block:1111
| ۲۲۸۸ | Q | شوی گفتش چند جویی دخل و کَشت | * | خود چه ماند از عُمر افزون‌تر گذشت |
| ۲۲۸۸ | N | شوی گفتش چند جویی دخل و کشت | * | خود چه ماند از عمر افزون‌تر گذشت |
| ۲۲۸۹ | Q | عاقل اندر بیش و نُقصان ننگرد | * | زانک هر دُو همچو سیلی بگْذرد |
| ۲۲۸۹ | N | عاقل اندر بیش و نقصان ننگرد | * | ز آن که هر دو همچو سیلی بگذرد |
| ۲۲۹۰ | Q | خواه صاف و خواه سیلِ تیره‌رُو | * | چون نمی‌پاید دمی از وَیْ مگو |
| ۲۲۹۰ | N | خواه صاف و خواه سیل تیره رو | * | چون نمی‌پاید دمی از وی مگو |
| ۲۲۹۱ | Q | اندرین عالَم هزاران جانور | * | می‌زِید خوش عیش بی‌زیر و زَبر |
| ۲۲۹۱ | N | اندر این عالم هزاران جانور | * | می‌زید خوش عیش بی‌زیر و زبر |
| ۲۲۹۲ | Q | شُکر می‌گوید خدا را فاخته | * | بر درخت و برگِ شب ناساخته |
| ۲۲۹۲ | N | شکر می‌گوید خدا را فاخته | * | بر درخت و برگ شب ناساخته |
| ۲۲۹۳ | Q | حمد می‌گوید خدا را عندلیب | * | کاعتمادِ رزق بر تُست ای مُجیب |
| ۲۲۹۳ | N | حمد می‌گوید خدا را عندلیب | * | کاعتماد رزق بر تست ای مجیب |
| ۲۲۹۴ | Q | باز دستِ شاه را کرده نُوِید | * | از همه مُردار بُبْریده اُمید |
| ۲۲۹۴ | N | باز دست شاه را کرده نوید | * | از همه مردار ببریده امید |
| ۲۲۹۵ | Q | همچنین از پشَّه‌گیری تا بپیل | * | شد عِیالُ الؐلَّه و حقِ نِعْمَ اؐلْمُعِیل |
| ۲۲۹۵ | N | همچنین از پشه‌گیری تا به پیل | * | شد عیال اللَّه و حق نعم المعیل |
| ۲۲۹۶ | Q | این همه غمها که اندر سینه‌هاست | * | از بُخار و گردِ باد و بودِ ماست |
| ۲۲۹۶ | N | این همه غمها که اندر سینه‌هاست | * | از بخار و گرد بود و باد ماست |
| ۲۲۹۷ | Q | این غمانِ بیخ کَن چون داسِ ماست | * | این چنین شد و آنچنان وسواسِ ماست |
| ۲۲۹۷ | N | این غمان بیخ کن چون داس ماست | * | این چنین شد و آن چنان وسواس ماست |
| ۲۲۹۸ | Q | دان که هر رنجی ز مُردن پاره‌ایست | * | جُزوِ مرگ از خود بِران گر چاره‌ایست |
| ۲۲۹۸ | N | دان که هر رنجی ز مردن پاره‌ای است | * | جزو مرگ از خود بران گر چاره‌ای است |
| ۲۲۹۹ | Q | چون ز جُزوِ مرگ نتْوانی گریخت | * | دان که کُلّش بر سَرَت خواهند ریخت |
| ۲۲۹۹ | N | چون ز جزو مرگ نتوانی گریخت | * | دان که کلش بر سرت خواهند ریخت |
| ۲۳۰۰ | Q | جُزْوِ مرگ ار گشت شیرین مر ترا | * | دان که شیرین می‌کند کُل را خدا |
| ۲۳۰۰ | N | جزو مرگ ار گشت شیرین مر ترا | * | دان که شیرین می‌کند کل را خدا |
