگاه شد |
| ۲۵۴۶ | N | صاحب آن گاو رام آن گاه شد | * | کز دم داود او آگاه شد |
| ۲۵۴۷ | Q | عقل گاهی غالب آید در شکار | * | بر سگِ نفست که باشد شیخ یار |
| ۲۵۴۷ | N | عقل گاهی غالب آید در شکار | * | بر سگ نفست که باشد شیخ یار |
| ۲۵۴۸ | Q | نفس اژدرهاست با صد زور و فن | * | رُویِ شیخ او را زُمُرّد دیده کَن |
| ۲۵۴۸ | N | نفس اژدرهاست با صد زور و فن | * | روی شیخ او را زمرد دیده کن |
| ۲۵۴۹ | Q | گر تو صاحب گاو را خواهی زبون | * | چون خران سیخش کن آن سو ای حَرون |
| ۲۵۴۹ | N | گر تو صاحب گاو را خواهی زبون | * | چون خران سیخش کن آن سو ای حرون |
| ۲۵۵۰ | Q | چون بنزدیکِ ولی اللَّه شود | * | آن زبانِ صد گزش کوته شود |
| ۲۵۵۰ | N | چون به نزدیک ولی اللَّه شود | * | آن زبان صد گزش کوته شود |
| ۲۵۵۱ | Q | صد زبان و هر زبانش صد لُغَت | * | زَرْق و دستانش نیاید در صفت |
| ۲۵۵۱ | N | صد زبان و هر زبانش صد لغت | * | زرق و دستانش نیاید در صفت |
| ۲۵۵۲ | Q | مدّعی گاوِ نفس آمد فصیح | * | صد هزاران حُجَّت آرد ناصحیح |
| ۲۵۵۲ | N | مدعی گاو نفس آمد فصیح | * | صد هزاران حجت آرد ناصحیح |
| ۲۵۵۳ | Q | شهر را بفْریبد الَّا شاه را | * | رَه نَتانَدْ زد شهِ آگاه را |
| ۲۵۵۳ | N | شهر را بفریبد الا شاه را | * | ره نتاند زد شه آگاه را |
| ۲۵۵۴ | Q | نفس را تسبیح و مُصْحَف در یمین | * | خنجر و شمشیر اندر آستین |
| ۲۵۵۴ | N | نفس را تسبیح و مصحف در یمین | * | خنجر و شمشیر اندر آستین |
| ۲۵۵۵ | Q | مصحف و سالوسِ او باوَر مکن | * | خویش با او هم‌سِرْ و هم‌سَر مکن |
| ۲۵۵۵ | N | مصحف و سالوس او باور مکن | * | خویش با او همسر و همسر مکن |
| ۲۵۵۶ | Q | سوی حَوْضت آورد بَهْرِ وضو | * | و اندر اندازد ترا در قَعْرِ او |
| ۲۵۵۶ | N | سوی حوضت آورد بهر وضو | * | و اندر اندازد ترا در قعر او |
| ۲۵۵۷ | Q | عقل نورانی و نیکو طالبست | * | نفسِ ظلمانی بَرُو چون غالبست |
| ۲۵۵۷ | N | عقل نورانی و نیکو طالب است | * | نفس ظلمانی بر او چون غالب است |
| ۲۵۵۸ | Q | زانک او در خانه عقلِ تو غریب | * | بر دَرِ خود سگ بود شیرِ مَهیب |
| ۲۵۵۸ | N | ز انکه او در خانه عقل تو غریب | * | بر در خود سگ بود شیر مهیب |
| ۲۵۵۹ | Q | باش تا شیران سوی بیشه روند | * | وین سگانِ کور آنجا بگْروند |
| ۲۵۵۹ | N | باش تا شیران سوی بیشه روند | * | وین سگان کور آن جا بگروند |
| ۲۵۶۰ | Q | مکرِ نفس و تن نداند عامِ شَهْر | * | او نگردد جز بوَحْی اؐلقَلْب قَهْر |
| ۲۵۶۰ | N | مکر نفس و تن نداند عام شهر | * | او نگردد جز به وحی القلب قهر |
| ۲۵۶۱ | Q | هر که جنسِ اوست یارِ او شود | * | جز مگر داود کاو شیخت بود |
| ۲۵۶۱ | N | هر که جنس اوست یار او شود | * | جز مگر داود کاو شیخت بود |
| ۲۵۶۲ | Q | کو مبدَّل گشت و جنسِ تن نماند | * | هر کرا حق در مقامِ دل نشاند |
| ۲۵۶۲ | N | کاو مبدل گشت و جنس تن نماند | * | هر که را حق در مقام دل نشاند |
| ۲۵۶۳ | Q | خلق جمله عِلَّتی‌اند از کمین | * | یارِ علَّت می‌شود علَّت بقین |
| ۲۵۶۳ | N | خلق جمله علتی‌اند از کمین | * | یار علت می‌شود علت بقین |
| ۲۵۶۴ | Q | هر خَسی دعوی داودی کند | * | هرکه بی‌تمییز کف در وی زند |
| ۲۵۶۴ | N | هر خسی دعوی داودی کند | * | هر که بی‌تمییز کف در وی زند |
| ۲۵۶۵ | Q | از صَیادی بشْنود آوازِ طَیْر | * | مرغِ ابله می‌کند آن سوی سَیْر |
| ۲۵۶۵ | N | از صیادی بشنود آواز طیر | * | مرغ ابله می‌کند آن سوی سیر |
| ۲۵۶۶ | Q | نَقْد را از نَقْل نشْناسد غَویست | * | هین ازو بگْریز اگر چه معنویست |
| ۲۵۶۶ | N | نقد را از نقل نشناسد غوی است | * | هین از او بگریز اگر چه معنوی است |
| ۲۵۶۷ | Q | رُسته و بر بَسته پیشِ او یکیست | * | گر یقین دعوی کند او در شَکیست |
| ۲۵۶۷ | N | رسته و بر بسته پیش او یکی است | * | گر یقین دعوی کند او در شکی است |
| ۲۵۶۸ | Q | این چنین کس گر ذکیّ مُطلَقست | * | چونش این تمییز نبْود احمقَست |
| ۲۵۶۸ | N | این چنین کس گر ذکی مطلق است | * | چونش این تمییز نبود احمق است |
| ۲۵۶۹ | Q | هین ازو بگْریز چون آهو ز شیر | * | سوی او مشْتاب ای دانا دلیر |
| ۲۵۶۹ | N | هین از او بگریز چون آهو ز شیر | * | سوی او مشتاب ای دانا دلیر |
block:3117
| ۲۵۷۰ | Q | عیسی مَرْیَم بکوهی می‌گریخت | * | شیر گویی خونِ او می‌خواست ریخت |
| ۲۵۷۰ | N | عیسی مریم به کوهی می‌گریخت | * | شیر گویی خون او می‌خواست ریخت |
| ۲۵۷۱ | Q | آن یکی در پی دوید و گفت خَیْر | * | در پَیَت کس نیست چه گْریزی چو طَیْر |
| ۲۵۷۱ | N | آن یکی در پی دوید و گفت خیر | * | در پیت کس نیست چه گریزی چو طیر |
| ۲۵۷۲ | Q | با شتاب او آنچنان می‌تاخت جُفت | * | کز شتابِ خود جوابِ او نگفت |
| ۲۵۷۲ | N | با شتاب او آن چنان می‌تاخت جفت | * | کز شتاب خود جواب او نگفت |
| ۲۵۷۳ | Q | یک دو میدان در پیِ عیسی براند | * | پس بجِدِّ جِدّ عیسی را بخواند |
| ۲۵۷۳ | N | یک دو میدان در پی عیسی براند | * | پس به جد جد عیسی را بخواند |
| ۲۵۷۴ | Q | کز پیِ مَرْضاتِ حق یک لحظه بیست | * | که مرا اندر گریزت مشکلیست |
| ۲۵۷۴ | N | کز پی مرضات حق یک لحظه بیست | * | که مرا اندر گریزت مشکلی است |
| ۲۵۷۵ | Q | از کی این سو می‌گریزی ای کریم | * | نه پَیَت شیر و نه خصم و خوف و بیم |
| ۲۵۷۵ | N | از که این سو می‌گریزی ای کریم | * | نه پیت شیر و نه خصم و خوف و بیم |
| ۲۵۷۶ | Q | گفت از احمق گریزانم برَوْ | * | می‌رهانم خویش را بندم مشَوْ |
| ۲۵۷۶ | N | گفت از احمق گریزانم برو | * | می‌رهانم خویش را بندم مشو |
| ۲۵۷۷ | Q | گفت آخر آن مسیحا نه توی | * | که شود کور و کر از تو مُستوی |
| ۲۵۷۷ | N | گفت آخر آن مسیحا نی توی | * | که شود کور و کر از تو مستوی |
| ۲۵۷۸ | Q | گفت آری گفت آن شه نیستی | * | که فسونِ غیب را ماویستی |
| ۲۵۷۸ | N | گفت آری گفت آن شه نیستی | * | که فسون غیب را ماویستی |
| ۲۵۷۹ | Q | چون بخوانی آن فسون بر مُرده‌ای | * | بر جهد چون شیرِ صید آورده‌ای |
| ۲۵۷۹ | N | چون بخوانی آن فسون بر مرده‌ای | * | بر جهد چون شیر صید آورده‌ای |
| ۲۵۸۰ | Q | گفت آری آن منم گفتا که تو | * | نه ز گِل مرغان کنی ای خوب‌رُو |
| ۲۵۸۰ | N | گفت آری آن منم گفتا که تو | * | نی ز گل مرغان کنی ای خوب رو |
| ۲۵۸۱ | Q | گفت آری گفت پس ای روحِ پاک | * | هرچه خواهی می‌کنی از کیست باک |
| ۲۵۸۱ | N | گفت آری گفت پس ای روح پاک | * | هر چه خواهی می‌کنی از کیست باک |
| ۲۵۸۲ | Q | با چنین برهان که باشد در جهان | * | که نباشد مر ترا از بندگان |
| ۲۵۸۲ | N | با چنین برهان که باشد در جهان | * | که نباشد مر ترا از بندگان |
| ۲۵۸۳ | Q | گفت عیسی که بذاتِ پاکِ حق | * | مُبْدِعِ تن خالقِ جان در سَبَق |
| ۲۵۸۳ | N | گفت عیسی که به ذات پاک حق | * | مبدع تن خالق جان در سبق |
| ۲۵۸۴ | Q | حُرمتِ ذات و صفاتِ پاکِ او | * | که بود گردون گریبان چاکِ او |
| ۲۵۸۴ | N | حرمت ذات و صفات پاک او | * | که بود گردون گریبان چاک او |
| ۲۵۸۵ | Q | کان فسون و اسمِ اعظم را که من | * | بر کَرْ و بر کُور خواندم شد حسن |
| ۲۵۸۵ | N | کان فسون و اسم اعظم را که من | * | بر کر و بر کور خواندم شد حسن |
| ۲۵۸۶ | Q | بر کُهِ سنگین بخواندم شد شکاف | * | خِرْقه را بدْرید بر خود تا بناف |
| ۲۵۸۶ | N | بر که سنگین بخواندم شد شکاف | * | خرقه را بدرید بر خود تا بناف |
| ۲۵۸۷ | Q | بر تنِ مُرده بخواندم گشت حَیْ | * | بر سَرِ لاشَیْ بخواندم گشت شَیْ |
| ۲۵۸۷ | N | بر تن مرده بخواندم گشت حی | * | بر سر لا شی بخواندم گشت شی |
| ۲۵۸۸ | Q | خواندم آن را بر دلِ احمق بوُدّ | * | صد هزاران بار و درمانی نشُد |
| ۲۵۸۸ | N | خواندم آن را بر دل احمق به ود | * | صد هزاران بار و درمانی نشد |
| ۲۵۸۹ | Q | سنگِ خارا گشت و ز آن خُو بر نگشت | * | ریگ شد کز وَیْ نرُوید هیچ کَشْت |
| ۲۵۸۹ | N | سنگ خارا گشت و ز آن خو بر نگشت | * | ریگ شد کز وی نروید هیچ کشت |
| ۲۵۹۰ | Q | گفت حِکْمت چیست کانجا اسمِ حق | * | سود کرد اینجا نبود آن را سَبَق |
| ۲۵۹۰ | N | گفت حکمت چیست کانجا اسم حق | * | سود کرد اینجا نبود آن را سبق |
| ۲۵۹۱ | Q | آن همان رنجست و این رنجی چرا | * | او نشد این را و آن را شد دوا |
| ۲۵۹۱ | N | آن همان رنج است و این رنجی، چرا | * | او نشد این را و آن را شد دوا |
| ۲۵۹۲ | Q | گفت رنجِ احمقی قَهْرِ خداست | * | رنج و کوری نیست قهرْ آن ابتلاست |
| ۲۵۹۲ | N | گفت رنج احمقی قهر خداست | * | رنج و کوری نیست قهر، آن ابتلاست |
| ۲۵۹۳ | Q | ابتلا رنجیست کان رحم آورد | * | احمقی رنجیست کان زخم آورد |
| ۲۵۹۳ | N | ابتلا رنجی است کان رحم آورد | * | احمقی رنجی است کان زخم آورد |
| ۲۵۹۴ | Q | آنچ داغِ اوست مُهر او کرده است | * | چاره‌ای بر وَیْ نیارد بُرد دست |
| ۲۵۹۴ | N | آن چه داغ اوست مهر او کرده است | * | چاره‌ای بر وی نیارد برد دست |
| ۲۵۹۵ | Q | ز احمقان بگْریز چون عیسی گریخت | * | صحبتِ احمق بسی خونها که ریخت |
| ۲۵۹۵ | N | ز احمقان بگریز چون عیسی گریخت | * | صحبت احمق بسی خونها بریخت |
| ۲۵۹۶ | Q | اندک اندک آب را دُزدَد هوا | * | دین چنین دُزْدَد هم احمق از شما |
| ۲۵۹۶ | N | اندک اندک آب را دزدد هوا | * | دین چنین دزدد هم احمق از شما |
| ۲۵۹۷ | Q | گرمیَت را دزدد و سردی دهد | * | همچو آن کو زیرِ کُون سنگی نهد |
| ۲۵۹۷ | N | گرمی‌ات را دزدد و سردی دهد | * | همچو آن کاو زیر کون سنگی نهد |
| ۲۵۹۸ | Q | آن گریزِ عیسیی نه از بیم بود | * | ایمِنست او آن پیِ تعلیم بود |
| ۲۵۹۸ | N | آن گریز عیسیی نه از بیم بود | * | ایمن است او آن پی تعلیم بود |
| ۲۵۹۹ | Q | زَمهریر ار پُر کند آفاق را | * | چه غم آن خورشیدِ با اشراق را |
| ۲۵۹۹ | N | زمهریر ار پر کند آفاق را | * | چه غم آن خورشید با اشراق را |
block:3118
| ۲۶۰۰ | Q | یادم آمد قصهٔ اهلِ سَبا | * | کز دَمِ احمق صَباشان شد وَبا |
| ۲۶۰۰ | N | یادم آمد قصه‌ی اهل سبا | * | کز دم احمق صباشان شد وبا |
| ۲۶۰۱ | Q | آن سَبا ماند بشهرِ بس کَلان | * | در فسانه بشْنوی از کودکان |
| ۲۶۰۱ | N | آن سبا ماند به شهر بس کلان | * | در فسانه بشنوی از کودکان |
| ۲۶۰۲ | Q | کودکان افسانه‌ها می‌آورند | * | دَرْج در افسانه‌شان بس سِرّ و پند |
| ۲۶۰۲ | N | کودکان افسانه‌ها می‌آورند | * | درج در افسانه‌شان بس سر و پند |
| ۲۶۰۳ | Q | هزلها گویند در افسانه‌ها | * | گنج می‌جُو در همه ویرانه‌ها |
| ۲۶۰۳ | N | هزلها گویند در افسانه‌ها | * | گنج می‌جو در همه ویرانه‌ها |
| ۲۶۰۴ | Q | بود شهری بس عظیم و مهِ ولی | * | قدرِ او قدرِ سُکَرّه بیش نی |
| ۲۶۰۴ | N | بود شهری بس عظیم و مه ولی | * | قدر او قدر سکره بیش نی |
| ۲۶۰۵ | Q | بس عظیم و بس فراخ و بس دراز | * | سخت زفتِ زفت اندازهٔ پیاز |
| ۲۶۰۵ | N | بس عظیم و بس فراخ و بس دراز | * | سخت زفت و تو بتو همچون پیاز |
| ۲۶۰۶ | Q | مردمِ دَه شهر مجموع اندرو | * | لیک جمله سه تنِ ناشُسته‌رُو |
| ۲۶۰۶ | N | مردم ده شهر مجموع اندر او | * | لیک جمله سه تن ناشسته رو |
| ۲۶۰۷ | Q | اندرو خلق و خلایق بی‌شمار | * | لیک آن جمله سه خامِ پُخته‌خوار |
| ۲۶۰۷ | N | اندر او خلق و خلایق بی‌شمار | * | لیک آن جمله سه خام پخته خوار |
| ۲۶۰۸ | Q | جانِ ناکرده بجانان تاختن | * | گر هزارانست باشد نیم تن |
| ۲۶۰۸ | N | جان ناکرده به جانان تاختن | * | گر هزاران است باشد نیم تن |
| ۲۶۰۹ | Q | آن یکی بس دُورْبین و دیده‌کور | * | از سُلَیْمان کور و دیده پایِ مور |
| ۲۶۰۹ | N | آن یکی بس دور بین و دیده کور | * | از سلیمان کور و دیده پای مور |
| ۲۶۱۰ | Q | و آن دگر بس تیزْگوش و سخت کر | * | گنج در وَیْ نیست یک جَو سنگِ زر |
| ۲۶۱۰ | N | و آن دگر بس تیز گوش و سخت کر | * | گنج در وی نیست یک جو سنگ زر |
| ۲۶۱۱ | Q | و آن دگر عُور و برهنهٔ لاشه‌باز | * | لیک دامنهای جامهٔ او دراز |
| ۲۶۱۱ | N | و آن دگر عور و برهنه‌ی لاشه باز | * | لیک دامنهای جامه‌ی او دراز |
| ۲۶۱۲ | Q | گفت کور اینک سپاهی می‌رسند | * | من همی‌بینم که چه قومند و چند |
| ۲۶۱۲ | N | گفت کور اینک سپاهی می‌رسند | * | من همی‌بینم که چه قومند و چند |
| ۲۶۱۳ | Q | گفت کرّ آری شنودم بانگشان | * | که چه می‌گویند پیدا و نهان |
| ۲۶۱۳ | N | گفت کر آری شنودم بانگشان | * | که چه می‌گویند پیدا و نهان |
| ۲۶۱۴ | Q | آن برهنه گفت ترسان زین منم | * | که ببُرّند از درازی دامنم |
| ۲۶۱۴ | N | آن برهنه گفت ترسان زین منم | * | که ببرند از درازی دامنم |
| ۲۶۱۵ | Q | کور گفت اینک بنزدیک آمدند | * | خیز بگْریزیم پیش از زخم و بند |
| ۲۶۱۵ | N | کور گفت اینک به نزدیک آمدند | * | خیز بگریزیم پیش از زخم و بند |
| ۲۶۱۶ | Q | کر همی‌گوید که آری مَشْغله | * | می‌شود نزدیکتر یاران هَله |
| ۲۶۱۶ | N | کر همی‌گوید که آری مشغله | * | می‌شود نزدیکتر یاران هله |
| ۲۶۱۷ | Q | آن برهنه گفت آوَه دامنم | * | از طَمَع بُرّند و من ناایمِنم |
| ۲۶۱۷ | N | آن برهنه گفت آوه دامنم | * | از طمع برند و من ناایمنم |
| ۲۶۱۸ | Q | شهر را هِشتند و بیرون آمدند | * | در هزیمت در دِهی اندر شدند |
| ۲۶۱۸ | N | شهر را هشتند و بیرون آمدند | * | در هزیمت در دهی اندر شدند |
| ۲۶۱۹ | Q | اندر آن دِه مرغِ فربه یافتند | * | لیک ذرّهٔ گوشت بر وَیْ نه نژند |
| ۲۶۱۹ | N | اندر آن ده مرغ فربه یافتند | * | لیک ذره‌ی گوشت بر وی نه نژند |
| ۲۶۲۰ | Q | مرغِ مردهٔ خشک وز زخمِ کلاغ | * | استخوانها زار گشته چون بناغ |
| ۲۶۲۰ | N | مرغ مرده‌ی خشک و ز زخم کلاغ | * | استخوانها زار گشته چون بناغ |
| ۲۶۲۱ | Q | ز آن همی‌خوردند چون از صید شیر | * | هر یکی از خوردنش چون پیل سیر |
| ۲۶۲۱ | N | ز آن همی‌خوردند چون از صید شیر | * | هر یکی از خوردنش چون پیل سیر |
| ۲۶۲۲ | Q | هر سه ز آن خوردند و بس فربه شدند | * | چون سه پیلِ بس بزرگ و مِه شدند |
| ۲۶۲۲ | N | هر سه ز آن خوردند و بس فربه شدند | * | چون سه پیل بس بزرگ و مه شدند |
| ۲۶۲۳ | Q | آنچنان کز فربهی هر یک جوان | * | در نگنجیدی ز زفتی در جهان |
| ۲۶۲۳ | N | آن چنان کز فربهی هر یک جوان | * | در نگنجیدی ز زفتی در جهان |
| ۲۶۲۴ | Q | با چنین گَبْزی و هفت اندامِ زفت | * | از شکافِ دَر برون جَستند و رفت |
| ۲۶۲۴ | N | با چنین گبزی و هفت اندام زفت | * | از شکاف در برون جستند و رفت |
| ۲۶۲۵ | Q | راهِ مرگِ خلق ناپیدا رهیست | * | در نظر ناید که آن بی‌جا رهیست |
| ۲۶۲۵ | N | راه مرگ خلق ناپیدا رهی است | * | در نظر ناید که آن بی‌جا رهی است |
| ۲۶۲۶ | Q | نک پیاپی کاروانها مُقتَفی | * | زین شکافِ دَر که هست آن مُختفی |
| ۲۶۲۶ | N | نک پیاپی کاروانها مقتفی | * | زین شکاف در که هست آن مختفی |
| ۲۶۲۷ | Q | بر دَر ار جویی نیابی آن شکاف | * | سخت ناپیدا و زو چندین زِفاف |
| ۲۶۲۷ | N | بر در ار جویی نیابی آن شکاف | * | سخت ناپیدا و ز او چندین زفاف |
block:3119
| ۲۶۲۸ | Q | کَرْ اَمَلْ را دان که مرگِ ما شنید | * | مرگِ خود نشْنید و نَقْلِ خود ندید |
| ۲۶۲۸ | N | کر امل را دان که مرگ ما شنید | * | مرگ خود نشنید و نقل خود ندید |
| ۲۶۲۹ | Q | حرص نابیناست بیند مو بمو | * | عیبِ خلقان و بگوید کو بکو |
| ۲۶۲۹ | N | حرص نابیناست بیند مو به مو | * | عیب خلقان و بگوید کو به کو |
| ۲۶۳۰ | Q | عیبِ خود یک ذرّه چشمِ کورِ او | * | می‌نبیند گرچه هست او عیب‌جُو |
| ۲۶۳۰ | N | عیب خود یک ذره چشم کور او | * | می‌نبیند گر چه هست او عیب جو |
| ۲۶۳۱ | Q | عُور می‌ترسد که دامانش بُرند | * | دامنِ مردِ برهنه چون درند |
| ۲۶۳۱ | N | عور می‌ترسد که دامانش برند | * | دامن مرد برهنه کی درند |
| ۲۶۳۲ | Q | مردِ دنیا مفلس است و ترس‌ناک | * | هیچ او را نیست از دزدانش باک |
| ۲۶۳۲ | N | مرد دنیا مفلس است و ترس‌ناک | * | هیچ او را نیست وز دزدانش باک |
| ۲۶۳۳ | Q | او برهنه آمد و عریان رود | * | وز غمِ دزدش جگر خون می‌شود |
| ۲۶۳۳ | N | او برهنه آمد و عریان رود | * | وز غم دزدش جگر خون می‌شود |
| ۲۶۳۴ | Q | وقتِ مرگش که بود صد نوحه پیش | * | خنده آید جانش را زین ترسِ خویش |
| ۲۶۳۴ | N | وقت مرگش که بود صد نوحه پیش | * | خنده آید جانش را زین ترس خویش |
| ۲۶۳۵ | Q | آن زمان داند غنی کش نیست زر | * | هم ذکی داند که بُد او بی‌هنر |
| ۲۶۳۵ | N | آن زمان داند غنی کش نیست زر | * | هم ذکی داند که بود او بی‌هنر |
| ۲۶۳۶ | Q | چون کنارِ کودکی پُر از سفال | * | کو بر آن لرزان بود چون ربِّ مال |
| ۲۶۳۶ | N | چون کنار کودکی پر از سفال | * | کاو بر آن لرزان بود چون رب مال |
| ۲۶۳۷ | Q | گر ستانی پاره‌ای گریان شود | * | پاره گر بازش دهی خندان شود |
| ۲۶۳۷ | N | گر ستانی پاره‌ای گریان شود | * | پاره گر بازش دهی خندان شود |
| ۲۶۳۸ | Q | چون نباشد طفل را دانش دثار | * | گریه و خنده‌ش ندارد اعتبار |
| ۲۶۳۸ | N | چون نباشد طفل را دانش دثار | * | گریه و خنده‌ش ندارد اعتبار |
| ۲۶۳۹ | Q | محتشم چون عاریت را مُلک دید | * | پس بر آن مالِ دُرُوغین می‌طپید |
| ۲۶۳۹ | N | محتشم چون عاریت را ملک دید | * | پس بر آن مال دروغین می‌طپید |
| ۲۶۴۰ | Q | خواب می‌بیند که او را هست مال | * | ترسد از دزدی که برْباید جوال |
| ۲۶۴۰ | N | خواب می‌بیند که او را هست مال | * | ترسد از دزدی که برباید جوال |
| ۲۶۴۱ | Q | چون ز خوابش بر جهاند گوش‌کَش | * | پس ز ترسِ خویش تَسْخر آیدش |
| ۲۶۴۱ | N | چون ز خوابش بر جهاند گوش کش | * | پس ز ترس خویش تسخر آیدش |
| ۲۶۴۲ | Q | همچنان لرزانی این عالمان | * | که بُوَدشان عقل و علمِ این جهان |
| ۲۶۴۲ | N | همچنان لرزانی این عالمان | * | که بودشان عقل و علم این جهان |
| ۲۶۴۳ | Q | از پیِ این عاقلانِ ذو فنون | * | گفت ایزد در نُبی لا یَعْلَمُونَ |
| ۲۶۴۳ | N | از پی این عاقلان ذو فنون | * | گفت ایزد در نبی لا یَعْلَمُونَ |
| ۲۶۴۴ | Q | هر یکی ترسان ز دُزدی کسی | * | خویشتن را علم پندارد بسی |
| ۲۶۴۴ | N | هر یکی ترسان ز دزدی کسی | * | خویشتن را علم پندارد بسی |
| ۲۶۴۵ | Q | گوید او که روزگارم می‌بَرند | * | خود ندارد روزگارِ سودمند |
| ۲۶۴۵ | N | گوید او که روزگارم می‌برند | * | خود ندارد روزگار سودمند |
| ۲۶۴۶ | Q | گوید از کارم بر آوردند خلق | * | غرقِ بی‌کاریست جانش تا بحلق |
| ۲۶۴۶ | N | گوید از کارم بر آوردند خلق | * | غرق بی‌کاری است جانش تا به حلق |
| ۲۶۴۷ | Q | عُور ترسان که منم دامن کشان | * | چون رهانم دامن از چنگالشان |
| ۲۶۴۷ | N | عور ترسان که منم دامن کشان | * | چون رهانم دامن از چنگالشان |
| ۲۶۴۸ | Q | صد هزاران فصل داند از علوم | * | جانِ خود را می‌نداند آن ظَلوم |
| ۲۶۴۸ | N | صد هزاران فصل داند از علوم | * | جان خود را می‌نداند آن ظلوم |
| ۲۶۴۹ | Q | داند او خاصیَّتِ هر جوهری | * | در بیانِ جوهرِ خود چون خَری |
| ۲۶۴۹ | N | داند او خاصیت هر جوهری | * | در بیان جوهر خود چون خری |
| ۲۶۵۰ | Q | که همی‌دانم یَجُوز و لا یَجُوز | * | خود ندانی تو یَجُوزی یا عَجُوز |
| ۲۶۵۰ | N | که همی‌دانم یجوز و لا یجوز | * | خود ندانی تو یجوزی یا عجوز |
| ۲۶۵۱ | Q | این روا و آن نارَوا دانی ولیک | * | تو روا یا نارَوایی بین تو نیک |
| ۲۶۵۱ | N | این روا و آن ناروا دانی و لیک | * | تو روا یا ناروایی بین تو نیک |
| ۲۶۵۲ | Q | قیمتِ هر کاله می‌دانی که چیست | * | قیمتِ خود را ندانی احمقیست |
| ۲۶۵۲ | N | قیمت هر کاله می‌دانی که چیست | * | قیمت خود را ندانی احمقی است |
| ۲۶۵۳ | Q | سعدها و نحسها دانسته‌ای | * | ننْگری سعدی تو یا ناشُسته‌ای |
| ۲۶۵۳ | N | سعدها و نحسها دانسته‌ای | * | ننگری تو سعد یا ناشسته‌ای |
| ۲۶۵۴ | Q | جان جمله علمها اینست این | * | که بدانی من کِیَم در یومِ دین |
| ۲۶۵۴ | N | جان جمله علمها این است این | * | که بدانی من کی‌ام در یوم دین |
| ۲۶۵۵ | Q | آن اُصولِ دین بدانستی ولیک | * | بنْگر اندر اصلِ خود گر هست نیک |
| ۲۶۵۵ | N | آن اصول دین بدانستی تو لیک | * | بنگر اندر اصل خود گر هست نیک |
| ۲۶۵۶ | Q | از اُصولَیْنت اُصولِ خویش به | * | که بدانی اصلِ خود ای مردِ مِه |
| ۲۶۵۶ | N | از اصولینت اصول خویش به | * | که بدانی اصل خود ای مرد مه |
block:3120
| ۲۶۵۷ | Q | اصلشان بَد بود آن اهلِ سَبا | * | می‌رمیدندی ز اسبابِ لِقا |
| ۲۶۵۷ | N | اصلشان بد بود آن اهل سبا | * | می‌رمیدندی ز اسباب لقا |
| ۲۶۵۸ | Q | دادشان چندان ضیاع و باغ و راغ | * | از چَپ و از راست از بهرِ فراغ |
| ۲۶۵۸ | N | دادشان چندان ضیاع و باغ و راغ | * | از چپ و از راست از بهر فراغ |
| ۲۶۵۹ | Q | بس که می‌افتاد از پُرّی ثمار | * | تنگ می‌شد مَعْبَرِ ره بر گذار |
| ۲۶۵۹ | N | بس که می‌افتاد از پری ثمار | * | تنگ می‌شد معبر ره بر گذار |
| ۲۶۶۰ | Q | آن نثارِ میوه ره را می‌گرفت | * | از پُری میوه رَه‌رَوْ در شِگِفت |
| ۲۶۶۰ | N | آن نثار میوه ره را می‌گرفت | * | از پری میوه رهرو در شگفت |
| ۲۶۶۱ | Q | سَلَّه بر سر در درختستانشان | * | پُر شدی ناخواست از میوه‌فشان |
| ۲۶۶۱ | N | سله بر سر در درختستانشان | * | پر شدی ناخواست از میوه فشان |
| ۲۶۶۲ | Q | باد آن میوه فشاندی نه کسی | * | پُر شدی ز آن میوه دامنها بسی |
| ۲۶۶۲ | N | باد آن میوه فشاندی نه کسی | * | پر شدی ز آن میوه دامنها بسی |
| ۲۶۶۳ | Q | خُوشه‌های زفت تا زیر آمده | * | بر سر و رُویِ رَونده می‌زده |
| ۲۶۶۳ | N | خوشه‌های زفت تا زیر آمده | * | بر سر و روی رونده می‌زده |
| ۲۶۶۴ | Q | مردِ گلخن‌تاب از پُرّی زَرْ | * | بسته بودی در میان زرّین کَمَرْ |
| ۲۶۶۴ | N | مرد گلخن تاب از پری زر | * | بسته بودی در میان زرین کمر |
| ۲۶۶۵ | Q | سگ کُلیچه کوفتی در زیرِ پا | * | تُخمه بودی گرگِ صحرا از نوا |
| ۲۶۶۵ | N | سگ کلیچه کوفتی در زیر پا | * | تخمه بودی گرگ صحرا از نوا |
| ۲۶۶۶ | Q | گشته ایمن شهر و دِه از دُزد و گرگ | * | بُز نترسیدی هم از گرگِ سُتُرگ |
| ۲۶۶۶ | N | گشته ایمن شهر و ده از دزد و گرگ | * | بز نترسیدی هم از گرگ سترگ |
| ۲۶۶۷ | Q | گر بگویم شرحِ نعمتهای قوم | * | که زیادت می‌شد آن یَومًا بِیَوْم |
| ۲۶۶۷ | N | گر بگویم شرح نعمتهای قوم | * | که زیادت می‌شد آن یوما فیوم |
| ۲۶۶۸ | Q | مانع آید از سخنهای مُهِم | * | انبیا بُردند امرِ فَاسْتَقِمْ |
| ۲۶۶۸ | N | مانع آید از سخنهای مهم | * | انبیا بردند امر فَاسْتَقِمْ |
block:3121
| ۲۶۶۹ | Q | سیزده پیغامبر آنجا آمدند | * | گُم‌رهان را جمله رَهْبَر می‌شدند |
| ۲۶۶۹ | N | سیزده پیغمبر آن جا آمدند | * | گمرهان را جمله رهبر می‌شدند |
| ۲۶۷۰ | Q | که هله نعمت فزون شد شُکر کو | * | مرکبِ شکر ار بخسپد حَرِّکُوا |
| ۲۶۷۰ | N | که هله نعمت فزون شد شکر کو | * | مرکب شکر ار بخسبد حرکوا |
| ۲۶۷۱ | Q | شُکرِ مُنْعِم واجب آید در خِرَد | * | ورنه بگْشاید دَرِ خشمِ ابَد |
| ۲۶۷۱ | N | شکر منعم واجب آید در خرد | * | ور نه بگشاید در خشم ابد |
| ۲۶۷۲ | Q | هین کرم بینید و این خود کس کند | * | کز چنین نعمت بشکری بس کند |
| ۲۶۷۲ | N | هین کرم بینید و این خود کس کند | * | کز چنین نعمت به شکری بس کند |
| ۲۶۷۳ | Q | سَر ببخشد شُکر خواهد سجده‌ای | * | پا ببخشد شُکر خواهد قَعده‌ای |
| ۲۶۷۳ | N | سر ببخشد، شکر خواهد سجده‌ای | * | پا ببخشد، شکر خواهد قعده‌ای |
| ۲۶۷۴ | Q | قوم گفته شُکرِ ما را بُرد غُول | * | ما شدیم از شُکر و از نعمت ملول |
| ۲۶۷۴ | N | قوم گفته شکر ما را برد غول | * | ما شدیم از شکر و از نعمت ملول |
| ۲۶۷۵ | Q | ما چنان پژمرده گشتیم از عَطا | * | که نه طاعتمان خوش آید نه خطا |
| ۲۶۷۵ | N | ما چنان پژمرده گشتیم از عطا | * | که نه طاعتمان خوش آید نه خطا |
| ۲۶۷۶ | Q | ما نمی‌خواهیم نعمتها و باغ | * | ما نمی‌خواهیم اسباب و فراغ |
| ۲۶۷۶ | N | ما نمی‌خواهیم نعمتها و باغ | * | ما نمی‌خواهیم اسباب و فراغ |
| ۲۶۷۷ | Q | انبیا گفتند در دل علَّتیست | * | که از آن در حق شناسی آفتیست |
| ۲۶۷۷ | N | انبیا گفتند در دل علتی است | * | که از آن در حق شناسی آفتی است |
| ۲۶۷۸ | Q | نعمت از وی جملگی علّت شود | * | طُعمه در بیمار کَیْ قوَّت شود |
| ۲۶۷۸ | N | نعمت از وی جملگی علت شود | * | طعمه در بیمار کی قوت شود |
| ۲۶۷۹ | Q | چند خوش پیشِ تو آمد ای مُصِر | * | جمله ناخوش گشت و صافِ او کَدِر |
| ۲۶۷۹ | N | چند خوش پیش تو آمد ای مصر | * | جمله ناخوش گشت و صاف او کدر |
| ۲۶۸۰ | Q | تو عدوِّ این خوشیها آمدی | * | گشت ناخوش هرچه بر وی کف زدی |
| ۲۶۸۰ | N | تو عدوی این خوشیها آمدی | * | گشت ناخوش هر چه بر وی کف زدی |
| ۲۶۸۱ | Q | هرکه او شد آشنا و یارِ تو | * | شد حقیر و خوار در دیدارِ تو |
| ۲۶۸۱ | N | هر که او شد آشنا و یار تو | * | شد حقیر و خوار در دیدار تو |
| ۲۶۸۲ | Q | هرکه او بیگانه باشد با تو هم | * | پیشِ تو او بس مِه است و محترم |
| ۲۶۸۲ | N | هر که او بیگانه باشد با تو هم | * | پیش تو او بس مه است و محترم |
| ۲۶۸۳ | Q | این هم از تاثیرِ آن بیماریَست | * | زهرِ او در جمله جُفتان ساریَست |
| ۲۶۸۳ | N | این هم از تاثیر آن بیماری است | * | زهر او در جمله جفتان ساری است |
| ۲۶۸۴ | Q | دفعِ آن علَّت بباید کرد زود | * | که شَکَر با آن حَدَث خواهد نمود |
| ۲۶۸۴ | N | دفع آن علت بباید کرد زود | * | که شکر با آن حدث خواهد نمود |
| ۲۶۸۵ | Q | هر خوشی کاید بتو ناخوش شود | * | آبِ حیوان گر رسد آتش شود |
| ۲۶۸۵ | N | هر خوشی کاید به تو ناخوش شود | * | آب حیوان گر رسد آتش شود |
| ۲۶۸۶ | Q | کیمیای مرگ و جَسْکست آن صفت | * | مرگ گردد ز آن حیاتت عاقبت |
| ۲۶۸۶ | N | کیمیای مرگ و جسک است آن صفت | * | مرگ گردد ز آن حیاتت عاقبت |
| ۲۶۸۷ | Q | بس غذایی که ز وَی دل زنده شد | * | چون بیامد در تنِ تو گنده شد |
| ۲۶۸۷ | N | بس غذایی که ز وی دل زنده شد | * | چون بیامد در تن تو گنده شد |
| ۲۶۸۸ | Q | بس عزیزی که به ناز اِشْکار شد | * | چون شکارت شد برِ تو خوار شد |
| ۲۶۸۸ | N | بس عزیزی که به ناز اشکار شد | * | چون شکارت شد بر تو خوار شد |
| ۲۶۸۹ | Q | آشنایی عقل با عقل از صفا | * | چون شود هر دم فزون باشد وِلا |
| ۲۶۸۹ | N | آشنایی عقل با عقل از صفا | * | چون شود هر دم فزون باشد ولا |
| ۲۶۹۰ | Q | آشنایی نفس با هر نفسِ پَست | * | تو یقین میدان که دَم دَم کمترست |
| ۲۶۹۰ | N | آشنایی نفس با هر نفس پست | * | تو یقین میدان که دم دم کمتر است |
| ۲۶۹۱ | Q | زانک نفسش گِرْدِ علَّت می‌تَنَد | * | معرفت را زود فاسد می‌کُنَد |
| ۲۶۹۱ | N | ز انکه نفسش گرد علت می‌تند | * | معرفت را زود فاسد می‌کند |
| ۲۶۹۲ | Q | گر نخواهی دوست را فردا نفیر | * | دوستی با عاقل و با عقل گیر |
| ۲۶۹۲ | N | گر نخواهی دوست را فردا نفیر | * | دوستی با عاقل و با عقل گیر |
| ۲۶۹۳ | Q | از سمومِ نفس چون با علّتی | * | هرچه گیری تو مرض را آلتی |
| ۲۶۹۳ | N | از سموم نفس چون با علتی | * | هر چه گیری تو مرض را آلتی |
| ۲۶۹۴ | Q | گر بگیری گوهری سنگی شود | * | ور بگیری مِهْرِ دل جنگی شود |
| ۲۶۹۴ | N | گر بگیری گوهری سنگی شود | * | ور بگیری مهر دل جنگی شود |
| ۲۶۹۵ | Q | ور بگیری نکتهٔ بِکْری لطیف | * | بَعْدِ دَرْکت گشت بی‌ذوق و کثیف |
| ۲۶۹۵ | N | ور بگیری نکته‌ی بکری لطیف | * | بعد درکت گشت بی‌ذوق و کثیف |
| ۲۶۹۶ | Q | که من این را بس شنیدم کهنه شد | * | چیزِ دیگر گو بجُز آن ای عَضُد |
| ۲۶۹۶ | N | که من این را بس شنیدم کهنه شد | * | چیز دیگر گو بجز آن ای عضد |
| ۲۶۹۷ | Q | چیزِ دیگر تازه و نو گفته گیر | * | باز فردا ز آن شوی سیر و نفیر |
| ۲۶۹۷ | N | چیز دیگر تازه و نو گفته گیر | * | باز فردا ز آن شوی سیر و نفیر |
| ۲۶۹۸ | Q | دفعِ علّت کن چو علَّت خَوْ شود | * | هر حدیثی کهنه پیشت نَو شود |
| ۲۶۹۸ | N | دفع علت کن چو علت خو شود | * | هر حدیثی کهنه پیشت نو شود |
| ۲۶۹۹ | Q | تا که آن کهنه بر آرد برگِ نو | * | بشْکُفاند کهنه صد خوشه ز گَو |
| ۲۶۹۹ | N | تا که آن کهنه بر آرد برگ نو | * | بشکفاند کهنه صد خوشه ز گو |
| ۲۷۰۰ | Q | ما طبیبانیم شاگردانِ حق | * | بحرِ قُلْزُم دید ما را فَاؐنْفَلَق |
| ۲۷۰۰ | N | ما طبیبانیم شاگردان حق | * | بحر قلزم دید ما را فانفلق |
| ۲۷۰۱ | Q | آن طبیبانِ طبیعت دیگرند | * | که بدِل از راهِ نبضی بنْگرند |
| ۲۷۰۱ | N | آن طبیبان طبیعت دیگرند | * | که به دل از راه نبضی بنگرند |
| ۲۷۰۲ | Q | ما بدِل بی‌واسطه خوش بنْگریم | * | کز فراست ما بعالی مَنْظریم |
| ۲۷۰۲ | N | ما به دل بی‌واسطه خوش بنگریم | * | کز فراست ما به عالی منظریم |
| ۲۷۰۳ | Q | آن طبیبانِ غذااند و ثمار | * | جانِ حیوانی بدیشان اُستوار |
| ۲۷۰۳ | N | آن طبیبان غذایند و ثمار | * | جان حیوانی بدیشان استوار |
| ۲۷۰۴ | Q | ما طبیبان فعالیم و مقال | * | مُلْهِمِ ما پرتوِ نورِ جلال |
| ۲۷۰۴ | N | ما طبیبان فعالیم و مقال | * | ملهم ما پرتو نور جلال |
| ۲۷۰۵ | Q | کین چنین فعلی ترا نافع بود | * | و آنچنان فعلی ز رَه قاطع بود |
| ۲۷۰۵ | N | کاین چنین فعلی ترا نافع بود | * | و آن چنان فعلی ز ره قاطع بود |
| ۲۷۰۶ | Q | این چنین قولی ترا پیش آورد | * | و آنچنان قولی ترا نیش آورد |
| ۲۷۰۶ | N | این چنین قولی ترا پیش آورد | * | و آن چنان قولی ترا نیش آورد |
| ۲۷۰۷ | Q | آن طبیبان را بود بَوْلی دلیل | * | وین دلیلِ ما بود وَحْیِ جلیل |
| ۲۷۰۷ | N | آن طبیبان را بود بولی دلیل | * | وین دلیل ما بود وحی جلیل |
| ۲۷۰۸ | Q | دست‌ْمُزدی می‌نخواهیم از کسی | * | دست‌مُزدِ ما رسد از حق بَسی |
| ۲۷۰۸ | N | دست‌مزدی می‌نخواهیم از کسی | * | دست‌مزد ما رسد از حق بسی |
| ۲۷۰۹ | Q | هین صلا بیماری ناسُور را | * | داروی ما یک بیک رنجور را |
| ۲۷۰۹ | N | هین صلا بیماری ناسور را | * | داروی ما یک به یک رنجور را |
block:3122
| ۲۷۱۰ | Q | قوم گفتند ای گروهِ مدَّعی | * | کُو گواهِ علمِ طِبّ و نافعی |
| ۲۷۱۰ | N | قوم گفتند ای گروه مدعی | * | کو گواه علم طب و نافعی |
| ۲۷۱۱ | Q | چون شما بستهٔ همین خواب و خورید | * | همچو ما باشید در دِه می‌چرید |
| ۲۷۱۱ | N | چون شما بسته‌ی همین خواب و خورید | * | همچو ما باشید در ده می‌چرید |
| ۲۷۱۲ | Q | چون شما در دامِ این آب و گِلید | * | کَیْ شما صیَّادِ سیمرغِ دِلید |
| ۲۷۱۲ | N | چون شما در دام این آب و گلید | * | کی شما صیاد سیمرغ دلید |
| ۲۷۱۳ | Q | حُبِّ جاه و سَرْوَری دارد بر آن | * | که شمارد خویش از پیغامبران |
| ۲۷۱۳ | N | حب جاه و سروری دارد بر آن | * | که شمارد خویش از پیغمبران |
| ۲۷۱۴ | Q | ما نخواهیم این چنین لاف و دروغ | * | کردن اندر گوش و افتادن بدوغ |
| ۲۷۱۴ | N | ما نخواهیم این چنین لاف و دروغ | * | کردن اندر گوش و افتادن به دوغ |
| ۲۷۱۵ | Q | انبیا گفتند کین ز آن علَّتست | * | مایهٔ کوری حجابِ رُؤیتست |
| ۲۷۱۵ | N | انبیا گفتند کاین ز آن علت است | * | مایه‌ی کوری حجاب رویت است |
| ۲۷۱۶ | Q | دعوی ما را شنیدیت و شما | * | می‌نبینید این گهر در دستِ ما |
| ۲۷۱۶ | N | دعوی ما را شنیدید و شما | * | می‌نبینید این گهر در دست ما |
| ۲۷۱۷ | Q | امتحانست این گهر مر خلق را | * | ماش گردانیم گِرْدِ چشمها |
| ۲۷۱۷ | N | امتحان است این گهر مر خلق را | * | ماش گردانیم گرد چشمها |
| ۲۷۱۸ | Q | هر که گوید کُو گوا گفتش گواست | * | کو نمی‌بیند گهر حَبسِ عَماست |
| ۲۷۱۸ | N | هر که گوید کو گوا گفتش گواست | * | کاو نمی‌بیند گهر حبس عماست |
| ۲۷۱۹ | Q | آفتابی در سخن آمد که خیز | * | که برآمد روز بر جه کم ستیز |
| ۲۷۱۹ | N | آفتابی در سخن آمد که خیز | * | که بر آمد روز برجه کم ستیز |
| ۲۷۲۰ | Q | تو بگویی آفتابا کُو گواه | * | گویدت ای کور از حق دیده خواه |
| ۲۷۲۰ | N | تو بگویی آفتابا کو گواه | * | گویدت ای کور از حق دیده خواه |
| ۲۷۲۱ | Q | روزِ روشن هر که او جوید چراغ | * | عَینِ جُستن کوریَش دارد بَلاغ |
| ۲۷۲۱ | N | روز روشن هر که او جوید چراغ | * | عین جستن کوری‌اش دارد بلاغ |
| ۲۷۲۲ | Q | ور نمی‌بینی گمانی پرده‌ای | * | که صباحست و تو اندر پرده‌ای |
| ۲۷۲۲ | N | ور نمی‌بینی گمانی پرده‌ای | * | که صباح است و تو اندر پرده‌ای |
| ۲۷۲۳ | Q | کوری خود را مکن زین گفت فاش | * | خامُش و در انتظارِ فَضل باش |
| ۲۷۲۳ | N | کوری خود را مکن زین گفت فاش | * | خامش و در انتظار فضل باش |
| ۲۷۲۴ | Q | در میانِ روز گفتن روز کُو | * | خویش رسوا کردنست ای روزْجُو |
| ۲۷۲۴ | N | در میان روز گفتن روز کو | * | خویش رسوا کردن است ای روز جو |
| ۲۷۲۵ | Q | صبر و خاموشی جَذوبِ رحمتست | * | وین نشان جُستن نشانِ علّتست |
| ۲۷۲۵ | N | صبر و خاموشی جذوب رحمت است | * | وین نشان جستن نشان علت است |
| ۲۷۲۶ | Q | أَنْصِتُوا بپْذیر تا بر جانِ تو | * | آید از جانان جزای أَنْصِتُوا |
| ۲۷۲۶ | N | أَنْصِتُوا بپذیر تا بر جان تو | * | آید از جانان جزای أَنْصِتُوا |
| ۲۷۲۷ | Q | گر نخواهی نکس پیشِ این طبیب | * | بر زمین زن زرّ و سَر را ای لبیب |
| ۲۷۲۷ | N | گر نخواهی نکس پیش این طبیب | * | بر زمین زن زر و سر را ای لبیب |
| ۲۷۲۸ | Q | گفتِ افزون را تو بفْروش و بخر | * | بذلِ جان و بذلِ جاه و بذلِ زر |
| ۲۷۲۸ | N | گفت افزون را تو بفروش و بخر | * | بذل جان و بذل جاه و بذل زر |
| ۲۷۲۹ | Q | تا ثنای تو بگوید فضلِ هُو | * | که حَسد آرد فلک بر جاه تو |
| ۲۷۲۹ | N | تا ثنای تو بگوید فضل هو | * | که حسد آرد فلک بر جاهِ تو |
| ۲۷۳۰ | Q | چون طبیبان را نگه دارید دل | * | خود ببینید و شوید از خود خَجِل |
| ۲۷۳۰ | N | چون طبیبان را نگه دارید دل | * | خود ببینید و شوید از خود خجل |
| ۲۷۳۱ | Q | دفعِ این کوری بدستِ خلق نیست | * | لیک اکرامِ طبیبان از هُدِیست |
| ۲۷۳۱ | N | دفع این کوری به دست خلق نیست | * | لیک اکرام طبیبان از هدی است |
| ۲۷۳۲ | Q | این طبیبان را بجان بنده شوید | * | تا بمُشک و عنبر آگنده شوید |
| ۲۷۳۲ | N | این طبیبان را به جان بنده شوید | * | تا به مشک و عنبر آگنده شوید |
block:3123
| ۲۷۳۳ | Q | قوم گفتند این همه زَرقست و مکر | * | کَی خدا نایب کند از زَیْد و بَکْر |
| ۲۷۳۳ | N | قوم گفتند این همه زرق است و مکر | * | کی خدا نایب کند از زید و بکر |
| ۲۷۳۴ | Q | هر رسولِ شاه باید جنسِ او | * | آب و گِل کُو خالقِ افلاک کُو |
| ۲۷۳۴ | N | هر رسول شاه باید جنس او | * | آب و گل کو خالق افلاک کو |
| ۲۷۳۵ | Q | مغزِ خر خوردیم تا ما چون شما | * | پشّه را داریم همرازِ هُما |
| ۲۷۳۵ | N | مغز خر خوردیم تا ما چون شما | * | پشه را داریم هم راز هما |
| ۲۷۳۶ | Q | کُو هُما کُو پشّه کُو گِل کُو خدا | * | ز آفتابِ چرخ چه بْود ذرّه را |
| ۲۷۳۶ | N | کو هما کو پشه کو گل کو خدا | * | ز آفتاب چرخ چه بود ذره را |
| ۲۷۳۷ | Q | این چه نسبت این چه پیوندی بود | * | تا که در عقل و دماغی در رود |
| ۲۷۳۷ | N | این چه نسبت این چه پیوندی بود | * | تا که در عقل و دماغی در رود |
block:3124
| ۲۷۳۸ | Q | این بدان ماند که خرگوشی بگفت | * | من رسولِ ماهم و با ماه جُفت |
| ۲۷۳۸ | N | این بدان ماند که خرگوشی بگفت | * | من رسول ماهم و با ماه جفت |
| ۲۷۳۹ | Q | کز رمهٔ پیلان بر آن چشمهٔ زلال | * | جمله نخجیران بُدند اندر وبال |
| ۲۷۳۹ | N | کز رمه‌ی پیلان بر آن چشمه‌ی زلال | * | جمله نخجیران بدند اندر وبال |
| ۲۷۴۰ | Q | جمله محروم و ز خَوْف از چشمه دُور | * | حیله‌ای کردند چون کم بود زور |
| ۲۷۴۰ | N | جمله محروم و ز خوف از چشمه دور | * | حیله‌ای کردند چون کم بود زور |
| ۲۷۴۱ | Q | از سرِ کُه بانگ زد خرگوشِ زال | * | سوی پیلان در شبِ غِرّهٔ هلال |
| ۲۷۴۱ | N | از سر که بانگ زد خرگوش زال | * | سوی پیلان در شب غره‌ی هلال |
| ۲۷۴۲ | Q | که بیا رابع عَشَر ای شاه‌پیل | * | تا درونِ چشمه یابی این دلیل |
| ۲۷۴۲ | N | که بیا رابع عشر ای شاه پیل | * | تا درون چشمه یابی این دلیل |
| ۲۷۴۳ | Q | شاه‌پیلا من رسولم پیش بیست | * | بر رسولان بند و زجر و خشم نیست |
| ۲۷۴۳ | N | شاه پیلا من رسولم پیش بیست | * | بر رسولان بند و زجر و خشم نیست |
| ۲۷۴۴ | Q | ماه می‌گوید که ای پیلان روید | * | چشمه آنِ ماست زین یکسو شوید |
| ۲۷۴۴ | N | ماه می‌گوید که ای پیلان روید | * | چشمه آن ماست زین یک سو شوید |
| ۲۷۴۵ | Q | ورنه مَنْتان کور گردانم سِتَم | * | گفتم از گردن برون انداختم |
| ۲۷۴۵ | N | ور نه من تان کور گردانم ستم | * | گفتم از گردن برون انداختم |
| ۲۷۴۶ | Q | ترکِ این چشمه بگویید و روید | * | تا ز زخمِ تیغِ مَه ایمن شوید |
| ۲۷۴۶ | N | ترک این چشمه بگویید و روید | * | تا ز زخم تیغ مه ایمن شوید |
| ۲۷۴۷ | Q | نک نشان آنست کاندر چشمه ماه | * | مُضْطرب گردد ز پیلِ آب‌خواه |
| ۲۷۴۷ | N | نک نشان آن است کاندر چشمه ماه | * | مضطرب گردد ز پیل آب خواه |
| ۲۷۴۸ | Q | آن فلان شب حاضر آ ای شاه پیل | * | تا درونِ چشمه یابی زین دلیل |
| ۲۷۴۸ | N | آن فلان شب حاضر آ ای شاه پیل | * | تا درون چشمه یابی زین دلیل |
| ۲۷۴۹ | Q | چونک هفت و هَشت از مه بگْذرید | * | شاه‌پیل آمد ز چشمه می‌چَرید |
| ۲۷۴۹ | N | چون که هفت و هشت از مه بگذرید | * | شاه پیل آمد ز چشمه می‌چرید |
| ۲۷۵۰ | Q | چونک زد خرطوم پیل آن شب در آب | * | مضطرب شد آب و مَه کرد اضطراب |
| ۲۷۵۰ | N | چون که زد خرطوم پیل آن شب در آب | * | مضطرب شد آب و مه کرد اضطراب |
| ۲۷۵۱ | Q | پیل باور کرد از وی آن خطاب | * | چون درونِ چشمه مَه کرد اضطراب |
| ۲۷۵۱ | N | پیل باور کرد از وی آن خطاب | * | چون درون چشمه مه کرد اضطراب |
| ۲۷۵۲ | Q | ما نه ز آن پیلانِ گُولیم ای گروه | * | که اضطرابِ ماه آردمان شِکوه |
| ۲۷۵۲ | N | ما نه ز آن پیلان گولیم ای گروه | * | که اضطراب ماه آردمان شکوه |
| ۲۷۵۳ | Q | انبیا گفتند آوه پندِ جان | * | سخت‌تر کرد ای سفیهان بندتان |
| ۲۷۵۳ | N | انبیا گفتند آوه پند جان | * | سخت تر کرد ای سفیهان بندتان |
block:3125
| ۲۷۵۴ | Q | ای دریغا که دَوا در رنجتان | * | گشت زهرِ قهرِ جان آهَنْجتان |
| ۲۷۵۴ | N | ای دریغا که دوا در رنجتان | * | گشت زهر قهر جان آهنجتان |
| ۲۷۵۵ | Q | ظُلمت افزود این چراغ آن چَشم را | * | چون خدا بگْماشت پردهٔ خَشم را |
| ۲۷۵۵ | N | ظلمت افزود این چراغ آن چشم را | * | چون خدا بگماشت پرده‌ی خشم را |
| ۲۷۵۶ | Q | چه رئیسی جُست خواهیم از شما | * | که ریاستمان فزونست از سَما |
| ۲۷۵۶ | N | چه رئیسی جست خواهیم از شما | * | که ریاستمان فزون است از سما |
| ۲۷۵۷ | Q | چه شرف یابد ز کشتی بحرِ دُرْ | * | خاصه کشتی ز سرگین گشته پُر |
| ۲۷۵۷ | N | چه شرف یابد ز کشتی بحر در | * | خاصه کشتی ز سرگین گشته پر |
| ۲۷۵۸ | Q | ای دریغ آن دیدهٔ کور و کبود | * | آفتابی اندر او ذرَّه نمود |
| ۲۷۵۸ | N | ای دریغ آن دیده‌ی کور و کبود | * | آفتابی اندر او ذره نمود |
| ۲۷۵۹ | Q | ز آدمی که بُود بی‌مِثْل و نَدید | * | دیدهٔ ابلیس جُز طینی ندید |
| ۲۷۵۹ | N | ز آدمی که بود بی‌مثل و ندید | * | دیده‌ی ابلیس جز طینی ندید |
| ۲۷۶۰ | Q | چشمِ دیوانه بهارش دَیْ نمود | * | ز آن طرف جنبید کو را خانه بود |
| ۲۷۶۰ | N | چشم دیوانه بهارش دی نمود | * | ز آن طرف جنبید کاو را خانه بود |
| ۲۷۶۱ | Q | ای بسا دولت که آید گاه گاه | * | پیشِ بی‌دولت بگردد او ز راه |
| ۲۷۶۱ | N | ای بسا دولت که آید گاه گاه | * | پیش بی‌دولت بگردد او ز راه |
| ۲۷۶۲ | Q | ای بسا معشوق کاید ناشناخت | * | پیشِ بدبختی نداند عشق باخت |
| ۲۷۶۲ | N | ای بسا معشوق کاید ناشناخت | * | پیش بد بختی نداند عشق باخت |
| ۲۷۶۳ | Q | این غلط دِه دیده را حرمانِ ماست | * | وین مقلِّب قلب را سُوء القَضاست |
| ۲۷۶۳ | N | این غلط ده دیده را حرمان ماست | * | وین مقلب قلب را سوء القضاست |
| ۲۷۶۴ | Q | چون بتِ سنگین شما را قِبله شد | * | لعنت و کوری شما را ظُلَّه شد |
| ۲۷۶۴ | N | چون بت سنگین شما را قبله شد | * | لعنت و کوری شما را ظله شد |
| ۲۷۶۵ | Q | چون بشاید سنگتان انبازِ حق | * | چون نشاید عقل و جان همرازِ حق |
| ۲۷۶۵ | N | چون بشاید سنگتان انباز حق | * | چون نشاید عقل و جان هم راز حق |
| ۲۷۶۶ | Q | پشّهٔ مرده هُما را شد شریک | * | چون نشاید زنده همرازِ ملیک |
| ۲۷۶۶ | N | پشه‌ی مرده هما را شد شریک | * | چون نشاید زنده هم راز ملیک |
| ۲۷۶۷ | Q | یا مگر مرده تراشیده شماست | * | پشّهٔ زنده تراشیده خداست |
| ۲۷۶۷ | N | یا مگر مرده تراشیده شماست | * | پشه‌ی زنده تراشیده خداست |
| ۲۷۶۸ | Q | عاشقِ خویشید و صنعت‌کردِ خویش | * | دُمِّ ماران را سَرِ مارست کیش |
| ۲۷۶۸ | N | عاشق خویشید و صنعت کرد خویش | * | دم ماران را سر مار است کیش |
| ۲۷۶۹ | Q | نه در آن دُم دولتی و نعمتی | * | نه در آن سَر راحتی و لذّتی |
| ۲۷۶۹ | N | نی در آن دم دولتی و نعمتی | * | نی در آن سر راحتی و لذتی |
| ۲۷۷۰ | Q | گِردِ سَرْگردان بود آن دُمِّ مار | * | لایق‌اند و دَرخورند آن هر دو یار |
| ۲۷۷۰ | N | گرد سر گردان بود آن دم مار | * | لایقند و در خورند آن هر دو یار |
| ۲۷۷۱ | Q | آنچنان گوید حکیمِ غزنوی | * | در الٰهی‌نامه گر خوش بشْنوی |
| ۲۷۷۱ | N | آن چنان گوید حکیم غزنوی | * | در الهی نامه گر خوش بشنوی |
| ۲۷۷۲ | Q | کم فضولی کن تو در حکمِ قَدَر | * | درخور آمد شخصِ خر با گوشِ خَر |
| ۲۷۷۲ | N | کم فضولی کن تو در حکم قدر | * | در خور آمد شخص خر با گوش خر |
| ۲۷۷۳ | Q | شد مناسب عُضْوها و ابدانها | * | شد مناسب وصفها با جانها |
| ۲۷۷۳ | N | شد مناسب عضوها و ابدانها | * | شد مناسب وصفها با جانها |
| ۲۷۷۴ | Q | وصفِ هر جانی تناسب باشدش | * | بی‌گمان با جان که حق بتْراشدش |
| ۲۷۷۴ | N | وصف هر جانی تناسب باشدش | * | بی‌گمان با جان که حق بتراشدش |
| ۲۷۷۵ | Q | چون صفت با جان قرین کردست او | * | پس مناسب دانْش همچون چشم و رُو |
| ۲۷۷۵ | N | چون صفت با جان قرین کرده ست او | * | پس مناسب دانش همچون چشم و رو |
| ۲۷۷۶ | Q | شد مناسب وصفها در خوب و زشت | * | شد مناسب حَرْفها که حق نبشت |
| ۲۷۷۶ | N | شد مناسب وصفها در خوب و زشت | * | شد مناسب حرفها که حق نبشت |
| ۲۷۷۷ | Q | دیده و دل هست بَیْنَ اِصْبَعَیْن | * | چون قلم در دستِ کاتب ای حُسَیْن |
| ۲۷۷۷ | N | دیده و دل هست بین اصبعین | * | چون قلم در دست کاتب ای حسین |
| ۲۷۷۸ | Q | اصْبَعِ لطفست و قهر و در میان | * | کِلکِ دل با قبض و بسطی زین بَنان |
| ۲۷۷۸ | N | اصبع لطف است و قهر و در میان | * | کلک دل با قبض و بسطی زین بنان |
| ۲۷۷۹ | Q | ای قلم بنْگر گر اِجلالیستی | * | که میانِ اِصْبَعَیْنِ کیستی |
| ۲۷۷۹ | N | ای قلم بنگر گر اجلالیستی | * | که میان اصبعین کیستی |
| ۲۷۸۰ | Q | جمله قصد و جُنبشت زین اصبعَست | * | فرق تو بر چار راهِ مَجْمَعَست |
| ۲۷۸۰ | N | جمله قصد و جنبشت زین اصبع است | * | فرق تو بر چار راه مجمع است |
| ۲۷۸۱ | Q | این حُروفِ حالهات از نسخِ اوست | * | عزم و فَسْخت هم ز عَزْم و فسخِ اوست |
| ۲۷۸۱ | N | این حروف حالهات از نسخ اوست | * | عزم و فسخت هم ز عزم و فسخ اوست |
| ۲۷۸۲ | Q | جز نیاز و جز تضرُّع راه نیست | * | زین تقلُّب هر قلم آگاه نیست |
| ۲۷۸۲ | N | جز نیاز و جز تضرع راه نیست | * | زین تقلب هر قلم آگاه نیست |
| ۲۷۸۳ | Q | این قلم داند ولی بر قدْرِ خود | * | قدرِ خود پیدا کند در نیک و بَد |
| ۲۷۸۳ | N | این قلم داند ولی بر قدر خود | * | قدر خود پیدا کند در نیک و بد |
| ۲۷۸۴ | Q | آنچ در خرگوش و پیل آویختند | * | تا ازل را با حِیَل آمیختند |
| ۲۷۸۴ | N | آن چه در خرگوش و پیل آویختند | * | تا ازل را با حیل آمیختند |
block:3126
| ۲۷۸۵ | Q | کَی رسدتان این مَثَلها ساختن | * | سوی آن درگاهِ پاک انداختن |
| ۲۷۸۵ | N | کی رسدتان این مثلها ساختن | * | سوی آن درگاه پاک انداختن |
| ۲۷۸۶ | Q | آن مثل آوردن آنِ حضرتست | * | که بعلمِ سِرّ و جَهْر او آیتست |
| ۲۷۸۶ | N | آن مثل آوردن آن حضرت است | * | که به علم سر و جهر او آیت است |
| ۲۷۸۷ | Q | تو چه دانی سِرِّ چیزی تا تُو کَل | * | یا بزُلفی یا برُخ آری مثَل |
| ۲۷۸۷ | N | تو چه دانی سر چیزی تا تو کل | * | یا به زلفی یا به رخ آری مثل |
| ۲۷۸۸ | Q | موسیی آن را عصا دید و نبود | * | اژدها بُد سِرِّ او لب می‌گشود |
| ۲۷۸۸ | N | موسیی آن را عصا دید و نبود | * | اژدها بد سر او لب می‌گشود |
| ۲۷۸۹ | Q | چون چنان شاهی نداند سرِّ چوب | * | تو چه دانی سرِّ این دام و حُبوب |
| ۲۷۸۹ | N | چون چنان شاهی نداند سر چوب | * | تو چه دانی سر این دام و حبوب |
| ۲۷۹۰ | Q | چون غلط شد چشمِ موسی در مَثل | * | چون کند موشی فُضولی مُدَّخَل |
| ۲۷۹۰ | N | چون غلط شد چشم موسی در مثل | * | چون کند موشی فضولی مدخل |
| ۲۷۹۱ | Q | آن مثالت را چو اژدرها کند | * | تا بپاسخ جُزْو جُزْوت بر کَنَد |
| ۲۷۹۱ | N | آن مثالت را چو اژدرها کند | * | تا به پاسخ جزو جزوت بر کند |
| ۲۷۹۲ | Q | این مثال آورد ابلیسِ لعین | * | تا که شد ملعونِ حق تا یومِ دین |
| ۲۷۹۲ | N | این مثال آورد ابلیس لعین | * | تا که شد ملعون حق تا یوم دین |
| ۲۷۹۳ | Q | این مثال آورد قارون از لِجاج | * | تا فرو شد در زمین با تخت و تاج |
| ۲۷۹۳ | N | این مثال آورد قارون از لجاج | * | تا فرو شد در زمین با تخت و تاج |
| ۲۷۹۴ | Q | این مثالت را چو زاغ و بوم دان | * | که ازیشان پست شد صد خاندان |
| ۲۷۹۴ | N | این مثالت را چو زاغ و بوم دان | * | که از ایشان پست شد صد خاندان |
block:3127
| ۲۷۹۵ | Q | نوح اندر بادیه کشتی بساخت | * | صد مَثَل‌گو از پیِ تَسْخَر بتاخت |
| ۲۷۹۵ | N | نوح اندر بادیه کشتی بساخت | * | صد مثل گو از پی تسخر بتاخت |
| ۲۷۹۶ | Q | در بیابانی که چاهِ آب نیست | * | می‌کُند کشتی چه نادان ابلهیست |
| ۲۷۹۶ | N | در بیابانی که چاه آب نیست | * | می‌کند کشتی چه نادان ابلهی است |
| ۲۷۹۷ | Q | آن یکی می‌گفت ای کشتی بتاز | * | و آن یکی می‌گفت پَرّش هم بساز |
| ۲۷۹۷ | N | آن یکی می‌گفت ای کشتی بتاز | * | و آن یکی می‌گفت پرش هم بساز |
| ۲۷۹۸ | Q | او همی‌گفت این بفرمانِ خداست | * | این بچُرْبَکها نخواهد گشت کاست |
| ۲۷۹۸ | N | او همی‌گفت این به فرمان خداست | * | این به چربکها نخواهد گشت کاست |
block:3128
| ۲۷۹۹ | Q | این مَثل بشْنو که شب دزدی عنید | * | در بُنِ دیوار حفره می‌بُرید |
| ۲۷۹۹ | N | این مثل بشنو که شب دزدی عنید | * | در بن دیوار حفره می‌برید |
| ۲۸۰۰ | Q | نیم بیداری که او رنجور بود | * | طَقْطَقِ آهسته‌اش را می‌شنود |
| ۲۸۰۰ | N | نیم بیداری که او رنجور بود | * | طق طق آهسته‌اش را می‌شنود |
| ۲۸۰۱ | Q | رفت بر بام و فرو آویخت سَر | * | گفت او را در چه کاری ای پدر |
| ۲۸۰۱ | N | رفت بر بام و فرو آویخت سر | * | گفت او را در چه کاری ای پدر |
| ۲۸۰۲ | Q | خیر باشد نیمشب چه می‌کُنی | * | تو کیی گفتا دُهُل‌زن ای سنی |
| ۲۸۰۲ | N | خیر باشد نیم شب چه می‌کنی | * | تو کیی گفتا دهل‌زن ای سنی |
| ۲۸۰۳ | Q | در چه کاری گفت می‌کوبم دُهُل | * | گفت کُو بانگِ دهل ای بُو سُبُل |
| ۲۸۰۳ | N | در چه کاری گفت می‌کوبم دهل | * | گفت کو بانگ دهل ای بو سبل |
| ۲۸۰۴ | Q | گفت فردا بشْنوی این بانگ را | * | نعرهٔ یا حَسْرتا وا وَیْلتا |
| ۲۸۰۴ | N | گفت فردا بشنوی این بانگ را | * | نعره‌ی یا حسرتا وا ویلتا |
| ۲۸۰۵ | Q | آن دروغست و کژ و بر ساخته | * | سرِّ آن کژ را تو هم نشْناخته |
| ۲۸۰۵ | N | آن دروغ است و کژ و بر ساخته | * | سر آن کژ را تو هم نشناخته |
block:3129
| ۲۸۰۶ | Q | سرِّ آن خرگوش دان دیوِ فضول | * | که بپیشِ نفسِ تو آمد رسول |
| ۲۸۰۶ | N | سر آن خرگوش دان دیو فضول | * | که به پیش نفس تو آمد رسول |
| ۲۸۰۷ | Q | تا که نفسِ گُول را محروم کرد | * | ز آبِ حیوانی که از وی خِضْر خورد |
| ۲۸۰۷ | N | تا که نفس گول را محروم کرد | * | ز آب حیوانی که از وی خضر خورد |
| ۲۸۰۸ | Q | بازگونه کرده‌ای معنیش را | * | کفر گفتی مُستِعد شو نیش را |
| ۲۸۰۸ | N | باژگونه کرده‌ای معنیش را | * | کفر گفتی مستعد شو نیش را |
| ۲۸۰۹ | Q | اضطرابِ ماه گفتی در زُلال | * | که بترسانید پیلان را شَغال |
| ۲۸۰۹ | N | اضطراب ماه گفتی در زلال | * | که بترسانید پیلان را شغال |
| ۲۸۱۰ | Q | قصّهٔ خرگوش و پیل آری و آب | * | خَشْیتِ پیلان ز مَه در اضطراب |
| ۲۸۱۰ | N | قصه‌ی خرگوش و پیل آری و آب | * | خشیت پیلان ز مه در اضطراب |
| ۲۸۱۱ | Q | این چه مانَد آخر ای کورانِ خام | * | با مَهی که شد زَبونش خاص و عام |
| ۲۸۱۱ | N | این چه ماند آخر ای کوران خام | * | با مهی که شد زبونش خاص و عام |
| ۲۸۱۲ | Q | چه مَه و چه آفتاب و چه فلک | * | چه عُقول و چه نُفوس و چه مَلَک |
| ۲۸۱۲ | N | چه مه و چه آفتاب و چه فلک | * | چه عقول و چه نفوس و چه ملک |
| ۲۸۱۳ | Q | آفتابِ آفتابِ آفتاب | * | این چه می‌گویم مگر هستم بخواب |
| ۲۸۱۳ | N | آفتاب آفتاب آفتاب | * | این چه می‌گویم مگر هستم به خواب |
| ۲۸۱۴ | Q | صد هزاران شهر را خشمِ شهان | * | سرْ نگون کردست ای بَد گُم‌رَهان |
| ۲۸۱۴ | N | صد هزاران شهر را خشم شهان | * | سر نگون کرده است ای بد گمرهان |
| ۲۸۱۵ | Q | کوه بر خود می‌شکافد صد شکاف | * | آفتابی از کسوفش در شَفاف |
| ۲۸۱۵ | N | کوه بر خود می‌شکافد صد شکاف | * | آفتابی چون خر آسی در طواف |
| ۲۸۱۶ | Q | خَشمِ مردان خشک گرداند سحاب | * | خشمِ دلها کرد عالَمها خراب |
| ۲۸۱۶ | N | خشم مردان خشک گرداند سحاب | * | خشم دلها کرد عالمها خراب |
| ۲۸۱۷ | Q | بنْگرید ای مُردگانِ بی‌حَنوط | * | در سیاستگاهِ شهرستانِ لُوط |
| ۲۸۱۷ | N | بنگرید ای مردگان بی‌حنوط | * | در سیاست گاه شهرستان لوط |
| ۲۸۱۸ | Q | پیل خود چه بْود که سه مرغِ پَران | * | کوفتند آن پیلکان را استخوان |
| ۲۸۱۸ | N | پیل خود چه بود که سه مرغ پران | * | کوفتند آن پیلکان را استخوان |
| ۲۸۱۹ | Q | اضعفِ مرغان ابابیلست و او | * | پیل را بدْرید و نپْذیرد رفو |
| ۲۸۱۹ | N | اضعف مرغان ابابیل است و او | * | پیل را بدرید و نپذیرد رفو |
| ۲۸۲۰ | Q | کیست کو نشْنید آن طوفانِ نُوح | * | یا مُصافِّ لشکرِ فرعون و رُوح |
| ۲۸۲۰ | N | کیست کاو نشنید آن طوفان نوح | * | یا مصاف لشکر فرعون و روح |
| ۲۸۲۱ | Q | روحشان بشْکست و اندر آب ریخت | * | ذرّه ذرّه آبشان بر می‌گُسیخت |
| ۲۸۲۱ | N | روحشان بشکست و اندر آب ریخت | * | ذره ذره آبشان بر می‌گسیخت |
| ۲۸۲۲ | Q | کیست کو نشْیند احوالِ ثَمُود | * | وانک صَرْصر عادیان را می‌رُبود |
| ۲۸۲۲ | N | کیست کاو نشیند احوال ثمود | * | و انکه صرصر عادیان را می‌ربود |
| ۲۸۲۳ | Q | چشم باری در چنان پیلان گُشا | * | که بُدندی پیل‌کُش اندر وغا |
| ۲۸۲۳ | N | چشم باری در چنان پیلان گشا | * | که بدندی پیل کش اندر وغا |
| ۲۸۲۴ | Q | آنچنان پیلان و شاهانِ ظَلُوم | * | زیرِ خشم دل همیشه در رُجوم |
| ۲۸۲۴ | N | آن چنان پیلان و شاهان ظلوم | * | زیر خشم دل همیشه در رجوم |
| ۲۸۲۵ | Q | تا ابد از ظُلْمتی در ظُلمتی | * | می‌روند و نیست غَوْثی رحمتی |
| ۲۸۲۵ | N | تا ابد از ظلمتی در ظلمتی | * | می‌روند و نیست غوثی رحمتی |
| ۲۸۲۶ | Q | نامِ نیک و بد مگر نشْنیده‌اید | * | جمله دیدند و شما نادیده‌اید |
| ۲۸۲۶ | N | نام نیک و بد مگر نشنیده‌اید | * | جمله دیدند و شما نادیده‌اید |
| ۲۸۲۷ | Q | دیده را نادیده می‌آرید لیک | * | چشمتان را وا گشاید مرگ نیک |
| ۲۸۲۷ | N | دیده را نادیده می‌آرید لیک | * | چشمتان را واگشاید مرگ نیک |
| ۲۸۲۸ | Q | گیر عالَم پُر بود خورشید و نور | * | چون رَوی در ظُلمتی مانندِ گور |
| ۲۸۲۸ | N | گیر عالم پر بود خورشید و نور | * | چون روی در ظلمتی مانند گور |
| ۲۸۲۹ | Q | بی‌نصیب آیی از آن نورِ عظیم | * | بَسته روزن باشی از ماهِ کریم |
| ۲۸۲۹ | N | بی‌نصیب آیی از آن نور عظیم | * | بسته روزن باشی از ماه کریم |
| ۲۸۳۰ | Q | تو درونِ چاه رفتستی ز کاخ | * | چه گنه دارد جهانهای فراخ |
| ۲۸۳۰ | N | تو درون چاه رفته ستی ز کاخ | * | چه گنه دارد جهانهای فراخ |
| ۲۸۳۱ | Q | جان که اندر وصفِ گرگی مانْد او | * | چون ببیند رُویِ یوسف را بگو |
| ۲۸۳۱ | N | جان که اندر وصف گرگی ماند او | * | چون ببیند روی یوسف را بگو |
| ۲۸۳۲ | Q | لحنِ داودی بسنگ و کُه رسید | * | گوشِ آن سنگین دلانش کم شنید |
| ۲۸۳۲ | N | لحن داودی به سنگ و که رسید | * | گوش آن سنگین دلانش کم شنید |
| ۲۸۳۳ | Q | آفرین بر عقل و بر انصاف باد | * | هر زمان و الله أعْلَم بِالرَّشاد |
| ۲۸۳۳ | N | آفرین بر عقل و بر انصاف باد | * | هر زمان و الله أعلم بالرشاد |
| ۲۸۳۴ | Q | صَدِّقُوا رُسْلاً کِرامًا یا سَبَا | * | صَدِّقُوا رُوحًا سَباها مَن سَبَا |
| ۲۸۳۴ | N | صدقوا رسلا کراما یا سبا | * | صدقوا روحا سباها من سبا |
| ۲۸۳۵ | Q | صَدِّقُوهم هُمْ شُمُوس طالِعَه | * | یُؤْمِنُوکُمْ مِن مَخازِی ٱلقارِعَه |
| ۲۸۳۵ | N | صدقوهم هم شموس طالعه | * | یؤمنوکم من مخازی القارعه |
| ۲۸۳۶ | Q | صَدِّقُوهُمْ هُمْ بُدُوٌر زاهِرَه | * | قَبْلَ أَنْ یَلْقَوْکُمُ بِالسَّاهِرَةِ |
| ۲۸۳۶ | N | صدقوهم هم بدور زاهره | * | قبل أن یلقوکم بِالسَّاهِرَةِ |
| ۲۸۳۷ | Q | صَدِّقُوْهُمْ هُمْ مَصابِیحُ ٱلدُّجَی | * | أَکْرِمُوهُمْ هُمْ مَفاتِیحُ ٱلرَّجَا |
| ۲۸۳۷ | N | صدقوهم هم مصابیح الدجی | * | أکرموهم هم مفاتیح الرجا |
| ۲۸۳۸ | Q | صَدِّقُوا مَنْ لَیْسَ یَرْجُو خَیْرَکُم | * | لا تَضِلُّوا لا تَصُدُّوا غَیْرَکُم |
| ۲۸۳۸ | N | صدقوا من لیس یرجو خیرکم | * | لا تضلوا لا تصدوا غیرکم |
| ۲۸۳۹ | Q | پارسی گوییم هین تازی بِهِل | * | هِندوی آن تُرک باش ای آب و گِل |
| ۲۸۳۹ | N | پارسی گوییم هین تازی بهل | * | هندوی آن ترک باش ای آب و گل |
| ۲۸۴۰ | Q | هین گواهیهای شاهان بشْنوید | * | بگْرویدند آسمانها بگْروید |
| ۲۸۴۰ | N | هین گواهیهای شاهان بشنوید | * | بگرویدند آسمانها بگروید |
block:3130
| ۲۸۴۱ | Q | یا بحالِ اوّلینان بنْگرید | * | یا سوی آخر بحزمی در پَرید |
| ۲۸۴۱ | N | یا بحال اولینان بنگرید | * | یا سوی آخر به حزمی در پرید |
| ۲۸۴۲ | Q | حزم چه بْود در دو تدبیر احتیاط | * | از دو آن گیری که دُورست از خُباط |
| ۲۸۴۲ | N | حزم چه بود در دو تدبیر احتیاط | * | از دو آن گیری که دور است از خباط |
| ۲۸۴۳ | Q | آن یکی گوید درین ره هفت روز | * | نیست آب و هست ریگِ پای سوز |
| ۲۸۴۳ | N | آن یکی گوید در این ره هفت روز | * | نیست آب و هست ریگ پای سوز |
| ۲۸۴۴ | Q | آن دگر گوید دروغست این بِران | * | که بهَر شب چشمه‌ای بینی روان |
| ۲۸۴۴ | N | آن دگر گوید دروغ است این بران | * | که به هر شب چشمه‌ای بینی روان |
| ۲۸۴۵ | Q | حزم آن باشد که برگیری تو آب | * | تا رَهی از ترس و باشی بر صواب |
| ۲۸۴۵ | N | حزم آن باشد که برگیری تو آب | * | تا رهی از ترس و باشی بر صواب |
| ۲۸۴۶ | Q | گر بود در راه آب این را بریز | * | ور نباشد وای بر مردِ ستیز |
| ۲۸۴۶ | N | گر بود در راه آب این را بریز | * | ور نباشد وای بر مرد ستیز |
| ۲۸۴۷ | Q | ای خلیفه‌زادگان دادی کنید | * | حزم بهرِ روزِ میعادی کنید |
| ۲۸۴۷ | N | ای خلیفه زادگان دادی کنید | * | حزم بهر روز میعادی کنید |
| ۲۸۴۸ | Q | آن عدّوی کز پدرتان کین کشید | * | سوی زندانش ز عِلّیّین کشید |
| ۲۸۴۸ | N | آن عدویی کز پدرتان کین کشید | * | سوی زندانش ز علیین کشید |
| ۲۸۴۹ | Q | آن شهِ شطرنج دل را مات کرد | * | از بهشتش سُخرهٔ آفات کرد |
| ۲۸۴۹ | N | آن شه شطرنج دل را مات کرد | * | از بهشتش سخره‌ی آفات کرد |
| ۲۸۵۰ | Q | چند جا بندش گرفت اندر نَبَرْد | * | تا بکُشتی در فکنْدش رُوی زرد |
| ۲۸۵۰ | N | چند جا بندش گرفت اندر نبرد | * | تا به کشتی در فکندش روی زرد |
| ۲۸۵۱ | Q | این چنین کردست با آن پهلوان | * | سُست سُستش منْگرید ای دیگران |
| ۲۸۵۱ | N | این چنین کرده ست با آن پهلوان | * | سست سستش منگرید ای دیگران |
| ۲۸۵۲ | Q | مادر و بابای ما را آن حَسود | * | تاج و پیرایه بچالاکی ربود |
| ۲۸۵۲ | N | مادر و بابای ما را آن حسود | * | تاج و پیرایه به چالاکی ربود |
| ۲۸۵۳ | Q | کردشان آنجا برهنه و زار و خوار | * | سالها بگریست آدم زار زار |
| ۲۸۵۳ | N | کردشان آن جا برهنه و زار و خوار | * | سالها بگریست آدم زار زار |
| ۲۸۵۴ | Q | که ز اَشْکِ چشمِ او روُیید نَبْت | * | که چرا اندر جریدهٔ لاست ثَبْت |
| ۲۸۵۴ | N | که ز اشک چشم او رویید نبت | * | که چرا اندر جریده‌ی لاست ثبت |
| ۲۸۵۵ | Q | تو قیاسی گیر طرّاریش را | * | که چنان سَرْوَر کَنَد زو ریش را |
| ۲۸۵۵ | N | تو قیاسی گیر طراریش را | * | که چنان سرور کند زو ریش را |
| ۲۸۵۶ | Q | الحَذَر ای گِل پرستان از شَرش | * | تیغِ لا حَوْلی زنید اندر سَرش |
| ۲۸۵۶ | N | الحذر ای گل پرستان از شرش | * | تیغ لا حولی زنید اندر سرش |
| ۲۸۵۷ | Q | کو همی‌بیند شما را از کمین | * | که شما او را نمی‌بینید هین |
| ۲۸۵۷ | N | کاو همی‌بیند شما را از کمین | * | که شما او را نمی‌بینید هین |
| ۲۸۵۸ | Q | دایما صّیاد ریزد دانه‌ها | * | دانه پیدا باشد و پنهان دَغا |
| ۲۸۵۸ | N | دایما صیاد ریزد دانه‌ها | * | دانه پیدا باشد و پنهان دغا |
| ۲۸۵۹ | Q | هر کجا دانه بدیدی الحَذَر | * | تا نبندد دام بر تو بال و پَر |
| ۲۸۵۹ | N | هر کجا دانه بدیدی الحذر | * | تا نبندد دام بر تو بال و پر |
| ۲۸۶۰ | Q | زانکه مرغی کاو بتَرْکِ دانه کرد | * | دانه از صحرای بی‌تزویر خورد |
| ۲۸۶۰ | N | ز انکه مرغی کاو بترک دانه کرد | * | دانه از صحرای بی‌تزویر خورد |
| ۲۸۶۱ | Q | هم بدان قانع شد و از دام جَست | * | هیچ دامی پَرّ و بالش را نبَست |
| ۲۸۶۱ | N | هم بدان قانع شد و از دام جست | * | هیچ دامی پر و بالش را نبست |
block:3131
| ۲۸۶۲ | Q | باز مرغی فوقِ دیواری نشست | * | دیده سوی دانهٔ دامی ببست |
| ۲۸۶۲ | N | باز مرغی فوق دیواری نشست | * | دیده سوی دانه‌ی دامی ببست |
| ۲۸۶۳ | Q | یک نظر او سوی صحرا می‌کند | * | یک نظر حرصش بدانه می‌کشد |
| ۲۸۶۳ | N | یک نظر او سوی صحرا می‌کند | * | یک نظر حرصش به دانه می‌کشد |
| ۲۸۶۴ | Q | این نظر با آن نظر چالیش کرد | * | ناگهانی از خِرَد خالیش کرد |
| ۲۸۶۴ | N | این نظر با آن نظر چالیش کرد | * | ناگهانی از خرد خالیش کرد |
| ۲۸۶۵ | Q | باز مرغی کان تردُّد را گذاشت | * | ز آن نظر بر کَنْد و بر صحرا گماشت |
| ۲۸۶۵ | N | باز مرغی کان تردد را گذاشت | * | ز آن نظر بر کند و بر صحرا گماشت |
| ۲۸۶۶ | Q | شاد پَرّ و بالِ او بَخّاً لَهُ | * | تا امامِ جمله آزادان شد او |
| ۲۸۶۶ | N | شاد پر و بال او بخا له | * | تا امام جمله آزادان شد او |
| ۲۸۶۷ | Q | هر که او را مُقتدا سازد برَست | * | در مقامِ امن و آزادی نشست |
| ۲۸۶۷ | N | هر که او را مقتدا سازد برست | * | در مقام امن و آزادی نشست |
| ۲۸۶۸ | Q | زانکه شاهِ حازمان آمد دلش | * | تا گلسْتان و چمن شد منزلش |
| ۲۸۶۸ | N | ز انکه شاه حازمان آمد دلش | * | تا گلستان و چمن شد منزلش |
| ۲۸۶۹ | Q | حزم ازو راضی و او راضی ز حَزْم | * | این چنین کن گر کنی تدبیر و عزم |
| ۲۸۶۹ | N | حزم از او راضی و او راضی ز حزم | * | این چنین کن گر کنی تدبیر و عزم |
| ۲۸۷۰ | Q | بارها در دامِ حرص افتاده‌ای | * | حلقِ خود را در بُریدن داده‌ای |
| ۲۸۷۰ | N | بارها در دام حرص افتاده‌ای | * | حلق خود را در بریدن داده‌ای |
| ۲۸۷۱ | Q | بازت آن توّابِ لطف آزاد کرد | * | توبه پذْرفت و شما را شاد کرد |
| ۲۸۷۱ | N | بازت آن تواب لطف آزاد کرد | * | توبه پذرفت و شما را شاد کرد |
| ۲۸۷۲ | Q | گفت إنّ عُدْتُمْ کَذا عُدْنا کَذا | * | نَحْنُ زَوَّجْنا ٱلْفِعالَ بِٱلْجَزا |
| ۲۸۷۲ | N | گفت إن عدتم کذا عدنا کذا | * | نحن زوجنا الفعال بالجزا |
| ۲۸۷۳ | Q | چونکه جُفتی را برِ خود آورم | * | آید آن جفتش دوانه لاجرم |
| ۲۸۷۳ | N | چون که جفتی را بر خود آورم | * | آید آن جفتش دوانه لاجرم |
| ۲۸۷۴ | Q | جفت کردیم این عمل را با اثر | * | چون رسد جفتی رسد جفتی دگر |
| ۲۸۷۴ | N | جفت کردیم این عمل را با اثر | * | چون رسد جفتی رسد جفتی دگر |
| ۲۸۷۵ | Q | چون رُباید غارتی از جفت شُوی | * | جفت می‌آید پسِ او شُوی جوی |
| ۲۸۷۵ | N | چون رباید غارتی از جفت شوی | * | جفت می‌آید پس او شوی جوی |
| ۲۸۷۶ | Q | بارِ دیگر سوی این دام آمدیت | * | خاک اندر دیدهٔ توبه زدیت |
| ۲۸۷۶ | N | بار دیگر سوی این دام آمدید | * | خاک اندر دیده‌ی توبه زدید |
| ۲۸۷۷ | Q | بازت آن توّاب بگْشاد آن گِرِه | * | گفت هین بگْریز رُوی این سو منِه |
| ۲۸۷۷ | N | بازت آن تواب بگشاد آن گره | * | گفت هین بگریز روی این سو منه |
| ۲۸۷۸ | Q | باز چون پروانهٔ نِسْیان رسید | * | جانتان را جانبِ آتش کشید |
| ۲۸۷۸ | N | باز چون پروانه‌ی نسیان رسید | * | جانتان را جانب آتش کشید |
| ۲۸۷۹ | Q | کم کن ای پروانه نسیان و شکی | * | در پرِ سوزیده بنْگر تو یکی |
| ۲۸۷۹ | N | کم کن ای پروانه نسیان و شکی | * | در پر سوزیده بنگر تو یکی |
| ۲۸۸۰ | Q | چون رهیدی شُکر آن باشد که هیچ | * | سوی آن دانه نداری پیچ پیچ |
| ۲۸۸۰ | N | چون رهیدی شکر آن باشد که هیچ | * | سوی آن دانه نداری پیچ پیچ |
| ۲۸۸۱ | Q | تا ترا چون شُکر گویی بخشد او | * | روزیی بی‌دام و بی‌خوفِ عدو |
| ۲۸۸۱ | N | تا ترا چون شکر گویی بخشد او | * | روزی بی‌دام و بی‌خوف عدو |
| ۲۸۸۲ | Q | شُکرِ آن نعمت که‌تان آزاد کرد | * | نعمتِ حق را بباید یاد کرد |
| ۲۸۸۲ | N | شکر آن نعمت که‌تان آزاد کرد | * | نعمت حق را بباید یاد کرد |
| ۲۸۸۳ | Q | چند اندر رنجها و در بلا | * | گفتی از دامم رها ده ای خدا |
| ۲۸۸۳ | N | چند اندر رنجها و در بلا | * | گفتی از دامم رها ده ای خدا |
| ۲۸۸۴ | Q | تا چنین خدمت کنم احسان کنم | * | خاک اندر دیدهٔ شیطان زنم |
| ۲۸۸۴ | N | تا چنین خدمت کنم احسان کنم | * | خاک اندر دیده‌ی شیطان زنم |
block:3132
| ۲۸۸۵ | Q | سگ زمستان جمع گردد استخوانْش | * | زخمِ سرما خُرد گرداند چنانْش |
| ۲۸۸۵ | N | سگ زمستان جمع گردد استخوانش | * | زخم سرما خرد گرداند چنانش |
| ۲۸۸۶ | Q | کو بگوید کین قَدَر تن که منم | * | خانه‌ای از سنگ باید کردنم |
| ۲۸۸۶ | N | کاو بگوید کاین قدر تن که منم | * | خانه‌ای از سنگ باید کردنم |
| ۲۸۸۷ | Q | چونک تابستان بیاید من بچنگ | * | بهرِ سرما خانه‌ای سازم ز سنگ |
| ۲۸۸۷ | N | چون که تابستان بیاید من به چنگ | * | بهر سرما خانه‌ای سازم ز سنگ |
| ۲۸۸۸ | Q | چونک تابستان بیاید از گشاد | * | استخوانها پهن گردد پوست شاد |
| ۲۸۸۸ | N | چون که تابستان بیاید از گشاد | * | استخوانها پهن گردد پوست شاد |
| ۲۸۸۹ | Q | گوید او چون زفت بیند خویش را | * | در کدامین خانه گُنجم ای کیا |
| ۲۸۸۹ | N | گوید او چون زفت بیند خویش را | * | در کدامین خانه گنجم ای کیا |
| ۲۸۹۰ | Q | زفت گردد پا کشد در سایه‌ای | * | کاهلی سیری غَری خود رایه‌ای |
| ۲۸۹۰ | N | زفت گردد پا کشد در سایه‌ای | * | کاهلی سیری غری خود رایه‌ای |
| ۲۸۹۱ | Q | گویدش دل خانه‌ای ساز ای عَمُو | * | گوید او در خانه کَیْ گُنجم بگو |
| ۲۸۹۱ | N | گویدش دل خانه‌ای ساز ای عمو | * | گوید او در خانه کی گنجم بگو |
| ۲۸۹۲ | Q | استخوانِ حرصِ تو در وقتِ درد | * | درهم آید خُرد گردد در نَوَرْد |
| ۲۸۹۲ | N | استخوان حرص تو در وقت درد | * | درهم آید خرد گردد در نورد |
| ۲۸۹۳ | Q | گویی از توبه بسازم خانه‌ای | * | در زمستان باشدم استانه‌ای |
| ۲۸۹۳ | N | گویی از توبه بسازم خانه‌ای | * | در زمستان باشدم استانه‌ای |
| ۲۸۹۴ | Q | چون بشد درد و شُدت آن حرص زفت | * | همچو سگ سودای خانه از تو رفت |
| ۲۸۹۴ | N | چون بشد درد و شدت آن حرص زفت | * | همچو سگ سودای خانه از تو رفت |
| ۲۸۹۵ | Q | شکرِ نعمت خوشتر از نعمت بود | * | شُکْرباره کَیْ سوی نعمت رود |
| ۲۸۹۵ | N | شکر نعمت خوشتر از نعمت بود | * | شکر باره کی سوی نعمت رود |
| ۲۸۹۶ | Q | شکر جان نعمت و نعمت چو پوست | * | زانک شکر آرد ترا تا کویِ دوست |
| ۲۸۹۶ | N | شکر جان نعمت و نعمت چو پوست | * | ز انکه شکر آرد ترا تا کوی دوست |
| ۲۸۹۷ | Q | نعمت آرد غفلت و شکر انتباه | * | صیدِ نعمت کن بدامِ شکرِ شاه |
| ۲۸۹۷ | N | نعمت آرد غفلت و شکر انتباه | * | صید نعمت کن به دام شکر شاه |
| ۲۸۹۸ | Q | نعمتِ شُکرت کند پُر چشم و میر | * | تا کنی صد نعمت ایثارِ فقیر |
| ۲۸۹۸ | N | نعمت شکرت کند پر چشم و میر | * | تا کنی صد نعمت ایثار فقیر |
| ۲۸۹۹ | Q | سیر نوشی از طعام و نُقلِ حَق | * | تا رود از تو شکم‌خواری و دَق |
| ۲۸۹۹ | N | سیر نوشی از طعام و نقل حق | * | تا رود از تو شکم خواری و دق |
block:3133
| ۲۹۰۰ | Q | قوم گفتند ای نصوحان بس بود | * | اینچ گفتید ار درین دِه کس بود |
| ۲۹۰۰ | N | قوم گفتند ای نصوحان بس بود | * | این چه گفتید ار درین ده کس بود |
| ۲۹۰۱ | Q | قُفل بر دلهای ما بنهاد حق | * | کس نداند بُرد بر خالق سَبَق |
| ۲۹۰۱ | N | قفل بر دلهای ما بنهاد حق | * | کس نداند برد بر خالق سبق |
| ۲۹۰۲ | Q | نقشِ ما این کرد آن تصویرگر | * | این نخواهد شد بگفت‌وگو دگر |
| ۲۹۰۲ | N | نقش ما این کرد آن تصویرگر | * | این نخواهد شد به گفت‌وگو دگر |
| ۲۹۰۳ | Q | سنگ را صد سال گویی لعل شَوْ | * | کهنه را صد سال گویی باش نو |
| ۲۹۰۳ | N | سنگ را صد سال گویی لعل شو | * | کهنه را صد سال گویی باش نو |
| ۲۹۰۴ | Q | خاک را گویی صفاتِ آب گیر | * | آب را گویی عسل شَوْ یا که شیر |
| ۲۹۰۴ | N | خاک را گویی صفات آب گیر | * | آب را گویی عسل شو یا که شیر |
| ۲۹۰۵ | Q | خالقِ افلاک او و افْلاکیان | * | خالقِ آب و تراب و خاکیان |
| ۲۹۰۵ | N | خالق افلاک او و افلاکیان | * | خالق آب و تراب و خاکیان |
| ۲۹۰۶ | Q | آسمان را داد دَوْران و صَفا | * | آب و گِل را تیره‌رُویی و نَما |
| ۲۹۰۶ | N | آسمان را داد دوران و صفا | * | آب و گل را تیره رویی و نما |
| ۲۹۰۷ | Q | کَیْ تواند آسمان دُردی گُزید | * | کَیْ تواند آب و گِل صفوت خرید |
| ۲۹۰۷ | N | کی تواند آسمان دردی گزید | * | کی تواند آب و گل صفوت خرید |
| ۲۹۰۸ | Q | قسمتی کردست هر یک را رهی | * | کَی کُهی گردد بجَهْدی چون کَهی |
| ۲۹۰۸ | N | قسمتی کرده ست هر یک را رهی | * | کی کهی گردد به جهدی چون کهی |
block:3134
| ۲۹۰۹ | Q | انبیا گفتند کاری آفرید | * | وصفهایی که نَتان ز آن سَر کشید |
| ۲۹۰۹ | N | انبیا گفتند آری آفرید | * | وصفهایی که نتان ز آن سر کشید |
| ۲۹۱۰ | Q | و آفرید او وصفهای عارضی | * | که کسی مبغوض می‌گردد رضی |
| ۲۹۱۰ | N | و آفرید او وصفهای عارضی | * | که کسی مبغوض می‌گردد رضی |
| ۲۹۱۱ | Q | سنگ را گویی که زر شو بیهدهست | * | مسّ را گویی که زر شو راه هست |
| ۲۹۱۱ | N | سنگ را گویی که زر شو بیهدهست | * | مس را گویی که زر شو راه هست |
| ۲۹۱۲ | Q | ریگ را گویی که گل شو عاجزست | * | خاک را گویی که گل شو جایزست |
| ۲۹۱۲ | N | ریگ را گویی که گل شو عاجز است | * | خاک را گویی که گل شو جایز است |
| ۲۹۱۳ | Q | رنجها دادست کان را چاره نیست | * | آن به مثلِ لنگی و فَطْس و عَمیست |
| ۲۹۱۳ | N | رنجها داده ست کان را چاره نیست | * | آن به مثل لنگی و فطس و عمی است |
| ۲۹۱۴ | Q | رنجها دادست کان را چاره هست | * | آن به مثلِ لَقْوه و دردِ سَرست |
| ۲۹۱۴ | N | رنجها داده ست کان را چاره هست | * | آن به مثل لقوه و درد سر است |
| ۲۹۱۵ | Q | این دواها ساخت بهرِ ائتلاف | * | نیست این درد و دواها از گزاف |
| ۲۹۱۵ | N | این دواها ساخت بهر ائتلاف | * | نیست این درد و دواها از گزاف |
| ۲۹۱۶ | Q | بلک اغلب رنجها را چاره هست | * | چون بجِد جویی بیاید آن بدست |
| ۲۹۱۶ | N | بلکه اغلب رنجها را چاره هست | * | چون به جد جویی بیاید آن به دست |
block:3135
| ۲۹۱۷ | Q | قوم گفتند ای گروه این رنجِ ما | * | نیست ز آن رنجی که بپذیرد دوا |
| ۲۹۱۷ | N | قوم گفتند ای گروه این رنج ما | * | نیست ز آن رنجی که بپذیرد دوا |
| ۲۹۱۸ | Q | سالها گفتید زین افسون و پند | * | سخت‌تر می‌گشت ز آن هر لحظه بند |
| ۲۹۱۸ | N | سالها گفتید زین افسون و پند | * | سخت‌تر می‌گشت ز آن هر لحظه بند |
| ۲۹۱۹ | Q | گر دوا را این مرض قابل بُدی | * | آخر از وی ذرهّ‌ای زایل شدی |
| ۲۹۱۹ | N | گر دوا را این مرض قابل بدی | * | آخر از وی ذره‌ای زایل شدی |
| ۲۹۲۰ | Q | سُدّه چون شد آب ناید در جگر | * | گر خورد دریا رود جایی دگر |
| ۲۹۲۰ | N | سده چون شد آب ناید در جگر | * | گر خورد دریا رود جایی دگر |
| ۲۹۲۱ | Q | لاجرم آماس گیرد دست و پا | * | تشنگی را نشکند آن استقا |
| ۲۹۲۱ | N | لاجرم آماس گیرد دست و پا | * | تشنگی را نشکند آن استقا |
block:3136
| ۲۹۲۲ | Q | انبیا گفتند نومیدی بَدست | * | فضل و رحمتهای باری بی‌حَدست |
| ۲۹۲۲ | N | انبیا گفتند نومیدی بد است | * | فضل و رحمتهای باری بی‌حد است |
| ۲۹۲۳ | Q | از چنین مُحسن نشاید ناامید | * | دست در فتراکِ این رحمت زنید |
| ۲۹۲۳ | N | از چنین محسن نشاید ناامید | * | دست در فتراک این رحمت زنید |
| ۲۹۲۴ | Q | ای بسا کارا که اوَّل صعب گشت | * | بعد از آن بگْشاده شد سختی گذشت |
| ۲۹۲۴ | N | ای بسا کارا که اول صعب گشت | * | بعد از آن بگشاده شد سختی گذشت |
| ۲۹۲۵ | Q | بعد نومیدی بسی اومیدهاست | * | از پسِ ظُلمت بسی خورشیدهاست |
| ۲۹۲۵ | N | بعد نومیدی بسی اومیدهاست | * | از پس ظلمت بسی خورشیدهاست |
| ۲۹۲۶ | Q | خود گرفتم که شما سنگین شدیت | * | قفلها بر گوش و بر بر زدیت |
| ۲۹۲۶ | N | خود گرفتم که شما سنگین شدید | * | قفلها بر گوش و بر بر زدید |
| ۲۹۲۷ | Q | هیچ ما را با قبولی کار نیست | * | کارِ ما تسلیم و فرمان کردنیست |
| ۲۹۲۷ | N | هیچ ما را با قبولی کار نیست | * | کار ما تسلیم و فرمان کردنی است |
| ۲۹۲۸ | Q | او بفرمودستمان این بندگی | * | نیست ما را از خود این گویندگی |
| ۲۹۲۸ | N | او بفرمودستمان این بندگی | * | نیست ما را از خود این گویندگی |
| ۲۹۲۹ | Q | جان برای امرِ او داریم ما | * | گر به ریگی گوید او کاریم ما |
| ۲۹۲۹ | N | جان برای امر او داریم ما | * | گر به ریگی گوید او کاریم ما |
| ۲۹۳۰ | Q | غیرِ حق جانِ نبی را یار نیست | * | با قبول و ردِّ خلقش کار نیست |
| ۲۹۳۰ | N | غیر حق جان نبی را یار نیست | * | با قبول و رد خلقش کار نیست |
| ۲۹۳۱ | Q | مُزدِ تبلیغِ رسالاتش ازوست | * | زشت و دشمن‌رُو شدیم از بهرِ دوست |
| ۲۹۳۱ | N | مزد تبلیغ رسالاتش از اوست | * | زشت و دشمن رو شدیم از بهر دوست |
| ۲۹۳۲ | Q | ما برین درگَهْ ملولان نیستیم | * | تا ز بُعدِ راه هر جا بیستیم |
| ۲۹۳۲ | N | ما بر این درگه ملولان نیستیم | * | تا ز بعد راه هر جا بیستیم |
| ۲۹۳۳ | Q | دل فرو بسته و ملول آنکس بود | * | کز فراقِ یار در مَحْبَس بود |
| ۲۹۳۳ | N | دل فرو بسته و ملول آن کس بود | * | کز فراق یار در محبس بود |
| ۲۹۳۴ | Q | دلبر و مطلوب با ما حاضرست | * | در نثارِ رحمتش جان شاکرست |
| ۲۹۳۴ | N | دل بر و مطلوب با ما حاضر است | * | در نثار رحمتش جان شاکر است |
| ۲۹۳۵ | Q | در دلِ ما لاله‌زار و گلشنیست | * | پیری و پژمردگی را راه نیست |
| ۲۹۳۵ | N | در دل ما لاله‌زار و گلشنی است | * | پیری و پژمردگی را راه نیست |
| ۲۹۳۶ | Q | دایما تّر و جوانیم و لطیف | * | تازه و شیرین و خندان و ظریف |
| ۲۹۳۶ | N | دایما تر و جوانیم و لطیف | * | تازه و شیرین و خندان و ظریف |
| ۲۹۳۷ | Q | پیشِ ما صد سال و یک ساعت یکیست | * | که دراز و کوته از ما مُنْفَکیست |
| ۲۹۳۷ | N | پیش ما صد سال و یک ساعت یکی است | * | که دراز و کوته از ما منفکی است |
| ۲۹۳۸ | Q | آن دراز و کوتهی در جسمهاست | * | آن دراز و کوته اندر جان کجاست |
| ۲۹۳۸ | N | آن دراز و کوتهی در جسمهاست | * | آن دراز و کوته اندر جان کجاست |
| ۲۹۳۹ | Q | سیصد و نُه سال آن اصحابِ کهف | * | پیششان یک روزْ بی‌اندوه و لَهْف |
| ۲۹۳۹ | N | سیصد و نه سال آن اصحاب کهف | * | پیششان یک روز بی‌اندوه و لهف |
| ۲۹۴۰ | Q | و آنگهی بنْمودشان یک روز هم | * | که بتن باز آمد ارواح از عدم |
| ۲۹۴۰ | N | و آن گهی بنمودشان یک روز هم | * | که به تن باز آمد ارواح از عدم |
| ۲۹۴۱ | Q | چون نباشد روز و شب با ماه و سال | * | کَیْ بود سیری و پیری و ملال |
| ۲۹۴۱ | N | چون نباشد روز و شب با ماه و سال | * | کی بود سیری و پیری و ملال |
| ۲۹۴۲ | Q | در گلستانِ عدم چون بی‌خودیست | * | مستی از سَغْراقِ لطفِ ایزدیست |
| ۲۹۴۲ | N | در گلستان عدم چون بی‌خودی است | * | مستی از سغراق لطف ایزدی است |
| ۲۹۴۳ | Q | لَمْ یَذُقْ لَمْ یَدْرِ هر کس کو نخورد | * | کَیْ بوَهْم آرد جُعْل انفاسِ وَرْد |
| ۲۹۴۳ | N | لم یذق لم یدر هر کس کاو نخورد | * | کی به وهم آرد جعل انفاس ورد |
| ۲۹۴۴ | Q | نیست موهوم ار بُدی موهوم آن | * | همچو موهومان شدی معدوم آن |
| ۲۹۴۴ | N | نیست موهوم ار بدی موهوم آن | * | همچو موهومان شدی معدوم آن |
| ۲۹۴۵ | Q | دوزخ اندر وَهْم چون آرد بهشت | * | هیچ تابد رُویِ خوب از خوکِ زشت |
| ۲۹۴۵ | N | دوزخ اندر وهم چون آرد بهشت | * | هیچ تابد روی خوب از خوک زشت |
| ۲۹۴۶ | Q | هین گلوی خود مبُر هان ای مُهان | * | این چنین لقمه رسیده تا دهان |
| ۲۹۴۶ | N | هین گلوی خود مبر هان ای مهان | * | این چنین لقمه رسیده تا دهان |
| ۲۹۴۷ | Q | راههای صَعْب پایان بُرده‌ایم | * | ره بر اهلِ خویش آسان کرده‌ایم |
| ۲۹۴۷ | N | راههای صعب پایان برده‌ایم | * | ره بر اهل خویش آسان کرده‌ایم |
block:3137
| ۲۹۴۸ | Q | قوم گفتند ار شما سَعْدِ خودیت | * | نحسِ مایید و ضِدید و مُرْتَدیت |
| ۲۹۴۸ | N | قوم گفتند ار شما سعد خودید | * | نحس مایید و ضدید و مرتدید |
| ۲۹۴۹ | Q | جانِ ما فارغ بُد از اندیشه‌ها | * | در غم افکندید ما را و عَنا |
| ۲۹۴۹ | N | جان ما فارغ بد از اندیشه‌ها | * | در غم افکندید ما را و عنا |
| ۲۹۵۰ | Q | ذوقِ جمعّیت که بود و اتّفاق | * | شد ز فالِ زشتتان صد افتراق |
| ۲۹۵۰ | N | ذوق جمعیت که بود و اتفاق | * | شد ز فال زشتتان صد افتراق |
| ۲۹۵۱ | Q | طوطی نُقْلِ شَکَر بودیم ما | * | مرغِ مرگ‌اندیش گشتیم از شما |
| ۲۹۵۱ | N | طوطی نقل شکر بودیم ما | * | مرغ مرگ اندیش گشتیم از شما |
| ۲۹۵۲ | Q | هر کجا افسانهٔ غم گُستِریست | * | هر کجا آوازهٔ مستنکَریست |
| ۲۹۵۲ | N | هر کجا افسانه‌ی غم گستری است | * | هر کجا آوازه‌ی مستنکری است |
| ۲۹۵۳ | Q | هر کجا اندر جهان فالِ بَذیست | * | هر کجا مَسْخی نکالی مأخذیست |
| ۲۹۵۳ | N | هر کجا اندر جهان فال بذی است | * | هر کجا مسخی نکالی مأخذی است |
| ۲۹۵۴ | Q | در مثالِ قصّه و فالِ شماست | * | در غم انگیزی شما را مُشتهاست |
| ۲۹۵۴ | N | در مثال قصه و فال شماست | * | در غم انگیزی شما را مشتهاست |
block:3138
| ۲۹۵۵ | Q | انبیا گفتند فالِ زشت و بد | * | از میانِ جانتان دارد مدد |
| ۲۹۵۵ | N | انبیا گفتند فال زشت و بد | * | از میان جانتان دارد مدد |
| ۲۹۵۶ | Q | گر تو جایی خُفته باشی با خطَر | * | اژدها در قصدِ تو از سوی سَر |
| ۲۹۵۶ | N | گر تو جایی خفته باشی با خطر | * | اژدها در قصد تو از سوی سر |
| ۲۹۵۷ | Q | مهربانی مر ترا آگاه کرد | * | که بجه زود ار نه اژدرهات خورد |
| ۲۹۵۷ | N | مهربانی مر ترا آگاه کرد | * | که بجه زود ار نه اژدرهات خورد |
| ۲۹۵۸ | Q | تو بگویی فالِ بَد چون می‌زنی | * | فالِ چه بَر جه ببین در روشنی |
| ۲۹۵۸ | N | تو بگویی فال بد چون می‌زنی | * | فال چه بر جه ببین در روشنی |
| ۲۹۵۹ | Q | از میانِ فالِ بَد من خود ترا | * | می‌رهانم می‌بَرَم سوی سَرا |
| ۲۹۵۹ | N | از میان فال بد من خود ترا | * | می‌رهانم می‌برم سوی سرا |
| ۲۹۶۰ | Q | چون نبی آگه کننده‌ست از نهان | * | کاو بدید آنچِ ندید اهلِ جهان |
| ۲۹۶۰ | N | چون نبی آگه کننده ست از نهان | * | کاو بدید آن چه ندید اهل جهان |
| ۲۹۶۱ | Q | گر طبیبی گویدت غُوره مخُور | * | که چنین رنجی بر آرد شُور و شَر |
| ۲۹۶۱ | N | گر طبیبی گویدت غوره مخور | * | که چنین رنجی بر آرد شور و شر |
| ۲۹۶۲ | Q | تو بگویی فالِ بَد چون می‌زنی | * | پس تو ناصح را موثَّم می‌کنی |
| ۲۹۶۲ | N | تو بگویی فال بد چون می‌زنی | * | پس تو ناصح را موثم می‌کنی |
| ۲۹۶۳ | Q | ور منجّم گویدت کامروز هیچ | * | آنچنان کاری مکن اندر بسیچ |
| ۲۹۶۳ | N | ور منجم گویدت کامروز هیچ | * | آن چنان کاری مکن اندر بسیچ |
| ۲۹۶۴ | Q | صد ره ار بینی دروغِ اختری | * | یک دو باره راست آید می‌خری |
| ۲۹۶۴ | N | صد ره ار بینی دروغ اختری | * | یک دو باره راست آید می‌خری |
| ۲۹۶۵ | Q | این نجومِ ما نشد هرگز خلاف | * | صحَّتش چون مانْد از تو در غلاف |
| ۲۹۶۵ | N | این نجوم ما نشد هرگز خلاف | * | صحتش چون ماند از تو در غلاف |
| ۲۹۶۶ | Q | آن طبیب و آن منجّم از گمان | * | می‌کنند آگاه و ما خود از عیان |
| ۲۹۶۶ | N | آن طبیب و آن منجم از گمان | * | می‌کنند آگاه و ما خود از عیان |
| ۲۹۶۷ | Q | دود می‌بینیم و آتش از کران | * | حمله می‌آرد بسوی مُنْکِران |
| ۲۹۶۷ | N | دود می‌بینیم و آتش از کران | * | حمله می‌آرد به سوی منکران |
| ۲۹۶۸ | Q | تو همی‌گویی خمش کن زین مَقال | * | که زیانِ ماست قالِ شُوم‌فال |
| ۲۹۶۸ | N | تو همی‌گویی خمش کن زین مقال | * | که زیان ماست قال شوم فال |
| ۲۹۶۹ | Q | ای که نُصحِ ناصحان را نشنوی | * | فالِ بَد با تُست هر جا می‌روی |
| ۲۹۶۹ | N | ای که نصح ناصحان را نشنوی | * | فال بد با تست هر جا می‌روی |
| ۲۹۷۰ | Q | افعیی بر پُشتِ تو بر می‌رود | * | او ز بامی بیندش آگه کُنَد |
| ۲۹۷۰ | N | افعیی بر پشت تو بر می‌رود | * | او ز بامی بیندش آگه کند |
| ۲۹۷۱ | Q | گوییَش خاموش غمگینم مکُن | * | گوید او خوش باش خود رفت آن سَخُن |
| ۲۹۷۱ | N | گویی‌اش خاموش غمگینم مکن | * | گوید او خوش باش خود رفت آن سخن |
| ۲۹۷۲ | Q | چون زند افعی دهان بر گردنت | * | تلخ گردد جمله شادی جُستَنت |
| ۲۹۷۲ | N | چون زند افعی دهان بر گردنت | * | تلخ گردد جمله شادی جستنت |
| ۲۹۷۳ | Q | پس بدو گویی همین بود ای فلان | * | چون بندریدی گریبان در فغان |
| ۲۹۷۳ | N | پس بدو گویی همین بود ای فلان | * | چون بندریدی گریبان در فغان |
| ۲۹۷۴ | Q | یا ز بالایم تو سنگی می‌زدی | * | تا مرا آن جِد نمودی و بَدی |
| ۲۹۷۴ | N | یا ز بالایم تو سنگی می‌زدی | * | تا مرا آن جد نمودی و بدی |
| ۲۹۷۵ | Q | او بگوید زانک می‌آزرده‌ای | * | تو بگویی نیک شادم کرده‌ای |
| ۲۹۷۵ | N | او بگوید ز انکه می‌آزرده‌ای | * | تو بگویی نیک شادم کرده‌ای |
| ۲۹۷۶ | Q | گفت من کردم جوانمردی بپَند | * | تا رهانم من ترا زین خُشکْ بند |
| ۲۹۷۶ | N | گفت من کردم جوانمردی به پند | * | تا رهانم من ترا زین خشک بند |
| ۲۹۷۷ | Q | از لئیمی حقِّ آن نَشْناختی | * | مایهٔ ایذا و طُغیان ساختی |
| ۲۹۷۷ | N | از لئیمی حق آن نشناختی | * | مایه‌ی ایذا و طغیان ساختی |
| ۲۹۷۸ | Q | این بود خویِ لئیمانِ دنی | * | بَد کند با تو چو نیکویی کنی |
| ۲۹۷۸ | N | این بود خوی لئیمان دنی | * | بد کند با تو چو نیکویی کنی |
| ۲۹۷۹ | Q | نفس را زین صبر می‌کن مُنحنیش | * | که لئیمست و نسازد نیکوییش |
| ۲۹۷۹ | N | نفس را زین صبر می‌کن منحنیش | * | که لئیم است و نسازد نیکوییش |
| ۲۹۸۰ | Q | با کریمی گر کنی احسان سزد | * | مر یکی را او عوض هفصد دهد |
| ۲۹۸۰ | N | با کریمی گر کنی احسان سزد | * | مر یکی را او عوض هفصد دهد |
| ۲۹۸۱ | Q | با لئیمی چون کنی قهر و جفا | * | بنده‌ای گردد ترا بس با وفا |
| ۲۹۸۱ | N | با لئیمی چون کنی قهر و جفا | * | بنده‌ای گردد ترا بس با وفا |
| ۲۹۸۲ | Q | کافران کارند در نعمت جَفا | * | باز در دوزخ نداشان رَبَّنا |
| ۲۹۸۲ | N | کافران کارند در نعمت جفا | * | باز در دوزخ نداشان ربنا |
block:3139
| ۲۹۸۳ | Q | که لئیمان در جفا صافی شوند | * | چون وفا بینند خود جافی شوند |
| ۲۹۸۳ | N | که لئیمان در جفا صافی شوند | * | چون وفا بینند خود جافی شوند |
| ۲۹۸۴ | Q | مسجدِ طاعاتشان پس دوزخست | * | پای‌بندِ مرغِ بیگانه فَخست |
| ۲۹۸۴ | N | مسجد طاعاتشان پس دوزخ است | * | پای‌بند مرغ بیگانه فخ است |
| ۲۹۸۵ | Q | هست زندان صومعهٔ دزد و لئیم | * | کاندرو ذاکر شود حق را مُقیم |
| ۲۹۸۵ | N | هست زندان صومعه‌ی دزد و لئیم | * | کاندر او ذاکر شود حق را مقیم |
| ۲۹۸۶ | Q | چون عبادت بود مقصود از بَشَر | * | شد عبادتگاهِ گردن‌کش سَقَر |
| ۲۹۸۶ | N | چون عبادت بود مقصود از بشر | * | شد عبادتگاه گردن کش سقر |
| ۲۹۸۷ | Q | آدمی را هست در هر کارْ دَست | * | لیک ازو مقصود این خدمت بُدست |
| ۲۹۸۷ | N | آدمی را هست در هر کار دست | * | لیک ازو مقصود این خدمت بده ست |
| ۲۹۸۸ | Q | ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ این بخوان | * | جز عبادت نیست مقصود از جهان |
| ۲۹۸۸ | N | ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ این بخوان | * | جز عبادت نیست مقصود از جهان |
| ۲۹۸۹ | Q | گرچه مقصود از کتاب آن فن بود | * | گر تُوَاش بالِش کنی هم می‌شود |
| ۲۹۸۹ | N | گر چه مقصود از کتاب آن فن بود | * | گر تواش بالش کنی هم می‌شود |
| ۲۹۹۰ | Q | لیک ازو مقصود این بالش نبود | * | علم بود و دانش و ارشاد و سود |
| ۲۹۹۰ | N | لیک ازو مقصود این بالش نبود | * | علم بود و دانش و ارشاد و سود |
| ۲۹۹۱ | Q | گر تو میخی ساختی شمشیر را | * | بر گزیدی بر ظفر اِدبار را |
| ۲۹۹۱ | N | گر تو میخی ساختی شمشیر را | * | بر گزیدی بر ظفر ادبار را |
| ۲۹۹۲ | Q | گرچه مقصود از بشر علم و هُدیست | * | لیک هر یک آدمی را مُعْبَدیست |
| ۲۹۹۲ | N | گر چه مقصود از بشر علم و هدی است | * | لیک هر یک آدمی را معبدی است |
| ۲۹۹۳ | Q | مَعْبَدِ مَردِ کریم أکْرَمْتَهُ | * | مَعْبَدِ مردِ لئیم أَسْقَمْتَهُ |
| ۲۹۹۳ | N | معبد مرد کریم أکرمته | * | معبد مرد لئیم أسقمته |
| ۲۹۹۴ | Q | مر لئیمان را بزن تا سَر نهند | * | مر کریمان را بده تا بَر دهند |
| ۲۹۹۴ | N | مر لئیمان را بزن تا سر نهند | * | مر کریمان را بده تا بر دهند |
| ۲۹۹۵ | Q | لاجرم حق هر دو مسجد آفرید | * | دوزخ آنها را و اینها را مَزید |
| ۲۹۹۵ | N | لاجرم حق هر دو مسجد آفرید | * | دوزخ آنها را و اینها را مزید |
| ۲۹۹۶ | Q | ساخت موسی قُدْس در بابِ صغیر | * | تا فرود آرند سر قومِ زَحیر |
| ۲۹۹۶ | N | ساخت موسی قدس در باب صغیر | * | تا فرود آرند سر قوم زحیر |
| ۲۹۹۷ | Q | زانک جبّاران بُدند و سَرْفراز | * | دوزخ آن بابِ صغیرست و نیاز |
| ۲۹۹۷ | N | ز انکه جباران بدند و سر فراز | * | دوزخ آن باب صغیر است و نیاز |
block:3140
| ۲۹۹۸ | Q | آنچنانک حق ز گوشت و استخوان | * | از شهان بابِ صغیری ساخت هان |
| ۲۹۹۸ | N | آن چنان که حق ز گوشت و استخوان | * | از شهان باب صغیری ساخت هان |
| ۲۹۹۹ | Q | اهلِ دنیا سجدهٔ ایشان کنند | * | چونک سجدهٔ کبریا را دُشمنند |
| ۲۹۹۹ | N | اهل دنیا سجده‌ی ایشان کنند | * | چون که سجده‌ی کبریا را دشمنند |
| ۳۰۰۰ | Q | ساخت سرگین دانکی محراب‌شان | * | نامِ آن محراب میر و پهلوان |
| ۳۰۰۰ | N | ساخت سرگین دانکی محراب‌شان | * | نام آن محراب میر و پهلوان |
| ۳۰۰۱ | Q | لایقِ این حضرتِ پاکی نه‌اید | * | نَیشکر پاکان شما خالی نَبید |
| ۳۰۰۱ | N | لایق این حضرت پاکی نه‌اید | * | نیشکر پاکان شما خالی نبید |
| ۳۰۰۲ | Q | آن سگان را این خسان خاضع شوند | * | شیر را عارست کو را بگْروند |
| ۳۰۰۲ | N | آن سگان را این خسان خاضع شوند | * | شیر را عار است کاو را بگروند |
| ۳۰۰۳ | Q | گُربه باشد شحنهٔ هر موش‌خُو | * | موش که بْود تا ز شیران ترسد او |
| ۳۰۰۳ | N | گربه باشد شحنه‌ی هر موش خو | * | موش که بود تا ز شیران ترسد او |
| ۳۰۰۴ | Q | خوفِ ایشان از کلابِ حق بود | * | خوفشان کَیْ ز آفتابِ حق بود |
| ۳۰۰۴ | N | خوف ایشان از کلاب حق بود | * | خوفشان کی ز آفتاب حق بود |
| ۳۰۰۵ | Q | رَبِّی ٱلأَعلاست وِرْدِ آن مِهان | * | رَبِّ أَدْنَی در خورِ این ابلهان |
| ۳۰۰۵ | N | ربی الأعلی است ورد آن مهان | * | رب ادنی در خور این ابلهان |
| ۳۰۰۶ | Q | موش کَیْ ترسد ز شیرانِ مُصاف | * | بلک آن آهوتگانِ مشک‌ناف |
| ۳۰۰۶ | N | موش کی ترسد ز شیران مصاف | * | بلکه آن آهوتگان مشک ناف |
| ۳۰۰۷ | Q | رَو بپیشِ کاسه لیس ای دیگ‌لیس | * | تُوش خداوند و ولی نعمت نویس |
| ۳۰۰۷ | N | رو به پیش کاسه لیس ای دیگ لیس | * | توش خداوند و ولی نعمت نویس |
| ۳۰۰۸ | Q | بس کن ار شرحی بگویم دُورْ دست | * | خشم گیرد میر و هم داند که هست |
| ۳۰۰۸ | N | بس کن ار شرحی بگویم دور دست | * | خشم گیرد میر و هم داند که هست |
| ۳۰۰۹ | Q | حاصل این آمد که بد کُن ای کریم | * | با لئیمان تا نهد گردن لئیم |
| ۳۰۰۹ | N | حاصل این آمد که بد کن ای کریم | * | با لئیمان تا نهد گردن لئیم |
| ۳۰۱۰ | Q | با لئیمِ نفس چون احسان کند | * | چون لئیمان نفسِ بَد کفران کند |
| ۳۰۱۰ | N | با لئیم نفس چون احسان کند | * | چون لئیمان نفس بد کفران کند |
| ۳۰۱۱ | Q | زین سبب بُد که اهلِ محنت شاکرند | * | اهلِ نعمت طاغیَند و ماکرند |
| ۳۰۱۱ | N | زین سبب بد که اهل محنت شاکرند | * | اهل نعمت طاغی‌اند و ماکرند |
| ۳۰۱۲ | Q | هست طاغی بَگْلَرِ زرّین‌قَبا | * | هست شاکر خستهٔ صاحب عَبا |
| ۳۰۱۲ | N | هست طاغی بگلر زرین قبا | * | هست شاکر خسته‌ی صاحب عبا |
| ۳۰۱۳ | Q | شُکر کَی روید ز املاک و نِعَم | * | شُکر می‌روُید ز بلْوَی و سَقَم |
| ۳۰۱۳ | N | شکر کی روید ز املاک و نعم | * | شکر می‌روید ز بلوی و سقم |
block:3141
| ۳۰۱۴ | Q | صوفیی بر میخ روزی سفره دید | * | چرخ می‌زَد جامه‌ها را می‌درید |
| ۳۰۱۴ | N | صوفیی بر میخ روزی سفره دید | * | چرخ می‌زد جامه‌ها را می‌درید |
| ۳۰۱۵ | Q | بانگ می‌زد نَک نوای بی‌نوا | * | قحطها و دردها را نَک دوا |
| ۳۰۱۵ | N | بانگ می‌زد نک نوای بی‌نوا | * | قحطها و دردها را نک دوا |
| ۳۰۱۶ | Q | چونک دود و شورِ او بسیار شد | * | هر که صوفی بود با او یار شد |