| ۲۳۰۱ | Q | دردها از مرگ می‌آید رسول | * | از رسولش رُو مگردان ای فَضول |
| ۲۳۰۱ | N | دردها از مرگ می‌آید رسول | * | از رسولش رو مگردان ای فضول |
| ۲۳۰۲ | Q | هر که شیرین می‌زِیَد او تلخ مُرد | * | هر که او تن را پرستد جان نَبُرد |
| ۲۳۰۲ | N | هر که شیرین می‌زید او تلخ مرد | * | هر که او تن را پرستد جان نبرد |
| ۲۳۰۳ | Q | گوسفندان را ز صحرا می‌کُشند | * | آنک فربه‌تر مر آن را می‌کُشند |
| ۲۳۰۳ | N | گوسفندان را ز صحرا می‌کشند | * | آن که فربه تر مر آن را می‌کشند |
| ۲۳۰۴ | Q | شب گذشت و صبح آمد ای تَمَر | * | چند گیری این فسانهٔ زَرٌ زِ سَرْ |
| ۲۳۰۴ | N | شب گذشت و صبح آمد ای تمر | * | چند گیری این فسانه‌ی زر ز سر |
| ۲۳۰۵ | Q | تو جوان بودی و قانع‌تر بُدی | * | زَرْطلب گشتی خود اوَّل زر بُدی |
| ۲۳۰۵ | N | تو جوان بودی و قانع‌تر بدی | * | زر طلب گشتی خود اول زر بدی |
| ۲۳۰۶ | Q | رَز بُدی پُر میوه چون کاسد شدی | * | وقتِ میوه پُختَنت فاسد شدی |
| ۲۳۰۶ | N | رز بدی پر میوه چون کاسد شدی | * | وقت میوه پختنت فاسد شدی |
| ۲۳۰۷ | Q | میوه‌ات باید که شیرین‌تر شود | * | چون رسن تابان نه واپس‌تر رود |
| ۲۳۰۷ | N | میوه‌ات باید که شیرین‌تر شود | * | چون رسن تابان نه واپس‌تر رود |
| ۲۳۰۸ | Q | جُفتِ مایی جُفت باید هم صِفَت | * | تا بر آید کارها با مصلحت |
| ۲۳۰۸ | N | جفت مایی جفت باید هم صفت | * | تا بر آید کارها با مصلحت |
| ۲۳۰۹ | Q | جفت باید بر مثالِ همدگر | * | در دُو جفتِ کفش و موزه در نگر |
| ۲۳۰۹ | N | جفت باید بر مثال همدگر | * | در دو جفت کفش و موزه در نگر |
| ۲۳۱۰ | Q | گر یکی کفش از دُو تنگ آید بپا | * | هر دو جفتش کار ناید مر ترا |
| ۲۳۱۰ | N | گر یکی کفش از دو تنگ آید بپا | * | هر دو جفتش کار ناید مر ترا |
| ۲۳۱۱ | Q | جفتِ دَرْ یک خُرد و آن دیگر بزرگ | * | جُفتِ شیرِ بیشه دیدی هیچ گرگ |
| ۲۳۱۱ | N | جفت در یک خرد و آن دیگر بزرگ | * | جفت شیر بیشه دیدی هیچ گرگ |
| ۲۳۱۲ | Q | راست ناید بر شُتُر جفتِ جوال | * | آن یکی خالی و این پر مال مال |
| ۲۳۱۲ | N | راست ناید بر شتر جفت جوال | * | آن یکی خالی و این پر مال مال |
| ۲۳۱۳ | Q | من روم سوی قناعت دل قوی | * | تو چرا سوی شَناعت می‌روی |
| ۲۳۱۳ | N | من روم سوی قناعت دل قوی | * | تو چرا سوی شناعت می‌روی |
| ۲۳۱۴ | Q | مردِ قانع از سَرِ اخلاص و سوز | * | زین نسق می‌گفت با زن تا بروز |
| ۲۳۱۴ | N | مرد قانع از سر اخلاص و سوز | * | زین نسق می‌گفت با زن تا به روز |