| ۳۰۱۶ | N | چون که دود و شور او بسیار شد | * | هر که صوفی بود با او یار شد |
| ۳۰۱۷ | Q | کِخ کِخی و های و هویی می‌زدند | * | تای چندی مست و بی‌خود می‌شدند |
| ۳۰۱۷ | N | کخ کخی و های و هویی می‌زدند | * | تای چندی مست و بی‌خود می‌شدند |
| ۳۰۱۸ | Q | بو ٱلْفُضولی گفت صوفی را که چیست | * | سفرهٔ آویخته و ز نان تهیست |
| ۳۰۱۸ | N | بو الفضولی گفت صوفی را که چیست | * | سفره‌ی آویخته و ز نان تهی است |
| ۳۰۱۹ | Q | گفت رَو رَو نقشِ بی‌معنیستی | * | تو بجُو هستی که عاشق نیستی |
| ۳۰۱۹ | N | گفت رو رو نقش بی‌معنیستی | * | تو بجو هستی که عاشق نیستی |
| ۳۰۲۰ | Q | عشقِ نان بینان غذای عاشق است | * | بندِ هستی نیست هر کو صادقست |
| ۳۰۲۰ | N | عشق نان بینان غذای عاشق است | * | بند هستی نیست هر کاو صادق است |
| ۳۰۲۱ | Q | عاشقان را کار نبود با وجود | * | عاشقان را هست بی‌سرمایه سود |
| ۳۰۲۱ | N | عاشقان را کار نبود با وجود | * | عاشقان را هست بی‌سرمایه سود |
| ۳۰۲۲ | Q | بال نه و گِرْدِ عالم می‌پَرند | * | دست نه و گُو ز میدان می‌برند |
| ۳۰۲۲ | N | بال نی و گرد عالم می‌پرند | * | دست نی و گو ز میدان می‌برند |
| ۳۰۲۳ | Q | آن فقیری کو ز معنی بُوی یافت | * | دست ببْریده همی زنبیل بافت |
| ۳۰۲۳ | N | آن فقیری کاو ز معنی بوی یافت | * | دست ببریده همی زنبیل بافت |
| ۳۰۲۴ | Q | عاشقان اندر عدم خیمه زدند | * | چون عدم یک رنگ و نفسِ واحدند |
| ۳۰۲۴ | N | عاشقان اندر عدم خیمه زدند | * | چون عدم یک رنگ و نفس واحدند |
| ۳۰۲۵ | Q | شیرخواره کَیْ شناسد ذوقِ لُوت | * | مر پری را بُوی باشد لوت و پوت |
| ۳۰۲۵ | N | شیر خواره کی شناسد ذوق لوت | * | مر پری را بوی باشد لوت و پوت |
| ۳۰۲۶ | Q | آدمی کَیْ بو بَرَد از بُویِ او | * | چونک خُویِ اوست ضدِّ خُویِ او |
| ۳۰۲۶ | N | آدمی کی بو برد از بوی او | * | چون که خوی اوست ضد خوی او |
| ۳۰۲۷ | Q | یابد از بُو آن پری بُوی‌کَش | * | تو نیابی آن ز صد مَن لُوتِ خوش |
| ۳۰۲۷ | N | یابد از بو آن پری بوی کش | * | تو نیابی آن ز صد من لوت خوش |
| ۳۰۲۸ | Q | پیشِ قِبْطی خون بود آن آبِ نیل | * | آب باشد پیشِ سِبْطی جمیل |
| ۳۰۲۸ | N | پیش قبطی خون بود آن آب نیل | * | آب باشد پیش سبطی جمیل |
| ۳۰۲۹ | Q | جاده باشد بحر ز اسرائیلیان | * | غرقه‌گه باشد ز فرعونِ عَوان |
| ۳۰۲۹ | N | جاده باشد بحر ز اسرائیلیان | * | غرقه‌گه باشد ز فرعون عوان |
block:3142
| ۳۰۳۰ | Q | آنچ یعقوب از رخِ یوسف بدید | * | خاصِ او بُد آن بإخوان کَیْ رسید |
| ۳۰۳۰ | N | آن چه یعقوب از رخ یوسف بدید | * | خاص او بد آن به اخوان کی رسید |
| ۳۰۳۱ | Q | این ز عشقش خویش در چَه می‌کُنْد | * | و آن بکین از بهرِ او چَه می‌کَنَد |
| ۳۰۳۱ | N | این ز عشقش خویش در چه می‌کند | * | و آن به کین از بهر او چه می‌کند |
| ۳۰۳۲ | Q | سفرهٔ او پیشِ این از نان تهیست | * | پیشِ یعقوبست پُر کو مُشتهیست |
| ۳۰۳۲ | N | سفره‌ی او پیش این از نان تهی است | * | پیش یعقوب است پر کاو مشتهی است |
| ۳۰۳۳ | Q | رُوی ناشُسته نبیند رُویِ حور | * | لا صَـٰلوةَ گفت إِلّا بِالطَّهُور |
| ۳۰۳۳ | N | روی ناشسته نبیند روی حور | * | لا صلاة گفت إلا بالطهور |
| ۳۰۳۴ | Q | عشق باشد لُوت و پوتِ جانها | * | جُوع ازین رُویست قُوتِ جانها |
| ۳۰۳۴ | N | عشق باشد لوت و پوت جانها | * | جوع از این روی است قوت جانها |
| ۳۰۳۵ | Q | جوعِ یوسف بود آن یعقوب را | * | بُویِ نانش می‌رسید از دُور جا |
| ۳۰۳۵ | N | جوع یوسف بود آن یعقوب را | * | بوی نانش می‌رسید از دور جا |
| ۳۰۳۶ | Q | آنک بِسْتد پیرهن را می‌شتافت | * | بویِ پیراهانِ یوسف می‌نیافت |
| ۳۰۳۶ | N | آن که بستد پیرهن را می‌شتافت | * | بوی پیراهان یوسف می‌نیافت |
| ۳۰۳۷ | Q | وانکه صد فرسنگ ز آن سو بود او | * | چونک بُد یعقوب می‌بویید بُو |
| ۳۰۳۷ | N | و انکه صد فرسنگ ز آن سو بود او | * | چون که بد یعقوب می‌بویید بو |
| ۳۰۳۸ | Q | ای بسا عالم ز دانش بی‌نصیب | * | حافظِ علمست آنکس نه حبیب |
| ۳۰۳۸ | N | ای بسا عالم ز دانش بی‌نصیب | * | حافظ علم است آن کس نی حبیب |
| ۳۰۳۹ | Q | مُسْتمع از وی همی‌یابد مشام | * | گرچه باشد مستمع از جنسِ عام |
| ۳۰۳۹ | N | مستمع از وی همی‌یابد مشام | * | گر چه باشد مستمع از جنس عام |
| ۳۰۴۰ | Q | زانک پیراهان یدستش عاریه‌ست | * | چون بدستِ آن نخاسی جاریه‌ست |
| ۳۰۴۰ | N | ز انکه پیراهن به دستش عاریه است | * | چون به دست آن نخاسی جاریه است |
| ۳۰۴۱ | Q | جاریه پیشِ نخاسی سَرْسَریست | * | در کفِ او از برای مُشتریست |
| ۳۰۴۱ | N | جاریه پیش نخاسی سرسری است | * | در کف او از برای مشتری است |
| ۳۰۴۲ | Q | قسمتِ حقَّست روزی دادنی | * | هر یکی را سوی دیگر راه نی |
| ۳۰۴۲ | N | قسمت حق است روزی دادنی | * | هر یکی را سوی دیگر راه نی |
| ۳۰۴۳ | Q | یک خیالِ نیک باغِ آن شده | * | یک خیالِ زشت راهِ این زده |
| ۳۰۴۳ | N | یک خیال نیک باغ آن شده | * | یک خیال زشت راه این زده |
| ۳۰۴۴ | Q | آن خدایی کز خیالی باغ ساخت | * | وز خیالی دوزخ و جایِ گُداخت |
| ۳۰۴۴ | N | آن خدایی کز خیالی باغ ساخت | * | و ز خیالی دوزخ و جای گداخت |
| ۳۰۴۵ | Q | پس کی داند راهِ گلشنهای او | * | پس کی داند جایِ گلخنهای او |
| ۳۰۴۵ | N | پس که داند راه گلشنهای او | * | پس که داند جای گلخنهای او |
| ۳۰۴۶ | Q | دیدبانِ دل نبیند در مجال | * | کز کدامین رُکنِ جان آید خیال |
| ۳۰۴۶ | N | دیدبان دل نبیند در مجال | * | کز کدامین رکن جان آید خیال |
| ۳۰۴۷ | Q | گر بدیدی مَطْلَعش را ز اِحتیال | * | بند کردی راهِ هر ناخوش خیال |
| ۳۰۴۷ | N | گر بدیدی مطلعش را ز احتیال | * | بند کردی راه هر ناخوش خیال |
| ۳۰۴۸ | Q | کَیْ رسد جاسوس را آنجا قَدَم | * | که بود مِرْصاد و دَرْبَنْدِ عدم |
| ۳۰۴۸ | N | کی رسد جاسوس را آن جا قدم | * | که بود مرصاد و در بند عدم |
| ۳۰۴۹ | Q | دامنِ فضلش بکف کن کُورْوار | * | قبضِ اعمی این بود ای شهریار |
| ۳۰۴۹ | N | دامن فضلش به کف کن کوروار | * | قبض اعمی این بود ای شهریار |
| ۳۰۵۰ | Q | دامنِ او امر و فرمانِ وَیَست | * | نیکبختی که تُقَی جانِ وَیَست |
| ۳۰۵۰ | N | دامن او امر و فرمان وی است | * | نیک بختی که تقی جان وی است |
| ۳۰۵۱ | Q | آن یکی در مرغزار و جُویِ آب | * | و آن یکی پهلوی او اندر عَذاب |
| ۳۰۵۱ | N | آن یکی در مرغزار و جوی آب | * | و آن یکی پهلوی او اندر عذاب |
| ۳۰۵۲ | Q | او عجب مانده که ذوقِ این ز چیست | * | و آن عجب مانده که این در حبسِ کیست |
| ۳۰۵۲ | N | او عجب مانده که ذوق این ز چیست | * | و آن عجب مانده که این در حبس کیست |
| ۳۰۵۳ | Q | هین چرا خشکی که اینجا چشمه‌هاست | * | هین چرا زردی که اینجا صد دواست |
| ۳۰۵۳ | N | هین چرا خشکی که اینجا چشمه‌هاست | * | هین چرا زردی که اینجا صد دواست |
| ۳۰۵۴ | Q | همنشینا هین در آ اندر چمن | * | گوید ای جان من نیارم آمدن |
| ۳۰۵۴ | N | همنشینا هین در آ اندر چمن | * | گوید ای جان من نیارم آمدن |
block:3143
| ۳۰۵۵ | Q | میر شد محتاجِ گرمابه سَحَر | * | بانگ زد سُنْقُر هلا بردار سَر |
| ۳۰۵۵ | N | میر شد محتاج گرمابه سحر | * | بانگ زد سنقر هلا بردار سر |
| ۳۰۵۶ | Q | طاس و مندیل و گِل از التُون بگیر | * | تا بگرمابه رویم ای ناگزیر |
| ۳۰۵۶ | N | طاس و مندیل و گل از التون بگیر | * | تا به گرمابه رویم ای ناگزیر |
| ۳۰۵۷ | Q | سُنقر آن دم طاس و مندیلی نکو | * | بر گرفت و رفت با او دُو بدُو |
| ۳۰۵۷ | N | سنقر آن دم طاس و مندیلی نکو | * | بر گرفت و رفت با او دو به دو |
| ۳۰۵۸ | Q | مسجدی بر ره بُد و بانگِ صَلا | * | آمد اندر گوشِ سنقر در مَلا |
| ۳۰۵۸ | N | مسجدی بر ره بد و بانگ صلا | * | آمد اندر گوش سنقر در ملا |
| ۳۰۵۹ | Q | بود سنقر سخت مُولَع در نماز | * | گفت ای میرِ من ای بنده‌نواز |
| ۳۰۵۹ | N | بود سنقر سخت مولع در نماز | * | گفت ای میر من ای بنده نواز |
| ۳۰۶۰ | Q | تو برین دکّان زمانی صبر کن | * | تا گذارم فرض و خوانم لَمْ یَکُنْ |
| ۳۰۶۰ | N | تو بر این دکان زمانی صبر کن | * | تا گذارم فرض و خوانم لَمْ یَکُنْ |
| ۳۰۶۱ | Q | چون امام و قوم بیرون آمدند | * | از نماز و وِرْدها فارغ شدند |
| ۳۰۶۱ | N | چون امام و قوم بیرون آمدند | * | از نماز و وردها فارغ شدند |
| ۳۰۶۲ | Q | سنقر آنجا ماند تا نزدیکِ چاشت | * | میر سنقر را زمانی چشم داشت |
| ۳۰۶۲ | N | سنقر آن جا ماند تا نزدیک چاشت | * | میر سنقر را زمانی چشم داشت |
| ۳۰۶۳ | Q | گفت ای سنقر چرا نایی بُرون | * | گفت می‌نگْذاردم این ذو فنون |
| ۳۰۶۳ | N | گفت ای سنقر چرا نایی برون | * | گفت می‌نگذاردم این ذو فنون |
| ۳۰۶۴ | Q | صبر کن نک آمدم ای روشنی | * | نیستم غافل که در گوشِ منی |
| ۳۰۶۴ | N | صبر کن نک آمدم ای روشنی | * | نیستم غافل که در گوش منی |
| ۳۰۶۵ | Q | هفت نوبت صبر کرد و بانگ کرد | * | تا که عاجز گشت از تیباش مَرد |
| ۳۰۶۵ | N | هفت نوبت صبر کرد و بانگ کرد | * | تا که عاجز گشت از تیباش مرد |
| ۳۰۶۶ | Q | پاسخش این بود می‌نگْذاردم | * | تا بُرون آیم هنوز ای مُحْتَرم |
| ۳۰۶۶ | N | پاسخش این بود می‌نگذاردم | * | تا برون آیم هنوز ای محترم |
| ۳۰۶۷ | Q | گفت آخر مسجد اندر کس نماند | * | کِیت وا می‌دارد آنجا کَت نشاند |
| ۳۰۶۷ | N | گفت آخر مسجد اندر کس نماند | * | کیت وا می‌دارد آن جا کت نشاند |
| ۳۰۶۸ | Q | گفت آنکِ بسته استت از برون | * | |
| ۳۰۶۸ | N | گفت آن که بسته استت از برون | * | بسته است او هم مرا در اندرون |
| ۳۰۶۹ | Q | آنک نگْذارد ترا کایی درون | * | می‌نبگْذارد مرا کایم برون |
| ۳۰۶۹ | N | آن که نگذارد ترا کایی درون | * | می‌نبگذارد مرا کایم برون |
| ۳۰۷۰ | Q | آنک نگْذارد کزین سو پا نهی | * | او بدین سو بَست پایِ این رهی |
| ۳۰۷۰ | N | آن که نگذارد کز این سو پا نهی | * | او بدین سو بست پای این رهی |
| ۳۰۷۱ | Q | ماهیان را بحر نگْذارد برون | * | خاکیان را بحر نگْذارد درون |
| ۳۰۷۱ | N | ماهیان را بحر نگذارد برون | * | خاکیان را بحر نگذارد درون |
| ۳۰۷۲ | Q | اصلِ ماهی آب و حیوان از گِلست | * | حیله و تدبیر اینجا باطلست |
| ۳۰۷۲ | N | اصل ماهی آب و حیوان از گل است | * | حیله و تدبیر اینجا باطل است |
| ۳۰۷۳ | Q | قفل زفتست و گشاینده خدا | * | دست در تسلیم زن و اندر رضا |
| ۳۰۷۳ | N | قفل زفت است و گشاینده خدا | * | دست در تسلیم زن و اندر رضا |
| ۳۰۷۴ | Q | ذرّه ذرّه گر شود مفتاحها | * | این گشایش نیست جز از کبریا |
| ۳۰۷۴ | N | ذره ذره شود مفتاحها | * | این گشایش نیست جز از کبریا |
| ۳۰۷۵ | Q | چون فراموشت شود تدبیرِ خویش | * | یابی آن بختِ جوان از پیرِ خویش |
| ۳۰۷۵ | N | چون فراموشت شود تدبیر خویش | * | یابی آن بخت جوان از پیر خویش |
| ۳۰۷۶ | Q | چون فراموش خودی یادت کنند | * | بنده گشتی آنگ آزادت کنند |
| ۳۰۷۶ | N | چون فراموش خودی یادت کنند | * | بنده گشتی آن گه آزادت کنند |
block:3144
| ۳۰۷۷ | Q | انبیا گفتند با خاطر که چند | * | می‌دهیم این را و آن را وعظ و پند |
| ۳۰۷۷ | N | انبیا گفتند با خاطر که چند | * | می‌دهیم این را و آن را وعظ و پند |
| ۳۰۷۸ | Q | چند کوبیم آهنِ سردی ز غَیْ | * | در دمیدن در قفس هین تا بکَیْ |
| ۳۰۷۸ | N | چند کوبیم آهن سردی ز غی | * | در دمیدن در قفس هین تا به کی |
| ۳۰۷۹ | Q | جُنبشِ خلق از قضا و وعده است | * | تیزی دندان ز سوزِ معده است |
| ۳۰۷۹ | N | جنبش خلق از قضا و وعده است | * | تیزی دندان ز سوز معده است |
| ۳۰۸۰ | Q | نفسِ اوَّل راند بر نفسَ دُوُم | * | ماهی از سر گنده باشد نه ز دُم |
| ۳۰۸۰ | N | نفس اول راند بر نفس دوم | * | ماهی از سر گنده گردد نی ز دم |
| ۳۰۸۱ | Q | لیک هم میدان و خَر می‌ران چو تیر | * | چونکه بَلِّغْ گفت حق شد ناگزیر |
| ۳۰۸۱ | N | لیک هم میدان و خر می‌ران چو تیر | * | چون که بَلِّغْ گفت حق شد ناگزیر |
| ۳۰۸۲ | Q | تو نمی‌دانی کزین دو کیستی | * | جهد کن چندانک بینی چیستی |
| ۳۰۸۲ | N | تو نمی‌دانی کز این دو کیستی | * | جهد کن چندان که بینی چیستی |
| ۳۰۸۳ | Q | چون نهی بر پُشتِ کشتی بار را | * | بر توکُّل می‌کنی آن کار را |
| ۳۰۸۳ | N | چون نهی بر پشت کشتی بار را | * | بر توکل می‌کنی آن کار را |
| ۳۰۸۴ | Q | تو نمی‌دانی که از هر دو کیی | * | غرقه‌ای اندر سفر یا ناجیی |
| ۳۰۸۴ | N | تو نمی‌دانی که از هر دو کی‌ای | * | غرقه‌ای اندر سفر یا ناجی‌ای |
| ۳۰۸۵ | Q | گر بگویی تا ندانم من کِیَم | * | بر نخواهم تاخت در کشتی و یَم |
| ۳۰۸۵ | N | گر بگویی تا ندانم من کی‌ام | * | بر نخواهم تاخت در کشتی و یم |
| ۳۰۸۶ | Q | من درین ره ناجیَم یا غرقه‌ام | * | کشف گردان کز کدامین فْرقه‌ام |
| ۳۰۸۶ | N | من در این ره ناجی‌ام یا غرقه‌ام | * | کشف گردان کز کدامین فرقه‌ام |
| ۳۰۸۷ | Q | من نخواهم رفت این ره با گمان | * | بر امیدِ خشک همچون دیگران |
| ۳۰۸۷ | N | من نخواهم رفت این ره با گمان | * | بر امید خشک همچون دیگران |
| ۳۰۸۸ | Q | هیچ بازرگانیی ناید ز تو | * | زانک در غیبست سِرِّ این دو رُو |
| ۳۰۸۸ | N | هیچ بازرگانیی ناید ز تو | * | ز انکه در غیب است سر این دو رو |
| ۳۰۸۹ | Q | تاجرِ ترسنده‌طبع شیشه‌جان | * | در طلب نه سود دارد نه زیان |
| ۳۰۸۹ | N | تاجر ترسنده طبع شیشه جان | * | در طلب نه سود دارد نه زیان |
| ۳۰۹۰ | Q | بل زیان دارد که محرومست و خوار | * | نور او یابد که باشد شُعله‌خوار |
| ۳۰۹۰ | N | بل زیان دارد که محروم است و خوار | * | نور او یابد که باشد شعله خوار |
| ۳۰۹۱ | Q | چونک بر بُوکست جمله کارها | * | کارِ دین اَوْلَی کزین یابی رها |
| ۳۰۹۱ | N | چون که بر بوک است جمله کارها | * | کار دین اولی کز این یابی رها |
| ۳۰۹۲ | Q | نیست دستوری بدینجا قَرعِ باب | * | جز امید اللَّه أَعْلَمْ بِالصَّواب |
| ۳۰۹۲ | N | نیست دستوری بدین جا قرع باب | * | جز امید اللَّه أعلم بالصواب |
block:3145
| ۳۰۹۳ | Q | داعی هر پیشه اومیدست و بُوک | * | گرچه گردنشان ز کوشش شد چو دوک |
| ۳۰۹۳ | N | داعی هر پیشه اومید است و بوک | * | گر چه گردنشان ز کوشش شد چو دوک |
| ۳۰۹۴ | Q | بامدادان چون سوی دکّان رود | * | بر امید و بُوکِ روزی می‌دود |
| ۳۰۹۴ | N | بامدادان چون سوی دکان رود | * | بر امید و بوک روزی می‌دود |
| ۳۰۹۵ | Q | بوکِ روزی نبْودت چون می‌روی | * | خوفِ حرمان هست تو چونی قوی |
| ۳۰۹۵ | N | بو که روزی نبودت چون می‌روی | * | خوف حرمان هست تو چونی قوی |
| ۳۰۹۶ | Q | خوفِ حرمانِ ازل در کسبِ لُوت | * | چون نکردت سُست اندر جُست و جوت |
| ۳۰۹۶ | N | خوف حرمان ازل در کسب لوت | * | چون نکردت سست اندر جستجوت |
| ۳۰۹۷ | Q | گویی گر چه خوفِ حرمان هست پیش | * | هست اندر کاهلی این خوف بیش |
| ۳۰۹۷ | N | گویی ار چه خوف حرمان هست پیش | * | هست اندر کاهلی این خوف بیش |
| ۳۰۹۸ | Q | هست در کوشش امیدم بیشتر | * | دارم اندر کاهلی افزون خَطَر |
| ۳۰۹۸ | N | هست در کوشش امیدم بیشتر | * | دارم اندر کاهلی افزون خطر |
| ۳۰۹۹ | Q | پس چرا در کارِ دین ای بَدْگمان | * | دامنت می‌گیرد این خوفِ زیان |
| ۳۰۹۹ | N | پس چرا در کار دین ای بد گمان | * | دامنت می‌گیرد این خوف زیان |
| ۳۱۰۰ | Q | یا ندیدی کاهلِ این بازارِ ما | * | در چه سودند انبیا و اولیا |
| ۳۱۰۰ | N | یا ندیدی که اهل این بازار ما | * | در چه سودند انبیا و اولیا |
| ۳۱۰۱ | Q | زین دکان رفتن چه کانشان رُو نمود | * | اندرین بازار چون بستند سود |
| ۳۱۰۱ | N | زین دکان‌رفتن چه کانشان رو نمود | * | اندر این بازار چون بستند سود |
| ۳۱۰۲ | Q | آتش آن را رام چون خلخال شد | * | بحر آن را رام شد حمّال شد |
| ۳۱۰۲ | N | آتش آن را رام چون خلخال شد | * | بحر آن را رام شد حمال شد |
| ۳۱۰۳ | Q | آهن آن را رام شد چون موم شد | * | باد آن را بنده و محکوم شد |
| ۳۱۰۳ | N | آهن آن را رام شد چون موم شد | * | باد آن را بنده و محکوم شد |
block:3146
| ۳۱۰۴ | Q | قومِ دیگر سخت پنهان می‌روند | * | شُهرهٔ خلقانِ ظاهر کَیْ شوند |
| ۳۱۰۴ | N | قوم دیگر سخت پنهان می‌روند | * | شهره‌ی خلقان ظاهر کی شوند |
| ۳۱۰۵ | Q | این همه دارند و چشمِ هیچ کس | * | بر نیفُتد بر کیاشان یک نفس |
| ۳۱۰۵ | N | این همه دارند و چشم هیچ کس | * | بر نیفتد بر کیاشان یک نفس |
| ۳۱۰۶ | Q | هم کرامتشان هم ایشان در حرم | * | نامشان را نشْنوند اَبْدال هم |
| ۳۱۰۶ | N | هم کرامتشان هم ایشان در حرم | * | نامشان را نشنوند ابدال هم |
| ۳۱۰۷ | Q | یا نمی‌دانی کرمهای خدا | * | کو ترا می‌خواند آن سو که بیا |
| ۳۱۰۷ | N | یا نمی‌دانی کرمهای خدا | * | کاو ترا می‌خواند آن سو که بیا |
| ۳۱۰۸ | Q | شش جهت عالم همه اکرامِ اوست | * | هر طرف که بنْگری اِعْلامِ اوست |
| ۳۱۰۸ | N | شش جهت عالم همه اکرام اوست | * | هر طرف که بنگری اعلام اوست |
| ۳۱۰۹ | Q | چون کریمی گویدت آتش در آ | * | اندر آ زود و مگو سوزد مرا |
| ۳۱۰۹ | N | چون کریمی گویدت آتش در آ | * | اندر آ زود و مگو سوزد مرا |
block:3147
| ۳۱۱۰ | Q | از انس فرزندِ مالک آمدست | * | که بمهمانیِ او شخصی شدست |
| ۳۱۱۰ | N | از انس فرزند مالک آمده ست | * | که به مهمانی او شخصی شده ست |
| ۳۱۱۱ | Q | او حکایت کرد کز بعدِ طعام | * | دید انس دستارخوان را زردْفام |
| ۳۱۱۱ | N | او حکایت کرد کز بعد طعام | * | دید انس دستار خوان را زردفام |
| ۳۱۱۲ | Q | چِرْکِن و آلوده گفت ای خادمه | * | اندر افکن در تنورش یک دمه |
| ۳۱۱۲ | N | چرکن و آلوده گفت ای خادمه | * | اندر افکن در تنورش یک دمه |
| ۳۱۱۳ | Q | در تنورِ پُر ز آتش در فکند | * | آن زمان دستار خوان را هوشمند |
| ۳۱۱۳ | N | در تنور پر ز آتش در فکند | * | زمان دستار خوان را هوشمند |
| ۳۱۱۴ | Q | جمله مهمانان در آن حیران شدند | * | انتظارِ دودِ کَنْدُوری بُدند |
| ۳۱۱۴ | N | جمله مهمانان در آن حیران شدند | * | انتظار دود کندوری بدند |
| ۳۱۱۵ | Q | بعدِ یکساعت برآورد از تنور | * | پاک و اسپید و از آن اوساخ دُور |
| ۳۱۱۵ | N | بعد یک ساعت بر آورد از تنور | * | پاک و اسپید و از آن اوساخ دور |
| ۳۱۱۶ | Q | قوم گفتند ای صحابیِ عزیز | * | چون نسوزید و منقَّی گشت نیز |
| ۳۱۱۶ | N | قوم گفتند ای صحابی عزیز | * | چون نسوزید و منقی گشت نیز |
| ۳۱۱۷ | Q | گفت زانک مصطفی دست و دهان | * | بس بمالید اندرین دستارخوان |
| ۳۱۱۷ | N | گفت ز انکه مصطفی دست و دهان | * | بس بمالید اندر این دستار خوان |
| ۳۱۱۸ | Q | ای دلِ ترسنده از نار و عذاب | * | با چنان دست و لبی کن اقتراب |
| ۳۱۱۸ | N | ای دل ترسنده از نار و عذاب | * | با چنان دست و لبی کن اقتراب |
| ۳۱۱۹ | Q | چون جَمادی را چنین تشریف داد | * | جانِ عاشق را چها خواهد گشاد |
| ۳۱۱۹ | N | چون جمادی را چنین تشریف داد | * | جان عاشق را چها خواهد گشاد |
| ۳۱۲۰ | Q | مر کلوخِ کعبه را چون قبله کرد | * | خاکِ مردان باش ای جان در نَبَرْد |
| ۳۱۲۰ | N | مر کلوخ کعبه را چون قبله کرد | * | خاک مردان باش ای جان در نبرد |
| ۳۱۲۱ | Q | بعد از آن گفتند با آن خادمه | * | تو نگویی حالِ خود با این همه |
| ۳۱۲۱ | N | بعد از آن گفتند با آن خادمه | * | تو نگویی حال خود با این همه |
| ۳۱۲۲ | Q | چون فگندی زود آن از گفتِ وَیْ | * | گیرم او بُردست در اسرار پَیْ |
| ۳۱۲۲ | N | چون فگندی زود آن از گفت وی | * | گیرم او برده ست در اسرار پی |
| ۳۱۲۳ | Q | این چنین دستارخوانِ قیمتی | * | چون فگندی اندر آتش ای ستی |
| ۳۱۲۳ | N | این چنین دستار خوان قیمتی | * | چون فگندی اندر آتش ای ستی |
| ۳۱۲۴ | Q | گفت دارم بر کریمان اعتماد | * | نیستم ز اِکرامِ ایشان ناامید |
| ۳۱۲۴ | N | گفت دارم بر کریمان اعتماد | * | نیستم ز اکرام ایشان ناامید |
| ۳۱۲۵ | Q | مِیزَری چه بْود اگر او گویدم | * | در رَوْ اندر عینِ آتش بی‌نَدَم |
| ۳۱۲۵ | N | میزری چه بود اگر او گویدم | * | در رو اندر عین آتش بی‌ندم |
| ۳۱۲۶ | Q | اندر افتم از کمالِ اعتِماد | * | از عباد اللَّه دارم بس اُمید |
| ۳۱۲۶ | N | اندر افتم از کمال اعتماد | * | از عباد اللَّه دارم بس امید |
| ۳۱۲۷ | Q | سر در اندازم نه این دستارخوان | * | ز اِعتمادِ هر کریمِ رازْدان |
| ۳۱۲۷ | N | سر در اندازم نه این دستار خوان | * | ز اعتماد هر کریم راز دان |
| ۳۱۲۸ | Q | ای برادر خود برین اکسیر زن | * | کم نباید صِدقِ مرد از صِدقِ زن |
| ۳۱۲۸ | N | ای برادر خود بر این اکسیر زن | * | کم نباید صدق مرد از صدق زن |
| ۳۱۲۹ | Q | آن دلِ مردی که از زن کم بود | * | آن دلی باشد که کم ز اِشکم بود |
| ۳۱۲۹ | N | آن دل مردی که از زن کم بود | * | آن دلی باشد که کم ز اشکم بود |
block:3148
| ۳۱۳۰ | Q | اندر آن وادی گروهی از عرب | * | خشک شد از قحط بارانشان قرب |
| ۳۱۳۰ | N | اندر آن وادی گروهی از عرب | * | خشک شد از قطع بارانش قرب |
| ۳۱۳۱ | Q | در میانِ آن بیابان مانده | * | کاروانی مرگِ خود برخوانده |
| ۳۱۳۱ | N | در میان آن بیابان مانده | * | کاروانی مرگ خود بر خوانده |
| ۳۱۳۲ | Q | ناگهانی آن مُغیثِ هر دو کَوْن | * | مصطفی پیدا شد از ره بهرِ عَوْن |
| ۳۱۳۲ | N | ناگهانی آن مغیث هر دو کون | * | مصطفی پیدا شد از ره بهر عون |
| ۳۱۳۳ | Q | دید آنجا کاروانی بس بزرگ | * | بر تَفِ ریگ و رهِ صَعْب و سُتُرگ |
| ۳۱۳۳ | N | دید آن جا کاروانی بس بزرگ | * | بر تف ریگ و ره صعب و سترگ |
| ۳۱۳۴ | Q | اشترانشان را زبان آویخته | * | خلق اندر ریگ هر سو ریخته |
| ۳۱۳۴ | N | اشترانشان را زبان آویخته | * | خلق اندر ریگ هر سو ریخته |
| ۳۱۳۵ | Q | رحمتش آمد گفت هین زُوتر روید | * | چند یاری سوی آن کُثبان دوید |
| ۳۱۳۵ | N | رحمتش آمد گفت هین زوتر روید | * | چند یاری سوی آن کثبان دوید |
| ۳۱۳۶ | Q | کو سیاهی بر شتر مشک آورد | * | سوی میرِ خود بزودی می‌برد |
| ۳۱۳۶ | N | که سیاهی بر شتر مشک آورد | * | سوی میر خود به زودی می‌برد |
| ۳۱۳۷ | Q | آن شتربانِ سَیه را با شتر | * | سوی من آرید با فرمانِ مُر |
| ۳۱۳۷ | N | آن شتربان سیه را با شتر | * | سوی من آرید با فرمان مر |
| ۳۱۳۸ | Q | سوی کُثْبان آمدند آن طالبان | * | بعدِ یکساعت بدیدند آنچنان |
| ۳۱۳۸ | N | سوی کثبان آمدند آن طالبان | * | بعد یک ساعت بدیدند آن چنان |
| ۳۱۳۹ | Q | بنده‌ای می‌شد سیه با اشتری | * | راویه پُر آب چون هَدْیه بری |
| ۳۱۳۹ | N | بنده‌ای می‌شد سیه با اشتری | * | راویه پر آب چون هدیه بری |
| ۳۱۴۰ | Q | پس بدو گفتند می‌خواند ترا | * | این طرف فَخْرُ ٱلْبَشَر خَیْرُ ٱلْوَرَیَ |
| ۳۱۴۰ | N | پس بدو گفتند می‌خواند ترا | * | این طرف فخر البشر خیر الوری |
| ۳۱۴۱ | Q | گفت من نشْناسم او را کیست او | * | گفت او آن ماه‌رُویِ قندْخُو |
| ۳۱۴۱ | N | گفت من نشناسم او را کیست او | * | گفت او آن ماه روی قند خو |
| ۳۱۴۲ | Q | نوعها تعریف کردندش که هست | * | گفت مانا او مگر آن شاعرست |
| ۳۱۴۲ | N | نوعها تعریف کردندش که هست | * | گفت مانا او مگر آن شاعر است |
| ۳۱۴۳ | Q | که گروهی را زبون کرد او بِسحْر | * | من نیایم جانبِ او نیمِ شِبْر |
| ۳۱۴۳ | N | که گروهی را زبون کرد او به سحر | * | من نیایم جانب او نیم شبر |
| ۳۱۴۴ | Q | کَش کَشانش آوریدند آن طرف | * | او فغان برداشت در تشنیع و تَف |
| ۳۱۴۴ | N | کش کشانش آوریدند آن طرف | * | او فغان برداشت در تشنیع و تف |
| ۳۱۴۵ | Q | چون کشیدندش بپیشِ آن عزیز | * | گفت نوشید آب و بردارید نیز |
| ۳۱۴۵ | N | چون کشیدندش به پیش آن عزیز | * | گفت نوشید آب و بردارید نیز |
| ۳۱۴۶ | Q | جمله را ز آن مشک او سیراب کرد | * | اشتران و هر کسی ز آن آب خورد |
| ۳۱۴۶ | N | جمله را ز آن مَشکْ او سیراب کرد | * | اشتران و هر کسی ز آن آب خورد |
| ۳۱۴۷ | Q | راویه پُر کرد و مشک از مشکِ او | * | ابرِ گردون خیره ماند از رشکِ او |
| ۳۱۴۷ | N | راویه پر کرد و مشک از مشک او | * | ابر گردون خیره ماند از رشک او |
| ۳۱۴۸ | Q | این کسی دیدست کز یک راویه | * | سرد گردد سوزِ چندان هاویه |
| ۳۱۴۸ | N | این کسی دیده ست کز یک راویه | * | سرد گردد سوز چندان هاویه |
| ۳۱۴۹ | Q | این کسی دیدست کز یک مشکِ آب | * | گشت چندین مشک پُر بی‌اضطراب |
| ۳۱۴۹ | N | این کسی دیده ست کز یک مشک آب | * | گشت چندین مشک پر بی‌اضطراب |
| ۳۱۵۰ | Q | مشک خود رُوپوش بود و موجِ فَضْل | * | می‌رسید از امرِ او از بحرِ اصل |
| ۳۱۵۰ | N | مشک خود رو پوش بود و موج فضل | * | می‌رسید از امر او از بحر اصل |
| ۳۱۵۱ | Q | آب از جُوشِش همی‌گردد هوا | * | و آن هوا گردد ز سردی آبها |
| ۳۱۵۱ | N | آب از جوشش همی‌گردد هوا | * | و آن هوا گردد ز سردی آبها |
| ۳۱۵۲ | Q | بلک بی‌علّت و بیرون زین حِکَم | * | آب رُویانید تکوین از عدَم |
| ۳۱۵۲ | N | بلکه بی‌اسباب و بیرون زین حکم | * | آب رویانید تکوین از عدم |
| ۳۱۵۳ | Q | تو ز طفلی چون سببها دیده‌ای | * | در سبب از جهل بر چفسیده‌ای |
| ۳۱۵۳ | N | تو ز طفلی چون سببها دیده‌ای | * | در سبب از جهل بر چفسیده‌ای |
| ۳۱۵۴ | Q | با سببها از مُسَبِّب غافلی | * | سوی این رُوپوشها ز آن مایلی |
| ۳۱۵۴ | N | با سببها از مسبب غافلی | * | سوی این رو پوشها ز آن مایلی |
| ۳۱۵۵ | Q | چون سببها رفت بر سَر می‌زنی | * | رَبَّنا و رَبَّناها می‌کنی |
| ۳۱۵۵ | N | چون سببها رفت بر سر می‌زنی | * | ربنا و ربناها می‌کنی |
| ۳۱۵۶ | Q | رَبّ می‌گوید بَرو سوی سبب | * | چون ز صُنْعم یاد کردی ای عجب |
| ۳۱۵۶ | N | رب می‌گوید برو سوی سبب | * | چون ز صنعم یاد کردی ای عجب |
| ۳۱۵۷ | Q | گفت زین پس من ترا بینم همه | * | ننْگرم سوی سبب و آن دمدمه |
| ۳۱۵۷ | N | گفت زین پس من ترا بینم همه | * | ننگرم سوی سبب و آن دمدمه |
| ۳۱۵۸ | Q | گویدش رُدُّوا لَعادُوا کارِ تُست | * | ای تو اندر توبه و میثاق سُست |
| ۳۱۵۸ | N | گویدش رُدُّوا لَعادُوا کار تست | * | ای تو اندر توبه و میثاق سست |
| ۳۱۵۹ | Q | لیک من آن ننْگرم رحمت کنم | * | رحمتم پُرّست بر رحمت تَنَم |
| ۳۱۵۹ | N | لیک من آن ننگرم رحمت کنم | * | رحمتم پر ست بر رحمت تنم |
| ۳۱۶۰ | Q | ننگرم عهدِ بَدت بدْهم عَطا | * | از کرم این دم چو می‌خوانی مرا |
| ۳۱۶۰ | N | ننگرم عهد بدت بدهم عطا | * | از کرم این دم چو می‌خوانی مرا |
| ۳۱۶۱ | Q | قافله حیران شد اندر کارِ او | * | یا محمد چیست این ای بَحْر خُو |
| ۳۱۶۱ | N | قافله حیران شد اندر کار او | * | یا محمّد چیست این ای بحر خو |
| ۳۱۶۲ | Q | کرده‌ای رُوپوش مشکِ خُرد را | * | غرقه کردی هم عرب هم کُرد را |
| ۳۱۶۲ | N | کرده‌ای رو پوش مشک خرد را | * | غرقه کردی هم عرب هم کرد را |
block:3149
| ۳۱۶۳ | Q | ای غلام اکنون تو پُر بین مشکِ خود | * | تا نگویی در شکایت نیک و بَد |
| ۳۱۶۳ | N | ای غلام اکنون تو پر بین مشک خود | * | تا نگویی در شکایت نیک و بد |
| ۳۱۶۴ | Q | آن سِیَه حیران شد از بُرهانِ او | * | می‌دمید از لامکان ایمانِ او |
| ۳۱۶۴ | N | آن سیه حیران شد از برهان او | * | می‌دمید از لامکان ایمان او |
| ۳۱۶۵ | Q | چشمه‌ای دید از هوا ریزان شده | * | مشکِ او رُوپوش فیضِ آن شده |
| ۳۱۶۵ | N | چشمه‌ای دید از هوا ریزان شده | * | مشک او رو پوش فیض آن شده |
| ۳۱۶۶ | Q | ز آن نظر روپوشها هم بر درید | * | تا معیَّن چشمهٔ غیبی بدید |
| ۳۱۶۶ | N | ز آن نظر رو پوشها هم بر درید | * | تا معین چشمه‌ی غیبی بدید |
| ۳۱۶۷ | Q | چشمها پُر آب کرد آن دم غلام | * | شد فراموشش ز خواجه و ز مُقام |
| ۳۱۶۷ | N | چشمها پر آب کرد آن دم غلام | * | شد فراموشش ز خواجه و ز مقام |
| ۳۱۶۸ | Q | دست و پایش ماند از رفتن براه | * | زلزله افکند در جانش الـٰه |
| ۳۱۶۸ | N | دست و پایش ماند از رفتن به راه | * | زلزله افکند در جانش اله |
| ۳۱۶۹ | Q | باز بهرِ مصلحت بازش کشید | * | که بخویش آ باز رَوْ ای مُستفید |
| ۳۱۶۹ | N | باز بهر مصلحت بازش کشید | * | که به خویش آ باز رو ای مستفید |
| ۳۱۷۰ | Q | وقتِ حیرت نیست حیرت پیشِ تُست | * | این زمان در ره در آ چالاک و چُست |
| ۳۱۷۰ | N | وقت حیرت نیست حیرت پیش تست | * | این زمان در ره در آ چالاک و چست |
| ۳۱۷۱ | Q | دستهای مصطفی بر رُو نهاد | * | بوسه‌های عاشقانه بس بداد |
| ۳۱۷۱ | N | دستهای مصطفی بر رو نهاد | * | بوسه‌های عاشقانه بس بداد |
| ۳۱۷۲ | Q | مصطفی دستِ مبارک بر رُخش | * | آن زمان مالید و کرد او فَرُّخش |
| ۳۱۷۲ | N | مصطفی دست مبارک بر رخش | * | آن زمان مالید و کرد او فرخش |
| ۳۱۷۳ | Q | شد سپید آن زنگی و زادهٔ حَبَش | * | همچو بَدْر و روزِ روشن شد شبش |
| ۳۱۷۳ | N | شد سپید آن زنگی و زاده‌ی حبش | * | همچو بدر و روز روشن شد شبش |
| ۳۱۷۴ | Q | یوسفی شد در جمال و در دَلال | * | گفتش اکنون رَو بِدِه وا گوی حال |
| ۳۱۷۴ | N | یوسفی شد در جمال و در دلال | * | گفتش اکنون رو بده واگوی حال |
| ۳۱۷۵ | Q | او همی‌شد بی‌سر و بی‌پای مَسْت | * | پای می‌نشناخت در رفتن زِ دست |
| ۳۱۷۵ | N | او همی‌شد بی‌سر و بی‌پای مست | * | پای می‌نشناخت در رفتن ز دست |
| ۳۱۷۶ | Q | پس بیامد با دو مشکِ پُر روان | * | سوی خواجه از نواحی کاروان |
| ۳۱۷۶ | N | پس بیامد با دو مشک پر روان | * | سوی خواجه از نواحی کاروان |
block:3150
| ۳۱۷۷ | Q | خواجه از دُورش بدید و خیره ماند | * | از تحَّیر اهلِ آن دِه را بخواند |
| ۳۱۷۷ | N | خواجه از دورش بدید و خیره ماند | * | از تحیر اهل آن ده را بخواند |
| ۳۱۷۸ | Q | راویهٔ ما اشترِ ما هست این | * | پس کجا شد بندهٔ زنگی جَبین |
| ۳۱۷۸ | N | راویه‌ی ما اشتر ما هست این | * | پس کجا شد بنده‌ی زنگی جبین |
| ۳۱۷۹ | Q | این یکی بَدْریست می‌آید ز دُور | * | می‌زند بر نورِ روز از رُوش نور |
| ۳۱۷۹ | N | این یکی بدری است می‌آید ز دور | * | می‌زند بر نور روز از روش نور |
| ۳۱۸۰ | Q | کو غلامِ ما مگر سر گشته شد | * | یا بدو گرگی رسید و کُشته شد |
| ۳۱۸۰ | N | کو غلام ما مگر سر گشته شد | * | یا بدو گرگی رسید و کشته شد |
| ۳۱۸۱ | Q | چون بیامد پیش گفتش کیستی | * | از یَمَن زادی و یا تُرکیستی |
| ۳۱۸۱ | N | چون بیامد پیش گفتش کیستی | * | از یمن زادی و یا ترکیستی |
| ۳۱۸۲ | Q | گو غلامم را چه کردی راست گو | * | گر بکُشتی وانما حیلت مجُو |
| ۳۱۸۲ | N | گو غلامم را چه کردی راست گو | * | گر بکشتی وانما حیلت مجو |
| ۳۱۸۳ | Q | گفت اگر کُشتم بتو چون آمدم | * | چون بپایِ خود درین خون آمدم |
| ۳۱۸۳ | N | گفت اگر کشتم به تو چون آمدم | * | چون به پای خود در این خون آمدم |
| ۳۱۸۴ | Q | کو غلامِ من بگفت اینک منم | * | کرد دستِ فضلِ یزدان روشنم |
| ۳۱۸۴ | N | کو غلام من بگفت اینک منم | * | کرد دست فضل یزدان روشنم |
| ۳۱۸۵ | Q | هَیْ چه می‌گویی غلامِ من کجاست | * | هین نخواهی رَست از من جز براست |
| ۳۱۸۵ | N | هی چه می‌گویی غلام من کجاست | * | هین نخواهی رست از من جز به راست |
| ۳۱۸۶ | Q | گفت اسرارِ ترا با آن غلام | * | جمله وا گویم یکایک من تمام |
| ۳۱۸۶ | N | گفت اسرار ترا با آن غلام | * | جمله واگویم یکایک من تمام |
| ۳۱۸۷ | Q | ز آن زمانی که خریدی تو مرا | * | تا باکنون باز گویم ماجرا |
| ۳۱۸۷ | N | ز آن زمانی که خریدی تو مرا | * | تا به اکنون باز گویم ماجرا |
| ۳۱۸۸ | Q | تا بدانی که همانم در وجود | * | گر چه از شَبْدیزِ من صُبحی گشود |
| ۳۱۸۸ | N | تا بدانی که همانم در وجود | * | گر چه از شبدیز من صبحی گشود |
| ۳۱۸۹ | Q | رنگ دیگر شد و لیکن جانِ پاک | * | فارغ از رنگست و از ارکان و خاک |
| ۳۱۸۹ | N | رنگ دیگر شد و لیکن جان پاک | * | فارغ از رنگ است و از ارکان و خاک |
| ۳۱۹۰ | Q | تن‌شناسان زود ما را گُم کنند | * | آب‌نوشان ترکِ مَشک و خُم کنند |
| ۳۱۹۰ | N | تن شناسان زود ما را گم کنند | * | آب نوشان ترک مشک و خم کنند |
| ۳۱۹۱ | Q | جان‌شناسان از عددها فارغ اند | * | غرقهٔ دریای بی‌چونند و چند |
| ۳۱۹۱ | N | جان شناسان از عددها فارغند | * | غرقه‌ی دریای بی‌چونند و چند |
| ۳۱۹۲ | Q | جان شَو و از راهِ جان جان را شناس | * | یارِ بینش شَوْ نه فرزندِ قیاس |
| ۳۱۹۲ | N | جان شو و از راه جان جان را شناس | * | یار بینش شو نه فرزند قیاس |
| ۳۱۹۳ | Q | چون مَلَک با عقل یک سر رشته‌اند | * | بهرِ حِکمت را دو صورت گشته‌اند |
| ۳۱۹۳ | N | چون ملک با عقل یک سر رشته‌اند | * | بهر حکمت را دو صورت گشته‌اند |
| ۳۱۹۴ | Q | آن مَلَک چون مرغ بال و پر گرفت | * | وین خِرَد بگْذاشت پَرّ و فَر گرفت |
| ۳۱۹۴ | N | آن ملک چون مرغ بال و پر گرفت | * | وین خرد بگذاشت پر و فر گرفت |
| ۳۱۹۵ | Q | لاجرم هر دو مُناصر آمدند | * | هر دو خوش‌رُو پشتِ همدیگر شدند |
| ۳۱۹۵ | N | لاجرم هر دو مناصر آمدند | * | هر دو خوش رو پشت همدیگر شدند |
| ۳۱۹۶ | Q | هم مَلَک هم عقل حق را واجدی | * | هر دو آدم را مُعین و ساجدی |
| ۳۱۹۶ | N | هم ملک هم عقل حق را واجدی | * | هر دو آدم را معین و ساجدی |
| ۳۱۹۷ | Q | نفس و شیطان بوده ز اوّل واحدی | * | بوده آدم را عدوّ و حاسدی |
| ۳۱۹۷ | N | نفس و شیطان بوده ز اول واحدی | * | بوده آدم را عدو و حاسدی |
| ۳۱۹۸ | Q | آنک آدم را بَدَن دید او رمید | * | وانک نورِ مُؤْتَمَن دید او خمید |
| ۳۱۹۸ | N | آن که آدم را بدن دید او رمید | * | و انکه نور موتمن دید او خمید |
| ۳۱۹۹ | Q | آن دو دیده روشنان بودند ازین | * | وین دو را دیده ندیده غیرِ طین |
| ۳۱۹۹ | N | آن دو دیده روشنان بودند از این | * | وین دو را دیده ندیده غیر طین |
| ۳۲۰۰ | Q | این بیان اکنون چو خر بر یَخ بماند | * | چون نشاید بر جهود انجیل خواند |
| ۳۲۰۰ | N | این بیان اکنون چو خر بر یخ بماند | * | چون نشاید بر جهود انجیل خواند |
| ۳۲۰۱ | Q | کَیْ توان با شیعه گفتن از عُمَر | * | کَیْ توان بَرْبَط زدن در پیشِ کَر |
| ۳۲۰۱ | N | کی توان با شیعه گفتن از عمر | * | کی توان بربط زدن در پیش کر |
| ۳۲۰۲ | Q | لیک گر در ده بگوشه یک کسَست | * | های و هویی که بر آوردم بسَست |
| ۳۲۰۲ | N | لیک گر در ده به گوشه یک کس است | * | های و هویی که بر آوردم بس است |
| ۳۲۰۳ | Q | مستحقِّ شرح را سنگ و کلوخ | * | ناطقی گردد مشرِّح با رُسوخ |
| ۳۲۰۳ | N | مستحق شرح را سنگ و کلوخ | * | ناطقی گردد مشرح با رسوخ |
block:3151
| ۳۲۰۴ | Q | آن نیازِ مَرْیَمی بودست و درد | * | که چنان طفلی سخن آغاز کرد |
| ۳۲۰۴ | N | آن نیاز مریمی بوده ست و درد | * | که چنان طفلی سخن آغاز کرد |
| ۳۲۰۵ | Q | جُزْوِ او بی‌او برای او بگفت | * | جُزْو جُزْوت گفت دارد در نهُفت |
| ۳۲۰۵ | N | جزو او بی‌او برای او بگفت | * | جزو جزوت گفت دارد در نهفت |
| ۳۲۰۶ | Q | دست و پا شاهد شوندت ای رهی | * | مُنْکِری را چند دست و پا نهی |
| ۳۲۰۶ | N | دست و پا شاهد شوندت ای رهی | * | منکری را چند دست و پا نهی |
| ۳۲۰۷ | Q | ور نباشی مستحقِّ شرح و گفت | * | ناطقهٔ ناطق ترا دید و بخُفت |
| ۳۲۰۷ | N | ور نباشی مستحق شرح و گفت | * | ناطقه‌ی ناطق ترا دید و بخفت |
| ۳۲۰۸ | Q | هرچه رُویید از پیِ محتاج رُست | * | نا بیابد طالبی چیزی که جُست |
| ۳۲۰۸ | N | هر چه رویید از پی محتاج رست | * | نابیابد طالبی چیزی که جست |
| ۳۲۰۹ | Q | حق تعالی گر سماوات آفرید | * | از برای دفعِ حاجات آفرید |
| ۳۲۰۹ | N | حق تعالی گر سماوات آفرید | * | از برای دفع حاجات آفرید |
| ۳۲۱۰ | Q | هر کجا دردی دوا آنجا رود | * | هر کجا فَقْری نُوا آنجا رود |
| ۳۲۱۰ | N | هر کجا دردی دوا آن جا رود | * | هر کجا فقری نوا آن جا رود |
| ۳۲۱۱ | Q | هر کجا مُشکل جواب آنجا رود | * | هر کجا کشتیست آب آنجا رودش |
| ۳۲۱۱ | N | هر کجا مشکل جواب آن جا رود | * | هر کجا کشتی است آب آن جا رودش |
| ۳۲۱۲ | Q | آب کم‌جُو تشنگی آور بدست | * | تا بجوشد آبت از بالا و پَست |
| ۳۲۱۲ | N | آب کم جو تشنگی آور به دست | * | تا بجوشد آبت از بالا و پست |
| ۳۲۱۳ | Q | تا نزاید طفلکِ نازک‌گلُو | * | کَیْ روان گردد ز پِستان شیر او |
| ۳۲۱۳ | N | تا نزاید طفلک نازک گلو | * | کی روان گردد ز پستان شیر او |
| ۳۲۱۴ | Q | رَو بدین بالا و پَستیها بِدَوْ | * | تا شوی تشنه و حرارت را گِرَوْ |
| ۳۲۱۴ | N | رو بدین بالا و پستیها بدو | * | تا شوی تشنه و حرارت را گرو |
| ۳۲۱۵ | Q | بعد از آن از بانگِ زنبورِ هوا | * | بانگِ آبِ جُو بنوشی ای کیا |
| ۳۲۱۵ | N | بعد از آن از بانگ زنبور هوا | * | بانگ آب جو بنوشی ای کیا |
| ۳۲۱۶ | Q | حاجتِ تو کم نباشد از حَشیش | * | آب را گیری سوی او می‌کَشیش |
| ۳۲۱۶ | N | حاجت تو کم نباشد از حشیش | * | آب را گیری سوی او می‌کشیش |
| ۳۲۱۷ | Q | گوش گیری آب را تو می‌کَشی | * | سوی زرعِ خشک تا یابد خوشی |
| ۳۲۱۷ | N | گوش گیری آب را تو می‌کشی | * | سوی زرع خشک تا یابد خوشی |
| ۳۲۱۸ | Q | زرعِ جان را کِش جواهر مُضْمَرست | * | ابرِ رحمت پُر ز آب کَوْثَرست |
| ۳۲۱۸ | N | زرع جان را کش جواهر مضمر است | * | ابر رحمت پر ز آب کوثر است |
| ۳۲۱۹ | Q | تا سَقاهُمْ رَبُّهُمْ آید خطاب | * | تشنه باش اللَّهُ أَعْلَمْ بالصَّواب |
| ۳۲۱۹ | N | تا سَقاهُمْ رَبُّهُمْ آید خطاب | * | تشنه باش اللَّه أعلم بالصواب |
block:3152
| ۳۲۲۰ | Q | هم از آن دهِ یک زنی از کافران | * | سوی پیغامبر دوان شد ز اِمتحان |
| ۳۲۲۰ | N | هم از آن ده یک زنی از کافران | * | سوی پیغمبر دوان شد ز امتحان |
| ۳۲۲۱ | Q | پیشِ پیغامبر در آمد با خِمار | * | کودکی دو ماهه زن را بر کنار |
| ۳۲۲۱ | N | پیش پیغمبر در آمد با خمار | * | کودکی دو ماهه زن را بر کنار |
| ۳۲۲۲ | Q | گفت کودک سَلَّمَ ٱللَّه عَلَیْک | * | یا رَسُولَ اللَّهِ قَدْ جِئْنا إِلْیَک |
| ۳۲۲۲ | N | گفت کودک سلم اللَّه علیک | * | یا رسول اللَّه قد جئنا إلیک |
| ۳۲۲۳ | Q | مادرش از خشم گفتش هَی خموش | * | کِیت افگند این شهادت را بگوش |
| ۳۲۲۳ | N | مادرش از خشم گفتش هی خموش | * | کیت افکند این شهادت را بگوش |
| ۳۲۲۴ | Q | این کِیَت آموخت ای طفلِ صغیر | * | که زبانت گشت در طفلی جَریر |
| ۳۲۲۴ | N | این کی‌ات آموخت ای طفل صغیر | * | که زبانت گشت در طفلی جریر |
| ۳۲۲۵ | Q | گفت حقّ آموخت آنگ جبرئیل | * | در بیان با جبرئیلم من رَسیل |
| ۳۲۲۵ | N | گفت حق آموخت آن گه جبرئیل | * | در بیان با جبرئیل من رسیل |
| ۳۲۲۶ | Q | گفت کُو گفتا که بالای سَرت | * | می‌نبینی کن ببالا منَظرت |
| ۳۲۲۶ | N | گفت کو گفتا که بالای سرت | * | می‌نبینی کن به بالا منظرت |
| ۳۲۲۷ | Q | ایستاده بر سرِ تو جبرئیل | * | مر مرا گشته بصد گونه دلیل |
| ۳۲۲۷ | N | ایستاده بر سر تو جبرئیل | * | مر مرا گشته به صد گونه دلیل |
| ۳۲۲۸ | Q | گفت می‌بینی تو گفتا که بَلی | * | بر سرت تابان چو بدری کاملی |
| ۳۲۲۸ | N | گفت می‌بینی تو گفتا که بلی | * | بر سرت تابان چو بدری کاملی |
| ۳۲۲۹ | Q | می‌بیاموزد مرا وصفِ رسول | * | ز آن عُلُوّم می‌رهاند زین سُفول |
| ۳۲۲۹ | N | می‌بیاموزد مرا وصف رسول | * | ز آن علوم می‌رهاند زین سفول |
| ۳۲۳۰ | Q | پس رسولش گفت ای طفلِ رضیع | * | چیست نامت باز گو و شَوْ مُطیع |
| ۳۲۳۰ | N | پس رسولش گفت ای طفل رضیع | * | چیست نامت باز گو و شو مطیع |
| ۳۲۳۱ | Q | گفت نامم پیشِ حق عبد العزیز | * | عبدِ عُزَّی پیشِ این یک مُشتِ حیز |
| ۳۲۳۱ | N | گفت نامم پیش حق عبد العزیز | * | عبد عزی پیش این یک مشت هیز |
| ۳۲۳۲ | Q | من ز عُزَّی پاک و بیزار و بَری | * | حقِّ آنک دادت این پیغامبری |
| ۳۲۳۲ | N | من ز عزی پاک و بیزار و بری | * | حق آن که دادت این پیغمبری |
| ۳۲۳۳ | Q | کودکِ دو ماهه همچون ماهِ بدر | * | درسِ بالغ گفته چون اصحابِ صدر |
| ۳۲۳۳ | N | کودک دو ماهه همچون ماه بدر | * | درس بالغ گفته چون اصحاب صدر |
| ۳۲۳۴ | Q | پس حَنوط آن دم ز جنَّت در رسید | * | تا دماغِ طفل و مادر بُو کشید |
| ۳۲۳۴ | N | پس حنوط آن دم ز جنت در رسید | * | تا دماغ طفل و مادر بو کشید |
| ۳۲۳۵ | Q | هر دو می‌گفتند کز خوفِ سُقوط | * | جان سپردن به برین بویِ حنوط |
| ۳۲۳۵ | N | هر دو می‌گفتند کز خوف سقوط | * | جان سپردن به بر این بوی حنوط |
| ۳۲۳۶ | Q | آن کسی را کِش مُعرِّف حق بود | * | جامد و نامیش صد صَدَّق زند |
| ۳۲۳۶ | N | آن کسی را کش معرف حق بود | * | جامد و نامیش صد صدق زند |
| ۳۲۳۷ | Q | آنکسی را کِش خدا حافظ بود | * | مرغ و ماهی مر و را حارس شود |
| ۳۲۳۷ | N | آن کسی را کش خدا حافظ بود | * | مرغ و ماهی مر و را حارس شود |
block:3153
| ۳۲۳۸ | Q | اندرین بودند کآوازِ صَلا | * | مصطفی بشْنید از سوی عُلا |
| ۳۲۳۸ | N | اندر این بودند کاواز صلا | * | مصطفی بشنید از سوی علا |
| ۳۲۳۹ | Q | خواست آبی و وضو را تازه کرد | * | دست و رُو را شُست او ز آن آبِ سرد |
| ۳۲۳۹ | N | خواست آبی و وضو را تازه کرد | * | دست و رو را شست او ز آن آب سرد |
| ۳۲۴۰ | Q | هر دو پا شُست و بموزه کرد رای | * | موزه را بْرُبود یک موزه‌رُبای |
| ۳۲۴۰ | N | هر دو پا شست و به موزه کرد رای | * | موزه را بربود یک موزه ربای |
| ۳۲۴۱ | Q | دست سوی موزه بُرد آن خوش خطاب | * | موزه را بربود از دستش عُقاب |
| ۳۲۴۱ | N | دست سوی موزه برد آن خوش خطاب | * | موزه را بربود از دستش عقاب |
| ۳۲۴۲ | Q | موزه را اندر هوا بُرد او چو باد | * | پس نگون کرد و از آن ماری فتاد |
| ۳۲۴۲ | N | موزه را اندر هوا برد او چو باد | * | پس نگون کرد و از آن ماری فتاد |
| ۳۲۴۳ | Q | در فتاد از موزه یک مارِ سیاه | * | ز آن عنایت شد عُقابش نیکخواه |
| ۳۲۴۳ | N | در فتاد از موزه یک مار سیاه | * | ز آن عنایت شد عقابش نیک خواه |
| ۳۲۴۴ | Q | پس عقاب آن موزه را آورد باز | * | گفت هین بِسْتان و رَوْ سُوی نماز |
| ۳۲۴۴ | N | پس عقاب آن موزه را آورد باز | * | گفت هین بستان و رو سوی نماز |
| ۳۲۴۵ | Q | از ضرورت کردم این گستاخیی | * | من ز ادب دارم شکسته شاخیی |
| ۳۲۴۵ | N | از ضرورت کردم این گستاخیی | * | من ز ادب دارم شکسته شاخیی |
| ۳۲۴۶ | Q | وای کو گستاخ پایی می‌نهد | * | بی‌ضرورت کش هوا فَتْوَی دهد |
| ۳۲۴۶ | N | وای کاو گستاخ پایی می‌نهد | * | بی‌ضرورت کش هوا فتوی دهد |
| ۳۲۴۷ | Q | پس رسولش شکر کرد و گفت ما | * | این جفا دیدیم و بود این خود وفا |
| ۳۲۴۷ | N | پس رسولش شکر کرد و گفت ما | * | این جفا دیدیم و بود این خود وفا |
| ۳۲۴۸ | Q | موزه برْبودی و من درهم شدم | * | تو غمم بُردی و من در غم شدم |
| ۳۲۴۸ | N | موزه بربودی و من درهم شدم | * | تو غمم بردی و من در غم شدم |
| ۳۲۴۹ | Q | گرچه هر غیبی خدا ما را نمود | * | دل در آن لحظه بخود مشغول بود |
| ۳۲۴۹ | N | گر چه هر غیبی خدا ما را نمود | * | دل در آن لحظه به خود مشغول بود |
| ۳۲۵۰ | Q | گفت دُور از تو که غفلت در تو رُست | * | دیدنم آن غیب را هم عکسِ تُست |
| ۳۲۵۰ | N | گفت دور از تو که غفلت در تو رست | * | دیدنم آن غیب را هم عکس تست |
| ۳۲۵۱ | Q | مار در موزه ببینم بر هوا | * | نیست از من عکسِ تُست ای مصطفی |
| ۳۲۵۱ | N | مار در موزه ببینم بر هوا | * | نیست از من عکس تست ای مصطفی |
| ۳۲۵۲ | Q | عکسِ نورانی همه روشن بود | * | عکسِ ظُلمانی همه گُلخن بود |
| ۳۲۵۲ | N | عکس نورانی همه روشن بود | * | عکس ظلمانی همه گلخن بود |
| ۳۲۵۳ | Q | عکسِ عبدالله همه نوری بود | * | عکسِ بیگانه همه کوری بود |
| ۳۲۵۳ | N | عکس عبد الله همه نوری بود | * | عکس بیگانه همه کوری بود |
| ۳۲۵۴ | Q | عکسِ هر کس را بدان ای جان ببین | * | پهلوی جنسی که خواهی می‌نشین |
| ۳۲۵۴ | N | عکس هر کس را بدان ای جان ببین | * | پهلوی جنسی که خواهی می‌نشین |
block:3154
| ۳۲۵۵ | Q | عبرتست آن قصه ای جان مر ترا | * | تا که راضی باشی در حکمِ خدا |
| ۳۲۵۵ | N | عبرت است آن قصه‌ای جان مر ترا | * | تا که راضی باشی از حکم خدا |
| ۳۲۵۶ | Q | تا که زیرک باشی و نیکو گُمان | * | چون ببینی واقعهٔ بَد ناگهان |
| ۳۲۵۶ | N | تا که زیرک باشی و نیکو گمان | * | چون ببینی واقعه‌ی بد ناگهان |
| ۳۲۵۷ | Q | دیگران گردند زرد از بیمِ آن | * | تو چو گُل خندان گهِ سود و زیان |
| ۳۲۵۷ | N | دیگران گردند زرد از بیم آن | * | تو چو گل خندان گه سود و زیان |
| ۳۲۵۸ | Q | زانک گُل گر برگ برگش می‌کَنی | * | خنده نگْذارد نگردد مُنْثَنی |
| ۳۲۵۸ | N | ز انکه گل گر برگ برگش می‌کنی | * | خنده نگذارد نگردد منثنی |
| ۳۲۵۹ | Q | گوید از خاری چرا اُفتم بغَم | * | خنده را من خود ز خار آورده‌ام |
| ۳۲۵۹ | N | گوید از خاری چرا افتم به غم | * | خنده را من خود ز خار آورده‌ام |
| ۳۲۶۰ | Q | هر چه از تو یاوه گردد از قضا | * | تو یقین دان که خریدت از بلا |
| ۳۲۶۰ | N | هر چه از تو یاوه گردد از قضا | * | تو یقین دان که خریدت از بلا |
| ۳۲۶۱ | Q | ما ٱلتَّصَوُّف قالَ وُجْدانُ ٱلفَرَح | * | فی ٱلْفُؤَادِ عِنْدَ إِتْیانِ ٱلتَّرَح |
| ۳۲۶۱ | N | ما التصوف قال وجدان الفرح | * | فی الفؤاد عند إتیان الترح |
| ۳۲۶۲ | Q | آن عِقابش را عُقابی دان که او | * | در رُبود آن موزه را ز آن نیک‌خُو |
| ۳۲۶۲ | N | آن عقابش را عقابی دان که او | * | در ربود آن موزه را ز آن نیک خو |
| ۳۲۶۳ | Q | تا رهاند پاش را از زخمِ مار | * | ای خنک عقلی که باشد بی‌غُبار |
| ۳۲۶۳ | N | تا رهاند پاش را از زخم مار | * | ای خنک عقلی که باشد بی‌غبار |
| ۳۲۶۴ | Q | گفت لا تأْسَوْا عَلَی ما فاتَکُمْ | * | إِنْ أَتَی ٱلسِّرحانْ وَ أَرْدَی شاتَکُم |
| ۳۲۶۴ | N | گفت لا تأسوا عَلی ما فاتَکُمْ | * | إن أتی السرحان و أردی شاتکم |
| ۳۲۶۵ | Q | کان بلا دفعِ بلاهای بزرگ | * | و آن زیان منعِ زیانهای سُتُرگ |
| ۳۲۶۵ | N | کان بلا دفع بلاهای بزرگ | * | و آن زیان منع زیانهای سترگ |
block:3155
| ۳۲۶۶ | Q | گفت موسی را یکی مردِ جوان | * | که بیاموزم زبانِ جانْوران |
| ۳۲۶۶ | N | گفت موسی را یکی مرد جوان | * | که بیاموزم زبان جانوران |
| ۳۲۶۷ | Q | تا بود کز بانگِ حیوانات و دَد | * | عِبرتی حاصل کنم در دینِ خود |
| ۳۲۶۷ | N | تا بود کز بانگ حیوانات و دد | * | عبرتی حاصل کنم در دین خود |
| ۳۲۶۸ | Q | چون زبانهای بنی آدم همه | * | در پیِ آبست و نان و دمدمه |
| ۳۲۶۸ | N | چون زبانهای بنی آدم همه | * | در پی آب است و نان و دمدمه |
| ۳۲۶۹ | Q | بوک حیوانات را دَردی دگر | * | باشد از تدبیرِ هنگامِ گذر |
| ۳۲۶۹ | N | بلکه حیوانات را دردی دگر | * | باشد از تدبیر هنگام گذر |
| ۳۲۷۰ | Q | گفت موسی رَو گذر کن زین هَوَس | * | کین خَطَر دارد بسی در پیش و پس |
| ۳۲۷۰ | N | گفت موسی رو گذر کن زین هوس | * | کاین خطر دارد بسی در پیش و پس |
| ۳۲۷۱ | Q | عبرت و بیداری از یزدان طلب | * | نه از کتاب و از مقال و حرف و لب |
| ۳۲۷۱ | N | عبرت و بیداری از یزدان طلب | * | نه از کتاب و از مقال و حرف و لب |
| ۳۲۷۲ | Q | گرم‌تر شد مرد ز آن منعش که کرد | * | گرم‌تر گردد همی از منع مرد |
| ۳۲۷۲ | N | گرم‌تر شد مرد ز آن منعش که کرد | * | گرم‌تر گردد همی از منع مرد |
| ۳۲۷۳ | Q | گفت ای موسی چو نورِ تو بتافت | * | هر چه چیزی بود چیزی از تو یافت |
| ۳۲۷۳ | N | گفت ای موسی چو نور تو بتافت | * | هر چه چیزی بود چیزی از تو یافت |
| ۳۲۷۴ | Q | مر مرا محروم کردن زین مُراد | * | لایقِ لطفت نباشد ای جَواد |
| ۳۲۷۴ | N | مر مرا محروم کردن زین مراد | * | لایق لطفت نباشد ای جواد |
| ۳۲۷۵ | Q | این زمان قایم مقامِ حق توی | * | یاس باشد گر مرا مانع شوی |
| ۳۲۷۵ | N | این زمان قایم مقام حق توی | * | یاس باشد گر مرا مانع شوی |
| ۳۲۷۶ | Q | گفت موسی یا رَب این مَردِ سلیم | * | سخره کردستش مگر دیوِ رجیم |
| ۳۲۷۶ | N | گفت موسی یا رب این مرد سلیم | * | سخره کرده‌ستش مگر دیو رجیم |
| ۳۲۷۷ | Q | گر بیاموزم زیان کارش بود | * | ور نیاموزم دلش بَد می‌شود |
| ۳۲۷۷ | N | گر بیاموزم زیان کارش بود | * | ور نیاموزم دلش بد می‌شود |
| ۳۲۷۸ | Q | گفت ای موسی بیاموزش که ما | * | رد نکردیم از کرم هرگز دُعا |
| ۳۲۷۸ | N | گفت ای موسی بیاموزش که ما | * | رد نکردیم از کرم هرگز دعا |
| ۳۲۷۹ | Q | گفت یا رَبّ او پشیمانی خورد | * | دست خاید جامه‌ها را بر دَرَد |
| ۳۲۷۹ | N | گفت یا رب او پشیمانی خورد | * | دست خاید جامه‌ها را بر درد |
| ۳۲۸۰ | Q | نیست قُدْرت هر کسی را سازوار | * | عجز بهتر مایهٔ پرهیزکار |
| ۳۲۸۰ | N | نیست قدرت هر کسی را سازوار | * | عجز بهتر مایه‌ی پرهیزکار |
| ۳۲۸۱ | Q | فقر ازین رُو فخر آمد جاودان | * | که بتَقْوی ماند دست نارسان |
| ۳۲۸۱ | N | فقر از این رو فخر آمد جاودان | * | که به تقوی ماند دست نارسان |
| ۳۲۸۲ | Q | ز آن غِنا و ز آن غَنی مردود شد | * | که ز قدرت صبرها بَدْرُود شد |
| ۳۲۸۲ | N | ز آن غنا و ز آن غنی مردود شد | * | که ز قدرت صبرها بدرود شد |
| ۳۲۸۳ | Q | آدمی را عجز و فقر آمد امان | * | از بلای نفس پُر حرص و غَمان |
| ۳۲۸۳ | N | آدمی را عجز و فقر آمد امان | * | از بلای نفس پر حرص و غمان |
| ۳۲۸۴ | Q | آن غم آمد ز آرزوهای فُضول | * | که بدان خُو کرده است آن صیدِ غُول |
| ۳۲۸۴ | N | آن غم آمد ز آرزوهای فضول | * | که بدان خو کرده است آن صید غول |
| ۳۲۸۵ | Q | آرزوی گِل بود گِل خواره را | * | گُلشکر نگوارد آن بیچاره را |
| ۳۲۸۵ | N | آرزوی گل بود گل خواره را | * | گل شکر نگوارد آن بیچاره را |
block:3156
| ۳۲۸۶ | Q | گفت یزدان تو بده بایستِ او | * | بر گشا در اختیار آن دستِ او |
| ۳۲۸۶ | N | گفت یزدان تو بده بایست او | * | بر گشا در اختیار آن دست او |
| ۳۲۸۷ | Q | اختیار آمد عبادت را نمک | * | ورنه می‌گردد بناخواه این فلک |
| ۳۲۸۷ | N | اختیار آمد عبادت را نمک | * | ور نه می‌گردد به ناخواه این فلک |
| ۳۲۸۸ | Q | گردشِ او را نه اَجْر و نه عِقاب | * | که اختیار آمد هنر وقتِ حساب |
| ۳۲۸۸ | N | گردش او را نه اجر و نه عقاب | * | که اختیار آمد هنر وقت حساب |
| ۳۲۸۹ | Q | جمله عالَم خود مُسبَّح آمدند | * | نیست آن تسبیحِ جَبْری مُزْدمند |
| ۳۲۸۹ | N | جمله عالم خود مسبح آمدند | * | نیست آن تسبیح جبری مزدمند |
| ۳۲۹۰ | Q | تیغ در دستش نِه از عجزش بکَن | * | تا که غازی گردد او یا راه‌زن |
| ۳۲۹۰ | N | تیغ در دستش نه از عجزش بکن | * | تا که غازی گردد او یا راه زن |
| ۳۲۹۱ | Q | زانک کَرَّمْنا شد آدم ز اختیار | * | نیم زنبورِ عسل شد نیم مار |
| ۳۲۹۱ | N | ز انکه کَرَّمْنا شد آدم ز اختیار | * | نیم زنبور عسل شد نیم مار |
| ۳۲۹۲ | Q | مومنان کانِ عسل زنبوروار | * | کافران خود کانِ زهری همچو مار |
| ۳۲۹۲ | N | مومنان کان عسل زنبوروار | * | کافران خود کان زهری همچو مار |
| ۳۲۹۳ | Q | زانک مومن خورد بگْزیده نبات | * | تا چو نَحْلی گشت ریقِ او حیات |
| ۳۲۹۳ | N | ز انکه مومن خورد بگزیده نبات | * | تا چو نحلی گشت ریق او حیات |
| ۳۲۹۴ | Q | باز کافر خورد شربت از صَدید | * | هم ز قُوتش زهر شد در وَیْ پدید |
| ۳۲۹۴ | N | باز کافر خورد شربت از صدید | * | هم ز قوتش زهر شد در وی پدید |
| ۳۲۹۵ | Q | اهلِ الهامِ خدا عَیْنُ ٱلْحَیات | * | اهلِ تَسْویلِ هوا سَمُّ ٱلْمَمات |
| ۳۲۹۵ | N | اهل الهام خدا عین الحیات | * | اهل تسویل هوا سم الممات |
| ۳۲۹۶ | Q | در جهان این مدح و شاباش و زهی | * | ز اختیارست و حِفاظِ آگهی |
| ۳۲۹۶ | N | در جهان این مدح و شاباش و زهی | * | ز اختیار است و حفاظ آگهی |
| ۳۲۹۷ | Q | جمله رندان چونک در زندان بوند | * | مُتَّقی و زاهد و حق‌خوان شوند |
| ۳۲۹۷ | N | جمله رندان چون که در زندان بوند | * | متقی و زاهد و حق خوان شوند |
| ۳۲۹۸ | Q | چونک قُدرت رفت کاسد شد عمل | * | هین که تا سرمایه نسْتاند اجَل |
| ۳۲۹۸ | N | چون که قدرت رفت کاسد شد عمل | * | هین که تا سرمایه نستاند اجل |
| ۳۲۹۹ | Q | قُدرتت سرمایهٔ سُودست هین | * | وقتِ قُدرت را نگه دار و ببین |
| ۳۲۹۹ | N | قدرتت سرمایه‌ی سود است هین | * | وقت قدرت را نگه دار و ببین |
| ۳۳۰۰ | Q | آدمی بر خِنْگ‌ِ کَرَّمْنا سوار | * | در کفِ دَرْکش عنانِ اختیار |
| ۳۳۰۰ | N | آدمی بر خنگ کَرَّمْنا سوار | * | در کف درکش عنان اختیار |
| ۳۳۰۱ | Q | باز موسی داد پند او را بِمهر | * | که مُرادت زرد خواهد کرد چِهر |
| ۳۳۰۱ | N | باز موسی داد پند او را به مهر | * | که مرادت زرد خواهد کرد چهر |
| ۳۳۰۲ | Q | ترکِ این سودا بگو و ز حق بترس | * | دیو دادستت برای مکر دَرْس |
| ۳۳۰۲ | N | ترک این سودا بگو و ز حق بترس | * | دیو داده ستت برای مکر درس |
block:3157
| ۳۳۰۳ | Q | گفت باری نطقِ سگ کو بر دَرَست | * | نطقِ مرغِ خانگی کاهْلِ پَرَست |
| ۳۳۰۳ | N | گفت باری نطق سگ کاو بر در است | * | نطق مرغ خانگی که اهل پر است |
| ۳۳۰۴ | Q | گفت موسی هین تو دانی رَوْ رسید | * | نطقِ این هر دو شود بر تو پدید |
| ۳۳۰۴ | N | گفت موسی هین تو دانی رو رسید | * | نطق این هر دو شود بر تو پدید |
| ۳۳۰۵ | Q | بامدادان از برای امتحان | * | ایستاد او منتظر بر آستان |
| ۳۳۰۵ | N | بامدادان از برای امتحان | * | ایستاد او منتظر بر آستان |
| ۳۳۰۶ | Q | خادمه سفره بیفشاند و فتاد | * | پاره‌ای نانِ بیات آثارِ زاد |
| ۳۳۰۶ | N | خادمه سفره بیفشاند و فتاد | * | پاره‌ای نان بیات آثار زاد |
| ۳۳۰۷ | Q | در ربود آن را خروسی چون گِرَو | * | گفت سگ کردی تو بر ما ظلمْ رَوْ |
| ۳۳۰۷ | N | در ربود آن را خروسی چون گرو | * | گفت سگ کردی تو بر ما ظلم رو |
| ۳۳۰۸ | Q | دانهٔ گندمِ توانی خورد و من | * | عاجزم در دانه خوردن در وطن |
| ۳۳۰۸ | N | دانه‌ی گندم توانی خورد و من | * | عاجزم در دانه خوردن در وطن |
| ۳۳۰۹ | Q | گندم و جَوْ را و باقی حُبوب | * | می‌توانی خورد و من نه ای طَروب |
| ۳۳۰۹ | N | گندم و جو را و باقی حبوب | * | می‌توانی خورد و من نه ای طروب |
| ۳۳۱۰ | Q | این لبِ نانی که قسمِ ماست نان | * | می‌رُبایی این قَدَر را از سگان |
| ۳۳۱۰ | N | این لب نانی که قسم ماست نان | * | می‌ربایی این قدر را از سگان |
block:3158
| ۳۳۱۱ | Q | پس خروسش گفت تن زن غم مخُور | * | که خدا بدْهد عوض زینت دگر |
| ۳۳۱۱ | N | پس خروسش گفت تن زن غم مخور | * | که خدا بدهد عوض ز اینت دگر |
| ۳۳۱۲ | Q | اسپِ این خواجه سقط خواهد شدن | * | روزِ فردا سیر خور کم کن حَزن |
| ۳۳۱۲ | N | اسب این خواجه سقط خواهد شدن | * | روز فردا سیر خور کم کن حزن |
| ۳۳۱۳ | Q | مر سگان را عید باشد مرگِ اسپ | * | روزی وافر بود بی‌جهد و کسب |
| ۳۳۱۳ | N | مر سگان را عید باشد مرگ اسب | * | روزی وافر بود بی‌جهد و کسب |
| ۳۳۱۴ | Q | اسپ را بفْروخت چون بشْنید مرد | * | پیشِ سگ شد آن خروسش رُوی‌زرد |
| ۳۳۱۴ | N | اسب را بفروخت چون بشنید مرد | * | پیش سگ شد آن خروسش روی زرد |
| ۳۳۱۵ | Q | روزِ دیگر همچنان نان را ربود | * | آن خروس و سگ برُو لب بر گُشود |
| ۳۳۱۵ | N | روز دیگر همچنان نان را ربود | * | آن خروس و سگ بر او لب بر گشود |
| ۳۳۱۶ | Q | کای خروس عِشوه‌دِه چند این دروغ | * | ظالمی و کاذبی و بی‌فُروغ |
| ۳۳۱۶ | N | کای خروس عشوه‌ده چند این دروغ | * | ظالمی و کاذبی و بی‌فروغ |
| ۳۳۱۷ | Q | اسپ کش گفتی سقط گردد کجاست | * | کورِ اَخْتَرگوی و محرومی ز راست |
| ۳۳۱۷ | N | اسب کش گفتی سقط گردد کجاست | * | کور اختر گوی و محرومی ز راست |
| ۳۳۱۸ | Q | گفت او را آن خروسِ با خبر | * | که سقط شد اسپِ او جایِ دگر |
| ۳۳۱۸ | N | گفت او را آن خروس با خبر | * | که سقط شد اسب او جای دگر |
| ۳۳۱۹ | Q | اسپ را بفْروخت و جَسْت او از زیان | * | آن زیان انداخت او بر دیگران |
| ۳۳۱۹ | N | اسب را بفروخت و جست او از زیان | * | آن زیان انداخت او بر دیگران |
| ۳۳۲۰ | Q | لیک فردا استرش گردد سقَط | * | مر سگان را باشد آن نعمت فقَط |
| ۳۳۲۰ | N | لیک فردا استرش گردد سقط | * | مر سگان را باشد آن نعمت فقط |
| ۳۳۲۱ | Q | زود استر را فروشید آن حریص | * | یافت از غم و ز زیان آن دَم مَحیص |
| ۳۳۲۱ | N | زود استر را فروشید آن حریص | * | یافت از غم و ز زیان آن دم محیص |
| ۳۳۲۲ | Q | روزِ ثالث گفت سگ با آن خروس | * | ای امیرِ کاذبان با طبل و کوس |
| ۳۳۲۲ | N | روز ثالث گفت سگ با آن خروس | * | ای امیر کاذبان با طبل و کوس |
| ۳۳۲۳ | Q | گفت او بفروخت استر را شتاب | * | گفت فردایش غلام آید مُصاب |
| ۳۳۲۳ | N | گفت او بفروخت استر را شتاب | * | گفت فردایش غلام آید مصاب |
| ۳۳۲۴ | Q | چون غلامِ او بمیرد نانها | * | بر سگ و خواهنده ریزند اَقْرِبا |
| ۳۳۲۴ | N | چون غلام او بمیرد نانها | * | بر سگ و خواهنده ریزند اقربا |
| ۳۳۲۵ | Q | این شنید و آن غلامش را فروخت | * | رَست از خُسران و رخ را بر فُروخت |
| ۳۳۲۵ | N | این شنید و آن غلامش را فروخت | * | رست از خسران و رخ را بر فروخت |
| ۳۳۲۶ | Q | شکرها می‌کرد و شادیها که من | * | رَستم از سه واقعه اندر زمن |
| ۳۳۲۶ | N | شکرها می‌کرد و شادیها که من | * | رستم از سه واقعه اندر زمن |
| ۳۳۲۷ | Q | تا زبانِ مرغ و سگ آموختم | * | دیدهٔ سُوء الْقَضاء را دوختم |
| ۳۳۲۷ | N | تا زبان مرغ و سگ آموختم | * | دیده‌ی سوء القضاء را دوختم |
| ۳۳۲۸ | Q | روزِ دیگر آن سگِ محروم گفت | * | کای خروسِ ژاژْخا کُو طاق و جُفت |
| ۳۳۲۸ | N | روز دیگر آن سگ محروم گفت | * | کای خروس ژاژخا کو طاق و جفت |
block:3159
| ۳۳۲۹ | Q | چند چند آخر دروغ و مَکرِ تو | * | خود نپرَّد جز دروغ از وَکْرِ تو |
| ۳۳۲۹ | N | چند چند آخر دروغ و مکر تو | * | خود نپرد جز دروغ از وکر تو |
| ۳۳۳۰ | Q | گفت حاشا از من و از جنسِ من | * | که بگردیم از دروغی مُمتَحن |
| ۳۳۳۰ | N | گفت حاشا از من و از جنس من | * | که بگردیم از دروغی ممتحن |
| ۳۳۳۱ | Q | ما خروسان چون مؤذِّن راست گوی | * | هم رقیبِ آفتاب و وقت‌جُوی |
| ۳۳۳۱ | N | ما خروسان چون موذن راست گوی | * | هم رقیب آفتاب و وقت جوی |
| ۳۳۳۲ | Q | پاسبانِ آفتابیم از درون | * | گر کُنی بالای ما طشتی نگون |
| ۳۳۳۲ | N | پاسبان آفتابیم از درون | * | گر کنی بالای ما طشتی نگون |
| ۳۳۳۳ | Q | پاسبانِ آفتابند اولیا | * | در بَشَر واقف ز اسرارِ خدا |
| ۳۳۳۳ | N | پاسبان آفتابند اولیا | * | در بشر واقف ز اسرار خدا |
| ۳۳۳۴ | Q | اصلِ ما را حق پیِ بانگِ نماز | * | داد هدیه آدمی را در جَهاز |
| ۳۳۳۴ | N | اصل ما را حق پی بانگ نماز | * | داد هدیه آدمی را در جهاز |
| ۳۳۳۵ | Q | گر بناهنگام سَهْوی‌مان رود | * | در اَذانْ آن مَقْتَلِ ما می‌شود |
| ۳۳۳۵ | N | گر به ناهنگام سهوی‌مان رود | * | در اذان آن مقتل ما می‌شود |
| ۳۳۳۶ | Q | گفتِ ناهنگامِ حَیَّ عَلَی فلاح | * | خونِ ما را می‌کند خوار و مُباح |
| ۳۳۳۶ | N | گفت ناهنگام حی علی الفلاح | * | خون ما را می‌کند خوار و مباح |
| ۳۳۳۷ | Q | آنک معصوم آمد و پاک از غلط | * | آن خروسِ جانِ وَحْی آمد فقط |
| ۳۳۳۷ | N | آن که معصوم آمد و پاک از غلط | * | آن خروس جان وحی آمد فقط |
| ۳۳۳۸ | Q | آن غلامش مُرد پیشِ مُشتری | * | شد زیانِ مشتری آن یکسری |
| ۳۳۳۸ | N | آن غلامش مرد پیش مشتری | * | شد زیان مشتری آن یک سری |
| ۳۳۳۹ | Q | او گریزانید مالش را و لیک | * | خونِ خود را ریخت اندر یاب نیک |
| ۳۳۳۹ | N | او گریزانید مالش را و لیک | * | خون خود را ریخت اندر یاب نیک |
| ۳۳۴۰ | Q | یک زیان دفعِ زیانها می‌شدی | * | جسم و مالِ ماست جانها را فِدا |
| ۳۳۴۰ | N | یک زیان دفع زیانها می‌شدی | * | جسم و مال ماست جانها را فدی |
| ۳۳۴۱ | Q | پیشِ شاهان در سیاست‌گستری | * | می‌دهی تو مال و سر را می‌خری |
| ۳۳۴۱ | N | پیش شاهان در سیاست گستری | * | می‌دهی تو مال و سر را می‌خری |
| ۳۳۴۲ | Q | اعجمی چون گشته‌ای اندر قَضا | * | می‌گریزانی ز داور مال را |
| ۳۳۴۲ | N | اعجمی چون گشته‌ای اندر قضا | * | می‌گریزانی ز داور مال را |
block:3160
| ۳۳۴۳ | Q | لیک فردا خواهد او مردن یقین | * | گاو خواهد کُشت وارث در حنین |
| ۳۳۴۳ | N | لیک فردا خواهد او مردن یقین | * | گاو خواهد کشت وارث در حنین |
| ۳۳۴۴ | Q | صاحب خانه بخواهد مُرد رفت | * | روزِ فردا نک رسیدت لُوتِ زفت |
| ۳۳۴۴ | N | صاحب خانه بخواهد مرد و رفت | * | روز فردا نک رسیدت لوت زفت |
| ۳۳۴۵ | Q | پاره‌های نان و لالنگ و طَعام | * | در میانِ کوی یابد خاص و عام |
| ۳۳۴۵ | N | پاره‌های نان و لالنگ و طعام | * | در میان کوی یابد خاص و عام |
| ۳۳۴۶ | Q | گاوِ قربانی و نانهای تَنْک | * | بر سگان و سایلان ریزد سَبْک |
| ۳۳۴۶ | N | گاو قربانی و نانهای تنک | * | بر سگان و سایلان ریزد سبک |
| ۳۳۴۷ | Q | مرگِ اسپ و استر و مرگِ غلام | * | بُد قضا گردان این مغرورِ خام |
| ۳۳۴۷ | N | مرگ اسب و استر و مرگ غلام | * | بد قضا گردان این مغرور خام |
| ۳۳۴۸ | Q | از زیانِ مال و درد آن گریخت | * | مال افزون کرد و خونِ خویش ریخت |
| ۳۳۴۸ | N | از زیان مال و درد آن گریخت | * | مال افزون کرد و خون خویش ریخت |
| ۳۳۴۹ | Q | این ریاضتهای درویشان چراست | * | کان بلا بر تن بقای جانهاست |
| ۳۳۴۹ | N | این ریاضتهای درویشان چراست | * | کان بلا بر تن بقای جانهاست |
| ۳۳۵۰ | Q | تا بقای خود نیابد سالکی | * | چون کند تن را سقیم و هالکی |
| ۳۳۵۰ | N | تا بقای خود نیابد سالکی | * | چون کند تن را سقیم و هالکی |
| ۳۳۵۱ | Q | دست کَیْ جُنبد بایثار و عمل | * | تا نبیند داده را جانش بَدَل |
| ۳۳۵۱ | N | دست کی جنبد به ایثار و عمل | * | تا نبیند داده را جانش بدل |
| ۳۳۵۲ | Q | آنک بدهد بی‌امیدِ سودها | * | آن خدایست آن خدایست آن خدا |
| ۳۳۵۲ | N | آن که بدهد بی‌امید سودها | * | آن خدای است آن خدای است آن خدا |
| ۳۳۵۳ | Q | یا ولی حق که خُویِ حق گرفت | * | نور گشت و تابشِ مطلق گرفت |
| ۳۳۵۳ | N | یا ولی حق که خوی حق گرفت | * | نور گشت و تابش مطلق گرفت |
| ۳۳۵۴ | Q | کو غنی است و جز او جمله فقیر | * | کَیْ فقیری بی‌عوض گوید که گیر |
| ۳۳۵۴ | N | کاو غنی است و جز او جمله فقیر | * | کی فقیری بی‌عوض گوید که گیر |
| ۳۳۵۵ | Q | تا نبیند کودکی که سیب هست | * | او پیازِ گنده را ندهد ز دست |
| ۳۳۵۵ | N | تا نبیند کودکی که سیب هست | * | او پیاز گنده را ندهد ز دست |
| ۳۳۵۶ | Q | این همه بازار بهرِ این غرض | * | بر دکانها شِسته بر بُویِ عوض |
| ۳۳۵۶ | N | این همه بازار بهر این غرض | * | بر دکانها شسته بر بوی عوض |
| ۳۳۵۷ | Q | صد متاعِ خوب عرضه می‌کنند | * | و اندرونِ دل عوضها می‌تَنند |
| ۳۳۵۷ | N | صد متاع خوب عرضه می‌کنند | * | و اندرون دل عوضها می‌تنند |
| ۳۳۵۸ | Q | یک سلامی نشنوی ای مردِ دین | * | که نگیرد آخرِ آن آستین |
| ۳۳۵۸ | N | یک سلامی نشنوی ای مرد دین | * | که نگیرد آخر آن آستین |
| ۳۳۵۹ | Q | بی‌طَمَع نشنیده‌ام از خاص و عام | * | من سلامی ای برادر و السَّلام |
| ۳۳۵۹ | N | بی‌طمع نشنیده‌ام از خاص و عام | * | من سلامی ای برادر و السلام |
| ۳۳۶۰ | Q | جز سلامِ حقّ هین آن را بجو | * | خانه خانه جا بجا و کو بکو |
| ۳۳۶۰ | N | جز سلام حق، هین آن را بجو | * | خانه خانه جا به جا و کو به کو |
| ۳۳۶۱ | Q | از دهانِ آدمی خوش مشام | * | هم پیامِ حق شنودم هم سلام |
| ۳۳۶۱ | N | از دهان آدمی خوش مشام | * | هم پیام حق شنودم هم سلام |
| ۳۳۶۲ | Q | وین سلامِ باقیان بر بُویِ آن | * | من همی‌نوشم بدِل خوشتر ز جان |
| ۳۳۶۲ | N | وین سلام باقیان بر بوی آن | * | من همی‌نوشم به دل خوشتر ز جان |
| ۳۳۶۳ | Q | ز آن سلامِ او سلامِ حق شُدست | * | کاتش اندر دودمانِ خود زدست |
| ۳۳۶۳ | N | ز آن سلام او سلام حق شده ست | * | کاتش اندر دودمان خود زده ست |
| ۳۳۶۴ | Q | مُرده است از خود شده زنده برَب | * | ز آن بود اسرارِ حقّش در دو لب |
| ۳۳۶۴ | N | مرده است از خود شده زنده به رب | * | ز آن بود اسرار حقش در دو لب |
| ۳۳۶۵ | Q | مُردنِ تن در ریاضت زندگیست | * | رنجِ این تن روح را پایندگیست |
| ۳۳۶۵ | N | مردن تن در ریاضت زندگی است | * | رنج این تن روح را پایندگی است |
| ۳۳۶۶ | Q | گوش بنهاده بُد آن مردِ خبیث | * | می‌شنود او از خروسش آن حدیث |
| ۳۳۶۶ | N | گوش بنهاده بد آن مرد خبیث | * | می‌شنود او از خروسش آن حدیث |
block:3161
| ۳۳۶۷ | Q | چون شنید اینها دوان شد تیز و تفت | * | بر درِ موسی کلیم اللَّه رفت |
| ۳۳۶۷ | N | چون شنید اینها دوان شد تیز و تفت | * | بر در موسی کلیم اللَّه رفت |
| ۳۳۶۸ | Q | رُو همی‌مالید در خاک او ز بیم | * | که مرا فریاد رس زین ای کلیم |
| ۳۳۶۸ | N | رو همی‌مالید در خاک او ز بیم | * | که مرا فریاد رس زین ای کلیم |
| ۳۳۶۹ | Q | گفت رَو بفْروش خود را و برّه | * | چونک اُستا گشته‌ای برجِهْ ز چَهْ |
| ۳۳۶۹ | N | گفت رو بفروش خود را و بره | * | چون که استا گشته‌ای برجه ز چه |
| ۳۳۷۰ | Q | بر مسلمانان زیان انداز تو | * | کیسه و همیانها را کن دو تو |
| ۳۳۷۰ | N | بر مسلمانان زیان انداز تو | * | کیسه و همیانها را کن دو تو |
| ۳۳۷۱ | Q | من درونِ خشت دیدم این قَضا | * | که در آیینه عیان شد مر ترا |
| ۳۳۷۱ | N | من درون خشت دیدم این قضا | * | که در آیینه عیان شد مر ترا |
| ۳۳۷۲ | Q | عاقل اوَّل بیند آخِر را بدِل | * | اندر آخر بیند از دانش مُقل |
| ۳۳۷۲ | N | عاقل اول بیند آخر را به دل | * | اندر آخر بیند از دانش مقل |
| ۳۳۷۳ | Q | باز زاری کرد کای نیکو خصال | * | مر مرا در سر مزن در رُو ممال |
| ۳۳۷۳ | N | باز زاری کرد کای نیکو خصال | * | مر مرا در سر مزن در رو ممال |
| ۳۳۷۴ | Q | از من آن آمد که بودم ناسزا | * | ناسزایم را تو دِه حُسْن اؐلْجَزا |
| ۳۳۷۴ | N | از من آن آمد که بودم ناسزا | * | ناسزایم را تو ده حسن الجزا |
| ۳۳۷۵ | Q | گفت تیری جَست از شَست ای پسر | * | نیست سُنَّت کاید آن واپس بسَر |
| ۳۳۷۵ | N | گفت تیری جست از شست ای پسر | * | نیست سنت کاید آن واپس به سر |
| ۳۳۷۶ | Q | لیک در خواهم ز نیکو داوری | * | تا که ایمان آن زمان با خود بَری |
| ۳۳۷۶ | N | لیک در خواهم ز نیکو داوری | * | تا که ایمان آن زمان با خود بری |
| ۳۳۷۷ | Q | چونک ایمان بُرده باشی زنده‌ای | * | چونْک با ایمان رُوی پاینده‌ای |
| ۳۳۷۷ | N | چون که ایمان برده باشی زنده‌ای | * | چون که با ایمان روی پاینده‌ای |
| ۳۳۷۸ | Q | هم در آن دَم حال بر خواجه بگشت | * | تا دلش شورید و آوردند طَشت |
| ۳۳۷۸ | N | هم در آن دم حال بر خواجه بگشت | * | تا دلش شورید و آوردند طشت |
| ۳۳۷۹ | Q | شورشِ مرگست نه هَیْضَهٔ طعام | * | قَی چه سودت دارد ای بَدبختِ خام |
| ۳۳۷۹ | N | شورش مرگ است نه هیضه‌ی طعام | * | قی چه سودت دارد ای بد بخت خام |
| ۳۳۸۰ | Q | چار کس بُردند تا سوی وثاق | * | ساق می‌مالید او بر پشتِ ساق |
| ۳۳۸۰ | N | چار کس بردند تا سوی وثاق | * | ساق می‌مالید او بر پشت ساق |
| ۳۳۸۱ | Q | پندِ موسی نشْنوی شوخی کنی | * | خویشتن بر تیغِ پولادی زنی |
| ۳۳۸۱ | N | پند موسی نشنوی شوخی کنی | * | خویشتن بر تیغ پولادی زنی |
| ۳۳۸۲ | Q | شرم ناید تیغ را از جانِ تو | * | آنِ تُست این ای برادر آنِ تو |
| ۳۳۸۲ | N | شرم ناید تیغ را از جان تو | * | آن تست این ای برادر آن تو |
block:3162
| ۳۳۸۳ | Q | موسی آمد در مناجات آن سَحَر | * | کای خدا ایمان ازو مَسْتان مَبَرْ |
| ۳۳۸۳ | N | موسی آمد در مناجات آن سحر | * | کای خدا ایمان از او مستان مبر |
| ۳۳۸۴ | Q | پادشاهی کُن بَرُو بخشا که او | * | سَهْو کرد و خیره‌رُویی و غُلو |
| ۳۳۸۴ | N | پادشاهی کن بر او بخشا که او | * | سهو کرد و خیره رویی و غلو |
| ۳۳۸۵ | Q | گفتمش این علم نِه در خوردِ تُست | * | دفع پندارید گفتم را و سُسْت |
| ۳۳۸۵ | N | گفتمش این علم نه در خورد تست | * | دفع پندارید گفتم را و سست |
| ۳۳۸۶ | Q | دست را بر اژدها آنکس زند | * | که عصا را دستش اژْدَرها کُنَد |
| ۳۳۸۶ | N | دست را بر اژدها آن کس زند | * | که عصا را دستش اژدرها کند |
| ۳۳۸۷ | Q | سِرِّ غیب آن را سزد آموختن | * | که ز گفتن لب تواند دوختن |
| ۳۳۸۷ | N | سر غیب آن را سزد آموختن | * | که ز گفتن لب تواند دوختن |
| ۳۳۸۸ | Q | در خورِ دریا نشد جز مرغِ آب | * | فهم کن و اللهُ أَعْلَم بِٱلصَّواب |
| ۳۳۸۸ | N | در خور دریا نشد جز مرغ آب | * | فهم کن و الله أعلم بالصواب |
| ۳۳۸۹ | Q | او بدریا رفت و مرغ‌آبی نبود | * | گشت غرقه دست گیرش ای وَدُود |
| ۳۳۸۹ | N | او به دریا رفت و مرغ آبی نبود | * | گشت غرقه دست گیرش ای ودود |
block:3163
| ۳۳۹۰ | Q | گفت بخشیدم بدو ایمان نَعَم | * | ور تو خواهی این زمان زنده‌ش کنم |
| ۳۳۹۰ | N | گفت بخشیدم بدو ایمان نعم | * | ور تو خواهی این زمان زنده‌ش کنم |
| ۳۳۹۱ | Q | بلک جملهٔ مردگانِ خاک را | * | این زمان زنده کنم بهرِ ترا |
| ۳۳۹۱ | N | بلکه جمله‌ی مردگان خاک را | * | این زمان زنده کنم بهر ترا |
| ۳۳۹۲ | Q | گفت موسی این جهانِ مردنست | * | آن جهان انگیز کانجا روشنست |
| ۳۳۹۲ | N | گفت موسی این جهان مردن است | * | آن جهان انگیز کانجا روشن است |
| ۳۳۹۳ | Q | این فناجا چون جهانِ بُودْ نیست | * | بازگشتِ عاریت بس سود نیست |
| ۳۳۹۳ | N | این فنا جا چون جهان بود نیست | * | باز گشت عاریت بس سود نیست |
| ۳۳۹۴ | Q | رحمتی افشان بر ایشان هم کنون | * | در نهان خانهٔ لَدَیْنا مُحْضَرُونَ |
| ۳۳۹۴ | N | رحمتی افشان بر ایشان هم کنون | * | در نهان خانه‌ی لَدَیْنا مُحْضَرُونَ |
| ۳۳۹۵ | Q | تا بدانی که زیانِ جسم و مال | * | سودِ جان باشد رهاند از وَبال |
| ۳۳۹۵ | N | تا بدانی که زیان جسم و مال | * | سود جان باشد رهاند از وبال |
| ۳۳۹۶ | Q | پس ریاضت را بجان شَو مُشتری | * | چون سپردی تن بخدمت جان بَری |
| ۳۳۹۶ | N | پس ریاضت را به جان شو مشتری | * | چون سپردی تن بخدمت جان بری |
| ۳۳۹۷ | Q | ور ریاضت آیدت بی‌اختیار | * | سر بِنه شکرانه دِه ای کامْیار |
| ۳۳۹۷ | N | ور ریاضت آیدت بی‌اختیار | * | سر بنه شکرانه ده ای کامیار |
| ۳۳۹۸ | Q | چون حَقَت داد آن ریاضت شُکر کُن | * | تو نکردی او کشیدت ز اَمْرِ کُنْ |
| ۳۳۹۸ | N | چون حقت داد آن ریاضت شکر کن | * | تو نکردی او کشیدت ز امر کُنْ |
block:3164
| ۳۳۹۹ | Q | آن زنی هر سال زاییدی پسر | * | بیش از شش مه نبودی عُمْروَرْ |
| ۳۳۹۹ | N | آن زنی هر سال زاییدی پسر | * | بیش از شش مه نبودی عمرور |
| ۳۴۰۰ | Q | یا سه مه یا چار مه گشتی تباه | * | ناله کرد آن زن که افغان ای الهٰ |
| ۳۴۰۰ | N | یا سه مه یا چار مه گشتی تباه | * | ناله کرد آن زن که افغان ای اله |
| ۳۴۰۱ | Q | نُه مَهَم بارست و سه ماهم فَرَح | * | نعمتم زُوتَر رَوْ از قَوْسِ قُزَح |
| ۳۴۰۱ | N | نه مهم بار است و سه ماهم فرح | * | نعمتم زوتر رو از قوس قزح |
| ۳۴۰۲ | Q | پیشِ مَردانِ خدا کردی نفیر | * | زین شکایت آن زن از دردِ نذیر |
| ۳۴۰۲ | N | پیش مردان خدا کردی نفیر | * | زین شکایت آن زن از درد نذیر |
| ۳۴۰۳ | Q | بیست فرزند این چنین در گور رفت | * | آتشی در جانشان افتاد تَفت |
| ۳۴۰۳ | N | بیست فرزند این چنین در گور رفت | * | آتشی در جانشان افتاد تفت |
| ۳۴۰۴ | Q | تا شبی بنمود او را جَنَّتی | * | باقیی سبزی خوشی بی‌ضِنَّتی |
| ۳۴۰۴ | N | تا شبی بنمود او را جنتی | * | باقیی سبزی خوشی بی‌ضنتی |
| ۳۴۰۵ | Q | باغ گفتم نعمتِ بی‌کیف را | * | کاصلِ نعمتهاست و مَجْمَع باغها |
| ۳۴۰۵ | N | باغ گفتم نعمت بی‌کیف را | * | کاصل نعمتهاست و مجمع باغها |
| ۳۴۰۶ | Q | ورنه لا عَیْنؐ رَأَتْ چه جایِ باغ | * | گفت نورِ غیب را یزدان چراغ |
| ۳۴۰۶ | N | ور نه لا عین رأت چه جای باغ | * | گفت نور غیب را یزدان چراغ |
| ۳۴۰۷ | Q | مِثْل نبْود آن مثالِ آن بود | * | تا بَرَد بُویْ آنک او حیران بود |
| ۳۴۰۷ | N | مثل نبود آن مثال آن بود | * | تا برد بوی آن که او حیران بود |
| ۳۴۰۸ | Q | حاصل آن زن دید آن را مست شد | * | ز آن تجلّی آن ضعیف از دست شد |
| ۳۴۰۸ | N | حاصل آن زن دید آن را مست شد | * | ز آن تجلی آن ضعیف از دست شد |
| ۳۴۰۹ | Q | دید در قصری نوشته نامِ خویش | * | آنِ خود دانستش آن محبوب کیش |
| ۳۴۰۹ | N | دید در قصری نوشته نام خویش | * | آن خود دانستش آن محبوب کیش |
| ۳۴۱۰ | Q | بعد از آن گفتند کاین نعمت وراست | * | کو بجان بازی بجُز صادق نخاست |
| ۳۴۱۰ | N | بعد از آن گفتند کاین نعمت و راست | * | کاو به جان بازی بجز صادق نخاست |
| ۳۴۱۱ | Q | خدمتِ بسیار می‌بایست کرد | * | مر ترا تا برخوری زین چاشت خورد |
| ۳۴۱۱ | N | خدمت بسیار می‌بایست کرد | * | مر ترا تا بر خوری زین چاشت خورد |
| ۳۴۱۲ | Q | چون تو کاهل بودی اندر التجا | * | آن مُصیبتها عوض دادت خدا |
| ۳۴۱۲ | N | چون تو کاهل بودی اندر التجا | * | آن مصیبتها عوض دادت خدا |
| ۳۴۱۳ | Q | گفت یا رب تا بصَد سال و فزون | * | این چُنینم دِه بریز از من تو خون |
| ۳۴۱۳ | N | گفت یا رب تا به صد سال و فزون | * | این چنینم ده بریز از من تو خون |
| ۳۴۱۴ | Q | اندر آن باغ او چو آمد پیش پیش | * | دید در وَیْ جمله فرزندانِ خویش |
| ۳۴۱۴ | N | اندر آن باغ او چو آمد پیش پیش | * | دید در وی جمله فرزندان خویش |
| ۳۴۱۵ | Q | گفت از من گُم شد از تو گُم نشد | * | بی‌دو چشمِ غیب کس مردُم نشد |
| ۳۴۱۵ | N | گفت از من گم شد از تو گم نشد | * | بی‌دو چشم غیب کس مردم نشد |
| ۳۴۱۶ | Q | تو نکردی قصد و از بینی دوید | * | خونِ افزون تا ز تَب جانت رهید |
| ۳۴۱۶ | N | تو نکردی قصد و از بینی دوید | * | خون افزون تا ز تب جانت رهید |
| ۳۴۱۷ | Q | مغزِ هر میوه بِهست از پوستش | * | پوست دان تن را و مغز آن دوستش |
| ۳۴۱۷ | N | مغز هر میوه به است از پوستش | * | پوست دان تن را و مغز آن دوستش |
| ۳۴۱۸ | Q | مغزِ نغزی دارد آخر آدمی | * | یکدمی آن را طلب گر ز آن دَمی |
| ۳۴۱۸ | N | مغز نغزی دارد آخر آدمی | * | یک دمی آن را طلب گر ز آن دمی |
block:3165
| ۳۴۱۹ | Q | اندر آخر حَمْزه چون در صف شدی | * | بی‌زِرِه سرمست در غَزْو آمدی |
| ۳۴۱۹ | N | اندر آخر حمزه چون در صف شدی | * | بی‌زره سر مست در غزو آمدی |
| ۳۴۲۰ | Q | سینه باز و تن برهنه پیش پیش | * | در فکندی در صفِ شمشیر خویش |
| ۳۴۲۰ | N | سینه باز و تن برهنه پیش پیش | * | در فکندی در صف شمشیر خویش |
| ۳۴۲۱ | Q | خلق پرسیدند کای عمِّ رسول | * | ای هِژَبْرِ صف شکن شاهِ فُحول |
| ۳۴۲۱ | N | خلق پرسیدند کای عم رسول | * | ای هژبر صف شکن شاه فحول |
| ۳۴۲۲ | Q | نه تو لا تُلْقُوا بِأَیْدِیکُمْ إِلَی | * | تهلکه خواندی ز پیغامِ خدا |
| ۳۴۲۲ | N | نه تو لا تُلْقُوا بِأَیْدِیکُمْ إِلَی | * | تهلکه خواندی ز پیغام خدا |
| ۳۴۲۳ | Q | پس چرا تو خویش را در تهلکه | * | می‌دراندازی چنین در مَعْرَکه |
| ۳۴۲۳ | N | پس چرا تو خویش را در تهلکه | * | می‌دراندازی چنین در معرکه |
| ۳۴۲۴ | Q | چون جوان بودی و زفت و سخت‌زِه | * | تو نمی‌رفتی سوی صَف بی‌زره |
| ۳۴۲۴ | N | چون جوان بودی و زفت و سخت زه | * | تو نمی‌رفتی سوی صف بی‌زره |
| ۳۴۲۵ | Q | چون شدی پیر و ضعیف و مُنحنی | * | پرده‌های لاأُبالی می‌زنی |
| ۳۴۲۵ | N | چون شدی پیر و ضعیف و منحنی | * | پرده‌های لاابالی می‌زنی |
| ۳۴۲۶ | Q | لاأُبالی‌وار با تیغ و سِنان | * | می‌نمایی دار و گیر و امتحان |
| ۳۴۲۶ | N | لاابالی‌وار با تیغ و سنان | * | می‌نمایی دار و گیر و امتحان |
| ۳۴۲۷ | Q | تیغ حُرمت می‌ندارد پیر را | * | کَیْ بود تَمییز تیغ و تیر را |
| ۳۴۲۷ | N | تیغ حرمت می‌ندارد پیر را | * | کی بود تمییز تیغ و تیر را |
| ۳۴۲۸ | Q | زین نَسق غمخوارگان بی‌خبر | * | پند می‌دادند او را از غَیَر |
| ۳۴۲۸ | N | زین نسق غم خوارگان بی‌خبر | * | پند می‌دادند او را از غیر |
block:3166
| ۳۴۲۹ | Q | گفت حمزه چونک بودم من جوان | * | مرگ می‌دیدم وَداعِ این جهان |
| ۳۴۲۹ | N | گفت حمزه چون که بودم من جوان | * | مرگ می‌دیدم وداع این جهان |
| ۳۴۳۰ | Q | سوی مُردن کس برَغْبَت کَیْ رود | * | پیش اژدرها برهنه کَیْ شود |
| ۳۴۳۰ | N | سوی مردن کس به رغبت کی رود | * | پیش اژدرها برهنه کی شود |
| ۳۴۳۱ | Q | لیک از نور محمَّد من کنون | * | نیستم این شهرِ فانی را زبون |
| ۳۴۳۱ | N | لیک از نور محمد من کنون | * | نیستم این شهر فانی را زبون |
| ۳۴۳۲ | Q | از برونِ حسّ لشکرگاهِ شاه | * | پُر همی‌بینم ز نورِ حق سپاه |
| ۳۴۳۲ | N | از برون حس لشکرگاه شاه | * | پر همی‌بینم ز نور حق سپاه |
| ۳۴۳۳ | Q | خیمه در خیمه طناب اندر طناب | * | شُکرِ آنک کرد بیدارم ز خواب |
| ۳۴۳۳ | N | خیمه در خیمه طناب اندر طناب | * | شکر آن که کرد بیدارم ز خواب |
| ۳۴۳۴ | Q | آنک مُردن پیشِ چشمش تَهْلکه‌ست | * | امرِ لا تُلْقُوا بگیرد او بدَسْت |
| ۳۴۳۴ | N | آن که مردن پیش چشمش تهلکه ست | * | امر لا تُلْقُوا بگیرد او به دست |
| ۳۴۳۵ | Q | وانک مُردن پیشِ او شد فتحِ باب | * | سارِعُوا آید مَرُو را در خِطاب |
| ۳۴۳۵ | N | و انکه مردن پیش او شد فتح باب | * | سارِعُوا آید مر او را در خطاب |
| ۳۴۳۶ | Q | الحَذَر ای مرگ‌بینان بارِعُوا | * | العَجَل ای حَشْربینان سارِعُوا |
| ۳۴۳۶ | N | الحذر ای مرگ بینان بارعوا | * | العجل ای حشر بینان سارِعُوا |
| ۳۴۳۷ | Q | الصَّلا ای لطف‌بینان اِفْرَحُوا | * | البَلا ای قهربینان اِتْرَحُوا |
| ۳۴۳۷ | N | الصلا ای لطف‌بینان افرحوا | * | البلا ای قهر بینان اترحوا |
| ۳۴۳۸ | Q | هر که یوسف دید جان کردش فِدَی | * | هر که گرگش دید برگشت از هُدَی |
| ۳۴۳۸ | N | هر که یوسف دید جان کردش فدی | * | هر که گرگش دید برگشت از هدی |
| ۳۴۳۹ | Q | مرگِ هر یک ای پسر هم رنگِ اوست | * | پیشِ دشمن دشمن و بر دوست دوست |
| ۳۴۳۹ | N | مرگ هر یک ای پسر هم رنگ اوست | * | پیش دشمن دشمن و بر دوست دوست |
| ۳۴۴۰ | Q | پیشِ تُرک آیینه را خوش رنگیَست | * | پیشِ زنگی آینه هم زنگیَست |
| ۳۴۴۰ | N | پیش ترک آیینه را خوش رنگی است | * | پیش زنگی آینه هم زنگی است |
| ۳۴۴۱ | Q | آنک می‌ترسی ز مرگ اندر فرار | * | آن ز خود ترسانی ای جان هوش دار |
| ۳۴۴۱ | N | آن که می‌ترسی ز مرگ اندر فرار | * | آن ز خود ترسانی ای جان هوش دار |
| ۳۴۴۲ | Q | رُویِ زشتِ تُست نه رخسارِ مرگ | * | جانِ تو همچون درخت و مرگ برگ |
| ۳۴۴۲ | N | روی زشت تست نه رخسار مرگ | * | جان تو همچون درخت و مرگ برگ |
| ۳۴۴۳ | Q | از تو رُستست ار نکویست ار بَدست | * | ناخوش و خوش هر ضمیرت از خودست |
| ۳۴۴۳ | N | از تو رسته ست ار نکوی است ار بد است | * | ناخوش و خوش هر ضمیرت از خود است |
| ۳۴۴۴ | Q | گر بخاری خسته‌ای خود کِشته‌ای | * | ور حریر و قزدَری خود رِشته‌ای |
| ۳۴۴۴ | N | گر به خاری خسته‌ای خود کشته‌ای | * | ور حریر و قز دری خود رشته‌ای |
| ۳۴۴۵ | Q | دانک نبود فعل هم رنگِ جزا | * | هیچ خدمت نیست هم رنگِ عطا |
| ۳۴۴۵ | N | دان که نبود فعل هم رنگ جزا | * | هیچ خدمت نیست هم رنگ عطا |
| ۳۴۴۶ | Q | مُزدِ مُزدوران نمی‌ماند بکار | * | کان عَرض وین جَوهرست و پایدار |
| ۳۴۴۶ | N | مزد مزدوران نمی‌ماند به کار | * | کان عرض وین جوهر است و پایدار |
| ۳۴۴۷ | Q | آن همه سختی و زورست و عَرَق | * | وین همه سیمست و زرَّست و طَبَق |
| ۳۴۴۷ | N | آن همه سختی و زور است و عرق | * | وین همه سیم است و زر است و طبق |
| ۳۴۴۸ | Q | گر ترا آید ز جایی تُهمتی | * | کرد مظلومیت دعا در محنتی |
| ۳۴۴۸ | N | گر ترا آید ز جایی تهمتی | * | کرد مظلومیت دعا در محنتی |
| ۳۴۴۹ | Q | تو همی‌گویی که من آزاده‌ام | * | بر کسی من تُهمتی ننْهاده‌ام |
| ۳۴۴۹ | N | تو همی‌گویی که من آزاده‌ام | * | بر کسی من تهمتی ننهاده‌ام |
| ۳۴۵۰ | Q | تو گناهی کرده‌ای شکلِ دگر | * | دانه کِشتی دانه کَیْ ماند ببَر |
| ۳۴۵۰ | N | تو گناهی کرده‌ای شکل دگر | * | دانه کشتی دانه کی ماند به بر |
| ۳۴۵۱ | Q | او زِنا کرد و جزا صد چوب بود | * | گوید او من کَیْ زدم کس را بعُود |
| ۳۴۵۱ | N | او زنا کرد و جزا صد چوب بود | * | گوید او من کی زدم کس را به عود |
| ۳۴۵۲ | Q | نه جزای آن زِنا بود این بلا | * | چوب کَیْ ماند زنا را در خَلا |
| ۳۴۵۲ | N | نه جزای آن زنا بود این بلا | * | چوب کی ماند ز نارا در خلا |
| ۳۴۵۳ | Q | مار کَیْ ماند عصا را ای کلیم | * | درد کَیْ ماند دوا را ای حکیم |
| ۳۴۵۳ | N | مار کی ماند عصا را ای کلیم | * | درد کی ماند دوا را ای حکیم |
| ۳۴۵۴ | Q | تو بجایِ آن عصا آبِ مَنی | * | چون بیفکندی شد آن شخصِ سَنی |
| ۳۴۵۴ | N | تو به جای آن عصا آب منی | * | چون بیفکندی شد آن شخص سنی |
| ۳۴۵۵ | Q | یار شد یا مار شد آن آبِ تو | * | ز آن عصا چونست این اِعْجابِ تو |
| ۳۴۵۵ | N | یار شد یا مار شد آن آب تو | * | ز آن عصا چون است این اعجاب تو |
| ۳۴۵۶ | Q | هیچ ماند آب آن فرزند را | * | هیچ ماند نَیْشَکَر مر قند را |
| ۳۴۵۶ | N | هیچ ماند آب آن فرزند را | * | هیچ ماند نیشکر مر قند را |
| ۳۴۵۷ | Q | چون سُجودی یا رُکوعی مَرد کِشت | * | شد در آن عالَم سجودِ او بهِشت |
| ۳۴۵۷ | N | چون سجودی یا رکوعی مرد کشت | * | شد در آن عالم سجود او بهشت |
| ۳۴۵۸ | Q | چونک پرّید از دهانش حمدِ حق | * | مرغِ جنَّت ساختش رَبُّ ٱلْفَلَق |
| ۳۴۵۸ | N | چون که پرید از دهانش حمد حق | * | مرغ جنت ساختش رب الفلق |
| ۳۴۵۹ | Q | حمد و تسبیحت نماند مرغ را | * | گرچه نطفهٔ مرغ بادست و هوا |
| ۳۴۵۹ | N | حمد و تسبیحت نماند مرغ را | * | گر چه نطفه‌ی مرغ باد است و هوا |
| ۳۴۶۰ | Q | چون ز دستت رُست ایثار و زکوة | * | گشت این دست آن طرف نخل و نبات |
| ۳۴۶۰ | N | چون ز دستت رست ایثار و زکات | * | گشت این دست آن طرف نخل و نبات |
| ۳۴۶۱ | Q | آبِ صبرت جُویِ آبِ خُلد شد | * | جُوی شیرِ خلد مِهرِ تُست و وُد |
| ۳۴۶۱ | N | آب صبرت جوی آب خلد شد | * | جوی شیر خلد مهر تست و ود |
| ۳۴۶۲ | Q | ذوقِ طاعت گشت جویِ انگبین | * | مستی و شوقِ تو جویِ خمر بین |
| ۳۴۶۲ | N | ذوق طاعت گشت جوی انگبین | * | مستی و شوق تو جوی خمر بین |
| ۳۴۶۳ | Q | این سببها آن اثرها را نمانْد | * | کس نداند چونْش جایِ آن نشانْد |
| ۳۴۶۳ | N | این سببها آن اثرها را نماند | * | کس نداند چونش جای آن نشاند |
| ۳۴۶۴ | Q | این سببها چون بفرمانِ تو بود | * | چار جُو هم مر ترا فرمان نمود |
| ۳۴۶۴ | N | این سببها چون به فرمان تو بود | * | چار جو هم مر ترا فرمان نمود |
| ۳۴۶۵ | Q | هر طرف خواهی روانش می‌کنی | * | آن صِفَت چون بُد چنانش می‌کنی |
| ۳۴۶۵ | N | هر طرف خواهی روانش می‌کنی | * | آن صفت چون بد چنانش می‌کنی |
| ۳۴۶۶ | Q | چون مَنی تو که در فرمانِ تُست | * | نسلِ آن در اَمرِ تو آیند چُست |
| ۳۴۶۶ | N | چون منی تو که در فرمان تست | * | نسل آن در امر تو آیند چست |
| ۳۴۶۷ | Q | می‌دَود بر امرِ تو فرزندِ نَو | * | که منم جُزْوت که کردی‌اش گِرَو |
| ۳۴۶۷ | N | می‌دود بر امر تو فرزند نو | * | که منم جزوت که کردی‌اش گرو |
| ۳۴۶۸ | Q | آن صفت در امرِ تو بود این جهان | * | هم در امرِ تُست آن جُوها روان |
| ۳۴۶۸ | N | آن صفت در امر تو بود این جهان | * | هم در امر تست آن جوها روان |
| ۳۴۶۹ | Q | آن درختان مر ترا فرمان بَرند | * | کان درختان از صفاتت با بَرند |
| ۳۴۶۹ | N | آن درختان مر ترا فرمان برند | * | کان درختان از صفاتت با برند |
| ۳۴۷۰ | Q | چون باَمرِ تُست اینجا این صفات | * | پس در امرِ تُست آنجا آن جزات |
| ۳۴۷۰ | N | چون به امر تست اینجا این صفات | * | پس در امر تست آن جا آن جزات |
| ۳۴۷۱ | Q | چون ز دستت زخم بر مظلوم رُست | * | آن درختی گشت ازو زَقُّوم رُست |
| ۳۴۷۱ | N | چون ز دستت زخم بر مظلوم رست | * | آن درختی گشت از او زقوم رست |
| ۳۴۷۲ | Q | چون ز خشم آتش تو در دلها زدی | * | مایهٔ نارِ جهنَّم آمدی |
| ۳۴۷۲ | N | چون ز خشم آتش تو در دلها زدی | * | مایه‌ی نار جهنم آمدی |
| ۳۴۷۳ | Q | آتشت اینجا چو آدم‌سوز بود | * | آنچ از وَیْ زاد مَردْ افروز بود |
| ۳۴۷۳ | N | آتشت اینجا چو آدم سوز بود | * | آن چه از وی زاد مرد افروز بود |
| ۳۴۷۴ | Q | آتشِ تو قصدِ مردم می‌کند | * | نار کز وَیْ زاد بر مردم زند |
| ۳۴۷۴ | N | آتش تو قصد مردم می‌کند | * | نار کز وی زاد بر مردم زند |
| ۳۴۷۵ | Q | آن سخنهای چو مار و کَژْدُمت | * | مار و کژدم گشت و می‌گیرد دُمت |
| ۳۴۷۵ | N | آن سخنهای چو مار و کژدمت | * | مار و کژدم گشت و می‌گیرد دمت |
| ۳۴۷۶ | Q | اولیا را داشتی در انتظار | * | انتظارِ رَستخیزت گشت یار |
| ۳۴۷۶ | N | اولیا را داشتی در انتظار | * | انتظار رستخیزت گشت یار |
| ۳۴۷۷ | Q | وعدهٔ فردا و پس فردای تو | * | انتظارِ حَشْرت آمد وای تو |
| ۳۴۷۷ | N | وعده‌ی فردا و پس فردای تو | * | انتظار حشرت آمد وای تو |
| ۳۴۷۸ | Q | منتظر مانی در آن روزِ دراز | * | در حساب و آفتابِ جان گداز |
| ۳۴۷۸ | N | منتظر مانی در آن روز دراز | * | در حساب و آفتاب جان گداز |
| ۳۴۷۹ | Q | کاسمان را منتظر می‌داشتی | * | تخمِ فردا رَهْ رَوَمْ می‌کاشتی |
| ۳۴۷۹ | N | کاسمان را منتظر می‌داشتی | * | تخم فردا ره روم می‌کاشتی |
| ۳۴۸۰ | Q | خشمِ تو تخم سعیرِ دوزخست | * | هین بکُش این دوزخت را کین فخَست |
| ۳۴۸۰ | N | خشم تو تخم سعیر دوزخ است | * | هین بکش این دوزخت را کاین فخ است |
| ۳۴۸۱ | Q | کُشتنِ این نار نبْود جز بنور | * | نُورُک أطْفأ نَارَنا نَحْنُ ٱلشُکُور |
| ۳۴۸۱ | N | کشتن این نار نبود جز به نور | * | نورک أطفأ نارنا نحن الشکور |
| ۳۴۸۲ | Q | گر تو بی‌نوری کنی حلمی بدَست | * | آتشت زنده‌ست و در خاکسترست |
| ۳۴۸۲ | N | گر تو بی‌نوری کنی حلمی به دست | * | آتشت زنده ست و در خاکستر است |
| ۳۴۸۳ | Q | آن تکلُّف باشد و رُوپوش هین | * | نار را نکْشد بغیرِ نورِ دین |
| ۳۴۸۳ | N | آن تکلف باشد و رو پوش هین | * | نار را نکشد بغیر نور دین |
| ۳۴۸۴ | Q | تا نبینی نورِ دین ایمن مباش | * | کاتشِ پنهان شود یک روز فاش |
| ۳۴۸۴ | N | تا نبینی نور دین ایمن مباش | * | کاتش پنهان شود یک روز فاش |
| ۳۴۸۵ | Q | نور آبی دان و هم بر آب چَفْس | * | چون که داری آب از آتش مَترْس |
| ۳۴۸۵ | N | نور آبی دان و هم بر آب چفس | * | چون که داری آب از آتش مترس |
| ۳۴۸۶ | Q | آب آتش را کُشد کاتش بخُو | * | می‌بسوزد نسل و فرزندانِ او |
| ۳۴۸۶ | N | آب آتش را کشد کاتش به خو | * | می‌بسوزد نسل و فرزندان او |
| ۳۴۸۷ | Q | سوی آن مُرغابیان رَوْ روزِ چند | * | تا ترا در آبِ حیوانی کَشند |
| ۳۴۸۷ | N | سوی آن مرغابیان رو روز چند | * | تا ترا در آب حیوانی کشند |
| ۳۴۸۸ | Q | مرغِ خاکی مرغِ آبی هم‌تَنَند | * | لیک ضِدّانند آب و رُوغنند |
| ۳۴۸۸ | N | مرغ خاکی مرغ آبی هم تنند | * | لیک ضدانند آب و روغنند |
| ۳۴۸۹ | Q | هر یکی مراصلِ خود را بنده‌اند | * | احتیاطی کُن بهم ماننده‌اند |
| ۳۴۸۹ | N | هر یکی مر اصل خود را بنده‌اند | * | احتیاطی کن به هم ماننده‌اند |
| ۳۴۹۰ | Q | چنانک وسوسه و وَحْیِ أَ لَسْتُ | * | هر دُو معقولند لیکن فرق هست |
| ۳۴۹۰ | N | همچنان که وسوسه و وحی أَ لَسْتُ | * | هر دو معقولند لیکن فرق هست |
| ۳۴۹۱ | Q | هر دو دلّالانِ بازارِ ضمیر | * | رختها را می‌ستایند ای امیر |
| ۳۴۹۱ | N | هر دو دلالان بازار ضمیر | * | رختها را می‌ستایند ای امیر |
| ۳۴۹۲ | Q | گر تو صرّافِ دلی فکرت شناس | * | فرق کن سِرِّ دو فکرِ چون نَخاس |
| ۳۴۹۲ | N | گر تو صراف دلی فکرت شناس | * | فرق کن سر دو فکرت چون نخاس |
| ۳۴۹۳ | Q | ور ندانی این دُو فکرت از گمان | * | لاخِلابه گُوی و مَشْتاب و مران |
| ۳۴۹۳ | N | ور ندانی این دو فکرت از گمان | * | لاخلابه گوی و مشتاب و مران |
block:3167
| ۳۴۹۴ | Q | آن یکی یاری پَیَمبر را بگفت | * | که منم در بَیعها با غَبْن جُفت |
| ۳۴۹۴ | N | آن یکی یاری پیمبر را بگفت | * | که منم در بیعها با غبن جفت |
| ۳۴۹۵ | Q | مَکرِ هر کس کو فرو شد یا خرد | * | همچو سِحرست و ز راهم می‌برد |
| ۳۴۹۵ | N | مکر هر کس کاو فرو شد یا خرد | * | همچو سحر است و ز راهم می‌برد |
| ۳۴۹۶ | Q | گفت در بیعی که ترسی از غِرار | * | شرط کُن سه روز خود را اختیار |
| ۳۴۹۶ | N | گفت در بیعی که ترسی از غرار | * | شرط کن سه روز خود را اختیار |
| ۳۴۹۷ | Q | که تأنّی هست از رحمان یقین | * | هست تعجیلت ز شَیْطانِ لعین |
| ۳۴۹۷ | N | که تانی هست از رحمان یقین | * | هست تعجیلت ز شیطان لعین |
| ۳۴۹۸ | Q | پیشِ سگ چون لقمهٔ نان افکنی | * | بُو کند آنگه خورد ای مُعْتَنی |
| ۳۴۹۸ | N | پیش سگ چون لقمه‌ی نان افکنی | * | بو کند آن گه خورد ای معتنی |
| ۳۴۹۹ | Q | او ببینی بُو کند ما با خِرَد | * | هم ببوییمش بعَقْلِ مُنْتَقَد |
| ۳۴۹۹ | N | او ببینی بو کند ما با خرد | * | هم ببوییمش به عقل منتقد |
| ۳۵۰۰ | Q | با تأنّی گشت موجود از خدا | * | تا بشَس روز این زمین و چرخها |
| ۳۵۰۰ | N | با تانی گشت موجود از خدا | * | تا به شش روز این زمین و چرخها |
| ۳۵۰۱ | Q | ورنه قادر بود کو کُنْ فَیَکُونُ | * | صد زمین و چرخ آوردی برون |
| ۳۵۰۱ | N | ور نه قادر بود کز کُنْ فَیَکُونُ | * | صد زمین و چرخ آوردی برون |
| ۳۵۰۲ | Q | آدمی را اندک اندک آن هُمام | * | تا چهل سالش کند مَردِ تمام |
| ۳۵۰۲ | N | آدمی را اندک اندک آن همام | * | تا چهل سالش کند مرد تمام |
| ۳۵۰۳ | Q | گرچه قادر بود کاندر یکنَفَس | * | از عدم پَرّان کند پنجاه کَسْ |
| ۳۵۰۳ | N | گر چه قادر بود کاندر یک نفس | * | از عدم پران کند پنجاه کس |
| ۳۵۰۴ | Q | عیسی قادر بود کو از یک دُعا | * | بی‌توقُّف بر جهاند مُرده را |
| ۳۵۰۴ | N | عیسی قادر بود کاو از یک دعا | * | بی‌توقف بر جهاند مرده را |
| ۳۵۰۵ | Q | خالقِ عیسی بنتْواند که او | * | بی‌توقُّف مَردُم آرد تُو بتُو |
| ۳۵۰۵ | N | خالق عیسی بنتواند که او | * | بی‌توقف مردم آرد تو به تو |
| ۳۵۰۶ | Q | این تأنّی از پی تعلیمِ تُست | * | که طلب آهسته باید بی‌سُکُست |
| ۳۵۰۶ | N | این تانی از پی تعلیم تست | * | که طلب آهسته باید بی‌سکست |
| ۳۵۰۷ | Q | جُو یکی کوچک که دایم می‌رود | * | نه نَجِس گردد نه گنده می‌شود |
| ۳۵۰۷ | N | جو یکی کوچک که دایم می‌رود | * | نه نجس گردد نه گنده می‌شود |
| ۳۵۰۸ | Q | زین تأنّی زاید اقبال و سُرور | * | این تأنّی بیضه دولت چون طیُور |
| ۳۵۰۸ | N | زین تأنی زاید اقبال و سرور | * | این تأنی بیضه دولت چون طیور |
| ۳۵۰۹ | Q | مرغ کَیْ ماند به بیضه ای عَنید | * | گرچه از بیضه همی‌آید پَدید |
| ۳۵۰۹ | N | مرغ کی ماند به بیضه ای عنید | * | گر چه از بیضه همی‌آید پدید |
| ۳۵۱۰ | Q | باش تا اجزای تو چون بَیْضه‌ها | * | مرغها زایند اندر انتِهَا |
| ۳۵۱۰ | N | باش تا اجزای تو چون بیضه‌ها | * | مرغها زایند اندر انتها |
| ۳۵۱۱ | Q | بیضهٔ مار ارچه ماند در شَبَهْ | * | بیضهٔ گُنْجِشک را دُورست رَه |
| ۳۵۱۱ | N | بیضه‌ی مار ار چه ماند در شبه | * | بیضه‌ی گنجشک را دور است ره |
| ۳۵۱۲ | Q | دانهٔ آبی بدانهٔ سیب نیز | * | گرچه ماند فرق‌ها دان ای عزیز |
| ۳۵۱۲ | N | دانه‌ی آبی به دانه‌ی سیب نیز | * | گر چه ماند فرق‌ها دان ای عزیز |
| ۳۵۱۳ | Q | برگها هم رنگ باشد در نظر | * | میوه‌ها هر یک بود نوعی دگر |
| ۳۵۱۳ | N | برگها هم رنگ باشد در نظر | * | میوه‌ها هر یک بود نوعی دگر |
| ۳۵۱۴ | Q | برگهای جسمها ماننده‌اند | * | لیک هر جانی برَیْعی زنده‌اند |
| ۳۵۱۴ | N | برگهای جسمها ماننده‌اند | * | لیک هر جانی به ریعی زنده‌اند |
| ۳۵۱۵ | Q | خلق در بازار یکسان می‌روند | * | آن یکی در ذوق و دیگر دردمند |
| ۳۵۱۵ | N | خلق در بازار یکسان می‌روند | * | آن یکی در ذوق و دیگر دردمند |
| ۳۵۱۶ | Q | همچنان در مرگ یکسان می‌رویم | * | نیم در خُسْران و نیمی خُسْرَویم |
| ۳۵۱۶ | N | همچنان در مرگ یکسان می‌رویم | * | نیم در خسران و نیمی خسرویم |
block:3168
| ۳۵۱۷ | Q | چون بِلال از ضعف شد همچون هلال | * | رنگِ مرگ افتاد بر رویِ بلال |
| ۳۵۱۷ | N | چون بلال از ضعف شد همچون هلال | * | رنگ مرگ افتاد بر روی بلال |
| ۳۵۱۸ | Q | جفتِ او دیدش بگفتا وا حَرَب | * | پس بلالش گفت نه نه وا طَرَب |
| ۳۵۱۸ | N | جفت او دیدش بگفتا وا حرب | * | پس بلالش گفت نه نه وا طرب |
| ۳۵۱۹ | Q | تا کنون اندر حَرَب بودم ز زیست | * | تو چه دانی مرگ چون عیشست و چیست |
| ۳۵۱۹ | N | تا کنون اندر حرب بودم ز زیست | * | تو چه دانی مرگ چون عیش است و چیست |
| ۳۵۲۰ | Q | این همی‌گفت و رُخش در عینِ گفت | * | نرگس و گلبرگ و لاله می‌شکُفت |
| ۳۵۲۰ | N | این همی‌گفت و رخش در عین گفت | * | نرگس و گلبرگ و لاله می‌شکفت |
| ۳۵۲۱ | Q | تابِ رُو و چشمِ پُر انوارِ او | * | می گواهی داد بر گفتارِ او |
| ۳۵۲۱ | N | تاب رو و چشم پر انوار او | * | می گواهی داد بر گفتار او |
| ۳۵۲۲ | Q | هر سِیَه‌دل می سِیَه دیدی ورا | * | مردمِ دیده سیاه آمد چرا |
| ۳۵۲۲ | N | هر سیه دل می سیه دیدی و را | * | مردم دیده سیاه آمد چرا |
| ۳۵۲۳ | Q | مردمِ نادیده باشد رُوسیاه | * | مردمِ دیده بود مرآتِ ماه |
| ۳۵۲۳ | N | مردم نادیده باشد رو سیاه | * | مردم دیده بود مرآت ماه |
| ۳۵۲۴ | Q | خود کی بیند مردمِ دیدهٔ ترا | * | در جهان جز مردمِ دیده‌فزا |
| ۳۵۲۴ | N | خود که بیند مردم دیده‌ی ترا | * | در جهان جز مردم دیده‌فزا |
| ۳۵۲۵ | Q | چون بغیرِ مردمِ دیدش ندید | * | پس بغیرِ او که در رنگش رسید |
| ۳۵۲۵ | N | چون به غیر مردم دیده‌ش ندید | * | پس به غیر او که در رنگش رسید |
| ۳۵۲۶ | Q | پس جُز او جمله مُقَلِّد آمدند | * | در صفاتِ مردمِ دیدهٔ بلند |
| ۳۵۲۶ | N | پس جز او جمله مقلد آمدند | * | در صفات مردم دیده‌ی بلند |
| ۳۵۲۷ | Q | گفت جُفتش الفراق ای خوش خصال | * | گفت نه نه اَلوِصالست اَلوصال |
| ۳۵۲۷ | N | گفت جفتش الفراق ای خوش خصال | * | گفت نه نه الوصال است الوصال |
| ۳۵۲۸ | Q | گفت جُفت امشب غریبی می‌روی | * | از تبار و خویش غایب می‌شوی |
| ۳۵۲۸ | N | گفت جفت امشب غریبی می‌روی | * | از تبار و خویش غایب می‌شوی |
| ۳۵۲۹ | Q | گفت نه نه بلک امشب جانِ من | * | می‌رسد خود از غریبی در وطن |
| ۳۵۲۹ | N | گفت نه نه بلکه امشب جان من | * | می‌رسد خود از غریبی در وطن |
| ۳۵۳۰ | Q | گفت رویت را کجا بینیم ما | * | گفت اندر حلقهٔ خاصِ خدا |
| ۳۵۳۰ | N | گفت رویت را کجا بینیم ما | * | گفت اندر حلقه‌ی خاص خدا |
| ۳۵۳۱ | Q | حلقهٔ خاصش بتو پیوسته است | * | گر نظر بالا کنی نه سوی پَست |
| ۳۵۳۱ | N | حلقه‌ی خاصش به تو پیوسته است | * | گر نظر بالا کنی نه سوی پست |
| ۳۵۳۲ | Q | اندر آن حلقه ز رَبّ ٱلْعالَمِین | * | نور می‌تابد چو در حلقه نگین |
| ۳۵۳۲ | N | اندر آن حلقه ز رب العالمین | * | نور می‌تابد چو در حلقه نگین |
| ۳۵۳۳ | Q | گفت ویران گشت این خانه دریغ | * | گفت اندر مَه نگر مَنگر بمیغ |
| ۳۵۳۳ | N | گفت ویران گشت این خانه دریغ | * | گفت اندر مه نگر منگر به میغ |
| ۳۵۳۴ | Q | کرد ویران تا کند معمورتر | * | قوم انبُه بود و خانه مُخْتَصَر |
| ۳۵۳۴ | N | کرد ویران تا کند معمورتر | * | قوم انبه بود و خانه مختصر |
block:3169
| ۳۵۳۵ | Q | من چو آدم بودم اوَّل حبسِ کَرْب | * | پُر شد اکنون نسلِ جانم شرق و غَرْب |
| ۳۵۳۵ | N | من چو آدم بودم اول حبس کرب | * | پر شد اکنون نسل جانم شرق و غرب |
| ۳۵۳۶ | Q | من گدا بودم درین خانهٔ چو چاه | * | شاه گشتم قصر باید بهرِ شاه |
| ۳۵۳۶ | N | من گدا بودم در این خانه‌ی چو چاه | * | شاه گشتم قصر باید بهر شاه |
| ۳۵۳۷ | Q | قصرها خود مر شهان را مأنَسَست | * | مرده را خانه و مکان گوری بَسست |
| ۳۵۳۷ | N | قصرها خود مر شهان را مانس است | * | مرده را خانه و مکان گوری بس است |
| ۳۵۳۸ | Q | انبیا را تنگ آمد این جهان | * | چون شهان رفتند اندر لامکان |
| ۳۵۳۸ | N | انبیا را تنگ آمد این جهان | * | چون شهان رفتند اندر لا مکان |
| ۳۵۳۹ | Q | مُردگان را این جهان بنْمود فَر | * | ظاهرش زفت و بمعنی تنگ بَر |
| ۳۵۳۹ | N | مردگان را این جهان بنمود فر | * | ظاهرش زفت و به معنی تنگ بر |
| ۳۵۴۰ | Q | گر نبودی تنگ این افغان ز چیست | * | چون دُو تا شد هر که در وَیْ بیش زیست |
| ۳۵۴۰ | N | گر نبودی تنگ این افغان ز چیست | * | چون دو تا شد هر که در وی بیش زیست |
| ۳۵۴۱ | Q | در زمانِ خواب چون آزاد شد | * | ز آن مکان بنْگر که جان چون شاد شد |
| ۳۵۴۱ | N | در زمان خواب چون آزاد شد | * | ز آن مکان بنگر که جان چون شاد شد |
| ۳۵۴۲ | Q | ظالم از ظُلمِ طبیعت باز رَست | * | مردِ زندانی ز فکرِ حبس جَست |
| ۳۵۴۲ | N | ظالم از ظلم طبیعت باز رست | * | مرد زندانی ز فکر حبس جست |
| ۳۵۴۳ | Q | این زمین و آسمانِ بس فراخ | * | سخت تنگ آمد بهنگامِ مُناخ |
| ۳۵۴۳ | N | این زمین و آسمان بس فراخ | * | سخت تنگ آمد به هنگام مناخ |
| ۳۵۴۴ | Q | چشم بند آمد فراخ و سخت تنگ | * | خندهٔ او گریه فخرش جمله ننگ |
| ۳۵۴۴ | N | چشم بند آمد فراخ و سخت تنگ | * | خنده‌ی او گریه فخرش جمله ننگ |
block:3170
| ۳۵۴۵ | Q | همچو گرمابه که تفسیده بود | * | تنگ آیی جانْت پخسیده شود |
| ۳۵۴۵ | N | همچو گرمابه که تفسیده بود | * | تنگ آیی جانت پخسیده شود |
| ۳۵۴۶ | Q | گرچه گرمابه عریضست و طویل | * | ز آن تَبِش تنگ آیدت جان و کلیل |
| ۳۵۴۶ | N | گر چه گرمابه عریض است و طویل | * | ز آن تبش تنگ آیدت جان و کلیل |
| ۳۵۴۷ | Q | تا بُرون نایی بنگشاید دلت | * | پس چه سود آمد فراخی مَنْزلت |
| ۳۵۴۷ | N | تا برون نایی بنگشاید دلت | * | پس چه سود آمد فراخی منزلت |
| ۳۵۴۸ | Q | یا که کفشِ تنگ پوشی ای غوی | * | در بیابانِ فراخی می‌روی |
| ۳۵۴۸ | N | یا که کفش تنگ پوشی ای غوی | * | در بیابان فراخی می‌روی |
| ۳۵۴۹ | Q | آن فراخی بیابان تنگ گشت | * | بر تو زندان آمد آن صحرا و دشت |
| ۳۵۴۹ | N | آن فراخی بیابان تنگ گشت | * | بر تو زندان آمد آن صحرا و دشت |
| ۳۵۵۰ | Q | هرکه دید او مر ترا از دُور گفت | * | کو در آن صحرا چو لالهٔ تر شگُفت |
| ۳۵۵۰ | N | هر که دید او مر ترا از دور گفت | * | کاو در آن صحرا چو لاله‌ی تر شکفت |
| ۳۵۵۱ | Q | او نداند که تو همچون ظالمان | * | از برون در گلشنی جان در فغان |
| ۳۵۵۱ | N | او نداند که تو همچون ظالمان | * | از برون در گلشنی جان در فغان |
| ۳۵۵۲ | Q | خوابِ تو آن کفش بیرون کردنست | * | که زمانی جانت آزاد از تنَست |
| ۳۵۵۲ | N | خواب تو آن کفش بیرون کردن است | * | که زمانی جانت آزاد از تن است |
| ۳۵۵۳ | Q | اولیا را خواب مُلکست ای فُلان | * | همچو آن اصحابِ کهف اندر جهان |
| ۳۵۵۳ | N | اولیا را خواب ملک است ای فلان | * | همچو آن اصحاب کهف اندر جهان |
| ۳۵۵۴ | Q | خواب می‌بینند و آنجا خواب نه | * | در عدم در می‌روند و باب نه |
| ۳۵۵۴ | N | خواب می‌بینند و آن جا خواب نه | * | در عدم در می‌روند و باب نه |
| ۳۵۵۵ | Q | خانهٔ تنگ و درون جان چنگ‌لُوک | * | کرد ویران تا کند قصرِ ملوک |
| ۳۵۵۵ | N | خانه‌ی تنگ و در او جان چنگ لوک | * | کرد ویران تا کند قصر ملوک |
| ۳۵۵۶ | Q | چنگ‌لوکم چون جَنین اندر رَحِم | * | نُه مَهه گشتم شد این نُقلان مُهِم |
| ۳۵۵۶ | N | چنگ لوکم چون جنین اندر رحم | * | نه مهه گشتم شد این نقلان مهم |
| ۳۵۵۷ | Q | گر نباشد دردِ زَه بر مادرم | * | من در این زندان میانِ آذرم |
| ۳۵۵۷ | N | گر نباشد درد زه بر مادرم | * | من در این زندان میان آذرم |
| ۳۵۵۸ | Q | مادرِ طبعم ز دردِ مرگِ خویش | * | می‌کند ره تا رهد بَرَّه ز میش |
| ۳۵۵۸ | N | مادر طبعم ز درد مرگ خویش | * | می‌کند ره تا رهد بره ز میش |
| ۳۵۵۹ | Q | تا چَرَد آن برَّه در صحرای سبز | * | هین رَحِم بگْشا که گشت این برَّه گبز |
| ۳۵۵۹ | N | تا چرد آن بره در صحرای سبز | * | هین رحم بگشا که گشت این بره گبز |
| ۳۵۶۰ | Q | دردِ زه گر رنجِ آبستان بود | * | بر جَنین اشْکستنِ زندان بود |
| ۳۵۶۰ | N | درد زه گر رنج آبستان بود | * | بر جنین اشکستن زندان بود |
| ۳۵۶۱ | Q | حامله گریان ز زَه کأَیْنَ ٱلْمَناص | * | و آن چنین خندان که پیش آمد خلاص |
| ۳۵۶۱ | N | حامله گریان ز زه کاین المناص | * | و آن چنین خندان که پیش آمد خلاص |
| ۳۵۶۲ | Q | هر چه زیرِ چرخ هستند اُمَّهات | * | از جَماد و از بهیمه و ز نبات |
| ۳۵۶۲ | N | هر چه زیر چرخ هستند امهات | * | از جماد و از بهیمه و ز نبات |
| ۳۵۶۳ | Q | هر یکی از دردِ غیری غافل‌اند | * | جز کسانی که نبیه و کامل‌اند |
| ۳۵۶۳ | N | هر یکی از درد غیری غافل‌اند | * | جز کسانی که نبیه و کامل‌اند |
| ۳۵۶۴ | Q | آنچ کوسه داند از خانهٔ کسان | * | بَلمه از خانهٔ خودش کَی داند آن |
| ۳۵۶۴ | N | آن چه کوسه داند از خانه‌ی کسان | * | بلمه از خانه‌ی خودش کی داند آن |
| ۳۵۶۵ | Q | آنچ صاحب دل بداند حالِ تو | * | تو ز حالِ خود ندانی ای عمُو |
| ۳۵۶۵ | N | آن چه صاحب دل بداند حال تو | * | تو ز حال خود ندانی ای عمو |
block:3171
| ۳۵۶۶ | Q | غفلت از تن بود چون تن روح شد | * | بیند او اسرار را بی‌هیچ بُد |
| ۳۵۶۶ | N | غفلت از تن بود چون تن روح شد | * | بیند او اسرار را بی‌هیچ بد |
| ۳۵۶۷ | Q | چون زمین برخاست از جَوِّ فلک | * | نه شب و نه سایه باشد نه و لَک |
| ۳۵۶۷ | N | چون زمین برخاست از جو فلک | * | نه شب و نه سایه باشد لی و لک |
| ۳۵۶۸ | Q | هر کجا سایه‌ست و شب یا سایگه | * | از زمین باشد نه از افلاک و مَه |
| ۳۵۶۸ | N | هر کجا سایه ست و شب یا سایه‌گه | * | از زمین باشد نه از افلاک و مه |
| ۳۵۶۹ | Q | دود پیوسته هم از هِیزِم بود | * | نه ز آتشهای مُسْتَنْجِم بود |
| ۳۵۶۹ | N | دود پیوسته هم از هیزم بود | * | نه از آتشهای مستنجم بود |
| ۳۵۷۰ | Q | وَهْم افتد در خطا و در غلَط | * | عقل باشد در اصابتها فقَط |
| ۳۵۷۰ | N | وهم افتد در خطا و در غلط | * | عقل باشد در اصابتها فقط |
| ۳۵۷۱ | Q | هر گرانی و کَسَل خود از تَنست | * | جان ز خِفَّت جمله در پرّیدنست |
| ۳۵۷۱ | N | هر گرانی و کسل خود از تن است | * | جان ز خفت جمله در پریدن است |
| ۳۵۷۲ | Q | رُوی سرخ از غلبهٔ خونها بود | * | رُوی زرد از جنبشِ صفرا بود |
| ۳۵۷۲ | N | روی سرخ از غلبه‌ی خونها بود | * | روی زرد از جنبش صفرا بود |
| ۳۵۷۳ | Q | رُو سپید از قُوَّتِ بَلْغَم بود | * | باشد از سودا که رُو اَدْهَم بود |
| ۳۵۷۳ | N | رو سپید از قوت بلغم بود | * | باشد از سودا که رو ادهم بود |
| ۳۵۷۴ | Q | در حقیقت خالقِ آثار اوست | * | لیک جز علَّت نبیند اهلِ پوست |
| ۳۵۷۴ | N | در حقیقت خالق آثار اوست | * | لیک جز علت نبیند اهل پوست |
| ۳۵۷۵ | Q | مغز کو از پوستها آواره نیست | * | از طبیب و علَّت او را چاره نیست |
| ۳۵۷۵ | N | مغز کاو از پوستها آواره نیست | * | از طبیب و علت او را چاره نیست |
| ۳۵۷۶ | Q | چون دُوُم بار آدمی‌زاده بزاد | * | پایِ خود بر فَرْقِ علَّتها نهاد |
| ۳۵۷۶ | N | چون دوم بار آدمی زاده بزاد | * | پای خود بر فرق علتها نهاد |
| ۳۵۷۷ | Q | علَّتِ أَوْلَی نباشد دینِ او | * | علّتِ جُزْوی ندارد کینِ او |
| ۳۵۷۷ | N | علت اولی نباشد دین او | * | علت جزوی ندارد کین او |
| ۳۵۷۸ | Q | می‌پرد چون آفتاب اندر اُفُق | * | با عروسِ صدق و صورت چون تُتُق |
| ۳۵۷۸ | N | می‌پرد چون آفتاب اندر افق | * | با عروس صدق و صورت چون تتق |
| ۳۵۷۹ | Q | بلک بیرون از اُفق وز چرخها | * | بی‌مکان باشد چو ارواح و نُهیَ |
| ۳۵۷۹ | N | بلکه بیرون از افق وز چرخها | * | بی‌مکان باشد چو ارواح و نهی |
| ۳۵۸۰ | Q | بل عقولِ ماست سایه‌های او | * | می‌فتد چون سایه‌ها در پایِ او |
| ۳۵۸۰ | N | بل عقول ماست سایه‌های او | * | می‌فتد چون سایه‌ها در پای او |
| ۳۵۸۱ | Q | مُجتهد هر گه که باشد نَص شناس | * | اندر آن صورت نیندیشد قیاس |
| ۳۵۸۱ | N | مجتهد هر گه که باشد نص شناس | * | اندر آن صورت نیندیشد قیاس |
| ۳۵۸۲ | Q | چون نیابد نَصّ اندر صورتی | * | از قیاس آنجا نماید عِبرتی |
| ۳۵۸۲ | N | چون نیابد نص اندر صورتی | * | از قیاس آن جا نماید عبرتی |
block:3172
| ۳۵۸۳ | Q | نصّ وَحْیِ رُوحِ قُدْسی دان یقین | * | و آن قیاسِ عقلِ جُزْوی تحتِ این |
| ۳۵۸۳ | N | نص وحی روح قدسی دان یقین | * | و آن قیاس عقل جزوی تحت این |
| ۳۵۸۴ | Q | عقل از جان گشت با اِدراک و فَر | * | روح او را کَیْ شود زیرِ نظَرْ |
| ۳۵۸۴ | N | عقل از جان گشت با ادراک و فر | * | روح او را کی شود زیر نظر |
| ۳۵۸۵ | Q | لیک جان در عقل تاثیری کند | * | ز آن اثر آن عقل تدبیری کند |
| ۳۵۸۵ | N | لیک جان در عقل تاثیری کند | * | ز آن اثر آن عقل تدبیری کند |
| ۳۵۸۶ | Q | نُوح‌وار ار صَدَّقی زد در تو رُوح | * | کو یَم و کشتی و کو طوفانِ نُوح |
| ۳۵۸۶ | N | نوح وار ار صدقی زد در تو روح | * | کو یم و کشتی و کو طوفان نوح |
| ۳۵۸۷ | Q | عقل اثر را روح پندارد و لیک | * | نورِ خور از قرصِ خور دُورست نیک |
| ۳۵۸۷ | N | عقل اثر را روح پندارد و لیک | * | نور خور از قرص خور دور است نیک |
| ۳۵۸۸ | Q | ز آن بقُرصی سالکی خرسند شد | * | تا ز نُورش سوی قرص افکند شد |
| ۳۵۸۸ | N | ز آن به قرصی سالکی خرسند شد | * | تا ز نورش سوی قرص افکند شد |
| ۳۵۸۹ | Q | زآنک این نوری که اندر سافل است | * | نیست دایم روز و شب او آفل است |
| ۳۵۸۹ | N | ز انکه این نوری که اندر سافل است | * | نیست دایم روز و شب او آفل است |
| ۳۵۹۰ | Q | وآنک اندر قُرص دارد باش و جا | * | غرقهٔ آن نور باشد دایما |
| ۳۵۹۰ | N | و انکه اندر قرص دارد باش و جا | * | غرقه‌ی آن نور باشد دایما |
| ۳۵۹۱ | Q | نه سحابش ره زند خود نه غروب | * | وا رهید او از فراقِ سینه‌کوب |
| ۳۵۹۱ | N | نه سحابش ره زند خود نه غروب | * | وارهید او از فراق سینه کوب |
| ۳۵۹۲ | Q | این چنین کس اصلش از افلاک بُود | * | یا مبدَّل گشت گر از خاک بود |
| ۳۵۹۲ | N | این چنین کس اصلش از افلاک بود | * | یا مبدل گشت گر از خاک بود |
| ۳۵۹۳ | Q | زآنک خاکی را نباشد تابِ آن | * | که زند بر وَیْ شعاعش جاودان |
| ۳۵۹۳ | N | ز انکه خاکی را نباشد تاب آن | * | که زند بر وی شعاعش جاودان |
| ۳۵۹۴ | Q | گر زند بر خاک دایم تابِ خور | * | آنچنان سوزد که ناید زو ثمر |
| ۳۵۹۴ | N | گر زند بر خاک دایم تاب خور | * | آن چنان سوزد که ناید زو ثمر |
| ۳۵۹۵ | Q | دایم اندر آب کارِ ماهی است | * | مار را با او کجا همراهی است |
| ۳۵۹۵ | N | دایم اندر آب کار ماهی است | * | مار را با او کجا همراهی است |
| ۳۵۹۶ | Q | لیک در کُه مارهای پُر فَنند | * | اندرین یَم ماهییها می‌کنند |
| ۳۵۹۶ | N | لیک در که مارهای پر فنند | * | اندر این یم ماهییها می‌کنند |
| ۳۵۹۷ | Q | مکرشان گر خلق را شیدا کند | * | هم ز دَرْیا تاسه‌شان رُسوا کند |
| ۳۵۹۷ | N | مکرشان گر خلق را شیدا کند | * | هم ز دریا تاسه‌شان رسوا کند |
| ۳۵۹۸ | Q | واندرین یَم ماهیانِ پُر فَنند | * | مار را از سِحْر ماهی می‌کنند |
| ۳۵۹۸ | N | و اندر این یم ماهیان پر فنند | * | مار را از سحر ماهی می‌کنند |
| ۳۵۹۹ | Q | ماهیانِ قعرِ دریای جلال | * | بحرشان آموخته سحرِ حلال |
| ۳۵۹۹ | N | ماهیان قعر دریای جلال | * | بحرشان آموخته سحر حلال |
| ۳۶۰۰ | Q | پس مُحال از تابِ ایشان حال شد | * | نحس آنجا رفت و نیکوفال شد |
| ۳۶۰۰ | N | پس محال از تاب ایشان حال شد | * | نحس آن جا رفت و نیکو فال شد |
| ۳۶۰۱ | Q | تا قیامت گر بگویم زین کلام | * | صد قیامت بگْذرد وین ناتمام |
| ۳۶۰۱ | N | تا قیامت گر بگویم زین کلام | * | صد قیامت بگذرد وین ناتمام |
block:3173
| ۳۶۰۲ | Q | بر ملولان این مکرَّر کردنست | * | نزدِ من عُمرِ مکرَّر بُردنست |
| ۳۶۰۲ | N | بر ملولان این مکرر کردن است | * | نزد من عمر مکرر بردن است |
| ۳۶۰۳ | Q | شمع از برقِ مُکرَّر بر شود | * | خاک از تابِ مُکرَّر زر شود |
| ۳۶۰۳ | N | شمع از برق مکرر بر شود | * | خاک از تاب مکرر زر شود |
| ۳۶۰۴ | Q | گر هزاران طالب‌اند و یک مَلول | * | از رسالت باز می‌ماند رسول |
| ۳۶۰۴ | N | گر هزاران طالبند و یک ملول | * | از رسالت باز می‌ماند رسول |
| ۳۶۰۵ | Q | این رسولانِ ضمیرِ رازگو | * | مستمع خواهند اسرافیل‌خُو |
| ۳۶۰۵ | N | این رسولان ضمیر رازگو | * | مستمع خواهند اسرافیل خو |
| ۳۶۰۶ | Q | نَخْوتی دارند و کِبری چون شهان | * | چاکری خواهند از اهلِ جهان |
| ۳۶۰۶ | N | نخوتی دارند و کبری چون شهان | * | چاکری خواهند از اهل جهان |
| ۳۶۰۷ | Q | تا ادبهاشان بجاگه ناوَری | * | از رسالتشان چگونه برخوری |
| ۳۶۰۷ | N | تا ادبهاشان به جا گه ناوری | * | از رسالتشان چگونه بر خوری |
| ۳۶۰۸ | Q | کَی رسانند آن امانت را بتو | * | تا نباشی پیششان راکع دو تو |
| ۳۶۰۸ | N | کی رسانند آن امانت را به تو | * | تا نباشی پیششان راکع دو تو |
| ۳۶۰۹ | Q | هر ادبشان کَیْ همی‌آید پسند | * | کامدند ایشان ز ایوانِ بلند |
| ۳۶۰۹ | N | هر ادبشان کی همی‌آید پسند | * | کامدند ایشان ز ایوان بلند |
| ۳۶۱۰ | Q | نه گدایانند کز هر خدمتی | * | از تو دارند ای مُزوِّر منَّتی |
| ۳۶۱۰ | N | نه گدایانند کز هر خدمتی | * | از تو دارند ای مزور منتی |
| ۳۶۱۱ | Q | لیک با بی‌رغبتیها ای ضمیر | * | صدقهٔ سلطان بیفشان وا مگیر |
| ۳۶۱۱ | N | لیک با بی‌رغبتیها ای ضمیر | * | صدقه‌ی سلطان بیفشان وامگیر |
| ۳۶۱۲ | Q | اسبِ خود را ای رسولِ آسمان | * | در ملولان مَنْگر و اندر جهان |
| ۳۶۱۲ | N | اسب خود را ای رسول آسمان | * | در ملولان منگر و اندر جهان |
| ۳۶۱۳ | Q | فرّخ آن تُرکی که استیزه نهد | * | اسبش اندر خندقِ آتش جهد |
| ۳۶۱۳ | N | فرخ آن ترکی که استیزه نهد | * | اسبش اندر خندق آتش جهد |
| ۳۶۱۴ | Q | گرم گرداند فرس را آنچنان | * | که کند آهنگِ اوجِ آسمان |
| ۳۶۱۴ | N | گرم گرداند فرس را آن چنان | * | که کند آهنگ اوج آسمان |
| ۳۶۱۵ | Q | چشم را از غیر و غیرت دوخته | * | همچو آتش خشک و تر را سوخته |
| ۳۶۱۵ | N | چشم را از غیر و غیرت دوخته | * | همچو آتش خشک و تر را سوخته |
| ۳۶۱۶ | Q | گر پشیمانی بَرُو عیبی کند | * | آتش اوّل در پشیمانی زند |
| ۳۶۱۶ | N | گر پشیمانی بر او عیبی کند | * | آتش اول در پشیمانی زند |
| ۳۶۱۷ | Q | خود پشیمانی نرُوید از عدَم | * | چون ببیند گرمی صاحب‌قَدَم |
| ۳۶۱۷ | N | خود پشیمانی نروید از عدم | * | چون ببیند گرمی صاحب قدم |
block:3174
| ۳۶۱۸ | Q | اسب داند بانگ و بُویِ شیر را | * | گرچه حیوانست اِلّا نادرا |
| ۳۶۱۸ | N | اسب داند بانگ و بوی شیر را | * | گر چه حیوان است الا نادرا |
| ۳۶۱۹ | Q | بل عدوّ خویش را هر جانور | * | خود بداند از نشان و از اثر |
| ۳۶۱۹ | N | بل عدوی خویش را هر جانور | * | خود بداند از نشان و از اثر |
| ۳۶۲۰ | Q | روز خُفّاشک نیارد بَر پرید | * | شب برون آمد چو دزدان و چرید |
| ۳۶۲۰ | N | روز خفاشک نیارد بر پرید | * | شب برون آمد چو دزدان و چرید |
| ۳۶۲۱ | Q | از همه محروم‌تر خفّاش بود | * | که عدوّ آفتابِ فاش بود |
| ۳۶۲۱ | N | از همه محروم‌تر خفاش بود | * | که عدوی آفتاب فاش بود |
| ۳۶۲۲ | Q | نه تواند در مُصافّش زخم خورد | * | نه بنفرین تاندش مهجور کرد |
| ۳۶۲۲ | N | نه تواند در مصافش زخم خورد | * | نه به نفرین تاندش مهجور کرد |
| ۳۶۲۳ | Q | آفتابی که بگرداند قَفاش | * | از برای غُصَّه و قهرِ خُفاش |
| ۳۶۲۳ | N | آفتابی که بگرداند قفاش | * | از برای غصه و قهر خفاش |
| ۳۶۲۴ | Q | غایتِ لطف و کمالِ او بود | * | گرنه خفّاشش کجا مانع شود |
| ۳۶۲۴ | N | غایت لطف و کمال او بود | * | گر نه خفاشش کجا مانع شود |
| ۳۶۲۵ | Q | دشمنی گیری بحَدِّ خویش گیر | * | تا بود ممکن که گردانی اسیر |
| ۳۶۲۵ | N | دشمنی گیری به حد خویش گیر | * | تا بود ممکن که گردانی اسیر |
| ۳۶۲۶ | Q | قطره با قُلْزُم چو استیزه کُنَد | * | ابلهست او ریشِ خود بر می‌کَنَد |
| ۳۶۲۶ | N | قطره با قلزم چو استیزه کند | * | ابله است او ریش خود بر می‌کند |
| ۳۶۲۷ | Q | حیلتِ او از سبالش نگْذرد | * | چنبرهٔ حُجرهٔ قَمر چون بر دَرَد |
| ۳۶۲۷ | N | حیلت او از سبالش نگذرد | * | چنبره‌ی حجره‌ی قمر چون بر درد |
| ۳۶۲۸ | Q | با عدوِّ آفتاب این بُد عتاب | * | ای عدوِّ آفتابِ آفتاب |
| ۳۶۲۸ | N | با عدوی آفتاب این بد عتاب | * | ای عدوی آفتاب آفتاب |
| ۳۶۲۹ | Q | ای عدوِّ آفتابی کز فَرَش | * | بلرزد آفتاب و اخترش |
| ۳۶۲۹ | N | ای عدوی آفتابی کز فرش | * | می‌لرزد آفتاب و اخترش |
| ۳۶۳۰ | Q | تو عدوِّ او نه‌ای خصمِ خودی | * | چه غم آتش را که تو هیزم شدی |
| ۳۶۳۰ | N | تو عدوی او نه‌ای خصم خودی | * | چه غم آتش را که تو هیزم شدی |
| ۳۶۳۱ | Q | ای عجب از سوزشت او کم شود | * | یا ز دردِ سوزشت پُر غم شود |
| ۳۶۳۱ | N | ای عجب از سوزشت او کم شود | * | یا ز درد سوزشت پر غم شود |
| ۳۶۳۲ | Q | رحمتش نه رحمتِ آدم بود | * | که مزاجِ رحمِ آدم غم بود |
| ۳۶۳۲ | N | رحمتش نه رحمت آدم بود | * | که مزاج رحم آدم غم بود |
| ۳۶۳۳ | Q | رحمتِ مخلوق باشد غُصّه‌ناک | * | رحمتِ حقّ از غم و غصّه‌ست پاک |
| ۳۶۳۳ | N | رحمت مخلوق باشد غصه‌ناک | * | رحمت حق از غم و غصه‌ست پاک |
| ۳۶۳۴ | Q | رحمتِ بی‌چون چنین دان ای پدر | * | ناید اندر وَهْم از وَیْ جُز اثَر |
| ۳۶۳۴ | N | رحمت بی‌چون چنین دان ای پدر | * | ناید اندر وهم از وی جز اثر |
block:3175
| ۳۶۳۵ | Q | ظاهرست آثار و میوهٔ رحمتش | * | لیک کَی داند جز او ماهیَّتش |
| ۳۶۳۵ | N | ظاهر است آثار و میوه‌ی رحمتش | * | لیک کی داند جز او ماهیتش |
| ۳۶۳۶ | Q | هیچ ماهیَّاتِ اوصافِ کمال | * | کس نداند جز بآثار و مثال |
| ۳۶۳۶ | N | هیچ ماهیات اوصاف کمال | * | کس نداند جز به آثار و مثال |
| ۳۶۳۷ | Q | طفل ماهیَّت نداند طَمْث را | * | جز که گویی هست چون حلوا ترا |
| ۳۶۳۷ | N | طفل ماهیت نداند طمث را | * | جز که گویی هست چون حلوا ترا |
| ۳۶۳۸ | Q | کَی بود ماهیّت ذوقِ جماع | * | مثلِ ماهیَّاتِ حلوا ای مُطاع |
| ۳۶۳۸ | N | کی بود ماهیت ذوق جماع | * | مثل ماهیات حلوا ای مطاع |
| ۳۶۳۹ | Q | لیک نسبت کرد از رویِ خوشی | * | با تو آن عاقل چو تو کودک‌وَشی |
| ۳۶۳۹ | N | لیک نسبت کرد از روی خوشی | * | با تو آن عاقل چو تو کودک وشی |
| ۳۶۴۰ | Q | تا بداند کودک آن را از مثال | * | گر نداند ماهیت یا عینِ حال |
| ۳۶۴۰ | N | تا بداند کودک آن را از مثال | * | گر نداند ماهیت یا عین حال |
| ۳۶۴۱ | Q | پس اگر گویی بدانم دُور نیست | * | ور ندانم گفتِ کِذْب و زُور نیست |
| ۳۶۴۱ | N | پس اگر گویی بدانم دور نیست | * | ور ندانم گفت کذب و زور نیست |
| ۳۶۴۲ | Q | گر کسی گوید که دانی نوح را | * | آن رسولِ حقّ و نورِ روح را |
| ۳۶۴۲ | N | گر کسی گوید که دانی نوح را | * | آن رسول حق و نور روح را |
| ۳۶۴۳ | Q | گر بگویی چون ندانم کان قمر | * | هست از خورشید و مه مشهورتر |
| ۳۶۴۳ | N | گر بگویی چون ندانم کان قمر | * | هست از خورشید و مه مشهورتر |
| ۳۶۴۴ | Q | کودکانِ خُرد در کُتّابها | * | و آن امامان جمله در محرابها |
| ۳۶۴۴ | N | کودکان خرد در کتابها | * | و آن امامان جمله در محرابها |
| ۳۶۴۵ | Q | نام او خوانند در قرآن صریح | * | قصّه‌اش گویند از ماضی فصیح |
| ۳۶۴۵ | N | نام او خوانند در قرآن صریح | * | قصه‌اش گویند از ماضی فصیح |
| ۳۶۴۶ | Q | راستگو دانیش تو از رُویِ وصف | * | گرچه ماهیَّت نشد از نوح کشف |
| ۳۶۴۶ | N | راستگو دانیش تو از روی وصف | * | گر چه ماهیت نشد از نوح کشف |
| ۳۶۴۷ | Q | ور بگویی من چه دانم نوح را | * | همچو اویی داند او را ای فَتَی |
| ۳۶۴۷ | N | ور بگویی من چه دانم نوح را | * | همچو اویی داند او را ای فتی |
| ۳۶۴۸ | Q | مورِ لنگم من چه دانم فیل را | * | پشّه‌ای کَیْ داند اسرافیل را |
| ۳۶۴۸ | N | مور لنگم من چه دانم فیل را | * | پشه‌ای کی داند اسرافیل را |
| ۳۶۴۹ | Q | این سخن هم راستست از رُویِ آن | * | که بماهیَّت ندانیش ای فُلان |
| ۳۶۴۹ | N | این سخن هم راست است از روی آن | * | که به ماهیت ندانیش ای فلان |
| ۳۶۵۰ | Q | عجز از اِدراکِ ماهیَّت عَمُو | * | حالتِ عامّه بود مطلق مگو |
| ۳۶۵۰ | N | عجز از ادراک ماهیت عمو | * | حالت عامه بود مطلق مگو |
| ۳۶۵۱ | Q | زانک ماهیّات و سِرِّ سِرِّ آن | * | پیشِ چشمِ کاملان باشد عیان |
| ۳۶۵۱ | N | ز انکه ماهیات و سر سر آن | * | پیش چشم کاملان باشد عیان |
| ۳۶۵۲ | Q | در وجود از سِرِّ حقّ و ذاتِ او | * | دُورتر از فهم و استبصار کو |
| ۳۶۵۲ | N | در وجود از سر حق و ذات او | * | دورتر از فهم و استبصار کو |
| ۳۶۵۳ | Q | چونک آن مخفی نماند از مَحْرَمان | * | ذات و وَصفی چیست کان ماند نهان |
| ۳۶۵۳ | N | چون که آن مخفی نماند از محرمان | * | ذات و وصفی چیست کان ماند نهان |
| ۳۶۵۴ | Q | عقلِ بَحْثی گوید این دورست و گَو | * | بی‌ز تأویلی مُحالی کم شَنَوْ |
| ۳۶۵۴ | N | عقل بحثی گوید این دور است و گو | * | بی‌ز تاویلی محالی کم شنو |
| ۳۶۵۵ | Q | قُطْب گوید مر ترا ای سُست حال | * | آنچ فوقِ حالِ تُست آید مُحال |
| ۳۶۵۵ | N | قطب گوید مر ترا ای سست حال | * | آن چه فوق حال تست آید محال |
| ۳۶۵۶ | Q | واقعاتی که کنونت بر گشود | * | نه که اَّول هم مُحالت می‌نمود |
| ۳۶۵۶ | N | واقعاتی که کنونت بر گشود | * | نه که اول هم محالت می‌نمود |
| ۳۶۵۷ | Q | چون رهانیدت زِ دَهِ زندان کرم | * | تیه را بر خود مکن حَبْسِ ستم |
| ۳۶۵۷ | N | چون رهانیدت زده زندان کرم | * | تیه را بر خود مکن حبس ستم |
block:3176
| ۳۶۵۸ | Q | نَفْیِ آن یک چیز و اِثباتش رواست | * | چون جهت شد مختلف نسبت دوتاست |
| ۳۶۵۸ | N | نفی آن یک چیز و اثباتش رواست | * | چون جهت شد مختلف نسبت دوتاست |
| ۳۶۵۹ | Q | ما رَمَیْتَ إِذْ رَمَیْت از نسبتست | * | نفی و اثباتست و هر دو مُثبتَست |
| ۳۶۵۹ | N | ما رَمَیْتَ إِذْ رَمَیْتَ از نسبت است | * | نفی و اثبات است و هر دو مثبت است |
| ۳۶۶۰ | Q | آن تو افکندی چو بر دَستِ تو بود | * | تو نه افکندی که قُوَّت حق نمود |
| ۳۶۶۰ | N | آن تو افکندی چو بر دست تو بود | * | تو نه افکندی که قوت حق نمود |
| ۳۶۶۱ | Q | زورِ آدم‌زاد را حدّی بود | * | مُشتِ خاک اِشْکستِ لشکر کَیْ شود |
| ۳۶۶۱ | N | زور آدم زاد را حدی بود | * | مشت خاک اشکست لشکر کی شود |
| ۳۶۶۲ | Q | مُشت مُشتِ تُست و افکندن ز ماست | * | زین دُو نِسبت نفی و اثباتش رواست |
| ۳۶۶۲ | N | مشت مشت تست و افکندن ز ماست | * | زین دو نسبت نفی و اثباتش رواست |
| ۳۶۶۳ | Q | یَعْرِفُونَ ٱلْأَنبیا أَضْدادُهُم | * | مِثْلَ ما لا یَشْتَبِه أَولادُهُم |
| ۳۶۶۳ | N | یعرفون الأنبیا أضدادهم | * | مثل ما لا یشتبه أولادهم |
| ۳۶۶۴ | Q | همچو فرزندانِ خود دانندشان | * | مُنْکَران با صد دلیل و صد نشان |
| ۳۶۶۴ | N | همچو فرزندان خود دانندشان | * | منکران با صد دلیل و صد نشان |
| ۳۶۶۵ | Q | لیک از رشک و حسد پنهان کنند | * | خویشتن را بر ندانم می‌زنند |
| ۳۶۶۵ | N | لیک از رشک و حسد پنهان کنند | * | خویشتن را بر ندانم می‌زنند |
| ۳۶۶۶ | Q | پس چو یَعْرِف گفت چون جایِ دگر | * | گفت لا یَعْرِفْهُمْ غَیْرِی فَذَرْ |
| ۳۶۶۶ | N | پس چو یعرف گفت چون جای دگر | * | گفت لا یعرفهم غیری فذر |
| ۳۶۶۷ | Q | إِنَّهُمْ تَحْتَ قِبابی کامِنون | * | جز که یزدانشان نداند ز آزمون |
| ۳۶۶۷ | N | إنهم تحت قبابی کامنون | * | جز که یزدانشان نداند ز آزمون |
| ۳۶۶۸ | Q | هم بنِسبت گیر این مفتوح را | * | که بدانی و ندانی نوح را |
| ۳۶۶۸ | N | هم به نسبت گیر این مفتوح را | * | که بدانی و ندانی نوح را |
block:3177
| ۳۶۶۹ | Q | گفت قایل در جهان درویش نیست | * | ور بود درویش آن درویش نیست |
| ۳۶۶۹ | N | گفت قایل در جهان درویش نیست | * | ور بود درویش آن درویش نیست |
| ۳۶۷۰ | Q | هست از رُویِ بقای ذاتِ او | * | نیست گشته وصفِ او در وصفِ هُو |
| ۳۶۷۰ | N | هست از روی بقای ذات او | * | نیست گشته وصف او در وصف هو |
| ۳۶۷۱ | Q | چون زبانهٔ شمع پیشِ آفتاب | * | نیست باشد هست باشد در حساب |
| ۳۶۷۱ | N | چون زبانه‌ی شمع پیش آفتاب | * | نیست باشد هست باشد در حساب |
| ۳۶۷۲ | Q | هست باشد ذاتِ او تا تو اگر | * | بر نهی پَنبه بسوزد ز آن شَرَر |
| ۳۶۷۲ | N | هست باشد ذات او تا تو اگر | * | بر نهی پنبه بسوزد ز آن شرر |
| ۳۶۷۳ | Q | نیست باشد روشنی ندْهد ترا | * | کرده باشد آفتاب او را فَنا |
| ۳۶۷۳ | N | نیست باشد روشنی ندهد ترا | * | کرده باشد آفتاب او را فنا |
| ۳۶۷۴ | Q | در دُو صد مَنْ شهد یک اَوْقِیه خَل | * | چون در افکندی و در وَیْ گشت حَل |
| ۳۶۷۴ | N | در دو صد من شهد یک اوقیه خل | * | چون در افکندی و در وی گشت حل |
| ۳۶۷۵ | Q | نیست باشد طعمِ خَلْ چون می‌چشی | * | هست اوقیَّه فزون چون بر کشی |
| ۳۶۷۵ | N | نیست باشد طعم خل چون می‌چشی | * | هست اوقیه فزون چون بر کشی |
| ۳۶۷۶ | Q | پیشِ شیری آهویی بیهوش شد | * | هستی‌اَشْ در هستِ او رُوپوش شد |
| ۳۶۷۶ | N | پیش شیری آهویی بیهوش شد | * | هستی‌اش در هست او رو پوش شد |
| ۳۶۷۷ | Q | این قیاسِ ناقصان بر کارِ رَبْ | * | جوششِ عشقست نه از ترکِ ادب |
| ۳۶۷۷ | N | این قیاس ناقصان بر کار رب | * | جوشش عشق است نه از ترک ادب |
| ۳۶۷۸ | Q | نبضِ عاشق بی‌ادب بَر می‌جَهد | * | خویش را در کفهٔ شَه می‌نَهد |
| ۳۶۷۸ | N | نبض عاشق بی‌ادب بر می‌جهد | * | خویش را در کفه‌ی شه می‌نهد |
| ۳۶۷۹ | Q | بی‌ادب‌تر نیست کس زو در جهان | * | با ادب‌تر نیست کس زو در نهان |
| ۳۶۷۹ | N | بی‌ادب‌تر نیست کس زو در جهان | * | با ادب‌تر نیست کس زو در نهان |
| ۳۶۸۰ | Q | هم بنسبت دان وِفاق ای مُنْتَجَب | * | این دو ضدِّ با ادب یا بی‌ادب |
| ۳۶۸۰ | N | هم به نسبت دان وفاق ای منتجب | * | این دو ضد با ادب یا بی‌ادب |
| ۳۶۸۱ | Q | بی‌ادب باشد چو ظاهر بنگری | * | که بود دعوی عشقش هم‌سَری |
| ۳۶۸۱ | N | بی‌ادب باشد چو ظاهر بنگری | * | که بود دعوی عشقش هم سری |
| ۳۶۸۲ | Q | چون بباطن بنْگری دعوی کجاست | * | او و دعوی پیشِ آن سلطان فناست |
| ۳۶۸۲ | N | چون به باطن بنگری دعوی کجاست | * | او و دعوی پیش آن سلطان فناست |
| ۳۶۸۳ | Q | مَاتَ زَیْدٌ زید اگر فاعل بود | * | لیک فاعل نیست کو عاطل بود |
| ۳۶۸۳ | N | مات زید زید اگر فاعل بود | * | لیک فاعل نیست کاو عاطل بود |
| ۳۶۸۴ | Q | او ز رُویِ لفظِ نَحوی فاعلَست | * | ورنه او مفعول و موتش قاتلَست |
| ۳۶۸۴ | N | او ز روی لفظ نحوی فاعل است | * | ور نه او مفعول و موتش قاتل است |
| ۳۶۸۵ | Q | فاعلِ چه کو چنان مقهور شد | * | فاعلیها جمله از وَیْ دُور شد |
| ۳۶۸۵ | N | فاعل چه کاو چنان مقهور شد | * | فاعلیها جمله از وی دور شد |
block:3178
| ۳۶۸۶ | Q | در بخارا بندهٔ صدرِ جهان | * | مُتَّهَم شد گشت از صدرش نهان |
| ۳۶۸۶ | N | در بخارا بنده‌ی صدر جهان | * | متهم شد گشت از صدرش نهان |
| ۳۶۸۷ | Q | مُدَّت ده سال سر گردان بگشت | * | گه خراسان گه کُهستان گاه دشت |
| ۳۶۸۷ | N | مدت ده سال سر گردان بگشت | * | گه خراسان گه کهستان گاه دشت |
| ۳۶۸۸ | Q | از پسِ ده سال او از اشتیاق | * | گشت بی‌طاقت ز ایَّامِ فراق |
| ۳۶۸۸ | N | از پس ده سال او از اشتیاق | * | گشت بی‌طاقت ز ایام فراق |
| ۳۶۸۹ | Q | گفت تابِ فُرقتم زین پس نماند | * | صبر کَیْ داند خلاعت را نشاند |
| ۳۶۸۹ | N | گفت تاب فرقتم زین پس نماند | * | صبر کی داند خلاعت را نشاند |
| ۳۶۹۰ | Q | از فراق این خاکها شوره بود | * | آب زرد و گنده و تیره شود |
| ۳۶۹۰ | N | از فراق این خاکها شوره شود | * | آب زرد و گنده و تیره شود |
| ۳۶۹۱ | Q | بادِ جان‌افزا وَخِم گردد وَبا | * | آتشی خاکستری گردد هَبا |
| ۳۶۹۱ | N | باد جان افزا وخم گردد وبا | * | آتشی خاکستری گردد هبا |
| ۳۶۹۲ | Q | باغِ چون جنَّت شود دارُالْمَرَضَ | * | زرد و ریزان برگِ او اندر حَرَض |
| ۳۶۹۲ | N | باغ چون جنت شود دار المرض | * | زرد و ریزان برگ او اندر حرض |
| ۳۶۹۳ | Q | عقلِ دَرّاک از فراقِ دوستان | * | همچو تیراندازِ اِشکسته کمان |
| ۳۶۹۳ | N | عقل دراک از فراق دوستان | * | همچو تیر انداز اشکسته کمان |
| ۳۶۹۴ | Q | دوزخ از فُرقت چنان سوزان شدست | * | پیر از فُرقت چنان لرزان شدست |
| ۳۶۹۴ | N | دوزخ از فرقت چنان سوزان شده‌ست | * | پیر از فرقت چنان لرزان شده‌ست |
| ۳۶۹۵ | Q | گر بگویم از فراقِ چون شَرار | * | تا قیامت یک بود از صد هزار |
| ۳۶۹۵ | N | گر بگویم از فراق چون شرار | * | تا قیامت یک بود از صد هزار |
| ۳۶۹۶ | Q | پس ز شرحِ سوزِ او کم زن نَفَس | * | رَبِّ سَلِّمْ رَبِّ سَلِّمْ گُوی و بس |
| ۳۶۹۶ | N | پس ز شرح سوز او کم زن نفس | * | رب سلم رب سلم گوی و بس |
| ۳۶۹۷ | Q | هر چه از وَی شاد گردی در جهان | * | از فراقِ او بیندیش آن زمان |
| ۳۶۹۷ | N | هر چه از وی شاد گردی در جهان | * | از فراق او بیندیش آن زمان |
| ۳۶۹۸ | Q | زانچ گشتی شاد بس کس شاد شد | * | آخر از وَیْ جَست و همچون باد شد |
| ۳۶۹۸ | N | ز آن چه گشتی شاد، بس کس شاد شد | * | آخر از وی جست و همچون باد شد |
| ۳۶۹۹ | Q | از تو هم بجْهد تو دل بر وَیْ منِه | * | پیش از آن کو بجْهد از وَیْ تو بجِه |
| ۳۶۹۹ | N | از تو هم بجهد تو دل بر وی منه | * | پیش از آن کاو بجهد از وی تو بجه |
block:3179
| ۳۷۰۰ | Q | همچو مریم گوی پیش از فَوْتِ مِلک | * | نقش را کالعَوْذُ باِلرَّحمن مِنْک |
| ۳۷۰۰ | N | همچو مریم گوی پیش از فوت ملک | * | نقش را کالعوذ بالرحمن منک |
| ۳۷۰۱ | Q | دید مریم صورتی بس جان‌فزا | * | جان‌فزایی دل‌رُبایی در خَلا |
| ۳۷۰۱ | N | دید مریم صورتی بس جان فزا | * | جان فزایی دل ربایی در خلا |
| ۳۷۰۲ | Q | پیشِ او بر رُست از رُویِ زمین | * | چون مه و خورشید آن رُوحُ الْأَمین |
| ۳۷۰۲ | N | پیش او بر رست از روی زمین | * | چون مه و خورشید آن روح الامین |
| ۳۷۰۳ | Q | از زمین بر رُست خوبی بی‌نقاب | * | آنچنان کز شرق رُوید آفتاب |
| ۳۷۰۳ | N | از زمین بر رست خوبی بی‌نقاب | * | آن چنان کز شرق روید آفتاب |
| ۳۷۰۴ | Q | لرزه بر اعضای مریم اوفتاد | * | کو برهنه بود و ترسید از فساد |
| ۳۷۰۴ | N | لرزه بر اعضای مریم اوفتاد | * | کاو برهنه بود و ترسید از فساد |
| ۳۷۰۵ | Q | صورتی که یوسف ار دیدی عیان | * | دست از حَیْرت بُریدی چون زنان |
| ۳۷۰۵ | N | صورتی که یوسف ار دیدی عیان | * | دست از حیرت بریدی چون زنان |
| ۳۷۰۶ | Q | همچو گُل پیشش برُویید آن ز گل | * | چون خیالی که بر آرد سَر ز دل |
| ۳۷۰۶ | N | همچو گل پیشش برویید آن ز گل | * | چون خیالی که بر آرد سر ز دل |
| ۳۷۰۷ | Q | گشت بی‌خود مریم و در بی‌خودی | * | گفت بجْهم در پناهِ ایزدی |
| ۳۷۰۷ | N | گشت بی‌خود مریم و در بی‌خودی | * | گفت بجهم در پناه ایزدی |
| ۳۷۰۸ | Q | زانک عادت کرده بود آن پاک‌جَیْب | * | در هزیمت رَخْت بُردن سوی غَیْب |
| ۳۷۰۸ | N | ز انکه عادت کرده بود آن پاک جیب | * | در هزیمت رخت بردن سوی غیب |
| ۳۷۰۹ | Q | چون جهان را دید مُلکی بی‌قرار | * | حازمانه ساخت ز آن حضرت حصار |
| ۳۷۰۹ | N | چون جهان را دید ملکی بی‌قرار | * | حازمانه ساخت ز آن حضرت حصار |
| ۳۷۱۰ | Q | تا بگاهِ مرگ حصنی باشدش | * | که نیابد خصم راهِ مَقْصَدش |
| ۳۷۱۰ | N | تا به گاه مرگ حصنی باشدش | * | که نیابد خصم راه مقصدش |
| ۳۷۱۱ | Q | از پناهِ حق حصاری به ندید | * | یُورتْگه نزدیکِ آن دِزْ برگزید |
| ۳۷۱۱ | N | از پناه حق حصاری به ندید | * | یورتگه نزدیک آن دژ بر گزید |
| ۳۷۱۲ | Q | چون بدید آن غمزه‌های عقل سوز | * | که ازو می‌شد جگرها تیرْدوز |
| ۳۷۱۲ | N | چون بدید آن غمزه‌های عقل سوز | * | که از او می‌شد جگرها تیر دوز |
| ۳۷۱۳ | Q | شاه و لشکر حلقه در گوشش شده | * | خسروانِ هوش بی‌هوشش شده |
| ۳۷۱۳ | N | شاه و لشکر حلقه در گوشش شده | * | خسروان هوش بی‌هوشش شده |
| ۳۷۱۴ | Q | صد هزاران شاه مملوکش برِق | * | صد هزاران بدر را داده بدِق |
| ۳۷۱۴ | N | صد هزاران شاه مملوکش به رق | * | صد هزاران بدر را داده به دق |
| ۳۷۱۵ | Q | زَهره نی مر زُهره را تا دَم زند | * | عقلِ کُلَّش چون ببیند کم زند |
| ۳۷۱۵ | N | زهره نی مر زهره را تا دم زند | * | عقل کلش چون ببیند کم زند |
| ۳۷۱۶ | Q | من چگویم که مرا در دوخته ست | * | دَمْگهم را دَمْگهِ او سوخته‌ست |
| ۳۷۱۶ | N | من چه گویم که مرا در دوخته ست | * | دمگهم را دمگه او سوخته ست |
| ۳۷۱۷ | Q | دُودِ آن نارم دلیلم من بَرُو | * | دُور از آن شه باطِلٌ ما عَبَّروُا |
| ۳۷۱۷ | N | دود آن نارم دلیلم من بر او | * | دور از آن شه باطل ما عبروا |
| ۳۷۱۸ | Q | خود نباشد آفتابی را دلیل | * | جز که نورِ آفتابِ مُسْتَطِیل |
| ۳۷۱۸ | N | خود نباشد آفتابی را دلیل | * | جز که نور آفتاب مستطیل |
| ۳۷۱۹ | Q | سایه کی بُوَد تا دلیلِ او بُود | * | این بسَسْتَش که ذلیلِ او بُود |
| ۳۷۱۹ | N | سایه که بود تا دلیل او بود | * | این بس استش که ذلیل او بود |
| ۳۷۲۰ | Q | این جلالت در دلالت صادقست | * | جمله اِدراکات پس او سابقست |
| ۳۷۲۰ | N | این جلالت در دلالت صادق است | * | جمله ادراکات پس او سابق است |
| ۳۷۲۱ | Q | جمله ادراکات بر خرهای لنگ | * | او سوارِ بادِ پرّان چون خدنگ |
| ۳۷۲۱ | N | جمله ادراکات بر خرهای لنگ | * | او سوار باد پران چون خدنگ |
| ۳۷۲۲ | Q | گر گریزد کس نیابد گَرْدِ شَه | * | ور گریزند او بگیرد پیش ره |
| ۳۷۲۲ | N | گر گریزد کس نیابد گرد شه | * | ور گریزند او بگیرد پیش ره |
| ۳۷۲۳ | Q | جمله ادراکات را آرام نی | * | وقتِ میدانست وقتِ جام نی |
| ۳۷۲۳ | N | جمله ادراکات را آرام نی | * | وقت میدان است وقت جام نی |
| ۳۷۲۴ | Q | آن یکی وَهْمی چو بازی می‌پرد | * | و آن دگر چون تیر مَعْبَر می‌درد |
| ۳۷۲۴ | N | آن یکی وهمی چو بازی می‌پرد | * | و آن دگر چون تیر معبر می‌درد |
| ۳۷۲۵ | Q | و آن دگر چون کشتی با بادْبان | * | و آن دگر اندر تراجع هر زمان |
| ۳۷۲۵ | N | و آن دگر چون کشتی با بادبان | * | و آن دگر اندر تراجع هر زمان |
| ۳۷۲۶ | Q | چون شکاری می‌نمایدشان ز دُور | * | جُمله حمله می‌فزایند آن طُیور |
| ۳۷۲۶ | N | چون شکاری می‌نمایدشان ز دور | * | جمله حمله می‌فزایند آن طیور |
| ۳۷۲۷ | Q | چونک ناپیدا شود حیران شوند | * | همچو جُغدان سوی هر ویران شوند |
| ۳۷۲۷ | N | چون که ناپیدا شود حیران شوند | * | همچو جغدان سوی هر ویران شوند |
| ۳۷۲۸ | Q | منتظر چشمی بهم یک چشم باز | * | تا که پیدا گردد آن صیدِ بناز |
| ۳۷۲۸ | N | منتظر چشمی بهم یک چشم باز | * | تا که پیدا گردد آن صید بناز |
| ۳۷۲۹ | Q | چون بماند دیر گویند از ملال | * | صید بود آن خود عَجَب یا خود خیال |
| ۳۷۲۹ | N | چون بماند دیر گویند از ملال | * | صید بود آن خود عجب یا خود خیال |
| ۳۷۳۰ | Q | مَصلحت آنست تا یکساعتی | * | قوَّتی گیرند و زور از راحتی |
| ۳۷۳۰ | N | مصلحت آن است تا یک ساعتی | * | قوتی گیرند و زور از راحتی |
| ۳۷۳۱ | Q | گر نبودی شب همه خلقان ز آز | * | خویشتن را سوختندی ز اهتزاز |
| ۳۷۳۱ | N | گر نبودی شب همه خلقان ز آز | * | خویشتن را سوختندی ز اهتزاز |
| ۳۷۳۲ | Q | از هوس وز حرصِ سود اندوختن | * | هر کسی دادی بَدَن را سوختن |
| ۳۷۳۲ | N | از هوس و ز حرص سود اندوختن | * | هر کسی دادی بدن را سوختن |
| ۳۷۳۳ | Q | شب پدید آید چو گنجِ رحمتی | * | تا رهند از حرصِ خود یکساعتی |
| ۳۷۳۳ | N | شب پدید آید چو گنج رحمتی | * | تا رهند از حرص خود یک ساعتی |
| ۳۷۳۴ | Q | چونک قبضی آیدت ای راه‌رَوْ | * | آن صلاحِ تُست آتش‌دل مشَوْ |
| ۳۷۳۴ | N | چون که قبضی آیدت ای راه رو | * | آن صلاح تست آتش دل مشو |
| ۳۷۳۵ | Q | زانک در خرجی در آن بسط و گشاد | * | خرج را دخلی بباید ز اِعتداد |
| ۳۷۳۵ | N | ز انکه در خرجی در آن بسط و گشاد | * | خرج را دخلی بباید ز اعتداد |
| ۳۷۳۶ | Q | گر هماره فصلِ تابستان بُدی | * | سوزشِ خورشید در بُستان شدی |
| ۳۷۳۶ | N | گر هماره فصل تابستان بدی | * | سوزش خورشید در بستان شدی |
| ۳۷۳۷ | Q | مَنْبَتش را سوختی از بیخ و بُن | * | که دگر تازه نگشتی آن کهُن |
| ۳۷۳۷ | N | منبتش را سوختی از بیخ و بن | * | که دگر تازه نگشتی آن کهن |
| ۳۷۳۸ | Q | گر تُرُش رویست آن دَی مُشَفِق است | * | صَیف خندانست امَّا مُحرِقست |
| ۳۷۳۸ | N | گر ترش روی است آن دی مشفق است | * | صیف خندان است اما محرق است |
| ۳۷۳۹ | Q | چونک قبض آید تو در وَیْ بسط بین | * | تازه باش و چین مَیَفْگن در جبین |
| ۳۷۳۹ | N | چون که قبض آید تو در وی بسط بین | * | تازه باش و چین میفگن در جبین |
| ۳۷۴۰ | Q | کودکان خندان و دانایان تُرُش | * | غم جگر را باشد و شادی ز شُش |
| ۳۷۴۰ | N | کودکان خندان و دانایان ترش | * | غم جگر را باشد و شادی ز شش |
| ۳۷۴۱ | Q | چشمِ کودک همچو خر در آخُورست | * | چشمِ عاقل در حسابِ آخِرست |
| ۳۷۴۱ | N | چشم کودک همچو خر در آخور است | * | چشم عاقل در حساب آخر است |
| ۳۷۴۲ | Q | او در آخُور چرب می‌بیند علف | * | وین ز قَصّاب آخِرش بیند تلف |
| ۳۷۴۲ | N | او در آخور چرب می‌بیند علف | * | وین ز قصاب آخرش بیند تلف |
| ۳۷۴۳ | Q | آن علف تلخست کاین قصَّاب داد | * | بهرِ لحمِ ما ترازویی نهاد |
| ۳۷۴۳ | N | آن علف تلخ است کاین قصاب داد | * | بهر لحم ما ترازویی نهاد |
| ۳۷۴۴ | Q | رَو زِ حِکْمت خُور علف کان را خدا | * | بی‌غرض دادست از محضِ عَطا |
| ۳۷۴۴ | N | روز حکمت خور علف کان را خدا | * | بی‌غرض داده‌ست از محض عطا |
| ۳۷۴۵ | Q | فهمِ نان کردی نه حِکمت ای رهی | * | زانچ حق گُفتت کُلُوا مِنْ رِزْقِهِ |
| ۳۷۴۵ | N | فهم نان کردی نه حکمت ای رهی | * | ز آن چه حق گفتت کُلُوا مِنْ رِزْقِهِ |
| ۳۷۴۶ | Q | رزقِ حق حِکمت بود در مرتبَت | * | کان گُلو‌گیرت نباشد عاقبت |
| ۳۷۴۶ | N | رزق حق حکمت بود در مرتبت | * | کان گلو گیرت نباشد عاقبت |
| ۳۷۴۷ | Q | این دهان بستی دهانی باز شد | * | کاو خورندهٔ لقمه‌های راز شد |
| ۳۷۴۷ | N | این دهان بستی دهانی باز شد | * | کاو خورنده‌ی لقمه‌های راز شد |
| ۳۷۴۸ | Q | گر ز شیرِ دیو تَن را وابُری | * | در فِطامِ او بَسی نعمت خوری |
| ۳۷۴۸ | N | گر ز شیر دیو تن را وابری | * | در فطام او بسی نعمت خوری |
| ۳۷۴۹ | Q | تُرک‌جُوشَش شرح کردم نیم‌خام | * | از حکیمِ غزنوی بشْنَوْ تَمام |
| ۳۷۴۹ | N | ترک جوشش شرح کردم نیم خام | * | از حکیم غزنوی بشنو تمام |
| ۳۷۵۰ | Q | در اِلٰهی‌نامه گوید شرحِ این | * | آن حکیمِ غیب و فَخْرُ ٱلعارفین |
| ۳۷۵۰ | N | در الهی نامه گوید شرح این | * | آن حکیم غیب و فخر العارفین |
| ۳۷۵۱ | Q | غم خور و نانِ غم‌افزایان مخُور | * | زانک عاقل غم خورد کودک شَکَر |
| ۳۷۵۱ | N | غم خور و نان غم افزایان مخور | * | ز انکه عاقل غم خورد کودک شکر |
| ۳۷۵۲ | Q | قندِ شادی میوهٔ باغ غمست | * | این فرَح زخمست و آن غم مَرْهَمست |
| ۳۷۵۲ | N | قند شادی میوه‌ی باغ غم است | * | این فرح زخم است و آن غم مرهم است |
| ۳۷۵۳ | Q | غم چو بینی در کنارش کَش بعشق | * | از سرِ رُبْوَه نظر کن در دمشق |
| ۳۷۵۳ | N | غم چو بینی در کنارش کش به عشق | * | از سر ربوه نظر کن در دمشق |
| ۳۷۵۴ | Q | عاقل از انگور مَی‌بیند همی | * | عاشق از معدُوم شَیْ بیند همی |
| ۳۷۵۴ | N | عاقل از انگور می‌بیند همی | * | عاشق از معدوم شی بیند همی |
| ۳۷۵۵ | Q | جنگ می‌کردند حمَّالان پریر | * | تو مکَش تا من کَشَم حِمْلش چو شیر |
| ۳۷۵۵ | N | جنگ می‌کردند حمالان پریر | * | تو مکش تا من کشم حملش چو شیر |
| ۳۷۵۶ | Q | زانک ز آن رنجش همی‌دیدند سود | * | حمل را هر یک ز دیگر می‌رُبود |
| ۳۷۵۶ | N | ز انکه ز آن رنجش همی‌دیدند سود | * | حمل را هر یک ز دیگر می‌ربود |
| ۳۷۵۷ | Q | مُزدِ حق کو مُزدِ آن بی‌مایه کو | * | این دهد گنجیت مُزد و آن تَسُو |
| ۳۷۵۷ | N | مزد حق کو مزد آن بی‌مایه کو | * | این دهد گنجیت مزد و آن تسو |
| ۳۷۵۸ | Q | گنجِ زرّی که چو خسبی زیرِ ریگ | * | با تو باشد آن نباشد مُردَریگ |
| ۳۷۵۸ | N | گنج زری که چو خسبی زیر ریگ | * | با تو باشد آن نباشد مرده‌ریگ |
| ۳۷۵۹ | Q | پیش پیشِ آن جنازه‌ت می‌دود | * | مُونسِ گور و غریبی می‌شود |
| ۳۷۵۹ | N | پیش پیش آن جنازه‌ت می‌دود | * | مونس گور و غریبی می‌شود |
| ۳۷۶۰ | Q | بهرِ روزِ مرگ این دم مُرده باش | * | تا شوی با عشقِ سَرْمَد خواجه‌تاش |
| ۳۷۶۰ | N | بهر روز مرگ این دم مرده باش | * | تا شوی با عشق سرمد خواجه‌تاش |
| ۳۷۶۱ | Q | صبر می‌بیند ز پردهٔ اجتهاد | * | رویِ چون گلنار و زُلْفَیَنِ مُراد |
| ۳۷۶۱ | N | صبر می‌بیند ز پرده‌ی اجتهاد | * | روی چون گلنار و زلفین مراد |
| ۳۷۶۲ | Q | غم چو آیینه‌ست پیشِ مُجتهد | * | کاندرین ضِد می‌نماید رویِ ضد |
| ۳۷۶۲ | N | غم چو آیینه‌ست پیش مجتهد | * | کاندر این ضد می‌نماید روی ضد |
| ۳۷۶۳ | Q | بعدِ ضدِّ رنج آن ضدِّ دگر | * | رُو دهد یعنی گشاد و کرّ و فَر |
| ۳۷۶۳ | N | بعد ضد رنج آن ضد دگر | * | رو دهد یعنی گشاد و کر و فر |
| ۳۷۶۴ | Q | این دُو وَصف از پنجهٔ دستت ببین | * | بعدِ قبضِ مُشت بسط آید یقین |
| ۳۷۶۴ | N | این دو وصف از پنجه‌ی دستت ببین | * | بعد قبض مشت بسط آید یقین |
| ۳۷۶۵ | Q | پنجه را گر قبض باشد دایما | * | یا همه بسط او بود چون مُبتلا |
| ۳۷۶۵ | N | پنجه را گر قبض باشد دایما | * | یا همه بسط او بود چون مبتلا |
| ۳۷۶۶ | Q | زین دو وصفش کار و مَکْسب مُنتظم | * | چون پرِ مرغ این دو حال او را مُهِم |
| ۳۷۶۶ | N | زین دو وصفش کار و مکسب منتظم | * | چون پر مرغ این دو حال او را مهم |
| ۳۷۶۷ | Q | چونک مریم مُضْطرب شد یک زمان | * | همچنانکِ بر زمین آن ماهیان |
| ۳۷۶۷ | N | چون که مریم مضطرب شد یک زمان | * | همچنان که بر زمین آن ماهیان |
block:3180
| ۳۷۶۸ | Q | بانگ بر وی زد نمودارِ کرَم | * | که امینِ حضرتم از من مَرَم |
| ۳۷۶۸ | N | بانگ بر وی زد نمودار کرم | * | که امین حضرتم از من مرم |
| ۳۷۶۹ | Q | از سرافرازانِ عزَّت سر مکَش | * | از چنین خوش محرمان خود در مکَش |
| ۳۷۶۹ | N | از سرافرازان عزت سر مکش | * | از چنین خوش محرمان خود در مکش |
| ۳۷۷۰ | Q | این همی‌گفت و ذُبالهٔ نورِ پاک | * | از لبش می‌شد پیاپَیْ بر سِماک |
| ۳۷۷۰ | N | این همی‌گفت و ذباله‌ی نور پاک | * | از لبش می‌شد پیاپی بر سماک |
| ۳۷۷۱ | Q | از وجودم می‌گریزی در عدم | * | در عدم من شاهم و صاحب عَلَم |
| ۳۷۷۱ | N | از وجودم می‌گریزی در عدم | * | در عدم من شاهم و صاحب علم |
| ۳۷۷۲ | Q | خود بُنَه بُنگاهِ من در نیستیست | * | یکسواره نقشِ من پیشِ سِتیست |
| ۳۷۷۲ | N | خود بن و بنگاه من در نیستی است | * | یک سواره نقش من پیش ستی است |
| ۳۷۷۳ | Q | مَرْیَما بنْگر که نقشِ مُشکِلم | * | هم هِلالم هم خیال اندر دلم |
| ۳۷۷۳ | N | مریما بنگر که نقش مشکلم | * | هم هلالم هم خیال اندر دلم |
| ۳۷۷۴ | Q | چون خیالی در دلت آمد نشست | * | هر کجا که می‌گریزی با تُوَست |
| ۳۷۷۴ | N | چون خیالی در دلت آمد نشست | * | هر کجا که می‌گریزی با تو است |
| ۳۷۷۵ | Q | جز خیالی عارضّیی باطلی | * | کو بود چون صبحِ کاذب آفلی |
| ۳۷۷۵ | N | جز خیالی عارضیی باطلی | * | کاو بود چون صبح کاذب آفلی |
| ۳۷۷۶ | Q | من چو صبحِ صادقم از نورِ رَب | * | که نگردد گِردِ روزم هیچ شَب |
| ۳۷۷۶ | N | من چو صبح صادقم از نور رب | * | که نگردد گرد روزم هیچ شب |
| ۳۷۷۷ | Q | هین مکن لاحَوْل عِمْران زاده‌ام | * | که ز لاحَوْل این طرف افتاده‌ام |
| ۳۷۷۷ | N | هین مکن لاحول عمران زاده‌ام | * | که ز لا حول این طرف افتاده‌ام |
| ۳۷۷۸ | Q | مر مرا اصل و غذا لاحَوْل بود | * | نورِ لاحَوْلی که پیش از قَوْل بود |
| ۳۷۷۸ | N | مر مرا اصل و غذا لاحول بود | * | نور لاحولی که پیش از قول بود |
| ۳۷۷۹ | Q | تو همی‌گیری پناه از من بحَق | * | من نگاریدهٔ پناهم در سَبَق |
| ۳۷۷۹ | N | تو همی‌گیری پناه از من به حق | * | من نگاریده‌ی پناهم در سبق |
| ۳۷۸۰ | Q | آن پناهم من که مَخْلَصهات بوذ | * | تو أَعُوذ آری و من خود آن أَعُوذ |
| ۳۷۸۰ | N | آن پناهم من که مخلصهات بوذ | * | تو اعوذ آری و من خود آن اعوذ |
| ۳۷۸۱ | Q | آفتی نبْود بَتَر از ناشناخت | * | تو بَرِ یار و ندانی عشق باخت |
| ۳۷۸۱ | N | آفتی نبود بتر از ناشناخت | * | تو بر یار و ندانی عشق باخت |
| ۳۷۸۲ | Q | یار را اغیار پنداری همی | * | شادیی را نام بنْهادی غمی |
| ۳۷۸۲ | N | یار را اغیار پنداری همی | * | شادیی را نام بنهادی غمی |
| ۳۷۸۳ | Q | این چنین نخلی که لطفِ یارِ ماست | * | چونک ما دُزدیم نخلش دارِ ماست |
| ۳۷۸۳ | N | این چنین نخلی که لطف یار ماست | * | چون که ما دزدیم نخلش دار ماست |
| ۳۷۸۴ | Q | این چنین مُشکین که زلفِ میرِ ماست | * | چونک بی‌عقلیم این زنجیرِ ماست |
| ۳۷۸۴ | N | این چنین مشکین که زلف میر ماست | * | چون که بی‌عقلیم این زنجیر ماست |
| ۳۷۸۵ | Q | این چنین لطفی چو نیلی می‌رود | * | چونک فرعونیم چون خون می‌شود |
| ۳۷۸۵ | N | این چنین لطفی چو نیلی می‌رود | * | چون که فرعونیم چون خون می‌شود |
| ۳۷۸۶ | Q | خون همی‌گوید من آبم هین مریز | * | یوسفم گرگ از تُوَم ای پُر ستیز |
| ۳۷۸۶ | N | خون همی‌گوید من آبم هین مریز | * | یوسفم گرگ از توام ای پر ستیز |
| ۳۷۸۷ | Q | تو نمی‌بینی که یارِ بُردبار | * | چونک با او ضِد شدی گردد چو مار |
| ۳۷۸۷ | N | تو نمی‌بینی که یار بردبار | * | چون که با او ضد شدی گردد چو مار |
| ۳۷۸۸ | Q | لحمِ او و شحمِ او دیگر نشُد | * | او چنان بَد جز که از مَنظر نشُد |
| ۳۷۸۸ | N | لحم او و شحم او دیگر نشد | * | او چنان بد جز که از منظر نشد |
block:3181
| ۳۷۸۹ | Q | شمعِ مریم را بِهِل افروخته | * | که بُخارا می‌رود آن سوخته |
| ۳۷۸۹ | N | شمع مریم را بهل افروخته | * | که بخارا می‌رود آن سوخته |
| ۳۷۹۰ | Q | سخت بی‌صبر و در آتشدانِ تیز | * | رُو سوی صدرِ جهان می‌کن گریز |
| ۳۷۹۰ | N | سخت بی‌صبر و در آتشدان تیز | * | رو سوی صدر جهان می‌کن گریز |
| ۳۷۹۱ | Q | این بُخارا مَنْبَعِ دانش بود | * | پس بُخاراییست هرک آنش بود |
| ۳۷۹۱ | N | این بخارا منبع دانش بود | * | پس بخارایی است هرک آنش بود |
| ۳۷۹۲ | Q | پیشِ شیخی در بخارا اندری | * | تا بخواری در بخارا ننگری |
| ۳۷۹۲ | N | پیش شیخی در بخارا اندری | * | تا به خواری در بخارا ننگری |
| ۳۷۹۳ | Q | جز بخواری در بخارای دلش | * | راه ندْهد جزر و مَدِّ مُشکلش |
| ۳۷۹۳ | N | جز به خواری در بخارای دلش | * | راه ندهد جزر و مد مشکلش |
| ۳۷۹۴ | Q | ای خنک آن را که ذَلَّت نَفْسُهُ | * | وای آنکس را که یُرَدِی رَفْسُهُ |
| ۳۷۹۴ | N | ای خنک آن را که ذلت نفسه | * | وای آن کس را که یردی رفسه |
| ۳۷۹۵ | Q | فُرقتِ صدرِ جهان در جانِ او | * | پاره پاره کرده بود ارکانِ او |
| ۳۷۹۵ | N | فرقت صدر جهان در جان او | * | پاره پاره کرده بود ارکان او |
| ۳۷۹۶ | Q | گفت برخیزم هم آنجا وا روم | * | کافر ار گشتم دگر ره بگْروم |
| ۳۷۹۶ | N | گفت برخیزم هم آن جا واروم | * | کافر ار گشتم دگر ره بگروم |
| ۳۷۹۷ | Q | وا روم آنجا بیفتم پیشِ او | * | پیشِ آن صدرِ نکو اندیشِ او |
| ۳۷۹۷ | N | واروم آن جا بیفتم پیش او | * | پیش آن صدر نکو اندیش او |
| ۳۷۹۸ | Q | گویم افکندم بپیشت جانِ خویش | * | زنده کن یا سَر ببُر ما را چو میش |
| ۳۷۹۸ | N | گویم افکندم به پیشت جان خویش | * | زنده کن یا سر ببر ما را چو میش |
| ۳۷۹۹ | Q | کُشته و مرده بپیشت ای قَمَر | * | به که شاهِ زندگان جایِ دگر |
| ۳۷۹۹ | N | کشته و مرده به پیشت ای قمر | * | به که شاه زندگان جای دگر |
| ۳۸۰۰ | Q | آزمودم من هزاران بار بیش | * | بی‌تو شیرین می‌نبینم عیشِ خویش |
| ۳۸۰۰ | N | آزمودم من هزاران بار بیش | * | بی‌تو شیرین می‌نبینم عیش خویش |
| ۳۸۰۱ | Q | غَنِّ لی یا مُنْیتی لَحَنَ ٱلنُّشُور | * | اُبْرُکی یا نَاقَتِی تَمَّ ٱلسُّرُور |
| ۳۸۰۱ | N | غن لی یا منیتی لحن النشور | * | ابرکی یا ناقتی تم السرور |
| ۳۸۰۲ | Q | اِبْلَعی یا أَرْضُ دَمْعی قد کَفَی | * | اِشْرَبی یا نَفْسُ ورْداً قَدْ صَفَا |
| ۳۸۰۲ | N | ابلعی یا أرض دمعی قد کفی | * | اشربی یا نفس وردا قد صفا |
| ۳۸۰۳ | Q | عُدتَ یا عِیدِی إِلَیْنا مَرْحَبَا | * | نِعْمَ ما رَوَّحْتَ یا رِیحَ ٱلصَّبَا |
| ۳۸۰۳ | N | عدت یا عیدی الینا مرحبا | * | نعم ما روحت یا ریح الصبا |
| ۳۸۰۴ | Q | گفت ای یاران روان گشتم وَداع | * | سوی آن صدری که میرست و مُطَاع |
| ۳۸۰۴ | N | گفت ای یاران روان گشتم وداع | * | سوی آن صدری که میر است و مطاع |
| ۳۸۰۵ | Q | دم‌بدم در سوز بریان می‌شوم | * | هرچه بادا باد آنجا می‌روم |
| ۳۸۰۵ | N | دم‌به‌دم در سوز بریان می‌شوم | * | هر چه بادا باد آن جا می‌روم |
| ۳۸۰۶ | Q | گرچه دل چون سنگِ خارا می‌کند | * | جانِ من عزمِ بخارا می‌کند |
| ۳۸۰۶ | N | گر چه دل چون سنگ خارا می‌کند | * | جان من عزم بخارا می‌کند |
| ۳۸۰۷ | Q | مَسْکنِ یارست و شهرِ شاهِ من | * | پیشِ عاشق این بود حُبُّ ٱلْوَطَن |
| ۳۸۰۷ | N | مسکن یار است و شهر شاه من | * | پیش عاشق این بود حب الوطن |
block:3182
| ۳۸۰۸ | Q | گفت معشوقی بعاشق کای فتَی | * | تو بغُربت دیده‌ای بس شَهْرها |
| ۳۸۰۸ | N | گفت معشوقی به عاشق کای فتی | * | تو به غربت دیده‌ای بس شهرها |
| ۳۸۰۹ | Q | پس کدامین شهر از آنها خوشترست | * | گفت آن شهری که در وَیْ دل برست |
| ۳۸۰۹ | N | پس کدامین شهر از آنها خوشتر است | * | گفت آن شهری که در وی دل بر است |
| ۳۸۱۰ | Q | هر کجا باشد شهِ ما را بِساط | * | هست صحرا گر بود سَمُّ ٱلْخِیاط |
| ۳۸۱۰ | N | هر کجا باشد شه ما را بساط | * | هست صحرا گر بود سم الخیاط |
| ۳۸۱۱ | Q | هر کجا که یوسفی باشد چو ماه | * | جنّتست ارچه که باشد قعرِ چاه |
| ۳۸۱۱ | N | هر کجا که یوسفی باشد چو ماه | * | جنت است ار چه که باشد قعر چاه |
block:3183
| ۳۸۱۲ | Q | گفت او را ناصحی ای بی‌خبَر | * | عاقبت اندیش اگر داری هُنَر |
| ۳۸۱۲ | N | گفت او را ناصحی ای بی‌خبر | * | عاقبت اندیش اگر داری هنر |
| ۳۸۱۳ | Q | در نگر پس را بعقل و پیش را | * | همچو پروانه مسوزان خویش را |
| ۳۸۱۳ | N | در نگر پس را به عقل و پیش را | * | همچو پروانه مسوزان خویش را |
| ۳۸۱۴ | Q | چون بخارا می‌روی دیوانه‌ای | * | لایقِ زنجیر و زندان‌خانه‌ای |
| ۳۸۱۴ | N | چون بخارا می‌روی دیوانه‌ای | * | لایق زنجیر و زندان خانه‌ای |
| ۳۸۱۵ | Q | او ز تو آهن همی‌خاید ز خشم | * | او همی‌جوید ترا با بیست چشم |
| ۳۸۱۵ | N | او ز تو آهن همی‌خاید ز خشم | * | او همی‌جوید ترا با بیست چشم |
| ۳۸۱۶ | Q | می‌کند او تیز از بهرِ تو کارد | * | او سگِ قحطست و تو انبانِ آرد |
| ۳۸۱۶ | N | می‌کند او تیز از بهر تو کارد | * | او سگ قحط است و تو انبان آرد |
| ۳۸۱۷ | Q | چون رهیدی و خدایت راه داد | * | سوی زندان می‌روی چونت فتاد |
| ۳۸۱۷ | N | چون رهیدی و خدایت راه داد | * | سوی زندان می‌روی چونت فتاد |
| ۳۸۱۸ | Q | بر تو گر دَه گون مُوکَّل آمدی | * | عقل بایستی کزیشان کُم زدی |
| ۳۸۱۸ | N | بر تو گر ده گون موکل آمدی | * | عقل بایستی کز ایشان کم زدی |
| ۳۸۱۹ | Q | چون مُوکَّل نیست بر تو هیچ کس | * | از چه بسته گشت بر تو پیش و پس |
| ۳۸۱۹ | N | چون موکل نیست بر تو هیچ کس | * | از چه بسته گشت بر تو پیش و پس |
| ۳۸۲۰ | Q | عشقِ پنهان کرده بود او را اسیر | * | آن موکَّل را نمی‌دید آن نذیر |
| ۳۸۲۰ | N | عشق پنهان کرده بود او را اسیر | * | آن موکل را نمی‌دید آن نذیر |
| ۳۸۲۱ | Q | هر موَکُّل را موکُّل مُختفیست | * | ورنه او در بندِ سگ طبعی ز چیست |
| ۳۸۲۱ | N | هر موکل را موکل مختفی است | * | ور نه او در بند سگ طبعی ز چیست |
| ۳۸۲۲ | Q | خشمِ شاهِ عشق بر جانش نشست | * | بر عوانی و سِیَه‌روییش بَست |
| ۳۸۲۲ | N | خشم شاه عشق بر جانش نشست | * | بر عوانی و سیه روییش بست |
| ۳۸۲۳ | Q | می‌زند او را که هین او را بزن | * | ز آن عوانانِ نهان افغانِ من |
| ۳۸۲۳ | N | می‌زند او را که هین او را بزن | * | ز آن عوانان نهان افغان من |
| ۳۸۲۴ | Q | هرکه بینی در زیانی می‌رود | * | گرچه تنها با عوانی می‌رود |
| ۳۸۲۴ | N | هر که بینی در زیانی می‌رود | * | گر چه تنها با عوانی می‌رود |
| ۳۸۲۵ | Q | گر ازو واقف بُدی افغان زدی | * | پیشِ آن سلطانِ سلطانان شدی |
| ۳۸۲۵ | N | گر از او واقف بدی افغان زدی | * | پیش آن سلطان سلطانان شدی |
| ۳۸۲۶ | Q | ریختی بر سر به پیشِ شاه خاک | * | تا امان دیدی ز دیوِ سهمناک |
| ۳۸۲۶ | N | ریختی بر سر به پیش شاه خاک | * | تا امان دیدی ز دیو سهمناک |
| ۳۸۲۷ | Q | میرْ دیدی خویش را ای کم ز مُور | * | ز آن ندیدی آن موکَّل را تو کور |
| ۳۸۲۷ | N | میر دیدی خویش را ای کم ز مور | * | ز آن ندیدی آن موکل را تو کور |
| ۳۸۲۸ | Q | غرّه گشتی زین دروغین پرّ و بال | * | پرّ و بالی کو کَشَد سوی وَبال |
| ۳۸۲۸ | N | غره گشتی زین دروغین پر و بال | * | پر و بالی کاو کشد سوی وبال |
| ۳۸۲۹ | Q | پَرسبُک دارد رهِ بالا کند | * | چون گِل آلو شد گرانیها کند |
| ۳۸۲۹ | N | پر سبک دارد ره بالا کند | * | چون گل آلو شد گرانیها کند |
block:3184
| ۳۸۳۰ | Q | گفت ای ناصح خَمُش کن چند چند | * | پند کم ده زانک بس سختست بند |
| ۳۸۳۰ | N | گفت ای ناصح خمش کن چند چند | * | پند کم ده ز انکه بس سخت است بند |
| ۳۸۳۱ | Q | سخت‌تر شد بندِ من از پندِ تو | * | عشق را نشْناخت دانشمندِ تو |
| ۳۸۳۱ | N | سخت‌تر شد بند من از پند تو | * | عشق را نشناخت دانشمند تو |
| ۳۸۳۲ | Q | آن طرف که عشق می‌افزود درد | * | بو حنیفه و شافعی دَرْسی نکرد |
| ۳۸۳۲ | N | آن طرف که عشق می‌افزود درد | * | بو حنیفه و شافعی درسی نکرد |
| ۳۸۳۳ | Q | تو مکن تهدید از کُشتن که من | * | تشنهٔ زارم بخونِ خویشتن |
| ۳۸۳۳ | N | تو مکن تهدید از کشتن که من | * | تشنه‌ی زارم به خون خویشتن |
| ۳۸۳۴ | Q | عاشقان را هر زمانی مُردنیست | * | مردنِ عُشّاق خود یک نوع نیست |
| ۳۸۳۴ | N | عاشقان را هر زمانی مردنی است | * | مردن عشاق خود یک نوع نیست |
| ۳۸۳۵ | Q | او دو صد جان دارد از جانِ هُدَی | * | و آن دُو صد را می‌کند هر دم فِدَی |
| ۳۸۳۵ | N | او دو صد جان دارد از جان هدی | * | و آن دو صد را می‌کند هر دم فدی |
| ۳۸۳۶ | Q | هر یکی جان را ستاند دَهْ بَها | * | از نُبی خوان عَشْرَةً أَمْثَاَلَها |
| ۳۸۳۶ | N | هر یکی جان را ستاند ده بها | * | از نبی خوان عشرة أمثالها |
| ۳۸۳۷ | Q | گر بریزد خونِ من آن دوست‌رُو | * | پای‌کوبان جان بر افشانم بَرُو |
| ۳۸۳۷ | N | گر بریزد خون من آن دوست رو | * | پای کوبان جان بر افشانم بر او |
| ۳۸۳۸ | Q | آزمودم مرگِ من در زندگیست | * | چون رهم زین زندگی پایندگیست |
| ۳۸۳۸ | N | آزمودم مرگِمن در زندگی است | * | چون رهم زین زندگی پایندگی است |
| ۳۸۳۹ | Q | اُقْتُلُونی اُقْتُلونی یا ثِقات | * | إِنَّ فی قَتْلی حَیاتًا فی حَیات |
| ۳۸۳۹ | N | اقتلونی اقتلونی یا ثقات | * | إن فی قتلی حیاتا فی حیات |
| ۳۸۴۰ | Q | یا مُنیرَ ٱلْخَدِّ یا رُوحَ ٱلْبَقا | * | اِجْتَذِبْ رُوحی وَجُدَ لی بِٱلْلِّقا |
| ۳۸۴۰ | N | یا منیر الخد یا روح البقا | * | اجتذب روحی و جد لی باللقا |
| ۳۸۴۱ | Q | لی حَبیبٌ حُبُّهُ یَشْوِی ٱلْحَشَا | * | لَوْ یَشا یَمْشِی عَلَی عَیْنی مَشَی |
| ۳۸۴۱ | N | لی حبیب حبه یشوی الحشا | * | لو یشا یمشی علی عینی مشی |
| ۳۸۴۲ | Q | پارسی گو گرچه تازی خوشترست | * | عشق را خود صد زبان دیگرست |
| ۳۸۴۲ | N | پارسی گو گر چه تازی خوشتر است | * | عشق را خود صد زبان دیگر است |
| ۳۸۴۳ | Q | بویِ آن دلبر چو پَرّان می‌شود | * | آن زبانها جمله حیران می‌شود |
| ۳۸۴۳ | N | بوی آن دل بر چو پران می‌شود | * | آن زبانها جمله حیران می‌شود |
| ۳۸۴۴ | Q | بس کنم دلبر در آمد در خطاب | * | گوش شَو و اللهُ أَعْلَم بِٱلصَّواب |
| ۳۸۴۴ | N | بس کنم دل بر در آمد در خطاب | * | گوش شو و الله أعلم بالصواب |
| ۳۸۴۵ | Q | چونک عاشق توبه کرد اکنون بترس | * | کو چو عیّاران کند بر دار دَرْس |
| ۳۸۴۵ | N | چون که عاشق توبه کرد اکنون بترس | * | کاو چو عیاران کند بر دار درس |
| ۳۸۴۶ | Q | گرچه این عاشق بخارا می‌رود | * | نه بدرس و نه باُستا می‌رود |
| ۳۸۴۶ | N | گر چه این عاشق بخارا می‌رود | * | نه به درس و نه به استا می‌رود |
| ۳۸۴۷ | Q | عاشقان را شد مدرِّس حسنِ دوست | * | دفتر و درس و سَبَقشان رُویِ اوست |
| ۳۸۴۷ | N | عاشقان را شد مدرس حسن دوست | * | دفتر و درس و سبقشان روی اوست |
| ۳۸۴۸ | Q | خامُشند و نعرهٔ تکرارشان | * | می‌رود تا عرش و تختِ یارشان |
| ۳۸۴۸ | N | خامشند و نعره‌ی تکرارشان | * | می‌رود تا عرش و تخت یارشان |
| ۳۸۴۹ | Q | دَرْسشان آشوب و چرخ و زلزله | * | نه زیاداتست و بابِ سِلْسِله |
| ۳۸۴۹ | N | درسشان آشوب و چرخ و زلزله | * | نه زیادات است و باب و سلسله |
| ۳۸۵۰ | Q | سلسلهٔ این قوم جَعدِ مُشکبار | * | مسئلهٔ دورست لیکن دَوْرِ یار |
| ۳۸۵۰ | N | سلسله‌ی این قوم جعد مشک‌بار | * | مسئله‌ی دور است لیکن دور یار |
| ۳۸۵۱ | Q | مسئلهٔ کیس ار بپُرسد کس ترا | * | گو نگُنجد گنجِ حق در کیسه‌ها |
| ۳۸۵۱ | N | مسئله‌ی کیس ار بپرسد کس ترا | * | گو نگنجد گنج حق در کیسه‌ها |
| ۳۸۵۲ | Q | گر دَمِ خُلْع و مُبارا می‌رود | * | بَد مَبین ذکرِ بخارا می‌رود |
| ۳۸۵۲ | N | گر دم خلع و مبارا می‌رود | * | بد مبین ذکر بخارا می‌رود |
| ۳۸۵۳ | Q | ذکرِ هر چیزی دهد خاصیَّتی | * | زانک دارد هر صِفَت ماهیّتی |
| ۳۸۵۳ | N | ذکر هر چیزی دهد خاصیتی | * | ز انکه دارد هر صفت ماهیتی |
| ۳۸۵۴ | Q | در بخارا در هنرها بالغی | * | چون بخواری رُو نهی ز آن فارغی |
| ۳۸۵۴ | N | در بخارا در هنرها بالغی | * | چون به خواری رو نهی ز آن فارغی |
| ۳۸۵۵ | Q | آن بخاری غصهٔ دانش نداشت | * | چشم بر خورشیدِ بینش می‌گماشت |
| ۳۸۵۵ | N | آن بخاری غصه‌ی دانش نداشت | * | چشم بر خورشید بینش می‌گماشت |
| ۳۸۵۶ | Q | هرکه در خلوت ببینش یافت راه | * | او ز دانشها نجوید دستگاه |
| ۳۸۵۶ | N | هر که در خلوت ببینش یافت راه | * | او ز دانشها نجوید دستگاه |
| ۳۸۵۷ | Q | با جمالِ جان چو شد همکاسه‌ای | * | باشدش ز اَخْبار و دانش تاسه‌ای |
| ۳۸۵۷ | N | با جمال جان چو شد هم کاسه‌ای | * | باشدش ز اخبار و دانش تاسه‌ای |
| ۳۸۵۸ | Q | دید بر دانش بود غالب فَرا | * | ز آن همی دنیا بچربد عامّه را |
| ۳۸۵۸ | N | دید بر دانش بود غالب فرا | * | ز آن همی دنیا بچربد عامه را |
| ۳۸۵۹ | Q | زانک دنیا را همی‌ببینند عَیْن | * | و آن جهانی را همی‌دانند دَیْن |
| ۳۸۵۹ | N | ز انکه دنیا را همی‌ببینند عین | * | و آن جهانی را همی‌دانند دین |
block:3185
| ۳۸۶۰ | Q | رُو نهاد آن عاشقِ خونابه‌ریز | * | دل طپان سوی بخارا گرم و تیز |
| ۳۸۶۰ | N | رو نهاد آن عاشق خونابه‌ریز | * | دل طپان سوی بخارا گرم و تیز |
| ۳۸۶۱ | Q | ریگِ آمون پیشِ او همچون حریر | * | آبِ جیحون پیشِ او چون آبگیر |
| ۳۸۶۱ | N | ریگ آمون پیش او همچون حریر | * | آب جیحون پیش او چون آب گیر |
| ۳۸۶۲ | Q | آن بیابان پیشِ او چون گُلْستان | * | می‌فتاد از خنده او چون گُل‌ْسِتان |
| ۳۸۶۲ | N | آن بیابان پیش او چون گلستان | * | می‌فتاد از خنده او چون گلستان |
| ۳۸۶۳ | Q | در سمرقندست قند امّا لبش | * | از بخارا یافت و آن شد مَذْهَبش |
| ۳۸۶۳ | N | در سمرقند است قند اما لبش | * | از بخارا یافت و آن شد مذهبش |
| ۳۸۶۴ | Q | ای بخارا عقل‌افزا بوده‌ای | * | لیکن از من عقل و دین برْبوده‌ای |
| ۳۸۶۴ | N | ای بخارا عقل افزا بوده‌ای | * | لیکن از من عقل و دین بربوده‌ای |
| ۳۸۶۵ | Q | بَدْر می‌جویم از آنم چون هلال | * | صَدْر می‌جویم درین صفِّ نِعال |
| ۳۸۶۵ | N | بدر می‌جویم از آنم چون هلال | * | صدر می‌جویم در این صف نعال |
| ۳۸۶۶ | Q | چون سوادِ آن بخارا را بدید | * | در سوادِ غم بیاضی شد پدید |
| ۳۸۶۶ | N | چون سواد آن بخارا را بدید | * | در سواد غم بیاضی شد پدید |
| ۳۸۶۷ | Q | ساعتی افتاد بیهوش و دراز | * | عقلِ او پَرّید در بُستانِ راز |
| ۳۸۶۷ | N | ساعتی افتاد بیهوش و دراز | * | عقل او پرید در بستان راز |
| ۳۸۶۸ | Q | بر سر و رُویش گُلابی می‌زدند | * | از گلابِ عشقِ او غافل بُدند |
| ۳۸۶۸ | N | بر سر و رویش گلابی می‌زدند | * | از گلاب عشق او غافل بدند |
| ۳۸۶۹ | Q | او گلستانی نهانی دیده بود | * | غارتِ عشقش ز خود ببْریده بود |
| ۳۸۶۹ | N | او گلستانی نهانی دیده بود | * | غارت عشقش ز خود ببریده بود |
| ۳۸۷۰ | Q | تو فسرده در خورِ این دَم نه‌ای | * | با شَکَر مقرون نه‌ای گرچه نَیی |
| ۳۸۷۰ | N | تو فسرده در خور این دم نه‌ای | * | با شکر مقرون نه‌ای گر چه نی‌ای |
| ۳۸۷۱ | Q | رختِ عقلت با تُوَست و عاقلی | * | کز جُنُوداً لَمْ تَرَوْهَا غافلی |
| ۳۸۷۱ | N | رخت عقلت با تو است و عاقلی | * | کز جُنُوداً لَمْ تَرَوْها غافلی |
block:3186
| ۳۸۷۲ | Q | اندر آمد در بخارا شادمان | * | پیشِ معشوقِ خود و دارُ ٱلْأَمان |
| ۳۸۷۲ | N | اندر آمد در بخارا شادمان | * | پیش معشوق خود و دار الامان |
| ۳۸۷۳ | Q | همچو آن مستی که پَّرد بر اثیر | * | مَه کنارش گیرد و گوید که گیر |
| ۳۸۷۳ | N | همچو آن مستی که پرد بر اثیر | * | مه کنارش گیرد و گوید که گیر |
| ۳۸۷۴ | Q | هرکه دیدش در بخارا گفت خیز | * | پیش از پیدا شدن مَنْشین گریز |
| ۳۸۷۴ | N | هر که دیدش در بخارا گفت خیز | * | پیش از پیدا شدن منشین گریز |
| ۳۸۷۵ | Q | که ترا می‌جوید آن شه خشمگین | * | تا کشد از جانِ تُو ده ساله کین |
| ۳۸۷۵ | N | که ترا می‌جوید آن شه خشمگین | * | تا کشد از جان تو ده ساله کین |
| ۳۸۷۶ | Q | اللَّه الله در مَیا در خونِ خویش | * | تکیه کَم کُن بر دَم و افسونِ خویش |
| ۳۸۷۶ | N | اللَّه الله در میا در خون خویش | * | تکیه کم کن بر دم و افسون خویش |
| ۳۸۷۷ | Q | شحنهٔ صدرِ جهان بودی و راد | * | معتمَد بودی مُهَنْدسِ اُوستاد |
| ۳۸۷۷ | N | شحنه‌ی صدر جهان بودی و راد | * | معتمد بودی مهندس اوستاد |
| ۳۸۷۸ | Q | غَدر کردی وز جزا بگْریختی | * | رَسته بودی باز چون آویختی |
| ۳۸۷۸ | N | غدر کردی و ز جزا بگریختی | * | رسته بودی باز چون آویختی |
| ۳۸۷۹ | Q | از بلا بگریختی با صد حِیَل | * | ابلهی آوردت اینجا یا اجَلْ |
| ۳۸۷۹ | N | از بلا بگریختی با صد حیل | * | ابلهی آوردت اینجا یا اجل |
| ۳۸۸۰ | Q | ای که عقلت بر عُطارد دَق کند | * | عقل و عاقل را قضا احمق کند |
| ۳۸۸۰ | N | ای که عقلت بر عطارد دق کند | * | عقل و عاقل را قضا احمق کند |
| ۳۸۸۱ | Q | نَحس خرگوشی که باشد شیرجُو | * | زیرکی و عقل و چالاکیت کو |
| ۳۸۸۱ | N | نحس خرگوشی که باشد شیر جو | * | زیرکی و عقل و چالاکیت کو |
| ۳۸۸۲ | Q | هست صد چندین فُسون‌های قضا | * | گفت إِذا جَاءَ ٱلْقَضاء ضاقَ ٱلْفَضا |
| ۳۸۸۲ | N | هست صد چندین فسون‌های قضا | * | گفت إِذا جاء القضاء ضاق الفضا |
| ۳۸۸۳ | Q | صد ره و مَخْلَص بود از چپّ و راست | * | از قضا بسته شود کو اژدهاست |
| ۳۸۸۳ | N | صدره و مخلص بود از چپ و راست | * | از قضا بسته شود کان اژدهاست |
block:3187
| ۳۸۸۴ | Q | گفت من مستسقیم آبم کَشَد | * | گرچه می‌دانم که هم آبم کُشَد |
| ۳۸۸۴ | N | گفت من مستسقی‌ام آبم کشد | * | گر چه می‌دانم که هم آبم کشد |
| ۳۸۸۵ | Q | هیچ مستسقی بنْگریزد ز آب | * | گر دو صد بارش کند مات و خراب |
| ۳۸۸۵ | N | هیچ مستسقی بنگریزد ز آب | * | گر دو صد بارش کند مات و خراب |
| ۳۸۸۶ | Q | گر بیاماسد مرا دست و شِکَم | * | عشقِ آب از من نخواهد گشت کم |
| ۳۸۸۶ | N | گر بیاماسد مرا دست و شکم | * | عشق آب از من نخواهد گشت کم |
| ۳۸۸۷ | Q | گویم آنگ که بپرسند از بُطون | * | کاشکی بَحْرم روان بودی درون |
| ۳۸۸۷ | N | گویم آن گه که بپرسند از بطون | * | کاشکی بحرم روان بودی درون |
| ۳۸۸۸ | Q | خیکِ اِشْکَم گو بِدَر از موجِ آب | * | گر بمیرم هست مرگم مستطاب |
| ۳۸۸۸ | N | خیک اشکم گو بدر از موج آب | * | گر بمیرم هست مرگم مستطاب |
| ۳۸۸۹ | Q | من بهَر جایی که بینم آبِ جُو | * | رشکم آید بودمی من جایِ او |
| ۳۸۸۹ | N | من به هر جایی که بینم آب جو | * | رشکم آید بودمی من جای او |
| ۳۸۹۰ | Q | دست چون دفّ و شکم همچون دُهُل | * | طبلِ عشقِ آب می‌کوبم چو گُل |
| ۳۸۹۰ | N | دست چون دف و شکم همچون دهل | * | طبل عشق آب می‌کوبم چو گل |
| ۳۸۹۱ | Q | گر بریزد خونم آن رُوحُ ٱلأَمین | * | جُرعه جُرعه خون خورم همچون زمین |
| ۳۸۹۱ | N | گر بریزد خونم آن روح الامین | * | جرعه جرعه خون خورم همچون زمین |
| ۳۸۹۲ | Q | چون زمین و چون جَنین خون‌خواره‌ام | * | تا که عاشق گشته‌ام این کاره‌ام |
| ۳۸۹۲ | N | چون زمین و چون جنین خون‌خواره‌ام | * | تا که عاشق گشته‌ام این کارَه‌ام |
| ۳۸۹۳ | Q | شب همی‌جوشم در آتش همچو دیگ | * | روز تا شب خون خورم مانندِ ریگ |
| ۳۸۹۳ | N | شب همی‌جوشم در آتش همچو دیگ | * | روز تا شب خون خورم مانند ریگ |
| ۳۸۹۴ | Q | من پشیمانم که مکر انگیختم | * | از مُرادِ خشمِ او بگْریختم |
| ۳۸۹۴ | N | من پشیمانم که مکر انگیختم | * | از مراد خشم او بگریختم |
| ۳۸۹۵ | Q | گو بِران بر جانِ مستم خشمِ خویش | * | عیدِ قُربان اوست و عاشق گاومیش |
| ۳۸۹۵ | N | گو بران بر جان مستم خشم خویش | * | عید قربان اوست و عاشق گاومیش |
| ۳۸۹۶ | Q | گاو اگر خسپد و گر چیزی خورد | * | بهرِ عید و ذُبْح او می‌پرورد |
| ۳۸۹۶ | N | گاو اگر خسبد و گر چیزی خورد | * | بهر عید و ذبح او می‌پرورد |
| ۳۸۹۷ | Q | گاوِ موسی دان مرا جان داده‌ای | * | جُزْو جُزْوم حَشْرِ هر آزاده‌ای |
| ۳۸۹۷ | N | گاو موسی دان مرا جان داده‌ای | * | جزو جزوم حشر هر آزاده‌ای |
| ۳۸۹۸ | Q | گاوِ موسی بود قُربان گشته‌ای | * | کمترین جُزْوش حیاتِ کُشته‌ای |
| ۳۸۹۸ | N | گاو موسی بود قربان گشته‌ای | * | کمترین جزوش حیات کشته‌ای |
| ۳۸۹۹ | Q | بر جهید آن کُشته ز آسیبش ز جا | * | در خطابِ اِضْرِبُوهُ بَعْضَهَا |
| ۳۸۹۹ | N | بر جهید آن کشته ز آسیبش ز جا | * | در خطاب اضربوه بعضها |
| ۳۹۰۰ | Q | یا کِرامی اِذْبُحوا هٰذا ٱلْبَقَر | * | إِنْ أَرَدْتُمْ حَشْرَ أَرْواحِ ٱلنَّظَر |
| ۳۹۰۰ | N | یا کرامی اذبحوا هذا البقر | * | إن أردتم حشر أرواح النظر |
| ۳۹۰۱ | Q | از جَمادی مُردم و نامی شدم | * | و ز نَما مُردم بحیوان بر زدم |
| ۳۹۰۱ | N | از جمادی مردم و نامی شدم | * | و ز نما مردم به حیوان بر زدم |
| ۳۹۰۲ | Q | مُردم از حیوانی و آدم شدم | * | پس چه ترسم کَیْ ز مُردن کم شدم |
| ۳۹۰۲ | N | مردم از حیوانی و آدم شدم | * | پس چه ترسم کی ز مردن کم شدم |
| ۳۹۰۳ | Q | حملهٔ دیگر بمیرم از بَشَر | * | تا بر آرم از ملایک پرّ و سَر |
| ۳۹۰۳ | N | حمله‌ی دیگر بمیرم از بشر | * | تا بر آرم از ملایک بال و پر |
| ۳۹۰۴ | Q | و ز مَلَک هم بایدم جَستن ز جُو | * | کُلُّ شَیْءٍ هالِکٌ إِلَّا وَجْهَهُ |
| ۳۹۰۴ | N | و ز ملک هم بایدم جستن ز جو | * | کُلُّ شَیْءٍ هالِکٌ إِلَّا وَجْهَهُ |
| ۳۹۰۵ | Q | بارِ دیگر از مَلَک قُربان شوم | * | آنچ اندر وَهْم ناید آن شوم |
| ۳۹۰۵ | N | بار دیگر از ملک قربان شوم | * | آن چه اندر وهم ناید آن شوم |
| ۳۹۰۶ | Q | پس عدم گردم عدم چون ارْغَنُون | * | گویدم که إِنَّا إِلَیْهِ راجِعُونَ |
| ۳۹۰۶ | N | پس عدم گردم عدم چون ارغنون | * | گویدم که إِنَّا إِلَیْهِ راجِعُونَ |
| ۳۹۰۷ | Q | مرگ دان آنک اتّفاقِ اُمتست | * | کآبِ حیوانی نهان در ظُلمتست |
| ۳۹۰۷ | N | مرگ دان آنک اتفاق امت است | * | کآب حیوانی نهان در ظلمت است |
| ۳۹۰۸ | Q | همچو نیلوفر بِرُو زین طَرَف جُو | * | همچو مستسقی حریص و مرگ‌جُو |
| ۳۹۰۸ | N | همچو نیلوفر برو زین طرف جو | * | همچو مستسقی حریص و مرگ جو |
| ۳۹۰۹ | Q | مرگِ او آبست و او جویای آب | * | می‌خورد و الله أَعْلَم بِالصَّواب |
| ۳۹۰۹ | N | مرگ او آب است و او جویای آب | * | می‌خورد و الله أعلم بالصواب |
| ۳۹۱۰ | Q | ای فسرده عاشقِ ننگین نَمَد | * | کو ز بیمِ جان ز جانان می‌رَمَد |
| ۳۹۱۰ | N | ای فسرده عاشق ننگین نمد | * | کاو ز بیم جان ز جانان می‌رمد |
| ۳۹۱۱ | Q | سوی تیغِ عشقش ای ننگِ زنان | * | صد هزاران جان نگر دستک‌زنان |
| ۳۹۱۱ | N | سوی تیغ عشقش ای ننگ زنان | * | صد هزاران جان نگر دستک‌زنان |
| ۳۹۱۲ | Q | جُوی دیدی کوزه اندر جُوی ریز | * | آب را از جُوی کَیْ باشد گریز |
| ۳۹۱۲ | N | جوی دیدی کوزه اندر جوی ریز | * | آب را از جوی کی باشد گریز |
| ۳۹۱۳ | Q | آبِ کوزه چون در آبِ جُو شود | * | محو گردد در وَیْ و جُو او شود |
| ۳۹۱۳ | N | آب کوزه چون در آب جو شود | * | محو گردد در وی و جو او شود |
| ۳۹۱۴ | Q | وصفِ او فانی شد و ذاتش بقا | * | زین سِپَس نه کم شود نه بَدْ لِقا |
| ۳۹۱۴ | N | وصف او فانی شد و ذاتش بقا | * | زین سپس نه کم شود نه بد لقا |
| ۳۹۱۵ | Q | خویش را بر نَخْلِ او آویختم | * | عذرِ آن را که ازو بگْریختم |
| ۳۹۱۵ | N | خویش را بر نخل او آویختم | * | عذر آن را که از او بگریختم |
block:3188
| ۳۹۱۶ | Q | همچو گویی سجده کُن بر رُو و سَر | * | جانبِ آن صدر شد با چشمِ تر |
| ۳۹۱۶ | N | همچو گویی سجده کن بر رو و سر | * | جانب آن صدر شد با چشم تر |
| ۳۹۱۷ | Q | جمله خلقان منتظر سَر در هوا | * | کِشْ بسوزد یا بر آویزد وَرا |
| ۳۹۱۷ | N | جمله خلقان منتظر سر در هوا | * | کش بسوزد یا بر آویزد و را |
| ۳۹۱۸ | Q | این زمان این احمقِ یک لخت را | * | آن نماید که زمان بدبخت را |
| ۳۹۱۸ | N | این زمان این احمق یک لخت را | * | آن نماید که زمان بد بخت را |
| ۳۹۱۹ | Q | همچو پروانه شَرر را نور دید | * | احمقانه در فتاد از جان بُرید |
| ۳۹۱۹ | N | همچو پروانه شرر را نور دید | * | احمقانه در فتاد از جان برید |
| ۳۹۲۰ | Q | لیک شمعِ عشق چون آن شمع نیست | * | روشن اندر روشن اندر روشنیست |
| ۳۹۲۰ | N | لیک شمع عشق چون آن شمع نیست | * | روشن اندر روشن اندر روشنی است |
| ۳۹۲۱ | Q | او بعکسِ شَمْعهای آتشیست | * | می‌نماید آتش و جمله خوشیست |
| ۳۹۲۱ | N | او بعکس شمعهای آتشی است | * | می‌نماید آتش و جمله خوشی است |
block:3189
| ۳۹۲۲ | Q | یک حکایت گوش کُن ای نیک پَی | * | مسجدی بُد بر کنارِ شهرِ رَی |
| ۳۹۲۲ | N | یک حکایت گوش کن ای نیک پی | * | مسجدی بد بر کنار شهر ری |
| ۳۹۲۳ | Q | هیچ کس در وَیْ نخفتی شب ز بیم | * | که نه فرزندش شدی آن شب یتیم |
| ۳۹۲۳ | N | هیچ کس در وی نخفتی شب ز بیم | * | که نه فرزندش شدی آن شب یتیم |
| ۳۹۲۴ | Q | بس که اندر وَیْ غریبِ عُور رفت | * | صبحدَم چون اختران در گور رفت |
| ۳۹۲۴ | N | بس که اندر وی غریب عور رفت | * | صبحدم چون اختران در گور رفت |
| ۳۹۲۵ | Q | خویشتن را نیک ازین آگاه کن | * | صبح آمد خواب را کوتاه کن |
| ۳۹۲۵ | N | خویشتن را نیک از این آگاه کن | * | صبح آمد خواب را کوتاه کن |
| ۳۹۲۶ | Q | هر کسی گفتی که پَرْیانند تُند | * | اندرو مهمان‌کُشان با تیغِ کُند |
| ۳۹۲۶ | N | هر کسی گفتی که پریانند تند | * | اندر او مهمان کشان با تیغ کند |
| ۳۹۲۷ | Q | آن دگر گفتی که سِحرست و طِلَسْم | * | کین رَصَد باشد عدوّ جان و خصم |
| ۳۹۲۷ | N | آن دگر گفتی که سحر است و طلسم | * | کاین رصد باشد عدوی جان و خصم |
| ۳۹۲۸ | Q | آن دگر گفتی که بر نه نقش فاش | * | بر دَرَش کای میهمان اینجا مباش |
| ۳۹۲۸ | N | آن دگر گفتی که بر نه نقش فاش | * | بر درش کای میهمان اینجا مباش |
| ۳۹۲۹ | Q | شب مخسب اینجا اگر جان بایدت | * | ورنه مرگ اینجا کمین بگْشایدت |
| ۳۹۲۹ | N | شب مخسب اینجا اگر جان بایدت | * | ور نه مرگ اینجا کمین بگشایدت |
| ۳۹۳۰ | Q | و آن یکی گفتی که شب قُفلی نهید | * | غافلی کاید شما کم ره دهید |
| ۳۹۳۰ | N | و آن یکی گفتی که شب قفلی نهید | * | غافلی کاید شما کم ره دهید |
block:3190
| ۳۹۳۱ | Q | تا یکی مهمان در آمد وقتِ شَب | * | کو شنیده بود آن صیتِ عجَب |
| ۳۹۳۱ | N | تا یکی مهمان در آمد وقت شب | * | کاو شنیده بود آن صیت عجب |
| ۳۹۳۲ | Q | از برای آزمون می‌آزمود | * | زانک بس مردانه و جان‌سیر بود |
| ۳۹۳۲ | N | از برای آزمون می‌آزمود | * | ز انکه بس مردانه و جان سیر بود |
| ۳۹۳۳ | Q | گفت کم گیرم سَر و اِشکمبه‌ای | * | رفته گیر از گنجِ جان یک حَبّه‌ای |
| ۳۹۳۳ | N | گفت کم گیرم سر و اشکمبه‌ای | * | رفته گیر از گنج جان یک حبه‌ای |
| ۳۹۳۴ | Q | صورتِ تن گُو بِرَو من کیستم | * | نقش کم ناید چو من باقیستم |
| ۳۹۳۴ | N | صورت تن گو برو من کیستم | * | نقش کم ناید چو من باقیستم |
| ۳۹۳۵ | Q | چون نَفَخْتُ بودم از لطفِ خدا | * | نَفخِ حق باشم ز نایِ تن جُدا |
| ۳۹۳۵ | N | چون نفخت بودم از لطف خدا | * | نفخ حق باشم ز نای تن جدا |
| ۳۹۳۶ | Q | تا نُیْفتد بانگِ نفخش این طرف | * | تا رهد آن گوهر از تنگین صدف |
| ۳۹۳۶ | N | تا نیفتد بانگ نفخش این طرف | * | تا رهد آن گوهر از تنگین صدف |
| ۳۹۳۷ | Q | چون تَمَنَّوْا مَوْت گفت ای صادقین | * | صادقم جان را بر افشانم برین |
| ۳۹۳۷ | N | چون تمنوا موت گفت ای صادقین | * | صادقم جان را بر افشانم بر این |
block:3191
| ۳۹۳۸ | Q | قوم گفتندش که هین اینجا مخُسْپ | * | تا نکوبد جان سِتانت همچو کُسپ |
| ۳۹۳۸ | N | قوم گفتندش که هین اینجا مخسب | * | تا نکوبد جان ستانت همچو کسب |
| ۳۹۳۹ | Q | که غریبی و نمی‌دانی ز حال | * | کاندراینجا هرکه خفت آمد زوال |
| ۳۹۳۹ | N | که غریبی و نمی‌دانی ز حال | * | کاندر اینجا هر که خفت آمد زوال |
| ۳۹۴۰ | Q | اتّفاقی نیست این ما بارها | * | دیده‌ایم و جمله اصحابِ نُهَی |
| ۳۹۴۰ | N | اتفاقی نیست این ما بارها | * | دیده‌ایم و جمله اصحاب نهی |
| ۳۹۴۱ | Q | هرکه آن مسجد شبی مَسْکن شدش | * | نیمشب مرگِ هَلاهلِ آمدش |
| ۳۹۴۱ | N | هر که آن مسجد شبی مسکن شدش | * | نیم شب مرگ هلاهل آمدش |
| ۳۹۴۲ | Q | از یکی ما تا بصد این دیده‌ایم | * | نه بتقلید از کسی بشنیده‌ایم |
| ۳۹۴۲ | N | از یکی ما تا به صد این دیده‌ایم | * | نه به تقلید از کسی بشنیده‌ایم |
| ۳۹۴۳ | Q | گفت الدِّین نَصیحه آن رسول | * | آن نصیحت در لُغَت ضدِّ غُلول |
| ۳۹۴۳ | N | گفت الدین نصیحه آن رسول | * | آن نصیحت در لغت ضد غلول |
| ۳۹۴۴ | Q | این نصیحت راستی در دوستی | * | در غُلولی خاین و سگ‌پوستی |
| ۳۹۴۴ | N | این نصیحت راستی در دوستی | * | در غلولی خاین و سگ پوستی |
| ۳۹۴۵ | Q | بی‌خیانت این نصیحت از وَداد | * | می‌نماییمت مگرد از عقل و داد |
| ۳۹۴۵ | N | بی‌خیانت این نصیحت از وداد | * | می‌نماییمت مگرد از عقل و داد |
block:3192
| ۳۹۴۶ | Q | گفت او ای ناصحان من بی‌ندم | * | از جهانِ زندگی سیر آمدم |
| ۳۹۴۶ | N | گفت او ای ناصحان من بی‌ندم | * | از جهان زندگی سیر آمدم |
| ۳۹۴۷ | Q | مَنْبَلی‌ام زخم‌جُو و زخم‌خواه | * | عافیت کم جُوی از مَنْبَل براه |
| ۳۹۴۷ | N | منبلی‌ام زخم جو و زخم خواه | * | عافیت کم جوی از منبل به راه |
| ۳۹۴۸ | Q | منبلی نی کو بود خود برگ‌جُو | * | منبلی‌ام لااُبالی مرگ‌جُو |
| ۳۹۴۸ | N | منبلی نی کاو بود خود برگ جو | * | منبلی‌ام لاابالی مرگ جو |
| ۳۹۴۹ | Q | منبلی نی کو بکف پول آورد | * | منبلی چُستی کزین پُل بگْذرد |
| ۳۹۴۹ | N | منبلی نی کاو به کف پول آورد | * | منبلی چستی کز این پل بگذرد |
| ۳۹۵۰ | Q | آن نه کو بر هر دکانی بر زند | * | بل جهد از کُوْن و کانی بر زند |
| ۳۹۵۰ | N | آن نه کاو بر هر دکانی بر زند | * | بل جهد از کون و کانی بر زند |
| ۳۹۵۱ | Q | مرگ شیرین گشت و نَقْلم زین سرا | * | چون قفس هِشتن پریدن مرغ را |
| ۳۹۵۱ | N | مرگ شیرین گشت و نقلم زین سرا | * | چون قفس هشتن پریدن مرغ را |
| ۳۹۵۲ | Q | آن قفس که هست عینِ باغْ دَر | * | مرغ می‌بیند گلستان و شجَرْ |
| ۳۹۵۲ | N | آن قفس که هست عین باغ در | * | مرغ می‌بیند گلستان و شجر |
| ۳۹۵۳ | Q | جَوْقِ مرغان از برون گِرْدِ قفَص | * | خوش همی‌خوانند ز آزادی قِصَص |
| ۳۹۵۳ | N | جوق مرغان از برون گرد قفص | * | خوش همی‌خوانند ز آزادی قصص |
| ۳۹۵۴ | Q | مرغ را اندر قفص ز آن سبزه‌زار | * | نه خورِش ماندست و نه صبر و قرار |
| ۳۹۵۴ | N | مرغ را اندر قفس ز آن سبزه‌زار | * | نه خورش مانده است و نه صبر و قرار |
| ۳۹۵۵ | Q | سر ز هر سوراخ بیرون می‌کُنْد | * | تا بود کین بند از پا بر کَنَد |
| ۳۹۵۵ | N | سر ز هر سوراخ بیرون می‌کند | * | تا بود کاین بند از پا بر کند |
| ۳۹۵۶ | Q | چون دل و جانش چنین بیرون بود | * | آن قفَص را در گشایی چون بود |
| ۳۹۵۶ | N | چون دل و جانش چنین بیرون بود | * | آن قفس را در گشایی چون بود |
| ۳۹۵۷ | Q | نه چنان مرغِ قفص در اندُهان | * | گِرْد بر گِرْدش بحلقه گُربگان |
| ۳۹۵۷ | N | نه چنان مرغ قفس در اندهان | * | گرد بر گردش به حلقه گربگان |
| ۳۹۵۸ | Q | کَی بود او را درین خوف و حزن | * | آرزوی از قَفَص بیرون شدن |
| ۳۹۵۸ | N | کی بود او را در این خوف و حزن | * | آرزوی از قفس بیرون شدن |
| ۳۹۵۹ | Q | او همی‌خواهد کزین ناخوش حَصَص | * | صد قَفص باشد بگِرْدِ این قَفص |
| ۳۹۵۹ | N | او همی‌خواهد کز این ناخوش حصص | * | صد قفس باشد به گرد این قفص |
block:3193
| ۳۹۶۰ | Q | آنچنانک گفت جالینوسِ راد | * | از هوای این جهان و از مُراد |
| ۳۹۶۰ | N | آن چنان که گفت جالینوس راد | * | از هوای این جهان و از مراد |
| ۳۹۶۱ | Q | راضیَم کز من بماند نیم‌جان | * | که ز کُونِ اَسْتَری بینم جهان |
| ۳۹۶۱ | N | راضیم کز من بماند نیم جان | * | که ز کون استری بینم جهان |
| ۳۹۶۲ | Q | گُربه می‌بیند بگِرْدِ خود قِطَار | * | مُرغش آیس گشته بودست از مَطار |
| ۳۹۶۲ | N | گربه می‌بیند به گرد خود قطار | * | مرغش آیس گشته بوده‌ست از مطار |
| ۳۹۶۳ | Q | یا عدم دیست غیرِ این جهان | * | در عدم نادیده او حَشٰری نهان |
| ۳۹۶۳ | N | یا عدم دیده‌ست غیر این جهان | * | در عدم نادیده او حشری نهان |
| ۳۹۶۴ | Q | چون جَنین کش می‌کَشَد بیرون کَرَم | * | می‌گریزد او سپس سوی شِکَم |
| ۳۹۶۴ | N | چون جنین کش می‌کشد بیرون کرم | * | می‌گریزد او سپس سوی شکم |
| ۳۹۶۵ | Q | لطف رُویش سوی مَصْدَر می‌کند | * | او مَقَر در پُشتِ مادر می‌کند |
| ۳۹۶۵ | N | لطف رویش سوی مصدر می‌کند | * | او مقر در پشت مادر می‌کند |
| ۳۹۶۶ | Q | که اگر بیرون فُتم زین شهر و کام | * | ای عجب بینم بدیده این مُقام |
| ۳۹۶۶ | N | که اگر بیرون فتم زین شهر و کام | * | ای عجب بینم به دیده این مقام |
| ۳۹۶۷ | Q | یا دَری بودی در آن شهرِ وَخِم | * | که نظاره کردمی اندر رَحِم |
| ۳۹۶۷ | N | یا دری بودی در آن شهر وخم | * | که نظاره کردمی اندر رحم |
| ۳۹۶۸ | Q | یا چو چشمهٔ سوزنی راهم بُدی | * | که ز بیرونم رَحِم دیده شدی |
| ۳۹۶۸ | N | یا چو چشمه‌ی سوزنی را هم بدی | * | که ز بیرونم رحم دیده شدی |
| ۳۹۶۹ | Q | آن جَنین هم غافلست از عالمَی | * | همچو جالینوس او نامَحْرَمی |
| ۳۹۶۹ | N | آن جنین هم غافل است از عالمی | * | همچو جالینوس او نامحرمی |
| ۳۹۷۰ | Q | او نداند کان رُطوباتی که هست | * | آن مدد از عالَمِ بیرونیَست |
| ۳۹۷۰ | N | او نداند کان رطوباتی که هست | * | آن مدد از عالم بیرونی است |
| ۳۹۷۱ | Q | آنچنانک چار عُنصر در جهان | * | صد مدد آرد ز شهرِ لامکان |
| ۳۹۷۱ | N | آن چنان که چار عنصر در جهان | * | صد مدد آرد ز شهر لامکان |
| ۳۹۷۲ | Q | آب و دانه در قفص گر یافتَست | * | آن ز باغ و عرصه‌ای در تافتست |
| ۳۹۷۲ | N | آب و دانه در قفس گر یافته‌ست | * | آن ز باغ و عرصه‌ای در تافته‌ست |
| ۳۹۷۳ | Q | جانهای انبیا بینند باغ | * | زین قفص در وقتِ نُقلان و فراغ |
| ۳۹۷۳ | N | جانهای انبیا بینند باغ | * | زین قفس در وقت نقلان و فراغ |
| ۳۹۷۴ | Q | پس ز جالینوس و عالَم فارغند | * | همچو ماه اندر فلک‌ها بازغند |
| ۳۹۷۴ | N | پس ز جالینوس و عالم فارغند | * | همچو ماه اندر فلک‌ها بازغند |
| ۳۹۷۵ | Q | ور ز جالینوس این گفت اِفتریست | * | پس جوابم بهرِ جالینوس نیست |
| ۳۹۷۵ | N | ور ز جالینوس این گفت افتری است | * | پس جوابم بهر جالینوس نیست |
| ۳۹۷۶ | Q | این جوابِ آنکس آمد کین بگفت | * | که نبودستش دلِ پُر نورْ جُفت |
| ۳۹۷۶ | N | این جواب آن کس آمد کاین بگفت | * | که نبودستش دل پر نور جفت |
| ۳۹۷۷ | Q | مرغِ جانش موش شد سوراخ‌جُو | * | چون شنید از گربگان او عَرِّجُوا |
| ۳۹۷۷ | N | مرغ جانش موش شد سوراخ جو | * | چون شنید از گربگان او عرجوا |
| ۳۹۷۸ | Q | ز آن سبب جانش وطن دید و قرار | * | اندرین سوراخ دنیا موش‌وار |
| ۳۹۷۸ | N | ز آن سبب جانش وطن دید و قرار | * | اندر این سوراخ دنیا موش‌وار |
| ۳۹۷۹ | Q | هم درین سوراخ بَنّایی گرفت | * | در خورِ سوراخ دانایی گرفت |
| ۳۹۷۹ | N | هم در این سوراخ بنایی گرفت | * | در خور سوراخ دانایی گرفت |
| ۳۹۸۰ | Q | پیشه‌هایی که مرو را در مَزید | * | کاندرین سوراخ کار آید گُزید |
| ۳۹۸۰ | N | پیشه‌هایی که مر او را در مزید | * | کاندر این سوراخ کار آید گزید |
| ۳۹۸۱ | Q | زانک دل بر کَنْد از بیرون شدن | * | بَسته شد راهِ رهیدن از بَدَن |
| ۳۹۸۱ | N | ز انکه دل بر کند از بیرون شدن | * | بسته شد راه رهیدن از بدن |
| ۳۹۸۲ | Q | عنکبوت ار طبعِ عنقا داشتی | * | از لُعابی خیمه کَی افراشتی |
| ۳۹۸۲ | N | عنکبوت ار طبع عنقا داشتی | * | از لعابی خیمه کی افراشتی |
| ۳۹۸۳ | Q | گُربه کرده چنگِ خود اندر قفص | * | نامِ چنگش درد و سَرْسام و مَغَص |
| ۳۹۸۳ | N | گربه کرده چنگ خود اندر قفص | * | نام چنگش درد و سرسام و مغص |
| ۳۹۸۴ | Q | گربه مرگست و مرض چنگالِ او | * | می‌زند بر مرغ و پرّ و بالِ او |
| ۳۹۸۴ | N | گربه مرگ است و مرض چنگال او | * | می‌زند بر مرغ و پر و بال او |
| ۳۹۸۵ | Q | گوشه گوشه می‌جهد سوی دَوا | * | مرگ چون قاضیست و رنجوری گوا |
| ۳۹۸۵ | N | گوشه گوشه می‌جهد سوی دوا | * | مرگ چون قاضی است و رنجوری گوا |
| ۳۹۸۶ | Q | چون پیادهٔ قاضی آمد این گواه | * | که همی‌خواند ترا تا حُکم‌گاه |
| ۳۹۸۶ | N | چون پیاده‌ی قاضی آمد این گواه | * | که همی‌خواند ترا تا حکم گاه |
| ۳۹۸۷ | Q | مُهلتی می‌خواهی از وَیْ در گریز | * | گر پذیرد شد و گرنه گفت خیز |
| ۳۹۸۷ | N | مهلتی می‌خواهی از وی در گریز | * | گر پذیرد شد و گرنه گفت خیز |
| ۳۹۸۸ | Q | جُستنِ مُهلت دَوا و چاره‌ها | * | که زنی بر خِرقهٔ تن پارَه‌ها |
| ۳۹۸۸ | N | جستن مهلت دوا و چاره‌ها | * | که زنی بر خرقه‌ی تن پاره‌ها |
| ۳۹۸۹ | Q | عاقبت آید صباحی خشم‌وار | * | چند باشد مُهلت آخر شرم دار |
| ۳۹۸۹ | N | عاقبت آید صباحی خشم‌وار | * | چند باشد مهلت آخر شرم دار |
| ۳۹۹۰ | Q | عذرِ خود از شه بخواه ای پُر حسد | * | پیش از آنک آنچنان روزی رسد |
| ۳۹۹۰ | N | عذر خود از شه بخواه ای پر حسد | * | پیش از آن که آن چنان روزی رسد |
| ۳۹۹۱ | Q | و آنک در ظلمت براند بارگی | * | بر کَند ز آن نور دل یکبارگی |
| ۳۹۹۱ | N | و آن که در ظلمت براند بارگی | * | بر کند ز آن نور دل یک بارگی |
| ۳۹۹۲ | Q | می‌گریزد از گواه و مَقْصَدش | * | کان گوا سوی قضا می‌خواندش |
| ۳۹۹۲ | N | می‌گریزد از گواه و مقصدش | * | کان گوا سوی قضا می‌خواندش |
block:3194
| ۳۹۹۳ | Q | قوم گفتندش مکن جَلْدی بَرو | * | تا نگردد جامه و جانت گِرَو |
| ۳۹۹۳ | N | قوم گفتندش مکن جلدی برو | * | تا نگردد جامه و جانت گرو |
| ۳۹۹۴ | Q | آن ز دُور آسان نماید به نگر | * | که بآخر سخت باشد ره‌گذر |
| ۳۹۹۴ | N | آن ز دور آسان نماید به نگر | * | که به آخر سخت باشد ره گذر |
| ۳۹۹۵ | Q | خویشتن آویخت بس مَرد و سُکُست | * | وقتِ پیچاپیچ دست‌آویز جُست |
| ۳۹۹۵ | N | خویشتن آویخت بس مرد و سکست | * | وقت پیچا پیچ دست‌آویز جست |
| ۳۹۹۶ | Q | پیشتر از واقعه آسان بود | * | در دلِ مردم خیالِ نیک و بَد |
| ۳۹۹۶ | N | پیشتر از واقعه آسان بود | * | در دل مردم خیال نیک و بد |
| ۳۹۹۷ | Q | چون در آید اندرونِ کارزار | * | آن زمان گردد بر آنکس کار زار |
| ۳۹۹۷ | N | چون در آید اندرون کارزار | * | آن زمان گردد بر آن کس کار زار |
| ۳۹۹۸ | Q | چون نه شیری هین منه تو پای پیش | * | کان اجل گرگست و جانِ تُست میش |
| ۳۹۹۸ | N | چون نه شیری هین منه تو پای پیش | * | کان اجل گرگ است و جان تست میش |
| ۳۹۹۹ | Q | ور ز اَبْدالی و میشت شیر شد | * | ایمن آ که مرگِ تو سَرْزیر شد |
| ۳۹۹۹ | N | ور ز ابدالی و میشت شیر شد | * | ایمن آ که مرگ تو سر زیر شد |
| ۴۰۰۰ | Q | کیست اَبْدال آنک او مُبْدَل شود | * | خمرش از تبدیلِ یزدان خَل شود |
| ۴۰۰۰ | N | کیست ابدال آن که او مبدل شود | * | خمرش از تبدیل یزدان خل شود |
| ۴۰۰۱ | Q | لیک مستی شیر گیری وز گمان | * | شیر پنداری تو خود را هین مران |
| ۴۰۰۱ | N | لیک مستی شیر گیری و ز گمان | * | شیر پنداری تو خود را هین مران |
| ۴۰۰۲ | Q | گفت حق ز اهلِ نفاقِ ناسَدید | * | بَأْسُهُمْ مَا بَیْنَهُمْ بَأْسٌ شَدِید |
| ۴۰۰۲ | N | گفت حق ز اهل نفاق ناسدید | * | بأسهم ما بینهم بأس شدید |
| ۴۰۰۳ | Q | در میانِ همدگر مردانه‌اند | * | در غزا چون عَوْرتانِ خانه‌اند |
| ۴۰۰۳ | N | در میان همدگر مردانه‌اند | * | در غزا چون عورتان خانه‌اند |
| ۴۰۰۴ | Q | گفت پیغامبر سپهدارِ غیُوب | * | لا شُجاعَة یا فَتَی قَبْلَ ٱلْحُروب |
| ۴۰۰۴ | N | گفت پیغمبر سپهدار غیوب | * | لا شجاعة یا فتی قبل الحروب |
| ۴۰۰۵ | Q | وقتِ لافِ غَزْو مستان کف کُنَند | * | وقتِ جُوشِ جنگ چون کف بی‌فَنَند |
| ۴۰۰۵ | N | وقت لاف غزو مستان کف کنند | * | وقت جوش جنگ چون کف بی‌فنند |
| ۴۰۰۶ | Q | وقتِ ذکرِ غَزْو شمشیرش دراز | * | وقتِ کرّ و فرّ تیغش چون پیاز |
| ۴۰۰۶ | N | وقت ذکر غزو شمشیرش دراز | * | وقت کر و فر تیغش چون پیاز |
| ۴۰۰۷ | Q | وقتِ اندیشه دلِ او زخم‌جُو | * | پس بیک سوزن تهی شد خیکِ او |
| ۴۰۰۷ | N | وقت اندیشه دل او زخم جو | * | پس به یک سوزن تهی شد خیک او |
| ۴۰۰۸ | Q | من عجب دارم ز جُویای صَفا | * | کو رمد در وقتِ صَیْقَل از جَفا |
| ۴۰۰۸ | N | من عجب دارم ز جویای صفا | * | کاو رمد در وقت صیقل از جفا |
| ۴۰۰۹ | Q | عشق چون دعوی جفا دیدن گواه | * | چون گواهت نیست شد دعوی تباه |
| ۴۰۰۹ | N | عشق چون دعوی جفا دیدن گواه | * | چون گواهت نیست شد دعوی تباه |
| ۴۰۱۰ | Q | چون گواهت خواهد این قاضی مرنج | * | بوسه ده بر مار تا یابی تو گنج |
| ۴۰۱۰ | N | چون گواهت خواهد این قاضی مرنج | * | بوسه ده بر مار تا یابی تو گنج |
| ۴۰۱۱ | Q | آن جفا با تو نباشد ای پسر | * | بلک با وَصفِ بَدی اندر تو در |
| ۴۰۱۱ | N | آن جفا با تو نباشد ای پسر | * | بلکه با وصف بدی اندر تو در |
| ۴۰۱۲ | Q | بر نَمَد چوبی که آن را مَرد زَد | * | بر نمد آن را نَزَد بر گَرْد زَد |
| ۴۰۱۲ | N | بر نمد چوبی که آن را مرد زد | * | بر نمد آن را نزد بر گرد زد |
| ۴۰۱۳ | Q | گر بزد مر اسپ را آن کینه کَش | * | آن نزد بر اسپ زد بر سُکْسُکش |
| ۴۰۱۳ | N | گر بزد مر اسب را آن کینه کش | * | آن نزد بر اسب زد بر سکسکش |
| ۴۰۱۴ | Q | تا ز سُکْسُک وا رهد خوش پَی شود | * | شیره را زندان کنی تا مَی‌ْشود |
| ۴۰۱۴ | N | تا ز سکسک وارهد خوش پی شود | * | شیره را زندان کنی تا می‌شود |
| ۴۰۱۵ | Q | گفت چندان آن یتیمک را زدی | * | چون نترسیدی ز قَهْرِ ایزدی |
| ۴۰۱۵ | N | گفت چندان آن یتیمک را زدی | * | چون نترسیدی ز قهر ایزدی |
| ۴۰۱۶ | Q | گفت او را کَیْ زدم ای جان و دوست | * | من بر آن دیوی زدم کو اندروست |
| ۴۰۱۶ | N | گفت او را کی زدم ای جان دوست | * | من بر آن دیوی زدم کاو اندر اوست |
| ۴۰۱۷ | Q | مادر ار گوید ترا مرگِ تو باد | * | مرگِ آن خُو خواهد و مرگِ فساد |
| ۴۰۱۷ | N | مادر ار گوید ترا مرگ تو باد | * | مرگ آن خو خواهد و مرگ فساد |
| ۴۰۱۸ | Q | آن گروهی کز ادب بگْریختند | * | آبِ مردی و آبِ مردان ریختند |
| ۴۰۱۸ | N | آن گروهی کز ادب بگریختند | * | آب مردی و آب مردان ریختند |
| ۴۰۱۹ | Q | عاذلانشان از وغا وا راندند | * | تا چنین هیز و مُخَّنث ماندند |
| ۴۰۱۹ | N | عاذلانشان از وغا واراندند | * | تا چنین هیز و مخنث ماندند |
| ۴۰۲۰ | Q | لاف و غُرّهٔ ژاژخا را کم شنَو | * | با چنینها در صفِ هَیْجا مرَو |
| ۴۰۲۰ | N | لاف و غره‌ی ژاژخا را کم شنو | * | با چنینها در صف هیجا مرو |
| ۴۰۲۱ | Q | زانک زَادُوکُمْ خَبالاً گفت حَق | * | کز رِفاقِ سُست بر گردان وَرَق |
| ۴۰۲۱ | N | ز انکه زادوکم خبالا گفت حق | * | کز رفاق سست بر گردان ورق |
| ۴۰۲۲ | Q | که گریشان با شما همره شوند | * | غازیان بی‌مغز همچون کَه شوند |
| ۴۰۲۲ | N | که گر ایشان با شما همره شوند | * | غازیان بی‌مغز همچون که شوند |
| ۴۰۲۳ | Q | خویشتن را با شما هم صف کنند | * | پس گریزند و دلِ صَف بشْکنند |
| ۴۰۲۳ | N | خویشتن را با شما هم صف کنند | * | پس گریزند و دل صف بشکنند |
| ۴۰۲۴ | Q | پس سپاهی اندکی بی‌این نفر | * | به که با اهلِ نفاق آید حَشَر |
| ۴۰۲۴ | N | پس سپاهی اندکی بی‌این نفر | * | به که با اهل نفاق آید حشر |
| ۴۰۲۵ | Q | هست بادامِ کمِ خوش بیخته | * | به ز بسیاری بتلخ آمیخته |
| ۴۰۲۵ | N | هست بادام کم خوش بیخته | * | به ز بسیاری به تلخ آمیخته |
| ۴۰۲۶ | Q | تلخ و شیرین در ژَغاژَغ یک شی‌اند | * | نقص از آن افتاد که هَمدِل نیَند |
| ۴۰۲۶ | N | تلخ و شیرین در ژغاژغ یک شی‌اند | * | نقص از آن افتاد که هم دل نی‌اند |
| ۴۰۲۷ | Q | گبر ترسان‌دل بود کو از گمان | * | می‌زِیَد در شک ز حالِ آن جهان |
| ۴۰۲۷ | N | گبر ترسان دل بود کاو از گمان | * | می‌زید در شک ز حال آن جهان |
| ۴۰۲۸ | Q | می‌رود در ره نداند منزلی | * | گام ترسان می‌نهد اَعْمِی دلی |
| ۴۰۲۸ | N | می‌رود در ره نداند منزلی | * | گام ترسان می‌نهد اعمی دلی |
| ۴۰۲۹ | Q | چون نداند رهْ مسافر چون رود | * | با تردُّدها و دل پُر خون رود |
| ۴۰۲۹ | N | چون نداند ره مسافر چون رود | * | با ترددها و دل پر خون رود |
| ۴۰۳۰ | Q | هر که گوید های این سو راه نیست | * | او کند از بیم آنجا وَقْف و ایست |
| ۴۰۳۰ | N | هر که گوید های این سو راه نیست | * | او کند از بیم آن جا وقف و ایست |
| ۴۰۳۱ | Q | ور بداند رهْ دلِ باهوشِ او | * | کَیْ رود هر های و هُو در گوشِ او |
| ۴۰۳۱ | N | ور بداند ره دل باهوش او | * | کی رود هر های و هو در گوش او |
| ۴۰۳۲ | Q | پس مشَوْ همراهِ این اُشْتُردلان | * | زانک وقتِ ضیق و بیمند آفلان |
| ۴۰۳۲ | N | پس مشو همراه این اشتر دلان | * | ز انکه وقت ضیق و بیمند آفلان |
| ۴۰۳۳ | Q | پس گریزند و ترا تنها هِلند | * | گرچه اندر لافْ سِحرِ بابِلَند |
| ۴۰۳۳ | N | پس گریزند و ترا تنها هلند | * | گر چه اندر لاف سحر بابلند |
| ۴۰۳۴ | Q | تو ز رَعْنایان مجُو هین کارزار | * | تو ز طاوسان مجُو صید و شکار |
| ۴۰۳۴ | N | تو ز رعنایان مجو هین کارزار | * | تو ز طاوسان مجو صید و شکار |
| ۴۰۳۵ | Q | طبع طاوسست و وَسْواست کُنَد | * | دَم زند تا از مقامت بر کَندَ |
| ۴۰۳۵ | N | طبع طاوس است و وسواست کند | * | دم زند تا از مقامت بر کند |
block:3195
| ۴۰۳۶ | Q | همچو شیطان در سپه شد صد یَکُم | * | خواند افسون که إِنَّنی جارٌ لَکُم |
| ۴۰۳۶ | N | همچو شیطان در سپه شد صد یکم | * | خواند افسون که إننی جار لکم |
| ۴۰۳۷ | Q | چون قُرَیْش از گفتِ او حاضر شدند | * | هر دو لشکر در ملاقات آمدند |
| ۴۰۳۷ | N | چون قریش از گفت او حاضر شدند | * | هر دو لشکر در ملاقات آمدند |
| ۴۰۳۸ | Q | دید شیطان از ملایک اِسْپَهی | * | سوی صفَّ مؤمنان اندر رهی |
| ۴۰۳۸ | N | دید شیطان از ملایک اسپهی | * | سوی صف مومنان اندر رهی |
| ۴۰۳۹ | Q | آن جُنُوداً لَمْ تَرَوْها صف زده | * | گشت جانِ او ز بیم آتشکده |
| ۴۰۳۹ | N | آن جُنُوداً لَمْ تَرَوْها صف زده | * | گشت جان او ز بیم آتشکده |
| ۴۰۴۰ | Q | پایِ خود وا پس کشیده می‌گرفت | * | که همی‌بینم سپاهی من شِگِفت |
| ۴۰۴۰ | N | پای خود وا پس کشیده می‌گرفت | * | که همی‌بینم سپاهی من شگفت |
| ۴۰۴۱ | Q | أَی أَخافُ اللَّه ما لی مِنْهُ عَوْن | * | اِذْهَبُوا إِنِّی أَری ما لا تَرَوْنَ |
| ۴۰۴۱ | N | أَی أخاف اللَّه ما لی منه عون | * | اذهبوا إِنِّی أَری ما لا تَرَوْنَ |
| ۴۰۴۲ | Q | گفت حارث ای سُراقه شَکْل هین | * | دی چرا تو می‌نگفتی این چنین |
| ۴۰۴۲ | N | گفت حارث ای سراقه شکل هین | * | دی چرا تو می‌نگفتی این چنین |
| ۴۰۴۳ | Q | گفت این دم من همی‌بینم حَرَب | * | گفت می‌بینی جَعاشیشِ عرب |
| ۴۰۴۳ | N | گفت این دم من همی‌بینم حرب | * | گفت می‌بینی جعاشیش عرب |
| ۴۰۴۴ | Q | می‌نبینی غیرِ این لیک ای تو ننگ | * | آن زمانِ لاف بود این وقتِ جنگ |
| ۴۰۴۴ | N | می‌نبینی غیر این لیک ای تو ننگ | * | آن زمان لاف بود این وقت جنگ |
| ۴۰۴۵ | Q | دی همی‌گفتی که پایَنْدان شدم | * | که بُوَدتان فتح و نُصْرت دم‌بدم |
| ۴۰۴۵ | N | دی همی‌گفتی که پایندان شدم | * | که بودتان فتح و نصرت دم‌به‌دم |
| ۴۰۴۶ | Q | دی زَعیمُ ٱلْجَیْش بودی ای لعین | * | وین زمان نامَرْد و ناچیز و مَهین |
| ۴۰۴۶ | N | دی زعیم الجیش بودی ای لعین | * | وین زمان نامرد و ناچیز و مهین |
| ۴۰۴۷ | Q | تا بخوردیم آن دَمِ تو و آمدیم | * | تو بتُون رفتی و ما هیزم شدیم |
| ۴۰۴۷ | N | تا بخوردیم آن دم تو و آمدیم | * | تو به تون رفتی و ما هیزم شدیم |
| ۴۰۴۸ | Q | چونک حارث با سُراقه گفت این | * | از عتابش خشمگین شد آن لعین |
| ۴۰۴۸ | N | چون که حارث با سراقه گفت این | * | از عتابش خشمگین شد آن لعین |
| ۴۰۴۹ | Q | دستِ خود خشمین ز دستِ او کشید | * | چون ز گفتِ اوش دردِ دل رسید |
| ۴۰۴۹ | N | دست خود خشمین ز دست او کشید | * | چون ز گفت اوش درد دل رسید |
| ۴۰۵۰ | Q | سینه‌اش را کوفت شیطان و گریخت | * | خونِ آن بیچارگان زین مکر ریخت |
| ۴۰۵۰ | N | سینه‌اش را کوفت شیطان و گریخت | * | خون آن بیچارگان زین مکر ریخت |
| ۴۰۵۱ | Q | چونک ویران کرد چندین عالَم او | * | پس بگفت إِنِّی بَرِی‌ءٌ مِنْکُمْ |
| ۴۰۵۱ | N | چون که ویران کرد چندین عالم او | * | پس بگفت إِنِّی بَرِی‌ءٌ مِنْکُمْ |
| ۴۰۵۲ | N | کوفت اندر سینه‌اش انداختش | * | پس گریزان شد چو هیبت تاختش |
| ۴۰۵۳ | N | نفس و شیطان هر دو یک تن بوده‌اند | * | در دو صورت خویش را بنموده‌اند |
| ۴۰۵۴ | N | چون فرشته و عقل کایشان یک بدند | * | بهر حکمتهاش دو صورت شدند |
| ۴۰۵۵ | N | دشمنی داری چنین در سر خویش | * | مانع عقل است و خصم جان و کیش |
| ۴۰۵۶ | N | یک نفس حمله کند چون سوسمار | * | پس به سوراخی گریزد در فرار |
| ۴۰۵۷ | N | در دل او سوراخها دارد کنون | * | سر ز هر سوراخ می‌آرد برون |
| ۴۰۵۸ | N | نام پنهان گشتن دیو از نفوس | * | و اندر آن سوراخ رفتن شد خنوس |
| ۴۰۵۹ | N | که خنوسش چون خنوس قنفذ است | * | چون سر قنفذ و را آمد شد است |
| ۴۰۶۰ | N | که خدا آن دیو را خناس خواند | * | کاو سر آن خار پشتک را بماند |
| ۴۰۶۱ | N | می نهان گردد سر آن خار پشت | * | دم‌به‌دم از بیم صیاد درشت |
| ۴۰۶۲ | N | تا چو فرصت یافت سر آرد برون | * | زین چنین مکری شود مارش زبون |
| ۴۰۶۳ | N | گر نه نفس از اندرون راهت زدی | * | ره زنان را بر تو دستی کی بدی |
| ۴۰۶۴ | N | ز آن عوان مقتضی که شهوت است | * | دل اسیر حرص و آز و آفت است |
| ۴۰۶۵ | N | ز آن عوان سر شدی دزد و تباه | * | تا عوانان را به قهر تست راه |
| ۴۰۶۶ | N | در خبر بشنو تو این پند نکو | * | بین جنبیکم لکم أعدی عدو |
| ۴۰۶۷ | N | طمطراق این عدو مشنو گریز | * | کاو چو ابلیس است در لج و ستیز |
| ۴۰۶۸ | N | بر تو او از بهر دنیا و نبرد | * | آن عذاب سرمدی را سهل کرد |
| ۴۰۶۹ | N | چه عجب گر مرگ را آسان کند | * | او ز سحر خویش صد چندان کند |
| ۴۰۷۰ | N | سحر کاهی را به صنعت که کند | * | باز کوهی را چو کاهی می‌تند |
| ۴۰۷۱ | N | زشتها را نغز گرداند به فن | * | نغزها را زشت گرداند به ظن |
| ۴۰۷۲ | N | کار سحر این است کاو دم می‌زند | * | هر نفس قلب حقایق می‌کند |
| ۴۰۷۳ | N | آدمی را خر نماید ساعتی | * | آدمی سازد خری را و آیتی |
| ۴۰۷۴ | N | این چنین ساحر درون تست و سر | * | إن فی الوسواس سحرا مستتر |
| ۴۰۷۵ | N | اندر آن عالم که هست این سحرها | * | ساحران هستند جادویی گشا |
| ۴۰۷۶ | N | اندر آن صحرا که رست این زهر تر | * | نیز روییده‌ست تریاق ای پسر |
| ۴۰۷۷ | N | گویدت تریاق از من جو سپر | * | که ز زهرم من به تو نزدیکتر |
| ۴۰۷۸ | N | گفت او سحر است و ویرانی تو | * | گفت من سحر است و دفع سحر او |
block:3196
| ۴۰۷۹ | N | گفت پیغمبر که ان فی البیان | * | سحرا و حق گفت آن خوش پهلوان |
| ۴۰۸۰ | N | هین مکن جلدی برو ای بو الکرم | * | مسجد و ما را مکن زین متهم |
| ۴۰۸۱ | N | که بگوید دشمنی از دشمنی | * | آتشی در ما زند فردا دنی |
| ۴۰۸۲ | N | که بتاسانید او را ظالمی | * | بر بهانه‌ی مسجد او بد سالمی |
| ۴۰۸۳ | N | تا بهانه‌ی قتل بر مسجد نهد | * | چون که بد نام است مسجد او جهد |
| ۴۰۸۴ | N | تهمتی بر ما منه ای سخت جان | * | که نه‌ایم ایمن ز مکر دشمنان |
| ۴۰۸۵ | N | هین برو جلدی مکن سودا مپز | * | که نتان پیمود کیوان را به گز |
| ۴۰۸۶ | N | چون تو بسیاران بلافیده ز بخت | * | ریش خود بر کنده یک یک لخت لخت |
| ۴۰۸۷ | N | هین برو کوتاه کن این قیل و قال | * | خویش و ما را در میفکن در وبال |
block:3197
| ۴۰۸۸ | N | گفت ای یاران از آن دیوان نی‌ام | * | که ز لا حولی ضعیف آید پیم |
| ۴۰۸۹ | N | کودکی کاو حارس کشتی بدی | * | طبلکی در دفع مرغان می‌زدی |
| ۴۰۹۰ | N | تا رمیدی مرغ ز آن طبلک ز کشت | * | کشت از مرغان بد بی‌خوف گشت |
| ۴۰۹۱ | N | چون که سلطان شاه محمود کریم | * | بر گذر زد آن طرف خیمه‌ی عظیم |
| ۴۰۹۲ | N | با سپاهی همچو استاره‌ی اثیر | * | انبه و پیروز و صفدر ملک گیر |
| ۴۰۹۳ | N | اشتری بد کاو بدی حمال کوس | * | بختیی بد پیش رو همچون خروس |
| ۴۰۹۴ | N | بانگ کوس و طبل بر وی روز و شب | * | می‌زدی اندر رجوع و در طلب |
| ۴۰۹۵ | N | اندر آن مزرع در آمد آن شتر | * | کودک آن طبلک بزد در حفظ بر |
| ۴۰۹۶ | N | عاقلی گفتش مزن طبلک که او | * | پخته‌ی طبل است و با آتش است خو |
| ۴۰۹۷ | N | پیش او چه بود تبوراک تو طفل | * | که کشد او طبل سلطان بیست کفل |
| ۴۰۹۸ | N | عاشقم من کشته‌ی قربان لا | * | جان من نوبتگه طبل بلا |
| ۴۰۹۹ | N | خود تبوراک است این تهدیدها | * | پیش آن چه دیده است این دیدها |
| ۴۱۰۰ | N | ای حریفان من از آنها نیستم | * | کز خیالاتی در این ره بیستم |
| ۴۱۰۱ | N | من چو اسماعیلیانم بی‌حذر | * | بل چو اسماعیل آزادم ز سر |
| ۴۱۰۲ | N | فارغم از طمطراق و از ریا | * | قل تعالوا گفت جانم را بیا |
| ۴۱۰۳ | N | گفت پیغمبر که جاد فی السلف | * | بالعطیة من تیقن بالخلف |
| ۴۱۰۴ | N | هر که بیند مر عطا را صد عوض | * | زود در بازد عطا را زین غرض |
| ۴۱۰۵ | N | جمله در بازار از آن گشتند بند | * | تا چو سود افتاد مال خود دهند |
| ۴۱۰۶ | N | زر در انبانها نشسته منتظر | * | تا که سود آید به بذل آید مصر |
| ۴۱۰۷ | N | چون ببیند کاله‌ای در ربح بیش | * | سرد گردد عشقش از کالای خویش |
| ۴۱۰۸ | N | گرم ز آن مانده است با آن کاو ندید | * | کاله‌های خویش را ربح و مزید |
| ۴۱۰۹ | N | همچنین علم و هنرها و حرف | * | چون ندید افزون از آنها در شرف |
| ۴۱۱۰ | N | تا به از جان نیست جان باشد عزیز | * | چون به آمد نام جان شد چیز لیز |
| ۴۱۱۱ | N | لعبت مرده بود جان طفل را | * | تا نگشت او در بزرگی طفل‌زا |
| ۴۱۱۲ | N | این تصور وین تخیل لعبت است | * | تا تو طفلی پس بدانت حاجت است |
| ۴۱۱۳ | N | چون ز طفلی رست جان شد در وصال | * | فارغ از حس است و تصویر و خیال |
| ۴۱۱۴ | N | نیست محرم تا بگویم بی‌نفاق | * | تن زدم و الله أعلم بالوفاق |
| ۴۱۱۵ | N | مال و تن برفند ریزان فنا | * | حق خریدارش که اللَّه اشتری |
| ۴۱۱۶ | N | برفها ز آن از ثمن اولی‌ستت | * | که تویی در شک یقینی نیستت |
| ۴۱۱۷ | N | وین عجب ظن است در تو ای مهین | * | که نمی‌پرد به بستان یقین |
| ۴۱۱۸ | N | هر گمان تشنه‌ی یقین است ای پسر | * | می‌زند اندر تزاید بال و پر |
| ۴۱۱۹ | N | چون رسد در علم پس بر پا شود | * | مر یقین را علم او بویا شود |
| ۴۱۲۰ | N | ز انکه هست اندر طریق مفتتن | * | علم کمتر از یقین و فوق ظن |
| ۴۱۲۱ | N | علم جویای یقین باشد بدان | * | و آن یقین جویای دید است و عیان |
| ۴۱۲۲ | N | اندر ألهیکم بجو این را کنون | * | از پس کَلَّا پس لَوْ تَعْلَمُونَ |
| ۴۱۲۳ | N | می‌کشد دانش به بینش ای علیم | * | گر یقین گشتی ببینندی جحیم |
| ۴۱۲۴ | N | دید زاید از یقین بی‌امتهال | * | آن چنانک از ظن، می‌زاید خیال |
| ۴۱۲۵ | N | اندر ألهیکم بیان این ببین | * | که شود عِلْمَ الْیَقِینِ عَیْنَ الْیَقِینِ |
| ۴۱۲۶ | N | از گمان و از یقین بالاترم | * | و ز ملامت بر نمی‌گردد سرم |
| ۴۱۲۷ | N | چون دهانم خورد از حلوای او | * | چشم روشن گشتم و بینای او |
| ۴۱۲۸ | N | پا نهم گستاخ چون خانه روم | * | پا نلرزانم نه کورانه روم |
| ۴۱۲۹ | N | آن چه گل را گفت حق خندانش کرد | * | با دل من گفت و صد چندانش کرد |
| ۴۱۳۰ | N | آن چه زد بر سرو و قدش راست کرد | * | و انچه از وی نرگس و نسرین بخورد |
| ۴۱۳۱ | N | آن چه نی را کرد شیرین جان و دل | * | و انچه خاکی یافت زو نقش چگل |
| ۴۱۳۲ | N | آن چه ابرو را چنان طرار ساخت | * | چهره را گلگونه و گلنار ساخت |
| ۴۱۳۳ | N | مر زبان را داد صد افسون‌گری | * | و انکه کان را داد زر جعفری |
| ۴۱۳۴ | N | چون در زرادخانه باز شد | * | غمزه‌های چشم تیر انداز شد |
| ۴۱۳۵ | N | بر دلم زد تیر و سوداییم کرد | * | عاشق شکر و شکر خاییم کرد |
| ۴۱۳۶ | N | عاشق آنم که هر آن آن اوست | * | عقل و جان جاندار یک مرجان اوست |
| ۴۱۳۷ | N | من نلافم ور بلافم همچو آب | * | نیست در آتش کشی‌ام اضطراب |
| ۴۱۳۸ | N | چون بدزدم چون حفیظ مخزن اوست | * | چون نباشم سخت رو پشت من اوست |
| ۴۱۳۹ | N | هر که از خورشید باشد پشت گرم | * | سخت رو باشد نه بیم او را نه شرم |
| ۴۱۴۰ | N | همچو روی آفتاب بی‌حذر | * | گشت رویش خصم سوز و پرده در |
| ۴۱۴۱ | N | هر پیمبر سخت رو بد در جهان | * | یک سواره کوفت بر جیش شهان |
| ۴۱۴۲ | N | رو نگردانید از ترس و غمی | * | یک تنه تنها بزد بر عالمی |
| ۴۱۴۳ | N | سنگ باشد سخت رو و چشم شوخ | * | او نترسد از جهان پر کلوخ |
| ۴۱۴۴ | N | کان کلوخ از خشت زن یک لخت شد | * | سنگ از صنع خدایی سخت شد |
| ۴۱۴۵ | N | گوسفندان گر برونند از حساب | * | ز انبهیشان کی بترسد آن قصاب |
| ۴۱۴۶ | N | کلکم راع نبی چون راعی است | * | خلق مانند رمه او ساعی است |
| ۴۱۴۷ | N | از رمه چوپان نترسد در نبرد | * | لیکشان حافظ بود از گرم و سرد |
| ۴۱۴۸ | N | گر زند بانگی ز قهر او بر رمه | * | دان ز مهر است آن که دارد بر همه |
| ۴۱۴۹ | N | هر زمان گوید به گوشم بخت نو | * | که ترا غمگین کنم غمگین مشو |
| ۴۱۵۰ | N | من ترا غمگین و گریان ز آن کنم | * | تا کت از چشم بدان پنهان کنم |
| ۴۱۵۱ | N | تلخ گردانم ز غمها خوی تو | * | تا بگردد چشم بد از روی تو |
| ۴۱۵۲ | N | نه تو صیادی و جویای منی | * | بنده و افکنده‌ی رای منی |
| ۴۱۵۳ | N | حیله اندیشی که در من در رسی | * | در فراق و جستن من بی‌کسی |
| ۴۱۵۴ | N | چاره می‌جوید پی من درد تو | * | می‌شنودم دوش آه سرد تو |
| ۴۱۵۵ | N | من توانم هم که بی‌این انتظار | * | ره دهم بنمایمت راه گذار |
| ۴۱۵۶ | N | تا از این گرداب دوران وارهی | * | بر سر گنج وصالم پا نهی |
| ۴۱۵۷ | N | لیک شیرینی و لذات مقر | * | هست بر اندازه‌ی رنج سفر |
| ۴۱۵۸ | N | آن گه از شهر و ز خویشان بر خوری | * | کز غریبی رنج و محنتها بری |
block:3198
| ۴۱۵۹ | N | بنگر اندر نخودی در دیگ چون | * | می‌جهد بالا چو شد ز آتش زبون |
| ۴۱۶۰ | N | هر زمان نخود بر آید وقت جوش | * | بر سر دیگ و بر آرد صد خروش |
| ۴۱۶۱ | N | که چرا آتش به من در می‌زنی | * | چون خریدی چون نگونم می‌کنی |
| ۴۱۶۲ | N | می‌زند کفلیز کدبانو که نی | * | خوش بجوش و برمجه ز آتش کنی |
| ۴۱۶۳ | N | ز آن نجوشانم که مکروه منی | * | بلکه تا گیری تو ذوق و چاشنی |
| ۴۱۶۴ | N | تا غذا گردی بیامیزی به جان | * | بهر خواری نیستت این امتحان |
| ۴۱۶۵ | N | آب می‌خوردی به بستان سبز و تر | * | بهر این آتش بده‌ست آن آب خور |
| ۴۱۶۶ | N | رحمتش سابق بده‌ست از قهر ز آن | * | تا ز رحمت گردد اهل امتحان |
| ۴۱۶۷ | N | رحمتش بر قهر از آن سابق شده‌ست | * | تا که سرمایه‌ی وجود آید به دست |
| ۴۱۶۸ | N | ز انکه بی‌لذت نروید لحم و پوست | * | چون نروید چه گدازد عشق دوست |
| ۴۱۶۹ | N | ز آن تقاضا گر بیاید قهرها | * | تا کنی ایثار آن سرمایه را |
| ۴۱۷۰ | N | باز لطف آید برای عذر او | * | که بکردی غسل و برجستی ز جو |
| ۴۱۷۱ | N | گوید ای نخود چریدی در بهار | * | رنج مهمان تو شد نیکوش دار |
| ۴۱۷۲ | N | تا که مهمان باز گردد شکر ساز | * | پیش شه گوید ز ایثار تو باز |
| ۴۱۷۳ | N | تا به جای نعمتت منعم رسد | * | جمله نعمتها برد بر تو حسد |
| ۴۱۷۴ | N | من خلیلم تو پسر پیش بچک | * | سر بنه إنی أرانی أذبحک |
| ۴۱۷۵ | N | سر به پیش قهر نه دل بر قرار | * | تا ببرم حلقت اسماعیل‌وار |
| ۴۱۷۶ | N | سر ببرم لیک این سر آن سری است | * | کز بریده گشتن و مردن بری است |
| ۴۱۷۷ | N | لیک مقصود ازل تسلیم تست | * | ای مسلمان بایدت تسلیم جست |
| ۴۱۷۸ | N | ای نخود می‌جوش اندر ابتلا | * | تا نه هستی و نه خود ماند ترا |
| ۴۱۷۹ | N | اندر آن بستان اگر خندیده‌ای | * | تو گل بستان جان و دیده‌ای |
| ۴۱۸۰ | N | گر جدا از باغ آب و گل شدی | * | لقمه گشتی اندر احیا آمدی |
| ۴۱۸۱ | N | شو غذا و قوت و اندیشه‌ها | * | شیر بودی شیر شو در بیشه‌ها |
| ۴۱۸۲ | N | از صفاتش رسته‌ای و اللَّه نخست | * | در صفاتش باز رو چالاک و چست |
| ۴۱۸۳ | N | ز ابر و خورشید و ز گردون آمدی | * | پس شدی اوصاف و گردون برشدی |
| ۴۱۸۴ | N | آمدی در صورت باران و تاب | * | می‌روی اندر صفات مستطاب |
| ۴۱۸۵ | N | جزو شید و ابر و انجمها بدی | * | نفس و فعل و قول و فکرت‌ها شدی |
| ۴۱۸۶ | N | هستی حیوان شد از مرگ نبات | * | راست آمد اقتلونی یا ثقات |
| ۴۱۸۷ | N | چون چنین بردی است ما را بعد مات | * | راست آمد إن فی قتلی حیات |
| ۴۱۸۸ | N | فعل و قول و صدق شد قوت ملک | * | تا بدین معراج شد سوی فلک |
| ۴۱۸۹ | N | آن چنان کان طعمه شد قوت بشر | * | از جمادی بر شد و شد جانور |
| ۴۱۹۰ | N | این سخن را ترجمه پهناوری | * | گفته آید در مقام دیگری |
| ۴۱۹۱ | N | کاروان دایم ز گردون می‌رسد | * | تا تجارت می‌کند وا می‌رود |
| ۴۱۹۲ | N | پس برو شیرین و خوش با اختیار | * | نه به تلخی و کراهت دزدوار |
| ۴۱۹۳ | N | ز آن حدیث تلخ می‌گویم ترا | * | نا ز تلخیها فرو شویم ترا |
| ۴۱۹۴ | N | ز آب سرد انگور افسرده رهد | * | سردی و افسردگی بیرون نهد |
| ۴۱۹۵ | N | تو ز تلخی چون که دل پر خون شوی | * | پس ز تلخیها همه بیرون روی |
block:3199
| ۴۱۹۶ | N | سگ شکاری نیست او را طوق نیست | * | خام و ناجوشیده جز بی‌ذوق نیست |
| ۴۱۹۷ | N | گفت نخود چون چنین است ای ستی | * | خوش بجوشم یاریم ده راستی |
| ۴۱۹۸ | N | تو در این جوشش چو معمار منی | * | کفچلیزم زن که بس خوش می‌زنی |
| ۴۱۹۹ | N | همچو پیلم بر سرم زن زخم و داغ | * | تا نبینم خواب هندستان و باغ |
| ۴۲۰۰ | N | تا که خود را در دهم در جوش من | * | تا رهی یابم در آن آغوش من |
| ۴۲۰۱ | N | ز انکه انسان در غنا طاغی شود | * | همچو پیل خواب بین یاغی شود |
| ۴۲۰۲ | N | پیل چون در خواب بیند هند را | * | پیلبان را نشنود آرد دغا |
block:3200
| ۴۲۰۳ | N | آن ستی گوید و را که پیش از این | * | من چو تو بودم ز اجزای زمین |
| ۴۲۰۴ | N | چون بنوشیدم جهاد آذری | * | پس پذیرا گشتم و اندر خوری |
| ۴۲۰۵ | N | مدتی جوشیده‌ام اندر زمن | * | مدتی دیگر درون دیگ تن |
| ۴۲۰۶ | N | زین دو جوشش قوت حسها شدم | * | روح گشتم پس ترا استا شدم |
| ۴۲۰۷ | N | در جمادی گفتمی ز آن می‌دوی | * | تا شوی علم و صفات معنوی |
| ۴۲۰۸ | N | چون شدی تو روح پس بار دگر | * | جوش دیگر کن ز حیوانی گذر |
| ۴۲۰۹ | N | از خدا می‌خواه تا زین نکته‌ها | * | در نلغزی و رسی در منتها |
| ۴۲۱۰ | N | ز انکه از قرآن بسی گمره شدند | * | ز آن رسن قومی درون چه شدند |
| ۴۲۱۱ | N | مر رسن را نیست جرمی ای عنود | * | چون ترا سودای سربالا نبود |
block:3201
| ۴۲۱۲ | N | آن غریب شهر سربالا طلب | * | گفت می‌خسبم در این مسجد به شب |
| ۴۲۱۳ | N | مسجدا گر کربلای من شوی | * | کعبه‌ی حاجت روای من شوی |
| ۴۲۱۴ | N | هین مرا بگذار ای بگزیده دار | * | تا رسن بازی کنم منصوروار |
| ۴۲۱۵ | N | گر شدید اندر نصیحت جبرئیل | * | می‌نخواهد غوث در آتش خلیل |
| ۴۲۱۶ | N | جبرئیلا رو که من افروخته | * | بهترم چون عود و عنبر سوخته |
| ۴۲۱۷ | N | جبرئیلا گر چه یاری می‌کنی | * | چون برادر پاسداری می‌کنی |
| ۴۲۱۸ | N | ای برادر من بر آذر چابکم | * | من نه آن جانم که گردم بیش و کم |
| ۴۲۱۹ | N | جان حیوانی فزاید از علف | * | آتشی بود و چو هیزم شد تلف |
| ۴۲۲۰ | N | گر نگشتی هیزم او مثمر بدی | * | تا ابد معمور و هم عامر بدی |
| ۴۲۲۱ | N | باد سوزان است این آتش بدان | * | پرتو آتش بود نه عین آن |
| ۴۲۲۲ | N | عین آتش در اثیر آمد یقین | * | پرتو و سایه‌ی وی است اندر زمین |
| ۴۲۲۳ | N | لاجرم پرتو نپاید ز اضطراب | * | سوی معدن باز می‌گردد شتاب |
| ۴۲۲۴ | N | قامت تو برقرار آمد به ساز | * | سایه‌ات کوته دمی یک دم دراز |
| ۴۲۲۵ | N | ز انکه در پرتو نیابد کس ثبات | * | عکسها وا گشت سوی امهات |
| ۴۲۲۶ | N | هین دهان بر بند فتنه لب گشاد | * | خشک آر اللَّه أعلم بالرشاد |
block:3202
| ۴۲۲۷ | N | پیش از آنک این قصه تا مخلص رسد | * | دود گندی آمد از اهل حسد |
| ۴۲۲۸ | N | من نمی‌رنجم از این لیک این لگد | * | خاطر ساده دلی را پی کند |
| ۴۲۲۹ | N | خوش بیان کرد آن حکیم غزنوی | * | بهر محجوبان مثال معنوی |
| ۴۲۳۰ | N | که ز قرآن گر نبیند غیر قال | * | این عجب نبود ز اصحاب ضلال |
| ۴۲۳۱ | N | کز شعاع آفتاب پر ز نور | * | غیر گرمی می‌نیابد چشم کور |
| ۴۲۳۲ | N | خربطی ناگاه از خر خانه‌ای | * | سر برون آورد چون طعانه‌ای |
| ۴۲۳۳ | N | کاین سخن پست است یعنی مثنوی | * | قصه‌ی پیغمبر است و پی روی |
| ۴۲۳۴ | N | نی ذکر بحث و اسرار بلند | * | که دوانند اولیا آن سو سمند |
| ۴۲۳۵ | N | از مقامات تبتل تا فنا | * | پایه پایه تا ملاقات خدا |
| ۴۲۳۶ | N | شرح و حد هر مقام و منزلی | * | که به پر زو بر پرد صاحب دلی |
| ۴۲۳۷ | N | چون کتاب اللَّه بیامد هم بر آن | * | این چنین طعنه زدند آن کافران |
| ۴۲۳۸ | N | که اساطیر است و افسانه‌ی نژند | * | نیست تعمیقی و تحقیقی بلند |
| ۴۲۳۹ | N | کودکان خرد فهمش می‌کنند | * | نیست جز امر پسند و ناپسند |
| ۴۲۴۰ | N | ذکر یوسف ذکر زلف پر خمش | * | ذکر یعقوب و زلیخا و غمش |
| ۴۲۴۱ | N | ظاهر است و هر کسی پی می‌برد | * | کو بیان که گم شود در وی خرد |
| ۴۲۴۲ | N | گفت اگر آسان نماید این به تو | * | این چنین آسان یکی سوره بگو |
| ۴۲۴۳ | N | جنتان و انستان و اهل کار | * | گو یکی آیت از این آسان بیار |
block:3203
| ۴۲۴۴ | N | حرف قرآن را بدان که ظاهری است | * | زیر ظاهر باطنی بس قاهری است |
| ۴۲۴۵ | N | زیر آن باطن یکی بطن سوم | * | که در او گردد خردها جمله گم |
| ۴۲۴۶ | N | بطن چارم از نبی خود کس ندید | * | جز خدای بی‌نظیر بی‌ندید |
| ۴۲۴۷ | N | تو ز قرآن ای پسر ظاهر مبین | * | دیو آدم را نبیند جز که طین |
| ۴۲۴۸ | N | ظاهر قرآن چو شخص آدمی است | * | که نقوشش ظاهر و جانش خفی است |
| ۴۲۴۹ | N | مرد را صد سال عم و خال او | * | یک سر مویی نبیند حال او |
block:3204
| ۴۲۵۰ | N | آن که گویند اولیا در که بوند | * | تا ز چشم مردمان پنهان شوند |
| ۴۲۵۱ | N | پیش خلق ایشان فراز صد که‌اند | * | گام خود بر چرخ هفتم می‌نهند |
| ۴۲۵۲ | N | پس چرا پنهان شود که جو بود | * | کاو ز صد دریا و که ز آن سو بود |
| ۴۲۵۳ | N | حاجتش نبود به سوی که گریخت | * | کز پیش کره‌ی فلک صد نعل ریخت |
| ۴۲۵۴ | N | چرخ گردید و ندید او گرد جان | * | تعزیت جامه بپوشید آسمان |
| ۴۲۵۵ | N | گر به ظاهر آن پری پنهان بود | * | آدمی پنهان‌تر از پریان بود |
| ۴۲۵۶ | N | نزد عاقل ز آن پری که مضمر است | * | آدمی صد بار خود پنهان‌تر است |
| ۴۲۵۷ | N | آدمی نزدیک عاقل چون خفی است | * | چون بود آدم که در غیب او صفی است |
block:3205
| ۴۲۵۸ | N | آدمی همچون عصای موسی است | * | آدمی همچون فسون عیسی است |
| ۴۲۵۹ | N | در کف حق بهر داد و بهر زین | * | قلب مومن هست بین اصبعین |
| ۴۲۶۰ | N | ظاهرش چوبی و لیکن پیش او | * | کون یک لقمه چو بگشاید گلو |
| ۴۲۶۱ | N | تو مبین ز افسون عیسی حرف و صوت | * | آن ببین کز وی گریزان گشت موت |
| ۴۲۶۲ | N | تو مبین ز افسونش آن لهجات پست | * | آن نگر که مرده بر جست و نشست |
| ۴۲۶۳ | N | تو مبین مر آن عصا را سهل یافت | * | آن ببین که بحر خضرا را شکافت |
| ۴۲۶۴ | N | تو ز دوری دیده‌ای چتر سیاه | * | یک قدم وا پیش نه بنگر سپاه |
| ۴۲۶۵ | N | تو ز دوری می‌نبینی جز که گرد | * | اندکی پیش آ ببین در گرد مرد |
| ۴۲۶۶ | N | دیده‌ها را گرد او روشن کند | * | کوهها را مردی او بر کند |
| ۴۲۶۷ | N | چون بر آمد موسی از اقصای دشت | * | کوه طور از مقدمش رقاص گشت |
block:3206
| ۴۲۶۸ | N | روی داود از فرش تابان شده | * | کوهها اندر پیش نالان شده |
| ۴۲۶۹ | N | کوه با داود گشته همرهی | * | هر دو مطرب مست در عشق شهی |
| ۴۲۷۰ | N | یا جِبالُ أَوِّبِی امر آمده | * | هر دو هم آواز و هم پرده شده |
| ۴۲۷۱ | N | گفت داودا تو هجرت دیده‌ای | * | بهر من از هم دمان ببریده‌ای |
| ۴۲۷۲ | N | ای غریب فرد بی‌مونس شده | * | آتش شوق از دلت شعله زده |
| ۴۲۷۳ | N | مطربان خواهی و قوال و ندیم | * | کوهها را پیشت آرد آن قدیم |
| ۴۲۷۴ | N | مطرب و قوال و سرنایی کند | * | که به پیشت باد پیمایی کند |
| ۴۲۷۵ | N | تا بدانی ناله چون که را رواست | * | بی‌لب و دندان ولی را ناله‌هاست |
| ۴۲۷۶ | N | نغمه‌ی اجزای آن صافی جسد | * | هر دمی در گوش حسش می‌رسد |
| ۴۲۷۷ | N | همنشینان نشنوند او بشنود | * | ای خنک جان کاو به غیبش بگرود |
| ۴۲۷۸ | N | بنگرد در نفس خود صد گفت‌وگو | * | همنشین او نبرده هیچ بو |
| ۴۲۷۹ | N | صد سؤال و صد جواب اندر دلت | * | می‌رسد از لامکان تا منزلت |
| ۴۲۸۰ | N | بشنوی تو نشنود ز آن گوشها | * | گر به نزدیک تو آرد گوش را |
| ۴۲۸۱ | N | گیرم ای کر خود تو آن را نشنوی | * | چون مثالش دیده‌ای چون نگروی |
block:3207
| ۴۲۸۲ | N | ای سگ طاعن تو عوعو می‌کنی | * | طعن قرآن را برون شو می‌کنی |
| ۴۲۸۳ | N | این نه آن شیر است کز وی جان بری | * | یا ز پنجه‌ی قهر او ایمان بری |
| ۴۲۸۴ | N | تا قیامت می‌زند قرآن ندا | * | ای گروهی جهل را گشته فدا |
| ۴۲۸۵ | N | که مرا افسانه می‌پنداشتید | * | تخم طعن و کافری می‌کاشتید |
| ۴۲۸۶ | N | خود بدیدید آن که طعنه می‌زدیت | * | که شما فانی و افسانه بدیت |
| ۴۲۸۷ | N | من کلام حقم و قایم به ذات | * | قوت جان جان و یاقوت زکات |
| ۴۲۸۸ | N | نور خورشیدم فتاده بر شما | * | لیک از خورشید ناگشته جدا |
| ۴۲۸۹ | N | نک منم ینبوع آن آب حیات | * | تا رهانم عاشقان را از ممات |
| ۴۲۹۰ | N | گر چنان گند آزتان ننگیختی | * | جرعه‌ای بر گورتان حق ریختی |
| ۴۲۹۱ | N | نه بگیرم گفت و پند آن حکیم | * | دل نگردانم به هر طعنی سقیم |
block:3208
| ۴۲۹۲ | N | آن که فرمودست او اندر خطاب | * | کره و مادر همی‌خوردند آب |
| ۴۲۹۳ | N | می‌شخولیدند هر دم آن نفر | * | بهر اسبان که هلا هین آب خور |
| ۴۲۹۴ | N | آن شخولیدن به کره می‌رسید | * | سر همی‌برداشت و از خور می‌رمید |
| ۴۲۹۵ | N | مادرش پرسید کای کره چرا | * | می‌رمی هر ساعتی زین استقا |
| ۴۲۹۶ | N | گفت کره می‌شخولند این گروه | * | ز اتفاق بانگشان دارم شکوه |
| ۴۲۹۷ | N | پس دلم می‌لرزد از جا می‌رود | * | ز اتفاق نعره خوفم می‌رسد |
| ۴۲۹۸ | N | گفت مادر تا جهان بوده‌ست از این | * | کار افزایان بدند اندر زمین |
| ۴۲۹۹ | N | هین تو کار خویش کن ای ارجمند | * | زود کایشان ریش خود بر می‌کنند |
| ۴۳۰۰ | N | وقت تنگ و می‌رود آب فراخ | * | پیش از آن کز هجر گردی شاخ شاخ |
| ۴۳۰۱ | N | شهره کاریزی است پر آب حیات | * | آب کش تا بر دمد از تو نبات |
| ۴۳۰۲ | N | آب خضر از جوی نطق اولیا | * | می‌خوریم ای تشنه‌ی غافل بیا |
| ۴۳۰۳ | N | گر نبینی آب کورانه به فن | * | سوی جو آور سبو در جوی زن |
| ۴۳۰۴ | N | چون شنیدی کاندر این جو آب هست | * | کور را تقلید باید کار بست |
| ۴۳۰۵ | N | جو فرو بر مشک آب اندیش را | * | تا گران بینی تو مشک خویش را |
| ۴۳۰۶ | N | چون گران دیدی شوی تو مستدل | * | رست از تقلید خشک آن گاه دل |
| ۴۳۰۷ | N | گر نبیند کور آب جو عیان | * | لیک داند چون سبو بیند گران |
| ۴۳۰۸ | N | که ز جو اندر سبو آبی برفت | * | کاین سبک بود و گران شد ز آب و زفت |
| ۴۳۰۹ | N | ز انکه هر بادی مرا درمی‌ربود | * | باد می‌نربایدم ثقلم فزود |
| ۴۳۱۰ | N | مر سفیهان را رباید هر هوا | * | ز انکه نبودشان گرانی قوی |
| ۴۳۱۱ | N | کشتی بی‌لنگر آمد مرد شر | * | که ز باد کژ نیابد او حذر |
| ۴۳۱۲ | N | لنگر عقل است عاقل را امان | * | لنگری دریوزه کن از عاقلان |
| ۴۳۱۳ | N | او مددهای خرد چون در ربود | * | از خزینه‌ی در آن دریای جود |
| ۴۳۱۴ | N | زین چنین امداد دل پر فن شود | * | بجهد از دل چشم هم روشن شود |
| ۴۳۱۵ | N | ز انکه نور از دل بر این دیده نشست | * | تا چو دل شد دیده‌ی تو عاطل است |
| ۴۳۱۶ | N | دل چو بر انوار عقلی نیز زد | * | ز آن نصیبی هم به دو دیده دهد |
| ۴۳۱۷ | N | پس بدان کآب مبارک ز آسمان | * | وحی دلها باشد و صدق بیان |
| ۴۳۱۸ | N | ما چو آن کره هم آب جو خوریم | * | سوی آن وسواس طاعن ننگریم |
| ۴۳۱۹ | N | پی رو پیغمبرانی ره سپر | * | طعنه‌ی خلقان همه بادی شمر |
| ۴۳۲۰ | N | آن خداوندان که ره طی کرده‌اند | * | گوش با بانگ سگان کی کرده‌اند |
block:3209
| ۴۳۲۱ | N | باز گو کان پاک باز شیر مرد | * | اندر آن مسجد چه بنمودش چه کرد |
| ۴۳۲۲ | N | خفت در مسجد خود او را خواب کو | * | مرد غرقه گشته چون خسبد به جو |
| ۴۳۲۳ | N | خواب مرغ و ماهیان باشد همی | * | عاشقان را زیر غرقاب غمی |
| ۴۳۲۴ | N | نیم شب آواز با هولی رسید | * | کایم آیم بر سرت ای مستفید |
| ۴۳۲۵ | N | پنج کرت این چنین آواز سخت | * | می‌رسید و دل همی‌شد لخت لخت |
block:3210
| ۴۳۲۶ | N | تو چو عزم دین کنی با اجتهاد | * | دیو بانگت بر زند اندر نهاد |
| ۴۳۲۷ | N | که مرو ز آن سو بیندیش ای غوی | * | که اسیر رنج و درویشی شوی |
| ۴۳۲۸ | N | بی‌نوا گردی ز یاران وابری | * | خوار گردی و پشیمانی خوری |
| ۴۳۲۹ | N | تو ز بیم بانگ آن دیو لعین | * | واگریزی در ضلالت از یقین |
| ۴۳۳۰ | N | که هلا فردا و پس فردا مراست | * | راه دین پویم که مهلت پیش ماست |
| ۴۳۳۱ | N | مرگ بینی باز کاو از چپ و راست | * | می‌کشد همسایه را تا بانگ خاست |
| ۴۳۳۲ | N | باز عزم دین کنی از بیم جان | * | مرد سازی خویشتن را یک زمان |
| ۴۳۳۳ | N | پس سلح بر بندی از علم و حکم | * | که من از خوفی نیارم پای کم |
| ۴۳۳۴ | N | باز بانگی بر زند بر تو ز مکر | * | که بترس و باز گرد از تیغ فقر |
| ۴۳۳۵ | N | باز بگریزی ز راه روشنی | * | آن سلاح علم و فن را بفکنی |
| ۴۳۳۶ | N | سالها او را به بانگی بنده‌ای | * | در چنین ظلمت نمد افکنده‌ای |
| ۴۳۳۷ | N | هیبت بانگ شیاطین خلق را | * | بند کرده ست و گرفته حلق را |
| ۴۳۳۸ | N | تا چنان نومید شد جانشان ز نور | * | که روان کافران ز اهل قبور |
| ۴۳۳۹ | N | این شکوه بانگ آن ملعون بود | * | هیبت بانگ خدایی چون بود |
| ۴۳۴۰ | N | هیبت باز است بر کبک نجیب | * | مر مگس را نیست ز آن هیبت نصیب |
| ۴۳۴۱ | N | ز انکه نبود باز صیاد مگس | * | عنکبوتان می‌مگس گیرند و بس |
| ۴۳۴۲ | N | عنکبوت دیو بر چون تو ذباب | * | کر و فر دارد نه بر کبک و عقاب |
| ۴۳۴۳ | N | بانگ دیوان گله بان اشقیاست | * | بانگ سلطان پاسبان اولیاست |
| ۴۳۴۴ | N | تا نیامیزد بدین دو بانگ دور | * | قطره‌ای از بحر خوش با بحر شور |
block:3211
| ۴۳۴۵ | N | بشنو اکنون قصه‌ی آن بانگ سخت | * | که بدان از جا نرفت آن نیک بخت |
| ۴۳۴۶ | N | گفت چون ترسم چو هست این طبل عید | * | تا دهل ترسد که زخم او را رسید |
| ۴۳۴۷ | N | ای دهلهای تهی بی‌قلوب | * | قسمتان از عید جان شد زخم چوب |
| ۴۳۴۸ | N | شد قیامت عید و بی‌دینان دهل | * | ما چو اهل عید خندان همچو گل |
| ۴۳۴۹ | N | بشنو اکنون این دهل چون بانگ زد | * | دیگ دولتبا چگونه می‌پزد |
| ۴۳۵۰ | N | چون که بشنود آن دهل آن مرد دید | * | گفت چون ترسد دلم از طبل عید |
| ۴۳۵۱ | N | گفت با خود هین ملرزان دل کز این | * | مرد جان بد دلان بی‌یقین |
| ۴۳۵۲ | N | وقت آن آمد که حیدروار من | * | ملک گیرم یا بپردازم بدن |
| ۴۳۵۳ | N | بر جهید و بانگ بر زد کای کیا | * | حاضرم اینک اگر مردی بیا |
| ۴۳۵۴ | N | در زمان بشکست ز آواز آن طلسم | * | زر همی‌ریزید هر سو قسم قسم |
| ۴۳۵۵ | N | ریخت چندان زر که ترسید آن پسر | * | تا نگیرد زر ز پری راه در |
| ۴۳۵۶ | N | بعد از آن برخاست آن شیر عتید | * | تا سحرگه زر به بیرون می‌کشید |
| ۴۳۵۷ | N | دفن می‌کرد و همی‌آمد به زر | * | با جوال و توبره بار دگر |
| ۴۳۵۸ | N | گنجها بنهاد آن جان‌باز از آن | * | کوری ترسانی واپس خزان |
| ۴۳۵۹ | N | این زر ظاهر به خاطر آمده‌ست | * | در دل هر کور دور زر پرست |
| ۴۳۶۰ | N | کودکان اسفالها را بشکنند | * | نام زر بنهند و در دامن کنند |
| ۴۳۶۱ | N | اندر آن بازی چو گویی نام زر | * | آن کند در خاطر کودک گذر |
| ۴۳۶۲ | N | بل زر مضروب ضرب ایزدی | * | کاو نگردد کاسد آمد سرمدی |
| ۴۳۶۳ | N | آن زری کاین زر از آن زر تاب یافت | * | گوهر و تا بندگی و آب یافت |
| ۴۳۶۴ | N | آن زری که دل از او گردد غنی | * | غالب آید بر قمر در روشنی |
| ۴۳۶۵ | N | شمع بود آن مسجد و پروانه او | * | خویشتن درباخت آن پروانه‌خو |
| ۴۳۶۶ | N | پر بسوخت او را و لیکن ساختش | * | بس مبارک آمد آن انداختش |
| ۴۳۶۷ | N | همچو موسی بود آن مسعود بخت | * | کاتشی دید او به سوی آن درخت |
| ۴۳۶۸ | N | چون عنایتها بر او موفور بود | * | نار می‌پنداشت و آن خود نور بود |
| ۴۳۶۹ | N | مرد حق را چون ببینی ای پسر | * | تو گمان داری بر او نار بشر |
| ۴۳۷۰ | N | تو ز خود می‌آیی و آن در تو است | * | نار و خار ظن باطل این سو است |
| ۴۳۷۱ | N | او درخت موسی است و پر ضیا | * | نور خوان نارش مخوان باری بیا |
| ۴۳۷۲ | N | نه فطام این جهان ناری نمود | * | سالکان رفتند و آن خود نور بود |
| ۴۳۷۳ | N | پس بدان که شمع دین بر می‌شود | * | این نه همچون شمع آتشها بود |
| ۴۳۷۴ | N | این نماید نور و سوزد یار را | * | و آن به صورت نار و گل زوار را |
| ۴۳۷۵ | N | این چو سازنده ولی سوزنده‌ای | * | و آن گه وصلت دل افروزنده‌ای |
| ۴۳۷۶ | N | شکل شعله‌ی نور پاک سازوار | * | حاضران را نور و دوران را چو نار |
block:3212
| ۴۳۷۷ | N | آن بخاری نیز خود بر شمع زد | * | گشته بود از عشقش آسان آن کبد |
| ۴۳۷۸ | N | آه سوزانش سوی گردون شده | * | در دل صدر جهان مهر آمده |
| ۴۳۷۹ | N | گفته با خود در سحرگه کای احد | * | حال آن آواره‌ی ما چون بود |
| ۴۳۸۰ | N | او گناهی کرد و ما دیدیم لیک | * | رحمت ما را نمی‌دانست نیک |
| ۴۳۸۱ | N | خاطر مجرم ز ما ترسان شود | * | لیک صد اومید در ترسش بود |
| ۴۳۸۲ | N | من بترسانم وقیح یاوه را | * | آن که ترسد من چه ترسانم و را |
| ۴۳۸۳ | N | بهر دیگ سرد آذر می‌رود | * | نه بدان کز جوش از سر می‌رود |
| ۴۳۸۴ | N | ایمنان را من بترسانم به علم | * | خایفان را ترس بردارم به حلم |
| ۴۳۸۵ | N | پاره دوزم پاره در موضع نهم | * | هر کسی را شربت اندر خور دهم |
| ۴۳۸۶ | N | هست سر مرد چون بیخ درخت | * | ز آن بروید برگهاش از چوب سخت |
| ۴۳۸۷ | N | در خور آن بیخ رسته برگها | * | در درخت و در نفوس و در نهی |
| ۴۳۸۸ | N | بر فلک پرهاست ز اشجار وفا | * | أصلها ثابت و فرعه فی السما |
| ۴۳۸۹ | N | چون برست از عشق پر بر آسمان | * | چون نروید در دل صدر جهان |
| ۴۳۹۰ | N | موج می‌زد در دلش عفو گنه | * | که ز هر دل تا دل آمد روزنه |
| ۴۳۹۱ | N | که ز دل تا دل یقین روزن بود | * | نه جدا و دور چون دو تن بود |
| ۴۳۹۲ | N | متصل نبود سفال دو چراغ | * | نورشان ممزوج باشد در مساغ |
| ۴۳۹۳ | N | هیچ عاشق خود نباشد وصل جو | * | که نه معشوقش بود جویای او |
| ۴۳۹۴ | N | لیک عشق عاشقان تن زه کند | * | عشق معشوقان خوش و فربه کند |
| ۴۳۹۵ | N | چون در این دل برق مهر دوست جست | * | اندر آن دل دوستی میدان که هست |
| ۴۳۹۶ | N | در دل تو مهر حق چون شد دو تو | * | هست حق را بی‌گمانی مهر تو |
| ۴۳۹۷ | N | هیچ بانگ کف زدن ناید به در | * | از یکی دست تو بی‌دستی دگر |
| ۴۳۹۸ | N | تشنه می‌نالد که ای آب گوار | * | آب هم نالد که کو آن آب خوار |
| ۴۳۹۹ | N | جذب آب است این عطش در جان ما | * | ما از آن او و او هم آن ما |
| ۴۴۰۰ | N | حکمت حق در قضا و در قدر | * | کرد ما را عاشقان همدگر |
| ۴۴۰۱ | N | جمله اجزای جهان ز آن حکم پیش | * | جفت جفت و عاشقان جفت خویش |
| ۴۴۰۲ | N | هست هر جزوی ز عالم جفت خواه | * | راست همچون کهربا و برگ کاه |
| ۴۴۰۳ | N | آسمان گوید زمین را مرحبا | * | با توام چون آهن و آهن ربا |
| ۴۴۰۴ | N | آسمان مرد و زمین زن در خرد | * | هر چه آن انداخت این می‌پرورد |
| ۴۴۰۵ | N | چون نماند گرمی‌اش بفرستد او | * | چون نماند تری و نم بدهد او |
| ۴۴۰۶ | N | برج خاکی خاک ارضی را مدد | * | برج آبی ترّیش اندر دمد |
| ۴۴۰۷ | N | برج بادی ابر سوی او برد | * | تا بخارات وخم را بر کشد |
| ۴۴۰۸ | N | برج آتش گرمی خورشید از او | * | همچو تابه‌ی سرخ ز آتش پشت و رو |
| ۴۴۰۹ | N | هست سر گردان فلک اندر زمن | * | همچو مردان گرد مکسب بهر زن |
| ۴۴۱۰ | N | وین زمین کدبانویی‌ها می‌کند | * | بر ولادات و رضاعش می‌تند |
| ۴۴۱۱ | N | پس زمین و چرخ را دان هوشمند | * | چون که کار هوشمندان می‌کنند |
| ۴۴۱۲ | N | گر نه از هم این دو دل بر می‌مزند | * | پس چرا چون جفت در هم می‌خزند |
| ۴۴۱۳ | N | بی‌زمین کی گل بروید و ارغوان | * | پس چه زاید ز آب و تاب آسمان |
| ۴۴۱۴ | N | بهر آن میل است در ماده به نر | * | تا بود تکمیل کار همدگر |
| ۴۴۱۵ | N | میل اندر مرد و زن حق ز آن نهاد | * | تا بقا یابد جهان زین اتحاد |
| ۴۴۱۶ | N | میل هر جزوی به جزوی هم نهد | * | ز اتحاد هر دو تولیدی زهد |
| ۴۴۱۷ | N | شب چنین با روز اندر اعتناق | * | مختلف در صورت اما اتفاق |
| ۴۴۱۸ | N | روز و شب ظاهر دو ضد و دشمنند | * | لیک هر دو یک حقیقت می‌تنند |
| ۴۴۱۹ | N | هر یکی خواهان دگر را همچو خویش | * | از پی تکمیل فعل و کار خویش |
| ۴۴۲۰ | N | ز انکه بی‌شب دخل نبود طبع را | * | پس چه اندر خرج آرد روزها |
block:3213
| ۴۴۲۱ | N | خاک گوید خاک تن را باز گرد | * | ترک جان کن سوی ما آ همچو گرد |
| ۴۴۲۲ | N | جنس مایی پیش ما اولیتری | * | به که ز آن تن وارهی و ز آن تری |
| ۴۴۲۳ | N | گوید آری لیک من پا بسته‌ام | * | گر چه همچون تو ز هجران خسته‌ام |
| ۴۴۲۴ | N | تری تن را بجویند آبها | * | کای تری باز آ ز غربت سوی ما |
| ۴۴۲۵ | N | گرمی تن را همی‌خواند اثیر | * | که ز ناری راه اصل خویش گیر |
| ۴۴۲۶ | N | هست هفتاد و دو علت در بدن | * | از کششهای عناصر بی‌رسن |
| ۴۴۲۷ | N | علت آید تا بدن را بسکلد | * | تا عناصر همدگر را واهلد |
| ۴۴۲۸ | N | چار مرغند این عناصر بسته پا | * | مرگ و رنجوری و علت پا گشا |
| ۴۴۲۹ | N | پایشان از همدگر چون باز کرد | * | مرغ هر عنصر یقین پرواز کرد |
| ۴۴۳۰ | N | جذبه‌ی این اصلها و فرعها | * | هر دمی رنجی نهد در جسم ما |
| ۴۴۳۱ | N | تا که این ترکیبها را بر درد | * | مرغ هر جزوی به اصل خود پرد |
| ۴۴۳۲ | N | حکمت حق مانع آید زین عجل | * | جمعشان دارد به صحت تا اجل |
| ۴۴۳۳ | N | گوید ای اجزا اجل مشهود نیست | * | پر زدن پیش از اجلتان سود نیست |
| ۴۴۳۴ | N | چون که هر جزوی بجوید ارتفاق | * | چون بود جان غریب اندر فراق |
block:3214
| ۴۴۳۵ | N | گوید ای اجزای پست فرشی‌ام | * | غربت من تلخ‌تر من عرشی‌ام |
| ۴۴۳۶ | N | میل تن در سبزه و آب روان | * | ز آن بود که اصل او آمد از آن |
| ۴۴۳۷ | N | میل جان اندر حیات و در حی است | * | ز انکه جان لامکان اصل وی است |
| ۴۴۳۸ | N | میل جان در حکمت است و در علوم | * | میل تن در باغ و راغ است و کروم |
| ۴۴۳۹ | N | میل جان اندر ترقی و شرف | * | میل تن در کسب و اسباب علف |
| ۴۴۴۰ | N | میل و عشق آن شرف هم سوی جان | * | زین یحب را و یحبون را بدان |
| ۴۴۴۱ | N | گر بگویم شرح این بی‌حد شود | * | مثنوی هشتاد تا کاغذ شود |
| ۴۴۴۲ | N | حاصل آن که هر که او طالب بود | * | جان مطلوبش در او راغب بود |
| ۴۴۴۳ | N | آدمی حیوان نباتی و جماد | * | هر مرادی عاشق هر بی‌مراد |
| ۴۴۴۴ | N | بی‌مرادان بر مرادی می‌تنند | * | و آن مرادان جذب ایشان می‌کنند |
| ۴۴۴۵ | N | لیک میل عاشقان لاغر کند | * | میل معشوقان خوش و خوش فر کند |
| ۴۴۴۶ | N | عشق معشوقان دو رخ افروخته | * | عشق عاشق جان او را سوخته |
| ۴۴۴۷ | N | کهربا عاشق به شکل بی‌نیاز | * | کاه می‌کوشد در آن راه دراز |
| ۴۴۴۸ | N | این رها کن عشق آن تشنه دهان | * | تافت اندر سینه‌ی صدر جهان |
| ۴۴۴۹ | N | دود آن عشق و غم آتشکده | * | رفته در مخدوم او مشفق شده |
| ۴۴۵۰ | N | لیکش از ناموس و بوش و آبرو | * | شرم می‌آمد که واجوید از او |
| ۴۴۵۱ | N | رحمتش مشتاق آن مسکین شده | * | سلطنت زین لطف مانع آمده |
| ۴۴۵۲ | N | عقل حیران کاین عجب او را کشید | * | یا کشش ز آن سو بدین جانب رسید |
| ۴۴۵۳ | N | ترک جلدی کن کز این ناواقفی | * | لب ببند اللَّه أعلم بالخفی |
| ۴۴۵۴ | N | این سخن را بعد از این مدفون کنم | * | آن کشنده می‌کشد من چون کنم |
| ۴۴۵۵ | N | کیست آن کت می‌کشد ای معتنی | * | آن که می‌نگذاردت کاین دم زنی |
| ۴۴۵۶ | N | صد عزیمت می‌کنی بهر سفر | * | می‌کشاند مر ترا جای دگر |
| ۴۴۵۷ | N | ز آن بگرداند بهر سو آن لگام | * | تا خبر یابد ز فارس اسب خام |
| ۴۴۵۸ | N | اسب زیرک‌سار ز آن نیکو پی است | * | کاو همی‌داند که فارس بر وی است |
| ۴۴۵۹ | N | او دلت را بر دو صد سودا ببست | * | بی‌مرادت کرد پس دل را شکست |
| ۴۴۶۰ | N | چون شکست او بال آن رای نخست | * | چون نشد هستی بال اشکن درست |
block:3215
| ۴۴۶۱ | N | چون قضایش حبل تدبیرت سکست | * | چون نشد بر تو قضای آن درست |
| ۴۴۶۲ | N | عزمها و قصدها در ماجرا | * | گاه گاهی راست می‌آید ترا |
| ۴۴۶۳ | N | تا به طمع آن دلت نیت کند | * | بار دیگر نیتت را بشکند |
| ۴۴۶۴ | N | ور بکلی بی‌مرادت داشتی | * | دل شدی نومید امل کی کاشتی |
| ۴۴۶۵ | N | ور نکاریدی امل از عوری‌اش | * | کی شدی پیدا بر او مقهوری‌اش |
| ۴۴۶۶ | N | عاشقان از بی‌مرادیهای خویش | * | با خبر گشتند از مولای خویش |
| ۴۴۶۷ | N | بی‌مرادی شد قلاووز بهشت | * | حفت الجنة شنو ای خوش سرشت |
| ۴۴۶۸ | N | که مراداتت همه اشکسته پاست | * | پس کسی باشد که کام او رواست |
| ۴۴۶۹ | N | پس شدند اشکسته‌اش آن صادقان | * | لیک کو خود آن شکست عاشقان |
| ۴۴۷۰ | N | عاقلان اشکسته‌اش از اضطرار | * | عاشقان اشکسته با صد اختیار |
| ۴۴۷۱ | N | عاقلانش بندگان بندی‌اند | * | عاشقانش شکری و قندی‌اند |
| ۴۴۷۲ | N | ائتیا کرها مهار عاقلان | * | ائتیا طوعا بهار بی‌دلان |
block:3216
| ۴۴۷۳ | N | دید پیغمبر یکی جوقی اسیر | * | که همی‌بردند و ایشان در نفیر |
| ۴۴۷۴ | N | دیدشان در بند آن آگاه شیر | * | می نظر کردند در وی زیر زیر |
| ۴۴۷۵ | N | تا همی‌خایید هر یک از غضب | * | بر رسول صدق دندانها و لب |
| ۴۴۷۶ | N | زهره نه با آن غضب که دم زنند | * | ز انکه در زنجیر قهر ده منند |
| ۴۴۷۷ | N | می‌کشاندشان موکل سوی شهر | * | می‌برد از کافرستانشان به قهر |
| ۴۴۷۸ | N | نه فدایی می‌ستاند نه زری | * | نه شفاعت می‌رسد از سروری |
| ۴۴۷۹ | N | رحمت عالم همی‌گویند و او | * | عالمی را می‌برد حلق و گلو |
| ۴۴۸۰ | N | با هزار انکار می‌رفتند راه | * | زیر لب طعنه زنان بر کار شاه |
| ۴۴۸۱ | N | چاره‌ها کردیم و اینجا چاره نیست | * | خود دل این مرد کم از خاره نیست |
| ۴۴۸۲ | N | ما هزاران مرد شیر الپ ارسلان | * | با دو سه عریان سست نیم جان |
| ۴۴۸۳ | N | این چنین درمانده‌ایم از کژروی است | * | یا ز اخترهاست یا خود جادوی است |
| ۴۴۸۴ | N | بخت ما را بر درید آن بخت او | * | تخت ما شد سر نگون از تخت او |
| ۴۴۸۵ | N | کار او از جادویی گر گشت زفت | * | جادویی کردیم ما هم چون نرفت |
block:3217
| ۴۴۸۶ | N | از بتان و از خدا درخواستیم | * | که بکن ما را اگر ناراستیم |
| ۴۴۸۷ | N | آن که حق و راست است از ما و او | * | نصرتش ده نصرت او را بجو |
| ۴۴۸۸ | N | این دعا بسیار کردیم و صلات | * | پیش لات و پیش عزی و منات |
| ۴۴۸۹ | N | که اگر حق است او پیداش کن | * | ور نباشد حق زبون ماش کن |
| ۴۴۹۰ | N | چون که وا دیدیم او منصور بود | * | ما همه ظلمت بدیم او نور بود |
| ۴۴۹۱ | N | این جواب ماست کانچه خواستید | * | گشت پیدا که شما ناراستید |
| ۴۴۹۲ | N | باز این اندیشه را از فکر خویش | * | کور می‌کردند و دفع از ذکر خویش |
| ۴۴۹۳ | N | کاین تفکرمان هم از ادبار رست | * | که صواب او شود در دل درست |
| ۴۴۹۴ | N | خود چه شد گر غالب آمد چند بار | * | هر کسی را غالب آرد روزگار |
| ۴۴۹۵ | N | ما هم از ایام بخت آور شدیم | * | بارها بر وی مظفر آمدیم |
| ۴۴۹۶ | N | باز گفتندی که گر چه او شکست | * | چون شکست ما نبود آن زشت و پست |
| ۴۴۹۷ | N | ز انکه بخت نیک او را در شکست | * | داد صد شادی پنهان زیر دست |
| ۴۴۹۸ | N | کاو به اشکسته نمی‌مانست هیچ | * | که نه غم بودش در آن نه پیچ پیچ |
| ۴۴۹۹ | N | چون نشان مومنان مغلوبی است | * | لیک در اشکست مومن خوبی است |
| ۴۵۰۰ | N | گر تو مشک و عنبری را بشکنی | * | عالمی از فوح ریحان پر کنی |
| ۴۵۰۱ | N | ور شکستی ناگهان سرگین خر | * | خانه‌ها پر گند گردد تا به سر |
| ۴۵۰۲ | N | وقت واگشت حدیبیه به ذل | * | دولت إِنَّا فَتَحْنا زد دهل |
block:3218
| ۴۵۰۳ | N | آمدش پیغام از دولت که رو | * | تو ز منع این ظفر غمگین مشو |
| ۴۵۰۴ | N | کاندر این خواری نقدت فتحهاست | * | نک فلان قلعه فلان بقعه تراست |
| ۴۵۰۵ | N | بنگر آخر چون که واگردید تفت | * | بر قریظه و بر نضیر از وی چه رفت |
| ۴۵۰۶ | N | قلعه‌ها هم گرد آن دو بقعه‌ها | * | شد مسلم و ز غنایم نفعها |
| ۴۵۰۷ | N | ور نباشد آن تو بنگر کاین فریق | * | پر غم و رنجند و مفتون و عشیق |
| ۴۵۰۸ | N | زهر خواری را چو شکر می‌خورند | * | خار غمها را چو اشتر می‌چرند |
| ۴۵۰۹ | N | بهر عین غم نه از بهر فرج | * | این تسافل پیش ایشان چون درج |
| ۴۵۱۰ | N | آن چنان شادند اندر قعر چاه | * | که همی‌ترسند از تخت و کلاه |
| ۴۵۱۱ | N | هر کجا دل بر بود خود همنشین | * | فوق گردون است نه زیر زمین |
block:3219
| ۴۵۱۲ | N | گفت پیغمبر که معراج مرا | * | نیست بر معراج یونس اجتبا |
| ۴۵۱۳ | N | آن من بر چرخ و آن او نشیب | * | ز انکه قرب حق برون است از حساب |
| ۴۵۱۴ | N | قرب نه بالا نه پستی رفتن است | * | قرب حق از حبس هستی رستن است |
| ۴۵۱۵ | N | نیست را چه جای بالای است و زیر | * | نیست را نه زود و نه دورست و دیر |
| ۴۵۱۶ | N | کارگاه و گنج حق در نیستی است | * | غره‌ی هستی چه دانی نیست چیست |
| ۴۵۱۷ | N | حاصل این اشکست ایشان ای کیا | * | می‌نماند هیچ با اشکست ما |
| ۴۵۱۸ | N | آن چنان شادند در ذل و تلف | * | همچو ما در وقت اقبال و شرف |
| ۴۵۱۹ | N | برگ بی‌برگی همه اقطاع اوست | * | فقر و خواریش افتخار است و علوست |
| ۴۵۲۰ | N | آن یکی گفت ار چنان است آن فرید | * | چون بخندید او که ما را بسته دید |
| ۴۵۲۱ | N | چون که او مبدل شده ست و شادی‌اش | * | نیست زین زندان و زین آزادی‌اش |
| ۴۵۲۲ | N | پس به قهر دشمنان چون شاد شد | * | چون از این فتح و ظفر پر باد شد |
| ۴۵۲۳ | N | شاد شد جانش که بر شیران نر | * | یافت آسان نصرت و دست و ظفر |
| ۴۵۲۴ | N | پس بدانستیم کاو آزاد نیست | * | جز به دنیا دل خوش و دل شاد نیست |
| ۴۵۲۵ | N | ور نه چون خندد که اهل آن جهان | * | بر بد و نیکند مشفق مهربان |
| ۴۵۲۶ | N | این بمنگیدند در زیر زبان | * | آن اسیران با هم اندر بحث آن |
| ۴۵۲۷ | N | تا موکل نشنود بر ما جهد | * | خود سخن در گوش آن سلطان برد |
block:3220
| ۴۵۲۸ | N | گر چه نشنید آن موکل آن سخن | * | رفت در گوشی که آن بد من لدن |
| ۴۵۲۹ | N | بوی پیراهان یوسف را ندید | * | آن که حافظ بود و یعقوبش کشید |
| ۴۵۳۰ | N | آن شیاطین بر عنان آسمان | * | نشنوند آن سر لوح غیب دان |
| ۴۵۳۱ | N | آن محمد خفته و تکیه زده | * | آمده سِر گِرد او گردان شده |
| ۴۵۳۲ | N | او خورد حلوا که روزیش است باز | * | آن نه کانگشتان او باشد دراز |
| ۴۵۳۳ | N | نجم ثاقب گشته حارس دیور ان | * | که بهل دزدی ز احمد سر ستان |
| ۴۵۳۴ | N | ای دو دیده سوی دکان از پگاه | * | هین به مسجد رو بجو رزق اله |
| ۴۵۳۵ | N | پس رسول آن گفتشان را فهم کرد | * | گفت آن خنده نبودم از نبرد |
| ۴۵۳۶ | N | مرده‌اند ایشان و پوسیده‌ی فنا | * | مرده کشتن نیست مردی پیش ما |
| ۴۵۳۷ | N | خود کی‌اند ایشان که مه گردد شکاف | * | چون که من پا بفشرم اندر مصاف |
| ۴۵۳۸ | N | آن گهی کازاد بودیت و مکین | * | مر شما را بسته می‌دیدم چنین |
| ۴۵۳۹ | N | ای بنازیده به ملک و خاندان | * | نزد عاقل اشتری بر ناودان |
| ۴۵۴۰ | N | نقش تن را تا فتاد از بام طشت | * | پیش چشمم کل آت آت گشت |
| ۴۵۴۱ | N | بنگرم در غوره می‌بینم عیان | * | بنگرم در نیست شی بینم عیان |
| ۴۵۴۲ | N | بنگرم سر عالمی بینم نهان | * | آدم و حوا نرسته از جهان |
| ۴۵۴۳ | N | مر شما را وقت ذرات أَ لَسْتُ | * | دیده‌ام پا بسته و منکوس و پست |
| ۴۵۴۴ | N | از حدوث آسمان بی‌عمد | * | آن چه دانسته بدم افزون نشد |
| ۴۵۴۵ | N | من شما را سر نگون می‌دیده‌ام | * | پیش از آن کز آب و گل بالیده‌ام |
| ۴۵۴۶ | N | نو ندیدم تا کنم شادی بدان | * | این همی‌دیدم در آن اقبالتان |
| ۴۵۴۷ | N | بسته‌ی قهر خفی و آن گه چه قهر | * | قند می‌خوردید و در وی درج زهر |
| ۴۵۴۸ | N | این چنین قندی پر از زهر ار عدو | * | خوش بنوشد چت حسد آید بر او |
| ۴۵۴۹ | N | با نشاط آن زهر می‌کردید نوش | * | مرگتان خفیه گرفته هر دو گوش |
| ۴۵۵۰ | N | من نمی‌کردم غزا از بهر آن | * | تا ظفر یابم فرو گیرم جهان |
| ۴۵۵۱ | N | کاین جهان جیفه ست و مردار و رخیص | * | بر چنین مردار چون باشم حریص |
| ۴۵۵۲ | N | سگ نیم تا پرچم مرده کنم | * | عیسی‌ام آیم که تا زنده‌ش کنم |
| ۴۵۵۳ | N | ز آن همی‌کردم صفوف جنگ چاک | * | تا رهانم مر شما را از هلاک |
| ۴۵۵۴ | N | ز آن نمی‌برم گلوهای بشر | * | تا مرا باشد کر و فر و حشر |
| ۴۵۵۵ | N | ز آن همی‌برم گلویی چند تا | * | ز آن گلوها عالمی یابد رها |
| ۴۵۵۶ | N | که شما پروانه‌وار از جهل خویش | * | پیش آتش می‌کنید این حمله کیش |
| ۴۵۵۷ | N | من همی‌رانم شما را همچو مست | * | از در افتادن در آتش با دو دست |
| ۴۵۵۸ | N | آن که خود را فتحها پنداشتید | * | تخم منحوسی خود می‌کاشتید |
| ۴۵۵۹ | N | یک دگر را جد جد می‌خواندید | * | سوی اژدرها فرس می‌راندید |
| ۴۵۶۰ | N | قهر می‌کردید و اندر عین قهر | * | خود شما مقهور قهر شیر دهر |
block:3221
| ۴۵۶۱ | N | دزد قهر خواجه کرد و زر کشید | * | او بدان مشغول خود والی رسید |
| ۴۵۶۲ | N | گر ز خواجه آن زمان بگریختی | * | کی بر او والی حشر انگیختی |
| ۴۵۶۳ | N | قاهری دزد مقهوریش بود | * | ز انکه قهر او سر او را ربود |
| ۴۵۶۴ | N | غالبی بر خواجه دام او شود | * | تا رسد والی و بستاند قود |
| ۴۵۶۵ | N | ای که تو بر خلق چیره گشته‌ای | * | در نبرد و غالبی آغشته‌ای |
| ۴۵۶۶ | N | آن به قاصد منهزم کردستشان | * | تا ترا در حلقه می‌آرد کشان |
| ۴۵۶۷ | N | هین عنان در کش پی این منهزم | * | در مران تا تو نگردی منخزم |
| ۴۵۶۸ | N | چون کشانیدت بدین شیوه به دام | * | حمله بینی بعد از آن اندر زحام |
| ۴۵۶۹ | N | عقل از این غالب شدن کی گشت شاد | * | چون در این غالب شدن دید او فساد |
| ۴۵۷۰ | N | تیز چشم آمد خرد بینای پیش | * | که خدایش سرمه کرد از کحل خویش |
| ۴۵۷۱ | N | گفت پیغمبر که هستند از فنون | * | اهل جنت در خصومتها زبون |
| ۴۵۷۲ | N | از کمال حزم و سوء الظن خویش | * | نه ز نقص و بد دلی و ضعف کیش |
| ۴۵۷۳ | N | در فره‌دادن شنیده در کمون | * | حکمت لَوْ لا رِجالٌ مُؤْمِنُونَ |
| ۴۵۷۴ | N | دست‌کوتاهی ز کفار لعین | * | فرض شد بهر خلاص مومنین |
| ۴۵۷۵ | N | قصه‌ی عهد حدیبیه بخوان | * | کف أیدیکم تمامت ز آن بدان |
| ۴۵۷۶ | N | نیز اندر غالبی هم خویش را | * | دید او مغلوب دام کبریا |
| ۴۵۷۷ | N | ز آن نمی‌خندم من از زنجیرتان | * | که بکردم ناگهان شبگیرتان |
| ۴۵۷۸ | N | ز آن همی‌خندم که با زنجیر و غل | * | هی کشمتان سوی سروستان و گل |
| ۴۵۷۹ | N | ای عجب کز آتش بی‌زینهار | * | بسته می‌آریمتان تا سبزه‌زار |
| ۴۵۸۰ | N | از سوی دوزخ به زنجیر گران | * | می‌کشمتان تا بهشت جاودان |
| ۴۵۸۱ | N | هر مقلد را در این هر نیک و بد | * | همچنان بسته به حضرت می‌کشد |
| ۴۵۸۲ | N | جمله در زنجیر بیم و ابتلا | * | می‌روند این ره بغیر اولیا |
| ۴۵۸۳ | N | می‌کشند این راه را پیکاروار | * | جز کسانی واقف از اسرار کار |
| ۴۵۸۴ | N | جهد کن تا نور تو رخشان شود | * | تا سلوک و خدمتت آسان شود |
| ۴۵۸۵ | N | کودکان را می‌بری مکتب به زور | * | ز انکه هستند از فواید چشم کور |
| ۴۵۸۶ | N | چون شود واقف به مکتب می‌دود | * | جانش از رفتن شکفته می‌شود |
| ۴۵۸۷ | N | می‌رود کودک به مکتب پیچ پیچ | * | چون ندید از مزد کار خویش هیچ |
| ۴۵۸۸ | N | چون کند در کیسه دانگی دست‌مزد | * | آن گهان بی‌خواب گردد شب چو دزد |
| ۴۵۸۹ | N | جهد کن تا مزد طاعت در رسد | * | بر مطیعان آن گهت آید حسد |
| ۴۵۹۰ | N | ائتیا کرها مقلد گشته را | * | ائتیا طوعا صفا بسرشته را |
| ۴۵۹۱ | N | این محب حق ز بهر علتی | * | و آن دگر را بی‌غرض خود خلتی |
| ۴۵۹۲ | N | این محب دایه لیک از بهر شیر | * | و آن دگر دل داده بهر این ستیر |
| ۴۵۹۳ | N | طفل را از حسن او آگاه نه | * | غیر شیر او را از او دل خواه نه |
| ۴۵۹۴ | N | و آن دگر خود عاشق دایه بود | * | بی‌غرض در عشق یک رایه بود |
| ۴۵۹۵ | N | پس محب حق به اومید و به ترس | * | دفتر تقلید می‌خواند به درس |
| ۴۵۹۶ | N | و آن محب حق ز بهر حق کجاست | * | که ز اغراض و ز علتها جداست |
| ۴۵۹۷ | N | گر چنین و گر چنان چون طالب است | * | جذب حق او را سوی حق جاذب است |
| ۴۵۹۸ | N | گر محب حق بود لغیره | * | کی ینال دایما من خیره |
| ۴۵۹۹ | N | یا محب حق بود لعینه | * | لا سواه خائفا من بینه |
| ۴۶۰۰ | N | هر دو را این جستجوها ز آن سری است | * | این گرفتاری دل ز آن دلبری است |
block:3222
| ۴۶۰۱ | N | آمدیم اینجا که در صدر جهان | * | گر نبودی جذب آن عاشق نهان |
| ۴۶۰۲ | N | ناشکیبا کی بدی او از فراق | * | کی دوان باز آمدی سوی وثاق |
| ۴۶۰۳ | N | میل معشوقان نهان است و ستیر | * | میل عاشق با دو صد طبل و نفیر |
| ۴۶۰۴ | N | یک حکایت هست اینجا ز اعتبار | * | لیک عاجز شد بخاری ز انتظار |
| ۴۶۰۵ | N | ترک آن کردیم کاو در جستجوست | * | تا که پیش از مرگ بیند روی دوست |
| ۴۶۰۶ | N | تا رهد از مرگ تا یابد نجات | * | ز انکه دید دوست است آب حیات |
| ۴۶۰۷ | N | هر که دید او نباشد دفع مرگ | * | دوست نبود که نه میوه‌ستش نه برگ |
| ۴۶۰۸ | N | کار آن کار است ای مشتاق مست | * | کاندر آن کار ار رسد مرگت خوش است |
| ۴۶۰۹ | N | شد نشان صدق ایمان ای جوان | * | آن که آید خوش ترا مرگ اندر آن |
| ۴۶۱۰ | N | گر نشد ایمان تو ای جان چنین | * | نیست کامل رو بجو اکمال دین |
| ۴۶۱۱ | N | هر که اندر کار تو شد مرگ دوست | * | بر دل تو بی‌کراهت دوست اوست |
| ۴۶۱۲ | N | چون کراهت رفت آن خود مرگ نیست | * | صورت مرگ است و نقلان کردنی است |
| ۴۶۱۳ | N | چون کراهت رفت مردن نفع شد | * | پس درست آید که مردن دفع شد |
| ۴۶۱۴ | N | دوست حق است و کسی کش گفت او | * | که تویی آن من و من آن تو |
| ۴۶۱۵ | N | گوش دار اکنون که عاشق می‌رسد | * | بسته عشق او را بحبل من مسد |
| ۴۶۱۶ | N | چون بدید او چهره‌ی صدر جهان | * | گوییا پریدش از تن مرغ جان |
| ۴۶۱۷ | N | همچو چوب خشک افتاد آن تنش | * | سرد شد از فرق جان تا ناخنش |
| ۴۶۱۸ | N | هر چه کردند از بخور و از گلاب | * | نه بجنبید و نه آمد در خطاب |
| ۴۶۱۹ | N | شاه چون دید آن مزعفر روی او | * | پس فرود آمد ز مرکب سوی او |
| ۴۶۲۰ | N | گفت عاشق دوست می‌جوید به تفت | * | چون که معشوق آمد آن عاشق برفت |
| ۴۶۲۱ | N | عاشق حقی و حق آن است کاو | * | چون بیاید نبود از تو تای مو |
| ۴۶۲۲ | N | صد چو تو فانی است پیش آن نظر | * | عاشقی بر نفی خود خواجه مگر |
| ۴۶۲۳ | N | سایه‌ای و عاشقی بر آفتاب | * | شمس آید سایه لا گردد شتاب |
block:3223
| ۴۶۲۴ | N | پشه آمد از حدیقه و ز گیاه | * | و ز سلیمان گشت پشه داد خواه |
| ۴۶۲۵ | N | کای سلیمان معدلت می‌گستری | * | بر شیاطین و آدمی زاد و پری |
| ۴۶۲۶ | N | مرغ و ماهی در پناه عدل تست | * | کیست آن گم گشته کش فضلت نجست |
| ۴۶۲۷ | N | داد ده ما را که بس زاریم ما | * | بی‌نصیب از باغ و گلزاریم ما |
| ۴۶۲۸ | N | مشکلات هر ضعیفی از تو حل | * | پشه باشد در ضعیفی خود مثل |
| ۴۶۲۹ | N | شهره ما در ضعف و اشکسته پری | * | شهره تو در لطف و مسکین پروری |
| ۴۶۳۰ | N | ای تو در اطباق قدرت منتهی | * | منتهی ما در کمی و بی‌رهی |
| ۴۶۳۱ | N | داد ده ما را از این غم کن جدا | * | دست گیر ای دست تو دست خدا |
| ۴۶۳۲ | N | پس سلیمان گفت ای انصاف جو | * | داد و انصاف از که می‌خواهی بگو |
| ۴۶۳۳ | N | کیست آن ظالم که از باد و بروت | * | ظلم کرده ست و خراشیده ست روت |
| ۴۶۳۴ | N | ای عجب در عهد ما ظالم کجاست | * | کاو نه اندر حبس و در زنجیر ماست |
| ۴۶۳۵ | N | چون که ما زادیم ظلم آن روز مرد | * | پس به عهد ما که ظلمی پیش برد |
| ۴۶۳۶ | N | چون بر آمد نور ظلمت نیست شد | * | ظلم را ظلمت بود اصل و عضد |
| ۴۶۳۷ | N | نک شیاطین کسب و خدمت می‌کنند | * | دیگران بسته به اصفادند و بند |
| ۴۶۳۸ | N | اصل ظلم ظالمان از دیو بود | * | دیو در بند است استم چون نمود |
| ۴۶۳۹ | N | ملک ز آن داده ست ما را کن فکان | * | تا ننالد خلق سوی آسمان |
| ۴۶۴۰ | N | تا ببالا بر نیاید دودها | * | تا نگردد مضطرب چرخ و سها |
| ۴۶۴۱ | N | تا نلرزد عرش از ناله‌ی یتیم | * | تا نگردد از ستم جانی سقیم |
| ۴۶۴۲ | N | ز آن نهادیم از ممالک مذهبی | * | تا نیاید بر فلک‌ها یا ربی |
| ۴۶۴۳ | N | منگر ای مظلوم سوی آسمان | * | کاسمانی شاه داری در زمان |
| ۴۶۴۴ | N | گفت پشه داد من از دست باد | * | کاو دو دست ظلم بر ما بر گشاد |
| ۴۶۴۵ | N | ما به ظلم او به تنگی اندریم | * | با لب بسته از او خون می‌خوریم |
block:3224
| ۴۶۴۶ | N | پس سلیمان گفت ای زیبا دوی | * | امر حق باید که از جان بشنوی |
| ۴۶۴۷ | N | حق به من گفته ست هان ای دادور | * | مشنو از خصمی تو بی‌خصمی دگر |
| ۴۶۴۸ | N | تا نیاید هر دو خصم اندر حضور | * | حق نیاید پیش حاکم در ظهور |
| ۴۶۴۹ | N | خصم تنها گر بر آرد صد نفیر | * | هان و هان بی‌خصم قول او مگیر |
| ۴۶۵۰ | N | من نیارم رو ز فرمان تافتن | * | خصم خود را رو بیاور سوی من |
| ۴۶۵۱ | N | گفت قول تست برهان و درست | * | خصم من باد است و او در حکم تست |
| ۴۶۵۲ | N | بانگ زد آن شه که ای باد صبا | * | پشه افغان کرد از ظلمت بیا |
| ۴۶۵۳ | N | هین مقابل شو تو و خصم و بگو | * | پاسخ خصم و بکن دفع عدو |
| ۴۶۵۴ | N | باد چون بشنید آمد تیز تیز | * | پشه بگرفت آن زمان راه گریز |
| ۴۶۵۵ | N | پس سلیمان گفت ای پشه کجا | * | باش تا بر هر دو رانم من قضا |
| ۴۶۵۶ | N | گفت ای شه مرگ من از بود اوست | * | خود سیاه این روز من از دود اوست |
| ۴۶۵۷ | N | او چو آمد من کجا یابم قرار | * | کاو بر آرد از نهاد من دمار |
| ۴۶۵۸ | N | همچنین جویای درگاه خدا | * | چون خدا آمد شود جوینده لا |
| ۴۶۵۹ | N | گر چه آن وصلت بقا اندر بقاست | * | لیک ز اول آن بقا اندر فناست |
| ۴۶۶۰ | N | سایه‌هایی که بود جویای نور | * | نیست گردد چون کند نورش ظهور |
| ۴۶۶۱ | N | عقل کی ماند چو باشد سر ده او | * | کُلُّ شَیْءٍ هالِکٌ إِلَّا وَجْهَهُ |
| ۴۶۶۲ | N | هالک آید پیش وجهش هست و نیست | * | هستی اندر نیستی خود طرفه‌ای است |
| ۴۶۶۳ | N | اندر این محضر خردها شد ز دست | * | چون قلم اینجا رسیده شد شکست |
block:3225
| ۴۶۶۴ | N | می‌کشید از بی‌هشی‌اش در بیان | * | اندک اندک از کرم صدر جهان |
| ۴۶۶۵ | N | بانگ زد در گوش او شه کای گدا | * | زر نثار آوردمت دامن گشا |
| ۴۶۶۶ | N | جان تو کاندر فراقم می‌طپید | * | چون که زنهارش رسیدم چون رمید |
| ۴۶۶۷ | N | ای بدیده در فراقم گرم و سرد | * | با خود آ از بی‌خودی و باز گرد |
| ۴۶۶۸ | N | مرغ خانه اشتری را بی‌خرد | * | رسم مهمانش به خانه می‌برد |
| ۴۶۶۹ | N | چون به خانه‌ی مرغ اشتر پا نهاد | * | خانه ویران گشت و سقف اندر فتاد |
| ۴۶۷۰ | N | خانه‌ی مرغ است هوش و عقل ما | * | هوش صالح طالب ناقه‌ی خدا |
| ۴۶۷۱ | N | ناقه چون سر کرد در آب و گلش | * | نه گل آن جا ماند نه جان و دلش |
| ۴۶۷۲ | N | کرد فضل عشق انسان را فضول | * | زین فزون‌جویی ظلوم است و جهول |
| ۴۶۷۳ | N | جاهل است و اندر این مشکل شکار | * | می‌کشد خرگوش شیری در کنار |
| ۴۶۷۴ | N | کی کنار اندر کشیدی شیر را | * | گر بدانستی و دیدی شیر را |
| ۴۶۷۵ | N | ظالم است او بر خود و بر جان خود | * | ظلم بین کز عدلها گو می‌برد |
| ۴۶۷۶ | N | جهل او مر علمها را اوستاد | * | ظلم او مر عدلها را شد رشاد |
| ۴۶۷۷ | N | دست او بگرفت کاین رفته دمش | * | آن گهی آید که من دم بخشمش |
| ۴۶۷۸ | N | چون به من زنده شود این مرده تن | * | جان من باشد که رو آرد به من |
| ۴۶۷۹ | N | من کنم او را از این جان محتشم | * | جان که من بخشم ببیند بخششم |
| ۴۶۸۰ | N | جان نامحرم نبیند روی دوست | * | جز همان جان کاصل او از کوی اوست |
| ۴۶۸۱ | N | در دمم قصاب وار این دوست را | * | تا هلد آن مغز نغزش پوست را |
| ۴۶۸۲ | N | گفت ای جان رمیده از بلا | * | وصل ما را در گشادیم الصلا |
| ۴۶۸۳ | N | ای خود ما بی‌خودی و مستی‌ات | * | ای ز هست ما هماره هستی‌ات |
| ۴۶۸۴ | N | با تو بی‌لب این زمان من نو به نو | * | رازهای کهنه گویم می‌شنو |
| ۴۶۸۵ | N | ز انکه آن لبها از این دم می‌رمد | * | بر لب جوی نهان بر می‌دمد |
| ۴۶۸۶ | N | گوش بی‌گوشی در این دم بر گشا | * | بهر راز یَفْعَلُ اللَّهُ ما یَشاءُ |
| ۴۶۸۷ | N | چون صلای وصل بشنیدن گرفت | * | اندک اندک مرده جنبیدن گرفت |
| ۴۶۸۸ | N | نه کم از خاک است کز عشوه‌ی صبا | * | سبز پوشد سر بر آرد از فنا |
| ۴۶۸۹ | N | کم ز آب نطفه نبود کز خطاب | * | یوسفان زایند رخ چون آفتاب |
| ۴۶۹۰ | N | کم ز بادی نیست شد از امر کُنْ | * | در رحم طاوس و مرغ خوش سخن |
| ۴۶۹۱ | N | کم ز کوه سنگ نبود کز ولاد | * | ناقه‌ای کان ناقه ناقه زاد زاد |
| ۴۶۹۲ | N | زین همه بگذر نه آن مایه‌ی عدم | * | عالمی زاد و بزاید دم‌به‌دم |
| ۴۶۹۳ | N | بر جهید و بر طپید و شاد شاد | * | یک دو چرخی زد سجود اندر فتاد |
block:3226
| ۴۶۹۴ | N | گفت ای عنقای حق جان را مطاف | * | شکر که باز آمدی ز آن کوه قاف |
| ۴۶۹۵ | N | ای سرافیل قیامت گاه عشق | * | ای تو عشق عشق و ای دل خواه عشق |
| ۴۶۹۶ | N | اولین خلعت که خواهی دادنم | * | گوش خواهم که نهی بر روزنم |
| ۴۶۹۷ | N | گر چه می‌دانی به صفوت حال من | * | بنده پرور گوش کن اقوال من |
| ۴۶۹۸ | N | صد هزاران بار ای صدر فرید | * | ز آرزوی گوش تو هوشم پرید |
| ۴۶۹۹ | N | آن سمیعی تو و آن اصغای تو | * | و آن تبسمهای جان افزای تو |
| ۴۷۰۰ | N | آن نیوشیدن کم و بیش مرا | * | عشوه‌ی جان بد اندیش مرا |
| ۴۷۰۱ | N | قلبهای من که آن معلوم تست | * | بس پذیرفتی تو چون نقد درست |
| ۴۷۰۲ | N | بهر گستاخی شوخ غره‌ای | * | حلمها در پیش حلمت ذره‌ای |
| ۴۷۰۳ | N | اولا بشنو که چون ماندم ز شست | * | اول و آخر ز پیش من بجست |
| ۴۷۰۴ | N | ثانیا بشنو تو ای صدر ودود | * | که بسی جستم ترا ثانی نبود |
| ۴۷۰۵ | N | ثالثا تا از تو بیرون رفته‌ام | * | گوییا ثالث ثلاثه گفته‌ام |
| ۴۷۰۶ | N | رابعا چون سوخت ما را مزرعه | * | می‌ندانم خامسه از رابعه |
| ۴۷۰۷ | N | هر کجا یابی تو خون بر خاکها | * | پی بری باشد یقین از چشم ما |
| ۴۷۰۸ | N | گفت من رعد است و این بانگ و حنین | * | ز ابر خواهد تا ببارد بر زمین |
| ۴۷۰۹ | N | من میان گفت و گریه می‌تنم | * | یا بگریم یا بگویم چون کنم |
| ۴۷۱۰ | N | گر بگویم فوت می‌گردد بکا | * | ور بگریم چون کنم شکر و ثنا |
| ۴۷۱۱ | N | می‌فتد از دیده خون دل شها | * | بین چه افتاده ست از دیده مرا |
| ۴۷۱۲ | N | این بگفت و گریه در شد آن نحیف | * | که بر او بگریست هم دون هم شریف |
| ۴۷۱۳ | N | از دلش چندان بر آمد های و هوی | * | حلقه کرد اهل بخارا گرد اوی |
| ۴۷۱۴ | N | خیره گویان خیره گریان خیره خند | * | مرد و زن خرد و کلان حیران شدند |
| ۴۷۱۵ | N | شهر هم هم رنگ او شد اشک ریز | * | مرد و زن درهم شده چون رستخیز |
| ۴۷۱۶ | N | آسمان می‌گفت آن دم با زمین | * | گر قیامت را ندیدستی ببین |
| ۴۷۱۷ | N | عقل حیران که چه عشق است و چه حال | * | تا فراق او عجبتر یا وصال |
| ۴۷۱۸ | N | چرخ بر خوانده قیامت نامه را | * | تا مجره بر دریده جامه را |
| ۴۷۱۹ | N | با دو عالم عشق را بیگانگی | * | اندر او هفتاد و دو دیوانگی |
| ۴۷۲۰ | N | سخت پنهان است و پیدا حیرتش | * | جان سلطانان جان در حسرتش |
| ۴۷۲۱ | N | غیر هفتاد و دو ملت کیش او | * | تخت شاهان تخته بندی پیش او |
| ۴۷۲۲ | N | مطرب عشق این زند وقت سماع | * | بندگی بند و خداوندی صداع |
| ۴۷۲۳ | N | پس چه باشد عشق دریای عدم | * | در شکسته عقل را آن جا قدم |
| ۴۷۲۴ | N | بندگی و سلطنت معلوم شد | * | زین دو پرده عاشقی مکتوم شد |
| ۴۷۲۵ | N | کاشکی هستی زبانی داشتی | * | تا ز هستان پرده‌ها برداشتی |
| ۴۷۲۶ | N | هر چه گویی ای دم هستی از آن | * | پرده‌ی دیگر بر او بستی بدان |
| ۴۷۲۷ | N | آفت ادراک آن قال است و حال | * | خون به خون شستن محال است و محال |
| ۴۷۲۸ | N | من چو با سوداییانش محرمم | * | روز و شب اندر قفس در می‌دمم |
| ۴۷۲۹ | N | سخت مست و بی‌خود و آشفته‌ای | * | دوش ای جان بر چه پهلو خفته‌ای |
| ۴۷۳۰ | N | هان و هان هش دار بر ناری دمی | * | اولا برجه طلب کن محرمی |
| ۴۷۳۱ | N | عاشق و مستی و بگشاده زبان | * | اللَّه الله اشتری بر ناودان |
| ۴۷۳۲ | N | چون ز راز و ناز او گوید زبان | * | یا جمیل الستر خواند آسمان |
| ۴۷۳۳ | N | ستر چه در پشم و پنبه آذر است | * | تا همی‌پوشیش او پیداتر است |
| ۴۷۳۴ | N | چون بکوشم تا سرش پنهان کنم | * | سر بر آرد چون علم کاینک منم |
| ۴۷۳۵ | N | رغم انفم گیردم او هر دو گوش | * | کای مدمغ چونش می‌پوشی بپوش |
| ۴۷۳۶ | N | گویمش رو گر چه بر جوشیده‌ای | * | همچو جان پیدایی و پوشیده‌ای |
| ۴۷۳۷ | N | گوید او محبوس خنب است این تنم | * | چون می اندر بزم خنبک می‌زنم |
| ۴۷۳۸ | N | گویمش ز آن پیش که گردی گرو | * | تا نیاید آفت مستی برو |
| ۴۷۳۹ | N | گوید از جام لطیف‌آشام من | * | یار روزم تا نماز شام من |
| ۴۷۴۰ | N | چون بیاید شام و دزدد جام من | * | گویمش واده که نامد شام من |
| ۴۷۴۱ | N | ز آن عرب بنهاد نام می مدام | * | ز انکه سیری نیست می خور را مدام |
| ۴۷۴۲ | N | عشق جوشد باده‌ی تحقیق را | * | او بود ساقی نهان صدیق را |
| ۴۷۴۳ | N | چون بجویی تو به توفیق حسن | * | باده آب جان بود ابریق تن |
| ۴۷۴۴ | N | چون بیفزاید می توفیق را | * | قوت می بشکند ابریق را |
| ۴۷۴۵ | N | آب گردد ساقی و هم مست آب | * | چون مگو و الله أعلم بالصواب |
| ۴۷۴۶ | N | پرتو ساقی است کاندر شیره رفت | * | شیره بر جوشید و رقصان گشت و زفت |
| ۴۷۴۷ | N | اندر این معنی بپرس آن خیره را | * | که چنین کی دیده بودی شیره را |
| ۴۷۴۸ | N | بی‌تفکر پیش هر داننده هست | * | آن که با شوریده شوراننده هست |
block:3227
| ۴۷۴۹ | N | یک جوانی بر زنی مجنون بده ست | * | می‌ندادش روزگار وصل دست |
| ۴۷۵۰ | N | بس شکنجه کرد عشقش بر زمین | * | خود چرا دارد ز اول عشق کین |
| ۴۷۵۱ | N | عشق، از اول چرا خونی بود | * | تا گریزد آن که بیرونی بود |
| ۴۷۵۲ | N | چون فرستادی رسولی پیش زن | * | آن رسول از رشک گشتی راه زن |
| ۴۷۵۳ | N | ور به سوی زن نبشتی کاتبش | * | نامه را تصحیف خواندی نایبش |
| ۴۷۵۴ | N | ور صبا را پیک کردی در وفا | * | از غباری تیره گشتی آن صبا |
| ۴۷۵۵ | N | رقعه گر بر پر مرغی دوختی | * | پر مرغ از تف رقعه سوختی |
| ۴۷۵۶ | N | راههای چاره را غیرت ببست | * | لشکر اندیشه را رایت شکست |
| ۴۷۵۷ | N | بود اول مونس غم انتظار | * | آخرش بشکست کی؟ هم انتظار |
| ۴۷۵۸ | N | گاه گفتی کین بلای بی‌دواست | * | گاه گفتی نه حیات جان ماست |
| ۴۷۵۹ | N | گاه هستی زو بر آوردی سری | * | گاه او از نیستی خوردی بری |
| ۴۷۶۰ | N | چون که بر وی سرد گشتی این نهاد | * | جوش کردی گرم چشمه‌ی اتحاد |
| ۴۷۶۱ | N | چون که با بی‌برگی غربت بساخت | * | برگ بی‌برگی به سوی او بتاخت |
| ۴۷۶۲ | N | خوشه‌های فکرتش بی‌کاه شد | * | شب روان را رهنما چون ماه شد |
| ۴۷۶۳ | N | ای بسا طوطی گویای خمش | * | ای بسا شیرین روان رو ترش |
| ۴۷۶۴ | N | رو به گورستان دمی خامش نشین | * | آن خموشان سخن‌گو را ببین |
| ۴۷۶۵ | N | لیک اگر یک رنگ بینی خاکشان | * | نیست یکسان حالت چالاکشان |
| ۴۷۶۶ | N | شحم و لحم زندگان یکسان بود | * | آن یکی غمگین دگر شادان بود |
| ۴۷۶۷ | N | تو چه دانی تا ننوشی قالشان | * | ز انکه پنهان است بر تو حالشان |
| ۴۷۶۸ | N | بشنوی از قال های و هوی را | * | کی ببینی حالت صد توی را |
| ۴۷۶۹ | N | نقش ما یکسان به ضدها متصف | * | خاک هم یکسان روانشان مختلف |
| ۴۷۷۰ | N | همچنین یکسان بود آوازها | * | آن یکی پر درد و آن پر نازها |
| ۴۷۷۱ | N | بانگ اسبان بشنوی اندر مصاف | * | بانگ مرغان بشنوی اندر طواف |
| ۴۷۷۲ | N | آن یکی از حقد و دیگر ز ارتباط | * | آن یکی از رنج و دیگر از نشاط |
| ۴۷۷۳ | N | هر که دور از حالت ایشان بود | * | پیشش آن آوازها یکسان بود |
| ۴۷۷۴ | N | آن درختی جنبد از زخم تبر | * | و آن درخت دیگر از باد سحر |
| ۴۷۷۵ | N | بس غلط گشتم ز دیگ مرده‌ریگ | * | ز انکه سر پوشیده می‌جوشید دیگ |
| ۴۷۷۶ | N | جوش و نوش هر کست گوید بیا | * | جوش صدق و جوش تزویر و ریا |
| ۴۷۷۷ | N | گر نداری بو ز جان رو شناس | * | رو دماغی دست آور بوشناس |
| ۴۷۷۸ | N | آن دماغی که بر آن گلشن تند | * | چشم یعقوبان هم او روشن کند |
| ۴۷۷۹ | N | هین بگو احوال آن خسته جگر | * | کز بخاری دور ماندیم ای پسر |
block:3228
| ۴۷۸۰ | N | کان جوان در جست و جو بد هفت سال | * | از خیال وصل گشته چون خیال |
| ۴۷۸۱ | N | سایه‌ی حق بر سر بنده بود | * | عاقبت جوینده یابنده بود |
| ۴۷۸۲ | N | گفت پیغمبر که چون کوبی دری | * | عاقبت ز آن در برون آید سری |
| ۴۷۸۳ | N | چون نشینی بر سر کوی کسی | * | عاقبت بینی تو هم روی کسی |
| ۴۷۸۴ | N | چون ز چاهی می‌کنی هر روز خاک | * | عاقبت اندر رسی در آب پاک |
| ۴۷۸۵ | N | جمله دانند این اگر تو نگروی | * | هر چه می‌کاریش روزی بدروی |
| ۴۷۸۶ | N | سنگ بر آهن زدی آتش نجست | * | این نباشد ور بباشد نادر است |
| ۴۷۸۷ | N | آن که روزی نیستش بخت و نجات | * | ننگرد عقلش مگر در نادرات |
| ۴۷۸۸ | N | کان فلان کس کشت کرد و بر نداشت | * | و آن صدف برد و صدف گوهر نداشت |
| ۴۷۸۹ | N | بلعم باعور و ابلیس لعین | * | سود نامدشان عبادتها و دین |
| ۴۷۹۰ | N | صد هزاران انبیا و رهروان | * | ناید اندر خاطر آن بد گمان |
| ۴۷۹۱ | N | این دو را گیرد که تاریکی دهد | * | در دلش ادبار جز این کی نهد |
| ۴۷۹۲ | N | بس کسا که نان خورد دل شاد او | * | مرگ او گردد بگیرد در گلو |
| ۴۷۹۳ | N | پس تو ای ادبار رو هم نان مخور | * | تا نیفتی همچو او در شور و شر |
| ۴۷۹۴ | N | صد هزاران خلق نانها می‌خورند | * | زور می‌یابند و جان می‌پرورند |
| ۴۷۹۵ | N | تو بدان نادر کجا افتاده‌ای | * | گر نه محرومی و ابله زاده‌ای |
| ۴۷۹۶ | N | این جهان پر آفتاب و نور ماه | * | او بهشته سر فرو برده به چاه |
| ۴۷۹۷ | N | که اگر حق است پس کو روشنی | * | سر ز چه بردار و بنگر ای دنی |
| ۴۷۹۸ | N | جمله عالم شرق و غرب آن نور یافت | * | تا تو در چاهی نخواهد بر تو تافت |
| ۴۷۹۹ | N | چه رها کن رو به ایوان و کروم | * | کم ستیز اینجا بدان کاللج شوم |
| ۴۸۰۰ | N | هین مگو کاینک فلانی کشت کرد | * | در فلان سالی ملخ کشتش بخورد |
| ۴۸۰۱ | N | پس چرا کارم که اینجا خوف هست | * | من چرا افشانم این گندم ز دست |
| ۴۸۰۲ | N | و انکه او نگذاشت کشت و کار را | * | پر کند کوری تو انبار را |
| ۴۸۰۳ | N | چون دری می‌کوفت او از سلوتی | * | عاقبت دریافت روزی خلوتی |
| ۴۸۰۴ | N | جست از بیم عسس شب او به باغ | * | یار خود را یافت چون شمع و چراغ |
| ۴۸۰۵ | N | گفت سازنده‌ی سبب را آن نفس | * | ای خدا تو رحمتی کن بر عسس |
| ۴۸۰۶ | N | ناشناسا تو سببها کرده‌ای | * | از در دوزخ بهشتم برده‌ای |
| ۴۸۰۷ | N | بهر آن کردی سبب این کار را | * | تا ندارم خوار من یک خار را |
| ۴۸۰۸ | N | در شکست پای بخشد حق پری | * | هم ز قعر چاه بگشاید دری |
| ۴۸۰۹ | N | تو مبین که بر درختی یا به چاه | * | تو مرا بین که منم مفتاح راه |
| ۴۸۱۰ | N | گر تو خواهی باقی این گفت‌وگو | * | ای اخی در دفتر چارم بجو |